Niezłomne serca - ebook

Pro­log

Zima 1882

Hrab­stwo Co­oke, Tek­sas

Ma­la­chi Shaw z wiel­kim tru­dem od­zy­skał przy­tom­ność. Prawdę mó­wiąc, wszystko, co do tej pory osią­gnął w swoim trzy­na­sto­let­nim ży­ciu, wy­ma­gało wiel­kiego trudu. Nie było to jed­nak nic, czym warto by się chwa­lić. Ot, sie­rota, wy­gło­dzony i… zmar­z­nięty. To wła­śnie jako pierw­sze od­czuły jego zmy­sły. Zimno. Nie ja­kieś zmar­z­nię­cie, gdy ktoś sku­lił się pod scho­dami baru w zbyt cien­kim ubra­niu, kiedy wiał prze­szy­wa­jący pół­nocny wiatr. Nie. To zimno było tak ostre, że aż pa­liło. Co zu­peł­nie nie miało sensu…

Mal pod­niósł z ję­kiem głowę i spró­bo­wał przy­cią­gnąć do sie­bie ręce, aby się nimi po­de­przeć. Wtedy po­czuł ko­lejną falę bólu. Rwało go w ra­mie­niu, miał obo­lałe że­bra, a głowa spra­wiała wra­że­nie, jakby zde­rzyła się z po­cią­giem. A, wła­śnie… Prze­cież tak się stało.

Po­woli wy­grze­by­wał się z za­spy, w któ­rej wy­lą­do­wał. W gło­wie wi­ro­wały mu wspo­mnie­nia. Wsko­czył do po­ciągu, tak jak to ro­bił już kilka razy w ciągu ostat­niego mie­siąca, od­kąd jego ojca pi­jaka pod­czas próby przej­ścia przez ulicę po­trą­cił wóz. Z ojca nie było wiel­kiego po­żytku. Mal mu­siał szu­kać je­dze­nia po śmiet­ni­kach, a tym­cza­sem jego opie­kun wy­da­wał na whi­skey wszel­kie drobne, ja­kie tylko uda­wało mu się wy­grać w karty. Ale przy­naj­mniej za­pew­niał im ja­kiś dach nad głową – znisz­czony, prze­cie­ka­jący i pod­party krzy­wymi, chwie­ją­cymi się ścia­nami, które le­d­wie chro­niły przed wia­trem, ale osta­tecz­nie dach. Jed­nak ko­lej­nego ranka po tym, jak po­cho­wano ojca Mala, wła­ści­cielka za­miesz­ki­wa­nej przez nich ru­dery wy­rzu­ciła chłopca na bruk. Dała mu tak mało czasu, że le­dwo zdą­żył za­pa­ko­wać do worka swój nie­wielki do­by­tek. Te­raz roz­pacz­li­wie prze­szu­ki­wał wszystko do­koła, a worka ni­g­dzie nie było.

– Nie! – Ude­rzył pię­ścią w za­mar­z­niętą zie­mię i zwie­sił głowę.

Czego się spo­dzie­wał? Że Bóg na­gle przy­po­mni so­bie o jego ist­nie­niu i mu po­może? Ha! Nie­moż­liwe. Bóg do tej pory się nim nie in­te­re­so­wał. Dla­czego miałby to ro­bić te­raz? Le­piej sie­dzieć so­bie wy­god­nie w nie­bie i śmiać się, gdy tym­cza­sem biedny Ma­la­chi Shaw błą­dzi po omacku. Za­brał mu mamę na tyle wcze­śnie, że Mal na­wet nie pa­mię­tał, jak wy­glą­dała. Dał mu ojca, który trosz­czył się bar­dziej o swo­jego ko­lej­nego drinka niż o po­tomka. A po­tem za­brał mu na­wet to. Zo­sta­wił go sa­mego. Bez domu. Bez ni­kogo, kto chciałby go za­trud­nić. Nie dał mu żad­nej opcji poza jeż­dże­niem po­cią­gami i szu­ka­niem ja­kie­goś miej­sca, gdzie mógłby zo­stać uczci­wie po­trak­to­wany.

I do czego go to do­pro­wa­dziło? Na­tknął się na gang włó­czę­gów wo­żą­cych się wa­go­nami to­wa­ro­wymi, któ­rym się nie spodo­bało, że wszedł na ich te­ry­to­rium. Mal do­tknął dło­nią bo­le­snego guza na czole. Było ich czte­rech, wszy­scy dwa razy więksi od niego. Każdy miał swoją ko­lejkę, a ostatni po­pchnął go tak, że ude­rzył głową o me­ta­lowe drzwi. Ma­la­chi nic już po­tem nie pa­mię­tał, ale jak wi­dać, wy­rzu­cili go na ko­niec z po­ciągu.

Le­d­wie wi­dział tory na gó­rze dłu­giego na­sypu. Szkoda, że Bóg nie po­zwo­lił mu po pro­stu zła­mać karku pod­czas upadku. Ale to nie by­łoby w ogóle za­bawne.

– Le­piej zo­sta­wić so­bie tro­chę roz­rywki, co? – Spoj­rzał gniew­nie na szare niebo, które wkrótce miało się stać nie­mal czarne. – Le­piej, że­by­ście się tam ra­zem z anio­łami nie za­nu­dzili.

Mal nie­zdar­nymi ru­chami strą­cił śnieg z wło­sów i ra­mion, po czym wstał. Za­ci­ska­jąc zęby, otrze­pał so­bie spodnie. Bo­lały go palce, jakby ktoś trzy­mał je w ogniu. Szczy­pały go uszy i nos. Stra­cił czu­cie w sto­pach. Nie­do­brze…

Zro­bił kilka kro­ków, aż więk­szość bia­łego pu­chu spa­dła ze sznu­ró­wek jego trze­wi­ków. Przy­ło­żył do ust dło­nie i po­chu­chał na nie. Nie­wiele to po­mo­gło. Je­dyną rze­czą, jaka mo­głaby spra­wić, żeby nie za­marzł na so­pel, było ja­kieś schro­nie­nie. I ogień. I płaszcz. Gruba fla­ne­lowa ko­szula, jaką do­stał z da­rów dla bied­nych w ko­ściele, nie sta­no­wiła osłony przed wia­trem. Te­raz była na do­da­tek mo­kra od śniegu i chło­dziła go za­miast chro­nić.

Przy­naj­mniej w jego bu­tach nie było żad­nych dziur. Po­de­szwy były cien­kie, ale całe. Je­śli miałby wy­mie­niać to, za co jest wdzięczny, jak po­ra­dził ksiądz, który dał mu ubra­nia, byłby w sta­nie wy­li­czyć cho­ciaż tę jedną rzecz. Uznał, że to lep­sze niż nic.

Gdyby cho­ciaż tamci lu­dzie zo­sta­wili mu jego wo­rek z rze­czami. Brak worka to brak je­dze­nia, su­chych ubrań i krze­siwa.

– Prze­stań ma­ru­dzić, Mal – mruk­nął pod no­sem. – Kwę­ka­niem nie na­peł­nisz żo­łądka. Je­śli chcesz się roz­grzać, zrób coś.

Wy­pro­sto­wał ra­miona, uniósł głowę i ro­zej­rzał się do­koła, do­pa­tru­jąc się śla­dów ja­kichś za­bu­do­wań. Naj­lep­sza by­łaby ja­kaś obora, gdzie przy zwie­rzę­tach by­łoby tro­chę cie­plej. Jed­nak ni­czego ta­kiego nie wi­dział. Wszę­dzie tylko za­sy­pana śnie­giem trawa pre­rii i kilka po­je­dyn­czo ro­sną­cych dę­bów.

Czego się spo­dzie­wał? Że pod­je­dzie po­wóz i ele­gancki woź­nica bę­dzie się do niego zwra­cał: „pro­szę pana”, i spyta, do­kąd go za­wieźć? „Pro­szę mnie pod­wieźć do naj­bliż­szej obory, do­bry czło­wieku” – wy­obra­ził so­bie swoją od­po­wiedź. „I niech pan nie szczę­dzi koni”.

Mal chrząk­nął, po­sta­wił koł­nierz ko­szuli, wło­żył pie­kące dło­nie do kie­szeni i ru­szył na wschód. Ga­ine­sville po­winno być nie­da­leko stąd. To tam był, kiedy przy­szedł mu do głowy wspa­niały po­mysł, by wsko­czyć do trze­ciego wa­gonu od końca. Włó­czę­dzy od razu się na niego rzu­cili, więc po­ciąg nie mógł uje­chać zbyt da­leko do czasu, gdy go wy­pchnęli. Na pewno bę­dzie gdzieś w po­bliżu ja­kaś farma czy ran­czo z oborą, gdzie mógłby się za­trzy­mać na noc czy dwie. Mu­siał tylko zna­leźć ta­kie miej­sce, za­nim za­pad­nie noc.

Kiedy w końcu do­szedł do pierw­szych za­bu­do­wań, trząsł się tak mocno, że le­dwo stał na no­gach. Wiatr wie­jący z pół­nocy spy­chał go ze ścieżki, ale przy­naj­mniej nie pa­dał śnieg. Tam­ten ksiądz byłby z niego dumny. Wła­śnie po­dwoił swoją li­stę rze­czy, za które był wdzięczny. Chło­pak za­śmiał się lekko, ale wy­pusz­cze­nie po­wie­trza za­mie­niło się w ka­szel, który aż po­wo­do­wał ból w piersi. Mal sku­lił ra­miona, spu­ścił głowę i zwró­cił się w stronę wia­tru, by przez pole ru­szyć krót­szą drogą w kie­runku obory.

W oknach domu, który znaj­do­wał się nie­da­leko, wi­dać było świa­tło. Dym, po­nie­wie­rany wia­trem po­dob­nie jak chło­pak, wy­la­ty­wał z ko­mina pod ostrym ką­tem. Mal zwy­kle uni­kał lu­dzi, ale te­raz było mu zbyt zimno, żeby na­wet za­sta­na­wiać się nad po­szu­ki­wa­niem lep­szej kry­jówki. Je­śli uda­łoby mu się prze­spać noc w sło­mie i tro­chę ogrzać, znik­nąłby stam­tąd wcze­śnie rano, za­nim wła­ści­ciele zdążą wstać.

Od­czu­wa­jąc na­głą wdzięcz­ność za za­pa­da­jący zmierzch, Mal do­tarł wresz­cie do ściany obory i po­su­wa­jąc się po­woli, do­szedł do jej drzwi. Uchy­lił skrzy­dło znaj­du­jące się bli­żej niego tylko na tyle, by móc się przez nie prze­ci­snąć. Wśli­zgnął się do środka i wal­cząc z po­dmu­chem wia­tru, przy­trzy­mał drzwi, aby je po ci­chu za­mknąć. Ostat­nia rzecz, ja­kiej po­trze­bo­wał, to trza­śnię­cie, które mo­głoby za­nie­po­koić go­spo­da­rza. Far­me­rzy zwy­kle no­sili przy so­bie broń, a Mal nie prze­pa­dał za śru­tem.

Wyj­rzał przez szcze­linę w nie­do­mknię­tych drzwiach i po­pa­trzył na dom. Był go­towy uciec w pole, gdyby oka­zało się to ko­nieczne, jed­nak nikt się nie po­ja­wił. Chło­pak wy­pu­ścił po­wie­trze, które wstrzy­my­wał, i za­mknął drzwi. Wy­glą­dało na to, że jego li­sta po­wo­dów do wdzięcz­no­ści wy­dłu­żyła się o ko­lejny punkt. Mal uśmiech­nął się sze­roko i po­drep­tał w naj­ciem­niej­szy kąt.

Za­pach siana ła­sko­tał go w nos. Nie zwa­żał jed­nak na to, po­nie­waż cie­szył się fak­tem, że nie musi zno­sić po­dmu­chów wia­tru. Ze­sztyw­nia­łymi, drżą­cymi pal­cami zdo­łał roz­piąć gu­ziki fla­ne­lo­wej ko­szuli. Zdjął ją, po­dob­nie jak weł­niany pod­ko­szu­lek z dłu­gim rę­ka­wem, i oba te ubra­nia roz­wie­sił na drzwiach pu­stego boksu. Pró­bo­wał roz­sz­nu­ro­wać buty, ale jego palce były zbyt skost­niałe, by wal­czyć z su­płami. Stopy będą mu­siały po­cze­kać, aż od­zy­ska czu­cie w rę­kach.

Po­chu­chał so­bie na dło­nie, a na­stęp­nie prze­szedł do boksu i za­grze­bał się w ster­cie siana. Le­żał nie­ru­chomo przez dłuż­szy czas. Ko­ści­ste ręce sku­lił przy klatce pier­sio­wej i wy­soko pod­cią­gnął ko­lana. Wil­goć prze­mo­czo­nych spodni spra­wiała, że nie mógł opa­no­wać szczę­ka­nia zę­bami. Za­mknął oczy i wy­obra­żał so­bie wszyst­kie cie­płe rze­czy, ja­kie tylko był w sta­nie wy­my­ślić. Pa­lący się ogień. Weł­niany koc – nie, nic dra­pią­cego. Pi­ko­wana koł­dra. Gruba, miękka, wy­peł­niona pie­rzem koł­dra z ko­ron­ko­wymi fal­ban­kami na brze­gach. Taka, jaką kie­dyś wi­dział na wy­sta­wie skle­po­wej. Pa­ru­jąca mi­ska krup­niku…

Od­czuł mocny skurcz w żo­łądku. „Wspa­niale”. Wie­dział, że nie po­wi­nien my­śleć o je­dze­niu. Te­raz nie bę­dzie w sta­nie sku­pić się na ni­czym in­nym. Otwo­rzył oczy i przy­glą­dał się cie­niom. Może w skła­dziku, który mi­nął po dro­dze, bę­dzie ku­ku­ry­dza dla by­dła. Nie byłby to pierw­szy raz, kiedy jadłby ku­ku­ry­dzę pod­kra­dzioną zwie­rzę­tom. Obrzy­dli­wość. Twarda i su­cha. Za­wsze wbi­jała się mię­dzy zęby. Ale mo­głaby po­wstrzy­mać mę­czące ssa­nie w żo­łądku i po­zwo­lić za­snąć.

Nie­chęt­nie wy­grze­bał się z siana i otrze­pał. Za­ci­snął szczęki, aby uspo­koić dzwo­niące zęby, i po­woli udał się w miej­sce, gdzie pa­mię­tał, że wi­dział skła­dzik. Je­den z koni par­sk­nął i kop­nął w drzwi boksu, kiedy chło­pak go mi­jał.

– Spo­koj­nie – wy­szep­tał de­li­kat­nie Mal. – Nie ma co się de­ner­wo­wać. Nic tu nie zro­bię.

Koń przy­glą­dał się chło­pa­kowi wiel­kimi brą­zo­wymi oczami w sła­bym świe­tle do­cho­dzą­cym przez jedno z okien. Chłopca aż za­swę­działa szyja, ale zwie­rzę przy­naj­mniej prze­stało ko­pać.

Mal prze­szedł, wciąż utrzy­mu­jąc wzrok na ko­niu. Nie po­do­bało mu się to, jak zwie­rzę na niego pa­trzyło. Jakby z po­gardą i za­ro­zu­mia­ło­ścią. Jak żona wła­ści­ciela sklepu, która prze­ga­niała go mio­tłą za­wsze, gdy przy­ła­pała go na prze­szu­ki­wa­niu śmiet­ni­ków za bu­dyn­kiem – jak gdyby był szczu­rem.

Po­grą­żony w my­ślach Mal nie za­uwa­żył sto­ją­cej przy ścia­nie ło­paty, aż trą­cił ją bu­tem. Prze­wró­ciła się na pod­łogę z hu­kiem, który roz­szedł się echem po bu­dynku. Chło­pak za­marł. Serce wa­liło mu moc­niej niż ko­wal­ski młot.

Za­skrzy­piał ja­kiś za­wias.

Mal od­wró­cił głowę w kie­runku tego dźwięku – w lewo, w stronę przodu bu­dynku, ale nie tak da­leko jak jego drzwi.

Roz­le­gły się kroki.

Ma­la­chi pod­niósł ło­patę i przy­go­to­wał się do ciosu. Ude­rzy i uciek­nie, gdy tylko far­mer się po­każe.

Z wnę­trza głów­nego boksu w końcu wy­nu­rzyła się po­stać. Była drob­nej po­stury, z okrą­głymi, ja­snymi oczami i nim­bem ciem­nych wło­sów. Miała ja­sną cerę i okrą­głe, za­ró­żo­wione po­liczki.

Mal po­woli opu­ścił ręce i odło­żył ło­patę. Nie bę­dzie żad­nego ude­rza­nia i ucie­ka­nia, kiedy Bóg zsyła mu anioła.

– Kim je­steś? – spy­tał nie­biań­ski po­sła­niec, a jego dzie­cinny głos wy­ra­żał je­dy­nie za­cie­ka­wie­nie. Żad­nych oskar­żeń.

Mal nie był w sta­nie się ode­zwać.

Anioł nie za­dał wię­cej py­tań. Po pro­stu na niego pa­trzył.

Wtedy Mal przy­po­mniał so­bie, że nie ma ko­szuli. Ob­jął się rę­kami w pa­sie, pró­bu­jąc za­sło­nić swoją wy­chu­dzoną, nagą klatkę pier­siową. Nie chciał być nie­przy­zwo­ity. Ani po­zwo­lić, by ta osoba zo­ba­czyła jego wy­sta­jące ko­ści. W końcu miał swoją dumę.

– Musi ci być zimno – ode­zwała się wresz­cie.

Na­stęp­nie za­częła roz­pi­nać płaszcz i za­nim Mal się zo­rien­to­wał, co dziew­czyna za­mie­rza zro­bić, ta zdjęła już okry­cie i za­rzu­ciła mu na ra­miona.

Gruba wełna, na­dal cie­pła od jej ciała, była jak do­tyk nieba. Cie­pło prze­są­czyło się na prze­mar­z­niętą skórę Ma­la­chiego. Chło­pak po­my­ślał, że mógłby się roz­to­pić ni­czym świeczka w piecu.

– Co tak sto­isz i się ga­pisz, jak­byś ni­gdy nie wi­dział dziew­czyny. Włóż ręce do rę­ka­wów.

Anioł go upo­mniał. Kiedy dziew­czyna mó­wiła po­ucza­ją­cym to­nem, jej dolna warga wy­krzy­wiała się, jakby w po­iry­to­wa­niu. W końcu, po­nie­waż naj­wy­raź­niej nie ru­szał się tak szybko, jak ona by so­bie ży­czyła, od­cią­gnęła jego ręce i we­pchnęła je w zbyt krót­kie rę­kawy płasz­cza.

– Pra­wie za­mar­z­łeś – za­częła na­rze­kać, kiedy do­tknęła jego nad­garstka. To spo­strze­że­nie wcale jej nie spo­wol­niło. Po­za­pi­nała gu­ziki, a po­tem za­częła po­cie­rać jego ręce w rę­ka­wach, aby w ten spo­sób jesz­cze tro­chę je roz­grzać. Kiedy to ro­biła, on spo­glą­dał na czu­bek jej głowy. Się­gała mu do brody. Mały anio­łek, ale po­trafi się rzą­dzić.

Po chwili się od­su­nęła.

– Hmmm… To nie wy­star­cza. – Po­de­szła do drew­nia­nego sto­jaka umiesz­czo­nego przy ścia­nie, zrzu­ciła na zie­mię uzdę, która na nim wi­siała, i wzięła z niego pa­sia­stą derkę. – Sia­daj – roz­ka­zała, cią­gnąc w kie­runku chłopca ciężki koc. Kiedy zro­bił, jak po­le­ciła, za­rzu­ciła mu derkę na ko­lana. Po­now­nie po­pa­trzyła się na niego z tro­ską. Jej spoj­rze­nie za­wa­hało się przy brze­gach rę­ka­wów, skąd wy­sta­wały jego od­sło­nięte nad­garstki i dło­nie. – O! Moje rę­ka­wiczki! – Na twa­rzy dziew­czyny po­ja­wił się uśmiech. Po­de­szła do boksu, z któ­rego wcze­śniej się wy­nu­rzyła.

Szybko wró­ciła i ener­gicz­nym ru­chem po­dała Ma­lowi ja­skra­wo­czer­wone rę­ka­wiczki.

– Pro­szę. Za­łóż je. – Jej twarz na mo­ment spo­chmur­niała. – I jesz­cze szal! – Od­wi­nęła długi weł­niany szal ze swo­jej szyi i za­mo­tała wo­kół jego, osła­nia­jąc mu uszy i głowę. – Tak le­piej. – Triumf w jej gło­sie spo­wo­do­wał, że chło­pak się uśmiech­nął.

Po­now­nie mu się przyj­rzała, a nad jej ma­łym za­dar­tym no­skiem po­ja­wiły się zmarszczki. Mal po­czuł się jak je­den z bał­wa­nów, ja­kie dzieci ro­biły za szkołą, gdy tylko za­czy­nała się zima. Za­czął po­dej­rze­wać, że dziew­czyna za­raz znaj­dzie mar­chewkę i wbije mu w nos. Wcale by mu to nie prze­szka­dzało. Mar­chewka sma­ko­wa­łaby le­piej niż pa­stewna ku­ku­ry­dza.

– Twoje stopy – stwier­dziła w końcu. – Masz na­dal za­mar­z­nięte sznu­rówki. Ciotka Henry za­wsze mnie po­ga­nia, że­bym ścią­gała mo­kre buty i poń­czo­chy, za­nim stopy mi prze­mokną. Ale je­śli cho­dzi­łeś po śniegu, chyba mamy wię­cej zmar­twień niż tylko za­mo­czone palce.

„Ciotka Henry? Kto to w ogóle jest?”

Dziew­czyna uważ­nie mu się przyj­rzała.

– Stary Tar­le­ton kilka lat temu zgu­bił się w cza­sie trwa­ją­cej bu­rzy śnież­nej i zu­peł­nie od­mro­ził so­bie stopy. Trzy palce mu sczer­niały i od­pa­dły. – Prze­ka­zała te ma­ka­bryczne wia­do­mo­ści z nie­zbyt aniel­skim en­tu­zja­zmem. – Le­piej ścią­gnijmy te buty.

Usia­dła przed chłop­cem i za­częła mu roz­wią­zy­wać sznu­rówki.

Tego było już dość. Nie chciał, by anioł do­ty­kał jego śmier­dzą­cych stóp. Pew­nie po dro­dze wdep­nął w różne okropne rze­czy.

– Ja to zro­bię – od­burk­nął. Pró­bo­wał ją ode­pchnąć i zdjąć pu­chate czer­wone rę­ka­wiczki, ale ona mu nie po­zwo­liła.

– Zo­staw to! – Spoj­rzała na niego tak groź­nie, że nie śmiał się sprze­ci­wiać. – Nie po­zwolę, że­byś się prze­zię­bił, kiedy się tobą opie­kuję.

Dla­czego to ro­biła? Po­ma­gała mu, za­miast za­wo­łać swo­jego ojca, by go prze­gnał. Da­wała mu swoje ubra­nia. Mó­wiła do niego, jakby był zwy­kłym czło­wie­kiem, a nie śmie­ciem z rynsz­toka, za ja­kiego się uwa­żał.

W końcu roz­wią­zała sznu­ro­wa­dła i de­li­kat­nie zdjęła mu buty. Mal pró­bo­wał scho­wać stopy pod derką, za­nim dziew­czyna za­uwa­ży­łaby, w ja­kim sta­nie były, jed­nak ona na to nie po­zwo­liła. Ścią­gnęła mu dziu­rawe skar­pety i aż sy­czała, ko­men­tu­jąc, jak zimne miał stopy. Cie­szył się, że nie po­czer­niały jak sta­remu Tar­le­to­nowi. Były jed­nak brudne. Brzyd­kie. Wy­su­nął je z jej czy­stych dłoni i sta­rał się ukryć pod ma­te­ria­łem.

Ona nic nie po­wie­działa. Po pro­stu usia­dła przed nim na kle­pi­sku i ścią­gnęła swoje buty. Kim była? Anioł zdjął grube weł­niane skar­pety i po­szu­kał pod ko­cem jego stóp. Za­nim Mal zdą­żył za­re­ago­wać i od­su­nąć się, chwy­ciła go za prawą nogę, wy­cią­gnęła stopę i za­ło­żyła mu skar­petkę. Z po­dobną ła­two­ścią po­trak­to­wała lewą stopę. Do tego czasu on prze­stał już pró­bo­wać się jej wy­ry­wać. Być może jego mózg też był już za­mar­z­nięty, ale po­tra­fił roz­po­znać walkę, która była nie do wy­gra­nia.

Cie­pło skar­pe­tek spra­wiło, że od­czuł w sto­pach ła­sko­ta­nie, które wkrótce zmie­niło się w pa­lący ból, tak mocny, że chciał kop­nąć dziew­czynę, by go nie do­ty­kała. Ale nie zro­bił tego.

Miał wła­śnie do czy­nie­nia z naj­więk­szym bło­go­sła­wień­stwem, ja­kie go kie­dy­kol­wiek do­tąd spo­tkało. Nie chciał w ża­den spo­sób skrzyw­dzić tej dziew­czyny. Za­ci­snął więc zęby i sie­dział bez ru­chu, a ona przy­kryła derką jego obo­lałe stopy.

– A te­raz coś do środka – po­wie­działa, a na­stęp­nie wstała i wsu­nęła gołe stopy w buty, po czym po­now­nie znik­nęła w swoim bok­sie. Kiedy się wy­nu­rzyła, ru­szyła chwiej­nym kro­kiem, nio­sąc przed sobą wia­derko z mle­kiem.

Mal ze­rwał się z miej­sca i wziął na­czy­nie z jej rąk.

– Jest jesz­cze cie­płe – po­wie­działa. – Ale nie mam kubka.

Ma­la­chi po­czuł śli­no­tok na myśl o świe­żym mleku.

– Nie po­trze­buję kubka. – Przy­ło­żyłby po pro­stu usta do brzegu wia­derka i prze­chy­lił je, a kre­mowa pysz­ność wla­łaby mu się wprost do gar­dła. Ale nie. Nie mógł tak zro­bić. Nie mógłby w jej obec­no­ści pić jak zwie­rzę. Nie mógłby za­nie­czy­ścić mleka, do­ty­ka­jąc go ustami.

Ro­zej­rzał się. Na stole ro­bo­czym stał słoik do po­łowy wy­peł­niony gwoź­dziami, pi­nez­kami i róż­nymi dro­bia­zgami. Mal ru­szył w jego kie­runku, od­krę­cił wieczko i wy­sy­pał za­war­tość, nie po­zwa­la­jąc, by co­kol­wiek spa­dło na zie­mię. Wy­tarł słoik od ze­wnątrz swo­imi na­dal wil­got­nymi spodniami i wy­dmu­chał kurz ze środka.

– Może być.

Dziew­czyna zmarsz­czyła nos.

– To jest prze­cież brudne.

Uśmiech­nął się sze­roko.

– Odro­bina brudu ni­gdy mi nie za­szko­dziła.

Od­wza­jem­niła uśmiech, a to nie­mal ścięło go z nóg. Ni­gdy do­tąd nie wi­dział cze­goś tak pięk­nego, tak do­brego, a na do­da­tek skie­ro­wa­nego do niego. Ta­kie uśmie­chy były zwy­kle za­re­zer­wo­wane dla in­nych. Ta­kich, któ­rzy na to za­słu­gi­wali. On do nich nie na­le­żał.

Od­chrząk­nął, mi­nął dziew­czynę i pod­szedł do wia­derka. Nie chciał za­bru­dzić mleka, za­nu­rza­jąc słoik, więc po­sta­wił na­czy­nie na ziemi i pod­niósł wia­derko.

– Po­trzy­mam to – za­szcze­bio­tała dziew­czyna, cią­gle się uśmie­cha­jąc, jakby to wszystko było nie­sa­mo­witą przy­godą.

Mal był tak osła­biony po tym, co prze­szedł, że jego ręce aż się za­trzę­sły pod cię­ża­rem wia­derka. Tro­chę mleka po­lało się po ścian­kach sło­ika. Spoj­rzał na dziew­czynę, wstrzy­mu­jąc od­dech.

– Na­le­waj – po­na­gliła go, zu­peł­nie nie de­ner­wu­jąc się, że ob­lał jej palce mle­kiem. – Na­lej so­bie do pełna.

Na­pię­cie od­pu­ściło. Po­stą­pił zgod­nie z jej po­le­ce­niem, po czym odło­żył wia­derko i wziął od niej słoik.

Przy­ło­żył na­czy­nie do ust. Za­mknął oczy, gdy świeży, kre­mowy płyn spły­wał mu po ję­zyku. Kosz­to­wał sło­dycz. Kiedy zo­stała mu jedna trze­cia, za­trzy­mał się i odło­żył słoik.

– Dla­czego nie do­koń­czysz? Ciotka Ber­tie za­wsze każe mi wy­pi­jać mleko do końca, za­nim odejdę od stołu.

„Czy przed chwilą nie było mowy o ciotce Henry?” Ma­la­chi zi­gno­ro­wał tę myśl. Imię ciotki nie miało zna­cze­nia.

– Zo­sta­wiam so­bie na póź­niej. – Na­uczył się, żeby nie zja­dać od razu wszyst­kiego, co zna­lazł. Ni­gdy nie wia­domo, kiedy bę­dzie na­stępna oka­zja. Le­piej scho­wać so­bie tro­chę, póki jesz­cze jest co.

– Mamy jesz­cze dużo. – Ski­nęła głową w kie­runku wia­derka z mle­kiem.

– To twoje. Two­jej ro­dziny.

Dziew­czyna dziw­nie na niego po­pa­trzyła. Tak, jakby nie zro­zu­miał, co przed chwilą po­wie­działa.

– Ciotki nie będą miały nic prze­ciwko temu.

Mal po­trzą­snął głową.

– Jak chcesz.

Jego anioł ro­zej­rzał się po obo­rze, spra­wia­jąc wra­że­nie już nie tak apo­dyk­tycz­nego, jak wów­czas, kiedy chło­pak zo­ba­czył go po raz pierw­szy. Dziew­czyna ob­jęła się wo­kół pasa i pró­bo­wała ukryć, że się trzę­sie.

– Zmar­z­łaś – za­uwa­żył Mal ostrzej, niż po­wi­nien. Po­my­ślał, że dziew­czyna mo­gła mu po­wie­dzieć, iż było jej zimno. Na­tych­miast od­dał jej rę­ka­wiczki i zdjął z sie­bie płaszcz. – Mu­sisz wró­cić do domu, mała. Usiąść przy piecu, czy coś ta­kiego…

– Nie je­stem dziec­kiem. – Ale gdy jej wargi się wy­krzy­wiły, Mal utwier­dził się w swoim prze­ko­na­niu. Nie po­winna się trząść w chłod­nej obo­rze, kiedy miała cie­pły dom.

– Zmy­kaj, mała. Dam so­bie radę.

Za­ło­żyła płaszcz i rę­ka­wiczki.

– Jak masz na imię? – spy­tała.

Spoj­rzał na nią gniew­nie, po czym w końcu ustą­pił.

– Ma­la­chi.

Uśmiech­nęła się po­now­nie, spra­wia­jąc, że nie­mal za­krę­ciło mu się w gło­wie.

– Ja je­stem Emma.

– Do­brze – wy­ce­dził, na­dal czu­jąc się winny, że po­zwo­lił jej zmar­z­nąć. – A te­raz zmy­kaj.

Znik­nęła. A ra­zem z nią świa­tło. Zo­sta­wiła Mala sa­mego. W ciem­no­ści. Tam, gdzie było jego miej­sce.

Przy­zwy­czaił się. Coś ta­kiego nie po­winno mu prze­szka­dzać. Szcze­rze mó­wiąc, nie prze­szka­dzało mu przez wiele lat. Te­raz jed­nak za­częło. Po­nie­waż te­raz prze­ko­nał się, czego mu bra­ko­wało.

Pod­niósł derkę i otu­lił się nią. Po­tem wziął słoik i skie­ro­wał się do swo­jego ką­cika, żeby za­grze­bać się w sia­nie. Za­trzy­mał go wi­dok wia­derka z mle­kiem. Dziew­czyna je zo­sta­wiła. Prze­szedł go dreszcz. Czy to zna­czy, że wróci? Czy może zo­stawi mleko? Po­rzuci… jak wszy­scy po­rzu­cali jego. Może po­wi­nien je za­nieść przed drzwi, aby po­dzię­ko­wać jej za po­moc.

Schy­lił się, żeby chwy­cić wia­derko, ale w tym mo­men­cie drzwi obory sze­roko się otwo­rzyły.

– Do­bre wie­ści, Ma­la­chi! – Emma stała przy wej­ściu, a jej uśmiech był tak ra­do­sny i pro­mienny, że chło­pak pra­wie mu­siał pod­nieść rękę, by prze­sło­nić so­bie oczy. – Ciotki po­wie­działy, że mo­żesz zo­stać!I

Lato 1894

Har­per’s Sta­tion, Hrab­stwo Bay­lor, Tek­sas

Emma Chan­dler od­cze­piła kartkę z po­gróż­kami z gwoź­dzia, któ­rym no­tatka była przy­bita do drzwi. Zmięła to okro­pień­stwo w dłoni i wsu­nęła do kie­szeni spód­nicy. Prawdę mó­wiąc, wo­la­łaby rzu­cić tę kartkę na ulicę, prze­pę­dzić przez nią pięć­dzie­siąt koni, na­pluć na nią, ob­rzu­cić bło­tem, a na ko­niec pod­pa­lić i pa­trzeć, jak zmieni się w kupkę nie­szko­dli­wego po­piołu, który może zo­stać zdmuch­nięty przez wiatr.

Jak można gro­zić jej ko­bie­tom? Ten nik­czem­nik nie ma prawa!

– Robi się co­raz śmiel­szy. – Sto­icki głos przy­ja­ciółki prze­bił się przez jej bu­rzę emo­cji i przy­po­mniał, że na­rze­ka­nie na nie­spra­wie­dli­wość rzadko pro­wa­dzi do roz­wią­za­nia pro­blemu.

Wy­wa­żone pla­no­wa­nie – tego wła­śnie po­trze­bo­wały.

– Tak. – Emma ro­zej­rzała się do­koła w po­szu­ki­wa­niu śla­dów au­tora no­tatki, mimo iż wie­działa, że ni­czego nie znaj­dzie. Ni­gdy jesz­cze nie zna­la­zła. A to była już trze­cia wia­do­mość, jaką ten ktoś zo­sta­wił w ciągu ostat­nich dwóch ty­go­dni. Każdą w miej­scu po­ło­żo­nym nieco głę­biej w ob­rę­bie ko­lo­nii. – Ale przy­naj­mniej to na­dal je­dy­nie słowa.

– Nie mamy gwa­ran­cji, że za­wsze tak bę­dzie. – Vic­to­ria Adams wy­po­wie­działa na głos naj­więk­sze obawy Emmy. – Je­śli słowa nie spra­wią, że do­sta­nie to, czego chce, może po­su­nąć się do ko­lej­nych kro­ków. – W gło­sie Tori wy­brzmiała pew­ność ko­goś, kto sam do­stał już kie­dyś taką lek­cję. – Po­każ mi tę kartkę, Emmo. – Wy­cią­gnęła dłoń.

Ko­bieta wes­tchnęła i wy­jęła zwi­tek z kie­szeni. Opu­ściła wy­miętą no­tatkę na dłoń przy­ja­ciółki, wie­dząc, że Tori od razu się zo­rien­tuje co do eska­la­cji pro­blemu.

Vic­to­ria roz­pro­sto­wała kartkę i przyj­rzała się jej. Kiedy czy­tała pod no­sem, dało się sły­szeć echo groźby.

– „Ko­biety z Har­per’s Sta­tion, opuść­cie to miej­sce dziś do wie­czora, w prze­ciw­nym ra­zie was stąd prze­pę­dzę. To ostat­nie ostrze­że­nie”.

– Mu­simy zwo­łać ze­bra­nie. – Emma ze­szła ze scho­dów ko­ścioła i za­częła prze­cha­dzać się po traw­niku.

Tori ze­szła za nią, ale nie ru­szała się da­lej. Oparła się o po­ręcz i cze­kała, aż Emma za­wróci.

– Co im po­wiesz?

Za­dane ci­chym gło­sem py­ta­nie za­trzy­mało Emmę. Ko­bieta się od­wró­ciła.

– Nie wy­jadę. Nie po­zwolę, żeby ja­kiś ty­ran mnie stąd wy­pę­dził. – Wy­cią­gnęła rękę w kie­runku kilku bu­dyn­ków, które ota­czały dawną sta­cję dla dy­li­żan­sów. To miej­sce przy­cią­gnęło pierw­szych osad­ni­ków, któ­rzy przy­je­chali tu dwa­dzie­ścia lat temu. – Har­per’s Sta­tion ma być azy­lem dla ko­biet, które ucie­kają przed tego ro­dzaju za­stra­sza­niem. Ciężko pra­co­wa­ły­śmy, by stwo­rzyć to miej­sce, spro­wa­dzić ko­biety, dać im moż­li­wość za­czę­cia od nowa. Nie spło­szę się jak mysz tylko dla­tego, że ja­kiś za­wzięty typ chce za­de­mon­stro­wać swoją siłę!

Tori była na tyle miła, że nie pró­bo­wała prze­szko­dzić przy­ja­ciółce w jej pło­mien­nej prze­mo­wie. Po pro­stu pa­trzyła na nią i cier­pli­wie cze­kała, aż emo­cje znajdą uj­ście. W końcu się udało. Emma mo­gła nie chcieć po­świę­cać swo­ich za­sad, jed­nak ni­gdy nie ry­zy­ko­wa­łaby bez­pie­czeń­stwa ko­biet. Z żad­nego po­wodu. Na­wet dla ide­ałów, które kie­dyś spro­wa­dziły je wszyst­kie w to miej­sce.

Po­de­szła w po­bliże scho­dów, gdzie stała Tori, cały czas da­jąc upust swo­jemu obu­rze­niu. Wresz­cie emo­cje opa­dły.

– Po­wiem, żeby wszyst­kie matki z dziećmi po­słu­chały rady sze­ryfa i prze­pro­wa­dziły się na ja­kiś czas do jed­nego z po­bli­skich mia­ste­czek. – Emma przy­gar­biła się i spoj­rzała Tori w oczy. – Ty też. – Czuła się okrop­nie, od­sy­ła­jąc swoją przy­ja­ciółkę, która wspie­rała ją przy za­kła­da­niu ko­lo­nii. Jed­nak Tori miała czte­ro­let­niego syna Le­wisa i je­śli co­kol­wiek by mu się stało… Wo­lała o tym nie my­śleć.

Tori zmru­żyła oczy.

– Ni­g­dzie się nie wy­bie­ram – wy­ce­dziła to­nem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu. – Nie zo­sta­wię cię, że­byś sama się z tym mie­rzyła. Poza tym do­kąd mie­li­by­śmy po­je­chać? Cały ma­ją­tek ulo­ko­wa­łam w skle­pie. Nie mogę za­brać ze sobą wszyst­kich to­wa­rów. A je­śli to prze­pad­nie, stracę wszystko.

– Będę pil­no­wać two­ich in­te­re­sów – za­pro­po­no­wała Emma, jed­nak przy­ja­ciółka od­po­wie­działa jej sta­now­czym krę­ce­niem głowy.

– Ty masz swój bank. Nie po­trze­bu­jesz jesz­cze do­dat­ko­wych zmar­twień w po­staci mo­jego sklepu. Będę do­brze pil­no­wać Le­wisa. Damy so­bie radę. – Tori za­ci­snęła pię­ści i Emma wie­działa, że nie da się jej prze­ko­nać.

Vic­to­ria ni­gdy nie po­ka­zy­wała swo­ich emo­cji, poza przy­jaź­nią oraz mi­ło­ścią do syna. Nic in­nego. Żad­nego stra­chu, gniewu, za­sko­cze­nia – nic, co mo­głoby dać ko­muś nad nią prze­wagę. Je­śli była zde­ner­wo­wana na tyle, że zwi­nęła dło­nie w pię­ści, mu­siała być rze­czy­wi­ście bar­dzo zde­ter­mi­no­wana.

– Chcę po­ka­zać mo­jemu sy­nowi, że je­śli się w coś wie­rzy, to się o to wal­czy, na­wet je­żeli wiąże się z tym ja­kieś nie­bez­pie­czeń­stwo. Nie na­leży się wtedy ukry­wać.

Za tym zda­niem skry­wał się ból, jaki Emma mo­gła so­bie je­dy­nie wy­obra­zić. Tori wal­czyła, od­kąd zo­rien­to­wała się, że jest w ciąży z gwał­ci­cie­lem, któ­rym był męż­czy­zna po­wszech­nie sza­no­wany w jej ro­dzin­nym mia­steczku. Wal­czyła o swoje miej­sce po tym, jak oj­ciec wy­rzu­cił ją z domu. Z tru­dem utrzy­my­wała sie­bie i dziecko. Zwal­czała strach, że kie­dyś znowu nie­wła­ści­wie oceni ja­kie­goś męż­czy­znę i po­now­nie do­świad­czy tam­tego kosz­maru.

Emma po­de­szła do Vic­to­rii i chwy­ciła ją za rękę. Do­piero wtedy Tori roz­luź­niła za­ci­śnięte pię­ści i po­ło­żyła dłoń na dłoni przy­ja­ciółki.

– Je­ste­śmy w tym ra­zem – przy­rze­kła Emma.

Tori ski­nęła głową.

– Tak. Ra­zem.

Dwie go­dziny póź­niej, tuż po po­łu­dniu, Emma stała z przodu ko­ścioła, z ple­cami opar­tymi o ścianę po le­wej stro­nie, i przy­glą­dała się wcho­dzą­cym do środka ko­bie­tom. Ro­biło się jej ciężko na sercu. Które z tych osób wy­jadą? Które zde­cy­dują się zo­stać?

Przez śro­dek świą­tyni prze­szła wła­śnie cięż­kim kro­kiem Betty Co­oper. Jej ma­sywna bu­dowa i zde­cy­do­wane ru­chy wy­ty­czały szlak dla czte­rech młod­szych ko­biet idą­cych za nią. Ta do­stojna nie­wia­sta w śred­nim wieku do­glą­dała kur nio­sek, które za­pew­niały znaczną część przy­cho­dów miesz­ka­nek Har­per’s Sta­tion. To­wa­rzy­szyła Em­mie nie­mal od po­czątku. Była wdową bez dzieci, ale miała wiel­kie serce. Emma nie spo­tkała rów­nie do­bro­dusz­nej osoby. Swą szla­chet­ność Betty sku­tecz­nie ukry­wała za mru­kli­wo­ścią i na­wy­kiem cięż­kiej pracy, jed­nak ko­biety, któ­rymi się opie­ko­wała, trak­to­wała jak kwoka trosz­cząca się o swoje pi­sklęta.

Pa­nie z kółka kra­wiec­kiego, spo­śród któ­rych kilka przy­było z dziećmi, od­da­wały się po­ga­węd­kom i zaj­mo­wały swoje zwy­kłe miej­sca w środ­ko­wych rzę­dach po pra­wej. Ich praca w ko­lo­nii po­le­gała na szy­ciu uni­ka­to­wych pi­ko­wa­nych koł­der, które osią­gały wy­so­kie ceny w Fort Worth. Je­śli po­łowa z nich wy­je­dzie, w jaki spo­sób po­zo­stałe ko­biety zdo­łają na­dą­żyć z wy­ko­na­niem za­mó­wień? Po­śred­nik ocze­ki­wał pięt­na­stu koł­der każ­dego mie­siąca. Było to nie­trudne do zro­bie­nia przy dzie­się­ciu oso­bach re­gu­lar­nie zaj­mu­ją­cych się szy­ciem, co jed­nak, gdy zo­sta­nie ich tylko pięć…?

Jako na­stępna we­szła Grace Mal­lory i jak zwy­kle z po­chy­loną głową wśli­zgnęła się do jed­nej z tyl­nych ła­wek. Ta ci­cha i spo­kojna ko­bieta prze­by­wała w mia­steczku za­le­d­wie od sze­ściu mie­sięcy. Była sa­mot­niczką, ale dzięki jej umie­jęt­no­ściom ob­sługi te­le­grafu Har­per’s Sta­tion miało te­raz dzia­ła­jącą sta­cję We­stern Union. Wła­dze hrab­stwa na­dal nie za­pew­niały im wła­snego urzędu pocz­to­wego, więc prze­syłki do­rę­czano z Sey­mour, na­to­miast każda z pań mo­gła wy­słać te­le­gram za mniej niż pięć cen­tów za słowo. Gdyby Grace zde­cy­do­wała się wy­je­chać, jej utrata by­łaby po­tęż­nym cio­sem.

Emma sku­piła uwagę na ko­lej­nych miesz­kan­kach ko­lo­nii, które wła­śnie przy­były. Ko­biety, które pra­co­wały we wspól­nym ogro­dzie i przy­go­to­wy­wały prze­twory oraz we­ko­wane wa­rzywa na sprze­daż. Pa­nie pro­wa­dzące ka­wiar­nię. Wła­ści­cielka pen­sjo­natu. Po­łożna, która peł­niła funk­cję miej­sco­wego me­dyka.

No i, oczy­wi­ście, Hen­rietta i Al­berta Chan­dler – ciotki zaj­mo­wały miej­sce w pierw­szym rzę­dzie, jak zwy­kle wier­nie da­jąc wy­raz swo­jemu po­par­ciu. W oczach ciotki Henry wi­dać było ostry, nie­mal wo­jow­ni­czy błysk. Sie­działa sztywno i z dumą pre­zen­to­wała pan­ta­lony, jak za­wsze wtedy, kiedy sy­tu­acja do­ty­czyła cze­go­kol­wiek zwią­za­nego z pra­wami wy­bor­czymi ko­biet. Z ko­lei ciotka Ber­tie, tuż obok swo­jej star­szej sio­stry, była de­li­kat­niej­szej po­stury i ubie­rała się bar­dziej ko­bieco. Od­wró­ciła się, by po­słać Em­mie uśmiech i do­dać jej nieco otu­chy.

Ciotki wy­cho­wy­wały Emmę, od­kąd miała osiem lat. Ciotka Henry za­siała w niej pa­sję do sprze­ci­wia­nia się nie­spra­wie­dli­wo­ści, a Ber­tie na­uczyła ją rzą­dzić, kie­ru­jąc się ser­cem. To za ich sprawą wpa­dła na po­mysł za­ło­że­nia żeń­skiej osady, miej­sca pro­wa­dzo­nego przez ko­biety i ma­ją­cego słu­żyć ko­bie­tom. Schro­nie­nia dla tych, które po­trze­bo­wały uciec, i szansy na nowy start dla tych, które chciały od­mie­nić swój los.

Dwa lata temu, kiedy Emma skoń­czyła dwa­dzie­ścia je­den lat i uzy­skała na­leżny jej spa­dek, usły­szała o ma­łym mia­steczku skła­da­ją­cym się z opusz­czo­nych bu­dyn­ków, które miało być sprze­dane za bez­cen. Miesz­kańcy wy­je­chali z daw­nej osady przy sta­cji dla dy­li­żan­sów po tym, jak w po­bli­skim Sey­mour wy­bu­do­wano ko­lej. Ciotki do­ło­żyły swoje fun­du­sze do ma­jątku Emmy i ko­biety wspól­nym wy­sił­kiem za­ku­piły zie­mię. Za sprawą ogło­szeń za­miesz­czo­nych w pierw­szym roku w lo­kal­nych ga­ze­tach i cze­goś, co można by okre­ślić jako roz­głos, ko­lo­nia zy­skała pra­wie pięć­dzie­siąt człon­ków, je­śli li­czyć rów­nież dzieci. Miesz­kały w niej ko­biety, które żyły i roz­wi­jały się dzięki wza­jem­nemu wspar­ciu.

A te­raz ja­kiś uparty, prze­peł­niony nie­na­wi­ścią męż­czy­zna gro­ził, że znisz­czy wszystko, co zbu­do­wały. Emma za­ci­snęła szczęki. „Nie, kiedy to miej­sce jest pod moją opieką”.

Kiedy wszyst­kie miesz­kanki za­jęły swoje miej­sca, Emma zwró­ciła się jesz­cze szybko po mą­drość z nieba. „Ty, Pa­nie, wi­dzisz to, czego ja nie wi­dzę. Ty wiesz, co jest naj­lep­sze. Pro­szę, nie po­zwól mi źle do­ra­dzić tym ko­bie­tom. Pro­wadź nas tak, aby­śmy mo­gły po­ko­nać na­szego prze­ciw­nika”.

– Emmo? – Vic­to­ria do­tknęła jej ręki. De­li­kat­ność i zro­zu­mie­nie wy­ra­żone w tym do­tyku uspo­ko­iły ją i do­dały otu­chy. – Je­ste­śmy go­towe.

Emma ski­nęła głową i uśmiech­nęła się do przy­ja­ciółki. Na­stęp­nie od­su­nęła się od ściany, po­pra­wiła brzeg gra­na­to­wego, do­pa­so­wa­nego ża­kietu – za­kła­dała go za­wsze, gdy chciała do­dać so­bie po­wagi – i po­de­szła do nie­wiel­kiej am­bony, ocze­ku­ją­cej bez­czyn­nie na nie­dzielny przy­jazd księ­dza. Je­śli w nie­dzielę to mia­steczko na­dal bę­dzie ist­nieć.

W po­miesz­cze­niu za­pa­no­wała ci­sza.

Emma od­chrząk­nęła.

– Dzię­kuję, dro­gie pa­nie, że ze­bra­ły­ście się w tak krót­kim ter­mi­nie. Mu­simy omó­wić bar­dzo pilną sprawę.

Po­pa­trzyła na zna­jome twa­rze. Nie­które były wy­raź­nie po­de­ner­wo­wane, inne za­cie­ka­wione, a kilka miało oskar­ży­ciel­ski wy­raz, tak jakby to ona była w ja­ki­kol­wiek spo­sób winna obec­nego dy­le­matu. Emma na­tych­miast skie­ro­wała wzrok w stronę cio­tek. Henry ski­nęła głową, a w jej oczach było wi­dać wiarę w bra­ta­nicę. Ber­tie je­dy­nie się uśmiech­nęła, ale za to tak szcze­rze i ser­decz­nie, że Emma po­czuła siłę jej wspar­cia.

– Za­pewne więk­szość z was już wie, że dziś rano zna­le­ziono trze­cią kartkę. Wy­gląda na to, że au­tor wia­do­mo­ści zwięk­szył swoje rosz­cze­nia. Wy­zna­czył ter­min i za­żą­dał, by­śmy wszyst­kie dziś do wie­czora wy­je­chały.

W po­miesz­cze­niu dało się sły­szeć szepty. Ko­biety zwra­cały się do sie­bie z py­ta­niami.

– Dro­gie pa­nie. – Emma pod­nio­sła głos, aby być sły­szaną. – Chęt­nie od­po­wiem na wszyst­kie wa­sze py­ta­nia już za mo­ment. Naj­pierw chcia­łam jed­nak wy­raź­nie po­wie­dzieć, że nie ma­cie żad­nego przy­musu, by zo­stać. Każda z was musi sama zde­cy­do­wać, co jest dla niej naj­lep­sze. Wiedz­cie, że po­prę wa­sze de­cy­zje, nie­za­leż­nie od tego, ja­kie będą. Skoro już to po­wie­dzia­łam, uwa­żam, że ko­nieczne jest też, bym przy­znała, że na­dal nie wiemy, kim jest ten czło­wiek ani dla­czego chce, by­śmy opu­ściły to miej­sce. Pani Adams i ja by­ły­śmy u sze­ryfa po tym, jak do­sta­ły­śmy pierw­szą wia­do­mość. Sze­ryf prze­szu­kał oko­lice, ale nie zna­lazł ni­czego po­dej­rza­nego. Dziś znowu wy­sła­ły­śmy do niego te­le­gram, po­dob­nie jak to miało miej­sce po dru­giej no­tatce. Sze­ryf jed­nak nie może za­pew­nić nam ochrony, po­nie­waż zaj­muje się kra­dzie­żami by­dła, do ja­kich cały czas do­cho­dzi na po­łu­dniu hrab­stwa Bay­lor. Po­no­wił swoje za­le­ce­nie, że­by­śmy się spa­ko­wały i wy­je­chały. Ra­dzi nam, że­by­śmy chro­niły się przed za­gro­że­niem i prze­nio­sły się do Sey­mour czy Wi­chita Falls albo wró­ciły do swo­ich ro­dzin.

– Ale ja nie mam ro­dziny! – krzyk­nęła ja­kaś ko­bieta z tyłu ko­ścioła. – To dla­tego tu przy­je­cha­łam.

– Dla mnie w Sey­mour nic nie ma – ode­zwała się inna. – Już się roz­glą­da­łam. Bez pracy na far­mie Betty nie dam rady wy­ży­wić mo­ich dzie­cia­ków.

Ko­ściół wy­peł­nił zgiełk peł­nych prze­ra­że­nia gło­sów.

W jed­nej z ła­wek pod­nio­sła się ko­bieta w brą­zo­wej sukni. Flora John­son, jedna z now­szych miesz­ka­nek, która pra­co­wała w ogro­dzie. Po­ja­wiła się dwa ty­go­dnie temu z pod­bi­tym okiem i po­si­nia­czo­nym tu­ło­wiem.

– Po­wie­dzia­łaś nam, że bę­dziemy tu bez­pieczne. – Skrzy­żo­wała ręce na piersi. – A te­raz mó­wisz, że je­ste­śmy zdane same na sie­bie? Że sze­ryf na­wet nie kiw­nie pal­cem? – Ro­zej­rzała się po zgro­ma­dzo­nych ko­bie­tach, które umil­kły. – Kto jak kto, ale ja aku­rat wiem, co się dzieje, kiedy ko­bieta pró­buje po­wstrzy­mać męż­czy­znę, który cze­goś chce. To nic przy­jem­nego. Je­śli mia­ła­bym gdzie się udać, już te­raz bym się pa­ko­wała. – Zwró­ciła się znów do Emmy, roz­ło­żyła ręce i oskar­ży­ciel­sko wska­zała na nią pal­cem. – Nie dasz rady nas ochro­nić. Nikt nie da rady.

Emma z mocno bi­ją­cym ser­cem po­pa­trzyła na ko­biety, po czym unio­sła wy­soko głowę.

– Masz ra­cję, Floro. Nie mogę obie­cać, że bę­dziesz… że któ­ra­kol­wiek z nas… bę­dzie bez­pieczna. Nie wiem, czy mamy do czy­nie­nia z jed­nym czy kil­koma na­past­ni­kami. Po­zo­sta­nie wiąże się z za­gro­że­niem, z po­ważną moż­li­wo­ścią krzywdy fi­zycz­nej. Mogę wam jed­nak obie­cać, że ja zo­stanę i będę wal­czyć. Har­per’s Sta­tion to moje ma­rze­nie i moja od­po­wie­dzial­ność. Moje ciotki i ja je­ste­śmy wła­ści­ciel­kami tej ziemi i nie zga­dzam się, żeby ktoś miał mnie wy­rzu­cić z mo­jej wła­sno­ści. To, z czym mamy do czy­nie­nia, nie różni się od tego, z czym mie­rzyły się te dzielne ro­dziny osie­dla­jące się na tej ziemi przed nami. Mu­siały od­pie­rać ataki In­dian i na­jazdy wal­czą­cych z nimi Ko­man­czów. Nie­któ­rzy z nich zgi­nęli. Inni wy­je­chali. Jed­nak byli tacy, któ­rzy po­zo­stali i zwy­cię­żyli. To wła­śnie za­mie­rzam zro­bić. Nie ustę­po­wać i ro­bić, co w mo­jej mocy, by utrzy­mać to, co tu zbu­do­wa­ły­śmy. Jed­nak nie będę żad­nej z was pro­sić, aby wal­czyła ze mną – mó­wiła. – Każda musi sama pod­jąć de­cy­zję. Su­ge­ruję jed­nak, żeby te z was, które są z dziećmi, je­śli to tylko moż­liwe, zna­la­zły so­bie schro­nie­nie gdzie in­dziej. Mu­simy chro­nić dzieci. Chcę was za­pew­nić, że je­śli wy­je­dzie­cie, przyjmę was z otwar­tymi ra­mio­nami, kiedy nie­bez­pie­czeń­stwo już mi­nie. Tu, w Har­per’s Sta­tion, za­wsze bę­dzie dla was miej­sce.

– Je­śli Har­per’s Sta­tion na­dal bę­dzie ist­nieć – huk­nął mę­ski głos. Do­cie­rał przez otwarte okno po pra­wej stro­nie Emmy.

Doj­rzała je­dy­nie męż­czy­znę w skó­rza­nym płasz­czu i za­cią­gnię­tej na twarz gra­na­to­wej chu­stce. Na­stęp­nie za­uwa­żyła błysk me­talu.

– Wszy­scy na zie­mię! – Emma rzu­ciła się z po­de­stu w kie­runku swo­ich cio­tek. Ze­pchnęła je z ławki tuż przed tym, gdy roz­le­gły się strzały.