-
W empik go
Poezja naszych dni. Tom 2 - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
27 lipca 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Poezja naszych dni. Tom 2 - ebook
Poezja naszych dni to zbiór wierszy opublikowanych przez Wydawnictwo Borgis w ramach projektu, którego celem było stworzenie antologii poezji współczesnej podejmującej tematy bliskie człowiekowi XXI wieku.
W książce znalazło się 165 utworów 34 poetów – są to teksty zarówno debiutantów, jak i pisarzy mogących pochwalić się sporym dorobkiem literackim. Autorzy reprezentują różne pokolenia, wykonują różne zawody, pochodzą z różnych zakątków Polski, więc spojrzenie każdego z nich na otaczającą nas rzeczywistość jest inne i niepowtarzalne. Różnorodna jest również tematyka wierszy – mówią one o miłości i rozmaitych jej obliczach, opiewają piękno natury, ale też pokazują kruchość naszej egzystencji. Kilka z nich nawiązuje do życia w cieniu pandemii koronawirusa oraz szukania swego miejsca w postpandemicznej rzeczywistości.
Pomimo swej odmienności wszystkie teksty opublikowane w drugim tomie antologii Poezja naszych dni składają się na portret świata, w którym żyjemy, gdzie problemy codzienności są równie ważne jak ponadczasowe uczucia i wartości.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66616-94-3 |
| Rozmiar pliku: | 417 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Jedyną rzeczą, która może uratować świat,
jest odzyskanie świadomości o świecie.
To właśnie czyni poezja
Allen Ginsberg
Oddajemy w ręce czytelników książkę, która jest efektem wspólnej pracy ludzi wrażliwych na brzmienie i znaczenie słów. Dziś, kiedy naszą komunikację zdominowała szybka wymiana informacji, poezja staje się sposobem na przywrócenie piękna dialogu z drugim człowiekiem, nawet jeśli rozmawiamy z kimś, kogo nie widzimy, kogo nie potrafimy dotknąć lub usłyszeć. Ale na tym polega wyjątkowość wierszy. Dzięki temu, że twórczość poetycka jest tak intymnym, osobistym i delikatnym sposobem wyrażania siebie, jesteśmy w stanie zaufać poetom, w których widzimy ludzi czujących i wiedzących więcej, chcących dzielić się z innymi swoimi emocjami i doświadczeniem.
Antologia „Poezja naszych dni” tom 2 to zbiór niezwykły: jego autorzy piszą bowiem o codzienności, eksplorują przestrzeń naszych wspólnych doświadczeń, w których pojawiają się najróżniejsze emocje – te pozytywne, związane z nadzieją na lepszą przyszłość, ale też i takie, które odczuwamy wtedy, gdy nie wszystko układa się zgodnie z naszymi planami. Autorzy „Poezji naszych dni” dzielą się swoim życiem, budując ponadczasową przestrzeń wspólnej refleksji o świecie i przywracając tym samym poezji należyte miejsce w literackim dialogu o sprawach ważnych, bo dotyczących człowieka.
_Wydawca_Marek Biegalski urodził się w 1957 roku w Legionowie. Ukończył filologię polską na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego, religioznawstwo ze specjalizacją filozofia religii na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Podyplomowe Studium Dziennikarstwa na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Należy do Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej w Gdańsku. Mieszka w Starogardzie Gdańskim. Stypendysta Prezydenta Miasta Starogard Gdański. Nominowany do nagrody Kociewskie Pióro 2012. W 2014 roku otrzymał Kociewskie Pióro 2013. Lubi dobrą muzykę, ceni interesującą literaturę i teatr, pasjonują go podróże. Wydał kilka tomików poezji i prozy.
Wiersze:
Dziwne
O świcie
Opodal lawendowych pól
Wiatru dwaj prorocy
Wśród gałęzi
Dziwne
osnute gęstą siwą mgłą
okna drewnianego domu
odbijają kiedy tylko chcą
stonowany pejzaż słoneczny
który na pewno nikomu
nigdy zaszkodzić nie może
ni być plamą na czyimś honorze
melodyjny ten rytm taneczny
powtarzają krok po kroku
nawet wtedy kiedy zimne czoła
kryją w chmurnym sinym mroku
i nikt im że ma być inaczej
wytłumaczyć już nie zdoła
bo one pewne siebie są raczej
O świcie
stale pogodną jesienią o świcie
wysoki brzozowy las umiera
i tak jest jak w niejednym micie
chłodny wiatr zwiędłe listowie
po ziemi sowicie poniewiera
a każdy z nas dziś tego się dowie
że pozostanie na nim dotyk zieleni
jedynie u schyłku nocy na ziemi
coś jednak czasem się zmieni
słońce je swoim blaskiem ozłoci
ciepło łagodnie się w nim okoci
ale częściej mróz je zmrozi do kości
i napoi srebrzystym nektarem bez litości
Opodal lawendowych pól
tam daleko na błękitnym lawendowym pola skraju
tuż przy krzyżu na szerokim letnim dwóch dróg rozstaju
rośnie dumnie i szczerze sosna zielonolistna a jej szpiczaste
igiełki rozsiewają z wiatrem zwiewne i aromatyczne kwiecie pylaste
dając słoneczny jaskrawy barwny i przyjemny zapach sosnowego igliwia
taki co to bardziej do poważnych cnót upoważnia niż serce wędrowca roztkliwia
uwzniośla też i na wskroś powietrze przenika kolorowy lecz zwięzły wzór trawnika
co to rozsiadł się był tu w całej swojej pachnącej kwiecistości jak z tego wynika
przy wiejskiej piaskiem złotym rozsypanej malowniczo i cicho wijącej się drodze
tak majestatycznie jakby to z niej powstał świątek klęczący milcząco na jednej nodze
Wiatru dwaj prorocy
pewien wiatr silny wiatr pełen zaklętej mocy
kręcone wciąż rozwiane włosy swoje miał
bo drugi wiatr także mocno obok niego wiejący
z ułańską wprost fantazją nimi ciągle targał
i tak ze sobą co dnia szli od świtu aż do ciemnej nocy
a wyglądali dokładnie tak jak ze starego przymierza
dwaj szlachetni uczeni starzy i bardzo dziwni prorocy
chociaż nikt z nich nigdy nie wiedział dokąd zmierza
i jaka w przyszłości będzie ich nauk zwięzła synteza
skoro jak dotąd nikt z ludzi im swoich losów nie powierza
ludzkimi dziejami bowiem niezmiennie rządzi naukowa heureza
Wśród gałęzi
Nad uchylonymi na północ szklistymi oknami,
rzucając żółtymi ‒ brzdąc ‒ żołędziami,
rozrośnięty w górę, rosochaty dąb wysoki
rozpostarł był swój rozłożysty cień szeroki.
Złocistą alejką przeszły małe chude wiewiórki;
spacerując, dbają o swe zwinne wizerunki.
Wśród gałęzi zaśpiewały dwie szare przepiórki,
nastroszyły śliskie piórka i ostre pazurki,
a w oddali nad krętym i zimnym strumykiem,
tam, gdzie tylko wiatr jest prawdziwym muzykiem,
przemknęła szybko biała wydra mykiem, mykiem.Marzena Czubecka urodzona 4 czerwca, dziecko wolności. Mieszka i pracuje w Mielcu.
Absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego ‒ polonistka i właścicielka butiku z włoską odzieżą Garderoba Styl. Kocha życie i ludzi. Wolność to dla niej wartość ‒ wolność wyboru i słowa. Pasjonuje ją literatura, film i moda. Nigdy nie bywa obojętna ‒ to jej słabość.
Za swoje najwspanialsze osiągnięcie uważa bycie sobą w świecie, który nieprzerwanie próbuje uczynić człowieka kimś innym. „Może kiedyś ktoś napisze mój życiorys ‒ jak mówi ‒ na razie pisze go życie.”
Wiersze:
*** (Czemu tak mało…)
*** (Nawet jeśli przyklejam…)
*** (Zatrzymaj…)
*** (Tęsknoty…)
*** (W miłości wszystko…)
***
Czemu tak mało
miłości czystej
prostej
bez lęków
Czemu tak mało
spełnień
gestów przyjaznych
i dobrych
Czemu tak mało
słów
ciepłych
mądrych
sprawiedliwych
Czemu tak mało
nas
mało bliskości
i prawdy
ten niedosyt
wielki
wymościł sobie
gniazdo
nie pytając
o pozwolenie…
***
Nawet jeśli przyklejam
uśmiech
nie jest mi do niego
bliżej
choć śmiać się
mogę
z wielu powodów
wystarczy
głupia mina
mem
słowo
żart zwykły
niezwykły
w twoim wydaniu
mogę
uśmiechnąć się
na dzień dobry
i na do widzenia
całując szorstki
policzek
i zmarszczkę
przecinającą czoło
choć
śmiać się
bez strachu o jutro
bez podtekstów
z radości czystej
śmiać się
niedoskonale
chichotać
zanosić się
ze śmiechu
możliwe
i jednocześnie nie
trudne
ale
trudniej jest płakać
nie narażając się
na śmieszność
***
Zatrzymaj
wracającą z daleka
przekraczającą granice wyobraźni
wyłaniającą się
ze snu
z myśli samotnych
i złotych
oczekującą
za rogiem
spotkania
twarzą w twarz
Ocal przed
głęboką studnią
zawróć spragnioną
Zatrzymaj
w drodze do…
Chwyć za rękę
przywróć
oddech bezpieczny
Niech zrozumie
kim jest
jeśli jest…
***
Tęsknoty
siostry moje
naiwne
jak młode panny
i ciągle zdziwione
że nikt ich nie
rozumie
w sprzeczności swej
doskonałe
boją się wypłynąć
na szerokie wody
a uparły się je
pokonać
nie wiem
nie strach
nie głębokość
jest problemem
tylko cel
nieokreślony
bo gdyby go dotknąć
zmaterializować
przygarnąć
nasycić zmysły
trzeba by opuścić
gniazdo
przestać
wieszać się
na szyi
i ciosać kołki
na głowie
***
W miłości wszystko
powinno być inaczej
a jednak
słowo kocham
odmieniane przez
czasy i osoby
zasługuje
co najwyżej
na tryb warunkowy
nie ma pewności
czy uniesienie
jest najwznioślejsze
a pocałunek słodki
bo przypadków jest wiele
a przymiotnik możemy stopniować
każde ty i ja
może zamienić się
miejscami z on i ona
po co stawiać pytania
skoro odpowiedź
roi się od
wielokropków i pauz
a matematyczne iksy
i wypadkowe
budzą napięcie
ale fizyka ich też
nie ogarnie
bo żadna wiedza
nie wytłumaczy
dlaczego…
wy, my, on i ona
przyciągają się jak
dwa bieguny.Żaneta Dakowicz urodzona w 1973 roku w Suwałkach, absolwentka studiów pedagogicznych na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego filii w Białymstoku. Mąż Dariusz, córki Adrianna i Urszula. Dotychczas pisała tylko „do szuflady”. Wydane wiersze są jej debiutem poetyckim, zaprezentowanym szerszemu gronu odbiorców z nadzieją na przychylne recenzje. Tak jak fotograf robi zdjęcia, tak jej wiersze są próbą zamknięcia w słowach ulotnych momentów, emocji, zapachów i kolorów otaczającej rzeczywistości.
Wiersze:
*** (w tej jednej chwili…)
*** (nocą gdy leżysz przy mnie…)
*** (otulona granatowym jedwabiem nocy…)
*** (wokół rozlewa się…)
*** (zapadłam się w miłość…)
***
w tej jednej chwili
wszystko zamarło
cisza rozlewa się w przestrzeni
zawieszona w niej
liczę uderzenia serca
a wszechświat patrzy
jak łyżeczką mieszasz kawę
w przeciwną stronę
jakbyś chciał cofnąć czas
***
nocą gdy leżysz przy mnie
tak blisko
że bliżej już nie ma
czuję Cię dobrze
w oddechu na szyi
w objęciu czułym
pachniesz świeżo grejpfrutem
cierpko-gorzkim
***
otulona granatowym jedwabiem nocy
leżę wtulona w Twoje ramię
zazdrosna Wenus
mruga złośliwie
jakby chciała zgasnąć
wdycham zapach Twój
ciepły jeszcze słońcem
oddycham bezpiecznie
obok przycupnęła samotność
skulona i zimna
dziś nie położy się
przy mnie
***
wokół rozlewa się
wieczorna cisza
ciepły wiatr
gładzi mnie łaskawie
resztki słońca
przebłyskują z nieba
zapach lawendy
sączy spokój
lody czekoladowe
ten chłodny balsam
gaszą wewnętrzny pożar
nade mną zwisa
skrzydło anioła Twego
otula mnie całą
***
zapadłam się w miłość
miękkie odczuwanie Ciebie
pocałunek zachłanny
lecz krótki
odbicie nieba w oku
bicie serca niepewne
pachnące powietrze
zapadłam się w Ciebie
zapadłam się w błękit
nie chcę wyjśćPatrycja Dańków urodziła się po to, by tworzyć.
Ukończyła animację kultury na jednej z wrocławskich uczelni oraz socjologię ze specjalnością psychologia społeczna i coaching w Warszawie.
W sztuce umiłowała malarstwo, dlatego ukończyła szwedzką szkołę Vedic art®, uczącą pracy z podświadomością za pośrednictwem malarstwa.
Na co dzień prowadzi sesje coachingowe na platformie internetowej Avigon®. Obecnie pracuje nad książka pt. „Tato. 40 listów do ojca”, napisanej z pozycji dorosłej kobiety patrzącej oczami dziecka. Praca na charakter naukowo-badawczy, jest terapeutycznym doświadczeniem osobistym, które służy do przepracowania relacji córka-ojciec.
W listopadzie zeszłego roku zrealizowała wystawę szesnastu żywych obrazów „O kobiecie”, pod natchnieniem których po raz pierwszy od piętnastu lat zaczęła pisać poezję.
Prowadzi warsztaty z rozwoju osobistego, warsztaty Vedic art® oraz „kobiece kręgi”.
Wiersze:
(Nie)skończony
Anioł
Czas na miłość
OBIETNICA
Oczy kobiety
(Nie)skończony
A gdyby tak
pozwolić mu
być
żyć
wyć
ryć
myć
tyć
syć
a nawet zżyć?
Anioł
Głowa pełna
pięknych myśli
‒ niczym anioł ‒
narodziliśmy się
z miłości
i dla miłości
zostaliśmy stworzeni.
Szkoda tylko, że z wiekiem o tym zapominamy.
Czas na miłość
‒ To już? ‒ zapytała Mi.
‒ Już. Lepszy czas niż teraz nie nadejdzie ‒
odpowiedział Łość.
OBIETNICA
Obiecuję Ci
miłość jakość uczciwość
wierność radość sytość
ufność żywość czułość
dbałość hojność jasność
jurność lekkość mądrość
ważność bliskość delikatność
uczynność dojrzałość elitarność
namiętność odżywczość rozmaitość
rzetelność sensowność stabilność
sumienność wrażliwość cierpliwość
lubość atrakcyjność aktywność
etyczność dzielność intymność
kobiecość lojalność twórczość
piękność wytrwałość czystość
oraz
że wszystko to najpierw sobie dam,
a potem Tobie.
Oczy kobiety
Spojrzeniem odgaduję żywioły:
wodę i ogień,
niebo i piekło.
Widzę dobro i zło.
W oczach ukryty jest sekret,
sekret piękna
każdego z nas.
Zobacz,
jacy jesteśmy piękni,
gdy
patrzymy sercem.
jest odzyskanie świadomości o świecie.
To właśnie czyni poezja
Allen Ginsberg
Oddajemy w ręce czytelników książkę, która jest efektem wspólnej pracy ludzi wrażliwych na brzmienie i znaczenie słów. Dziś, kiedy naszą komunikację zdominowała szybka wymiana informacji, poezja staje się sposobem na przywrócenie piękna dialogu z drugim człowiekiem, nawet jeśli rozmawiamy z kimś, kogo nie widzimy, kogo nie potrafimy dotknąć lub usłyszeć. Ale na tym polega wyjątkowość wierszy. Dzięki temu, że twórczość poetycka jest tak intymnym, osobistym i delikatnym sposobem wyrażania siebie, jesteśmy w stanie zaufać poetom, w których widzimy ludzi czujących i wiedzących więcej, chcących dzielić się z innymi swoimi emocjami i doświadczeniem.
Antologia „Poezja naszych dni” tom 2 to zbiór niezwykły: jego autorzy piszą bowiem o codzienności, eksplorują przestrzeń naszych wspólnych doświadczeń, w których pojawiają się najróżniejsze emocje – te pozytywne, związane z nadzieją na lepszą przyszłość, ale też i takie, które odczuwamy wtedy, gdy nie wszystko układa się zgodnie z naszymi planami. Autorzy „Poezji naszych dni” dzielą się swoim życiem, budując ponadczasową przestrzeń wspólnej refleksji o świecie i przywracając tym samym poezji należyte miejsce w literackim dialogu o sprawach ważnych, bo dotyczących człowieka.
_Wydawca_Marek Biegalski urodził się w 1957 roku w Legionowie. Ukończył filologię polską na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego, religioznawstwo ze specjalizacją filozofia religii na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Podyplomowe Studium Dziennikarstwa na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Należy do Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej w Gdańsku. Mieszka w Starogardzie Gdańskim. Stypendysta Prezydenta Miasta Starogard Gdański. Nominowany do nagrody Kociewskie Pióro 2012. W 2014 roku otrzymał Kociewskie Pióro 2013. Lubi dobrą muzykę, ceni interesującą literaturę i teatr, pasjonują go podróże. Wydał kilka tomików poezji i prozy.
Wiersze:
Dziwne
O świcie
Opodal lawendowych pól
Wiatru dwaj prorocy
Wśród gałęzi
Dziwne
osnute gęstą siwą mgłą
okna drewnianego domu
odbijają kiedy tylko chcą
stonowany pejzaż słoneczny
który na pewno nikomu
nigdy zaszkodzić nie może
ni być plamą na czyimś honorze
melodyjny ten rytm taneczny
powtarzają krok po kroku
nawet wtedy kiedy zimne czoła
kryją w chmurnym sinym mroku
i nikt im że ma być inaczej
wytłumaczyć już nie zdoła
bo one pewne siebie są raczej
O świcie
stale pogodną jesienią o świcie
wysoki brzozowy las umiera
i tak jest jak w niejednym micie
chłodny wiatr zwiędłe listowie
po ziemi sowicie poniewiera
a każdy z nas dziś tego się dowie
że pozostanie na nim dotyk zieleni
jedynie u schyłku nocy na ziemi
coś jednak czasem się zmieni
słońce je swoim blaskiem ozłoci
ciepło łagodnie się w nim okoci
ale częściej mróz je zmrozi do kości
i napoi srebrzystym nektarem bez litości
Opodal lawendowych pól
tam daleko na błękitnym lawendowym pola skraju
tuż przy krzyżu na szerokim letnim dwóch dróg rozstaju
rośnie dumnie i szczerze sosna zielonolistna a jej szpiczaste
igiełki rozsiewają z wiatrem zwiewne i aromatyczne kwiecie pylaste
dając słoneczny jaskrawy barwny i przyjemny zapach sosnowego igliwia
taki co to bardziej do poważnych cnót upoważnia niż serce wędrowca roztkliwia
uwzniośla też i na wskroś powietrze przenika kolorowy lecz zwięzły wzór trawnika
co to rozsiadł się był tu w całej swojej pachnącej kwiecistości jak z tego wynika
przy wiejskiej piaskiem złotym rozsypanej malowniczo i cicho wijącej się drodze
tak majestatycznie jakby to z niej powstał świątek klęczący milcząco na jednej nodze
Wiatru dwaj prorocy
pewien wiatr silny wiatr pełen zaklętej mocy
kręcone wciąż rozwiane włosy swoje miał
bo drugi wiatr także mocno obok niego wiejący
z ułańską wprost fantazją nimi ciągle targał
i tak ze sobą co dnia szli od świtu aż do ciemnej nocy
a wyglądali dokładnie tak jak ze starego przymierza
dwaj szlachetni uczeni starzy i bardzo dziwni prorocy
chociaż nikt z nich nigdy nie wiedział dokąd zmierza
i jaka w przyszłości będzie ich nauk zwięzła synteza
skoro jak dotąd nikt z ludzi im swoich losów nie powierza
ludzkimi dziejami bowiem niezmiennie rządzi naukowa heureza
Wśród gałęzi
Nad uchylonymi na północ szklistymi oknami,
rzucając żółtymi ‒ brzdąc ‒ żołędziami,
rozrośnięty w górę, rosochaty dąb wysoki
rozpostarł był swój rozłożysty cień szeroki.
Złocistą alejką przeszły małe chude wiewiórki;
spacerując, dbają o swe zwinne wizerunki.
Wśród gałęzi zaśpiewały dwie szare przepiórki,
nastroszyły śliskie piórka i ostre pazurki,
a w oddali nad krętym i zimnym strumykiem,
tam, gdzie tylko wiatr jest prawdziwym muzykiem,
przemknęła szybko biała wydra mykiem, mykiem.Marzena Czubecka urodzona 4 czerwca, dziecko wolności. Mieszka i pracuje w Mielcu.
Absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego ‒ polonistka i właścicielka butiku z włoską odzieżą Garderoba Styl. Kocha życie i ludzi. Wolność to dla niej wartość ‒ wolność wyboru i słowa. Pasjonuje ją literatura, film i moda. Nigdy nie bywa obojętna ‒ to jej słabość.
Za swoje najwspanialsze osiągnięcie uważa bycie sobą w świecie, który nieprzerwanie próbuje uczynić człowieka kimś innym. „Może kiedyś ktoś napisze mój życiorys ‒ jak mówi ‒ na razie pisze go życie.”
Wiersze:
*** (Czemu tak mało…)
*** (Nawet jeśli przyklejam…)
*** (Zatrzymaj…)
*** (Tęsknoty…)
*** (W miłości wszystko…)
***
Czemu tak mało
miłości czystej
prostej
bez lęków
Czemu tak mało
spełnień
gestów przyjaznych
i dobrych
Czemu tak mało
słów
ciepłych
mądrych
sprawiedliwych
Czemu tak mało
nas
mało bliskości
i prawdy
ten niedosyt
wielki
wymościł sobie
gniazdo
nie pytając
o pozwolenie…
***
Nawet jeśli przyklejam
uśmiech
nie jest mi do niego
bliżej
choć śmiać się
mogę
z wielu powodów
wystarczy
głupia mina
mem
słowo
żart zwykły
niezwykły
w twoim wydaniu
mogę
uśmiechnąć się
na dzień dobry
i na do widzenia
całując szorstki
policzek
i zmarszczkę
przecinającą czoło
choć
śmiać się
bez strachu o jutro
bez podtekstów
z radości czystej
śmiać się
niedoskonale
chichotać
zanosić się
ze śmiechu
możliwe
i jednocześnie nie
trudne
ale
trudniej jest płakać
nie narażając się
na śmieszność
***
Zatrzymaj
wracającą z daleka
przekraczającą granice wyobraźni
wyłaniającą się
ze snu
z myśli samotnych
i złotych
oczekującą
za rogiem
spotkania
twarzą w twarz
Ocal przed
głęboką studnią
zawróć spragnioną
Zatrzymaj
w drodze do…
Chwyć za rękę
przywróć
oddech bezpieczny
Niech zrozumie
kim jest
jeśli jest…
***
Tęsknoty
siostry moje
naiwne
jak młode panny
i ciągle zdziwione
że nikt ich nie
rozumie
w sprzeczności swej
doskonałe
boją się wypłynąć
na szerokie wody
a uparły się je
pokonać
nie wiem
nie strach
nie głębokość
jest problemem
tylko cel
nieokreślony
bo gdyby go dotknąć
zmaterializować
przygarnąć
nasycić zmysły
trzeba by opuścić
gniazdo
przestać
wieszać się
na szyi
i ciosać kołki
na głowie
***
W miłości wszystko
powinno być inaczej
a jednak
słowo kocham
odmieniane przez
czasy i osoby
zasługuje
co najwyżej
na tryb warunkowy
nie ma pewności
czy uniesienie
jest najwznioślejsze
a pocałunek słodki
bo przypadków jest wiele
a przymiotnik możemy stopniować
każde ty i ja
może zamienić się
miejscami z on i ona
po co stawiać pytania
skoro odpowiedź
roi się od
wielokropków i pauz
a matematyczne iksy
i wypadkowe
budzą napięcie
ale fizyka ich też
nie ogarnie
bo żadna wiedza
nie wytłumaczy
dlaczego…
wy, my, on i ona
przyciągają się jak
dwa bieguny.Żaneta Dakowicz urodzona w 1973 roku w Suwałkach, absolwentka studiów pedagogicznych na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego filii w Białymstoku. Mąż Dariusz, córki Adrianna i Urszula. Dotychczas pisała tylko „do szuflady”. Wydane wiersze są jej debiutem poetyckim, zaprezentowanym szerszemu gronu odbiorców z nadzieją na przychylne recenzje. Tak jak fotograf robi zdjęcia, tak jej wiersze są próbą zamknięcia w słowach ulotnych momentów, emocji, zapachów i kolorów otaczającej rzeczywistości.
Wiersze:
*** (w tej jednej chwili…)
*** (nocą gdy leżysz przy mnie…)
*** (otulona granatowym jedwabiem nocy…)
*** (wokół rozlewa się…)
*** (zapadłam się w miłość…)
***
w tej jednej chwili
wszystko zamarło
cisza rozlewa się w przestrzeni
zawieszona w niej
liczę uderzenia serca
a wszechświat patrzy
jak łyżeczką mieszasz kawę
w przeciwną stronę
jakbyś chciał cofnąć czas
***
nocą gdy leżysz przy mnie
tak blisko
że bliżej już nie ma
czuję Cię dobrze
w oddechu na szyi
w objęciu czułym
pachniesz świeżo grejpfrutem
cierpko-gorzkim
***
otulona granatowym jedwabiem nocy
leżę wtulona w Twoje ramię
zazdrosna Wenus
mruga złośliwie
jakby chciała zgasnąć
wdycham zapach Twój
ciepły jeszcze słońcem
oddycham bezpiecznie
obok przycupnęła samotność
skulona i zimna
dziś nie położy się
przy mnie
***
wokół rozlewa się
wieczorna cisza
ciepły wiatr
gładzi mnie łaskawie
resztki słońca
przebłyskują z nieba
zapach lawendy
sączy spokój
lody czekoladowe
ten chłodny balsam
gaszą wewnętrzny pożar
nade mną zwisa
skrzydło anioła Twego
otula mnie całą
***
zapadłam się w miłość
miękkie odczuwanie Ciebie
pocałunek zachłanny
lecz krótki
odbicie nieba w oku
bicie serca niepewne
pachnące powietrze
zapadłam się w Ciebie
zapadłam się w błękit
nie chcę wyjśćPatrycja Dańków urodziła się po to, by tworzyć.
Ukończyła animację kultury na jednej z wrocławskich uczelni oraz socjologię ze specjalnością psychologia społeczna i coaching w Warszawie.
W sztuce umiłowała malarstwo, dlatego ukończyła szwedzką szkołę Vedic art®, uczącą pracy z podświadomością za pośrednictwem malarstwa.
Na co dzień prowadzi sesje coachingowe na platformie internetowej Avigon®. Obecnie pracuje nad książka pt. „Tato. 40 listów do ojca”, napisanej z pozycji dorosłej kobiety patrzącej oczami dziecka. Praca na charakter naukowo-badawczy, jest terapeutycznym doświadczeniem osobistym, które służy do przepracowania relacji córka-ojciec.
W listopadzie zeszłego roku zrealizowała wystawę szesnastu żywych obrazów „O kobiecie”, pod natchnieniem których po raz pierwszy od piętnastu lat zaczęła pisać poezję.
Prowadzi warsztaty z rozwoju osobistego, warsztaty Vedic art® oraz „kobiece kręgi”.
Wiersze:
(Nie)skończony
Anioł
Czas na miłość
OBIETNICA
Oczy kobiety
(Nie)skończony
A gdyby tak
pozwolić mu
być
żyć
wyć
ryć
myć
tyć
syć
a nawet zżyć?
Anioł
Głowa pełna
pięknych myśli
‒ niczym anioł ‒
narodziliśmy się
z miłości
i dla miłości
zostaliśmy stworzeni.
Szkoda tylko, że z wiekiem o tym zapominamy.
Czas na miłość
‒ To już? ‒ zapytała Mi.
‒ Już. Lepszy czas niż teraz nie nadejdzie ‒
odpowiedział Łość.
OBIETNICA
Obiecuję Ci
miłość jakość uczciwość
wierność radość sytość
ufność żywość czułość
dbałość hojność jasność
jurność lekkość mądrość
ważność bliskość delikatność
uczynność dojrzałość elitarność
namiętność odżywczość rozmaitość
rzetelność sensowność stabilność
sumienność wrażliwość cierpliwość
lubość atrakcyjność aktywność
etyczność dzielność intymność
kobiecość lojalność twórczość
piękność wytrwałość czystość
oraz
że wszystko to najpierw sobie dam,
a potem Tobie.
Oczy kobiety
Spojrzeniem odgaduję żywioły:
wodę i ogień,
niebo i piekło.
Widzę dobro i zło.
W oczach ukryty jest sekret,
sekret piękna
każdego z nas.
Zobacz,
jacy jesteśmy piękni,
gdy
patrzymy sercem.
więcej..
