Niewysłuchani. O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali - ebook
Niewysłuchani. O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali - ebook
Poruszająca opowieść o tych, których nikt nie chce wysłuchać.
Straciłam męża. Straciłem syna. Matkę. Babcię. Uczniów. Koleżankę z pracy.
Według najnowszych badań każda śmierć samobójcza dotyka 135 osób w otoczeniu człowieka, który odebrał sobie życie. Wśród nich znajdują się rodzina, przyjaciele, koledzy, znajomi. Pytanie „dlaczego?” unosi się w powietrzu – przez dni, tygodnie, miesiące, ale i całe lata po tragicznej śmierci. Spróbujmy choć częściowo na nie odpowiedzieć.
Monika Tadra zebrała trzynaście opowieści o bólu, żalu i gniewie, a przede wszystkim poczuciu winy. Dr Halszka Witkowska, ceniona specjalistka w dziedzinie suicydologii, rozłożyła traumatyczne przeżycia na czynniki pierwsze, by pomóc zrozumieć, co czują ludzie w żałobie po osobie, która popełniła samobójstwo. Ich książka to pozycja nie tylko dla tych, którzy kogoś stracili. To lektura dla każdego, kto pragnie nauczyć się słuchać – a nie raz okazało się, że jedna szczera rozmowa uratowała czyjeś życie.
Halszka Witkowska – suicydolog, konsultant kryzysowy, a także pomysłodawca i koordynator pierwszego w Polsce serwisu edukacyjno-pomocowego dla osób w kryzysie samobójczym i ich bliskich Życie warte jest rozmowy. Za swoją misję uważa upowszechnianie wiedzy na temat zapobiegania samobójstwom, co czyni zarówno jako naukowiec, jak i wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim. Jest sekretarzem Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego i ekspertem Ministerstwa Zdrowia. Dotąd opublikowała między innymi dobrze przyjętą pracę naukową „Samobójstwo w kulturze dzisiejszej. Listy samobójców jako gatunek wypowiedzi i fakt kulturowy” (2021) oraz była jednym z redaktorów naukowych publikacji „Autodestrukcja. Sytuacje graniczne we współczesnej kulturze” (2020), „Nikt nie chce umierać. Autodestrukcja w perspektywie kulturowej” (2022), oraz „Nie mam siły żyć. Autodestrukcja w kulturze” (2024). Trenuje jeździectwo, uczestniczy w zawodach WKKW.
Monika Tadra – absolwentka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie oraz studiów podyplomowych z rachunkowości. Od 2020 r. prowadzi stronę internetową Świat Spotkań, gdzie zamieszcza zapisy rozmów z osobami takimi jak Katarzyna Karpowicz, Agata Tuszyńska, Justyna Dąbrowska, Joanna Heidtman, Marcin Kydryński czy Mikołaj Grynberg. Jej pierwsza książka „To nie nasza wina”(2023) to zapis jedenastu rozmów z dorosłymi wychowankami domów dziecka. Wierzy w moc słowa oraz sens podejmowania trudnych, ważnych społecznie tematów, a największe zainteresowanie wzbudza w niej człowiek. Lubi literaturę faktu – szczególnie gdy towarzyszy jej kawa na łonie natury – i wędrówki z aparatem fotograficznym w ręku.
| Kategoria: | Literatura faktu |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8391-523-4 |
| Rozmiar pliku: | 479 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Jeśli do dziś szukasz odpowiedzi na pytanie, dlaczego Twój bliski odebrał sobie życie, jeśli wciąż czujesz żal, rozpacz, poczucie winy, to pamiętaj, proszę, że nie jesteś sam, pamiętaj, proszę, że nie jesteś sama.
Ból, który rozrywa Cię od środka, nie zniknie z dnia na dzień. Po prostu z czasem przestanie przesłaniać cały świat.
Dzień po dniu łatwiej będzie oddychać, pić wodę, widzieć sens w kolejnym poranku. I choć teraz może Ci się to wydawać niemożliwe, proszę, daj sobie szansę, proszę, daj sobie czas.
Miłość nie znika wraz ze śmiercią. Zmienia swoją formę. Daje inne oznaki. Ból, jaki towarzyszy stracie, to jej fragment. Choć bardzo trudny do przeżycia, tworzy jej nierozerwalną część.
Pozwól sobie na łzy, pozwól, aby całe cierpienie, jakie nosisz w sercu, wybrzmiało i znalazło swoje miejsce. Masz do tego prawo.
Niech czas stanie się Twoim przyjacielem, który przyjdzie z ukojeniem wtedy, kiedy będziesz mieć w sobie gotowość, by je przyjąć.WSTĘP
Samobójstwo, niczym wybuch bomby, obejmuje polem rażenia kilkadziesiąt osób. Celem naszej książki jest oddanie głosu tym, których bliscy zginęli w wyniku śmierci samobójczej, tym, którzy ten wybuch przeżyli. Zdając sobie sprawę z tego, jak delikatnej materii miałyśmy dotknąć, postanowiłyśmy podzielić się zadaniem. Starałyśmy się wzajemnie uzupełnić, aby jak najlepiej ująć temat, który dla wielu jest nie do opisania. Ból, który się z nim łączy, nie jest bowiem na ludzką miarę. To ból, który zmienia świat na zawsze.
***
Pierwsza część książki to rozmowy przeprowadzone z ludźmi, których bliscy odeszli w wyniku śmierci samobójczej. Wysłuchałam trzynastu osób, które zechciały podzielić się swoimi trudnymi historiami. Miałam szansę zapytać je o to, jak wyglądało ich życie po stracie, której doświadczyły, ale również o to, co działo się przed tą tragedią. Jestem ogromnie wdzięczna wszystkim moim rozmówcom za zaufanie oraz za to, że znaleźli w sobie odwagę, by wrócić do bolesnych dla siebie zdarzeń i otwarcie o nich opowiedzieć. Wszystkie historie przytoczyłam anonimowo, a większość padających w nich imion została zmieniona.
Z pewnością przeżycia bohaterów tej książki mogą pomóc innym, którzy doświadczyli lub doświadczą straty bliskich w wyniku samobójstwa. Nasze rozmowy są wypełnione cierpieniem, żalem, gniewem i łzami, ale dają siłę i niosą nadzieję. Jest bowiem życie po śmierci samobójczej kogoś bliskiego i jest szansa, by z czasem stało się ono mniej bolesne. Słowa moich rozmówców mogą mieć również znaczenie dla osób, które spotykając ludzi w żałobie po takiej stracie, nie wiedzą, jak się zachować. Bohaterowie książki mówią wprost, jakie są ich potrzeby. Na pierwszy plan wychodzą dwie. Pierwsza: „Bądźcie z nami, zróbcie zakupy, przynieście obiad, rozmawiajcie albo milczcie, ale nie znikajcie”. Druga: „Nie oceniajcie, nie obwiniajcie, nie plotkujcie na nasz temat i dajcie nam prawo do przechodzenia żałoby tak, jak tego potrzebujemy”.
Wierzę w potrzebę rozmawiania na temat śmierci samobójczej. Wierzę w moc i sens każdej z tych historii. Ufam, że wspólnie zrobiliśmy coś, co ma znaczenie. Dziękuję.
Monika Tadra
Część druga to próba znalezienia wspólnych tematów i problemów, które łączą osoby będące w żałobie po śmierci samobójczej kogoś bliskiego. Podjęłam ją, ponieważ temat zapobiegania zachowaniom samobójczym jest głównym celem mojej pracy naukowej i społecznej. Czytelnik z pewnością zauważy brak nawiązania do indywidulanych historii bohaterów wypowiadających się w pierwszej części książki. Nie jest to wynik pominięcia. Zdecydowałam się na ten krok świadomie, ponieważ nie wyobrażam sobie komentowania cudzych tragedii. Nie chciałam być „ekspertem” od ludzkiego cierpienia. W części drugiej znajduje się wiele historii i przykładów z życia, są one jednak krótkie i stanowią odwołanie lub służą zobrazowaniu pewnych problemów. Czym innym jest bowiem krótkie nawiązanie do cudzej historii, a czym innym interpretacja intymnych wyznań, którymi podzielili się z nami bohaterowie tej książki.
Moim celem było znalezienie wspólnego mianownika dla problemów, które łączą osoby będące w żałobie po samobójczej śmierci kogoś bliskiego. Każda żałoba jest inna. Każda historia cierpienia jest inna. Ujęcie wspólnych problemów daje możliwość odnalezienia pośród nich także własnych trudnych doświadczeń. Moim zamiarem nie było poddawanie ocenie czy interpretacji ludzkiej tragedii, tylko danie przestrzeni na to, by ona wybrzmiała, i pokazanie, że w pewnych jej elementach czytelnik może znaleźć odpowiedzi na problemy, które dotykają także jego lub osoby mu bliskie.
Halszka Witkowska
