Niki i Tesla. Awantura o energię słoneczną - ebook

UWA­GA!

Gdy za­czniesz kon­stru­ować ga­dże­ty z tej książ­ki, bę­dziesz po­trze­bo­wać go­rą­cej wody, pi­ne­zek, kle­ju i in­nych po­ten­cjal­nie nie­bez­piecz­nych przed­mio­tów. Za­nim po nie się­gniesz, po­proś ko­goś do­ro­słe­go, aby do­kład­nie przyj­rzał się pro­jek­tom. Praw­do­po­dob­nie w paru miej­scach bę­dziesz po­trze­bo­wać jego po­mo­cy. Choć wie­rzy­my, że na­sze po­my­sły są bez­piecz­ne i przy­ja­zne dla ro­dzi­ny, mamy świa­do­mość, że wy­pad­ki cho­dzą po lu­dziach. Nie mo­że­my ni­ko­mu za­gwa­ran­to­wać bez­pie­czeń­stwa. Dla­te­go wła­śnie au­to­rzy i wy­daw­cy nie po­no­szą od­po­wie­dzial­no­ści za ja­kie­kol­wiek szko­dy wy­ni­ka­ją­ce z wy­ko­rzy­sty­wa­nia, wła­ści­we­go czy nie­wła­ści­we­go, in­for­ma­cji za­war­tych w tej książ­ce. Pa­mię­taj bo­wiem, że ist­nie­nie szcze­gó­ło­wych in­struk­cji nie zwal­nia cię z ko­rzy­sta­nia z ro­zu­mu!Rozdział 1

Kie­dy Ni­ko­la Ko­per­nik Holt po raz pierw­szy sa­mo­dziel­nie sur­fo­wał po sie­ci, szu­kał zdjęć Clif­for­da, Wiel­kie­go Czer­wo­ne­go Psa. Ni­ko­la (któ­ry nie­dłu­go po­tem za­czął upie­rać się przy imie­niu Niki) nie po­tra­fił wte­dy do­brze pi­sać. Z tru­dem wkle­pał „duży” i „pies”, jed­nak „Clif­ford” za­mie­nił mu się w „ki­fwEr­ta”. Jako przed­wcze­śnie doj­rza­ły i nie­zwy­kle upar­ty mło­dy czło­wiek Ni­ko­la spró­bo­wał wpi­sać wła­ści­we sło­wo po raz ko­lej­ny. Po wie­lu sta­ra­niach i stu stuk­nię­ciach w kla­wia­tu­rę w koń­cu na­mie­rzył wy­ma­rzo­ne­go fu­trza­ka.

Nie­ste­ty przy oka­zji zna­lazł też – i za­in­sta­lo­wał – znacz­nie wię­cej „atrak­cji”. Kie­dy jego sio­stra bliź­niacz­ka, Te­sla Ni­gh­tin­ga­le Holt, po­de­szła do kom­pu­te­ra, Niki pła­kał i ude­rzał pię­ścia­mi w kla­wia­tu­rę. Zdję­cia Clif­for­da znik­nę­ły bo­wiem pod dzie­siąt­ka­mi re­klam i pop-upów, któ­re bły­ska­wicz­nie wy­peł­ni­ły ekran i nie da­wa­ły się za­mknąć.

– Chcę tego śmiesz­ne­go psa! – ję­czał chło­piec.

A jego ro­dzi­ce chcie­li mieć dzia­ła­ją­cy kom­pu­ter. Sprzęt oczy­wi­ście za­dzia­łał, ale do­pie­ro po kil­ku go­dzi­nach, któ­re spę­dzi­li na mo­no­ton­nym usu­wa­niu wi­ru­sów i re­klam za­in­sta­lo­wa­nych przez syna. Kie­dy ska­so­wa­li je wszyst­kie, za­ka­za­li swo­im dzie­ciom ko­rzy­sta­nia ze sprzę­tu bez nad­zo­ru osób do­ro­słych.

Wte­dy Te­sla za­czę­ła pła­kać. Wła­śnie stra­ci­ła przy­wi­lej, z któ­re­go ist­nie­nia na­wet nie zda­wa­ła so­bie spra­wy. W do­dat­ku z winy bra­ta, więc uzna­ła to za wy­so­ce nie­spra­wie­dli­we.

Niki też za­czął be­czeć. Na­dal chciał oglą­dać tego śmiesz­ne­go psa.

A wszyst­ko to wy­da­rzy­ło się, kie­dy mie­li po czte­ry i pół roku.

W cią­gu na­stęp­nych sied­miu lat Niki spę­dził wie­le go­dzin przy kom­pu­te­rze. Ni­g­dy już nie ścią­gnął wi­ru­sa, po­nie­waż zro­zu­miał, że w sie­ci trze­ba być ostroż­nym i uważ­nym.

Trzy­mał się tego aż do dziś.

– Moim zda­niem po­win­ni­śmy to spraw­dzić – oświad­czył.

Wy­cią­gnął dłoń w stro­nę lap­to­pa i kla­wi­sza En­ter.

Te­sla rów­nież wy­cią­gnę­ła rękę, ale tyl­ko po to, żeby go po­wstrzy­mać.

Sie­dzie­li na pod­ło­dze w za­gra­co­nej sy­pial­ni na pię­trze w domu wuj­ka New­ta. Pa­trzy­li na sie­bie, a kom­pu­ter stał po­mię­dzy nimi.

Niki skie­ro­wał pa­lec w stro­nę kla­wia­tu­ry.

Te­sla się na­chy­li­ła, żeby ode­pchnąć lap­top...

Gdzieś pod nimi roz­le­gło się gło­śne BUM. Dom uniósł się do­brych parę cen­ty­me­trów, a po­tem z ło­sko­tem ru­nął na zie­mię.

Świa­tła zga­sły. Po­dob­nie jak ekran kom­pu­te­ra.

Ro­dzeń­stwo było zbyt oszo­ło­mio­ne, żeby krzy­czeć, dla­te­go do­sko­na­le usły­sza­ło głos wuj­ka. Do­cho­dził ze znaj­du­ją­cej się pod bu­dyn­kiem piw­ni­cy.

– Nic mi nie jest! – wo­łał. – To ta nie­spo­dzian­ka!

Na parę chwil za­pa­no­wa­ła ci­sza. Po­tem Te­sla wes­tchnę­ła z ulgą. Po­dob­nie jak brat wie­dzia­ła, że wy­bu­chy wstrzą­sa­ją­ce do­mem były efek­tem ubocz­nym eks­pe­ry­men­tów ich wuj­ka. Do­cho­dzi­ło do nich za każ­dym ra­zem, kie­dy pra­co­wał nad no­wy­mi wy­na­laz­ka­mi. Więk­szość z nich z nie­wy­jaś­nio­nych przy­czyn lu­bi­ła eks­plo­do­wać.

– A już się ba­łam, że od­pa­li­łeś tę pu­łap­kę – po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka do bra­ta.

– Od­cię­ło prąd, za­nim zdą­ży­łem na­ci­snąć En­ter – od­po­wie­dział.

Świa­tła znów się za­pa­li­ły.

Ożył rów­nież lap­top. A kie­dy wzrok dzie­ci z po­wro­tem przy­zwy­cza­ił się do ja­sno­ści, na ekra­nie znów za­mi­go­ta­ły te same sło­wa co po­przed­nio:

OTWÓRZ­CIE TEN PLIK,
JE­ŚLI CHCE­CIE URA­TO­WAĆ RO­DZI­CÓW…

OTWÓRZ­CIE TEN PLIK,
JE­ŚLI CHCE­CIE URA­TO­WAĆ RO­DZI­CÓW…

OTWÓRZ­CIE TEN PLIK,
JE­ŚLI CHCE­CIE URA­TO­WAĆ RO­DZI­CÓW…

Niki i Te­sla nie wi­dzie­li ro­dzi­ców od po­nad mie­sią­ca. Mama i tata od­wieź­li ich wów­czas na lot­ni­sko Dul­les In­ter­na­tio­nal Air­port nie­opo­dal Wa­szyng­to­nu i wsa­dzi­li do sa­mo­lo­tu le­cą­ce­go do San Fran­ci­sco. Bliź­nia­ki mia­ły przez ja­kiś czas miesz­kać z wuj­kiem New­tem w mia­stecz­ku Half Moon Bay w Ka­li­for­nii. W tym sa­mym cza­sie pań­stwo Hol­to­wie, eks­per­ci ogrod­ni­czy pra­cu­ją­cy dla ame­ry­kań­skie­go De­par­ta­men­tu Rol­nic­twa, pla­no­wa­li od­wie­dzić le­żą­cy w środ­ko­wej Azji Uz­be­ki­stan i po­znać sto­so­wa­ne tam od­kryw­cze tech­no­lo­gie iry­ga­cji soi.

Teo­re­tycz­nie.

W prak­ty­ce wkrót­ce po przy­by­ciu do Half Moon Bay dzie­cia­ki od­kry­ły, że ich ro­dzi­ce pra­co­wa­li nad ści­śle taj­nym ko­smicz­nym pro­jek­tem umoż­li­wia­ją­cym pro­du­ko­wa­nie i prze­sy­ła­nie ener­gii sło­necz­nej. Jed­no­cze­śnie mu­sie­li ucie­kać przed kimś, kto pla­no­wał przy­własz­czyć so­bie ich wy­na­laz­ki. A ten okrop­ny ktoś wy­słał szpie­gów, któ­rzy mie­li upro­wa­dzić ro­dzeń­stwo. Poza tym od cza­su do cza­su po­ja­wia­li się mo­ni­to­ru­ją­cy ten ba­ła­gan ta­jem­ni­czy agen­ci rzą­do­wi, któ­rzy przy­by­wa­li, aby tro­chę po­sprzą­tać. Zwłasz­cza wte­dy, gdy tym złym szło zbyt do­brze. I jed­no­cze­śnie… No, tyle wy­star­czy.

A za­tem były to jed­ne z naj­bar­dziej eks­cy­tu­ją­cych wa­ka­cji w ży­ciu ro­dzeń­stwa.

Tyle że Niki nie prze­pa­dał za ta­ki­mi atrak­cja­mi, w do­dat­ku bał się tro­chę o ro­dzi­ców. Dla­te­go spę­dzał tak wie­le cza­su w sie­ci, ob­se­syj­nie po­szu­ku­jąc in­for­ma­cji o ener­gii sło­necz­nej, sa­te­li­tach i ak­tu­al­nych teo­riach spi­sko­wych.

Za­le­d­wie kil­ka mi­nut temu prze­glą­dał fo­rum na jed­nej z tych zwa­rio­wa­nych stron dla mło­dych fa­nów kon­spi­ra­cji (Fo­lio­we­cza­pyjr.ntz), kie­dy na­gle na ekra­nie po­ja­wi­ło się okien­ko typu pop-up z sied­mio­ma mi­go­czą­cy­mi sło­wa­mi na­pi­sa­ny­mi ol­brzy­mią czcion­ką:

OTWÓRZ­CIE TEN PLIK,
JE­ŚLI CHCE­CIE URA­TO­WAĆ RO­DZI­CÓW…

Od nie­go roz­po­czę­ła się jego kłót­nia z Te­slą.

I wca­le jesz­cze się nie skoń­czy­ła.

– Spró­buj­my jed­nak – po­wie­dział i po raz ko­lej­ny wy­cią­gnął dłoń w stro­nę kla­wi­sza En­ter.

– Le­piej nie – za­pro­te­sto­wa­ła jego sio­stra i za­sło­ni­ła kla­wia­tu­rę rę­ka­mi.

– Nie wie­rzę, że pró­bu­jesz mnie po­wstrzy­mać! – wku­rzył się chło­pak.

– Nie wie­rzę, że mu­szę cię po­wstrzy­my­wać! – rzu­ci­ła.

Jak więk­szość ro­dzeństw, Niki i Te­sla od cza­su do cza­su się kłó­ci­li. Ale ta kłót­nia była nie­ty­po­wa. Za­zwy­czaj to Te­sla chcia­ła zro­bić coś sza­lo­ne­go, a Niki pro­te­sto­wał. Tym ra­zem to on wie­rzył, że klik­nię­cie w ta­jem­ni­cze okien­ko do­star­czy im waż­nych in­for­ma­cji do­ty­czą­cych ich ro­dzi­ców. Jego sio­stra była tym­cza­sem prze­ko­na­na, że to bez­sen­sow­ny po­mysł. Na chwi­lę prze­sta­li się prze­krzy­ki­wać. Każ­de z nich mu­sia­ło prze­sta­wić swój mózg na by­cie po nie­zna­nej so­bie stro­nie kon­flik­tu. Po­tem Niki znów wkro­czył do ak­cji.

– Ta wia­do­mość to waż­na wska­zów­ka!

– Ta wia­do­mość to oczy­wi­sta pu­łap­ka – od­pa­ro­wa­ła Te­sla.

– Chy­ba masz pa­ra­no­ję!

– A ty je­steś bez­tro­ski!

– Po­słu­chaj mnie!

– To ty mnie po­słu­chaj!

– To głu­pie!

– Tak – zgo­dzi­ła się Te­sla. – To głu­pie.

Jej brat uniósł ręce i od­su­nął się od kom­pu­te­ra.

– No do­brze, wy­gra­łaś – mruk­nął.

– I do­brze! – od­po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka. – Te­raz po­win­ni­śmy… Hej!

Kie­dy tyl­ko od­su­nę­ła się od kom­pu­te­ra, Niki wy­cią­gnął pa­lec i nie­mal trą­cił kla­wisz En­ter.

Za­miast schwy­tać go za rękę, Te­sla zła­pa­ła lap­top i od­su­nę­ła go. Niki chciał za­brać jej sprzęt.

– Mu­si­my spró­bo­wać! – krzyk­nął.

Te­sla po­de­rwa­ła się z pod­ło­gi i cof­nę­ła o krok.

Jej brat wstał i przy­su­nął się do niej.

– Dla­cze­go nie po­zwo­lisz mi go otwo­rzyć?

– Po­nie­waż nie wie­my, co to jest.

– Wła­śnie dla­te­go po­win­ni­śmy to otwo­rzyć!

Niki pod­szedł jesz­cze bli­żej. Dziew­czyn­ka nie mia­ła do­kąd uciec, bo ich sy­pial­nia była nie­wie­le więk­sza od gar­de­ro­by. W efek­cie wsko­czy­ła na łóż­ko (któ­re, choć mia­ło ma­te­rac, nie było właś­ci­wie łóż­kiem, a sta­cją ter­micz­ne­go prze­twa­rza­nia bio­ma­sy. Ten przy­po­mi­na­ją­cy le­go­wi­sko wy­na­la­zek opra­co­wał ich wu­jek, aby emi­to­wa­ne przez śpią­cą oso­bę cie­pło wy­ko­rzy­stać do prze­kształ­ce­nia od­pa­dów ku­chen­nych w czy­stą ener­gię. W domu New­ta ro­iło się od ta­kich sza­lo­nych ga­dże­tów).

– Do­brze wiesz, że kli­ka­nie w przy­pad­ko­we re­kla­my to głu­po­ta.

– Ta wca­le nie jest przy­pad­ko­wa. To wia­do­mość za­wie­ra­ją­ca plik. Skie­ro­wa­na do nas. Do­ty­czy mamy i taty!

Niki prze­niósł cię­żar cia­ła z jed­nej sto­py na dru­gą. Wciąż nie mógł się zde­cy­do­wać, jaki po­wi­nien być jego ko­lej­ny krok.

– Fak­tycz­nie ten pop-up to su­ge­ru­je. Praw­do­po­dob­nie jest sztucz­ką stwo­rzo­ną przez ja­kie­goś ha­ke­ra! – Te­sla nie spusz­cza­ła wzro­ku z bra­ta.

Za­sta­na­wia­ła się, w jaki spo­sób wy­ko­rzy­stać prze­wa­gę. W koń­cu sta­ła te­raz wy­żej od bra­ta.

– No i co z tego? – za­py­tał Niki. – Co złe­go może nas spo­tkać?

– Znisz­czy­my je­den z kom­pu­te­rów wuj­ka.

– To nie­wiel­ka cena za taki eks­pe­ry­ment.

– Ła­two ci mó­wić. Nie ty ją za­pła­cisz.

Chło­pak otwo­rzył usta, ale po­tem je za­mknął i je­dy­nie wark­nął.

– Pod­da­jesz się? – za­py­ta­ła Te­sla. – Ale tak na­praw­dę?

– Jesz­cze nie – od­po­wie­dział jej brat. – Ile może kosz­to­wać taki lap­top?

– To bez zna­cze­nia. Nie mo­żesz go znisz­czyć!

– Od­po­wiedz mi. Ile?

– No cóż… – Te­sla wy­wró­ci­ła ocza­mi i spoj­rza­ła na su­fit, jak czę­sto ro­bi­ła, kie­dy ob­li­cza­ła coś w pa­mię­ci.

Niki cze­kał wła­śnie na tę chwi­lę. Od­bił się od „łóż­ka” sio­stry i chwy­cił kom­pu­ter, wy­da­jąc z sie­bie gło­śne „kwik!”.

– Ej! – za­wo­ła­ła dziew­czyn­ka, kie­dy wy­lą­do­wał na pod­ło­dze i wziął nogi za pas.

Ze­sko­czy­ła z łóż­ka i ru­szy­ła za nim w po­goń. Ale Niki miał już prze­wa­gę, któ­rej po­trze­bo­wał.

Te­sla do­pa­dła go w chwi­li, gdy za­mknął drzwi ła­zien­ki. Tuż przed jej no­sem. Wy­cią­gnę­ła dłoń i na­ci­snę­ła klam­kę, ale ani drgnę­ły.

– Nie ścią­gaj tego pli­ku, Niki! – za­wo­ła­ła, bęb­niąc w drzwi.

– Nie sły­szę cię! – od­po­wie­dział me­lo­dyj­nym gło­sem. – Je­stem za­ję­ty kli­ka­niem na pop-up!

Te­sla prze­sta­ła bęb­nić w drzwi i na chwi­lę za­pad­ła ci­sza. Po­tem usły­sza­ła jęk roz­cza­ro­wa­nia.

– Ech, jej­ku! – wes­tchnął jej brat.

– Co się sta­ło?

– To była sztucz­ka. Ale nie taka, jak my­śla­łaś.

– To zna­czy?

Usły­sza­ła, jak drzwi się otwie­ra­ją. Niki wy­szedł na ko­ry­tarz i po­ka­zał jej ekran kom­pu­te­ra.

Pop-up wciąż wid­niał na ekra­nie. Na­dal za­wie­rał pier­wot­ną treść:

OTWÓRZ­CIE TEN PLIK,
JE­ŚLI CHCE­CIE URA­TO­WAĆ RO­DZI­CÓW…

Jed­nak te­raz tuż obok po­ja­wił się na­pis:

UBEZ­PIE­CZE­NIE SA­MO­CHO­DU DO 30% TA­NIEJ!

Po­ni­żej mi­ga­ją­ce­go na­głów­ka znaj­do­wał się do­ku­ment na­pi­sa­ny drob­nym dru­kiem i za­opa­trzo­ny w coś, co wy­glą­da­ło jak for­mu­larz. Do tego do­cho­dzi­ło zdję­cie nud­na­wej pary uśmie­cha­ją­cej się do rów­nie ni­ja­kich dzie­ci. Praw­do­po­dob­nie wy­glą­da­li tak dla­te­go, że uda­ło im się oszczę­dzić do 30 pro­cent na ubez­pie­cze­niu sa­mo­cho­du.

Niki za­mknął lap­to­pa i wrę­czył go sio­strze, po czym po­wlókł się w stro­nę sy­pial­ni.

– Nie­dłu­go znów spo­tka­my się z mamą i tatą. Sam zo­ba­czysz! – po­wie­dzia­ła Te­sla, kie­dy ją mi­jał. – Mu­si­my być cier­pli­wi.

– Nie za­mie­rzam cze­kać i zo­ba­czyć. Nie chcę już być cier­pli­wy! – krzyk­nął Niki. – Chcę ich od­na­leźć!

Te­sla usły­sza­ła, jak klap­nął na sta­cji prze­twa­rza­ją­cej bio­ma­sę (tak, też na ta­kiej spał). Ru­szy­ła za nim. Za­sta­ła go le­żą­ce­go twa­rzą w dół z po­dusz­ką na gło­wie.

Po­ło­ży­ła lap­top na pod­ło­dze i usia­dła obok bra­ta.

– Zu­uuuwy­czau­uuhh y yy youskay­y­ysz ky­y­y­py­y­y­tyy – oświad­czył.

Pod­nio­sła po­dusz­kę.

– Co?

Niki uniósł gło­wę, tak aby nie mó­wić do sta­cji prze­twa­rza­ją­cej bio­ma­sę.

– Za­zwy­czaj to ty szu­kasz kło­po­tów – po­wtó­rzył.

Nie mo­gła za­prze­czyć. Od przy­jaz­du do Half Moon Bay wcią­ga­ła bra­ta w ko­lej­ne afe­ry. Dzię­ki temu nie mu­sia­ła my­śleć o tym, co ją na­praw­dę bo­la­ło.

Usły­sze­li głu­che łup (tym ra­zem nie tak gło­śne), a dom znów się za­trząsł.

Te­sla za­mie­rza­ła po­wie­dzieć coś w sty­lu: „Chodź­my prze­ko­nać się wresz­cie, nad czym obec­nie pra­cu­je wu­jek Newt”, jed­nak zmie­ni­ła zda­nie i zo­sta­ła z bra­tem.

– Nie znaj­dzie­my ro­dzi­ców przez In­ter­net, wiesz? – po­wie­dzia­ła.

– Więc co mam zro­bić? Nic?

– Nie. Po pro­stu są­dzę, że po­win­ni­śmy sku­pić się na czymś, co może przy­nieść ja­kieś od­po­wie­dzi.

– Na przy­kład na czym? – za­py­tał ją brat. Znów za­czy­nał się dą­sać, ale na­gle się od­wró­cił i usiadł z sze­ro­kim uśmie­chem na twa­rzy. – Po­wie­dzia­łaś: my?

Z wy­jąt­kiem krót­kiej prze­rwy na obiad – któ­ry na wszel­ki wy­pa­dek po­chło­nę­li, nie za­sta­na­wia­jąc się nad jego sma­kiem – resz­tę dnia spę­dzi­li w po­ko­ju, pró­bu­jąc usta­lić, gdzie po­win­ni roz­po­cząć po­szu­ki­wa­nia. W koń­cu bły­sko­tli­wa ana­li­za do­pro­wa­dzi­ła ich do na­stę­pu­ją­cych wnio­sków:

Czy po­win­ni wró­cić do Wa­szyng­to­nu, czy­li ostat­nie­go miej­sca, w któ­rym wi­dzie­li ro­dzi­ców?

Nie, to nie mia­ło sen­su. Ro­dzi­ce ukry­li się za­raz po od­sta­wie­niu ich na lot­ni­sko.

Czy po­win­ni wy­śle­dzić ich za po­śred­nic­twem De­par­ta­men­tu Rol­nic­twa?

Nie. W cią­gu kil­ku ostat­nich ty­go­dni Niki i Te­sla zro­zu­mie­li, że ich ro­dzi­ce ni­g­dy nie pra­co­wa­li dla tej in­sty­tu­cji. To była ich przy­kryw­ka.

Czy po­win­ni za­trud­nić de­tek­ty­wa?

Nie. To zbyt dro­ga spra­wa, poza tym któ­ry de­tek­tyw przy­jął­by zle­ce­nie od je­de­na­sto­lat­ków?

Czy po­win­ni skon­tak­to­wać się z agent­ką McIn­ty­re, czy­li oso­bą pra­cu­ją­cą dla rzą­du, któ­ra „na od­le­głość” opie­ko­wa­ła się nimi pod­czas po­by­tu w Half Moon Bay?

Nie, bo… Nie, za­raz! Tak! To wła­śnie po­win­ni zro­bić!

– Z pew­no­ścią na te­mat mi­sji na­szych ro­dzi­ców wie wię­cej, niż nam prze­ka­za­ła. Może na­wet zna toż­sa­mość tej oso­by, któ­ra na nich czy­ha – po­wie­dzia­ła Te­sla. – Je­śli na­praw­dę szu­ka­my od­po­wie­dzi, po­win­ni­śmy za­cząć od agent­ki McIn­ty­re!

– Tyl­ko jak się z nią skon­tak­tu­je­my? – za­py­tał Niki.

– Prze­cież mamy to – od­par­ła jego sio­stra i sięg­nęła po cien­ki łań­cu­szek, któ­ry no­si­ła na szyi; wi­sia­ła na nim nie­wiel­ka zło­ta gwiazd­ka.

Niki miał iden­tycz­ny na­szyj­nik. Dała je im agent­ka McIn­ty­re i po­pro­si­ła, żeby no­si­li pod ubra­niem. Ro­dzeń­stwo po­dej­rze­wa­ło, że w wi­sior­ku znaj­do­wa­ło się urzą­dze­nie lo­ka­li­zu­ją­ce. Tyle że jesz­cze nie wie­dzia­ło, jak ono dzia­ła.

Nie po raz pierw­szy chło­piec wy­cią­gnął świe­ci­deł­ko spod ko­szul­ki i krzyk­nął do nie­go.

– Hall­lo! Agent­ko McIn­ty­re? Tu Niki Holt! Czy mo­gła­by pani wpaść do nas i wy­ja­śnić nam, co wła­ści­wie wy­da­rzy­ło się tego lata?

Od­cze­kał chwi­lę, po czym scho­wał wi­sio­rek pod ko­szu­lę.

– Ci­sza – mruk­nął. – Jak zwy­kle.

– Cóż, musi ist­nieć ja­kiś spo­sób, aby zwró­cić jej uwa­gę – po­wie­dzia­ła Te­sla, wpa­tru­jąc się w gwiazd­kę. – W prze­ciw­nym wy­pad­ku po co by nam to dała?

Niki spoj­rzał na nią z uwa­gą… w czym prze­szko­dzi­ło mu prze­cią­głe, gło­śne ziew­nię­cie ko­goś znaj­du­ją­ce­go się gdzieś pod nimi.

Te­sla spoj­rza­ła na ze­ga­rek, po czym się od­wró­ci­ła i ru­szy­ła w stro­nę drzwi.

– Idzie­my! Trze­ba po­ło­żyć go spać!

Wu­jek Ni­kie­go i Te­sli miał zwy­czaj za­sy­pia­nia na jed­nym ze sto­łów ro­bo­czych sto­ją­cych w ukry­tym w piw­ni­cy la­bo­ra­to­rium. Ro­bił to na tyle czę­sto, że dzie­cia­ki już się przy­zwy­cza­iły, żeby o dzie­sią­tej wie­czo­rem scho­dzić na dół, bu­dzić go i wy­sy­łać do łóż­ka.

– A mo­gła­byś dziś zro­bić to sama? – za­py­tał Niki. Wy­cią­gnął się na swo­jej sta­cji prze­twa­rza­ją­cej bio­ma­sę, wsu­nął dło­nie pod gło­wę i za­czął wpa­try­wać się w su­fit. – Chcę jesz­cze tro­chę po­my­śleć.

– Ja­sne. Za­raz wró­cę!

Te­sla ze­szła na par­ter i ru­szy­ła przez ko­ry­tarz wy­peł­nio­ny bi­be­lo­ta­mi (sta­ły tam za­ku­rzo­ne kom­pu­te­ry, sta­ro­mod­ny ska­fan­der do nur­ko­wa­nia, cho­in­ka ozdo­bio­na po­pla­mio­ny­mi i po­ła­ma­ny­mi zlew­ka­mi i mnó­stwo in­nych ru­pie­ci). Kie­dy do­tar­ła do znaj­du­ją­cej się na ty­łach domu kuch­ni, skrę­ci­ła w bok i ze­szła po roz­chy­bo­ta­nych scho­dach do piw­ni­cy.

– Wuj­ku! – za­wo­ła­ła.

– Co? Kto? Kie­dy? Gdzie? Dla­cze­go? – usły­sza­ła jego mam­ro­ta­nie.

– Wy­bi­ła dzie­sią­ta – od­po­wie­dzia­ła. – Pora wyjść na górę i…

– Nie ru­szaj się! – huk­nął na­gle męż­czy­zna.

Te­sla znie­ru­cho­mia­ła. Do­tar­ła już do koń­ca scho­dów i wy­raź­nie wi­dzia­ła po­kry­te sa­dzą ma­szy­ny oraz uszko­dzo­ne ukła­dy elek­tro­nicz­ne, wresz­cie nie­do­koń­czo­ne ga­dże­ty wy­peł­nia­ją­ce kiep­sko oświe­tlo­ne la­bo­ra­to­riom wuj­ka (była tu su­szar­ka na­pę­dza­na akor­de­onem, ka­lo­sze w sprayu, po­zo­sta­ło­ści pap­ki, przy uży­ciu któ­rej wy­na­laz­ca przy­kle­ił się kie­dyś do pod­ło­gi, i tym po­dob­ne cuda).

Wu­jek pró­bo­wał się wy­gra­mo­lić zza jed­ne­go z za­gra­co­nych sto­łów ro­bo­czych, naj­wy­raź­niej chcąc ukryć go za swo­imi ple­ca­mi. Jed­ną rękę trzy­mał przez cały czas za sobą, zu­peł­nie jak pię­cio­la­tek cho­wa­ją­cy cia­stecz­ko, któ­re wła­śnie pod­wę­dził ze sło­ika. Miał na so­bie swój tra­dy­cyj­ny po­pla­mio­ny ki­tel la­bo­ra­to­ryj­ny, któ­ry wło­żył na po­strzę­pio­ną ko­szul­kę. Jak zwy­kle też znad jego ster­czą­cych si­wych wło­sów uno­sił się dym.

– Pra­cu­ję nad nie­spo­dzian­ką, za­po­mnia­łaś? – po­wie­dział. – Nie­spo­dzian­ki prze­sta­ją być nie­spo­dzian­ka­mi, gdy zo­ba­czy się je zbyt wcze­śnie.

– Och, no tak. Prze­pra­szam. Chcia­łam cię tyl­ko po­in­for­mo­wać, że jest już dzie­sią­ta. Pora wró­cić na górę i umyć zęby.

Wu­jek Newt od­prę­żył się nie­co, ale nie wy­ciąg­nął ręki zza ple­ców.

– Dzię­ki, Te­slo. My­ślę jed­nak, że dziś zo­sta­nę tu nie­co dłu­żej. CNN ma nadać spe­cjal­ny pro­gram pre­zen­tu­ją­cy nowy układ okre­śla­ją­cy za­sa­dy za­rzą­dza­nia dzia­ła­nia­mi po­szcze­gól­nych państw i do­ty­czą­cy eks­plo­ra­cji oraz wy­ko­rzy­sta­nia ko­smo­su, w tym Księ­ży­ca i in­nych ciał nie­bie­skich.

– Cho­dzi ci o mię­dzy­na­ro­do­wy za­kaz utrzy­my­wa­nia bro­ni w prze­strze­ni ko­smicz­nej?

Ro­dzeń­stwo od za­wsze uwiel­bia­ło wszyst­ko, co do­ty­czy­ło ko­smo­su. W su­mie to lu­bi­ło każ­dą dzie­dzi­nę wie­dzy, ale tę ba­da­ją­cą ko­smos szcze­gól­nie. Tym sa­mym nowa umo­wa opi­su­ją­ca za­sa­dy wy­ko­rzy­sty­wa­nia plat­form woj­sko­wych znaj­du­ją­cych się poza at­mos­fe­rą ziem­ską nie umknę­ła uwa­dze Ni­kie­go i Te­sli. W nor­mal­nych oko­licz­no­ściach bła­ga­li­by ro­dzi­ców, żeby po­zwo­li­li im obej­rzeć ten pro­gram.

– Wła­śnie – po­wie­dział tym­cza­sem wu­jek, a po­tem wol­ną ręką roz­go­nił uno­szą­cy się przed jego ocza­mi dym. – Będą w nim oma­wiać, w jaki spo­sób układ okre­śla­ją­cy za­sa­dy za­rzą­dza­nia dzia­ła­nia­mi po­szcze­gól­nych państw od­no­śnie do eks­plo­ra­cji...

– Nie mu­sisz tego po­wta­rzać, wuj­ku. Wiem, cze­go ten układ do­ty­czy.

– No tak. W każ­dym ra­zie będą oma­wiać to, w jaki spo­sób róż­ni się on od po­przed­nie­go, pod­pi­sa­ne­go jesz­cze w la­tach sześć­dzie­sią­tych. Pro­gram roz­po­czy­na się o dzie­sią­tej trzy­dzie­ści. Może chce­cie obej­rzeć go ze mną? Zro­bi­li­by­śmy so­bie po­pcorn. To zna­czy nie ku­pi­łem praw­dzi­wej ku­ku­ry­dzy, ale mam pusz­kę cze­goś, co może za­mie­nić się w coś cie­ka­we­go po wrzu­ce­niu do garn­ka z roz­grza­nym ole­jem.

– Nie dzię­ku­ję. Niki i ja… ro­bi­my coś in­ne­go.

– No do­brze, w po­rząd­ku. Rano zre­fe­ru­ję wam wszyst­kie pro­po­zy­cje. Do­brej nocy!

– Do­brej nocy – od­po­wie­dzia­ła Te­sla.

Kie­dy wy­szła z piw­ni­cy, wu­jek szczel­nie za­mknął to, co tak ukry­wał przed jej wzro­kiem.

– Ja­kieś nowe po­my­sły? – za­py­ta­ła dziew­czyn­ka bra­ta, kie­dy wró­ci­ła do sy­pial­ni.

Nie do­cze­ka­ła się od­po­wie­dzi.

Niki spał.

Ro­dzi­ce Te­sli mó­wi­li do niej. Opo­wia­da­li coś wy­raź­nie nie­po­ko­ją­ce­go. Nie­ste­ty nie sły­sza­ła ich słów.

– Co? – za­py­ta­ła.

Za­czę­li więc krzy­czeć. I choć wy­glą­da­li na prze­ra­żo­nych, na­dal nie wie­dzia­ła, o co im cho­dzi.

– Co? – po­wtó­rzy­ła. – O co cho­dzi? Co chce­cie mi po­wie­dzieć?

Mama i tata krzy­cze­li w ci­szy. W koń­cu Te­sla usły­sza­ła ja­kiś dźwięk.

Od­głos kro­ków. Tuż obok jej łóż­ka.

Obu­dzi­ła się.

Spo­wi­ta w ciem­no­ściach po­stać za­trzy­ma­ła się tuż przy jej no­gach. Trzy­ma­ła coś du­że­go i ku­li­ste­go, co wy­da­wa­ło nie­po­ko­ją­cy syk.

Te­sla wy­sko­czy­ła spod koł­dry i unio­sła pię­ści.

– Cof­nij się! – wark­nę­ła. – Znam kung-fu!

Po­stać się ro­ze­śmia­ła. Ciem­no­ści zaś się roz­ja­śni­ły, po­nie­waż dziew­czyn­ka sze­rzej otwo­rzy­ła za­spa­ne oczy.

Przed nią stał Niki. Miał na so­bie czar­ną ko­szul­kę i czer­wo­ne ką­pie­lów­ki. Trzy­mał duży ta­lerz. Znaj­do­wał się na nim ter­mo­metr ku­chen­ny, dwa wi­del­ce oraz zje­dzo­na do po­ło­wy szyn­ka, któ­rą Hi­ro­ko, dziew­czy­na wuj­ka, upie­kła dwa dni temu.

To wła­śnie szyn­ka tak skwier­cza­ła.

– Prze­pra­szam, że cię prze­stra­szy­łem, ale nie mo­głem się do­cze­kać – oświad­czył.

Te­sla spoj­rza­ła na szyn­kę. Przez chwi­lę się za­sta­na­wia­ła, czy przy­pad­kiem wciąż nie śpi.

– Cze­go nie mo­głeś się do­cze­kać?

Jej brat się uśmiech­nął.

– Mam plan – po­wie­dział.

------------------------------------------------------------------------

Uwa­ga, spo­iler! To wy­da­rzy­ło się pod ko­niec tomu Po­je­dy­nek taj­nych agen­tów – au­to­rzy.