Oczy bestii - ebook

Od autora

Kilkoro moich przyjaciół, którzy przeczytali ostateczną wersję powieści Oczy Bestii, zdecydowanie odradzało mi jej publikację. Przytaczali całkiem sensowne argumenty. Twierdzili, że ciężko narażę się wielu środowiskom, i pewnie mieli rację. Po dłuższym zastanowieniu postanowiłem jednak wydać swoją książkę. Tak się składa, że od dawna mało czego się obawiam.

Na moją decyzję wpłynęły głównie głosy dawnych czytelników. Po tym, jak ukazał się mój zbiór esejów Zakazana historia bogów i ludzi, wiele osób i wydawnictw zainteresowanych tematem zwracało się do mnie z namowami, abym napisał książkę niejako spinającą i podsumowującą opisane tam zagadnienia. Doszedłem do wniosku, że najbardziej odpowiednią formą służącą przedstawieniu relacji między różnymi cywilizacjami oraz między nauką a wiarą, szczególnie w sytuacjach, gdy rzeczywistość bardziej je dzieli, niż łączy, będzie w pełni współczesny thriller polityczny.

Wydarzenia opisane w niniejszej książce są wyobrażeniem autorskim, lecz w przeważającej części opierają się na wydarzeniach historycznych. Wszelkie podobieństwo postaci do osób żyjących współcześnie jest całkowicie przypadkowe i nie zostało zamierzone przez autora.ROZDZIAŁ 1

w którym poznajemy kulisy powstania wielkich światowych fortun i dowiadujemy się, jaką rolę w życiu politycznym na różnych kontynentach odegrał Juan Diego Rodriquez oraz co łączy jego syna, Ernesta, z papieżem Franciszkiem

Naprawdę wielkie pieniądze nigdy nie są dziełem przypadku. Do ich zdobycia konieczne jest zaistnienie genialnego człowieka wyposażonego jednocześnie w talent zdobywczy, siłę intelektu, konsekwencję w postępowaniu i umiejętność podejmowania wysokiego ryzyka oraz całkowicie pozbawionego litości i skrupułów. Ale by osiągnąć tak wymierny sukces, musi się pojawić dodatkowy czynnik sprawczy, pewna unikalna okoliczność, niekiedy występująca raz na jedno lub kilka stuleci. W historii współistnienie takowych umożliwiło rozkwit fortun królewskich, a później imperiów finansowych Rothschildów, Rockefellerów, Morganów, Sorosów, Vanderbiltów i kilku innych światowych krezusów dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Częstokroć ubicie pierwszego wielkiego interesu dającego początek późniejszemu kapitałowi było wynikiem doskonale zaplanowanego oszustwa. Tak właśnie było z ogromną fortuną Rothschildów.

W południowych dodatkach londyńskich gazet pojawiła się ważna wiadomość o klęsce armii Wellingtona w starciu z wojskami napoleońskimi pod Waterloo. Do dziś nie wiadomo, kto rozpuścił tę pogłoskę. Spowodowała ona lawinową wyprzedaż akcji wszystkich spółek handlowych zajmujących się importem i eksportem towarów drogą morską, co stanowiło główny biznes Anglików. Z minuty na minutę spadały one do wartości groszowych. Właściciele statków jeden za drugim popełniali samobójstwa. Tymczasem w ukryciu działała chmara podstawionych pośredników, którzy za bezcen skupowali wyprzedawane walory. Następnego dnia po największym w dziejach Anglii kryzysie do City dotarła potwierdzona wiadomość o zwycięstwie wojsk sprzymierzonych i uwięzieniu cesarza Napoleona. Akcje błyskawicznie odrobiły straty i z dnia na dzień nabierały rekordowej wartości. Spowodowało to oczywiście kolejną falę samobójstw wśród tych, którzy niepotrzebnie się ich pozbyli. Flota francuska, dotychczas stanowiąca śmiertelne zagrożenie, została uwięziona w portach. Brytyjskie statki handlowe mogły bez najmniejszych problemów prowadzić ekspansję i sprzedaż towarów na cały świat.

Po długim czasie do publicznej wiadomości przeniknęła informacja, że nabywcą większości akcji w dniu kryzysu był żydowski kupiec Rothschild. Zbił on ogromny majątek i stał się tak nieprzyzwoicie bogaty, że wkrótce powołano go na stanowisko głównego bankiera Zjednoczonego Królestwa. Za niskie kredyty, których udzielał panującej dynastii, bez problemu uzyskał tytuł szlachecki. Jego wpływy w Europie wkrótce stały się tak znaczne, że w 1824 roku jego bank został jedynym agentem fiskalnym dla całego imperium watykańskiego. Taki stan trwa do chwili obecnej. A kto kontroluje przepływ pieniądza, pełni rzeczywistą władzę. Majątek rodziny Rothschildów w chwili obecnej szacuje się na 350 miliardów dolarów. Gdyby tylko chcieli, mogą rozpocząć każdą inicjatywę, a nawet wywołać i przeprowadzić wojnę światową.

Prawie sto lat później od tych wydarzeń historia powtórzyła się w innej odsłonie.

W 1907 roku bogaty bankier Morgan wywołał pierwszy światowy kryzys, rozpowszechniając nieprawdziwe pogłoski o niewypłacalności trzech tysięcy amerykańskich banków. Ludzie pospiesznie zaczęli domagać się zwrotu depozytów, a banki, borykając się z niespłaconymi kredytami, nie były w stanie zaspokoić ich żądań. Zaczęły naglić dłużników do spłaty należności, czego efektem była kolejna spirala bankructw.

Dolar to waluta światowa, toteż niemożliwe jest wyzwolenie się z pętli samogenerującego się długu. Dzięki temu konsorcjum prywatnych banków – tak zwany Fed – kontrolując podaż, emisję oraz kredyt, w latach dwudziestych ubiegłego wieku doprowadziło w Stanach Zjednoczonych do upadku aż pięć tysięcy czterysta średnich banków. Mechanizm był prosty. Banki te kredytowały szaleństwo ówczesnej gry na giełdzie. Dla zachęty lewarowały dziewięćdziesiąt procent wkładu własnego, jednakże pod warunkiem spłaty zadłużenia w ciągu dwudziestu czterech godzin. Do czasu hossy wydawało się, że wszystko jest w porządku. Powoli dwanaście głównych, sprzymierzonych ze sobą banków w całkowitej tajemnicy wycofało się z giełdy. Wtedy Fed nagle ograniczył kredyty i z hukiem upadło kolejnych tysiąc sześćset banków. Za grosze mogli je kupić ci, którzy wymyślili sposób na grabież majątków i ruinę tysięcy ludzi. Był to największy rabunek w dziejach. Idąc za ciosem, Rezerwa Federalna przepchnęła zniesienie wymiany papierowego pieniądza na ekwiwalent w złocie. Z dekretu Nixona każdy obywatel Stanów pod groźbą konfiskaty miał obowiązek w 1971 roku oddać posiadany kruszec do banków. I to nie byle jakich, tylko oczywiście międzynarodowej bankowej dwunastki. Z chwilą zakończenia uczciwej wymiany pieniądza na złoto rozpoczęła się niewola człowieka. Jeszcze większa trwa obecnie, gdyż kontrolę nad światowymi zasobami pieniądza sprawuje szwajcarski Bank Rozrachunków Międzynarodowych, będący w istocie bankiem centralnym wszystkich światowych banków centralnych, z wyjątkiem Kuby i Korei Północnej. Oczywiście jest pod kontrolą Rothschildów, podobnie jak Bank Światowy czy Międzynarodowy Fundusz Walutowy.

Kolejny wielki interes ubito, uzyskując ogromne pieniądze, na obrzeżu głównych wydarzeń drugiej wojny światowej, w Argentynie.

Szefowie tajnej policji, szczególnie w Ameryce Południowej, przeważnie umierają młodo i w niejasnych okolicznościach. Juan Diego Rodriquez był wyjątkiem potwierdzającym regułę. Jego rodzina pochodziła z Hiszpanii i szczyciła się piętnastopokoleniową służbą u królów Kastylii. Od blisko stu lat przebywała w Argentynie, zamieszkując luksusowy dom w najbardziej eleganckiej dzielnicy Buenos Aires.

W wieku trzydziestu lat, po ukończeniu prawa na miejscowym uniwersytecie, Juan Diego Rodriquez jawił się jako jednostka wybitna. Równie istotne jak pochodzenie i wykształcenie były jego niepohamowane ambicje i nieprzeciętna uroda. Na widok jego wdzięków płci pięknej podobno równocześnie opadały powieki i niektóre części garderoby. Szeroko komentowany wśród przedstawicielek miejscowych elit był również rozmiar męskości Juana i jego nieposkromiona, zwierzęca wręcz energia seksualna. Na ten temat w stolicy opowiadano legendy. Walory Rodriqueza zapewniły mu stały dostęp do pięknej i popularnej Evity Perón, żony ówczesnego prezydenta Argentyny, której niewątpliwa charyzma oraz siła decyzyjna i sprawcza pozwalały jej zupełnie nie liczyć się z prawem. Plotki z pałacu prezydenckiego donosiły, że do zbliżeń pomiędzy Juanem a Evitą, podczas których bywała zarówno ubrana, jak i naga, dochodziło o każdej porze dnia i nocy. Kochali się nawet w trakcie krótkich przerw między posiedzeniami rządu.

Oczywiście para starannie dbała o to, aby dokładnie wyciszać liczne pogłoski o życiu seksualnym osób na najwyższych piętrach władzy. W tym celu Juana mianowano szefem tajnej policji. Zawistnicy szybko dowiedzieli się, co im wolno. Za przestrogę posłużyło im nagłe kalectwo kilku dziennikarzy i polityków oraz seria tajemniczych zaginięć. Wszystkie te wydarzenia potoczyły się w pozornie banalnych okolicznościach. Poza rodzinami nikomu nie zależało na tym, aby wyjaśniać istotne szczegóły. A już najmniej policji.

W tym też okresie w życiu Juana Rodriqueza zdarzyły się dwie inne sprawy, które zasadniczo wpłynęły na jego przyszłość. W wypadku samochodowym zmarła jego żona, osierocając jedynego syna, Ernesta. Po krótkim okresie żałoby pozwoliło to owdowiałemu mężowi oddać się swobodnym polowaniom erotycznym wśród elit stolicy. Szanując tradycje rodzinne, Juan umieścił chłopca w kolejnych internatach dobrych państwowych szkół, aby zrozumiał, na czym polega odwieczna walka klas. Następnie wysłał go na studia do Anglii, do London School of Economics, wówczas najlepszego uniwersytetu zajmującego się światowym biznesem.

Niektórym rodzinom los naturalnie sprzyja, innym skąpi szczęścia. Ernest Rodriquez najbliższego przyjaciela na całe życie zyskał w osobie Jorgego Maria Bergoglia. W jednej ławce przeszli całą szkołę podstawową i technikum chemiczne. Połączyły ich tajemnice młodości i wspólne zainteresowania. Po upływie lat jednemu dane zostało zawiadywać majątkiem równym budżetowi małego kraju, a drugiemu zostać suwerenem państwa watykańskiego. W obu wypadkach pomniejszy bóg – Przypadek – pozwolił im więc osiągnąć szczyt możliwości, dowodząc, że w sposób zupełnie nieoczekiwany potrafi zmienić wszystko.

W 1943 roku, na początku rządów Peróna, w spokojnej i sytej Argentynie, jakże odległej od frontu walk drugiej wojny światowej, kolejnym źródłem korzyści stali się dla wybrańców wysłannicy elit hitlerowskich.

Niemcy już wtedy doskonale wiedzieli, że los Wehrmachtu jest przesądzony. Ponadto uświadomili sobie, że o ile nie znajdą dla siebie bezpiecznego, odległego przyczółku, za śmierć wielu milionów ludzi będą musieli zapłacić życiem. Argentyna wydawała się miejscem najbardziej spokojnym i stabilnym politycznie. Wcześniej należało jednak zapewnić sobie przychylność policji i rządu w osobach Juana Rodriqueza i Evity Perón. Różniło ich jedynie to, że jego interesowało zdobywanie majątku, a ją polityka – pomijając zwykłą kobiecą słabość do kilkukaratowych brylantów czystej wody. Tak oto interes własny obu stron pozwolił na przeprowadzenie prostych i jednoznacznych rozmów o tym, co komu się należy i za ile, lecz nie dlaczego.

Najistotniejszy moment w skomplikowanej operacji ucieczki hitlerowców z Niemiec miał miejsce, gdy w maju 1945 roku z pokładu niemieckiej łodzi podwodnej na nadbrzeże portu wojennego w Mar del Plata wychodziło kilka zamaskowanych osób, w tym jedna kobieta. Ewakuacja odbyła się w asyście argentyńskich policjantów, między innymi barczystego Juana Rodriqueza, znającego dobrze język niemiecki. Usłyszał on wówczas siedem najważniejszych w jego życiu słów, które kapitan U-242 wypowiedział po cichu do jednej z osób: „Panie Schicklgruber, pomogę panu zejść po trapie”.

Na długo przed przybyciem Niemców ustalono, że zasadniczym warunkiem transakcji będzie zachowanie pełnej anonimowości przybyszy, zapewnienie transportu do uprzednio przygotowanych kwater w głębi kraju i oddanie w ręce depozytariuszy ich własnego wywiadu działającego od lat w Argentynie. Wszystkie okoliczności przyjazdu i konspiracji pasażerów były zastanawiające i niewątpliwie należało je zbadać.

Nie było to specjalnie trudne. Przez argentyńskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rodriquez sprawdził, kim może być ów Schicklgruber. Odpowiedź nieoczekiwanie nadeszła nie z Berlina, a z Wiednia – to rzadkie nazwisko nosił niejaki Gerhard, kupiec korzenny, którego syn w okresie panowania cesarza Franciszka Józefa zmienił nazwisko na Hitler1. Wiadomość ta, choć nigdy niepotwierdzona przez żadnego z uciekinierów, była warta fortunę. Juan dał im do zrozumienia, że wie o wszystkim. Ponadto doskonale się zabezpieczył na wypadek, gdyby chcieli go uciszyć. Gdyby coś mu się stało, wiadomość o pobycie szefa NSDAP w Argentynie natychmiast dostałaby się do gazet i ambasad państw sprzymierzonych. Wtedy nie będzie zmiłuj. Argentynę zaleją łowcy głów i siatki wywiadów, w tym izraelskiego Mosadu, które zwietrzą swoją szansę. Warunki zrozumiano i przyjęto, nie wdając się w żadne dyskusje. Dowodem był fakt, że wszelkie żądania finansowe Rodriqueza natychmiast spełniano.

Inne wiadomości, jakie w tym czasie spływały z Niemiec, były publicznie znane, ale Juan Rodriquez zyskał pewność, że spalone zwłoki mężczyzny i kobiety, które Sowieci znaleźli w jamie wykopanej na wewnętrznym dziedzińcu Kancelarii Rzeszy w Berlinie, należały do sobowtórów Hitlera i jego żony, on zaś sam wraz z Ewą Braun uciekli do Ameryki Południowej. Jeśli na taką maskaradę nabrały się wszystkie zwycięskie mocarstwa, znaleźne i premia za zachowanie prawdy dla siebie musiały być odpowiednio wysokie. I były. Wielkie fortuny nigdy nie powstają z niczego, a ich jądro na ogół stanowi nieznana tajemnica. Gdy tylko okazało się, o kogo idzie gra i jaka jest jej stawka, Rodriquez zrozumiał, że może stawiać żądania, o jakich mu się nie śniło – a Niemcy będą musieli je jeszcze bardzo długo spełniać.

Wywiązywali się ze zobowiązań regularnie i stało się jasne, że złotymi monetami można będzie bez trudu wypełnić wszystkie pomieszczenia rodzinnej posiadłości Rodriqueza w Buenos Aires. Ponadto uciekinierów z Niemiec trzeba było otoczyć długoterminową opieką i chronić przed kilkoma wywiadami, które latami ich poszukiwały, a cena rosła proporcjonalnie do zagrożenia. U niektórych najwyżej postawionych przybyszy z Niemiec dokonano operacji plastycznych, część mniej ważnych przekazano do Paragwaju. Wreszcie, jak mówią nie do końca sprawdzone pogłoski, ścisłą elitę przeniesiono do przygotowanych wcześniej kwater pod lodami Antarktydy. Licznych poszukiwaczy zbrodniarzy hitlerowskich spotkał marny los. Większość zginęła w nieznanych okolicznościach, a ich ciał nigdy nie odnaleziono. Inni latami błąkali się po labiryncie plotek, pogłosek i zmyślonych faktów. Wszystkim uczestniczącym w tej grze Juan Rodriquez tak samo pomagał, jak przeszkadzał, dbając, aby niczego nie można mu było zarzucić ani niczego znaleźć. Chociażby po to, aby móc nadal drenować hitlerowski worek ze złotem, który sprawiał wrażenie bezdennego.

Agentom wysłanym przez Izrael podrzucono kilka ofiar, w tym Eichmanna. Innym w lasach tropikalnych ktoś – nie wiadomo, czy Indianie, czy Niemcy – poucinał głowy. W ten sposób zatarto wszystkie ślady i wydawało się, że Juan Rodriquez może być spokojny o swój los. Aż do dnia ulewnego deszczu w Buenos Aires tak też było.

Szef policji tak dużego państwa jak Argentyna musiał dobrze wiedzieć, jak skończy się populistyczna polityka peronistów. Udało mu się przewidzieć krach gospodarczy. Z tego powodu ani jeden gram hitlerowskiego złota nie pozostał więc w Ameryce Południowej. Stopniowo wszystko przetransferowano za granicę, w Szwajcarii wymieniono na franki i dolary amerykańskie, a następnie część zupełnie legalnie przekazano do Stanów, gdzie przeznaczono je na otwarcie fabryk i stworzenie nowych miejsc pracy w najuboższych stanach. Juan miał nosa do interesów.

Z jego inicjatywy po zakończeniu drugiej wojny światowej powstała najstarsza sieć drogeryjno-farmaceutyczna produkująca witaminy i mikroelementy pod nazwą Mineralvit. Na logo firmy widniał wizerunek Minerwy, taki sam jak na francuskich wyrobach ze srebra. Po latach pod względem obrotów zajmowała już miejsce w światowej czołówce. Aby uniknąć niepotrzebnych i głupich pytań o podatki, płacono tym i tyle, co trzeba, a prawdziwe sprawozdania finansowe doręczano na pełnomorskim jachcie wyłącznie do rąk własnych Juana Rodriqueza. Oczywiście księgowych dowożono na pokład, gdy niebo było zasnute chmurami i nie można było dokonać obserwacji z pokładów okolicznych statków. Ostateczną wartość obrotów oraz globalny zysk znał jedynie sam właściciel firmy. Rady nadzorcze funkcjonujące w różnych państwach o zróżnicowanych systemach podatkowo-rozliczeniowych wiedziały tylko tyle, ile musiały. Wielkiemu biznesowi zapewniało to spokój i rozwój.

Dla przyszłości rodu Rodriquez dokonał jeszcze trzech ważnych inwestycji. Z nieprawdopodobnym powodzeniem wykorzystał polityczne koneksje, aby całkowicie wygłuszyć informacje o zrzuceniu w 1950 roku przez Stany bomby atomowej na Antarktydę. Wiadomość ta kwalifikowała się na pierwsze strony gazet, a zatajenie jej nie było proste i miało swoją cenę. Juan stanął na wysokości zadania, kupując milczenie tych, którzy dysponowali dowodami. Innych zastraszył na tyle skutecznie, że w obawie o los własny i swoich bliskich do końca życia siedzieli cicho. Wywiad amerykański docenił jego starania i nie pozostał mu dłużny. Chodziło wszak o bezpieczeństwo Ameryki i sprawy najwyższej wagi. Od tego czasu pozycji Rodriqueza w instytucjach wojskowych i wywiadzie amerykańskim nic nie mogło zagrozić. Wydarzenia te miały zresztą miejsce kilka tysięcy kilometrów od Stanów, których uwagę zajmowała wówczas nie tyle Antarktyda, ile rosyjska bomba atomowa i histeria antykomunistyczna. Z braku zainteresowania mediów wydarzeniami w Ameryce Południowej wywiad wszystkie końce sprawy zapętlił wyjątkowo starannie. Prawdziwe okoliczności przez długie lata nie wyszły na jaw, a Juan zyskał status przyjaciela Stanów Zjednoczonych. Został nawet dyskretnie uhonorowany wysokim odznaczeniem przez prezydenta Ameryki. Oficjalne uzasadnienie nie miało oczywiście nic wspólnego z rzeczywistymi powodami jego przyznania.

Druga inwestycja miała charakter ściśle prestiżowy. Fortuna uzyskana od hitlerowców w latach 1945–1950 pozwoliła Juanowi na poniesienie stosunkowo niewielkich kosztów zasiłku dla zepchniętego na margines hiszpańskiego rodu Burbonów – dynastii w tym czasie odsuniętej od władzy, stanowisk i pieniędzy przez wojskowy reżim generała Franco.

Późniejszy król Hiszpanii, Juan Carlos, od najwcześniejszych lat miał dwie niewinne słabości. Pierwszą było myślistwo, drugą młode dziewczęta. Jeśli szło o te ostatnie, mógł śmiało konkurować z premierem Włoch, Berlusconim. Problem leżał w tym, że Burbon cenił sobie wyłącznie polowania w Afryce, co rodziło astronomiczne koszty, a dziewczęta, którym nudziła się siermiężność erotyczna króla, żądały diamentów i innych wielce kosztownych akcesoriów. W tradycyjnym układzie małżeńskim taki ciężar niekiedy da się udźwignąć, lecz starzejącego się samca nieustannie zmieniającego partnerki doprowadza on do ruiny.

Z pomocą w rozwiązaniu tego powszechnie znanego problemu pospieszył Juan Rodriquez, roztropnie przeznaczając na comiesięczny zasiłek dla dynastii Burbonów dwadzieścia tysięcy dolarów. Oczywiście nie za piękne oczy. W zamian zażądał tytułu granda Hiszpanii. Sam fakt, że mógł w każdej chwili zahamować przepływ subsydiów, a piętnaście generacji Rodriquezów zapewniało mu stosowną proweniencję, uzyskał pożądany tytuł. Sprawa została załatwiona w szybkim tempie i bez zbędnych komentarzy. W rezultacie król Juan Carlos, dowodząc prawdziwości starego rzymskiego porzekadła, że „pieniądz nie śmierdzi”, przez kilka lat miał na zbytki, a Rodriquez formalnie uzyskał cenną protezę pochodzenia arystokratycznego. Prócz niego do arystokracji zewnętrznej monarchia hiszpańska przyjęła wcześniej Czartoryskich i księcia Wellingtona.

W 1975 roku Juan Carlos został królem Hiszpanii i środki, jakie na polowania i panienki otrzymywał z budżetu, zaczęły przewyższać subsydia prywatne. Jednakże na dworze hiszpańskim długo pamiętano, kto przysłużył się dynastii w chudych latach.

Tytuł granda pozwalał Rodriquezowi bywać wśród arystokratycznej śmietanki towarzyskiej i koronowanych głów oraz prowadzić poważne rozmowy biznesowe w najwyższych kręgach. Nadto w samej Argentynie uważano go za najmocniejszego agenta wpływu. Sam nigdy nic na ten temat nie mówił, ale dokładnie znał swoją wartość.

Bożek Przypadek w dalszym ciągu otaczał opieką swojego podopiecznego, umożliwiając mu dokonanie trzeciej inwestycji w przyszłość. W okresie panowania junty argentyńskiej pojawiły się doniesienia, jakoby Jorge Mario Bergoglio, wówczas profesor teologii i biskup Buenos Aires, miał niezbyt czyste papiery. Komuś ponoć nie pomógł, choć mógł, coś niepotrzebnie o kimś powiedział, podobno nie spełnił jakichś oczekiwań, czegoś nie zrobił, a powinien. Tego typu epizody utrwalone w sposób formalny wykluczały awans kardynalski. Mając nadal spore wpływy, Juan usunął z akt niewłaściwe dokumenty i kłamliwe doniesienia, zastępując je nowymi, przeciwnymi zeznaniami, a sam hierarcha otrzymał od niego dobrą radę, aby nic w tej sprawie nie mówić i nie robić, a wszystko ucichnie samo. Tak też się stało. Potem kariera duchownego ruszyła z kopyta. W 2005 roku Bergoglio został głównym kontrkandydatem kardynała Ratzingera przy wyborze papieża. O jego porażce zadecydował zapewne głos tych, którzy nie otrzymali wsparcia finansowego od Opus Dei i masonerii – a może był to błysk Opatrzności Bożej. Do dzisiaj na ten temat są podzielone zdania.

Pewnego deszczowego dnia tego samego roku Juan Diego Rodriquez zmarł nagle, wysiadając z samochodu. Przyczyny nie ustalono. Mówiło się, że przechodzący obok mężczyzna ukłuł go w nogę zatrutym parasolem. Śmierć nastąpiła natychmiast. Ucieszono się z niej wyłącznie w Izraelu. Jakiś agent Mosadu wypełnił zlecenie. Złoto odebrane Żydom w Europie powinno było chociaż w części wrócić do Izraela, a tymczasem jego argentyński posiadacz kluczył, wszystkiemu zaprzeczał i gorliwie wzbraniał się przed redystrybucją. Plotki głosiły, że w niektórych jego firmach pracują już księgowi z Tel Awiwu, tak że transfer całości lub części walorów był kwestią czasu. Wbrew temu, co głoszą rabini, Żydzi lubią czekać.

Nie wiadomo, co wpłynęło na wynik konklawe w 2013 roku. Może miała w tym udział Opatrzność. W piątym głosowaniu Jorge Mario Bergoglio został wybrany głową państwa watykańskiego i przyjął imię Franciszek. W natłoku informacji nie pojawiły się poważniejsze wątpliwości co do tego wyboru. Ten oto dość skomplikowany splot wypadków sprawił, że w 2017 roku do gry o najważniejsze dla ludzkości sprawy zasiedli między innymi przyjaciele z dzieciństwa – Ernesto, syn Juana Rodriqueza, i jego kolega z lat szkolnych, obecny papież Franciszek.

------------------------------------------------------------------------

1 Imię Gerhard jest tu celowo zastosowanym przez Autora elementem fikcji literackiej. Ojciec Aloisa Hitlera (a zarazem dziadek Adolfa Hitlera) w rzeczywistości nazywał się Johann Georg Heidler. Schicklgruber to panieńskie nazwisko matki Aloisa (czyli babki Adolfa Hitlera). Wprawdzie przez pewien czas Alois nosił nazwisko Schicklgruber, ale w 1877 roku urzędowo zmienił je na Hitler (przypis red.).