Obserwatorzy. Tajna historia panowania Elżbiety I - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Obserwatorzy. Tajna historia panowania Elżbiety I - ebook
Obserwatorzy to trzymająca w napięciu opowieść o niestrudzonych zmaganiach szpiegów, kryptografów i zwykłych oszustów czasów panowania Elżbiety I, mających za zadanie uchronić królową przed zagrożeniem. Oczy szpiegów angielskiej władczyni nieustannie śledziły linię brzegową kraju i dyskretnie nadzorowały katolickie seminaria i rzesze poddanych. Stawka była nie byle jaka – księży, przybywających potajemnie do Anglii, wyłapywano i zabijano, a spiski – te prawdziwe i te nic nieznaczące – i tak wyrastały jak grzyby po deszczu. Tajną siatką szpiegowską zarządzał sir Francis Walsingham, najbardziej zaufany doradca Elżbiety, uznawany za twórcę przyszłych służb specjalnych.
Opierając się na tajnych aktach i dokumentach, Stephen Alford ożywia na nowo ten tajemniczy świat, gdzie nikomu nie można było ufać i gdzie jeden drobny błąd mógł nieodwracalnie zmienić historię Anglii. To ponura, zaskakująca, opowieść o czasach niezwykłej królowej.
Spis treści
Daty i kalendarze
Główne postaci
Dzieje tajemne
Część pierwsza. Przeszpiegi
1. Dziesięć dni w listopadzie
2. W paszczy lwa
3. Rzymskie żywoty Anglików
4. Judaszowa rola
5. Paryż i Londyn
6. Polowanie na Edmunda Campiona
7. Wyjście z cienia
Część druga. Wrogowie państwa
8. Rozmaite niecne spiski i sposoby
9. Sekretne żywoty Williama Parry’ego
10. Wróg nie śpi
11. Wielce nieroztropne przedsięwzięcie
12. Niebezpieczne owoce
13. Pseudonim Cornelys
14. Kuglarstwo
15. W labiryncie
Część trzecia. Polityka i pieniądze
16. Topór i Armada
17. Długa, dobra i skwapliwa służba
18. Platformy i paszporty
19. Upadek i wzlot Thomasa Phelippesa
20. Polityka i prognozy
21. Zakończenia i początki
Kalendarium
Źródła i skróty
Przypisy
Wybrana bibliografia
Podziękowania
| Kategoria: | Popularnonaukowe |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-89981-96-7 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Daty i kalendarze
Ludzie epoki elżbietańskiej wymieniali się prezentami noworocznymi 1 stycznia, choć z dawien dawna rok kalendarzowy rozpoczynał się w Europie 25 marca, w święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. Nieliczni pisarze uznawali 1 stycznia za pierwszy dzień nowego roku, ale oficjalna akceptacja tego dnia nastąpiła w Szkocji w 1600, a w Anglii w 1752 roku. Występujące w książce daty dostosowałem konsekwentnie do roku kalendarzowego, który rozpoczyna się – tak jak nasz – 1 stycznia.
W lutym 1582 roku papież Grzegorz XIII nakazał posługiwanie się nowym kalendarzem zamiast dotychczasowym – juliańskim. Wcześniej matematycy wykryli nieznaczny błąd w obliczeniu roku kalendarzowego, przez co w minionych stuleciach był on dłuższy o dziesięć dni. Papież Grzegorz właśnie tyle ujął ich z roku 1582, na skutek czego 15 października nastąpił bezpośrednio po czwartym dniu miesiąca. Ten gregoriański kalendarz, który narzucił datowanie według „nowego systemu”, zaczął obowiązywać we Włoszech i Francji w Boże Narodzenie 1582 roku, a w katolickich krajach Świętego Cesarstwa Rzymskiego w październiku 1583 roku. Protestanckie królestwa Anglii Tudorów oraz Irlandii nie przyjęły nowego kalendarza.
Rząd królowej Elżbiety poprosił doktora Johna Dee, astronoma i matematyka, o analizę kalendarza gregoriańskiego. Ów potwierdził, że w dawnym wyliczeniu popełniono błąd, jednocześnie dochodząc do wniosku, że zamiast dziesięciu należało ująć z roku jedenaście dni. W końcu jednak uznał gregoriańskie obliczenie i zaproponował, aby owe dziesięć dni ujęto kolejno z maja, czerwca, lipca i sierpnia. Tak więc w marcu 1583 roku rząd królowej Elżbiety gotów był zmienić kalendarz tak samo, jak to uczyniono na kontynencie europejskim. Pojawiły się jednak pewne wątpliwości: po pierwsze, taka reforma groziła schizmą w kraju; po drugie, obraziłaby protestanckich sąsiadów Anglii na kontynencie; i po trzecie, miałaby znaczenie „dla niewielkiej liczby osób, które handlują z cudzoziemcami, a dla reszty poddanych byłaby zmianą kłopotliwą”. Ostatecznie postanowiono zachować obowiązujący dotąd system juliański (ważny jeszcze przez sto siedemdziesiąt lat), co oznaczało dziesięciodniową różnicę między kalendarzem angielskim a tym przyjętym w większości państw kontynentu europejskiego.
Związani z rządem królowej Elżbiety oficjele w kraju i poza jego granicami posługiwali się starym kalendarzem juliańskim. Rządy katolickie, Kościół rzymskokatolicki, cudzoziemscy ambasadorowie na dworze królowej oraz uchodźcy i emigranci z Anglii, którzy byli katolikami, przyjęli w 1582 roku datowanie według nowego sposobu. Ja stosuję w tej książce daty według starego systemu, ale w tych przypadkach, kiedy posłużono się nowym albo kiedy nie wiadomo, którego kalendarza dany autor przestrzegał (czy juliańskiego, czy gregoriańskiego), podaję obie daty w zamieszczonych na końcu książki przypisach do poszczególnych rozdziałów. Dobrym przykładem jest list lorda Thomasa Pageta do matki z 12 grudnia 1583 roku „według nowego wyliczenia”, czyli kalendarza gregoriańskiego. W Anglii w grę wchodził wówczas 2 grudnia, toteż w przypisach pojawia się „2/12 grudnia 1583 roku”.Główne postaci
Elżbieta, królowa Anglii oraz Irlandii (1533–1603), córka Henryka VIII i Anny Boleyn, która wstąpiła na tron angielski w 1558 roku jako następczyni przyrodniej siostry, królowej Marii.
Maria, królowa Szkotów (1542–1587), córka króla Szkocji Jakuba V i Marii de Guise, prawnuczka króla Henryka VII Tudora, pretendentka do tronu, który objęła królowa Elżbieta; w Szkocji pozbawiona władzy w 1567 roku, po czym – w latach 1568–1587 – więziona w Anglii do czasu egzekucji z nakazu Elżbiety.
Filip II (1527–1598), król Hiszpanii, małżonek zmarłej w 1558 roku Marii, królowej Anglii, pod względem politycznym i wojskowym najpotężniejszy monarcha w Europie, wręcz okrutny w swej kampanii przeciw protestanckiej herezji; w 1588 roku posłał Wielką Armadę przeciwko Anglii.
William Allen (1532–1594), założyciel i rektor angielskiego seminarium w Douai (przeniesionego później do Rheims), moralny i duchowy przywódca katolików angielskich, którzy zbiegli na kontynent; znakomity polemista i autor pamfletów, zagorzały zwolennik inwazji katolickich mocarstw europejskich na Anglię.
Robert Beale (1541–1601), członek Tajnej Rady królowej Elżbiety, związany z lordem Burghley i Sir Francisem Walsinghamem, protestant z przekonania, doświadczony w tropieniu spisków i przesłuchiwaniu więźniów stanu.
Sir William Cecil, lord Burghley (1520–1598), pierwszy spośród sekretarzy królowej Elżbiety (1558–1572), później lord skarbnik, odpowiednik dzisiejszego ministra skarbu (1572–1598); w okresie czterdziestu lat najbardziej wpływowy doradca Elżbiety, mentor Sir Francisa Walsinghama.
Sir Robert Cecil (1563–1612), syn lorda Burghley, członek Tajnej Rady i sekretarz od 1596 roku, który w latach dziewięćdziesiątych kierował znakomicie zorganizowaną siatką agentów wywiadu.
Thomas Morgan (1543–ok. 1611), główny agent wywiadu Marii, królowej Szkotów, w Paryżu; inspirator wielu spisków przeciw królowej Elżbiecie w latach osiemdziesiątych XVI wieku.
Charles Paget (ok. 1546–1612), emigrant katolicki, potomek rodu, który wywierał znaczny wpływ na politykę Tudorów; niestrudzony organizator spisków przeciw panowaniu królowej Elżbiety.
William Parry (zm. 1585), człowiek, który na zlecenie lorda Burghley szpiegował we Włoszech i Francji, a w 1584 roku uknuł zamach na królową Elżbietę.
Robert Persons (1546–1610), jezuicki kapłan, misjonarz i pisarz, wraz z Williamem Allenem stworzył plan inwazji na Anglię.
Thomas Phelippes (ok. 1556–ok. 1626), prawa ręka Sir Francisa Walsinghama w tajnych operacjach, poliglota biegły w matematyce i kryptografii, któremu po śmierci Walsinghama przestało się powodzić.
Sir Francis Walsingham (ok. 1532–1590), dyplomata i członek Tajnej Rady, sekretarz królowej Elżbiety (1573–1590), który troszczył się o bezpieczeństwo monarchii oraz był doskonałym organizatorem wywiadu; protegowany lorda Burghley, do którego w 1568 roku napisał: „Nadmierny strach jest mniejszym zagrożeniem niźli strach niedostateczny”.
Ludzie epoki elżbietańskiej wymieniali się prezentami noworocznymi 1 stycznia, choć z dawien dawna rok kalendarzowy rozpoczynał się w Europie 25 marca, w święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. Nieliczni pisarze uznawali 1 stycznia za pierwszy dzień nowego roku, ale oficjalna akceptacja tego dnia nastąpiła w Szkocji w 1600, a w Anglii w 1752 roku. Występujące w książce daty dostosowałem konsekwentnie do roku kalendarzowego, który rozpoczyna się – tak jak nasz – 1 stycznia.
W lutym 1582 roku papież Grzegorz XIII nakazał posługiwanie się nowym kalendarzem zamiast dotychczasowym – juliańskim. Wcześniej matematycy wykryli nieznaczny błąd w obliczeniu roku kalendarzowego, przez co w minionych stuleciach był on dłuższy o dziesięć dni. Papież Grzegorz właśnie tyle ujął ich z roku 1582, na skutek czego 15 października nastąpił bezpośrednio po czwartym dniu miesiąca. Ten gregoriański kalendarz, który narzucił datowanie według „nowego systemu”, zaczął obowiązywać we Włoszech i Francji w Boże Narodzenie 1582 roku, a w katolickich krajach Świętego Cesarstwa Rzymskiego w październiku 1583 roku. Protestanckie królestwa Anglii Tudorów oraz Irlandii nie przyjęły nowego kalendarza.
Rząd królowej Elżbiety poprosił doktora Johna Dee, astronoma i matematyka, o analizę kalendarza gregoriańskiego. Ów potwierdził, że w dawnym wyliczeniu popełniono błąd, jednocześnie dochodząc do wniosku, że zamiast dziesięciu należało ująć z roku jedenaście dni. W końcu jednak uznał gregoriańskie obliczenie i zaproponował, aby owe dziesięć dni ujęto kolejno z maja, czerwca, lipca i sierpnia. Tak więc w marcu 1583 roku rząd królowej Elżbiety gotów był zmienić kalendarz tak samo, jak to uczyniono na kontynencie europejskim. Pojawiły się jednak pewne wątpliwości: po pierwsze, taka reforma groziła schizmą w kraju; po drugie, obraziłaby protestanckich sąsiadów Anglii na kontynencie; i po trzecie, miałaby znaczenie „dla niewielkiej liczby osób, które handlują z cudzoziemcami, a dla reszty poddanych byłaby zmianą kłopotliwą”. Ostatecznie postanowiono zachować obowiązujący dotąd system juliański (ważny jeszcze przez sto siedemdziesiąt lat), co oznaczało dziesięciodniową różnicę między kalendarzem angielskim a tym przyjętym w większości państw kontynentu europejskiego.
Związani z rządem królowej Elżbiety oficjele w kraju i poza jego granicami posługiwali się starym kalendarzem juliańskim. Rządy katolickie, Kościół rzymskokatolicki, cudzoziemscy ambasadorowie na dworze królowej oraz uchodźcy i emigranci z Anglii, którzy byli katolikami, przyjęli w 1582 roku datowanie według nowego sposobu. Ja stosuję w tej książce daty według starego systemu, ale w tych przypadkach, kiedy posłużono się nowym albo kiedy nie wiadomo, którego kalendarza dany autor przestrzegał (czy juliańskiego, czy gregoriańskiego), podaję obie daty w zamieszczonych na końcu książki przypisach do poszczególnych rozdziałów. Dobrym przykładem jest list lorda Thomasa Pageta do matki z 12 grudnia 1583 roku „według nowego wyliczenia”, czyli kalendarza gregoriańskiego. W Anglii w grę wchodził wówczas 2 grudnia, toteż w przypisach pojawia się „2/12 grudnia 1583 roku”.Główne postaci
Elżbieta, królowa Anglii oraz Irlandii (1533–1603), córka Henryka VIII i Anny Boleyn, która wstąpiła na tron angielski w 1558 roku jako następczyni przyrodniej siostry, królowej Marii.
Maria, królowa Szkotów (1542–1587), córka króla Szkocji Jakuba V i Marii de Guise, prawnuczka króla Henryka VII Tudora, pretendentka do tronu, który objęła królowa Elżbieta; w Szkocji pozbawiona władzy w 1567 roku, po czym – w latach 1568–1587 – więziona w Anglii do czasu egzekucji z nakazu Elżbiety.
Filip II (1527–1598), król Hiszpanii, małżonek zmarłej w 1558 roku Marii, królowej Anglii, pod względem politycznym i wojskowym najpotężniejszy monarcha w Europie, wręcz okrutny w swej kampanii przeciw protestanckiej herezji; w 1588 roku posłał Wielką Armadę przeciwko Anglii.
William Allen (1532–1594), założyciel i rektor angielskiego seminarium w Douai (przeniesionego później do Rheims), moralny i duchowy przywódca katolików angielskich, którzy zbiegli na kontynent; znakomity polemista i autor pamfletów, zagorzały zwolennik inwazji katolickich mocarstw europejskich na Anglię.
Robert Beale (1541–1601), członek Tajnej Rady królowej Elżbiety, związany z lordem Burghley i Sir Francisem Walsinghamem, protestant z przekonania, doświadczony w tropieniu spisków i przesłuchiwaniu więźniów stanu.
Sir William Cecil, lord Burghley (1520–1598), pierwszy spośród sekretarzy królowej Elżbiety (1558–1572), później lord skarbnik, odpowiednik dzisiejszego ministra skarbu (1572–1598); w okresie czterdziestu lat najbardziej wpływowy doradca Elżbiety, mentor Sir Francisa Walsinghama.
Sir Robert Cecil (1563–1612), syn lorda Burghley, członek Tajnej Rady i sekretarz od 1596 roku, który w latach dziewięćdziesiątych kierował znakomicie zorganizowaną siatką agentów wywiadu.
Thomas Morgan (1543–ok. 1611), główny agent wywiadu Marii, królowej Szkotów, w Paryżu; inspirator wielu spisków przeciw królowej Elżbiecie w latach osiemdziesiątych XVI wieku.
Charles Paget (ok. 1546–1612), emigrant katolicki, potomek rodu, który wywierał znaczny wpływ na politykę Tudorów; niestrudzony organizator spisków przeciw panowaniu królowej Elżbiety.
William Parry (zm. 1585), człowiek, który na zlecenie lorda Burghley szpiegował we Włoszech i Francji, a w 1584 roku uknuł zamach na królową Elżbietę.
Robert Persons (1546–1610), jezuicki kapłan, misjonarz i pisarz, wraz z Williamem Allenem stworzył plan inwazji na Anglię.
Thomas Phelippes (ok. 1556–ok. 1626), prawa ręka Sir Francisa Walsinghama w tajnych operacjach, poliglota biegły w matematyce i kryptografii, któremu po śmierci Walsinghama przestało się powodzić.
Sir Francis Walsingham (ok. 1532–1590), dyplomata i członek Tajnej Rady, sekretarz królowej Elżbiety (1573–1590), który troszczył się o bezpieczeństwo monarchii oraz był doskonałym organizatorem wywiadu; protegowany lorda Burghley, do którego w 1568 roku napisał: „Nadmierny strach jest mniejszym zagrożeniem niźli strach niedostateczny”.
więcej..
