November 9 - ebook

Fallon

Zastanawiam się, jaki dźwięk wydałaby szklanka, gdybym roztrzaskała mu ją na łbie.

Szkło jest grube, a jego głowa twarda. Pewnie rozległoby się głośne, głuche i miłe dla ucha BUM!

Ciekawe, czy zacząłby krwawić. Na stole leżą serwetki, ale pewnie okazałyby się za cienkie, żeby wchłonąć całą krew.

– No dobra. Przyznaję, jestem w lekkim szoku, ale stało się – mówi.

Jego głos sprawia, że ściskam mocniej szklankę. Mam nadzieję, że pozostanie w mojej dłoni i nie wyląduje na jego głowie.

– Fallon? – Odchrząkuje, po czym pyta: – Chciałaś coś powiedzieć? – Stara się złagodzić ton głosu, ale dalej brzmi on ostro niczym sztylet.

Dźgam słomką kostkę lodu, wyobrażając sobie, że to jego głowa.

– Co mam ci powiedzieć? – mamroczę, bardziej przypominając w tej chwili smarkulę z podstawówki niż osiemnastolatkę. – Oczekujesz gratulacji?

Odchylam się do tyłu i krzyżuję ręce na piersiach. Kiedy patrzę na niego, zastanawiam się, czy smutek, który widzę w jego oczach, wynika z rzeczywistego rozczarowania mną czy to kolejna z jego aktorskich sztuczek. Usiadł przy stole zaledwie piętnaście minut temu, a już zdążył zamienić swoją stronę restauracyjnego boksu w scenę, a mnie w publiczność.

Bębni palcami o filiżankę z kawą, przypatrując mi się w milczeniu przez dłuższą chwilę.

Stuk, stuk, stuk.

Stuk, stuk, stuk.

Stuk, stuk, stuk.

Pewnie mu się wydaje, że w końcu ulegnę i powiem to, co chce usłyszeć. Zapomina, że przez ostatnie dwa lata nie było go w pobliżu i przestałam być grzeczną dziewczynką.

Widząc mój brak uznania dla jego aktorskiego kunsztu, wzdycha i opiera łokcie na blacie stołu.

– Myślałem, że się ucieszysz.

Kręcę głową.

– Że się ucieszę? – powtarzam.

On chyba żartuje.

Wzrusza ramionami i na jego smutnej twarzy pojawia się triumfalny uśmiech.

– Nie sądziłem, że znów zostanę tatą.

Wybucham śmiechem i patrzę na niego z niedowierzaniem.

– Zapłodnienie dwudziestoczterolatki nie czyni jeszcze nikogo ojcem – mówię z goryczą.

Przestaje się uśmiechać, po czym odchyla się do tyłu i przekrzywia głowę. Zawsze przekrzywia głowę, gdy nie jest pewien, jak zareagować na to, co się dzieje. Przypominam sobie, jak powtarzał: „Spróbuj wyglądać tak, jakbyś się nad czymś głęboko zastanawiała. To pasuje niemal do każdego uczucia, jakie będziesz miała wyrazić: smutku, żalu, współczucia…”. Zapomniał, że przez większą część mojego życia uczył mnie aktorstwa. Ta mina była jedną z pierwszych, jakie dzięki niemu poznałam.

– Twoim zdaniem nie mam prawa nazywać siebie ojcem? – Chyba trochę uraziła go moja reakcja. – Kim w takim razie dla ciebie jestem?

Traktuję to jako pytanie retoryczne i dźgam słomką kolejną kostkę lodu. Z wprawą wciągam przez słomkę kawałeczek do ust i przegryzam go z głośnym chrzęstem. Chyba nie oczekuje, że odpowiem na to pytanie. Trudno nazywać go ojcem od tamtej nocy dwa lata temu, gdy moja kariera aktorska została gwałtownie przerwana. Chociaż, mówiąc szczerze, nie mam pewności, czy przedtem byliśmy bardziej ojcem i córką czy raczej mistrzem i uczennicą.

Muska palcami kosztowne implanty włosów nad czołem.

– Dlaczego mi to robisz? – Sprawia wrażenie coraz bardziej poirytowanego moją postawą. – Ciągle nie możesz mi darować, że nie przyszedłem na zakończenie szkoły?

– Nie – odpowiadam spokojnie. – I tak bym cię nie zaprosiła.

Patrzy na mnie z niedowierzaniem.

– Dlaczego?

– Miałam tylko cztery zaproszenia.

– I co z tego? W końcu jestem twoim ojcem. Dlaczego, do jasnej cholery, miałabyś mnie nie zaprosić na uroczystość zakończenia szkoły średniej?

– Bo i tak byś nie przyszedł.

– Skąd wiesz?

– Przecież nie przyszedłeś.

Przewraca oczami.

– Oczywiście, że nie przyszedłem, Fallon. Nie dostałem zaproszenia.

Wzdycham ciężko.

– Okropny jesteś, wiesz? Rozumiem już, czemu mama cię zostawiła.

Kręci głową.

– Twoja matka zostawiła mnie dlatego, że sypiałem z jej najlepszą przyjaciółką. Mój charakter nie miał tu nic do rzeczy.

Nie wiem, jak zareagować na to wyznanie. Ojciec sprawia wrażenie człowieka pozbawionego wyrzutów sumienia, co budzi moją nienawiść, ale zarazem i zazdrość. Pod pewnymi względami chciałabym mniej przypominać mamę, a bardziej jego. Nie zważa na swoje wady, podczas gdy ja bez przerwy się na nich skupiam. To one budzą mnie co rano i nie dają zasnąć w nocy.

– Kto z państwa zamawiał łososia? – pyta kelner. Cóż za wyczucie czasu.

Kiedy unoszę rękę, stawia przede mną talerz. Zdążyłam już stracić apetyt, więc rozgrzebuję tylko widelcem ryż.

– Chwileczkę… – mówi nagle mężczyzna. Spoglądam na niego, ale wyraźnie nie do mnie adresuje swoje słowa. Wpatruje się w mojego ojca.

– Czy to pan…

Jezu, znowu to samo.

Kelner uderza dłonią o stół. Tak mocno, że aż się wzdrygam.

– Tak, to pan! Donovan O’Neil! To pan grał Maxa Epcotta!

Ojciec wzrusza ramionami i uśmiecha się skromnie, choć doskonale wiem, że nie ma w nim za grosz skromności. Chociaż serial, w którym grał, zszedł z ekranu piętnaście lat temu, wciąż zachowuje się tak, jakby był największym dokonaniem w dziejach telewizji. Właśnie tacy ludzie jak ten kelner utrzymują go w tym przekonaniu. Sprawiają wrażenie, jakby nigdy w życiu nie widzieli osobiście żadnego aktora. Na miłość boską, przecież to Los Angeles! Tutaj wszyscy są aktorami!

Wciąż w beznadziejnym humorze nabijam kawałek łososia na widelec, ale kelner przerywa mi, pytając, czy zrobię im zdjęcie. Wzdycham, po czym wysuwam się z boksu. Próbuje mi wcisnąć w dłoń swoją komórkę, ale unoszę rękę i go omijam.

– Muszę do toalety – mamroczę pod nosem. – Strzelcie sobie selfika. On je uwielbia.

Wcale nie chce mi się siusiu, po prostu muszę choć przez chwilę odpocząć od ojca. Nie wiem, dlaczego poprosiłam go o spotkanie. Pewnie dlatego, że się przeprowadzam i nie wiadomo, kiedy znów się zobaczymy. Jednak nawet to nie jest wystarczającym powodem, by przechodzić przez to piekło.

Wchodzę do pierwszej kabiny. Zamykam za sobą drzwi, po czym wyjmuję z dozownika osłonę na sedes i rozkładam ją na desce.

Jakiś czas temu zapoznałam się z wynikami badań dotyczących czystości publicznych toalet. Okazuje się, że najmniej bakterii znajduje się zawsze w pierwszej kabinie. Ludzie przypuszczają, że to z niej najczęściej się korzysta, dlatego ją omijają. Ja nie. Wchodzę wyłącznie do pierwszej. Nie zawsze miałam takiego świra na punkcie czystości, dopiero gdy w wieku szesnastu lat spędziłam dwa miesiące w szpitalu, stałam się przewrażliwiona na punkcie higieny.

Po wyjściu z kabiny co najmniej minutę myję ręce. Wpatruję się w nie cały czas, omijając wzrokiem lustro. Unikanie swojego odbicia przychodzi mi coraz lepiej z każdym dniem, jednak i tak widzę się kątem oka, kiedy sięgam po papierowy ręcznik. Niezależnie, ile razy patrzę w lustro, wciąż nie mogę się przyzwyczaić do tego, co w nim widzę.

Unoszę rękę i dotykam blizn biegnących po lewej stronie mojej twarzy, przez podbródek i szyję. Znikają pod kołnierzykiem bluzki, ale wiem, że tam są: znaczą całą lewą stronę mojego tułowia, kończąc się tuż pod talią. Sunę palcami po skórze. Blizny są nieustannym przypomnieniem, że pożar wydarzył się naprawdę, nie był koszmarem sennym, z którego mogę się obudzić, szczypiąc się w ramię.

Przez wiele miesięcy po nim byłam cała w bandażach i nie mogłam dotykać swojego ciała. Teraz, gdy oparzenia już się zagoiły i zostały mi pamiątki w postaci blizn, badam je palcami niemal obsesyjnie. Przypominają naciągnięty aksamit i – o dziwo – w dotyku są całkiem przyjemne. Bez przerwy sunę palcami w górę i w dół swojej szyi albo ramienia, zupełnie jakbym czytała brajlem. Przestaję, dopiero gdy uświadamiam sobie, co robię. Nie powinno mi się podobać nic, co wiąże się z tragedią, która wywróciła moje życie do góry nogami, nawet jeśli to, co czuję pod palcami, wydaje mi się całkiem przyjemne.

Zupełnie czymś innym jest mój wygląd. Czasami mam wrażenie, że wszystkie defekty mojej urody zostały podkreś­lone na różowo i wystawione na widok publiczny. Nieważne, jak bardzo staram się je zakryć włosami czy ubraniem, one wciąż tam są. I zawsze będą. Stałe przypomnienie nocy, która zniszczyła to, co we mnie najlepsze.

Nie przywiązuję specjalnej wagi do rocznic, lecz gdy obudziłam się tego ranka, natychmiast pomyślałam o dzisiejszej dacie. Prawdopodobnie była to moja ostatnia myśl przed zaśnięciem. Właśnie mijają dwa lata od nocy, gdy dom mojego ojca strawił pożar, czego o mało nie przypłaciłam życiem. Niewykluczone, że dlatego tak bardzo zależało mi na dzisiejszym spotkaniu. Chyba miałam nadzieję, że pamięta i powie mi coś na pocieszenie. Wiem, że przepraszał mnie nieskończoną ilość razy, ale jak mam mu wybaczyć, że o mnie zapomniał?

Odwiedzałam go na ogół raz w tygodniu. Tamtego ranka wysłałam mu esemesa z wiadomością, że zostanę na noc, więc można by pomyśleć, że kiedy przypadkowo podpali własny dom, przybiegnie mi na pomoc.

Nic z tych rzeczy – zapomniał o moim istnieniu. Nikt nie wiedział, że ktoś jeszcze jest w domu, dopóki nie zaczęłam krzyczeć w pokoju na piętrze. Zdaję sobie sprawę, że ma z tego powodu ogromne poczucie winy. Całymi tygodniami przepraszał mnie za każdym razem, gdy się widzieliśmy, jednak stopniowo te przeprosiny stawały się coraz rzadsze, podobnie jak jego wizyty i telefony. Wciąż czuję do niego żal, chociaż wolałabym, żeby było inaczej. To był wypadek. Przeżyłam. Usiłuję się na tym skupić, ale to niełatwe, gdy na siebie patrzę.

A także wtedy gdy ktoś na mnie patrzy.

Drzwi toalety się otwierają i do środka wchodzi kobieta. Zerka na mnie, po czym natychmiast odwraca wzrok i rusza do ostatniej kabiny.

Powinnaś wybrać pierwszą, idiotko, myślę.

Patrzę na swoje odbicie w lustrze. Kiedyś miałam krótkie włosy z postrzępioną grzywką. W ciągu ostatnich dwóch lat zapuściłam je – nie bez powodu. Przeczesuję palcami długie, ciemne kosmyki, które zakrywają lewą stronę mojej twarzy. Naciągam rękaw bluzki na przegub, a potem stawiam kołnierzyk, żeby zakrywał większą część szyi. Dzięki temu blizny są ledwie widoczne i jakoś mogę znieść swoje odbicie w lustrze.

Kiedyś uważałam się za ładną. Teraz staram się jak najbardziej schować pod ubraniem i włosami.

Słyszę odgłos spuszczanej wody, więc odwracam się szybko i wybiegam z toalety, zanim kobieta wyjdzie z kabiny. Staram się unikać ludzi. Nie dlatego że nie chcę, by się gapili na moje blizny. Unikam ich, ponieważ się nie gapią. Na mój widok odwracają wzrok, bojąc się wyjść na niegrzecznych. Fajnie by było, gdyby chociaż raz ktoś popatrzył mi w oczy i wytrzymał moje spojrzenie. Minęło mnóstwo czasu, odkąd ostatni raz się to zdarzyło. Ze wstydem muszę przyznać, że brakuje mi sytuacji, w których przyciągałam uwagę innych.

Ruszam do boksu, w którym siedzieliśmy, i z rozczarowaniem dostrzegam tył głowy ojca. Miałam nadzieję, że wydarzy się coś niespodziewanego i będzie musiał wyjść przed moim powrotem.

To smutne, że wolałabym zobaczyć pusty stolik zamiast własnego ojca. Porzucam tę myśl na widok chłopaka siedzącego w boksie, obok którego muszę przejść.

Zwykle nie zwracam uwagi na innych, bo robią wszystko, co w ich mocy, by uniknąć kontaktu wzrokowego ze mną. Jednak ten gość wpatruje się we mnie intensywnie i z nieskrywaną ciekawością.

Ech, gdyby to było dwa lata temu...

Myślę tak za każdym razem, kiedy spotykam facetów, którzy mi się podobają. Ten chłopak to zdecydowanie kawał przystojniaka. Może nie w typowym hollywoodzkim sensie tego słowa, tak jak większość facetów, którzy tu mieszkają. Są jak spod sztancy, zupełnie jakby istniał jeden typ aktora odnoszącego sukcesy i wszyscy starali się go skopiować.

Ten chłopak jest zupełnie inny. Zarost na jego twarzy nie został starannie wymodelowany, jest nierówny, jakby jego właściciel pracował całą noc i nie miał czasu się ogolić. Włosy nie są postawione na żelu, co nadaje mu odrobinę niedbały wygląd kogoś, kto dopiero wstał z łóżka. On naprawdę jest niechlujny. Kosmyki czekoladowych włosów opadają mu na czoło, niektóre są niesforne i zmierzwione, zupełnie jakby zaspał na spotkanie i tak bardzo się spieszył, że nie zdążył przejrzeć się w lustrze.

Jego wygląd powinien budzić we mnie obrzydzenie, jednak, o dziwo, wcale nie budzi. Ten facet jest jednym z największych przystojniaków, jakich widziałam w życiu.

No, tak mi się przynajmniej wydaje.

To chyba jakiś efekt uboczny mojej obsesji na punkcie czystości. Być może tak rozpaczliwie tęsknię za nonszalancją, jaką charakteryzuje się ten gość, że mylę zazdrość z fascynacją.

Może wydawać mi się atrakcyjny również dlatego, że jest jednym z niewielu ludzi spotkanych przeze mnie w ostatnich dwóch latach, którzy nie odwrócili wzroku w chwili, gdy nasze spojrzenia się spotkały.

Aby dotrzeć do swojego boksu, muszę minąć jego stolik, a wciąż jeszcze nie wiem, czy przyspieszyć, żeby oderwał ode mnie spojrzenie, czy zwolnić, bym mogła nacieszyć się do woli jego uwagą.

Kiedy go mijam, odwraca się do mnie i nagle jego wzrok staje się zbyt intensywny. Wręcz inwazyjny. Czuję, że policzki mi czerwienieją, a na skórze pojawia się gęsia skórka. Opuszczam głowę, pozwalając włosom opaść na twarz. Jeden z kosmyków przytrzymuję nawet ustami, by się lepiej przed nim zasłonić. Nie wiem, dlaczego jego spojrzenie tak bardzo mnie peszy. Ledwie kilkanaście sekund wcześniej myślałam o tym, jak bardzo brakuje mi czyjejś uwagi, a teraz, kiedy ktoś się mną zainteresował, chcę jak najszybciej zejść mu z oczu.

Kątem oka udaje mi się jeszcze zobaczyć uśmiech błąkający się na jego twarzy.

Najwyraźniej nie zauważył moich blizn. Tylko tak mogę wytłumaczyć to, że taki przystojniak jak on uśmiechnął się do mnie.

Ech… Wkurzam się na siebie, że myślę w taki sposób. Kiedyś byłam inna, pewna siebie. Ogień jednak roztopił do reszty moje poczucie własnej wartości. Próbuję je odzyskać, lecz trudno uwierzyć, że ktoś mógłby uznać mnie za atrakcyjną, skoro nawet ja sama ledwo znoszę swoje odbicie w lustrze.

– To się nigdy nie nudzi – mówi ojciec, kiedy zajmuję miejsce w boksie.

Patrzę na niego ze zdziwieniem. Prawie już o nim zapomniałam.

– Niby co? – pytam.

Macha widelcem w kierunku kelnera, który w tej chwili stoi przy kasie.

– To – odpowiada. – Fani i popularność. – Gryzie kolejny kęs i kontynuuje z pełnymi ustami: – O czym właściwie chcesz mi powiedzieć?

– Skąd ci przyszło do głowy, że chcę ci o czymś powiedzieć?

Pokazuje na stół.

– Zaproponowałaś wspólny lunch. To się rozumie samo przez się.

Co się z nami stało, że zwykły lunch musi oznaczać coś więcej niż tylko to, że córka chce zobaczyć się z ojcem?

– Jutro przeprowadzam się do Nowego Jorku. Właściwie nawet tej nocy, ale lot mam tak późno, że wyląduję na miejscu dopiero dziesiątego.

Przykłada serwetkę do ust i kaszle. A w każdym razie brzmi to jak kaszel. Nie sądzę, żeby zakrztusił się, słysząc tę wiadomość.

– Do Nowego Jorku? – charczy.

A potem… zaczyna się śmiać. Zupełnie jakbym opowiedziała dowcip. Spokojnie, Fallon, myślę sobie. Twój stary to dupek. Nic nowego.

– Co takiego? Czemu? Co takiego jest w Nowym Jorku? – zasypuje mnie pytaniami, jednocześnie oswajając się z tą myślą. – Tylko nie mów, że poznałaś kogoś przez internet.

Serce zaczyna mi szybciej bić. Może przynajmniej mógłby udawać, że mnie wspiera?

– Potrzebuję odmiany. Myślałam o przesłuchaniach na Broadwayu.

Kiedy miałam siedem lat, ojciec wziął mnie na musical Koty wystawiany właśnie na Broadwayu. Po raz pierwszy pojechałam do Nowego Jorku i była to jedna z najwspanialszych wycieczek w moim życiu. Ojciec od wczesnego dzieciństwa zachęcał mnie do aktorstwa. Ale dopiero pod wpływem tego przedstawienia zrozumiałam, że muszę zostać aktorką. Tyle że nigdy nie dane mi było spróbować sił w teatrze, ponieważ ojciec, który sterował moją karierą, bardziej się skupiał na filmie. Mijają dwa lata, odkąd ostatni raz próbowałam coś zdziałać. Nie wiem, czy zbiorę się na odwagę, żeby pójść na przesłuchanie, niemniej przeprowadzka do Nowego Jorku jest jednym z największych wyzwań, jakie podjęłam od pożaru.

Ojciec pije łyk wody, po czym odstawia szklankę i z westchnieniem zwiesza ramiona.

– Posłuchaj, Fallon – mówi. – Wiem, że brakuje ci aktorstwa. Nie sądzisz jednak, że powinnaś rozważyć inne możliwości?

Tak bardzo nie obchodzą mnie motywy jego postępowania, że w ogóle nie zwracam uwagi na bzdury, które wygaduje. Przez całe moje życie robił wszystko, bym poszła w jego ślady. Po pożarze całkowicie przestał mnie zachęcać do aktorstwa. Nie jestem idiotką. Wiem, że jego zdaniem utraciłam podstawowy atut pozwalający myśleć o tym zawodzie. W zasadzie zgadzam się z nim. W Hollywood wygląd ma kolosalne znaczenie.

Właśnie dlatego chcę się przenieść do Nowego Jorku. Jeśli jeszcze kiedykolwiek mam zagrać, to tylko w teatrze.

Szkoda, że tak jasno daje mi do zrozumienia, co myśli. Mama zareagowała entuzjastycznie na pomysł przeprowadzki. Od ukończenia szkoły i zamieszkania z Amber rzadko wychodziłam na dwór. Choć mamie niełatwo się pogodzić z tym, że przeprowadzam się tak daleko, cieszy się, że opuszczę nie tylko swoje mieszkanie, ale w ogóle stan Kalifornia.

Szkoda, że ojciec nie dostrzega, jak wielki to postęp.

– A co z nagrywaniem audiobooków? – pyta.

– Nie rezygnuję z tego. Powstają w studiach nagraniowych. A tych w Nowym Jorku nie brakuje.

– Niestety – wzdycha i przewraca oczami.

– Co masz do audiobooków?

Patrzy na mnie z niedowierzaniem.

– To, że ich nagrywanie jest marną namiastką prawdziwego aktorstwa. Stać cię na więcej, Fallon. Lepiej idź do college’u.

Żal ściska mi serce. A już myślałam, że nie może być bardziej nieczuły.

Przestaje jeść i patrzy mi w oczy. Chyba właśnie zdał sobie sprawę, co powiedział. Wyciera usta chusteczką i celuje we mnie palcem.

– Wiesz, że nie to miałem na myśli. Nie twierdzę, że to, co robisz, jest poniżej twojego poziomu. Po prostu teraz, gdy nie możesz już grać, mogłabyś pomyśleć o innym zawodzie. Z tych audiobooków ciężko będzie ci wyżyć. Podobnie jak z grania na Broadwayu.

Słowo „Broadway” brzmi w jego ustach jak przekleństwo.

– Jeśli chcesz wiedzieć, audiobooki nagrywa wielu szanowanych aktorów. A gdybym miała wymienić nazwiska gwiazd, które grają na Broadwayu, zajęłoby mi to chyba cały dzień.

Poddaje się, choć doskonale wiem, że w rzeczywistości wcale się ze mną nie zgadza. Po prostu ma wyrzuty sumienia, że skrytykował jedno z niewielu wiążących się z aktorstwem zajęć, jakie mogę wykonywać.

Podnosi niemal pustą szklankę do ust i odchyla głowę do tyłu, żeby zaspokoić pragnienie topniejącymi kostkami lodu.

– Poproszę wody – mówi, potrząsając pustą szklanką.

Kelner kiwa głową i podchodzi, by ją napełnić.

Ponownie przypuszczam atak na łososia, który zdążył już wystygnąć. Mam nadzieję, że ojciec wkrótce skończy jeść, bo nie wiem, czy zniosę dłużej to spotkanie. Jedyną pociechą jest myśl, że jutro o tej porze będę na drugim końcu kraju. Nawet jeśli wiąże się to z zamianą słońca na śnieg.

– Nie rób planów na połowę stycznia – zmienia temat. – Chciałbym, żebyś na jakiś tydzień przyleciała do Los An­geles.

– Dlaczego? Niby co takiego ma się wydarzyć w styczniu?

– Twój staruszek się żeni.

Spuszczam wzrok i zaczynam masować kark.

– Jaja sobie robisz?

Natychmiast żałuję tych słów. Mimo wszystko nie powinnam tego głośno mówić.

– Fallon, o jedno cię proszę, nie oceniaj mojej przyszłej żony, dopóki jej nie poznasz.

– Nie muszę jej poznawać, żeby wiedzieć, że jej nie polubię – odgryzam się. – W końcu wychodzi za ciebie. – Usiłuję złagodzić wymowę swoich słów ironicznym uśmiechem, ale ojciec i tak wie, że mówiłam szczerze.

– Na wypadek gdybyś zapomniała: twoja matka również za mnie wyszła, a jakoś nie masz nic przeciwko niej.

I tu mnie ma.

– To prawda. Na swoją obronę dodam, że to już twoje piąte oświadczyny, odkąd skończyłam dziesięć lat.

– Ale dopiero trzecie małżeństwo – uściśla.

Wbijam widelec w łososia i unoszę kawałek do ust.

– Przez ciebie mam ochotę na zawsze wyrzec się facetów – mówię z pełnymi ustami.

Wybucha śmiechem.

– Nie powinnaś mieć z tym problemu. Z tego, co wiem, dotąd byłaś tylko na jednej randce, i to ponad dwa lata temu.

Z trudem przełykam jedzenie.

Naprawdę tak powiedział? Gdzie ja się podziewałam, kiedy przydzielali porządnych ojców? Dlaczego dostał mi się taki ograniczony dupek?

Zastanawiam się, ile razy podczas tego lunchu powinien był ugryźć się w język. Gdyby robił to za każdym razem, kiedy trzeba, pewnie już by go odgryzł. Tyle że on naprawdę nie ma pojęcia, jaki dziś jest dzień. Gdyby miał, na pewno nie wypowiadałby się z taką niefrasobliwością.

Marszczy brwi, jakby próbował ułożyć w myślach przeprosiny za głupotę, którą właśnie palnął. Jestem pewna, że nie zrobił tego celowo, ale i tak budzi się we mnie chęć zemsty.

Odgarniam włosy z twarzy i zakładam je za lewe ucho, odsłaniając blizny, po czym patrzę mu wyzywająco w oczy.

– No cóż, tatku. Nie przyciągam już tak bardzo uwagi facetów jak kiedyś. Wiesz, przed t y m. – Pokazuję na twarz, ale w następnej chwili zaczynam żałować swoich słów.

Dlaczego zawsze zniżam się do jego poziomu? Tylko na to mnie stać?

Zerka na mój policzek, po czym szybko spuszcza wzrok.

Wygląda na tak skruszonego, że przez chwilę rozważam, czy nie powściągnąć złości i nie być dla niego odrobinę milszą. Zanim jednak udaje mi się wydobyć z siebie jakieś pojednawcze słowa, chłopak siedzący w boksie za moim ojcem wstaje i od razu przyciąga moją uwagę. Usiłuję zasłonić twarz włosami, zanim się do mnie odwróci, ale jest już za późno. Patrzy na mnie.

Na jego twarzy gości taki sam uśmiech jak wcześniej, lecz tym razem nie odwracam wzroku. Patrzę na niego cały czas, gdy podchodzi do naszego stołu. Niespodziewanie siada przy mnie.

Kurde, co on wyprawia?

– Przepraszam za spóźnienie, kotku – mówi i otacza mnie ramieniem.

Nazwał mnie kotkiem. Obcy facet mnie objął i nazwał kotkiem.

Co tu się dzieje, do jasnej cholery?

Patrzę na ojca, myśląc, że to jego sprawka, ale spogląda na nieznajomego z jeszcze większym zakłopotaniem niż ja.

Kiedy czuję usta chłopaka na swojej skroni, sztywnieję.

– To przez te cholerne korki – wyjaśnia.

Obcy facet właśnie przed chwilą mnie pocałował.

Co jest?

Tymczasem nieznajomy wstaje i wyciąga rękę do mojego ojca.

– Ben – przedstawia się. – Benton James Kessler. Chłopak pańskiej córki.

Co takiego?!

Ojciec odwzajemnia uścisk. Nagle zdaję sobie sprawę, że mam otwarte usta, więc je natychmiast zamykam. Nie chcę, żeby ojciec się domyślił, że nie mam pojęcia, kim jest ten facet. Podobnie jak nie chcę, żeby Benton myślał, że zrobił na mnie Bóg wie jakie wrażenie. Gapię się na niego tylko dlatego, że… no cóż… sprawia wrażenie wariata.

Puszcza rękę mojego ojca i siada. Mruga do mnie porozumiewawczo, po czym przysuwa się do mnie tak blisko, że ryzykuje cios pięścią.

– Improwizuj – szepcze mi na ucho, po czym odsuwa się z uśmiechem.

Improwizuj?

Co to, jakieś zadanie aktorskie?

W następnej chwili dociera do mnie, co to oznacza.

Słyszał całą naszą rozmowę i postanowił udawać mojego chłopaka, żeby dać nauczkę ojcu.

Chyba zaczyna mi się podobać ten mój chłopak na niby.

Teraz, gdy już wiem, czyim kosztem się bawi, uśmiecham się do niego czule.

– Już myślałam, że nie zdążysz.

– Kotku, przecież wiesz, jak bardzo zależało mi na tym, żeby poznać twojego ojca. Tak rzadko się spotykacie... Nie ma takich korków na świecie, które powstrzymałyby mnie od pojawienia się tutaj.

Ten przytyk sprawia, że uśmiecham się do niego z zadowoleniem. Pewnie jego ojciec też jest palantem jakich mało. Dlatego tak dobrze sobie radzi z moim.

– Och, przepraszam – mówi Ben i odwraca się z powrotem do ojca. – Nie dosłyszałem pańskiego nazwiska.

Ojciec patrzy na niego z wyraźną urazą. Ale fajnie!

– Donovan O’Neil – przedstawia się. – Pewnie o mnie słyszałeś. Grałem w…

– Nie – przerywa mu Ben. – Jakoś nie kojarzę. – Mruga do mnie porozumiewawczo. – Ale Fallon dużo mi o panu opowiadała. – Dotyka palcem mojej brody. – A skoro już o niej mowa, co pan myśli o jej jutrzejszej przeprowadzce do Nowego Jorku? – Patrzy na mnie ze zmarszczonymi brwiami. – Nie podoba mi się, że moja biedroneczka wylatuje do innego miasta, ale jeśli dzięki temu ma spełnić swoje marzenia, bez gadania zawiozę ją na lotnisko.

Biedroneczka? Jego szczęście, że jest tylko moim udawanym chłopakiem. W innym wypadku z pewnością oberwałby za to tandetne przezwisko.

Ojciec odchrząkuje. Wyraźnie czuje się nieswojo w towarzystwie naszego gościa.

– Nie sądzę, żeby Broadway był spełnieniem marzeń osiemnastoletniej dziewczyny. Zwłaszcza takiej, która ma za sobą nieźle rozwijającą się karierę. Według mnie to krok wstecz.

Ben poprawia się na miejscu. Świetnie pachnie. W każdym razie takie mam wrażenie. Minęło tak dużo czasu, odkąd ostatni raz siedziałam obok jakiegoś faceta, że ten zapach może być całkiem naturalny.

– Całe szczęście, że ma osiemnaście lat – odpowiada Ben. – Dzięki temu opinie rodziców na temat jej planów życiowych już i tak się nie liczą.

Wiem, że ze strony tego chłopaka to tylko gra, jednak nikt jeszcze z takim zaparciem nie stawał w mojej obronie. Z wrażenia zaczyna mi brakować powietrza. Głupie płuca.

– Nie tyle opinie, ile raczej stwierdzenie faktu – prostuje ojciec. – Działam w show-biznesie na tyle długo, żeby wiedzieć, kiedy powinno się zejść ze sceny.

Przeszywam go wzrokiem, a Ben ściska moje ramię.

– Zejść ze sceny? – powtarza. – Czy ja pana dobrze zrozumiałem? Właśnie stwierdził pan głośno, że pańska córka powinna się poddać?

Ojciec przewraca oczami, po czym krzyżuje ręce na piersiach i piorunuje go wzrokiem.

Chłopak naśladuje jego gest i przeszywa go równie wściek­łym spojrzeniem.

Strasznie nieprzyjemna sytuacja. Ale zarazem niesamowita. Nigdy jeszcze nie widziałam, żeby mój ojciec tak się zachowywał. A także natychmiast kogoś tak znienawidził.

– Słuchaj, Ben... – wypowiada to imię z wyraźnym niesmakiem. – Nie pozwolę, żebyś wmawiał Fallon te wszystkie bzdury tylko dlatego, że podnieca cię perspektywa posiadania dupy na Wschodnim Wybrzeżu.

O rany. Czy mój ojciec właśnie nazwał mnie dupą? Gapię się na niego z otwartymi ustami, podczas gdy on ciągnie dalej:

– Moja córka jest inteligentna i twarda. Pogodziła się z faktem, że kariera, na którą pracowała przez całe życie, w tej chwili… – Macha do mnie ręką. – W tej chwili gdy ona…

Nie potrafi dokończyć tego zdania. Na jego twarzy pojawia się wyraz smutku. Wiem dobrze, co chciał powiedzieć. Przez ostatnie dwa lata mówił o wszystkim, tylko nie o tym.

Byłam jedną z najlepiej zapowiadających się nastoletnich aktorek, ale gdy w wyniku pożaru zostałam oszpecona, wytwórnia momentalnie wypowiedziała mi kontrakt. Chyba bardziej nie może się pogodzić z faktem, że nie jest ojcem aktorki, niż z tym, że o mało nie stracił córki przez swoje niedbalstwo.

Od tamtej pory nie rozmawiamy o mojej karierze aktorskiej. Właściwie w ogóle nie rozmawiamy. Przedtem przez półtora roku widywaliśmy się niemal codziennie, teraz – może raz na miesiąc.

Dlatego nie zamierzam mu odpuścić i zrobię wszystko, by dokończył to zdanie. Dwa lata czekałam, by przyznał, że moja kariera skończyła się z powodu obecnego wyglądu. Dotąd było to tylko niedopowiedzenie. Nigdy nie rozmawiamy o tym, dlaczego już nie gram. Rozmawiamy tylko o tym, że tego nie robię. Przy okazji mógłby też przyznać, że ten pożar zniszczył to, co nas łączyło. Kiedy przestał być moim nauczycielem i menadżerem, okazało się, że nie ma zielonego pojęcia, jak być ojcem.

Patrzę na niego, mrużąc oczy.

– Dokończ to zdanie, tato.

Kręci głową, wyraźnie nie ma na to ochoty. Unoszę jednak brwi i patrzę na niego wyczekująco.

– Naprawdę chcesz, żebym to powiedział? Właśnie teraz? – Zerka na Bena, jakby miał nadzieję, że obecność mojego chłopaka na niby mnie powstrzyma.

– Tak, naprawdę.

Ojciec wzdycha ciężko i zamyka oczy. Po chwili je otwiera, pochyla się i kładzie ręce na stole.

– Nie wkładaj w moje usta słów, których nie wypowiedziałem. Dobrze wiesz, że dla mnie jesteś piękna. Tyle że w show-biznesie obowiązują inne standardy i musimy się wszyscy z tym pogodzić. W sumie wydawało mi się nawet, że już się z tym pogodziliśmy – dodaje i zerka na Bena.

Przygryzam wewnętrzną stronę policzka, nie chcąc powiedzieć czegoś, czego potem będę żałować. Oczywiście zdaję sobie z tego sprawę. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam w szpitalnym lustrze swoje odbicie, wiedziałam, że moja kariera jest skończona. A jednak nie spodziewałam się, że mój ojciec przyzna głośno, że powinnam pożegnać się z marzeniami.

– O kurde… – szepcze Ben. – To było… – Kręci głową, a na jego twarzy pojawia się wyraz obrzydzenia. – Jak pan może, w końcu jest pan jej ojcem.

Gdybym nie wiedziała, że to wszystko szopka, przysięgłabym, że mówi szczerze.

– No właśnie. Jestem jej ojcem. Ojcem, a nie matką, która wciska jej kit, bo chce, żeby córeczka poczuła się lepiej. Tysiące dziewczyn w Nowym Jorku i Los Angeles mają takie same marzenia jak Fallon. A są to dziewczyny szalenie utalentowane i olśniewająco piękne. Moja córka doskonale wie, że moim zdaniem ma większy talent niż one wszystkie razem wzięte, ale jest też realistką i zdaje sobie sprawę, że choć wszyscy mają jakieś marzenia, ona, niestety, nie zrealizuje swoich. Musi się z tym pogodzić, zanim wyda pieniądze na przeprowadzkę na drugi koniec kraju, która za cholerę nie pomoże jej w karierze.

Zamykam oczy. Ten, kto powiedział, że prawda boli, był optymistą. Prawda jest potwornie bolesną mendą.

– Jezu... – wzdycha Ben. – Pan jest po prostu straszny.

– A ty oderwany od rzeczywistości.

Otwieram oczy i szturcham chłopaka. Daję mu do zrozumienia, że chcę wyjść z boksu. Mam tego dosyć.

Mimo to on nie wstaje, tylko wsuwa rękę pod stół i ściska moje kolano, nakłaniając mnie, bym pozostała.

Sztywnieję, czując jego dotyk. Moje ciało wysyła mieszane sygnały do mózgu. Z jednej strony jestem wkurzona na ojca. Straszliwie wkurzona. Z drugiej jednak, ten całkowicie ob­cy chłopak dodał mi otuchy przez to, że ujął się za mną właściwie bez powodu. Chce mi się krzyczeć, śmiać i płakać, ale najbardziej ze wszystkiego jeść. Nagle robię się straszliwie głodna i oddałabym wszystko za ciepłego łososia, niech to szlag!

Usiłuję się rozluźnić. Nie chcę, by Ben wyczuł, że jestem spięta. Nic nie poradzę, że to pierwszy facet od dawna, który mnie dotyka. Mówiąc szczerze, trochę dziwnie się czuję.

– Czy mogę o coś pana zapytać? – mówi. – Czy Johnny Cash miał zajęczą wargę?

Ojciec nie reaguje. Ja również milczę, mając nadzieję, że pytanie Bena ma jakiś sens. Dopóki nie zaczął wypytywać o piosenkarzy country, całkiem nieźle mu szło.

Ojciec patrzy na niego jak na wariata.

– Co, do licha ciężkiego, Johnny Cash ma wspólnego z tematem naszej rozmowy?

– Wszystko – rzuca pospiesznie Ben. – Odpowiedź na moje pytanie brzmi: nie, nie miał. A mimo to w Spacerze po linie grał go aktor z wyraźną blizną na górnej wardze. Joaquin Phoenix był nominowany do Oscara za tę rolę.

Serce zaczyna mi szybciej bić, gdy uświadamiam sobie, dokąd ten chłopak zmierza.

– A co pan powie o Idim Aminie? – pyta.

Ojciec przewraca oczami najwyraźniej znudzony tymi pytaniami.

– Co z nim?

– Wcale nie miał opadającej lewej powieki. W odróżnieniu od Foresta Whitakera, który go zagrał. Co ciekawe, również on otrzymał nominację do Oscara. A nawet go dostał.

Pierwszy raz widzę, żeby ktoś usadził mojego ojca. I chociaż cała rozmowa mnie zawstydza, to nie na tyle, bym nie cieszyła się tą rzadką i piękną chwilą.

– Moje gratulacje – odpowiada ojciec, wyraźnie nieprzekonany. – Wymieniłeś dwa sukcesy spośród miliona po­rażek.

Usiłuję nie brać słów ojca do siebie, ale to trudne. Wiem, że w tej chwili nie chodzi już o mnie, że rozmowa przemieniła się w próbę sił między nim a Benem. A jednak czuję się strasznie rozczarowana, że ojciec woli wygrać spór z nieznajomym, niż stanąć w obronie córki.

– Jeśli Fallon naprawdę ma tak wielki talent, jak pan twierdzi, powinien pan zachęcać ją do realizacji marzeń. Dlaczego ma patrzeć na świat tak jak pan?

Ojciec sztywnieje.

– A w jaki sposób według ciebie na niego patrzę? – pyta.

Ben odchyla się do tyłu, nie odrywając od niego wzroku.

– Przez zamknięte oczy aroganckiego skurczybyka.

Milczenie, które następuje po tych słowach, jest niczym cisza przed burzą. Czekam, aż rzucą się na siebie z pięściami, lecz ojciec sięga do kieszeni i wyjmuje portfel. Ciska pieniądze na stół, po czym patrzy mi w oczy.

– Byłem z tobą maksymalnie szczery, ale ty najwyraźniej wolisz słuchać bzdur, które wygaduje ten kutas. – Wstaje od stołu. – Założę się, że twoja matka go uwielbia – dodaje.

Krzywię się, słysząc te słowa, i przez chwilę mam wielką ochotę mu się odgryźć. I to tak, żeby bolało go przez wiele dni. Problem w tym, że trudno wymyślić coś, co zabolałoby człowieka bez serca.

Zamiast krzyczeć za nim, po prostu siedzę w milczeniu.

Ze swoim chłopakiem na niby.

To chyba najbardziej upokarzająca i niezręczna chwila w moim życiu.

Kiedy czuję pierwszą łzę spływającą po moim policzku, ponownie szturcham Bena.

– Muszę stąd wyjść – szepczę. – Wypuść mnie, proszę.

Wstaje i wysuwa się zza stołu, a ja mijam go ze spuszczoną głową. Nie odwracając się za siebie, ruszam ponownie do toalety. Tak strasznie mi wstyd... Nie dość, że rozmowa, którą podsłuchał, sprawiła, że poczuł się w obowiązku udawać mojego chłopaka, to jeszcze stał się świadkiem najgorszej kłótni, jaką kiedykolwiek odbyłam ze swoim ojcem.

Na miejscu Bentona Jamesa Kesslera bez zastanowienia rzuciłabym tę dziewczynę na niby.Ben

Opierając głowę na dłoniach, czekam, aż wróci z łazienki.

Właściwie powinienem sobie pójść.

Tyle że nie chcę. Podejrzewam, że przez kłótnię z jej ojcem zepsułem jej humor na cały dzień. Mimo że starałem się być jak najbardziej delikatny, coś mi mówi, że zachowałem się jak słoń w składzie porcelany.

Dlaczego w ogóle poczułem potrzebę wkroczenia w jej życie? Dlaczego uznałem, że nie poradzi sobie sama ze swoim ojcem? Pewnie strasznie się na mnie wścieka, chociaż jest moją dziewczyną na niby dopiero od jakichś trzydziestu minut.

Właśnie dlatego nie mam prawdziwej dziewczyny. Nawet z udawaną zaczynam się od razu kłócić.

Zamówiłem jej nowego łososia – może to coś da?

W końcu wychodzi z łazienki, ale na mój widok staje jak wryta. Konsternacja, jaką widać na jej twarzy, przekonuje mnie, że nie spodziewała się mnie już tu zastać.

Powinienem był stąd wyjść. I to już jakieś pół godziny temu.

Powinienem, nie powinienem…

Wstaję i pokazuję jej miejsce obok siebie. Siada, wpatrując się we mnie podejrzliwie. Podchodzę do swojego boksu i zabieram laptop, talerz i szklankę. Stawiam je wszystkie na jej stole, a potem siadam tam, gdzie jeszcze kilka minut temu siedział ten dupek jej ojciec.

Wbija wzrok w stół. Prawdopodobnie zastanawia się, gdzie się podziało jedzenie.

– Wystygło – wyjaśniam. – Poprosiłem kelnera o nową porcję.

Patrzy mi w oczy, nie podnosząc głowy. Nie uśmiecha się ani nie dziękuje. Po prostu się na mnie gapi.

Zaczynam jeść swoje frytki.

Wiem, że nie jest nieśmiała, bo słyszałem, jak odszczekiwała się ojcu, dziwi mnie więc trochę jej milczenie. Przełykam frytkę i popijam colą. Cały czas patrzę jej w oczy. Chciałbym powiedzieć, że w tym czasie przygotowuję błyskot­liwe przeprosiny, ale to nieprawda. Prawda jest o wiele bardziej prozaiczna: cały czas myślę o dwóch rzeczach, o których w tej chwili nie powinienem myśleć.

O jej piersiach.

Obu.

Wiem, żałosny jestem. Ale jeśli już mamy tu siedzieć i się na siebie gapić, wolałbym, żeby była ubrana w coś z dekoltem, a nie w bluzkę z długimi rękawami, która każe się domyślać, co ma pod spodem. Na dworze jest dwadzieścia siedem stopni. Nie powinna się ubierać jak mniszka.

Para siedząca kilka stolików dalej wstaje i przechodzi obok nas, kierując się do wyjścia. Fallon odwraca od nich głowę i zakrywa twarz włosami. Chyba nawet nie zdaje sobie sprawy, co robi. Odruchowo usiłuje ukryć to, co uważa za defekt.

Pewnie dlatego nosi bluzkę z długimi rękawami. Dzięki niej nikt nie może zobaczyć jej blizn.

To oczywiście znów kieruje moje myśli ku jej piersiom. Czy one również są pokryte bliznami? I co jeszcze oprócz nich?

Zaczynam ją rozbierać w myślach, choć trudno tu o podtekst seksualny. Po prostu jestem ciekawy. Naprawdę ciekawy, skoro nie mogę przestać się na nią gapić, chociaż wiem, że to niegrzeczne. To do mnie niepodobne, nie tak mnie wychowała mama. Tyle że najwyraźniej nie przewidziała istnienia takich dziewczyn jak Fallon.

Mija minuta, może nawet dwie. Zjadam większość swoich frytek, podczas gdy ona ciągle na mnie patrzy. Nie wygląda na złą ani wystraszoną. Nie próbuje już nawet ukryć blizn, które tak rozpaczliwie chowa przed wszystkimi innymi.

Obniża niespiesznie wzrok i przygląda się przez chwilę mojej koszulce. Omiata spojrzeniem moje ręce, ramiona i twarz, po czym zatrzymuje się na włosach.

– Gdzie byłeś dziś rano?

To pytanie jest tak dziwne, że zastygam w bezruchu. Spodziewałem się raczej, że zapyta mnie, dlaczego wtrąciłem się w jej osobiste sprawy. Przełykam kęs, który mam w ustach, popijam, wycieram wargi, po czym odchylam się do tyłu.

– O co ci chodzi?

– Jesteś strasznie potargany – wyjaśnia, wskazując na moje włosy. – I masz na sobie tę samą koszulkę, którą nosiłeś wczoraj. – Opuszcza wzrok i wpatruje się w moje palce. – Ale paznokcie masz czyste.

Skąd ona wie, że mam na sobie tę samą koszulkę co wczoraj?

– To co, powiesz mi, dlaczego dzisiaj rano tak bardzo się spieszyłeś? – pyta.

Spoglądam na swoją koszulkę i paznokcie. Jakim cudem ta dziewczyna o tym wszystkim wie?

– Ludzie, którzy nie dbają o siebie, zwykle nie mają takich czystych paznokci jak ty – wyjaśnia. – A poza tym masz plamę po musztardzie na koszulce.

Patrzę na plamę, której dotąd nie zauważyłem.

– Wziąłeś frytki i rzuciłeś się na jedzenie, jakbyś od wczoraj nie miał nic w ustach. Dlatego najprawdopodobniej ta plama pochodzi z wczoraj. I wyraźnie nie przeglądałeś się dzisiaj w lustrze, bo gdybyś się przejrzał, na pewno nie wy­szedłbyś z domu z taką fryzurą. Czyżbyś wziął prysznic i poszedł spać z mokrymi włosami? – Bawi się przez chwilę swoimi długimi kosmykami. – Tak gęste włosy jak twoje mają tendencję do skręcania się, kiedy się ich nie wysuszy. A jak już się skręcą, jedyny sposób, żeby je wyprostować, to ponownie je umyć. – Pochyla się do przodu i przygląda mi się z ciekawością. – Jakim cudem udało ci się tak postawić grzywkę? Spałeś na brzuchu?

Kim ona jest? Detektywem?

– Yyy… – Patrzę na nią z niedowierzaniem. – Tak, spałem na brzuchu. A rano spieszyłem się na zajęcia.

Kiwa głową, jakbym tylko potwierdził jej podejrzenia.

Kelner przynosi łososia i napełnia szklankę wodą. Otwiera usta, jakby chciał jej coś powiedzieć, ale ona nie zwraca na niego uwagi. Nie spuszczając ze mnie wzroku, Fallon dziękuje mu półgłosem.

Kelner ma już odejść, ale nagle zatrzymuje się i odwraca do niej. Wykręca nerwowo ręce, wreszcie zbiera się na odwagę, by zadać jakieś pytanie.

– Czy Donovan O’Neil to pani ojciec?

Fallon patrzy na niego obojętnie.

– Tak – odpowiada.

Kelner uśmiecha się z ulgą.

– O rany – wzdycha i kręci głową. – Jak to jest mieć za ojca Maxa Epcotta?

Dziewczyna nie reaguje. Wcale nie sprawia wrażenia, że słyszała to pytanie milion razy. Czekam na jakąś sarkastyczną odpowiedź. Biorąc pod uwagę sposób, w jaki reagowała na bezsensowne komentarze ojca, ten biedny kelner nie wyjdzie z tego bez szwanku.

W chwili gdy wydaje mi się, że Fallon zrobi gniewną minę, wzdycha i na jej twarzy pojawia się uśmiech.

– Po prostu fantastycznie. Jestem najszczęśliwszą córką na świecie.

Kelner uśmiecha się od ucha do ucha.

– Bardzo się cieszę.

Odwraca się i odchodzi.

– Na jakie zajęcia? – pyta dziewczyna, znów na mnie patrząc.

Dłuższą chwilę zajmuje mi zrozumienie, o co pyta, bo wciąż jeszcze usiłuję pojąć, dlaczego tak odpowiedziała na pytanie kelnera. W końcu dochodzę do wniosku, że łatwiej jej mówić ludziom to, co chcą usłyszeć, niż przykrą prawdę. Wygląda też na to, że jest najbardziej lojalną osobą, jaką znam, bo ja chyba nie powiedziałbym czegoś takiego o tym gościu, gdyby był moim ojcem.

– Z kreatywnego pisania.

Uśmiecha się triumfalnie i unosi widelec.

– Wiedziałam, że nie jesteś aktorem. – Wkłada do ust kawałek łososia i chociaż go nie przełknęła, odkrawa kolejny. Następne kilka minut spędzamy w całkowitej ciszy, jedząc. W końcu odsuwam pusty talerz. Ona robi podobnie, chociaż zjadła zaledwie połowę.

– Powiedz mi coś – mówi i pochyla się do przodu. – Dlaczego pomyślałeś, że potrzebuję pomocy?

No tak. Jest na mnie zła. Wiedziałem.

– Wcale tak nie pomyślałem. Po prostu czasami trudno mi się opanować, gdy staję w obliczu jawnego absurdu.

Unosi brwi.

– Od razu widać, że jesteś pisarzem. Nikt normalny się tak nie wyraża.

Wybucham śmiechem.

– Przepraszam. Chodziło mi o to, że jestem impulsywnym idiotą, który nie powinien wścibiać nosa w cudze sprawy.

Podnosi serwetkę z kolan i kładzie ją na talerzu. Wzrusza nieznacznie ramionami.

– Nie szkodzi – odpowiada z uśmiechem. – Nieźle się bawiłam, widząc ojca tak wkurzonego. A poza tym nigdy nie miałam chłopaka na niby.

– Ja za to nigdy nie miałem prawdziwego chłopaka.

Znów wpatruje się w moje włosy.

– To raczej jasne. Żaden gej nie wyszedłby z domu z taką fryzurą.

Coś mi się wydaje, że mój wygląd wcale aż tak bardzo jej nie przeszkadza. Sama tyle razy musiała się czuć odrzucona z tego powodu, że raczej trudno uwierzyć, by to, jak facet wygląda, miało dla niej aż tak duże znaczenie.

Nagle dociera do mnie, że się ze mną drażni. Można nawet pomyśleć, że flirtuje.

O rany. Już dawno powinienem wyjść z tej restauracji, cieszę się jednak bardzo, że mam skłonność do podejmowania niewłaściwych decyzji.

Kelner przynosi rachunek, ale zanim udaje mi się zapłacić, Fallon podaje mężczyźnie zwitek banknotów pozostawionych na stole przez ojca.

– Zaraz wydam pani resztę.

– Nie trzeba – odpowiada dziewczyna, machając ręką.

Kelner sprząta ze stołu, a kiedy odchodzi, między nami jest już tylko biały obrus. Zbliżający się koniec posiłku sprawia, że zaczynam się trochę niepokoić, bo nie wiem, co powiedzieć, by zatrzymać tę dziewczynę trochę dłużej. Przeprowadza się do Nowego Jorku i niewykluczone, że już nigdy więcej się nie zobaczymy. Nie wiedzieć czemu ta myśl napełnia mnie smutkiem.

– To co? – mówi. – Chyba pora zerwać ze sobą?

Śmieję się, chociaż wciąż nie jestem pewien, czy posiadła niełatwą sztukę żartowania ze śmiertelnie poważną miną, czy po prostu ma problemy z wyrażaniem emocji. Założę się, że to pierwsze. W każdym razie mam taką nadzieję.

– Chodzimy ze sobą niecałą godzinę, a ty już chcesz mnie rzucić? Aż taki zły ze mnie chłopak?

– Jeśli już, to za dobry – odpowiada z uśmiechem. – Mówiąc szczerze, trochę dziwnie się z tym czuję. Pewnie za chwilę czar pryśnie i powiesz mi, że zrobiłeś dziecko mojej kuzynce.

Ponownie wybucham śmiechem. Tak, zdecydowanie to pierwsze.

– To nie moje dziecko! Kiedy się z nią przespałem, była już w siódmym miesiącu.

Śmieje się zaraźliwie, a ja dziękuję naturze, że obdarzyła mnie niezbyt przyzwoitym poczuciem humoru. Nie pozwolę odejść tej dziewczynie, dopóki nie roześmieje się tak jeszcze ze trzy albo cztery razy.

Cichnie, ale z jej ust nie schodzi uśmiech. Zerka w kierunku drzwi.

– Naprawdę masz na imię Ben? – pyta i przenosi na mnie wzrok.

Kiwam głową.

– Czego najbardziej żałujesz w całym swoim życiu, Ben?

Dziwne pytanie, ale to, co dziwne, w przypadku tej dziewczyny wydaje się całkowicie normalne. Inna sprawa, że nie zamierzam z nikim dzielić się swoimi przeżyciami.

– Wszystko chyba jeszcze przede mną – kłamię.

Patrzy na mnie w zamyśleniu.

– Chcesz powiedzieć, że jesteś porządnym człowiekiem? Nikt nie stracił przez ciebie życia?

– Na razie nie.

Powstrzymuje uśmiech.

– Jeśli więc spędzimy dziś ze sobą jeszcze trochę czasu, raczej mnie nie zabijesz?

– Chyba że w samoobronie.

Śmieje się, po czym sięga po torebkę. Przewiesza ją przez ramię i wstaje.

– Co za ulga. Chodźmy do Pinkberry. Łatwiej zerwać przy deserze.

Nie cierpię lodów. Ani jogurtów.

A już najbardziej nie cierpię jogurtów podszywających się pod lody.

Bez słowa protestu biorę jednak laptop i kluczyki i idę za nią, nieważne, dokąd mnie prowadzi.

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_