- W empik go
Obraz układu wiedzy - ebook
Obraz układu wiedzy - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
Kategoria: | Klasyka |
Zabezpieczenie: | brak |
Rozmiar pliku: | 162 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Pojmijmy to dobrze. Wszakże ryba koniecznie tylko w wodzie pływać może, to z jej przyrody i właściwości myśli, która w nią wszczepiona, wypływa; a owóż mimo to nie godzi nam się wyrzec, że przyroda mus jakiś w ryby włożyła; owszem, ta konieczność z zarodu wynikła wolnością najwyższą, bo tu wolność, będąc zaprzeczeniem konieczności, z nią złączona – strojność, więc doskonałość i prawdę zradza.
Mówimy: wszechrzeczy są rozwojem siebie, zarodu swojego. Objaśnić rzecz tę nam wypada.
Co jest onym zarodem wszechrzeczy lub jednej jakiej rzeczy? Oto ta rzecz przywiedziona do stanu możliwości swojej, do stanu takiego, iż być i stać się może, lecz się jeszcze nie stała; w tym stanie rzecz każda traci właściwość swoją; w ziarnku wszakże nie znać jeszcze ani kłosa, ani kwiatu, żołądź nie ma postaci stuletniego dębu, który z niej się rozwinie. Lecz gdybyśmy o krok wstecz jeszcze postąpili i z rzeczy rozwiniętej przyszedłszy do jej zarodu, zaród zarodu oznaczyć chcieli, i ciągle w ten postępowali oznaczania zarodu zarodów sposób, doszlibyśmy do onego pierwotnego wszystkich innych zarodów zarodu; lecz ten byłby zupełnie ogólnikowym, oderwanym, albowiem nie miałby żadnej właściwości swojej, bo gdyby ją miał, miałby jeszcze i swój zaród zarodu – lecz my zakładamy, że już do ostatniego z onych zarodów działaniem odrywań doszliśmy. Ów więc ostatni zaród zupełnie jest ogólnikowym, nie ma właściwości żadnej; jest bytem, lecz bytem nieoznaczonym, bytem, który niczym innym nie jest jak myślą – bo byt, choćby najogólniejszy, ma myśl w sobie, nic więcej nie mając, bo jest czystym wyzuciem się z wszelkiej właściwości. Z wszystkich się on wyzuł – lecz (z) myśli w sobie zawartej, swej myśli pozbyć się nie może, bo i nicość nawet, bo wszystko, co jest, myśl ma. Wszechrzeczy więc są rozwojem swego zarodu, czyli onego zarodu zarodów, bytu czystego, ogólnikowego, oderwanego, w którym jest myśl; lecz ten byt jest tożsamością z swą myślą, jest nią, a ona nim, a tak wszechrzeczy są rozwojem tej myśli, o której mowa, a którą bezwzględną myślą nazwiemy ( absolutną) . Jest ona, jak się z umosłowia przekonamy, jednoznaczną i tożsamą co widza (idea) . A na teraz przyjmujem rzecz tę za dowiedzioną, boć zresztą czyż nam nie wszystko jedno, jak myśl bezwzględną nazwiemy, czy myślą, czy widzą – byleśmy wiedzieli, że ta nazwa oną myśl oznacza, co jednoznaczna z owym bytem ogólnikowym, oderwanym, najpierwszym zarodem jest wszechrzeczy. Że zaś myśl bytu ogólnikowego i tenże byt jednym są, łatwo okazać. Czym jest bowiem byt ów? Bytem zupełnie ogólnym, oderwanością nie mającą w sobie nic prócz myśli. A taż jego myśl czym jest? Myślą wyzutą z wszelkiej właściwości, myślą nie mającą nic w sobie prócz bytu. Lecz byt, o którym mowa, nie ma nic prócz myśli w sobie, a owa myśl nic prócz bytu. Byt więc ten jest tożsamym z ową myślą, a ta myśl tożsamą z swym bytem. Wszakże ta prawda wychodzi na tę, że byt jest bytem (wszakoż byt=myśl, myśl = byt, a więc byt=myśl=byt, czyli równani średni opuszczając wyraz: myśl , byt=byt zostanie, a któż o tym wątpi?). Powtarzając więc, okazaliśmy, że wszechrzeczy są rozwojem widzy.
Ta prawda – najważniejsza zaiste z wszystkich, do jakich potęga ludzkiego ducha wzbić się zdołała, mająca tylko w tych: „Myśl jest we wszystkim” i „Myśli prawami wszystko się rządzi " sobie równe i po części jednoznaczne – podstawą jest układu przyrody i stawania się wszystkiego. Widza w sobie jako myśl – bo przypomnijmy sobie, że nią jest – urządzona jest myślowo i myślowo rozwija się.