-
W empik go
Oko Centaura - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 września 2020
Ebook
18,90 zł
Audiobook
29,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Oko Centaura - ebook
Przygodowa powieść science-fiction dla młodzieży. Dużo w niej wartkiej akcji oraz ciepła i uśmiechu. Jej bohaterowie – grupka nastoletnich przyjaciół, a także sympatyczny robot – pędzą w supernowoczesnym statku kosmicznym-planecie, w kierunku najbliższej naszemu Słońcu gwiazdy – Proximie Centauri. Celem jest nawiązanie kontaktu z obcą cywilizacją. Gdy są już blisko celu ich statek zaczyna być obserwowany przez Obcych, którzy jednak nie odpowiadają na próby kontaktu. Dowództwo wyprawy decyduje więc, że wysłany zostanie zwiad. Naszym młodym bohaterom udaje się, po trudnych eliminacjach, dostać do jego składu. Będą mieli szansę na nawiązanie upragnionego kontaktu. Czy im się uda?
Książkę dobrze się czyta. Trudno, od pierwszej strony, nie polubić jej sympatycznych, odważnych i pełnych energii bohaterów, którym nie jest też obce poczucie humoru oraz ... skłonność do romantycznych, miłosnych uniesień.
Okładka książki oraz aż 44 zdobiące jej wnętrze ilustracje pochodzą z jej pierwszego wydania z 1964 roku – a są autorstwa słynnego grafika i plakacisty Jana Młodożeńca.
„Oko Centaura” jest kontynuacją „Ci z Dziesiątego Tysiąca”, jednak obie powieści mogą być z powodzeniem czytane samodzielnie.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66719-00-2 |
| Rozmiar pliku: | 1,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ION STAŁ NA PROGU I PATRZYŁ w stronę wielkiego parku. Domy sąsiednie były już puste, nie słyszał głosów ani śmiechu, tylko kilka ptaków przekrzykiwało się wśród drzew.
Nad Wielkim Parkiem przeszła właśnie fala deszczu. Liście migotały w słońcu.
Ion odetchnął głęboko i spojrzał na stojącego obok Robika.
— Spóźniają się — powiedział.
Robik potrząsnął głową.
— Mylisz się.
— Ion! Ion! — odezwały się głosy od strony parku.
Ion roześmiał się z ulgą i zaczął biec w stronę ruchomego chodnika, którym nadjeżdżała grupka chłopców i dziewcząt. Wskoczył na jego taśmę tuż obok Alki i Alka Rojów.
— Spóźniliście się — powiedział.
— Nic podobnego — oburzył się Alek.
Alka natomiast nie oburzyła się ani trochę. Położyła rękę na ramieniu Robika.
— Spóźniliśmy się? — spytała.
Robik spokojnie zaprzeczył:
— Nic podobnego. Przybyliście na piętnaście sekund przed umówionym terminem.
Alka zmrużyła oczy.
— Co ty na to, Ion?
Ale Robik miał jeszcze kilka słów do powiedzenia. I powiedział je.
— Ion jest usprawiedliwiony. On po prostu nie mógł się was doczekać.
— Nas? — spytał któryś z chłopców.
— Ściśle mówiąc — uśmiechnął się Robik — Ion nie mógł doczekać się Alki.
Wszyscy inni również się uśmiechnęli. Tylko Alka spojrzała poważnie na Iona, a Ion na Alkę.
— Czy to prawda? — spytała dziewczyna.
— Oczywiście — odpowiedział Ion. — Jest to taka sama bezwzględna prawda, jak ta, że Robik jest najohydniej przemądrzałym robotem w całym Kosmosie.
— Przesada — powiedział Robik z tak skromnym wyrazem twarzy, że tym razem wywołał głośny i ogólny wybuch śmiechu.
Było ich tu ośmioro: Ion, Rojowie oraz trzej chłopcy i dwie dziewczyny z Osiedla Matematyków. Dziewczyny, obie jasne blondynki, uchodziły za bardzo ładne. Jedna z nich należała przy tym do najzdolniejszych młodych specjalistów robotyki w całej załodze „Ziemi”. Ale żadna z nich, tak jak żadna z innych, brzydszych czy piękniejszych, mniej czy bardziej zdolnych mieszkanek „Ziemi”, nie mogła się w oczach Iona równać z Alką — czarnowłosą, niebieskooką, upartą, czasami dziecinną jeszcze, czasami zaś bardzo już dojrzałą i mądrą dziewczyną, urodzoną na prawdziwej Ziemi, Ion znał ją od lat czterech, od trzech widywał codziennie, a od roku mniej więcej na każde z nią spotkanie (obojętne, czy umówione, czy z okazji wspólnych zajęć lub obowiązków) przychodził o wiele za wcześnie i z niespokojnym sercem. Czy przywita chętnie? Czy uśmiechnie się?
Witała bardziej niż chętnie. Uśmiechała się zawsze. Mimo to Ion nadal był niepewny siebie, niespokojny i co więcej: wcale nie bronił się przed tym niepokojem, który był przecież także radością.
A więc znalazło się ich tu ośmioro. Ośmioro ludzi. W tym czworo Ziemian, troje z Jowisza oraz Ion Soggo, Saturnijczyk. Dziewiątym z obecnych był człekopodobny i najbardziej — jak twierdził Ion — przemądrzały w całym Kosmosie robot, zwany Robikiem, przyjaciel Iona i Alki, pierwszy z robotów odznaczony Medalem Zasługi z okazji słynnej wyprawy „Zwiadowcy” sprzed trzech lat1.
1 O wyprawie tej pisze J. Broszkiewicz w swojej książce pt. „Ci z dziesiątego tysiąca”
Ruchomy chodnik płynął bezszelestnie przez pole kwiatów. Wiatr wiał prosto w twarze, a sztuczne słońce świeciło łagodnym, blaskiem. Dziesięć tysięcy kwiatów tańczyło swój taniec z wiatrem — każdy na swój sposób, każdy chwaląc swą barwę i kształt.
Za polem kwiatów chodnik przeniknął w Aleję Główną.
Tu już było ludniej. Główną Aleją nadjeżdżały inne grupki. Pozdrawiano się okrzykami i śmiechem. Od Osiedla Chemików przybyło małżeństwo Kyamoto ze swoim dwuletnim, urodzonym już na „Ziemi”, cudownym synkiem.
— Dzień dobry, śliczny! — krzyknęła Alka.
— Dobry, dobry — zaśmiał się do niej mały Kyamoto i aż się kiwnął z radości.
— Widzisz? — szepnął Ion. — Jemu się też ogromnie podobasz.
— Ale w całkiem inny sposób niż tobie — odezwał się Robik.
Ion spojrzał w górę i rozłożył ręce.
— Na niego nie ma sposobu — powiedział z jękiem w głosie.
— Uważaj, bo się przewrócisz — upomniał go Robik, gdyż Ion, patrząc w górę, omal nie przegapił progu łączącego ruchomy pas Głównej Alei z nieruchomym podejściem do Wielkiego Amfiteatru. Na szczęście Alka podtrzymała Iona za jeden łokieć, Robik za drugi, i wszystko już było w porządku.
Cała grupka weszła na stopnie amfiteatru.
Była to piękna biała konstrukcja, obejmująca szerokim, na tysiąc miejsc obliczonym, półkolem scenę. Odbywały się tu koncerty, przedstawienia teatralne, wieczory konkursów naukowych i artystycznych.
Dziś jednak okazja była inna — o wiele bardziej niż tamte uroczysta i wyjątkowa. Poznać to można było choćby po tym, że w kilka minut po przybyciu Rojów i Iona z Robikiem amfiteatr był już pełny.
— Jeszcze minuta — powiedział Robik.
Na scenę amfiteatru weszło troje ludzi — kierownik wyprawy i dwoje jego zastępców.
— Jeszcze pół minuty — powiedział Robik, zniżając głos.
Cały amfiteatr powstał. Ucichły rozmowy, śmiechy, nawet szepty. Nad amfiteatrem rosła cisza — coraz czystsza, coraz doskonalsza. Jeszcze tylko jakiś całkiem malutki dzieciak zaskrzeczał niby pisklę, ale zaraz umilkł. Ustał nawet wiatr. I w końcu Robik uścisnął dłoń Iona — a to znaczyło: „Właśnie teraz... już!”.
Wszyscy patrzyli na trójkę ludzi stojących nieruchomo pośrodku sceny w czystym świetle sztucznego słońca. Po lewej i prawej ręce kierownika wyprawy znajdowali się jego zastępcy: ruda kobieta o skośnych oczach i oliwkowej cerze, słynna konstruktorka, Dolores Li, oraz drobny mężczyzna o charakterystycznej cerze ludzi z Marsa, najwspanialszy z pilotów, Nazim Sumero. W tej chwili jednak wszystkie spojrzenia przyciągała olbrzymia postać o czarnej jak heban skórze i siwej, lwiej grzywie: był to bowiem główny twórca „Ziemi” i kierownik jej wyprawy — sam Mike Antonow.
I właśnie wtedy, kiedy nad amfiteatrem nastała chwila ciszy doskonałej i kiedy Robik uścisnął lekko dłoń Iona, Wielki Mike podniósł obie ręce w górę.
— Przyjaciele! — zawołał. — Przyjaciele! W tej chwili mija trzeci rok naszej podróży. Wchodzimy w czwarty, rozstrzygający. Powodzenia, załogo „Ziemi”!
— Po-wo-dze-niaaa! — odpowiedziało tysiąc głosów, wysokich i niskich, wzruszonych, roześmianych i poważnych, młodych ł dojrzałych. Nawet mały Kyamoto rozdarł się na całe gardło: „...dzenia!”, a że ściągnął na siebie dziesiątki spojrzeń, w nagłym wstydzie nurknął pod nogi ojca.
Zabawne. Ostatecznie wszyscy wiedzieli, że tak właśnie zacznie się święto Trzeciej Rocznicy. Mieli już za sobą święta Pierwszej i Drugiej. A jeszcze przed pięciu minutami młodzi przede wszystkim ludzie mrugali na siebie z bardzo jednoznacznym i nieco kpiącym wyrazem twarzy: „Uwaga! Mowy nie ma, żeby się wzruszać!”
Tymczasem — kiedy Wielki Mike podniósł ręce w górę i zawołał: „Wchodzimy w czwarty, rozstrzygający!” — nie było w amfiteatrze nikogo, świadomego sprawy, kogo by nie przeszył dreszcz radości, niepokoju i nadziei. Dlatego też okrzyk, który podniósł się nad amfiteatrem, tak był rozgłośny, że w dalekim parku całe stada ptaków porwały się do panicznej ucieczki.
Mike uciszył amfiteatr ruchem ręki.
— Dłużej przemawiać nie będę — oświadczył.
Kilka osób z ironicznym uznaniem zaklaskało w dłonie. Mike ukłonił się jak aktor.
— Dziękuję. Stwierdzam, że mój wniosek przeszedł jednogłośnie.
Tym razem nad amfiteatrem podniósł się śmiech, a sam Mike również ukazał rząd zębów tak olśniewających, jakby było ich co najmniej sześćdziesiąt.
— Przyjaciele! — powiedział. — Przemówień nie będzie, ale święto jest świętem. Kierownictwo ma dla was ważną wiadomość. Ale przed jej ogłoszeniem trochę sobie powspominamy. Czy tak?
— Taaak! — padła odpowiedź.
Mike, Dolores i Nazim zeszli ze sceny i wrócili na swoje miejsca, a już w sekundę później nad całym amfiteatrem rozpięła się — jak dach — ogromna półkula ekranu wizyjnego. Słońce znikło, nastał mrok.
W czwartym sektorze, a szesnastym rzędzie, siedzieli tuż obok siebie, oparci nawzajem ramionami i trzymając się za ręce: Alek, Alka i Ion. Alka dotknęła suchymi, gorącymi palcami dłoni Iona.
— Trzy lata. A jaki będzie rok czwarty? — spytał Alek.
— Nie wiem — szepnęła Alka.
— Ja wiem — powiedział cicho Ion. — Będzie inny niż te, które minęły.
— To na pewno prawda — zgodzili się tamci oboje i nawet Robik skinął głową, bo była to najściślejsza odpowiedź, jaką ktokolwiek mógł tego dnia udzielić na tamto pytanie.
— Ciiicho! — syknął ktoś nad nimi. Umilkli. Oto bowiem ekran rozbłysnął pierwszym obrazem i od tego momentu zaczął zebranym w amfiteatrze mieszkańcom „Ziemi” opowiadać o ich Wielkiej Podróży.
Nad Wielkim Parkiem przeszła właśnie fala deszczu. Liście migotały w słońcu.
Ion odetchnął głęboko i spojrzał na stojącego obok Robika.
— Spóźniają się — powiedział.
Robik potrząsnął głową.
— Mylisz się.
— Ion! Ion! — odezwały się głosy od strony parku.
Ion roześmiał się z ulgą i zaczął biec w stronę ruchomego chodnika, którym nadjeżdżała grupka chłopców i dziewcząt. Wskoczył na jego taśmę tuż obok Alki i Alka Rojów.
— Spóźniliście się — powiedział.
— Nic podobnego — oburzył się Alek.
Alka natomiast nie oburzyła się ani trochę. Położyła rękę na ramieniu Robika.
— Spóźniliśmy się? — spytała.
Robik spokojnie zaprzeczył:
— Nic podobnego. Przybyliście na piętnaście sekund przed umówionym terminem.
Alka zmrużyła oczy.
— Co ty na to, Ion?
Ale Robik miał jeszcze kilka słów do powiedzenia. I powiedział je.
— Ion jest usprawiedliwiony. On po prostu nie mógł się was doczekać.
— Nas? — spytał któryś z chłopców.
— Ściśle mówiąc — uśmiechnął się Robik — Ion nie mógł doczekać się Alki.
Wszyscy inni również się uśmiechnęli. Tylko Alka spojrzała poważnie na Iona, a Ion na Alkę.
— Czy to prawda? — spytała dziewczyna.
— Oczywiście — odpowiedział Ion. — Jest to taka sama bezwzględna prawda, jak ta, że Robik jest najohydniej przemądrzałym robotem w całym Kosmosie.
— Przesada — powiedział Robik z tak skromnym wyrazem twarzy, że tym razem wywołał głośny i ogólny wybuch śmiechu.
Było ich tu ośmioro: Ion, Rojowie oraz trzej chłopcy i dwie dziewczyny z Osiedla Matematyków. Dziewczyny, obie jasne blondynki, uchodziły za bardzo ładne. Jedna z nich należała przy tym do najzdolniejszych młodych specjalistów robotyki w całej załodze „Ziemi”. Ale żadna z nich, tak jak żadna z innych, brzydszych czy piękniejszych, mniej czy bardziej zdolnych mieszkanek „Ziemi”, nie mogła się w oczach Iona równać z Alką — czarnowłosą, niebieskooką, upartą, czasami dziecinną jeszcze, czasami zaś bardzo już dojrzałą i mądrą dziewczyną, urodzoną na prawdziwej Ziemi, Ion znał ją od lat czterech, od trzech widywał codziennie, a od roku mniej więcej na każde z nią spotkanie (obojętne, czy umówione, czy z okazji wspólnych zajęć lub obowiązków) przychodził o wiele za wcześnie i z niespokojnym sercem. Czy przywita chętnie? Czy uśmiechnie się?
Witała bardziej niż chętnie. Uśmiechała się zawsze. Mimo to Ion nadal był niepewny siebie, niespokojny i co więcej: wcale nie bronił się przed tym niepokojem, który był przecież także radością.
A więc znalazło się ich tu ośmioro. Ośmioro ludzi. W tym czworo Ziemian, troje z Jowisza oraz Ion Soggo, Saturnijczyk. Dziewiątym z obecnych był człekopodobny i najbardziej — jak twierdził Ion — przemądrzały w całym Kosmosie robot, zwany Robikiem, przyjaciel Iona i Alki, pierwszy z robotów odznaczony Medalem Zasługi z okazji słynnej wyprawy „Zwiadowcy” sprzed trzech lat1.
1 O wyprawie tej pisze J. Broszkiewicz w swojej książce pt. „Ci z dziesiątego tysiąca”
Ruchomy chodnik płynął bezszelestnie przez pole kwiatów. Wiatr wiał prosto w twarze, a sztuczne słońce świeciło łagodnym, blaskiem. Dziesięć tysięcy kwiatów tańczyło swój taniec z wiatrem — każdy na swój sposób, każdy chwaląc swą barwę i kształt.
Za polem kwiatów chodnik przeniknął w Aleję Główną.
Tu już było ludniej. Główną Aleją nadjeżdżały inne grupki. Pozdrawiano się okrzykami i śmiechem. Od Osiedla Chemików przybyło małżeństwo Kyamoto ze swoim dwuletnim, urodzonym już na „Ziemi”, cudownym synkiem.
— Dzień dobry, śliczny! — krzyknęła Alka.
— Dobry, dobry — zaśmiał się do niej mały Kyamoto i aż się kiwnął z radości.
— Widzisz? — szepnął Ion. — Jemu się też ogromnie podobasz.
— Ale w całkiem inny sposób niż tobie — odezwał się Robik.
Ion spojrzał w górę i rozłożył ręce.
— Na niego nie ma sposobu — powiedział z jękiem w głosie.
— Uważaj, bo się przewrócisz — upomniał go Robik, gdyż Ion, patrząc w górę, omal nie przegapił progu łączącego ruchomy pas Głównej Alei z nieruchomym podejściem do Wielkiego Amfiteatru. Na szczęście Alka podtrzymała Iona za jeden łokieć, Robik za drugi, i wszystko już było w porządku.
Cała grupka weszła na stopnie amfiteatru.
Była to piękna biała konstrukcja, obejmująca szerokim, na tysiąc miejsc obliczonym, półkolem scenę. Odbywały się tu koncerty, przedstawienia teatralne, wieczory konkursów naukowych i artystycznych.
Dziś jednak okazja była inna — o wiele bardziej niż tamte uroczysta i wyjątkowa. Poznać to można było choćby po tym, że w kilka minut po przybyciu Rojów i Iona z Robikiem amfiteatr był już pełny.
— Jeszcze minuta — powiedział Robik.
Na scenę amfiteatru weszło troje ludzi — kierownik wyprawy i dwoje jego zastępców.
— Jeszcze pół minuty — powiedział Robik, zniżając głos.
Cały amfiteatr powstał. Ucichły rozmowy, śmiechy, nawet szepty. Nad amfiteatrem rosła cisza — coraz czystsza, coraz doskonalsza. Jeszcze tylko jakiś całkiem malutki dzieciak zaskrzeczał niby pisklę, ale zaraz umilkł. Ustał nawet wiatr. I w końcu Robik uścisnął dłoń Iona — a to znaczyło: „Właśnie teraz... już!”.
Wszyscy patrzyli na trójkę ludzi stojących nieruchomo pośrodku sceny w czystym świetle sztucznego słońca. Po lewej i prawej ręce kierownika wyprawy znajdowali się jego zastępcy: ruda kobieta o skośnych oczach i oliwkowej cerze, słynna konstruktorka, Dolores Li, oraz drobny mężczyzna o charakterystycznej cerze ludzi z Marsa, najwspanialszy z pilotów, Nazim Sumero. W tej chwili jednak wszystkie spojrzenia przyciągała olbrzymia postać o czarnej jak heban skórze i siwej, lwiej grzywie: był to bowiem główny twórca „Ziemi” i kierownik jej wyprawy — sam Mike Antonow.
I właśnie wtedy, kiedy nad amfiteatrem nastała chwila ciszy doskonałej i kiedy Robik uścisnął lekko dłoń Iona, Wielki Mike podniósł obie ręce w górę.
— Przyjaciele! — zawołał. — Przyjaciele! W tej chwili mija trzeci rok naszej podróży. Wchodzimy w czwarty, rozstrzygający. Powodzenia, załogo „Ziemi”!
— Po-wo-dze-niaaa! — odpowiedziało tysiąc głosów, wysokich i niskich, wzruszonych, roześmianych i poważnych, młodych ł dojrzałych. Nawet mały Kyamoto rozdarł się na całe gardło: „...dzenia!”, a że ściągnął na siebie dziesiątki spojrzeń, w nagłym wstydzie nurknął pod nogi ojca.
Zabawne. Ostatecznie wszyscy wiedzieli, że tak właśnie zacznie się święto Trzeciej Rocznicy. Mieli już za sobą święta Pierwszej i Drugiej. A jeszcze przed pięciu minutami młodzi przede wszystkim ludzie mrugali na siebie z bardzo jednoznacznym i nieco kpiącym wyrazem twarzy: „Uwaga! Mowy nie ma, żeby się wzruszać!”
Tymczasem — kiedy Wielki Mike podniósł ręce w górę i zawołał: „Wchodzimy w czwarty, rozstrzygający!” — nie było w amfiteatrze nikogo, świadomego sprawy, kogo by nie przeszył dreszcz radości, niepokoju i nadziei. Dlatego też okrzyk, który podniósł się nad amfiteatrem, tak był rozgłośny, że w dalekim parku całe stada ptaków porwały się do panicznej ucieczki.
Mike uciszył amfiteatr ruchem ręki.
— Dłużej przemawiać nie będę — oświadczył.
Kilka osób z ironicznym uznaniem zaklaskało w dłonie. Mike ukłonił się jak aktor.
— Dziękuję. Stwierdzam, że mój wniosek przeszedł jednogłośnie.
Tym razem nad amfiteatrem podniósł się śmiech, a sam Mike również ukazał rząd zębów tak olśniewających, jakby było ich co najmniej sześćdziesiąt.
— Przyjaciele! — powiedział. — Przemówień nie będzie, ale święto jest świętem. Kierownictwo ma dla was ważną wiadomość. Ale przed jej ogłoszeniem trochę sobie powspominamy. Czy tak?
— Taaak! — padła odpowiedź.
Mike, Dolores i Nazim zeszli ze sceny i wrócili na swoje miejsca, a już w sekundę później nad całym amfiteatrem rozpięła się — jak dach — ogromna półkula ekranu wizyjnego. Słońce znikło, nastał mrok.
W czwartym sektorze, a szesnastym rzędzie, siedzieli tuż obok siebie, oparci nawzajem ramionami i trzymając się za ręce: Alek, Alka i Ion. Alka dotknęła suchymi, gorącymi palcami dłoni Iona.
— Trzy lata. A jaki będzie rok czwarty? — spytał Alek.
— Nie wiem — szepnęła Alka.
— Ja wiem — powiedział cicho Ion. — Będzie inny niż te, które minęły.
— To na pewno prawda — zgodzili się tamci oboje i nawet Robik skinął głową, bo była to najściślejsza odpowiedź, jaką ktokolwiek mógł tego dnia udzielić na tamto pytanie.
— Ciiicho! — syknął ktoś nad nimi. Umilkli. Oto bowiem ekran rozbłysnął pierwszym obrazem i od tego momentu zaczął zebranym w amfiteatrze mieszkańcom „Ziemi” opowiadać o ich Wielkiej Podróży.
więcej..
