Pamiętnik Maksima - ebook

I

Mi­nęły do­kład­nie trzy doby od mo­mentu prze­kro­cze­nia gra­nicy No­wej Rzecz­po­spo­li­tej, która od prze­szło trzy­dzie­stu wio­sen jest do­mem dla ta­kich jak ja. A mó­wiąc kon­kret­nie, dla po­słańca No­wo­war­szaw­skiej Cen­trali Pocz­to­wej.

Moja po­dróż na szlaku trwa od do­brych kilku mie­sięcy, lecz do­piero kiedy wkro­czy­łem w do­brze znane so­bie progi, za­częły ła­pać mnie skur­cze ły­dek. Może świa­do­mość, że je­stem pra­wie u celu, spra­wia, że emo­cje zwią­zane z po­dróżą opadają, dając tym sa­mym sy­gnał ciału, że czas w końcu zro­bić so­bie dłuż­szą prze­rwę od po­dróży.

Nie­stety od­po­czy­nek musi po­cze­kać, do sto­licy bo­wiem po­zo­stał jesz­cze szmat nie­bez­piecz­nej i wy­bo­istej drogi. Rów­nie do­brze, za­nim tam do­trę, mogę do­stą­pić za­szczytu uda­nia się na wieczny spo­czy­nek, co tak na­prawdę roz­wiąże raz na za­wsze pro­blemy mego stru­dzo­nego ciała. Na szczę­ście widok ośnie­żo­nych ste­pów oraz za­mar­z­nię­tych je­zior wpra­wia mój umysł w na­strój ni­czym nie­ska­la­nego spo­koju, po­zwa­la­jąc po­słań­cowi, choć na krótką chwilę wy­tchnie­nia.

I tak ga­da­jąc sam do sie­bie, par­łem przez ko­lejne za­spy śniegu.

Roz­mowy z od­lu­dziem na­uczył mnie mój już nie­ży­jący men­tor, choć oso­bi­ście wo­la­łem go na­zy­wać prze­wod­ni­kiem. Za­wsze po­wta­rzał, że gdy znajdę się w sa­mot­nej po­dróży, mu­szę spro­wo­ko­wać swoje dru­gie „Ja” do kon­wer­sa­cji. Z po­czątku wy­da­wało się to dla mnie po­zba­wione sensu, wszak jak można samemu do sie­bie ga­dać?

A no można… a na­wet trzeba.

Pa­mię­tam, jak pod­czas pierw­szej sa­mot­nej po­dróży, ma­jąc na karku dwu­dzie­stą wio­snę, zi­gno­ro­wa­łem tę radę, my­śląc na­iw­nie, że ję­zyka nie da się za­po­mnieć. Ja­kiż ja by­łem głupi! Po wie­lo­mie­sięcz­nej wę­drówce na wschód, kiedy to do­tar­łem do noworosyj­skiej osady, oka­zało się, że mia­łem pro­blem, aby wy­du­kać pod­sta­wowe wy­razy. Na moje szczę­ście wschodni bra­cia za­wczasu zo­rien­to­wali się, co jest tego przy­czyną i przy po­mocy hek­to­li­trów wódki prze­pro­wa­dzili przy­spie­szony kurs przy­po­mi­na­jący ję­zyk w gę­bie. Do dziś pa­mię­tam kaca, który na długo po­zo­stał pa­miątką z po­wodu mej py­chy, jak i igno­ran­cji.

I to jest wła­śnie główna przy­czyna ga­da­nia do sa­mego sie­bie.

Choć… Jest jesz­cze druga, a mia­no­wi­cie ta­kową roz­mową tworzę my­ślowy pa­mięt­nik. Je­dy­nie ża­łuję, że nikt ni­gdy nie bę­dzie miał oka­zji, aby go prze­czy­tać. Ale może to i do­brze, któż bo­wiem by chciał za­po­znać się z re­la­cjami po­cho­dzą­cymi z „mar­twego świata”.

À pro­pos „mar­twego świata”. Nic tak jak stą­pa­nie po za­mar­z­nię­tym grun­cie oto­czo­nym przez ośnie­żone lasy oraz sza­rawe ni­sko uno­szące się chmury nie wpra­wia czło­wieka w uczu­cie bez­na­dziei i braku sensu ży­cia. Nie­mniej za­raz mroźny po­wiew wia­tru roz­bu­dza mnie z tej me­lan­cho­lii, przez co na­cią­gam na twarz weł­niany szal.

To całe pi­sa­nie my­ślo­wego pa­mięt­nika ma rów­nież inną ważną za­letę. A mia­no­wi­cie świet­nie po­trafi oszu­kać czas, dzięki czemu w „kilka chwil póź­niej” zna­la­złem się po­środku nie­gdyś naj­więk­szego je­ziora Śniar­dwy. Zaw­sze, gdy mam oka­zję być sa­mot­nie w ta­kim miej­scu, pa­dam na ko­lana, wzno­sząc ręce do góry, po czym za­czy­nam zma­wiać mo­dli­twę. Podobno i mogę to po­twier­dzić z wła­snego do­świad­cze­nia, lód staje się wtedy tward­szy.

Dla­tego też uklękną­łem, wy­po­wia­da­jąc oto te słowa:

„Oj­cze nasz, który je­steś w nie­bie, niech się święci imię Twoje!

Niech przyj­dzie kró­le­stwo Twoje; niech Twoja wola speł­nia się na ziemi, tak jak i w nie­bie.

Chleba na­szego po­wsze­dniego daj nam dzi­siaj i prze­bacz nam na­sze winy, jak i my prze­ba­czamy tym, któ­rzy prze­ciw nam za­wi­nili i nie do­puść, aby­śmy ule­gli po­ku­sie, ale nas za­cho­waj od złego!”

We­dług sta­ro­daw­nych po­dań po­wyż­sza mo­dli­twa uwa­żana była daw­niej za bajki dla do­ro­słych, ja jed­nak zo­sta­łem jej na­uczony przez wspo­mnia­nego wy­żej prze­wod­nika peł­nią­cego funk­cję duchow­nego w Nowym Ko­ściele Ka­to­lickim. Za­pewne czy­tel­nik za­daje so­bie do­kład­nie to samo py­ta­nie, które za­da­wa­łem wła­snej oso­bie, kiedy to do­piero od­kry­wa­łem ota­cza­jący mnie świat. Dla­czego więk­szość nazw za­czyna się od słowa „Nowy”? Od­po­wie­dzi jest całe mul­tum, lecz my­ślę, że jest to jedna z roz­pacz­li­wych prób przy­wró­ce­nia cza­sów sprzed „Wiel­kiego Wymie­ra­nia”.

Wspo­mniane wy­mie­ra­nie na­dal sza­le­nie mnie in­try­guje, jaka bo­wiem siła spra­wiła, że lu­dzie umie­rali ca­łymi mi­lio­nami, do­pro­wa­dza­jąc do upadku daw­nej cy­wi­li­za­cji, o któ­rej na­dal mało wiemy.

Je­dyną szansą na zna­le­zie­nie ja­kiej­kol­wiek wska­zówki jest Rada Star­szych, nie­stety nasi przy­wódcy nie są sko­rzy do dzie­le­nia się wie­dzą ze zwy­kłym lu­dem, choć po­dej­rze­wam, że sami nie po­sia­dają żad­nych kon­kret­nych in­for­ma­cji na te­mat na­szej prze­szło­ści. Od tam­tego czasu mi­nęło bez mała trzy ty­siące lat. Nie­liczni, któ­rzy prze­trwali, nie mieli czasu, aby zaj­mo­wać się ra­to­wa­niem wie­dzy i osią­gnięć daw­nej cy­wi­li­za­cji, co spra­wiło, że Matka Na­tura z chę­cią przy­jęła je na swoje łono. Oczy­wi­ście od czasu do czasu udaje się na­tra­fić na sta­rodawne po­zo­sta­ło­ści. Do od­naj­dy­wa­nia pra­daw­nej wie­dzy wy­sy­łane są spe­cjalne grupy „Po­szu­ki­wa­czy”, któ­rzy nad wy­raz czę­sto tracą ży­cie, pró­bu­jąc od­zy­skać cząstkę sta­rego świata. Współ­cze­śni są jed­nak co­raz bar­dziej ne­ga­tyw­nie na­sta­wieni do po­my­słu po­szu­ki­wań. Nie­któ­rzy wy­cho­dzą z za­ło­że­nia, że skoro „tamci” wy­gi­nęli, to le­piej po­zo­sta­wić ich ta­jem­nice w spo­koju. Sam jed­nak my­ślę, że ci wszy­scy prze­ciw­nicy po­peł­niają błąd, wszakże na­szym obo­wiąz­kiem jest do­wie­dzieć się, co było przy­czyną tam­tej ka­ta­strofy. Dzięki ta­ko­wej wie­dzy ist­nieje szansa, że zdo­łamy unik­nąć błę­dów po­przed­nich miesz­kań­ców tej jakże wspa­nia­łej i róż­no­rodnej pla­nety.

Glę­dze­nie do sa­mego sie­bie przy­nio­sło ko­lejne re­zul­taty. Wła­śnie na po­wrót zna­la­złem się na twar­dym grun­cie po­kry­tym skrzy­pią­cym śnie­giem, bu­dząc uśpione du­chy lasu, któ­rych sko­wyt wzmaga mój marsz.

Spoj­rzaw­szy na ze­ga­rek, stwier­dzam, że dwie go­dziny mar­szu dzieli mnie od do­tar­cia do głów­nej drogi pro­wa­dzą­cej do No­wej War­szawy. Moi przy­ja­ciele czę­sto py­tają się mnie, cze­muż to nie cha­dzam tylko i wy­łącz­nie „Głów­nymi”? Moja od­po­wiedź za­wsze jest taka sama: „Po­słańcy nie mają czasu na taki luk­sus”. I wbrew po­zo­rom główne drogi pod­czas tak sro­giej zimy wcale nie są bez­piecz­niej­sze od „dzikusów”, czyli tak zwa­nej drogi na skróty. Pa­trole straż­ni­ków pod­czas mro­zów i śnież­nej za­wie­ru­chy nie­chęt­nie wy­peł­niają swoje za­da­nie, przez co two­rzą do­godne okazje dla ban­dy­tów, któ­rzy po­zwa­lają so­bie na wię­cej.

Na szczę­ście szansa, że ban­dyci za­in­te­re­sują się moją osobą, jest zni­koma. Nie mam bo­wiem przy so­bie nic, co by­łoby przez nich po­żą­dane, wszak ubra­nie zi­mowe, so­lidne buty oraz sztu­cer zwany wdzięcz­nie „Ma­ry­sia” są już tak po­wszechne, że ich war­tość na rynku jest śmiesz­nie ni­ska. Je­dy­nie pakowny ple­cak mógłby paść ofiarą ra­bunku. Acz­kol­wiek na­wet nie cho­dzi o niego sa­mego co o jego za­war­tość, która po­spo­li­temu rze­zi­miesz­kowi nie przy­prawi ra­czej uśmie­chu na ustach. Bo co mogą zro­bić z setką li­stów w nie­zro­zu­mia­łym (za­zwy­czaj urzęd­ni­czym) ję­zyku? Użyć jako pod­pałki? Po­de­trzeć ty­łek? Choć jeśli tak... To fak­tycz­nie mam nie lada pro­blem.

Śnieg i wi­chura wzmo­gły się, co spo­wolni mój i tak już trudny marsz.

Za­cią­gam kap­tur, na­stęp­nie na­kła­dam szklane go­gle, dzięki któ­rym płatki śniegu prze­stają szczy­pać mnie w oczy.

Tem­pe­ra­tura wy­raź­nie spa­dła. To za­pewne znów atak jed­nego z fron­tów at­mos­fe­rycz­nych. Jeżeli na czas nie do­trę do przy­bytku na roz­sta­jach, to mogę się zgu­bić, co skoń­czy się za­mar­z­nię­ciem na amen. Paru chło­pa­ków w tym roku już do­stą­piło tego smut­nego za­szczytu.

Kom­pas wska­zuje, że idę w do­brym kie­runku, choć igła pra­cuje co­raz go­rzej.

Po­mimo że chwilę temu wsze­dłem na mniej grząską na­wierzch­nię, to nie mogę zwięk­szyć tempa. Spo­ce­nie się w ta­kich wa­run­kach by­łoby ka­ta­stro­falne w skut­kach.

Po­dobno, choć to tylko ko­lejna plotka, kie­dyś na ziemi było o wiele cie­plej, a ta­kie zimy pa­mię­tali tylko naj­starsi, któ­rzy twier­dzili, że lu­dzie spe­cjal­nie wal­czyli, aby ta­kie wa­runki, w ja­kich się obecnie znaj­duję, po­wró­ciły.

Nie­nor­malni...

Co ja bym dał, aby wio­sna ni­gdy się nie koń­czyła. Jest to bo­wiem ide­alna pora roku dla po­słańca prze­mie­rza­jącego wschodni szlak. Dzień staje się co­raz dłuż­szy, a niebo przez więk­szość czasu jest po­godne, dzięki czemu po­ko­ny­wa­nie ko­lej­nych dy­stan­sów przy­cho­dzi czło­wie­kowi z nie lada ła­two­ścią. Lato na­to­miast można po­rów­nać do zimy. Gwał­towne na­wał­nice ata­ku­jące znie­nacka, tor­nada, pu­stynny upał po­wo­du­jący prze­możne pra­gnie­nie, które czę­sto koń­czy się śmier­cią. Do­brze, że trwa je­dy­nie dwa mie­siące. Pierw­sze miej­sce w nie­chlub­nym ran­kingu pór roku zaj­muje jed­nak je­sień, pod­czas któ­rej świat wy­gląda, jakby sama Matka Natura na­ro­biła na wła­sny dy­wan. Dla­tego też Noworosyj­scy bra­cia prze­cho­dzą na ten czas w wy­soko pro­cen­towy je­sienny sen, aby prze­trwać do zimy, którą nie wiem czemu, ale sza­le­nie wiel­bią ni­czym ja­kieś bó­stwo. Cza­sem ca­łymi go­dzi­nami po­tra­fią bie­gać na go­lasa po mro­zie, śpie­wa­jąc przy tym ra­do­sne pie­śni. Na samą myśl o tych wy­czy­nach moje przy­ro­dze­nie znacz­nie się kur­czy.

Mu­sia­łem za­milk­nąć na pół go­dziny, aby sku­pić się na trzy­ma­niu wła­ści­wego kie­runku, co przez le­żący śnieżny puch jest sza­le­nie trudne do zro­bie­nia.

Po dru­gim z rzędu kwa­dran­sie we­dług na­wi­ga­cji zli­cze­nio­wej po­wi­nie­nem znaj­do­wać się do­kład­nie na głów­nej dro­dze. Wpraw­dzie jak można się do­my­ślić, przez wszech­obecną biel po­now­nie zgu­bi­łem wła­ściwy szlak.

Po­kręcę się chwilę w kółko, li­cząc, że śnie­życa nieco osłab­nie, po­zwa­la­jąc mej zmę­czo­nej oso­bie obrać wła­ściwy kie­ru­nek marszu.

Z każdą mi­ja­jącą mi­nutą by­łem co­raz bar­dziej prze­ko­nany, że za­mar­znę tu w tym jakże po­nu­rym i sa­mot­nym miej­scu. Jed­nakże za­raz na po­moc przy­szła ko­lejna z rzędu mo­dli­twa, która ku mo­jemu za­sko­cze­niu spra­wiła, że śnie­życa za­częła słab­nąć, uka­zu­jąc kon­tury kra­jo­brazu. Na­tych­miast ob­ra­łem po­prawny kurs i co sił w no­gach ru­szy­łem przed sie­bie.

Gdy na­wał­nica jesz­cze tro­chę ze­lżała, zo­rien­to­wa­łem się, że stą­pam po dro­dze, wszak z oby­dwu stron ota­czały mnie igla­ste drzewa ro­snące w rów­nym rzę­dzie. Dzięki nim wie­dzia­łem, że znaj­duję się do­kład­nie po­środku „Głów­nej”. Po cha­rak­te­ry­stycz­nym ka­mie­niu przy­po­mi­na­ją­cym otyłą ko­bietę wiem rów­nież, że za mniej wię­cej kwa­drans dojdę do przy­bytku na roz­sta­jach, gdzie na mo­ment będę mógł od­sap­nąć i kto wie, może po raz pierw­szy od dawna po­roz­ma­wiać z po­dob­nymi so­bie.

Wi­dok dwóch po­łą­czo­nych ze sobą drew­nia­nych chat sta­no­wią­cych je­den przy­by­tek ura­do­wał me serce, jak­bym na wła­sne oczy zo­ba­czył Stwórcę świata. Już nie mogę się do­cze­kać kle­istego krup­niku z god­nym ka­wał­kiem psiego mięsa. Choć za tym ostat­nim nie­zbyt prze­pa­dam, lecz mięso trzeba jeść, a w obec­nym świe­cie nie ma miej­sca na wy­brzy­dza­nie.

Bochna, wła­ści­cielka wi­dzia­nego w od­dali przy­bytku za­wsze ra­czy ta­kich stru­dzo­nych po­słań­ców jak ja po­dwójną por­cją tego pysz­nego po­siłku. W po­dzię­ko­wa­niu prawię jej kom­ple­menty w no­wo­ro­syj­skim, ma­lu­jąc na okrą­glut­kich po­licz­kach ma­li­nowe ru­mieńce, a na ustach ry­su­jąc sze­roki uśmiech ko­jący me zszar­gane nerwy.

Po­dobno no­wo­ro­syj­ski brzmiał kie­dyś ina­czej, lecz dzięki wspól­nemu trwa­niu w po­koju przez wiele stu­leci ję­zyk na­szych braci i sióstr ze wschodu wy­ewo­lu­ował, przez co o wiele ła­twiej nam się dziś do­ga­dy­wać. Zresztą ich mowa jest dru­gim ję­zy­kiem urzę­do­wym w No­wej Rzecz­po­spo­li­tej.

Roz­my­śla­jąc nad po­do­bień­stwami ję­zy­ko­wymi, nie za­uwa­ży­łem, że zna­la­złem się tuż przed sa­mymi drzwiami przy­bytku.

— W końcu! — krzyk­ną­łem tak mocno, aż moje zmro­żone uszy za­pro­te­sto­wały.

Mimo to za­miast wejść do środka stoję jak po­sąg, na­dal nie wie­rząc, że udało mi się tu­taj do­trzeć ca­łym i zdrów. Choć… rozej­rzaw­szy się na­około, za­nie­po­koił mnie brak mno­giej liczby śla­dów ozda­bia­ją­cych wej­ście. Na­wet pod­czas śnie­życy wy­cie­raczka roi się od nich, wszak go­ście mu­szą cza­sem wyjść na ze­wnątrz, aby opróż­nić żo­łądki po­draż­nione wy­so­ko­pro­cen­to­wymi trun­kami.

Coś tu nie gra...

Po­ło­żyw­szy dłoń na klamce, chwilę ją ma­so­wa­łem, po czym na­ci­sną­łem z ca­łej siły, na­pie­ra­jąc jed­no­cze­śnie na drzwi, które wy­dały z sie­bie taki zgrzyt, jakby od da­wien dawna nie na­oliwiano za­wia­sów.

Prze­kro­czyw­szy próg, ude­rzył mnie wszech­obecny mrok wraz z głu­chą ci­szą. Nie wiem dla­czego, ale to ta ci­sza przy­pra­wiła mnie o ciarki na ca­łym ciele. Za­pewne mój umysł przy­zwy­cza­jony, że obecne miej­sce wy­peł­nione jest gwa­rem roz­mów i cy­klicz­nym stu­ko­tem szkla­nych na­czyń na­dal nie po­tra­fił zro­zu­mieć, dla­czego jest tu tak pu­sto i ciemno, jakby przy­by­tek zo­stał opusz­czony ja­kiś czas temu.

Sła­bo­wite świa­tło wpa­da­jące przez otwarte drzwi wspo­mo­gło mój zmę­czony wzrok, który po zdję­ciu go­gli na­dal nie w pełni za­adap­to­wał się do pa­nu­ją­cej ciem­no­ści. Co gorsza, tem­pe­ra­tura w przy­bytku nie różni się zbyt­nio od tej na ze­wnątrz, a świad­czy o tym para wy­do­by­wa­jąca się z mych spie­czo­nych od mrozu ust.

Jed­nakże, gdy w końcu do­strze­głem pierw­sze szcze­góły, za­mar­łem w miej­scu. Główna sala wy­glą­dała tak, jakby prze­szło przez nią tor­nado, po któ­rym od mie­sięcy nikt nie po­sprzą­tał. Stoły le­żące do góry no­gami, po­ła­mane krze­sła i roz­bite bu­telki wpra­wiły me serce w sza­leń­czy rytm. Chłód w jednej chwili od­dał pola prze­moż­nemu cie­płu, po­py­cha­jąc mnie do przodu.

Idąc, od­pią­łem z za­czepu ple­caka Ma­ry­się. Trzy­ma­jąc pew­nie swą to­wa­rzyszkę, sta­wia­łem ostroż­nie kroki, cza­sem na­dep­tu­jąc na ka­wa­łek szkła. Do­sze­dłem w ten spo­sób do baru, gdzie za­wsze stała uśmiech­nięta Bochna czysz­cząca ku­fel czy na­le­wa­jąca ko­lejny ku­bek grza­nego wina.

Każdy mię­sień mo­jego ciała jest na­pięty do gra­nic moż­li­wo­ści, a serce na­dal ko­ła­cze, jak­bym na­po­tkał na swej dro­dze wa­tahę wil­ków. Dziwi mnie to tro­chę, wszak jak na ra­zie je­stem je­dyną żywą osobą w oko­licy. Na­pięte nerwy to za­pewne efekt słu­cha­nia opo­wie­ści o na­wie­dzo­nych do­mach, które opo­wia­da­li­śmy so­bie z ko­le­gami, kiedy to mie­li­śmy na karku za­le­d­wie kilka wio­sen.

Po doj­ściu do lady wi­dzę pu­stą półkę za­miast sze­regu bu­te­lek sto­ją­cych ni­czym po­słuszna ar­mia cze­ka­jąca, aż ktoś w końcu za­ży­czy so­bie, aby ru­szyły na gar­dłowy front.

Wtem zza na wpół roz­su­nię­tej ko­tary za­sła­nia­ją­cej za­ple­cze wy­do­było się ko­biece stęk­nię­cie. Po­ło­żyw­szy Ma­ry­się na bla­cie, ostroż­nie wspią­łem się na la­dzie, prze­ska­ku­jąc na drugą stronę. Ponow­nie po­miesz­cze­nie na­wie­dził od­głos roz­kru­sza­nego szkła.

Ma­jąc z po­wro­tem moją Ma­ry­się w rę­kach, ru­szy­łem w stronę za­ple­cza.

Za­glą­da­jąc do środka, przy­wi­tała mnie ni­czym nie­ska­lana ciem­ność. Pomimo mroku po­sta­no­wi­łem zro­bić kilka kroków do przodu. Po wy­ko­na­niu trze­ciego na­dep­ną­łem na coś, co przy­po­mi­nało… Ludzką nogę!

Wy­brzmiały jęk, uświa­do­mił mi, że na­leży nie do kogo in­nego jak do sa­mej...

— Bochna?! To ty?

Ukuc­ną­łem i zdjąw­szy rę­ka­wice, pró­bo­wa­łem wy­ma­cać jej twarz. Gdy do­tkną­łem na­puch­niętych po­liczków, usły­sza­łem głos, który po­mimo pa­nu­ją­cego chłodu jesz­cze bar­dziej zmro­ził me serce.

— Mak… Maksim? — ode­zwał się obo­lały i sza­le­nie ochry­pły głos Bochny.

— Nie ru­szaj się, za­raz ci po­mogę — ode­zwa­łem się prze­jęty.

Za­ło­żyw­szy Ma­ry­się na plecy, schwy­ci­łem bez­władne ciało, uno­sząc je do góry, po czym prze­nio­słem do głów­nej sali, gdzie go­ściło jesz­cze tro­chę świa­tła.

Po­ło­ży­łem Bochnę po­mię­dzy prze­wró­co­nymi sto­li­kami, aby uchro­nić ją przed za­wo­dzą­cym wia­trem wpa­da­ją­cym przez otwarte drzwi. Jed­no­cze­śnie zdją­łem swą kurtkę, okry­wa­jąc jej ciało.

Za­ni­ka­jące świa­tło dnia po­zwo­liło mi uj­rzeć jej na­puch­niętą i na­zna­czoną przez liczne rany cięte oraz si­niaki twarz.

— Co ci się stało? — za­py­ta­łem, głasz­cząc ją po po­licz­kach.

— Trzy dni… — mó­wiła z tru­dem — trzy dni temu na­wie­dziła nas śnie­życa stu­le­cia.

Bochna na mo­ment prze­rwała z po­wodu utraty tchu. W cza­sie gdy pró­bo­wała ze­brać w so­bie siły, przy­po­mnia­łem so­bie o wiel­kiej czar­nej chmu­rze na ho­ry­zon­cie, kiedy prze­kro­czy­łem gra­nicę. Te­raz wiem, że za­ła­ma­nie po­gody, na które się na­tkną­łem, było po­zo­sta­ło­ścią wspo­mnia­nego przez Bochnę zja­wi­ska.

— Po­wstała wi­chura spra­wiła — mó­wiła da­lej — że wraz z mo­imi dwoma pra­cow­ni­kami oraz trzema klien­tami zo­sta­li­śmy od­cięci od świata.

Po­now­nie prze­rwała, za­chły­snęła się bo­wiem wła­sną śliną.

Na­tych­miast unio­słem jej głowę i klep­nąw­szy de­li­kat­nie w plecy, sta­ra­łem się po­móc po­wstrzy­mać ka­szel. Kiedy ustał, rze­kłem:

— Wspo­mnia­łaś, że ktoś tu­taj jesz­cze z tobą był. Kim byli ci lu­dzie?

— Dwóch mo­ich pra­cow­ni­ków, Hen­ryk i Sta­szek, lecz nie wi­dzia­łam ich od mo­mentu, gdy stra­ci­łam przy­tom­ność. Mam… mam na­dzieję, że są cali i zdrów.

— Po­sta­ram się ich zna­leźć — po­wie­dzia­łem.

I gdy chcia­łem po­wstać, usły­sza­łem:

— Ten je­den był ja­kiś dziwny — za­ka­słała Bochna.

— Cho­dzi ci o two­ich pra­cow­ni­ków?

— Nie… O jed­nego z trzech je­dy­nych klien­tów, któ­rych go­ści­li­śmy.

— Czemu był dziwny?

— Dwóch z nich to byli Noworosja­nie, a ten trzeci był… Był chyba An­glo­sa­sem.

An­glo­sas? — In­for­ma­cja ta wpra­wiła mnie w zdu­mie­nie, po­nie­waż ża­den z miesz­kań­ców za­chod­nich krain nie za­pusz­czał się tak da­leko w głąb na­szej oj­czy­zny, a tym bar­dziej w po­je­dynkę.

— Czy wiesz, czego szu­kał tak da­leko od domu? — zapy­ta­łem.

— Nie... Cały czas sie­dział w swoim po­koju na gó­rze. Cza­sem scho­dził tylko po śli­wo­wicę i coś do je­dze­nia. Choć… Wczo­raj wie­czo­rem po­padł w kon­flikt z jed­nym z Noworosjan, który go za­cze­pił.

— A wiesz, o co po­szło?

— Mo­jemu ro­da­kowi nie spodo­bało się, że...

Słowa Bochny prze­rwał wi­cher, który wpadł przez otwarte wej­ście. Zi­ry­to­wany nie­spo­dzie­wa­nym wtrą­ce­niem się Matki Na­tury do na­szej roz­mowy po­wsta­łem, aby za­mknąć drzwi.

W przy­bytku na po­wrót za­pa­no­wał mrok.

Bochna ła­mią­cym się gło­sem po­ra­dziła, abym z szafki nad ba­rem wy­jął lampę naf­tową.

Chwilę trwało, za­nim ją zlo­ka­li­zo­wa­łem. Gdy się mi to udało, z kie­szeni spodni wy­ją­łem awa­ryjne za­pałki i po chwili długi pło­mień oświe­tlił po­miesz­cze­nie żół­to­po­ma­rań­czową po­światą, uka­zu­jąc chaos pa­nu­jący na­około.

Jed­nakże mój po­dziw nad wi­dzia­nym ba­ła­ga­nem prze­rwało stęk­nię­cie Bochny. Natych­miast do niej pod­sze­dłem i ukuc­nąw­szy, przy­stą­pi­łem do oglę­dzin.

Po­sta­wiw­szy lampę obok, pod­wi­ną­łem le­żącą na jej ciele kurtkę. Widok, który uj­rza­łem, spra­wił, że za­lała mnie fala go­rąca, a serce wy­ko­nało kilka moc­niej­szych ude­rzeń, od­bie­ra­jąc mi na krótką chwilę dech w pier­siach.

— Matko Prze­naj­święt­sza! — krzyk­ną­łem, wi­dząc, że na brzu­chu Bochny wid­nieje roz­le­gła rana cięta. — Mu­szę spro­wa­dzić le­ka­rza!

— Chyba bę­dzie z tym pro­blem — od­parła ocię­żale, wska­zu­jąc wzro­kiem oszro­nione okna.

Prze­klą­łem w du­chu sy­tu­ację, w któ­rej się zna­la­złem, lecz z dru­giej strony nie mo­głem tak klę­czeć bez­rad­nie i prze­kli­nać wszystkiego wo­koło. Dla­tego też otrzą­snąw­szy się z pierw­szego szoku, ode­zwa­łem się nad wy­raz spo­koj­nie:

— Moja droga… Czy ma­cie gdzieś tu­taj ja­kieś me­dy­ka­menty?

— Tak — ski­nęła głową, ro­biąc jed­no­cze­śnie gry­mas na twa­rzy — są… są na gó­rze w ostat­nim po­koju miesz­czą­cym się na końcu ko­ry­ta­rza.

— W ta­kim ra­zie idę ich po­szu­kać. Czy po­ra­dzisz so­bie beze mnie?

Nic nie od­po­wie­działa, je­dy­nie po­now­nie bo­le­śnie ski­nęła głową.

Uno­sząc lampę do góry, wy­ko­na­łem przy­ja­ciel­ski uśmiech, aby do­dać Boch­nie otu­chy, po czym ru­szy­łem w stronę scho­dów.

Zna­la­zł­szy się przed drew­nia­nymi stop­niami, po­sta­wi­łem stopę na pierw­szym i zła­paw­szy się chy­bo­czą­cej po­rę­czy, za­par­łem się na no­gach, aby spraw­dzić, czy po­pę­kane de­ski za­skrzy­pią, uno­sząc echo po ca­łym przy­bytku.

I tak się stało.

Sto­jąc dłuż­szą chwilę, upew­nia­łem się, czy na wy­dany przez schody dźwięk usły­szę ja­ki­kol­wiek szmer do­cho­dzący z góry, wszak oprawca lub co gorsza, oprawcy Bochny mogą się ukry­wać, cze­ka­jąc, aby i mnie przy­ozdo­bić raną ciętą.

Sze­dłem po­woli, sta­wia­jąc naj­de­li­kat­niej, jak po­tra­fi­łem ko­lejne kroki. Wbrew po­zo­rom taka ostrożna wspi­naczka jest bar­dziej mę­cząca niż kil­ku­krotne wbie­gnię­cie po scho­dach. Całe ciało, jak i umysł jest na­pięte do gra­nic moż­li­wości, spra­wia­jąc, że ma się wra­że­nie, jakby czło­wiek wspi­nał się po stro­mej ścia­nie góry, któ­rej szczyt otu­lają pie­rza­ste chmury.

W końcu udało mi się do­trzeć na pię­tro, lecz by­łem tak zma­chany, że mu­sia­łem chwilę od­sap­nąć przed dal­szą wę­drówką. Trzy­ma­jąc się okrą­głego za­koń­czenia po­rę­czy, mój wzrok po­dążał za po­światą trzy­ma­nej przeze mnie lampy. Po­mimo że mia­łem nie­raz oka­zję prze­mie­rzać ten ko­ry­tarz, to przez brak świa­tła pa­da­ją­cego ze świe­co­wych ży­ran­doli umiej­sco­wio­nych na drew­nia­nych ścia­nach po­mię­dzy ob­ra­zami na­ma­lo­wa­nymi ręką Bochny, wzma­gało się moje po­czu­cie, że prze­mie­rzam obcy mi świat.

Po chwili od­po­czynku ru­szy­łem wzdłuż ko­ry­ta­rza, bacz­nie ob­ser­wu­jąc ko­lejne z rzędu mi­jane drzwi. Gdy znaj­do­wa­łem się w po­ło­wie drogi, moją uwagę zwró­cił po­kój, któ­rego wrota jako je­dyne były otwarte na oścież.

Sta­nąw­szy w progu, ro­zej­rza­łem się wpierw na boki, aby upew­nić się, czy na pewno je­stem sam, po czym unio­słem lampę, oświe­tla­jąc wnę­trze po­koju.

Na­gle zdę­bia­łem tak jak wtedy, gdy uj­rza­łem ranę Bochny. Po­środku po­koju twa­rzą skie­ro­waną ku za­ku­rzo­nemu dy­wa­nowi le­żał męż­czy­zna. Jego plecy no­siły liczne rany po ostrym na­rzę­dziu. Było ich tak wiele, że me serce wy­ko­nało parę nie­re­gu­lar­nych kop­nia­ków, aby w końcu wy­ko­nać so­lidne ude­rze­nie ni­czym młot ko­wal­ski ude­rza­jący o roz­grzaną do czer­wo­no­ści stal.

Ukuc­nąw­szy przy męż­czyź­nie, spraw­dzi­łem jego tętno, lecz już sam do­tyk ciała oraz bla­dość skóry da­wało ja­sno do zro­zu­mie­nia, że jest mar­twy od dłuż­szego czasu. Je­dy­nie co mo­głem zro­bić to przyj­rzeć się jego ra­nom, któ­rych ilość była tak wielka, że prze­kra­czała sumę pal­ców u stóp, jak i dłoni. Ich wi­dok wy­mie­szany ze smrodem stę­chli­zny wzbu­dziły we mnie tak prze­możną falę go­rąca, że mia­łem ochotę otwo­rzyć po­bli­skie okno, aby wy­sko­czyć na ze­wnątrz i wpaść z ra­do­ścią w ob­ję­cia chłodu śnież­nych zasp.

Lecz pierw­szy szok mi­nął tak na­gle, jak się po­ja­wił, wszak świa­do­mość, że tam na dole czeka na mnie na­dal żywa Bochna, spra­wiła, że prze­staw­szy się roz­wo­dzić nad cia­łem nie­bosz­czyka, unio­słem się do góry.

Ostatni raz ro­zej­rza­łem się po po­koju, w któ­rym pa­no­wał istny ba­ła­gan i czym prę­dzej ru­szy­łem ku wyj­ściu. I gdy mia­łem opu­ścić po­kój, ką­tem oka do­strze­głem le­żące na biurku roz­rzu­cone nie­dbale li­sty. Każdy nor­malny czło­wiek by je zi­gno­ro­wał, jed­nakże dla po­słańca ta­kiego jak ja jest to wy­jąt­kowy wi­dok, obok któ­rego nie mo­głem przejść obo­jęt­nie.

Po­sta­wiw­szy lampę przy kupce, za­czą­łem przy­glą­dać się każ­demu li­stowi z osobna. Oka­zało się jed­nak, że po­pla­mione od krwi ko­perty są albo pu­ste, albo za­wie­rają we­wnątrz je­dy­nie za­pi­saną nie­dbale kartkę pa­pieru. Prze­kła­da­jąc ko­lejny list, moją uwagę przy­cią­gnęła je­dyna nie­na­ru­szona i czy­sta ni­czym łza za­la­ko­wana ko­perta. Co jesz­cze cie­kaw­sze, świa­tło lampy uka­zało le­dwo wi­doczny znak wodny. Zdu­miony wi­dzia­nym zja­wi­skiem spoj­rza­łem na nie jesz­cze raz i upew­niw­szy się, że nie jest to prze­wi­dze­nie, za­mie­ni­łem się w po­sąg. Zro­zu­mia­łem bo­wiem, że to, co wi­dzę, jest an­glo­sa­skim zna­kiem wod­nym. Ale co u li­cha an­glo­sa­ski list ro­bił tak da­leko od na­szej głów­nej cen­trali pocz­to­wej? Prze­cież ich po­słańcy wraz z li­stami mogą je­dy­nie do­cie­rać do No­wej War­szawy i być czy­tane na miej­scu pod czuj­nym okiem urzęd­ni­ków. Gdyby ten czło­wiek wpadł w ręce straż­ni­ków, zo­stałby…

Spoj­rzaw­szy na le­żące ciało, do­koń­czy­łem: — zabity.

Ale w nie tak bru­talny spo­sób. Je­dyną osobą, która może coś wie­dzieć, jest… Bochna.

Scho­wa­łem list do kie­szeni spodni, ru­sza­jąc żywo na ko­niec ko­ry­ta­rza. W kilka se­kund do­tar­łem przed drzwi składu me­dycz­nego, po któ­rych otwar­ciu uj­rza­łem ko­lejny po­ra­ża­jący wi­dok. Dwójka mar­twych męż­czyzn sie­działa do sie­bie ple­cami, a z ich otwar­tych sze­roko oczu biło zdzi­wie­nie, jakby nie spo­dzie­wali się losu, jaki ich spo­tkał. Ciała tych bie­da­ków rów­nież na­zna­czały liczne rany jak w przy­padku je­go­mo­ścia spo­tka­nego w po­koju z li­stami.

Tym ra­zem jed­nak mu­sia­łem za­cho­wać się ni­czym ra­sowy psy­cho­pata i zi­gno­ro­wać ten jakże przej­mu­jący wi­dok. Na całe szczę­ście ap­teczka pierw­szej po­mocy le­żała na sa­mym wierz­chu w to­wa­rzy­stwie po­tłu­czo­nych bu­te­lek ze spi­ry­tu­sem.

Ma­jąc ją w rę­kach, ru­szy­łem z po­wro­tem na dół, lecz za­cią­gnię­cie się silną spi­ry­tu­sową wo­nią spra­wiło, że gdy zbie­ga­łem po scho­dach, o mało nie po­dzie­li­łem losu obec­nych w przy­bytku nie­szczę­śni­ków.

Koniec koń­ców do­tar­łem szczę­śli­wie do Bochny. Ukuc­nąw­szy przy niej, do­strze­głem, jak jej szkli­ste oczy ob­rzu­cają mnie jej we­wnętrzną ra­do­ścią. Na­to­miast na ustach po­kry­tych za­krze­płą krwią po­ja­wił się sze­roki uśmiech i po krót­kiej chwili moje uszy otu­lił ko­jący głos:

— Maksimie… Dzię­kuję, że by­łeś przy mnie...

— Nic nie mów, za­raz...

Za­nie­mó­wi­łem, wi­dząc jak jej żywe jesz­cze uła­mek se­kundy temu oczy, za­marły.

Klamra… Czu­łem, jak że­la­zna klamra ści­ska moje serce, chcąc wy­ci­snąć z niego ostat­nie tchnie­nie. Nie po­tra­fi­łem wy­ko­nać na­wet drob­nego ru­chu, tak jakby czas w tym oto mrocz­nym miej­scu za­trzy­mał się na za­wsze. Nie był to pierw­szy raz, gdy wi­dzia­łem śmierć czło­wieka. Wi­dzia­łem ich wiele na każ­dym kroku, lecz ni­gdy nie wi­dzia­łem śmierci czło­wieka o czy­stej ni­czym jak łza du­szy. Świa­do­mość, że już ni­gdy nie zo­ba­czę jej pro­mien­nego uśmie­chu, nie usły­szę jej me­lo­dyj­nego głosu, do­pro­wa­dziła mnie skraj za­ła­ma­nia.

Nie wiem, ile trwa­łem w ża­łob­nym bez­ru­chu. Może se­kundy, a może mi­nuty lub go­dziny. W końcu jed­nak wy­ko­na­łem znak krzyża, po czym zmó­wi­łem mo­dli­twę za zmar­łych, aby nasz Pan wy­na­gro­dził Bochnie w Kró­le­stwie Nie­bie­skim jej męki na ziem­skim pa­dole.

Gdy po skoń­czo­nej mo­dli­twie chcia­łem po­wstać, oka­zało się, że moje nogi prze­mie­niły się w watę. Do­piero po kil­ku­na­stu se­kun­dach po­czu­łem do­kucz­liwe mro­wie­nie, a po ko­lej­nych roz­cho­dzące się po ca­łej dłu­go­ści koń­czyn cie­pło.

Po­wró­ciw­szy do w pełni spraw­no­ści, po­now­nie spoj­rza­łem na mar­twe ob­li­cze Bochny otu­lone przez ciepłą po­światę lampy. O dziwo jej twarz wy­glą­dała zu­peł­nie ina­czej niż wcze­śniej. Smu­tek oraz ból od­dały pola de­li­kat­nemu uśmie­chowi, a sze­roko otwarte oczy spra­wiały wra­że­nie, jakby chciały się na­cie­szyć ostat­kiem ziemskiego ży­cia.

Z tru­dem na­chy­li­łem się nad nią i uca­ło­waw­szy ją w czoło, opu­ści­łem jej po­wieki.

Przez mo­ment za­sta­na­wia­łem się co po­cząć z jej cia­łem, wszak nie mo­głem zo­sta­wić jej po­śród tego ca­łego ba­ła­ganu. Po chwili roz­my­ślań po­sta­no­wi­łem za­nieść Bochnę do jej po­koju znaj­du­ją­cego się na pię­trze nie­opo­dal miej­sca, w któ­rym to zna­la­złem ten dziwny list z an­glo­sa­skim zna­kiem wod­nym.

Przy­cze­piw­szy lampę do pa­ska spodni, się­gną­łem po ciało i trzy­ma­jąc je pew­nie, ru­szy­łem w stronę scho­dów.

Po ko­lej­nej wy­czer­pu­ją­cej wspi­naczce do­tar­łem przed wrota od kom­naty Bochny.

Oby­dwoje zna­leź­li­śmy się we wnę­trzu po­koju, w któ­rym pa­no­wał rów­nie wielki ba­ła­gan co na dole. Choć o dziwo je­dy­nym me­blem nie­wy­wró­co­nym do góry no­gami było łóżko.

Po­ło­żyw­szy zwiot­czałe ciało, uło­ży­łem je równo i się­gnąw­szy po le­żący na ziemi koc, wy­trzepa­łem go z ku­rzu. Przy­kryw­szy Bochnę, zo­sta­wi­łem na wierz­chu jej po­grą­żoną w wiecz­nym śnie twarz.

Usiadł­szy na kra­wę­dzi łóżka, usły­sza­łem, jak w ściany przy­bytku po­now­nie ude­rzyła śnie­życa. Wie­dzia­łem, że będę ją mu­siał prze­cze­kać w tym jakże po­nu­rym i wy­peł­nio­nym śmier­cią miej­scu.

Po chwili mil­cze­nia po­sta­no­wi­łem zejść na dół po resztę ekwi­punku.

Po­wró­ciw­szy do po­koju i za­mknię­ciu drzwi pod­sze­dłem do łóżka i uca­ło­waw­szy Bochnę w po­li­czek, po­ło­ży­łem się obok niej. Przy­krę­ciw­szy lampę sto­jącą na pod­ło­dze, przy­tu­li­łem do sie­bie zimną kolbę Ma­rysi, sta­ra­jąc się zwal­czyć drę­czące mnie wy­rzuty su­mie­nia. Nie wiem, ile trwała moja walka, aby za­snąć, lecz gdy po raz ko­lejny otwo­rzy­łem oczy, uj­rza­łem nad głową po­ły­sku­jącą w świe­tle po­ran­nych pro­mieni słońca lufę ka­ra­binu.

***

— Nie ru­szaj się — rzekł bar­czy­sty gość o si­wej bro­dzie się­ga­ją­cej pra­wie do czar­nego jak smoła pa­ska oka­la­ją­cego oliw­kowe bo­jówki.

Usłu­chaw­szy po­kor­nie tej rady, za­mar­łem w bez­ru­chu, błą­dząc je­dy­nie oczami po po­koju, w któ­rym znaj­do­wało się jesz­cze trzech rów­nie wiel­kich, jak gość sto­jący przede mną męż­czyzn. Bro­dacz, jak i jego kom­pani przy­glą­dali się cie­kaw­sko mej oso­bie, jakby nie spo­dzie­wali się, że za­staną w przy­bytku ja­ką­kol­wiek żywą osobę.

Wszy­scy byli ubrani tak samo. Czapka na­uszna z za­ło­żo­nymi na niej go­glami, sza­ro­zie­lona woj­skowa kurtka oraz spodnie bo­jówki, któ­rych koń­cówki wło­żone były w bor­dowe żoł­nier­skie buty.

W ta­kiej chwili czło­wiek za­daje so­bie tylko jedno py­ta­nie. Kim oni do cho­lery są? Ra­czej nie byli to ban­dyci, ich ubiór był bo­wiem zbyt ele­gancki i nie przy­po­mi­nali po­spo­li­tych rze­zi­miesz­ków, któ­rzy za­zwy­czaj mają na so­bie po­darte i ozdo­bione licz­nymi dziu­rami ła­chy.

Wy­tę­żyw­szy do­piero co roz­bu­dzony wzrok w stronę sto­jącego nade mną je­go­mo­ścia, uj­rza­łem na jego szyi zna­jomy ta­tuaż w kształ­cie dwóch pół­księ­ży­ców, po­mię­dzy któ­rymi znaj­do­wał się krzyż po­chy­lony w prawo.

Mój nie­po­kój nieco ze­lżał, zda­łem so­bie bo­wiem sprawę, że mu­szą to być żoł­nie­rze Gwar­dyj­skiego Kor­pusu Obrony No­wej Rze­czpo­spo­li­tej. Z dru­giej jed­nak strony, je­żeli znaj­do­wali się tak da­leko od sto­licy w tak par­szywą po­godę, to zna­czy, że mu­siało wy­da­rzyć się coś nie­do­brego.

Na­gle silne ręce bro­da­cza po­sta­wiły mnie do pionu, a z jego ust wy­do­były się ochry­płe słowa wraz z do­mieszką ty­to­niu:

— To ty ich wszyst­kich za­bi­łeś? — Jego wzrok po­wę­dro­wał ku Bochnie. — Tylko mów szcze­rze, bo wy­czuję na­wet naj­drob­niej­sze kłam­stwo.

Rów­nież spoj­rzaw­szy na ciało Bochny, od­par­łem z pew­no­ścią w gło­sie:

— Nie. Przy­by­łem tu wczo­raj tuż przed na­sta­niem nocy. Le­żącą tu­taj Bochnę zna­la­złem na za­ple­czu. Sta­ra­łem się jej po­móc, ale — mój głos za­czął się ła­mać — się spóź­ni­łem. Gdy umarła na mo­ich rę­kach za­nio­słem ją tu­taj, aby nie le­żała sa­mot­nie tam na dole po­śród tego ca­łego ba­ła­ganu.

Po mi­nie bro­da­cza za­uwa­ży­łem, że moje słowa go po­ru­szyły. Po krót­kiej chwili mil­cze­nia ode­zwał się, lecz tym ra­zem jego ton był spo­koj­niej­szy:

— Po two­ich sło­wach stwier­dzam, że mu­sia­łeś ją do­brze znać.

— Czy do­brze? Tego nie wiem, lecz jako po­sła­niec kur­su­jący do Nowej Ro­sji by­wam tu­taj dość czę­sto.

— Po­sła­niec? — spy­tał za­sko­czony bro­dacz.

Nie­spo­dzie­wa­nie zła­pał mnie za prawy nad­gar­stek, pod­wi­ja­jąc rę­kaw mego sza­rego swe­tra. Uj­rzaw­szy wy­ta­tu­owaną ko­pertę, rzekł ra­do­śnie:

— Chło­pie! Trzeba było mó­wić od razu!

— Mógł sza­nowny pan za­py­tać — za­żar­to­wa­łem.

Za­śmiaw­szy się, za­py­tał:

— To wiesz może, co się tu­taj wy­da­rzyło?

Opo­wie­dzia­łem bro­da­czowi swoją wer­sję wy­da­rzeń. Z po­czątku był nie­ufny moim sło­wom, lecz po cza­sie za­czął ener­gicz­nie ki­wać głową, dzięki czemu z serca spadł mi wielki ka­mień.

Gdy skoń­czy­łem, spoj­rzał na śpiącą wiecz­nym snem Bochnę.

— To już trzeci przy­by­tek w tym mie­siącu, który stał się miej­scem śmierci nie­win­nych osób. Zo­sta­li­śmy wy­słani w ten re­jon, aby ostrzec wła­ści­cieli. Nie­stety opóź­niła nas śnie­życa.

Na twa­rzy bro­da­cza ma­lo­wał się szczery żal.

— A czy wie­cie, kto do­ko­nuje tych bru­tal­nych na­pa­ści? — za­py­ta­łem.

— Nie — od­parł gorzko bro­dacz — mie­li­śmy na­dzieję, że to ty masz coś z tym wspól­nego i sprawa zo­sta­nie roz­wią­zana raz na za­wsze. Nie­stety wi­dzę, że na­dal miesz­kańcy No­wej Rze­czpo­spo­li­tej nie będą mo­gli czuć się bez­piecz­nie. — Po­now­nie ob­rzu­cił mnie nie­uf­nym spoj­rze­niem, do­da­jąc: — Chyba nie masz nic prze­ciwko temu, aby­śmy od­pro­wa­dzili cię do sto­licy i upew­nili się, że je­steś tym, za kogo się na­prawdę po­da­jesz?

Ski­ną­łem je­dy­nie głową, wszak i tak było to moje miej­sce do­ce­lowe, a w to­wa­rzy­stwie bę­dzie raź­niej, szcze­gól­nie z tak do­brze uzbro­jo­nym.

— To pa­kuj ma­natki i ru­szamy, póki po­goda nam sprzyja — rzekł po­śpiesz­nie bro­dacz.

Się­ga­jąc po swoje rze­czy, na po­wrót do­strze­głem ob­li­cze Bochny. Miała tu­taj zo­stać sama bez od­pra­wienia ob­rządku po­grze­bo­wego przez jed­nego z na­szych du­chow­nych? Prze­cież tak nie można! — krzy­cza­łem w my­ślach. Musi zo­stać po­cho­wana z ho­no­rami. Gdyby nie jej po­świę­ce­nie na tym od­lu­dziu za­pewne tacy jak ja czę­ściej by ozda­biali ne­kro­log wy­wie­szony w holu cen­trali pocz­to­wej. Dla­tego też po­ło­ży­łem dłoń na ra­mie­niu bro­da­cza, mó­wiąc:

— Prze­pra­szam, ale czy mo­gli­by­śmy za­brać jej ciało? — Wska­za­łem pal­cem na łóżko. — Nie chcę, aby bez od­po­wied­niego ob­rządku jej ciało po­żarły ro­bale… Za­słu­guje na coś wię­cej niż za­po­mnie­nie w tym po­nu­rym miej­scu.

Bro­dacz ob­rzu­cił Bochnę li­to­ści­wym spoj­rze­niem i po­gła­dziw­szy brodę, rzekł:

— Ciężko bę­dzie... Nie mamy no­szy, a po­goda znów się za­pewne spie­przy. Naj­le­piej by­łoby po­cho­wać ją tu­taj przed do­mo­stwem, lecz zie­mia jest tak, skuta lo­dem, że bez od­po­wied­nich na­rzę­dzi, któ­rych przy so­bie nie mamy, nie uda się wy­ko­pać dołu. — Dra­piąc się po twa­rzy, bro­dacz zdra­dzał oznaki bez­rad­no­ści. I gdy chcia­łem mu za­pro­po­no­wać pewne roz­wią­za­nie, uprze­dził mnie, mó­wiąc do­wód­czym to­nem: — Za­pewne dużo nie waży, dla­tego też przy­cze­pimy ją do ple­ców Jo­achima. — Od­wró­cił wzrok w stronę go­ścia sto­ją­cego w drzwiach, mó­wiąc: — Jo­achim, weź­miesz ją na plecy?

— Słu­cham? Mam tar­gać trupa tyle ki­lo­me­trów?

Jego po­garda dla ciała Bochny wpra­wiła mnie w tak wielką iry­ta­cję, że chcia­łem mu wy­ce­dzić so­czy­stego li­ścia w tę jego ozdo­bioną licz­nymi bli­znami twarz. Szczę­śli­wie dla pulch­nego nosa w mig się po­wstrzy­ma­łem, wie­dzia­łem bo­wiem, że nie­po­trzebna bójka jest tylko stratą czasu, co w obec­nie pa­nu­ją­cych wa­run­kach jest nad wy­raz nie­bez­pieczne.

W mig jed­nak rozka­zu­jąca mina bro­da­cza utem­pe­ro­wała niż­szego stop­niem kom­pana, który je­dy­nie po­kor­nie ski­nął głową, pod­cho­dząc do łóżka.

Po za­mo­co­wa­niu ciała Bochny na plecy Jo­achima cała grupa ze­szła na dół. Przed wyj­ściem na ze­wnątrz bro­dacz wy­dał ostat­nie roz­kazy, po czym opu­ści­li­śmy przy­by­tek, wy­cho­dząc na skrzy­piący śnieg oświe­tlony przez ośle­pia­jące pro­mie­nie słońca.

Gdyby nie śnieżny puch, który się­gał nam do ko­lan, nasz marsz byłby na­wet przy­jemny. Nie­stety nocna śnie­życa spra­wiła, że co go­dzinę mu­sie­li­śmy ro­bić od­po­czy­nek.

Sie­dząc na ple­caku, ob­ser­wo­wa­łem śnieżny ho­ry­zont, na­pa­wa­jąc się tym jakże me­lan­cho­lij­nym wi­do­kiem. Po pew­nym cza­sie od­sze­dłem na bok i ko­rzy­sta­jąc z chwili sa­mot­no­ści, wy­ją­łem z kieszeni spodni zna­le­ziony w przy­bytku list. Mia­łem po­kusę, aby go otwo­rzyć i zaj­rzeć do środka, lecz na­dal był za­pie­czę­to­wany i świa­do­mość, że zła­mał­bym za­sady, które przy­się­ga­łem ho­no­ro­wać, na­pa­wały mnie prze­moż­nym stra­chem.

Scho­waw­szy go na po­wrót do kie­szeni, po­now­nie spoj­rza­łem na ośle­pia­jący ho­ry­zont, wy­obra­ża­jąc so­bie, że za po­bli­skim pa­gór­kiem uj­rzę tak długo wy­cze­ki­wany wi­dok No­wej War­szawy.