Pani komisarz nie znosi poezji - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
8 lipca 2013
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Produkt chwilowo niedostępny
Pani komisarz nie znosi poezji - ebook
Pierwsza powieść Georges’a Flipo, którą prezentujemy polskiemu czytelnikowi, sprawia wrażenie kryminału napisanego z przymrużeniem oka. Tytułowa postać, Viviane Lancier z wydziału kryminalnego paryskiej policji, nieodparcie przywodzi na myśl słynnego komisarza Maigreta, bohatera powieści Georges’a Simenona. Ta niezbyt urodziwa, lecz budząca sympatię komisarz, szefowa zespołu złożonego z samych mężczyzn, chociaż nie wykazuje żadnych upodobań do literatury, musi poprowadzić śledztwo w sprawie tajemniczego sonetu przypisywanego Charles’owi Baudelaire’owi. Zanim dowiemy się, spod czyjego wyszedł pióra, wiersz będzie pełnił rolę „seryjnego mordercy”, wysyłając kilka osób na tamten świat.
Viviane Lancier próbuje rozwiązać zagadkę wraz z porucznikiem Augustinem Monotem, początkującym w zawodzie, pozornie fajtłapą, pięknoduchem i znawcą poezji. W pełnym niespodzianek dochodzeniu z pani komisarz zdają się kpić zmarli, pozostali przy życiu bohaterowie, a nawet duchy, które też mają coś do powiedzenia.
| Kategoria: | Esej |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7392-448-2 |
| Rozmiar pliku: | 997 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ 1
Poniedziałek, 21 stycznia
Dwadzieścia minut później stali już oboje przy zwłokach Pascala Mesneux. Golusieńki kloszard, opatrzony jedynie etykietką z nazwiskiem przyczepioną do palucha u nogi, był niezbyt apetyczny. Ale Viviane lubiła oglądać nagie zwłoki mężczyzn, zwłaszcza w obecności innego osobnika tej płci. W grę wchodziły tu niejasne odczucia, którymi z pewnością zainteresowałby się jakiś psychiatra – dobrze o tym wiedziała. Chyba nic poważnego.
Żebra wystawały, na nogach było pełno żylaków, a całe ciało pstrzyły nieładne sińce. Na głowie, koło ucha, ogromny fioletowawy krwiak cętkowany na zielono – śmierć już przystąpiła do dzieła – siwawe włosy opadające na czoło i gęsta broda w nieco jaśniejszym odcieniu, która częściowo zakrywała purpurową gębę.
Viviane zaimprowizowała krótką modlitwę żałobną:
– Pijus nad pijusami, biedny starzec, życie spieprzone na długo przed zgonem.
Z niejaką przyjemnością obmacała wątrobę zmarłego, jego bicepsy, obróciła go na bok, powąchała, chcąc zaimponować Monotowi, który odwracał wzrok. Wciągnęła rękawiczki, żeby przepatrzyć sakwę: bielizna osobista była zadziwiająco świeża. Wyjęła książkę – Chłosta Wiktora Hugo.
– Co pan o tym myśli, panie Monot?
– To nie jest mój ulubiony zbiór z jego twórczości poetyckiej. Światła i cienie albo Głosy wewnętrzne bardziej przemawiają do mojej wyobraźni. Pod koniec studiów na filologii, na seminarium magisterskim, miałem...
– Ja mam w nosie pańskie studia. Mam w nosie literaturę. Pytam, czy pana nie dziwi, że jakiś lump czyta poezje Wiktora Hugo.
– Och, Hugo czytają wszyscy, pani komisarz. Emeryci, studenci, gliny. Więc dlaczego by nie kloszardzi?
Przełknęła afront: nie czytała Wiktora Hugo. Jako książki do poduszki bardziej ceniła kryminały. Albo kodeks karny.
– A dużo pan zna kloszardów, którzy starają się upodobnić do Wiktora Hugo?
Odsunęła ręką włosy z czoła nieboszczyka, po czym obok twarzy umieściła fotografię leciwego poety, widniejącą na okładce książki: podobieństwo było uderzające.
– Widzi pan, dlaczego nie należy wierzyć w morfopsychologię. Z taką samą facjatą jeden trafia do Panteonu, a drugi do kostnicy. Proszę mu zrobić zdjęcie, może się jeszcze przydać.
Podczas gdy spełniał polecenie, ona wciąż grzebała w sakwie.
– Och, to ciekawe. Czegoś brakuje. Placek znikł.
Porucznik skulił ramiona, jakby Viviane zamierzała go spoliczkować.
– To przeze mnie, pani komisarz. Zjadłem go.
Komisarz skrzywiła się z obrzydzeniem.
– Zjadł go pan?! Czy pan oszalał?
– Byłem bez śniadania. Straciłem mnóstwo czasu w Pitié-Salpêtrière i nie miałem już okazji nic przegryźć. Placek był ładnie zapakowany w papier, więc pomyślałem, że nic mi nie grozi pod względem higienicznym.
– Higiena to pańska sprawa, a pod względem dowodów rzeczowych? No tak, porucznik Monot pałaszuje materiały śledztwa. To jakaś nowa procedura? Jaki był ten placek?
– Dość smaczny: właściwie coś w rodzaju pancake’a, dość tłusty, gruby, z kawałkami bekonu w środku. I o smaku serowym. Mocno pachniał, czuć nim jeszcze sakwę.
Westchnęła przeciągle. Tym razem w westchnieniu nie wyczuwało się rozdrażnienia, jedynie wolę, żeby zachować spokój umysłu. Komisarz wezwała stróża, poleciła mu zakryć z powrotem nieboszczyka, i wyszła, zabierając ze sobą sakwę. Monot dreptał za nią krok w krok jak wierne psisko.
Już na trotuarze rzucił:
– Ta heca z plackiem... nie wiem, czy mógłbym jakoś naprawić gafę...
Rzecz jasna, ten pancake nie miał żadnego znaczenia, Viviane chciała jednak okazać swoje niezadowolenie, zrobić Monotowi pedagogiczne świństewko, aby nigdy więcej nie pozbywał się żadnego materiału dowodowego.
– A ja wiem. Jutro postara się pan dociec, gdzie Mesneux kupił pancake’a. Co robił tego dnia? Rozumie pan, co mam na myśli? Szukaj, szukaj, milusiu!
Zostawiła go samego w lodowatej styczniowej mżawce i wskoczyła do swojego clio, nie proponując mu, żeby wsiadł. Należało się sprężać, bo most d’Austerlitz pewnie znów się zakorkuje. Zanim uda jej się dotrzeć do dwupokojowego mieszkania przy ulicy Simenon, sklep spożywczy może już być zamknięty.
Ledwo zdążyła przejechać na żółtym świetle, zagwizdał na nią młody posterunkowy. Jak się wytłumaczy? Że nawet komisarz z Wydziału Kryminalnego musi czasem robić zakupy?
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Poniedziałek, 21 stycznia
Dwadzieścia minut później stali już oboje przy zwłokach Pascala Mesneux. Golusieńki kloszard, opatrzony jedynie etykietką z nazwiskiem przyczepioną do palucha u nogi, był niezbyt apetyczny. Ale Viviane lubiła oglądać nagie zwłoki mężczyzn, zwłaszcza w obecności innego osobnika tej płci. W grę wchodziły tu niejasne odczucia, którymi z pewnością zainteresowałby się jakiś psychiatra – dobrze o tym wiedziała. Chyba nic poważnego.
Żebra wystawały, na nogach było pełno żylaków, a całe ciało pstrzyły nieładne sińce. Na głowie, koło ucha, ogromny fioletowawy krwiak cętkowany na zielono – śmierć już przystąpiła do dzieła – siwawe włosy opadające na czoło i gęsta broda w nieco jaśniejszym odcieniu, która częściowo zakrywała purpurową gębę.
Viviane zaimprowizowała krótką modlitwę żałobną:
– Pijus nad pijusami, biedny starzec, życie spieprzone na długo przed zgonem.
Z niejaką przyjemnością obmacała wątrobę zmarłego, jego bicepsy, obróciła go na bok, powąchała, chcąc zaimponować Monotowi, który odwracał wzrok. Wciągnęła rękawiczki, żeby przepatrzyć sakwę: bielizna osobista była zadziwiająco świeża. Wyjęła książkę – Chłosta Wiktora Hugo.
– Co pan o tym myśli, panie Monot?
– To nie jest mój ulubiony zbiór z jego twórczości poetyckiej. Światła i cienie albo Głosy wewnętrzne bardziej przemawiają do mojej wyobraźni. Pod koniec studiów na filologii, na seminarium magisterskim, miałem...
– Ja mam w nosie pańskie studia. Mam w nosie literaturę. Pytam, czy pana nie dziwi, że jakiś lump czyta poezje Wiktora Hugo.
– Och, Hugo czytają wszyscy, pani komisarz. Emeryci, studenci, gliny. Więc dlaczego by nie kloszardzi?
Przełknęła afront: nie czytała Wiktora Hugo. Jako książki do poduszki bardziej ceniła kryminały. Albo kodeks karny.
– A dużo pan zna kloszardów, którzy starają się upodobnić do Wiktora Hugo?
Odsunęła ręką włosy z czoła nieboszczyka, po czym obok twarzy umieściła fotografię leciwego poety, widniejącą na okładce książki: podobieństwo było uderzające.
– Widzi pan, dlaczego nie należy wierzyć w morfopsychologię. Z taką samą facjatą jeden trafia do Panteonu, a drugi do kostnicy. Proszę mu zrobić zdjęcie, może się jeszcze przydać.
Podczas gdy spełniał polecenie, ona wciąż grzebała w sakwie.
– Och, to ciekawe. Czegoś brakuje. Placek znikł.
Porucznik skulił ramiona, jakby Viviane zamierzała go spoliczkować.
– To przeze mnie, pani komisarz. Zjadłem go.
Komisarz skrzywiła się z obrzydzeniem.
– Zjadł go pan?! Czy pan oszalał?
– Byłem bez śniadania. Straciłem mnóstwo czasu w Pitié-Salpêtrière i nie miałem już okazji nic przegryźć. Placek był ładnie zapakowany w papier, więc pomyślałem, że nic mi nie grozi pod względem higienicznym.
– Higiena to pańska sprawa, a pod względem dowodów rzeczowych? No tak, porucznik Monot pałaszuje materiały śledztwa. To jakaś nowa procedura? Jaki był ten placek?
– Dość smaczny: właściwie coś w rodzaju pancake’a, dość tłusty, gruby, z kawałkami bekonu w środku. I o smaku serowym. Mocno pachniał, czuć nim jeszcze sakwę.
Westchnęła przeciągle. Tym razem w westchnieniu nie wyczuwało się rozdrażnienia, jedynie wolę, żeby zachować spokój umysłu. Komisarz wezwała stróża, poleciła mu zakryć z powrotem nieboszczyka, i wyszła, zabierając ze sobą sakwę. Monot dreptał za nią krok w krok jak wierne psisko.
Już na trotuarze rzucił:
– Ta heca z plackiem... nie wiem, czy mógłbym jakoś naprawić gafę...
Rzecz jasna, ten pancake nie miał żadnego znaczenia, Viviane chciała jednak okazać swoje niezadowolenie, zrobić Monotowi pedagogiczne świństewko, aby nigdy więcej nie pozbywał się żadnego materiału dowodowego.
– A ja wiem. Jutro postara się pan dociec, gdzie Mesneux kupił pancake’a. Co robił tego dnia? Rozumie pan, co mam na myśli? Szukaj, szukaj, milusiu!
Zostawiła go samego w lodowatej styczniowej mżawce i wskoczyła do swojego clio, nie proponując mu, żeby wsiadł. Należało się sprężać, bo most d’Austerlitz pewnie znów się zakorkuje. Zanim uda jej się dotrzeć do dwupokojowego mieszkania przy ulicy Simenon, sklep spożywczy może już być zamknięty.
Ledwo zdążyła przejechać na żółtym świetle, zagwizdał na nią młody posterunkowy. Jak się wytłumaczy? Że nawet komisarz z Wydziału Kryminalnego musi czasem robić zakupy?
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
