Pogrzebani - ebook

OD AUTORA

Włoskie organa ścigania, występujące w tej powieści, są prawdziwe i mam nadzieję, że wspaniali funkcjonariusze tych służb, których miałem szczęście poznać osobiście i spędzić w ich towarzystwie miłe chwile, wybaczą mi, że pozwoliłem sobie wprowadzić nieznaczne modyfikacje procedur ich działania oraz odrobinę zmienić miejsca akcji, kiedy wymagała tego fabuła.

Chciałbym też szczególnie podziękować muzykowi, pisarzowi i niezrównanemu tłumaczowi Sebie Pezzaniemu – bez jego przyjaźni, pracowitości i oddaniu swojemu rzemiosłu ta powieść by nie powstała.ROZDZIAŁ 1

– Mamusiu.

– Chwileczkę.

Szybkim krokiem maszerowały cichą ulicą na Upper East Side, w chłodzie jesiennego ranka i świetle niskiego słońca. Z rzadkich gałęzi drzew opadały czerwone i żółte liście.

Matka i córka, objuczone bagażem, który dzieci musiały dziś przydźwigać do szkoły.

Za moich czasów…

Claire zawzięcie pisała wiadomości. Jej pomoc domowa – nie do wiary – zachorowała, nie… być może zachorowała, akurat w dzień przyjęcia! I to właśnie tego przyjęcia. Alan musiał natomiast dłużej zostać w pracy. Być może musiał.

Jak gdybym kiedykolwiek mogła na niego liczyć.

Dzyń.

Odpowiedź od przyjaciółki.

Przeprasz Carmella dzisiaj zajęta.

Jezu. Informacji towarzyszył emotikon z zapłakaną buźką. Czemu „przeprasz”, po co ucinać całą sylabę? Żeby zaoszczędzić cenną milisekundę? Może byłoby miło pamiętać o przecinku?

– Ale mamusiu… – Dziewięciolatka nie dawała za wygraną.

– Chwileczkę, Morgynn. Słyszałaś, co mówiłam. – Głos Claire, choć monotonny, brzmiał łagodnie. Ani cienia złości, rozdrażnienia ani opryskliwości. Myślała o swoich cotygodniowych sesjach terapeutycznych: siedząc na krześle – poczciwy doktor nawet nie miał kozetki – Claire atakowała swoich najgroźniejszych wrogów, złość i niecierpliwość, i pilnie pracowała, by wystrzegać się krzyku i burkliwego tonu, kiedy córka ją denerwowała (nawet gdy robiła to celowo, co według obliczeń Claire trwało na ogół jedną czwartą dnia).

I fantastycznie udaje mi się panować nad sobą.

Rozsądna. Dojrzała.

– Chwileczkę – powtórzyła, wyczuwając, że dziewczynka chce coś powiedzieć.

Claire zwolniła i przystanęła, przeszukując listę adresów w telefonie, bezradna w obliczu nadciągającej katastrofy. Wprawdzie było jeszcze wcześnie, ale dzień szybko minie i przyjęcie ruszy na nią jak czyhający nieopodal samochód Ubera. Czy na całym Manhattanie nie ma nikogo, kto mógłby jej wypożyczyć rozgarniętą pomoc domową, aby podawała na przyjęciu? Też mi przyjęcie, na dziesięć osób! Tyle co nic. To takie trudne?

Wahała się. Poprosić siostrę?

Nie. Nie została zaproszona.

Sally z klubu?

Odpada. Wyjechała. Poza tym to wredna jędza.

Morgynn też zwolniła i Claire zauważyła, że dziewczynka się odwraca. Coś upuściła? Prawdopodobnie. Pobiegła to coś podnieść.

Lepiej, żeby to nie był telefon. Jeden już zniszczyła. Naprawa ekranu kosztowała sto osiemdziesiąt siedem dolarów.

Naprawdę. Te dzieci.

Claire wróciła do przeszukiwania numerów i adresów, modląc się o zbawienie w postaci kelnera czy kelnerki. Tyle tu nazwisk. Muszę wyczyścić tę cholerną listę kontaktów. Nie znam połowy tych ludzi. Z pozostałych większości nie lubię. W eter popłynęła następna błagalna wiadomość.

Córka wróciła do niej.

– Posłuchaj, mamusiu… – powiedziała stanowczym tonem.

– Ciii – syknęła. Przecież nie ma nic złego w tym, że człowiek od czasu do czasu się zirytuje, powiedziała sobie. To forma edukacji. A dzieci muszą się uczyć. Nawet najbardziej rozkosznemu szczeniaczkowi trzeba czasem mocniej szarpnąć smycz.

Znowu rozległ się sygnał iPhone’a.

Następna odmowa.

Niech to szlag.

Hm, a może ta kobieta, którą wzięła do pomocy Terri z jej biura? Latynoska czy Iberoamerykanka… wszystko jedno, jak oni się teraz nazywają. Była wesoła i błyszczała na przyjęciu córki Terri z okazji ukończenia szkoły.

Claire znalazła numer i zadzwoniła.

– Halo?

– Terri! Tu Claire. Co u ciebie?

– Cześć, co słychać? – powiedziała Terri po chwili wahania.

– Właśnie…

W tym momencie Morgynn wtrąciła się jeszcze raz:

– Mamusiu!

Trach. Claire obróciła się na pięcie i spiorunowała wzrokiem drobną blondynkę z warkoczykami, ubraną w różową obcisłą skórzaną kurteczkę Armani Junior.

– Rozmawiam przez telefon! – wrzasnęła. – Ślepa jesteś? Pamiętasz, co ci mówiłam? Kiedy rozmawiam przez telefon? Co jest tak chole… – Uważaj, żeby się nie wyrażać, upomniała się w duchu. Z trudem przywołała na twarz uśmiech. – Co jest takie… ważne, skarbie?

– Właśnie próbuję ci powiedzieć. Jakiś człowiek tam… – Dziewczynka wskazała ruchem głowy w głąb ulicy. – Podszedł do drugiego człowieka i chyba go uderzył, a potem wepchnął do bagażnika.

– Co?!

Morgynn odrzuciła z ramienia warkocz z małą spinką ozdobioną króliczkiem.

– Zostawił to na ziemi i odjechał. – Pokazała kawałek sznurka czy linki. Co to jest?

Claire stłumiła okrzyk. Jej córka ściskała w drobnej rączce miniaturowy stryczek.

– Właśnie to było takie… – Urwała, a jej wargi rozchyliły się w uśmiechu. – Takie ważne.ROZDZIAŁ 2

Na Grenlandię.

Lincoln Rhyme patrzył przez okno w salonie swojego domu przy Central Park West. W jego polu widzenia znajdowały się dwa obiekty: skomplikowany chromatograf gazowy Hewlett-Packard, a po drugiej stronie dużego, dziewiętnastowiecznego okna sokół wędrowny. Drapieżne ptaki zadomowiły się w tym mieście, gdzie miały pożywienia pod dostatkiem. Rzadko jednak gniazdowały tak nisko. Mimo że Rhyme’owi sentyment był obcy jak każdemu naukowcowi – zwłaszcza ekspertowi kryminalistyki – to obecność tych stworzeń sprawiała mu dziwną przyjemność. W ciągu wielu lat dzielił dom z kilkoma pokoleniami sokołów. W tym momencie na oknie siedziała matka, o wspaniałym brązowo-szarym upierzeniu, której dziób i szpony lśniły jak spiż.

– Nie. – Rozbawiony głos mężczyzny przerwał ciszę. – Nie możecie z Amelią jechać na Grenlandię.

– Dlaczego? – zapytał poirytowany Rhyme. Thom Reston, szczupły, lecz silny mężczyzna, był jego opiekunem, odkąd sokoły mieszkały na parapecie starego budynku. Rhyme był tetraplegikiem, sparaliżowanym niemal całkowicie od ramion w dół, a Thom był jego rękami, nogami i czymś znacznie więcej. Rzucał pracę prawie tyle samo razy, ile z niej wylatywał, ale wciąż trwał przy swoim podopiecznym i obaj w głębi duszy wiedzieli, że przy nim zostanie.

– Bo musicie się wybrać w jakieś romantyczne miejsce. Na Florydę albo do Kalifornii.

– Banał, banał, banał. Równie dobrze moglibyśmy pojechać nad Niagarę. – Rhyme nachmurzył czoło.

– Cóż w tym złego?

– Nie chce mi się nawet odpowiadać.

– Co na to Amelia?

– Zostawiła wybór mnie. Denerwujące. Wydaje się jej, że mam za dużo czasu?

– Wspominałeś wcześniej o Bahamach. Mówiłeś, że chciałbyś tam wrócić.

– Wtedy chciałem. Ale już nie chcę. Można chyba zmienić zdanie? To nie przestępstwo.

– A co tak naprawdę przemawia za Grenlandią?

Twarz Rhyme’a – o wydatnym nosie i oczach przypominających wylot lufy pistoletu – wyglądała drapieżnie i przywodziła na myśl ptaki za oknem.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Może za twoją chęcią wyjazdu na Grenlandię kryje się jakiś szczególny powód? Zawodowy? Praktyczny?

Rhyme zerknął na butelkę whisky stojącą poza jego zasięgiem. Owszem, był w znacznym stopniu sparaliżowany. Ale dzięki operacji i codziennej porcji ćwiczeń odzyskał część władzy w prawej ręce i dłoni. Pomógł mu także los. Belka, która przed laty spadła mu na szyję podczas oględzin miejsca zdarzenia i przerwała lub zmiażdżyła wiele nerwów, oszczędziła jednak kilka dalszych włókien, choć zostały uszkodzone i pozbawione orientacji. Potrafił brać do ręki przedmioty – choćby butelki szkockiej, by nie szukać daleko – ale nie mógł wstać ze swojego skomplikowanego wózka, żeby je wziąć, jeśli jego niania, czyli Thom, stawiała je tak daleko.

– Jeszcze nie pora koktajlu – oznajmił opiekun, widząc przedmiot zainteresowania szefa. – No, gadaj. Czemu akurat Grenlandia?

– Bo jest niedoceniana. Nazwano ją „zieloną krainą”, chociaż w przeważającej części to pustkowie. Pozbawione roślinności. W porównaniu z Islandią – dość zieloną „krainą lodu”. Ciekawy paradoks.

– Nie odpowiedziałeś na pytanie.

Rhyme westchnął, zirytowany, że nie umie niczego ukryć; szalenie nie lubił, kiedy go na tym przyłapywano. Postanowił powiedzieć prawdę.

– Podobno Rigspolitiet, duńska policja, prowadzi na Grenlandii badania nad nowym systemem analizy spektrograficznej w ogrodnictwie. W laboratorium w Nuuk. To stolica Grenlandii. Można zlokalizować próbkę w znacznie węższym rejonie geograficznym niż przy użyciu standardowych systemów. – Rhyme bezwiednie uniósł brwi. – Niemal na poziomie komórkowym. Pomyśl tylko! Wszyscy sądzimy, że rośliny są takie same…

– Mnie o to nie posądzaj.

– Wiesz, o czym mówię – fuknął Rhyme. – Ta nowa technika może zawęzić obszar poszukiwań do trzech metrów! Pomyśl tylko.

– Staram się. Grenlandia odpada. Amelia naprawdę pozwoliła ci wybrać?

– Pozwoli. Kiedy jej powiem o spektrografii.

– A co byś powiedział na Anglię? Amelia byłaby zachwycona. Nadają jeszcze ten jej ulubiony program? Top Gear? Oryginalny chyba przestali produkować, ale podobno jest nowa wersja. Byłaby w nim świetna. Wypuszczają ludzi na tor wyścigowy. Ciągle mówi, że pojeździłaby lewą stroną drogi trzysta na godzinę.

– Anglia? – prychnął kpiąco Rhyme. – Właśnie obaliłeś własny argument. Grenlandia i Anglia prezentują ten sam poziom romantyzmu.

– Nie wszyscy przyznają ci rację.

– Ale Grenlandczycy na pewno.

Lincoln Rhyme rzadko podróżował. Jego niepełnosprawność komplikowała każdy wyjazd od strony technicznej, ale pod względem fizycznym zdaniem lekarzy nie było żadnych przeciwwskazań do wojaży. Płuca miał w dobrym stanie – już wiele lat wcześniej odłączono go od respiratora, po którym została ledwie widoczna blizna na piersi – i jeśli tylko zadbano o takie kwestie jak zabiegi gówno-moczowe (jak je nazywał) oraz ubranie, które nie drażniło skóry, ryzyko wystąpienia zmory każdego tetraplegika, dysrefleksji autonomicznej, było niewielkie. Duża część świata była dostosowana do potrzeb niepełnosprawnych i większość miejsc publicznych, takich jak restauracje, bary i muzea, wyposażono w podjazdy i specjalne toalety. Rhyme i Sachs uśmiechnęli się kiedyś, gdy Thom pokazał im w gazecie artykuł o szkole, która niedawno zainstalowała podjazd i dostosowała sanitariaty do potrzeb niepełnosprawnych, a uczono tam tylko jednej umiejętności: stepowania.

Niechęć Rhyme’a do podróżowania i skłonność do samotnictwa wynikały z jego natury, po prostu lubił być sam. Praca w laboratorium – czyli w salonie wyposażonym w odpowiedni sprzęt – wykłady i pisanie artykułów do naukowej pracy pociągały go znacznie bardziej niż wyświechtane widoki, wygładzone z myślą o turystach.

Zważywszy na to, co mieli z Sachs w programie na kilka następnych tygodni, opuszczenie Manhattanu było jednak konieczne; nawet Rhyme musiał przyznać, że nie można spędzać miesiąca miodowego w rodzinnym mieście.

Plany wyjazdu do laboratoriów specjalizujących się w spektrometrii w ogrodnictwie i miejsc wymarzonych dla wzdychających do siebie romantyków na razie jednak zeszły na dalszy plan; rozległ się dzwonek u drzwi. Rhyme zerknął na monitor kamery przed wejściem.

– No, no – mruknął pod nosem.

Thom wyszedł na korytarz i po chwili wrócił w towarzystwie mężczyzny w średnim wieku, ubranego w żółtobrązowy garnitur, który wyglądał, jakby jego właściciel w nim spał. Poruszał się wolno, ale już prawie pewnie, i Rhyme pomyślał, że niebawem będzie mógł wyrzucić laskę, która stanowiła skądinąd elegancki dodatek. Czarna ze srebrną główką w kształcie orła.

Przybysz rozejrzał się po laboratorium.

– Cicho tu.

– Cicho. Ostatnio mam parę małych prywatnych zleceń. Nic ciekawego. Żadnej zabawy, żadnej przyjemności. Nic większego od sprawy Pocałunku stali. – Miał na myśli zabójcę, który przejmował kontrolę nad urządzeniami domowymi i publicznymi środkami lokomocji, co przynosiło tragiczne, nierzadko makabryczne skutki.

Detektyw wydziału specjalnego policji nowojorskiej, Lon Sellitto, był kiedyś jego partnerem, zanim Rhyme awansował na kapitana i objął szefostwo wydziału kryminalistyki. Teraz Sellitto od czasu do czasu zatrudniał Rhyme’a jako konsultanta w sprawach wymagających specjalistycznej wiedzy kryminalistycznej.

– Co tak patrzysz? Miałem tylko beżowy. – Sellitto pokazał na swój garnitur.

– Zamyśliłem się – odparł Rhyme. – Nie patrzyłem na nic konkretnego.

To prawda, nie przyglądał się ani dziwnej barwie, ani straszliwym zagnieceniom garnituru, lecz z satysfakcją stwierdzał, że Sellitto szczęśliwie dochodzi do siebie po otruciu, które spowodowało poważne uszkodzenie nerwów i mięśni – przez co musiał chodzić o lasce. Mimo że detektyw zawsze walczył z nadwagą, zdaniem Rhyme’a wyglądał znacznie lepiej, gdy miał bardziej krągłą sylwetkę. Widok wychudłego Lona Sellitta o ziemistej twarzy był naprawdę niepokojący.

– Gdzie Amelia? – spytał detektyw.

– W sądzie. Zeznaje w sprawie Gordona. Jest na początku wokandy, więc niedługo powinna skończyć. Potem wybierała się na zakupy. Przed wyjazdem.

– Kupuje sobie wyprawę? Co to w ogóle jest?

Rhyme potrząsnął głową.

– Coś związanego ze ślubem, ubrania. Nie wiem. Ale sukienkę już ma. Jakąś falbaniastą. Niebieską. A może różową. Dzisiaj chciała kupić coś dla mnie. Co cię tak cholernie bawi, Lon?

– Wyobrażam sobie ciebie w smokingu.

– Po prostu dres i koszula. Może krawat. Sam nie wiem.

– Krawat? I nie narzekałeś?

Rzeczywiście, Rhyme’a drażniły wszelkie przejawy pretensjonalności. Ale to była szczególna okazja. Mimo ciągłego napięcia i podminowania, zamiłowania do prędkości, broni palnej i akcji szturmowych Sachs odkryła w sobie duszę nastolatki i świetnie się bawiła podczas planowania ślubu. Cieszyło ją kupowanie wyprawy, cokolwiek to oznaczało, romantyczny miesiąc miodowy, a jeżeli to jej sprawiało przyjemność, to Bóg mu świadkiem, Rhyme z radością był gotów się dostosować.

Chociaż miał wielką nadzieję, że uda mu się namówić ją na Grenlandię.

– To przekaż jej, żeby odłożyła zakupy na później. Musi mi zrobić oględziny miejsca. Mamy problem.

W głowie Rhyme’a rozległ się sygnał jak dźwięk sonaru łodzi podwodnej, gdy napotka nieoczekiwaną przeszkodę na kursie.

Wysłał do Sachs wiadomość, ale nie odpisała.

– Może jeszcze zeznaje. Zdradź więcej szczegółów.

W drzwiach pojawił się Thom – Rhyme nie zorientował się nawet, że opiekun wyszedł z pokoju.

– Napijesz się kawy, Lon? – zapytał. – Masz ochotę na ciastka? Właśnie upiekłem. Jest kilka rodzajów. Jeden to…

– Tak, tak, tak – przerwał Rhyme. – Przynieś mu coś. Sam zdecyduj. Chcę posłuchać, co się stało.

Problem…

– Mów – ponaglił Sellitta.

– Coś z czekoladą! – zawołał detektyw za Thomem.

– Da się zrobić.

– Porwanie, Linc. Na Upper East Side. Podobno jakiś mężczyzna uprowadził innego.

– Podobno? Co tu wymaga interpretacji?

– Jedynym świadkiem jest dziewięcioletnia dziewczynka.

– Ach, tak.

– Sprawca łapie ofiarę, wrzuca do bagażnika samochodu. Odjeżdża.

– Mała jest tego pewna? Może to wytwór bujnej wyobraźni pobudzonej nadmierną dawką telewizji, niszczących paluszki gier wideo oraz lektury książeczek Hello Pony?

– Hello Kitty. Pony to inna bajka.

– Mamusia albo tatuś potwierdzili?

– Widziała to tylko Morgynn, tak ma na imię dziewczynka. Ale wydaje mi się, że można jej wierzyć. Znalazła wizytówkę, którą zostawił porywacz. – Sellitto pokazał mu zdjęcie na ekranie telefonu.

Dłuższą chwilę Rhyme wpatrywał się w fotografię i ciemny, cienki kształt leżący na chodniku.

– To…

– Stryczek. – Rhyme wszedł mu w słowo.

– Zgadza się.

– Z czego zrobiony?

– Nie wiadomo. Dziewczynka powiedziała, że położył go w miejscu, z którego uprowadził ofiarę. Wzięła stryczek, ale wezwany patrol odłożył go z powrotem mniej więcej w tym samym miejscu.

– Wspaniale. Jeszcze nigdy nie pracowałem nad śladami zanieczyszczonymi przez dziewięciolatkę.

– Spokojnie, Linc. Tylko go podniosła. A patrol miał rękawiczki. Miejsce jest zabezpieczone i czeka na kogoś, kto je obejrzy. Kogoś, czyli Amelię.

Stryczek zrobiono z ciemnego materiału, sztywnego, ponieważ jego poszczególne części nie przylegały płasko do betonu, jak byłoby w przypadku miękkich włókien. Sądząc po wymiarach płyty chodnikowej, stryczek mógł mieć około trzydziestu, trzydziestu pięciu centymetrów, a pętla mniej więcej jedną trzecią tej długości.

– Świadek ciągle jest na miejscu. Z mamusią. Która jest niezadowolona.

Podobnie jak Rhyme. Mogli się opierać jedynie na zeznaniu dziewięcioletniej dziewczynki o zmyśle obserwacji… dziewięcioletniej dziewczynki.

– A ofiara? Ktoś zamożny, aktywny politycznie, powiązany z przestępczością zorganizowaną, karany?

– Jeszcze niezidentyfikowana – odparł Sellitto. – Nie zgłoszono żadnego zaginięcia. Kilka minut po uprowadzeniu ktoś zauważył, że z przejeżdżającego samochodu – ciemnego sedana – wyrzucano telefon, ale nic więcej nie wiemy. Na Trzeciej Alei. Sprawdzają to chłopcy Dellraya. Kiedy się dowiemy kto, dowiemy się dlaczego. Może jakiś interes się nie udał, ofiara ma informacje, które są komuś potrzebne, a może to przypadkowy człowiek i chodzi o stary dobry okup.

– Albo psychopata. Przecież zostawił stryczek.

– Fakt – przyznał Sellitto. – A ofiara akurat znalazła się w NMNC.

– Co takiego?

– W niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie.

Rhyme znowu zmarszczył czoło.

– Lon?

– Taki skrót krąży po wydziale.

– Po wydziale krążą wirusy grypy, a nie idiotyczne wyrażenia. W każdym razie nie powinny.

Sellitto dźwignął się na nogi i, wsparty na lasce, skierował korpulentną postać w kierunku tacy z ciastkami, którą Thom stawiał na stoliku jak pośrednik handlu nieruchomościami, kuszący potencjalnych nabywców podczas dnia otwartego w apartamentowcu. Detektyw zjadł jedno ciastko, drugie, następne i z aprobatą pokiwał głową. Ze srebrnego dzbanka nalał sobie kawy, dodając sztucznego słodziku, ponieważ jego jedynym ustępstwem na rzecz walki z kaloriami było poświęcenie cukru w zamian za słodkie wypieki.

– Dobre – ocenił z pełnymi ustami. – Chcesz jedno? A kawy?

Oczy kryminalistyka instynktownie powędrowały w stronę nęcącego złota glenmorangie w butelce na wysokiej półce.

Lincoln Rhyme podjął jednak decyzję: nie. Chciał zachować jasny umysł. Miał wrażenie, że dziewczynka uważnie obserwowała całą sytuację, że porwanie miało dokładnie taki przebieg, jak opisała, a makabryczna wizytówka jest szyderczą zapowiedzią rychłej śmierci.

Może też czegoś więcej.

Wysłał kolejną wiadomość do Amelii Sachs.ROZDZIAŁ 3

Woda kapała z sufitu na podłogę.

Z wysokości trzech metrów.

Co cztery sekundy.

Kap, kap, kap.

Spadającym kroplom nie towarzyszył jednak plusk. Podłogę w tej starej i opuszczonej fabryce pokrywały szramy, które pozostawiły przesuwane metalowe i drewniane przedmioty, woda nie zbierała się więc w kałużach, ale ściekała rysami i szczelinami, tworzącymi wzory jak bruzdy na twarzy starca.

Kap, kap.

Słychać też było jęki, gdy chłodny podmuch wiatru uderzał w wyloty przewodów, kanałów i rur, wydając dźwięk jak przy dmuchaniu w szyjkę butelki, by wydobyć z niej huczący odgłos. Rzadko dziś spotykana melodia. Kiedyś dzieciaki wykorzystywały do tego szklane butelki po napojach, ale dziś szkło zamienił plastik, który w ogóle się nie nadawał. Można dmuchać w butelki po piwie, ale dorosłym buczące tony nie sprawiały żadnej frajdy.

Stefan stworzył kiedyś kompozycję na butelki po napoju Mountain Dew – w każdej był inny poziom wody – aby wydawały dwanaście półtonów w skali chromatycznej. Miał wtedy sześć lat.

Fabryka grała teraz dźwięki cis, f, g. Bez rytmu, ponieważ wiatr wiał nieregularnie.

Z oddali dobiegał szum ulicznego ruchu. Nieustanny.

Jeszcze dalej w tle brzmiał wizg silników odrzutowców.

Całkiem niedaleko: szelest przemykającego szczura.

I oczywiście najbardziej urzekający odgłos: chrapliwy oddech mężczyzny siedzącego na krześle w kącie ciemnego magazynu. Miał związane ręce. I nogi. Na szyi stryczek. Struna, którą Stefan zostawił na chodniku jako makabryczną wiadomość o porwaniu, pochodziła z wiolonczeli; ten stryczek powstał natomiast z dwóch dłuższych, związanych ze sobą strun – najniższych i najgrubszych strun kontrabasu, jednego z instrumentów, które z powodzeniem przeniknęły z muzyki klasycznej do jazzu. Wykonane z błony surowiczej – warstwy pokrywającej owcze jelito – były najdroższe ze strun na rynku. Każda kosztowała sto czterdzieści dolarów. Wydawały najbardziej pełny i głęboki ton i wielu światowej klasy skrzypków, wiolonczelistów i kontrabasistów nie wyobrażało sobie wykonania barokowego utworu na czymś innym. Struny jelitowe były bardziej kapryśne od metalowych i nylonowych i mogły ulec rozstrojeniu pod wpływem najlżejszej zmiany temperatury lub wilgotności.

Nietolerancja strun na wilgoć nie miała jednak w tym momencie żadnego znaczenia dla Stefana; do powieszenia człowieka nadawały się znakomicie.

Pętla wisiała luźno na szyi mężczyzny, koniec stryczka leżał na podłodze.

Stefan zadrżał z podniecenia jak pielgrzym na początku wędrówki. Zadrżał też z zimna, mimo solidnych warstw naturalnej i sztucznej izolacji: miał krępą sylwetkę, gęste i kręcone włosy sięgające ramion, brodę oraz delikatny meszek na piersi i rękach. Prócz tego był opatulony w ciepłe rzeczy: biały podkoszulek, grubą, ciemnoszarą koszulę roboczą, czarną kurtkę nieprzemakalną oraz ogrodniczki, też ciemnoszare. Spodnie przypominały bojówki, ale bojówek nie nosił, ponieważ w miejscu, w którym do niedawna mieszkał, nie pozwalano nikomu mieć kieszeni. Stefan miał trzydzieści lat, ale dzięki gładkiej, dziecięcej cerze wyglądał młodziej.

Pomieszczenie, w którym znajdowali się mężczyźni, było usytuowane w głębi rozległego kompleksu. Stefan przygotował je wczoraj, wniósł tu stół i krzesła z innej części fabryki. Postawił tu też małą lampę na baterie. I swój sprzęt muzyczny, audio i wideo.

Zegarek na jego przegubie pokazywał godzinę dziesiątą piętnaście. Powinien już zaczynać. Starał się zachować ostrożność, ale z policją nigdy nic nie wiadomo. Czy ta dziewczynka widziała więcej, niż mu się zdawało? Tablica rejestracyjna była wprawdzie zabłocona, ale ktoś mógł zauważyć dwie pierwsze litery. Może to by wystarczyło, aby ustalić, że do wczoraj samochód stał na długoterminowym parkingu przy lotnisku Kennedy’ego? Przy użyciu algorytmów, dedukcji, technik przesłuchiwania… mogliby go zidentyfikować.

Nie możemy sobie na to pozwolić, prawda? Musimy być ostrożni.

Jestem ostrożny, nie bój się.

Stefan przypuszczał, że mógł wypowiedzieć te słowa na głos. Czasami nie był pewien, czy mówił do Niej w myślach, czy naprawdę. Nie był też pewien, czy rzeczywiście słyszy Jej odpowiedzi.

Rozstawił przed sobą sprzęt, sprawdził klawiatury, komputer, przewody i wtyczki. Pstryknęły wyłączniki. Zaszumiały twarde dyski, dodając kolejny dźwięk do tła.

Kap.

Jęk.

Szum.

Dobrze.

Aha, jeszcze szczur.

Szelest.

Dopóki brzmiały dźwięki, które nęciły i odwracały uwagę, Stefan miał duże szanse nie dopuścić do głosu Dzikich Wrzasków.

Na razie wszystko szło zgodnie z planem.

Pojawił się jeszcze jeden dźwięk, wytworzony przez niego. Stefan zagrał na casio melodię. Nie był wybitnie uzdolnionym muzykiem, ale zważywszy na jego zamiłowanie, jego uzależnienie, jego obsesję, radził sobie z klawiszami. Kiedy skończył, powtórzył utwór od początku. Całkiem udana interpretacja. Spróbował jeszcze raz.

Stefan nie modlił się w ścisłym znaczeniu tego słowa, ale wysłał Jej dziękczynną myśl za inspirację, by wybrać akurat tę kompozycję.

Po chwili wstał i podszedł do człowieka z opaską na oczach, ubranego w czarne spodnie od garnituru i elegancką białą koszulę. Marynarka leżała na podłodze.

Stefan miał w ręku cyfrowy dyktafon.

– Nic nie mów.

Mężczyzna w milczeniu skinął głową. Stefan chwycił koniec stryczka i mocno napiął struny. Drugą ręką podsunął dyktafon pod usta mężczyzny. Charczące, rzężące odgłosy wydobywające się z jego ust brzmiały cudownie. Skomplikowane, zróżnicowane pod względem tonu i modulacji.

Można powiedzieć, że prawie melodyjne.