Orzeł Biały - ebook

DRAMATIS PERSONAE

BA­TA­LION „ORZEŁ BIA­ŁY”

PIE­CHO­TA

Ma­jor Ser­giusz „Orzeł” Orłow­ski

Sie­rżant Mo­ni­ka „Zdzi­ra” Fren­kiel

Sie­rżant Ewe­li­na „Runa” Wie­chuc­ka

Sie­rżant Mar­dok „Dzi­ki” Jary

Sze­re­go­wy Da­wid „Kta­ra” Zgud

ZBRO­JO­WIEC

Cho­rąży Da­riusz Sa­mul

SZPIEG

Cho­rąży Tho­mas „Fray­dey” Piat­ko­vsky

OKO

Sie­rżant Ma­te­usz „Wam­pir” Ga­dzi­ński

Plu­to­no­wa Zu­zan­na „Za­dra” Po­nia­tow­ska

PE­RUN (DZIK)

Ka­pi­tan Ma­riusz „Nia­nia” Kraw­czyk

Po­rucz­nik Ka­mil „Wolf” Tysz­kie­wicz

RU­JE­WIT (HU­SARZ)

Sie­rżant An­drzej „An­drus” Ja­ro­ta

Plu­to­no­wy Ma­riusz „Ja­strząb” Woj­te­czek

Plu­to­no­wa Ali­cja „Alka” Gór­niak

DA­ŻBOG (OBCY)

Po­rucz­nik Klau­dia „Ri­pley” He­int­ze

Sie­rżant Jo­an­na „Ka­li­na” Ma­lik

Ka­pral Len­ny „Cho­ina” Had­der

SWA­RÓG (KO­CUR)

Po­rucz­nik Ma­łgo­rza­ta „Ki­cia” Gwa­ra

Sie­rżant Ra­dek „Flasz­ka” Racz­kie­wicz

Ka­pral Ar­ka­diusz „Dziad” Brze­zi­ński

Ka­pral Ka­mil „Ty­grzyk” Mu­zy­ka

DO­WÓDZ­TWO PI­ĄTEJ BRY­GA­DY

Ge­ne­rał Ro­bert „Wie­dźmin” Wo­źniak

Sie­rżant Ma­łgo­rza­ta „Brzy­twa” Pa­chol­czyk

AR­TY­LE­RIA

Ma­jor Wi­told „Sza­man” Sie­kie­rzy­ński

Cho­rąży Mar­cin Re­wuc­ki

GO­ŚCIE SPE­CJAL­NI

(Naj­pierw ko­bie­ty. Je­ste­śmy w Twier­dzy).

GATA KIN­GA KO­WA­LEW­SKA

MAG­DA­LE­NA KO­ZAK

DO­MI­NI­KA WĘCŁA­WEK

(I fa­ce­ci).

MI­CHAŁ CHO­LE­WA

WI­TOLD JA­BŁO­ŃSKI

RA­DO­SŁAW KOT

JU­STYN ŁY­ŻWA

AR­KA­DY SAUL­SKI

RO­BERT SZMIDT (uk, uk!)

SI­MON ZACK (hau­sen)

* * *

I wie­lu, wie­lu in­nych cu­dow­nych bo­ha­te­rów, któ­rych nie mo­że­my tu­taj ujaw­niać, bo by­łby to za duży spo­iler.

Świ­ęto­wid nam świad­kiem!SZTANDAR 1

Zda­nia hi­sto­ry­ków są po­dzie­lo­ne. Jed­ni twier­dzą, że 23 czerw­ca 2057 roku o go­dzi­nie dzie­si­ątej trzy­dzie­ści przed po­łud­niem ma­jor Ser­giusz Orłow­ski, do­wód­ca ba­ta­lio­nu „Orzeł Bia­ły” Pi­ątej Bry­ga­dy Pie­cho­ty Zmo­to­ry­zo­wa­nej Ar­mii „Za­chód” Twier­dzy Pol­ska, na wi­dok hord Zie­lo­no­skó­rych zgro­ma­dzo­nych po prze­ciw­nej stro­nie roz­le­głych szma­rag­do­wych łąk, sto­jąc pod ło­po­czącym sztan­da­rem Sta­lo­we­go Orła, po­wie­dział:

– Dużo, kurrr­r­wa…

Inni utrzy­mu­ją, że Ser­giusz syk­nął po pro­stu:

– Na sta­no­wi­ska!

Jesz­cze inni do­wo­dzą, że le­gen­dar­ny przy­wód­ca Orłów nic nie po­wie­dział, za­miast nie­go zaś ode­zwał się jego ad­iu­tant, sie­rżant Mar­dok „Dzi­ki” Jary:

– Sfil­co­wa­ły mi się wło­sy mi­ędzy po­ślad­ka­mi. To z bra­ku hi­gie­ny.

Za­cha­riasz Smęt­ny, hi­sto­ryk ra­czej al­ter­na­tyw­ny, uwa­ża, że w tym mo­men­cie nie ode­zwał się ani Ser­giusz, ani Mar­dok, na­to­miast głos za­bra­ła Mo­ni­ka „Zdzi­ra” Fren­kiel. Ob­na­ży­ła lewą pie­rś (jak to zro­bi­ła w pan­ce­rzu wspo­ma­ga­nym Chors, do dzi­siaj nikt nie wie), nad któ­rą to pier­sią pysz­nił się frag­ment wy­ta­tu­owa­ne­go czar­nym go­ty­kiem sło­wa „In­de­pen­den­ce”, i wy­sa­pa­ła:

– Chło­pa­ki, jak któ­ryś chce mnie w dupę po­ca­ło­wać, to za pó­źno, ale w cy­cek jesz­cze zdąży.

Są też tacy, któ­rzy uwa­ża­ją, że wszyst­kie te kwe­stie pa­dły jed­no­cze­śnie, oczy­wi­ście przy akom­pa­nia­men­cie ło­po­tu gar­gan­tu­icz­nej fla­gi Sta­lo­we­go Orła, dum­ne­go go­dła Twier­dzy Pol­ska, dzie­rżo­nej przez Zbro­jow­ca Da­riu­sza Sa­mu­la, a za­raz po wy­żej wy­mie­nio­nych fra­zach roz­le­gła się ko­men­da ma­jo­ra Orłow­skie­go:

– Ci­sza, bez ner­wów. Cze­ka­my.

Po czym na­stąpi­ła dłu­ga, męcząca pau­za, a było to oczy­wi­ście na po­lach wsi Cy­bin­ka.

Są też inni ba­da­cze hi­sto­rii, któ­rzy uwa­ża­ją, że roz­po­czy­na­nie re­la­cji z tych pa­mi­ęt­nych wy­da­rzeń bez na­kre­śle­nia od­po­wied­nie­go tła mija się z ce­lem, bo czy­tel­nik nie będzie wie­dział, czym są Zie­lo­no­skó­rzy, dla­cze­go Ar­mia „Za­chód” to­czy­ła ja­kiś bój, czym jest Chors, a tym bar­dziej, kto to, do dia­bła, jest Zbro­jo­wiec!

Rys hi­sto­rycz­ny (czy­tać szyb­ko, z em­fa­zą)

W roku 2039 z la­bo­ra­to­riów fir­my Star­Glax wy­kra­dzio­na zo­sta­ła przez Hen­riet­tę Glo­be prób­ka pre­pa­ra­tu N-Gen, któ­ry, jak twier­dzi­ła, był dzia­ła­jącym, spraw­dzo­nym już przez kil­ku­dzie­si­ęciu wpły­wo­wych oby­wa­te­li Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ry­ki le­kiem ha­mu­jącym ze­spół ge­nów sta­rze­nia się. Dziel­ną, cho­rą na ast­mę, drob­ną, acz okrągłą Hen­riet­tę usi­ło­wa­no zwol­nić za na­ru­sze­nie ta­jem­ni­cy han­dlo­wej, gro­żo­no jej wi­ęzie­niem i tor­tu­ra­mi, lecz zwi­ąz­ki za­wo­do­we ją wy­bro­ni­ły, opi­nia pu­blicz­na wspa­rła, a sąd (nie ma­jąc wy­jścia) unie­win­nił, twier­dząc, że dzia­ła­nia la­bo­rant­ki mia­ły na uwa­dze do­bro ludz­ko­ści. Kie­row­nic­two fir­my zo­sta­ło po­tępio­ne, po­dob­nie jak pierw­si użyt­kow­ni­cy leku (któ­rych per­so­na­liów jed­nak nie ujaw­nio­no), a co do N-Genu, roz­po­częły się po­tężne de­ba­ty, jak lek wpro­wa­dzić do użyt­ku, nie roz­bi­ja­jąc nim tkan­ki go­spo­dar­czo-spo­łecz­nej pla­ne­ty.

Pierw­szym kra­jem, któ­ry do­pu­ścił N-Gen do sprze­da­ży, był no­wo­cze­sny Uru­gwaj. Usta­lo­no ar­bi­tral­nie wiel­ko­ść po­pu­la­cji, ob­wiesz­czo­no, że po jej osi­ągni­ęciu dzie­ci będą mo­gły przy­cho­dzić na świat pod wa­run­kiem zgo­nu ko­goś z ro­dzi­ny (był to za­pis kon­tro­wer­syj­ny, ale że nikt nie wpa­dł na nic lep­sze­go, za­twier­dzo­no go), znie­sio­no eme­ry­tu­ry na rzecz wy­dłu­żo­nych okre­sów urlo­po­wych i po kil­ku kar­czem­nych awan­tu­rach w par­la­men­cie usta­wę klep­ni­ęto, a lek wpro­wa­dzo­no do użyt­ku. Uru­gwaj stał się naj­bar­dziej ob­le­ga­nym kra­jem na świe­cie. Nie trwa­ło to jed­nak dłu­go, bo dwa mie­si­ące pó­źniej po­dob­ną usta­wę uchwa­lił par­la­ment ho­len­der­ski, po­tem sło­we­ński, szwaj­car­ski, bra­zy­lij­ski i tak tsu­na­mi nie­śmier­tel­no­ści ogar­nęło cały glob.

Cały?

No nie, nie cały. Było wci­ąż kil­ka wysp, gdzie rządy nie mo­gły się do­ga­dać z na­ro­dem, zbyt wie­le bo­wiem mia­ły do stra­ce­nia. Tak się dzia­ło w Ka­ta­rze, Ara­bii Sau­dyj­skiej, Su­da­nie, Sy­rii i Ko­rei Pó­łnoc­nej, nie­ja­sna sy­tu­acja była w RPA oraz Chi­nach, a już zu­pe­łny bur­del pa­no­wał w Pol­sce, bo w niej le­wi­ca kłó­ci­ła się z pra­wi­cą, le­wa­cy z na­ro­dow­ca­mi, les­bij­ki z mo­he­ra­mi, a geje ze ski­na­mi. Fala szła za falą, py­sków­ka za py­sków­ką i nic nie wska­zy­wa­ło na to, że kto­kol­wiek z kim­kol­wiek się do­ga­da.

Po tym, jak z im­pa­su nie­ma­łym wy­si­łkiem i po kil­ku skan­da­lach wy­brnęły kra­je arab­skie, po­tem po­łu­dnio­wa Afry­ka i wresz­cie Chi­ny, oj­czy­zna na­sza zo­sta­ła ostat­nim skraw­kiem Zie­mi, w któ­rym usta­wa wci­ąż była dys­ku­to­wa­na, Ko­ściół się bu­rzył, po­li­ty­cy ob­ra­ża­li, pa­trio­ci klęli, a na­ród cier­piał, za­zdrosz­cząc in­nym na­cjom za­nu­rze­nia się w won­nej Erze Nie­śmier­tel­no­ści. Emi­gra­cja się na­si­li­ła, pro­te­stom i de­mon­stra­cjom nie było ko­ńca, kraj ogar­nęły anar­chia i prze­moc. Roz­bi­ja­no szy­by, wy­ry­wa­no bruk, pod­pa­la­no sa­mo­cho­dy, na uli­cach pa­dły strza­ły i po­la­ła się krew.

A usta­wa sta­ła. Pro­fe­sor Ed­mund Ko­pacz z War­szaw­skie­go Uni­wer­sy­te­tu Me­dycz­ne­go ostrze­gał, że N-Gen po­wi­nien zo­stać le­piej prze­ba­da­ny, bi­skup Al­fons Pio­ru­nek grzmiał, że wy­dłu­ża­nie ży­cia jest nie­zgod­ne z na­tu­rą (mimo że Wa­ty­kan nie ogło­sił ofi­cjal­ne­go sta­no­wi­ska), śro­do­wi­ska pra­wi­co­we z Han­sem Kur­wi­nem-Ma­kiem na cze­le uto­żsa­mia­ły Erę Nie­śmier­tel­no­ści z Ar­ma­ge­do­nem i tyl­ko sła­ba le­wi­ca usi­ło­wa­ła prze­ko­nać na­ród, że to nie An­ty­chryst i nie ko­niec świa­ta, ale świe­tla­na przy­szło­ść cze­ka nasz kraj i oko­li­ce ta­kże. Trud­no w to uwie­rzyć, ale po roku od mo­men­tu, w któ­rym usta­wę o nie­śmier­tel­no­ści przy­jęło ostat­nie opor­ne pa­ństwo, czy­li Chi­ny, w Pol­sce wci­ąż go­to­wa­ło się i grzmia­ło. Kraj nad Wi­słą zo­stał obśmia­ny przez wszyst­kie de­mo­kra­cje tu­dzież dyk­ta­tu­ry. Na­wet So­ma­lij­czy­cy i oca­le­ńcy z krwa­we­go Kon­ga opo­wia­da­li dow­ci­py o nie­umie­jących się po­go­dzić Po­la­kach. Sło­wem, wstyd i ha­ńba.

In­cy­den­tem, któ­ry zwia­sto­wał ko­niec zna­ne­go świa­ta, była ta­jem­ni­cza cho­ro­ba pa­pie­ża Hil­de­bran­da II. W maju 2041 roku bi­skup Rzy­mu prze­stał się po­ja­wiać na ofi­cjal­nych spo­tka­niach, a jego oso­bi­sty le­karz Ma­rio Vi­scon­ti, za­py­ta­ny o przy­czy­nę ab­sen­cji, oświad­czył:

– Pa­pież cier­pi na gry­pę ukła­du po­kar­mo­we­go.

Jed­nak żad­na gry­pa nie trwa trzy ty­go­dnie, w ka­żdym ra­zie nie bez po­wi­kłań, więc wkrót­ce gry­pa za­mie­ni­ła się w za­pa­le­nie płuc, to prze­szło w nie­żyt kisz­ki stol­co­wej, za­pa­le­nie jądra le­we­go, po­tem pra­we­go i tak da­lej. Ta­jem­ni­czo­ści tej hi­sto­rii do­da­wał fakt, że Hil­de­brand oraz jego le­karz wzbra­nia­li się przed wi­zy­ta­mi in­nych me­dy­ków i nie zga­dza­li na ho­spi­ta­li­za­cję.

Gdy­by ktoś wte­dy uwa­żniej czy­tał ga­ze­ty, być może po­łączy­łby dziw­ną cho­ro­bę pa­pie­ża ze znik­ni­ęciem z po­sie­dzeń za­rządu fir­my Exxon Geo­r­ge’a Ro­th­schil­da, pre­ze­sa tej sza­cow­nej kor­po­ra­cji, z ulot­nie­niem się z ży­cia pu­blicz­ne­go Fre­de­ric­ka Ha­sen­bla­ta, sze­fa Uni­ted Bank of Ame­ri­ca, z za­pad­ni­ęciem się pod zie­mię Jur­ge­na Mc’Na­mu­ry, dy­rek­to­ra Oil Hol­ding Ltd., z nie­wy­tłu­ma­czal­nym wy­pa­ro­wa­niem z do­bro­czyn­nych rau­tów i wszel­kich in­nych even­tów Jo­na­tha­na Pric­ke’a, za­ło­ży­cie­la Mon­san­to, oraz ze znik­ni­ęciem sze­fów i wy­so­ko po­sta­wio­nych ofi­cje­li kil­ku­dzie­si­ęciu jesz­cze mi­ędzy­na­ro­do­wych kor­po­ra­cji, wli­cza­jąc w to se­nio­ra Star­Glax, Har­dy’ego Ho­oja. Pre­ze­si prze­sta­li ofi­cjal­nie by­wać, a przy­czy­ną była upar­cie trzy­ma­na w ta­jem­ni­cy do­le­gli­wo­ść.

Co było po­tem – wszy­scy wie­my. Pa­pie­ża Hil­de­bran­da II sfil­mo­wa­no, jak wy­bie­ga w ko­szu­li noc­nej ze swo­ich kom­nat z obłędem w po­wi­ęk­szo­nych, prze­krwio­nych oczach. Z jego zie­lon­ka­we­go py­ska ozdo­bio­ne­go czte­re­ma nie­na­tu­ral­nie po­wi­ęk­szo­ny­mi kła­mi spły­wa­ła czer­wo­na po­so­ka, a w szpo­nia­stych, ta­kże zie­lon­ka­wych łap­skach tkwi­ła gło­wa bied­ne­go Ma­ria Vi­scon­tie­go. Mor­der­cę schwy­ta­no i prze­wie­zio­no do szpi­ta­la imie­nia świ­ętej An­dże­li­ki, lecz tam be­stia, nie­do­sta­tecz­nie pil­no­wa­na, za­bi­ła dwóch po­li­cjan­tów i sa­ni­ta­riu­sza, dwie opie­ku­jące się nią pie­lęgniar­ki zaś naj­pierw bru­tal­nie zgwa­łci­ła na wszyst­kie mo­żli­we spo­so­by, a na­stęp­nie ro­ze­rwa­ła na strzępy, po­ży­wia­jąc się wątro­bą i cy­na­der­ka­mi, co za­re­je­stro­wa­ły szpi­tal­ne ka­me­ry. Po­twór wy­rwał się na wol­no­ść i do­pie­ro se­ria z ci­ężkie­go dzia­łka trans­por­te­ra pie­cho­ty BTR „Ti­gre”, od­da­na przez sie­rżan­ta Bla­sko Piet­ku­nel­le­go, za­ko­ńczy­ła jego ży­cie, prze­bi­ja­jąc pra­we płu­co, ser­ce i wątro­bę oraz wwier­ca­jąc się w nie­na­tu­ral­nie po­gru­bio­ną czasz­kę.

Tak wła­śnie wy­glądał po­czątek ko­ńca świa­ta.

Akty prze­mo­cy do­ko­na­ne przez kor­po­ra­cyj­nych tu­zów były nie mniej wy­szu­ka­ne, a w wie­lu przy­pad­kach wy­da­wa­ły się bar­dziej spek­ta­ku­lar­ne niż to, co za­pre­zen­to­wał Hil­de­brand. Dla przy­kła­du, miesz­ka­jący na naj­wy­ższym pi­ętrze Star To­wer Pla­za Geo­r­ge Ro­th­schild ucie­kł ochro­nia­rzom do pry­wat­ne­go he­li­kop­te­ra, za­opa­trzyw­szy się w po­ka­źny ar­se­nał za­pa­ko­wa­ny do wor­ka na kije gol­fo­we (wy­ko­na­ne­go ze skó­ry ali­ga­to­ra pre­zen­tu na pi­ęćdzie­si­ąte uro­dzi­ny od żony, Sary Ro­th­schild, któ­rą – po tym jak ta­kże prze­mie­ni­ła się w zie­lo­no­skó­rą be­stię – spo­nie­wie­rał wła­snym na­rządem i ro­ze­rwał na strzępy). Pre­zes Exxo­nu wy­lądo­wał na da­chu Clo­ud To­wer w No­wym Jor­ku, po czym, scho­dząc pi­ętro po pi­ętrze, do­ko­nał rze­zi pra­cow­ni­ków Umber Hol­ding, Stan­ton Elec­trics oraz Blunt Go­ods. Zu­żył przy tym z górą czte­ry­sta sztuk amu­ni­cji ma­łe­go i śred­nie­go ka­li­bru, a gdy za­bra­kło mu kul, po­słu­żył się po­tężny­mi zęba­mi wy­sta­jący­mi z po­wi­ęk­szo­nych szczęk, szpo­na­mi wy­ro­sły­mi na sęka­tych łap­skach oraz nie­na­tu­ral­nie sil­ny­mi mu­sku­ła­mi. Nim zo­stał roz­sie­ka­ny zma­so­wa­nym ogniem ma­ło­ka­li­bro­wej bro­ni au­to­ma­tycz­nej Gwar­dii Na­ro­do­wej, któ­rej żo­łnie­rze za­ba­ry­ka­do­wa­li we­jście na czter­dzie­ste dru­gie pi­ętro wie­żow­ca, zdążył ode­brać ży­cie dwu­stu trzy­dzie­stu dwóm pra­cow­ni­kom i pra­cow­nicz­kom, a zgwa­łcił i wy­be­be­szył czte­ry naja­trak­cyj­niej­sze urzęd­nicz­ki Umber Hol­ding i Stan­ton Elec­trics oraz przed­sta­wi­ciel­kę te­re­no­wą Blunt Go­ods, któ­ra aku­rat tego dnia od­wie­dzi­ła biu­ro.

Hi­sto­rie in­nych pre­ze­sów były mniej wi­ęcej po­dob­ne i je­den ele­ment mia­ły nie­odmien­nie wspól­ny: przy­wód­cy mi­ędzy­na­ro­do­wych firm byli zie­lo­ni, zde­for­mo­wa­ni, spo­twor­nia­li, nie­zwy­kle agre­syw­ni, zu­pe­łnie nie­podat­ni na per­swa­zję czy pró­by ne­go­cja­cji oraz względ­nie od­por­ni na naj­sil­niej­sze na­wet środ­ki uspo­ka­ja­jące wy­strze­li­wa­ne przez słu­żby mun­du­ro­we, nim te otrzy­my­wa­ły roz­kaz uży­cia ostrej amu­ni­cji.

Ca­su­sów pa­pie­ża i pre­ze­sów nie zba­da­no do­kład­nie z uwa­gi na po­wa­gę pia­sto­wa­nych przez nich sta­no­wisk tu­dzież ogra­ni­czo­ny do­stęp do zma­sa­kro­wa­nych ciał. Po­grze­by od­by­ły się szyb­ko, bez sek­cji zwłok (ro­dzi­ny sta­now­czo od­mó­wi­ły), i był to ko­lej­ny błąd, bo skur­wy­sy­nów na­le­ża­ło roz­pruć, po­sie­kać i zba­dać ka­żdą ko­mór­kę ich spo­twor­nia­łych ciał, jak często po­wta­rzał Da­riusz Sa­mul ob­se­syj­nie wra­ca­jący do tych dni. Ale cóż, ale cóż.

W świe­cie me­diów za­wrza­ło. Nikt ni­g­dy nie wi­dział cze­goś po­dob­ne­go, przy­pad­ki te były spek­ta­ku­lar­ne, dziw­ne, nie­sły­cha­ne (praw­da?) i pra­sa bru­ko­wa dość szyb­ko po­łączy­ła ludz­kie mu­ta­cje z N-Ge­nem, ale plot­ki te były na­tych­miast ga­szo­ne przez inne me­dia, z pew­no­ścią hoj­nie do­to­wa­ne przez Star­Glax i ro­dzi­ny zma­rłych (jak dzi­siaj wie­my, As­so­cia­ted Press oraz Reu­ters na­le­ża­ły do dwóch do­brze zna­nych w tam­tym cza­sie ro­dów). W tych ostat­nich zaś, jak do­no­si­li pa­pa­raz­zi, za­częły się dziać po­dej­rza­ne rze­czy. Ge­ne­ral­nie całe fa­mi­lie jak­by za­pa­dły się pod zie­mię: ktoś gdzieś wi­dział dziw­ną szar­pa­ni­nę, ktoś sły­szał awan­tu­rę, pod­czas któ­rej roz­le­ga­ły się nie tyl­ko krzy­ki i płacz, ale ta­kże złow­ro­gie po­ry­ki­wa­nia, gdzieś ktoś się uto­pił w uro­czym ba­se­nie, ktoś tam się po­tknął i na­dział na ku­chen­ny nóż…

Mimo że su­ge­ro­wa­ną przez bru­kow­ce ko­re­la­cję ofi­cjal­nie od­rzu­ca­no, mia­ła ona sens. N-Gen zo­stał uzy­ska­ny mi­ędzy in­ny­mi dzi­ęki ba­da­niom nad pie­rście­ni­ca­mi, któ­re, jak wia­do­mo, po­sia­da­ją zie­lo­ną krew, oraz eks­pe­ry­men­tom nad bio­che­mią to­po­li osi­ko­wej – or­ga­ni­zmu, któ­re­go nie­śmier­tel­no­ść w świe­cie na­uki na­zy­wa­na jest „za­nie­dby­wal­nym sta­rze­niem się”. Zie­lon­ka­we za­bar­wie­nie skó­ry sza­le­ńców wi­ąza­no z chlo­ro­fi­lem i chlo­ro­kru­ory­ną, no­śni­kiem tle­nu pie­rście­nic, a po­wi­ęk­szo­ne szczęki i dło­nie z akro­me­ga­lią – wzro­stem ko­ści zdol­nych do po­wi­ęk­sza­nia swo­jej ob­jęto­ści przez całe ży­cie czło­wie­ka (na­le­żą do nich ta­kże ko­ści stóp, po­wi­ęk­szo­ne u Hil­de­bran­da II i jemu po­dob­nych). De­for­ma­cje ciał ko­ja­rzo­no rów­nież z ze­spo­łem Pro­te­usza – rzad­ką cho­ro­bą ge­ne­tycz­ną ob­ja­wia­jącą się mi­ędzy in­ny­mi znacz­nym roz­ro­stem ko­ńczyn dol­nych oraz, co mu­sia­ło na­ukow­ców szcze­gól­nie in­te­re­so­wać, zdol­no­ścią or­ga­ni­zmu do re­ge­ne­ro­wa­nia am­pu­to­wa­nych frag­men­tów.

Za­tem ge­ne­ral­nie łączo­no lek gwa­ran­tu­jący nie­śmier­tel­no­ść tu­dzież nie­usta­jącą re­ge­ne­ra­cję or­ga­ni­zmu z tymi dziw­ny­mi, przy­po­mi­na­jący­mi Hul­ka lub or­ków stwo­ra­mi, ale świat na­uki na­brał wody w usta, a ma­in­stre­amo­we me­dia pra­co­wi­cie tu­szo­wa­ły spra­wę.

I, jak się mo­żna do­my­ślić, wkrót­ce było za pó­źno. Za­nim kto­kol­wiek co­kol­wiek wy­my­ślił, by ka­ta­stro­fę za­trzy­mać, ludz­ko­ść osza­la­ła, za­mie­nia­jąc się w zie­lo­no­skó­rą hor­dę, dzi­ką, nie­okie­łzna­ną, agre­syw­ną i sza­lo­ną. Kto był świad­kiem tych wy­da­rzeń, a sam w Zie­lo­no­skó­re­go się nie za­mie­nił, za­brał swo­je wra­że­nia do nie­ba, bo tego pie­kła nie miał pra­wa prze­żyć nikt.

Czy­ta­my z em­fa­zą

Naj­pierw Zie­lo­no­skó­rzy za­częli wy­rzy­nać tych oby­wa­te­li, któ­rzy jesz­cze nie zmu­to­wa­li, w tym, niech się nie­bio­sa nad nimi zli­tu­ją, dzie­ci. Po­tem, gdy za­bra­kło Ró­żo­wo­skó­rych, za­bi­ja­li się wza­jem­nie, a gdy na­sy­ci­li żądzę mor­du, po­częli usta­lać swo­istą hie­rar­chię i struk­tu­rę spo­łecz­ną, oczy­wi­ście pe­łną prze­mo­cy i cha­osu, jed­nak już nie tak au­to­de­struk­cyj­ną jak na po­cząt­ku.

Ta­kie są w ka­żdym ra­zie hi­po­te­zy.

Je­śli­by ktoś my­ślał, że w tym cza­sie w na­szym kra­ju pa­no­wa­ły sie­lan­ka i har­mo­nia, bar­dzo by się po­my­lił. Naj­pierw za­no­to­wa­no ro­snącą ab­sen­cję w obu izbach par­la­men­tu oraz po­głębia­jące się pust­ki w pa­ła­cu pre­zy­denc­kim, znik­nęli też gdzieś bi­sku­pi i ksi­ęża, o kar­dy­na­le Adol­fie Usza­tym nie wspo­mi­na­jąc, a na­stęp­nie, co in­te­li­gent­ny czy­tel­nik z pew­no­ścią już wy­de­du­ko­wał, po­ja­wi­ły się prze­ra­ża­jące do­nie­sie­nia: a to o pre­zy­den­cie Da­dzie, któ­ry w sa­mych ga­ciach pędził chod­ni­kiem luk­su­so­wej dziel­ni­cy wil­lo­wej Zło­te To­po­le, wy­wi­ja­jąc na lewo i pra­wo zie­lo­nym brzu­szy­skiem i to­cząc śli­nę z krwa­we­go py­ska, któ­rym ro­ze­rwał dwój­kę swo­ich ochro­nia­rzy, a to o ksi­ędzu Ma­śla­ku, któ­ry po­rzu­cił ra­dio Mar­ry Jazz i przy akom­pa­nia­men­cie war­ko­tu tu­dzież chark­ni­ęć wtar­gnął do Wy­ższej Szko­ły Ak­tów Me­dial­nych i Spo­łecz­nych, po czym roz­nió­sł na strzępy sze­śćdzie­si­ęcio­ro stu­den­tów i stu­den­tek, nie za­po­mi­na­jąc zgwa­łcić i wy­trze­wić dwóch naj­le­piej ro­ku­jących chłop­ców – Krzy­sia i Ja­sia, któ­rych słod­kie gło­sy nie­raz mo­żna było usły­szeć w to­ru­ńskiej roz­gło­śni. Za­nim Ma­ślak zo­stał osa­czo­ny, zdążył prze­je­chać swo­im luk­su­so­wym wo­zem czte­ry ki­lo­me­try, mia­żdżąc kil­ku­dzie­si­ęciu prze­chod­niów, a sko­nał po ude­rze­niu w słup, prze­le­ciaw­szy przez przed­nią szy­bę i spo­cząw­szy na wężo­wi­sku ka­bli wy­so­kie­go na­pi­ęcia. Świad­ko­wie mó­wi­li, że swąd był strasz­ny, sły­chać było śmie­chy dia­bel­skie, a i siar­ką ci­ągnęło okrut­nie, i to mimo opi­nii bie­głych, że rze­ko­mym za­pa­chem siar­ki był me­tan, a jego źró­dłem rec­tum ksi­ędza…

Strasz­nych owych wy­da­rzeń było bez liku, ofiar ty­si­ące, prze­ra­że­nie ogrom­ne, a re­zul­tat je­dy­ny mo­żli­wy: kraj stra­cił w ci­ągu kil­ku­na­stu dni opar­cie w rządzie i par­la­men­cie, znik­nęło osiem­dzie­si­ąt pro­cent du­cho­wie­ństwa i po­dob­ny od­se­tek po­sa­do­wio­nych na wy­so­kich stol­cach sze­fów wiel­kich firm. Wró­ci­li­śmy do wspól­no­ty pier­wot­nej, po­zba­wie­ni ad­mi­ni­stra­cji, kle­ru i pre­ze­sów. Fi­lie mi­ędzy­na­ro­do­wych firm stra­ci­ły kon­takt z cen­tra­la­mi, a choć in­ter­net wci­ąż jako tako dzia­łał, ak­tu­ali­zo­wa­ły się je­dy­nie pol­skie stro­ny. Po­ja­wi­ły się kło­po­ty z prądem i ropą naf­to­wą. Sło­wem, z plat­for­my po­rząd­ku sto­czy­li­śmy się w otchłań cha­osu. Hi­sto­ry­cy opi­su­ją z de­ta­la­mi po­szcze­gól­ne sta­dia, ja­kie umęczo­ny na­ród pol­ski prze­sze­dł, usi­łu­jąc dać so­bie (głów­nie men­tal­nie) radę z roz­bi­ciem do­tych­cza­so­wych struk­tur, ale nie będzie­my ich tu­taj cy­to­wać, bo za­mie­ni­li­by­śmy opo­wie­ść _Orzeł Bia­ły_ w do­ku­ment hi­sto­rycz­ny, a nie o to prze­cież cho­dzi, czyż nie? Za­tem cie­kaw­skich po­zwo­lę so­bie ode­słać do źró­deł, a tu­taj nad­mie­nię tyl­ko (skan­da­licz­nie skró­to­wo), iż osta­tecz­nie… Ogól­nie da­li­śmy radę, cho­ciaż na po­cząt­ku było ci­ężko.

Tym­cza­sem całe za­gra­nicz­ne gów­no za­częło się ob­ra­cać prze­ciw­ko nam, OSTAT­NIEJ EN­KLA­WIE LUDZ­KO­ŚCI. Po­la­cy zaś, jak wie­my, ca­łko­wi­cie dają dupy w cza­sach po­ko­ju, JE­ŚLI NA­TO­MIAST CHO­DZI O WOJ­NĘ, NIE MAJĄ SO­BIE RÓW­NYCh.

Z em­fa­zą, z em­fa­zą!

Ale nie tak za­raz ten am­ba­ras z tą wo­jen­ką, bo wie­lu ar­mij­nych tu­zów ta­kże ule­gło zie­lo­nej za­ra­zie. Je­den z nich, ge­ne­rał bro­ni Zbi­gniew Zie­bro, do­rwał się na­wet do Eu­ro­fi­gh­te­ra i zdo­łał wy­star­to­wać. Za­nim go ze­strze­lo­no, roz­wa­lił pół Pu­łtu­ska, co za­mie­ni­ło ślicz­ne to mia­sto, jak żar­to­wa­no, w Ćwie­rćtusk. Inny, ge­ne­rał bry­ga­dy An­to­ni Ma­ciar, pró­bo­wał upro­wa­dzić czo­łg, ale że był w za du­żym szo­ku albo moc­no ude­rzył się w gło­wę w nie­zbyt ob­szer­nym wnętrzu Le­opar­da, ru­szył na wstecz­nym, roz­wa­lił fi­lar ga­ra­żu, na po­jazd za­wa­lił się dach, a gdy spa­ni­ko­wa­ny wódz strze­lił raz i dru­gi, za­pa­lił ru­mo­wi­sko i upie­kł się ni­czym kur­czę w pie­kar­ni­ku.

Tyle że nikt nie chciał go jeść.

Tak czy owak, po tym jak wierzch­nia część ar­mii za­ko­ńczy­ła ży­cie przy akom­pa­nia­men­cie ryku i świ­stu kul, do­wo­dze­nie prze­jął ge­ne­rał Krzysz­tof Wąs, a gdy dwa dni pó­źniej kip­nął na za­wał wsku­tek nad­mier­ne­go stre­su, za­stąpił go ge­ne­rał bry­ga­dy Igna­cy Ćwok.

Na po­cząt­ku ca­łe­go tego pan­de­mo­nium hor­dy ger­ma­ńska, cze­ska, sło­we­ńska, ukra­ińska, bia­ło­ru­ska, li­tew­ska i ru­ska nie ci­ągnęły na nasz kraj ani du­ży­mi gru­pa­mi, ani w spo­sób zor­ga­ni­zo­wa­ny. Od­dzia­ły szyb­kie­go re­ago­wa­nia woj­ska pol­skie­go re­ago­wa­ły, zgod­nie ze swo­ją na­zwą, szyb­ko i wy­ci­na­ły Zie­lo­no­skó­rych za­pusz­cza­jących się w gra­ni­ce Pol­ski z ze­ro­wy­mi stra­ta­mi. Or­ko­po­dob­ne stwo­ry były wra­żli­we na strza­ły z bro­ni wiel­ko­ka­li­bro­wej i nie pod­no­si­ły się na po­do­bie­ństwo zom­bi po usta­niu ak­cji ser­ca tu­dzież mó­zgu. Ge­ne­rał Ćwok, je­dy­ny czło­wiek, któ­ry miał ja­kąkol­wiek wła­dzę w pa­ństwie, za­rządził na­słuch ra­dio­wy oraz loty zwia­dow­cze nad te­re­ny sąsied­nich pa­ństw, by usta­lić, czy rze­czy­wi­ście Pol­ska jest je­dy­nym kra­jem, w któ­rym żyją lu­dzie. Zdjęcia, któ­re do­star­czy­li pi­lo­ci, przed­sta­wia­ły dy­mi­ące ru­iny w miej­scach miast, pło­nące za­kła­dy pro­duk­cyj­ne, rze­ki spły­wa­jące za­nie­czysz­cze­nia­mi, wy­wró­co­ne po­ci­ągi i sa­mo­cho­dy. Ra­dio zaś ujaw­ni­ło… ci­szę.

Ku roz­pa­czy spe­ców od ko­mu­ni­ka­cji fa­lo­wej by­li­śmy na Zie­mi sami.

Usły­szaw­szy te no­wi­ny, Ćwok nie­li­cho za­pił, za­pew­ne by zmniej­szyć ob­ci­ąże­nie ukła­du ner­wo­we­go, lecz na sku­tek tego za­pi­cia do­znał ma­syw­ne­go uda­ru krwo­tocz­ne­go i po trzech dniach przy­wi­tał się pod chmur­ką z ge­ne­ra­łem Wąsem. Z bra­ku ge­ne­ra­łów (resz­ta za­mie­ni­ła się wie­cie w co) do­wódz­two ob­jął zdol­ny, ale spy­cha­ny do­tych­czas na mar­gi­nes pu­łkow­nik Ta­de­usz Kosa i, trze­ba przy­znać, był to szczęśli­wy dzień dla na­sze­go kra­ju.

Kosa za­rządził dal­sze zwia­dy lot­ni­cze, ale nie chcąc uszczu­plać za­so­bów ropy naf­to­wej, za­su­ge­ro­wał, by ktoś za­jął się po­zy­ski­wa­niem gazu łup­ko­we­go i za­sta­no­wił się, jak ów gaz za­mie­nić w pa­li­wo do śmi­głow­ców i od­rzu­tow­ców. Kosa my­ślał stra­te­gicz­nie i da­le­ko­si­ężnie. Wie­dział, że sko­ńczy nam się nie tyl­ko ropa, ale ta­kże części za­mien­ne do sprzętu woj­sko­we­go, bo prze­cież, kur­wa, nie­mal wszyst­ko mie­li­śmy z za­gra­ni­cy – z Fran­cji, Nie­miec albo in­nej Ame­ry­ki, któ­ra w obec­nej sy­tu­acji mo­gła­by się rów­nie do­brze znaj­do­wać na Ksi­ęży­cu. W Pol­sce, oprócz ra­dom­skie­go Łucz­ni­ka, nie pra­co­wa­ła ani jed­na fa­bry­ka bro­ni, nie mie­li­śmy od­wier­tów, cho­ciaż po­sia­da­li­śmy ra­fi­ne­rie ropy, sło­wem, by­li­śmy w czar­nej du­pie, cho­ciaż z po­przed­nich aka­pi­tów mo­żna by wno­sić, że uro­dzi­li­śmy się w ślicz­nym ko­ron­ko­wym czep­ku. Nie, nie było ró­żo­wo. Trze­ba było wy­my­ślić nowy spo­sób prze­trwa­nia i wo­jo­wa­nia, a przede wszyst­kim nowe ro­dza­je bro­ni – ta­kie, któ­re mo­gli­śmy wy­pro­du­ko­wać sami, któ­re mo­gli­śmy sami na­pra­wiać i któ­re by­li­by­śmy w sta­nie sami za­si­lać.

Zgło­sił się wte­dy do Kosy in­ży­nier Sta­ni­sław Kar­wow­ski, a z nim ze­spół spe­ców od łup­ków (chęt­nych do pro­jek­to­wa­nia bro­ni na ra­zie nie było), i roz­po­częli ba­da­nia, ale oka­za­ło się, że… nie wia­do­mo, jak je fi­nan­so­wać. I czy w ogó­le ter­mi­ny fi­nan­so­wa­nie, pen­sja i pie­ni­ądz mają jesz­cze ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie. By­li­śmy od­ci­ęci od świa­to­wej sie­ci ban­ko­wej, pa­pie­ro­wy i cy­fro­wy pie­ni­ądz stra­ci­ły war­to­ść, sie­dzi­by naj­po­tężniej­szych na­wet ban­ków sta­ły się zwy­kły­mi wy­dmusz­ka­mi, a ich pra­cow­ni­cy bez­u­ży­tecz­ny­mi trut­nia­mi. Kosa za­pro­po­no­wał, by anu­lo­wa­no wszel­kie dłu­gi, po­życz­ki i kre­dy­ty, słusz­nie uznaw­szy, że sys­tem mo­ne­tar­ny, na któ­rym do­tych­czas opie­ra­ło się na­sze pa­ństwo, prze­stał ist­nieć. Spo­tka­ło się to z pro­te­sta­mi fi­nan­so­wych ksi­ążąt, ale że ich ple­ni­po­ten­ci, po­dob­nie jak wier­chusz­ki wszel­kich in­nych pi­ra­mid, zmie­ni­li ko­lor skó­ry (wspo­mnia­łem o Han­nie Pa­cior­kie­wicz-Halsz, któ­ra po gro­te­sko­wej po­go­ni uli­ca­mi War­sza­wy zo­sta­ła roz­nie­sio­na krzy­żo­wym ogniem bro­ni au­to­ma­tycz­nej w ki­blu Dwor­ca Cen­tral­ne­go?), nikt ich nie słu­chał i po­my­sł Kosy w spo­sób nie­co nie­for­mal­ny za­ak­cep­to­wa­no.

A pro­ble­mów przy­by­wa­ło – co jeść, gdzie się za­opa­try­wać w cu­kier, mąkę i tak da­lej. Sie­ci do­mów han­dlo­wych, od­ci­ęte od im­por­to­wa­nych to­wa­rów, stra­ci­ły na war­to­ści, ale na szczęście za­częły ją zy­ski­wać lo­kal­ne skle­py. Kosa, stwier­dziw­szy, że sam tego wszyst­kie­go nie udźwi­gnie, po­sta­no­wił odło­żyć dy­le­ma­ty go­spo­dar­cze na bok, ma­jąc na­dzie­ję, że albo na­ród po­ra­dzi so­bie sam, albo po­ja­wi się ja­kiś sen­sow­ny eko­no­mi­sta, któ­ry ogar­nie wy­wró­co­ną do góry no­ga­mi go­spo­dar­kę.

Tym­cza­sem hor­dy Zie­lo­no­skó­rych na­si­li­ły ata­ki, bo naj­wy­ra­źniej homo sa­piens sma­ko­wał im bar­dziej niż po­bra­tym­cy ko­lo­ru zie­lo­ne­go ja­błusz­ka. Nie były to już gru­py dzie­si­ęciu czy pi­ęt­na­stu po­two­rów, ale wa­ta­hy po sto i wi­ęcej osob­ni­ków. Zie­lo­nym uda­ło się za­jąć trzy wio­ski – dwie na wscho­dzie oraz jed­ną na za­cho­dzie. Kosa uznał to za wa­żny sy­gnał i wy­słał duże od­dzia­ły do obro­ny gra­nic, słusz­nie za­kła­da­jąc, że be­stie nie będą po­tra­fi­ły ob­słu­gi­wać sa­mo­lo­tów czy skom­pli­ko­wa­nych po­jaz­dów i nie we­drą się znie­nac­ka w głąb kra­ju. Stwo­ry mia­ły broń pal­ną, a na cia­łach no­si­ły pry­mi­tyw­ne, lecz w mia­rę funk­cjo­nal­ne pan­ce­rze, czy ra­czej – by rzecz ująć do­kład­niej – lu­źne bla­chy dyn­da­jące tu i ów­dzie na rze­mie­niach. Pod­czas ope­ra­cji wy­py­cha­nia ich poza gra­ni­ce zgi­nął ka­pral Jan Śmie­cha­ła, pierw­sza ofia­ra ob­lęże­nia Pol­ski.

W na­stęp­nej de­ka­dzie go­spo­dar­ka kra­ju ule­gła prze­obra­że­niu. Rol­nic­two zy­ska­ło pro­ste za­da­nie – wy­ży­wić na­ród. Za­kła­dy pro­duk­cyj­ne ta­kże za­jęły się oczy­wi­stym ce­lem – pro­duk­cją bro­ni oraz wszel­kiej przy­dat­nej (pod­kre­śl­my to sło­wo) tech­no­lo­gii. Ban­ki i za­kła­dy ubez­pie­cze­nio­we po­pa­dły w ru­inę, po­dob­nie jak fir­my fi­nan­so­we (w tym gie­łda) i re­kla­mo­we (na chuj komu bil­bor­dy z re­kla­mą ba­to­nów, gdy trze­ba się brać do ro­bo­ty?). Żeby jed­nak od­dać ho­nor fir­mom re­kla­mo­wym, nie zli­kwi­do­wa­no ich do ko­ńca. Naj­lep­szych spe­ców tej splu­ga­wio­nej dzie­dzi­ny Kosa za­trud­nił i stwo­rzył Kra­jo­we Biu­ro Pro­pa­gan­dy, któ­re­go ce­lem sta­ło się pod­trzy­my­wa­nie na­ro­du na du­chu. Nie upa­dły za­kła­dy na­uko­we i uni­wer­sy­te­ty, cho­ciaż po­pu­lar­ne nie­gdyś kie­run­ki typu po­li­to­lo­gia czy za­rządza­nie sta­ły się re­lik­ta­mi mi­nio­nej epo­ki. Te­raz ka­żdy chciał być in­ży­nie­rem, le­ka­rzem, rol­ni­kiem albo żo­łnie­rzem.

U boku pu­łkow­ni­ka Kosy po­ja­wi­ła się dok­tor Elżbie­ta Se­kun­da (zwa­na przez nie­któ­rych Elżbie­tą Dru­gą). Była to spe­cja­list­ka od eko­no­mii, któ­ra za­pro­po­no­wa­ła nowy ład go­spo­dar­czy opar­ty na za­so­bach i pro­duk­cji.

_Żad­ne­go mar­no­traw­stwa!_

_Żad­nych psu­jących się pro­duk­tów!_

_Żad­nych ma­łych opa­ko­wań!_

Tak brzmia­ło jej ha­sło, zwa­ne w skró­cie „Trzy Ż” albo po pro­stu „3Ż”. Ra­zem z nią i KBP Kosa uchwa­lił nową na­zwę kra­ju i tak po­wsta­ła Twier­dza Pol­ska. Mia­no to pod­kre­śla­ło stan ob­lęże­nia, w któ­rym się zna­le­źli­śmy, ale jed­no­cze­śnie da­wa­ło po­czu­cie mocy. Po­la­cy miesz­ka­li w twier­dzy, w twier­dzy, a twierdz się ła­two nie zdo­by­wa, o nie! Za­trud­nio­ny w KBP ma­larz i rze­źbiarz Łu­kasz „Or­the­za” Ma­tu­szek stwo­rzył nowe, agre­syw­ne go­dło – orła sta­lo­we­go, ni­to­wa­ne­go, po­tężne­go i sil­ne­go, nie he­ral­dycz­ne­go jak do­tych­czas, ale no­wo­cze­sne­go i nie­złom­ne­go. Pi­ęcio­me­tro­wa me­ta­lo­wa kon­struk­cja za­wi­sła na wszyst­kich czte­rech ścia­nach sto­łecz­ne­go Pa­ła­cu Kul­tu­ry, a na jego szczy­cie zo­sta­ła za­tkni­ęta dzie­si­ęcio­me­tro­wa fla­ga. Od tej pory nasz kraj ochra­niał dum­ny sta­lo­wy ptak, a nie pie­rza­sty po­przed­nik, któ­ry, choć sym­pa­tycz­ny, na obec­ne cza­sy był sta­now­czo za mi­ęk­ki. Kom­po­zy­tor Ro­bert Let­kie­wicz (też z KBP) za­pro­po­no­wał od­mia­nę hym­nu z lek­ko zmie­nio­ny­mi sło­wa­mi, no­wym me­trum, akor­da­mi i po­tężny­mi ko­tła­mi, co przy­jęto z wiel­kim en­tu­zja­zmem. Na ko­niec ogło­szo­no mo­nar­chię, na któ­rej cze­le sta­nął ge­ne­rał król Kosa Pierw­szy, a u jego boku za­sia­dła kró­lo­wa Elżbie­ta Dru­ga, i była to, szcze­rze mó­wi­ąc, for­mal­no­ść. Od­po­wie­dzial­no­ść spo­częła na jed­nym, w po­ry­wach na dwoj­gu lu­dzi, nie zaś na zgrai pa­ta­ła­chów, więc te­raz, je­śli coś się po­sra­ło, wia­do­mo było, kogo wi­nić. Za radą Elżbie­ty Dru­giej wy­co­fa­no się z euro na rzecz zło­te­go: men­ni­ca za­częła bić nowe, ci­ężkie, gru­be mo­ne­ty (przy­jem­nie było je pod­rzu­cać i mi­ęto­sić w ga­rści), któ­re od­zy­ska­ły pa­ry­tet zło­ta. Se­kun­da wie­dzia­ła, że po­wa­żnym pro­ble­mem są do­bra na­tu­ral­ne – uran, zło­to, sre­bro, cyna i inne rzad­kie ko­pa­li­ny, za­rządzi­ła za­tem po­zy­ski­wa­nie wszel­kich mo­żli­wych cen­nych pier­wiast­ków i ukła­dów elek­tro­nicz­nych z nad­mia­ro­wych kom­pu­te­rów, lap­to­pów, te­le­fo­nów ko­mór­ko­wych i in­nych pier­dół, któ­re za­le­ga­ły w ma­ga­zy­nach mi­ędzy­na­ro­do­wych firm. Ogól­nie rzecz bio­rąc, re­cy­kling stał się jed­nym z prio­ry­te­tów go­spo­dar­ki, a go­spo­dar­ka sta­ła się go­spo­dar­ką, nie an­ty­go­spo­dar­ką – wszyst­ko mia­ło być so­lid­ne, trwa­łe, nie­psu­jące się, a w ra­zie znisz­cze­nia od­zy­ski­wal­ne. Howgh!

In­ży­nier Jan Mech za­wi­ązał w tym cza­sie ze­spół pro­jek­to­wy, osia­dł z nim w fa­bry­ce bro­ni Łucz­nik w Ra­do­miu i roz­po­czął pra­ce nad ma­szy­na­mi bo­jo­wy­mi, któ­re spe­łnią obec­ne wy­mo­gi tech­nicz­no-go­spo­dar­cze. Urządze­nia mia­ły być od­por­ne, pro­ste w ob­słu­dze i na­pra­wial­ne w ka­żdych wa­run­kach.

Coś jak AK.

Był to okres wiel­kich re­form i wbrew po­zo­rom Po­la­ków nie ogar­nęła zbio­ro­wa de­pre­sja czy smu­tek. Prze­ciw­nie. Ni­g­dy w na­szym kra­ju nie pa­no­wa­ły bar­dziej pod­nio­sły duch, wi­ęk­szy en­tu­zjazm i ener­gia do dzia­ła­nia. Wszy­scy, któ­rzy coś po­tra­fi­li, rzu­ca­li do­tych­cza­so­we za­jęcia i zgła­sza­li się do „punk­tów po­my­słów”, gdzie or­ga­ni­zo­wa­no ze­spo­ły ma­jące wy­pra­co­wy­wać in­no­wa­cyj­ne roz­wi­ąza­nia. Nikt ich do tego nie przy­mu­szał, nikt nie na­ka­zy­wał. Ka­żdy wie­dział, co trze­ba ro­bić. W wie­lu skle­pach ob­ni­żo­no ceny, a nie­rzad­ko roz­da­wa­no je­dze­nie za dar­mo, skle­py odzie­żo­we ta­kże sta­nęły na wy­so­ko­ści za­da­nia i co bar­dziej wy­trzy­ma­łe ubra­nia sprze­daw­cy po pro­stu da­wa­li po­trze­bu­jącym. Wkrót­ce po­wsta­ła nowa pol­ska sieć ko­mór­ko­wa, pol­ski in­ter­net, lep­sza or­ga­ni­za­cja po­łączeń ko­le­jo­wych i lot­ni­czych. Oka­za­ło się, że wie­le rze­czy da się zro­bić pro­sto, szyb­ko i w za­sa­dzie za dar­mo…

Aż przy­sze­dł cha­os.

Czy­tać szyb­ko, z za­dysz­ką, dra­ma­tycz­nie

30 sierp­nia 2049 roku gru­pa szma­tław­ców nie­zno­szących no­we­go po­rząd­ku zor­ga­ni­zo­wa­ła za­mach na ge­ne­ra­ła Kosę i Elżbie­tę Dru­gą. Za­mach, nie­ste­ty, się po­wió­dł. Se­kun­da i Kosa zgi­nęli pod­czas wspól­ne­go obia­du w re­stau­ra­cji Przy­ja­cie­le Sowy wy­sa­dze­ni w po­wie­trze bom­bą podło­żo­ną pod krze­sło Elżbie­ty. Na tro­nie Twier­dzy Pol­ska za­sia­dł he­ge­mon Aloj­zy Ka­czu­cha, były wi­ce­pre­zes Elek­tro­ban­ku, okrop­nie nie­za­do­wo­lo­ny z do­tych­cza­so­wych re­form su­kin­syn, prącie zła­ma­ne i od­byt za­ro­pia­ły (zgod­nie z ofi­cjal­nym hi­sto­rycz­nym na­zew­nic­twem). Wla­zł na tron po dra­bin­ce, w ob­sta­wie do­brze zor­ga­ni­zo­wa­nej oso­bi­stej ar­mii li­czącej stu pi­ęćdzie­si­ęciu dra­bów. Za­rządził po­wrót do go­spo­dar­ki sprzed prze­obra­żeń wpro­wa­dzo­nych przez Elżbie­tę (cho­ciaż nikt za bar­dzo nie wie­dział, jak to zro­bić) i za­gro­ził „sank­cja­mi” tym, któ­rzy się nie pod­po­rząd­ku­ją.

Wła­śnie w tym okre­sie pierw­sze wi­ęk­sze hor­dy li­czące po­nad ty­si­ąc ci­ężko­zbroj­nych Zie­lo­nych wda­rły się na te­ren kra­ju od stro­ny wschod­niej oraz za­chod­niej, nisz­cząc kil­ka­na­ście siół i za­bi­ja­jąc z górą stu cy­wi­li. Ty­dzień pó­źniej na­jaz­dy po­wtó­rzy­ły się ze zdwo­jo­ną siłą, nio­sąc wi­ęcej znisz­czeń tu­dzież ofiar, i nikt już nie miał wąt­pli­wo­ści: zie­lo­na za­ra­za nie za­mie­rza oszczędzać na­sze­go kra­ju, prze­ciw­nie – ma ocho­tę go skon­su­mo­wać. W ci­ągu kil­ku mie­si­ęcy wsku­tek cha­osu or­ga­ni­za­cyj­ne­go i ogól­nej za­rząd­czej roz­pier­du­chy stra­ci­li­śmy dzie­si­ęć pro­cent te­ry­to­rium, zwłasz­cza od stro­ny wschod­niej, gdzie nie od­dzie­la­ła nas od kra­jów ościen­nych żad­na na­tu­ral­na prze­szko­da.

W ta­jem­ni­czych, do dzi­siaj nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach he­ge­mo­nia ci­po­gębe­go Aloj­ze­go Ka­czu­chy za­ko­ńczy­ła się rów­nie bru­tal­nie, jak się za­częła. Jego opan­ce­rzo­ny wóz zo­stał ostrze­la­ny przez nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ną do dzi­siaj za­ło­gę pro­to­ty­po­we­go śmi­głow­ca typu Pe­run. Ostrzał za­mie­nił wnętrze po­jaz­du w coś z grub­sza przy­po­mi­na­jące­go misę pe­łną czer­wo­ne­go barsz­czu. Z uszka­mi.

Na miej­sce Ka­czu­chy wy­bra­ny zo­stał przez naj­wy­ższych ofi­ce­rów Twier­dzy Pol­ska pu­łkow­nik Ju­styn Ły­żwa, ten, któ­ry or­ga­ni­zo­wał obro­nę przed na­ci­ska­jący­mi wa­ta­ha­mi wro­ga w ob­rębie Ło­ba­cze­wa Ma­łe­go i Te­re­spo­la, czło­wiek o uczci­wym, ale nie mi­ęk­kim ob­li­czu, szcze­rych oczach, po­tężnych mi­ęśniach i wy­szko­le­niu w od­dzia­łach spe­cjal­nych. Sło­wem, god­ny na­stęp­ca nie­odża­ło­wa­ne­go Kosy. Ły­żwa nie­chęt­nie przy­jął no­mi­na­cję, co do­brze świad­czy­ło o jego cha­rak­te­rze, ale w ko­ńcu się zgo­dził, po czym prze­or­ga­ni­zo­wał świ­tę przy­bocz­ną tak, żeby na­stęp­ne za­ma­chy nie mo­gły się udać. Na jej cze­le po­sta­wił Mag­da­le­nę Ko­zak, swo­ją uko­cha­ną, żo­łnier­kę i me­dycz­kę o blond wło­sach, buj­nym biu­ście i pew­nej ręce, co nie­jed­no­krot­nie udo­wod­ni­ła, uży­wa­jąc ka­ra­bi­nu wy­bo­ro­we­go Tor. Jej, jak twier­dził, po­wie­rzy­łby nie tyl­ko wła­sne ży­cie, ale i co­jo­nes, a to prze­cież dla mężczy­zny naj­wa­żniej­sze. Po­wo­łał też król Ły­żwa We­wnętrz­ną Słu­żbę Bez­pie­cze­ństwa, któ­ra mia­ła spe­ne­tro­wać spo­łe­cze­ństwo i wy­eli­mi­no­wać z nie­go pa­to­lo­gię.

No wła­śnie.

Nie­ste­ty prze­wrót Ka­czu­chy i jego krót­kie rządy mia­ły o wie­le po­wa­żniej­sze kon­se­kwen­cje, niż mo­żna by przy­pusz­czać. Na­ród, roz­ko­ły­sa­ny jego plu­ga­wym ude­rze­niem, zwąt­pił w do­tych­cza­so­wą li­nię po­stępo­wa­nia. Po­ja­wi­li się sza­brow­ni­cy, zło­dzie­je, mal­wer­san­ci, sło­wem: ci, któ­rzy nie za­mie­rza­li do­kła­dać wy­si­łku do wspól­nej spra­wy, ma­rzy­li za to o ci­chym, wy­god­nym ży­ciu i szu­ka­li spo­so­bów, jak na tej ca­łej sy­tu­acji po pro­stu sko­rzy­stać. Poj­mu­je­cie, Twier­dza Pol­ska to wbrew po­zo­rom ka­wał zie­mi. Były dziel­ni­ce miast i wiej­skie re­jo­ny, gdzie na żywo nie wi­dzia­no ani jed­ne­go Zie­lo­no­skó­re­go, a in­cy­den­ty zwi­ąza­ne z pro­bosz­cza­mi bo­go­boj­ny lud szyb­ko wy­pie­rał z pa­mi­ęci. Mimo te­le­wi­zyj­nych wy­si­łków KBP, po­ka­zu­jące­go fil­my ze sta­rć na­szych dziel­nych wojsk z Zie­lo­ny­mi, w wie­lu ośrod­kach nie do ko­ńca ro­zu­mia­no ko­niecz­no­ść wpro­wa­dza­nych re­form, ba, byli tacy, któ­rzy uwa­ża­li, że cała ta świa­to­wa za­ra­za to jesz­cze je­den spi­sek i tak na­praw­dę wszyst­ko na na­szym glo­bie to­czy się tak jak do­tych­czas, a KBP to ko­lej­ny ko­mu­ni­stycz­ny szwin­del!

Wśród hi­sto­ry­ków trwa w te­ma­cie mal­wer­san­tów dys­ku­sja. Za­cha­riasz Smęt­ny, wspo­mnia­ny już hi­sto­ryk ra­czej al­ter­na­tyw­ny, utrzy­mu­je, że spe­ku­lan­ci i byty pa­so­żyt­ni­cze ist­nie­li w Twier­dzy od sa­me­go po­cząt­ku, a za­mach Ka­czu­chy tyl­ko una­ocz­nił ich ist­nie­nie albo podłą tę eg­zy­sten­cję le­piej spo­łe­cze­ństwu uświa­do­mił. Inni hi­sto­ry­cy twier­dzą, że było od­wrot­nie – za­mach spo­wo­do­wał, że duch w na­ro­dzie lek­ko, by tak rzec, pod­upa­dł. Jak było na­praw­dę, nie wie­my, mo­że­my je­dy­nie do­mnie­my­wać, ale w su­mie ja­kie to ma zna­cze­nie? Wa­żne jest, że świa­do­mo­ść ist­nie­nia spe­ku­lan­tów mia­ła zły wpływ na mo­ra­le spo­łe­cze­ństwa, bo po co pra­co­wać i wspól­nie się wy­si­lać, gdy swo­łocz jed­na z dru­gą kom­bi­nu­ją, jak na tym wszyst­kim za­ro­bić? Wi­dzi­cie, WSB była na­praw­dę po­trzeb­na. Za­da­nie tej for­ma­cji nie było jed­nak pro­ste i do dziś nie zo­sta­ło na­le­ży­cie wy­ko­na­ne, ro­bak bo­wiem jest tak zwi­ąza­ny z ja­błkiem jak ja­błko z ja­bło­nią i na­wet ze Świ­ętej Twier­dzy wszyst­kich śmie­ci nie wy­mie­ciesz.

Siły zbroj­ne po­dzie­li­ły się na Kró­lew­ską Ar­mię, Kró­lew­ską Żan­dar­me­rię (któ­ra za­stąpi­ła WSB) i Gwar­dię Kró­lew­ską, któ­rej za­da­niem było strze­że­nie Wo­dza i Pia­stu­na, kró­la Ju­sty­na Ły­żwy i kró­lo­wej Mag­da­le­ny Ko­zak. Ochro­na gra­nic prze­sta­ła być tak pro­stym przed­si­ęw­zi­ęciem jak na po­cząt­ku lat czter­dzie­stych. W lu­tym 2051 roku od­by­ła się Pierw­sza Kam­pa­nia Za­chod­nia, w któ­rej Zie­lo­no­skó­rzy na­tar­li na Ko­strzyn nad Odrą i Gó­rzy­cę. Nie­ste­ty był to atak zor­ga­ni­zo­wa­ny i, ku za­sko­cze­niu woj­sko­wych, zmo­to­ry­zo­wa­ny. Zie­le­ni na­je­cha­li Pol­skę, uży­wa­jąc sa­mo­cho­dów obło­żo­nych bla­cha­mi oraz ci­ęższych po­jaz­dów wy­wle­czo­nych z baz woj­sko­wych. Za­no­to­wa­no dwa strza­ły od­da­ne z dzia­łek na wie­żach wo­zów bo­jo­wych. Ofen­sy­wę za­trzy­ma­no, a wro­ga ode­pchni­ęto, lecz nowy cha­rak­ter na­tar­cia dał do my­śle­nia nie tyl­ko Ły­żwie, ale i wszyst­kim od­po­wie­dzial­nym oby­wa­te­lom Twier­dzy.

Zie­lo­no­skó­rzy roz­wi­ja­li się.

Da­lej, da­lej!

Ow­szem, wci­ąż byli pry­mi­tyw­ni i mało sku­tecz­ni, ale fakt uży­cia po­jaz­dów i zna­jo­mo­ści ob­słu­gi dział nie­po­ko­ił.

Wkrót­ce po Pierw­szej Kam­pa­nii Za­chod­niej wpro­wa­dzo­no do uży­cia nowy typ wozu pan­cer­ne­go – Da­żbog. Był to po­jazd ośmio­ko­ło­wy, przy­zwo­icie opan­ce­rzo­ny i dość szyb­ki. Miał fan­ta­stycz­ny za­si­ęg sied­miu­set ki­lo­me­trów, ol­brzy­mi za­sób amu­ni­cji, mógł prze­wo­zić do sze­ściu żo­łnie­rzy pie­cho­ty, a jego dzia­łko ka­li­bru 20 mm Siwa ra­dzi­ło so­bie z ka­żdym ro­dza­jem zbroi Zie­lo­no­skó­rych. No wła­śnie. Dla­cze­go na Da­żbo­gach za­mon­to­wa­no taki wła­śnie ka­li­ber? Oka­za­ło się, że Zie­le­ni są dość od­por­ni na mniej­sze po­ci­ski. Były to par excel­len­ce po­two­ry, praw­do­po­dob­nie na­praw­dę nie­śmier­tel­ne. Jed­ni ko­ja­rzy­li je z or­ka­mi z po­wie­ści fan­ta­sy, inni twier­dzi­li, że bar­dziej przy­po­mi­na­ją ko­mik­so­we­go Hul­ka. In­ży­nie­ro­wie nie za­sta­na­wia­li się, ja­kie stwo­ry Zie­le­ni przy­po­mi­na­ją naj­bar­dziej. Za­miast tego przy­stąpi­li do prac nad no­wym ro­dza­jem bro­ni ręcz­nej du­że­go ka­li­bru, któ­ra mia­ła być na tyle lek­ka, że udźwi­gnie ją ka­żdy żo­łnierz, i na tyle po­tężna, że jed­nym strza­łem po­wa­li wro­ga. Na cze­ść słyn­ne­go, nie­za­wod­ne­go AK-47 za­su­ge­ro­wa­no na­zwę Aka­ji, ale ro­dzący się ruch po­wro­tu do sło­wia­ńskich ko­rze­ni za­pro­po­no­wał na­zwę Rod, od jed­ne­go z po­ga­ńskich bóstw. Gnat przy­po­mi­nał na pierw­szy rzut oka dużą szta­bę że­la­za, miał gru­bą lufę, moc­ny chwyt przed pó­łk­si­ęży­co­wa­tym ma­ga­zyn­kiem, w któ­rym mie­ści­ło się w dwóch rzędach dwa­dzie­ścia na­bo­jów, wy­god­ną rącz­kę, roz­kła­da­ną kol­bę sta­bi­li­zu­jącą w ra­zie po­trze­by broń oraz mo­co­wa­nie na dłu­gi ba­gnet.

Do dnia, w któ­rym roz­po­częła się Dru­ga Kam­pa­nia Za­chod­nia, a było to w sierp­niu 2051 roku, jed­na czwar­ta pol­skich od­dzia­łów wy­po­sa­żo­na zo­sta­ła w Da­żbo­gi, czo­łgi typu Swa­róg (kon­struk­cje te opu­ści­ły wy­twór­nię OB­RUM w Gli­wi­cach, któ­ra wzno­wi­ła dzia­łal­no­ść dwa lata po pe­łnym roz­ru­chu Łucz­ni­ka) i śmi­głow­ce sztur­mo­we Pe­run, ta­kże pio­nier­skie ma­szy­ny za­pro­jek­to­wa­ne od zera przez pol­skich in­ży­nie­rów. Cho­ciaż hor­da Zie­lo­nych li­czy­ła po­nad pięć ty­si­ęcy osob­ni­ków i sto wo­zów bo­jo­wych (w części spraw­nych), ła­two od­par­to ją sko­or­dy­no­wa­ny­mi dzia­ła­nia­mi z lądu i po­wie­trza (śmi­głow­ce zo­sta­ły wspar­te sta­ry­mi Eu­ro­fi­gh­te­ra­mi, na bar­dzo krót­ko, ale za to sku­tecz­nie. Był pro­blem z ich kon­ser­wa­cją).

Przez kil­ka mie­si­ęcy pa­no­wał spo­kój, dzi­ęki cze­mu pierw­szy od­dział pie­cho­ty otrzy­mał pro­to­ty­py Rod Mk 1. Był to ba­ta­lion „Orzeł Bia­ły” Pi­ątej Bry­ga­dy Pie­cho­ty Zmo­to­ry­zo­wa­nej Ar­mii „Za­chód” Twier­dzy Pol­ska do­wo­dzo­ny przez Ser­giu­sza Orłow­skie­go. Rod spraw­dził się w boju zna­ko­mi­cie – Zie­le­ni pa­da­li po jed­nym strza­le, tak wiel­ka była ener­gia ki­ne­tycz­na po­ci­sku. Moc­ne łby roz­pry­ski­wa­ły się, że­bra ła­ma­ły, ko­ńczy­ny tra­ci­ły spraw­no­ść, a brzu­chy za­mie­nia­ły się w zupę bo­ro­wi­ko­wą. Broń jed­nak mia­ła wadę – za­mek cza­sa­mi się za­ci­nał, choć nie miał pra­wa. In­ży­nie­ro­wie wzi­ęli to pod uwa­gę i obie­ca­li mo­dy­fi­ka­cje.

W Dru­giej Kam­pa­nii Wschod­niej, któ­ra od­by­ła się rok po tych wy­da­rze­niach, nasi byli już w po­ło­wie uzbro­je­ni w Rody Mk 2 z nie­za­wod­ny­mi zam­ka­mi. Żo­łnie­rze mie­li też na so­bie pan­ce­rze chro­ni­ące przed sal­wa­mi prze­ciw­ni­ka, nie­ste­ty dość ci­ężkie i ogra­ni­cza­jące ru­chy. Hor­da li­czy­ła pi­ęt­na­ście ty­si­ęcy wo­jów plus osiem czo­łgów, na nie­szczęście dla na­szych spraw­nych. Zie­lo­nym po ca­łym tym N-Ge­nie mu­sia­ło nie­źle od­bi­jać, bo za­rów­no ich sa­mo­cho­dy, jak i czo­łgi po­ma­lo­wa­ne były w ja­skra­we bar­wy. Sami też ubie­ra­li się co­raz cu­dacz­niej i ma­lo­wa­li cia­ła, więc ła­two było wy­śle­dzić ich i ich ma­chi­ny. Zda­je się, że w tym wła­śnie cza­sie ktoś wpa­dł na po­my­sł, by na­zy­wać ich En­gen­sa­mi, od na­zwy pre­pa­ra­tu na nie­śmier­tel­no­ść, ale że język rządzi się swo­imi pra­wa­mi, na­zwa ta szyb­ko wy­ewo­lu­owa­ła i ochrzczo­no po­two­ry En­gel­sa­mi.

Stra­ty po na­szej stro­nie były nie­ba­ga­tel­ne (wy­sa­dzi­li most, któ­ry po­ko­ny­wa­ła ko­lum­na zmo­to­ry­zo­wa­na), co za­alar­mo­wa­ło in­ży­nie­rów i stra­te­gów. Pierw­si uzna­li, że ar­mie Twier­dzy po­win­ny po­ru­szać się szyb­ciej, a ob­ci­ąże­ni pan­ce­rza­mi żo­łnie­rze szyb­ko się męczą, dru­dzy na­to­miast za­częli po­dej­rze­wać, że Zie­le­ni po pierw­szym zna­czącym ogra­ni­cze­niu in­te­li­gen­cji co­raz bar­dziej się wy­cwa­nia­ją, za­częli bo­wiem sto­so­wać ma­new­ry po­zor­ne, okrąża­jące oraz fin­ty.

Było nad czym my­śleć.

Czy­tać tak szyb­ko, jak to mo­żli­we!

Roz­po­częto pra­ce nad eg­zosz­kie­le­ta­mi mo­co­wa­ny­mi pod pan­ce­rza­mi. Dzi­ęki nim woj mó­głby po­ru­szać się szyb­ciej, no­sić wi­ęk­sze ci­ęża­ry, masa Roda Mk 2 prze­sta­ła­by sta­no­wić pro­blem, a pan­cerz mniej prze­szka­dza­łby w ru­chu. W ci­ągu na­stęp­nych lat stop­nio­wo mo­der­ni­zo­wa­no Ar­mię „Wschód” i Ar­mię „Za­chód”, aż w ko­ńcu ka­żdy żo­łnierz no­sił pan­cerz wspo­ma­ga­ny na­zwa­ny przez wo­ja­ków Chor­sem, był wy­po­sa­żo­ny w Roda Mk 3 (z ce­low­ni­kiem optycz­nym) i miał pe­łną ko­mu­ni­ka­cję z od­dzia­łem.

Był rok 2056.

Wte­dy wła­śnie na­stąpi­ła Pierw­sza Ofen­sy­wa Po­łu­dnio­wa. Hor­da li­cząca pi­ęćdzie­si­ąt ty­si­ęcy En­gel­sów wy­po­sa­żo­nych w bo­jo­we mo­to­cy­kle oraz dzi­wacz­nie prze­ro­bio­ne śmi­głow­ce przeda­rła się przez Biesz­cza­dy i roz­la­ła sze­ro­kim stru­mie­niem ku naj­sła­biej bro­nio­nym Ty­la­wie, Ko­ma­ńczy i Kry­ni­cy-Zdro­jo­wi. Po­łu­dnio­we wa­ta­hy Zie­lo­nych były nie tyl­ko sku­tecz­niej­sze od wschod­nich i za­chod­nich, ale byli wśród nich ta­kże osob­ni­cy wi­ęk­si, od­por­niej­si i szyb­si od zwy­kłych or­ków. Po­le­gło trzy­stu osiem­dzie­si­ęciu trzech do­brych żo­łnie­rzy, a front za­trzy­mał się na li­nii Ja­sło–Nowy Sącz. Do­pie­ro zma­so­wa­ny atak Ar­mii „Wschód” wspar­tej częścią od­dzia­łów Ar­mii „Za­chód” od­pa­rł Zie­lo­no­skó­rych, ale po­nie­sio­no znacz­ne stra­ty i po­de­rwa­no do lotu wszyst­kie spraw­ne Eu­ro­fi­gh­te­ry.

Po ode­pchni­ęciu wro­ga ru­szył pro­jekt „Zbro­jo­wiec” ma­jący być od­po­wie­dzią na po­tężniej­szych Zie­lo­nych. Tak po­wstał pan­cerz wspo­ma­ga­ny DPW Mk 1 na­zwa­ny Tro­ja­nem, prze­zna­czo­ny dla wy­jąt­ko­wo ro­słych si­ła­czy. W Zbro­jow­cu mo­głeś wy­rwać z zie­mi mło­de drze­wo, wy­gi­ąć lufę AK-47 albo jed­nym stąp­ni­ęciem zmia­żdżyć pi­łkę no­żną. Spe­cjal­nie dla użyt­kow­ni­ków tych pan­ce­rzy uru­cho­mio­no pro­gram „Nad-Rod” zmie­rza­jący do stwo­rze­nia ci­ęższej wer­sji co­raz bar­dziej po­pu­lar­ne­go ka­ra­bi­nu.

I wła­śnie 23 czerw­ca 2057 roku Pi­ąta Bry­ga­da Pie­cho­ty Zmo­to­ry­zo­wa­nej Ar­mii „Za­chód” Twier­dzy Pol­ska, uzbro­jo­na w Da­żbo­gi Mk 3, Rody Mk 3, Pan­ce­rze Wspo­ma­ga­ne PW Mk 2 Chors, Duże Pan­ce­rze Wspo­ma­ga­ne DPW Mk 2 Tro­jan, czo­łgi da­le­kie­go za­si­ęgu Swa­róg oraz śmi­głow­ce Pe­run Mk 2, sta­nęła na po­lach po­ło­żo­nych na po­łud­nie od wsi Cy­bin­ka, na­prze­ciw­ko wy­ła­nia­jących się z la­sów wie­lu ty­si­ęcy barw­nych En­gel­sów, któ­rzy – być może dzi­ęki kon­tak­tom z po­łu­dniow­ca­mi – mie­li nie tyl­ko czo­łgi, mo­to­ry i wozy bo­jo­we, ale ta­kże śmi­głow­ce. I było wśród nich spo­ro tych du­żych, trud­nych do ubi­cia skur­wy­sy­nów.

No do­brze. Już wie­cie, czym są Zbro­jow­cy? ■