Plama po kawie - ebook

Duszności

Proste drogi są kręte, drabina się chwieje,

znów jest ślisko, w odbiciu kałuży poszukujesz siebie.

Myślisz, że niektóre rzeczy dzieją się same.

Powiązanie szybko rozwiązuje życie.

Wyglądasz obco, zdrapujesz tatuaże.

Mówisz, że wdychasz pustkę. Unoszą się opary.

Smugi rysują pętle na szyi — niebo zachodzi.

W rzece puszki odpływają w wirze, jak ty.

Później wypływasz na drugą stronę,

w sam piach, którego niedługo już nie wyplujesz.W pryzmacie

rozpędzeni jak chmury

ciągle czekamy na słoneczną pogodę

mijamy ludzi w mętnych kałużach

kiedy śnimy dźwięk budzika

sprowadza nas na ziemię

oślepieni ślubnym blaskiem

wciskamy obrączki na palce

z nadzieją że nic nas nie rozdzieli

nadciągają ciemne obłoki

po przebudzeniu wypadamy z siebie

grzmi pioruny uderzają w drzewa

po burzy wychodzi słońce

kolejna zmiana budzi w nas zdziwienie

znowu się kochamy w domu nazywanym

rajem zakazany owoc krąży w naszych głowachTriada poznawcza

podobno dusza waży dwadzieścia jeden

gramów najlepiej wiedzą o tym psychoterapeuci

komponując diagnozy

sekretarka podaje kawę w gorącym kubku

pyta czym się zajmuję

mówię — wyjściem z sytuacji

wzrokiem opiera się o mnie

uchylone okno przemyciło prześwity

przeczuwam o pacjentach wie tyle co ja

w poczekalni przeklinam guziki w dżinsach

piszę na kolanie erotyk

niełatwo wyleczyć się z toksycznych ludzi

wypieram strome myśli

na kozetce trudno zachować pion

dzielimy się na dziedziczne przypadkiDomy towarowe

w południe nastolatki zaczynają pracę w galerii

wystawiają biust i odprawiają czarną magię

w toalecie szminką pociągają usta

poprawiają włosy

w banknot zwijają swoje lęki

na pierwszy rzut oka sypie się kokaina

nie zgadłbyś kto zostawia im znaki na ciele

gasną jedna po drugiej jak uliczne latarnie

a czas skacze w przód to w tył

nie zaznały ciepła roznosi się smród siarki

nie wszystkie trafiają tam gdzie spłonęła GomoraCień śmierci

w gitarze pękły struny

wszystko przestało grać

na tarasie zachód słońca

wieszasz na mnie łańcuch pełen rachunków

jesteśmy sprasowani kredytem i dziećmi

był czas kiedy nie rywalizowaliśmy ze sobą

razem piliśmy herbatę

zaczęłaś znikać bez powodu

nie będę podążać

zgodnie ze wskazówką twojego zegara

terapia nam nie pomogła

nie dotrzemy do Rzymu

drzwi trzasnęły

to nie tylko moja wina

dzieli nas ściana

rzucam kostką

wszyscy szukamy szczęścia

i przesuwamy się o tyle oczek ile wypadnie

tak w nieskończonośćNiesmak

Emilia nie jada pieczywa,

odbicie jest jej chlebem powszednim.

Przed snem odmawia litanię,

żeby jutro nie padało,

chce pobiegać w parku.

Powoli traci smak,

na wadze nie spłynęła z niej ulga.

Zawsze chciała wyglądać jak Amy Winehouse.

Wymienia czynności: zumba, joga.

Nagle skreśla z listy seks,

jest już wyczerpana.

Kiedy jest pewna, że nikt nie patrzy,

ukrywa posiłki w szufladach.

Zdejmuje z siebie gruby sweter,

przy opuszczonych roletach

ledwo tańczy z cieniem w lustrze.

Matka przygotowała dla niej trumnę.Oślepienie

pamiętam surowy klimat

kłótnie z byle powodu

chłód wdzierał się pod kołdrę

teraz nie trzeba przesuwać ścian

całość powraca w czarno-białych zdjęciach

jak zdmuchnięty kurz i bibeloty bez śladów po

powodzi mówią że seks na zgodę działa lepiej niż

terapia

okno podaje obraz pędzących ludzi

komornicy walą w domofony sąsiedzi skaczą

z balkonów do kontenerów na śmieci

jakby to było ostateczne wyjście

w przypływie rzeka nas nie dosięga

w pozamykanych głowach zagnieździły się schematy