Niki i Tesla. Efekty specjalne na miarę Oscara - ebook

UWAGA!

Pro­jek­ty opi­sa­ne na stro­nach Niki i Te­sla kon­stru­ują wy­ko­rzy­stu­ją elek­trycz­ność, sub­stan­cje tok­sycz­ne i ła­two­pal­ne, znaj­du­ją­ce się cza­sa­mi pod ci­śnie­niem, a tak­że ostre na­rzę­dzia. Za­nim przy­stą­pisz do za­ba­wy, po­proś ko­goś do­ro­słe­go o do­kład­ne prze­stu­dio­wa­nie in­struk­cji. Nie­kie­dy mu­sisz po­pro­sić o po­moc ko­goś do­ro­słe­go tak­że przy przy­go­to­wa­niu opi­sa­nych eks­pe­ry­men­tów.

Choć wie­rzy­my, że są one bez­piecz­ne i przy­ja­zne dla ro­dzi­ny, ostrze­ga­my, że wy­pad­ki cho­dzą po lu­dziach. Ni­ko­mu nie mo­że­my za­gwa­ran­to­wać bez­pie­czeń­stwa. Dla­te­go wła­śnie au­to­rzy i wy­daw­cy nie po­no­szą od­po­wie­dzial­no­ści za ja­kie­kol­wiek szko­dy wy­ni­ka­ją­ce z wy­ko­rzy­sty­wa­nia, wła­ści­we­go czy nie­wła­ści­we­go, in­for­ma­cji za­war­tych w tej książ­ce. Pa­mię­taj, że ist­nie­nie szcze­gó­ło­wych in­struk­cji nie zwal­nia cię z ko­rzy­sta­nia z ro­zu­mu!Rozdział 1

Usły­sze­li stłu­mio­ny huk, a po­tem cały dom uniósł się o parę cen­ty­me­trów i z ło­sko­tem opadł na zie­mię. Świa­tła za­mi­go­ta­ły, ale nie zga­sły.

Niki i Te­sla nad­sta­wi­li uszu. Po chwi­li z piw­ni­cy do­biegł ich dźwięk przy­po­mi­na­ją­cy ka­szel.

– Nic mi nie jest! – za­wo­łał wu­jek Newt. – Tym ra­zem na­praw­dę nie mu­si­cie dzwo­nić po straż po­żar­ną!

Męż­czy­zna był na­ukow­cem i wy­na­laz­cą. Nie­daw­no odło­żył na pół­kę swój uko­cha­ny pro­jekt, od­ku­rzacz za­si­la­ny kom­po­stem, aby roz­po­cząć pra­cę nad czymś, o czym na ra­zie nie chciał roz­ma­wiać.

– To ta nie­spo­dzian­ka! – krzyk­nął, po­ka­słu­jąc.

Tyl­ko tyle zdra­dził na te­mat swo­je­go no­we­go wy­na­laz­ku, mimo że ro­dzeń­stwo wie­le razy pró­bo­wa­ło do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej.

– O nie­spo­dzian­ce mo­gli­by­śmy mó­wić, gdy­by to całe nie-wia­do­mo-co choć raz nie eks­plo­do­wa­ło – po­wie­dział Niki do sio­stry.

– Na­wet gdy­by wu­jek pra­co­wał nad no­wym sma­kiem lo­dów, to i tak na 99 pro­cent skoń­czy­ło­by się to po­ża­rem – od­par­ła Te­sla.

Dzie­ci po­zna­ły New­ta na po­cząt­ku lata. Ich ro­dzi­ce mu­sie­li wy­je­chać za gra­ni­cę i wy­sła­li je na wa­ka­cje do mia­stecz­ka Half Moon Bay. Ro­dzeń­stwo bar­dzo szyb­ko prze­ko­na­ło się, że wszyst­ko, nad czym pra­co­wał ich krew­ny, prę­dzej czy póź­niej wy­bu­cha­ło.

Niki sie­dział wła­śnie na pod­ło­dze w sy­pial­ni, któ­rą dzie­lił z bliź­niacz­ką, i wpa­try­wał się w po­obi­ja­ny, ale wciąż dzia­ła­ją­cy lap­top (któ­ry rów­nież z nią dzie­lił). Wzru­szył ra­mio­na­mi i znów spoj­rzał na ekran. Kie­dy klik­nął mysz­ką, po­ja­wi­ło się na nim czar­no-bia­łe zdję­cie męż­czy­zny o ciem­nych wło­sach i z cie­niut­kim wą­sem, ubra­ne­go w sta­ro­mod­ne ciu­chy. Te­sla od razu go roz­po­zna­ła.

To był Te­sla. Ni­ko­la Te­sla. Ge­nial­ny, choć eks­cen­trycz­ny na­uko­wiec, któ­re­mu za­wdzię­cza­ła imię, po­dob­nie zresz­tą jak jej brat (w do­ku­men­tach miał wpi­sa­ne „Ni­ko­la”). W su­mie jed­nak za­wdzię­cza­ła imię przede wszyst­kim ro­dzi­com, rów­nież na­ukow­com, któ­rzy – w od­róż­nie­niu od wuj­ka – ni­cze­go nie wy­sa­dza­li w po­wie­trze. A przy­naj­mniej ro­dzeń­stwo nic na ten te­mat nie wie­dzia­ło.

Niki prze­wi­nął stro­nę i na ekra­nie po­ja­wi­ło się inne zdję­cie: dłu­gi par­te­ro­wy bu­dy­nek ze wzno­szą­cą się nad nim wie­żą za­koń­czo­ną po­tęż­ną ko­pu­łą.

Te­sla roz­po­zna­ła rów­nież i to zdję­cie. Przed­sta­wia­ło wie­żę War­denc­lyf­fe, zwa­ną też nie­kie­dy wie­żą Te­sli. Na­uko­wiec wy­bu­do­wał ją po­nad wiek temu. Mia­ła prze­ka­zy­wać ener­gię za po­mo­cą fal przy­po­mi­na­ją­cych te ra­dio­we… tyle że ni­g­dy nie za­dzia­ła­ła.

Niki od wie­lu dni ob­se­syj­nie po­szu­ki­wał in­for­ma­cji na te­mat bez­prze­wo­do­wej trans­mi­sji elek­trycz­no­ści. Był prze­ko­na­ny, że ta tech­no­lo­gia ma coś wspól­ne­go ze znik­nię­ciem ich mamy i taty. Teo­re­tycz­nie ro­dzi­ce zo­sta­wi­li ich u wuj­ka, aby ba­dać iry­ga­cję upraw soi w Uz­be­ki­sta­nie. Tyle że słuch po nich za­gi­nął, a Ni­kie­go i Te­slę nie­ocze­ki­wa­nie za­czę­li prze­śla­do­wać szpie­dzy i agen­ci rzą­do­wi. Je­den z nich za­su­ge­ro­wał ro­dzeń­stwu, że prze­sy­ła­nie ener­gii na od­le­głość ma z tym wie­le wspól­ne­go. Czy­li wła­śnie to, nad czym pra­co­wał Te­sla.

– Wiesz co? – ode­zwał się chło­piec, od­ry­wa­jąc wzrok od lap­to­pa. – Ktoś z dzia­ła­ją­cą wie­żą mógł­by w cią­gu jed­nej nocy do­pro­wa­dzić do ban­kruc­twa wszyst­kie fir­my wy­do­by­wa­ją­ce ropę naf­to­wą i gaz ziem­ny. Może dla­te­go trzy­ma­ją ten wy­na­la­zek w ta­jem­ni­cy?

– A ktoś z dzia­ła­ją­cą ma­gicz­ną różdż­ką mógł­by za­mie­nić wiel­kie je­zio­ra w oce­any sy­ro­pu cze­ko­la­do­we­go i jego pro­du­cen­ta do­pro­wa­dzić do ban­kruc­twa. Co nie ozna­cza, że tak się sta­nie – od­po­wie­dzia­ła jego sio­stra.

– Tyle że je­ste­śmy bli­sko opra­co­wa­nia bez­prze­wo­do­wej trans­mi­sji prą­du, a ma­gicz­ne różdż­ki nie ist­nie­ją – od­parł pod­eks­cy­to­wa­ny chło­piec i spoj­rzał na Te­slę. Za­mie­rzał kon­ty­nu­ować dys­ku­sję. – Prze­cież zaj­mu­ją­ca się ener­gią sło­necz­ną fir­ma So­la­now stwo­rzy­ła już pro­to­typ emi­te­ra ener­gii, nie? A ja­poń­ski rząd chce wy­bu­do­wać sieć jej ko­smicz­nych prze­kaź­ni­ków. I…

– Cie­szę się, że wu­jek nie pra­cu­je nad ta­kim prze­kaź­ni­kiem. – Te­sla prze­rwa­ła bra­tu. – Gdy­by pra­co­wał, każ­de urzą­dze­nie elek­trycz­ne na za­chod­nim wy­brze­żu daw­no by już eks­plo­do­wa­ło!

– Ha! – Niki bąk­nął nie­zbyt we­so­ło i wró­cił do wpa­try­wa­nia się w ekran lap­to­pa.

– Hej! – po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka to­nem, któ­ry miał su­ge­ro­wać, że do­pie­ro te­raz wpa­dła na ten po­mysł. – A może zro­bisz so­bie prze­rwę i mi po­mo­żesz? Pró­bu­ję zmon­to­wać sta­bi­li­za­tor do ka­me­ry Si­la­sa. Coś, co uła­twi mu krę­ce­nie faj­nych nie­po­ru­szo­nych ujęć. Znów sie­dzi u De­Mar­ca. Ro­bią film o su­per­bo­ha­te­rze. No wiesz, Łysy Orzeł: Le­gen­da od­la­tu­je. Ża­łuj, że nie wi­dzia­łeś sio­stry De­Mar­ca, Ele­shy, ucha­rak­te­ry­zo­wa­nej na zie­lo­ną ko­smit­kę!

Te­sla mó­wi­ła o Si­la­sie Ku­skie i De­Mar­cu Da­vi­so­nie, je­dy­nych kum­plach, ja­kich uda­ło im się jak do­tąd zdo­być. Niki uwa­żał, że żad­ne nor­mal­ne dziec­ko nie bę­dzie mia­ło ocho­ty na kło­po­ty, w ja­kie za­zwy­czaj pa­ko­wa­li się z sio­strą. Tym­cza­sem De­Mar­co był uza­leż­nio­ny od ad­re­na­li­ny i za­wsze chęt­nie brał udział w eks­cy­tu­ją­cych i lek­ko nie­bez­piecz­nych mi­sjach. A Si­las… Cóż, przyj­mij­my po pro­stu, że nie na­le­żał do osób, któ­re z wy­prze­dze­niem my­śla­ły o ewen­tu­al­nych kło­po­tach. O ile w ogó­le o nich my­śla­ły. To nie było w jego sty­lu.

Choć Te­sla wciąż na­wi­ja­ła, Niki na­wet na nią nie spoj­rzał.

– Si­las na­grał już sce­ny ka­ska­der­skie. Wy­ko­rzy­stał ma­ne­ki­na prze­bra­ne­go za Ły­se­go Orła, ale ob­raz tak się trzę­sie, że po obej­rze­niu go Mo­ni­que (to była naj­młod­sza sio­stra De­Mar­ca) zwy­mio­to­wa­ła na traw­nik.

Niki wciąż stu­kał w kla­wia­tu­rę. Te­sla zmar­szczy­ła brwi. Była prze­ko­na­na, że bra­tu spodo­ba się wi­zja jed­nej z kosz­mar­nych sióstr ich kum­pla zwra­ca­ją­cej śnia­da­nie na po­dwór­ku. Dziew­czyn­ki do­ku­cza­ły swo­je­mu bra­tu od dnia, w któ­rym oka­za­ły się na tyle duże, aby móc rzu­cać w jego gło­wę wszyst­kim, co wpa­dło im w ręce.

– A więc Si­las po­trze­bu­je cze­goś w sty­lu Ste­adi­ca­mu – kon­ty­nu­owa­ła. – Wi­dzia­łeś te sys­te­my, nie?

Niki na­dal nie od­po­wia­dał.

– Ste­adi­cam to ta­kie urzą­dze­nie, któ­re kon­tro­lu­je punkt cięż­ko­ści ka­me­ry fil­mo­wej, wy­ko­rzy­stu­jąc za­sa­dę prze­ciw­wa­gi. To zna­czy umoż­li­wia ope­ro­wa­nie nią za po­mo­cą tak zwa­ne­go prze­gu­bu Car­da­na. – Te­sla nie prze­sta­wa­ła mó­wić, choć brat wy­raź­nie ją igno­ro­wał. – Tro­chę tak jak w ży­ro­sko­pach. Cho­dzi o to, żeby ob­raz był sta­bil­ny, za­miast pod­ska­ki­wać i drżeć. Uję­cia wy­cho­dzą dużo lep­sze.

– Wiem, co to Ste­adi­cam – od­po­wie­dział Niki.

– Cóż, praw­dzi­we­go ga­dże­tu ze skle­pu oczy­wi­ście nie zro­bi­my. Ale mam po­mysł, jak przy­go­to­wać jego uprosz­czo­ną wer­sję, któ­ra ob­słu­ży nie­wiel­ką ka­mer­kę Si­la­sa.

Na­gle do gło­wy przy­szedł jej pe­wien po­mysł.

– Na­zwie­my go Si­la­scam – oświad­czy­ła. – Nie, Te­sla­cam. Albo za­raz… jesz­cze le­piej Ni­kii­te­sla­cam. Praw­do­po­dob­nie mógł­by dzia­łać rów­nież z te­le­fo­nem ko­mór­ko­wym…

– Cu­dow­nie. Zrób go sama.

– Oczy­wi­ście, że mo­gła­bym sama go skon­stru­ować. Ale by­ło­by znacz­nie faj­niej, gdy­byś mi po­mógł! – wy­sy­cza­ła Te­sla.

Za­zwy­czaj ro­dzeń­stwo wspól­nie opra­co­wy­wa­ło wszyst­kie wy­na­laz­ki: „wul­ka­ny” z octu i my­dła w pły­nie, cu­kier­ki twar­de jak ska­ła, ro­bo­ty czy rę­ka­wi­ce su­per­cy­bor­gów. Za­le­d­wie ty­dzień temu stwo­rzy­li z pa­tycz­ków po lo­dach ani­ma­tro­nicz­ną rękę, któ­rą Si­las wy­ko­rzy­stał w swo­im fil­mie. Ro­dzeń­stwo po­mo­gło kum­plom za­pro­jek­to­wać rów­nież ma­ne­ki­na do scen ak­cji, po­nie­waż na­wet ko­cha­ją­cy ka­ska­der­stwo De­Mar­co nie miał ocho­ty spa­dać ze scho­dów, wy­ska­ki­wać przez okno stry­chu i ro­bić in­nych sza­lo­nych rze­czy, któ­re wy­my­ślał Si­las.

Te­sla wy­naj­do­wa­ła róż­ne za­ję­cia, żeby nie tę­sk­nić za ro­dzi­ca­mi. Jej brat nie za­mie­rzał o nich za­po­mi­nać. Wręcz prze­ciw­nie: pła­wił się w roz­wa­ża­niach na ich te­mat. Prze­cze­sy­wał In­ter­net w po­szu­ki­wa­niu wska­zó­wek i pró­bo­wał zna­leźć bra­ku­ją­ce od­po­wie­dzi.

Dziew­czyn­ka chcia­ła zbu­do­wać co­kol­wiek… byle wspól­nie z bra­tem.

Niki klik­nął w link i na ekra­nie otwo­rzy­ła się stro­na za­ty­tu­ło­wa­na: „SZO­KU­JĄ­CA praw­da o pro­mie­niach śmier­ci Te­sli”.

– Prze­pra­szam, ale je­stem za­ję­ty – po­wie­dział.

– Nie­praw­da. Masz ob­se­sję!

Chło­piec mil­czał, więc Te­sla po­sta­no­wi­ła po­su­nąć się do nie­czy­ste­go za­gra­nia.

– Wiesz co? Wczo­raj wie­czo­rem zna­la­złam w sie­ci coś na­praw­dę in­te­re­su­ją­ce­go – oświad­czy­ła. – Chcesz, to ci po­ka­żę.

Usia­dła obok bra­ta i trą­ci­ła go łok­ciem, prze­py­cha­jąc sprzed kla­wia­tu­ry.

– Hej! – za­wo­łał obu­rzo­ny.

– Daj mi se­kund­kę. Uwierz, bę­dziesz za­sko­czo­ny.

Otwo­rzy­ła je­den z fol­de­rów wi­docz­nych na pul­pi­cie i zna­la­zła w nim ikon­kę, któ­rej szu­ka­ła – nie­wiel­ki ob­ra­zek przed­sta­wia­ją­cy ko­rek ulicz­ny. Klik­nę­ła dwu­krot­nie.

– No i pro­szę. Zro­bio­ne – oświad­czy­ła.

Niki spoj­rzał na ekran.

– Nic nie wi­dzę.

– Wła­śnie. Włą­czy­łam Sto­pli­te.

– Co to jest Sto­pli­te?

– Pro­gram, któ­ry au­to­ma­tycz­nie blo­ku­je kom­pu­ter na sześć go­dzin. Dzię­ki temu nie tra­cisz ca­łe­go dnia na stu­ka­nie w kla­wia­tu­rę.

– Co? – Tym ra­zem to Niki ode­pchnął sio­strę na bok. Za­czął ude­rzać w kla­wia­tu­rę, jed­nak na ekra­nie nic się nie po­ja­wi­ło. – Po pro­stu go zre­star­tu­ję.

Przy­ci­snął od­po­wied­ni gu­zik, ale… nie za­dzia­łał.

– Sto­pli­te jest na­praw­dę do­bry – oświad­czy­ła Te­sla.

– Rany, to wca­le nie jest śmiesz­ne, Tes!

– Bo to wca­le nie mia­ło być śmiesz­ne. Mia­ło zmu­sić cię do ru­sze­nia tył­ka, zej­ścia na dół i udzie­le­nia mi po­mo­cy!

– Tak, ja­sne! Już lecę ci po­móc! Zwłasz­cza po tym nu­me­rze, któ­ry wła­śnie mi wy­krę­ci­łaś.

Niki za­ło­żył ręce na pier­siach i za­czął pa­trzeć w ścia­nę.

– Two­ja spra­wa – po­wie­dzia­ła jego sio­stra. – Idę do la­bo­ra­to­rium po czę­ści. I nie będę czuć się win­na, je­śli Si­las nie ukoń­czy swo­je­go ar­cy­dzie­ła i nie zo­sta­nie naj­słyn­niej­szym dwu­na­sto­let­nim re­ży­se­rem na świe­cie.

Pod­nio­sła się z pod­ło­gi i ru­szy­ła w stro­nę drzwi.

Jej brat na­wet nie drgnął.

– Po­wo­dze­nia w bu­do­wa­niu tego głu­pie­go cze­goś – mruk­nął. – Po­nie­waż na mnie nie mo­żesz li­czyć.

Wu­jek Newt po­zwo­lił Te­sli spę­dzić w la­bo­ra­to­rium w piw­ni­cy do­sta­tecz­nie dużo cza­su, aby zna­laz­ła wszyst­kie po­trzeb­ne jej na­rzę­dzia i ma­te­ria­ły.

– Sio stąd! Już! – za­wo­łał, wy­ma­chu­jąc rę­ka­mi, kie­dy znów ze­szła i się­gnę­ła po rur­ki PVC.

– Dziw­nie tu pach­nie, wuj­ku… Jak po­wie­trze po desz­czu – po­wie­dzia­ła.

– Idź so­bie! To ści­śle taj­ne – do­dał wu­jek, wciąż wy­ma­chu­jąc rę­ka­mi.

– A co wła­ści­wie ci się sta­ło?

Jego dłu­gie, nie­ucze­sa­ne wło­sy w ko­lo­rze siwy blond ster­cza­ły na wszyst­kie stro­ny. Za­ha­czał ich koń­ców­ka­mi o su­fit.

– Spły­waj! Zmy­waj się!

– Do­brze, do­brze, już idę. Rany!

Te­sla wdra­pa­ła się po scho­dach, a po­tem prze­szła przez kuch­nię do ja­dal­ni.

Niki już tam na nią cze­kał.

– No do­brze – wes­tchnął. – Więc co wła­ści­wie ro­bi­my?

Po­dej­rze­wam, że nie po­tra­fisz do­ce­nić ulot­no­ści swo­jej sy­tu­acji, Łysy Orle! – po­wie­dzia­ła lady Evi­li­ka. Po­kry­ta łu­ska­mi zie­lo­na ko­smit­ka wy­cią­gnę­ła ber­ło w stro­nę opie­rzo­ne­go su­per­bo­ha­te­ra sto­ją­ce­go na ga­łę­zi drze­wa tuż nad jej gło­wą. – Su­per­pod­much! – ryk­nę­ła.

Łysy Orzeł za­ko­ły­sał się i za­czął spa­dać, a jego dłu­ga kar­ma­zy­no­wa pe­le­ry­na za­ło­po­ta­ła na wie­trze.
Ude­rzył cza­chą o zie­mię, jed­nak nie zło­żył się wpół. Za­miast tego oparł się ła­pa­mi o pień drze­wa i znie­ru­cho­miał. Ukry­ty w ka­sku łeb opadł na pod­ło­że, pod­czas gdy po­de­szwy jego bia­łych bu­tów ster­cza­ły sztyw­no ku nie­bu.

In­ny­mi sło­wy Łysy Orzeł stał na gło­wie.

– Cię­cie! – za­wo­łał re­ży­ser zna­ny też jako Si­las Ku­skie.

Nie mu­siał tego ro­bić, po­nie­waż był jed­no­cześ­nie ope­ra­to­rem, więc w su­mie krzy­czał do sie­bie.

Wy­łą­czył ka­me­rę i szyb­ko pod­szedł do bo­ha­te­ra, czy­li wy­pcha­nej ga­ze­ta­mi ku­kły opar­tej o drze­wo.

– Nie mo­żesz tak po pro­stu ze­pchnąć Mi­cha­ła! – krzyk­nął do nie­wy­so­kie­go umię­śnio­ne­go dwu­na­sto­lat­ka przy­cup­nię­te­go na ga­łę­zi (tak à pro­pos, Si­las na­zy­wał swo­je­go ma­ne­ki­na-ka­ska­de­ra Mi­cha­łem. Wy­brał to imię na pa­miąt­kę jed­ne­go z ulu­bio­nych re­ży­se­rów). – Mu­sisz go zrzu­cić – do­dał. – Na­praw­dę so­lid­nie go pchnąć! Łysy Orzeł pró­bu­je od­le­cieć, tym­cza­sem dzię­ki to­bie wy­glą­da, jak­by wła­śnie za­snął.

– Jak niby mam go pchnąć, sko­ro jed­no­cze­śnie trzy­mam się ga­łę­zi, żeby nie zle­cieć? – za­py­tał dwu­na­sto­la­tek na drze­wie, zna­ny też jako De­Mar­co.

– A skąd mam wie­dzieć?! – od­parł Si­las. – Ty je­steś ko­or­dy­na­to­rem ka­ska­de­rów!

Kie­dy Niki i Te­sla po­ja­wi­li się na pla­nie, dźwi­ga­jąc przed chwi­lą ukoń­czo­ny Ste­adi­cam (w ta­jem­ni­cy na­zwa­li go Ni­kii­te­sla­cam), Si­las wła­śnie spraw­dzał, czy Mi­chał nie od­niósł ob­ra­żeń.

– Prze­sa­dzi­li­ście z wy­py­cha­niem go – po­wie­dział, kie­dy zo­ba­czył zbli­ża­ją­ce się ro­dzeń­stwo. – Bra­ku­je mu luzu w koń­czy­nach. Wyj­mij­cie tro­chę tych ga­zet. Roz­luź­nij­cie go. Niech sta­nie się bar­dziej praw­dzi­wy – do­dał, po czym od­wró­cił ma­ne­ki­na do góry no­ga­mi i oparł o drze­wo. – Za­le­ży mi je­dy­nie na per­fek­cji. Czy na­praw­dę o tak wie­le pro­szę?

– Kie­dy on się za­mie­nił w ty­ra­na per­fek­cjo­ni­stę? – szep­nął Niki. Jego kum­pel znów za­czął po­krzy­ki­wać na De­Mar­ca. – A może za­cho­wu­je się w ten spo­sób, bo są­dzi, że każ­dy re­ży­ser po­wi­nien być ty­ra­nem per­fek­cjo­ni­stą?

Te­sla wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Może jed­no i dru­gie? – Unio­sła sta­bi­li­za­tor, któ­ry skon­stru­owa­ła z bra­tem. Przy­po­mi­nał splot ru­rek PVC za­wie­szo­nych na śru­bo­krę­cie. – Oto twój… e… Si­la­scam – do­da­ła.

Si­las spoj­rzał na urzą­dze­nie i za­mru­gał.

– Tu przy­cze­piasz ka­me­rę… Do tego bol­ca… – za­czął wy­ja­śniać Niki.

– To… to… to jest pięk­ne! – Si­las jęk­nął i nie­zwy­kle ostroż­nie się­gnął po wy­na­la­zek.

Te­sla i Niki (i De­Mar­co, któ­ry ze­sko­czył z drze­wa) ob­ser­wo­wa­li go w nie­mym po­dzi­wie. Si­las ni­g­dy ni­cze­go nie trak­to­wał ostroż­nie, z wy­jąt­kiem nie­zwy­kle cen­ne­go ko­mik­su Me­tal Man #2.

– Je­śli to za­dzia­ła, wspo­mnę o was w prze­mo­wie pod­czas roz­da­nia Osca­rów – do­dał.

– Um... W po­rząd­ku – zgo­dził się Niki.

– No do­brze. Bierz­my się do ro­bo­ty, lu­dzie! – wark­nął na­gle jego kum­pel. – Cof­nij­my wszyst­ko i na­graj­my tę sce­nę od nowa. Na miej­sca! Ru­chy!

Si­las-re­ży­ser po­wró­cił na plan.

Po­tem po­sęp­na lady Evi­li­ka – w rze­czy­wi­sto­ści sied­mio­let­nia sio­stra De­Mar­ca, Ele­sha, ucha­ra­kte­ry­zo­wa­na na zie­lo­ne­go ko­smi­tę i ubra­na w „ska­fan­der astro­nau­ty” zro­bio­ny ze sta­rej pi­ża­my ze stop­ka­mi i zwo­ju fo­lii alu­mi­nio­wej – po­de­szła do bra­ta.

– Je­śli jesz­cze raz usły­szę „ru­chy, ru­chy” – wark­nę­ła zło­wiesz­czo – to po­ka­żę wam moje ru­chy.

– Tak, tak, ona was roz­ru­sza – wtrą­ci­ła się „asy­stent­ka do spraw gar­de­ro­bia­nych i kie­row­nicz­ka sek­cji cha­rak­te­ry­za­cji”, czy­li jej młod­sza sio­stra Mo­ni­que.

Ra­zem mie­rzy­ły i wa­ży­ły nie­mal tyle samo co wy­so­ki i zwa­li­sty re­ży­ser. Nie­do­stat­ki wzro­stu i wagi nad­ra­bia­ły jed­nak siłą cha­rak­te­ru.

Si­las spoj­rzał na ich wy­krzy­wio­ne twa­rze i wy­cza­ro­wał na swo­jej ro­ze­dr­ga­ny uśmiech. Po­tem wska­zał przy­ja­ciół.

– „Ru­chy, ru­chy” to było do nich – oświad­czył. – Ty mo­żesz wró­cić na swo­je miej­sce, kie­dy tyl­ko chcesz, Ele­sha.

Sio­stry zmru­ży­ły oczy.

– Pro­szę – do­dał szyb­ko.

Ele­sha nie­spiesz­nie ru­szy­ła bez sło­wa w stro­nę miej­sca, od któ­re­go za­czy­na­ła sce­nę. Jej młod­sza sio­stra po­drep­ta­ła za nią, po dro­dze po­pra­wia­jąc jej zie­lo­ny ma­ki­jaż.

– Ostrze­ga­li­śmy cię, że­byś nie za­trud­niał mo­ich sióstr do fil­mu – po­wie­dział szep­tem De­Mar­co.

– Lady Evi­li­ka to nie­umar­ła ko­smicz­na kró­lo­wa-po­twór – od­po­wie­dział Si­las. – Ele­sha zo­sta­ła stwo­rzo­na, żeby za­grać tę rolę.

De­Mar­co miał wraz z Te­slą za­dbać o to, aby nie­ludz­ki bo­ha­ter Mi­chał wy­lą­do­wał z po­wro­tem na drze­wie. Ma­ne­kin na szczę­ście nie był cięż­ki, bo skła­dał się głów­nie z ta­śmy izo­la­cyj­nej oraz zmię­tych ga­zet. Tyle że strój pta­ka, któ­ry miał na so­bie – zmo­dy­fi­ko­wa­ny ko­stium sowy po­da­ro­wa­ny im przez lo­kal­ne mu­zeum – do­dał mu dzie­sięć ki­lo­gra­mów do jego wyj­ścio­wej wagi.

De­Mar­co pod­cią­gnął się na swo­je miej­sce na ni­sko ro­sną­cej ga­łę­zi.

– No do­bra, to pchnij go do mnie! – za­wo­łał w stro­nę kum­pe­li.

– A ty moc­no po­cią­gnij – od­po­wie­dzia­ła Te­sla.

Stęk­nę­li z wy­sił­ku.

– Je­śli chcesz coś zro­bić do­brze… – Si­las wes­tchnął i prze­sad­nie jęk­nął. Po­tem odło­żył ka­me­rę, zła­pał Mi­cha­ła obie­ma rę­ka­mi i pchnął w górę z taką siłą, że nie­mal zrzu­cił De­Mar­ca z ga­łę­zi. – Za­ło­żę się, że Cash Ash­ki­nos nie mu­siał wrzu­cać sztucz­nych ka­ska­de­rów na drze­wa – po­skar­żył się.

Po­tem się­gnął po ka­me­rę i przy­go­to­wał się do na­krę­ce­nia ko­lej­ne­go uję­cia.

– Praw­do­po­dob­nie miał czło­wie­ka od za­pa­sów z ma­ne­ki­na­mi – do­dał.

– Na­praw­dę? – Te­sla za­py­ta­ła sar­ka­stycz­nym to­nem. – A w ilu fil­mach Ca­sha po­ja­wia­ją się ma­ne­ki­ny na drze­wach?

– W trzech – od­po­wie­dział Si­las.

– Czte­rech – po­pra­wił go De­Mar­co.

– Trzech – po­wtó­rzył Si­las.

De­Mar­co po­krę­cił gło­wą.

– Czte­rech.

Si­las za­czął li­czyć na pal­cach.

– Roz­jem­ca 5, Ostre przy­wa­le­nie 3, Mor­fbo­ty 2…

– I Ulicz­ny po­ścig 6: Gaz do de­chy.

Si­las zmarsz­czył brwi.

– Nie pa­mię­tam ma­ne­ki­na na drze­wie w… – mruk­nął. – Ach, no tak! To wte­dy, gdy ten gość uży­wa sie­dze­nia wy­rzu­ca­ją­ce­go do zgnie­ce­nia ko­le­sia cza­ją­ce­go się na gi­gan­tycz­nej se­kwoi! – za­wo­łał i przez chwi­lę przy­glą­dał się swo­je­mu ma­ne­ki­no­wi. – Cash do­sko­na­le wie, jak je wy­ko­rzy­sty­wać. Dla­te­go wła­śnie jest moim ulu­bio­nym re­ży­se­rem. Za­sta­na­wiam się, na ja­kich drze­wach naj­chęt­niej je umiesz­cza…

– Prze­cież mo­żesz go o to za­py­tać. Dziś się z nim wi­dzi­my, za­po­mnia­łeś? – krzyk­nął z ga­łę­zi De­Mar­co.

Niki i Te­sla wy­mie­ni­li spoj­rze­nia, któ­re lu­dzie za­zwy­czaj wy­mie­nia­ją, kie­dy chcą po­krę­cić gło­wa­mi i wy­wró­cić ocza­mi, ale wolą, żeby nikt tego nie za­uwa­żył.

– Wi­dzia­łem! – za­wo­łał do nich De­Mar­co. – Ale uwierz­cie mi, dziś wresz­cie zo­ba­czy­my się z…

– Ak­cja! – wrza­snął Si­las.

– Po­dej­rze­wam, że nie po­tra­fisz do­ce­nić ulot­no­ści swo­jej sy­tu­acji, Łysy Orle! – roz­po­czę­ła swo­ją kwe­stię lady Evi­li­ka.

------------------------------------------------------------------------

Bo­ha­te­ro­wie do­wie­dzie­li się o tym pod­czas swo­jej po­przed­niej przy­go­dy opi­sa­nej w książ­ce Niki i Te­sla. Ma­gicz­na rę­ka­wi­ca su­per­cy­bor­ga (przyp. aut.).

Tej in­for­ma­cji za­bra­kło w książ­ce Niki i Te­sla. Ma­gicz­na rę­ka­wi­ca su­per­cy­bor­ga. Ale to fakt! (przyp. aut.).Niki i Tesla konstruują

SUPERSTABILNY OSPRZĘT STABILIZUJĄCY (czyli Silascam lub Nikiiteslacam)

Niezbędnik:

- rur­ka PVC o dłu­go­ści 46 cen­ty­me­trów – mo­żesz użyć rur­ki oraz łącz­ni­ków o śred­ni­cy ¾ cala (oko­ło 2 cen­ty­me­trów) – na tyle sze­ro­ka, żeby zmie­ści­ła się w niej mo­ne­ta
- 2 rur­ki PVC o dłu­go­ści 18 cen­ty­me­trów
- 2 rur­ki PVC o dłu­go­ści 15 cen­ty­me­trów
- rur­ka PVC o dłu­go­ści 4 cen­ty­me­trów
- 3 ko­lan­ka 90 stop­ni
- 2 łącz­ni­ki typu T (trój­nik)
- ko­rek
- śru­bo­kręt krzy­ża­ko­wy
- gąb­ka ku­chen­na
- ta­śma kle­ją­ca
- no­życz­ki
- dużo mo­net (mo­żesz ku­pić je w ban­ku)

Do ob­słu­gi te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go:

- 2 kla­mer­ki do bie­li­zny
- kil­ka gu­mek re­cep­tu­rek

Do ob­słu­gi lek­kiej ka­me­ry wi­deo:

- śru­ba ¼ cala lub inna pa­su­ją­ca do otwo­ru na sta­tyw w ka­me­rze i na­kręt­ka
- wier­tar­ka

BUDOWA

1. Ustaw rur­ki, ko­lan­ka i łącz­ni­ki w spo­sób przed­sta­wio­ny na ry­sun­ku. Wsuń rur­ki w łącz­ni­ki, aż usły­szysz klik­nię­cie. W ra­zie po­trze­by sko­rzy­staj z młot­ka. Je­śli rur­ki wy­su­wa­ją się z łącz­ni­ków i ko­la­nek (mają luz), sklej je kle­jem do pla­sti­ku.

Uwa­ga! Je­śli za­mie­rzasz uży­wać sta­bi­li­za­to­ra z te­le­fo­nem ko­mór­ko­wym i pla­nu­jesz skle­ić ze sobą po­szcze­gól­ne ele­men­ty, ła­twiej bę­dzie ci naj­pierw za­mon­to­wać kla­mer­ki i gum­ki (patrz: Ostat­nie kro­ki, punkt 1), a do­pie­ro póź­niej przy­cze­pić ko­lan­ko do łącz­ni­ka typu T.

2. Wy­tnij z gąb­ki kwa­drat o boku 2,5 cen­ty­me­tra.

3. We­pchnij gąb­kę w ko­rek, tak aby nie wy­pa­dła, kie­dy od­wró­ci się go do góry no­ga­mi (je­śli wy­pad­nie, wy­tnij kwa­drat o nie­co dłuż­szym boku).

4. Przy­klej ko­rek ta­śmą (gąb­ką na ze­wnątrz) do koń­ca ko­lan­ka znaj­du­ją­ce­go się u góry urzą­dze­nia.

5. Zrób kul­ki z ka­wał­ka pa­pie­ru lub chu­s­tecz­ki. Na­stęp­nie ołów­kiem lub śru­bo­krę­tem we­pchnij je na ko­niec każ­dej rur­ki o dłu­go­ści 15 cen­ty­me­trów.

6. Wy­peł­nij rur­kę o dłu­go­ści 18 cen­ty­me­trów (znaj­du­ją­cą się po tej sa­mej stro­nie co ko­lan­ko z kor­kiem) mo­ne­ta­mi. Na­stęp­nie za­klej ją, żeby mo­ne­ty się nie wy­sy­pa­ły.

7. Umieść śru­bo­kręt po­środ­ku gąb­ki, tak jak przed­sta­wio­no na ry­sun­ku, i złap go za rącz­kę. Unieś sta­bi­li­za­tor. Dzię­ki gąb­ce śru­bo­kręt nie po­wi­nien się śli­zgać. Wsyp mo­ne­ty do dru­giej rur­ki o dłu­go­ści 18 cen­ty­me­trów, tak aby usta­bi­li­zo­wać urzą­dze­nie. Na­stęp­nie za­klej rur­kę ta­śmą, żeby mo­ne­ty się nie wy­sy­pa­ły.

OSTATNIE KROKI

1. Je­śli chcesz ko­rzy­stać z te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go, użyj gu­mek do umo­co­wa­nia kla­me­rek po obu stro­nach łącz­ni­ka T, tak jak po­ka­za­no na ry­sun­ku. Kla­mer­ki po­win­ny utrzy­mać te­le­fon (war­to sko­rzy­stać z osło­ny na ekran lub wsu­nąć ka­wał­ki gąb­ki po­mię­dzy ekran a boki kla­me­rek). Aby ob­raz był ide­al­ny, umieść te­le­fon tak, żeby so­czew­ka jego apa­ra­tu znaj­do­wa­ła się bli­sko ru­rek.

2. Je­śli chcesz ko­rzy­stać z lek­kiej ka­me­ry, po­proś ko­goś do­ro­słe­go, aby w gór­nej czę­ści ko­lan­ka wy­wier­cił otwór o śred­ni­cy oko­ło 8 mi­li­me­trów. Użyj śru­by, żeby za­mo­co­wać ka­me­rę. Za­bez­piecz ją od spodu na­kręt­ką.

3. Wresz­cie wy­glą­dasz jak za­wo­do­wy ope­ra­tor ka­me­ry z Hol­ly­wo­od! Pa­mię­taj: sta­bi­li­za­tor na­da­je się do współ­pra­cy tyl­ko z nie­wiel­ką i lek­ką ka­me­rą.
No i mu­sisz tro­chę po­ćwi­czyć, za­nim na­uczysz się
go ob­słu­gi­wać.

A oto kil­ka rad:

- prze­miesz­cza­jąc się z ka­me­rą, sta­wiaj nie­du­że kro­ki;
- uni­kaj gwał­tow­ne­go przy­spie­sza­nia i zwal­nia­nia;
- ka­me­ra może się ko­ły­sać pod­czas ru­chu; użyj wol­nej ręki, aby de­li­kat­nie skie­ro­wać ją w od­po­wied­nią stro­nę;
- cza­sa­mi kusi, żeby spoj­rzeć na ekran, ale skup wzrok na sta­bi­li­za­to­rze i pil­nuj, żeby był… sta­bil­ny!