Niedobrana para - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Doktor Ryan O’Doherty, neurochirurg dziecięcy nowojorskiego szpitala imienia Angela Mendeza, pochylił się nad małym pacjentem leżącym na oddziale intensywnej opieki medycznej.

– Usunąłem taką część guza, jak było to możliwe. Nie wyciąłem całego, bo nie mogłem ryzykować dodatkowego upośledzenia funkcji umysłowych.

Nigdy nie ukrywał prawdy przed rodzinami pacjentów. Wiedział, że jest wyjątkowo kompetentnym lekarzem i że zrobił wszystko, co było w jego mocy. Nie uważał się jednak za cudotwórcę. Rodzice muszą się z tym pogodzić.

– Rozumiem – odparł drżącym głosem ojciec chłopca. – Oboje z żoną zabierzemy go do domu i będziemy otaczać miłością… aż do końca.

Ryan kiwnął głową ze zrozumieniem. Był zadowolony, że jego rozmówca zachowuje się mężnie. Wiedział, że siła charakteru będzie mu bardzo potrzebna.

Usłyszał donośny sygnał swojego smartfonu. Dotknął ekranu, by uciszyć nieznośny hałas i spojrzał na nagraną wiadomość. Dział personalny. Zapomniał na śmierć o tym, że obiecał tam wpaść.

Czego mogą ode mnie chcieć ci biurokraci? – pomyślał z irytacją. Przecież wiedzą chyba, że nie siedzę w stołówce, tylko zajmuję się pacjentami.

– Pańskiego syna zbada jeszcze dziś szpitalny neurolog – powiedział do ojca chorego chłopca. – Wezwie mnie, jeśli będę potrzebny. A teraz, proszę mi wybaczyć, ale…

– Dziękuję za wszystko, co pan dla niego zrobił.

– Nie ma za co – odparł Ryan. – Na tym polega moja praca.

Dziesięć minut później brnął już przez labirynt korytarzy w kierunku działu personalnego. Dyrekcje wszystkich placówek medycznych z reguły lokowały ten dział w podziemiach budynku i w najdalszym jego kącie. Ryan był zatrudniony w szpitalu Angela Mendeza już od pięciu lat, ale odwiedził tę komórkę tylko jeden raz – kiedy podpisywał umowę o pracę.

Nie miał pojęcia, po co został wezwany. Poprzedniego dnia otrzymał e-mail z prośbą o przybycie.

Gdy zadzwonił, aby powiedzieć, że nie może się stawić, bo jest zbyt zajęty, Matherson, dyrektor personalny, stanowczo zażądał jego obecności. Ryan był pewny, że ta wizyta okaże się dla niego stratą czasu. Nie mógł zrozumieć powodów, dla których nie próbowano załatwić z nim tej sprawy za pomocą poczty elektronicznej.

Choć, formalnie rzecz biorąc, figurował na liście pracowników szpitala, nie był przyzwyczajony do tego, że ktoś go wzywa do gabinetu. To raczej on wydawał polecenia lekarzom, toteż, wchodząc do działu personalnego, czuł się trochę nieswojo.

– Doktor O’Doherty – powiedział do siedzącej za biurkiem niepozornej sekretarki. – Zostałem wezwany przez pana Mathersona.

– Zaraz mu powiem, że pan przyszedł – oznajmiła urzędniczka, podnosząc słuchawkę.

On zaś tymczasem rozejrzał się po nieznanym mu sekretariacie i dostrzegł siedzącą na krześle dwudziestokilkuletnią kobietę. Kiedy uniosła głowę, by na niego spojrzeć, zauważył, że ma niebieskie oczy, w których maluje się tajemniczy smutek.

– Doktor O’Doherty już jest – powiedziała sekretarka, a potem słuchała przez chwilę głosu swojego niewidzialnego rozmówcy, spoglądając w kierunku obecnej w pokoju kobiety.

Ryan podążył za jej wzrokiem i przyjrzał się uważniej nieznajomej. Siedziała nieruchomo, trzymając dłonie na kolanach. W jej wyglądzie nie było nic szczególnego oprócz tych niebieskich oczu i długich gęstych włosów koloru pszenicy, które opadały na ramiona.

Miała na sobie szary kostium i skromną pomarańczową bluzkę. Ten niepozorny strój upodabniał ją nieco do wzorowej nauczycielki.

– Panno Edwards, pan Matherson prosi, żeby weszła pani do gabinetu razem z doktorem O’Dohertym – oznajmiła sekretarka.

Kim jest ta panna Edwards i co może mieć wspólnego ze mną? – spytał się w duchu Ryan, skupiając na niej wzrok. Była wysoka, miała smukłą sylwetkę świadczącą, że dba o siebie. Ich spojrzenia się spotkały.

Smutek, który wcześniej dostrzegł w jej oczach, ustąpił teraz miejsca wyrazowi zdecydowania. Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, a potem jej uwagę przyciągnął pan Matherson, pulchny łysiejący mężczyzna, który wyszedł z pokoju.

– Doktorze O’Doherty, panno Edwards, zapraszam do mojego biura.

Ryan puścił ją przodem.

– Wejdźcie, proszę, i usiądźcie – powiedział pan Matherson, kiedy stanął za biurkiem.

Panna Edwards zajęła jedno z winylowych bordowych krzeseł, a Ryan drugie.

– Doktorze, to jest Lucy Edwards. Właśnie dołączyła do naszego zespołu.

– Ryan O’Doherty – przedstawił się z lekkim uśmiechem, wyciągając do niej rękę.

Przez ułamek sekundy Lucy wahała się, a potem podała mu swoją drobną dłoń. Ryanowi spodobał się jej mocny uścisk. Spojrzał na Mathersona z niecierpliwością, czekając, aż powie, o co w tym wszystkim chodzi.

– Więc co nas tu sprowadza? – spytał po dłuższej chwili milczenia.

Matherson spojrzał na Ryana takim wzrokiem, jakby nie był zadowolony z tego, że ktoś chce przejąć kontrolę nad spotkaniem, które on zorganizował. Odchrząknął.

– Panna Edwards jest psychologiem rodzinnym – oznajmił. – Ma bardzo wysokie kwalifikacje i pozytywną opinię z ostatniego miejsca pracy. Jak rozumiem, jest osobą, którą rodziny regularnie prosiły o wsparcie.

Kobieta poruszyła się na krześle. Była zażenowana tą pochwałą, na jej policzkach pojawiły się rumieńce. Najwyraźniej nie lubiła być w centrum uwagi, co zaskoczyło Ryana. Wiedział z doświadczenia, że kobiety na ogół chętnie skupiają na sobie zainteresowanie. Zaczął się zastanawiać, dlaczego panna Edwards jest inna.

Matherson mówił dalej, jakby jego znakomita oracja była warta wysłuchania.

– Nasz szpital jest w trakcie opracowywania nowego programu pod nazwą „Skoordynowana Opieka Nad Pacjentem”, w którym łączymy w pary psychologów z lekarzami. Panna Edwards jest pana partnerką. Będzie pan z nią współpracował…

O co chodzi? Czyżby to było kolejne biurokratyczne przedsięwzięcie, które ma wywołać u pracowników szpitala dobre samopoczucie? – pytał się w duchu Ryan.

Pochylił się do przodu, przeszywając wzrokiem pulchnego mężczyznę.

– Czy nie próbowaliśmy wprowadzić podobnego programu dwa lata temu? Czy nie stwierdziliśmy wówczas, że to nie jest dobry pomysł, że to nie przynosi żadnych rezultatów?

Matherson był na tyle dobrze wychowany, by zrobić skruszoną minę.

– Ten program jest trochę inny – oznajmił. – Wy będziecie parą próbną. Jeśli to się powiedzie, będziemy wymagać od innych oddziałów, żeby podążyły za naszym przykładem.

– Czy to konieczne? Jestem pewny, że panna… hm…

– Edwards – podpowiedziała kobieta chłodnym tonem.

– Jestem pewny, że panna Edwards i ja moglibyśmy wykorzystać nasz czas rozsądniej…

– Proszę nie mówić w moim imieniu – przerwała mu kobieta, która jeszcze przed chwilą siedziała sztywno. – Doktorze, mogę pana zapewnić, że im bliższe są wzajemne stosunki między lekarzem a psychologiem, tym lepiej dla pacjenta.

W jej głosie pobrzmiewał groźny ton, co dało Ryanowi do myślenia. Doszedł do wniosku, że ta kobieta musi mieć silny charakter. Uniósł brwi i uśmiechnął się.

– A więc uważa pani, że bliski kontakt z lekarzem ma duże znaczenie.

Na policzkach panny Edwards pojawiły się rumieńce. Matherson odchrząknął, ale Ryan postanowił go zignorować.

– Nie zamierzałem sugerować, że pani praca jest bezwartościowa – oznajmił. – Chodzi mi o to, że nie uważam, abyśmy musieli omawiać przypadek każdego pacjenta. Na ich kartach choroby może pani zapisywać uwagi dotyczące spraw, o których, pani zdaniem, powinienem wiedzieć… A ja będę mógł je przeczytać.

Wstał. Ku jego zaskoczeniu panna Edwards również podniosła się z krzesła i spojrzała mu prosto w oczy.

– Mogę pana zapewnić, doktorze, że będą nas łączyć stosunki wyłącznie… zawodowe – wycedziła przez zęby. Potem wzięła głęboki wdech i ciągnęła: – Pacjenci, a także ich rodziny, potrzebują wsparcia i komfortu psychicznego, których pan nie jest w stanie im zapewnić.

Masz całkowitą słuszność, pomyślał Ryan.

– To jest moja praca i wykonuję ją dobrze – oznajmiła, prostując ramiona.

– Jestem pewny, że to prawda, ale nie zamierzam tracić czasu na zebrania, skoro istnieje zupełnie dobry system komputerowy, którego można używać do korespondencji. A teraz, jeśli państwo wybaczycie…

– Doktorze – zaczął Matherson, spoglądając na niego uważnie – nie wiem, czy w pełni pan zrozumiał, o czym tu mówiliśmy. Mamy ten program przetestować. Zarząd szpitala popiera go jednogłośnie. Wasza współpraca powinna być zauważalna i przynieść wam korzyści.

Ryan zacisnął usta. Matherson zrobił zawoalowaną aluzję do tego, że nie zaproponowano mu stanowiska ordynatora neurochirurgii dziecięcej i że taka współpraca będzie dobrze wyglądać w jego życiorysie.

Ryan przez dłuższą chwilę patrzył badawczo na Mathersona. Szpitalny gryzipiórek miał tyle przyzwoitości, że opuścił wzrok.

– Okej – powiedział, wzruszając ramionami, a potem spojrzał na pannę Edwards. – Zatem tworzymy zespół.

Na twarzy Lucy odmalowała się nieufność.

Czyżby chciała zakwestionować motywy, które popchnęły go do podjęcia tej decyzji?

– Więc sprawa załatwiona – oznajmił Matherson pogodnym tonem. – Zaczynajcie współpracę.

Lucy patrzyła na idącego korytarzem pół kroku przed nią, pochłoniętego sobą lekarza.

Trudno było jej zostawić za sobą całe życie i podjąć nową pracę w nieznanym mieście. Współpraca z kimś, kto ma jej za złe, że mu się narzuca, wydawała jej się wprost niemożliwa. Ale wobec braku wyboru musi jakoś to rozwiązać.

Matherson, na którego twarzy malował się lepki uśmiech, spytał Ryana, czy wraca na neurochirurgię, a kiedy ten odpowiedział potwierdzająco, miał czelność poprosić go, by oprowadził pannę Edwards po swoim oddziale. Lucy poczuła się okropnie zawstydzona, że szef działu personalnego zdegradował chirurga do roli przewodnika. Nie przyszedł jej jednak do głowy żaden taktowny sposób wyjaśnienia mu, że może zrobić to sama.

Kiedy wyszli z działu personalnego, Ryan O’Doherty przytrzymał drzwi, puszczając ją przodem.

Ktoś przynajmniej wpoił dobre maniery temu zarozumialcowi, pomyślała Lucy. Poza tym nic innego nie zrobiło na niej żadnego wrażenia.

Ale to nie cała prawda. Trudno było nie zauważyć jego szerokich ramion, przenikliwych niebieskich oczu i wysokiego wzrostu. W dodatku teraz jego długie nogi pokonywały wyłożoną kafelkami podłogę korytarza, a jej niezbyt często zdarzało się spotkać mężczyznę, który byłby od niej o tyle wyższy.

Ściskając mocno torebkę, podążała za nim. Z każdym krokiem coraz bardziej irytowało ją jego zachowanie. Mimo wszystko doceniała jednak to, że oprowadzi ją po oddziale. Nie miała nawet pojęcia, w którym miejscu ogromnego szpitala się znajdują.

Tego ranka, kiedy stała w Central Parku po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko głównego wejścia do szpitala, i podniosła wzrok, nie zaczęła nawet liczyć jego pięter. Oględnie mówiąc, ten szpital budził w niej grozę. Mimo to w mieszaninie starej i nowej architektury budynku było coś, co wywoływało zachwyt. Widząc jaskrawożółte i czerwone daszki znajdujące się nad wejściami, uznała, że to miejsce jest przyjazne.

Praca w dużej placówce medycznej nie była dla niej czymś nowym. Większość szpitali dziecięcych jest powiązana z olbrzymimi klinikami uniwersyteckimi, ale te, w których dotychczas pracowała, wydawały się znacznie mniejsze niż Angel Mendez.

Zerkając na idącego obok niej mężczyznę, doszła do wniosku, że nie jest on zbyt towarzyski. Doktor O’Doherty zatrzymał się przy windach i nacisnął przycisk.

W swojej pracy Lucy musiała umieć odczytywać i interpretować ludzkie myśli. Nieustępliwa i sztywna postawa doktora O’Doherty’ego sugerowała, że nie jest zadowolony z tego, że musi jej pokazać oddział zgodnie z poleceniem Mathersona. Wcale jej to nie dziwiło.

Zachowywał się jak typowy chirurg. Bardzo typowy neurochirurg. Pewny siebie, opanowany, skupiony wyłącznie na własnych problemach. Zdawała sobie jednak sprawę, że musi z nim współpracować, nie ma więc wyboru. Powinna dołożyć wszelkich starań, żeby ich wzajemne stosunki były poprawne.

Odchrząknęła, a potem uniosła głowę.

– Widzę, że ten układ nie bardzo panu odpowiada, prawda?

– Ma pani rację.

Jego niezadowolenie nie dodało jej odwagi. Skoro w ten sposób reaguje na proste pytanie, to nie mogła sobie wyobrazić, jak się zachowa, kiedy staną w obliczu jakiegoś poważniejszego problemu.

– Chciałabym, żeby nasza współpraca przebiegała w sposób możliwie bezkonfliktowy.

Drzwi windy otworzyły się, przerywając im rozmowę. Wsiedli do zatłoczonej kabiny. Kiedy Lucy poczuła na plecach dotyk klatki piersiowej doktora O’Doherty’ego i bijące od niego ciepło, lekko się wzdrygnęła. Po raz pierwszy od wielu miesięcy głęboko ukryty w niej lodowaty chłód na sekundę zniknął. Powrócił w chwili, gdy drzwi windy otworzyły się i Ryan z niej wysiadł. Lucy ruszyła za nim, a potem przystanęła.

– Czy coś się stało? – spytał, zatrzymując się.

– Nie. Po prostu zawsze dziwi mnie to, że część szpitala, w której są sale dla pacjentów, tak bardzo różni się od części służbowej. Te jaskrawożółte ściany działają na mnie tak, jakbym wyszła z ciemności w jasne promienie słońca.

– Nigdy nie zwróciłem na to uwagi. – Jego stwierdzenie wcale jej nie zdziwiło. – Czy trafi pani stąd do swojego pokoju?

Lucy rozejrzała się wokół siebie. Rozpoznała wiszący na ścianie oprawiony rysunek dziecka.

– Tak. Teraz już wiem, gdzie jestem – oznajmiła, a kiedy Ryan odwrócił się, chcąc odejść, zapytała: – Więc jak będziemy realizować ten plan skoordynowanej współpracy, doktorze?

Ryan przystanął, a potem spojrzał w jej stronę.

– Zamierzam w tej sprawie postępować tak jak zawsze – odparł. – Należy czytać karty choroby, panno Edwards.

– Pan Matherson dał do zrozumienia, że to nie wystarczy. Może nie podobać się panu ten pomysł, ale oczekuję, że zrobi pan to, co do pana należy. Pańscy pacjenci są teraz również moimi pacjentami i zamierzam się nimi opiekować możliwie jak najlepiej.

Ryan O’Doherty postąpił krok w jej stronę, pochylił się i przeszył ją przenikliwym spojrzeniem.

– A pani uważa, że ja tego nie robię?

– Z całą pewnością jest pan nieprzeciętnie kompetentnym chirurgiem, ale powinniśmy dążyć do optymalizacji…

– Panno Edwards, czyżby miała pani wątpliwości co do moich umiejętności zawodowych? – przerwał jej obcesowo.

Spojrzała mu prosto w oczy.

– Nie, ale nie pozwolę panu lekceważyć siebie ani moich umiejętności. Władze waszego szpitala zwróciły się do mnie z prośbą o wykonanie takiego a nie innego zadania, ktoś więc zapewne uznał mnie za osobę kompetentną. Liczę na to, że pan przynajmniej zechce to przyjąć do wiadomości.

Skupił na niej uwagę, a ona poczuła, że drżą jej kolana. Czyżby przekroczyła granice?

– Robię obchód o piątej. Punktualnie – oznajmił szorstkim tonem, a potem odwrócił się na pięcie i ruszył korytarzem, dając jej do zrozumienia, że przeznaczony dla niej czas dobiegł końca.

Lucy minęła kilka sal chorych, skręciła za stanowiskiem pielęgniarek i uskoczyła przed pchanym przez ojca wózkiem, na którym siedział jego synek.

Jej serce zaczęło bić w przyspieszonym rytmie. Kiedy widziała małe dziecko, od razu przypominała sobie Emily. Gdy dotarła do korytarza, gdzie znajdowało się jej biuro, odetchnęła z ulgą. Może ponowne podjęcie pracy w dziecięcym szpitalu nie jest jednak dobrym pomysłem. Ale kiedy musiała zrezygnować z poprzedniej posady, okazało się, że jest to dla niej jedyne dostępne zajęcie.

W porównaniu z jasnym, przestronnym i nowoczesnym wnętrzem przeznaczonym dla chorych jej pokój był zwykłą klitką. W dodatku miała go dzielić z dwoma innymi psychologami przydzielonymi na ten oddział. Trzy biurka stały pod ścianą tak blisko siebie, że trudno było przecisnąć się między nimi.

Zerknęła na zegarek i stwierdziła, że ma jeszcze kilka godzin do ponownego spotkania z doktorem O’Dohertym. Postanowiła więc przejrzeć przed czekającym ją obchodem karty małych pacjentów i zapoznać się z diagnozami ich chorób. Musi zrobić wszystko, by ta współpraca przebiegała możliwie bezstresowo.

Kiedy zaproponowano jej tę posadę, nie zastanawiała się ani minuty, mając szczery zamiar odnieść sukces. Potrzebowała tego stanowiska, by przetrwać i zacząć nowe życie.

W chwili, gdy zamierzała wyjść, do pokoju weszła jedna z użytkowniczek gabinetu, kobieta o włosach koloru pieprzu i szerokim uśmiechu.

– Hej, jak leci? – zapytała Nancy.

– Wszystko w porządku.

– Podobno przydzielono cię do doktora O’Doherty’ego.

Lucy spojrzała na nią pytającym wzrokiem.

– Dowiedziałam się o tym pocztą pantoflową. Takie wiadomości szybko się rozchodzą.

– Rozumiem. – Lucy wzięła z biurka swój notatnik.

– Przystojniak, prawda? Uwielbiamy z nim pracować. Jest bardzo wymagający, ale pielęgniarki za nim przepadają… Niejedna jest w nim zadurzona.

Lucy nie wiedziała, jak powinna zareagować na te informacje, więc nie odezwała się ani słowem.

– Na tym piętrze sporo małych pacjentów łamie nam serca, ale kiedy obok jest Ryan, łatwiej się to znosi. To dotyczy zarówno ich, jak i nas. On jest wspaniałym lekarzem. Miło też na niego patrzeć.

Lucy musiała przyznać jej rację. Mimo to, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy, nie wywarł na niej większego wrażenia. Ona musi skupić się na odbudowie swojego życia, a przynależność do klubu wielbicielek przystojnego lekarza nie mieści się na jej liście „spraw niezbędnych”.

– No cóż, lepiej będzie, jeśli przed obchodem przejrzę karty pacjentów – oznajmiła Lucy, uśmiechając się nieufnie, a potem wyszła z biura.

Nigdy nie była obiektem szpitalnych plotek i trzymała się od nich z daleka, ale to, co powiedziała Nancy, wyraźnie ją zaciekawiło. Doszła do wniosku, że im więcej wie o doktorze O’Dohertym, tym dla niej lepiej.

Usiadła na krześle stojącym za pulpitem stanowiska pielęgniarek. Patrząc w monitor najnowocześniejszego komputera, wystukała na klawiaturze swoje hasło, a potem wywołała po kolei nazwiska pięciu pacjentów doktora O’Doherty’ego. Zaczęła czytać karty chorób, robiąc notatki. Kiedy kończyła przeglądać ostatnią z nich, usłyszała dobiegający z drugiego końca korytarza niski gardłowy śmiech, a po nim piskliwy dziecięcy chichot.

– Doktor O’Doherty znów bawi się z jakąś małą pacjentką – zauważyła z uśmiechem pielęgniarka, podchodząc do Lucy.

Chwilę później ujrzały wolno biegnącego mężczyznę z małą dziewczynką na rękach. Nie miał na sobie białego fartucha. Jasnoniebieska trykotowa koszula opinała jego szeroką klatkę piersiową. Dziecko uśmiechało się radośnie, mocno obejmując go rączkami za szyję. Główkę miało owiniętą bandażem.

Ryan zatrzymał się przy stanowisku pielęgniarek.

– Panno Edwards, chciałbym, żeby poznała pani księżniczkę Michelle.

Dziewczynka zachichotała.

– Dzisiaj sama zapięła guziki bluzki i wypowiedziała życzenie. – Odwrócił głowę i spojrzał na małą pacjentkę. – Księżniczko Michelle – powtórzył.

Dziewczynka ponownie zachichotała.

– Czy możesz zdradzić pannie Edwards, jakie było twoje życzenie? – zapytał.

– Chciałam pojeździć na koniu – odparła dziewczynka, uśmiechając się nieśmiało.

– To piękne życzenie – odparła Lucy, odwzajemniając uśmiech. – A jak daleko chciałabyś pojechać? Za góry? Przez rzekę?

Dziewczynka zarżała, a potem wskazała palcem drzwi wejściowe.

– Do końca korytarza.

– Rozumiem.

– Ten koń nie może zbytnio oddalać się od stajni – oznajmił Ryan, puszczając oko do młodej pielęgniarki, która mrugnęła do niego, szczerząc zęby w uśmiechu.

Lucy poczuła się dotknięta, że Ryan zignorował jej obecność. Dał jej w ten sposób do zrozumienia, że nie należy do jego kręgu. Znów jest outsiderką.

– Chyba będzie lepiej, jeśli skończymy tę przejażdżkę i odstawię księżniczkę do domu. Zbliża się pora kolacji – oznajmił Ryan, a potem odwrócił głowę do dziewczynki i zapytał: – Co powiesz, żeby koń ruszył?

– Wio! – zawołała Michelle, znów chichocząc.

Na twarzy Lucy pojawił się szeroki uśmiech.

– Czyżbym dostrzegł na pani twarzy uśmiech, panno Edwards? – spytał Ryan, unosząc brwi. – Myślałem, że to jest niemożliwe.

Jak ten piekielnie irytujący mężczyzna zdołał ją do tego sprowokować? Może go nie doceniła? Ma takie dobre podejście do pacjentów, tak bardzo się o nich troszczy.

Koń i mała amazonka ruszyli korytarzem w stronę drzwi wejściowych, a potem wrócili.

Lucy pomachała do nich, czując ucisk w piersi na myśl o tym, że niebawem Emily będzie w tym samym wieku co Michelle. Ale ona nigdy więcej już nie usłyszy wybuchów jej pogodnego śmiechu.

Pół godziny później spytała pielęgniarkę, od którego końca korytarza doktor O’Doherty zaczyna obchód. Kiedy wskazała ręką prawą stronę, Lucy ruszyła w tym kierunku.

Gdy zbliżała się do pokoju pierwszego pacjenta, sześcioosobowa grupa prowadzona przez doktora O’Doherty’ego właśnie stamtąd wyszła i stanęła wokół niego. Lucy zatrzymała się za nimi.

Ryan spojrzał na nią ponad głową ubranej w biały kitel stażystki, która wpatrywała się w niego pełnym szacunku wzrokiem.

– Przedstawiam wam pannę Edwards – oznajmił.

Oczy wszystkich zwróciły się w jej kierunku, a ona drgnęła, widząc ich badawcze spojrzenia.

– Jest naszym nowym psychologiem rodzinnym. Proszę, żebyście przedstawili jej się później. Teraz czekają na nas pacjenci. Zasięgajcie jej fachowej porady we wszystkich sprawach. – Ponownie utkwił w niej spojrzenie swoich intensywnie niebieskich oczu. – Będę musiał podać pani szczegóły dotyczące pacjenta, którego odwiedziliśmy pod pani nieobecność.

Lucy odwróciła wzrok.

Ruszyli korytarzem w kierunku kolejnego pokoju. Doktor O’Doherty zatrzymał się przed drzwiami i ponownie spojrzał na Lucy.

– Ten chłopiec nazywa się Brian Banasiak – oznajmił. – Trzy dni temu usunąłem mu skrzep. Uważam, że w tym przypadku pani udział mógłby być korzystny dla pacjenta i jego rodziny.

Mógłby? Lucy poczuła się nieco dotknięta użytym przez niego trybem warunkowym, a jego komplement uznała za lekko dwuznaczny. W poprzednim miejscu pracy była wysoko ceniona jako ważne ogniwo procesu terapii, a rodziny chorych dzieci często zwracały się do niej z prośbą o wsparcie.

Ale doktor O’Doherty najwyraźniej uważa jej rolę za marginalną. Postanowiła zmusić go do zmiany zdania, sumiennie wykonując swoje obowiązki i wykazując się inicjatywą.

– Jak rozumiem, ten uraz głowy nastąpił w wyniku wypadku samochodowego – zauważyła spokojnie. – Zamierzam omówić z jego rodzicami dobroczynne skutki terapii, a także przekonać ich o konieczności domowego nauczania. Jego rodziców czeka długa droga. Przystosowanie się do dziecka, które trzeba karmić i ubierać, będzie dla nich bardzo trudne.

Widząc zaskoczone spojrzenia doktora O’Doherty’ego oraz pozostałych członków grupy, poczuła dumę. Udało jej się go zadziwić. Nie wiedziała, dlaczego ma to dla niej takie znaczenie, ale…

Ryan zacisnął usta i kiwnął głową, dając jej do zrozumienia, że zrobiła na nim wrażenie.

– Dziękuję, panno Edwards – powiedział. – Widzę, że jest pani dobrze przygotowana.

– Ta rodzina wyraźnie bardzo troszczy się o dziecko i na pewno zrobi wszystko, żeby Brian odzyskał siły. Porozmawiam z nimi jutro rano, żeby ustalić szczegóły.

Doktor O’Doherty przytaknął skinieniem głowy, a potem zastukał do drzwi i wszedł do pokoju. Wraz z grupą stażystów Lucy stanęła obok łóżka małego pacjenta.

Jego rodzice zerwali się z krzeseł i stanęli pod ścianą. Doktor O’Doherty nie zwrócił na nich uwagi.

– Brian, jak się dzisiaj czujesz? – zapytał.

Ośmiolatek z trudem się uśmiechnął. Cała jego głowa była owinięta białym bandażem. Po operacji miał podkrążone oczy i opuchniętą buzię.

– Chyba w porządku – odparł z lekkim entuzjazmem.

– To dobrze. Z tego, co mi powiedziała pielęgniarka, jesteś moim najważniejszym pacjentem – stwierdził doktor O’Doherty – więc przybij ze mną piątkę.

Jego słowa wywołały lekki uśmiech na twarzy chłopca. Uniósł niewielką rękę i uderzył w dłoń lekarza.

– Ojej! – krzyknął Ryan, cofając rękę. – Widzę, że już odzyskujesz siły.

Brian uśmiechnął się szerzej.

Lucy uznała, że doktor O’Doherty umie postępować z małymi pacjentami.

– A teraz obejrzę twoją głowę. Może założymy ci mniejszy opatrunek?

– To swędzi – powiedział chłopiec, marszcząc nos.

– Tak, a to znaczy, że zaczynasz zdrowieć. Zobaczę, co da się w tej sprawie zrobić.

Kiedy zdejmował bandaż, Lucy obserwowała twarze rodziców, chcąc ocenić ich reakcje. Nie tylko śmierć wywołuje w ludziach żal. Mogą to spowodować również i koszmarne przeżycia. Lucy zdawała sobie z tego sprawę aż nazbyt dobrze.

– Czy mój synek będzie w stanie jeździć na rowerze? – spytała matka chłopca. – Czy musimy się niepokoić, że może upaść?

– Pielęgniarka, panna Walters, odpowie pani na to pytanie – odparł doktor O’Doherty, nie patrząc na nią i nie przestając odwijać bandaża.

Matka Briana wyglądała na wstrząśniętą. Zrobiła gwałtowny krok do tyłu.

Doktor O’Doherty zaczął oglądać rany pooperacyjne.

– Sądzę, że możemy założyć mniejszy opatrunek – powiedział do stojącej obok niego dyżurnej pielęgniarki, a potem spojrzał na chłopca i dodał: – Wprawdzie będziesz mniej podobny do pirata, ale nie będzie cię tak bardzo swędziało.

To stwierdzenie wywołało szeroki uśmiech na twarzy Briana.

– Zobaczymy się jutro – oznajmił doktor O’Doherty, a potem odwrócił się, zamierzając odejść.

Po drodze chwycił małego pacjenta za duży palec u nogi i serdecznie uścisnął.

Matka chłopca wyszła za nim na korytarz.

– Doktorze O’Doherty, zastanawialiśmy się z mężem, czego możnemy oczekiwać… – powiedziała z oczami pełnymi łez.

– Pielęgniarka odpowie na wszystkie pani pytania.

Gdzie podział się cały urok, który przed chwilą ten człowiek roztaczał wokół siebie? – spytała się w duchu Lucy, zaciskając usta.

– Czy będzie kiedyś taki, jaki był wcześniej? – spytała matka Briana, spoglądając na Ryana błagalnym wzrokiem.

– Nigdy nie składam tego rodzaju obietnic – odparł krótko.

Matka chłopca znowu wyglądała na wstrząśniętą.

Ten lekarz ma znakomite podejście do małych pacjentów, ale nie potrafi w sposób delikatny rozmawiać z ich rodzicami, pomyślała Lucy. Dlaczego nagle zrobił się taki chłodny i sztywny?

Nie pytając go o pozwolenie, postąpiła krok do przodu i położyła rękę na ramieniu matki Briana.

– Pani Banasiak, nazywam się Lucy Edwards i jestem psychologiem rodzinnym – oznajmiła. – Myślę, że mogłabym odpowiedzieć na niektóre z pani pytań.

Kobieta odetchnęła z wyraźną ulgą.

– Bardzo pani dziękuję – odrzekła, spoglądając na doktora O’Doherty’ego, który nie oglądając się, ruszył wraz z grupą stażystów korytarzem do następnego pacjenta.

Lucy została z rodzicami Briana. Poruszyły ją oczy pełne łez i delikatny uśmiech jego matki.

Wiedziała, że jej potrzebują. Poczuła się dobrze, zdając sobie sprawę, że będzie mogła znów wykorzystać swoje umiejętności i kwalifikacje.

Ryan zatrzymał się przed drzwiami pokoju pacjenta, na którym kończył obchód. Odwrócił się i czekał na stażystów. Stwierdził, że panna Edwards zniknęła. Zaczął się zastanawiać, czy powinien być tym zaskoczony. W końcu mogła porozmawiać z rodzicami Briana w wolnym czasie.

– Cieszymy się, że mogła pani do nas dołączyć – oznajmił, kiedy w końcu do nich podeszła.

Lucy spuściła wzrok, bo nie lubiła być w centrum uwagi.

– Musiałam uspokoić rodziców Briana – powiedziała cichym głosem.

Ryan pchnął drzwi pokoju pacjenta i wszedł do środka.

– Cześć, Lauren – powitał dziesięcioletnią dziewczynkę, która siedziała na łóżku, wpatrując się w ekran telewizora. – Myślę, że jutro możesz opuścić szpital i wrócić do domu. Co ty na to?

Babcia, która opiekowała się dziewczynką, podeszła do łóżka.

– To cudowna wiadomość – uznała z uśmiechem. – Co trzeba będzie zrobić, kiedy nadejdzie czas powrotu do szkoły?

– Ja państwu w tym pomogę – oznajmiła Lucy cichym, lecz zdecydowanym głosem.

– To jest Lucy Edwards – przedstawił ją Ryan. – Jest moim psychologiem rodzinnym.

Zauważył, że słowo „moim” wywołało na jej twarzy lekki grymas i zdał sobie sprawę, że popełnił błąd. Nie wiedział, jak ma go taktownie naprawić w obecności rodziny małej pacjentki, więc nie przestał mówić do jej babci. Postanowił przeprosić pannę Edwards nieco później.

Ta cicha kobieta o łagodnym głosie nie była dla niego kimś ważnym. Nie jest nawet w jego typie. Umawiał się zwykle na randki z „wyzwolonymi” panienkami, które mniej myślały, a więcej się śmiały. Z takimi, które były hałaśliwe i żywiołowe, których nie interesowały związki uczuciowe. A panna Edwards najwyraźniej była typem kobiety wrażliwej i czułej.

Wyszedł z pokoju, kiedy babcia zaczęła zasypywać pytaniami pannę Edwards.

Po rozmowie telefonicznej wrócił do stanowiska pielęgniarek w poszukiwaniu „swojej psycholożki”. Nie widząc jej tam, był zmuszony zapytać, gdzie mieści się jej pokój.

Zastukał do drzwi, na których była umieszczona niewielka tabliczka, świadcząca, że trafił we właściwe miejsce. Otworzyła mu kobieta, którą dobrze znał.

– Witaj, Nancy. Szukam panny Edwards.

– Taaak? – zawołał ktoś z wnętrza pokoju.

Ryan rozpoznał jej głos.

– Zejdę wam z drogi. Tak czy owak, pora wracać do domu – oznajmiła Nancy. – Miło cię widzieć, Ryan.

– Ciebie również – odparł z uśmiechem, stając w otwartych drzwiach. – Panno Edwards, czy mogę zająć pani chwilę? – spytał.

Lucy sprawiała wrażenie zdziwionej, ale kiwnęła głową.

Zwykle witano go serdeczniej, ale nie mógł mieć jej tego za złe, zwłaszcza biorąc pod uwagę niezbyt przyjemny początek ich znajomości.

Lucy usiadła za biurkiem stojącym najdalej od drzwi. Kiedy Ryan zamknął je za sobą, w jej oczach pojawił się wyraz niepokoju.

Czyżby się go bała? Na wszelki wypadek posłał jej przyjazny uśmiech.

Lucy patrzyła na niego pytającym wzrokiem.

– Chciałem panią przeprosić za nieuzasadnioną uwagę… chodzi mi o to, że mówiąc o pani, użyłem sformułowania „mój” psycholog rodzinny. Po prostu się przejęzyczyłem. To już się nie powtórzy.

Na jej twarzy pojawił się wyraz ulgi.

– Doktorze O’Doherty…

– Proszę zwracać się do mnie po imieniu. W zasadzie jestem dość bezpośredni – oznajmił, spoglądając na nią i stwierdzając, że ona wcale nie jest o tym przekonana. – Czy mogę mówić do pani Lucy?

Powoli kiwnęła głową.

– Uhm, Ryan, wiem, że nie jesteś wielbicielem tego skoordynowanego systemu opieki nad pacjentem, ale naprawdę chciałabym, żeby podczas naszej współpracy dochodziło do jak najmniejszej liczby konfliktów.

Podobał mu się sposób, w jaki wymówiła jego imię.

– Będę robił to, co do mnie należy, ale muszą obowiązywać pewne zasady.

Zacisnęła usta i zmarszczyła brwi.

– To znaczy?

– Wymagam, żeby osoby, które dla mnie pracują, były punktualne i robiły ze mną obchód. Nie zamierzam na nikogo czekać.

– Doktorze O’Doherty, ja nie pracuję dla pana. Pracuję dla szpitala i dla pacjentów. Jeśli dobrze zrozumiałam Mathersona, mamy współpracować, troszcząc się o chorych. A to oznacza, że mamy pracować razem.

– Mój harmonogram zajęć jest tak bardzo napięty, że nie mogę stać bezczynnie i na ciebie czekać.

– A moje obowiązki polegają na zajmowaniu się pacjentem i jego rodziną w trudnym dla nich okresie. Tak nakazuje ludzka wrażliwość i umowa ze szpitalem. Mam pomagać całej rodzinie. My… – zatoczyła ręką szerokie koło – jako członkowie personelu tego szpitala musimy troszczyć się o wszystkie aspekty życia pacjenta. Taką mam pracę i będę ci wdzięczna, jeśli pozwolisz mi ją wykonywać.

– A ja jestem chirurgiem, a nie niańką. Leczę pacjentów, ale nie mam obowiązku wdawać się w czułe pogawędki ani z nimi, ani z ich rodzinami.

– To prawda, ale zachowałbyś się miło, okazując im odrobinę empatii.

Ryan zesztywniał i spojrzał na nią wyzywająco.

– Rodzice moich pacjentów powinni usłyszeć prawdę.

– W pełni się z tobą zgadzam. Mam tylko wątpliwości co do sposobu jej przekazywania.

– Myślałem, że właśnie po to tu jesteś, czyż nie?

– Owszem, ale na przykład rodzice Briana pragną usłyszeć słowa otuchy od lekarza.

Po raz pierwszy patrzyli sobie w oczy dłużej niż przez sekundę.

– Rozumiem, co masz na myśli – powiedział, wstając.

– O której godzinie jutro masz pierwszą operację?

– O siódmej. Dlaczego pytasz?

– Bo chciałabym tam być, kiedy rodzice będą musieli rozstać się z dzieckiem przewożonym do sali operacyjnej. Właśnie wtedy będą potrzebować najwięcej wsparcia. Wielu chce porozmawiać, są przerażeni. Odprowadzę ich do poczekalni.

Nigdy specjalnie się nie zastanawiał nad bólem, jaki budzi w rodzicach obserwowanie dziecka, które jest przewożone do sali operacyjnej. Po prostu nie chciał o tym myśleć.

Otworzył drzwi, zamierzając wyjść.

– Okropnie trudno jest wypuścić dziecko spod opiekuńczych skrzydeł – zauważyła posępnym tonem.

Czyżby znała to z doświadczenia? – spytał się w duchu. Oczy Lucy wyraźnie się zaszkliły.

– Chyba masz rację – mruknął, zamykając drzwi.

Idąc korytarzem, zaczął się zastanawiać, co ukrywa ta kobieta o smutnych i poważnych oczach.