Niemcy. Praktyczny przewodnik - ebook

Od wydawcy

Dro­gi Czy­tel­ni­ku obie­ży­świa­cie, pisz do nas, je­śli na­tra­fisz na ja­kie­kol­wiek nie­ści­sło­ści ([email protected]; Wydawnictwo Pascal, ul. Zapora 25, 43-382 Bielsko-Biała). Wykorzystamy Twoje uwagi przy aktualizacji książki. Na internetowych stronach www.pas­cal.pl prezentujemy pełną ofertę wydawnictwa – zobacz, przeczytaj opis, wybierz, zamów. Tutaj także informujemy o superofertach i konkursach Pascala oraz wszelkich aktualnościach podróżniczych.

Wy­daw­nic­two Pas­calSpis planów i map

1.Ber­lin – część wschod­nia

2.Ber­lin – część za­chod­nia

3.Ber­lin cen­trum – część wschod­nia

4.Ber­lin cen­trum – część za­chod­nia

5.Ber­lin i Bran­den­bur­gia

6.Pocz­dam

7.Ham­burg i Szle­zwik-Holsz­tyn

8.Ham­burg

9.Lu­be­ka

10.Me­klem­bur­gia-Po­mo­rze Przed­nie

11.Ros­tock

12.Ru­gia

13.Schwe­rin

14.Bre­ma i Dol­na Sak­so­nia

15.Bre­ma

16.Ha­no­wer

17.Brunsz­wik

18.Hil­de­she­im

19.Go­slar

20.Ge­tyn­ga

21.Sak­so­nia-An­halt

22.Mag­de­burg

23.Sak­so­nia

24.Dre­zno

25.Mi­śna

26.Szwaj­ca­ria Sak­soń­ska

27.Lipsk

28.Tu­ryn­gia

29.Er­furt

30.We­imar

31.Nad­re­nia-Pół­noc­na-West­fa­lia

32.Ko­lo­nia

33.Mün­ster

34.Akwi­zgran

35.Bonn

36.He­sja

37.Frank­furt nad Me­nem

38.Wies­ba­den

39.Nad­re­nia-Pa­la­ty­nat i Sa­ara

40.Do­li­na Renu

41.Mo­gun­cja

42.Do­li­na Mo­ze­li

43.Tre­wir

44.Ba­wa­ria

45.Mo­na­chium

46.Re­gion Zug­spit­ze i Gar­misch-Par­ten­kir­chen

47.Berch­tes­ga­de­ner Land

48.Ra­ty­zbo­na

49.No­rym­ber­ga

50.Bay­reuth

51.Bam­berg

52.Würz­burg

53.Ro­then­burg ob der Tau­ber

54.Au­gs­burg

55.Ba­de­nia-Wir­tem­ber­gia

56.Stut­t­gart

57.Ulm

58.Fry­burg Bry­zgo­wij­ski

59.Karls­ru­he

60.He­idel­bergAutorzy przewodnika

SŁA­WO­MIR ADAM­CZAK Jego po­dróż­ni­cza na­mięt­ność za­czę­ła się w dzie­ciń­stwie, gdy zo­ba­czył w ga­ze­cie zdję­cie jur­ty w do­li­nie Tien-sza­nu. Po­sta­no­wił tam do­trzeć, gdy do­ro­śnie. Co praw­da, jesz­cze nie zre­ali­zo­wał tego za­mie­rze­nia, ale od­wie­dził już kil­ka­dzie­siąt kra­jów w róż­nych czę­ściach świa­ta, a o kil­ku­na­stu z nich na­pi­sał prze­wod­ni­ki dla wy­daw­nictw pol­skich i za­gra­nicz­nych. Był jed­nym z za­ło­ży­cie­li po­znań­skie­go Klu­bu Obie­ży­świa­tów, współ­pra­cu­je też z Fun­da­cją Mar­ka Ka­miń­skie­go, or­ga­ni­zu­ją­cą wy­pra­wy w róż­ne za­kąt­ki glo­bu. Za mło­du pi­sał po­wie­ści o kow­bo­jach i zmu­szał ko­le­gów do czy­ta­nia ko­lej­nych od­cin­ków. Póź­niej grał na gi­ta­rze w ze­spo­le pun­ko­wym. W tra­sę za­wsze za­bie­ra ze sobą ze­staw apa­ra­tów fo­to­gra­ficz­nych i obiek­ty­wów. Od kil­ku lat or­ga­ni­zu­je fo­to­wy­pra­wy wspól­nie z dzien­ni­ka­rza­mi „Di­gi­tal Foto Vi­deo”. Pro­wa­dzi blog www.okfo­to.pl.

KA­TA­RZY­NA FIR­LEJ-ADAM­CZAK Przez wie­le lat dzien­ni­kar­ka i spe­cja­list­ka od mar­ke­tin­gu, osta­tecz­nie skon­cen­tro­wa­ła się na pu­bli­cy­sty­ce po­dróż­ni­czej. Spo­śród licz­nych po­dró­ży naj­bar­dziej pa­mię­ta tę do Al­ba­nii, w po­ło­wie lat 90. Kraj do­pie­ro otwie­rał się wów­czas na świat i tu­ry­ści po­strze­ga­ni byli przez miej­sco­wych jako duża atrak­cja. Poza Eu­ro­pą uwiel­bia Bli­ski Wschód, z nie­zwy­kle go­ścin­ny­mi ludź­mi oraz pięk­ną ar­chi­tek­tu­rą sa­kral­ną. W po­dró­żach ceni so­bie aspekt et­no­gra­ficz­ny, dla­te­go tak do­brze wspo­mi­na za­chod­nią Gwa­te­ma­lę, gdzie do dziś In­dian­ki ubie­ra­ją się na co dzień w barw­ne tra­dy­cyj­ne stro­je. W 1997 r. za­kła­da­ła po­znań­ski Klub Obie­ży­świa­tów, póź­niej była jego prze­wod­ni­czą­cą. Prócz po­dró­ży in­te­re­su­je ją spe­leo­lo­gia, ar­chi­tek­tu­ra i maj­ster­ko­wa­nie oraz ob­ser­wa­cje przy­rod­ni­cze prze­pro­wa­dza­ne na wła­snym ko­cie.B

Informacje praktyczne

•

Planowanie podróży

Przed wy­ru­sze­niem w dro­gę war­to za­się­gnąć ak­tu­al­nych in­for­ma­cji. Przy­dat­nym źró­dłem jest In­ter­net (kil­ka cie­ka­wych stron po­ni­żej), a tak­że od­dział Nie­miec­kiej Cen­tra­li Tu­ry­sty­ki w Pol­sce (DZT; www.ger­ma­ny.tra­vel). Ko­pal­nią wie­dzy są co­rocz­ne tar­gi tu­ry­stycz­ne Tour Sa­lon od­by­wa­ją­ce się w Po­zna­niu, a przede wszyst­kim tar­gi ITB w Ber­li­nie. W sto­li­cy Nie­miec pro­mo­wa­ny jest każ­dy land, a tak­że po­szcze­gól­ne mia­sta. Moż­na tu zna­leźć do­kład­ną bazę noc­le­go­wą, mapy miej­sco­wo­ści czy ter­mi­narz naj­bliż­szych wy­da­rzeń kul­tu­ral­nych. Spo­rą nie­do­god­no­ścią jest fakt, że czę­sto in­for­ma­cja do­stęp­na jest wy­łącz­nie po nie­miec­ku.

Pro­ble­mem mogą też być wy­łącz­nie nie­miec­ko­ję­zycz­ne stro­ny in­ter­ne­to­we. Oczy­wi­ście nie do­ty­czy to głów­nych atrak­cji tu­ry­stycz­nych. W ich przy­pad­ku stro­ny są zwy­kle wie­lo­ję­zycz­ne, a zda­rza­ją się też tłu­ma­cze­nia na pol­ski.

Mapy

Jesz­cze przed wy­jaz­dem war­to za­opa­trzyć się w do­bre mapy. Zna­le­zie­nie ich nie po­win­no spra­wiać więk­szych kło­po­tów, gdyż nie­miec­cy wy­daw­cy map na­le­żą do eu­ro­pej­skiej czo­łów­ki. Świet­ną pro­po­zy­cją, z przej­rzy­stą sie­cią dróg i za­zna­czo­ny­mi na żół­to atrak­cyj­ny­mi miej­sco­wo­ścia­mi (zie­lo­ny to atrak­cje przy­rod­ni­cze), są mapy Mar­co Polo, do tego w bar­dzo cha­rak­te­ry­stycz­nych czer­wo­nych okład­kach – po­wszech­nie do­stęp­ne w pol­skich skle­pach. Je­śli ktoś za­mie­rza zwie­dzić je­dy­nie więk­sze mia­sta, do któ­rych ła­two do­je­chać, wy­star­czy mapa w ska­li 1:800 000. Ci, któ­rzy chcą za­pu­ścić się w mniej uczęsz­cza­ne re­jo­ny, po­win­ni za­opa­trzyć się w atla­sy 1:300 000 opra­co­wa­ne przez to samo wy­daw­nic­two. War­to rów­nież za­brać pla­ny miast z se­rii Mar­co Polo (Ber­lin, Frank­furt, Ham­burg, Ko­lo­nia, Mo­na­chium). Nie­miec­cy kie­row­cy po­zo­sta­ją wier­ni ma­pom i atla­som wy­da­nym przez ADAC. Pla­ny te­re­nów gór­skich, ze szla­ka­mi i ich opi­sa­mi (po nie­miec­ku), wy­da­ją pra­cow­nie Frey­tag&Berndt oraz au­striac­ki Kom­pass.

Co warto zobaczyć?

Je­śli ktoś wy­bie­ra się do Nie­miec na ty­dzień, może za­cząć wy­pra­wę od Ber­li­na, któ­re­go zwie­dze­nie, z wy­bra­ny­mi mu­ze­ami, pa­ła­ca­mi i in­ny­mi cie­ka­wost­ka­mi, zaj­mie co naj­mniej trzy dni. Ko­lej­ny dłu­gi dzień war­to prze­zna­czyć na zwie­dza­nie Pocz­da­mu (choć le­piej za­pla­no­wać dwa). Stąd już nie­da­le­ko do Gór Har­cu, gdzie dwa dni wę­dró­wek po gó­rach (pie­szo i wą­sko­to­ro­wy­mi ko­lej­ka­mi) i dwa na­stęp­ne oglą­da­nia prze­ślicz­nych miej­sco­wo­ści u ich pod­nó­ży do­star­czy nie­za­po­mnia­nych wra­żeń. Za­miast Gór Har­cu moż­na wy­brać Dre­zno i Szwaj­ca­rię Sak­soń­ską.

Oczy­wi­ście moż­li­wo­ści atrak­cyj­ne­go spę­dze­nia ty­go­dnia w Niem­czech jest bez liku. Pra­gną­cy zo­ba­czyć mo­rze (albo dwa) po­ja­dą do Ham­bur­ga oraz na ba­gni­ste wy­brze­że Mo­rza Pół­noc­ne­go i/lub wy­brze­że Bał­ty­ku z za­ska­ku­ją­co barw­ną li­nią brze­go­wą. Mi­ło­śni­cy zam­ków, wina i ro­mań­skiej ar­chi­tek­tu­ry wy­bio­rą cu­dow­ne Do­li­ny Renu i Mo­ze­li oraz ka­te­dral­ne mia­sta Spi­rę, Wor­ma­cję i Mo­gun­cję. Sma­ko­sze piwa i ama­to­rzy gór chęt­niej zaj­rzą do Ba­wa­rii: do Mo­na­chium czy Bam­ber­gu i w Alpy. Cały ty­dzień moż­na też spę­dzić w Ba­de­nii-Wir­tem­ber­gii: nad Je­zio­rem Bo­deń­skim i w owia­nych le­gen­da­mi gó­rach Szwar­cwal­du.

Ma­jąc do dys­po­zy­cji dwa ty­go­dnie, moż­na po­łą­czyć dwie z wy­żej wy­mie­nio­nych opcji. Tyle cza­su wy­star­czy też na cał­kiem do­kład­ne zo­ba­cze­nie Ba­wa­rii i Ba­de­nii-Wir­tem­ber­gii albo Ber­li­na i ca­łe­go wy­brze­ża. Ko­mu­ni­ka­cja w Niem­czech jest na tyle wy­so­ko roz­wi­nię­ta, że moż­na po­ku­sić się na­wet o prze­kro­jo­wą po­dróż przez cały kraj, od mo­rza po góry, z przy­stan­ka­mi w naj­bar­dziej zna­nych miej­scach. Jest to jed­nak pro­po­zy­cja dla tych, któ­rym nie­strasz­ne są dłu­gie go­dzi­ny za kie­row­ni­cą lub w pu­blicz­nych środ­kach trans­por­tu.

Niemcy w Internecie:

• www.niem­cy-tu­ry­sty­ka.pl – pol­sko­ję­zycz­na stro­na Nie­miec­kiej Cen­tra­li Tu­ry­sty­ki;

• www.ger­ma­ny.tra­vel – in­for­ma­cje o kra­ju, też po pol­sku;

• www.ju­gen­dher­ber­ge.de – sieć schro­nisk mło­dzie­żo­wychw Niem­czech;

• www.flu­gha­fen.de – nie­miec­kie lot­ni­ska, wy­szu­ki­war­ka prze­lo­tów z nie­miec­kich por­tów lot­ni­czych;

• www.re­ise­au­skunft.bahn.de – roz­kład jaz­dy ko­lei nie­miec­kich;

• www.au­to­bahn-on­li­ne.de – nie­miec­kie au­to­stra­dy;

• www.nrw-to­uri­smus.de – stro­na lan­du Nad­re­nia Pół­noc­na-West­fa­lia;

• www.bay­ern.by – in­for­ma­cje o Ba­wa­rii;

• www.re­ise­land-bran­den­burg.de – ofi­cjal­na wi­try­na in­ter­ne­to­wa Bran­den­bur­gii;

• www.to­uri­smus-bw.de – in­for­ma­cje o lan­dzie Ba­de­nia-Wir­tem­ber­gia;

• www.sach­sen-to­uri­smus.de – skarb­ni­ca in­for­ma­cji o Sak­so­nii;

• www.rlp-info.de – ofi­cjal­na stro­na lan­du Nad­re­nia-Pa­la­ty­nat;

• www.re­ise­land-nie­der­sach­sen.de – dane o Dol­nej Sak­so­nii;

• www.sach­sen-an­halt-to­uri­smus.de – głów­na stro­na lan­du Sak­so­nia-An­halt;

• www.hes­sen-to­uri­smus.de – in­for­ma­cje tu­ry­stycz­ne o He­sji;

• www.ber­lin-to­urist-in­for­ma­tion.de – in­for­ma­cje o Ber­li­nie;

• www.auf-nach-mv.de – ofi­cjal­na wi­try­na in­ter­ne­to­wa lan­du Me­klem­bur­gia-Po­mo­rze Przed­nie;

• www.thu­erin­gen-to­uri­smus.de – por­tal tu­ry­stycz­ny Tu­ryn­gii;

• www.bre­men-to­uri­smus.de – stro­na Wol­ne­go Mia­sta Han­ze­atyc­kie­go Bre­my;

• www.ham­burg-to­uri­smus.de – in­for­ma­cje o me­tro­po­lii Ham­burg;

• www.to­uri­smus.sa­ar­land.de – in­for­ma­cje o kra­ju związ­ko­wym Sa­ara;

• www.sh-to­uri­smus.de – por­tal lan­du Szle­zwik-Holsz­tyn.

Po­zo­sta­łe ad­re­sy in­ter­ne­to­we moż­na zna­leźć w czę­ści kra­jo­znaw­czej prze­wod­ni­ka.

Placówki dyplomatyczne

Am­ba­sa­da RP w Ber­li­nie, 14193 Ber­lin, Las­senstr. 19–21, tel. 030223130, ber­lin.amb.se­kre­ta­[email protected], http://ber­lin.msz.gov.pl/pl/; Wy­dział Kon­su­lar­ny, 14193 Ber­lin-Gru­ne­wald, Ri­chard-Strauss-Str. 11, tel. 030223130, ber­[email protected]; Kon­su­lat Ge­ne­ral­ny RP w Ko­lo­nii, 50670 Köln, Im Me­dia Park 5, tel. 0221937300, ko­lo­nia.kg.se­kre­ta­[email protected]; Kon­su­lat Ho­no­ro­wy RP w Lip­sku, 04435 Flu­gha­fen Le­ip­zig/Hal­le, Ter­mi­nal Ring 11, tel. 03412241020, ho­no­rar­kon­su­lat-po­len-sach­[email protected]; Kon­su­lat Ge­ne­ral­ny RP w Ham­bur­gu, 22309 Ham­burg, Gründ­genstr. 20, tel. 040611870, ham­burg.kg.se­kre­ta­[email protected]; Kon­su­lat Ge­ne­ral­ny RP w Mo­na­chium, 81679 Mün­chen, Rönt­genstr. 5, tel. 0894186080, mo­na­[email protected].

Am­ba­sa­da Re­pu­bli­ki Fe­de­ral­nej Nie­miec w War­sza­wie, 00-467 War­sza­wa, ul. Jaz­dów 12, tel. 225841700, www.war­schau.di­plo.de.

Dojazd i podróżowanie po Niemczech

Samochód

Wy­bie­ra­jąc się w po­dróż do Nie­miec sa­mo­cho­dem, na­le­ży za­brać pra­wo jaz­dy (kra­jo­we lub mię­dzy­na­ro­do­we), do­wód re­je­stra­cyj­ny po­jaz­du oraz do­wód ubez­pie­cze­nia (po­dró­żu­jąc sa­mo­cho­dem z przy­cze­pą, tak­że do­wód ubez­pie­cze­nia przy­cze­py). Obec­nie w kra­jach Unii Eu­ro­pej­skiej nie trze­ba już mieć Zie­lo­nej Kar­ty, wy­star­czy do­wód OC (kra­jo­wy). Pol­skie MSZ za­le­ca jed­nak jej po­sia­da­nie w trak­cie po­dró­ży (kar­ta jest po­twier­dze­niem za­war­cia ubez­pie­cze­nia OC). Przed wy­jaz­dem do Nie­miec war­to tak­że wy­ku­pić ubez­pie­cze­nie As­si­stan­ce oraz za­brać ksią­żecz­kę MPS (Mię­dzy­na­ro­do­wa Po­moc Sa­mo­cho­do­wa), sprze­da­wa­ną przez Pol­ski Zwią­zek Mo­to­ro­wy. Przy­da­dzą się pod­czas ewen­tu­al­nej awa­rii sa­mo­cho­du. Kosz­ty usług nie­miec­kich warsz­ta­tów sa­mo­cho­do­wych są dość wy­so­kie, a moż­li­wo­ści sa­mo­dziel­nej na­pra­wy auta ogra­ni­czo­ne (nie wol­no ich do­ko­ny­wać np. na au­to­stra­dach). W ra­zie wy­pad­ku lub awa­rii sa­mo­cho­du w ca­łym kra­ju po­mo­cy udzie­la klub mo­to­ry­za­cyj­ny ADAC (tel. 01802222222, z te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go tel. 222222).

Stan tech­nicz­ny po­jaz­du Za­nim wje­dzie­my na te­ren Nie­miec, war­to po­my­śleć o spraw­dze­niu sta­nu tech­nicz­ne­go po­jaz­du. Pod­czas kon­tro­li dro­go­wych nie­miec­ka po­li­cja do­kład­nie spraw­dza nie tyl­ko do­ku­men­ty kie­row­cy i sa­mo­cho­du, ale też stan tech­nicz­ny po­jaz­du. Je­że­li oglę­dzi­ny wy­ka­żą po­waż­ne uster­ki, po­li­cja może za­trzy­mać do­wód re­je­stra­cyj­ny po­jaz­du, na­ło­żyć na kie­row­cę karę pie­nięż­ną rzę­du kil­ku­set euro, ob­cią­żyć go kosz­ta­mi od­ho­lo­wa­nia auta na par­king lub do warsz­ta­tu i po­zo­sta­ły­mi opła­ta­mi ad­mi­ni­stra­cyj­ny­mi, m.in. za ko­niecz­ne w ta­kich sy­tu­acjach ba­da­nie tech­nicz­ne.

Za­sa­dy i prze­pi­sy Na­le­ży za­brać ze sobą ka­mi­zel­kę ostrze­gaw­czą z pa­sa­mi od­bla­sko­wy­mi. Za­kła­da ją oso­ba opusz­cza­ją­ca auto pod­czas po­sto­ju na dro­dze bądź w za­tocz­ce par­kin­go­wej, np. w ra­zie awa­rii sa­mo­cho­du lub wy­pad­ku. W żad­nym ra­zie nie wol­no za­po­mnieć o ap­tecz­ce (któ­ra musi być od­po­wied­nio za­opa­trzo­na), trój­ką­cie ostrze­gaw­czym, ga­śni­cy, za­pa­so­wym kole czy kom­ple­cie za­pa­so­wych ża­ró­wek. Wszy­scy po­dróż­ni są zo­bo­wią­za­ni do za­pi­na­nia pa­sów bez­pie­czeń­stwa (rów­nież oso­by ja­dą­ce na tyl­nych sie­dze­niach), a dzie­ci do lat 12 lub po­ni­żej 150 cm wzro­stu pod­le­ga­ją za­ka­zo­wi po­dró­żo­wa­nia z przo­du. Je­śli sa­mo­chód nie ma „unij­nych” ta­blic re­je­stra­cyj­nych, na­le­ży go ozna­czyć mię­dzy­na­ro­do­wym sym­bo­lem kra­ju, w któ­rym jest za­re­je­stro­wa­ny (w wy­pad­ku Pol­ski na­lep­ką PL).

Do­pusz­czal­na za­war­tość al­ko­ho­lu we krwi pro­wa­dzą­ce­go nie może prze­kro­czyć 0,5‰. Roz­mo­wy przez te­le­fon ko­mór­ko­wy pod­czas jaz­dy są za­bro­nio­ne.

Pręd­kość Do­zwo­lo­na pręd­kość sa­mo­cho­dów oso­bo­wych: w te­re­nie za­bu­do­wa­nym 50 km/h (je­że­li zna­ki dro­go­we nie wska­zu­ją ina­czej), na dro­gach kra­jo­wych, poza te­re­nem za­bu­do­wa­nym 100 km/h (z przy­cze­pą 80 km/h), na dro­gach eks­pre­so­wych 110 km/h (z przy­cze­pą 80 km/h). Mi­ni­mal­na pręd­kość na au­to­stra­dzie to 60 km/h, a mak­sy­mal­na na więk­szo­ści od­cin­ków: 130 km/h (z przy­cze­pą 80 km/h). W miej­scach, gdzie na au­to­stra­dzie nie ma ogra­ni­cze­nia pręd­ko­ści, za­le­ca się jaz­dę nie szyb­szą niż 130 km/h. Je­śli ja­dąc z więk­szą pręd­ko­ścią spo­wo­du­je się wy­pa­dek, moż­na zo­stać po­zba­wio­nym pra­wa do od­szko­do­wa­nia.

Au­to­stra­dy Ko­rzy­sta­nie z au­to­strad jesz­cze jest bez­płat­ne (po­noć opła­ty mają się po­ja­wić od 2017 r.), trze­ba na­to­miast za­pła­cić za prze­jazd tu­ne­lem łą­czą­cym Lu­be­kę z Tra­ve­mün­de, tzw. Her­ren­tun­nel.

Pa­li­wo Ceny pa­liw orien­ta­cyj­nie: ben­zy­na bez­oło­wio­wa 95 – 1,35 €, bez­oło­wio­wa 98 – ok. 1,50 €, die­sel – 1,13 €, LPG – 0,58 €. Oprócz pa­liw do sil­ni­ków Die­sla do­stęp­ne jest rów­nież bio­pa­li­wo. W Niem­czech po­wsta­je tak­że co­raz wię­cej sta­cji ga­zo­wych.

Man­da­ty Wy­so­kość man­da­tów waha się od 10 do 680 €. Po­li­cja nie­miec­ka dys­po­nu­je do­kład­nym ka­ta­lo­giem wy­kro­czeń dro­go­wych i wy­so­ko­ścią kar za każ­de z nich. Prze­kro­cze­nie do­zwo­lo­nej pręd­ko­ści ka­ra­ne jest man­da­tem, a w bar­dziej dra­stycz­nych przy­pad­kach tak­że za­trzy­ma­niem pra­wa jaz­dy (np. man­dat za prze­kro­cze­nie do­zwo­lo­nej pręd­ko­ści poza te­re­nem za­bu­do­wa­nym o 11–15 km/h: 20 €, a o 41–50 km/h: 160 €, 3 punk­ty kar­ne i mie­siąc za­ka­zu kie­ro­wa­nia po­jaz­dem). W przy­pad­ku jaz­dy pod wpły­wem al­ko­ho­lu po­li­cja ma pra­wo za­trzy­mać pra­wo jaz­dy, a kie­row­ca bę­dzie mu­siał za­pła­cić wy­so­ką grzyw­nę. Może też zo­stać po­zba­wio­ny pra­wa jaz­dy (np. przy za­war­to­ści al­ko­ho­lu we krwi kie­row­cy od 0,5 do 1,1‰: man­dat 500 €, 4 punk­ty kar­ne i mie­siąc za­ka­zu kie­ro­wa­nia po­jaz­dem). Po­dej­mo­wa­nie dys­ku­sji z po­li­cją dro­go­wą na te­mat wy­so­ko­ści man­da­tu naj­czę­ściej po­gar­sza sy­tu­ację. Je­śli kie­row­ca od­mó­wi za­pła­ce­nia man­da­tu, po­li­cja może skie­ro­wać spra­wę do sądu lub wy­stą­pić z wnio­skiem o po­stę­po­wa­nie kar­no-na­ka­zo­we. Naj­czę­ściej za­trzy­mu­je tak­że po­sia­da­ne przez kie­row­cę pie­nią­dze na po­czet ewen­tu­al­nej kary i kosz­tów po­stę­po­wa­nia.

Pociąg

Po­dróż do Nie­miec po­cią­giem jest szyb­ka i wy­god­na, ale nie­ste­ty sto­sun­ko­wo dro­ga. Z naj­więk­szych miast Pol­ski (m.in. War­sza­wy, Po­zna­nia, Szcze­ci­na, Gdy­ni, Wro­cła­wia, Ka­to­wic) co­dzien­nie od­jeż­dża­ją po­cią­gi Eu­ro­Ci­ty (EC), In­ter­Ci­ty (IC) i In­ter­Ci­ty Express (ICE) do du­żych miast nie­miec­kich, m.in. do Ber­li­na, Lip­ska, Dre­zna, Frank­fur­tu nad Me­nem. Są wśród nich po­cią­gi noc­ne, w któ­rych moż­na wy­ku­pić rów­nież miej­sce sy­pial­ne lub w wa­go­nie z miej­sca­mi do le­że­nia.

Bi­le­ty Po­dró­żo­wa­nie po­cią­giem już we­wnątrz ob­sza­ru Nie­miec jest do­brym po­my­słem dla osób, któ­re nie mu­szą zbyt­nio oszczę­dzać. Na dłuż­szych tra­sach w gra­ni­cach kra­ju opła­ta za prze­jazd na­li­cza­na jest za każ­dy prze­je­cha­ny ki­lo­metr. Dwu­go­dzin­na po­dróż kosz­tu­je ok. 30 €. War­to jed­nak szu­kać moż­li­wo­ści ob­ni­że­nia kosz­tów prze­jaz­du po­śród ofert bi­le­tów stre­fo­wych czy zniż­ko­wych, a tak­że de­cy­du­jąc się na po­dróż tań­szy­mi po­cią­ga­mi re­gio­nal­ny­mi. Prze­jazd nimi jest ko­rzyst­ny szcze­gól­nie w week­en­dy na pod­sta­wie znacz­nie tań­sze­go bi­le­tu week­en­do­we­go (Schönes-Wo­che­nen­de-Tic­ket) – do na­by­cia na każ­dym nie­miec­kim dwor­cu, na stro­nie in­ter­ne­to­wej nie­miec­kich ko­lei (www.bahn.de), w au­to­ma­tach bi­le­to­wych oraz u kon­duk­to­ra (wów­czas 10 € dro­żej).

Z Schönes-Wo­che­nen­de-Tic­ket moż­na po­dró­żo­wać w wa­go­nach 2. kla­sy od godz. 00.00 do 3.00 na­stęp­ne­go dnia (po­tem trze­ba ku­pić ko­lej­ny bi­let) po­cią­ga­mi kur­su­ją­cy­mi we­wnątrz Nie­miec (a tak­że w pol­skiej stre­fie przy­gra­nicz­nej). Je­den bi­let, za któ­ry trze­ba za­pła­cić 40 €, jest waż­ny dla osób od jed­nej do pię­ciu. W ostat­nim wy­pad­ku koszt po­dró­ży jed­nej oso­by wy­no­si za­le­d­wie 8 €.

Bi­le­ty stre­fo­we Po­śród bi­le­tów stre­fo­wych na szcze­gól­ną uwa­gę za­słu­gu­je bi­let In­ter Rail. Przy­kła­do­wo, bi­let In­ter Rail (Ger­ma­ny Pass), upraw­nia­ją­cy do prze­jaz­dów po­cią­giem w cią­gu trzech dni w mie­sią­cu, w 2015 r. kosz­to­wał (w wer­sji obo­wią­zu­ją­cej w Niem­czech) 203 €, a dla mło­dzie­ży do 26 roku ży­cia 154 €.

Roz­kład jaz­dy Pla­nu­jąc po­dróż do Nie­miec po­cią­giem, war­to prze­śle­dzić roz­kła­dy jaz­dy za­miesz­czo­ne na stro­nach in­ter­ne­to­wych: m.in. Pol­skich Ko­lei Pań­stwo­wych (www.pkp.pl, www.in­ter­ci­ty.pl) czy ko­lei nie­miec­kich (www.re­ise­au­skunft.bahn.de, www.bahn.de).

Autokar

Ko­mu­ni­ka­cja au­to­ka­ro­wa mię­dzy Pol­ską a Niem­ca­mi jest do­brze zor­ga­ni­zo­wa­na. Je­den z głów­nych prze­woź­ni­ków to Eu­ro­li­nes (www.eu­ro­li­ne­spol­ska.pl), któ­ry zwy­kle dzia­ła w po­ro­zu­mie­niu z in­ny­mi fir­ma­mi. Dla­te­go nie na­le­ży się dzi­wić, je­śli ku­pu­jąc bi­let w punk­cie sprze­da­ży Eu­ro­li­nes, po­je­dzie się au­to­ka­rem zu­peł­nie in­ne­go prze­woź­ni­ka. Fir­ma nie­rzad­ko ofe­ru­je pro­mo­cje na naj­bar­dziej po­pu­lar­nych tra­sach, a do ta­kich za­li­cza się wie­le kur­sów do Nie­miec. Oso­by czę­sto po­dró­żu­ją­ce mogą li­czyć na zniż­ki, a dla naj­bar­dziej wier­nych klien­tów Eu­ro­li­nes przy­go­to­wa­ło Kar­tę i Zło­tą Kar­tę Sta­łe­go Klien­ta. Au­to­ka­ry tego prze­woź­ni­ka ob­słu­gu­ją po­łą­cze­nia do nie­mal wszyst­kich więk­szych miast w Niem­czech.

Na te­re­nie Nie­miec w każ­dym lan­dzie dzia­ła­ją lo­kal­ne przed­się­bior­stwa ko­mu­ni­ka­cji au­to­bu­so­wej. Co praw­da bar­dziej po­pu­lar­ny jest trans­port ko­le­jo­wy, ale au­to­bu­sy przy­da­ją się na od­lud­nych te­re­nach, gdzie sieć ko­le­jo­wa jest znacz­nie rzad­sza. Do­ty­czy to zwłasz­cza miejsc naj­bar­dziej atrak­cyj­nych pod wzglę­dem tu­ry­stycz­nym, m.in. re­gio­nów gór­skich. Spe­cjal­ne au­to­bu­sy – Eu­ro­pa­bus (na­le­żą­ce do Eu­ro­li­nes) – kur­su­ją też wzdłuż naj­po­pu­lar­niej­sze­go nie­miec­kie­go szla­ku tu­ry­stycz­ne­go – Dro­gi Ro­man­tycz­nej w Ba­wa­rii.

Samolot

Prze­lo­ty do Nie­miec, m.in. do Ber­li­na, Frank­fur­tu nad Me­nem, Do­rt­mun­du, Ham­bur­ga, Ko­lo­nii, Stut­t­gar­tu, miesz­czą się w roz­kła­dach lo­tów więk­szo­ści pol­skich por­tów lot­ni­czych, m.in. War­sza­wy, Ło­dzi, Po­zna­nia, Wro­cła­wia, Kra­ko­wa, Ka­to­wic. Sa­mo­lo­ty łą­czą­ce Pol­skę z Niem­ca­mi na­le­żą do ta­kich prze­woź­ni­ków, jak LOT czy Lu­fthan­sa, ale tak­że do ta­nich li­nii. Po­szu­ku­jąc ak­tu­al­nych in­for­ma­cji, war­to zaj­rzeć choć­by na stro­nę in­ter­ne­to­wą http://esky.onet.pl, www.la­taj.pl, www.mo­je­prze­lo­ty.pl czy www.pa­sa­zer.com.

Przy­kła­do­wo, bez­po­śred­nie loty z War­sza­wy do Ber­li­na li­nią Air­Ber­lin to koszt ok. 500 zł.

Ważne telefony

Nu­mer kie­run­ko­wy do Nie­miec tel. 0049

Nu­mer kie­run­ko­wy z Nie­miec do Pol­ski tel. 0048

Po­li­cja tel. 110 (z pu­blicz­nych bu­dek te­le­fo­nicz­nych po­łą­cze­nie jest bez­płat­ne)

Straż po­żar­na tel. 112

Pierw­sza po­moc me­dycz­na tel. 112

Po­moc dro­go­wa ADAC tel. 01802222222, z te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go tel. 222222, ACE tel. 01802343536

Przekraczanie granicy

Od mo­men­tu wej­ścia Pol­ski do Unii Eu­ro­pej­skiej jej miesz­kań­cy pla­nu­ją­cy po­byt w Niem­czech nie po­trze­bu­ją wiz, a od 2007 r. znie­sio­na zo­sta­ła kon­tro­la pasz­por­to­wa na gra­ni­cy. Nie­za­leż­nie od celu wy­pra­wy, wy­star­cza pasz­port lub do­wód oso­bi­sty. Przed po­dró­żą war­to spraw­dzić, czy do­ku­ment nie jest znisz­czo­ny i czy na jego pod­sta­wie moż­na zi­den­ty­fi­ko­wać wła­ści­cie­la. Po­dró­żu­ją­ce dzie­ci albo po­win­ny fi­gu­ro­wać w pasz­por­tach ro­dzi­ców, albo po­sia­dać wła­sny pasz­port.

Do Nie­miec moż­na bez prze­szkód wwieźć każ­dą rzecz użyt­ku oso­bi­ste­go.

Układ z Schengen

Układ z Schen­gen obej­mu­je kra­je UE, oprócz Wiel­kiej Bry­ta­nii, Ir­lan­dii, Cy­pru, Ru­mu­nii i Buł­ga­rii. Dla no­wych kra­jów Unii, któ­re przy­stą­pi­ły do ukła­du w 2007 r., ozna­cza to znie­sie­nie kon­tro­li pasz­por­to­wej na gra­ni­cy z Niem­ca­mi, Sło­wa­cją, Cze­cha­mi oraz Li­twą. Na­to­miast na gra­ni­cy z Ro­sją, Bia­ło­ru­sią i Ukra­iną kon­tro­le zo­sta­ły za­ostrzo­ne.

Przy wjeź­dzie na te­ren in­ne­go pań­stwa na­le­ży mieć przy so­bie waż­ny przez sześć mie­się­cy pasz­port lub do­wód oso­bi­sty (do­ty­czy to rów­nież nie­let­nich). Straż Gra­nicz­na może w każ­dej chwi­li skon­tro­lo­wać do­ku­men­ty toż­sa­mo­ści oraz do­ku­men­ty sa­mo­cho­du w przy­pad­ku zmo­to­ry­zo­wa­nych.

Od kwiet­nia 2008 r. na lot­ni­skach kra­jów, któ­re przy­stą­pi­ły do ukła­du z Schen­gen, do­ku­men­ty nie będą kon­tro­lo­wa­ne.

Na­dal obo­wią­zu­ją li­mi­ty prze­wo­zu to­wa­rów ak­cy­zo­wych. Do Au­strii, Da­nii, Nie­miec, Szwe­cji, Wiel­kiej Bry­ta­nii i Fin­lan­dii bę­dzie moż­na prze­wieźć np. 800 sztuk pa­pie­ro­sów, 10 l spi­ry­tu­su, 20 l wina o zwięk­szo­nej za­war­to­ści al­ko­ho­lu.

Bezpieczeństwo

Niem­cy na­le­żą do kra­jów bez­piecz­nych, w któ­rych nie ma szcze­gól­ne­go za­gro­że­nia prze­stęp­czo­ścią po­spo­li­tą (poza kra­dzie­ża­mi kie­szon­ko­wy­mi na dwor­cach ko­le­jo­wych, lot­ni­skach, pod­czas im­prez ma­so­wych itp.). Do­brze jest po­sia­dać kse­ro tej stro­ny pasz­por­tu lub do­wo­du oso­bi­ste­go, gdzie znaj­du­ją się zdję­cie i dane oso­bo­we. Je­że­li do­ku­ment zo­sta­nie zgu­bio­ny, skra­dzio­ny lub znisz­czo­ny, kart­ka ta po­słu­ży do szyb­kie­go wy­ro­bie­nia no­we­go. W ta­kiej sy­tu­acji na­le­ży jak naj­szyb­ciej zgło­sić się do naj­bliż­szej jed­nost­ki po­li­cji, a na­stęp­nie udać się do pol­skie­go kon­su­la­tu, gdzie zo­sta­nie wy­ro­bio­ny pasz­port tym­cza­so­wy umoż­li­wia­ją­cy po­wrót do kra­ju. Je­że­li sta­nie­my się ofia­rą prze­stęp­stwa, na­le­ży zgło­sić się na po­li­cję lub we­zwać ją te­le­fo­nicz­nie (tel. 110). Po spi­sa­niu zaj­ścia pa­mię­ta­my, by po­pro­sić o ko­pię pro­to­ko­łu zda­rze­nia. W ra­zie wy­pad­ku lub ko­niecz­no­ści uzy­ska­nia po­mo­cy le­kar­skiej na­le­ży we­zwać po­go­to­wie (tel. 112).

W ostat­nim cza­sie po­ziom bez­pie­czeń­stwa po­gor­szył się w związ­ku z ma­so­wym na­pły­wem uchodź­ców z Bli­skie­go Wscho­du. Nie­ste­ty, nie ma wiel­kiej na­dziei na ich in­te­gra­cję z lo­kal­ną spo­łecz­no­ścią, a to bę­dzie stwa­rza­ło kon­flik­ty. Do tego do­cho­dzi spe­cy­ficz­na opi­nia Ara­bów na te­mat eu­ro­pej­skich ko­biet (i zwią­za­ne z tym ma­so­we mo­le­sto­wa­nie Nie­mek np. pod­czas ob­cho­dów No­we­go Roku 2016 w Ko­lo­nii i in­nych mia­stach) oraz nie­zwy­kle rosz­cze­nio­wa po­sta­wa go­ści, czę­sto żą­da­ją­cych… do­mów i sa­mo­cho­dów.

Większość Niemców lubi Polaków

Wbrew ste­reo­ty­pom, Niem­cy na ogół trak­tu­ją Po­la­ków przy­jaź­nie. Spo­łe­czeń­stwo na­szych za­chod­nich są­sia­dów, ze wzglę­du na spo­rą licz­bę cu­dzo­ziem­ców za­miesz­ku­ją­cych ich kraj, jest przy­zwy­cza­jo­ne do in­no­ści. Do­ty­czy to szcze­gól­nie miesz­kań­ców du­żych miast. Je­śli wie­rzyć wy­ni­kom ba­dań an­kie­to­wych opu­bli­ko­wa­nych w 2013 r. przez TNS EM­NID, 70tel. Niem­ców ko­rzyst­nie oce­nia obu­stron­ne re­la­cje z Pol­ską (w 2008 r. tyl­ko 46tel. ), a 59tel. uwa­ża wschod­nie­go są­sia­da za istot­ne­go part­ne­ra w Eu­ro­pie. Z kra­dzie­ża­mi sa­mo­cho­dów Po­la­ków utoż­sa­mia­ło 7tel. ba­da­nych Niem­ców. Dla po­rów­na­nia, w więk­szo­ści ka­te­go­rii znacz­nie go­rzej od nas wy­pa­dli Ro­sja­nie.

Pieniądze

Miejscowa waluta

Wa­lu­tą obo­wią­zu­ją­cą w Niem­czech jest euro; 1 € to 100 eu­ro­cen­tów; w obie­gu znaj­du­ją się bank­no­ty o no­mi­na­łach: 5 €, 10 €, 20 €, 50 €, 100 €, 200 € i 500 €, mo­ne­ty 1 € i 2 € oraz cen­ty: 1, 2, 5, 10, 20, 50. Kurs euro (dane ze stycz­nia 2016 r.) 1 € = 4,46 zł.

Banki, bankomaty, karty kredytowe

Ban­ki pra­cu­ją na ogół od po­nie­dział­ku do piąt­ku, a nie­któ­re tak­że w so­bo­ty przed po­łu­dniem. Go­dzi­ny pra­cy ban­ków w przy­pad­ku po­szcze­gól­nych pla­có­wek mogą się róż­nić – naj­czę­ściej jest to 9.00–12.00 i 13.30–15.30, w nie­któ­re dni do godz. 18.00. Ban­ko­ma­ty (Gel­dau­to­mat) umiesz­cza­ne są na ze­wnątrz in­sty­tu­cji, w czyn­nych przez całą dobę przed­sion­kach, a tak­że w wie­lu in­nych miej­scach pu­blicz­nych: np. cen­trach han­dlo­wych, na lot­ni­skach, dwor­cach ko­le­jo­wych itp. Po­sia­da­ją in­struk­cje ob­słu­gi w ję­zy­ku nie­miec­kim i an­giel­skim.

W Niem­czech ak­cep­to­wa­ne są róż­ne kar­ty kre­dy­to­we i de­be­to­we (Ame­ri­can Express, Di­ners Club, Visa a tak­że Euro- i Ma­ster­Card). Naj­czę­ściej uży­wa­ne to kar­ty Ma­ster­Card. Z za­pła­tą kar­tą nie bę­dzie pro­ble­mów w więk­szo­ści ho­te­li, droż­szych re­stau­ra­cjach, cen­trach han­dlo­wych, na sta­cjach ben­zy­no­wych itd. W mniej­szych skle­pach nie za­wsze są czyt­ni­ki i płat­no­ści do­ko­nu­je się wy­łącz­nie go­tów­ką.

Poczta i telekomunikacja

Urzę­dy pocz­to­we (Po­stamt) w du­żych mia­stach Nie­miec otwar­te są na ogół od po­nie­dział­ku do piąt­ku od 8.00 do 18.00, w so­bo­ty od 8.00 do 12.00. Na lot­ni­skach i głów­nych dwor­cach ko­le­jo­wych czę­sto pra­cu­ją do póź­nych go­dzin wie­czor­nych oraz w nie­dzie­le.

Kar­ty te­le­fo­nicz­ne o no­mi­na­le 5, 10 i 15 € moż­na ku­pić w T-Punk­te, urzę­dach pocz­to­wych i kio­skach. Zna­czek na prze­cięt­ny list (do 20 g) kosz­tu­je 0,80 €, a na kart­kę pocz­to­wą 0,80 €. Nu­mer kie­run­ko­wy do Nie­miec to 0049.

W Niem­czech dzia­ła czte­rech głów­nych ope­ra­to­rów te­le­fo­nii ko­mór­ko­wej: E-Plus, Vo­da­fo­ne D2, T-Mo­bi­le D1, O2. Chcąc pod­czas po­dró­ży do Nie­miec ko­rzy­stać z te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go, trze­ba pa­mię­tać, aby przed wy­jaz­dem ak­ty­wo­wać po­łą­cze­nia z za­gra­ni­cy. Na szczę­ście ofer­ty pol­skich ope­ra­to­rów co­raz czę­ściej obej­mu­ją pa­kiet po­łą­czeń w kra­jach Unii Eu­ro­pej­skiej.

Pamiątki z Niemiec

Z po­dró­ży war­to przy­wieźć tra­dy­cyj­ną ce­ra­mi­kę, np. por­ce­la­no­we na­czy­nia lub fi­gur­ki z Mi­śni albo in­nych, mniej zna­nych wy­twór­ni. W wie­lu miej­scach, szcze­gól­nie w Ba­wa­rii, moż­na na­być bo­ga­to zdo­bio­ne ku­fle do piwa. Cie­ka­wą pa­miąt­ką lub upo­min­kiem są wy­ro­by rę­ko­dziel­ni­cze, za­baw­ki i sztu­ka lu­do­wa, np. lal­ki w stro­jach lu­do­wych, oło­wia­ne żoł­nie­rzy­ki i roz­ma­ite fi­gur­ki drew­nia­ne, plu­szo­we mi­sie fir­my Ste­iff, weł­nia­ne skar­pe­ty, roz­ma­ite ko­sze, drew­nia­ne wy­ro­by z Ru­daw. Pięk­ną i prak­tycz­ną (choć dość dro­gą) pa­miąt­ką ze Szwar­cwal­du bę­dzie bo­ga­to zdo­bio­ny ze­gar, naj­le­piej z ku­kuł­ką. Osob­na ka­te­go­ria pre­zen­tów i pa­mią­tek to bu­tel­ki piwa i wina albo ory­gi­nal­ne zio­ło­we na­lew­ki, w któ­rych spe­cja­li­zu­ją się nie­któ­re klasz­to­ry. Cie­ka­wost­ką mogą być re­gio­nal­ne spe­cja­ły ku­li­nar­ne, np. no­rym­ber­skie pier­ni­ki, mar­ce­pa­ny z Lu­be­ki, sło­ik ogór­ków kon­ser­wo­wych z Lüb­be­nau w Bran­den­bur­gii.

Zdrowie i ubezpieczenia

W Niem­czech nie wy­stę­pu­ją żad­ne za­gro­że­nia sa­ni­tar­ne, a od tu­ry­stów prze­kra­cza­ją­cych gra­ni­cę nie wy­ma­ga się oka­za­nia za­świad­czeń żad­nych szcze­pień.

W przy­pad­ku lek­kiej nie­dy­spo­zy­cji moż­na po­pro­sić o po­ra­dę ap­te­ka­rzy (wie­lu mówi po an­giel­sku), któ­rzy do­ra­dzą za­kup od­po­wied­nie­go leku. Na drzwiach ap­tek (Apo­the­ke) wy­wie­sza­ne są in­for­ma­cje o ad­re­sach naj­bliż­szych pla­có­wek peł­nią­cych dy­żur noc­ny i otwar­tych całą dobę. Je­śli po­trzeb­na jest po­moc le­ka­rza, moż­na zgło­sić się do pu­blicz­ne­go ośrod­ka zdro­wia lub szpi­ta­la. W ra­zie wy­pad­ku na­le­ży we­zwać po­go­to­wie ra­tun­ko­we (tel. 112). W Niem­czech dzia­ła też wie­le pry­wat­nych pla­có­wek me­dycz­nych. Za wi­zy­tę u le­ka­rza trze­ba za­pła­cić ok. 50 €. Po­dob­ny jest koszt wi­zy­ty u le­ka­rza pu­blicz­nej służ­by zdro­wia dla tu­ry­stów nie­po­sia­da­ją­cych po­twier­dze­nia ubez­pie­cze­nia zdro­wot­ne­go w swo­im kra­ju (kar­ty EKUZ). Oso­by bez kar­ty EKUZ lub pry­wat­ne­go ubez­pie­cze­nia za­pła­cą jesz­cze wię­cej w przy­pad­ku le­cze­nia szpi­tal­ne­go. Jed­na doba po­by­tu w szpi­ta­lu (bez ba­dań, za­bie­gów i ope­ra­cji) to koszt od 500 €.

Po­la­cy prze­by­wa­ją­cy na te­re­nie Nie­miec (i in­nych państw Unii Eu­ro­pej­skiej) mają pra­wo do bez­płat­nej opie­ki zdro­wot­nej (w za­kre­sie ko­niecz­nym, tj. w przy­pad­kach na­głych do­le­gli­wo­ści, cho­ro­by czy wy­pad­ku) w pu­blicz­nych ośrod­kach zdro­wia i szpi­ta­lach. Aby móc ko­rzy­stać z opie­ki zdro­wot­nej, na­le­ży w pla­ców­ce służ­by zdro­wia oka­zać Eu­ro­pej­ską Kar­tę Ubez­pie­cze­nia Zdro­wot­ne­go (EKUZ), któ­rą mogą otrzy­mać oso­by opła­ca­ją­ce skład­ki na Na­ro­do­wy Fun­dusz Zdro­wia. Kar­ty EKUZ wy­da­wa­ne są przez wszyst­kie od­dzia­ły Na­ro­do­we­go Fun­du­szu Zdro­wia. Na­le­ży zgło­sić się do od­dzia­łu NFZ wła­ści­we­go ze wzglę­du na miej­sce za­miesz­ka­nia. Wię­cej in­for­ma­cji: www.nfz.gov.pl.

EKUZ

Oso­by ko­rzy­sta­ją­ce w Niem­czech z opie­ki me­dycz­nej (po­sia­da­ją­ce kar­tę EKUZ) przy pierw­szej wi­zy­cie u le­ka­rza w da­nym kwar­ta­le roku będą mu­sia­ły za­pła­cić go­tów­ką 10 € (tzw. opła­ta kwar­tal­na), a w ra­zie ko­niecz­no­ści trans­por­tu sa­ni­tar­ne­go do szpi­ta­la na te­re­nie Nie­miec zwró­cić 10tel. kosz­tów tego trans­por­tu.

Ze wzglę­du na ogra­ni­czo­ny cha­rak­ter po­mo­cy me­dycz­nej, jaki gwa­ran­tu­je Eu­ro­pej­ska Kar­ta Ubez­pie­cze­nia Zdro­wot­ne­go (nie za­pew­nia np. po­kry­cia kosz­tów spe­cja­li­stycz­ne­go trans­por­tu me­dycz­ne­go do Pol­ski), war­to za­sta­no­wić się nad wy­ku­pie­niem do­dat­ko­we­go ubez­pie­cze­nia. Po­win­no ono obej­mo­wać kosz­ty le­cze­nia w szer­szym za­kre­sie niż EKUZ, a tak­że opie­ki le­kar­skiej oraz po­by­tu w pry­wat­nych szpi­ta­lach i ośrod­kach zdro­wia. Wska­za­ne jest wy­ku­pie­nie in­dy­wi­du­al­ne­go pa­kie­tu ubez­pie­cze­nio­we­go, szcze­gól­nie od na­stępstw nie­szczę­śli­wych wy­pad­ków i kosz­tów le­cze­nia.

Noclegi

W ca­łym kra­ju jest bar­dzo dużo róż­no­rod­nych obiek­tów noc­le­go­wych. Wy­bie­rać moż­na mię­dzy luk­su­so­wy­mi ho­te­la­mi urzą­dzo­ny­mi w sta­rych zam­kach czy pa­ła­cach, roz­ma­ity­mi pen­sjo­na­ta­mi, aż po naj­tań­sze schro­ni­ska tu­ry­stycz­ne i kem­pin­gi. Więk­szość ho­te­li, pen­sjo­na­tów oraz za­jaz­dów pod­le­ga ka­te­go­ry­za­cji we­dług kry­te­riów DE­HO­GA (Deut­scher Ho­tel und Ga­st­stät­te­nver­band), a ich stan­dard okre­śla ilość gwiaz­dek przy­zna­wa­na w za­leż­no­ści od ofe­ro­wa­nych wy­gód i usług, a tak­że od lo­ka­li­za­cji. Jed­na gwiazd­ka to stan­dard tu­ry­stycz­ny, dwie – Stan­dard, trzy – Kom­fort, czte­ry – First Class, a pięć – Lu­xus. Nie­miec­ki Zwią­zek Tu­ry­sty­ki (Deut­scher To­uri­smus­ver­band; DTV) przy­zna­je z ko­lei gwiazd­ki (od jed­nej do pię­ciu) pry­wat­nym po­ko­jom, do­mom i miesz­ka­niom wa­ka­cyj­nym.

Ceny noc­le­gów w Niem­czech są znacz­nie wyż­sze niż w Pol­sce. Za ta­nie uwa­ża się obiek­ty, w któ­rych noc­leg kosz­tu­je do 40 €/os. Ta­kie ofer­ty, zwłasz­cza w moc­no ob­le­ga­nych miej­scach, na­le­ży re­zer­wo­wać z du­żym wy­prze­dze­niem.

W tych naj­bar­dziej po­pu­lar­nych miej­sco­wo­ściach tu­ry­stycz­nych in­for­ma­cja o wol­nych po­ko­jach w pen­sjo­na­tach czy kwa­te­rach pry­wat­nych czę­sto wy­wie­sza­na jest na ze­wnątrz bu­dyn­ków (Zim­mer frei – wol­ne po­ko­je). Zwy­kle spi­sem kwa­ter i nie­dro­gich pen­sjo­na­tów dys­po­nu­ją też pra­cow­ni­cy miej­sco­wej in­for­ma­cji tu­ry­stycz­nej, któ­rzy w wie­lu wy­pad­kach po­ma­ga­ją w sa­mej re­zer­wa­cji noc­le­gu. Je­śli biu­ro jest już za­mknię­te, ad­re­sy kwa­ter wy­wie­sza­ne są w oknie lub przed­sion­ku biu­ra in­for­ma­cji tu­ry­stycz­nej.

Ceny noclegów

Przy­ję­te w prze­wod­ni­ku ka­te­go­rie od (1) do (6) od­po­wia­da­ją na­stę­pu­ją­cym prze­dzia­łom ce­no­wym (w szczy­cie se­zo­nu). Po se­zo­nie po­da­ne ceny noc­le­gów mogą być niż­sze na­wet o po­ło­wę (do­ty­czy to też kem­pin­gów):

do 50 €/2 os. (1)

51–100 €/2 os. (2)

101–150 €/2 os. (3)

151– 200 €/2 os. (4)

201–250 €/2 os. (5)

po­nad 250 €/2 os. (6)

Hotele

Ho­te­le (Ho­tel) mogą mieć od jed­nej (noc­leg dla osób bez więk­szych wy­ma­gań) do pię­ciu gwiaz­dek (noc­leg dla osób z naj­wyż­szy­mi wy­ma­ga­nia­mi). Naj­lep­sze i naj­droż­sze ho­te­le ofe­ru­ją nie tyl­ko noc­le­gi w wy­god­nych po­ko­jach z ła­zien­ka­mi, te­le­wi­zo­rem oraz śnia­da­niem, ale tak­że ba­sen, sau­nę, si­łow­nię i inne atrak­cje.

Pensjonaty, zajazdy, gospody

Noc­le­gi w pen­sjo­na­tach, za­jaz­dach i go­spo­dach (Pen­sion, Ga­sthaus) są na ogół tań­sze niż w ho­te­lach o po­dob­nym stan­dar­dzie. War­to jed­nak wie­dzieć, że nie­któ­re „ga­sthau­sy” czy „pen­sio­ny” to ele­ganc­kie, dość dro­gie obiek­ty, nie­rzad­ko miesz­czą­ce się w za­byt­ko­wych bu­dyn­kach. Ra­czej w nie­licz­nych dzia­ła­ją re­stau­ra­cje – po­zo­sta­łe ofe­ru­ją go­ściom śnia­da­nia (zwy­kle w ce­nie noc­le­gu).

Kwatery prywatne

Po­ko­je go­ścin­ne w kwa­te­rach pry­wat­nych (Zim­mer, Pri­vat­zim­mer, Frem­de­zim­mer) ofe­ru­ją za­zwy­czaj noc­le­gi w sys­te­mie Bed & Bre­ak­fast, czy­li ze śnia­da­niem. Jest to jed­na z naj­ko­rzyst­niej­szych opcji noc­le­go­wych (20–25 €/os.), tań­sza od pen­sjo­na­tów czy za­jaz­dów. Po­ko­je, choć w róż­nym stan­dar­dzie, za­wsze są czy­ste i za­dba­ne. Go­spo­da­rze na ogół dys­kret­ni chęt­nie udzie­la­ją po­mo­cy. Je­śli gość nie ma do­dat­ko­wych wy­ma­gań, mogą ogra­ni­czyć się do po­wi­ta­nia i wska­za­nia po­ko­ju, za­pro­sze­nia na śnia­da­nie i po­da­nia po­sił­ku we wspól­nej dla wszyst­kich ja­dal­ni.

Dom lub mieszkanie wakacyjne

Wy­bie­ra­jąc się do Nie­miec z gru­pą przy­ja­ciół lub z ro­dzi­ną na week­end bądź po­byt kil­ku­dnio­wy, moż­na wy­na­jąć dom lub miesz­ka­nie wa­ka­cyj­ne (Fe­rien­haus, Fe­rien­woh­nung). Kwa­te­ry te po­sia­da­ją od jed­nej do kil­ku sy­pial­ni, wspól­ny po­kój, w peł­ni wy­po­sa­żo­ną kuch­nię lub aneks ku­chen­ny, ła­zien­kę, a na ogół tak­że bal­kon lub ta­ras. Wy­naj­mu­jąc Fe­rien­haus lub Fe­rien­woh­nung, nie pła­ci się za łóż­ko, ale za cały obiekt. Przy gru­pie kil­ku­oso­bo­wej cena noc­le­gu dla jed­nej oso­by jest za­zwy­czaj bar­dzo ko­rzyst­na. Ad­re­sa­mi ta­kich obiek­tów dys­po­nu­ją miej­sco­we biu­ra in­for­ma­cji tu­ry­stycz­nej. Za­miesz­cza­ją je też zwy­kle na swo­ich stro­nach in­ter­ne­to­wych, za­tem re­zer­wa­cji moż­na (i war­to) do­ko­nać z wy­prze­dze­niem. Ist­nie­je tak­że ogól­no­nie­miec­ka stro­na z ofer­ta­mi miesz­kań i do­mów do wy­na­ję­cia na urlop: www.fe­rien­woh­nun­gen.de.

Schroniska młodzieżowe, domy wycieczkowe, hostele

Jed­ny­mi z naj­tań­szych obiek­tów noc­le­go­wych są schro­ni­ska mło­dzie­żo­we (Ju­gen­dher­ber­ge), domy wy­ciecz­ko­we (Ju­gend­gäste­haus) czy ho­ste­le (czę­sto pod na­zwą Back­pac­ker Ho­stel). Sieć schro­nisk mło­dzie­żo­wych na te­re­nie Nie­miec jest dość gę­sta; dzia­ła ich ok. 600, z cze­go 40 urzą­dzo­no w daw­nych pa­ła­cach i zam­kach. Choć z na­zwy są prze­zna­czo­ne dla mło­dzie­ży, mogą w nich no­co­wać tak­że oso­by star­sze (od nie­daw­na rów­nież w Ba­wa­rii), m.in. ro­dzi­ny, dla któ­rych czę­sto wy­dzie­la się spe­cjal­ne po­ko­je (Fa­mi­lien­zim­mer). Nie­miec­kie schro­ni­ska mło­dzie­żo­we zrze­sza­ją się w Deut­sches Ju­gen­dher­berg­swerk. Or­ga­ni­za­cja pro­wa­dzi stro­nę www.ju­gen­dher­ber­ge.de, na któ­rej moż­na od­na­leźć in­for­ma­cje o obiek­tach w ca­łym kra­ju. Schro­ni­ska na­le­żą do Mię­dzy­na­ro­do­wej Or­ga­ni­za­cji Schro­nisk Mło­dzie­żo­wych (Youth Ho­stel­ling In­ter­na­tio­nal). Pla­sti­ko­wa le­gi­ty­ma­cja YHA upraw­nia do tań­szych noc­le­gów. W Pol­sce moż­na ją wy­ku­pić w od­dzia­łach Pol­skie­go To­wa­rzy­stwa Schro­nisk Mło­dzie­żo­wych. Na­le­ży pa­mię­tać, że oso­by po­wy­żej 27. roku ży­cia do stan­dar­do­wej kwo­ty mu­szą zwy­kle do­dać 3 €, a w Ba­wa­rii 4 €. W nie­miec­kich schro­ni­skach, tak jak w pol­skich, obo­wią­zu­je do­dat­ko­wa opła­ta za bie­li­znę po­ście­lo­wą (chy­ba, że ma się wła­sną). W se­zo­nie noc­le­gi w schro­ni­skach są na tyle po­pu­lar­ne, że bez wcze­śniej­szej re­zer­wa­cji moż­na przy­być na miej­sce cał­ko­wi­cie po­zba­wio­ne wol­nych miejsc. Ofer­tą po­dob­ną do schro­nisk mło­dzie­żo­wych dys­po­nu­ją domy wy­ciecz­ko­we, a tak­że ho­ste­le.

Kempingi

Tra­dy­cyj­nie naj­tań­sze miej­sca noc­le­go­we to kem­pin­gi (Cam­ping) – w Niem­czech jest ich ok. 2500, z cze­go więk­szość dzia­ła od wio­sny do je­sie­ni (na ogół od kwiet­nia do paź­dzier­ni­ka). Nie­miec­kie kem­pin­gi cha­rak­te­ry­zu­je wy­so­ki stan­dard ser­wi­so­wy, pro­po­no­wa­nych usług i wy­po­sa­że­nia. Te w naj­bar­dziej atrak­cyj­nych tu­ry­stycz­nie oko­li­cach mogą być la­tem prze­peł­nio­ne, dla­te­go za­le­ca­na jest wcze­śniej­sza re­zer­wa­cja (na ogół moż­li­wa przez In­ter­net, ad­re­sy e-mail po­da­ne są przy po­szcze­gól­nych obiek­tach).

Kuchnia i gastronomia

O tra­dy­cyj­nej nie­miec­kiej kuch­ni moż­na po­wie­dzieć, że jest róż­no­rod­na. Po­szcze­gól­ne czę­ści kra­ju mają swo­je od­mien­ne, re­gio­nal­ne po­tra­wy. Ist­nie­je jed­nak wspól­ny nie­miec­ki mia­now­nik ku­li­nar­ny: dużo, tłu­sto i smacz­nie. Ka­lo­rycz­ne, po­żyw­ne da­nia są czę­sto zbyt ob­fi­te dla sma­ko­szy lżej­szej kuch­ni. Ale i ta­kie oso­by znaj­dą tu coś dla sie­bie. W Niem­czech nie brak bo­wiem licz­nych re­stau­ra­cji i ba­rów ofe­ru­ją­cych da­nia kuch­ni wło­skiej, grec­kiej, hisz­pań­skiej, tu­rec­kiej, hin­du­skiej, chiń­skiej czy taj­skiej.

Posiłki

Niem­cy je­dzą naj­czę­ściej trzy głów­ne po­sił­ki dzien­nie. Śnia­da­nie (Früh­stück) jest ob­fi­te. Naj­czę­ściej jada się wę­dli­ny, sery, roz­ma­icie przy­rzą­dzo­ne jaj­ka, dżem – wszyst­ko po­da­wa­ne z chle­bem i buł­ka­mi (Brot, Bröt­chen), któ­re w Niem­czech wy­stę­pu­ją w nie­zwy­kle wie­lu smacz­nych od­mia­nach. Nie­kie­dy po­da­je się Müsli. Do śnia­da­nia czę­ściej pija się kawę niż her­ba­tę. W week­en­dy, zwłasz­cza w du­żych mia­stach, po­pu­lar­no­ścią cie­szy się Brunch, czy­li póź­ne śnia­da­nie. Są na­wet lo­ka­le spe­cja­li­zu­ją­ce się w po­sił­kach tego ro­dza­ju. Mię­dzy śnia­da­niem a obia­dem wie­lu Niem­ców – po­dob­nie jak w Pol­sce – jada dru­gie śnia­da­nie (zwe­ites Früh­stück), czy­li naj­czę­ściej ka­nap­kę z kawą lub her­ba­tą. Krót­ko po po­łu­dniu (mię­dzy godz. 12.00 a 14.00) przy­pa­da pora obia­du (Mit­ta­ges­sen). W wie­lu lo­ka­lach moż­na wów­czas za­mó­wić da­nie dnia (Menü), tań­sze niż po­tra­wy w kar­cie dań (Spe­ise­kar­te). Ty­po­wy obiad to ob­fi­te da­nie głów­ne, przed któ­rym moż­na zjeść zupę, a po­si­łek za­koń­czyć de­se­rem (mogą to być np. lody lub owo­ce). Ze wzglę­du na wy­dłu­żo­ny czas pra­cy co­raz wię­cej Niem­ców jada obiad póź­nym po­po­łu­dniem, w cza­sie ty­po­wej pory obia­do­wej za­do­wa­la­jąc się lżej­szym lun­chem. W week­en­dy jest też na ogół czas na pod­wie­czo­rek (der Kaf­fee), do któ­re­go oprócz kawy po­da­je się zwy­kle cia­sto. Ko­la­cję (Aben­des­sen/Abend­brot) jada się ok. godz. 20.00. Po­dob­nie jak na śnia­da­nie skła­da­ją się nań głów­nie ka­nap­ki.

Jadanie poza domem

Po­wszech­nym zwy­cza­jem, zwłasz­cza w week­en­dy, jest ja­da­nie poza do­mem w licz­nych ka­wiar­niach (Café), re­stau­ra­cjach (Re­stau­rant), go­spo­dach (Ga­sthaus), i in­nych lo­ka­lach ga­stro­no­micz­nych. W cią­gu dnia, np. pod­czas prze­rwy obia­do­wej w pra­cy lub w cza­sie za­ku­pów, dużą po­pu­lar­no­ścią cie­szą się tak­że roz­ma­ite bary i bud­ki szyb­kiej ob­słu­gi (Schnel­lim­biss, Bude). Niem­cy – szcze­gól­nie póź­nym po­po­łu­dniem i wie­czo­rem – bar­dzo chęt­nie od­wie­dza­ją tak­że roz­ma­ite wi­niar­nie (We­in­stu­be) i pi­wiar­nie (Bier­stu­be).

Dania obiadowe

W prze­pi­sach na nie­miec­kie da­nia obia­do­we czę­sto po­ja­wia­ją się ta­kie skład­ni­ki, jak mię­so (Fle­isch), ka­pu­sta (Kraut, Kohl), ziem­nia­ki (Kar­tof­feln). Wśród mięs do­mi­nu­je wie­przo­wi­na (Schwe­ine­fle­isch), nie­co rza­dziej jada się wo­ło­wi­nę (Rind­fle­isch) czy drób (Ge­flügel), naj­czę­ściej kur­cza­ki (Hähn­chen). Mię­sa naj­chęt­niej przy­rzą­dza się w po­sta­ci roz­ma­itych ro­dza­jów sznyc­li (Schnit­zel), prze­róż­nych ko­tle­tów (Ko­te­lett), pie­cze­ni (Bra­ten), np. pie­czeń wie­przo­wa (Schwe­ine­bra­ten). W dniu św. Mar­ci­na (11 li­sto­pa­da) czę­sto po­da­je się Mar­tins­gans – pie­czo­ną gęś, fa­sze­ro­wa­ną jabł­ka­mi i kasz­ta­na­mi. Niem­cy bar­dzo ce­nią i też czę­sto ja­da­ją kieł­ba­sę (Wurst), któ­ra w tym kra­ju wy­stę­pu­je po­dob­no w nie­mal 1500 od­mia­nach. Grub­sze kieł­ba­sy (Wurst) naj­czę­ściej po­da­je się po­kro­jo­ne w pla­ster­ki, na­to­miast małe kieł­ba­ski (Wür­st­chen), spo­ży­wa­ne w ca­ło­ści, jada się na cie­pło (pie­czo­ne lub go­to­wa­ne). Do naj­bar­dziej zna­nych na­le­żą pie­czo­ne na rusz­cie kieł­ba­ski z Tu­ryn­gii (Thürin­ger Bra­twur­ste), pie­czo­ne kieł­ba­ski z No­rym­ber­gi (Nürn­ber­ger Bra­twur­ste), ser­wo­wa­ne naj­czę­ściej z ki­szo­ną ka­pu­stą (Sau­er­kraut) czy frank­fur­ter­ki z Frank­fur­tu. W Ba­wa­rii chęt­nie jada się bia­łe kieł­ba­ski (We­ißwurst) po­da­wa­ne na go­rą­co z musz­tar­dą.

Do­dat­kiem do mięs są czę­sto ziem­nia­ki lub klu­ski. Ziem­nia­ki mogą być go­to­wa­ne (Salz­kar­tof­feln), sma­żo­ne (Brat­kar­tof­feln) lub w po­sta­ci fry­tek (Pom­mes Fri­tes) czy plac­ków ziem­nia­cza­nych (Kar­tof­fel­puf­fer, Re­ibe­ku­chen). Z ziem­nia­ków i/lub mąki przy­rzą­dza się kne­dle (Knödeln), np. kne­dle ziem­nia­cza­ne (Kar­tof­felk­nödeln), kne­dle chle­bo­we (Sem­melk­nödeln), pyzy (Klös­se) czy klu­ski (Spät­zle). W tra­dy­cyj­nej nie­miec­kiej kuch­ni wa­rzy­wa (głów­nie ka­pu­sta) są naj­czę­ściej go­to­wa­ne, ale współ­cze­śnie na sto­łach po­ja­wia się nie­co wię­cej su­ró­wek. Po­pu­lar­na jest m.in. ka­pu­sta czer­wo­na (Rot­kohl), ki­szo­na (Sau­er­kraut), chęt­nie jada się sa­łat­kę ziem­nia­cza­ną (Kar­tof­fel­sa­lat), a od kwiet­nia do czerw­ca praw­dzi­wym ra­ry­ta­sem są szpa­ra­gi (Spar­geln). Zupy (Sup­pen) nie są zbyt po­pu­lar­ne; w kar­tach dań po­ja­wia się zupa ziem­nia­cza­na (Kar­tof­fel­sup­pe), gu­la­szo­wa (Gu­la­sch­sup­pe), ce­bu­lo­wa (Zwie­bel­sup­pe) czy bu­lion (Brühe). W Ba­wa­rii jada się Le­berk­nödel­sup­pe (bu­lion z klu­ska­mi wą­tro­bia­ny­mi). Jed­nym ze spe­cja­łów nie­miec­kiej kuch­ni są po­tra­wy jed­no­garn­ko­we (Ein­töp­fe) przy­po­mi­na­ją­ce gę­stą zupę, za­pie­kan­kę lub gu­lasz. Cały obiad może za­stą­pić np. Lin­sen­sup­pe – zupa z so­cze­wi­cy ser­wo­wa­na z kieł­ba­ska­mi lub Pi­chel­ste­iner – mie­szan­ka ziem­nia­ków z in­ny­mi wa­rzy­wa­mi du­szo­na z ka­wał­ka­mi mię­sa.

Słodkości

Praw­dzi­wy raj cze­ka w Niem­czech na wszyst­kich ła­su­chów. Ogrom­ny wy­bór prze­pysz­nych słod­ko­ści ofe­ru­ją licz­ne cu­kier­nie i ka­wiar­nie (Kon­di­to­rei, Café). Za­słu­żo­ną sła­wą cie­szą się m.in. Schwarz­wäl­der Kir­sch­tor­te – tort cze­ko­la­do­wy z bitą śmie­ta­ną i wi­śnia­mi, pącz­ki (Krap­fen, Ber­li­ner), tak­że Nürn­ber­ger Leb­ku­chen (no­rym­ber­skie pier­ni­ki), drez­deń­skie cia­sto droż­dżo­we – Stol­len. Wier­nych ama­to­rów ma tak­że Ap­fel­stru­del – cia­sto z jabł­ka­mi po­da­wa­ne na go­rą­co z lo­da­mi wa­ni­lio­wy­mi lub bitą śmie­ta­ną.

Piwo

W ka­te­go­rii „spo­ży­cie piwa w prze­li­cze­niu na miesz­kań­ca” Niem­cy zaj­mu­ją trze­cie miej­sce, po Cze­chach i Ir­land­czy­kach. Sta­ty­stycz­ny Nie­miec wy­pi­ja 109,9 l piwa rocz­nie. Jed­nak gdy­by po­rów­ny­wać Cze­chów z Ba­war­czy­ka­mi, wy­gra­li­by Ba­war­czy­cy, z któ­rych każ­dy wy­pi­ja 240 l rocz­nie, a już na pew­no miesz­kań­cy mia­sta Bam­berg, w oko­li­cach któ­re­go dzia­ła po­nad 70 bro­wa­rów. Naj­wię­cej piwa prze­le­wa się pod­czas świę­ta Okto­ber­fest od­by­wa­ją­ce­go się w Mo­na­chium. Roz­ma­ite ga­tun­ki piwa Niem­cy spo­ży­wa­ją przy każ­dej moż­li­wej oka­zji, przez okrą­gły rok. W cie­płych mie­sią­cach chęt­nie od­wie­dza się ogród­ki piw­ne (Bier­gar­ten), kie­dy na­sta­ną chło­dy – licz­ne pi­wiar­nie (Bier­stu­be, Bier­kel­ler), gdzie po­da­je się na ogół piwo becz­ko­we. Ser­wo­wa­ne jest ono w ku­flach 0,3 l, 0,5 l, a w Ba­wa­rii tak­że w du­żych, li­tro­wych (Mass).

Wy­bór piw jest ogrom­ny. Oprócz wiel­kich bro­wa­rów sprze­da­ją­cych swo­je wy­ro­by w Niem­czech i za gra­ni­cą, nie­mal w każ­dym mie­ście dzia­ła­ją lo­kal­ni wy­twór­cy. Wa­rzo­ne przez nich piwo moż­na ku­pić w naj­bliż­szej oko­li­cy. Naj­bar­dziej zna­ni pro­du­cen­ci to Je­ver, DAB, Löwen­brau, König, War­ste­iner, Ra­de­ber­ger, Beck, Pau­la­ner i Fran­zi­ska­ner. Dwaj ostat­ni to pro­du­cen­ci tzw. piwa bia­łe­go, po­pu­lar­ne­go w Ba­wa­rii.

Najważniejsze święta obchodzone w Niemczech to:

1 stycz­nia – Nowy Rok (Neu­jahr)

6 stycz­nia – Trzech Kró­li (He­ili­ge Drei Köni­ge; dzień wol­ny w lan­dach Ba­de­nia-Wir­tem­ber­gia, Ba­wa­ria, Sak­so­nia-An­halt)

ma­rzec lub kwie­cień – Wiel­ki Pią­tek (Kar­fre­itag; w 2016 r. 25 III, w 2017 r. 14 IV)

ma­rzec lub kwie­cień – Wiel­ka­noc (Ostern; w 2016 r. 27 i 28 III, w 2017 r. 16 i 17 IV)

1 maja – Świę­to Pra­cy (Tag der Ar­be­it)

maj lub czer­wiec – Wnie­bo­wstą­pie­nie (Chri­sti Him­mel­fahrt; w 2016 r. 8 V, w 2017 r. 28 V)

maj – Zie­lo­ne Świąt­ki (Pfing­sten/Pfing­st­fest; w 2016 r. 15 V, w 2017 r. 4 VI)

maj lub czer­wiec – Boże Cia­ło (Fron­le­ich­nam; Ba­de­nia-Wir­tem­ber­gia, Ba­wa­ria, He­sja, Nad­re­nia Pół­noc­na-West­fa­lia, Nad­re­nia-Pa­la­ty­nat i Sa­ara, część Sak­so­nii i Tu­ryn­gii; w 2016 r. 26 V, w 2017 r. 15 VI)

15 sierp­nia – Wnie­bo­wzię­cie NMP (Ma­riä Him­mel­fahrt; Sa­ara; gmi­ny z więk­szo­ścią ka­to­lic­ką w Ba­wa­rii)

3 paź­dzier­ni­ka – Świę­to Zjed­no­cze­nia Nie­miec (Tag der Deut­schen Ein­he­it)

31 paź­dzier­ni­ka – Dzień Re­for­ma­cji (Re­for­ma­tion­stag; Bran­den­bur­gia, Me­klem­bur­gia-Po­mo­rze Przed­nie, Sak­so­nia, Tu­ryn­gia, Sak­so­nia-An­halt)

1 li­sto­pa­da – Wszyst­kich Świę­tych (Al­ler­he­ili­gen; Ba­de­nia-Wir­tem­ber­gia, Ba­wa­ria, Nad­re­nia Pół­noc­na-West­fa­lia, Nad­re­nia-Pa­la­ty­nat i Sa­ara)

li­sto­pad – Dzień Po­ku­ty i Mo­dli­twy (Buß- und Bet­tag; Sak­so­nia; w 2016 r. 16 XI, w 2017 r. 22 XI)

25 i 26 grud­nia – Boże Na­ro­dze­nie (We­ih­nach­ten)

31 grud­nia – Syl­we­ster (Si­lve­ster)