Paweł i Indianie - ebook

Podziękowania od Autora

Chciałam podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do powstania tej książki. Szczególne podziękowania składam Idze i Adzie – za to, że są. Mojemu mężowi, moim kochanym Rodzicom, Danucie i Markowi Barczakom – za wszystko i… jeszcze więcej. Halinie Kociszewskiej – za ciepło i życiowe rady, Marii Barczak – za piękne wspomnienia i dużo miłości, Danucie oraz Bolesławowi Maćkowiakom – za to, że zawsze będę mogła o nich serdecznie myśleć. Gizeli i Tomaszowi Barczakom – za niezapomniany klimat rodzinnych spotkań, Kamili i Adamowi Łukasiakom – za życiowy optymizm i wsparcie, Pani Jolancie za zaangażowanie, konsultacje i uwagi odnośnie do tematyki indiańskiej oraz tym, których tu nie wymieniłam, a od których otrzymałam wiele dobrej energii.

A także wszystkim, którzy wsparli finansowo projekt, dzięki czemu ta książka mogła być wydana.

Jeszcze raz dziękuję!

Agata Hryniewicz

1. Problem Pawła

Paweł wrócił z podwórka w wyjątkowo złym humorze. Nie chciał powiedzieć mamie, dlaczego był taki naburmuszony. Dopiero wieczorem, kiedy leżał już w łóżku, wyrzucił z siebie:

– Już więcej nie będę się bawił na naszym podwórku!

– Ale dlaczego? – dopytywała mama. – Przecież zawsze pierwszy leciałeś, żeby się spotkać z kolegami. Mówiłeś niedawno, że uwielbiasz lato, bo tyle się dzieje i można się bawić cały dzień na dworze.

– Ale już nie lubię! I nie chcę znać tych okropnych chłopaków!

– Pokłóciłeś się z kolegami? – Mama chciała poznać przyczynę nagłej zmiany nastroju u syna.

– Franek i Karol nie chcieli się dziś ze mną bawić. Powiedzieli, że jestem głupi, i że nic nie wiem o Indianinach.

– Chyba o Indianach – poprawiła mama. – To bardzo nieładnie z ich strony, że tak do ciebie powiedzieli. Ale wiesz, synku, jak się czegoś nie wie, to zawsze przecież można się tego dowiedzieć. Pamiętaj, że człowiek uczy się całe życie. A dla takiego sprytnego chłopca jak ty, to chyba żaden problem nauczyć się czegoś nowego? – Mama spojrzała na Pawła pytająco.

– No pewnie, że nie problem – zapewnił Paweł. Zrobiło mu się bardzo miło, że mama nazwała go sprytnym.

– Mam pomysł! – mówiła dalej mama. – Jutro pojedziemy do dziadków. Dziadek Marek ma przecież całą masę książek i albumów i na pewno będzie mógł ci pomóc dowiedzieć się czegoś o Indianach.2. Rodzinna szkatułka

Paweł bardzo lubił odwiedzać babcię i dziadka, ale tym razem nie jechał do nich ze zwykłą wizytą. Miał w końcu rozwiązać swój problem. Koledzy z podwórka od kilku dni nie zwracali na niego najmniejszej uwagi. Chodzili z łukami i pomalowanymi paskami na twarzach i mówili, że tropią jakieś zwierzę, którego nazwy Paweł nawet nie umiał powtórzyć – jakiegoś bazona czy buzona. Było mu bardzo przykro, bo też chciałby się bawić w tych całych Indian.

Na szczęście dziadek od razu zabrał się do rzeczy. Wyciągnął kilka grubych książek z pięknymi ilustracjami, pokazywał zdjęcia i mapy. Mówił, że Indianie to rdzenni mieszkańcy Ameryki, którzy żyli w grupach plemiennych.

– Apacze, Komancze, Czejenowie, Irokezi, Mohikanie, Majowie, Inkowie – powtarzał Paweł, próbując zapamiętać nazwy niektórych z nich.

Dziadek najwięcej czasu poświęcił Indianom Ameryki Północnej. Chłopiec dowiedział się, że mieszkali oni w lasach, na pustyniach, w górach, na prerii, tworząc plemiona. Na Wielkiej Równinie Prerii najbardziej znanymi plemionami były Czarne Stopy, Czejenowie, Siuksowie czy Wrony.

– Indianie mieli swoje zwyczaje i bogate tradycje. Dziś z prawdziwą indiańską tradycją można się spotkać głównie w rezerwatach – westchnął tęsknie dziadek. Jednak zaraz wstał, puścił porozumiewawczo oko do wnuczka i podszedł do komody. Z jej najgłębszego kąta wyjął starą drewnianą szkatułkę.

– Mam tu coś bardzo cennego, Pawełku. Ta szkatułka jest w naszej rodzinie już od kilku pokoleń – rzekł poważnie. – Dostałem ją od dziadka, a on od swojego dziadka, który był podróżnikiem. Myślę, że jesteś już na tyle duży, żebym mógł przekazać ją tobie.

Dziadek postawił szkatułkę na stole i wręczył chłopcu stary kluczyk.

– Możesz otworzyć – zachęcił.

Paweł wziął klucz, wsadził w otwór i ostrożnie przekręcił. Wieczko odskoczyło, a oczom chłopca ukazały się różne stare przedmioty. Chłopiec aż podskoczył z podniecenia.

– Ojej, dziadku! – wykrzyknął. – Te rzeczy są podobne do tych, które widziałem w twoich książkach o Indianach!

– Tak, to nasze rodzinne skarby. Pamiętaj, że musisz o nie dbać, żebyś też kiedyś mógł je przekazać swojemu wnukowi – odpowiedział poważnie dziadek Marek. – Powiem ci coś jeszcze. Jak będziesz miał szczęście, to niedługo dowiesz się tyle o Indianach, że żaden kolega z podwórka ci nie dorówna.

Już wkrótce Paweł miał się przekonać, o co chodziło dziadkowi…3. Tajemnicze przedmioty

Paweł nareszcie miał czas tylko dla siebie. Wziął szkatułkę, którą otrzymał od dziadka, i usiadł na łóżku. Teraz dopiero na spokojnie będzie mógł się przyjrzeć jej zawartości. Chwycił kluczyk i zdecydowanym ruchem otworzył pudełko. Były w nim między innymi stare mapy i jakieś dokumenty, kamienna fajka, strzała, naszyjnik z kości oraz mały woreczek na rzemyku ozdobiony koralikami.

„To pewnie amulet” – pomyślał Paweł i założył go sobie na szyję.

Oglądał dalej. Na samym dnie pudełka leżała drewniana rurka z małymi otworami.

– Ciekawe, co to jest? – zastanawiał się głośno chłopiec. – Może to jakiś flet lub piszczałka?

Nie myśląc długo, Paweł wyciągnął rurkę, przyłożył ją do ust i dmuchnął. Z piszczałki wydobył się wysoki dźwięk. I wtedy zdarzyło się coś niezwykłego. Chłopiec poczuł, jakby zakręciło mu się w głowie. Pokój zaczął wirować, a on miał wrażenie, że unosi się nad podłogą. Wszystko kręciło się szybciej i szybciej. Paweł mocno zacisnął oczy… A kiedy je otworzył, w pierwszym momencie oślepiło go słońce. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że zamiast na łóżku siedzi na trawie, a wokół rozpościera się wielka zielona równina.

„Gdzie ja jestem?”.

Paweł rozglądał się nerwowo i był już bliski płaczu, kiedy usłyszał za plecami:

– Oooo, Paweł! Jesteś już? No to wstawaj szybko i mi pomóż! Ucieka nam obiad! – Czarnowłosy chłopiec z łukiem w ręku, ubrany w dziwną przepaskę na biodrach, przeleciał jak błyskawica i pognał w pobliskie zarośla.

– Ucieka nam… obiad? – powtórzył Paweł, robiąc wielkie oczy ze zdziwienia.4. Indiański kolega

Po chwili zziajany chłopiec wyłonił się zza krzaków i podszedł do Pawła.

– Eeee tam, znowu mi się nie udało – powiedział zrezygnowany. – Myślałem, że dziś w końcu upoluję tego dzikiego królika.

Ciemnowłosy chłopiec coś sobie nagle uświadomił.

– No tak. Powinienem się chyba przedstawić. Pewnie się zastanawiasz, co tu właściwie robisz.

– No… właściwie to tak – odparł niepewnie Paweł.

– Witaj, jestem Mały Kruk z indiańskiego plemienia Siuksów, a dokładnie z plemienia Dakota. – Chłopiec uniósł rękę w geście pozdrowienia. – Zaprowadzę cię zaraz do naszej wioski. Szaman wspominał, że niedługo się pojawisz. Ale nie spodziewałem się, że to będzie już dzisiaj. Fajnie! Będziemy się razem bawić.

– Ale… to chyba jakaś pomyłka – odrzekł Paweł. – Ja się nie umawiałem z żadnym szama… szama…

– Szamanem, czyli świętym człowiekiem. Takim plemiennym czarownikiem i lekarzem – podpowiedział indiański chłopiec. – W każdym razie idziemy, wszystkiego zdążysz się jeszcze dowiedzieć.

Chłopcy ruszyli przed siebie. Po kilkunastu minutach marszu Pawełek dostrzegł na horyzoncie coś, co przypominało wystające z ziemi trójkąty. Nad niektórymi z nich unosił się szary dym.

– Co to takiego? – spytał.

Nowo poznany chłopiec uśmiechnął się.

– To właśnie nasza wioska i indiańskie domy, które nazywają się tipi.

5. Poważna decyzja

Kiedy chłopcy dotarli na miejsce, cała wioska wyszła na ich powitanie. Indianie przyglądali się uważnie Pawłowi i coś do siebie szeptali. Wreszcie z największego tipi wyszło dwóch starych Siuksów.

– Ten z wielkim pióropuszem na głowie to nasz wódz Centkowany Łoś – szepnął Pawełkowi do ucha Mały Kruk. – A ten obok niego to właśnie jest szaman zwany Czarnym Kopytem. – Mały Kruk wskazał na pomarszczonego Indianina w czapce z rogami i warkoczami oplecionymi czerwoną wstążką.

– Witaj! – rzekł dumny wódz. – Nasza wioska chce powitać potomka wielkiego przyjaciela Siuksów, jakim był twój praprapradziadek. Howgh!

Zgromadzeni Indianie przytakiwali głowami.

– Wiele pokoleń temu obiecaliśmy twojemu praprapradziadowi, że otoczymy opieką każdego chłopca z waszej rodziny, który się u nas pojawi, i pomożemy mu stać się wojownikiem. Będziesz musiał odnaleźć w sobie męstwo i odwagę, cierpliwość, wytrwałość, spryt, celność i szybkość – wódź wymieniał cechy indiańskiego wojownika. – Teraz sam musisz podjąć decyzję, czy zostajesz z nami, czy chcesz wrócić do domu.

Mały Kruk z napięciem wpatrywał się w Pawła. W końcu nie wytrzymał i wykrzyknął za niego:

– Zostaję! Eeee… to znaczy chciałem powiedzieć, że Paweł na pewno chciałby zostać. Przynajmniej tak myślę… – Indiański chłopiec spuścił głowę, zawstydzony niekontrolowanym okrzykiem, który wyrwał się z jego gardła.

Paweł pomyślał, że chyba nie ma nic do stracenia.

– Z tego, co mówił dziadek, i on, i tata pewnie też tu byli, więc taka wyprawa w przeszłość do indiańskiej wioski spotyka chyba każdego chłopca w naszej rodzinie. Tak, zostaję z wami – powiedział zdecydowanie Paweł.

– Hurrrra! – ucieszył się Mały Kruk.

Wódz Centkowany Łoś spojrzał surowo na kruczowłosego chłopca, pokiwał znacząco głową, ale po chwili uśmiechnął się dobrodusznie i powiedział:

– A teraz zaproś Pawła do swojego tipi. Ty i twoja siostra będziecie jego przewodnikami po naszej wiosce.

– Jupi ju!!! – ucieszył się chłopiec, złapał Pawła za rękę i pociągnął go za sobą.