Niechciane dusze - ebook

Lata sie­dem­dzie­siąte: Dziecko

_– Musisz być cicho. Pro­szę. Nie płacz już._

_– Ale… ona zro­biła mi krzywdę. Chcę do naszej dru­giej mamy._

_– Ciiiii. Ciiiii. Ja też chcę. Ale jeśli będziemy się dobrze zacho­wy­wać, ta mama nas nie skrzyw­dzi. Musisz się zacho­wy­wać naprawdę bar­dzo, bar­dzo grzecz­nie._

_Płacz dziecka się wzmaga._

_– Nie mam siły. Strasz­nie chce mi się jeść. Hik… hik._

_– Tylko nie czkawka. Prze­stań. Okrop­nie ją to wku­rza._

_Obej­muję drobne, szczu­płe ciało obok mnie i wpa­truję się w czerń przede mną. Za ciemno tu. Kiedy ta kobieta, mama, wyłą­czyła świa­tło na kory­ta­rzu, nawet wąziutka szcze­lina przy zamku w drzwiach stała się czarna. Ukła­dam się na worku do odku­rza­cza, pró­buję zro­bić sobie z niego poduszkę pod głowę, ale jest zbyt nie­równy, a moja głowa zbyt kości­sta. Czuję mro­wie­nie w ramie­niu, na któ­rym dru­gie bliź­nię uło­żyło swoją główkę._

_Jest zbyt cia­sno, nie mogę się ruszyć. Leżące na mnie dzie­cięce ciało, dla doro­słego ważące tyle co nic, mnie wydaje się potwor­nie cięż­kie._

_Pająk zsuwa się na paję­czy­nie pro­sto na mój nos. Krzy­czę. Dru­gie z nas wysuwa się z uści­sku. Sły­chać gło­śny stuk – głową ude­rzyło w ścianę. Teraz krzy­czymy we dwójkę._

_W małym schowku w kory­ta­rzu nasze krzyki są gło­śne i prze­ni­kliwe. Żadne z nas nie wie, dla­czego to dru­gie wyje. Żadne nie jest w sta­nie powstrzy­mać dru­giego od pła­czu. Żadne nie wie, kiedy ten hor­ror się skoń­czy._

_I wtem… sły­chać trzask otwie­ra­nego zamka._

_Car­rie King zasła­nia sobie uszy dłońmi. Czy one się w końcu zamkną? Wyją, pła­czą, krzy­czą. Małe bachory. A tyle dla nich zro­biła. Skoń­czyła z nar­ko­ty­kami. Prze­stała pić. Stała się kimś, kim nie jest. Dla nich. Żeby je odzy­skać. Musiała to zro­bić, szcze­gól­nie po tym, jak zabrano jej inne. Tak bar­dzo o nie wal­czyła._

_– Zamknij­cie się!_

_Odkor­ko­wuje whi­sky i napeł­nia szklankę. Dwa łyki i czuje, jak cie­pło zaczyna krą­żyć żyłami po całym ciele. Od razu lepiej. Ale wciąż sły­szy dzieci. Jesz­cze jeden łyk._

_– Dosyć tego! – Wybiega z kuchni i wali pię­ścią w drzwi schowka w kory­ta­rzu. – Zamknąć się, mówi­łam! Jedno słowo wię­cej i was poza­bi­jam – wywrza­skuje._

_Opiera się o białą płytę wió­rową, jej klatka pier­siowa unosi się i opada, serce łomo­cze, a ona sama ciężko oddy­cha z wysiłku i nasłu­chuje. Wciąż płacz, ale już cich­szy. Bar­dziej kwi­le­nie._

_– Bogu dzięki – wzdy­cha. – Naresz­cie spo­kój._

_Ocię­ża­łym kro­kiem wraca do kuchni, bosymi sto­pami zbie­ra­jąc okru­chy i kurz. Staje przy zatka­nym zle­wie, wygląda przez brudne okno, zarzuca sobie kwas, ale tak naprawdę potrze­buje zapa­lić. Wyciąga małą torebkę zioła z kie­szeni spód­nicy, skręca jointa i szybko zaciąga się spli­fem dwa razy, jeden po dru­gim._

_Nogi miękną w kola­nach. Dostrzega dwa okna. A może trzy? Wzdłuż ławki pod­ska­kuje chle­bak, a mio­tła szuka pary do tańca._

_Śmieje się, zapala świeczkę. Cho­ler­nie dobry towar. A może to ten kwas? Odwraca się, chwyta whi­sky i pije z gwinta. Teraz już nie sma­kuje tak ostro. Otwiera książkę, która leży pod ręką, potem znowu ją zamyka. Nie pamięta już, kiedy ostat­nio coś czy­tała. Ten tom wyglą­dał dobrze, podo­bały jej się obrazki, ale teraz książka się z niej naśmiewa._

_Hałas z kory­ta­rza ustał, teraz sły­szy śpiewy anio­łów. Tam wysoko, leżą na pucha­tych chmu­rach przy sufi­cie. Są cał­kiem uro­cze. Nie to co te bliź­nia­cze bękarty, które kosz­to­wały ją taki szmat życia. Przy­naj­mniej znowu ma je ze sobą. Z dala od zastęp­czej matki. Kobieta robiła z sie­bie pośmie­wi­sko. Nie miała poję­cia o wycho­wy­wa­niu dzieci._

_– Witaj­cie, dro­gie aniołki – szcze­bioce w stronę sufitu, a jej głos wznosi się oktawę wyżej niż zwy­kle. – Przy­by­ły­ście uci­szyć bachory?_

_I wtedy sły­szy wrzask. Wykrzy­wia twarz, skon­ster­no­wana, obrzuca kuch­nię nie­wi­dzą­cym spoj­rze­niem. Anioły ucie­kły._

_Car­rie King bie­rze jesz­cze jeden haust whi­sky, zaciąga się join­tem, chwyta drew­nianą łyżkę. Wybie­ga­jąc z kuchni, nie zauważa, że prze­wró­ciła świecę i butelkę._

_– Już ja wam dam powód do pła­czu. Bóg mi świad­kiem._DZIEŃ PIERWSZY

Począ­tek paź­dzier­nika 2015 roku

1

Wie­czór to naj­lep­sza pora do nauki. Kie­li­szek wina w dłoni, deli­katna muzyka sączy się z tele­fonu pod­pię­tego do łado­warki, żalu­zje zacią­gnięte do połowy, pola za domem spo­wite ciem­no­ścią. Świa­tło odbija się od kie­liszka, widać wszystko dookoła. Tylko ona i książki. W swoim wła­snym domu. Bez­pieczna.

Marian Rus­sell przy­zna­wała sama przed sobą, że socjo­lo­gia nie jest kie­run­kiem dla niej, ale uwiel­biała zaję­cia z gene­alo­gii. Wszyst­kie inne przed­mioty oka­zy­wały się za trudne na jej głupi mózg. Naprawdę była głu­pia. Arthur wciąż jej to powta­rzał, więc teraz już pra­wie w to wie­rzyła. Choć w głębi duszy wie­działa, że to nie­prawda.

Uśmie­cha­jąc się do sie­bie, wzięła dwie tabletki, połknęła je, popi­ja­jąc winem, i zapa­liła papie­rosa. Od kiedy udało jej się zdo­być sądowy zakaz zbli­ża­nia się przez męża, zaczęła na nowo przej­mo­wać kon­trolę nad wła­snym życiem. Pomo­gła umowa o pracę na dwa­dzie­ścia pięć godzin w tygo­dniu w super­mar­ke­cie, dostała też samo­chód. Łaj­dak stra­cił prawo jazdy, więc za bar­dzo o niego nie wal­czył. Udało jej się namó­wić mamę do prze­pi­sa­nia na nią domu, zanim prze­pro­wa­dziła ją do miesz­ka­nia. W ostat­niej chwili. No i miała stu­dia. I wino. I tabletki.

Fron­towe drzwi otwo­rzyły się, a następ­nie zamknęły.

– To ty, Emma? – rzu­ciła Marian przez ramię. Pomy­ślała, że pora poroz­ma­wiać z córką. Emma miała sie­dem­na­ście lat i zaczy­nała luźno pod­cho­dzić do usta­lo­nych pór powrotu. Marian zer­k­nęła na zega­rek. Nie było jesz­cze dzie­wią­tej.

Wypiła łyk wina.

– Gdzie byłaś?

Cisza. Nie­za­leż­nie od tego, w jakie kło­poty Emma by się wła­do­wała, ni­gdy nie tra­ciła tupetu. Ma to po ojcu? Nie, Marian wie­działa, po kim to odzie­dzi­czyła.

Wstała i odwró­ciła się w stronę drzwi. Kie­li­szek wypadł jej z dłoni.

– To ty!

2

Carn­more to spo­kojna dziel­nica poło­żona na pery­fe­riach Rag­mul­lin. Bie­gnąca przez jej śro­dek droga kie­dyś była główną arte­rią mia­steczka, jed­nak po wybu­do­wa­niu obwod­nicy korzy­stają z niej głów­nie miesz­kańcy albo ci, któ­rzy pamię­tają o jej ist­nie­niu i chcą obje­chać korki. Dwa znaj­du­jące się tu domy dzieli pra­wie pięć­set metrów, a przy ulicy świeci się co trze­cia latar­nia. W taką noc jak ta, w ulew­nym desz­czu, Carn­more wyglą­dało na ponure i opusz­czone. Sto­jące w czar­nej, błot­ni­stej teraz ziemi drzewa strzą­sały z mokrych gałęzi ostat­nie liście.

Zanim na miej­scu zja­wili się inspek­tor Lot­tie Par­ker i sier­żant Mark Boyd, zdą­żono już roz­cią­gnąć poli­cyjną taśmę. Dwa radio­wozy zapar­ko­wano tak, żeby osła­niały dom przed wzro­kiem ewen­tu­al­nych gapiów. Ale wokół pano­wał spo­kój, jeśli nie liczyć ruchu funk­cjo­na­riu­szy.

Lot­tie spoj­rzała na Boyda. Pokrę­cił prze­cząco głową. Miał ponad metr osiem­dzie­siąt oraz szczu­płą i wyspor­to­waną syl­wetkę. Jego włosy, nie­gdyś czarne, a teraz przy­pró­szone siwi­zną, były wygo­lone równo wokół lekko odsta­ją­cych uszu.

– Chodź – powie­działa – nie stójmy w tym desz­czu. Nie cier­pię zgło­szeń późną nocą.

– A ja nie cier­pię spraw rodzin­nych – dodał sier­żant i posta­wił koł­nierz płasz­cza.

– To może być wła­ma­nie. Wła­ma­nie, przy któ­rym coś poszło nie tak.

– Na tym eta­pie to może być wszystko, ale mąż Marian Rus­sell, Arthur, od ostat­nich dwu­na­stu mie­sięcy miał zakaz zbli­ża­nia się do żony – odrzekł Boyd, czy­ta­jąc z kartki, po któ­rej spły­wały kro­ple desz­czu. – I dwa razy się do niego nie zasto­so­wał.

– Co wciąż nie ozna­cza, że to jego sprawka. Musimy zba­dać miej­sce zbrodni.

Inspek­tor posta­wiła koł­nierz pucho­wej kurtki. Miała nadzieję, że zima nie będzie tak ciężka jak rok wcze­śniej. Paź­dzier­nik potrafi być piękny, ale teraz pro­gnoza wska­zy­wała na burzę, ostrze­że­nie miało kolor poma­rań­czowy, a mete­oro­lo­dzy prze­wi­dy­wali, że za chwilę zmieni się na czer­wony. Poło­żo­nemu wśród jezior mia­steczku Rag­mul­lin gro­ziły powo­dzie, a od dwóch tygo­dni padało tyle, że Lot­tie miała już ser­decz­nie dość tego desz­czu.

Po pobież­nych oglę­dzi­nach samo­chodu na pod­jeź­dzie pode­szła bli­żej domu. Drzwi stały otwo­rem. Wej­ścia pil­no­wał umun­du­ro­wany poli­cjant. Roz­po­znał ją i kiw­nął głową.

– Dobry wie­czór, pani inspek­tor. To nie wygląda dobrze.

– Widzia­łam już tyle maka­brycz­nych scen przez ostatni rok, że raczej nic mnie nie zasko­czy. – Par­ker wyjęła z kie­szeni parę ręka­wi­czek ochron­nych, dmuch­nęła w nie i pró­bo­wała nacią­gnąć na prze­mo­czone dło­nie. Z torebki wydo­była też jed­no­ra­zowe nakładki na buty.

– Jak napast­nik dostał się do środka? – spy­tał Boyd.

– Zamek jest nie­tknięty, więc mógł mieć klucz – odpo­wie­działa Lot­tie. – No i nie wiemy jesz­cze, czy to w ogóle „on”.

– Arthur Rus­sell miał zakaz zbli­ża­nia się. Nie powi­nien mieć klu­cza.

– Boyd… Może dasz mi szansę?

Lot­tie pochy­liła się i przyj­rzała krwa­wym odci­skom butów, które pro­wa­dziły wzdłuż kory­ta­rza do miej­sca, w któ­rym stała.

– Krew na całej dłu­go­ści w stronę wyj­ścia.

– W obie strony – popra­wił Boyd, wska­zu­jąc na ślady.

– Napast­nik wró­cił do drzwi, żeby coś spraw­dzić czy żeby kogoś wpu­ścić?

– Tech­nicy z SOCO mogą ścią­gnąć wzory pode­szw. Uwa­żaj, gdzie sta­wiasz stopy.

Par­ker rzu­ciła mu gniewne spoj­rze­nie, prze­cho­dząc ostroż­nie wzdłuż kory­ta­rza. Pro­wa­dził do małej sta­ro­mod­nej kuchni, naj­wi­docz­niej nie­dawno wyre­mon­to­wa­nej. Poli­cjantka nie weszła jed­nak dalej, zadrżała na widok, który miała przed sobą. Cie­szyła się, że ma za sobą Boyda. Jego obec­ność nie pozwa­lała jej zwąt­pić we wła­sne czło­wie­czeń­stwo w obli­czu tak nie­ludz­kiego widoku.

– Musieli sto­czyć nie­złą walkę – sko­men­to­wał.

Drew­niany stół wywró­cono do góry nogami. Pię­trzyły się na nim dwa krze­sła, jedno miało trzy odła­mane nogi. Na pod­ło­dze leżały książki i papiery, a także tele­fon i lap­top z ekra­nami popę­ka­nymi w drobną paję­czynkę, jakby ktoś po nich dep­tał. Każdy przed­miot, który nie był przy­twier­dzony na stałe, został zmie­ciony z kuchen­nego blatu. Sosy i zupy spły­wały po fron­tach sza­fek, z kranu w zle­wie pły­nęła woda.

Lot­tie prze­nio­sła wzrok z tego świad­czą­cego o bru­tal­nej walce cha­osu na ciało. Leżało twa­rzą do dołu, w nie­wiel­kiej kałuży krwi. Krót­kie brą­zowe włosy skle­iły się w miej­scu rany głowy – krew, kość i mózg były dosko­nale widoczne. Prawa noga wygi­nała się pod nie­na­tu­ral­nym kątem, tak samo lewa ręka. Spód­nica była roz­darta, a czer­wona koszulka przedarta na ple­cach.

– Siniaki przy krę­go­słu­pie – stwier­dził Boyd.

– Cięż­kie pobi­cie – wyszep­tała Par­ker. – To wymio­ciny? – Spoj­rzała w dół na breję znaj­du­jącą się kilka cen­ty­me­trów od jej stóp.

– Córka Marian Rus­sell była… – zaczął Boyd.

– Nie. Nie mogła wejść do środka. Zapo­mniała klu­cza do drzwi fron­to­wych, a tego od tyl­nych drzwi nie miała. Krzy­czała do matki przez otwór na listy. Pobie­gła na tyły domu. Potem poszła z powro­tem w stronę ulicy do domu przy­ja­ciółki, zadzwo­niła po pomoc. Tyle jest w rapor­cie.

– Jeśli nie weszła do środka, w takim razie porzy­gał się ktoś od nas – powie­dział Boyd.

– Nie musisz być aż taki dosłowny. Widzę to. – Lot­tie chciała prze­cze­sać ręką włosy, ręka­wiczki pękły. – Gdzie jest teraz córka?

– Emma? U sąsiadki.

– Biedna dziew­czyna. Musiała na to patrzeć.

– Prze­cież nie widziała…

– W rapor­cie napi­sano, że spoj­rzała przez okno w tyl­nych drzwiach, Boyd. Zoba­czyła wystar­cza­jąco dużo, żeby już ni­gdy w życiu nie zasnąć spo­koj­nie.

– A jak ty sypiasz? Tyle się naoglą­da­łaś w pracy. Ja wdep­tuję stres w pedały roweru, ale jak ty sobie radzisz?

– Teraz nie czas na takie roz­mowy. – Lot­tie nie podo­bały się son­du­jące pyta­nia Marka. Wystar­cza­jąco dużo o niej wie­dział.

Wcho­dząc do kuchni, zdała sobie sprawę, że wkra­czają na miej­sce zbrodni, które dodat­kowo naru­szyły już osoby udzie­la­jące pierw­szej pomocy.

– Tech­nicy są już w dro­dze?

– Będą za jakieś pięć minut – odpo­wie­dział sier­żant.

– Skoro na nich cze­kamy, to zasta­nówmy się, co tu się wyda­rzyło.

– Mąż się wła­mał…

– Jezu, Boyd! Możesz prze­stać? Nie wiemy, czy to był mąż.

– Oczy­wi­ście, że tak.

– Okej, powiedzmy, że się zga­dzam. Naj­waż­niej­sze pyta­nie brzmi: dla­czego. Co go do tego skło­niło? Ma zakaz zbli­ża­nia się do rodziny od dwu­na­stu mie­sięcy i teraz nagle mu odbija? Czemu dzi­siaj wie­czo­rem? – Lot­tie w zasta­no­wie­niu ssała wargę. Coś się nie zga­dzało w tym, co widziała przed sobą. Ale nie potra­fiła okre­ślić co. Przy­naj­mniej na razie. – Czy zna­le­ziono Arthura Rus­sella?

– Nie ma po nim śladu. Usta­wiono punkty kon­tro­lne. Dro­gówka ma numer reje­stra­cyjny pojazdu. Z naszych danych wynika, że ode­brano mu prawo jazdy, ale bra­kuje samo­chodu, więc możemy przy­jąć, że go zabrał. Znaj­dziemy go – obie­cał Boyd.

– Jeśli twoja hipo­teza jest trafna, to do kogo należy wóz na pod­jeź­dzie?

– Wła­śnie spraw­dzają numer reje­stra­cyjny.

Inspek­tor odwró­ciła się, usły­szaw­szy ruch za ple­cami. Jim McGlynn, kie­row­nik ekipy tech­nicz­nej, dotarł do niej dwoma susami, w jed­nej ręce dźwi­ga­jąc ogromną i ciężką walizę.

– Czy wy nie idzie­cie nie­długo na eme­ry­turę? – zapy­tał.

Lot­tie przy­ci­snęła się do ściany, żeby go prze­pu­ścić.

– Nie, a co?

– Śmierć za wami cho­dzi. Zostań­cie na zewnątrz, dopóki nie powiem, że może­cie wejść.

Zgrzy­ta­jąc zębami, Par­ker z tru­dem zatrzy­mała dla sie­bie słowa, które cisnęły jej się na usta, i posłusz­nie cze­kała, aż zespół McGlynna roz­łoży meta­lowe plat­formy do cho­dze­nia, żeby nie zanie­czysz­czać jesz­cze bar­dziej miej­sca zbrodni. Obser­wo­wała Boyda, który ner­wowo gła­dził się po twa­rzy. Widać było, że aż go skręca, żeby coś odpo­wie­dzieć. Lot­tie poło­żyła palec na ustach i syk­nęła.

– Za kogo on się uważa? – wyszep­tał jej do ucha Mark.

– W tej chwili za naszego naj­lep­szego przy­ja­ciela – odpo­wie­działa.

W mil­cze­niu obser­wo­wali zespół tech­ni­ków przy pracy. Jakieś dwa­dzie­ścia pięć minut póź­niej poja­wiła się Jane Dore – pato­log sądowa – i McGlynn w końcu odwró­cił ciało.

W tej wła­śnie chwili Lot­tie zdała sobie sprawę, co jej nie paso­wało. To nie była Marian Rus­sell, a dużo star­sza kobieta.

– Kto to, do cho­lery, jest? – spy­tał Boyd.

3

– Tępy uraz tyl­nej czę­ści głowy. – Jane Dore zdjęła swój robo­czy kom­bi­ne­zon i wrzu­ciła go do torby trzy­ma­nej przez asy­stentkę. Pato­log miała metr pięć­dzie­siąt, ale mikry wzrost nad­ra­biała wyso­kimi kom­pe­ten­cjami. – Znajdź­cie narzę­dzi zbrodni i będę w sta­nie stwier­dzić, czy rana powstała od niego.

– Co to może być? – zapy­tała inspek­tor.

– Coś twar­dego i zaokrą­glo­nego.

– Mogła­byś nam powie­dzieć coś jesz­cze? – Par­ker sta­rała się, żeby jej ton nie był zbyt bła­galny. – Wciąż musimy ją ziden­ty­fi­ko­wać.

– Nie mam poję­cia, kim jest ofiara. Ustalę ter­min sek­cji na ósmą jutro rano. Może ciało coś nam powie. Przyjdź­cie, sami zobacz­cie.

– Będę, dzięki. – Lot­tie obser­wo­wała, jak Jane Dore wycho­dzi na deszcz, a kie­rowca trzyma para­sol nad jej głową.

– Na porę­czy scho­dów wisi dam­ski płaszcz. Jest wil­gotny – zwró­ciła się do Boyda, sto­ją­cego przed wej­ściem. Zapa­lił dwa papie­rosy i podał jej jed­nego.

– No i?

Wcią­gnęła dym w płuca. Nie paliła papie­ro­sów. Nie nało­gowo. Tylko wtedy, kiedy Boyd ją czę­sto­wał. Przy­da­łaby się podwójna wódka, pomy­ślała. Pró­bo­wała prze­stać pić wiele razy, ale przez ostat­nie kilka mie­sięcy coraz czę­ściej wra­cała do sta­rych nawy­ków. Zacią­gnęła się mocno i wypu­ściła dym, kasz­ląc.

– Kim­kol­wiek jest ta kobieta, to naj­wy­raź­niej przy­szła z wizytą i być może prze­szko­dziła napast­ni­kowi. To musi być jej płaszcz – stwier­dziła.

– Okropna noc na towa­rzy­skie spo­tka­nia – sko­men­to­wał sier­żant.

– Nie widzę za to torebki. Nie mamy nic, co mogłoby nam powie­dzieć, kim ona jest.

– Ktoś ją będzie znał.

– Gdzie jest Marian Rus­sell? Według zeznań córki była tutaj, kiedy Emma poszła do przy­ja­ciółki.

– Gdzie mieszka ta przy­ja­ciółka?

– W następ­nym domu.

– Jakiś kilo­metr stąd – powie­dział Boyd.

– Bar­dziej kil­ka­set metrów – popra­wiła go Lot­tie.

– Jest ciemno i mokro. Czemu pozwo­liła dziecku wra­cać do domu pie­szo?

– Emma Rus­sell ma sie­dem­na­ście lat. – Par­ker zga­siła papie­rosa, który trzy­mała koniusz­kami pal­ców, i podała go Boy­dowi. Wrzu­cił oba nie­do­pałki do paczki papie­ro­sów. – Musimy zna­leźć Marian Rus­sell – dodała.

– Kirby nad tym pra­cuje.

– Zaj­rzyjmy na podwórko.

– Powiem McGlyn­nowi, żeby zapa­lił świa­tła na zewnątrz. – Sier­żant wszedł do środka.

Deszcz osłabł tro­chę, ale mimo to Lot­tie bro­dziła w kału­żach, kiedy zmie­rzała w stronę szczytu domu. Budy­nek wyglą­dał jak kla­syczna wiej­ska kon­struk­cja, ale po gospo­dar­stwie nie było już śladu. Sze­roki żywo­płot wyzna­czał gra­nice jej pola widze­nia, które w ciem­no­ści i tak było ogra­ni­czone.

Wyszła na tył domu, zewnętrzna lampa na ścia­nie zapa­liła się i wypeł­niła prze­strzeń bursz­ty­nową barwą.

– O Boże – powie­działa.

Boyd wyszedł tyl­nymi drzwiami.

– Co zna­la­złaś?

Na ziemi tuż przy drzwiach leżał kij bejs­bo­lowy, deszcz spłu­ki­wał z niego krew. Obok leżała sta­ro­modna czarna skó­rzana torebka, meta­lowa klamra była otwarta, a zawar­tość roz­sy­pana na kostce bru­ko­wej.

– Oto i narzę­dzie zbrodni – orzekł Boyd. – Ktoś się spie­szył.

– A jeśli to nie jest torebka Marian, w takim razie należy do ofiary.

Lot­tie kuc­nęła i pal­cami w ręka­wiczce ostroż­nie odwró­ciła pla­sti­kową kartę leżącą na pod­mo­kłej ziemi.

– Karta krwio­dawcy. Tessa Ball – prze­czy­tała. Imię i nazwi­sko uru­cho­miło nerw pamięci w jej mózgu. Ale jed­no­cze­śnie była prze­ko­nana, że ni­gdy nie spo­tkała Tessy Ball.

– Co robi­cie z moim miej­scem zbrodni? – Wysoka syl­wetka McGlynna góro­wała nad nią w otwar­tych drzwiach. – Nie doty­kaj­cie niczego. Muszę naj­pierw wszystko sfo­to­gra­fo­wać – dodał i krzyk­nął do ekipy, że potrze­buje namiotu.

– Dobrze, dobrze. – Inspek­tor się pod­nio­sła. – Nie wście­kaj się – dodała szep­tem.

Usu­nęła się z drogi McGlyn­nowi i poszła za Boy­dem z powro­tem na przód domu.

– Musimy poroz­ma­wiać z Emmą – powie­działa.

– Musisz zwol­nić obroty – odrzekł sier­żant.

– Tak zro­bię, kiedy tylko się dowiem, kto zabił tę starą kobietę.

4

Dłu­gie i cien­kie włosy Emmy Rus­sell spły­wały jej na ramiona. Lot­tie obser­wo­wała, jak oczy dziew­czyny śle­dziły ją zza oku­la­rów w zwy­czaj­nej oprawce. Za krze­słem, na któ­rym sie­działa Emma, sta­nęła kobieta.

– Ber­nie Kelly – powie­działa. – Pro­szę usiąść.

– Dzię­kuję za opiekę nad Emmą – powie­działa inspek­tor, sia­da­jąc na kana­pie. Przed­sta­wiła sie­bie i Boyda. – Kiedy tylko będę mogła, wyzna­czę funk­cjo­na­riu­sza do kon­tak­tów z rodziną – kon­ty­nu­owała. – Czy jesteś w sta­nie z nami poroz­ma­wiać, Emmo?

Dziew­czyna wypro­sto­wała się na fotelu, ręce trzy­mała na dżin­sach, w dło­niach mię­to­liła chu­s­teczkę. Ski­nęła pota­ku­jąco.

Salon był mały i smutny, wypchany meblami i bibe­lo­tami. W kominku mocno palił się węgiel, a Lot­tie wyda­wało się, że gorąco popy­cha na nich ściany. Aro­ma­tyczny ole­jek nie poma­gał wcale na zapach dymu.

– Wiem, że prze­ży­łaś ogromny szok – powie­działa. – Ale to ważne, żeby­śmy poroz­ma­wiali tak szybko, jak to moż­liwe.

– Okej – wyszep­tała Emma.

– Na począ­tek powiedz, czy znasz kobietę, która nazywa się Tessa Ball?

W ciągu ostat­niego kwa­dransa udało im się ziden­ty­fi­ko­wać ofiarę dzięki prawu jazdy zna­le­zio­nemu w torebce. A numery reje­stra­cyjne potwier­dziły, że samo­chód też do niej nale­żał.

– To moja bab­cia – powie­działa Emma, pod­no­sząc głowę.

– Twoja bab­cia? – Lot­tie odwró­ciła się w stronę Marka. On aż się wypro­sto­wał.

– O Boże! – Emmie na moment zabra­kło tchu. – To była ona, prawda? To ona tam leżała… na pod­ło­dze w kuchni. Kto mógłby jej zro­bić coś takiego?

– Tak mi przy­kro. Nie wie­dzia­łam – powie­działa poli­cjantka, kry­ty­ku­jąc się w myślach. – Możesz mi powie­dzieć, co widzia­łaś?

– Ja… sama nie wiem. – Łzy zaczęły pły­nąć Emmie po policz­kach. Zdjęła oku­lary, wytarła je kawał­kiem porwa­nej chu­s­teczki, potem ruchem ramie­nia zrzu­ciła rękę, którą trzy­mała tam Ber­nie.

– Jesteś pewna, że dasz radę o tym poroz­ma­wiać? Bar­dzo mi przy­kro, ale musimy dzia­łać nie­zwłocz­nie. – Lot­tie poczuła szturch­nię­cie Boyda w żebra. Odsu­nęła się od niego o cen­ty­metr, ale dalej już nie była w sta­nie uciec.

– Musi­cie zna­leźć moją mamę.

– Nasi ludzie jej szu­kają. Masz może pomysł, gdzie mogłaby być?

– Nie wiem.

– Dobrze, Emmo, potrze­buję two­jej pomocy, żeby usta­lić, co się stało.

Dziew­czyna spoj­rzała na nią roz­sze­rzo­nymi oczami.

– Ja nic nie wiem.

– Opo­wiedz mi, jak spę­dzi­łaś wie­czór. Zacznij od początku.

– Czy musimy to robić teraz? – zapy­tała Ber­nie, a jej dłoń znowu deli­kat­nie opa­dła na ramię Emmy.

– Robię, co w mojej mocy, żeby dowie­dzieć się, co się stało two­jej babci, i żeby odna­leźć twoją matkę. – Lot­tie skie­ro­wała odpo­wiedź do Emmy. – Może pamię­tasz coś, co tobie wydaje się bez zna­cze­nia, ale co tak naprawdę może nam pomóc. Czy to jest dla cie­bie okej? – Opu­ściła głowę i pró­bo­wała spoj­rzeć dziew­czy­nie w oczy.

Emma z waha­niem zaczęła mówić:

– Po szkole wró­ci­łam do domu i poszłam do mojego pokoju. Odro­bi­łam lek­cje. Sły­sza­łam, jak mama wró­ciła około pią­tej. Zawo­łała mnie na kola­cję o szó­stej. Zja­dły­śmy laza­nię. Taką gotową. Straszne gówno, ale zja­dłam ją, żeby była zado­wo­lona. Powie­działa, że musi pouczyć się na swoje głu­pie zaję­cia. Przy­ję­łam, zro­bi­łam sobie kawę i przez kilka minut sie­dzia­łam w salo­nie, aż zadzwo­niła Nata­sha i przy­szłam tu do niej. Oglą­da­ły­śmy tele­wi­zję. To wszystko.

– O któ­rej wró­ci­łaś do domu? – zapy­tała Par­ker, spo­glą­da­jąc na Boyda, żeby upew­nić się, że robi notatki.

– Mama powie­działa, że mam być w domu o dzie­wią­tej, ale byłam z powro­tem jakoś wpół do jede­na­stej. Zwy­kle nie ma nic prze­ciwko, kiedy się spóź­niam, jeśli wie, gdzie jestem. Nie mogłam zna­leźć klu­cza. To żaden pro­blem, bo mama spę­dza wie­czory w domu… – nagle urwała i spoj­rzała na śled­czą. – Gdzie ona jest?

– To wła­śnie pró­bu­jemy usta­lić – powie­dział Boyd.

– Czemu jej nie szu­ka­cie, tylko sie­dzi­cie tu i zada­je­cie mi głu­pie pyta­nia? – Emma zwie­siła głowę. – Prze­pra­szam.

– Wiem, że jesteś zde­ner­wo­wana, Emmo. – Lot­tie wycią­gnęła dłoń, żeby dotknąć ręki dziew­czyny.

Emma ją chwy­ciła.

– Znajdź­cie moją mamę, pro­szę.

– To bar­dzo trudne, wiem – powie­działa Par­ker, ści­ska­jąc dłoń Emmy – ale czy możesz mi powie­dzieć, co zro­bi­łaś, kiedy wró­ci­łaś do domu?

Emma cof­nęła dłoń, pocią­gnęła nosem, potem go potarła.

– Zadzwo­ni­łam dzwon­kiem. Nikt nie otwie­rał. Poszłam na tył domu. Spoj­rza­łam przez okno w gór­nej poło­wie drzwi. Zoba­czy­łam… Zoba­czy­łam…

– Świet­nie sobie radzisz – zachę­cił Boyd.

– Nie, wcale nie! Co pan o tym może wie­dzieć? To było straszne. Zoba­czy­łam kobietę w takim sta­nie – na pod­ło­dze w kuchni. A teraz mówi­cie mi, że to moja bab­cia. Kto jej to zro­bił? Kto ją zabił? I gdzie jest moja mama?

No wła­śnie, gdzie?, pomy­ślała Lot­tie.

– Czyli nie weszłaś do środka? – upew­nił się Boyd.

– Głu­chy pan jest czy co? Nie mia­łam klu­cza. Nie mogłam wejść do środka. – Emma patrzyła na niego ze zło­ścią, jej oczy pło­nęły. – Zoba­czy­łam… ciało na pod­ło­dze. Nie widzia­łam nikogo innego. Padało i było ciemno. Pobie­głam z powro­tem do Nata­shy. Potem zadzwo­ni­łam na dzie­więć dzie­więć dzie­więć.

– Czemu nie zadzwo­ni­łaś spod domu? – spy­tał Boyd.

– Nie myśla­łam o tym. Bałam się. Po pro­stu ucie­kłam. – Chu­s­teczka zmie­niła się w con­fetti, które opa­dło na kwie­ci­sty dywan.

– Kiedy byłaś pod domem, na pewno niczego nie widzia­łaś? Nic nie leżało na ziemi? – dopy­ty­wała Lot­tie.

– Było ciemno. Niczego nie widzia­łam.

– Wiem, że nie mia­łaś klu­cza, ale pró­bo­wa­łaś może otwo­rzyć tylne drzwi? Spraw­dzić, czy są zamknięte?

– N-n-nie. Nie przy­szło mi to do głowy. Zało­ży­łam, że są zamknięte, ale nie pró­bo­wa­łam ich otwo­rzyć. O Boże, może bab­cia żyła i mogłam ją ura­to­wać. – Emma zwi­nęła się w kłę­bek, objęła się rękami, szlo­chała.

– Nie mogłaś jej pomóc, Emmo – powie­działa śled­cza, wycią­ga­jąc dłoń ku dziew­czy­nie. – Zro­bi­łaś to, co nale­żało, opusz­cza­jąc pose­sję.

Teraz jesz­cze bar­dziej ją wystra­szy­łam, pomy­ślała. Emma patrzyła na nią dzi­kim wzro­kiem. Jeśli jej umysł był w takim kru­chym sta­nie jak ciało, to za chwilę mogła się roz­sy­pać.

– Czy to moż­liwe, że on na mnie cze­kał?

– Nie, kocha­nie. Jego tam nie było. Ale musimy pobrać twoje odci­ski pal­ców i DNA. Żeby wyklu­czyć cię ze śledz­twa.

Oczy Emmy roz­sze­rzyły się ze stra­chu.

– Po co wam moje DNA? Nic nie zro­bi­łam.

– Taka jest pro­ce­dura – wytłu­ma­czyła Lot­tie, a potem odpu­ściła i powie­działa: – Ale teraz myślę, że potrze­bu­jesz odpo­cząć.

– Jak mam odpo­cząć, kiedy cały czas widzę… Widzę…

Ber­nie Kelly nachy­liła się nad Emmą i ści­snęła jej łokieć.

– Spró­buj nie dener­wo­wać się aż tak bar­dzo.

– Wiem, że to nie­ła­twe, Emmo – powie­działa Lot­tie – i dzię­kuję, że z nami poroz­ma­wia­łaś. Bar­dzo nam pomo­głaś. To moja wizy­tówka z nume­rem tele­fonu. Zadzwoń do mnie, jeśli coś jesz­cze sobie przy­po­mnisz.

– Znajdź­cie moją mamę – powie­działa nasto­latka i zaczęła szlo­chać.

Będąc już przy drzwiach, Lot­tie się odwró­ciła.

– Kiedy ostatni raz widzia­łaś tatę?

Emma spoj­rzała w górę, a na jej twa­rzy poja­wiła się kon­ster­na­cja.

– Tatę? Chyba nie myśli­cie, że on to zro­bił?

– Oczy­wi­ście, że nie. Ale musimy poroz­ma­wiać ze wszyst­kimi. Gdzie go znaj­dziemy?

Emma potrzą­snęła głową i wzru­szyła ramio­nami.

– Nie mam poję­cia, gdzie on jest.

Par­ker wymie­niła spoj­rze­nia z Boy­dem. Bar­dzo chcia­łaby poroz­ma­wiać jesz­cze z Emmą, ale w drzwiach poja­wiła się inna dziew­czyna. Lot­tie zało­żyła, że ta wysoka, tycz­ko­wata nasto­latka z rudymi wło­sami zwią­za­nymi w kucyk to Nata­sha.

Ber­nie Kelly odpro­wa­dziła oboje detek­ty­wów do drzwi.

– Uwa­żam, że Emmie potrzebny jest odpo­czy­nek, nie sądzi pani?

– Oczy­wi­ście. Ale jeśli coś sobie przy­po­mni, pro­szę się ze mną od razu kon­tak­to­wać. – Lot­tie podała jej kolejną wizy­tówkę. – Tak, jak mówi­łam, zosta­nie jej przy­pi­sana osoba z poli­cji spe­cja­li­zu­jąca się w kon­tak­tach z rodziną – dodała.

– To nie­po­trzebne. Zajmę się nią. I tak to robię przez więk­szość czasu.

– Co pani ma na myśli? – Inspek­tor zało­żyła kap­tur, żeby schro­nić się przed ulewą.

– Biedna Emma. Kiedy nie ma jej w szkole ani nie pra­cuje na pół etatu w hotelu, jest tutaj z Nata­shą. Nie wydaje mi się, żeby Marian miała się dobrze od… sama pani wie…

– Nie wiem.

– Od tej sprawy z Arthu­rem.

– Cho­dzi pani o zakaz zbli­ża­nia się? – Poli­cjantka zasta­na­wiała się, dokąd zmie­rza ta roz­mowa.

– Tak, i o te inne rze­czy.

– Pani Kelly, czy możemy wejść z powro­tem i poroz­ma­wiać?

– Naprawdę powin­nam przy­pil­no­wać dziew­czy­nek. Już i tak za dużo powie­dzia­łam. – Ber­nie Kelly odwró­ciła się, żeby wejść do środka.

Lot­tie, chcąc ją zatrzy­mać, poło­żyła dłoń na jej ramie­niu.

– Nie powie­działa pani pra­wie nic. Bab­cia Emmy została zamor­do­wana, jej matka znik­nęła, a my nie mamy poję­cia, gdzie jest Arthur Rus­sell. Czy wie pani, gdzie może być Marian?

– Nie, przy­kro mi.

– Wszystko może oka­zać się ważne.

– Ja nic nie wiem – pró­bo­wała zamknąć drzwi. Lot­tie przy­szło do głowy, żeby zablo­ko­wać je stopą, ale doszła do wnio­sku, że poroz­ma­wia z kobietą jutro.

– Wie pani dużo wię­cej, niż się pani wydaje. Pro­szę przyjść jutro rano na komi­sa­riat. Złoży pani pełne zezna­nie. Dzie­siąta pani pasuje?

– Muszę zostać z dziew­czę­tami.

– Będzie tu funk­cjo­na­riusz do kon­tak­tów z rodziną. A więc widzimy się o dzie­sią­tej. Do zoba­cze­nia.

5

Lot­tie weszła cicho po scho­dach i zaczęła nasłu­chi­wać. Cisza. Dzięki Bogu. Prze­mknęła do swo­jego pokoju i zamknęła drzwi. Nie zdej­mu­jąc kurtki, padła na łóżko i wes­tchnęła z wycień­cze­nia. Po szyb­kim spo­tka­niu na komi­sa­ria­cie, pod­czas któ­rego wyzna­czono zespół pro­wa­dzący sprawę, poże­gnała się i Boyd odwiózł ją do domu. Wszystko było przy­go­to­wane do kon­ty­nu­owa­nia śledz­twa następ­nego dnia rano, a przez noc trwały poszu­ki­wa­nia Marian Rus­sell.

Nagle otwo­rzyła oczy. Jej mózg nie zwal­niał obro­tów. Miała nadzieję, że tech­nicy coś znajdą, ale prio­ry­te­tem było zlo­ka­li­zo­wa­nie Marian Rus­sell i jej męża. Może wtedy zro­zu­mie, co wyda­rzyło się w tam­tym domu.

– Cho­lera – syk­nęła, zry­wa­jąc się na nogi. Jej kurtka była prze­mo­czona. Zrzu­ciła ją z sie­bie i zoba­czyła mokrą plamę na koł­drze. – Tylko tego mi trzeba.

Pod­nio­sła kata­log sklepu Argos z łóżka po stro­nie Adama, odrzu­ciła go na szafkę. Ciężka książka pozwa­lała jej poczuć, że w łóżku koło niej ktoś jest. Że nie jest sama. Cza­sami poma­gały małe rze­czy. Wytrze­pała koł­drę, odwró­ciła ją na drugą stronę, teraz mokra plama była na spo­dzie, po stro­nie Adama. Nie prze­szka­dza­łoby mu to. W końcu nie żył. W dro­dze po nowy kata­log zatrzy­mała się. Cztery lata to wystar­cza­jąco długi okres na żałobę i pogo­dze­nie się z pustką. Na bez­de­chu wło­żyła książkę pod łóżko. Cztery lata to był długi okres w nie­któ­rych kwe­stiach, ale życie, jakie pro­wa­dzili z Ada­mem, wciąż było tak świe­żym wspo­mnie­niem w jej gło­wie, jakby to było wczo­raj. Kiedy ścią­gała z sie­bie prze­mo­czone ubra­nia, wkła­dała stary T-shirt przez głowę i kła­dła się spać, czuła na bar­kach cię­żar samot­no­ści.

Płacz z pokoju obok ozna­czał, że dziecko Katie nie spało.

– O Boże, znowu – wyszep­tała Lot­tie w stronę sufitu.

W pokoju roz­le­gły się kroki Katie, która zaczęła uspo­ka­jać małego Louisa. Czy powin­nam wstać i pomóc? Nie. Córka sta­now­czo chciała sama zaj­mo­wać się swoim dziec­kiem. Zega­rek poka­zy­wał 3:45. Bęb­niąc pal­cami po czole, Lot­tie pró­bo­wała zmu­sić swój umysł do snu. Nada­rem­nie.

Usia­dła.

Otwo­rzyła szafkę przy łóżku i nie zapa­la­jąc świa­tła, wycią­gnęła z niej butelkę. Kilka łyków nie zaszko­dzi. Pomoże jej zasnąć, to wszystko. To lecz­ni­czo. Tak.

Dwa para­ce­ta­mole, jesz­cze kilka łyków i wkrótce już spała.

* * *

Patrzył, jak wysoka poli­cjantka wysiada z samo­chodu i wcho­dzi do domu, nie zapa­la­jąc świa­tła. Drugi detek­tyw odje­chał.

Odcze­kał pięć minut.

Zoba­czył świa­tło w sypialni na pię­trze i cień poru­sza­jący się za żalu­zjami.

Odcze­kał jesz­cze pięć minut i zadzwo­nił.

Tak jak każ­dej nocy przez ostat­nie dzie­sięć mie­sięcy.

Kiedy wszystko było zała­twione, odpa­lił sil­nik i odje­chał.Połowa lat sie­dem­dzie­sią­tych: Dziecko

_Zamknęli mnie tu i wyrzu­cili klucz._

_Ściany do mnie mówią, a ja nie mogę wydo­być głosu, żeby dołą­czyć do roz­mowy._

_Nie wiem, od jak dawna tu jestem. A ty?_

_Głos w ścia­nie teraz zamilkł._

_Czy wiesz, od jak dawna tu jestem?_

_Cisza._

_Bolą mnie małe palce._

_Patrzę na to, co na mnie wło­żyli._

_Gdzie jest moje rodzeń­stwo?_

_Chcę mieć z powro­tem moje ubra­nia._

_Wszyst­kie spło­nęły w poża­rze._

_Jakim poża­rze?_

_Tym, który spo­wo­do­wała matka, a może ty?_

_To nie ja._

_Nikt mi nie odpo­wiada._

_Czy głosy, które sły­szę, są tylko w mojej gło­wie?_

_Zaczy­nam pła­kać. Duże dzieci nie pła­czą._

_Ale ja jestem małym dziec­kiem._

_Małe dzieci powinny być widziane, ale nie sły­szane._

_Chcę do mamusi…_

_Ale czy na pewno?_