Oszustka - ebook

WTOREK

Każdy się czegoś boi.

Większość tych lęków jest powierzchowna niczym pogładzenie skóry tępym nożem. Pojawiają się i znikają, nie zostawiając po sobie śladu. Niektóre przypominają igiełki wkłuwane w ciało, ostre i przeszywające, lecz sięgające płytko.

Ale jest też ten najgorszy rodzaj lęku, jak wbity we wnętrzności skalpel, którego nie sposób wyciągnąć. Strach tak wielki, że chociaż wydaje się, że wszystko układa się idealnie, że życie nie może być lepsze, nadal uwiera gdzieś w boku. Czasem o nim zapominamy. Pozwalamy sobie na kilka dni wyimaginowanego spokoju. Jednak ostrze skalpela wciąż tam tkwi, a w najmniej spodziewanym momencie niewidzialna siła wbija je jeszcze głębiej i kilkukrotnie przekręca wokół osi.

W chwili, gdy moje oczy spotkały się z oczami bezdomnej, ten ostatni rodzaj strachu pokonał barierę pomiędzy sennym koszmarem a rzeczywistością.

Siedziałam bez ruchu i wgapiałam się w kobietę. A ona patrzyła na mnie.

Zauważyłam ją tuż po tym, jak podjechaliśmy pod bramę. Stała na chodniku pośród opadłych brzozowych liści i wyglądała jak wszyscy bezdomni w okolicy, a mimo to poczułam ukłucie niepokoju. Przyglądałam się jej, grzebiąc w torbie w poszukiwaniu kluczy do bramy. Miała na sobie płaszcz, spod którego wypływała obszerna spódnica upodabniająca sylwetkę do bezkształtnej masy. Krople deszczu ściekały z siwych, zebranych w kucyk włosów i wsiąkały w ubranie.

Na tylnym siedzeniu volkswagena Berenika i Sylwia kłóciły się o kawkę, którą dostrzegły za oknem. Siedzący za kierownicą Piotrek pogrążony był w rozmowie telefonicznej.

W momencie, gdy między zabawkami z jajek niespodzianek i do połowy zjedzonymi lizakami namacałam klucze, kobieta odwróciła głowę i spojrzała na mnie. Znajdowałam się kilka metrów od niej, w odległości, która umożliwia dostrzeżenie przekrwionych białek oczu. A tym bardziej pozwala na przyjrzenie się twarzy.

Moje serce załomotało.

– Mamo, pac!

– Kawka przebrana za gołębia!

Pokrzykiwania dziewczynek słyszałam jak zza szyby. Tylko skrajem świadomości zarejestrowałam, że przestały się kłócić.

Nie wiem, jak długo tak tkwiłam – mokra od potu, z sercem na wysokości gardła. W pewnej chwili poczułam na karku powiew zimnego powietrza, usłyszałam trzask drzwi i gdy się odwróciłam, tylne siedzenie było puste.

Natychmiast chwyciłam klamkę. Spocone palce ześlizgnęły się z plastiku, ale drzwi ustąpiły.

Wyskoczyłam na zewnątrz. Chłód popołudnia przylgnął do mojej twarzy, paraliżując zakończenia nerwów. Dziewczynki stały na środku jezdni – na szczęście pustej. Sylwia uśmiechała się, jej młodsza siostra wyglądała na przejętą.

– Nie wolno wam samym wychodzić z auta, to niebezpieczne! – powiedziałam, przekrzykując łomot własnego serca.

Dopadłam do nich, jedną dłoń zacisnęłam na ramieniu Bereniki, drugą – Sylwii, i zaciągnęłam je pod dom sąsiadów, z dala od kobiety.

Berenika wycelowała palec wskazujący w rozciągające się za ogrodzeniem podwórze. Zerknęłam w stronę intruzki – wciąż stała pod naszą bramą, wpatrując się we mnie i dziewczynki.

– Mamo! No pac! – Berenika krzyczała tak głośno, że nawet Piotr zakończył rozmowę i wysiadł z samochodu.

Zrobiło mi się gorąco, dzięki Bogu ruszył w moją stronę. Chcąc odwrócić jego uwagę od kobiety, udałam zainteresowanie odkryciem dziewczynek.

Jakieś dwa metry od nas za czerwonym ogrodzeniem zieleniał pas trawnika, na którym rosły postrzępione tuje. Pomiędzy nimi kręciło się stadko łaciatych gołębi.

– Widzis? – Berenika szarpała rękaw mojego płaszcza. – Kawka psebrana za gołembia! Śmiesna jest!

Dopiero wtedy dostrzegłam, że wśród gołębi faktycznie podskakuje ptak o kształcie i wielkości kawki, wyglądający, jakby ktoś pochlapał go białą farbą.

Piotr stanął obok dziewczynek. W dłoni trzymał telefon komórkowy i klucze. Wiatr bawił się jego włosami, wśród których połyskiwały pierwsze siwe nitki, i wsypywał do kaptura garstki liści.

– Mamusiu, czemu ta kawka tak dziwnie wygląda? – dopytywała Sylwia.

– Nie mam pojęcia – odparłam, mimowolnie zerkając przez ramię.

Kobieta przybliżyła się do nas o jakieś dwa kroki, ale przynajmniej nie stała już pod samą bramą.

– Psecies wies wsystko o zwiezontkach! – wykrzyknęła Berenika.

– Może miała tatusia gołębia i mamę kawkę? – zgadywała Sylwia.

– Kto wie – odpowiedziałam. Na plecach czułam wzrok kobiety, wypalał dziurę w moim płaszczu i przemieniał krew we wrzącą lawę. – Później to sprawdzimy, teraz biegniemy do domu, szybciutko!

Pociągnęłam Berenikę za rękę, ale nawet się nie ruszyła.

– A to osustka! Po co ona udaje gołembia? – zapytała.

– Głupia jesteś i życia nie znasz – oświadczyła Sylwia poważnym tonem. – Gołębie są ładne, a kawki brzydkie. Wolałabyś być gołębiem czy kawką?

– Idziemy do domu – powtórzyłam, ale żadna z córek mnie nie słuchała.

– Myślicie, że gołembie dały się nabrać? – Berenika zadarła głowę, wbijając paluszki w moją rękę. Czapka na jej głowie zjechała na prawą stronę.

– Gołębie są głupie – rzuciła Sylwia. – Na pewno uwierzyły.

– Sama jesteś głupia!

Znów zerknęłam przez ramię. Kobieta zbliżyła się do nas o kolejne dwa metry.

– Idziemy stąd. Natychmiast. – Złapałam córki za ręce i mocno pociągnęłam w kierunku bramy, tak by po drodze ominąć intruzkę.

– Aua! To boli! – wrzasnęła Sylwia, prawie się przewracając.

Piotr uniósł brwi i obrzucił mnie spojrzeniem pełnym zaskoczenia, ale kobieta była coraz bliżej, nie miałam więc czasu na subtelności.

– Jest zimno – wyjaśniłam. – Przeziębią się.

Dociągnęłam córki do furtki, szybko ją otworzyłam i wprowadziłam je na podwórze.

– Ty też chodź. – Przywołałam męża. Na myśl o tym, że kobieta w każdej chwili może do niego podejść, robiło mi się słabo. – No, już! Wypijemy herbatę i się ogrzejemy, później wjadę.

– Dopiero co piliśmy u rodziców – odparł. – Poza tym zostawiłaś w aucie torebkę i zakupy. Trzydzieści siedem lat to chyba trochę za wcześnie na sklerozę?

Zanim zdążyłam go powstrzymać, ruszył w stronę samochodu i intruzki.

Przez chwilę myślałam o dogonieniu Piotra, uwieszeniu się na jego ramieniu i pilnowaniu, by z nią nie rozmawiał. By się do niej nawet nie zbliżał. Ale kobieta przyjechała do mnie, nie do niego. Pewnie dlatego odsunęła się od auta i stanęła kawałek dalej, przy śmietniku. Tkwiła tam, gdy Piotr otwierał bramę i gdy siadał za kierownicą. Nie drgnęła również, kiedy pokonywałam z córkami odcinek między furtką a domem.

Zgrabiałymi z nerwów palcami przekręciłam klucz w drzwiach i wpuściłam dzieci do środka, a potem wsunęłam się za nimi do dusznego wnętrza. W powietrzu unosił się zapach upieczonej kilka godzin temu szarlotki.

Dziewczynki wbiegły w buciorach na piętro. Stanęłam za uchylonymi drzwiami frontowymi i z walącym sercem śledziłam wzrokiem jadącego w stronę garażu volkswagena.

Piotr wysiadł, podszedł do bramy, jakby ten jeden raz nie mógł zostawić jej otwartej. Kobieta drgnęła, chyba zamierzała zrobić krok w jego stronę. Otworzyła usta…

– Kochanie, przynieś wreszcie te zakupy! – krzyknęłam spanikowana, nim zdążyła się odezwać. – Strasznie zgłodniałam!

Nawet nie musiałam kłamać. Z nerwów przewód pokarmowy zacisnął mi się w twardy supeł, by po krótkim czasie przeobrazić się w studnię bez dna.

Piotr sięgnął do przęsła bramy i wówczas znalazł się na wprost kobiety, w odległości metra, może dwóch.

– Coraz więcej syfu na ulicach – powiedziałam szybko. – Miasto powinno to uprzątnąć.

Kobieta cofnęła się, jakby moje słowa smagnęły ją po twarzy. Również Piotrek spojrzał na mnie z dezaprobatą, ale się nie odezwał. Zamknął bramę oraz furtkę i dopiero wtedy, z torbą z zakupami, ruszył w kierunku domu.

Głośne burczenie w brzuchu zagłuszało kolejne tupoty dzieci.

– Nie wiem, jak to możliwe, że jedząc tyle, ciągle masz taką fantastyczną figurę. – Piotr z niedowierzaniem pokręcił głową.

Zamiast odpowiedzieć, rozciągnęłam usta w wymuszonym uśmiechu.

Wreszcie wszedł do środka: nasiąknięty jesienią, z kosmykiem włosów ześlizgującym się na czoło, wyprostowany jak struna i tak bardzo mój jak chyba nigdy wcześniej. Pomyślałam o tym, jak wyglądałoby moje życie, gdyby nie pojawił się w nim Piotr, jak wyglądałoby, gdybym teraz go straciła, i strach ścisnął mi gardło. Nie mogę do tego dopuścić. Bez względu na wszystko.

Nim drżącą ręką zamknęłam frontowe drzwi, jeszcze raz spojrzałam na kobietę. Wciąż tkwiła w tym samym miejscu obok śmieci.

Przed oczami mignęły mi sceny z przeszłości. Przerażenie wszystkich, gdy wpadła do klasy w środku lekcji, wyzywając nauczycielkę od kurew. Pijacka awantura na uczelni. I najgorsze starcie, na ulicy. To, które także zaczęło się od milczenia i wpatrywania się. To, po którym wszystko się skończyło.

Dwukrotnie przekręciłam klucz w zamku – jakbym mogła się w ten sposób przed nią ochronić – i rozpięłam guziki płaszcza. Sufit nie rozbrzmiewał już dudnieniem, dziewczynki zrzuciły buty albo usiadły spokojnie w swoim pokoju na piętrze.

– Masz tę kanapkę, żarłoku. – Piotr wcisnął mi do ręki porcelanowy talerzyk z kawałkiem chleba z szynką, wyszedł do salonu i włączył telewizor. Po chwili doleciały do mnie dźwięki jakiegoś programu informacyjnego.

W domu panował półmrok. Wszystkie okna przesłaniała zieleń roślin: zarówno doniczkowych, jak i zaglądających przez szyby krzewów i bluszczu z ogrodu. Pędy tego ostatniego tworzyły na kuchennym oknie rysunek krat.

Nagle poczułam irracjonalną potrzebę okratowania okien. I założenia okiennic.

A może… może ona sobie po prostu pójdzie? Może już jej nie ma?

Odłożyłam kanapkę i zajrzałam do salonu. Piotr stał przed telewizorem z pilotem w dłoni. Niby patrzył w ekran, ale w rzeczywistości zerkał na mnie. Jego czoło przecinała pionowa zmarszczka.

– Wszystko w porządku, kochanie? – zapytał.

– Jasne – odparłam szybko. – Dostałam esemesa od klientki, pies jej się zepsuł, są właśnie w całodobówce.

Po twarzy Piotra przemknął cień.

Czy to możliwe, że mój mąż czegoś się domyśla?

A gdzie tam, musiałby mieć kryształową kulę, uspokajałam się w duchu, ale w żołądku czułam nerwowe ssanie.

– Niepotrzebnie o tym myślę – dodałam, spoglądając w kierunku okna wychodzącego na podwórze. – Na pewno wszystko dobrze się skończy.

Piotr pogładził mnie po ramieniu. Dopiero czując miękkość jego dłoni, zorientowałam się, jak bardzo jestem spięta, jak mam stwardniałe wszystkie mięśnie.

– Za bardzo dbasz o innych, za mało o siebie – rzekł.

– Dziś Wszystkich Świętych – wygłosił prezenter telewizyjny niemalże w tym samym czasie. – Dzień, w którym wspominamy naszych zmarłych. W którym pozwalamy im wrócić.

Z mojego brzucha dobiegło burczenie.

– Może za rok pojedziemy do Wrocławia? – zapytał Piotr. – Na grób twoich rodziców?

Przełknęłam ślinę. Głośno. Zrobiłam to za głośno.

– Tak tylko powiedziałem. – Piotr mocniej mnie przytulił. – Nie musimy nigdzie jeździć.

Zanim którekolwiek z nas podjęło temat, do pokoju wbiegł kot, a chwilę później Sylwia i Berenika. Dziewczynki zaciągnęły Piotra przed telewizor, Mruczek zaś wskoczył na oparcie kanapy.

Posłałam mężowi uspokajający uśmiech, następnie, korzystając z jego zaabsorbowania córkami, podeszłam do przeszklonej wnęki salonu. Liście juk i dracen walczyły tu o światło z bambusem, a całość oplatały pędy trzykrotki. Udałam, że obskubuję obeschnięty listek, i zerknęłam w kierunku ulicy.

Przez moment myślałam, że kobiety już nie ma. Że sobie poszła. Jednak nim zdążyłam poczuć ulgę, zauważyłam ją. Stała na granicy chodnika i jezdni, otulona nadciągającym mrokiem i częściowo przesłonięta słupkiem ogrodzenia. Stała i patrzyła prosto na mnie.

Cofnęłam się gwałtownie, ale nie odrywałam od niej oczu – i tylko dlatego ujrzałam ten samochód. Wyskoczył z prawej, gdzieś z głębi ulicy. Musiał jechać dużo ponad dozwoloną prędkość.

Kobieta zrobiła krok w tył, a wtedy kierowca jeszcze dodał gazu i samochód zmienił tor jazdy. Jechał wprost na nią.

Nie wierzyłam w to, co się dzieje.

Głuchy odgłos uderzenia dobiegł aż za okno. Bezwładne ciało poderwało się z asfaltu, przeleciało nad maską i upadło na chodnik po drugiej stronie jezdni.

Stałam jak wmurowana, wlepiając wzrok w ulicę. Kobieta leżała na wznak w plamie światła latarni i ani drgnęła. Jedną nogę miała wygiętą pod nienaturalnym kątem, ręce rozrzucone. Wiatr szarpnął za połę płaszcza, odsłaniając spódnicę.

Usłyszałam pisk opon i auto stanęło. Ze środka wyprysnęła ciemna sylwetka. Nim zdążyłam zamrugać, dopadła do leżącej.

Pomyślałam, że spanikowany kierowca sprawdza puls, że za chwilę wezwie pomoc, zrobi masaż serca, sztuczne oddychanie, powinien przecież coś zrobić! Jednak zaraz potem facet odskoczył od kobiety, wsiadł do auta i jak gdyby nigdy nic odjechał.

Jeszcze przez chwilę stałam bez ruchu.

To wszystko było tak niespodziewane, tak oderwane od rzeczywistości, od zdarzeń w realnym świecie, że mój mózg potrzebował czasu, by przetworzyć widziane obrazy.

Na pewno nie trwało to długo, chociaż miałam wrażenie, że tkwiłam przed oknem całe wieki. I że każda minuta mogła mieć znaczenie dla leżącej na chodniku kobiety.

– Piotr! – krzyknęłam, odwracając się. – Piotr, dzwoń po pogotowie, ktoś potrącił tę bezdomną sprzed bramy!

Zaraz potem wypadłam z domu.

Chłód kąsał mi policzki, a wiatr szarpał za włosy. Cień brzozy, rosnącej na placu przed śmietnikiem, tańczył na granitowej kostce podjazdu. W powietrzu unosiły się strzępki dymu. Rejestrowałam to wszystko ze zdumiewającą dokładnością, jakby ktoś przyłożył do otoczenia olbrzymie szkło powiększające, jakby uwrażliwił moje zmysły na każdy szczegół, chociaż przecież pędziłam, biegłam na złamanie karku. Czułam zimno wirującego w nozdrzach powietrza i słyszałam plaskanie kapci o ziemię, gdy wybiegałam na ulicę.

– Żyjesz? – Uklęknęłam przed kobietą. Światło latarni padało na jej twarz, a cienie rzeźbiły głębokie bruzdy dookoła oczu. – Słyszysz mnie? Proszę, powiedz coś, mamo – wyszeptałam.

Następne, co pamiętam, to chłód dłoni, którą ściskałam, klęcząc na chodniku. Pochylałam się nad twarzą matki i wsłuchiwałam w szmer jej oddechu.

Pod kolanem czułam zimną wodę kałuży, prześladowała mnie jednak idiotyczna myśl, że jeśli się poruszę, jeśli zmienię pozycję, oddech matki uleci gdzieś w przestrzeń i już nie wróci. Znów byłam dzieckiem. Przerażoną dziewczynką, klęczącą nad nieprzytomną mamą. Nieradzącą sobie z sytuacją. Kompletnie bezradną. Nie rozumiałam, co się dzieje, i nie byłam w stanie zebrać myśli.

– Karetka zaraz przyjedzie. Może powinniśmy ułożyć ją na boku? – usłyszałam głos męża. – Chociaż, jeśli ma złamany kręgosłup… Może lepiej niczego nie ruszać. Co tu się wydarzyło? Gdzie ten kierowca?

Milczałam.

– Uciekł? Co ci ludzie mają w głowach! Facet czy kobieta? Widziałaś samochód? Pamiętasz numery rejestracyjne?

– Nie.

Chciałam, żeby Piotr wreszcie się zamknął. Żeby choć przez sekundę nic nie mówił. Ale u niego stres powodował słowotok.

– Ale co: nie? Nic nie pamiętasz?

Przymknęłam oczy. Znów znajdowałam się w domu, w tym dawnym domu, zagubiona w smrodzie wódy i niepewności, rozedrgana od wrzasków, które choć już przebrzmiały, nadal wstrząsały moim ciałem. Tak wiele od tamtej pory się zmieniło i jednocześnie tak dużo pozostało takie samo.

– Może chociaż kolor albo marka? Widziałaś kierowcę? Pasażera?

– A jakie to ma znaczenie?! – wrzasnęłam.

Zapadła cisza. Po chwili Piotr kucnął na chodniku, tuż obok kałuży, i objął mnie ramieniem. Przez materiał swetra czułam ciepło jego ciała.

– Takie, że wkrótce te same pytania zada ci policja.

To było jak wybuch petardy tuż pod nogami. Albo podsunięte pod nos sole trzeźwiące. W jednym momencie znajdowałam się tam, w przeszłości, wypełniona dawnymi uczuciami, by w kolejnej osiąść mocno w tu i teraz.

Zorientowałam się, że moje ręce drżą, że cała trzęsę się jak w gorączce. Zaczerpnęłam głębiej tchu, próbując spowolnić oddech i uspokoić umysł, ale niewiele to pomogło.

– Policja? – Odwróciłam głowę w stronę Piotra.

Jego twarz tonęła w mroku. Wiatr szarpnął moimi włosami, a kropelki deszczu, który znów zaczął zacinać, chłodziły rozpalone policzki.

– Oczywiście, kochanie, jesteś świadkiem. Wygląda na to, że jedynym.

Przygryzłam wargę. Jeśli policja będzie mnie przesłuchiwała, jeśli spisze moje dane, a później porówna panieńskie nazwisko z nazwiskiem bezdomnej… Nowaków jest cała masa, ale nie każda Nowakowa ma córkę Martę. Co, jeśli zapytają? Jeśli wszystko się wyda?

A jeżeli będą mnie przesłuchiwali przy Piotrze? Albo jeśli mój mąż porozmawia później z którymś z funkcjonariuszy? Poczułam rozlewający się w ciele chłód.

– Niczego nie widziałam. Usłyszałam hałas, a kiedy spojrzałam przez okno, ona już leżała na chodniku.

Ramię Piotra stężało.

– To skąd wiesz, że została potrącona?

– Słyszałam odjeżdżający samochód. Boże, taki wypadek przed naszym domem! Nie najlepiej się czuję. Przyniesiesz mi wody? – Odgarnęłam z twarzy wilgotne włosy i rzuciłam Piotrowi błagalne spojrzenie.

Dłuższą chwilę mi się przyglądał.

– Dobrze – powiedział wreszcie.

Jego buty przeskoczyły kałużę i zabębniły o asfalt ulicy.

Bałam się, że nie zdążę, dlatego nie czekałam, aż Piotr wejdzie do domu. Gdy tylko wbiegł na podwórko, zmieniłam pozycję, zasłaniając matkę – na wypadek, gdyby mój mąż się odwrócił – i przystąpiłam do szybkiego przeszukania. Od strony sąsiadów rósł parawan tui, niezbyt szczelny, ale lepsza ażurowa zasłona niż żadna.

Miałam minutę. Może dwie, jeśli w szafce zabrakło szklanek i mój mąż będzie musiał otworzyć zmywarkę.

Wiatr zaczął szarpać drzwiczkami śmietnika. Wzdrygałam się po każdym zgrzytnięciu. W tle słychać było wieczorny oddech miasta: szum samochodowych silników, poszczekiwanie psa, zbłąkany strzępek czyjegoś śmiechu.

Wsunęłam dłonie w kieszenie płaszcza matki. Wciąż mną telepało, ale znacznie słabiej niż do tej pory, jakby organizm zrozumiał, że nie czas na histerię. Pod palcami poczułam śliską podszewkę, a później coś szorstkiego, co po wyjęciu okazało się kawałkiem papieru toaletowego – chciałam wierzyć, że jedynie zasmarkanym.

Moje zgrabiałe palce ześlizgiwały się z guzików płaszcza, gdy próbowałam je rozpiąć.

Kieszenie bluzy były puste, spódnica żadnych nie miała. Na wszelki wypadek pomacałam ją, jednak nie znalazłam podejrzanych wybrzuszeń.

Przecież niemożliwe, żeby…

Zanurkowałam dłonią w dekolt. Piersi matki były miękkie i ciepłe. Tak bardzo różniły się w dotyku od jej ręki, że na chwilę mnie przystopowało. Zaraz potem wsunęłam dłoń głębiej i natrafiłam na to, czego szukałam.

Pomiędzy piersiami spoczywała sakiewka, zamocowana na przewieszonym przez szyję sznurku, który dopiero teraz zauważyłam. Nie miałam czasu, żeby go zdjąć. Wymacałam prostokątny męski portfel i wyciągnęłam go. Nic więcej tam nie było. Żadnych papierów ani plastiku.

Usłyszałam kolejne zgrzytnięcie drzwiczek, a później tupot kroków. Zdążyłam wsunąć portfel do rękawa własnego swetra, nim Piotr przekroczył jezdnię.

– Proszę. – Podał mi butelkę wody mineralnej i dokładnie w tym samym momencie na końcu ulicy zawyła karetka.

– Posiedzisz tu chwilkę? – poprosiłam. – Muszę do toalety.

Piotr otworzył usta. Nie czekając, aż się odezwie, ruszyłam w stronę domu.

Portfel przesunął się w rękawie, gdy sięgałam do klamki. Gdzieś w głębi mojego ciała znów rozbudziło się drżenie, które coraz szerszą falą wypływało na zewnątrz, obejmując dłonie i szczękę. Ale przecież musiałam być twarda i w pełni przytomna.

Na korytarzu stała Sylwia. Podniosła na mnie poważne oczy.

– Tatuś powiedział nam, co się stało. Czy ta pani poszła do nieba, do babci i dziadka? – zapytała.

Na sekundę wstrzymałam oddech. Kucnęłam.

– Chodź tu, maleńka. – Objęłam córkę wolną ręką. – Pani nigdzie nie poszła, zaraz obejrzy ją lekarz, odwiezie do szpitala i wszystko będzie w porządku.

– Babcia i dziadziuś umarli, gdy mieli wypadek. – Sylwia pociągnęła nosem.

– Ale ta pani przeżyje. Masz moje słowo. – Niezgrabnym ruchem otarłam łzę toczącą się po policzku córki. Portfel niebezpiecznie przesunął się w rękawie.

– Mamusiu, mosemy iść zobacyć? – dołączyła do nas Berenika. – Prosimy!

Sylwia odkleiła się ode mnie, również zainteresowana wyjściem na ulicę. Skrzyżowałam ramiona, przyciskając portfel do piersi.

– Nie ma tam nic ciekawego do oglądania. Idźcie do swojego pokoju. Szybciutko!

Po chwili marudzenia posłuchały. Odprowadziłam wzrokiem wdrapujące się po schodach dziewczynki, po czym zatrzasnęłam za sobą drzwi łazienki.

Wyjęłam portfel. Ciemny brąz miejscami był tak przepocony, że przypominał czerń. Z poprzecieranych rogów wystawały końcówki nici. Jedna część zatrzasku dyndała na kawałku materiału, drugiej nie było.

Portfel miał dwie przegródki – tkwiło w nich trzysta złotych i paragon za bułki – oraz komorę na drobniaki. Nie znalazłam natomiast dowodu osobistego, całe to zamieszanie było więc niepotrzebne. Zastanowiłam się, czy to możliwe, że matka ukryła go gdzie indziej, ale wykluczyłam takie prawdopodobieństwo – sprawdziłam przecież wszystkie zakamarki stroju.

Rozejrzałam się po łazience. Obudowa wanny mogłaby posłużyć za kryjówkę dla portfela – pośrodku nie dotykała posadzki – ale istniało ryzyko, że kot podczas zabawy wywlecze go na zewnątrz. Sedes odpadał. Półeczka nad umywalką też – obok moich kosmetyków stały rzeczy Piotra.

Zerknęłam w lustrzane drzwi szafy wnękowej i napotkałam rozbiegane spojrzenie brązowych oczu.

Mam! Wetknę portfel na jedną z półek, pod stos ręczników. Niezbyt to oryginalne, ale przecież nikt nie wie, że mam coś do ukrycia. Nikt nie będzie szukał.

Zatrzasnęłam drzwi szafki, wbiłam palce w strąki wilgotnych włosów i próbowałam je ułożyć. Po chwili się poddałam: wciąż tworzyły poszarpaną, czarną ramę dla bladej twarzy.

Może to i lepiej. Może wydam się dzięki temu bardziej wiarygodna. Przejęta wypadkiem kobieta z sąsiedztwa. Praworządna obywatelka, która zrobi wszystko, żeby pomóc.

Starłam z policzka odrobinę zaschniętego błota i opuściłam łazienkę. Gdy wyszłam na podwórko, nosze z moją matką ładowano do karetki. Radiowóz zatrzymał się tuż obok, a policjanci oglądali miejsce wypadku.

Wiatr dmuchnął mi w twarz kroplami deszczu, zgrzytnął drzwiczkami śmietnika i zerwał jeszcze trochę liści z brzozy. Dopiero teraz poczułam, jak bardzo jest zimno.

Objęłam się ramionami i odnalazłam wzrokiem Piotra. Stał na chodniku, z dala od kałuż i błota, w towarzystwie sąsiada z naprzeciwka. Patrzył w kierunku noszy.

Pomyślałam o dniu, w którym się poznaliśmy. Bydgoskie targi budowlane. Również jesień, również deszczowa i chłodna. Mieszkałam wówczas w wynajętej kawalerce o łuszczących się ścianach i liszajowatym suficie, mieszczącej się w bloku, który wymagał nie tyle remontu, ile zburzenia i wybudowania na nowo. Ale na targach znalazłam się z zupełnie innego powodu i tuż po tym, jak weszłam do budynku, ten powód wyrósł przede mną. Wzrok wbijał w zadrukowaną kartkę, którą trzymał w dłoniach, wiedziałam jednak, że lada moment go uniesie. A wtedy mnie zobaczy. Nie mógł mnie zobaczyć!

Za moimi plecami tłoczyli się ludzie, ucieczka na zewnątrz nie wchodziła więc w grę. Zresztą wcale nie chciałam uciekać. Chciałam pobyć tam jeszcze choć parę sekund – musiałam tylko się ukryć.

Wślizgnęłam się za pierwszą lepszą ściankę działową i dopiero wtedy poczułam, jak wali mi serce. Przez moment stałam bez ruchu, a później powoli zza niej wyjrzałam.

– Słoneczniki to świetny wybór. – Aż podskoczyłam na dźwięk męskiego głosu za plecami. – Przepraszam, nie chciałem pani przestraszyć.

Facet, który mnie zaczepił, już po chwili stanął w idealnym miejscu – tak, że byłam zasłonięta, ale sama mogłam sporo widzieć. I sprawiał wrażenie autentycznie zatroskanego, machnęłam więc uspokajająco ręką.

– Też postawiłbym na ten wzór – dodał.

Dopiero po kilku sekundach zorientowałam się, że mówi o kafelkach pokrywających jedną ze ścianek.

– Ja chyba jednak nie. Nigdy nie byłam wielbicielką van Gogha – odparłam, zdecydowana zatrzymać faceta tak długo, jak długo będzie mi potrzebny. W szczelinie między jego ramieniem a kafelkami widziałam mężczyznę, dla którego tu przyszłam. Wy­g­lądał tak samo jak rok temu. Dokładnie tak samo. I był tak samo odległy i nieosiągalny. Ścisnęło mi się serce. – Wolę Moneta – rzuciłam, walcząc z napływającymi do oczu łzami.

– Nenufary są niepraktyczne – rzekł mój rozmówca. – Nie da się ich zabrać do domu i wstawić do wazonu. Można przez nie co najwyżej wpaść w jakieś bagno. Jestem Piotr. – Wyciągnął dłoń w moim kierunku.

– Marta – odpowiedziałam, siląc się na uśmiech.

Nie chciałam go poznawać. Chciałam się za kimś schronić, a on stał w idealnym miejscu. Dlatego jeszcze przez moment rozmawialiśmy na tematy florystyczno-malarskie.

Gdy zauważyłam, że mam wolną drogę, ucięłam rozmowę i zamierzałam po prostu odejść, ale zerknęłam na Piotra. Wyglądał jak zbity pies. Żeby czuć się mniej podle, dodałam więc chaotyczne wyjaśnienie, że jestem weterynarzem, za niedługo zaczynam dwudziestoczterogodzinny dyżur i naprawdę muszę już lecieć.

Wyszłam stamtąd z głową wypełnioną kim innym. Piotrowi nie poświęciłabym już żadnej myśli, gdyby nie kurier, który następnego dnia pojawił się w lecznicy z bukietem słoneczników, karteczką „Nenufary nie dotrwałyby do teraz” oraz numerem telefonu.

Wciąż żyłam tamtym drugim mężczyzną i wiedziałam, że gdy tylko skończę dyżur i nie będę musiała myśleć o pacjentach, rozpadnę się na milion kawałeczków. Dlatego wybrałam numer Piotra.

Nie zależało mi na tej znajomości, jednak spotkałam się z Piotrem raz, później drugi, trzeci i coraz bardziej się do niego przekonywałam. Był troskliwy. Był rodzinny. Był stały. I, przede wszystkim, był zakochany.

Do ślubu niosłam trzy słoneczniki.

Szybko zamrugałam, otrząsając się z zamyślenia.

Wiatr wciąż poruszał drzwiczkami śmietnika. Miałam wrażenie, że ich skrzypnięcia przyspieszają wraz z moimi krokami. Piskliwe dźwięki towarzyszyły mi, gdy podbiegałam do karetki. Sanitariusz stał w środku i miał właśnie zamknąć drzwi, ale na mój widok się zawahał. Wciąż słyszałam zgrzytnięcia zawiasów, kiedy pytałam, do którego szpitala zabierają poszkodowaną. Mało brakowało, a zagłuszyłyby odpowiedź sanitariusza. Zaraz potem karetka odjechała, a ja wreszcie zatrzasnęłam drzwiczki śmietnika.

Szkoda, że nie mogłam równie łatwo zamknąć drzwi do przeszłości.