Opowieści z Bagien. Zaśpiewaj dla mnie - ebook

PROLOG

Rudowłosa dziewczynka w zadumie spogląda na dogasające płomienie ogniska. Powinna już dawno spać, ale sen nie nadchodzi. Noc otula zebranych ciemnością, ale ona wie, że za chwilę słońce wypchnie z nieba księżyc, by podczas świtu po raz kolejny pochwalić się swoimi zachwycającymi barwami. Lecz jeszcze nie teraz. Gwiazdy spoglądają na łąkę i swym delikatnym blaskiem podtrzymują atmosferę tej niezwykłej nocy.

Śpiew i taniec na polanie od zawsze wprawiały ją w zachwyt. Dopiero jednak dziś poczuła, że mogłaby tam stanąć wraz z siostrami i tańczyć do utraty tchu. W całym ciele wibrowała melodia, a nuty niczym krew krążyły w krwiobiegu. Kiedy dziecko zaśpiewało uśpioną od lat melodię, serca wszystkich na chwilę się zatrzymały. Nikt w historii klanu nie zrobił takiego wrażenia jak ona dziś. To było dla niej niezwykle przyjemne uczucie. Cieszyła się, że wywołuje takie poruszenie wśród innych osób. Czuła, że ma w sobie potężną moc, która mogłaby sprawić, by ich serca stanęły już na zawsze. Ale nie chciała tego. Marzyła, by jej głos doprowadzał innych do ekstazy, a nie pozbawiał ich życia.

Panna obejmuje wzrokiem uczestników święta leżących wokół ogniska, otulonych kokonem snu. Delikatnie się uśmiecha, przepełniona dumą i satysfakcją. Nikt tak naprawdę nie wie, dlaczego właśnie dziś zaśpiewała. Czemu ten dzień był tak wyjątkowy, że z jej ust popłynęła magiczna pieśń. Ona też niedługo o tym zapomni. Ale jeszcze nie teraz.

W trakcie tańca sióstr przymyka na chwilę powieki, pozwala porwać się czarowi chwili. I nagle jak żywy pojawia się przed nią obraz maleństwa w łóżeczku zmęczonego długotrwałym płaczem. Nie ma wokół nikogo, kto mógłby je utulić do snu. Rudowłosa panna pragnie je ukołysać, by poczuło się bezpieczne. Malec pozbawiony matczynej piersi bezradnie ssie kciuk. Raptem otwiera zapłakane oczęta. Ich piękno sprawia, że dziewczę zamiera w bezruchu. Niespodziewanie obraz znika i pozostawia za sobą uczucie niedosytu i przemożnej tęsknoty.

W tej chwili rodzi się w niej śpiew. Śpiew, którego nikt nigdy wcześniej nie słyszał. Dziewczynka chętnie oddałaby swój dar, by znowu zobaczyć kwilącego chłopca, ale wie, że to niemożliwe. Mimo wszystko nie podda się rozpaczy. Ma przeczucie, że pewnego dnia go odnajdzie. A on będzie na nią czekał.Rozdział 1

Zatopieni w muzyce

KOSTROMA

Za oknem jest szaro i ponuro. Nie mogłam wybudzić się ze snu. Kłębiące się leniwie chmury nie napawały optymizmem. Jedyne, o czym marzyłam, to otulić się kołdrą i zapomnieć, że rzeczywistość wzywa mnie do siebie. Gdybym żyła jak moje ciotki, nikt by mnie przed dwunastą nie wyrzucił z łóżka. Wybory jednak, jakich dokonałam, wymagały wyrzeczeń, takich jak chociażby wstawanie przed szóstą rano. Mimo że natura się buntowała, a ciało trzymane grawitacją nie chciało się ruszyć, dokonałam niemożliwego i wstałam z łóżka.

Dzień w Poradni Prawnej, ku mojemu rozczarowaniu, sam się nie rozpocznie. Uśmiechnęłam się na wspomnienie wczorajszego wieczoru z muzyką, która mimowolnie wywołuje u mnie dreszcze. Ten głos właściwie nie powinien mi się podobać, a jednak zaczarował mnie i pochłonął bez reszty. Pomimo zmęczenia wstałam i doprowadziłam się do porządku. Zamiast pokusić się o magiczne sztuczki w celu poprawienia swojej urody, wykorzystałam wszystkie środki, jakie zaoferowała mi współczesność. Ta sytuacja wywoływała gromki śmiech u ciotek, które po metamorfozie wyglądały inaczej.

Dzięki naszym magicznym umiejętnościom z łatwością możemy poprawić naszą urodę. Potrafimy być młodsze, ładniejsze i bardziej powabne. Albo odwrotnie, jeśli zachodzi taka potrzeba. Ja jednak, z uporem maniaka, obstawałam przy swoim naturalnym wyglądzie, w pełni go akceptując. Nie chciałam w lustrze widzieć kogoś, kim nie jestem. Cóż, nikt nie powiedział, że muszę być taka jak reszta wiedźm. Miałam swoje zdanie i swoją niezależność.

Odkąd pamiętam, wyróżniałam się buntowniczą naturą. Pomimo usilnych starań kobiet z klanu, by mnie zmienić, zawsze szłam własną ścieżką. Byłam nierozerwalnie związana z ciotkami, ale jednocześnie stałam gdzieś obok. Do obrazu całości mojej niepokornej natury można dołożyć przyjaźń z najstarszym znanym mi wampirem, Ludisem. Przyjaźń, która zupełnie nie pasowała do zwyczajów panujących w naszej wspólnocie.

Moje życie było złożone z puzzli, których elementy pochodziły z różnych opakowań. Nie przeszkadzało mi to. Wszystko stanowiło część mnie i nie zamierzałam się temu przeciwstawiać poprzez wybór tylko jednej drogi postępowania.

Ciotki. Kochane, szalone, embrionalnie ze sobą związane. Każda mogła być moją matką. Która z nich nosiła mnie pod sercem? Nie miało to dla mnie już żadnego znaczenia. Wiedźmy po pierwszym roku życia wychowywane były razem przez ciotki, czyli starsze czarownice. Żadna z nas nie wiedziała, czy jej rodzoną matką jest któraś z nich, czy ktoś spoza klanu, w ramach corocznej wymiany. Mimo to wszystkie byłyśmy dla siebie jak siostry, złączone na zawsze przez gen, który decydował o tym, kim jesteśmy.

Władzę nad nami wszystkimi sprawowała Rada Starszych, złożona z samych doświadczonych wiekiem czarownic, oraz Naczelna, Drawena, mająca decydujący głos we wszelkich sporach wewnątrz Rady.

Ojcowie i mężowie wiedźm nie brali czynnego udziału w procesie wychowania przyszłych pokoleń. Zawsze stali gdzieś z boku i nie wtrącali się w sprawy klanu. Wszystkie jednak miałyśmy świadomość, że bez nich byśmy nie powstały. To oni przekazywali nam magiczny gen. Musiałyśmy tylko nauczyć się radzić sobie bez ich obecności w naszym życiu.

Tego męskiego pierwiastka zawsze mi brakowało. Zazdrościłam koleżankom w szkole więzi z ojcem, która była dla nich tak oczywista. Marzyłam o tym, żeby spojrzeć na świat z perspektywy, jaką tylko mężczyzna może przekazać swojemu dziecku.

Wszystko się zmieniło, kiedy w moim życiu pojawił się Ludis. Dzięki swojemu nadzwyczajnemu zmysłowi powonienia znalazłam starą chatkę w głębi lasu, którą zamieszkiwał wampir. Każda z nas, wiedźm, umie zlokalizować te stworzenia z dużej odległości, ale ja miałam większą motywację oraz wyjątkowy talent do odnajdywania innych. Od małego uczono mnie, jak rozpoznawać zagrożenia czyhające na naszą osadę, a wampiry stanowiły dla nas – zaraz po innych nieprzyjaznych wiedźmach – największe zagrożenie.

Kiedy trafiłam na to stare, prehistoryczne indywiduum, nie potrafiłam się go pozbyć. Czułam, że różni się od swoich pobratymców. Wbrew woli ciotek rozpoczęłam tę niełatwą znajomość, która z biegiem lat przerodziła się w przyjaźń i oddanie. Czarownice w końcu zaakceptowały moją niesforną zadziorność i pozwoliły mi na cotygodniowe spotkania, przekonując się, że Ludis nie stanowi zagrożenia dla żadnej z nas.

Początki jednak były bardzo trudne. Ludis przez dziesięciolecia nie wychodził ze swojej nory. Wykorzystywał do tego niezwykłą wampirzą umiejętność, jaką była zdolność samouśpienia, czyli hibernacji.

Miałam dwanaście lat, kiedy stanęłam mu na drodze. Niestety nie dane mi było obudzić go od razu. Nawoływania, pukanie i krzyki nie wystarczyły, by wyrwać go ze snu. Dopiero mój magiczny śpiew sprawił, że otworzył oczy. Mimo to nie opuszczał swojego miejsca, chociaż wiedziałam, że już nie śpi. Opowiadałam mu o sobie, o ciotkach, o marzeniach, o wszystkim, co bolało i co sprawiało radość. Zastanawiam się dzisiaj, czemu wtedy nie uciekł, tylko cierpliwie znosił moje dziecięce zwierzenia, upór i infantylność. Koszmar dla każdego szanującego się wampira. A jednak kontakt z dzieckiem, tak innym od reszty, poruszył jego smutne serce. I za to kochałam go najbardziej.

Przeciągnęłam się. Wystarczy tego wspominania i leniuchowania, przecież ludzie na mnie czekają wraz ze swoimi przyziemnymi problemami. A ja byłam tu właśnie dla nich.

DAWID

Ranki zawsze są okropne. Kac męczył mnie od szóstej rano. Uśmiechnąłem się na wspomnienie wczorajszej imprezy. Jak zwykle było nieprzyzwoicie dużo alkoholu, narkotyków i pięknych dziewczyn. Wymarzony raj każdego muzyka, czyż nie? Dla takich chwil się żyje. Dzisiejsza lekka niedyspozycja mi tego nie zniszczy.

– Marzyłeś o tym, przyjacielu! – krzyknąłem. – A kto powiedział, że marzenia się nie spełniają?

Mój nowy klip znów znalazł się na pierwszym miejscu list przebojów. Który to już raz na przestrzeni tych magicznych trzech lat? Czwarty? Kto by to liczył. Każda płyta po kilku tygodniach pokrywała się platyną.

Pamiętam, jak z ziomkami graliśmy na Krakowskim Przedmieściu. I gdy nas przeganiali jak bezdomne psy za zakłócanie spokoju. A dziś? Jestem królem życia! Do tego zostałem stworzony! Te marne dwadzieścia parę lat to niezbyt długi czas czekania na sukces, który musiał w końcu nadejść.

A jednak jak natrętna mucha przemknęła przez głowę myśl: „Zabijasz się, dzień po dniu”.

– Czy ja nie potrafię cieszyć się tym, co mam? Jestem szczęśliwy, do cholery! – wrzasnąłem, kopiąc kosz na śmieci, czym obudziłem dwie śliczne blondyneczki śpiące w moim łóżku.

– Co się stało? Czemu jest tak głośno? – jęknęła jedna z nich.

– Przeszkadza wam hałas?! To zmywajcie się stąd! – Otworzyłem drzwi, żeby sobie poszły. Chciałem być już sam.

Kac kacem, ale nadszedł czas, by doprowadzić się do porządku. Muszę łyknąć tabletkę na kaca i pędzić do studia. Uwielbiałem imprezować, ale to muzyka była całym moim życiem. Trzeba jeszcze podszlifować kawałek, nad którym pracowałem od tygodnia. Musiałem przemyśleć, czy to brzmienie jest dość mocne, a przekaz taki, jak trzeba. Każdy mój utwór miał być arcydziełem i docierać głęboko do świadomości. Nie interesowały mnie tandetne piosenki dla mas. Jeśli perfekcjonizm to grzech, niech zostanę potępiony. Moi fani zasługiwali na to, co najlepsze, czyli na miłość, którą im przekazywałem przez moją twórczość.

To w sumie jedyna miłość, jaką znałem. Nigdy nie spotkałem swoich rodziców: wychowałem się w domu dziecka, a potem na ulicy. To muzyka wyrwała mnie ze szponów nędzy i beznadziei. Obiecałem sobie, że nigdy już nie wrócę tam, gdzie zaczynałem. Ale też nigdy nie zapomnę…

Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Gorące osiemnastki z fochem na twarzach opuściły mój dom. Zapewne nie wrócą. Nie szkodzi, przyjdą następne. Wieczorem znów będzie się działo. Wystarczy, że pstryknę palcami, i każda jest moja. Zabójcza mieszanka: młody, przystojny chłopak z gitarą. Do tego jeszcze gwiazda estrady. Która się temu oprze?

Dzwonek smartfona wytrącił mnie z zamyślenia.

– Już późno, stary! Zwijaj się z domu, czekamy na ciebie. Płyta sama się nie nagra – wołał Stefan, basista naszego zespołu. – Podjedź po Bartka i Krystiana, pochwal się nową bryką! Będę czekać pod studiem.

– Na kacu nie będę prowadził! – wrzasnąłem do słuchawki.

– Daj spokój, psy też słuchają naszej muzy. Ale Dejwid, niech cię szlag, za dużo pijesz!

Stefan jak zwykle lubił oceniać moje postępowanie, bo sam od wielu lat stronił od tak łatwo dostępnych używek.

– Człowiek musi się zresetować – broniłem się.

– Zresetujesz się po śmierci, brachu. Weź się za siebie, bo nie chcę szukać nowego wokalu. Zrozumiano?

Głos kolegi brzmiał jak kolejna ojcowska reprymenda. Uśmiechnąłem się, bo w naszym zespole każdy czasem bawił się w rodzica, by utemperować niesfornego młodzieniaszka.

– Dobra, dobra, już się ubieram.

Dzień minął bardzo szybko. Tasmanian Diavoli, nasz zespół, jak zwykle dał z siebie wszystko. Razem stanowiliśmy niezły team. Muzykę mieliśmy we krwi, czuliśmy ją każdym zmysłem. Żyły wypełnione były brzmieniami, które zastępowały czerwone krwinki. Nigdy nie mieliśmy dość. Studio opuszczaliśmy zwykle późnym wieczorem, wykończeni, ale szczęśliwi. Z chłopakami poznaliśmy się w bidulu, ulepieni z tej samej gliny, zawsze trzymaliśmy się razem i marzyliśmy o wielkiej sławie. Aż nadszedł nareszcie nasz czas.

Pędziłem moim czerwonym diabłem do domu. Uwielbiałem samotne powroty, mogłem wtedy rozwinąć prędkość bez obaw, że któryś z chłopaków zacznie panikować. Nie przeszkadzały mi długie dojazdy do Krakowa. Najbardziej męczące były godziny, w których nie miałem nic do roboty. Bezczynne gapienie się w telewizor wpędzało mnie w depresję. Unikałem tego jak ognia. Kiedy nie nagrywałem, pisałem teksty do piosenek. W głowie ciągle miałem nowe pomysły. A gdy nie pisałem, słuchałem tych wielkich, którzy byli przede mną: The Doors, Iron Maiden, Metallica, Led Zeppelin, Pink Floyd i wielu innych mniej lub bardziej znanych. Bogowie sceny! Pewnego dnia będę jednym z nich. Muzyka to moja jedyna i największa miłość. Bez niej byłbym martwy.

Kiedyś – podczas jednego z wywiadów – jakiś dziennikarzyna zapytał mnie o życie osobiste: kobietę, dom, rodzinę. Moją odpowiedź potem wielokrotnie cytowano w sieci: „Moja żona to scena, moje dzieci to nuty, a rodzina to Diavoli”.

Kobiety to niepotrzebne komplikacje. Wiązanie się z kimkolwiek nie wchodziło w grę. Nie potrzebowałem nikogo poza muzyką, braćmi z zespołu i fanami. To mi wystarczało. Kochałem koncerty. Falowanie tłumów słuchających naszych dźwięków, skandowanie mojego imienia przez stęsknionych wielbicieli. Koncerty, pomimo iż męczyły, dawały kopa energii, o którym nie śniło się zwykłym śmiertelnikom. Kolejne miasta, kolejne szaleństwa na scenie i melodia przepływająca przez żyły, gorąca jak krew. Czego można pragnąć bardziej? Co może cieszyć intensywniej?

KOSTROMA

W drodze do biura zatopiłam się w dźwiękach mojej ulubionej kapeli rockowej. W pracy zajmowałam się udzielaniem porad prawnych ludziom, których nie stać było na adwokata z górnej półki. Nie zarabiałam w tej pracy kokosów, ale nie narzekałam.

Od stuleci my, wiedźmy, pomagałyśmy ludziom. Zwykle pomoc dotyczyła spraw związanych ze zdrowiem i przepowiadaniem przyszłości. Ciotki układały tarota, zaparzały ziółka, czytały z ręki, sprzedawały amulety, przeganiały złe uroki, odbierały porody, pracowały jako pielęgniarki w szpitalu i tak dalej. Moje wsparcie polegało na odnajdywaniu drogi w galimatiasie przepisów prawnych. Najliczniej spotykanymi klientami były matki, bite żony, wykorzystywani pracownicy czy zdesperowane ofiary oszustów albo parabanków. Ciotki śmiały się, kiedy zdecydowałam się pójść na prawo, a gdy udało mi się je skończyć, twierdziły, że to pewnie przez uroki rzucane na wykładowców. Cóż, prawie tego nie robiłam… Prawie.

Rzeczywiście, jak każda z nas potrafiłam wpływać na innych. Czasem wystarczył uśmiech albo spojrzenie i sędzia dziwnym trafem podejmował dobrą decyzję, uznając, że moje argumenty są bardziej przekonujące. Adwokaci w drogich i eleganckich garniturach omijali mnie szerokim łukiem na salach sądowych, podświadomie czując, że lepiej nie stawać po przeciwnej stronie barykady. Na szczęście dla nich moi oponenci nigdy nie jeździli czymś lepszym niż zdezelowany ford, a ich marni prawnicy musieli przełykać gorzką pigułkę niepowodzenia w starciu ze mną. Lubiłam myśleć, że to dzięki sile moich argumentów, ewentualnie siniakom moich klientek, ale cóż. Prawda zawsze leży gdzieś pośrodku.

Dzień zapowiadał się ciekawie. Walczyłam dziś w sądzie o wyłączne prawo mojej klientki do opieki nad dziećmi, alimenty i ograniczenie praw rodzicielskich ojcu, który niestety nie zasługiwał na to miano. Czasem się zastanawiałam, skąd w ludziach tyle zła. Pukanie do drzwi wyrwało mnie z zamyślenia.

– Proszę wejść – oznajmiłam na tyle głośno, żeby mnie usłyszano.

– Dzień dobry, pani mecenas – odparła nieśmiało pani Barbara.

– Jak nastrój, pani Basiu? – Uśmiechnęłam się do niej ciepło.

– Czego się pani spodziewa? Boję się, że nie uda nam się temu bydlakowi odebrać dzieci.

– Pani Basiu, proszę się uspokoić. Po co ja tutaj jestem? Po to, by pani pomóc, prawda? Nie wzięłabym tej sprawy, gdybym nie była przekonana, że dam radę. – Starałam się, by ton mojego głosu nastrajał optymistycznie.

– Myślałam, że ma pani obowiązek brać wszystko, co szef każe.

– Niekoniecznie. Proszę pamiętać, że zawsze można dojść do porozumienia. Robię tak, jeśli do końca nie wierzę, czy klient mówi prawdę. Polubowne łagodzenie sporów to moja specjalność. Ale nie w tym przypadku. O panią i dzieci będę walczyć do utraty tchu. Zrozumiano? – Położyłam dłoń na ręce przestraszonej rozmówczyni.

– Tak jest, pani kapitan!

Wreszcie na twarzy pani Barbary zobaczyłam chwilową ulgę.

– Damy czadu! Ten drań nigdy nie dotknie pani córeczki! – krzyknęłam.

– Ani synka! – zawtórował mi głos pani Basi.

Ponura atmosfera rozpłynęła się w okamgnieniu. Moja magia znów zadziałała i nastrój dumnej matki dwojga pociech zmienił się diametralnie. Pozbyła się strachu i nabrała nadziei, że wszystko skończy się po naszej myśli. Ja nie miałam wątpliwości, że sprawa nie jest tak prosta i oczywista, jak wskazywał mój uspokajający ton. Ale klient nie musi wiedzieć wszystkiego. Pani Barbarze potrzebny był teraz spokój i opanowanie. Dla niej i dla dzieci strach miał się wreszcie zakończyć. A ja byłam tu po to, żeby tak się stało.

Kilka godzin później sprawa dobiegła końca. Klientka dostała wszystko, czego chciała, choć przekleństwa eksmęża na sali sądowej będą się jej kołatać po głowie długie miesiące. Ale i one pewnego dnia pójdą w zapomnienie.

Kolejny dzień i uśmiech na czyjejś twarzy pomieszany z wdzięcznością. Za to kochałam tę pracę. Właśnie po to kiedyś zostałyśmy powołane do życia. Aby pomagać tym, którzy nie potrafią znaleźć ramienia, na którym mogliby się oprzeć. Nasz klan był pomieszany z klanem pochodzącym z innej części naszego kontynentu. Kilkanaście wiedźm pod wodzą Naczelnej opuściło swoje siedziby, aby osiedlić się na wschodzie Europy. W Polsce trafiły na nasz słowiański tabor czarownic. Wiedźmy od razu znalazły wspólny język i razem podjęły decyzję o zawiązaniu paktu i stworzeniu nowego klanu.

Zwyczaj mieszania się klanów nie był odosobniony, ale zazwyczaj polegało to na tym, że dzieci oddawano sobie nawzajem na wychowanie. Zmieszanie się zaś dwóch tak różnych rodów było niespotykane, mimo to czarownice nie miały wątpliwości, że czynią słusznie. Istniejemy w takiej formie za sprawą silnego PRZECZUCIA naszych założycielek. Czaru, którego nie dało się zignorować. Pchające nas do określonego działania, bez patrzenia na konsekwencje, które przeważnie okazują się dla nas przychylne. Ludzie nazywają to szóstym zmysłem. U wiedźm to niezwykle ważny element magii.

Dlaczego czarownice wybrały chłodną wschodnią Europę zamiast ciepłych regionów, z których pochodziły? Podejrzewam, że chodziło o słabszą płodność tamtejszych kobiet. Coraz mniej genów odpowiedzialnych za naszą wyjątkowość przekazywano dalej. Dziewczynki rodzące się bez nadzwyczajnych zdolności musiały być powodem do zmartwień tamtejszego klanu. Ich decyzja o opuszczeniu ojczyzny nie należała do łatwych, ale okazało się, że zmieszanie naszych genów to najlepszy możliwy pomysł, ponieważ wiedźmy stały się o niebo silniejsze. Nasze moce osiągnęły niespotykaną dotąd skalę. Mogłyśmy czynić wiele dobrego, ludzie zamieszkujący nasze okolice byli zdrowsi, spokojniejsi i szczęśliwsi.

Moje imię pochodzi od słowiańskiej bogini wiosny i płodności – Kostromy. Zwykle posługuję się końcówką imienia: Roma. Pełne imię znane jest przede wszystkim wśród lokalnej społeczności – mojego własnego plemienia. Mam trzydzieści pięć lat, najwyższy czas, żeby zasłużyć na swoje imię i zacząć rodzić kolejne pokolenia wiedźm. Ciotki patrzyły na mnie coraz bardziej natarczywym wzrokiem, oczekując, że wreszcie spełnię swoje powinności i urodzę przynajmniej kilkoro dzieci.

Czarownice dłużej zachowywały młodość i płodność, ale nie można kusić losu. Każde z moich przyszłych dzieci miało swoją rolę do spełnienia, dlatego nadmiernego odsuwania momentu zamążpójścia nie odbierano pozytywnie. Tyle że było mi nie po drodze z dziećmi. Nie chciałam się wiązać z żadnym mężczyzną w naszej społeczności, znałam aż za dobrze wszystkie ich słabości i wady. Wychowywana wspólnie wśród potomstwa naszego rodu traktowałam ich bardziej jak braci niż kandydatów na męża. Żaden z nich nie wzbudzał we mnie romantycznych uczuć. Małżeństwo zaś zawierane bez miłości tylko po to, żeby urodzić dzieci, których i tak nie będę mogła przy sobie zatrzymać, stało się dla mnie przerażającą wizją. Ciotki oczywiście nie rozumiały mojego podejścia. Każda traktowała swojego partnera jak bank z drogocennym nasieniem, a nie czułego kochanka. Często mawiały: „Mamy cel przyświecający nam wszystkim. To pomaganie innym i roznoszenie naszego daru potrzebującym. Miłostki są dla zwykłych ludzi, a my jesteśmy wiedźmami”.

W końcu Rada Starszych zdecydowała. Równo za rok muszę wybrać przyszłego męża i zacząć spełniać święty obowiązek czarownicy. Dość czekania i kompromisów. Miałam rok, żeby pogodzić się z tą sytuacją. Drżałam na myśl, że nie uda mi się tego zrobić, ale jakie inne miałam wyjście?

DAWID

Właśnie dzwonił manager. Kolejny koncert ma się odbyć na Torwarze. Świetnie, trzeba się przygotować do trasy koncertowej promującej nowy album. Płyta już trafiła do sklepów, a kilkadziesiąt milionów odtworzeń na YouTubie było zapowiedzią, że znów okryje się platyną.

Listopad. Buro za oknem. Ani to zima, ani to jesień. Kiedyś o tej porze rzucaliśmy się z dzieciakami śnieżkami, a dziś śnieg tylko w górach, choć i tak nie zawsze. Tęskniłem za bielą za oknem, za wyścigami sankami z chłopakami, za szaleństwami na łyżwach. Nigdy nie mogliśmy usiedzieć na miejscu. Wzajemne towarzystwo musiało nam zastąpić nasze rodziny. Czy miałem pretensje do starych, że mnie zostawili? Oczywiście. Jak byłem dzieckiem, tęskniłem za nimi, naiwnie czekając, aż pewnego dnia zjawią się, wezmą mnie do siebie i już zawsze będziemy szczęśliwą rodziną jak z reklamy. Nikt nigdy nie przyszedł po mnie, a i mój urok osobisty nie zdał się tu na nic. Czarne oczy po włoskim ojcu odstraszały błękitnookich Słowian. Może jeszcze ten wiecznie zawzięty wyraz twarzy, jakbym od małego buntował się przeciwko całemu światu.

Matka zostawiła mnie w szpitalu zaraz po urodzeniu. Nie pasowałem do jej perfekcyjnego życia. Byłem zapewne żywym dowodem na burzliwy romans za granicą. W domu miała męża, dzieci, nie nadawałem się do jej świata. Mąż może wybaczył zdradę, ale obcego bachora już nie zaakceptował. Dał mi tyle czasu, żebym mógł się urodzić, kilka miesięcy w łonie i tyle. Moja matka ma czego żałować – miałaby syna, słynnego muzyka, powód do dumy i niedzielnych ploteczek. A może nie byłbym dziś tym, kim jestem, jeśli od samego początku nie musiałbym walczyć o przetrwanie.

Otrząsnąłem się z przykrych myśli. Kobiety już takie są, nie warto wracać myślami do tego, co kieruje ich egoistycznym zachowaniem. Nie są warte telefonu, uwagi czy łez. Teraz był mój czas. Mogłem się skupić na muzyce, fanach, koncertach, płytach, sławie i pieniądzach. Na wszystkim, o czym marzyłem całe swoje żałosne, poprzednie życie. Nagle zadzwonił telefon.

– Dawid, musisz przyjechać do studia – powiedział nasz agent. – Myślę nad wydaniem płyty koncertowej z nowej trasy. To będzie strzał w dziesiątkę. Potrzebuję twojej współpracy z fanami, wspólnego śpiewania itede, itepe. Dacie radę namówić swoich wielbicieli do większego czadu na koncertach?

– Kto jak nie my, szefie? – odparłem podekscytowany. – Dla ciebie wszystko!

Witek Nowacki to był dobry wybór. Młody, ambitny manager z pomysłami. Uwierzył w nas, kiedy pewnego słonecznego dnia przystanął na Krakowskim Przedmieściu, gdy dawaliśmy z siebie wszystko za drobniaki zbierane do kapelusza. Wyczuł nasz potencjał, dał szansę i wypromował w ekstremalnie krótkim czasie. Publika czekała na nasze pojawienie się, jakby wreszcie jakaś rockowa nisza została zapełniona.

W ciągu paru lat staliśmy się najbardziej popularnym zespołem w kraju, z ogromną szansą na karierę międzynarodową. Może wygrana przyszłorocznej Eurowizji otworzy nam szeroko drzwi na świat. To i tak była kwestia czasu. Nagrywaliśmy piosenki po polsku, angielsku oraz z szacunku do moich korzeni – po włosku. Część mnie wierzyła, że pewnego dnia ojciec rozpozna siebie we mnie i nawiąże ze mną kontakt. Marzenia ściętej głowy, ale kto mi zabroni.

Parę lat temu miałem silną potrzebę nauczyć się włoskiego, co okazało się świetnym pomysłem. Melodia tego języka trafiała wprost do mojej duszy, mój talent zadziwiał nauczycieli, a nawet rodowitych Włochów. Wiedziałem, że matka poznała ojca w Toskanii. Może był kelnerem w hotelu, barmanem albo właścicielem oliwnego gaju. Próbowałem sobie wyobrazić jego czarne oczy, które po nim odziedziczyłem. Nie dostałem jego nazwiska, choć dałbym wszystko, żeby móc je nosić.

Ojciec musiał być przystojnym mężczyzną, widywałem jego twarz codziennie w lustrze. Pielęgniarki i położne, do których dotarłem, kiedy rozpocząłem poszukiwania moich rodziców, podzieliły się ze mną kilkoma bladymi wspomnieniami o matce. Podobno była piękna, wyniosła, o długich blond włosach i wyzywającym spojrzeniu. Dostałem imię po tym, który dał mi życie, wykrzyczane w bólach porodowych wraz z przekleństwami: „Davide!”. Otrzymałem imię po nim, choć on najprawdopodobniej nawet nie wiedział o moim istnieniu. Całe moje dziedzictwo to parę wspomnień kilku osób ze szpitala Ujastek w Krakowie.

Czemu zawracałem sobie głowę przeszłością, na którą nie miałem żadnego wpływu? Mam sławę, pieniądze, rzeszę wielbicieli, tysiące chętnych kobiet, a płaczę jak dzieciak do mamy i taty. Żałosne.

Skierowałem myśli na przyjemniejsze tory. Już za dwa tygodnie pierwszy koncert po miesiącach nagrywania w zamkniętym studiu. Nie mogłem się doczekać Torwaru. Kochałem Kraków, moje miasto, ale sława wymaga poświęceń. Trzeba występować wszędzie, gdzie to możliwe. Może niedługo Paryż, Rzym, Los Angeles, Tokio. „Dawid” będzie skandowane we wszystkich językach świata. Tasmańskie Diabły rozsławią Polskę w każdym zakątku uniwersum. Przyszłość to my. Przyszłość to ja.

KOSTROMA

Tasmanian Diavoli to moja słabość. Muszę przyznać, że gdyby nie ich muzyka, dawno poddałabym się przygnębieniu. Wprawdzie pomaganie ludziom daje wiele satysfakcji, ale nie zastąpi własnego szczęśliwego życia. Kiedy zamykałam oczy i słyszałam głos wokalisty, za każdym razem przechodziły mnie dreszcze. Jego czarne oczy patrzące na mnie z ekranu smartfona przyciągały jak magnes. Nic na to nie poradzę, to silniejsze ode mnie.

Ciotki śmiały się z mojego zauroczenia: pomału dobijam do czterdziestki, a uganiam się za dwudziestoletnimi „szarpidrutami”. Czyżby dopadł mnie wcześniejszy kryzys wieku średniego? Wiedźma kochająca rocka. Rzeczywiście brzmi zabawnie. Brakuje jeszcze czarnego kota, miotły i mogę lecieć na sabat czarownic. Ale kto nie ma swojej pięty Achillesa? Moja to gorący Dawid na scenie i jego kocia muzyka. Inne czarownice szydełkują. Nie mam zamiaru przejmować się uwagami ciotek i śmiechem Wery – mojej siostry. Wiem, że i ona do idealnych nie należy. Ale kochamy się nawzajem i akceptujemy. Myślę, że Wera może nawet podziwia mój upór i determinację w stawianiu na swoim. Nie wybrałam dla siebie popularnego wśród wiedźm zawodu: nie zostałam pielęgniarką, położną ani nawet nauczycielką w przedszkolu. Wolę być prawnikiem od spraw beznadziejnych. A także fanką rocka po godzinach. I tak w końcu pewnego dnia zostanę kolejną ciotką wychowującą nie swoje młode, jak przystało na odpowiedzialną czarownicę. Czemu przedtem nie mogę nacieszyć się życiem?

A może poszukać miłości poza obrębem klanu? Zakochać się, jak przystało na młodą jeszcze babkę, choćby na chwilę poczuć ten smak, zanim zastąpią go święte obowiązki i powinności wobec mojego gatunku. Mam rok, żeby jeszcze pożyć.

Jak na razie żaden z mężczyzn spotykanych w codziennym życiu nie zawrócił mi w głowie. Czarne oczy Dawida chyba będą musiały wystarczyć. Było ze mną gorzej, niż myślałam. Nie ma nic bardziej żałosnego od wzdychania do gwiazdy estrady, która nawet nie wie o twoim istnieniu. Ale to nic. Puściłam kolejny utwór na YouTubie. Nowy singiel, nowe dźwięki, ten sam cudowny głos. Nie trzeba mi nic więcej…

Z rozmarzenia wyrwał mnie głos siostry, która wparowała do biura jak zwykle bez pukania:

– Mam coś dla ciebie, wiedźmo!

Wera jak zawsze przechodziła od razu do sedna.

– Czego chcesz, pomiocie szatana?

– Tak się witasz z siostrą? „Pomiocie szatana”? Nie wstyd ci? – Siostra pogroziła mi palcem przed nosem, uśmiechając się zawadiacko.

– No jakoś nie, przepraszam. Myślałam, że lubisz, kiedy szczerze mówię o swoich uczuciach… – odpowiedziałam z miną niewiniątka.

– No tak, miłośniczka Diavoli. Szatan to nie Lucyfer z serialu, siostrzyczko. – Rozejrzała się pobieżnie po moim biurze, udając, że szuka czegoś ciekawego w opasłych kodeksach, które złowieszczo spoglądały z uginających się półek.

– Dobrze, już dobrze. Co za sprawa niecierpiąca zwłoki przygnała cię do mojego biura?

Nie przepadałam, gdy ktokolwiek zakłócał mi spokój w kancelarii, gdzie walały się prywatne akta moich klientów. Nawet siostrze nie dałabym do nich dostępu. Tajemnica adwokacka była dla mnie świętością.

– Roma, upolowałam dla nas bilety na koncert. Diabły Tasmańskie. A teraz powiedz, jak bardzo mnie kochasz…

Jej słowa sprawiły, że zapomniałam o bożym świecie.

– Mówisz poważnie?! – wykrzyknęłam. Nie udało mi się dostać biletów za rozsądną cenę i, chcąc nie chcąc, musiałam zrezygnować, a tu taka niespodzianka.

– Jak najbardziej. Odpędź smuteczki, piętnastego grudnia jedziemy na koncert na warszawski Torwar. Tylko my i rock’n’roll, baby! Już, przestań się mazać.

Idiotyczne, ale naprawdę się rozpłakałam. Wera wiedziała, jak bardzo chciałam iść na koncert Diabłów. Ale bilety albo były nie do zdobycia, albo ich ceny przerażały. Większa część moich dochodów trafiała do kasy naszego zgromadzenia, a i tak zarobki w Poradni nie były zbyt wysokie. Szczerze mówiąc, nigdy nie narzekałam na zbyt ciężki portfel. Nie chciałam opuścić tego koncertu, zwłaszcza że mieszkaliśmy tak blisko Warszawy. Niestety, nie miałam wyjścia i musiałam się poddać. A tu Wera zdobyła bilety! Nie wiem, jak się jej to udało. Może wdzięczny pacjent… Nie miało to znaczenia. Kochałam dziś siostrę bardziej niż kiedykolwiek! Płakałam w jej ramionach jak dziecko, bo ze szczęścia nie mogłam się opanować. To niewiarygodne, jak taka mała rzecz potrafiła wywrócić mój nastrój do góry nogami.

– Jedziemy na koncert szarpidrutów z Krakowa! Zobaczę tego boskiego pół-Włocha na własne oczy! Życie jest piękne! – krzyczałam tak jeszcze długo w zamkniętym biurze kancelarii.

DAWID

Dobór stroju na koncert to długie godziny przemyśleń zarówno moich, chłopaków, jak i sztabu stylistów. Musi być prowokacyjny, ale jednocześnie seksowny. To ukłon w stronę żeńskiej części populacji, choć pewnie nie tylko. Image sceniczny jest ogromnie ważny do budowy wizerunku, który musi konsekwentnie współgrać z tym, co śpiewamy i dla jakiej publiczności. Poprawność polityczna była zabroniona, a każdy detal miał znaczenie. Często ubieraliśmy się podobnie, aby podkreślić zespołową jedność i harmonię.

Przeglądałem się w lustrze: sylwetka na medal, przylizane czarne włosy, umalowane oczy. Co tu dużo ukrywać, jestem po prostu doskonały. To czemu nikt cię nie chciał w bidulu, smarkaczu? – głupia myśl przeszła mi przez głowę. Teraz każdy by mnie adoptował, czyż nie?

Szybka jazda, płaczące tłumy wielbicieli i lecimy na lotnisko. A tam znów błysk fleszy, fani i powrót do hotelu. Doprowadziłem się do porządku i dokończyłem przygotowania. Czas na Torwar. Mój pierwszy koncert po dłuższej przerwie. Tak bardzo tego potrzebowałem. Pełen adrenaliny zagrzewałem się jak przed meczem, wymieniając uściski z zespołem. Moimi ziomkami. Będziemy dawać czadu, trzeba rozgrzać tę zimną Warszawę. Kolejny raz na szczycie.

Wyszedłem na scenę. Był grudzień, więc chłód dawał się we znaki, ale to nie problem. Zaraz wszystkim będzie gorąco. Pot za chwilę zacznie mi ściekać między pośladki.

Wziąłem mikrofon do ręki i wrzeszczałem na całe gardło:

– Wasze diabły przyjechały do Warszawy! Chcecie posłuchać dobrej muzyki?

Słyszałem, jak tłum skanduje: „Taaaak! Kochamy cię, Dawid!”.

– Wedle życzenia, kochani. Dziś jako pierwszy wasz ulubiony kawałek z poprzedniej płyty: Sztorm nadchodzi.

Wystarczyło kilka chwil i tłum porwało szaleństwo. Zaśpiewałbym teraz Bogurodzicę i nikt nie byłby w stanie oderwać ode mnie wzroku, nikogo by to nawet nie zdziwiło. Szargałem już niejedną świętość na scenie. Rzuciłem między fanów bajecznie drogą kurtkę, niech ją rozerwą na strzępy. Za chwilę zacznie krążyć po internecie jak relikwia. Tak, bez wątpienia byłem dla nich bogiem. Stałem tu dla nich, a oni należeli do mnie. Tu i teraz. Przez żyły przepływały mi radość i spełnienie. Nic nie jest piękniejsze od tego uczucia.

Nagle poczułem coś dziwnego. Jakby tamto wrażenie się ulotniło. Na chwilę zostało zastąpione jakimś dziwnym… przyciąganiem? Nie mogłem się oprzeć, musiałem podejść bliżej. Wiercenie w głowie się wzmogło. Potrzeba, żeby zbliżyć się do drugiego końca sceny, była jak magnes. Coś było nie tak. Ale pchnięty ciekawością albo przyciąganiem kierowałem się w kierunku jego źródła. Darłem się na całe gardło, pot zalewał mi czoło, a jednak poszedłem wiedziony tajemniczym instynktem.

I nagle stanąłem jak wryty. Wśród tłumu zobaczyłem zielone oczy wpatrzone we mnie z niespotykaną intensywnością. Wokół twarzy falowały pukle czerwonych włosów, jakby każdy z nich stanowił odrębne stworzenie. Świat się zatrzymał. Patrzyłem na to nieziemskie zjawisko jak urzeczony. Śpiewałem, ale już nie pamiętam, czy miało to jakikolwiek sens. Czułem, jak ziemia trzęsła się pod moimi stopami, może to tysiące tańczących ludzi, a może świat zaczynał się rozpadać. Te ogromne zielone oczy… jakbym się w nich topił.

Krystian złapał mnie za ramię i pociągnął na drugi koniec sceny. Wszystko zniknęło i znów mogłem być sobą. Ponownie wyłem do mikrofonu, na nowo porwały mnie muzyka i szaleństwo. Piosenka za piosenką, taniec, prowokowanie tłumu do współpracy ze mną. Staliśmy się jednym ciałem: ja, zespół, scena i tysiące ludzi śpiewających wraz z nami. Jedno wielkie bijące muzyką serce.

Oczy zielone jak szmaragd. Wkrótce zapomnę. Na pewno.

KOSTROMA

Czy można określić koncert Tasmańskich Diabłów jednym zdaniem? Czy wystarczy dziesięć? Nie byłabym w stanie rzetelnie opisać emocji, bo ich spektrum odbierało mi dech na każde wspomnienie.

Przyszedł w końcu taki moment, kiedy osiągnęłam zenit wszystkich wrażeń. Nie mogąc się powstrzymać, uległam pierwotnemu instynktowi. Musiałam przywołać wokalistę, choć na chwilę wejść mu do głowy, na kilka sekund wejrzeć w te czarne oczy i się w nich zatopić. Na co w końcu dane jest mi być wiedźmą, jeśli nie dla kilku takich chwil egoistycznej przyjemności?

Przyciągnęłam go całą siłą woli, pomimo tłumów i zgiełku pchałam go do siebie. Opierał się, nie rozumiejąc, co się dzieje. Próbował coś śpiewać, ale nie współgrało to z muzyką. Gdy spojrzał na mnie, przepadł. Widziałam, jak stał się bezradny wobec mojej siły, a ja poczułam, jak ziemia osuwa mi się spod nóg. Miałam wrażenie, że prąd całego miasta połączył nasze spojrzenia. A może to kosmos właśnie eksplodował?

Kolana ugięły się pode mną, płuca zapomniały oddychać, a krew krążyć w żyłach. Starałam się sobie wytłumaczyć to, że skoro jestem zbudowana z magii, nie ma się co dziwić, że ziemia zadrżała na moje życzenie. Ale czy rzeczywiście tak było, że to ja wywołałam tę lawinę wrażeń? Nie miałam pewności. Im głębiej to analizowałam, tym bardziej uświadomiłam sobie, że było to coś innego, niezależnego od mojej woli. Nigdy nie czułam się podobnie, choć trwało to zbyt krótko. Nic nie trwa wiecznie, a świat musi toczyć się swoim utartym rytmem.

Po powrocie z Warszawy położyłam się zmęczona na kanapie w moim domku na obrzeżach naszej wioski. Budynek był mały, a ja dzieliłam go jeszcze z innymi siostrami. Raz na kilkanaście lat klan zmieniał miejsce naszego zamieszkania, przenosiliśmy się, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Ale te bagna stały się naszym domem na wiele lat. Czuliśmy się tu wreszcie jak u siebie i nie zamierzaliśmy w najbliższym czasie się wyprowadzać.

Tu też poznałam Ludisa. Kochałam go jak ojca. Kiedy jako dwunastolatka wtargnęłam na jego teren i wyrwałam z letargu, nie był szczęśliwy. Przeganiał mnie miesiącami, a ja, jak nieustępliwy natręt, przychodziłam nieproszona. Potrzebowałam go, a i on – do końca nie zdając sobie z tego sprawy – potrzebował mnie. W końcu przywykł do moich cotygodniowych wizyt i wbrew sobie zaczął ich wyczekiwać. Stary wampir i młodziutka wiedźma. Duet jakich mało.

Ludis wybudował chatkę na mokradłach, z dala od zabudowań, żeby ludzka krew go nie nęciła. Nie chciał już jej, postanowił zaprzeczyć swojemu jestestwu i wyrzec się pragnienia. Ponieważ nie mógł sam się unicestwić, wybrał życie pustelnika. Brak krwi powodował, że demon, który uczynił go wampirem, suszył się i kurczył – potrzebował krwi człowieka do tego, żeby żyć. A Ludis chciał go w sobie zagłodzić na śmierć. Demon nie poddawał się, czyniąc życie Ludisa trudnym do zniesienia i każdego dnia pozbawiając mężczyznę sił. Wbrew jednak jego życzeniu nieumarły wiedział, że ta istota nigdy w nim nie umrze. Tylko wiedźma albo inny wampir mogli pozbawić go życia.

Pewnego dnia, kiedy moje wizyty stały się regularne, poprosił, żebym skróciła jego cierpienia. Nie chciałam o tym słyszeć, choć żal mi było starego przyjaciela. Wiedziałam, że pozwalając mu żyć, pogłębiam jego smutek i beznadzieję, ale z przyczyn egoistycznych nie potrafiłam tego zrobić. I tak spotykaliśmy się regularnie jak para niespełnionych kochanków. Dawaliśmy sobie chwile zapomnienia. Ludis opowiadał mi o swoim ponad trzystuletnim życiu, o pragnieniu krwi i odwiecznej walce z samym sobą. Mówił o wydarzeniach i osobach, które go ukształtowały, o wampirach, które spotykał na swojej drodze, a także o kobiecie, którą kochał i która umarła w jego ramionach, gdy skończył się jej czas. Mówił o tęsknocie za najbliższymi, których stracił, o życiu, kiedy ich już nie było na świecie, o cierpieniu i samotności. I wreszcie o decyzji zamieszkania tu, z dala od wszystkich, i odejściu w zapomnienie.

– Czemu nie przemieniłeś swojej żony? – zapytałam kiedyś.

– To nie jest życie dla kobiety. Nigdy nie móc być matką albo pochować własne dziecko. Nie chciałem, by musiała przez to przechodzić. Ona była piękna, żywa, rumiana, a nie blada, bez życia, z zębami i pazurami jak u dzikiego zwierzęcia. Nie zrobiłbym tego żadnej kobiecie, nigdy! Niech ci nie przyjdzie do głowy prosić mnie o to! – krzyknął oburzony.

– Nie bój się, Ludis. Moje życie to życie wiedźmy. – Starałam się go delikatnie uspokoić. Niepokojące było to, że ostatnimi czasy denerwował się byle błahostką. – Zresztą moja krew nigdy nie przyjmie krwi demona, transfuzja by mnie zabiła. Nie słyszałam jeszcze o żadnej kobiecie, która została z sukcesem przemieniona. Jesteśmy, wydaje mi się, naturalnie odporne na wampiryzm.

– Na szczęście dla ciebie, moja droga. Twoje przeznaczenie to rodzić małe wiedźmy i być dla nich matką. Będziesz na pewno wspaniała! Mną, starym, opiekujesz się jak małym dzieckiem…

Ludis miał ponad trzysta lat, ale wyglądał znacznie młodziej. Wampiry starzały się wolniej. Ich linia życia przebiegała inaczej, nigdy do końca nie było wiadomo, czy są nieśmiertelne, czy ich czas się kończył samoistnie. Wampiry najczęściej ginęły w bratobójczych walkach albo z rąk wiedźm. Nie słyszałam wcześniej o takim, który by żył tak długo jak Ludis.

Jedynym jego marzeniem było pozostawienie po sobie spuścizny dla innego nieumarłego, który pozna wszystkie długo skrywane sekrety i odkrycia i posiądzie tę ogromną, przez lata gromadzoną wiedzę. Takiego, który będzie kontynuował dzieło starego krwiopijcy. Ludis chciał, żeby wampiry obywały się bez ludzkiej krwi, żeby demon w ich żyłach nie mógł już ich do tego zmuszać. Chciał znaleźć lek, który sprawi, że wystarczy im krew zwierząt, sztuczna krew lub inna substancja. Ciągle prowadził w swoim laboratorium różne eksperymenty, ale odpowiedź w dalszym ciągu pozostawała nieodkryta. Mądrość zaczerpnięta z tych niepowodzeń też stanowiła cenne źródło wiedzy. Znalezienie następcy powstrzymywało Ludisa przed samozniszczeniem. Zależało mu na tym, by był to ktoś, kto jest wart otrzymania tak cennego dziedzictwa.

Pewnego dnia zadałam mu pytanie:

– Jak masz zamiar znaleźć godnego następcę, siedząc tu, na pustkowiu, gdzie nikt o zdrowych zmysłach nie zagląda?

– Nie wiem, ale wierzę, że pewnego dnia to się wydarzy. Wtedy ty zakończysz moje życie i zaopiekujesz się moim spadkobiercą. Musisz mi to obiecać. – Spojrzał mi głęboko w oczy, próżno szukając potwierdzenia.

– Daj spokój, Ludis. Choćbyś bardzo chciał, nigdy cię nie skrzywdzę. Za bardzo cię kocham. – Pogłaskałam go czule po pomarszczonej ręce.

– Mam nadzieję, że kiedyś to zrobisz. – Z rezygnacją odwrócił się do mnie plecami, wyrywając z urazą dłoń.

I tak bez końca. Ale nie przejmowałam się tym. Będąc tu, na odludziu, nie miał praktycznie żadnych szans na spotkanie swojego następcy. Zresztą bez wiedzy Ludisa uczyniłam wokół kilka nieszkodliwych uroków, które odstraszały potencjalnych poszukiwaczy przygód od zapuszczania się w to odosobnione miejsce. Tak na wszelki wypadek.

Ludis się jednak nie poddawał. Pisał swoją książkę jak natchniony. Miała być instrukcją dla mnie, jak postępować z młodym wampirem, jak przez rok przygotować go do dorosłego życia. Śmiałam się z tego w duchu, ale jeśli dawało mu to ulgę albo nadzieję, niech pisze do woli. Wytyczne dla wiedźmy, jak wychować krwiopijcę. Dobre sobie. Stary, biedny Ludis. Ciotki złapałyby się za głowę.

Czarownice nienawidziły wampirów, bo to jedne z nielicznych stworzeń, które mogły je zabić. Lecz Ludis był inny. Miał w sobie dużo serca, miłości i dobroci. Dlatego ciotki pozwalały mi go odwiedzać. Wiedziały, że potrzebujemy siebie nawzajem, jednocześnie czując, że nasza przyjaźń jest ważna. Tyle że nie miały pojęcia dlaczego – właściwie ja też nie zdawałam sobie z tego sprawy. Odwieczna walka wampirów i wiedźm była oczywista, ale miłość? To coś zupełnie nie z tego świata. Ta relacja mogła dać nowy początek zmianom, z których wagi żadna z nas nie zdawała sobie jeszcze sprawy. Co wyniknie z tej naszej przyjaźni, któż to wie?