Niezgodna - ebook

ROZDZIAŁ 1

W moim domu jest jedno lustro. Za przesuwanym panelem, w korytarzu na piętrze. Nasza frakcja pozwala mi stawać przed nim drugiego dnia każdego trzeciego miesiąca, tego dnia, kiedy matka obcina mi włosy.

Siedzę na stołku, a ona stoi za mną z nożyczkami i strzyże. Kosmyki spadają na podłogę martwym, jasnym kręgiem.

Kiedy kończy, odgarnia mi włosy z twarzy i skręca w węzeł. Widzę jej spokój i skupienie. Ma dużą wprawę w sztuce wyrzekania się siebie. O sobie nie mogę tego powiedzieć.

Ukradkiem zerkam na swoje odbicie, kiedy matka nie patrzy. Nie z próżności, tylko z ciekawości. Wygląd człowieka może się bardzo zmienić przez trzy miesiące.

Odbicie pokazuje wąską twarz, duże okrągłe oczy i długi cienki nos – wciąż wyglądam jak mała dziewczynka, chociaż niedawno, w ciągu ostatnich kilku miesięcy, stałam się szesnasto­latką. Inne frakcje obchodzą urodziny, ale my nie. To byłoby pobłażanie sobie.

– Gotowe – oznajmia matka i upina kok. Łapie moje spojrzenie w lustrze. Już za późno, żeby odwrócić wzrok, ale zamiast mnie skarcić, uśmiecha się do naszego odbicia. Lekko marszczę brwi. Dlaczego nie daje mi reprymendy za to, że się sobie przyglądam? – A więc dziś jest ten dzień – mówi.

– Tak – odpowiadam.

– Denerwujesz się?

Przez chwilę wpatruję się sobie w oczy. Dziś jest dzień testu przynależności, który pokaże mi, do której z pięciu frakcji pasuję. A jutro, na Ceremonii Wyboru, zdecyduję, do której wstąpię. Zdecyduję o moim dalszym życiu. Zdecyduję, czy zostanę z rodziną, czy ją opuszczę.

– Nie. Testy wcale nie muszą zmieniać naszych wyborów.

– Racja. – Uśmiecha się. – Chodźmy na śniadanie.

– Dziękuję. Za obcięcie włosów.

Całuje mnie w policzek i zasuwa panel na lustro. Myślę, że w innym świecie moja matka byłaby piękna. Jej ciało pod szarą szatą jest smukłe. Ma wysokie kości policzkowe i długie rzęsy, a kiedy na noc rozpuszcza włosy, spływają falami na ramiona. Jednak w Altruizmie musi ukrywać urodę.

Idziemy razem do kuchni. W takie poranki, kiedy mój brat robi śniadanie, ojciec czyta gazetę i głaszcze mnie po włosach, a matka, nucąc pod nosem, sprząta ze stołu – właśnie w takie poranki czuję największe wyrzuty sumienia, że chcę ich opuścić.

*

Autobus śmierdzi spalinami. Za każdym razem, kiedy podskakuje na wybojach, rzuca mną na boki, chociaż trzymam się siedzenia.

Caleb, mój starszy brat, stoi w przejściu i trzyma się poręczy nad głową. Nie jesteśmy podobni. Ma ciemne włosy i orli nos ojca, zielone oczy i dołki w policzkach matki. Kiedy był młodszy, takie połączenie wyglądało dziwnie, ale teraz do niego pasuje. Jestem pewna, że gdyby nie należał do Altruizmu, dziewczyny w szkole by się za nim oglądały.

Odziedziczył też talent matki do wyrzekania się siebie. Bez namysłu ustąpił miejsca jakiemuś nadętemu Prawemu.

Prawy nosi czarny garnitur i biały krawat – typowy strój Prawości. Ich frakcja ceni uczciwość, a prawdę widzą czarno-białą, dlatego tak się ubierają.

Im bliżej centrum miasta, tym domy stoją bliżej siebie, a ulice są równiejsze. Budynek, który kiedyś nazywał się Sears Tower – my mówimy o nim Baza – wyrasta z mgły; czarna kolumna na tle horyzontu. Autobus przejeżdża pod wiaduktem kolejowym. Nigdy nie byłam w pociągu, chociaż jeżdżą bez przerwy, a tory są wszędzie. Tylko Nieustraszeni nimi podróżują.

Pięć lat temu budowlańcy z Altruizmu na ochotnika wymienili nawierzchnię niektórych dróg. Zaczęli od centrum i posuwali się ku przedmieściom, aż zabrakło im materiałów. Tam, gdzie mieszkam, ulice wciąż są popękane i dziurawe i niebezpiecznie po nich jeździć. Ale i tak nie mamy samochodu.

Caleb ma łagodny wyraz twarzy, kiedy autobus trzęsie się i podskakuje. Gdy ściska poręcz, żeby utrzymać równowagę, szara szata zsuwa mu się z ramienia. Ciągle rusza oczami – stąd wiem, że przygląda się ludziom dookoła. Stara się widzieć tylko ich i zapomnieć o sobie. Prawi cenią uczciwość, a my – pełne oddanie.

Autobus zatrzymuje się przed szkołą. Wstaję i szybko mijam Prawego. Łapię Caleba za ramię, kiedy potykam się o buty tamtego. Mam za długie nogawki, a nigdy nie poruszałam się z wdziękiem.

Są trzy szkoły w mieście: Niższe Poziomy, Średnie Poziomy i Wyższe Poziomy. Wyższe Poziomy jest najstarsza. Jak wszystkie inne budynki wokół jest ze szkła i stali. Przed nią stoi duża metalowa rzeźba, na którą Nieustraszeni wspinają się po lekcjach i podpuszczają się, kto wejdzie wyżej. W zeszłym roku widziałam, jak jeden spadł i złamał nogę. To ja pobiegłam wtedy po pielęgniarkę.

– Dzisiaj test przynależności – mówię. Caleb jest starszy o niecały rok, więc jesteśmy w tej samej klasie.

Kiwa głową, wchodzimy głównym wejściem. I nagle spinają mi się mięśnie. Wyczuwam atmosferę zachłanności, jakby każdy szesnastolatek chciał z ostatniego dnia tutaj wchłonąć, ile się da. Możliwe, że po Ceremonii Wyboru już nigdy nie będziemy chodzić po tych korytarzach – bo kiedy wybierzemy, naszą dalszą nauką zajmą się nowe frakcje.

Dzisiaj lekcje mamy o połowę krótsze, więc zaliczymy wszystkie do lunchu. Po nim zaczną się testy. Już teraz serce bije mi szybciej.

– Czy ty w ogóle się nie przejmujesz, co ci powiedzą? – pytam Caleba.

Zatrzymujemy się na rozgałęzieniu korytarza. Brat zaraz pójdzie w jedną stronę, na wyższą matematykę, a ja w drugą, na historię frakcji.

Unosi brwi.

– A ty?

Mogłabym mu odpowiedzieć, że już od tygodni martwię się, co pokaże mi test – Altruizm, Prawość, Erudycję, Serdeczność czy Nieustraszoność.

Ale tylko uśmiecham się i mówię:

– Nie za bardzo.

On też się uśmiecha.

– No to… miłego dnia.

Przygryzam dolną wargę i idę na historię frakcji. Caleb nigdy nie odpowiada na moje pytania.

Korytarze są ciasne, choć dzięki światłu, które wpada przez okna, wydają się większe; w naszym wieku to jedyne miejsce, gdzie spotykają się różne frakcje. Dzisiaj w tłumie uczniów króluje nowy rodzaj energii: szaleństwo ostatniego dnia.

Dziewczyna z długimi kręconymi włosami krzyczy mi prosto w ucho „Cześć!” i macha do stojącej daleko koleżanki. Rękawem kurtki dostaję w policzek. Potem popycha mnie jakiś Erudyta w niebieskim swetrze. Tracę równowagę, twardo upadam na podłogę.

– Z drogi, Sztywniaczko – rzuca i idzie dalej.

Czuję, jak pieką mnie policzki. Wstaję, otrzepuję się. Kiedy upadłam, kilka osób się zatrzymało, ale nikt mi nie pomógł. Odprowadzają mnie spojrzeniami do końca korytarza.

Takie rzeczy zdarzają się członkom mojej frakcji już od miesięcy. Erudycja puszcza artykuły źle mówiące o Altruizmie, co zaczęło wpływać na to, jak traktuje się nas w szkole. Szare ubranie, prosta fryzura i skromne zachowanie mają sprawić, że łatwiej zapomnę o sobie samej, a wszyscy inni zapomną o mnie. Ale teraz robią ze mnie cel.

Zatrzymuję się przy oknie w skrzydle E i czekam na Nieustraszonych. Robię tak co rano. Dokładnie o siódmej dwadzieścia pięć Nieustraszeni udowadniają, że są odważni, wyskakując z jadącego pociągu.

Ojciec mówi o Nieustraszonych „łobuzy”. Noszą kolczyki, tatuaże, ubierają się na czarno. Ich główne zadanie to pilnować ogrodzenia wokół naszego miasta. Przed czym – nie wiem.

Powinni wprawiać mnie w zakłopotanie. Powinnam się dziwić, że odwaga, cecha ceniona przez nich najwyżej, ma coś wspólnego z kolczykiem w nosie. A jednak nie mogę oderwać od nich wzroku.

Słychać gwizd pociągu, dźwięk odbija się echem w mojej piersi. Reflektor z przodu miga, kiedy pociąg pędem mija szkołę i zgrzyta na żelaznych szynach. Z kilku ostatnich wagonów wyskakuje chmara chłopców i dziewczyn w ciemnych ubraniach. Jedni upadają, turlają się, inni się zataczają, przechodzą kilka kroków i odzyskują równowagę. Jakiś chłopak ze śmiechem obejmuje dziewczynę.

Oglądanie ich to taki mój głupi zwyczaj. Odwracam się od okna i przeciskam przez tłum do sali, w której mam lekcję historii frakcji.ROZDZIAŁ 2

Testy zaczynają się po lunchu. Siedzimy przy długich stołach w stołówce, a administratorzy wywołują po dziesięć nazwisk, po jednej osobie na każdą salę egzaminacyjną. Siedzę obok Caleba, po drugiej stronie zajęła miejsce nasza sąsiadka Susan.

Ojciec Susan w pracy jeździ po mieście, dlatego ma samochód i codziennie podwozi ją do szkoły i odbiera po lekcjach. Nam też to proponował, ale jak mówi Caleb, wolimy wyjść później i nie chcemy robić mu kłopotu.

Jasne.

Administratorzy są w większości ochotnikami z Altruizmu, jednak w jednej z sal egzaminacyjnych siedzi Erudyta, a w innej Nieustraszony. Testują Altruistów – regulamin zabrania, żeby robił to ktoś z naszej frakcji. Nie wolno nam też w jakikolwiek sposób przygotowywać się do testów, dlatego nie wiem, czego się spodziewać.

Spojrzeniem wędruję od Susan do stołu Nieustraszonych po drugiej stronie sali. Śmieją się, przekrzykują, grają w karty. Przy innych stołach Erudyci rozmawiają nad książkami i gazetami, ciągle gonią za wiedzą.

Dziewczyny z Serdeczności ubrane na żółto i czerwono siedzą w kółku na podłodze stołówki i w coś się bawią – klaszczą i śpiewają jakąś rymowankę. Co kilka minut słyszę ich chóralny śmiech, kiedy któraś odpada i musi usiąść pośrodku kręgu. Przy stole obok chłopcy z Prawości wymachują rękami. Chyba o coś się spierają, ale na pewno o nic ważnego, bo niektórzy cały czas się uśmiechają.

Przy stole Altruizmu siedzimy spokojnie i czekamy. Zwyczaje frakcji regulują nawet zachowanie w zwykłych sytuacjach i są ważniejsze od własnych chęci. Wątpię, żeby wszyscy Erudyci chcieli się ciągle uczyć albo żeby każdy Prawy lubił gorące dyskusje – ale oni wszyscy, tak samo jak ja, muszą przestrzegać norm swoich frakcji.

Caleb zostaje wywołany w następnej dziesiątce. Pewnym krokiem idzie do wyjścia. Nie muszę życzyć mu powodzenia ani zapewniać, że nie ma się czym przejmować. Zna swoje miejsce i o ile pamiętam, znał je zawsze. Moje pierwsze wspomnienie o nim jest z czasów, kiedy mieliśmy po cztery lata. Skarcił mnie wtedy, bo na placu zabaw nie oddałam swojej skakanki jakiejś małej dziewczynce, która nie miała się czym bawić. Caleb rzadko mnie poucza, ale zapamiętałam jego karcące spojrzenie.

Próbowałam mu kiedyś wytłumaczyć, że mam inne odruchy – w autobusie nawet nie przyszło mi do głowy, żeby ustąpić miejsca Prawemu – ale on tego nie rozumie. Zawsze mówi: „Po prostu rób, co do ciebie należy”. To dla niego łatwe, więc dla mnie też powinno być.

Czuję, jak zaciska mi się żołądek. Zamykam oczy, otwieram je dopiero po dziesięciu minutach, kiedy Caleb znowu siada.

Jest blady jak ściana. Przesuwa dłońmi po nogach tak jak ja, kiedy chcę je wytrzeć z potu. Kiedy podnosi ręce, drżą mu palce. Otwieram usta, żeby go o coś zapytać, ale słowa więzną mi w gardle. Nie wolno mi pytać o wynik testu, a jemu nie wolno odpowiadać.

Ochotnik z Altruizmu wyczytuje kolejnych dziesięć nazwisk. Dwie osoby z Nieustraszoności, dwie z Erudycji, dwie z Serdeczności, dwie z Prawości, a potem „z Altruizmu: Susan Black i Beatrice Prior”.

Wstaję, bo powinnam, ale gdyby to ode mnie zależało, siedziałabym dalej. Czuję się, jakbym miała w piersiach balon, który rośnie z każdą sekundą i zaraz mnie rozerwie od środka. Idę za Susan do wyjścia. Ci, których mijamy, pewnie nas nie rozróżniają. Mamy takie same ubrania i tak samo uczesane jasne włosy. Jedyna różnica polega na tym, że może Susan nie czuje się teraz tak, jakby za chwilę miała zwymiotować, a z tego, co widzę, dłonie nie drżą jej aż tak mocno i nie musi ściskać brzegu koszuli, żeby je uspokoić.

Czeka na nas dziesięć sal obok stołówki. Używa się ich tylko do testów przynależności, więc jeszcze nigdy w żadnej nie byłam. W przeciwieństwie do innych pomieszczeń szkoły nie są oddzielone szybą, ale lustrami. Kiedy idę do drzwi, widzę siebie, bladą i wystraszoną. Susan uśmiecha się do mnie nerwowo i wchodzi do sali numer 5, a ja do sali numer 6, gdzie czeka jakaś kobieta z Nieustraszoności.

Nie wygląda tak surowo jak ci młodzi Nieustraszeni, których widziałam. Ma małe ciemne i skośne oczy, nosi dżinsy i czarną marynarkę jak od męskiego garnituru. Dopiero kiedy się odwraca, żeby zamknąć drzwi, widzę tatuaż na jej karku, czarno-białego jastrzębia z czerwonym okiem. Gdyby serce właśnie nie podchodziło mi do gardła, zapytałabym, co on oznacza. Musi coś oznaczać.

Lustra pokrywają wewnętrzne ściany sali. Mogę obejrzeć swoje odbicie pod każdym kątem: szary materiał ukrywający kształt pleców, moją długą szyję, moje zaczerwienione dłonie z wystającymi kostkami. Sufit błyszczy białym światłem. Na środku sali stoi rozkładany fotel, taki jak u dentysty, a obok jakaś maszyna. To miejsce wygląda, jakby działy się tu straszne rzeczy.

– Nie bój się – odzywa się kobieta. – To nie boli.

Włosy ma czarne i proste, ale w świetle widzę, że poprzetykane siwizną.

– Usiądź wygodnie. Mam na imię Tori.

Niezdarnie siadam na fotelu, odchylam się i opieram głowę na zagłówku. Światło razi mnie w oczy. Tori robi coś przy urządzeniu po mojej prawej stronie. Próbuję się skupić na niej, a nie na kablach w jej dłoniach.

– Dlaczego jastrząb? – wypalam, kiedy przyczepia mi elektrody do czoła.

– Jeszcze nigdy nie spotkałam ciekawskiej Altruistki – odpowiada, unosząc brwi.

Przechodzi mnie dreszcz, na ramionach pojawia się gęsia skórka. Moja ciekawość to błąd, zdrada zasad Altruizmu.

Nucąc pod nosem, przyciska mi następną elektrodę do czoła.

– W niektórych częściach starożytnego świata jastrząb symbolizował słońce – wyjaśnia. – Kiedy kazałam go sobie wytatuować, myślałam, że jeśli zawsze będę miała słońce na sobie, to już nie będę się bała ciemności.

Staram się powstrzymać od kolejnego pytania, ale nie mogę.

– Boisz się ciemności?

– Bałam się ciemności – poprawia. Następną elektrodę przycis­ka do własnego czoła i podłącza do niej kabel. Wzrusza ramionami. – Teraz przypomina mi o strachu, który przezwyciężyłam.

Staje za mną. Ściskam poręcze tak mocno, że aż bieleją mi kostki. Kobieta przeciąga kable do siebie, przyczepia je do mnie, do siebie, do maszyny za sobą. Potem podaje mi fiolkę przezroczystego płynu.

– Wypij.

– Co to jest? – Gardło mam spuchnięte, z trudem przełykam ś­­linę. – Co się teraz stanie?

– Nie mogę ci powiedzieć. Po prostu mi zaufaj.

Wypuszczam powietrze z płuc i wlewam do ust zawartość fiolki. Oczy mi się zamykają.

*

Otwieram je po chwili, ale jestem już gdzie indziej. Znowu stoję w szkolnej stołówce, jednak wszystkie długie stoły są puste, a przez szklane ściany widzę, że pada śnieg. Na blacie przede mną są dwa koszyki. W jednym leży kawałek sera, w drugim nóż długi jak moje przedramię.

– Wybieraj – rozkazuje kobiecy głos za mną.

– Jak to?

– Wybieraj – powtarza.

Oglądam się przez ramię, ale nikogo nie ma. Odwracam się z powrotem do koszyków.

– Co mam z tym zrobić?

– Wybieraj! – wrzeszczy głos.

Kiedy na mnie krzyczy, strach znika, zastępuje go upór. Marszczę brwi i krzyżuję ramiona.

– Jak sobie chcesz – mówi głos.

Koszyki znikają. Słyszę skrzypienie drzwi i odwracam się, żeby zobaczyć, kto wchodzi. Widzę, że nie „kto”, tylko „co”. Kilka metrów przede mną stoi jakiś pies o szpiczastym pysku. Czai się, skrada, szczerzy białe kły. Z głębi jego gardła dobiega warczenie i teraz wiem, do czego przydałby mi się ser. Albo nóż. Ale już za późno.

Myślę o ucieczce, jednak pies będzie ode mnie szybszy. Nie dam rady go przygnieść do podłogi. Serce mi wali. Muszę podjąć decyzję. Gdybym tylko mogła przeskoczyć blat i użyć go jako tarczy – nie, przecież jestem za niska, żeby dać takiego susa, i za słaba, żeby przewrócić stół.

Pies warczy, ten dźwięk niemal wibruje mi w czaszce.

Według książki do biologii psy wyczuwają strach dzięki substancjom chemicznym wydzielanym pod wpływem stresu przez ludzkie gruczoły – takie same substancje wydziela szczuta przez psy zwierzyna. Zapach strachu skłania je do ataku. Pies zbliża się powoli, pazurami drapie o podłogę.

Nie mogę uciec. Nie mogę walczyć. Wdycham więc śmierdzący oddech psa i próbuję nie myśleć, co właśnie jadł. W jego oczach nie ma białek, tylko lśniąca czerń.

Co jeszcze wiem o psach? Nie powinnam mu patrzeć w oczy. To oznaka agresji. Pamiętam, że kiedy byłam mała, prosiłam ojca o pieska, ale teraz, gdy wpatruję się w podłogę pod psimi łapami, nie mogę sobie przypomnieć dlaczego. Zwierzę się zbliża, wciąż warczy. Jeżeli patrzenie mu w oczy to oznaka agresji, co jest oznaką uległości?

Oddycham głośno, ale spokojnie. Klękam. Wcale nie mam ochoty kłaść się przed psem na podłodze, bo wtedy kły znajdą się na wysokości mojej twarzy. To jednak najlepsze wyjście, jakie mam. Wyciągam do tyłu nogi i opieram się na łokciach. Pies podkrada się bliżej, coraz bliżej, aż w końcu czuję jego ciepły oddech. Drżą mi ramiona.

Szczeka mi do ucha. Zaciskam zęby, żeby nie krzyczeć.

Coś szorstkiego i wilgotnego dotyka mojego policzka. Pies przestaje warczeć. Dyszy, kiedy unoszę głowę, żeby znowu na niego popatrzeć. Liże mnie po twarzy. Marszczę czoło i siadam w kucki. Zwierzę opiera się łapami o moje kolana, liże mi podbródek. Wzdrygam się, wycieram ślinę i się śmieję.

– Wcale nie jesteś taką straszną bestią, co?

Wstaję powoli, żeby go nie wystraszyć, ale teraz wydaje się całkiem innym zwierzęciem niż jeszcze kilka sekund temu. Ostrożnie wyciągam rękę, tak żebym mogła ją w razie czego cofnąć. Zwierzę trąca ją łbem. Nagle zaczynam się cieszyć, że nie wzięłam noża.

Mrugam, a gdy znów otwieram oczy, po drugiej stronie pokoju stoi jakieś dziecko w białym ubranku. Wyciąga ręce i piszczy:

– Piesek!

Mała dziewczynka biegnie do stojącego obok mnie zwierzęcia. Otwieram usta, żeby ją ostrzec, ale jest za późno. Pies się odwraca. Nie warczy, tylko szczeka, ujada i kłapie zębami, a mięśnie napinają mu się jak kłębki drutu. Szykuje się do skoku. Bez namysłu sama skaczę. Rzucam się na psa, ściskam ramionami jego grubą szyję.

Uderzam głową o podłogę. Zwierzę znika, mała dziewczynka też. Jestem w sali testów sama. Powoli się obracam i nie widzę siebie w żadnym z luster. Otwieram drzwi, wychodzę na korytarz, ale to nie korytarz, to autobus. Wszystkie miejsca są zajęte.

Staję w przejściu między siedzeniami, łapię się poręczy. Obok siedzi jakiś mężczyzna z gazetą. Papier zasłania mu twarz, ale widzę jego dłonie. Ma na nich blizny, chyba od poparzeń. Ściska gazetę tak mocno, jakby chciał ją pomiąć.

– Znasz tego faceta? – pyta.

Stuka palcem w fotografię na pierwszej stronie. Nad nią jest nagłówek: „Brutalny morderca wreszcie schwytany!”. Wpatruję się w słowo „morderca”. Dużo czasu minęło, odkąd ostatnio je czytałam, sam jego kształt napełnia mnie przerażeniem.

Na zdjęciu widać brodatego młodego mężczyznę o zwyczajnej twarzy. Mam wrażenie, że skądś go znam, ale nie potrafię sobie przypomnieć skąd. Jednocześnie wydaje mi się, że to zły pomysł, żeby się do tego przyznawać.

– I co? – W jego głosie słyszę złość. – Znasz go?

Zły pomysł. Nie – bardzo zły pomysł. Serce mi wali. Mocno ściskam poręcz. Chcę powstrzymać drżenie rąk, żeby się nie zdradzić. Jeśli przyznam się, że znam człowieka ze zdjęcia, to stanie się ze mną coś strasznego. Muszę jakoś przekonać mężczyznę, że nie znam. Mogę chrząknąć i wzruszyć ramionami – chociaż wtedy skłamię.

Chrząkam.

– Znasz go?

Wzruszam ramionami.

– No to jak?

Przechodzi mnie dreszcz. Mój strach nie ma sensu. To tylko test, to nie dzieje się naprawdę.

– Nie znam – odpowiadam swobodnie. – Nie mam pojęcia, kto to jest.

Mężczyzna wstaje, wreszcie widzę jego twarz. Nosi okulary przeciwsłoneczne, ze złością wykrzywia usta. Jego policzek poznaczony jest bliznami, tak samo jak jego dłonie. Oddech cuchnie mu papierosami. To nie dzieje się naprawdę, przypominam sobie. To nie dzieje się naprawdę.

– Kłamiesz – mówi. – Kłamiesz!

– Nie kłamię.

– Widzę po twoich oczach.

Prostuję się.

– Na pewno nie.

– Jeśli go znasz – ścisza głos – mogłabyś mnie uratować. Mog­łabyś mnie uratować!

Mrużę oczy.

– Hm. – Zagryzam zęby. – Nie znam.ROZDZIAŁ 3

Kiedy się budzę, mam spocone dłonie, a w dołku ściska mnie poczucie winy. Leżę na fotelu w sali z lustrami. Odchylam głowę i widzę za sobą Tori. Zaciska wargi, zdejmuje elektrody z naszych głów. Czekam, aż powie coś o teście – że się skończył albo że dobrze wypadł. Chociaż czy taki test w ogóle może źle wypaść? Jednak niczego nie mówi, tylko dalej ściąga mi kable z czoła.

Siadam, wycieram dłonie o spodnie. Musiałam zrobić coś nie tak, nawet jeśli tylko we własnej wyobraźni. Czy Tori ma taką dziwną minę, bo nie wie, jak mi powiedzieć, że okropny ze mnie człowiek? Chcę, żeby coś powiedziała.

– To było zdumiewające – mówi. – Przepraszam, zaraz ­wracam.

Zdumiewające?

Przyciągam kolana do piersi i chowam w nich twarz. Chciałabym się popłakać, bo łzy przyniosłyby mi ulgę, ale nie potrafię. Jak można oblać test, do którego nie wolno się przygotować?

Czas mija, ja coraz bardziej się denerwuję. Co kilka sekund muszę wycierać pot z dłoni – a może po prostu tak robię, bo to pomaga mi się uspokoić. A jeśli stwierdzą, że się nie nadaję do żadnej frakcji? Musiałabym wtedy żyć na ulicy, razem z resztą bezfrakcyjnych. Ja tak nie mogę. Brak frakcji to nie tylko życie w biedzie i niewygodzie. To także życie w odcięciu od reszty społeczeństwa, od tego, co najważniejsze – od wspólnoty.

Matka powiedziała mi kiedyś, że samotnie nie da się przetrwać – a gdyby nawet jakoś się udało, to nikt nie chce takiego życia. Bez frakcji nie miałoby celu ani sensu.

Kręcę głową. Nie wolno mi tak myśleć. Muszę być spokojna.

Wreszcie drzwi się otwierają i wchodzi Tori. Łapię za poręcze fotela.

– Przepraszam, że cię zmartwiłam – mówi. Staje obok mnie, z rękami w kieszeniach. Jest zdenerwowana i blada. – Beatrice, twoje wyniki nie były jednoznaczne. Zwykle na każdym etapie symulacji eliminuje się jedną albo więcej frakcji, ale w twoim przypadku wykluczono tylko dwie.

Wpatruję się w nią.

– Dwie? – Gardło mam tak ściśnięte, że aż ciężko mi mówić.

– Gdybyś odruchowo poczuła niechęć do noża i wybrała ser, symulacja poprowadziłaby cię według innego scenariusza, który potwierdziłby twoją przynależność do Serdeczności. Tak się nie stało, dlatego Serdeczność została wykluczona. – Tori drapie się po karku. – Zazwyczaj symulacja postępuje liniowo, wskazuje jedną frakcję poprzez wykluczenie innych. Twoje wybory nie pozwalały jednak wykluczyć drugiej możliwości, Prawości, dlatego musiałam zmienić symulację i umieścić cię w autobusie. Ten twój upór przy nieprawdzie wykluczył Prawość. – Uśmiecha się lekko. – Nie martw się. W tamtej sytuacji tylko Prawy by nie skłamał.

Rozluźnia się jeden z węzłów zasupłanych w moim żołądku. Może nie jestem aż taka okropna.

– To jednak nie mówi wszystkiego. Nie kłamią Prawi… ale i Altruiści – ciągnie. – I tu mamy problem.

Otwieram usta.

– Z jednej strony, wolałaś sama rzucić się na psa, niż pozwolić mu zaatakować dziewczynkę, a to reakcja zorientowana na Altruizm… a z drugiej, kiedy tamten mężczyzna powiedział, że prawda by go uratowała, i tak nie chciałaś jej zdradzić. Taka odpowiedź nie wskazuje już na Altruizm – wzdycha. – To, że nie uciekłaś przed psem, świadczy o przynależności do Nieustraszonych, ale na to samo wskazuje wybór noża, a tego nie zrobiłaś – chrząka. – Z rozmysłem zareagowałaś na psa, i to wskazuje na silną skłonność do Erudycji. Nie mam pojęcia, co skłoniło cię do decyzji podjętych na pierwszym etapie, ale…

– Chwileczkę – przerywam jej. – Czyli nie masz pojęcia, jaka jest moja przynależność?

– I tak, i nie. Moim zdaniem jednakowo nadajesz się do Altruizmu, Nieustraszonych i Erudycji – wyjaśnia. – Takich, którzy uzyskują podobny wynik… – ogląda się przez ramię, jakby myślała, że ktoś się za nią pojawi – nazywa się Niezgodnymi.

Ostatnie słowo wypowiada tak cicho, że ledwo je słyszę. Znowu wygląda na zdenerwowaną i zmartwioną. Obchodzi fotel i nachyla się do mnie.

– Beatrice, w żadnym wypadku nie mów o tym nikomu. To bardzo ważne.

– Nie wolno nam rozmawiać o wynikach testów. – Kiwam głową. – Wiem.

– Nie. – Przykuca obok fotela i opiera ramiona o poręcz. Nasze twarze są w odległości zaledwie kilku centymetrów. – To coś innego. Nie chodzi mi o to, że masz teraz o tym nie mówić; chodzi o to, że nigdy nie wolno ci o tym mówić, nikomu, nieważne, co się wydarzy. Niezgodność jest bardzo niebezpieczna. Rozumiesz?

Nie rozumiem. Jak wynik testu, który nie daje rozstrzygnięcia, może być niebezpieczny? Mimo to przytakuję. I tak nie mam ochoty opowiadać o swoich wynikach.

– Dobrze. – Zsuwam ręce z poręczy i wstaję. Jest mi nieswojo.

– Proponuję, żebyś teraz poszła do domu. Musisz przemyśleć wiele spraw, a czekanie razem z innymi nic ci nie da.

– Muszę powiedzieć bratu, dokąd idę.

– Ja mu powiem.

Dotykam czoła. Kiedy wychodzę z sali, wpatruję się w podłogę. Nie potrafię spojrzeć Tori w oczy. Nie potrafię myśleć o jutrzejszej Ceremonii Wyboru.

Wybór należy teraz do mnie, bez względu na test.

Altruizm, Nieustraszoność. Erudycja.

Niezgodność.

*

Postanawiam nie jechać autobusem. Jeśli wrócę wcześniej, ojciec to zauważy, gdy pod koniec dnia sprawdzi domowe rejestry, i będę musiała wytłumaczyć, co się stało. Idę więc piechotą. Muszę spotkać się z Calebem, zanim powie coś rodzicom. Caleb potrafi dochować tajemnicy.

Idę środkiem ulicy. Autobusy zwykle jeżdżą blisko krawężników, więc tutaj jest bezpieczniej. Czasem na ulicach niedaleko swojego domu widzę ślady żółtych linii. Teraz, gdy jeździ tak mało samochodów, linie do niczego się nie przydają. Nie potrzebujemy też sygnalizatorów, ale gdzieniegdzie jeszcze kołyszą się groźnie nad ulicą, jakby w każdej chwili mogły spaść.

Powoli odnawiane miasto to przeplatanka nowych, czystych budynków i starych, walących się ruder. Nowe domy stoją głównie niedaleko bagna, które dawno temu było jeziorem. Większość remontów przeprowadza agencja ochotników z Altruizmu, dla której pracuje moja matka.

Gdy patrzę z boku na życie Altruistów, myślę sobie, że jest piękne. Kiedy obserwuję harmonię swojej rodziny; kiedy wspólnie idziemy na kolację, a potem razem sprzątamy i nikogo nie trzeba o to prosić; kiedy widzę, jak Caleb pomaga obcym ludziom nosić zakupy – wtedy znowu zakochuję się w tym życiu. Prob­lemy zaczynają się dopiero, gdy sama próbuję tak żyć. Chyba nigdy nie robię tego szczerze.

Jednak wybór innej frakcji oznaczałby, że na zawsze opuszczę rodzinę.

Zaraz za sektorem Altruizmu ciągnie się pasmo szkieletów domów i popękanych chodników, przez które teraz idę. W niektórych miejscach droga zupełnie się zapadła, odsłaniając kanały i puste tunele metra – muszę je uważnie omijać. Gdzie indziej tak mocno śmierdzi odpadkami i ściekami, że zatykam nos.

To właśnie tutaj mieszkają bezfrakcyjni. Nie udało im się przejść inicjacji w wybranej frakcji, dlatego żyją w nędzy i zajmują się tym, czego inni nie chcą robić. Są dozorcami, śmieciarzami, pracują na budowach, przędą tkaniny, kierują pociągami i autobusami. Za swoją pracę dostają jedzenie i ubranie. Ale jak powtarza matka, jednego i drugiego za mało.

Widzę jakiegoś bezfrakcyjnego, stoi przede mną na rogu ulicy. Nosi podarte brązowe łachmany, na szczęce ma obwisłą skórę. Wpatruje się we mnie. Odwzajemniam spojrzenie, nie potrafię odwrócić wzroku.

– Przepraszam – odzywa się zachrypniętym głosem. – Masz jakieś jedzenie?

Coś ściska mnie za gardło. Słyszę wewnętrzny surowy nakaz: „Schyl głowę i idź dalej”. Nie, nie powinnam bać się tego człowieka. Potrzebuje pomocy, a ja powinnam mu pomóc.

– Eee… tak – odpowiadam.

Sięgam do torby. Ojciec mówi, żebym zawsze nosiła coś do jedzenia, właśnie na taki wypadek. Podaję mężczyźnie małą paczkę suszonych kawałków jabłka.

Sięga po nie, ale zamiast wziąć owoce, zaciska dłoń na moim nadgarstku. Uśmiecha się. Na przodzie brakuje mu zęba.

– Rany, ale ty masz piękne oczy – mówi. – Szkoda, że cała reszta taka zwyczajna.

Serce mi łomocze. Szarpię rękę, ale on ściska jeszcze mocnej. W jego oddechu wyczuwam coś kwaśnego i nieprzyjemnego.

– Kochana, chyba jesteś trochę za młoda, żeby tu sama chodzić.

Przestaję się szarpać, bardziej się wyprostowuję. Wiem, że wyglądam na młodszą. Nie trzeba mi tego przypominać.

– Jestem starsza, niż wyglądam – odpowiadam. – Mam szesnaście lat.

Facet szerzej otwiera usta, odsłania szary trzonowiec z ciemną dziurą z boku. Trudno stwierdzić, czy się teraz śmieje, czy krzywi.

– Więc dzisiaj jest twój specjalny dzień? Dzień przed ­wyborem?

– Puść mnie. – W uszach mi dzwoni. Mój głos brzmi wyraźnie i stanowczo. Nie spodziewałam się tego. Jakby nie należał do mnie.

Jestem gotowa. Wiem, co robić. Wyobrażam sobie, jak cofam łokieć i uderzam. Widzę odlatującą ode mnie torebkę z jabłkami. Słyszę, jak biegnę. Jestem gotowa do akcji.

Ale wtedy bezfrakcyjny puszcza nadgarstek, zabiera jabłka i mówi:

– Wybierz mądrze, dziewczynko.ROZDZIAŁ 4

Według zegarka na swoją ulicę docieram pięć minut wcześniej niż zwykle. Zegarek to jedyna ozdoba, jaką wolno nosić Altruistom, tylko dlatego, że jest potrzebna. Mój ma szary pasek i szklaną szybkę. Jeśli odpowiednio ją przechylę, na ręce prawie widzę swoje odbicie.

Na mojej ulicy wszystkie domy mają ten sam rozmiar i kształt. Zbudowane są z szarego betonu. Do tego kilka okien – takich zwyk­łych, praktycznych prostokątów. Na trawnikach rośnie palusznik, a skrzynki pocztowe są z matowego metalu. Niektórym ten widok może się wydawać ponury, ale mnie uspokaja jego prostota.

Wbrew temu, co myślą w innych frakcjach, ta prostota nie wzięła się z niechęci do oryginalności. Domy, ubrania, fryzury mają nam pomóc zapomnieć o sobie samych i chronić przed próżnością, chciwością i zawiścią, które są odmianami egoizmu. Kiedy posiadamy niewiele, to i chcemy niewiele, wszyscy jesteśmy równi, niczego sobie nie zazdrościmy.

Próbuję to polubić.

Siadam przed domem na schodkach i czekam na Caleba. Nie trwa to długo. Po chwili widzę ubrane na szaro postacie idące ulicą. Słyszę śmiech. W szkole staramy się nie zwracać na siebie uwagi, w domu jednak zaczynamy się bawić i śmiać. Ale nawet wtedy nikt nie lubi moich złośliwych uwag. Złośliwość jest zawsze czyimś kosztem. Może i lepiej, że w Altruizmie każą mi ją tłumić. Może wcale nie muszę opuszczać rodziny. Może gdybym bardzo się starała zachowywać jak Altruistka, udawanie zmieniłoby się w rzeczywistość.

– Beatrice! – woła Caleb. – Co się stało? Nic ci nie jest?

– Nie, w porządku.

Caleb stoi z Susan i jej bratem Robertem. Susan patrzy na mnie jakoś dziwnie, jakbym była kimś innym, a nie tą, którą znała jeszcze dzisiaj rano. Wzruszam ramionami.

– Po teście zrobiło mi się niedobrze. To pewnie przez ten płyn, który nam dali. Ale już mi lepiej.

Staram się uśmiechać przekonywająco. Z Susan i Robertem chyba mi się udało, bo nie wyglądają już na przejętych moim zdrowiem psychicznym, ale Caleb mruży oczy, jak zawsze, kiedy podejrzewa kogoś o kłamstwo.

– Jechaliście dzisiaj autobusem? – pytam. Wcale mnie nie obchodzi, jak Susan i Robert wracali ze szkoły, ale muszę zmienić temat.

– Ojciec musiał pracować do późna – odpowiada Susan – i powiedział, żebyśmy trochę porozmyślali przed jutrzejszą cere­monią.

Serce wali mi na myśl o ceremonii.

– Jak chcesz, przyjdź później, będziesz mile widziana – uprzejmie zaprasza ją Caleb.

– Dziękuję. – Susan uśmiecha się do niego.

Robert unosi brew, patrzy na mnie. Wymieniamy się takimi spojrzeniami już od roku, od kiedy Susan i Caleb zaczęli nieśmiało flirtować, tak jak to robią tylko Altruiści. Mój brat odprowadza Susan wzrokiem. Aż muszę go szarpnąć za ramię, żeby się ocknął. Idziemy do domu, zamykam za nami drzwi.

Caleb odwraca się do mnie. Jego ciemne, proste brwi zbiegają się i pojawia się między nimi zmarszczka. Kiedy robi taką minę, bardziej niż matkę przypomina ojca. Widzę wtedy, jak jego dalsze życie układa się tak jak życie ojca. Zostaje w Altruizmie, uczy się zawodu, żeni z Susan i zakłada rodzinę. Cudowne.

Mogę tego już nigdy nie zobaczyć.

– Teraz powiesz mi prawdę? – pyta cicho.

– Prawda jest taka, że mam z tobą o tym nie rozmawiać. A ty masz mnie o to nie pytać.

– Naginasz wszystkie zasady, a tej jednej nie możesz? Nawet w tak poważnej sprawie? – Marszczy brwi, przygryza kącik ust. Chociaż jego słowa brzmią oskarżycielsko, to chyba chodzi mu o wydobycie ze mnie informacji. Jakby naprawdę zależało mu na odpowiedzi.

Mrużę oczy.

– A ty powiesz? Caleb, co było w twoim teście?

Patrzymy na siebie. Słyszę gwizd lokomotywy, tak cichy, że równie dobrze mógłby to być tylko wiatr wyjący na ulicach. Poznaję ten dźwięk. Brzmi w nim Nieustraszoność, wzywa mnie.

– Tylko… nie mów rodzicom, co się stało, okej? – odzywam się po chwili.

Przez moment spogląda mi w oczy, wreszcie kiwa głową.

Chcę iść na górę i się położyć. Test, spacer i spotkanie z bezfrakcyjnym zupełnie mnie wykończyły. Ale Caleb zrobił dzisiaj śniadanie, mama lunch, a wczoraj wieczorem kolację przygotował ojciec, więc teraz moja kolej. Biorę głęboki wdech i ruszam do kuchni.

Przychodzi do mnie Caleb. Zaciskam zęby. We wszystkim mi pomaga. Najbardziej denerwuje mnie w nim właśnie ta naturalna dobroć, ta wrodzona ofiarność.

Pracujemy razem, nie odzywamy się do siebie. Gotuję groszek na kuchence. Caleb rozmraża cztery kawałki kurczaka. Teraz jemy głównie mrożonki albo konserwy, bo farmy leżą bardzo daleko. Matka kiedyś mi opowiadała, że dawno temu byli tacy ludzie, którzy specjalnie nie kupowali żywności genetycznie zmodyfikowanej, bo uważali, że jest nienaturalna. My nie mamy wyboru.

Gdy rodzice wracają do domu, kolacja jest gotowa, a stół nakryty. Ojciec stawia teczkę na podłodze i całuje mnie w głowę. Inni widzą w nim człowieka, który nie znosi sprzeciwu, może nawet za bardzo – ale on jest też czuły. Staram się dostrzegać tylko jego dobre strony. Naprawdę się staram.

– Jak poszedł test? – pyta.

Nakładam groszek do wazy.

– Świetnie. – Nie mogłabym zostać Prawą. Za łatwo kłamię.

– Słyszałam, że przy jednym z testów zrobiło się jakieś zamieszanie – wtrąca się matka.

Tak jak ojciec, ona też pracuje w administracji, ale kieruje projektami związanymi z rozwojem miasta. Zajmuje się rekrutacją ochotników do przeprowadzania testów przynależności. Większość czasu spędza jednak na pomocy bezfrakcyjnym. Zaopatruje ich w jedzenie, szuka dla nich mieszkań i pracy.

– Naprawdę? – zaciekawia się ojciec.

Problemy z testami przynależności zdarzają się rzadko.

– Niewiele o tym wiem, ale moja przyjaciółka Erin mówiła, że przy jednym z testów coś poszło tak źle, że wyniki trzeba było podać ustnie. – Matka kładzie serwetkę przy każdym nakryciu. – Najwyraźniej jakiś uczeń źle się poczuł i odesłano go wcześniej do domu. – Wzrusza ramionami. – Mam nadzieję, że nikomu nic się nie stało. A wy, słyszeliście coś o tym?

– Nie. – Caleb uśmiecha się do matki.

On też nie mógłby zostać Prawym.

Siedzimy przy stole. Posiłek zawsze podajemy od prawej strony, nikt nie zaczyna jeść, aż wszyscy go nie dostaną. Ojciec wyciąga ręce do matki i brata, a oni wyciągają ręce do niego i do mnie. Dziękuje Bogu za jedzenie, pracę, przyjaciół i rodzinę. W Altruizmie nie wszystkie rodziny są religijne, ale ojciec mówi, że powinniśmy starać się nie dostrzegać takich różnic, bo to tylko by nas dzieliło. Nie wiem, co o tym myśleć.

– A teraz – matka zwraca się do ojca – opowiadaj.

Chwyta ojca za dłoń i kciukiem zatacza mu małe kółko po kostkach. Wpatruję się w ich złączone ręce. Moi rodzice się kochają, ale przy nas rzadko okazują sobie czułość. Uczyli nas, że kontakt fizyczny ma w sobie wielką siłę, dlatego od dziecka się go wystrzegam.

– No, powiedz, co cię dręczy? – dodaje matka.

Wpatruję się w talerz. Czasem zaskakuje mnie jej wyczucie. Teraz mam wyrzuty sumienia. Dlaczego tak bardzo skupiłam się na sobie, że nie zauważyłam głębokiej zmarszczki na czole ojca i tego, że się zgarbił?

– Miałem ciężki dzień w pracy – zaczyna. – Tak naprawdę to Marcus miał ciężki dzień. Nie powinienem mieć do niego pretensji.

Marcus pracuje razem z ojcem. Obaj stoją na czele rządu. Miastem rządzi rada złożona z pięćdziesięciu osób, samych przedstawicieli Altruizmu, bo naszą frakcję uważa się za nieprzekupną właśnie dlatego, że jesteśmy tacy bezinteresowni. Liderzy Altruizmu są wybierani spośród równych, bierze się przy tym pod uwagę nienaganny charakter, przywiązanie do zasad i zdolności przywódcze. Przedstawiciele innych frakcji na spotkaniach rady mogą wypowiadać się w różnych sprawach, ale to ona podejmuje ostateczną decyzję. Jej członkowie działają wspólnie, ale Marcus ma największe wpływy.

Tak jest od nastania Wielkiego Pokoju, kiedy utworzono frakcje. Myślę, że ten system przetrwał, bo wszyscy się boimy tego, do czego by doszło, gdyby go nie było: wojny.

– Chodzi o ten reportaż Jeanine Matthews? – pyta matka.

Jeanine Matthews jest w radzie jedyną przedstawicielką Erudycji. Wybrano ją, bo ma wysoki iloraz inteligencji. Ojciec często na nią narzeka.

Unoszę wzrok.

– Reportaż?

Caleb rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie. Nie wolno nam odzywać się przy stole, chyba że rodzice o coś zapytają. Zwykle tego nie robią. Ojciec mówi, że uwaga, jaką im poświęcamy, to nasz dar dla nich. Oni poświęcają nam uwagę po kolacji w salonie.

– Tak. – Ojciec mruży oczy. – Ci aroganccy, przemądrzali… – urywa i chrząka. – Przepraszam. Ale ona w reportażu atakuje charakter Marcusa.

Unoszę brwi.

– Co to znaczy? – pytam.

– Beatrice. – Caleb gasi mnie spokojnie.

Pochylam głowę, obracam widelec – tam i z powrotem, tam i z powrotem. Czekam, aż przestaną mnie piec policzki. Nie lubię, jak ktoś mi zwraca uwagę. Szczególnie brat.

– To znaczy – odpowiada ojciec – że jej zdaniem syn Marcusa wybrał Nieustraszoność zamiast Altruizmu, bo Marcus był dla niego okrutny i brutalny.

Niewiele osób urodzonych w Altruizmie postanawia go opuścić. Kiedy stanie się coś takiego, pamiętamy o tym. Dwa lata temu Tobias, syn Marcusa, przeszedł z naszej frakcji do Nieustraszonych. Marcus się załamał. Tobias jest jego jedynym dzieckiem – i jedyną rodziną, od kiedy żona zmarła, rodząc drugie dziecko. Noworodek umarł kilka minut po niej.

Nigdy nie spotkałam Tobiasa. Rzadko brał udział we wspólnych uroczystościach naszej społeczności i nigdy nie przychodził do nas z ojcem na kolację. Mój ojciec często mówił, że to dziwne – ale teraz to już bez znaczenia.

– Okrutny? Marcus? – Matka kręci głową. – Biedny człowiek. Jakby jeszcze trzeba mu było przypominać o stracie.

– Chciałaś powiedzieć: o zdradzie, jakiej dopuścił się jego syn? – odparł chłodno ojciec. – Nie powinienem się temu dziwić. Erudycja atakuje nas tymi reportażami już od miesięcy. A to jeszcze nie koniec. Będzie tego więcej, zapewniam.

Nie powinnam znowu się odzywać, ale nie potrafię się powstrzymać.

– Dlaczego to robią? – wypalam.

– Beatrice, a dlaczego nie korzystasz z okazji, żeby teraz wysłuchać swojego ojca? – odpowiada łagodnie matka. Jej słowa są sugestią, nie poleceniem.

Patrzę ponad stołem na Caleba. Jego oczy mają wyraz niezadowolenia.

Wpatruję się w swój groszek. Nie jestem pewna, czy umiałabym dalej żyć w takim posłuszeństwie. Nie jestem w tym wystarczająco dobra.

– Dobrze wiesz dlaczego – ciągnie ojciec. – Bo mamy coś, czego chcą. Kiedy niepohamowana żądza wiedzy prowadzi do żądzy władzy, człowiek błądzi, podąża w mrok i pustkę. Powinniśmy się cieszyć, że jesteśmy mądrzejsi.

Przytakuję. Wiem, że nie wybiorę Erudycji, nawet jeśli z mojego testu by wynikało, że mogłabym. Jestem nieodrodną córką swojego ojca.

Rodzice sprzątają po obiedzie. Calebowi też nie pozwalają, żeby im pomagał, bo dzisiaj musimy być sami, a nie siedzieć w salonie. Mamy przemyśleć test.

Gdybym tylko mogła porozmawiać o tych wynikach, rodzina pewnie wsparłaby mnie w dokonywaniu wyboru. Ale mi nie wolno. Za każdym razem, gdy już słabnie moje postanowienie, żeby trzymać buzię na kłódkę, słyszę w myślach ostrzegawczy szept Tori.

Razem z Calebem wchodzę po schodach, ale na górze, gdy się rozdzielamy i idziemy do swoich sypialni, brat mnie zatrzymuje, kładzie mi dłoń na ramieniu.

– Beatrice – zaczyna poważnym tonem i patrzy mi prosto w oczy. – Powinniśmy myśleć o naszej rodzinie. – W jego głosie pojawia się zawziętość. – Ale musimy też myśleć o sobie.

Przez chwilę wpatruję się w niego. Jeszcze nigdy dotąd nie widziałam, żeby myślał o sobie, jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby namawiał do czegoś innego niż ofiarność.

Jestem tak zaskoczona słowami brata, że po prostu mówię to, czego by ode mnie oczekiwano:

– Testy nie muszą zmieniać naszych wyborów.

Caleb uśmiecha się lekko.

– A może powinny?

Ściska mi ramię i idzie do swojego pokoju. Zaglądam do niego, widzę niepościelone łóżko i stos książek na biurku. Caleb zamyka drzwi. Chciałabym móc mu powiedzieć, że oboje czujemy to samo. Chciałabym porozmawiać z nim tak, jak chcę, a nie jak powinnam. Ale przyznać się, że sama potrzebuję pomocy… na to nie mogę się zdobyć – dlatego się odwracam.

Wchodzę do swojego pokoju. Kiedy zamykam za sobą drzwi, uświadamiam sobie, że decyzja może okazać się łatwa. Wybranie Altruizmu wymaga wielkiej bezinteresowności, a wybranie Nieustraszonych wielkiej odwagi. Ta cecha, która jutro przeważy, pokaże, do czego pasuję. Jutro obie cechy będą we mnie walczyć i tylko jedna wygra.