Nurek - ebook

ROZDZIAŁ 1

Sta­wiała opór. Nie chciała, żeby znowu ogar­nęły ją ciem­no­ści. Ciem­no­ści nocy i serca. Była tam śmierć. Nie, nie śmierć – mor­der­stwo. Nie chciała się tam zna­leźć, ale i tak…

Pa­no­wała kom­pletna ci­sza. Nie było sły­chać wi­bra­cji po­ru­sza­ją­cego się sa­mo­chodu, od­głosu sil­nika. Uklę­kła na wą­skiej pry­czy i od­cią­gnęła nie­bie­skoszarą za­słonkę od­dzie­la­jącą miej­sce do spa­nia od po­zo­sta­łej czę­ści ka­biny kie­rowcy. Pa­liło się w niej świa­tło. Drzwi od strony pa­sa­żera były uchy­lone. Na ze­wnątrz było ciemno. Żad­nych la­tarni ani świa­teł nad­jeż­dża­ją­cych z na­prze­ciwka aut.

Wi­docz­nie gdzieś skrę­cili, kiedy spała. Miała mgli­ste po­czu­cie, że się obu­dziła, gdy ciężki tir re­du­ko­wał bieg i sil­nik prze­szedł na niż­sze ob­roty. A może to tylko senny ma­jak? Chyba jed­nak nie, to mu­siało się zda­rzyć, bo cię­ża­rówka stała.

W ka­bi­nie kie­rowcy nie było ni­kogo. Dziew­czyna znik­nęła. Tata też. Do­piero te­raz w znacz­nym od­da­le­niu, po le­wej stro­nie, do­strze­gła światła au­to­strady, ale nie do­cierały na wą­ską drogę, na któ­rej tir się za­trzymał. Na­wet nie było sły­chać od­gło­sów cię­ża­ró­wek, o ile w ogóle ja­kieś tędy prze­jeż­dżały. Wpraw­dzie nie była w sta­nie ich zo­ba­czyć, ale po­winny ich mi­jać. Nie­ustan­nie po­zo­stają w ru­chu, także w nocy. Wła­ści­wie zwłasz­cza w nocy.

Do­bie­gło ją upo­rczywe cy­ka­nie świersz­czy. W szo­ferce było cie­pło i duszno, a przez otwarte drzwi do­cie­rał silny za­pach ziemi i ro­ślin. Nie chciała być tu­taj sama. Dla­czego tir się za­trzymał? Do­kąd oni po­szli? Na po­czątku była zbyt za­spana, żeby się bać, ale gdy zro­zu­miała, że jest zu­peł­nie sama, da­leko od au­to­strady i świa­teł, strach wy­peł­nił każdą naj­drob­niej­szą ko­mórkę jej ciała. Ci­cho jęk­nęła. Dla­czego tata zo­sta­wił ją samą? I co się stało z dziew­czyną?

Jesz­cze nie­dawno sie­działa obok niej. Grały w uno, co nie było ła­twe, lecz dziew­czyna jej po­ma­gała. Jak ona wła­ści­wie miała na imię? Nie mo­gła so­bie przy­po­mnieć. Uśmie­chała się do niej peł­nymi ustami, a jej duże oczy były ra­do­sne. „Cześć, mam na imię…” Nie mó­wiła po szwedzku, ale i tak ła­two ją było zro­zu­mieć. Przed­sta­wiła się. Dla­czego nie pa­mię­tam jej imie­nia?

Usły­szała ja­kiś dźwięk, jakby echo przy­nio­sło jej wła­sny jęk. Szybko pod­czoł­gała się do przodu. Klę­cząc, po­chy­liła się ku bocz­nej szy­bie i przez nią wyj­rzała. To byli oni…

Jenny obu­dziła się w swoim miesz­ka­niu w Slite. W ci­szy sły­szała je­dy­nie wła­sny przy­śpie­szony od­dech. Prze­ra­żona usia­dła w po­ścieli. Znowu miała ten kosz­marny sen. Dla­czego? Była zlana zim­nym po­tem, od­dy­chała płytko, co­raz bar­dziej spa­ni­ko­wana. W cia­snej sy­pialni pa­no­wał za­duch. Wstała z łóżka, po­de­szła do okna, otwo­rzyła je na oścież i za­czerp­nęła po­wie­trza.

Był wrze­sień, w tym roku wy­jąt­kowy. Na Go­tlan­dii lato za­zwy­czaj trwało dłu­żej, ale obec­nie pa­no­wały re­kor­dowe upały, mó­wiono o naj­go­ręt­szym le­cie od przy­naj­mniej dwu­stu lat, bo mniej wię­cej wtedy za­częto pro­wa­dzić po­miary. W ciągu dnia było nie­mal jak w tro­pi­kach. W nocy tem­pe­ra­tura nie spa­dała po­ni­żej dwu­dzie­stu stopni. Upały trwały od czte­rech ty­go­dni i źle się spało w nie­spo­ty­ka­nej o tej po­rze roku lep­kiej du­cho­cie. A je­śli w ogóle miało się pro­blemy ze snem, to trudno było po­rząd­nie się wy­spać.

Jenny stała przez chwilę przy oknie i wpa­try­wała się w noc, wsłu­chi­wała w ci­szę za­kłó­caną je­dy­nie upo­rczy­wym cy­ka­niem świersz­czy. Nie bała się mroku i tego, co na ze­wnątrz, lę­kała się ciem­no­ści w so­bie, gnę­bią­cych ją kosz­ma­rów. Nie chciały jej zo­sta­wić w spo­koju. Wra­cały rów­nie upo­rczy­wie jak świersz­cze pod ko­niec lata, a ona w głębi du­szy wie­działa, z ja­kiego po­wodu.

W piw­ni­cach pa­no­wała przy­ja­zna tem­pe­ra­tura, dzięki któ­rej le­piej się my­ślało, a ciało od­zy­ski­wało wi­tal­ność i siłę. Fre­drik stał pew­nie na ja­snej drew­nia­nej pod­ło­dze strzel­nicy, ca­łej w czar­nych śla­dach po łu­skach. Czuł, że ma kon­takt z wła­snym cia­łem, za­uwa­żał każdy naj­drob­niej­szy ruch. Tu wy­zwo­lił się od upału dzia­ła­ją­cego jak nie­chciane upo­je­nie al­ko­ho­lowe. Mą­cił w gło­wie i po­wo­do­wał opór mię­śni.

Wy­ce­lo­wał w znaj­du­jącą się sie­dem me­trów da­lej tar­czę i na­ci­snął spust. Po od­da­niu strzału lekko opu­ścił broń i spoj­rzał na boki. Wszystko po to, by ćwi­cze­nie było jak naj­bar­dziej re­ali­styczne. Po­wta­rzał je, aż udało mu się strze­lić wszyst­kie osiem razy. Scho­wał pi­sto­let do ka­bury.

Było wpół do ósmej rano. W wol­nym cza­sie wy­zna­czył so­bie do­dat­kową go­dzinę w ty­go­dniu na ćwi­cze­nia w strzel­nicy, która przy­po­mi­nała saunę z po­wodu tłu­mią­cych dźwięki drew­nia­nych pa­neli. Na lewo od niego wi­siały ko­lo­rowe plan­sze wy­ja­śnia­jące, jak działa sig sauer, a pod nimi, na ha­czy­kach, na­usz­niki i oku­lary ochronne.

Obo­wiąz­ko­wych go­dzin było za mało, żeby osią­gnąć przy­zwo­ity po­ziom, jakby sze­fo­stwo przy­my­kało oko na to, że szwedzcy po­li­cjanci w grun­cie rze­czy uży­wali broni je­dy­nie na strzel­nicy, co oczy­wi­ście miało swoje po­zy­tywne aspekty. Po­nad rok temu czter­dzie­sto­letni Fre­drik pierw­szy raz po­słu­żył się służ­bową bro­nią poza strzel­nicą, a był po­li­cjan­tem od szes­na­stu lat, z czego pięt­na­ście prze­pra­co­wał w Sztok­hol­mie. Do tam­tej chwili wy­star­czyło, że wyj­mo­wał broń. Nie­wiele osób ob­staje przy swoim, sta­jąc oko w oko z uzbro­jo­nym po­li­cjan­tem.

Strzał, który mu­siał od­dać po­przed­niego lata, spra­wił, że Fre­drik za­czął się za­sta­na­wiać, jak to moż­liwe, że w Szwe­cji peł­nią służbę po­li­cjanci nie­po­tra­fiący się ob­cho­dzić z bro­nią. Nie wie­dział, ilu ich jest, ale na­wet gdyby tylko kilku, to i tak za dużo. W wielu po­li­cyj­nych jed­nost­kach w ca­łym kraju ko­le­dzy byli zmu­szeni do zło­że­nia służ­bo­wej broni, po­nie­waż osią­gali zbyt słabe wy­niki na strze­la­niach te­sto­wych. A po­li­cjant bez broni to ża­den po­li­cjant. Je­śli przez wiele lat nie zna­lazł się w pod­bram­ko­wej sy­tu­acji, to za­czyna so­bie od­pusz­czać strzel­nicę i tre­ning fi­zyczny. Gdy w końcu cza­sami do­piero po dzie­się­ciu la­tach nad­cho­dzi mo­ment kry­tyczny, może stra­cić ży­cie.

Spraw­dził re­zul­tat. Wy­nik nie za­gwa­ran­to­wałby mu zło­tego me­dalu olim­pij­skiego, ale był wię­cej niż ak­cep­to­walny. Fre­drik wy­strze­lił w ten sam spo­sób jesz­cze je­den ma­ga­zy­nek, na­stęp­nie na­ła­do­wał oba pu­ste ma­ga­zynki i je­den z nich wło­żył do pi­sto­letu.

W szpi­talu do­brze za­jęli się Ninni. Bli­zna po­zo­stała, lecz po za­biegu la­se­ro­wym była le­dwo wi­doczna. W każ­dym ra­zie z da­leka. Fre­drik ni­gdy nie za­po­mni szyb­kiego po­cią­gnię­cia no­żem przez klatkę pier­siową Ninni ani trwa­ją­cych wiecz­ność se­kund, za­nim try­snęła krew i na bluzce wy­glą­dała ni­czym bu­dzący grozę czer­wony kwiat. Wryły mu się w pa­mięć ból wi­doczny na twa­rzy Ninni, utkwiony w nim jej wzrok roz­pacz­li­wie bła­ga­jący o po­moc. Tym­cza­sem on nie był w sta­nie nic uczy­nić. Zmro­ziło go i jed­no­cze­śnie roz­pa­liło do czer­wo­no­ści. Bez­rad­nie pa­trzył, jak jego żona od­cho­dzi.

Zo­rien­to­wał się, że nie scho­wał pi­sto­letu do ka­bury. Jak długo tak stał za­to­piony we wła­snych my­ślach? Uła­mek se­kundy czy kilka mi­nut? Nie wie­dział. Po­czuł zimny pot na czole, a po­tem zdał so­bie sprawę, że dłoń za­ci­śnięta na kol­bie pi­sto­letu jest cała mo­kra. Wy­tarł broń, za­nim wło­żył ją do fu­te­rału. Wziął kilka głę­bo­kich wde­chów i parę razy prze­stą­pił z pięt na palce, jakby chciał strzą­snąć z sie­bie nie­przy­jemne wspo­mnie­nie.

Wy­strze­lał ostatni ma­ga­zy­nek. Tym ra­zem wy­nik był gor­szy. Wciąż do za­ak­cep­to­wa­nia, ale nie­wy­star­cza­jąco do­bry. Z Fre­drika scho­dziły emo­cje. Zdjął oku­lary ochronne, od­wie­sił na­usz­niki i sprząt­nął łu­ski po na­bo­jach, po czym wy­łą­czył lampę sy­gna­li­za­cyjną i otwo­rzył ma­sywne dźwię­kosz­czelne drzwi.

Za drzwiami zde­rzył się z Sarą Oskars­son. Oboje sta­nęli jak wryci.

– Wcze­śnie za­czy­nasz – stwier­dził.

– A ty nie? – od­parła Sara.

Była no­wym na­byt­kiem Wy­działu Kry­mi­nal­nego. Przy­je­chała ze Sztok­holmu, po­dob­nie jak Fre­drik, lecz była od niego młod­sza pra­wie o de­kadę, a do­kład­nie miała trzy­dzie­ści trzy lata. W ko­mi­sa­ria­cie w Söde­rort w Sztok­hol­mie zaj­mo­wała się prze­mocą do­mową i tu też po­wie­rzono jej ta­kie sprawy.

– Ow­szem – od­parł Fre­drik. – Wy­gląda na to, że to je­dyny spo­sób, żeby się roz­ru­szać.

Nie tylko spę­dzał wię­cej go­dzin na strzel­nicy, ale także sta­rał się kilka razy w ty­go­dniu zna­leźć czas na tre­ning w nowo wy­bu­do­wa­nej si­łowni. Było bar­dziej re­gułą ani­żeli wy­jąt­kiem, że na­ty­kał się tam na Sarę. Wy­soka i atle­tycz­nie zbu­do­wana ko­bieta miała ob­cięte na pa­zia czarne włosy, które koń­czyły się na wy­so­ko­ści szczęki. Göran stwier­dził, że bę­dzie z niej do­cho­dze­nio­wiec świet­nie ra­dzący so­bie z de­li­kat­nymi prze­słu­cha­niami, zresztą kilka razy już to za­de­mon­stro­wała. Fre­drik za­uwa­żył, że Sara jest cho­ler­nie am­bitna. Za­wsze w blo­kach star­to­wych, jakby cią­gle mu­siała coś udo­wad­niać.

Z tego, co wie­dział, była sin­gielką i zaj­mo­wała jed­no­po­ko­jowe miesz­ka­nie w ob­rę­bie mu­rów obron­nych. Mu­siało być kosz­towne. Za cenę ta­kiego lo­kum w cen­trum Visby można było zna­leźć ładny dom ka­wa­łek od mia­sta. Nie do końca ro­zu­miał, dla­czego przy­je­chała na Go­tlan­dię. To nie był oczy­wi­sty wy­bór dla chcą­cej zro­bić ka­rierę mło­dej sin­gielki, nie­ma­ją­cej żad­nych po­wią­zań z wy­spą. Za­sta­na­wiał się, czy jej się tu spodoba i zo­sta­nie na dłu­żej, czy też ule­gła chwi­lo­wej za­chciance i za rok lub dwa prze­nie­sie się gdzie in­dziej.

– Słu­chaj – po­wie­działa, za­trzy­mu­jąc Fre­drika, gdy już wcho­dził na schody. – Bie­gasz, prawda?

– Ow­szem – od­parł.

– Po­my­śla­łam, czyby się nie za­pi­sać na Bieg Świę­tej Łu­cji. Bra­łeś w nim udział?

– Nie – przy­znał.

Na­wet nie przy­szło mu to głowy. Śli­zga­nie się w środku zimy wo­kół Visby w dre­sie i czapce z pom­po­nem, a na ko­niec po­ko­na­nie dłu­giego i mor­der­czego pod­biegu nie było czymś, co go krę­ciło. Poza tym wąt­pił, aby udało mu się to zro­bić z pod­nie­sioną głową. Co prawda, bie­gał re­gu­lar­nie, lecz na krót­kie dy­stanse i za rzadko. Na ra­zie za­mie­rzał za­mie­nić dwa sze­ścio­ki­lo­me­trowe dy­stanse w ty­go­dniu na trzy ośmio­ki­lo­me­trowe, lecz w od­róż­nie­niu od strze­la­nia i tre­ningu na si­łowni jesz­cze tego planu nie zre­ali­zo­wał.

– Może po­wi­nie­neś? – spy­tała Sara.

– Szcze­rze mó­wiąc, nie je­stem w for­mie.

– Och, daj spo­kój. Do Biegu Świę­tej Łu­cji zo­stały jesz­cze trzy mie­siące. Wy­star­czy, żeby się przy­go­to­wać do dzie­się­cio­ki­lo­me­tro­wego dy­stansu. – Za­mil­kła, jakby ocze­ki­wała, że Fre­drik na­tych­miast zmieni zda­nie. – Nie daj się pro­sić – do­dała. – Bę­dzie faj­nie. Wiesz, te roz­mowy o tre­nin­gach i po­rów­ny­wa­nie cza­sów…

Z pew­no­ścią, po­my­ślał Fre­drik. Py­ta­nie dla kogo.

– Za­sta­no­wię się nad tym, obie­cuję – za­pew­nił Sarę i się ulot­nił.

Obu­dziła ją ci­sza. Pustka po czymś, czego nie usły­szała, ale co i tak zro­zu­miała. Nie tylko zni­kło da­jące po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa po­mru­ki­wa­nie sil­nika. Było coś jesz­cze, jakby wo­ła­nie czy krzyk. Nie miała pew­no­ści. Wie­działa je­dy­nie, że w ciszę wdarł się ja­kiś od­głos. Nie mo­gła go usły­szeć, ale go po­czuła.

Uklę­kła na le­żance. Tata znik­nął, dziew­czyna też. Była sama. W szo­ferce pa­liło się świa­tło, lecz na ze­wnątrz pa­no­wała ciem­ność – gęsta, nie­prze­nik­niona. Ta­jem­ni­czy od­głos z se­kundy na se­kundę zmie­niał za­bar­wie­nie. Była prze­ra­żona, po­czuła ucisk w pier­siach i mu­siała ze sobą wal­czyć, żeby nie krzyk­nąć „Tato!”. Za­miast tego z jej gar­dła wy­do­był się le­d­wie sły­szalny sko­wyt. Przy­ci­snęła dło­nie do ust. Po­czuła, że za­czyna drżeć. Dla­czego jest sama? Dla­czego się za­trzy­mali? Dla­czego tata zo­sta­wił ją w tych ciem­no­ściach?

Do jej uszu do­tarło cy­ka­nie świersz­czy, ty­powe dla cie­płych, późnych let­nich nocy. Da­leko po le­wej stro­nie, ni­czym gwiazdy na nie­bie, po­bły­ski­wały świa­tła au­to­strady. Na­wet mo­głoby być pięk­nie.

Na­gle ko­lejny od­głos. Tym ra­zem wy­raźny. Wo­ła­nie, ale stłu­mione, zdu­szone jak jej wła­sny sko­wyt stra­chu. Pod­czoł­gała się do drzwi od strony pa­sa­żera. W ka­bi­nie uno­sił się de­li­katny za­pach kawy i cze­ko­lady, mie­szał się z tępą nutą ropy i wci­ska­jącą się z ze­wnątrz du­szącą wo­nią ro­ślin­no­ści. Zła­pała za uchwyt znaj­du­jący się obok drzwi i po­chy­liła do przodu. Wyj­rzała przez boczną szybę.

To byli oni. Wi­działa ich w ciem­no­ściach, w sła­bej po­świa­cie gór­nego świa­tła w ka­bi­nie. Tata mocno ści­skał ra­mię dziew­czyny. A może tylko chwy­cił ją za ubra­nie? Duży do­ro­sły męż­czy­zna gó­ro­wał ni­czym ol­brzym nad dziew­czyną le­żącą na ziemi.

Te­raz chwy­cił ją w pa­sie i pod­niósł. Głowa dziew­czyny od­chy­liła się bez­wład­nie do tyłu, usta były otwarte. Roz­chy­lona i roz­pięta ko­szula ob­na­żyła brzuch.

Jenny od­su­nęła się od okna, rzu­ciła na le­żankę i za­ko­pała w ko­cach. Zro­zu­miała, że stało się coś strasz­nego.

Na­gle z kosz­mar­nego snu wy­rwało ją wra­że­nie, że się dusi. Mi­nęło dzie­sięć dłu­gich se­kund, za­nim so­bie uświa­do­miła, że to nie­prawda. Z tego wszyst­kiego na chwilę za­po­mniała o od­dy­cha­niu. Usia­dła na łóżku, po­chy­liła głowę i wzięła kilka głę­bo­kich wde­chów. Cała się trzę­sła, lecz rów­no­cze­śnie po­czuła ulgę. To był tylko sen. Na­gle za­częła pła­kać. Naj­pierw kilka chlip­nięć, od któ­rych za­szkliły się oczy, a po­tem gwał­towny szloch, który prze­szedł w krzyk. Wci­snęła twarz w po­duszkę, by wy­krzy­czeć w puch swój strach.

W końcu była w sta­nie znowu usiąść. Dy­szała i łap­czy­wie chwy­tała po­wie­trze. W po­koju było duszno, jakby zu­żyto cały tlen. Wstała, po­de­szła do okna i je otwo­rzyła. Kła­dąc się, po­winna je była zo­sta­wić otwarte. Ten kosz­mar to pew­nie wina upału. Za­pa­trzyła się w noc. Nie­śmiało za­czy­nało świ­tać. Ro­snące na du­żym po­dwórku drzewa i krzewy wy­glą­dały na tle do­mów ni­czym mięk­kie szare plamy. Słaby wiatr sze­le­ścił li­śćmi kasz­ta­nowca. Do­le­ciał do niej za­pach mo­rza.

Już się nie bała, płacz ją uspo­koił. Sto­jąc przy otwar­tym oknie, po­czuła się sa­motna, lecz to nie była żadna no­wość. Być może już za­wsze bę­dzie sa­motna. Po­go­dziła się z tym, nie po­tra­fiła uwie­rzyć, że mo­głoby być ina­czej. Naj­waż­niej­sze, by nie mu­siała się bać.

Zy­skała pew­ność, że musi coś zro­bić. Ci­sza w ka­bi­nie cię­ża­rówki. Echo krzyku na ze­wnątrz. Oj­ciec. Tam na­prawdę coś się wy­da­rzyło, to nie był tylko po­wta­rza­jący się senny kosz­mar.

Anna Gar­dell prze­pro­wa­dziła szcze­gó­łową roz­mowę na ogól­no­do­stęp­nej li­nii.

– Po­li­cja w Visby, dzień do­bry.

– Chcia­ła­bym z kimś po­roz­ma­wiać i zło­żyć do­nie­sie­nie o moż­li­wo­ści po­peł­nie­nia prze­stęp­stwa – po­wie­działa ko­bieta o mło­dym gło­sie, ale się nie przed­sta­wiła.

– Na­tu­ral­nie. Po­szu­kam ko­goś wol­nego i prze­łą­czę pa­nią da­lej. O ja­kie prze­stęp­stwo cho­dzi?

Ko­bieta nie od­po­wie­działa od razu. Anna ru­ty­nowo zer­k­nęła na ekran, który po­ka­zy­wał, gdzie znaj­dują się pa­trole. Było tuż przed je­de­na­stą. Pa­no­wał spo­kój, jak za­zwy­czaj o tej po­rze. Ra­dio mil­czało. Dy­żurka ofi­cera była pu­sta.

– Za­raz… – od­parła ko­bieta. – Czy nie wy­star­czy, że opo­wiem o tym oso­bie, która bę­dzie przyj­mo­wać zgło­sze­nie?

– Ow­szem, ale je­śli do­wiem się cze­goś wię­cej, skie­ruję pa­nią do od­po­wied­niego funk­cjo­na­riu­sza – od­rze­kła Anna.

Za­cho­wy­wała ostroż­ność, bo w gło­sie mło­dej ko­biety usły­szała po­wagę i ból. Po­dej­rze­wała, że sprawa, z którą zwraca się ta ko­bieta, może mieć pod­łoże sek­su­alne. W ta­kich przy­pad­kach lu­dzie nie mieli ochoty się tłu­ma­czyć ope­ra­to­rowi z cen­trali.

– Cho­dzi o… – za­częła ko­bieta i za­mil­kła.

Anna ski­nęła głową do Ove Gahn­ströma z Wy­działu Kry­mi­nal­nego, wła­śnie prze­cho­dzą­cego obok cen­trali. W od­po­wie­dzi pu­ścił do niej oko. Tylko jemu coś ta­kiego mo­gło ujść na su­cho, w każ­dym ra­zie w od­nie­sie­niu do Anny Gar­dell. Wie­działa, że za tym ge­stem nie stoi nic spro­śnego, i to wcale nie dla­tego, że jest wolny. Po pro­stu był otwarty i bez­po­średni.

– Cho­dzi o po­ważne prze­stęp­stwo, ale to skom­pli­ko­wane – pod­jęła ko­bieta.

Anna za­sta­na­wiała się przez dwie se­kundy.

– Po­łą­czę pa­nią z Sarą Oskars­son z Wy­działu Kry­mi­nal­nego. Pro­szę chwi­leczkę po­cze­kać, spraw­dzę tylko, czy jest u sie­bie.

– Dzię­kuję.

To prze­czu­cie ka­zało An­nie po­łą­czyć tę ko­bietę z Sarą Oskars­son. Anna od razu na­brała za­ufa­nia do Sary, po­nie­waż wy­glą­dało na to, że zna się na tym, czym się zaj­muje. Poza tym była pro­sto­li­nijna i ko­mu­ni­ka­tywna. A co naj­waż­niej­sze – była je­dyną ko­bietą w Wy­dziale Kry­mi­nal­nym.

– Sara Oskars­son – przed­sta­wiła się po­li­cjantka, gdy Anna po­łą­czyła roz­mowę.

– Dzień do­bry, na­zy­wam się Jenny Lund­gren. Chcia­ła­bym zgło­sić po­peł­nie­nie prze­stęp­stwa.

– Słu­cham.

– Wo­la­ła­bym do pani przyjść. Mogę?

– Tak, oczy­wi­ście – od­parła Sara, wolną ręką za­kła­da­jąc pa­smo wło­sów za ucho. – Czy jest ja­kiś szcze­gólny po­wód?

– Wy­daje mi się, że tak bę­dzie le­piej. To tro­chę skom­pli­ko­wane – wy­ja­śniła Jenny Lund­gren. Na chwilę za­wie­siła głos, po czym do­dała: – Je­śli po­wiem przez te­le­fon, czego do­ty­czy prze­stęp­stwo, to wciąż bę­dzie pani chciała się ze mną spo­tkać?

– Tak. A po­wie mi pani?

– Cho­dzi o mor­der­stwo.ROZDZIAŁ 2

Dwa dni póź­niej Jenny nie była pewna, co wła­ści­wie po­wie­działa po­li­cjantce, z którą się spo­tkała. Zmę­czona upa­łem usia­dła w kuchni nad fi­li­żanką her­baty i dwiema krom­kami chleba z pasz­te­tem. Zwy­kle przy­go­to­wy­wała od razu dwie ka­napki za­miast jed­nej, by w ra­zie po­trzeby nie mu­siała szy­ko­wać na­stęp­nej. Ten zwy­czaj wy­nio­sła z domu i nie po­tra­fiła się go po­zbyć. Zro­biła kęs, wy­schnięty chleb draż­nił pod­nie­bie­nie, więc upiła łyk her­baty. Była za słaba, ale ta mocna, którą naj­bar­dziej lu­biła, wła­śnie się skoń­czyła.

Miesz­ka­nie przy Stor­ga­tan w Slite na­le­żało do Jenny od wielu lat, lecz do­piero nie­dawno się do niego wpro­wa­dziła. Wy­naj­mo­wała je komu in­nemu, stu­diu­jąc poza Go­tlan­dią, a pod­czas wa­ka­cji za­trzy­my­wała się u mamy. Po­cząt­kowo pla­no­wała miesz­kać przy Stor­ga­tan la­tem, lecz osta­tecz­nie do­szła do wnio­sku, że le­piej za­osz­czę­dzić pie­nią­dze. Poza tym w wa­ka­cje nie spę­dzała na Go­tlan­dii tyle czasu, ile przy­pusz­czała, że bę­dzie.

Tak czy owak, w maju wró­ciła do swo­jego miesz­ka­nia. Śmier­działo w nim dy­mem pa­pie­ro­so­wym i było brudno, za­brała się więc do ge­ne­ral­nych po­rząd­ków, po czym po­ma­lo­wała ściany na biało. Po­szło jej cał­kiem spraw­nie. To było dwu­po­ko­jowe miesz­ka­nie z sa­lo­nem przy­zwo­itej wiel­ko­ści, w każ­dym ra­zie jak na jej po­trzeby, i sy­pial­nią, która była czymś po­mię­dzy po­ko­jem a wnęką sy­pial­nianą. Kuch­nia była mała, ale wy­god­nie mo­gły w niej usiąść dwie osoby. Ume­blo­wała miesz­ka­nie tym, co wzięła z domu, a nie­które przed­mioty upo­lo­wała na pchlim targu, gdzie można było zro­bić ta­nie za­kupy, bo let­nicy po­zby­wali się nie­mod­nych sprzę­tów. Mama dała jej cztery ty­siące ko­ron na nowe łóżko, które za­mó­wiła w Ikei. Jako stu­dentka więk­szość za­ku­pów ro­biła przez in­ter­net. W ten spo­sób na­by­wała ciu­chy, książki, płyty i oczy­wi­ście bi­lety na prom. Na­wet wy­po­ży­czała pu­bli­ka­cje z uni­wer­sy­tec­kiej bi­blio­teki. Tej je­sieni miała przy­stą­pić do eg­za­minu ma­gi­ster­skiego. Mo­gła się przy­go­to­wać, miesz­ka­jąc na Go­tlan­dii. Wy­star­czyło raz w mie­siącu po­je­chać do Sztok­holmu. Lu­biła swoje stu­dia i sta­rała się nie my­śleć o tym, co nie­unik­nione, czyli co bę­dzie ro­bić po­tem. Wy­brać pracę czy stu­dia dok­to­ranc­kie? Go­tlan­dię czy na przy­kład Sztok­holm?

Nie­tkniętą ka­napkę i tę le­d­wie na­po­czętą przy­kryła ka­wał­kiem fo­lii spo­żyw­czej i wło­żyła ta­le­rzyk do lo­dówki. Zje je na lunch ra­zem z odro­biną jo­gurtu ma­li­no­wego. Do­lała so­bie her­baty z dzbanka. Wy­piła ją z dwiema kost­kami cu­kru, bez mleka.

Spra­wiało jej kło­pot spo­glą­da­nie w przy­szłość, do­ko­ny­wa­nie wy­bo­rów. Wpraw­dzie po­tra­fiła so­bie wy­obra­zić, że po ma­gi­sterce robi dok­to­rat, ale nie mo­gła pod­jąć de­cy­zji o dal­szym stu­dio­wa­niu tylko po to, by nie mu­siała się za­sta­na­wiać nad dal­szym ży­ciem. Przed pod­ję­ciem istot­nych, wią­żą­cych po­sta­no­wień mu­siała się zmie­rzyć z czymś, co w pe­wien spo­sób było od nich dużo waż­niej­sze. Uczy­niła zna­czący ruch, pod­no­sząc słu­chawkę i dzwo­niąc na po­li­cję. Py­ta­nie, do czego ją to do­pro­wa­dzi. Czy to pierw­szy krok ku cze­muś lep­szemu, czy ra­czej do pie­kła?

Wzięła ze sobą fi­li­żankę i usia­dła przy sto­ją­cym pod oknem znisz­czo­nym biurku. Jej wzrok przy­kuł nie­zbyt oka­zały kasz­ta­no­wiec. Może po­winna być wdzięczna, że może się uczyć. Dzięki temu miała po­czu­cie kon­troli nad swoim ży­ciem.

Czy Sara Oskars­son jej uwie­rzyła? Wy­glą­dało, że tak. Obie­cała, że się ode­zwie.

Jenny się­gnęła po ple­cak z czar­nego ny­lonu i wy­jęła wi­zy­tówkę, którą do­stała od po­li­cjantki. Nie­bie­skimi li­te­rami było na niej na­pi­sane „Po­li­cja”, a po­ni­żej „Sara Oskars­son, in­spek­tor Wy­działu Kry­mi­nal­nego”. Pro­sta ząb­ko­wana wi­zy­tówka, jakby wy­ko­nana wła­sno­ręcz­nie. Wy­obra­ziła so­bie po­li­cjan­tów sie­dzą­cych przy biur­kach i roz­ci­na­ją­cych ar­ku­sze wi­zy­tó­wek.

Wy­da­wało jej się, że miała wię­cej do po­wie­dze­nia, ale nie była pewna, co po­mi­nęła. Ra­czej drę­czyło ją uciąż­liwe prze­czu­cie, że mó­wiła męt­nie. Po­miesz­cze­nie było duże i ja­sne. Sie­działy przy jed­nej ze ścian, każda na swoim krze­śle, i Jenny od­nio­sła wra­że­nie, jakby była u psy­cho­loga, choć nie do końca. Dwie małe ka­mery ob­ser­wo­wały ją czar­nymi obiek­ty­wami, co spra­wiło, że miała w gło­wie go­ni­twę my­śli. Sara oka­zała się miła, Jenny na­wet ją po­lu­biła, ale mimo to… wszystko było inne, nie­znane. Po­li­cjantka pa­trzyła na nią pra­wie nie­prze­rwa­nie, tylko od czasu do czasu po­chy­lała głowę i wbi­jała wzrok w ko­lana, rów­no­cze­śnie uno­sząc ręce i za­kła­da­jąc włosy za uszy. Gdy to ro­biła, Jenny od­no­siła wra­że­nie, jakby ją znała. Jakby Sara była jej przy­ja­ciółką.

Ze­brali się w ma­łej salce kon­fe­ren­cyj­nej. Na ta­blicy su­cho­ście­ral­nej znaj­do­wały się nie­bie­skie frag­menty za­pi­sków z wczo­raj­szego ze­bra­nia.

Dziw­nie się czuli, za­mknąw­szy się w po­miesz­cze­niu bez okien, pod­czas gdy na ze­wnątrz żar lał się z nieba, a ter­mo­metr po­ka­zy­wał pra­wie trzy­dzie­ści stopni już o dzie­wią­tej rano. W środku było zno­śniej, ale wy­glą­dało na to, że upo­rczywy upał ry­wa­li­zuje z nową kli­ma­ty­za­cją. Na ra­zie go­rąc nie dał im się we znaki.

Cho­ciaż brak okien w po­miesz­cze­niach był jed­nym z man­ka­men­tów, to więk­szość zga­dzała się z tym, że re­mont oka­zał się suk­ce­sem. Te kilka osób, które miały za­strze­że­nia, i tak było bar­dziej za­do­wo­lo­nych z za­koń­cze­nia za­mie­sza­nia spo­wo­do­wa­nego prze­bu­dową ani­żeli nie­za­do­wo­lo­nych z re­zul­tatu re­montu. Z przy­jem­no­ścią za­po­mnieli o pro­wi­zorce w bu­dynku daw­nej poczty i roz­pa­ko­wali kar­tony w no­wej sie­dzi­bie. Ko­lo­ry­styka lat sie­dem­dzie­sią­tych – zie­leń, błę­kit, czer­wień i róż – zo­stała za­stą­piona oszczędną bielą i ak­cen­tami w róż­nych od­cie­niach sza­ro­ści. Zli­kwi­do­wano ciemne i cia­sne ko­ry­ta­rze, two­rząc ja­sne, duże prze­strze­nie. Nie­bie­ską ele­wa­cję z bla­chy za­stą­piono po­pie­la­tym tyn­kiem i musz­tar­do­wymi ra­mami okien­nymi. Blåkulla, jak kie­dyś po­tocz­nie na­zy­wano sie­dzibę po­li­cji w Visby, była już tylko mgli­stym wspo­mnie­niem.

Pra­cow­nicy Wy­działu Kry­mi­nal­nego wró­cili na dru­gie pię­tro. Do ich po­koi wcho­dziło się z dłu­giego ko­ry­ta­rza; na jego końcu z jed­nej strony urzę­do­wało do­wódz­two, a z dru­giej znaj­do­wał się areszt. Za do­wódz­twem, w bez­piecz­nej od­le­gło­ści, mieli swoje po­miesz­cze­nie pro­ku­ra­to­rzy.

Len­nart Svens­son miał zwol­nie­nie le­kar­skie z po­wodu pro­ble­mów z krę­go­słu­pem. Poza nim wszy­scy byli obecni. Ove Gahn­ström w ja­sno­żół­tej ko­szuli z krót­kim rę­ka­wem sie­dział wy­god­nie od­chy­lony na krze­śle. W jed­nej dłoni trzy­mał bu­telkę wody Loka, drugą dło­nią nie­stru­dze­nie pró­bo­wał uła­dzić fry­zurę. Gu­stav Wal­lin wró­cił po urlo­pie ostrzy­żony. Miał za­dbaną lekko szpa­ko­watą brodę, ob­ci­sły czarny T-shirt uwi­dacz­niał, że jest naj­bar­dziej wy­spor­to­waną osobą w wy­dziale. Na swoim miej­scu sie­działa Sara Oskars­son, wy­pro­sto­wana, z uśmie­chem na twa­rzy, który Fre­drik ode­brał jako wy­raz pew­no­ści sie­bie.

Znów nie po­tra­fił on ode­rwać się od do­kucz­li­wych my­śli. Za­sta­na­wiał się, dla­czego żywi nieco am­bi­wa­lentne uczu­cia wzglę­dem no­wej ko­le­żanki. Praw­do­po­dob­nie Sara nie tylko świa­do­mie roz­ta­czała wo­kół sie­bie aurę pro­fe­sjo­na­li­zmu, lecz po pro­stu była pro­fe­sjo­na­listką. Nowo za­trud­niona, uzdol­niona, osiem lat młod­sza in­spek­tor Wy­działu Kry­mi­nal­nego chęt­nie brała nie­od­płatne, po­ranne nad­go­dziny. Może czuł się za­gro­żony?

Szef Wy­działu Kry­mi­nal­nego, Göran Eide, zaj­mo­wał miej­sce przy jed­nej z dłuż­szych kra­wę­dzi stołu z drewna brzo­zo­wego. Był ko­ści­sty, przy­naj­mniej w oczach swo­ich współ­pra­cow­ni­ków. Po czte­rech la­tach wresz­cie skoń­czył z pa­le­niem po ką­tach i że­bra­niem o pa­pie­rosy wśród ko­le­gów. Rów­no­cze­śnie z pod­ję­ciem de­cy­zji o cał­ko­wi­tym rzu­ce­niu pa­le­nia zin­ten­sy­fi­ko­wał tre­ningi i za­ostrzył dietę, aby unik­nąć przy­bra­nia na wa­dze. Pół roku póź­niej był o pięć kilo lżej­szy, ale rów­no­cze­śnie dużo bar­dziej draż­liwy. Ci, któ­rzy nie mieli po­rów­na­nia, przy­pusz­czal­nie nie od­bie­rali go jako chu­dego, lecz w oczach Fre­drika Göran stał się nie­po­ko­jąco ko­ści­sty.

– Okej – rzu­cił Göran, chcąc pod­kre­ślić, że za­częli ze­bra­nie. – Do­sta­li­śmy zgło­sze­nie i mamy ze­zna­nie świadka, które nieco wy­myka się sche­ma­tom. Cho­dzi o mor­der­stwo – po­in­for­mo­wał, ale za­raz się po­pra­wił: – Może cho­dzić o mor­der­stwo.

– Może cho­dzić o mor­der­stwo? – po­wtó­rzył Ove.

– Uspo­kój się – po­wie­dział Göran, ostrze­gaw­czo pod­no­sząc rękę.

Fre­drik i Gu­stav wy­mie­nili nad sto­łem py­ta­jące spoj­rze­nia.

– W skró­cie: młoda ko­bieta, Jenny Lund­gren, skon­tak­to­wała się z nami we wto­rek rano. Zło­żyła za­wia­do­mie­nie o moż­li­wo­ści po­peł­nie­nia prze­stęp­stwa i na jego pod­sta­wie po­pro­si­łem wczo­raj Sarę, aby prze­pro­wa­dziła ko­lejne prze­słu­cha­nie. – Göran Eide kiw­nął głową w kie­runku sie­dzą­cej obok niego Sary. – Ko­bieta twier­dzi, że wi­działa, jak jej oj­ciec za­bija albo do­tkli­wie mal­tre­tuje młodą dziew­czynę. Do tego mo­mentu wszystko jest pro­ste. Póź­niej się kom­pli­kuje. Miało się to wy­da­rzyć sie­dem­na­ście, osiem­na­ście lat temu. Jenny Lund­gren nie wie, kim była dziew­czyna ani gdzie to się wy­da­rzyło, z wy­jąt­kiem tego, że praw­do­po­dob­nie we Fran­cji. Jest jesz­cze coś: przy­po­mniała so­bie o tym wy­da­rze­niu dzięki snowi.

– Snowi? – upew­nił się Gu­stav.

Ove Gahn­ström po­krę­cił głową. Fre­drik i Gu­stav spoj­rzeli na sie­bie z nie­do­wie­rza­niem. Przy stole za­pa­no­wał luź­niej­szy na­strój.

– Tak, wiem – po­wie­dział Göran. – To po­dej­rzane i skom­pli­ko­wane za­ra­zem, ale trzeba to zgło­sze­nie po­trak­to­wać po­waż­nie. Opi­nię ko­biety, że to nie tylko sen, lecz także wspo­mnie­nie, po­twier­dza mię­dzy in­nymi jej te­ra­peuta.

– Te­ra­peuta? – upew­nił się Ove.

– Tak. Ja­kiś czas temu Jenny Lund­gren roz­po­częła te­ra­pię, mię­dzy in­nymi z po­wodu snów – od­parł Göran. – Są jesz­cze inne oko­licz­no­ści wska­zu­jące na jej wia­ry­god­ność, ale nie będę się te­raz wda­wał w szcze­góły. Jak sami wi­dzi­cie, w grę nie wcho­dzi prze­moc w ro­dzi­nie, ale wy­gląda na to, że dziew­czyna na­brała za­ufa­nia do Sary, i by­łoby głu­potą je za­prze­pa­ścić. Nie chciał­bym bar­dziej niż to ko­nieczne od­cią­gać Sary od jej obo­wiąz­ków, pro­po­nuję więc, że­byś za­an­ga­żo­wał się w tę sprawę – do­dał Göran, spo­glą­da­jąc na Fre­drika. – Za­po­znaj się z na­gra­niem z prze­słu­cha­nia, a po­tem spo­tkamy się we trójkę i usta­limy, co da­lej.

Jenny Lund­gren miała ru­do­blond włosy do ra­mion, świeżo umyte i sta­ran­nie wy­szczot­ko­wane. Pa­trzyła na pro­wa­dzącą prze­słu­cha­nie nie­pew­nym, ale i za­ra­zem uf­nym wzro­kiem. Była ubrana mię­dzy in­nymi w białą bluzkę z dłu­gimi rę­ka­wami. Na sto­liku le­żały modne tego lata oku­lary prze­ciw­sło­neczne, które po­wo­do­wały, że wszyst­kie młode ko­biety wy­glą­dały tak, jakby po­łowę ich twa­rzy za­sła­niała szyba mie­niąca się wszyst­kimi ko­lo­rami tę­czy. Ogól­nie rzecz bio­rąc, spra­wiała na­prawdę do­bre wra­że­nie. Była bar­dzo chuda, lecz nie ano­rek­tyczna.

– Co spra­wiło, że uzna­łaś to za wspo­mnie­nie, a nie tylko sen? – Z gło­śnika mo­ni­tora, na który pa­trzył Fre­drik, po­pły­nął głos Sary, wy­ra­ża­jący za­cie­ka­wie­nie, lecz spo­kojny, nie­na­tar­czywy.

Sara Oskars­son pro­wa­dziła prze­słu­cha­nie w po­koju, w któ­rym na stałe za­in­sta­lo­wano dwie ka­mery. Zgod­nie z roz­po­rzą­dze­niem mały ob­raz śled­czego znaj­do­wał się w jed­nym z na­roż­ni­ków du­żego ob­razu. Z uwagi na to, że zgło­sze­nie do­ty­czyło mor­der­stwa, Sara zde­cy­do­wała się uru­cho­mić za­pis. W po­miesz­cze­niu po­wie­szono za­słony, po­ło­żono dy­wan i po­sta­wiono kwiaty do­nicz­kowe, by nadać mu nieco przy­tul­niej­szy cha­rak­ter. Świa­dek i osoba pro­wa­dząca prze­słu­cha­nie sie­działy na­prze­ciwko sie­bie, każda w błę­kit­nym fo­telu, przy ma­łym okrą­głym sto­liku. Sara scho­wała plu­szaki, które miały za­pew­nić po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa nie­let­nim świad­kom.

– To, że po­wraca i za­wsze jest taki sam. Śni mi się od po­nad roku i nie daje za wy­graną – od­po­wie­działa Jenny Lund­gren.

– Co masz na my­śli? – spy­tała Sara.

– Za­zwy­czaj po prze­bu­dze­niu czło­wiek so­bie uświa­da­mia, że to tylko zły sen. Je­śli jest szcze­gól­nie wy­ra­zi­sty, to my­ślimy o nim w ciągu dnia, lecz i tak ra­czej prę­dzej niż póź­niej o nim za­po­mi­namy. Tym­cza­sem tego kosz­maru nie da się za­po­mnieć.

– Po­wie­dzia­łaś, że za­czął ci się śnić ze­szłej wio­sny?

– Tak – od­parła Jenny i ski­nęła głową.

– Dla­czego aku­rat wtedy?

– Cóż, tro­chę się nad tym za­sta­na­wia­łam. Mia­łam dość do­bry kon­takt z tatą, do­póki nie po­znał Ann, po­tem na­sze re­la­cje się po­psuły. Od­kąd skoń­czy­łam trzy­na­ście lat, spo­ty­ka­łam się z nim tylko kilka razy w roku. – Jenny za­mil­kła i spoj­rzała w kie­runku okien i dzie­dzińca.

Z po­wodu miej­sca umiesz­cze­nia ka­mery ob­ser­wu­jący mo­ni­tor Fre­drik od­niósł wra­że­nie, jakby pa­trzył na prze­słu­chi­waną z góry, także w prze­no­śni. Mil­cze­nie się prze­dłu­żało i w końcu zo­stało prze­rwane przez Sarę:

– Nie kon­tak­tu­jesz się z tatą zbyt czę­sto, tak?

– To prawda.

Jenny spoj­rzała na Sarę i uśmiech­nęła się prze­pra­sza­jąco, ale uśmiech szybko znik­nął z jej twa­rzy. Wbiła wzrok w sto­lik, po czym po­now­nie po­pa­trzyła na po­li­cjantkę i nie­omal bez­gło­śnie od­chrząk­nęła.

– W każ­dym ra­zie zde­cy­do­wali z Ann, że się po­biorą. Ślub od­był się ze­szłego lata. Tata chciał, że­bym przy­je­chała. Naj­pierw nie wie­dzia­łam… Nie by­łam pewna, czy po­win­nam. To zna­czy… nie mia­łam ochoty. W końcu i tak po­je­cha­łam. Kilka dni po uro­czy­sto­ści po raz pierw­szy przy­śnił mi się sen.

Sara wy­dała z sie­bie po­twier­dza­jący po­mruk.

– To było dziwne. By­łam na ślu­bie ojca, a pra­wie ni­kogo nie zna­łam. Kilka osób ko­ja­rzy­łam z wi­dze­nia, lecz więk­szość była mi kom­plet­nie obca z wy­jąt­kiem Tho­masa, mo­jego przy­rod­niego brata. – Jenny za­kasz­lała i do­dała: – Trzy­ma­łam się Tho­masa i nie zo­sta­łam długo.

– W trak­cie uro­czy­sto­ści nie wy­da­rzyło się nic szcze­gól­nego? – drą­żyła Sara.

– Nie, a przy­ję­cie we­selne było po pro­stu nudne. W każ­dym ra­zie dla mnie. Prze­cież to nie był mój ślub. – Jenny zde­cy­do­wa­nym ru­chem prze­su­nęła oku­lary prze­ciw­sło­neczne w kie­runku kra­wę­dzi sto­lika.

Sara ode­brała to jako sy­gnał, że na te­mat we­sela Jenny po­wie­działa już wszystko.

– Wróćmy do zda­rze­nia, o któ­rym śni­łaś. Opo­wiedz mi wszystko jesz­cze raz, ze szcze­gó­łami, od sa­mego po­czątku. Jak to się stało, że po­je­cha­łaś z tatą do Fran­cji?

– Wła­ści­wie nie wiem. W tam­tym okre­sie, to zna­czy gdy mia­łam ja­kieś sześć, sie­dem lat, czę­sto z nim jeź­dzi­łam. Za każ­dym ra­zem trasa była ta sama, do Fran­cji. Uda­wał się do Hisz­pa­nii, Ho­lan­dii i Bel­gii, lecz ja za­wsze to­wa­rzy­szy­łam mu w po­dró­żach do Fran­cji. Za­zwy­czaj spa­li­śmy w szo­ferce, choć zda­rzało się, że szli­śmy do ho­telu. Pa­mię­tam, że za­trzy­ma­li­śmy się, aby zjeść ko­la­cję. To było w po­bliżu biura spe­dy­cyj­nego i tata coś tam za­ła­twiał przed ko­la­cją. Nie wiem, co do­kład­nie, ale pew­nie cho­dziło o do­ku­menty albo o wy­ko­na­nie te­le­fonu do domu. Kie­row­com za­zwy­czaj po­zwa­lano dzwo­nić z biura, choć nie za­wsze, to za­le­żało od osób, które tam pra­co­wały. Po­tem tata przez chwilę roz­ma­wiał z ja­kąś dziew­czyną. Wtedy wy­da­wała mi się pra­wie do­ro­sła, lecz nie są­dzę, by miała wię­cej niż pięt­na­ście, szes­na­ście lat. Zje­dli­śmy ko­la­cję. Pa­mię­tam też, że sie­dzie­li­śmy w szo­ferce ra­zem z tą dziew­czyną. Nie było jej pod­czas ko­la­cji, więc po­dej­rze­wam, że za­py­tała, czy weź­miemy ją na stopa, i tata ka­zał jej po­cze­kać przy cię­ża­rówce. Zwra­cała się do mnie, ale nie ro­zu­mia­łam, co mówi. Póź­niej gra­ły­śmy w karty, w uno. Tro­chę się róż­nią od zwy­kłych kart. Po­tem uśpił mnie od­głos sil­nika, a gdy się obu­dzi­łam, sa­mo­chód stał i było ci­cho jak ma­kiem za­siał. Le­ża­łam na pry­czy, więc mu­sia­łam się tam po­ło­żyć, choć tego so­bie nie przy­po­mi­nam. Pew­nie za­snę­łam na sie­dze­niu i tata ka­zał mi iść do tyłu i się po­ło­żyć. – Jenny unio­sła brwi i lekko wzru­szyła ra­mio­nami, jakby chciała uspra­wie­dli­wić dziurę w pa­mięci. – Usia­dłam na pry­czy i roz­su­nę­łam za­słonkę od­dzie­la­jącą mnie od reszty ka­biny. Była pu­sta. Nie było ani dziew­czyny, ani taty. W środku świe­ciło się świa­tło, lecz na ze­wnątrz pa­no­wała kom­pletna ciem­ność.

W spoj­rze­niu mło­dej ko­biety, wi­docz­nym na mo­ni­to­rze, po­ja­wiła się za­duma, jakby za­pa­dała się w sie­bie i we wspo­mnie­nia. Opo­wia­da­jąc, sie­działa bez ru­chu, nie ro­biła ge­stów czy min. Nie­za­leż­nie od tego, czy to był tylko sen, czy rze­czy­wi­stość wra­ca­jąca w sen­nym kosz­ma­rze, Jenny wie­rzyła w to, co mówi.

– Usły­sza­łam dźwięki do­bie­ga­jące z ze­wnątrz, krzyk lub wo­ła­nie, a po­tem jęk, jakby wo­ła­nie uci­chło lub zo­stało prze­rwane. Pod­czoł­ga­łam się do okna po stro­nie pa­sa­żera. Gdy wyj­rza­łam przez boczną szybę, do­strze­głam tatę i dziew­czynę. Byli ka­wa­łek da­lej, dość słabo wi­doczni w świe­tle z szo­ferki. Do­kład­nie w chwili, gdy wy­glą­da­łam, coś się wy­da­rzyło. Nie wi­dzia­łam wszyst­kiego, więc trudno mi do­kład­nie opi­sać, co to mo­gło być, ale je­stem pra­wie pewna, że on ją ude­rzył i usły­sza­łam ko­lejny zdu­szony krzyk. Wy­glą­dało, jakby bił ją w głowę. Wszystko ra­zem było bar­dzo dziwne. Nie­rze­czy­wi­ste. Dla­czego miałby bić dziew­czynę, którą wzię­li­śmy na stopa? Tę, która do­piero co grała ze mną w karty? Ale wła­śnie to wi­dzia­łam. Po­tem za­pa­dła ci­sza. Nie było sły­chać krzy­ków ani ję­ków. Dziew­czyna le­żała kom­plet­nie bez ru­chu.

Gdy Jenny umil­kła, Fre­drik wy­obra­ził so­bie spo­kój i ci­szę, które na­stały po tra­gicz­nym wy­da­rze­niu, i małą dziew­czynkę, samą w ka­bi­nie cię­ża­rówki, zer­ka­jącą przez szybę na tatę.

– Wy­glą­dało tak, jakby oj­ciec ła­pał od­dech, po­tem pod­niósł ją z ziemi – ode­zwała się po­now­nie Jenny. – Chwy­cił ją za barki albo ja­koś pod ple­cami i uniósł. Głowa zwi­sała jej do tyłu, a usta miała otwarte. Ubra­nia były w nie­ła­dzie. Nie była cał­kiem ro­ze­brana, lecz miała roz­piętą ko­szulę. Po­tem już nie pa­trzy­łam. Wró­ci­łam na le­żankę i zwi­nę­łam się w kłę­bek.

Jenny za­mil­kła, przez dłuż­szą chwilę tępo wpa­try­wała się przed sie­bie pu­stym wzro­kiem, po czym się ock­nęła, uświa­do­miw­szy so­bie, że od dłuż­szego czasu nic nie mówi. Uśmiech­nęła się do Sary, jakby po­my­ślała o czymś za­baw­nym, lecz oczy wcale się nie śmiały.

– Jak wy­glą­dała dziew­czyna, która je­chała z wami cię­ża­rówką? – za­py­tała Sara.

Jenny przez chwilę się za­sta­na­wiała.

– To trudne. Pa­mię­tam, że pach­niała per­fu­mami, chyba dla na­sto­la­tek. Miała krę­cone ciemne włosy. Była miła. Po­lu­bi­łam ją.

– Co miała na so­bie?

– Ciemne ubra­nia. Praw­do­po­dob­nie dżinsy. Ciemną kurtkę, być może czarną, pod spodem ko­szulę, też czarną.

– A jak jej na imię?

Jenny za­mil­kła, po­krę­ciła głową.

– Nie mam po­ję­cia.

– Wspo­mnia­łaś, że rzadko wi­du­jesz się z oj­cem – przy­po­mniała Sara. – A jak już się spo­tka­cie, to jaka pa­nuje at­mos­fera?

– Kiep­ska… To zna­czy… nie je­ste­śmy po­kłó­ceni… ale nie mamy bli­skiej…

Sara za­trzy­mała na­gra­nie wi­deo, które oglą­dali w po­koju tech­ni­ków, miesz­czą­cym się mię­dzy dwoma po­ko­jami prze­słu­chań. Tak było naj­pro­ściej. Przez lu­stro we­nec­kie po le­wej stro­nie Fre­drik mógł zaj­rzeć do pu­stego po­miesz­cze­nia, w któ­rym wczo­raj sie­działa Jenny.

– Tu­taj coś prze­mil­czała. To oczy­wi­ste, że była skrę­po­wana, ale pod­czas prze­słu­cha­nia było to na­prawdę wi­doczne, jesz­cze bar­dziej niż na na­gra­niu – po­wie­działa Sara.

Cóż, po­ja­wia się kwe­stia prze­mocy w ro­dzi­nie, po­my­ślał Fre­drik.

– Je­steś w tym do­bra – stwier­dził i ski­nął głową w kie­runku mo­ni­tora.

– Wiem, dla­tego do­sta­łam tę ro­botę – skwi­to­wała Sara.

Nie mo­gła po pro­stu po­wie­dzieć „dzię­kuję”?, po­my­ślał Fre­drik. Nie da się ukryć, to pro­fe­sjo­nalna po­li­cjantka. Poza tym wy­spor­to­wana, by­stra, miła w prze­rwach na kawę, a oprócz tego młoda i ładna. Nie może się wy­lu­zo­wać? A może dziew­czyna musi mieć wy­ta­tu­owane na czole, że jest pewna sie­bie i za­dziorna, aby dać so­bie radę w mę­skim świe­cie?

– Do­bra, oglą­damy da­lej. – Sara włą­czyła na­gra­nie.

Okej, sze­fie, po­my­ślał Fre­drik, rów­no­cze­śnie wy­rzu­ca­jąc so­bie, że nie po­trafi od­pu­ścić i roz­dmu­chuje to, co na­wet nie jest kon­flik­tem. A może ona po pro­stu jest za do­bra? Ta­kie to pro­ste? Może w tym tkwi pro­blem, a nie w jej pew­no­ści sie­bie?

– Wa­ha­łaś się, czy po­je­chać na ślub ojca. Co spra­wiło, że zmie­ni­łaś zda­nie? – kon­ty­nu­owała prze­słu­cha­nie Sara.

– Tho­mas mnie prze­ko­nał.

– Ach tak? W jaki spo­sób?

– Wła­ści­wie to nie po­wie­dział nic szcze­gól­nego. „Ja­sne, że po­je­dziesz, prze­stań się wy­głu­piać”… tak to mniej wię­cej brzmiało.

– Wy­gląda na to, że masz lep­szy kon­takt z bra­tem niż z oj­cem.

– Czy ja wiem… Miesz­kał z oj­cem, gdy prze­pro­wa­dzi­ły­śmy się z mamą do Slite. Mia­łam wtedy sie­dem lat. Mię­dzy mną a Tho­ma­sem jest trzy­na­ście lat róż­nicy. Póź­niej wy­pro­wa­dził się z domu, więc z nim też nie wi­dy­wa­łam się zbyt czę­sto. Cho­ciaż ow­szem, do­ga­du­jemy się.

– Wi­du­je­cie się?

– Tak, Tho­mas przy­jeż­dża do domu, od­wie­dza mamę i… – Jenny ucie­kła wzro­kiem w bok.

W po­koju prze­słu­chań za­pa­no­wało mil­cze­nie.

Ob­ser­wu­jąc to ucie­ka­jące spoj­rze­nie na mo­ni­to­rze, Fre­drik po­czuł się nie­swojo. Młoda ko­bieta na­gle prze­isto­czyła się w po­rzu­cone osa­mot­nione dziecko. „Tho­mas przy­jeż­dża do domu, od­wie­dza mamę i…” Schlud­nie ubrana, do­brze wy­glą­da­jąca, wy­da­wała się in­te­li­gentna i swo­bod­nie się wy­sła­wiała, w każ­dym ra­zie do­póki nie mu­siała mó­wić o ro­dzi­nie, lecz we wła­snym mnie­ma­niu z tru­dem eg­zy­sto­wała. Się­gnęła po oku­lary prze­ciw­sło­neczne i wolno za­częła nimi krę­cić po sto­liku.

Fre­drik wes­tchnął. Sara na­ci­snęła stop i Jenny znik­nęła.

– Reszta to tylko pod­su­mo­wa­nie. Stwier­dzi­łam, że nie będę drą­żyć, do­póki nie po­ga­dam z Göra­nem.

Fre­drik ski­nął głową. Po­zo­stało wiele py­tań, a pierw­sze z nich brzmiało, czy to sprawa dla nich.