Ostatni absolwent - ebook

ROZ­DZIAŁ 2

PODUSZKI

W ciągu kilku następ­nych tygo­dni uświa­do­mi­łam to sobie jesz­cze wyraź­niej. Nie jestem dziew­czyną z enklawy. W prze­ci­wień­stwie do Oriona nie mam prak­tycz­nie nie­ogra­ni­czo­nych zaso­bów mocy, żeby doko­ny­wać szla­chet­nych boha­ter­skich czy­nów. Wprost prze­ciw­nie, ponie­waż nie­dawno stra­ci­łam pra­wie połowę zapasu mocy, który zgro­ma­dzi­łam przez trzy lata. Wpraw­dzie w słusz­nej spra­wie, ponie­waż uży­łam jej do zała­twie­nia pasz­czora, i mam nadzieję, że ni­gdy nie będę roz­pa­mię­ty­wać tego prze­ży­cia, ale moje dobre inten­cje nie mają zna­cze­nia. Ważne jest tylko to, że mia­łam sta­ran­nie zapla­no­wany har­mo­no­gram gro­ma­dze­nia mocy w trak­cie pobytu w Scho­lo­mance, który teraz legł w gru­zach.

Moje nadzieje na ukoń­cze­nie szkoły rów­nież byłyby płonne, gdy­bym nie zna­la­zła księgi z zaklę­ciami. Kon­tro­lu­jące mate­rię zaklę­cie Zło­tego Kamie­nia jest tak cenne, że zor­ga­ni­zo­wana przez Aadhyę dla uczniów ostat­niej klasy aukcja przy­nio­sła mi mnó­stwo mocy, a na doda­tek parę nie­wiele uży­wa­nych teni­só­wek. Zamie­rzała wkrótce zor­ga­ni­zo­wać następną, dla uczniów naszego rocz­nika. Przy odro­bi­nie szczę­ścia zre­du­kuję liczbę pustych krysz­ta­łów mocy z dzie­więt­na­stu do sied­miu. To na­dal poważny defi­cyt do uzu­peł­nie­nia, a na zakoń­cze­nie szkoły potrze­bo­wa­łam jesz­cze co naj­mniej trzy­dzie­stu.

Wła­śnie na to zamie­rza­łam wyko­rzy­stać moje wspa­niałe śro­dowe wolne popo­łu­dnia. Ha, ha. Mały żmi­jo­wór oka­zał się zale­d­wie pierw­szym z sze­regu zło­wro­gów, które ta biblio­teczna sala zajęć przy­cią­gała z nie­od­partą siłą. Gdy tam wcho­dzi­li­śmy, zasta­wa­li­śmy je gotowe do skoku. Zło­wrogi kryły się w ciem­nych kątach, cze­ka­jąc na moment naszej nie­uwagi. Wcho­dziły przez kratki wen­ty­la­cyjne znaj­du­jące się na środku sali. Cza­iły się w sekre­ta­rzyku z żalu­zjo­wym zamknię­ciem. Cze­kały za drzwiami, kiedy wycho­dzi­li­śmy. Bez naj­mniej­szego pro­blemu mogła­bym unik­nąć nauki chiń­skiego, po pro­stu nic nie robiąc. Cała ta banda pierw­sza­ków zosta­łaby pożarta przed upły­wem dru­giego tygo­dnia seme­stru.

Wszystko stało się jasne pod koniec naszej pierw­szej śro­do­wej sesji, jakby ktoś wypi­sał to krwią na ścia­nie – dosłow­nie. Wła­śnie roz­sma­ro­wa­łam po całym pomiesz­cze­niu wil­la­nirgę, wraz z jej wnętrz­no­ściami i zawar­to­ścią żołądka. Gdy wszy­scy, mniej lub bar­dziej upa­prani, ruszy­li­śmy na obiad, prze­łknę­łam urazę i powie­dzia­łam Suda­rat – tej dziew­czy­nie z enklawy – że jeśli chce być na­dal rato­wana, to musi uży­czyć tro­chę mocy ze swo­jego zapasu.

Poczer­wie­niała i zbla­dła, a potem wykrztu­siła:

– Ja nie… nie jestem…

A potem zalała się łzami i ucie­kła.

– Nie sły­sza­łaś o Bang­koku – powie­dział Zheng.

– Czego nie sły­sza­łam o Bang­koku?

– Prze­padł – rzekł. – Coś zała­twiło enklawę, kilka tygo­dni przed pobo­rem.

Popa­trzy­łam na niego ze zdu­mie­niem. Rzecz w tym, że enklaw nie można znisz­czyć.

– W jaki spo­sób? Co?

Roz­ło­żył ręce i wzru­szył ramio­nami.

– A wy sły­sze­li­ście o Bang­koku? – zapy­ta­łam przy obie­dzie, zasta­na­wia­jąc się, jak mogłam prze­ga­pić taką ważną wia­do­mość, ale nie byłam jedyna. Z sie­dzą­cych przy stole tylko Liu ski­nęła głową i powie­działa: – Wła­śnie usły­sza­łam o tym na histo­rii.

– O czym? – chciała wie­dzieć Aadhya.

– Bang­kok prze­padł – wyja­śni­łam. – Enklawa została znisz­czona.

– Co takiego? – zapy­tała Chloe, która drgnęła tak, że sok poma­rań­czowy zalał jej całą tacę. Zapy­tała, czy może z nami jeść posiłki, i zro­biła to grzecz­nie, nie jakby zaszczy­cała nas swoją obec­no­ścią, więc zgrzyt­nę­łam zębami i się zgo­dzi­łam. – To musi być fake news.

Liu prze­cząco potrzą­snęła głową.

– Potwier­dziła to dziew­czyna z Szan­ghaju, która cho­dzi do naszej klasy. Rodzice prze­ka­zali tę wia­do­mość przez jej młod­szą sio­strę.

Chloe gapiła się na nas, zasty­gła ze szklanką w pół drogi do ust. Nie można mieć jej za złe, że się tak prze­ra­ziła. Enklawy nie zni­kają tak po pro­stu i bez powodu, więc jeśli któ­raś obe­rwała tak mocno, to ozna­czało począ­tek jakiejś wojny enklaw, a nowo­jor­ska była ide­alną kan­dy­datką na jej epi­cen­trum. Kiedy jed­nak Chloe po raz trzeci w ciągu pię­ciu minut zapy­tała o szcze­góły, któ­rych ani Liu, ani ja nie zna­ły­śmy, powie­dzia­łam:

– Rasmus­sen, my ich nie znamy. To ty możesz się cze­goś dowie­dzieć; nowo przy­byli z waszej enklawy muszą wie­dzieć wię­cej.

Nie­wia­ry­godne, ale naprawdę popro­siła, żeby­śmy popil­no­wały jej tacy, po czym wstała i prze­szła przez salę do stołu, przy któ­rym sie­dzieli pierw­szacy z nowo­jor­skiej enklawy. Nie przy­nio­sła wielu infor­ma­cji: znaczna część nowo przy­by­łych nawet jesz­cze o tym nie sły­szała. Dzie­ciaki z Bang­koku nie faty­go­wały się roz­gła­sza­niem tej wia­do­mo­ści, a Suda­rat jako jedyna z tego mia­sta prze­żyła i została pobrana. Wszy­scy inni jej rówie­śnicy zgi­nęli razem z enklawą. Co jesz­cze bar­dziej prze­ra­ziło wszyst­kich enkla­wow­ców. Nawet jeśli jakaś enklawa ucierpi tak mocno, że w końcu pad­nie, to zwy­kle osoby postronne mają wystar­cza­jąco dużo ostrze­żeń i czasu na ucieczkę.

Pod koniec obiadu stało się jasne, że nikt nie wie, co naprawdę się stało. My tutaj w ogóle nie wiemy, co się dzieje, gdyż wszel­kie wie­ści ze świata docie­rają do nas raz do roku, za pośred­nic­twem prze­ra­żo­nych czter­na­sto­lat­ków. Jed­nak upa­dek enklawy to sen­sa­cyjna wia­do­mość, a tym­cza­sem nawet dzie­ciaki z Szan­ghaju nie znały szcze­gó­łów. Szan­ghaj pomógł stwo­rzyć enklawę w Bang­koku – od trzy­dzie­stu lat spon­so­ro­wali nowe azja­tyc­kie enklawy i nie­przy­pad­kowo coraz gło­śniej narze­kali na nie­pro­por­cjo­nal­nie dużą liczbę miejsc przy­dzie­la­nych w Scho­lo­mance dzie­cia­kom ze Sta­nów Zjed­no­czo­nych i Europy. Gdyby atak na Bang­kok był zapo­wie­dzią napa­ści na Szan­ghaj, pobrani pierw­szacy przy­by­liby z wyraź­nym pole­ce­niem zwar­cia sze­re­gów z dzie­cia­kami z Bang­koku.

Z dru­giej strony, jeśli Bang­kok przy­pad­kowo sam się zała­twił, co cza­sem się zda­rza, gdy enklawa cich­cem reali­zuje zbyt ambitny pro­gram nowych broni magicz­nych, dzie­cia­kom z Szan­ghaju kazano by odwró­cić się od ich taj­skich rówie­śni­ków. Zamiast tego jedy­nie zacho­wy­wały ostroż­ność. Co ozna­czało, że ich rodzice wie­dzieli nie­wiele wię­cej od nas, a jeśli szan­ghaj­scy enkla­wowcy nie mieli żad­nych infor­ma­cji, to nikt nie miał.

No, oprócz tego, kto to zro­bił. Co kom­pli­ko­wało sytu­ację, gdyż jeśli ktoś w ten spo­sób zamie­rzał pośred­nio zaata­ko­wać Szan­ghaj, to pierw­szym podej­rza­nym był Nowy Jork. Trudno było sobie wyobra­zić, by jakaś inna enklawa na świe­cie mogła to zro­bić choćby bez ich cichego wspar­cia. Gdyby jed­nak Nowy Jork w tajem­nicy prze­pro­wa­dził tak poważną ope­ra­cję, jaką jest likwi­da­cja enklawy, to z pew­no­ścią nie powie­dziano by o tym pobie­ra­nym do Scho­lo­mance, co ozna­czało, że nawet nowo­jor­skie dzie­ciaki nie wie­działy, czy ich enklawa jest w to zamie­szana czy nie, cho­ciaż one – i dzie­ciaki z Szan­ghaju – zda­wały sobie sprawę, że jeśli jed­nak nie był to nie­szczę­śliwy wypa­dek, to ich rodzice wła­śnie pro­wa­dzą wojnę. A my przez rok w żaden spo­sób nie mogli­śmy się dowie­dzieć, jak jest naprawdę.

Nie była to sytu­acja sprzy­ja­jąca kole­żeń­skiemu nasta­wie­niu enkla­wow­ców. Oso­bi­ście wcale nie przej­mo­wa­łam się tym, że nie wiem, jak jest. Nie zamie­rza­łam dołą­czyć do żad­nej enklawy. Pod­ję­łam tę decy­zję w zeszłym roku – obra­żona – i gdyby wybu­chła wojna, nie wzię­ła­bym w niej udziału. Nawet gdyby jakiś odra­ża­jący zło­wróg zaczął zała­twiać enklawy, nie doty­czy­łoby to mnie, tylko moich ewen­tu­al­nych rywali, wedle nie­przy­jem­nej prze­po­wiedni, która znacz­nie uła­twi­łaby mi życie, gdyby ziściła się szyb­ciej.

Nato­miast obcho­dziło mnie, że Suda­rat nie może mi pomóc w tym, co naj­wy­raź­niej miało być moim pią­tym przed­mio­tem w tym seme­strze – rato­wa­niu pierw­sza­ków. Zasoby mocy taj­skiej enklawy i tak były sto­sun­kowo nowe i skromne, a teraz pełną kon­trolę nad nimi prze­jęli naj­starsi ucznio­wie, któ­rzy roz­pacz­li­wie ofe­ro­wali ją innym enkla­wow­com, pró­bu­jąc zawią­zać soju­sze na koniec szkoły. Nie dzie­lili się nią z uczniami pierw­szych i dru­gich klas. Ci nagle stali się takimi samymi ofia­rami losu jak my wszy­scy, z tru­dem znaj­du­ją­cymi sojusz­ni­ków, zasoby i moż­li­wo­ści prze­trwa­nia. Ich jedy­nym istot­nym argu­men­tem prze­tar­go­wym przy two­rze­niu soju­szy była per­spek­tywa przy­ję­cia do ich szybko rosną­cej enklawy, a teraz go stra­cili i dzia­łali w atmos­fe­rze nie­przy­jem­nej nie­pew­no­ści, ponie­waż nikt nie wie­dział, co się stało. Inni pierw­szo­kla­si­ści nie uni­kali Suda­rat dla­tego, że nie wie­dzieli, skąd ona jest; uni­kali jej, ponie­waż wie­dzieli, że ona jest z Bang­koku. Nie dostała nawet swo­jego przy­działu rze­czy, które pozo­sta­wili absol­wenci. Wszystko, co posia­dała, było w tor­bie, którą zabrała ze sobą.

Zapewne powin­nam jej współ­czuć, ale wola­łam zacho­wać współ­czu­cie dla osoby, która ni­gdy nie miała szczę­ścia, niż dla tej, którą ono nagle opu­ściło. Mama powie­dzia­łaby mi, że mogę współ­czuć im obu, na co odpowie­dzia­łabym, że ona może to robić, ale ja mam ogra­ni­czone zapasy współ­czu­cia i muszę je racjo­no­wać. W każ­dym razie cho­ciaż nie współ­czu­łam Suda­rat, to już w pierw­szym tygo­dniu zajęć dwu­krot­nie ura­to­wa­łam jej życie, więc nie miała prawa narze­kać.

I ja też nie, ponie­waż naj­wi­docz­niej posta­no­wi­łam na­dal to robić.

Aadhya i Liu zamie­rzały wie­czo­rem razem wziąć prysz­nic. Kiedy scho­dzi­ły­śmy po scho­dach, nie­śmiało zapy­ta­łam Liu:

– Masz potem tro­chę czasu? Muszę opa­no­wać kilka pod­sta­wo­wych chiń­skich zwro­tów.

Pew­nie się spo­dzie­wa­cie, że cho­dzi o takie zwroty jak „gdzie jest ubi­ka­cja?” lub „dzień dobry”, ale tutaj pierw­sze, czego uczymy się w dowol­nym języku, to „pad­nij”, „za tobą” i „ucie­kaj”. Musia­łam powstrzy­mać pierw­sza­ków od wcho­dze­nia mi w drogę, kiedy ich ratuję. Na wła­sny koszt.

Liu pochy­liła głowę i powie­działa cicho:

– Też zamie­rza­łam cię pro­sić o pomoc.

Się­gnęła do swo­jej szkol­nej teczki i wyjęła etui z prze­zro­czy­stego pla­stiku z nożycz­kami w środku. Były dla lewo­ręcz­nych, ze strzę­pami okle­iny z zie­lo­nego winylu wciąż oble­pia­ją­cymi otwory na palce, z jed­nym ostrzem wyszczer­bio­nym, a dru­gim zardze­wia­łym. Obie­cu­jące: były tak sfa­ty­go­wane, że nie­mal na pewno nie prze­klęte i nie zacza­ro­wane. Już od paru tygo­dni szu­kała kogoś, kto poży­czyłby jej nożyczki.

Włosy Liu się­gały jej poni­żej pasa, błysz­czące i czarne jak noc, tylko przy gło­wie odro­binę jaśniej­sze w porów­na­niu do nie­sa­mo­wi­cie ciem­nego odcie­nia reszty. Zapusz­czała je kilka lat, z tego trzy lata tutaj, więc musiała nego­cjo­wać czas i warunki każ­dego prysz­nica, który brała. Jed­nak nie spy­ta­łam jej, czy na pewno chce je skró­cić. Wie­dzia­łam, że tak, nawet choćby z czy­sto prak­tycz­nych wzglę­dów. Aadhya zamie­rzała spleść z nich struny lutni z syre­no­pa­jąka, którą szy­ko­wała dla nas na dzień ukoń­cze­nia szkoły, a ponadto Liu zdo­łała tak długo cho­dzić z dłu­gimi wło­sami tylko dla­tego, że uży­wała cza­rów.

Potem jed­nak prze­szła nie­ocze­ki­waną i bar­dzo dogłębną prze­mianę duchową i posta­no­wiła nie wra­cać na obsy­dia­nowo czarną drogę. Tak więc teraz musiała zapła­cić za trzy lata para­do­wa­nia z nie­wia­ry­god­nie ładną fry­zurą. Co wie­czór na zmianę poma­ga­ły­śmy jej roz­cze­sać naprawdę okropne koł­tuny, które powsta­wały każ­dego dnia, obo­jęt­nie, jak sta­ran­nie spla­tała war­ko­cze.

Kiedy wzię­ły­śmy prysz­nic, wszyst­kie trzy wró­ci­ły­śmy do pokoju Aadhyi. Naostrzyła nożyczki swo­imi narzę­dziami, a potem wzięła przy­go­to­wane pudełko na włosy. Zaczę­łam je ostroż­nie obci­nać, na począ­tek zale­d­wie cen­ty­metr bar­dzo cien­kiego kosmyka, który trzy­ma­łam jak naj­da­lej od głowy Liu – ni­gdy nie należy się spie­szyć, uży­wa­jąc nie­zna­nych noży­czek. Nic strasz­nego się nie wyda­rzyło, więc powoli dotar­łam do połowy kosmyka, a potem zro­bi­łam głę­boki wdech i szybko odcię­łam resztę, po wyraź­nej linii demar­ka­cyj­nej mię­dzy sta­rymi a nowymi wło­sami, i poda­łam to dłu­gie pasmo Aadhyi.

– W porządku? – zapy­ta­łam Liu.

Byłam pewna, że nożyczki są dobre, ale chcia­łam dać jej moment wytchnie­nia; spo­dzie­wa­łam się, że to dla niej trudne, nawet jeśli nie zaczęła się mazać czy coś.

– Tak, nic mi nie jest – powie­działa, ale zamru­gała i zanim obcię­łam jej połowę wło­sów, rze­czy­wi­ście zaczęła się mazać; łzy sta­nęły jej w oczach, a jedna wielka spły­nęła po jej policzku i roz­pry­snęła się na kola­nie.

Aadhya spoj­rzała na mnie z nie­po­ko­jem, a potem powie­działa:

– Na pewno tyle mi wystar­czy, jeśli chcesz na tym poprze­stać.

Liu nawet nie wyglą­da­łaby źle; miała tak gęste włosy, że tymi małymi nożycz­kami i tak musia­łam je obci­nać war­stwami, więc zaczę­łam od spodu. Ni­gdy nie wia­domo, kiedy narzę­dzie nagle się zepsuje, a gdyby została z krótko ścię­tymi wło­sami na czubku głowy i upior­nie dłu­gimi kosmy­kami na poty­licy, każdy, od kogo chcia­łaby poży­czyć inne nożyczki, zażą­dałby za to kro­cie.

– Nie – powie­działa Liu lekko drżą­cym gło­sem, ale zde­cy­do­wa­nie.

Zazwy­czaj była naj­spo­koj­niej­szą z nas trzech. Aad potra­fiła zło­ścić się naprawdę kon­cer­towo, a gdyby ataki wście­kło­ści były dys­cy­pliną olim­pij­ską, to ja była­bym pewną kan­dy­datką do zło­tego medalu. Lecz Liu zawsze była opa­no­wana, spo­kojna i roz­sądna, więc to nie­mal gniewne wark­nię­cie było zasko­cze­niem.

Nawet dla niej samej; zamil­kła i prze­łknęła ślinę, ale cokol­wiek czuła, nie była w sta­nie tego ukryć.

– Chcę je obciąć – rzu­ciła ostrym tonem.

– Dobrze – powie­dzia­łam i zaczę­łam szyb­ciej obci­nać jej włosy, jak naj­bli­żej głowy. Błysz­czące pasma pró­bo­wały oplą­ty­wać mi palce nawet wtedy, gdy je odcię­łam i poda­wa­łam Aadhyi.

Wresz­cie skoń­czy­łam, a Liu unio­sła ręce i lekko drżąc, dotknęła swo­jej głowy. Nie­wiele na niej pozo­stało poza nie­rów­nym pusz­kiem. Zamknęła oczy i prze­su­nęła po niej rękami tam i z powro­tem, jakby upew­nia­jąc się, że wło­sów nie ma. Po kilku głę­bo­kich i nie­rów­nych odde­chach powie­działa:

– Nie ści­na­łam ich, od kiedy tu przy­by­łam. Mama kazała mi tego nie robić.

– Dla­czego? – zapy­tała Aadhya.

– Bo… – Głos uwiązł jej w gar­dle. – Powie­działa, że tutaj ich widok powie ludziom, że jestem kimś, na kogo trzeba uwa­żać.

I tak też było, ponie­waż w Scho­lo­mance możesz mieć dłu­gie włosy, tylko jeśli jesteś naprawdę boga­tym i zuchwa­łym dzie­cia­kiem z enklawy albo upra­wiasz czarną magię.

Aadhya bez słowa pode­szła do swo­jego biurka i ze strze­żo­nej zaklę­ciem szka­tułki wyjęła pozo­stałą połowę owsia­nego bato­nika. Liu chciała odmó­wić, ale Aad wark­nęła:

– O mój Boże, zjedz ten cho­lerny bato­nik!

Wtedy Liu roz­kle­iła się, wstała i wycią­gnęła do nas ręce. Wpraw­dzie zare­ago­wa­łam chwilę póź­niej niż Aadhya – trzy lata nie­mal zupeł­nego ostra­cy­zmu spo­łecz­nego raczej kiep­sko przy­go­to­wuje na takie sytu­acje – ale obie trzy­mały wycią­gnięte ręce, dopóki do nich nie dołą­czy­łam. Obję­ły­śmy się ramio­nami i znów zda­rzył się ten cud, w który na­dal nie mogłam do końca uwie­rzyć: nie byłam już sama. Rato­wały mnie, a ja zamie­rza­łam ura­to­wać je. Wyda­wało się to cza­rem nad cza­rami. Jakby mogło napra­wić wszystko. Jakby cały świat nagle stał się innym miej­scem.

Jed­nak nie. Na­dal byłam w Scho­lo­mance, a tu wszyst­kie cuda mają swoją cenę.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki