Pan Żuk i Kropka - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY
CZY DRZEWA SZEPCZĄ?

Na polanie za domem rosło drzewo. Wysokie, brązowo-zielone – jak to drzewo. W lecie miało liście, a w zimie suche gałęzie. Łatwo można by uwierzyć, że wiosną nie pojawią się na nim pączki, że drzewo pozostanie już takie smutne i puste.

Jozia podchodziła do niego czasami, kiedy pień chował się w śniegu, i odgrzebywała brązową skorupę. Czasem, kiedy nikt nie patrzył, oplatała je rękami i mówiła mu, że będzie dobrze. I prosiła, żeby trzymało uszy do góry. Wiedziała, że drzewa nie mają uszu – oczywiście! – ale te słowa poprawiały jej humor. Jakby kryła się w nich jakaś magia.

Jozia tak naprawdę nazywała się Zuzanna. Zuzanna Korzeniowska. I zupełnie nie brzmiało to jak imię, które chciała nosić. Miało za dużo sylab i łatwo było coś w nim przekręcić. W związku z tym Zuzia przemianowała się kilka lat temu na Jozię (przypadkiem!) i tak już zostało.

Lat miała już siedem. Gdy stała na palcach, liczyła metr trzydzieści, a gdyby dołożyć do tego czapkę z pomponem, byłoby nawet metr trzydzieści pięć. Włosy miała długie, w kolorze blond (po mamie), a nos spryskany piegami (to po dziadku) i podobno była najpiękniejszą dziewczynką na świecie, jak twierdził tata. Ale Jozia tylko wzruszała na to ramionami, bo przecież komplementy nic nie znaczą, kiedy masz już siedem lat i mnóstwo rzeczy do zrobienia.

Ale wracając do naszego drzewa…

Była wczesna wiosna. Tak wczesna, że z ziemi nie przebijały się jeszcze zielone czubki krokusów, wystarczająco jednak późna, by Jozia wstawiła do garażu sanki i zdążyła zapomnieć, że kiedykolwiek na nich śmigała. Teraz czekała już tylko na te ciepłe dni, kiedy będzie mogła w końcu biegać po dworze na bosaka. Tymczasem wybrała się na polanę za dom, by odwiedzić swoje drzewo.

– Podobno niedługo przyjdzie wiosna, wiesz? – powiedziała mu szeptem.

Jozia zawsze szeptała do drzew – wystarczająco cicho, by nikt jej nie powiedział, że z drzewami się nie rozmawia. Oparła się potem plecami o pień i spojrzała wysoko w górę na gołe gałęzie.

– Tak mówi mama. Że czuć ją już w powietrzu.

Jozia nie była pewna, jak powinna pachnieć nadchodząca wiosna, ale jeśli to właśnie ją czuć było teraz w powietrzu, to znaczy, że pachniała jak błoto zmieszane z wilgotnym powietrzem. Całkiem ładnie, gdyby ktoś ją zapytał. Tak, Jozia uwielbiała zapach powietrza i dlatego każdą wolną chwilę spędzała na dworze.

– Mhm… – usłyszała w odpowiedzi.

– Co takiego? – zdziwiła się.

Czy to szeptał wiatr, czy szeleściły gałęzie, tego Jozia nie wiedziała. Była jednak pewna, że wcale się nie przesłyszała. Odwróciła się do drzewa i spojrzała uważnie na zmarszczki w korze. Wyglądały jak popękana, brązowa skorupa. Czyli wszystko było na swoim miejscu. Drzewa przecież nie szepczą. W końcu nie mają nawet ust.

Dla pewności przystawiła do kory ucho.

Nic. Cisza.

– No tak – powiedziała do drzewa, klepiąc je dłonią po chropowatej korze. – Karol pewnie nazwałby mnie głuptaską.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.