Nieśmiertelne pragnienia - ebook

ROZDZIAŁ 1

ROZ­DZIAŁ 1

Żywy orga­nizm, który doznaje zła­ma­nia lub urazu, musi ule­czyć się sam. W ranie two­rzy się skrzep, który więzi ener­gię życiową osoby, jej _qi_. Pęk­nięta kość zra­sta się i wygła­dza. Budynki San-Er zaś, gdy roz­po­znają naturę nie­do­god­no­ści, pośpiesz­nie łatają ranę, usta­lają poło­że­nie każ­dego zła­ma­nia i czym prę­dzej poczy­nają je napra­wiać. Ze szczytu pałacu widać jedy­nie stło­czone budowle sta­no­wiące bliź­nia­cze mia­sta, powią­zane ze sobą i zależne od sie­bie, nie­które złą­czone ze swym sąsia­dem na pozio­mie par­teru, inne splą­tane wyłącz­nie na naj­wyż­szych pię­trach. Każdy w kró­le­stwie Talinu pra­gnie miesz­kać w sto­licy – w owych dwóch mia­stach uda­ją­cych jedno – i żeby ich pomie­ścić, San-Er musi sta­wać się coraz cia­śniej­sze i coraz bar­dziej piąć się w górę, swoją cał­ko­witą nie­spój­no­ścią masku­jąc wszel­kie nie­do­sko­na­ło­ści i panu­jący w nim smród.

August Shen­zhi zaci­ska palce na balu­stra­dzie bal­ko­no­wej i odrywa wzrok od cią­gną­cych się po hory­zont dachów. Jego uwaga winna sku­piać się na widocz­nym w dole tar­go­wi­sku, które roz­brzmiewa gwa­rem wewnątrz ścian kolo­seum. Trzy poko­le­nia temu Pałac Unii został zbu­do­wany w sąsiedz­twie ogrom­nego kolo­seum San, choć może nale­ża­łoby powie­dzieć, że został w nie wbu­do­wany, jego pół­nocna ściana przy­le­gała do połu­dnio­wych murów areny, jego wie­życzki i bal­kony roz­dzie­lały kamień i wci­skały się w powstałą szcze­linę. Każde okno od pół­noc­nej strony wycho­dzi na tar­go­wi­sko, jed­nak ni­gdzie widok nie jest tak ide­alny jak na tym bal­ko­nie. W cza­sach, kiedy król Kasa poja­wiał się jesz­cze publicz­nie, prze­ma­wiał z tego wła­śnie bal­konu. Tar­go­wi­sko uprzą­tano, a pod­dani gro­ma­dzili się na jedy­nej otwar­tej prze­strzeni San-Er, wiwa­tu­jąc na cześć monar­chy.

Nie ma dru­giego takiego miej­sca jak kolo­seum. Samo San-Er jest niczym wię­cej jak tylko nie­wiel­kim wznie­sie­niem na skraju kró­le­stwa, któ­rego gra­nicę z rol­ni­czym Tali­nem wyzna­cza wysoki mur, pozo­stała zaś część oto­czona jest morzem. Jed­nak mimo swych roz­mia­rów San-Er jest czymś w rodzaju odręb­nego świata z pół milio­nem miesz­kań­ców tło­czą­cych się na każ­dej mili kwa­dra­to­wej. Wąskie jak igła uliczki mię­dzy budyn­kami zapa­dają się, a zie­mi­ste pod­łoże zawsze jest błot­ni­ste, jakby pociło się z nad­mier­nego wysiłku. Pro­sty­tutki i kapłani korzy­stają z tych samych drzwi, nar­ko­mani i nauczy­ciele drze­mią pod tymi samymi mar­ki­zami. Nikogo więc nie dziwi, że jedy­nym miej­scem wol­nym od budow­lań­ców i dzi­kich loka­to­rów jest kolo­seum, znaj­du­jące się pod czuj­nym okiem rodziny kró­lew­skiej i nie­tknięte mimo despe­rac­kiej eks­pan­sji, która z każ­dej strony napiera na jego mury. Gdyby je zbu­rzyć, w jego miej­sce można byłoby wybu­do­wać dzie­sięć, może dwa­dzie­ścia nowych ulic i upchnąć przy nich setki apar­ta­men­tow­ców, jed­nak pałac się na to nie zgo­dzi, a to co mówi pałac, jest święte.

– Pozwól mi udu­sić swego wuja, Augu­ście. Mam go ser­decz­nie dość.

Gali­pei Weisanna wcho­dzi do pokoju, jego dud­niący głos wylewa się na bal­kon. Jego słowa są takie jak zawsze: szorst­kie, zwię­złe, szczere. Gali­pei rzadko kła­mie, jed­nak gada jak nakrę­cony nawet wtedy, gdy mil­cze­nie wydaje się lep­szą opcją. August odwraca głowę, żeby spoj­rzeć na swego straż­nika, a korona na jego gło­wie prze­krzy­wia się na lewą stronę. W pała­co­wym świe­tle czer­wone klej­noty przy­wo­dzą na myśl kro­ple krwi zaplą­tane w spło­wiałe od słońca jasne włosy. Wystar­czy jeden podmuch wia­tru, by meta­lowa obręcz sfru­nęła mu z głowy.

– Uwa­żaj – odpo­wiada ze spo­ko­jem August. – Zdrada stanu w sali tro­no­wej raczej nie spo­tka się z apro­batą.

– A zatem i na cie­bie ktoś powi­nien krzywo patrzeć.

Gali­pei dołą­cza do niego na bal­ko­nie i wpraw­nym, wypra­co­wa­nym ruchem popra­wia koronę na gło­wie Augu­sta. Ze swo­imi sze­ro­kimi ramio­nami i wyso­kim wzro­stem domi­nuje nad wiot­kim, gib­kim kom­pa­nem. W swym ciem­nym stroju wydaje się czę­ścią nocy – gdyby noc pełna była sprzą­czek i pasków z zawie­szoną na nich roz­ma­itą bro­nią. Gdy podob­nie jak August staje oparty rękami przy pozła­ca­nej balu­stra­dzie, roz­lega się melo­dyjny szczęk, który chwilę póź­niej ginie w dobie­ga­ją­cym z dołu gwa­rze.

– Kto by się ośmie­lił? – pyta rze­czowo August.

Nie jest to prze­chwałka, lecz pew­ność sie­bie czło­wieka, który dokład­nie wie, jak wysoki jest pie­de­stał, na któ­rym stoi, bo sam się na niego wdra­pał.

Gali­pei mru­czy coś pod nosem. Odwraca się ple­cami do ścian kolo­seum, wypa­tru­jąc zagro­żeń, a gdy nie znaj­duje niczego, co wyda­łoby mu się podej­rzane, podąża za wzro­kiem Augu­sta i spo­gląda na dziecko kopiące piłkę obok naj­bliż­szego rzędu stra­ga­nów.

– Sły­sza­łem, że wzią­łeś na sie­bie wstępne przy­go­to­wa­nia do igrzysk. – Dziecko pod­cho­dzi coraz bli­żej bal­konu. – Co ty kom­bi­nu­jesz, Augu­ście? Twój stryj…

August odchrzą­kuje i choć Gali­pei prze­wraca oczami, przyj­muje wska­zówkę bez mru­gnię­cia okiem.

– Wybacz. Twój ojciec i bez tego jest poiry­to­wany pała­cem. Jeśli go zde­ner­wu­jesz, zaraz cię wydzie­dzi­czy.

Podmuch cie­płego połu­dnio­wego wia­tru dociera na bal­kon i unosi pełne nie­za­do­wo­le­nia wes­tchnie­nie, które ula­tuje z ust Augu­sta. Męż­czy­zna ner­wowo szar­pie koł­nierz, palce śli­zgają się na jedwa­biu tak cien­kim, że sam jego dotyk przy­pra­wia go o gęsią skórkę. Król Kasa może prze­pu­ścić papiery adop­cyjne przez nisz­czarkę. Wkrótce i tak nie będą miały zna­cze­nia. Trwa­jące kilka lat sta­ra­nia, by stwo­rzyć odpo­wied­nią doku­men­ta­cję, były zale­d­wie pierw­szą czę­ścią planu. A do końca zostało jesz­cze całe mnó­stwo pracy.

– Po co przy­sze­dłeś? – pyta August, zmie­nia­jąc temat. – Myśla­łem, że mia­łeś poma­gać Leidzie.

– Ode­słała mnie. Gra­nica San jest bez­pieczna.

August nie wypo­wiada na głos swo­ich wąt­pli­wo­ści i tylko marsz­czy brwi. Z wyjąt­kiem kolo­seum, daleki skraj San, tuż obok muru, jest jedy­nym miej­scem w San-Er, gdzie cywile mogą się gro­ma­dzić i awan­tu­ro­wać, stło­czeni wokół hałd śmieci i porzu­co­nych sprzę­tów. Awan­tury nie trwają jed­nak długo. Straż­nicy szybko roz­pę­dzają zgro­ma­dzo­nych, któ­rzy mają do wyboru – albo tra­fią na nie­okre­ślony czas do wię­zien­nej celi, albo znikną w labi­ryn­cie ulic.

– Fascy­nu­jące – mówi August. – Nie pamię­tam, kiedy ostat­nio nie było zamie­szek na dzień przed igrzy­skami.

Jesz­cze kilka kro­ków i dziecko będzie dokład­nie pod bal­ko­nem. Dziew­czynka nie zwraca uwagi na oto­cze­nie, lawi­ruje piłką mię­dzy han­dla­rzami i kupu­ją­cymi, a jej cien­kie buty mla­skają o nie­równą zie­mię.

– Tego­roczne roz­grywki raczej nie potrwają długo. Pra­wie nie było chęt­nych.

Mówiąc „pra­wie”, Gali­pei ma na myśli, że zamiast tysięcy zgło­szeń wpły­nęły setki. W cza­sach, gdy główną nagrodą były bogac­twa pocho­dzące ze skarb­ców dwóch kró­lów, igrzy­ska cie­szyły się znacz­nie więk­szym zain­te­re­so­wa­niem. Ojciec Kasy zapo­cząt­ko­wał je pod­czas swego poprzed­niego pano­wa­nia i doroczny poje­dy­nek jeden na jed­nego na śmierć i życie w końcu prze­ro­dził się w igrzy­ska z udzia­łem licz­nych uczest­ni­ków, które prze­nio­sły się poza mury kolo­seum i roz­lały po całym San-Er. Nie­gdyś patrze­nie, jak wprawni wojow­nicy roz­dzie­rają sie­bie nawza­jem na strzępy na are­nie, było wyłącz­nie roz­rywką, czymś zupeł­nie obcym dla prze­cięt­nego oby­wa­tela. Teraz igrzy­ska są roz­grywką, w któ­rej może uczest­ni­czyć każdy, roz­wią­za­niem dla kró­le­stwa i jego pro­ble­mów. „Nie przej­muj­cie się, jeśli wasze dzieci umarły z głodu” głosi król Kasa. „Nie trap­cie się, że starcy śpią w klat­kach, bo w miesz­ka­niach nie ma miejsc, ani że neon na pobli­skim klu­bie ze strip­ti­zem po dru­giej stro­nie ulicy nie pozwala wam zasnąć. Zgło­ście się do lote­rii, pozbaw­cie życia osiem­dzie­się­ciu sied­miu miesz­kań­ców mia­sta i zdo­bądź­cie bogac­twa, o jakich nie marzy­li­ście w naj­śmiel­szych snach”.

– A więc spo­rzą­dził listę? – pyta August. – Osiem­dzie­się­ciu ośmiu szczę­śli­wych uczest­ni­ków?

_Liczba osiem­dzie­siąt osiem, sym­bol szczę­ścia i dobro­bytu!_ – krzy­czą pla­katy rekla­mu­jące igrzy­ska. _Zare­je­struj się przed upły­wem ter­minu i zyskaj szansę, by dołą­czyć do grona naszych sza­cow­nych uczest­ni­ków!_

– Jego kró­lew­ska mość jest z sie­bie bar­dzo dumny. Prze­brnął przez listę nazwisk w rekor­do­wym cza­sie.

August pry­cha z pogardą. To nie ope­ra­tyw­ność zmu­siła Kasę do tak szyb­kiego dzia­ła­nia. Odkąd dwa lata temu August zapro­po­no­wał wpi­sowe, liczba chęt­nych do udziału w igrzy­skach znacz­nie spa­dła. Ktoś mógłby pomy­śleć, że pogar­sza­jąca się sytu­acja sprawi, iż coraz wię­cej ludzi będzie wal­czyło o poprawę swego bytu, jed­nak miesz­kańcy San-Er coraz bar­dziej oba­wiają się, że igrzy­ska to jedno wiel­kie oszu­stwo, a zwy­cięzca zosta­nie pozba­wiony wygra­nej, tak jak bliź­nia­cze mia­sta usta­wicz­nie pozba­wiają ich nagród. Nie mylą się. W końcu August maj­stro­wał przy tego­rocz­nym loso­wa­niu, tak by wpro­wa­dzić do gry pewne nazwi­sko.

Krzy­wiąc się, odcho­dzi krok w tył od balu­strady i poru­sza głową, by pozbyć się uczu­cia napię­cia w szyi. Na dwa dni w roku kolo­seum zostaje uprząt­nięte i zgod­nie ze swoim prze­zna­cze­niem zamie­nia się w arenę. Jed­nak jesz­cze dziś speł­nia rolę tar­go­wi­ska. Zatło­czo­nego świata peł­nego han­dla­rzy jedze­niem w popla­mio­nych ole­jem far­tu­chach, meta­lo­pla­sty­ków pobrzę­ku­ją­cych ostrzami i tech­ni­ków napra­wia­ją­cych zepsute kom­pu­tery, by sprze­dać je ponow­nie. San-Er wyko­rzy­stuje wszystko do samego końca. To jedyny spo­sób na prze­trwa­nie.

– Augu­ście. – Czu­jąc dotyk na ramie­niu, August zerka w bok i napo­tyka spoj­rze­nie sre­brzy­sto­sza­rych oczu Gali­pe­iego. W spo­so­bie, w jaki wypo­wiada imię księ­cia, pomi­ja­jąc jego tytuł i sto­pień, czai się ostrze­że­nie. August nie zwraca na to uwagi i tylko się uśmie­cha. Jego usta drgają, lecz twarz pra­wie się nie zmie­nia, a jed­nak Gali­pei wzdryga się zasko­czony tą nie­co­dzienną miną.

August dokład­nie wie, co robi. Na chwilę straż­nik go roz­pra­sza, a gdy uwaga Gali­pe­iego sku­pia się na czymś innym, decy­duje się na kolejny krok.

– Wnieś moje ciało do środka.

Gali­pei otwiera usta, żeby zapro­te­sto­wać, ale szybko otrząsa się z chwi­lo­wej fascy­na­cji.

– Mógł­byś nie prze­ska­ki­wać jak…

Lecz August zdą­żył już odejść, jego spoj­rze­nie zatrzy­mało się na dziecku, wśli­zguje się w nowe ciało niczym dłoń w ręka­wiczkę i gwał­tow­nie otwiera swe nowe oczy. Musi przy­zwy­czaić się do zmiany wzro­stu i chwieje się przez chwilę, pod­czas gdy ludzie w pobliżu wzdry­gają się zasko­czeni. Wie­dzą, co się wyda­rzyło: roz­błysk świa­tła mię­dzy prze­sko­kami jest nie do pomy­le­nia, podob­nie jak łuk, który rysuje mię­dzy sta­rym a nowym cia­łem. Choć pałac dawno temu uznał prze­ska­ki­wa­nie za nie­zgodne z pra­wem, wciąż jest ono rów­nie powszechne jak widok żebra­ków krad­ną­cych ryż z nie­pil­no­wa­nych stra­ga­nów. Cywile nauczyli się odwra­cać wzrok, zwłasz­cza gdy roz­błyski zda­rzają się tak bli­sko pałacu.

Po pro­stu nie spo­dzie­wają się, że prze­ska­ku­ją­cym jest następca tronu.

August patrzy na pałac. Jego ciało zwiot­czało i osu­nęło się w ramiona Gali­pe­iego. Pozba­wione _qi_ ciało jest tylko naczy­niem. Jed­nak naczy­nie nale­żące do dzie­dzica tronu ma nie­sły­chaną war­tość i gdy Gali­pei napo­tyka spoj­rze­nie czar­nych oczu Augu­sta w ciele dziew­czynki, bez­gło­śnie poru­sza ustami, gro­żąc, że go udusi.

Tym­cza­sem August idzie już w prze­ciwną stronę, a Gali­pe­iemu nie pozo­staje nic innego jak tylko zacie­kle strzec ciała, w któ­rym następca tronu przy­szedł na świat, na wypa­dek gdyby ktoś zbli­żył się do niego na odle­głość dzie­się­ciu stóp i pró­bo­wał je prze­jąć. Tak czy ina­czej, nie­trudno byłoby pozbyć się intruza. _Qi_ Augu­sta jest silne – gdyby ktoś wtar­gnął do jego ciała, książę z łatwo­ścią odzy­skałby kon­trolę, zmu­sza­jąc nie­pro­szo­nego gościa, by zna­lazł sobie innego żywi­ciela, albo ska­zu­jąc go na porażkę. Jeśli cho­dzi o dublo­wa­nie ciał, w bliź­nia­czych mia­stach nie ma naczy­nia, do któ­rego nie byłby wsta­nie wtar­gnąć. Waru­nek jest jeden – musi być doj­rzałe, a więc mieć dwa­na­ście, może trzy­na­ście lat, kiedy to uak­tyw­nia się gen umoż­li­wia­jący prze­ska­ki­wa­nie.

Pro­blem nie polega na tym, że ktoś mógłby wyko­rzy­stać ciało Augu­sta dla przy­jem­no­ści czy wła­dzy. Ale są intry­ganci, któ­rzy mogliby prze­jąć jego ciało po to, by znisz­czyć je na znak pro­te­stu i rzu­cić się z dachu, nim książę zdąży wró­cić.

August nie­mal wpada na kogoś, wzdryga się, robi unik i szuka mniej zatło­czo­nej ścieżki przez tar­go­wi­sko. Nagły atak na jego zmy­sły jest czymś, do czego nie­zmien­nie musi się przy­zwy­czaić: dźwięki wydają się gło­śniej­sze, kolory żyw­sze. Moż­liwe, że za bar­dzo przy­tę­pił zmy­sły w swoim praw­dzi­wym ciele, a tak wła­śnie wygląda nor­mal­ność. Kiedy pucy­but war­czy na niego zza stra­ganu i wyciąga ku niemu kilka monet, August bie­rze je w swe drobne rączki, choć sam nie wie po co. Dziew­czynka musi być jakimś dziec­kiem na posyłki. Tym lepiej. Tylko nie­liczni cywile są dość potężni, by prze­ska­ki­wać w dzieci, co spra­wia, że są one naj­bar­dziej godne zaufa­nia i nie­po­strze­żone mogą prze­my­kać mię­dzy budyn­kami do każ­dego zakątka San-Er.

August pośpiesz­nie opusz­cza kolo­seum i wycho­dzi na jedną z głów­nych ulic bie­gną­cych z pół­nocy na połu­dnie San. Zna wszyst­kie zaułki zawi­łego mia­sta, tak więc porzuca główną arte­rię na rzecz mniej uczęsz­cza­nych dróg, prze­myka pośpiesz­nie pod zwi­sa­ją­cymi z góry kablami i krzywi się tylko, gdy z odpro­wa­dza­ją­cych wodę rur ska­pują mu za koł­nierz kro­ple wody. Gdy po jakimś cza­sie zimna wil­goć zaczyna dzia­łać mu na nerwy, z wes­tchnie­niem wcho­dzi do budynku i posta­na­wia sko­rzy­stać ze scho­dów zamiast skom­pli­ko­wa­nej siatki przejść mię­dzy domo­stwami. Nic w ciele nie zdra­dza jego toż­sa­mo­ści, co samo w sobie jest odpo­wie­dzią. Brak jakich­kol­wiek zna­ków czy tatu­aży ozna­cza, że jego wła­ści­cielka nie jest oddana Towa­rzy­stwom Pół­księ­ży­co­wym.

– Hej! Hej, stój.

August w swoim wypo­ży­czo­nym ciele zatrzy­muje się. Głos należy do sta­ruszki, która wyraź­nie stro­skana stoi przed drzwiami do miesz­ka­nia z wia­drem wody przy boku.

– Gdzie twoi rodzice? – pyta kobieta. – To nie­do­bre miej­sce. Towa­rzy­stwa Pół­księ­ży­cowe mają je na oku. Ktoś może spró­bo­wać cię napaść.

– Dam sobie radę. – Głos, który dobywa się z ciała dziew­czynki, jest piskliwy, deli­katny i słodki. To August spra­wia, że brzmi zbyt pew­nie. Zbyt kró­lew­sko. Kobieta to zauważa i robi się podejrz­liwa, lecz August idzie już dalej. Podąża za strzał­kami wyma­lo­wa­nymi sprayem na ścia­nach i prze­cho­dzi kolej­nym kory­ta­rzem do sąsied­niego budynku. Zza cien­kich gip­so­wych ścian dobie­gają niskie jęki. Oko­lica ta sły­nie z pry­wat­nych szpi­tali, peł­nych brud­nych narzę­dzi i obskur­nych gabi­ne­tów, do któ­rych ludzie i tak usta­wiają się w kolej­kach, bo tutejsi leka­rze liczą sobie znacz­nie mniej od tych w szpi­ta­lach z praw­dzi­wego zda­rze­nia. Połowa z tych pry­wat­nych kli­nik to tylko przy­krywka dla han­dlu orga­nami. Co z tego, skoro i tak nikt nie inte­re­suje się losem zagi­nio­nych. A już na pewno nie pałac, mimo wszel­kich sta­rań ze strony Augu­sta.

Gdy skręca za rogiem, atmos­fera natych­miast ulega zmia­nie. W niskich pomiesz­cze­niach dym papie­ro­sowy jest tak gęsty, że słabe świa­tło żaró­wek led­wie prze­dziera się przez jego kłęby. San jest mia­stem ciem­no­ści. Teraz panuje noc, lecz nawet za dnia stło­czone cia­sno budynki spra­wiają, że ulice toną w cie­niu. August liczy mijane drzwi: raz, dwa, trzy…

Puka do trze­cich, jego drobna rączka bez trudu wśli­zguje się mię­dzy żela­zne pręty drzwi zewnętrz­nych. Kiedy dru­gie, drew­niane otwie­rają się do wewnątrz, staje w nich męż­czy­zna dwu­krot­nie wyż­szy od Augu­sta i patrząc na niego z góry, oznaj­mia pogar­dli­wie:

– Nie mamy resz­tek…

August znów prze­ska­kuje. Wie, że dzieje się to natych­miast i przy­po­mina roz­błysk świa­tła, jed­nak uczu­cie jest powolne, niczym prze­cho­dze­nie przez ceglany mur. Im krót­szy skok, tym cień­szy jest mur. Ska­cząc z naj­więk­szej odle­gło­ści dzie­się­ciu stóp, czło­wiek ma wra­że­nie, że prze­dziera się przez grubą na milę litą skałę. Ci, któ­rzy zgu­bili się mię­dzy cia­łami, utknęli tam na dobre i po wsze czasy będą się błą­kać w tej nie­ma­te­rial­nej prze­strzeni.

Kiedy roz­chyla powieki, znów patrzy na dziew­czynkę i jej sze­roko otwarte zdu­mione jasno­po­ma­rań­czowe oczy. Nie wszy­scy w Tali­nie potra­fią ska­kać i nawet wśród tych, któ­rzy mają gen, umie­jęt­no­ści wielu są tak nikłe, że wolą nie ryzy­ko­wać w oba­wie, iż prze­grają walkę o kon­trolę nad cia­łem, które spró­bują prze­jąć. Jed­nak w każ­dej chwili, z genem czy bez, ciało mające w sobie _qi_ jed­nej osoby może zostać prze­jęte, zwłasz­cza przez kogoś takiego jak August. Dziew­czynka szybko orien­tuje się, co musiało się zda­rzyć.

– Odsuń się – naka­zuje jej August i zamyka wewnętrzne drzwi do jaskini hazardu. Ludzie w środku zoba­czyli błysk świa­tła i wie­dzą już, że ciało wyki­dajły zostało prze­jęte. Na szczę­ście spo­dzie­wano się przy­by­cia Augu­sta.

– Wasza Wyso­kość!

Choć wła­ści­ciel domu gry, który śpie­szy ku niemu, ma inną twarz niż pod­czas ostat­niej wizyty Augu­sta, książę wie, że to ta sama osoba. Ciała można zmie­niać, lecz bla­do­fio­le­towe oczy męż­czy­zny pozo­stały nie­zmie­nione.

– Zna­la­złeś ją? – pyta August.

– W samą porę, w samą porę, książę – powta­rza męż­czy­zna, igno­ru­jąc pyta­nie. – Pro­szę za mną.

August podąża za nim, ostroż­nie sta­wia­jąc kroki. Ciało, które zajął, jest potężne i umię­śnione. Nie chce poru­szać się zbyt szybko w oba­wie, że potknie się i prze­wróci. Zaci­ska pię­ści, ściąga brwi i lawi­ruje wśród sto­li­ków do gry w karty i mah­jonga, usta­wio­nych tak bli­sko sie­bie, że nie­mal nie spo­sób się mię­dzy nimi prze­ci­snąć. Pod pode­szwą jego buta chrzę­ści coś, co mogłoby być strzy­kawką z hero­iną. Kobieta przy jed­nym ze sto­li­ków wyciąga rękę i dotyka jego kurtki, tylko po to, by poczuć pod pal­cami miękką skórę.

– Tędy. Zdję­cia powinny już zostać wywo­łane.

Męż­czy­zna przy­trzy­muje otwarte drzwi, a August wcho­dzi do środka i roz­gląda się po zala­nym czer­wo­nym świa­tłem pomiesz­cze­niu. Na wyso­ko­ści oczu wiszą cien­kie linki do susze­nia, na któ­rych dyn­dają zdję­cia w róż­nych odcie­niach. Męż­czy­zna sięga po jedno z nich. Palce mu drżą, gdy wypusz­cza z nich linkę i trzyma foto­gra­fię w zło­żo­nych dło­niach. Nie od razu poka­zuje ją Augu­stowi, waha się przez chwilę, uwa­ża­nie się jej przy­glą­da­jąc.

– Coś nie tak?

– Nie, nie. Nic. – Wła­ści­ciel domu gry kręci głową, a cień zwąt­pie­nia znika z jego twa­rzy. – Prze­trzą­snę­li­śmy wszyst­kie reje­stry i prze­szu­ka­li­śmy dokład­nie wszyst­kie bazy danych. To ona, Wasza Wyso­kość. Przy­się­gam. Zapew­niam też, że doce­niamy zaufa­nie i wspar­cie Waszej Wyso­ko­ści.

August unosi brew, co w tym ciele nie jest wcale pro­ste. Zamiast tego wska­zuje na zdję­cie, które zaraz potem tra­fia do jego rąk. Zdaje się, że cała ciem­nia wstrzy­muje oddech. Wen­ty­la­tory zatrzy­mują się z ter­ko­tem.

– Cóż – mówi August. – Dobra robota.

Cho­ciaż czer­wone świa­tło nad ich gło­wami nadaje zdję­ciu nie­wła­ściwy odcień, przez co nie spo­sób doj­rzeć koloru oczu widocz­nej na nim osoby, August nie ma wąt­pli­wo­ści. Kobieta na zdję­ciu scho­dzi z ganku – jej nos i usta zakrywa maska, dło­nie ma oble­czone w skó­rzane ręka­wiczki, a uchwy­cone w ruchu ciało wydaje się pochy­lone pod dziw­nym kątem – jed­nak August roz­po­znałby ją wszę­dzie. Nie należy do tych, któ­rzy porzu­cają swe ciała, nawet w takich oko­licz­no­ściach. Zamiast tego obnosi się z tym, co zdo­łała oca­lić, miesz­ka­jąc w tym mie­ście przez pięć dłu­gich lat, tuż pod jego nosem.

– Och, kuzynko. – August zwraca się do zdję­cia. – Koniec z ukry­wa­niem się.

Księż­niczka Calla Tuole­imi w końcu została odna­le­ziona.ROZDZIAŁ 3

ROZ­DZIAŁ 3

Słońce zacho­dzi. Wraz z nadej­ściem nocy nie­ru­chome, parne powie­trze ochła­dza się nie­znacz­nie. W ciem­no­ściach męż­czy­zna, zata­cza­jąc się, wcho­dzi w boczną uliczkę. Ma na imię Lusi, jed­nak nikt go tak nie nazywa. Bry­ga­dzi­ści w fabryce, w któ­rej pra­cuje, krzy­czą tak samo na wszyst­kich bez wyjątku. Jego żona prze­stała się odzy­wać. Jego córka wołała kie­dyś Baba z dru­giego końca miesz­ka­nia, tyle że umarła. Zabrała ją zakaźna cho­roba. Po trzech tygo­dniach w szpi­talu musiała zwol­nić łóżko, bo nie mieli z czego opła­cać lecze­nia. Prze­stała oddy­chać, jesz­cze zanim wró­cili do domu, a z jej ciała owi­nię­tego skra­dzio­nym ze szpi­tala bia­łym płó­cien­nym prze­ście­ra­dłem ule­ciała ostat­nia cząstka jej _qi_.

– No dalej!

Nagły wrzask Lusiego roz­brzmiewa w pustym zaułku. Męż­czy­zna maja­czy jak w gorączce. Ból w boku jest nie do wytrzy­ma­nia, ale Lusi nie zamie­rza wra­cać do żad­nego z tych prze­klę­tych szpi­tali. Pobyt córki w jed­nym z nich spra­wił, że jego dług urósł do nie­bo­tycz­nej kwoty. Wszystko w tym mie­ście potę­guje jego cier­pie­nie: dzieci pła­czące w miesz­ka­niu obok, wil­goć w kory­ta­rzach, opłaty za wyna­jem, które zdają się nie mieć końca.

Lusi nie został wylo­so­wany. Igrzy­ska były jego ostat­nią nadzieją, lecz pałac nie zro­bił dla niego nawet tej jed­nej, jedy­nej rze­czy.

– Weź­cie mnie! Czy kie­dy­kol­wiek obcho­dziły was reguły? – Rzuca się do przodu, potyka, pada na kolana i ląduje w kałuży.

Jego kolejny krzyk fru­stra­cji roz­brzmiewa jesz­cze gło­śniej. Może byłoby lepiej, gdyby San-Er szyb­ciej zabi­jało swo­ich miesz­kań­ców, zamiast pozwa­lać im gnić? Sta­rzy ludzie, któ­rzy nie mają się gdzie podziać, żyją stło­czeni jeden przy dru­gim jak zwie­rzęta w klat­kach. Dzieci w szko­łach wdy­chają azbest, który zatruwa im płuca. Bywa, że cho­rzy i ranni celowo wycho­dzą na ulice pod­czas roz­gry­wek, w nadziei, że ktoś ukrad­nie im ciało. W końcu uczest­nicy mogą legal­nie prze­ska­ki­wać – muszą tylko zadbać o poży­czone ciała. Przy­pad­kowe ofiary, które doznają poważ­nych obra­żeń, tra­fiają do szpi­tala na dar­mowe lecze­nie, a te, któ­rych ciała zostaną znisz­czone, otrzy­mują sowite wyna­gro­dze­nie, jeśli zaś ich _qi_ zosta­nie zabite, pie­nią­dze tra­fiają do ich rodzin. Wielu celowo rzuca się na gra­czy, poświę­ca­jąc się, by ich bli­scy mieli co jeść. Co roku mniej­sze sta­cje tele­wi­zyjne prze­pro­wa­dzają wywiady ze świeżo osie­ro­co­nymi dziećmi, które zostały z nie­wiel­kim odszko­do­wa­niem i pustym miesz­ka­niem. Trudno powie­dzieć, czy należy im zazdro­ścić, czy współ­czuć.

– Sły­szy­cie mnie?! – ryczy Lusi. – Sły­szy­cie…

Zamiera. Ktoś poja­wił się w jego polu widze­nia. Roz­świe­tla­jąca naj­bliż­szą uliczkę goła żarówka daje wystar­cza­jąco dużo świa­tła, by widział syl­wetkę, która z każdą chwilą pod­cho­dzi coraz bli­żej. Ma na sobie pała­cowy uni­form. A na twa­rzy maskę.

– Uspo­kój się – mówi postać.

Lusi pró­buje dźwi­gnąć się na nogi. Cho­ciaż wzy­wał pomocy, nagle serce wali mu jak sza­lone, jak gdyby wyczu­wało strasz­liwe nie­bez­pie­czeń­stwo.

– Kim jesteś? – pyta. – Nie pod­chodź bli­żej…

Bły­ska ośle­pia­jące świa­tło.

Kidy Lusi wstaje z ziemi, jego ruchy są równe i opa­no­wane. Tyle że Lusi nie jest już sobą, jego świa­do­mość została zepchnięta głę­boko na dno umy­słu, zbyt słaba, żeby sta­wić opór. Dla­tego jego ciało odwraca się na pię­cie i zaczyna iść.

***

Calla pchnię­ciem otwiera drzwi do Magno­lia Diner, prze­cho­dzi przez bramkę obro­tową i zerka na opa­skę. Jest już późno, docho­dzi pół­noc. Czas zamel­do­wać się w kolo­seum. Przez otwarte okna taniej restau­ra­cji sły­chać dobie­ga­jące z zewnątrz gło­śne stu­koty i pobrzę­ki­wa­nia. Bliź­nia­cze mia­sta nie śpią, restau­ra­cje wciąż przyj­mują zamó­wie­nia, bur­dele prze­ży­wają oblę­że­nie, a uli­cami San-Er cią­gną tłumy ludzi.

Prak­tycz­nie każda ulica w San pro­wa­dzi do kolo­seum, ponie­waż to z nim połą­czony jest Pałac Unii, a nie daj boże, żeby pałac miał być w jaki­kol­wiek spo­sób poszko­do­wany. Tar­go­wi­sko, które mie­ści się w kolo­seum, jest jedy­nym pla­cem tar­go­wym na świe­żym powie­trzu w całym San-Er. To tu sprze­da­wane są naj­tań­sze towary i naj­bar­dziej nie­zdrowe jedze­nie. Wła­śnie dla­tego Calla trzyma się od niego z daleka. Od dawna uni­kała tej czę­ści mia­sta. Przez te wszyst­kie lata, kiedy wie­działa, że król Kasa jest w pobliżu, a ona nie może nic zro­bić, goto­wała się z wście­kło­ści, a mimo to pozo­sta­wała w ukry­ciu, aż do dnia, w któ­rym może uczy­nić kolejny ruch. Nie sądziła, że ktoś ją roz­po­zna. Może powinna była być bar­dziej ostrożna.

Wątpi jed­nak, by sama zro­biła coś, co ją zdra­dziło.

– Yilas! – Calla zrywa z twa­rzy maskę i powta­rza tym razem nieco wyraź­niej: – Yilas!

Klienci lokalu prak­tycz­nie nie zwra­cają na nią uwagi. W środku jest rów­nie tłoczno jak na uli­cach: starcy w koszul­kach bez ręka­wów palą papie­rosy, ocie­ka­jąc potem, od któ­rego lepi się i tak już brudna pod­łoga. W bok­sach pod ścia­nami sie­dzą, gra­jąc w karty, dzie­ciaki pozba­wione opieki doro­słych. W dru­gim końcu sali tylko Yilas pod­nosi głowę. Zamyka rejestr, w któ­rym coś zapi­sy­wała, i prze­wró­ciw­szy jasno­zie­lo­nymi oczami, wstaje od sto­lika.

– Mogła­byś podejść jak nor­malny czło­wiek, wiesz? – Zawią­zuje moc­niej far­tuch i odgar­nia z twa­rzy kosmyki far­bo­wa­nych wło­sów. Dziś są czer­wone, przez co kon­tra­stują z kolo­rem jej oczu, jed­nak Yilas należy do osób, które celowo zesta­wiają skó­rzaną kurtkę z jedwabną sukienką. Połowa gar­de­roby Calli to ubra­nia poży­czone od Yilas, przez co wyglą­dają podob­nie w nieco przy­du­żych ciem­no­czer­wo­nych płasz­czach się­ga­ją­cych im do kolan. – Czego się wście­kasz?

Calla uśmie­cha się sze­roko.

– Wście­kam? Ja? – Obraca się w miej­scu i obej­muje Yilas ramie­niem. Wygląda to nie­win­nie, jed­nak gry­mas na twa­rzy Yilas zdra­dza siłę uści­sku. – W życiu nie byłam wście­kła. Gdzie twoja cudowna dziew­czyna? Muszę z wami o czymś poroz­ma­wiać.

Yilas pod­nosi wzrok i zadziera głowę, chcąc zatu­szo­wać dzie­lącą ich róż­nicę wzro­stu. To nie­sły­chane, że Calla potrafi znik­nąć w tłu­mie, cho­ciaż jest o dobrą głowę wyż­sza od więk­szo­ści miesz­kań­ców San-Er. Cho­ciaż Yilas zaci­ska usta, uda­jąc, że zasta­na­wia się, czy Calla rze­czy­wi­ście przy­szła z czymś waż­nym, czy znów tylko dra­ma­ty­zuje, nie zatrzy­muje się i pro­wa­dzi Callę kuchen­nymi drzwiami, a zaraz potem kolej­nymi do zagra­co­nego biura.

– Calla! – Widząc je, Chami wyraź­nie się oży­wia.

Calla zdej­muje rękę z karku Yilas i z trza­skiem zamyka za nimi drzwi do pomiesz­cze­nia. Jej uśmiech gaśnie, jak gdyby ni­gdy nie ist­niał, i można odnieść wra­że­nie, że w biu­rze robi się chłodno.

– Sia­daj­cie – naka­zuje.

Chami z nie­po­ko­jem marsz­czy brwi i bez słowa opada na krze­sło. Yilas nie­śpiesz­nie pod­cho­dzi do Chami, siada na biurku i pra­wie nie­zau­wa­żal­nie kręci głową, gdy dziew­czyna posyła jej pyta­jące spoj­rze­nie. Nim opu­ściły pałac w Er, Yilas i Chami były słu­żą­cymi Calli. A trzy lata póź­niej, gdy Calla dopro­wa­dziła do masa­kry, która ską­pała Er we krwi, sta­nęła u ich drzwi, pro­sząc o pomoc. Kiedy doszło do rzezi, Chami Xikai i Yilas Nuwa od dawna pro­wa­dziły wygodne życie cywi­lów w San. Słu­żące poja­wiały się i zni­kały – Pałac Nie­bios był znacz­nie mniej strze­żony niż obec­nie Pałac Unii. W ciągu trzech lat oddzie­la­ją­cych ich odej­ście od masa­kry Calli przez pałac prze­wi­nęły się setki osób, z któ­rych znaczną część sta­no­wiła służba księż­niczki Calli. Nikt nie wie­dział, że Yilas i Chami były jej ulu­bie­ni­cami, dla­tego nikt z oto­cze­nia króla Kasy nie zja­wił się tu, żeby węszyć. Jesz­cze. Calla żyła, pod­szy­wa­jąc się pod Chami, pozo­sta­jąc w ukry­ciu i gdy trzeba było, posłu­gu­jąc się jej nume­rem iden­ty­fi­ka­cyj­nym. Tym­cza­sem praw­dziwa Chami korzy­sta z numeru Yilas, co jest o tyle wygodne, że obie dziew­czyny są prak­tycz­nie nie­roz­łączne. Wystar­czy zabrać Chami na dzie­sięć minut, a Yilas praw­do­po­dob­nie ule­gnie samo­za­pło­nowi.

– Daj­cie mi listę wszyst­kich, któ­rzy w ostat­nim cza­sie pytali cię o imię – mówi Calla.

– Co się stało? – Oczy Chami roz­wie­rają się tak sze­roko, że różowe tęczówki odci­nają się na tle bia­łek i jesz­cze bar­dziej kon­tra­stują z czar­nym tuszem, któ­rym maluje dolne rzęsy. Nawet w pałacu Chami zawsze wyglą­dała nie­ska­zi­tel­nie, jak gdyby co noc zdej­mo­wała maki­jaż niczym ubra­nie, by naza­jutrz rano przy­wdziać go ponow­nie. – Wzię­łaś pożyczkę?

Calla ciska w nią maską, jed­nak nim ta zdąży ude­rzyć Chami, Yilas chwyta ją w locie i gromi księż­niczkę wzro­kiem.

– Nie – syczy Calla. – Weisanna mnie zna­lazł.

Iry­ta­cja na twa­rzy Yilas w jed­nej sekun­dzie zmie­nia się w grozę. Chami, rów­nie prze­ra­żona, roz­dzia­wia usta.

– Nic nie mówi­ły­śmy – śpie­szy z wyja­śnie­niem Chami, zanim Calla zdąży o cokol­wiek zapy­tać. – Lokal działa jak zawsze. Ci sami człon­ko­wie Towa­rzystw Pół­księ­ży­co­wych przy­cho­dzą o dziw­nych porach i ci sami prze­stępcy zosta­wiają tu gotówkę. Z pew­no­ścią nikt nie pytał…

Calla pod­nosi rękę, naka­zu­jąc jej, by zamil­kła. Nawet nie patrzy na byłą słu­żącą. Wzrok ma utkwiony w sto­lik za jej ple­cami.

– Co to? – Mru­żąc oczy, pocho­dzi do mebla. – Czy to kom­pu­ter?

Chami nie ma czasu odpo­wie­dzieć, bo roz­lega się puka­nie do drzwi. Zaraz potem do biura zagląda jedna z kel­ne­rek i gesty­ku­lu­jąc z oży­wie­niem, pró­buje zwró­cić na sie­bie uwagę Chami. Dziew­czyna patrzy bła­gal­nie na Callę, która wzdy­cha i macha przy­zwa­la­jąco ręką.

– Powta­rzam – podej­muje Calla, gdy Chami wycho­dzi w pośpie­chu. – Pro­szę, nie mów­cie mi, że to kom­pu­ter.

– Był tani – odpo­wiada Yilas i czub­kiem buta wci­ska przy­cisk pod sto­łem. Pro­sto­kątne pudełko zaczyna szu­mieć. Kiedy ekran moni­tora bły­ska zie­le­nią, z urzą­dze­nia dobywa się dźwięk – ter­ko­ta­nie tak gło­śne, że Calla jest pewna, iż sły­chać je nawet na sali…

Chwilę póź­niej hałas ustaje. Calla upusz­cza wtyczkę, którą wyrwała z kon­taktu, i wypluwa z ust długi kosmyk wło­sów. Wszy­scy w San-Er gonią za nowo­ściami i świe­ci­deł­kami. Biedni listo­no­sze skarżą się na elek­tro­niczną pocztę, z któ­rej Calla nie korzy­sta, bo jest bez­i­mienną prze­stęp­czy­nią, a nawet gdyby mogła, dla­czego mia­łaby zaufać falom eteru, że dostar­czą jej kore­spon­den­cję pod wska­zany adres?

– Hej! – obru­sza się Yilas. – Wła­śnie…

– Włą­czy­łaś źró­dło danych – prze­rywa jej Calla. Ma przy sobie pager i to jedyne urzą­dze­nie, dzięki któ­remu można ją namie­rzyć. W całych bliź­nia­czych mia­stach spa­dły ceny więk­szych moni­to­rów; miesz­kańcy wolą kupo­wać kom­pu­tery oso­bi­ste, zamiast korzy­stać z cyber­ka­fe­jek, któ­rych pełno jest na każ­dej ulicy, jed­nak Calla nie sądziła, że Chami i Yilas są na tyle głu­pie, żeby to zro­bić.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki