Od oddechu do oddechu - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
10 lutego 2017
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Od oddechu do oddechu - ebook
Twórczość Wojciecha Młynarskiego jest nie do podrobienia. Trudną, czasami pozbawioną sensu rzeczywistość opisywał lekko i dowcipnie. Mistrz puenty, pisał dla największych. Jego teksty nuciła cała Polska, od „Jesteśmy na wczasach”, „W Polskę idziemy” aż po „Kocham Cię życie!”. Nic co wyszło spod pióra Wojciecha Młynarskiego nie traci ze swojej aktualności, to wiersze poza czasem, zawsze w punkt. Każdy z nas choć raz w życiu odniósł się do słów „Róbmy swoje”. Jeremi Przybora zaliczył go do „trójcy wieszczów polskiej piosenki” obok Agnieszki Osieckiej i Jonasza Kofty. Najpełniejsze wydanie wierszy i piosenek Wojciecha Młynarskiego, które właśnie trafia w ręce czytelników, jest hołdem oddanym twórczości genialnego poety.
Wojciech Młynarski ( ur. 1941) – absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Filolog, poeta, satyryk, artysta kabaretowy, konferansjer, dramaturg, scenarzysta, librecista, tłumacz, felietonista, kompozytor, reżyser teatralny i wykonawca swoich piosenek. Autor ponad 2000 tekstów piosenek. Debiutował na początku lat sześćdziesiątych w kabarecie i teatrze studenckiego klubu Hybrydy. Współpracował z kabaretami Dudek, Owca i Dreszczowiec. Przez lata związany ze sceną Teatru Ateneum, na której stworzył legendarne spektakle „Brel”, „Wysocki" „Hemar - piosenki i wiersze” „Młynarski- recital” . Uznawany jest za twórcę nowej formy artystycznej – felietonów śpiewanych. Jego piosenki, pisane m.in. dla Skaldów, Hanny Banaszak, Kaliny Jędrusik, Haliny Kunickiej, Andrzeja Zauchy, Zbigniewa Wodeckiego, Alicji Majewskiej, Ewy Bem, Maryli Rodowicz, Edyty Geppert, Michała Bajora, Krystyny Prońko czy Ireny Santor stały się ponadczasowymi przebojami. Odznaczony Złotym Medalem „Gloria Artis”, Złotym Krzyżem Zasługi oraz tytułem Mistrza Mowy Polskiej.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8097-866-9 |
| Rozmiar pliku: | 548 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
MŁYNARSKI. ABSOLUTNIE
Językowy słuch absolutny przejawia się darem wyrażania dowolnej myśli w dowolnych rejestrach języka. Językowa empatia pozwala na wyczucie wszelkich podtekstów i kontekstów w czyichś tekstach, które bywają najlepszymi pretekstami dla naszych tekstów. Gdybyśmy mówili sami do siebie, to by wystarczyło.
Są teksty, niewiele ich, ale może to i dobrze, które mówią do nas tak, jakbyśmy mówili sami do siebie. Gdybyśmy mogli. I wystarczy je usłyszeć, żebyśmy lepiej wiedzieli, co myślimy. Takie bywają oczywiste stwierdzenia i nieoczekiwane paradoksy, opowiadania i opisy, abstrakcyjne refleksje i anegdoty. Czasem przypowieści i parabole. Bywa, że w takim tekście pojawi się myśl szczególna, sama dająca sumę jakiejś wiedzy, sądu, niby oczywistego, a dotąd słabo pomyślanego. I niknie potem ta myśl, jak inne, i zostajemy z tym, co było.
Ale niektóre z takich myśli zostają. I dla ich treści, i dla ich formy. Aż nie chce się odróżniać formy od treści. Potrzebną i oby jak najdłużej trwającą tajemnicą jest, jak się budują skrzydlate słowa, jakie aforyzmy i przysłowia, jakie slogany i szlagworty, jakie wzniosłe cytaty i proste konstatacje, a także jakie całe wiersze, czasem przebrane za piosenki, pozostają w nas dłużej, czasem na zawsze. Niekiedy pomaga im rytm, niekiedy rym – im bardziej oryginalny, tym bardziej pomaga.
Czasem pomaga muzyka. Pieśni, hymny, także niestroniące od melodii rapsody czy ballady stanowią najistotniejszy składnik kultury oralnej, pozwalając przetrwać tekstom o wielkiej wartości. A piosenka? Wcale nie zawsze to, co tak nazywamy, zasługuje na takie protekcjonalne zdrobnienie. U nas Nobla Dylanowi by nie dali (by sięgnąć po taką kuszącą eufonię), ale przecież znamy piosenki, które mogą istnieć bez muzyki, czasem w myśli zresztą skrycie dośpiewywanej.
Jeżeli takie dobrze pomyślane myśli, językowo artystycznie ubrane lub pięknie rozebrane, dają jeszcze satysfakcję estetyczną, przeżywamy małe radostki, a nawet drobne szcząstka, w towarzystwie których możemy się poczuć, jakbyśmy sami do siebie trafili.
*
Historię opowiedzieć dobrze, tak, żeby została, trudno. A umieć ją opowiedzieć tak, żeby była cała i niemała, a w krótkich słowach – to już bardzo rzadkie. To jak bajka Krasickiego. I jeśli jeszcze na końcu, po wabiącym początku i wypełnionym po brzegi treścią środku mamy zakończenie jak uderzającą puentę, z którą możemy na długo zostać, cieszymy się, jakbyśmy tam byli – w środku opowieści.
*
Lepiej nam jest, jeśli nieraz niełatwa pogoda ducha pomaga w uczynieniu z czegoś, co oburza – czegoś śmiesznego, nawet gdyby oburzać nie przestało. I z drugiej strony, jeśli w tym, co bywa wyśmiewane, znajdziemy coś bliskiego, zasługującego na sympatię. I jeśli zobaczymy, że bez potrzeby agresji – choćby tylko myślowej – daje się rozbroić coś groźnego. I że bez patosu można uwznioślić coś, co niezasłużenie lekceważone.
A jeszcze lepiej, gdy spostrzeżemy, że to, co proste, może być głębokie, że to, co cholernie zabawne, może być jednocześnie bardzo mądre. Że możliwa jest inteligencka, a nawet arystokratyczna plebejskość i że liryka i humor to mogą być dwie strony tego samego stosunku do ludzi i świata.
Tak bywało u wielkich poetów, od Kochanowskiego do Gałczyńskiego – ale tak w ogóle to wcale nieczęsto bywało. Nasi wielcy zwykle woleli albo jedno, albo drugie. Przekonanie, że gdzie głębia, tam ciemno, że jak rozbawia, to nie wzrusza, że jak proste, to nie subtelne – mamy gdzieś wpisane i trudno nam się pogodzić z tym, że da się to pogodzić. Na szczęście, nie wszystkim nam.
A poza tym to, co proste, może takim pozostawać, ale może czasem okazywać się, gdy bliżej się temu przyjrzeć, całkiem skomplikowane, i to świetnie skomplikowane. Wielu to lubi najbardziej.
*
Łatwo nam przyjdzie przyznać, że lepiej jest, jeśli po usłyszeniu czy przeczytaniu czegoś będziemy skłonni spostrzegać świat jako nam życzliwszy. I jeśli będziemy mogli uznać swój wkład w tę – oby najpowszechniejszą – życzliwość. Ale przecież z drugiej strony zbyt często kusi nas wspólnota wrogości, często jednoczymy się w oburzeniach i w oskarżeniach. Atrakcyjna jest też, i to bardzo, ponurość pesymistycznych refleksji. Siadamy z takimi skargami nad brzegami i bieleje nam włos. Z satysfakcją sięgamy po mocne słowa, mówiąc o polskim piekle, niemożliwości porozumienia i powszechnej nienawiści. I nie pomagają zapewnienia, że zgoda buduje.
Ale popatrzmy, jak silna może być też radość ze wspólnego zrozumienia jakiegoś czegoś, na przykład ze spostrzeżenia podobieństwa naszych reakcji na głęboki żart. Lubimy czuć się inteligentni, także wspólnie, i wspólnie rozumieć aluzje i inne nieoczywiste odniesienia.
*
Młynarski daje mi wiele radości. Wynikającej z kunsztu formy, z międzytekstowych i międzystylowych zabaw, z pokazywania wielostronnych nieoczekiwanych możliwości językowych. Z operowania niespodziewanie dopuszczalnymi znaczeniami nieoczywiście przywołanych słów. I jednocześnie z nieodpartego poczucia swobody w tym wszystkim. Radości z odczuwania – oby uprawnionych – różnych odmian wspólnoty, wspólnoty myślenia, emocji i chęci. Radości z uznania, że można pisać mądrze i prosto, jasno i głęboko, ciekawie i prawdziwie, żartobliwie i zarazem poważnie. I że jest ktoś, kto tak pisze, jak sam bym chciał. I mówi mi to, co sam bym chciał sobie powiedzieć, gdybym na to wpadł. I gdybym umiał.
*
I cieszę się z tego, że taka dobra muzyka do tego bywa, i że on to tak śpiewa, choć nie śpiewak wcale, i z tego, że nie spotkałem nikogo, kto by go nie znał i kto by nie uważał, że to twórca o ogromnym znaczeniu dla polskiej kultury, a właściwie, że to gość, i że pełny szacun.
*
W temacie Młynarskiego mam jasność.
Jerzy BralczykLUDZIE TO KUPIĄ
Cicha, skromna, jak łza czysta
żyła sobie szansonistka,
pierwszy sopran z przyzakładowego chóru,
aż raz kiedyś usłyszała,
jak piosenka rozbrzmiewała,
przy gitarze ktoś powtarzał ją do wtóru:
Ludzie to lu-u-u-bią,
ludzie to ku-u-u-pią,
byle na chama, byle głośno, byle głupio,
do miast i wio-o-o-sek,
do Pewue-e-e-mu,
prosta nauka, licznik stuka
w takt refrenu,
w refrenu takt...
„Z koniunktury czas korzystać
– pomyślała szansonistka –
po co dłużej mam marnować się w tym chórze?”
W jej piosenkach zakochani
jęczą dzisiaj do księżyca,
gdzieś na Chmielnej jakaś pani się zachwyca...
Ludzie to lu-u-u-bią,
ludzie to ku-u-u-pią,
byle na chama, byle głośno, byle głupio,
do miast i wio-o-o-sek,
do Pewue-e-e-mu,
prosta nauka, licznik stuka
w takt refrenu,
w refrenu takt...
Że rydz rudy w ciemnym borze,
że miłemu coraz gorzej,
że się miła przeziębiła i zawyła,
że kończyny twojej ciepło
i że kukła Dziadka Buło,
raz na miękko, raz na twardo, raz na czuło...
Ludzie to lu-u-u-bią,
ludzie to ku-u-u-pią,
byle na chama, byle głośno, byle głupio,
do miast i wio-o-o-sek,
do Pewue-e-e-mu,
prosta nauka, licznik stuka
w takt refrenu,
w refrenu takt...
1963Z KIM TAK CI BĘDZIE ŹLE JAK ZE MNĄ
Oszukiwałeś mnie! Dręczyłeś mnie!
Na każdą prośbę mą odpowiedź miałeś jedną: „Nie!”
Może to lepiej, po co dłużej grać,
gdy polska kuchnia i to ciało cię przestało brać...
Byliśmy zbyt sentymentalni,
krótko przeciąłeś ten głupi melodramat:
nad miastem świt, na stole kwit z chemicznej pralni
z krótkim dopiskiem: „Odchodzę, odbierz sama...”.
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną,
przez kogo stracisz tyle szans każdego dnia,
kto blady świt, noce bezsenne
tak ci zatruje jak ja?!
Przez kogo w pół się golić przerwiesz,
na deszcz wybiegniesz – zarośnięty, zły,
kto będzie zdrowie miał i nerwy
na takie zero jak ty?!
I w którym z miast, przy której z dam
tak będziesz cierpiał, będziesz taki supersam,
jak zagrać chcesz kolejną z ról,
kto się da nabrać na twój ból?!
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną
i kogo rzucisz tak jak mnie któregoś dnia?
Kto będzie czekał w noc bezsenną?
Bo już nie ja!!!
A w końcu zerwać z kimś – zwyczajna rzecz,
w końcu ja pierwsza dawno chciałam ci powiedzieć: „Precz!”.
Mógłbyś się kąpać albo jeść mój chleb,
mnie żadna siła – wyrzuciłabym na zbity łeb!
W końcu – pal sześć – nie jestem winna,
że byłeś taki, że nie byłeś w moim stylu...
Twój beret basque, twych oczu blask zabierze inna,
lecz nim zabierze, pomyśl chwilę...
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną,
przez kogo stracisz tyle szans każdego dnia,
kto blady świt, noce bezsenne
tak ci zatruje jak ja...
Przez kogo w pół się golić przerwiesz,
na deszcz wybiegniesz – zarośnięty, zły,
kto będzie zdrowie miał i nerwy
na takie ścierwo jak ty...
I w którym z miast, przy której z dam
tak będziesz cierpiał, będziesz taki supersam,
jak zagrać chcesz kolejną z ról,
kto się da nabrać na twój ból?
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną
i kogo rzucisz tak jak mnie któregoś dnia?
Kto będzie czekał w noc bezsenną?
Ty wiesz – że ja!
1963NIEDZIELA NA GŁÓWNYM
Szanowni państwo, cóż to była za piosenka!
Pana artystę tłum całować chciał po rękach
i każdy czuł, że ma zachodniej trochę krwi,
taka piosenka – Dimanche à Orly!
W piosence byk non-ironowo-tergalowy
nagle psychicznie trochę poczuł się niezdrowy
i żeby się odprężyć, jeździł na lotnisko
chciałby odfrunąć – to wszystko!
Pan konferansjer z miną clowna nam to streszczał
i słuchaliśmy, piękne dzieci strasznych mieszczan,
i większość pań w słowiańskich oczach miała łzy.
Co za piosenka – Dimanche à Orly!
A jeśli ktoś posiadał język obcy,
mówił: „Popatrzcie na mnie, chłopcy!”
i wcielał się w tergalowego byka,
i wchłaniał ten komunikat:
„AVION À DESTINATION DE NEW YORK
DÉCOLLAGE PRÉVU DANS UNE HEURE
LES VOYAGEURS SONT DEMANDÉS
DE SE RÉUNIR DEVANT LA PORTE 42”.
Szanowni państwo, cóż to była za piosenka!
Szanowni państwo bili brawo co sił w rękach
i większość pań w słowiańskich oczach miała łzy.
Taka piosenka – Dimanche à Orly!
Szanowni państwo, oto projekt całkiem nowy
Jak zlikwidować kompleks Sali Kongresowej,
jak się nie załamywać i nie tonąć w spleenach
oto recepta jedyna:
Na wszystkie smutki – niedziela na Głównym!
Na oddech krótki – niedziela na Głównym!
Na sypkość uczuć i brak przyjaciela
– niedziela na Głównym! Na Głównym niedziela!
Na niski wskaźnik – niedziela na Głównym!
Na nadmiar wyobraźni – niedziela na Głównym!
Na spleen, frustrację i oddech nierówny
– na Głównym niedziela! Niedziela na Głównym!
W taką niedzielę, gdy czegoś się boisz,
tych słów niewiele ci nerwy ukoi:
„POCIĄG POŚPIESZNY DO KUTNA
ODJEŻDŻA Z TORU PIERWSZEGO
PRZY PERONIE TRZECIM
POWTARZAM...”
Oto najlepszy jest relaks –
Niedziela na Głównym! Na Głównym niedziela!
1964ŚWIATOWE ŻYCIE
Jedni mają swój intymny mały świat,
drudzy mają trochę zalet, trochę wad,
albo forsę i z tą forsą wielki kram,
lub pretensje i kłopoty – a ja mam:
Światowe życie! Szum i gwar,
feerią neonów błyszczy mleczny bar,
porcję leniwych zjadam – à la fourchette –
i syty, i szczęśliwy czuję się wnet.
Właśnie wpłaciłem pierwszą z rat,
nową syreną jadę w wielki świat,
mijając setki równie wytwornych aut,
na Bal Spółdzielców czy działaczy raut!
Wszystkiego dotknąć,
wszystko prawie wolno zjeść mi,
każda kanapka
warta chyba z pięć czterdzieści!
Tu wznoszę toast,
ówdzie rzucam kilka zdań,
w krąg czeskie kolie
i kreacje pięknych pań!
Cichnie przyjęcie, czeka mnie
w nowym segmencie kolorowy sen,
zamawiam więc budzenie, wyłączam prąd,
by jutro znowu ruszyć w wielki mond!
Więc nie trzeba, proszę państwa – co tu kryć –
robić kantów ani badylarzem być,
czyś robotnik, czy literat, czy też kmieć –
jeśli spojrzysz odpowiednio – możesz mieć:
Światowe życie, przygód sto,
sweter z CDT-u, metka z PKO,
żubrówka równie dobra jak black and white
i jak z Broadwayu program – Warsaw by night!
Choć gwiazd estrady śpiewa chór,
że nie dla ciebie samochodów sznur,
ty się z pogardą krzywisz i prężysz tors,
inne ma zdanie na ten temat ORS!
W południe kawka
po niej lepiej się pracuje,
w krąg przemysławki
europejski zapach czujesz,
dyskretny kelner
na twój każdy gest się zgłasza,
wieczorem PAGART
na sto imprez cię zaprasza...
Po co ci więcej? Taką masz
geograficzną długość, słowiańską twarz,
więc się zachłyśnij aż do utraty tchu
światowym życiem ze mną – właśnie tu!
Światowym życiem ze mną – właśnie tu!
1965TROCHĘ MIEJSCA
Choć nie mamy wielkich marzeń
i szalenie nam do twarzy
z naszym wschodnioeuropejskim stylem bycia,
choć nie zawsze dobrze wiemy,
skąd przyszliśmy, gdzie idziemy,
jedna sprawa jakoś trzyma nas przy życiu:
Z obłoków nie spadliśmy tu
udawać los człowieczy,
poglądów naszych PZU
i tak nie ubezpieczy.
Za nami parę trudnych dni
I haseł – a przed nami
nowe wizjonerskie sny
i życie jak aksamit!
Choć w nim trzeba nie od dzisiaj
utartych trzymać się ram,
te trochę miejsca w życiorysie
zostanie zawsze nam
na grę va banque, ryzyka smak
i cierpki smak przegranej,
daleki cel i marsz pod wiatr
przez drogi poplątane!
Którejś wiosny albo zimy
przystaniemy i stwierdzimy,
że nas bawić to przestało, że nas nie ma,
że się nagle nasze życie
odmieniło w dobrobycie,
więc powtórzmy, więc powtórzmy, nim znikniemy:
Z obłoków nie spadliśmy tu
udawać los człowieczy,
poglądów naszych PZU
i tak nie ubezpieczy.
Za nami parę trudnych dni
I haseł – a przed nami
nowe wizjonerskie sny
i życie jak aksamit!
Choć w nim trzeba nie od dzisiaj
utartych trzymać się ram,
te trochę miejsca w życiorysie
zostanie zawsze nam
na grę va banque, ryzyka smak
i cierpki smak przegranej,
daleki cel i marsz pod wiatr
przez drogi poplątane!
1965
CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI
PEŁNY SPIS TREŚCI:
MŁYNARSKI. ABSOLUTNIE
LUDZIE TO KUPIĄ
Z KIM TAK CI BĘDZIE ŹLE JAK ZE MNĄ
NIEDZIELA NA GŁÓWNYM
ŚWIATOWE ŻYCIE
TROCHĘ MIEJSCA
OCH, TY W ŻYCIU
POLSKA MIŁOŚĆ
CZAS MIŁOŚCI
NA MAJORCE
ZMIENIŁEŚ SIĘ
ŻORŻYK (piosenka–list)
JUŻ JA Z TOBĄ NIE ZOSTANĘ
ŻNIWNA DZIEWCZYNA
MIJA MI
JESTEŚMY NA WCZASACH
DZIEWCZYNY, BĄDŹCIE DLA NAS DOBRE NA WIOSNĘ
BALLADA O DZIKIM ZACHODZIE
A WÓJTA SIĘ NIE BÓJTA
BALLADA O ROMANSACH
W CO SIĘ BAWIĆ?
DAJ DES
BALLADA O ZASŁUGIWANIU
NIE UMIAŁEM TAK ŁADNIE
JUTRO – WARSZAWA
CZY JESZCZE ZDĄŻĘ
NIE MA JAK U MAMY
KORESPONDENCJA ZE SKANDYNAWII
NIE MÓW, JAKĄ PRZYJDZIESZ PORĄ
LUBIĘ WRONY
PO PROSTU JESTEM
WSZYSTKO MI MÓWI, ŻE MNIE KTOŚ POKOCHAŁ
W RAZIE CZEGO PRZYPOMNIJCIE SOBIE ZDZISIA
NIE WYTRZYMUJĘ
TUPOT BIAŁYCH MEW
BYNAJMNIEJ
TAKA PIOSENKA, TAKA BALLADA
OBIAD RODZINNY
PRZEZ MINUTĘ
BALLADA O MALINACH
PRZEDOSTATNI WALC
EJ, RAZ!
ACH, CO TO BYŁ ZA ŚLUB
IDŹ SWOJĄ DROGĄ
BAS
KTOŚ, KTO MNIE LUBI
SZAJBA
DZIECI KOLUMBA
PRZYSTANEK KOŁO ZOO
PRZYJDZIE WALEC I WYRÓWNA
HYMN KOLEJARZY WĄSKOTOROWYCH
KOMUNIKAT O ZAGINIONYM
GDZIE ORAWA I GDZIE SPISZ
W SPRAWIE SEDNA
W POLSKĘ IDZIEMY
TY
PO CO BABCIĘ DENERWOWAĆ?
KOGO UDAJESZ, PRZYJACIELU?
BALLADA O PÓŹNEJ STAROŚCI DON KICHOTA
PODCHODZĄ MNIE WOLNE NUMERY
BALLADA O STRAŻAKU
UŁAŃSKA FANTAZJA
KOZA U RENA
ABSOLUTNIE
ŚCIANY MIĘDZY LUDŹMI
IDĘ NA CAŁOŚĆ
NAJPIĘKNIEJSZY LIST MIŁOSNY
PO CO JECHAĆ DO WERONY
PRZEŚLICZNA WIOLONCZELISTKA
ZMIENIĆ SIĘ W MAŁPĘ
PIOSENKA O RÓŻNICY
LUBMY SIĘ TROCHĘ
NA LUZIE
CO MA ZROBIĆ TAKI FRAJER?
CHROŃMY DZIECI
CHŁOPIEC NA DŁUŻEJ
CO BY TU JESZCZE?
SYTUACJA
KOLĘDA NOWO PROJEKTOWANA
PROWIZORYCZNIE
DWANAŚCIE GODZIN Z ŻYCIA KOBIETY
UKŁADANKA
CZAS MAŁŻEŃSKIEJ NIEPOGODY
Z WIELKIEJ NIEŚMIAŁOŚCI MEJ
TOWARZYSTWO PRZYJAŹNI MĘŻA Z ŻONĄ
JA SIĘ NIE PRZYZWYCZAJĘ
KOCHAM SIĘ W POECIE
FRUWA TWOJA MARYNARA
STRASZNIE LUBIĘ CIĘ, PIOSENKO
WESOŁEGO POWSZEDNIEGO DNIA
SPÓŹNIŁAM SIĘ NA MÓJ ŚLUB
JESIENNY PAN
ŻYJ KOLOROWO
ODWIEDZIŁEM STAREGO MUZYKA
PRZETRWAMY
PORANNE ŁZY
WYKŁAD O PIOSENCE W TV
TRZY DRZEWKA
KSIĘŻYC NAD KOŚCIELISKIEM
TAK JAK MALOWAŁ PAN CHAGALL
DIATRYBA
BALLADA O STRACHU NA WRÓBLE
JAK TRZEBA ZACZĄĆ CYRKOWE PRZEDSTAWIENIE
MARATON SOPOT–PUCK
Ballada o bezrybiu
MAM ZAŚPIEWAĆ COŚ O CYRKU
KUPLETY WARIATÓW
BOHATEROWIE REMARQUE’A
PIOSENKI, Z KTÓRYCH SIĘ ŻYJE
BALLADA O SZACHIŚCIE
W MIEJSKIM TEATRZYKU LALEK
SONG SZCZURA
JESTEM PIŁECZKĄ PINGPONGOWĄ
PO KRAKOWSKIM W NOC MAJOWĄ
RÓBMY SWOJE
BALLADA O DWÓCH KONIACH
PIOSENKA TONĄCEGO
LUBIĘ WRACAĆ TAM, GDZIE BYŁEM
MAM ZŁE LATA I DOBRE DNI
GRAM O WSZYSTKO
DOBRANOC PANU, PANIE BZOWSKI
Twoja mała radość
ZDZISIO PO LATACH
SMUTNE MIASTECZKO
MAM OCHOTĘ NA CHWILECZKĘ ZAPOMNIENIA
NASZYCH MATEK MALEŃKIE MIESZKANKA
KOCHAM CIĘ, ŻYCIE!
PRZEPROWADZKI
BALLADA O SZCZURACH
KSIĄŻĘ
JESZCZE W ZIELONE GRAMY
44 NA WCZEŚNIEJ
MOJE ULUBIONE DRZEWO
BŁĘDNY RYCERZ
MARSZ SAMOTNYCH KOBIET
SIEDZĘ W OKNIE, PATRZĘ W DAL (DUMKA)
OGRZEJ MNIE
Satyra na buty
KOZŁOWSKI I ANIOŁ
LUBIĘ, GDY WĘDKARZ RYBY ŁOWI
BĄDŹ MOIM NATCHNIENIEM
MOKNIE W DESZCZU DIABEŁ
SERCE TO JEST MUZYK
JAK ARTYŚCI SZLI DO NIEBA
TAK BYM CHCIAŁA KOCHAĆ JUŻ
POCZĄTEK DROGI
TRUSKAWKI W MILANÓWKU
KUPLETY PAPKINA
SUFLER-POLIGLOTA
LA VALSE DU MAL
ZESZYCIK Z PIERWSZEJ KLASY
CZY MI TEN ZAMIAR SIĘ POWIEDZIE
ALKOHOLICY Z MOJEJ DZIELNICY
BEZCZELNY KALISKI
ŻUREK
ILE JA DOPŁACAM?
DO CZYJEJ?
GRUZ DO WYWÓZKI
MOJA MIŁOŚĆ NAJWIĘKSZA
BABA O SZEŚCIU CYCKACH
JA CIĘ PRZEKSZTAŁCĘ
BALLADA O PRZYSZŁOŚCI CHIRURGII
WOJNA NIGDY NIE JEST DALEKO
WYWALCZYMY KAPITALIZM
WSZĘDZIE JEST DOBRZE
O TYCH, CO SIĘ ZA PEWNIE POCZULI
WYMIANA JELIT
BIDUSIA
BALLADA O KASJERZE
MAJSTER BUŁAT
W SZKOLE WOLNOŚCI
ZOBACZ, CZYJE IMIENINY
ZAPROSZENIE
PRAWDZIWY POLAK
POWROTNA BOSSA NOVA
NIE MAM JASNOŚCI W TEMACIE MARIOLI
PIES SZACHISTA
SZCZYPTA ŻALU
MISTRZOSTWA W NARZEKANIU
NIEPRZEWIDYWALNI
NIEZAWODNY SPOSÓB
JUŻ CIĘ NIE KOCHAM
DRZEWA NAD JEZIOREM DŁUŻEK
DŻOKER
POPRZECZKA
A W SMAKU?
JURATA ’34 – ’38
SZARA KOLĘDA
MIASTECZKO PANA ANDERSENA
PE-PE-PE
SUPERSZARY BLUES
ŻÓŁTY BULDOŻER
MATNIA
RAP W SPRAWIE DIETY
NIEWIELKIE SŁOWO PRZYZWOITOŚĆ
KUZYNKA URSZULA
DWIE AKACJE
TERPENTYNA DZIADKA POHLA
TARG STAROCI
HYMN MONARCHISTÓW
DZIEWCZYNY Z KOMOROWA
DWA MIASTA
POETKA ZNIKŁA W ODDALI
W MAŁYCH MIASTACH
DYKTATURA WYJCÓW
W NIECIEKAWYCH CZASACH
WYDZIAŁ BEZPRAWIA
POWRÓT DO ŚRÓDMIEŚCIA
GODZINA KANGURA
NIE WYCOFUJ SIĘ
WIERSZ PRZEDŚWIĄTECZNY
KOLEJNA JESIEŃ
„ŁOŁ”
ŚMIECI
MOJE ŻYCIE, TWOJE ŻYCIE
KOLOR SKOCZYŁ
UKŁADANKA ’98
RÓBMY SWOJE – SUPLEMENT
JEST JESZCZE PANNA HELA
NA PANA TO SIĘ PISAŁO
KOCHAM JUTRO
Żal mi nadziei
MAŁA OJCZYZNA
MAN, MAN, MANHATTAN
MAPA DROGOWA
SMUTECZKU MÓJ
NOTA EDYTORSKAPROLOG
Językowy słuch absolutny przejawia się darem wyrażania dowolnej myśli w dowolnych rejestrach języka. Językowa empatia pozwala na wyczucie wszelkich podtekstów i kontekstów w czyichś tekstach, które bywają najlepszymi pretekstami dla naszych tekstów. Gdybyśmy mówili sami do siebie, to by wystarczyło.
Są teksty, niewiele ich, ale może to i dobrze, które mówią do nas tak, jakbyśmy mówili sami do siebie. Gdybyśmy mogli. I wystarczy je usłyszeć, żebyśmy lepiej wiedzieli, co myślimy. Takie bywają oczywiste stwierdzenia i nieoczekiwane paradoksy, opowiadania i opisy, abstrakcyjne refleksje i anegdoty. Czasem przypowieści i parabole. Bywa, że w takim tekście pojawi się myśl szczególna, sama dająca sumę jakiejś wiedzy, sądu, niby oczywistego, a dotąd słabo pomyślanego. I niknie potem ta myśl, jak inne, i zostajemy z tym, co było.
Ale niektóre z takich myśli zostają. I dla ich treści, i dla ich formy. Aż nie chce się odróżniać formy od treści. Potrzebną i oby jak najdłużej trwającą tajemnicą jest, jak się budują skrzydlate słowa, jakie aforyzmy i przysłowia, jakie slogany i szlagworty, jakie wzniosłe cytaty i proste konstatacje, a także jakie całe wiersze, czasem przebrane za piosenki, pozostają w nas dłużej, czasem na zawsze. Niekiedy pomaga im rytm, niekiedy rym – im bardziej oryginalny, tym bardziej pomaga.
Czasem pomaga muzyka. Pieśni, hymny, także niestroniące od melodii rapsody czy ballady stanowią najistotniejszy składnik kultury oralnej, pozwalając przetrwać tekstom o wielkiej wartości. A piosenka? Wcale nie zawsze to, co tak nazywamy, zasługuje na takie protekcjonalne zdrobnienie. U nas Nobla Dylanowi by nie dali (by sięgnąć po taką kuszącą eufonię), ale przecież znamy piosenki, które mogą istnieć bez muzyki, czasem w myśli zresztą skrycie dośpiewywanej.
Jeżeli takie dobrze pomyślane myśli, językowo artystycznie ubrane lub pięknie rozebrane, dają jeszcze satysfakcję estetyczną, przeżywamy małe radostki, a nawet drobne szcząstka, w towarzystwie których możemy się poczuć, jakbyśmy sami do siebie trafili.
*
Historię opowiedzieć dobrze, tak, żeby została, trudno. A umieć ją opowiedzieć tak, żeby była cała i niemała, a w krótkich słowach – to już bardzo rzadkie. To jak bajka Krasickiego. I jeśli jeszcze na końcu, po wabiącym początku i wypełnionym po brzegi treścią środku mamy zakończenie jak uderzającą puentę, z którą możemy na długo zostać, cieszymy się, jakbyśmy tam byli – w środku opowieści.
*
Lepiej nam jest, jeśli nieraz niełatwa pogoda ducha pomaga w uczynieniu z czegoś, co oburza – czegoś śmiesznego, nawet gdyby oburzać nie przestało. I z drugiej strony, jeśli w tym, co bywa wyśmiewane, znajdziemy coś bliskiego, zasługującego na sympatię. I jeśli zobaczymy, że bez potrzeby agresji – choćby tylko myślowej – daje się rozbroić coś groźnego. I że bez patosu można uwznioślić coś, co niezasłużenie lekceważone.
A jeszcze lepiej, gdy spostrzeżemy, że to, co proste, może być głębokie, że to, co cholernie zabawne, może być jednocześnie bardzo mądre. Że możliwa jest inteligencka, a nawet arystokratyczna plebejskość i że liryka i humor to mogą być dwie strony tego samego stosunku do ludzi i świata.
Tak bywało u wielkich poetów, od Kochanowskiego do Gałczyńskiego – ale tak w ogóle to wcale nieczęsto bywało. Nasi wielcy zwykle woleli albo jedno, albo drugie. Przekonanie, że gdzie głębia, tam ciemno, że jak rozbawia, to nie wzrusza, że jak proste, to nie subtelne – mamy gdzieś wpisane i trudno nam się pogodzić z tym, że da się to pogodzić. Na szczęście, nie wszystkim nam.
A poza tym to, co proste, może takim pozostawać, ale może czasem okazywać się, gdy bliżej się temu przyjrzeć, całkiem skomplikowane, i to świetnie skomplikowane. Wielu to lubi najbardziej.
*
Łatwo nam przyjdzie przyznać, że lepiej jest, jeśli po usłyszeniu czy przeczytaniu czegoś będziemy skłonni spostrzegać świat jako nam życzliwszy. I jeśli będziemy mogli uznać swój wkład w tę – oby najpowszechniejszą – życzliwość. Ale przecież z drugiej strony zbyt często kusi nas wspólnota wrogości, często jednoczymy się w oburzeniach i w oskarżeniach. Atrakcyjna jest też, i to bardzo, ponurość pesymistycznych refleksji. Siadamy z takimi skargami nad brzegami i bieleje nam włos. Z satysfakcją sięgamy po mocne słowa, mówiąc o polskim piekle, niemożliwości porozumienia i powszechnej nienawiści. I nie pomagają zapewnienia, że zgoda buduje.
Ale popatrzmy, jak silna może być też radość ze wspólnego zrozumienia jakiegoś czegoś, na przykład ze spostrzeżenia podobieństwa naszych reakcji na głęboki żart. Lubimy czuć się inteligentni, także wspólnie, i wspólnie rozumieć aluzje i inne nieoczywiste odniesienia.
*
Młynarski daje mi wiele radości. Wynikającej z kunsztu formy, z międzytekstowych i międzystylowych zabaw, z pokazywania wielostronnych nieoczekiwanych możliwości językowych. Z operowania niespodziewanie dopuszczalnymi znaczeniami nieoczywiście przywołanych słów. I jednocześnie z nieodpartego poczucia swobody w tym wszystkim. Radości z odczuwania – oby uprawnionych – różnych odmian wspólnoty, wspólnoty myślenia, emocji i chęci. Radości z uznania, że można pisać mądrze i prosto, jasno i głęboko, ciekawie i prawdziwie, żartobliwie i zarazem poważnie. I że jest ktoś, kto tak pisze, jak sam bym chciał. I mówi mi to, co sam bym chciał sobie powiedzieć, gdybym na to wpadł. I gdybym umiał.
*
I cieszę się z tego, że taka dobra muzyka do tego bywa, i że on to tak śpiewa, choć nie śpiewak wcale, i z tego, że nie spotkałem nikogo, kto by go nie znał i kto by nie uważał, że to twórca o ogromnym znaczeniu dla polskiej kultury, a właściwie, że to gość, i że pełny szacun.
*
W temacie Młynarskiego mam jasność.
Jerzy BralczykLUDZIE TO KUPIĄ
Cicha, skromna, jak łza czysta
żyła sobie szansonistka,
pierwszy sopran z przyzakładowego chóru,
aż raz kiedyś usłyszała,
jak piosenka rozbrzmiewała,
przy gitarze ktoś powtarzał ją do wtóru:
Ludzie to lu-u-u-bią,
ludzie to ku-u-u-pią,
byle na chama, byle głośno, byle głupio,
do miast i wio-o-o-sek,
do Pewue-e-e-mu,
prosta nauka, licznik stuka
w takt refrenu,
w refrenu takt...
„Z koniunktury czas korzystać
– pomyślała szansonistka –
po co dłużej mam marnować się w tym chórze?”
W jej piosenkach zakochani
jęczą dzisiaj do księżyca,
gdzieś na Chmielnej jakaś pani się zachwyca...
Ludzie to lu-u-u-bią,
ludzie to ku-u-u-pią,
byle na chama, byle głośno, byle głupio,
do miast i wio-o-o-sek,
do Pewue-e-e-mu,
prosta nauka, licznik stuka
w takt refrenu,
w refrenu takt...
Że rydz rudy w ciemnym borze,
że miłemu coraz gorzej,
że się miła przeziębiła i zawyła,
że kończyny twojej ciepło
i że kukła Dziadka Buło,
raz na miękko, raz na twardo, raz na czuło...
Ludzie to lu-u-u-bią,
ludzie to ku-u-u-pią,
byle na chama, byle głośno, byle głupio,
do miast i wio-o-o-sek,
do Pewue-e-e-mu,
prosta nauka, licznik stuka
w takt refrenu,
w refrenu takt...
1963Z KIM TAK CI BĘDZIE ŹLE JAK ZE MNĄ
Oszukiwałeś mnie! Dręczyłeś mnie!
Na każdą prośbę mą odpowiedź miałeś jedną: „Nie!”
Może to lepiej, po co dłużej grać,
gdy polska kuchnia i to ciało cię przestało brać...
Byliśmy zbyt sentymentalni,
krótko przeciąłeś ten głupi melodramat:
nad miastem świt, na stole kwit z chemicznej pralni
z krótkim dopiskiem: „Odchodzę, odbierz sama...”.
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną,
przez kogo stracisz tyle szans każdego dnia,
kto blady świt, noce bezsenne
tak ci zatruje jak ja?!
Przez kogo w pół się golić przerwiesz,
na deszcz wybiegniesz – zarośnięty, zły,
kto będzie zdrowie miał i nerwy
na takie zero jak ty?!
I w którym z miast, przy której z dam
tak będziesz cierpiał, będziesz taki supersam,
jak zagrać chcesz kolejną z ról,
kto się da nabrać na twój ból?!
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną
i kogo rzucisz tak jak mnie któregoś dnia?
Kto będzie czekał w noc bezsenną?
Bo już nie ja!!!
A w końcu zerwać z kimś – zwyczajna rzecz,
w końcu ja pierwsza dawno chciałam ci powiedzieć: „Precz!”.
Mógłbyś się kąpać albo jeść mój chleb,
mnie żadna siła – wyrzuciłabym na zbity łeb!
W końcu – pal sześć – nie jestem winna,
że byłeś taki, że nie byłeś w moim stylu...
Twój beret basque, twych oczu blask zabierze inna,
lecz nim zabierze, pomyśl chwilę...
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną,
przez kogo stracisz tyle szans każdego dnia,
kto blady świt, noce bezsenne
tak ci zatruje jak ja...
Przez kogo w pół się golić przerwiesz,
na deszcz wybiegniesz – zarośnięty, zły,
kto będzie zdrowie miał i nerwy
na takie ścierwo jak ty...
I w którym z miast, przy której z dam
tak będziesz cierpiał, będziesz taki supersam,
jak zagrać chcesz kolejną z ról,
kto się da nabrać na twój ból?
Z kim tak ci będzie źle jak ze mną
i kogo rzucisz tak jak mnie któregoś dnia?
Kto będzie czekał w noc bezsenną?
Ty wiesz – że ja!
1963NIEDZIELA NA GŁÓWNYM
Szanowni państwo, cóż to była za piosenka!
Pana artystę tłum całować chciał po rękach
i każdy czuł, że ma zachodniej trochę krwi,
taka piosenka – Dimanche à Orly!
W piosence byk non-ironowo-tergalowy
nagle psychicznie trochę poczuł się niezdrowy
i żeby się odprężyć, jeździł na lotnisko
chciałby odfrunąć – to wszystko!
Pan konferansjer z miną clowna nam to streszczał
i słuchaliśmy, piękne dzieci strasznych mieszczan,
i większość pań w słowiańskich oczach miała łzy.
Co za piosenka – Dimanche à Orly!
A jeśli ktoś posiadał język obcy,
mówił: „Popatrzcie na mnie, chłopcy!”
i wcielał się w tergalowego byka,
i wchłaniał ten komunikat:
„AVION À DESTINATION DE NEW YORK
DÉCOLLAGE PRÉVU DANS UNE HEURE
LES VOYAGEURS SONT DEMANDÉS
DE SE RÉUNIR DEVANT LA PORTE 42”.
Szanowni państwo, cóż to była za piosenka!
Szanowni państwo bili brawo co sił w rękach
i większość pań w słowiańskich oczach miała łzy.
Taka piosenka – Dimanche à Orly!
Szanowni państwo, oto projekt całkiem nowy
Jak zlikwidować kompleks Sali Kongresowej,
jak się nie załamywać i nie tonąć w spleenach
oto recepta jedyna:
Na wszystkie smutki – niedziela na Głównym!
Na oddech krótki – niedziela na Głównym!
Na sypkość uczuć i brak przyjaciela
– niedziela na Głównym! Na Głównym niedziela!
Na niski wskaźnik – niedziela na Głównym!
Na nadmiar wyobraźni – niedziela na Głównym!
Na spleen, frustrację i oddech nierówny
– na Głównym niedziela! Niedziela na Głównym!
W taką niedzielę, gdy czegoś się boisz,
tych słów niewiele ci nerwy ukoi:
„POCIĄG POŚPIESZNY DO KUTNA
ODJEŻDŻA Z TORU PIERWSZEGO
PRZY PERONIE TRZECIM
POWTARZAM...”
Oto najlepszy jest relaks –
Niedziela na Głównym! Na Głównym niedziela!
1964ŚWIATOWE ŻYCIE
Jedni mają swój intymny mały świat,
drudzy mają trochę zalet, trochę wad,
albo forsę i z tą forsą wielki kram,
lub pretensje i kłopoty – a ja mam:
Światowe życie! Szum i gwar,
feerią neonów błyszczy mleczny bar,
porcję leniwych zjadam – à la fourchette –
i syty, i szczęśliwy czuję się wnet.
Właśnie wpłaciłem pierwszą z rat,
nową syreną jadę w wielki świat,
mijając setki równie wytwornych aut,
na Bal Spółdzielców czy działaczy raut!
Wszystkiego dotknąć,
wszystko prawie wolno zjeść mi,
każda kanapka
warta chyba z pięć czterdzieści!
Tu wznoszę toast,
ówdzie rzucam kilka zdań,
w krąg czeskie kolie
i kreacje pięknych pań!
Cichnie przyjęcie, czeka mnie
w nowym segmencie kolorowy sen,
zamawiam więc budzenie, wyłączam prąd,
by jutro znowu ruszyć w wielki mond!
Więc nie trzeba, proszę państwa – co tu kryć –
robić kantów ani badylarzem być,
czyś robotnik, czy literat, czy też kmieć –
jeśli spojrzysz odpowiednio – możesz mieć:
Światowe życie, przygód sto,
sweter z CDT-u, metka z PKO,
żubrówka równie dobra jak black and white
i jak z Broadwayu program – Warsaw by night!
Choć gwiazd estrady śpiewa chór,
że nie dla ciebie samochodów sznur,
ty się z pogardą krzywisz i prężysz tors,
inne ma zdanie na ten temat ORS!
W południe kawka
po niej lepiej się pracuje,
w krąg przemysławki
europejski zapach czujesz,
dyskretny kelner
na twój każdy gest się zgłasza,
wieczorem PAGART
na sto imprez cię zaprasza...
Po co ci więcej? Taką masz
geograficzną długość, słowiańską twarz,
więc się zachłyśnij aż do utraty tchu
światowym życiem ze mną – właśnie tu!
Światowym życiem ze mną – właśnie tu!
1965TROCHĘ MIEJSCA
Choć nie mamy wielkich marzeń
i szalenie nam do twarzy
z naszym wschodnioeuropejskim stylem bycia,
choć nie zawsze dobrze wiemy,
skąd przyszliśmy, gdzie idziemy,
jedna sprawa jakoś trzyma nas przy życiu:
Z obłoków nie spadliśmy tu
udawać los człowieczy,
poglądów naszych PZU
i tak nie ubezpieczy.
Za nami parę trudnych dni
I haseł – a przed nami
nowe wizjonerskie sny
i życie jak aksamit!
Choć w nim trzeba nie od dzisiaj
utartych trzymać się ram,
te trochę miejsca w życiorysie
zostanie zawsze nam
na grę va banque, ryzyka smak
i cierpki smak przegranej,
daleki cel i marsz pod wiatr
przez drogi poplątane!
Którejś wiosny albo zimy
przystaniemy i stwierdzimy,
że nas bawić to przestało, że nas nie ma,
że się nagle nasze życie
odmieniło w dobrobycie,
więc powtórzmy, więc powtórzmy, nim znikniemy:
Z obłoków nie spadliśmy tu
udawać los człowieczy,
poglądów naszych PZU
i tak nie ubezpieczy.
Za nami parę trudnych dni
I haseł – a przed nami
nowe wizjonerskie sny
i życie jak aksamit!
Choć w nim trzeba nie od dzisiaj
utartych trzymać się ram,
te trochę miejsca w życiorysie
zostanie zawsze nam
na grę va banque, ryzyka smak
i cierpki smak przegranej,
daleki cel i marsz pod wiatr
przez drogi poplątane!
1965
CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI
PEŁNY SPIS TREŚCI:
MŁYNARSKI. ABSOLUTNIE
LUDZIE TO KUPIĄ
Z KIM TAK CI BĘDZIE ŹLE JAK ZE MNĄ
NIEDZIELA NA GŁÓWNYM
ŚWIATOWE ŻYCIE
TROCHĘ MIEJSCA
OCH, TY W ŻYCIU
POLSKA MIŁOŚĆ
CZAS MIŁOŚCI
NA MAJORCE
ZMIENIŁEŚ SIĘ
ŻORŻYK (piosenka–list)
JUŻ JA Z TOBĄ NIE ZOSTANĘ
ŻNIWNA DZIEWCZYNA
MIJA MI
JESTEŚMY NA WCZASACH
DZIEWCZYNY, BĄDŹCIE DLA NAS DOBRE NA WIOSNĘ
BALLADA O DZIKIM ZACHODZIE
A WÓJTA SIĘ NIE BÓJTA
BALLADA O ROMANSACH
W CO SIĘ BAWIĆ?
DAJ DES
BALLADA O ZASŁUGIWANIU
NIE UMIAŁEM TAK ŁADNIE
JUTRO – WARSZAWA
CZY JESZCZE ZDĄŻĘ
NIE MA JAK U MAMY
KORESPONDENCJA ZE SKANDYNAWII
NIE MÓW, JAKĄ PRZYJDZIESZ PORĄ
LUBIĘ WRONY
PO PROSTU JESTEM
WSZYSTKO MI MÓWI, ŻE MNIE KTOŚ POKOCHAŁ
W RAZIE CZEGO PRZYPOMNIJCIE SOBIE ZDZISIA
NIE WYTRZYMUJĘ
TUPOT BIAŁYCH MEW
BYNAJMNIEJ
TAKA PIOSENKA, TAKA BALLADA
OBIAD RODZINNY
PRZEZ MINUTĘ
BALLADA O MALINACH
PRZEDOSTATNI WALC
EJ, RAZ!
ACH, CO TO BYŁ ZA ŚLUB
IDŹ SWOJĄ DROGĄ
BAS
KTOŚ, KTO MNIE LUBI
SZAJBA
DZIECI KOLUMBA
PRZYSTANEK KOŁO ZOO
PRZYJDZIE WALEC I WYRÓWNA
HYMN KOLEJARZY WĄSKOTOROWYCH
KOMUNIKAT O ZAGINIONYM
GDZIE ORAWA I GDZIE SPISZ
W SPRAWIE SEDNA
W POLSKĘ IDZIEMY
TY
PO CO BABCIĘ DENERWOWAĆ?
KOGO UDAJESZ, PRZYJACIELU?
BALLADA O PÓŹNEJ STAROŚCI DON KICHOTA
PODCHODZĄ MNIE WOLNE NUMERY
BALLADA O STRAŻAKU
UŁAŃSKA FANTAZJA
KOZA U RENA
ABSOLUTNIE
ŚCIANY MIĘDZY LUDŹMI
IDĘ NA CAŁOŚĆ
NAJPIĘKNIEJSZY LIST MIŁOSNY
PO CO JECHAĆ DO WERONY
PRZEŚLICZNA WIOLONCZELISTKA
ZMIENIĆ SIĘ W MAŁPĘ
PIOSENKA O RÓŻNICY
LUBMY SIĘ TROCHĘ
NA LUZIE
CO MA ZROBIĆ TAKI FRAJER?
CHROŃMY DZIECI
CHŁOPIEC NA DŁUŻEJ
CO BY TU JESZCZE?
SYTUACJA
KOLĘDA NOWO PROJEKTOWANA
PROWIZORYCZNIE
DWANAŚCIE GODZIN Z ŻYCIA KOBIETY
UKŁADANKA
CZAS MAŁŻEŃSKIEJ NIEPOGODY
Z WIELKIEJ NIEŚMIAŁOŚCI MEJ
TOWARZYSTWO PRZYJAŹNI MĘŻA Z ŻONĄ
JA SIĘ NIE PRZYZWYCZAJĘ
KOCHAM SIĘ W POECIE
FRUWA TWOJA MARYNARA
STRASZNIE LUBIĘ CIĘ, PIOSENKO
WESOŁEGO POWSZEDNIEGO DNIA
SPÓŹNIŁAM SIĘ NA MÓJ ŚLUB
JESIENNY PAN
ŻYJ KOLOROWO
ODWIEDZIŁEM STAREGO MUZYKA
PRZETRWAMY
PORANNE ŁZY
WYKŁAD O PIOSENCE W TV
TRZY DRZEWKA
KSIĘŻYC NAD KOŚCIELISKIEM
TAK JAK MALOWAŁ PAN CHAGALL
DIATRYBA
BALLADA O STRACHU NA WRÓBLE
JAK TRZEBA ZACZĄĆ CYRKOWE PRZEDSTAWIENIE
MARATON SOPOT–PUCK
Ballada o bezrybiu
MAM ZAŚPIEWAĆ COŚ O CYRKU
KUPLETY WARIATÓW
BOHATEROWIE REMARQUE’A
PIOSENKI, Z KTÓRYCH SIĘ ŻYJE
BALLADA O SZACHIŚCIE
W MIEJSKIM TEATRZYKU LALEK
SONG SZCZURA
JESTEM PIŁECZKĄ PINGPONGOWĄ
PO KRAKOWSKIM W NOC MAJOWĄ
RÓBMY SWOJE
BALLADA O DWÓCH KONIACH
PIOSENKA TONĄCEGO
LUBIĘ WRACAĆ TAM, GDZIE BYŁEM
MAM ZŁE LATA I DOBRE DNI
GRAM O WSZYSTKO
DOBRANOC PANU, PANIE BZOWSKI
Twoja mała radość
ZDZISIO PO LATACH
SMUTNE MIASTECZKO
MAM OCHOTĘ NA CHWILECZKĘ ZAPOMNIENIA
NASZYCH MATEK MALEŃKIE MIESZKANKA
KOCHAM CIĘ, ŻYCIE!
PRZEPROWADZKI
BALLADA O SZCZURACH
KSIĄŻĘ
JESZCZE W ZIELONE GRAMY
44 NA WCZEŚNIEJ
MOJE ULUBIONE DRZEWO
BŁĘDNY RYCERZ
MARSZ SAMOTNYCH KOBIET
SIEDZĘ W OKNIE, PATRZĘ W DAL (DUMKA)
OGRZEJ MNIE
Satyra na buty
KOZŁOWSKI I ANIOŁ
LUBIĘ, GDY WĘDKARZ RYBY ŁOWI
BĄDŹ MOIM NATCHNIENIEM
MOKNIE W DESZCZU DIABEŁ
SERCE TO JEST MUZYK
JAK ARTYŚCI SZLI DO NIEBA
TAK BYM CHCIAŁA KOCHAĆ JUŻ
POCZĄTEK DROGI
TRUSKAWKI W MILANÓWKU
KUPLETY PAPKINA
SUFLER-POLIGLOTA
LA VALSE DU MAL
ZESZYCIK Z PIERWSZEJ KLASY
CZY MI TEN ZAMIAR SIĘ POWIEDZIE
ALKOHOLICY Z MOJEJ DZIELNICY
BEZCZELNY KALISKI
ŻUREK
ILE JA DOPŁACAM?
DO CZYJEJ?
GRUZ DO WYWÓZKI
MOJA MIŁOŚĆ NAJWIĘKSZA
BABA O SZEŚCIU CYCKACH
JA CIĘ PRZEKSZTAŁCĘ
BALLADA O PRZYSZŁOŚCI CHIRURGII
WOJNA NIGDY NIE JEST DALEKO
WYWALCZYMY KAPITALIZM
WSZĘDZIE JEST DOBRZE
O TYCH, CO SIĘ ZA PEWNIE POCZULI
WYMIANA JELIT
BIDUSIA
BALLADA O KASJERZE
MAJSTER BUŁAT
W SZKOLE WOLNOŚCI
ZOBACZ, CZYJE IMIENINY
ZAPROSZENIE
PRAWDZIWY POLAK
POWROTNA BOSSA NOVA
NIE MAM JASNOŚCI W TEMACIE MARIOLI
PIES SZACHISTA
SZCZYPTA ŻALU
MISTRZOSTWA W NARZEKANIU
NIEPRZEWIDYWALNI
NIEZAWODNY SPOSÓB
JUŻ CIĘ NIE KOCHAM
DRZEWA NAD JEZIOREM DŁUŻEK
DŻOKER
POPRZECZKA
A W SMAKU?
JURATA ’34 – ’38
SZARA KOLĘDA
MIASTECZKO PANA ANDERSENA
PE-PE-PE
SUPERSZARY BLUES
ŻÓŁTY BULDOŻER
MATNIA
RAP W SPRAWIE DIETY
NIEWIELKIE SŁOWO PRZYZWOITOŚĆ
KUZYNKA URSZULA
DWIE AKACJE
TERPENTYNA DZIADKA POHLA
TARG STAROCI
HYMN MONARCHISTÓW
DZIEWCZYNY Z KOMOROWA
DWA MIASTA
POETKA ZNIKŁA W ODDALI
W MAŁYCH MIASTACH
DYKTATURA WYJCÓW
W NIECIEKAWYCH CZASACH
WYDZIAŁ BEZPRAWIA
POWRÓT DO ŚRÓDMIEŚCIA
GODZINA KANGURA
NIE WYCOFUJ SIĘ
WIERSZ PRZEDŚWIĄTECZNY
KOLEJNA JESIEŃ
„ŁOŁ”
ŚMIECI
MOJE ŻYCIE, TWOJE ŻYCIE
KOLOR SKOCZYŁ
UKŁADANKA ’98
RÓBMY SWOJE – SUPLEMENT
JEST JESZCZE PANNA HELA
NA PANA TO SIĘ PISAŁO
KOCHAM JUTRO
Żal mi nadziei
MAŁA OJCZYZNA
MAN, MAN, MANHATTAN
MAPA DROGOWA
SMUTECZKU MÓJ
NOTA EDYTORSKAPROLOG
więcej..
