-
W empik go
Pewność - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
25 maja 2017
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Pewność - ebook
Czym jest seks dla kobiety chorej psychicznie i jej partnera?
Krótka opowieść o trudnej miłości Ady i Janka i o wstydliwym tabu.
Druga książka autorki Wszystkiego opisuje decydujący dzień z życia zamożnego małżeństwa próbującego podjąć decyzję o posiadaniu dziecka. Ada, zamknięta w kokonie z jedwabnych poduszek i kaszmirowych pledów, wciąż żyje pod dyktando dawno pokonanej choroby psychicznej. Jej dużo od niej starszy mąż Janek biernie przygląda się swojemy małżeństwu. Aż do tego dnia… Pewność to krótka opowieść o miłości, poczuciu winy, lęku, przywiązaniu i chorobie psychicznej. Ale przede wszystkim o wyniszczającym i obsesyjnym poszukiwaniu pewności w życiu.
ATKA BROŻEK - (ur. 1984) pisarka. Autorka powieści Wszystko (2016). Jej teksty okazjonalnie ukazują się na łamach Tygodnika Powszechnego. Z wykształcenia lingwistka I kulturoznawczyni. Studiowała w Polsce, Japonii I we Francji. Mieszka w Krakowie.
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7886-313-7 |
| Rozmiar pliku: | 4,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
– Spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej i zaburzenia obsesyjno-ko-ko-ko-kooompulsyjne – wyjąkał młody psychiatra.
– Jest pan pewien? – spytała automatycznie Ada. Wciąż dręczyły ją obsesyjne myśli. O wszystko pytała kilka razy.
– To jest moja wstępna diagnoza, pani Adrianno. Ale tak jak mówiłem, proszę się zbytnio nie przywiązywać do terminologii.
Ada pokiwała nerwowo głową. Cholernie chciało jej się palić. Od czasu hospitalizacji paliła bez przerwy. Głównie dlatego, że w szpitalu nie mogła pić. Po raz pierwszy dotarło wtedy do niej, jak bardzo w życiu potrzebuje haju. Jakiegokolwiek, byle w regularnych dawkach. Zrozumiała, że jest jak inni dwubiegunowi. Była uzależniona tylko od tej jednej rzeczy: silnych emocji. Ale umysł i ciało musiały też odpoczywać. To dlatego zawsze w końcu wpadała w depresję. Wpierw zrozumiała cały proces, obserwując innych pacjentów. Dopiero na końcu zobaczyła, że jest do nich podobna.
– Powiem otwarcie – kontynuował Hirsz – dla mnie owe klasyfikacje stanowią jedynie nieprzyjemny obowiązek przyporządkowywania osobnego człowieka do wspólnej kategorii. Dlatego nie podejmuję się jeszcze ostatecznej diagnozy. Spektrum oznacza pewien zespół cech choroby dwubiegunowej, które mogą się jednak okazać uleczalne i nie zmienić w pełną bipolarność.
– Rozumiem – potaknęła Ada. Oddech miała coraz płytszy. Nie paliła już ponad dwie godziny. Proces wypisywania ze szpitala przedłużał się w nieskończoność. Janek siedział w fotelu obok i machając nerwowo nogą, z przerażeniem patrzył na żonę.
– Tak że... pani Adrianno, wpierw rozpoczniemy leczenie ambulatoryjne i odpowiednią psychoterapię. Myślę tu o paradygmacie psychodynamicznym. – Hirsz przerwał na moment wypowiedź, wyczekując reakcji ze strony pacjentki. Ada milczała. – Pani magister – ciągnął – podobnie jak ja nie podchodzi do metody nazbyt ortodoksyjnie. Co mam na myśli? Otóż czasem, w zależności od konkretnego przypadku, może się posłużyć także innymi środkami pomocy.
Tamtego dnia Ada poczuła ulgę. W głębi duszy cieszyła się, że jest chora. Tylko to pozwalało jej na chwilę zagłuszyć wyrzuty sumienia. Między słowami usłyszała bowiem, że wszystko, co w owym czasie zrobiła, nie było jej winą. Po każdej manii – czy to objawiającej się przepuszczaniem niebotycznych sum pieniędzy, skokami w bok, blackoutami, zniknięciami, czy też atakami agresji wobec każdego, kto śmiał jej stanąć na drodze do panowania nad światem – zawsze czuła się jak ścierwo. Złość przyszła dopiero w trakcie terapii. A zaraz po niej zrozumienie, że chorobowe reakcje na życie to nie jej wina. Ona ponosi odpowiedzialność jedynie za radzenie sobie z objawami w debilny sposób.
Pięć lat później obudziła się rano w jasnym i przestronnym apartamencie. Sprawdziła godzinę, odłożyła komórkę na stolik i owinęła się ciasno kołdrą. Do wizyty u Hirsza zostało osiem godzin. Po latach terapii, kilogramach leków, wzlotach, upadkach i na fali podejrzanie długiej stabilizacji w tę sobotę miała podjąć ostateczną decyzję: czy mimo choroby zdecydować się na dziecko. Chwilę wpatrywała się w odbijający światło kredowy woal firanki, po czym na powrót zasnęła. Obudziła się zlana potem. Przeszło jej przez myśl, że sen o dziecku zwiastuje przecież chorobę. A może obudziło ją drapanie w drzwi? Łóżko stało niemal zaraz obok wejścia do sypialni, dlatego wystarczyło, że uniosła się nieco i nacisnęła klamkę, a do pokoju od razu wślizgnęły się dwa foksteriery. Szczeniak, Najmniejszy, wskoczył na łóżko i położył się na poduszce. Ada przyciągnęła go do siebie i pocałowała w kościstą główkę. Nieco starszy, Mały, pokręcił się chwilę po sypialni, po czym wyszedł obrażony. Odwróciła się i znów wzięła do ręki komórkę. Robiła to kompulsywnie. Lubiła mieć kontrolę, także nad czasem. Ucieszyło ją, że wstała w raczej obojętnym nastroju. Tego dnia, kiedy tyle miało się wyjaśnić, nie chciała być nastawiona ani zbyt negatywnie, ani zbyt pozytywnie. Wolała nie ryzykować, a obojętność dawała jej swoiste poczucie bezpieczeństwa. Zobojętnienie w jej przypadku nie pojawiało się ot, tak. Ona je wypracowała i była z tego dumna. Z czasem stało się jej podstawowym narzędziem samokontroli.
Po drugiej stronie pokoju, na toaletce, stała perłowa bomboniera. W niej Ada trzymała tabletki. Już od ponad roku budziła się bez lęku. Owszem, niekiedy czuła zwykły ludzki niepokój, który potrafił być nawet bardzo nieprzyjemny, ale to nie był już ten niepokój. Już nie można było o niej powiedzieć, że jest „lękowa”. Po raz pierwszy od czasów przedszkolnych czuła, że zaczyna po prostu być. A nawet, że wracając do zdrowia, staje się podejrzanie zwyczajna. Na chwilę w jej głowie pojawiło się wspomnienie sprzed lat: śpi do czternastej i budzi się w panice. Zawsze, miesiącami. Mimo iż zdawała sobie sprawę, że lęk był o tyle silniejszy, o ile później brała tabletki. Wieczorna dawka kwetiapiny czy lamotryginy – leków, które miały stabilizować jej nastrój – starczała do mniej więcej siódmej rano, a każda następna godzina zwłoki wzmagała lęk. Wtedy jednak wolała przespać ten lęk, aniżeli zdobyć się na wysiłek wyciśnięcia ze srebrnego listka piguły. Weź mnie! Weź mnie! Weź mnie do buzi! – domagały się, a ona zaciskała powieki i odpływała we niespokojnym śnie.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
– Jest pan pewien? – spytała automatycznie Ada. Wciąż dręczyły ją obsesyjne myśli. O wszystko pytała kilka razy.
– To jest moja wstępna diagnoza, pani Adrianno. Ale tak jak mówiłem, proszę się zbytnio nie przywiązywać do terminologii.
Ada pokiwała nerwowo głową. Cholernie chciało jej się palić. Od czasu hospitalizacji paliła bez przerwy. Głównie dlatego, że w szpitalu nie mogła pić. Po raz pierwszy dotarło wtedy do niej, jak bardzo w życiu potrzebuje haju. Jakiegokolwiek, byle w regularnych dawkach. Zrozumiała, że jest jak inni dwubiegunowi. Była uzależniona tylko od tej jednej rzeczy: silnych emocji. Ale umysł i ciało musiały też odpoczywać. To dlatego zawsze w końcu wpadała w depresję. Wpierw zrozumiała cały proces, obserwując innych pacjentów. Dopiero na końcu zobaczyła, że jest do nich podobna.
– Powiem otwarcie – kontynuował Hirsz – dla mnie owe klasyfikacje stanowią jedynie nieprzyjemny obowiązek przyporządkowywania osobnego człowieka do wspólnej kategorii. Dlatego nie podejmuję się jeszcze ostatecznej diagnozy. Spektrum oznacza pewien zespół cech choroby dwubiegunowej, które mogą się jednak okazać uleczalne i nie zmienić w pełną bipolarność.
– Rozumiem – potaknęła Ada. Oddech miała coraz płytszy. Nie paliła już ponad dwie godziny. Proces wypisywania ze szpitala przedłużał się w nieskończoność. Janek siedział w fotelu obok i machając nerwowo nogą, z przerażeniem patrzył na żonę.
– Tak że... pani Adrianno, wpierw rozpoczniemy leczenie ambulatoryjne i odpowiednią psychoterapię. Myślę tu o paradygmacie psychodynamicznym. – Hirsz przerwał na moment wypowiedź, wyczekując reakcji ze strony pacjentki. Ada milczała. – Pani magister – ciągnął – podobnie jak ja nie podchodzi do metody nazbyt ortodoksyjnie. Co mam na myśli? Otóż czasem, w zależności od konkretnego przypadku, może się posłużyć także innymi środkami pomocy.
Tamtego dnia Ada poczuła ulgę. W głębi duszy cieszyła się, że jest chora. Tylko to pozwalało jej na chwilę zagłuszyć wyrzuty sumienia. Między słowami usłyszała bowiem, że wszystko, co w owym czasie zrobiła, nie było jej winą. Po każdej manii – czy to objawiającej się przepuszczaniem niebotycznych sum pieniędzy, skokami w bok, blackoutami, zniknięciami, czy też atakami agresji wobec każdego, kto śmiał jej stanąć na drodze do panowania nad światem – zawsze czuła się jak ścierwo. Złość przyszła dopiero w trakcie terapii. A zaraz po niej zrozumienie, że chorobowe reakcje na życie to nie jej wina. Ona ponosi odpowiedzialność jedynie za radzenie sobie z objawami w debilny sposób.
Pięć lat później obudziła się rano w jasnym i przestronnym apartamencie. Sprawdziła godzinę, odłożyła komórkę na stolik i owinęła się ciasno kołdrą. Do wizyty u Hirsza zostało osiem godzin. Po latach terapii, kilogramach leków, wzlotach, upadkach i na fali podejrzanie długiej stabilizacji w tę sobotę miała podjąć ostateczną decyzję: czy mimo choroby zdecydować się na dziecko. Chwilę wpatrywała się w odbijający światło kredowy woal firanki, po czym na powrót zasnęła. Obudziła się zlana potem. Przeszło jej przez myśl, że sen o dziecku zwiastuje przecież chorobę. A może obudziło ją drapanie w drzwi? Łóżko stało niemal zaraz obok wejścia do sypialni, dlatego wystarczyło, że uniosła się nieco i nacisnęła klamkę, a do pokoju od razu wślizgnęły się dwa foksteriery. Szczeniak, Najmniejszy, wskoczył na łóżko i położył się na poduszce. Ada przyciągnęła go do siebie i pocałowała w kościstą główkę. Nieco starszy, Mały, pokręcił się chwilę po sypialni, po czym wyszedł obrażony. Odwróciła się i znów wzięła do ręki komórkę. Robiła to kompulsywnie. Lubiła mieć kontrolę, także nad czasem. Ucieszyło ją, że wstała w raczej obojętnym nastroju. Tego dnia, kiedy tyle miało się wyjaśnić, nie chciała być nastawiona ani zbyt negatywnie, ani zbyt pozytywnie. Wolała nie ryzykować, a obojętność dawała jej swoiste poczucie bezpieczeństwa. Zobojętnienie w jej przypadku nie pojawiało się ot, tak. Ona je wypracowała i była z tego dumna. Z czasem stało się jej podstawowym narzędziem samokontroli.
Po drugiej stronie pokoju, na toaletce, stała perłowa bomboniera. W niej Ada trzymała tabletki. Już od ponad roku budziła się bez lęku. Owszem, niekiedy czuła zwykły ludzki niepokój, który potrafił być nawet bardzo nieprzyjemny, ale to nie był już ten niepokój. Już nie można było o niej powiedzieć, że jest „lękowa”. Po raz pierwszy od czasów przedszkolnych czuła, że zaczyna po prostu być. A nawet, że wracając do zdrowia, staje się podejrzanie zwyczajna. Na chwilę w jej głowie pojawiło się wspomnienie sprzed lat: śpi do czternastej i budzi się w panice. Zawsze, miesiącami. Mimo iż zdawała sobie sprawę, że lęk był o tyle silniejszy, o ile później brała tabletki. Wieczorna dawka kwetiapiny czy lamotryginy – leków, które miały stabilizować jej nastrój – starczała do mniej więcej siódmej rano, a każda następna godzina zwłoki wzmagała lęk. Wtedy jednak wolała przespać ten lęk, aniżeli zdobyć się na wysiłek wyciśnięcia ze srebrnego listka piguły. Weź mnie! Weź mnie! Weź mnie do buzi! – domagały się, a ona zaciskała powieki i odpływała we niespokojnym śnie.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
