Niebo to miejsce na ziemi. Komisarz Erik Winter. Tom V - ebook

ROZDZIAŁ 1

1

JEDNO Z DZIECI ZESKO­CZYŁO z dra­binki do pia­skow­nicy. Roze­śmiał się, nagle, krótko. Uciesz­nie to wyglą­dało. Też chciałby sko­czyć, ale musiałby wysiąść z samo­chodu, obejść ogro­dze­nie, otwo­rzyć furtkę i wdra­pać się na czer­wono-żółtą dra­binkę.

Miał włą­czone radio, ale nie słu­chał. Na szybę spa­dła kro­pla desz­czu, jedna, druga. Spoj­rzał w górę – niebo pociem­niało. Popa­trzył na plac zabaw. Dalej, w głębi, i po lewej rosły drzewa. Gałę­zie bez liści, nagie drzewa. Można było zoba­czyć to, czego nie było widać latem. Nagie mia­sto. Tak myślał, kiedy tutaj jechał mokrymi uli­cami. Mia­sto znów było nagie. Nie podo­bało mu się to. Było chyba gorzej niż przed­tem.

Znowu zesko­czyło jakieś dziecko. Śmiało się, leżąc na pia­sku. Usły­szał to mimo włą­czo­nego radia. Nie słu­chał radia. Słu­chał śmie­chu dziecka. Też się roze­śmiał. Nie było mu wesoło, ale śmiech dziecka spra­wiał mu przy­jem­ność, przy­jem­nie być dziec­kiem, móc ska­kać, pod­no­sić się, ska­kać…

Deszcz ustał, zanim na dobre zaczął padać. Opu­ścił szybę tro­chę niżej. Zapach jesieni na progu zimy. Nic innego tak nie pach­niało. Na ziemi leżały sczer­niałe liście. Alej­kami w parku cho­dzili ludzie. Nie­któ­rzy pchali przed sobą dzie­cięce wózki. Na placu zabaw było kil­koro doro­słych. I dużo dzieci. Dużo roze­śmia­nych dzieci.

On też się śmiał. Nie teraz, w dzie­ciń­stwie. Pamię­tał, jak się śmiał, kiedy mama go pod­nio­sła tak wysoko, że aż musnął głową żyran­dol, i w górze było świa­tło, które znik­nęło, kiedy go opu­ściła.

Ktoś coś mówił w radiu. Nie sły­szał co, bo wciąż był w kra­inie swo­jego dzie­ciń­stwa, wró­cił spod sufitu na zie­mię i mama coś powie­działa, czego teraz nie pamię­tał, nic już nie pamię­tał, ale powie­działa coś, co potem usi­ło­wał sobie przy­po­mnieć, coś waż­nego, to były jej ostat­nie słowa, zanim zamknęła drzwi i ni­gdy nie wró­ciła.

Prze­nigdy nie wró­ciła.

Miał mokry poli­czek. Tak jak szyba samo­chodu, gdyby padał deszcz. Sły­szał, że coś mówi, ale nie wie­dział co. Popa­trzył na dzieci.

I zoba­czył pokój, to było tro­chę póź­niej, wyglą­dał przez okno, po szy­bie spły­wał deszcz i nary­so­wał drzewa za oknem, drzewa bez liści, a pod drze­wami stała mama. Kiedy ryso­wał samo­chód, mama sie­działa w samo­cho­dzie. Ryso­wał konia, mama na nim jechała. Ryso­wał dziecko – mama trzy­mała je za rękę. Cho­dzili po tra­wie usia­nej czer­wo­nymi i żół­tymi kwia­tami.

Ryso­wał pola. Ryso­wał morze za polami.

Wie­czo­rem ście­lił mamie nie­dużą kanapę w swoim pokoju, kładł koc i poduszkę. Gdyby przy­szła, mia­łaby gdzie spać. Od razu mogłaby się poło­żyć, nie musiałby ście­lić, wszystko było gotowe.

Opu­ścił szybę do końca i głę­boko oddy­chał. Po chwili ją pod­niósł, włą­czył sil­nik i obje­chał plac zabaw, żeby zapar­ko­wać tuż przed wej­ściem. Otwo­rzył drzwi. Wokół stało sporo samo­cho­dów. Teraz sły­szał dzieci, jakby sie­działy obok niego, jakby do niego przy­szły.

W radiu grała muzyka i ode­zwał się zna­jomy głos. Towa­rzy­szył mu dość czę­sto, ile­kroć wra­cał z pracy w ciągu dnia. Cza­sami wra­cał w nocy.

Wil­gotna zie­mia pod sto­pami. Stał przy samo­cho­dzie, nie wie­dział, jak się tu zna­lazł. To dziwne, myślał o radiu i nagle jest przy samo­cho­dzie.

Śmiech dzieci.

Był tuż obok placu zabaw, opo­dal rosły drzewa, drzewa bez liści, nagie gałę­zie.

Miał kamerę wiel­ko­ści paczki papie­ro­sów. No, może ciut więk­szą. Że też potra­fią takie robić. Wci­snął guzik, led­wie sły­szalny syk, i już mógł fil­mo­wać.

Pod­szedł bli­żej. Wszę­dzie dzieci, nikogo doro­słego. Gdzie się podziali doro­śli? Dzieci same sobie nie pora­dzą, mogą sobie zro­bić krzywdę, ska­cząc z czer­wono-żół­tej drew­nia­nej dra­binki albo z huś­ta­wek.

Dra­binka była przy wej­ściu. On też.

Skok.

Heeeej! Heeeej-hop!

Śmiech. Znowu się roze­śmiał, nie, nie sko­czył, ale mógłby. Pomógł chłopcu. Do góry, w górę, w górę! Pod niebo!

Wydo­był coś z kie­szeni. Zobacz, co mam.

Od wyj­ścia dzie­liły ich trzy kroki. Potem cztery do samo­chodu. Jego kroki. Kroki chłopca były mniej­sze: sześć do wyj­ścia, osiem do samo­chodu.

Dzieci, wszę­dzie dzieci. Pomy­ślał, że tylko on widzi chłopca, tylko on nad nim czuwa. Doro­śli stali w pew­nej odle­gło­ści i pili kawę, która paro­wała w zim­nym, wil­got­nym powie­trzu, wil­got­nym jak zie­mia.

Samo­chody. Teraz chłopca nie było widać, z żad­nej strony. Tylko on go widział i trzy­mał za rękę.

Tak, tak. Mam całą torebkę, wiesz? Teraz otwo­rzymy drzwi. Wej­dziesz sam? Naprawdę? Zuch chło­pak!

Rana na poty­licy stu­denta przy­po­mi­nała kształ­tem krzyż. Było ją dość dobrze widać, bo wygo­lono mu włosy. Ofiara prze­żyła i żyła, ale ledwo, ledwo.

Twarz Ber­tila Ring­mara przy­brała nie­bie­ski kolor w świe­tle szpi­tal­nego holu.

– Pomy­śla­łem, że powi­nie­neś to zoba­czyć – powie­dział Ring­mar.

Win­ter ski­nął głową.

– Co to za broń?

– Motyka? Jakieś… narzę­dzie rol­ni­cze. Kuchenne? Ogrod­ni­cze? Nie wiem, Ber­til.

– Hm, coś mi to przy­po­mina…

Win­ter otwo­rzył pilo­tem swo­jego mer­ce­desa. Na par­kingu żywej duszy. Świa­tła samo­chodu zami­go­tały.

– Pod­py­tamy jakie­goś chłopa – skon­sta­to­wał Win­ter, zjeż­dża­jąc z góry.

– Nie zby­waj tego żar­tem.

– Żar­tem? A z czego tu żar­to­wać?

Ring­mar nie odpo­wie­dział. Na Linnéplatsen – tak jak na par­kingu – nie było żywej duszy.

– To już trzeci – zauwa­żył Ring­mar.

Win­ter przy­tak­nął, polu­zo­wał kra­wat i roz­piął dwa guziki koszuli.

– Trzech mło­dych ludzi usi­ło­wano zabić nie wia­domo czym – powie­dział Ring­mar. – Trzech stu­den­tów. – Odwró­cił się do Win­tera.

– Czy to się układa w jakiś wzór?

– Że są stu­den­tami? Czy że ich rany wyglą­dają jak krzyż?

– Że są stu­den­tami.

– To spora gro­madka – powie­dział Win­ter, jadąc na zachód. – Około trzy­dzie­stu pię­ciu tysięcy tylko w naszym mie­ście.

– Mhm.

– Nie­li­chy krąg zna­jo­mych, nawet jeśli się spo­ty­kają we wła­snym gro­nie.

Ring­mar zabęb­nił pal­cami po opar­ciu fotela. Win­ter zje­chał z obwod­nicy i ruszył na pół­noc. Węż­sze ulice, więk­sze wille.

– Motyka – powie­dział Ring­mar. – Kto cho­dzi z motyką w sobotę wie­czo­rem?

– Wolę o tym nie myśleć.

– Stu­dio­wa­łeś tutaj?

– Krótko.

– Co?

– Wstęp­niaka. I na tym poprze­sta­łem.

– Wstęp­niaka?

– Wstępne nauki praw­ni­cze.

– Wstęp­niaka i kop­niaka.

– Ha, ha.

– A ja byłem _a stu­dent of life._

– Gdzie? I kiedy się z tego zdaje?

Ring­mar prych­nął.

– Masz rację, Eriku. Egza­min nie ma końca. To wieczna nagroda.

– Czyja?

Ring­mar nie odpo­wie­dział. Win­ter zwol­nił.

– Skręć w prawo, omi­niesz krzy­żówkę – pod­su­nął Ring­mar.

Win­ter omi­nął, prze­mknął obok dwóch samo­cho­dów i zatrzy­mał się przed rzę­si­ście oświe­tloną willą. Jej ilu­mi­na­cja zna­czyła traw­nik i prze­sie­wała się przez gałę­zie klo­nów, które wyglą­dały jak ramiona wycią­ga­jące się ku niebu.

– Wpad­niesz coś prze­ką­sić? – spy­tał Ring­mar.

Win­ter spoj­rzał na zega­rek.

– Angela czeka z ostry­gami i winem?

– Ciut za wcze­śnie, jesz­cze nie sezon.

– Chcesz powie­dzieć Elsie „dobra­noc”?

– Już śpi. Okej, prze­ką­ska. Masz sło­wac­kie piwo?

Ring­mar wyjął „prze­ką­skę” z lodówki. Win­ter przy­niósł z piw­nicy trzy butelki piwa.

– Nie­stety, zostało tylko cze­skie – rzu­cił Ring­mar przez ramię.

– Wyba­czam ci – powie­dział Win­ter i się­gnął po otwie­racz.

– Wędzona sieja i jajecz­nica? – spy­tał Ring­mar, sto­jąc przy lodówce.

– Jeśli mamy czas. Dobra jajecz­nica go wymaga. Masz szczy­pio­rek?

Ring­mar uśmiech­nął się, ski­nął głową, wyło­żył wszystko co trzeba na bla­cie i wziął się do roboty. Win­ter skosz­to­wał piwa. Hm… Dobre, schło­dzone, ale nie za zimne. W sam raz. Zdjął kra­wat i powie­sił mary­narkę na opar­ciu krze­sła. Po dłu­gim dniu czuł ucisk na szyi.

_Stu­dent of life._ Wieczna nagroda. Zoba­czył twarz stu­denta, potem jego poty­licę. Też stu­dio­wał prawo. Gdy­bym skoń­czył, pomy­ślał, pocią­ga­jąc łyk piwa, mógł­bym teraz być komen­dan­tem. Może byłoby lepiej. Z daleka od dro­gówki. Żad­nego pochy­la­nia się nad tłu­czo­nymi obra­że­niami, żad­nych ran postrza­ło­wych, żad­nej krwi i ran łudząco podob­nych do krzyża.

– Ci pierwsi nie mieli wro­gów – powie­dział Ring­mar, ostroż­nie mie­sza­jąc jajka drew­nia­nym widel­cem.

– Hę?

– Ci, któ­rzy obe­rwali po gło­wie, mówią, że nie mają wro­gów.

– Typowe dla ludzi mło­dych. Żad­nych wro­gów.

– Też jesteś młody – zauwa­żył Ring­mar, pod­no­sząc żeliwną patel­nię. – Masz wro­gów?

– Nie, ani jed­nego. Poja­wiają się nieco póź­niej.

Ring­mar przy­go­to­wał kanapki.

– Naj­lep­sza byłaby wódka.

– Mogę wró­cić do domu tak­sówką.

– No to wszystko jasne – skon­sta­to­wał Ring­mar i się­gnął po alko­hol.

– To ten sam sprawca – powie­dział Ring­mar. – O co mu cho­dzi?

– O satys­fak­cję, że tra­fił.

Win­ter wypił drugi kie­li­szek wódki i pokrę­cił głową, kiedy Ring­mar pyta­jąco pod­niósł butelkę.

– Ale nie na chy­bił tra­fił?

– Ani byle kogo.

– Tak. Chyba tak.

– Jutro spró­bu­jemy się cze­goś dowie­dzieć.

– Cios od tyłu na ciem­nej ulicy. Nic nie widział, nic nie sły­szał, nic nie powie­dział, nic nie wie.

– Zoba­czymy.

– Pia Fröberg będzie się musiała zdrowo napo­cić, żeby ziden­ty­fi­ko­wać narzę­dzie zbrodni.

Win­ter zoba­czył spiętą, bladą twarz lekarki sądo­wej. Kie­dyś, u zara­nia dzie­jów, byli parą albo czymś w tym rodzaju. Było, minęło. Żad­nej wro­go­ści.

– Jeśli to coś da – kon­ty­nu­ował Ring­mar, patrząc na szklankę po piwie.

Usły­szeli trzask drzwi wej­ścio­wych i pod­nie­siony kobiecy głos.

– Tu jeste­śmy! – obwie­ścił Ring­mar.

Weszła jego córka, nie zdjęła ano­raka. Była ciemna jak ojciec, pra­wie tego samego wzro­stu, miała jego nos i jego oczy, któ­rymi teraz patrzyła na Win­tera.

– Erik potrze­bo­wał towa­rzy­stwa – wyja­śnił Ring­mar.

– Nie sądzę.

Przy­wi­tała się z Win­te­rem uści­skiem dłoni.

– Chyba pozna­jesz Moę? – spy­tał Ring­mar.

– Tro­chę czasu upły­nęło. Masz pew­nie…

– Dwa­dzie­ścia pięć. Zbli­żam się do eme­ry­tury i cią­gle tu miesz­kam. Nie­źle, co?

– Można by powie­dzieć, że Moa jest obec­nie w sytu­acji mię­dzy­miesz­ka­nio­wej – zauwa­żył Ring­mar. – Sta­cja pośred­nia.

– W takich cza­sach żyjemy – stwier­dziła Moa. – Dzieci zawsze wra­cają do gniazda.

– To miłe – powie­dział Win­ter.

– _Bul­l­shit._

– Zgoda.

Moa Ring­mar usia­dła.

– Dostanę tro­chę piwa?

Ring­mar przy­niósł szklankę i nalał to, co zostało w trze­ciej butelce.

– Sły­sza­łam o kolej­nym napa­dzie.

– Gdzie to sły­sza­łaś? – spy­tał Ring­mar.

– W insty­tu­cie. Ten chło­pak tam stu­diuje. Ma na imię Jakob, prawda?

– Znasz go?

– Nie. Nie oso­bi­ście.

– A znasz kogoś, kto go zna? – spy­tał Win­ter.

– To się robi mało przy­jemne. Jak rozu­miem, jeste­ście na służ­bie. – Popa­trzyła na Win­tera, a potem na ojca. – Prze­pra­szam. Wiem, że to poważna sprawa. Nie chcia­łam kpić.

– A więc… – pod­jął Win­ter.

– Może znam kogoś, kto zna kogoś, kto go zna. Nie jestem pewna.

Kiedy wysiadł z tak­sówki, na Vasa­plat­sen było pusto i cicho. Latar­nie rzu­cały refleksy na kiosk przy Uni­ver­si­tet­splat­sen. _Stu­dent of life,_ pomy­ślał, wybie­ra­jąc kod domo­fonu.

W win­dzie lekko pach­niało tyto­niem. Kto wie, czy nie jego.

– Zala­tu­jesz alko­ho­lem – powie­działa Angela, kiedy się nad nią pochy­lił.

– Ödåkra Taf­fel – wyja­śnił.

– Tak myśla­łam. – Odwró­ciła się do ściany. – Jutro odwie­ziesz Elsę. Wstaję o wpół do szó­stej.

– Wła­śnie u niej byłem. Śpi jak kamień.

Angela coś wymru­czała.

– Co mówisz?

– Pocze­kaj do jutra.

Prze­cież wie­dział. On miałby nie wie­dzieć? Po pół­rocz­nym urlo­pie tacie­rzyń­skim? Wszystko wie­dział o Elsie i ona wszystko wie­działa o nim.

To były wspa­niałe dni, może naj­lep­sze w jego życiu. Odkry­wał mia­sto na nowo, jakby go nie widział od lat. Niby te same ulice, ale poru­szał się po nich ina­czej, bez pośpie­chu, niczego nie wypa­try­wał, no, może z wyjąt­kiem kawia­re­nek, gdzie mogliby na chwilę przy­siąść, gdzie zanu­rzy­liby się w życie, inne życie.

Led­wie wró­cił do pracy, poczuł… głód, bar­dzo szcze­gólne uczu­cie, nie­mal wsty­dliwe. Jakby znów był gotowy do walki, ba!, do wojny, któ­rej się nie wygra, ale którą trzeba toczyć. Tak. Tak to jest. Odcina się bestii rękę, odra­sta nowa. Cóż, pozo­sta­wało tylko ciąć dalej.

Minutę przed zaśnię­ciem pomy­ślał o dziw­nej ranie na poty­licy stu­denta.ROZDZIAŁ 2

2

WIE­CZO­REM W DYŻURCE BYŁO SPO­KOJ­NIE. Jak przed burzą. Ale na burzę się nie zanosi, pomy­ślał dyżurny ofi­cer Bengt Jose­fs­son, patrząc na drzewa, nie­ru­chome jak przed jesien­nymi nawał­ni­cami. Choć jesienne nawał­nice już się prze­to­czyły. Teraz cze­kamy na święta Bożego Naro­dze­nia. A potem może nas już nie będzie. Zamkną komi­sa­riat i Red­berg­splat­sen przej­mie wróg.

Zadzwo­nił tele­fon na biurku.

– Komi­sa­riat Örgryte-Härlanda, Jose­fs­son.

– E… dobry… dobry wie­czór. Czy to poli­cja?

– Tak.

– Zadzwo­ni­łam do cen­trali i mieli mnie połą­czyć z komi­sa­ria­tem przy Olskro­ken. Tu… miesz­kamy.

– Dobrze pani tra­fiła – powie­dział Jose­fs­son. – W czym mogę pomóc?

– E… nie wiem, co powie­dzieć…

Jose­fs­son już trzy­mał dłu­go­pis nad notat­ni­kiem. Jeden z kole­gów upu­ścił coś cięż­kiego w szatni na końcu kory­ta­rza.

– Pro­szę powie­dzieć, o co cho­dzi. Z kim roz­ma­wiam?

Podała imię i nazwi­sko. Zapi­sał. Berit Ska­rin.

– Cho­dzi o mojego synka – zaczęła. – Dzi­siaj… sama nie wiem… dzi­siaj powie­dział nam… oczy­wi­ście jeśli dobrze zro­zu­mie­li­śmy… że sie­dział w samo­cho­dzie z wuj­kiem. Tak powie­dział.

Czte­ro­letni Kalle Ska­rin wró­cił z przed­szkola i zjadł kanapkę z serem ser­wat­ko­wym, którą popił cze­ko­ladą. Sam wymie­szał kakao i cukier z odro­biną śmie­tanki, co mama zalała gorą­cym mle­kiem.

A tro­chę póź­niej oznaj­mił, że sie­dział w samo­cho­dzie.

W samo­cho­dzie?

W samo­cho­dzie. Duży samo­chód i radio. Radio mówiło i grało.

Byli­ście dzi­siaj na wycieczce? Nie na wycieczce. Na placu zabaw. Czy tam są samo­chody? Chło­piec poki­wał głową. Samo­chody zabawki?

DUŻY samo­chód, powie­dział. Praw­dziwy samo­chód. Praw­dziwy – i tak uło­żył ręce, jakby krę­cił kie­row­nicą. Brrr­rum, brrr­rumm!

Gdzie?

Na placu zabaw.

Kalle, jeź­dzi­łeś samo­cho­dem na placu zabaw? Poki­wał głową. Z kim jeź­dzi­łeś? Z wuj­kiem. Z wuj­kiem?

Z wuj­kiem. Wujek miał cukierki! Kalle znów coś poka­zał, może tego kogoś z torebką cukier­ków, a może nie.

Berit Ska­rin miała wra­że­nie, że lodo­waty podmuch wia­tru prze­szywa jej głowę. Nie­zna­jomy czę­stuje synka cukier­kami.

Olle też musi to usły­szeć, będzie w domu póź­nym wie­czo­rem.

Kalle sie­dział naprze­ciwko niej. Zatrzy­mała go, kiedy chciał obej­rzeć w tele­wi­zji pro­gram dla dzieci. Czy samo­chód odje­chał? Jechał, jechał. Brrrrr­rumm! Daleko poje­cha­li­ście? Tego pyta­nia nie zro­zu­miał. Czy była z wami pani z przed­szkola? Pani nie. Wujek.

I pobiegł do tele­wi­zora. Popa­trzyła za nim, zasta­na­wiała się, co ma robić, wzięła torebkę, która leżała na krze­śle w kuchni, wyjęła notes, odszu­kała domowy numer tele­fonu jed­nej z przed­szko­la­nek, wahała się przez chwilę, ale w końcu zadzwo­niła.

E… prze­pra­szam, że prze­szka­dzam… mówi Berit Ska­rin… tak, mama Kal­lego. Kalle o czymś mi dzi­siaj opo­wie­dział i muszę panią spy­tać…

*

Bengt Jose­fs­son słu­chał. Przy­to­czyła roz­mowę z przed­szko­lanką.

Berit Ska­rin spy­tała, czy niczego nie zauwa­żyły. Nie.

– Czy to moż­liwe? Czy ktoś może zabrać dziecko, gdzieś je wywieźć i nikt z per­so­nelu tego nie widzi?

Zda­rzają się gor­sze rze­czy, pomy­ślał Jose­fs­son.

– Nie wiem – skła­mał. – Więc per­so­nel niczego nie zauwa­żył?

– Nie. Chyba powi­nien, prawda?

– Chyba tak – przy­znał, choć myślał ina­czej.

Kto zawsze ma wszystko pod kon­trolą? I kim jest ten męż­czy­zna, który stoi pod drze­wem albo sie­dzi w samo­cho­dzie?

– Jak długo go nie było? Co mówi pani syn?

– Nie wie. Jest mały. Nie odróż­nia pię­ciu minut od pięć­dzie­się­ciu.

Bengt Jose­fs­son myślał.

– Czy pani mu wie­rzy?

Cisza.

– Pani Ska­rin?

– Nie wiem, naprawdę nie wiem.

– Czy chło­piec ma… bujną wyobraź­nię?

– To prze­cież dziecko. A zdrowe dzieci mają bujną wyobraź­nię.

– Tak.

– Co mam robić?

Bengt Jose­fs­son spoj­rzał na kartkę, na któ­rej zapi­sał kilka zdań.

Za kon­tu­arem prze­bie­gli dwaj kole­dzy.

– Napad na kiosk! – krzyk­nął jeden z nich. Zawyła syrena radio­wozu.

– Halo? – powie­działa Berit Ska­rin.

– Tak, tak… wszystko zano­to­wa­łem… nie cho­dzi o zagi­nię­cie… taaak… jeśli chce pani to zgło­sić…

– A co mia­ła­bym zgło­sić?

Oto jest pyta­nie, pomy­ślał Jose­fs­son. Bez­prawne pozba­wie­nie wol­no­ści? Nie. Usi­ło­wa­nie albo zamiar popeł­nie­nia prze­stęp­stwa na tle sek­su­al­nym? Hm… może. Albo to jedy­nie wytwór fan­ta­zji małego chłopca. Prze­cież nic mu się nie stało…

– Chcę go zawieźć do leka­rza – poin­for­mo­wała. – Trak­tuję to poważ­nie.

– Tak.

– Czy powin­nam go zawieźć do leka­rza?

– Czy pani go… obej­rzała?

– Nie. Od razu do was zadzwo­ni­łam, jak mi o tym opo­wie­dział.

– Tak.

– Ale teraz obej­rzę, a potem pomy­ślę, co dalej.

Usły­szał, jak woła chłopca, i usły­szał jego odpo­wiedź.

– Ogląda tele­wi­zję – wyja­śniła. – Śmieje się.

– Popro­szę o pani adres i numer tele­fonu.

Znowu zawyły syreny. Kole­dzy chyba jechali na wschód. Pościg za rabu­siami. Dwóch napa­ko­wa­nych che­mią mło­do­cia­nych _mucho_ macho z getta na pół­nocy. Groźni jak cho­lera.

– Na razie bar­dzo dzię­kuję – powie­dział roz­ko­ja­rzony i się roz­łą­czył.

Sko­ry­go­wał notatki w kilku miej­scach i odło­żył, by potem wpi­sać do kom­pu­tera. Dzi­siaj, jeśli zdąży, włą­czy je do akt pod… Wła­śnie, pod co? Prze­cież nic się nie stało. Prze­stęp­stwo, do któ­rego nie doszło?

Mają co innego na gło­wie, co już się wyda­rzyło, sprawy w toku.

Tele­fon na biurku znowu zadzwo­nił. W całym komi­sa­ria­cie dzwo­niły tele­fony. Na połu­dniu wyły syreny. Zoba­czył świa­tła kogu­tów, obra­cały się jak sza­lone, jakby za chwilę radio­wozy miały się wzbić w powie­trze i pole­cieć na miej­sce akcji.

Stu­dent Jakob był przy­tomny, ale oszo­ło­miony i prak­tycz­nie bez kon­taktu. Ring­mar sie­dział przy nim i zasta­na­wiał się, co się wyda­rzyło. Na szafce koło łóżka stały kwiaty. Jakob nie był sam na świe­cie.

Ktoś wszedł do pokoju. W oczach Jakoba poja­wił się jakiś błysk. Może tego kogoś roz­po­znał? Ring­mar odwró­cił się do drzwi.

– Powie­dzieli, że mogę wejść – ode­zwała się dziew­czyna z bukie­tem w ręku.

Wygląda na rówie­śnicę Moi, pomy­ślał Ring­mar. Może się znają. Wstał.

Pode­szła do łóżka, deli­kat­nie uści­snęła Jakoba i poło­żyła bukiet na szafce. Jakob zamknął oczy, praw­do­po­dob­nie zasnął.

– O, jest wię­cej kwia­tów.

Ring­mar zauwa­żył, że chęt­nie prze­czy­ta­łaby bile­cik dołą­czony do bukietu, ale się na to nie zdo­była.

– A więc to pan jest ojcem Moi? – spy­tała, odwra­ca­jąc się do niego.

Dobrze. Moa im pomo­gła.

– Tak – odparł. – Czy możemy poroz­ma­wiać w pocze­kalni?

– Po pro­stu miał pecha – powie­działa. – No bo jak to nazwać? Nie­wła­ściwy czło­wiek w nie­wła­ści­wym miej­scu.

Usie­dli pod oknem. W siwym świe­tle dzień wyda­wał się prze­zro­czy­sty. Pocze­kal­nia tonęła w prze­dziw­nym cie­niu, mimo że nie świe­ciło słońce. Cicho zaka­słała jakaś kobieta. Sie­działa na kana­pie przy drew­nia­nej ławie ugi­na­ją­cej się pod cię­ża­rem kolo­ro­wych cza­so­pism, któ­rych okładki zdo­biły zdję­cia zna­nych uśmiech­nię­tych ludzi. Komu zna­nych? – nie po raz pierw­szy pomy­ślał Ring­mar. Wizyty w szpi­talu były czę­ścią jego pracy. Nie­raz się zasta­na­wiał, dla­czego na przy­kład „Hänt-Extra” i inne podobne gazety zale­gają w ponu­rych szpi­tal­nych pocze­kal­niach. Może przy­no­szą pocie­chę? Są jak świa­tełko nadziei? Wy, ludzie z cza­so­pism, któ­rych się foto­gra­fuje na wszyst­kich impre­zach, może byli­ście kie­dyś tacy jak my, więc my możemy stać się tacy jak wy. Gdy tylko wyzdro­wie­jemy, może i nas ktoś odkryje w tej wiel­kiej pogoni za talen­tami. Bo pogoń trwa nie­prze­rwa­nie. Zdję­cia tych ludzi były tego naj­lep­szym dowo­dem. W kolo­ro­wych cza­so­pismach nie ma miej­sca na robione pola­ro­idem fotki strza­ska­nych poty­lic.

– To nie był pech – powie­dział Ring­mar, patrząc na dziew­czynę.

– Wygląda pan mło­dziej, niż myśla­łam.

– Raczej niż Moa mnie opi­sała.

Uśmiech­nęła się, ale natych­miast spo­waż­niała.

– Czy znasz kogoś, kto źle życzy Jako­bowi? – spy­tał Ring­mar.

– Nie, wszy­scy go lubią.

– A może on kogoś nie lubi?

– Nie.

– Nikogo takiego nie ma?

– Nie.

Może takie czasy, pomy­ślał. Jeśli tak, to dobrze. Kiedy ja byłem młody, zawsze się na coś wku­rza­łem. Albo na kogoś. Bez prze­rwy.

– Jak dobrze go znasz?

– Hm… to mój przy­ja­ciel.

– Macie dużo wspól­nych przy­ja­ciół?

– Jasne.

Ring­mar popa­trzył przez okno. Dwóch mło­dych ludzi stało w desz­czu na przy­stanku auto­bu­so­wym pięć­dzie­siąt metrów stąd i wycią­gało ręce do nieba, jakby z wdzięcz­no­ści. Żad­nych wro­gów. Par­szywy deszcz to naj­droż­szy przy­ja­ciel.

– Żad­nych agre­syw­nych ludzi w gro­nie przy­ja­ciół? – spy­tał Ring­mar.

– Abso­lut­nie żad­nych.

– Co robi­łaś w tym cza­sie, kiedy Jakob został napad­nięty?

– O któ­rej to dokład­nie było?

– Tego nie mogę powie­dzieć.

I powie­dział.

– Spa­łam mniej wię­cej od dwóch godzin.

Ale Jakob nie spał. Ring­mar wyobra­ził go sobie, jak – lekko pijany – idzie przez Dok­tor Fries Torg. Dokąd? Na przy­sta­nek tram­wa­jowy? O tej porze tram­waje już nie jeź­dziły. I nagle ktoś zadaje mu pie­kielny cios w poty­licę. Na pomoc Dok­tora Friesa nie ma co liczyć. Wykrwa­wiłby się na śmierć, gdyby do ich cen­trali nie zadzwo­nił chło­pak, który aku­rat tam­tędy prze­cho­dził i zauwa­żył leżą­cego Jakoba w minutę po zaj­ściu.

Jakob, trze­cia ofiara. Trzy różne miej­sca napa­ści. Ten sam rodzaj obra­żeń. Wła­ści­wie śmier­tel­nych. Ale nie tym razem. Jesz­cze nie. Dwie poprzed­nie ofiary niczego nie podej­rze­wały. Cios w głowę, i tyle. Nic nie widziały, jedy­nie czuły.

– Miesz­ka­cie razem? – spy­tał.

– Nie.

Ring­mar mil­czał przez chwilę. Mło­dzi ludzie odje­chali. Na zacho­dzie chyba się prze­ja­śniało, widział błę­kitną poświatę. Pocze­kal­nia była na wyż­szym pię­trze budynku szpi­tal­nego, który stał na wzgó­rzu. Może to nie poświata, tylko morze, błę­kitna wstęga pod nie­bie­skim nie­bem.

– Nie mar­twi­łaś się o niego?

– Jak to?

– No, gdzie on jest, co robi?

– Zaraz, nie jeste­śmy mał­żeń­stwem ani nic z tych rze­czy. Przy­jaź­nimy się…

– To zna­czy, że nie wie­dzia­łaś, gdzie Jakob był tej nocy?

– Nie.

– Czy on tam kogoś zna?

– Gdzie?

– Na Gul­dhe­den. W oko­li­cach Dok­tor Fries Torg i szkoły.

– Naprawdę nie mam poję­cia.

– Nikogo nie znasz?

– Z Gul­dhe­den? Nieee… chyba nie. Nie.

– Tam został zaata­ko­wany.

– Niech pan jego zapyta.

– Zro­bię to tak szybko, jak tylko będzie moż­liwe.

Win­ter odwiózł Elsę do przed­szkola. Sie­dział przez chwilę, pił kawę i patrzył, jak córka orga­ni­zuje sobie dzień pracy: porząd­kuje swoje małe biurko, usta­wia czer­wony tele­fon, kła­dzie papier, pióra, kredki, gazety, taśmę kle­jącą, sznurki… Rezul­tat obej­rzy po połu­dniu. Na pewno będzie to coś wyjąt­ko­wego.

Led­wie zauwa­żyła, kiedy ją uści­snął na poże­gna­nie. Na dzie­dzińcu zacią­gnął się corp­sem. Pró­bo­wał się prze­sta­wić na inną markę, ale po tylu latach pale­nia corp­sów nic mu tak nie sma­ko­wało. Corp­sów już nie spro­wa­dzali, na szczę­ście kolega czę­sto jeź­dził do Bruk­seli i zapew­niał mu bez­po­śred­nie dostawy.

Był łagodny pora­nek. Mimo zimy w powie­trzu czuło się późną jesień. Roz­piął płaszcz. Wszę­dzie widział dzieci pochło­nięte jakimś pro­jek­tem budow­la­nym: kopały, zaj­mo­wały się sto­larką, coś odle­wały; wszyst­kie formy sportu i zabawy. Nauka przez zabawę i sport – tak to się nazy­wało, kiedy był mały. Zabawa. Zabawa znik­nęła ze sportu. Nagle zoba­czył jakie­goś szkraba wędru­ją­cego do roz­stępu mię­dzy krza­kami. Odwró­cił się. Dwie przed­szko­lanki miały mnó­stwo pracy z malu­chami, które cze­goś chciały, pła­kały, śmiały się albo roz­bie­gały we wszyst­kie strony. Szybko ruszył za chłop­czy­kiem. Zna­lazł go za krza­kami. Mały ucie­ki­nier ude­rzał pla­sti­kową łopatką w ogro­dze­nie. Odwró­cił się do Win­tera i uśmiech­nął, jak wię­zień, któ­remu pra­wie się udało wydo­stać na wol­ność.

Ruszyli w kie­runku przed­szkola, chło­piec coś mu opo­wia­dał, Win­ter nie bar­dzo rozu­miał, ale kiwał głową. W poło­wie zbo­cza spo­tkali przed­szkolankę.

– Nie wie­dzia­łem, że tam jest ogro­dze­nie.

– Całe szczę­ście – odparła. – Ina­czej ni­gdy byśmy ich nie upil­no­wały.

Zauwa­żył Elsę. Wycho­dziła z budynku, widocz­nie posta­no­wiła zro­bić sobie prze­rwę w papier­ko­wej robo­cie.

– Czy trudno mieć wszyst­kich na oku? – zapy­tał.

– Nie­stety. – Usły­szał coś w rodzaju wes­tchnie­nia. – Nie chcę narze­kać, ale ponie­waż pan spy­tał… Cóż, jest coraz wię­cej dzieci i coraz mniej per­so­nelu. – Wyko­nała sze­roki gest. – Ale mamy przy­naj­mniej ogro­dze­nie.

Elsa była na huś­tawce. Gło­śno do niego zawo­łała, poma­chał jej ręką.

– A jak sobie radzi­cie na wyciecz­kach? Albo kiedy idzie­cie z całą grupą do parku lub na jakiś więk­szy plac zabaw?

– Sta­ramy się tego uni­kać.

Ring­mar sie­dział przy łóżku stu­denta Jakoba Stil­l­mana, czyli Jakoba Spo­koj­nego. Fak­tycz­nie, nic dodać, nic ująć. Jakob Spo­kojny wolno, z wysił­kiem odwró­cił głowę i spoj­rzał na Ring­mara. Ring­mar się przed­sta­wił.

– Zadam tylko parę pytań – zaczął. – Pro­po­nuję, żebyś na „tak” mru­gnął raz, a na „nie” dwa razy. Okej?

Stil­l­man mru­gnął raz.

– Dobrze. – Ring­mar przy­su­nął się z krze­słem tro­chę bli­żej łóżka. – Czy tuż zanim dosta­łeś w głowę, widzia­łeś kogoś z tyłu, za sobą?

Jedno mru­gnię­cie.

– Więc coś zauwa­ży­łeś?

Znowu jedno mru­gnię­cie. Tak.

– Daleko?

Dwa mru­gnię­cia. Nie.

– Czy byłeś sam, kiedy zaczą­łeś iść przez plac?

Tak.

– Ale zdą­ży­łeś zoba­czyć kogoś idą­cego w twoją stronę?

Nie.

– Ten ktoś był za tobą?

Tak.

– I udało ci się coś zoba­czyć?

Tak.

– Twarz?

Nie.

– Syl­wetkę?

Tak.

– Czy był duży?

Żad­nego mru­gnię­cia. Chło­pak jest bystrzej­szy ode mnie, pomy­ślał Ring­mar.

– Śred­niej postury?

Tak.

– Męż­czy­zna?

Tak.

– Roz­po­znał­byś go?

Nie.

– Czy był bar­dzo bli­sko, kiedy go zoba­czy­łeś?

Tak.

– Usły­sza­łeś jakiś dźwięk?

Tak.

– Usły­sza­łeś ten dźwięk, zanim go zoba­czy­łeś?

Tak.

– Czy to dla­tego się odwró­ci­łeś?

Tak.

– Czy to był odgłos jego kro­ków?

Nie.

– Czy to był dźwięk jakie­goś narzę­dzia, które ude­rzyło o zie­mię?

Nie.

– Czy ten dźwięk miał z nim coś wspól­nego?

Tak.

– Czy on coś powie­dział?

Tak.

– Zro­zu­mia­łeś co?

Nie.

– Czy mówił po szwedzku?

Nie.

– W innym języku?

Nie.

– Czy to przy­po­mi­nało krzyk?

Nie.

– Jakiś inny dźwięk?

Tak.

– Cich­szy dźwięk?

Tak.

– Ludzki?

Nie.

– Ale pocho­dził od niego?

Tak.ROZDZIAŁ 4

4

INSPEK­TOR JANNE ALIN­DER po raz pierw­szy pod­niósł słu­chawkę tego wie­czoru w trze­ciej sekun­dzie dyżuru. Nawet nie zdą­żył usiąść.

– Komi­sa­riat Majorna-Linnéstaden, Alin­der – powie­dział, opa­da­jąc na obro­towe krze­sło, które jęk­nęło pod jego cię­ża­rem.

– Halo? Czy to poli­cja linnéstadzka?

A niby co ja powie­dzia­łem? – pomy­ślał. Zawsze to samo. Nikt nie słu­cha. Czy to moja wina, czy dzwo­nią­cych? Co chcieli potwier­dzić? Mógłby poprze­stać na „halo”. I tak padłoby to samo pyta­nie.

– Komi­sa­riat na Tre­dje Långgatan – poin­for­mo­wał gwoli ści­sło­ści.

– Cho­dzi o moją córeczkę – powie­działa kobieta. Mogła być młoda albo w śred­nim wieku. Nie naj­le­piej znał się na gło­sach. Zwłasz­cza kobie­cych. Zda­rzało mu się, że sły­szał kogoś o gło­sie tej, no, jak jej tam, tej sek­sow­nej lek­torki, która czyta wia­do­mo­ści w TV4, a kiedy się potem z tą osobą spo­ty­kał w cztery oczy, oka­zy­wało się, że ma do czy­nie­nia z hipo­po­ta­mem w wieku moooooocno zaawan­so­wa­nym. Albo na odwrót. Głos meli­niary, a ciało Mari­lyn Mon­roe.

– Z kim roz­ma­wiam? – spy­tał z dłu­go­pi­sem w ręku.

– Lena Sköld. Jest coś dziw­nego…

– Pro­szę zacząć od początku – prze­rwał Alin­der.

W jego gło­sie pobrzmie­wały lata rutyny. Umiał słu­chać.

– Nie bar­dzo rozu­miem…

– Co się stało?

– Cho­dzi o moją córeczkę… o Ellen… Ellen powie­działa, że dzi­siaj po połu­dniu spo­tkała kogoś.

– Tak?

– Kiedy była z innymi dziećmi z przed­szkola w Slot­ts­sko­gen. W Plik­cie. To plac zabaw, nie­da­leko skrzy­żowa…

– Tak, wiem, gdzie to jest.

Aż za dobrze, pomy­ślał. Spę­dził tam lata, kiedy dzieci były małe. Naj­czę­ściej stał i marzł, cza­sami na kacu gigan­cie, ale cho­dził z dziećmi wła­śnie na ten plac zabaw, bo był naj­bli­żej jego domu przy Oli­ve­dals­ga­tan, a poza tym nie widział powodu, żeby się wymi­gi­wać. Ba, cie­szył się, że ani razu tego nie zro­bił. Tego, kto nie odma­wia, czeka nagroda. Tego, kto odma­wia, czeka kara ze strony dzieci, które opusz­cza­jąc dom, odwrócą się do ojca ple­cami. _Bye bye! She’s leaving home, bye bye._

– Spo­tkała tam jakie­goś męż­czy­znę. Wujka. Sie­działa w jego samo­cho­dzie.

– A co mówi per­so­nel?

– Przed­szko­lanki? Za… zadzwo­ni­łam do jed­nej, ale ona niczego nie zauwa­żyła.

Alin­der cze­kał.

– Czy to nor­malne, żeby nikt nic nie widział? – spy­tała Lena Sköld.

To zależy, co się stało, pomy­ślał Alin­der.

– Gdzie jest teraz pani córka?

– Sie­dzi naprze­ciwko mnie przy stole i rysuje.

– Powie­działa, że była w samo­cho­dzie z męż­czy­zną. Czy dobrze zro­zu­mia­łem?

– Tak to ode­bra­łam.

– To zna­czy, że poszła z kimś i per­so­nel niczego nie zauwa­żył?

– Tak…

– Czy coś jej się stało?

Zapy­tał pro­sto z mostu. Tak jest lepiej.

– Z… z tego, co widzę, nie. Spraw­dza­łam… przed chwilą. A opo­wie­działa mi o tym jakąś godzinę temu.

– Godzinę?

– No, może dwie.

– Jak się zacho­wuje?

– Jest… wesoła. Jak zwy­kle.

– Aha.

– Nie mia­łam się kogo pora­dzić… Sama wycho­wuję Ellen, do mę… to zna­czy do byłego męża nie chcę się z niczym zwra­cać.

Skoro tak mówisz, to ci wie­rzę, pomy­ślał Alin­der. W mie­ście roi się od bydla­ków i ich eks­żony wie­dzą, co robią, trzy­ma­jąc się od nich na kilo­metr. Z dziećmi.

– Czy pani zda­niem Ellen mówi prawdę?

– E… no… nie wiem. Ma żywą wyobraź­nię.

– Jak to dzieci. I nie­któ­rzy doro­śli.

– Mnie ma pan na myśli?

– Nie, nie, tak mi się… wypsnęło.

– Aha.

– Co pani powie­działa o wyobraźni Ellen? – Usły­szał dziew­czynkę. Musiała sie­dzieć bar­dzo bli­sko matki. Powie­działa: „wyobraź­nia”, Lena Sköld wyja­śniła jej, co to zna­czy, po czym Ellen zadała jakieś pyta­nie, któ­rego nie zro­zu­miał.

– Prze­pra­szam – ode­zwała się po chwili Lena Sköld. – Ellen sły­szała, co mówię. Teraz poszła do swo­jego pokoju po czy­sty papier rysun­kowy.

– Pyta­łem o jej wyobraź­nię – przy­po­mniał Alin­der.

– Jeśli mam być szczera, wymy­śla sobie różne… rze­czy… albo jakieś postaci… mówi, że z nimi roz­ma­wia. Na przy­kład w domu. W swoim pokoju. Ale u dzieci to chyba nic nie­zwy­kłego.

– A jed­nak posta­no­wiła pani do nas zadzwo­nić. Na poli­cję.

– Tak. Może to dziwne, ale tym razem było ina­czej… jakby niczego nie wymy­ślała. Nie wiem, jak to wyja­śnić… po pro­stu jej uwie­rzy­łam. Mimo że powie­działa tak nie­wiele.

– Że sie­działa w samo­cho­dzie z nie­zna­jo­mym wuj­kiem?

– W zasa­dzie tak.

– I co jesz­cze?

– Cukierki. Wydaje mi się, że dostała cukierki.

– Ile lat ma Ellen?

– Pra­wie trzy i pół roku.

– Czy dobrze mówi?

– Dość dobrze.

– Czy powie­działa coś wię­cej o samo­cho­dzie? Albo o męż­czyź­nie?

– Nie. Ale nie roz­ma­wia­ły­śmy o tym przez cały wie­czór. Powie­działa kilka słów, kiedy ją ode­bra­łam z przed­szkola, potem zada­łam jej parę pytań i zaczę­łam się zasta­na­wiać, co dalej, potem zadzwo­ni­łam do przed­szkolanki, a potem na poli­cję i…

Alin­der spoj­rzał na kartkę. Zano­to­wał nazwi­sko, adres, numery tele­fo­nów i stre­ścił to, co usły­szał. Nic wię­cej nie mógł zro­bić. Ale potrak­to­wał to poważ­nie. Na swój spo­sób. Dziew­czynka mogła z kimś sie­dzieć w samo­cho­dzie. Albo sie­działa w dużym drew­nia­nym samo­cho­dzie na placu zabaw. Był taki w Plik­cie. Mogła dzie­się­cio­krot­nie powięk­szyć swo­jego kolegę z przed­szkola. Mogły jej się zama­rzyć łako­cie, miliony tore­bek z cukier­kami, tak jak jemu marzyły się prze­pyszne dania, od kiedy jedze­nie stało się waż­niej­sze niż seks.

– Jeśli Ellen powie pani coś jesz­cze o tym… spo­tka­niu, pro­szę to zapi­sać i znowu się do nas ode­zwać.

– A co teraz?

– Zano­to­wa­łem pani rela­cję, spo­rzą­dzę raport i włą­czę go do archi­wum.

– To wszystko?

– A co mogli­by­śmy jesz­cze zro­bić, pani Sköld?

– Nie wiem. Poroz­ma­wiam z per­so­ne­lem przed­szkola i może do was zadzwo­nię.

– Dobrze.

– Cho­ciaż… może się oka­zać, że wszystko zmy­śliła. Nie jest pode­ner­wo­wana ani nic z tych rze­czy… nie wygląda na prze­stra­szoną ani spło­szoną.

Alin­der mil­czał. Spoj­rzał na zega­rek. Roz­mowa trwała dość długo. Ale nie ponad miarę. Zro­bił jesz­cze jeden zapi­sek.

– Prze­pra­szam, jakie nazwi­sko pan podał?

– Alin­der. Janne Alin­der.

– Dzię­kuję.

Nagle coś mu przy­szło do głowy. Czemu by nie zała­twić tego porząd­nie, skoro i tak się tym zajął.

– Pro­szę się zorien­to­wać, czy córce cze­goś nie bra­kuje. Czy Ellen cze­goś ostat­nio nie zgu­biła.

Mia­sto prze­my­kało za dużymi szy­bami – tak samo obna­żone teraz, wie­czo­rem, jak dzi­siej­szego ranka, jak wczo­raj… takie będzie jutro. Miał wra­że­nie, że śni, co ani tro­chę nie prze­szka­dzało mu w per­fek­cyj­nym wyko­ny­wa­niu obo­wiąz­ków służ­bo­wych. Nikt nie mógł mu niczego zarzu­cić.

Dzień dobry, dzień dobry.

Oczy­wi­ście, że jesz­cze raz otwo­rzę środ­kowe drzwi.

Natu­ral­nie pocze­kam pół minuty, żebyś zdą­żył dobiec, mimo że zgod­nie z roz­kła­dem powi­nie­nem odje­chać, ale nie jestem zwy­rod­nial­cem, nie ucie­kam ludziom sprzed nosa.

Byli tacy motor­ni­czy, ale nie on, abso­lut­nie nie.

Tacy powinni robić co innego. Na pewno nie wozić pasa­że­rów, pomy­ślał i prze­łą­czył wycie­raczki na szyb­szy bieg, bo deszcz się wzmógł.

Dobrze się czuł na tej tra­sie. Jeź­dził nią tak długo, że znał na pamięć każdy zakręt i wznie­sie­nie.

Mógłby pro­wa­dzić auto­bus. Też miał swoje ulu­bione trasy, nie zamie­rzał jed­nak nikomu o tym opo­wia­dać. Co prawda nikt go nie pytał, ale i tak by nie powie­dział.

Może coś tam napo­mknął dziew­czynce. Nie bar­dzo pamię­tał… A, tak… Dotknął jej, miał uczu­cie, że dotyka pta­siego puchu, pod puchem były malut­kie kosteczki, widział, jak drży, i uświa­do­mił sobie, wła­śnie wtedy sobie uświa­do­mił, jakby patrzył w przy­szłość, co mógłby zro­bić z dzie-dzie-dzie-dzie-dziew­czynką, gdyby nie cof­nął ręki, gdyby jej nie ukrył pod kurtką i swe­trem, i koszulą, gdyby jej nie ukrył przed sobą i przed nią… A potem ukrył twarz, żeby nie widziała… otwo­rzył drzwi, pomógł jej wysiąść i odje­chał. Kiedy wró­cił do domu, miał…

– Ruszymy wresz­cie?!

Drgnął. W lusterku wstecz­nym zoba­czył jakie­goś męż­czy­znę, który napie­rał na kabinę. To zabro­nione. Motor­ni­czy musi…

– Już dzie­sięć razy było czer­wone, zie­lone, fio­le­towe, białe, może byś się wresz­cie ruszył, dziadu!

Poczuł odór alko­holu mimo szyby, która chro­niła go przed tym potwo­rem.

– JEDŹ! – wrza­snął potwór.

Trą­bili na niego. Z tyłu i po obu stro­nach. Spoj­rzał przed sie­bie, świa­tła się zmie­niły i…

– JEDŹ, DO CHO­LERY!!! – Potwór zało­mo­tał w drzwi kabiny.

Ruszył szyb­ciej, niż zamie­rzał, i nagle coś się stało ze świa­tłami, co stać się nie powinno, tram­wa­jem szarp­nęło, jakby to nie on pro­wa­dził, jakby za pul­pi­tem ste­row­ni­czym sie­dział zapi­ja­czony potwór, wszę­dzie cuch­nęło wódą, prze­ra­ził się, że jeśli zatrzyma go poli­cja i wyczuje alko­hol, pomy­śli, że to on, a prze­cież on nie pije, ale jeśli mu nie uwie­rzą, ni­gdy wię­cej nie będzie mógł pro­wa­dzić. To byłoby straszne.

Kiedy przy­spie­szył na skrzy­żo­wa­niu, jakby chciał uciec od zagra­ża­ją­cego mu potwora przy­kle­jo­nego do szkla­nych drzwi kabiny, świa­tła się zmie­niły i ude­rzył w tył volvo V70, które zjeż­dżało z obwod­nicy, a volvo ude­rzyło w audi sto­jące na czer­wo­nym. Inne volvo wbiło się w prawą burtę wagonu, na volvo wpa­dło bmw. Tram­waj się zatrzy­mał. Nie mógł ruszyć żadną dźwi­gnią, sam nie mógł się ruszyć. W oddali usły­szał dźwięk syren.

– JEDŹ! – wrza­snął potwór.ROZDZIAŁ 5

5

JANNE ALIN­DER SIA­DAŁ ZA KIE­ROW­NICĄ radio­wozu tylko w wyjąt­ko­wych wypad­kach, tak jak teraz, i – co dość typowe – roz­pę­tało się pie­kło. Kiedy spo­koj­nie, powoli zjeż­dżał pięk­nym bul­wa­rem, jakiś tram­waj ni stąd, ni zowąd sko­kami poko­nał skrzy­żo­wa­nie, po czym posłu­żył za coś w rodzaju twar­dej poduszki samo­cho­dom, które ude­rzały w niego ze wszyst­kich stron.

– _Saatans per­kella_ – zaklął sie­dzący obok Alin­dera Johan Min­no­nen, natu­ra­li­zo­wany Fin, który rzadko mówił po fiń­sku.

Janne Alin­der natych­miast zadzwo­nił po posiłki. Źle to wyglą­dało. Samo­chody wjeż­dżały z nie­wielką pręd­ko­ścią na burty wago­nów i osu­wały się. Ktoś krzyk­nął. W śmier­tel­nych kon­wul­sjach wył sil­nik. Po chwili zawyły syreny. Zami­go­tały koguty. Znów krzyk. Krzyk kobiety. Przy­je­chała karetka. Pew­nie była gdzieś w pobliżu, kiedy dzwo­nił. Przy­je­chał radio­wóz. Za nim następny, któ­rego nowiut­kie świa­tła na dachu omia­tały całą zachod­nią Götalandię.

Nikt nie zgi­nął. Skoń­czyło się na jed­nej zła­ma­nej ręce, zwich­nię­ciach i opa­rze­niach od podu­szek powietrz­nych. Jakiś pija­czyna, który stał przy kabi­nie motor­ni­czego, grzmot­nął w szybę i roz­kwa­sił sobie czoło. Szyba oca­lała.

Nie­długo znowu będzie korzy­stał z uro­ków życia, pomy­ślał Alin­der, kiedy wyno­szono ran­nego do karetki.

Udało mu się na tyle ocu­cić motor­ni­czego, żeby ten otwo­rzył drzwi. Alin­der wsiadł do tram­waju i się rozej­rzał: z przodu zakrwa­wiony męż­czy­zna, dalej gło­śno zawo­dząca kobieta, kil­koro dzieci stło­czo­nych na fotelu obok męż­czy­zny, który wciąż je obej­mo­wał, żeby ochro­nić przed ude­rze­niem, które już było fak­tem, z tyłu dwóch mło­dych ludzi, czarny i biały, biały wyda­wał się jesz­cze biel­szy w świa­tłach samo­cho­do­wych reflek­to­rów, moż­liwe, że czarny też pobladł.

Motor­ni­czy sie­dział nie­ru­chomo i patrzył przed sie­bie, tam, gdzie mógłby spo­koj­nie poje­chać, gdyby sumien­nie wyko­ny­wał swoją pracę i sto­so­wał się do sygna­li­za­cji świetl­nej. Cuch­nęło alko­ho­lem, ale smród pocho­dził zapewne od męż­czy­zny, który leżał na pod­ło­dze, blo­ku­jąc drzwi kabiny. Wyglą­dał jak rasowy moczy­morda. Ale motor­ni­czy też mógł coś chlap­nąć. To się cza­sami zda­rzało.

Motor­ni­czy wolno odwró­cił głowę w jego stronę. Był spo­kojny, nie odniósł obra­żeń. Poło­żył teczkę na kola­nach. Alin­der nie zauwa­żył w kabi­nie niczego szcze­gól­nego. A co wła­ści­wie powinno tam być? To nie jego broszka.

Na gałce za motor­ni­czym wisiało coś zie­lo­nego. Aha, jakaś zabawka, może pta­szek? Led­wie odróż­niał się od ściany. Miał dziób. Chyba maskotka.

Motor­ni­czy obró­cił się na krze­śle, pod­niósł lewą rękę, zdjął to coś i wło­żył do teczki. Tak. Maskotka. Wszy­scy potrze­bują towa­rzy­stwa, pomy­ślał Alin­der. Albo opie­kuna. Pomaga prze­sąd­nym. Ale temu chło­pa­kowi nie pomógł.

Wagon był wypeł­niony w poło­wie. Pasa­że­ro­wie zaczęli wycho­dzić. Kole­dzy, któ­rzy powinni ich zatrzy­mać i prze­py­tać, jesz­cze nie przy­je­chali.

– Był­bym wdzięczny, gdyby pań­stwo zostali na swo­ich miej­scach, dopóki nie wyja­śnimy sytu­acji – powie­dział.

Dwaj mło­dzi ludzie z kol­czy­kami na całej gło­wie odwró­cili się na pię­cie i wysie­dli. Nie mam im tego za złe, pomy­ślał Alin­der. Nie będę ich zatrzy­my­wać. Nawet gdy­bym chciał, nie zdążę.

Czarny i biały znik­nęli mu z oczu.

Motor­ni­czy był w szoku, ale chyba nie na tyle poważ­nym, żeby nie mógł odpo­wia­dać na pyta­nia. W każ­dym razie był trzeźwy.

Blon­dyn, około czter­dziestki, prze­zro­czy­ste oczy o tak prze­ni­kli­wym spoj­rze­niu, że Alin­der miał ochotę obej­rzeć się za sie­bie, żeby spraw­dzić, na co on patrzy na wskroś niego.

Byle jak skro­jony mun­dur leżał na nim rów­nie źle jak mun­dur, który nosił Alin­der. W ręku obra­cał czapkę. Drgało mu lewe oko. W ogóle się nie ode­zwał, coś tam tylko mru­czał i kiwał głową, kiedy się prze­ci­skali przez wia­nu­szek cie­kaw­skich zgro­ma­dzo­nych na miej­scu wypadku.

Alin­der zano­to­wał jego nazwi­sko i adres.

– Zacznijmy od początku. – Włą­czył magne­to­fon i spraw­dził dłu­go­pis, rysu­jąc na kartce malutką czapkę z dasz­kiem. – Nie zgrał się pan z sygna­li­za­cją?

Motor­ni­czy led­wie zauwa­żal­nie ski­nął głową.

– Dla­czego?

Wzru­szył ramio­nami i obra­cał czapkę.

– Pro­szę mówić. Czy to ten pijak panu prze­szka­dzał?

Pyta­nie napro­wa­dza­jące, pomy­ślał, ale do dia­bła z tym.

Motor­ni­czy popa­trzył na niego z tą dziwną prze­ni­kli­wo­ścią.

– Czło­wiek, który leżał pod drzwiami kabiny, miał zdrowo w czu­bie – powie­dział Alin­der. – Co on tam robił, kiedy doszło do wypadku?

Motor­ni­czy poru­szył ustami, ale nie wydał żad­nego dźwięku.

Nie­mowa? Nie, nie mogą zatrud­niać nie­mych motor­ni­czych w Göteborskiej Komu­ni­ka­cji Tram­wa­jo­wej. Motor­ni­czy musi się poro­zu­mie­wać z pasa­że­rami. Czy to wynik szoku? Czy szok może pozba­wić ludzi głosu? Hm… Co taki nieuk jak ja może o tym wie­dzieć.

– Pro­szę się ode­zwać.

Męż­czy­zna obra­cał czapkę w dłoni.

– Nie umie pan mówić?

Czapka, czapka, czapka.

Okej, pomy­ślał Alin­der. Kon­ty­nu­ujmy. Pod­su­nął motor­ni­czemu szklankę wody, ale męż­czy­zna jej nie tknął.

Przy krze­śle stała jego służ­bowa teczka. Alin­der zawsze się zasta­na­wiał, co jest w środku, ile­kroć widział motor­ni­czego zmie­rza­ją­cego do tram­waju. Jak pilot w dro­dze do samo­lotu. Alter­na­tywne trasy? Trud­niej na szy­nach niż w powie­trzu. Trud­niej krą­żyć wokół Brun­n­spar­ken, cze­ka­jąc na zjazd do zajezdni, niż koło­wać nad lot­ni­skiem Lan­dvet­ter.

Wie­dział tylko o jed­nym dro­bia­zgu, który był w teczce, ale to nie miało nic wspól­nego ze sprawą.

– Czy doszło do awa­rii sygna­li­za­cji? – spy­tał.

Mil­cze­nie.

– Prze­je­chał pan na czer­wo­nym świe­tle.

Motor­ni­czy ski­nął głową.

– To bar­dzo ruchliwe skrzy­żo­wa­nie.

Znowu ski­nął głową, z ocią­ga­niem.

– Mogło się skoń­czyć dużo gorzej.

Motor­ni­czy patrzył gdzieś w bok. Eks­mo­tor­ni­czy, pomy­ślał Alin­der. Nie ma mowy o pro­wa­dze­niu tram­waju, dopóki ludzie z branży dokład­nie wszyst­kiego nie spraw­dzą.

– Możemy panu pomóc.

– J-j-j-j-j-j – wydu­kał męż­czy­zna.

– Słu­cham?

– Ja-ja-ja-ja-jak?

No tak, nie­szczę­sny jąkała. Albo to szok po wypadku.

– Możemy panu pomóc, jeśli będziemy wie­dzieli, co się naprawdę stało.

– Te-te-te-te…

– Tak?

– Te-te-te-te-ten d-d-d-d-dru-dru-drugi.

– Ten drugi? Powie­dział pan „ten drugi”?

Motor­ni­czy ski­nął głową.

– Ten drugi. To zna­czy kto?

Motor­ni­czy wska­zał głową na pod­łogę, jakby tam ktoś leżał.

– Ten, który leżał obok kabiny? Czy jego ma pan na myśli?

Motor­ni­czy znowu ski­nął głową. Alin­der spoj­rzał na magne­to­fon, taśma się obra­cała, obra­cała, obra­cała. Zna­ko­mi­cie się nagrały wszyst­kie ruchy głową, pomy­ślał. I wszyst­kie du-du-du-du-duka­nia.

– Czy mam rozu­mieć, że ten męż­czy­zna prze­szka­dzał panu w cza­sie jazdy?

Nie pamię­tał, żeby kie­dy­kol­wiek gościli u sie­bie wię­cej ludzi. Doro­słych i dzieci. Sta­wiła się przede wszyst­kim dobrze zgrana grupa rodzi­ców bio­rą­cych udział w ćwi­cze­niach relak­sa­cyj­nych. Angela utrzy­my­wała kon­takt z wie­loma dziew­czę­tami, on zaś – o dziwo! – dobrze się czuł w towa­rzy­stwie ich part­ne­rów. Mimo róż­nicy wieku.

– To dla­tego że cią­gle jesteś nie­doj­rzały – wyja­śniła Angela, kiedy byli w trak­cie przy­go­to­wań do przy­ję­cia.

– I pomy­śleć, że zawsze byłem naj­młod­szy. – Wes­tchnął, otwie­ra­jąc któ­rąś z rzędu butelkę wina.

– Czy to naprawdę takie ważne?

– Nie, ale zawsze tak było.

– Było, ale się zmyło.

– Mimo wszystko…

– Zadzwoń do mamy. W rodzi­nie wciąż jesteś naj­młod­szy.

– Naj­młod­szy komi­sarz w kraju.

– Na­dal?

– Zapy­taj mamę!

Zadzwo­nił tele­fon. Mniej wię­cej o tej porze dzwo­niła jego mama z Anda­lu­zji, myśleli, że to ona. Pod­niósł słu­chawkę. Nie.

– _Long time no see, Erik._

– _Like­wise, Steve._

Komi­sarz Steve Mac­do­nald był jego współ­pra­cow­ni­kiem w pew­nej przy­krej spra­wie kilka lat temu. Win­ter pole­ciał do Anglii, do Croy­don, gdzie pra­co­wała grupa docho­dze­niowa Mac­do­nalda. Tam się poznali i zaprzy­jaź­nili.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki