-
W empik go
Polskie szczęście. Opowiadanie Pana Michała - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Polskie szczęście. Opowiadanie Pana Michała - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 174 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Dwadzieścia lat nie ruszałem się ze Lwowa i ruszać się nie myślałem, chyba że wspomnę tu o wycieczce do Winnik, w której omal nie wziąłem udziału, tylko że na szczęście moje jeszcze przed rogatką odstąpiłem od tego szalonego przedsięwzięcia i wstąpiłem Pod Dwa Gołąbki na Łyczakowskiem, skąd wróciłem do domu. Jeżeli zaś powiadam „na szczęście moje”, to wiem, co mówię. Przyjaciel mój i kolega, sekretarz, przeziębił się i dostał grypy wskutek tej podróży, a komisarz, wróciwszy w nocy do swego mieszkania, zastał drzwi na klucz zamknięte i dowiedział się dopiero od stróża, że pani komisarzowa zabrawszy z sobą garderobę, bieliznę, srebra i nieco banknotów wyjechała po południu fiakrem w towarzystwie pewnego młodego pana „od budowy, kolei” i dotychczas nie wróciła. Jakoż nie wraca ona wcale i do tej chwili, ja zaś, jakkolwiek nie mam żony i z zasady przy tym stronie od młodych kolejników i jakkolwiek dla ochrony od wieczornego chłodu nawet w południe nie wychodzę bez flaneli, od tego czasu jeszcze mocniej niż kiedykolwiek postanowiłem ile możności nie wydalać się z śródmieścia, a jedynie w razie najnaglejszej potrzeby puścić się na przedmieście, i to nie dalej jak do św.. Antoniego albo do św. Anny. Skoro zaś postanowię sobie cokolwiek i dam sobie słowo, to dotrzymuję tego święcie i dlatego też co dzień powtarzam u Stadtmullera, że gdybym był Smolką i gdybym tak solennie jak on wyrzekł się udziału w Radzie Państwa, to ani buta mego Niemcy nie byliby zobaczyli w Wiedniu, a tym mniej moich wąsów – gdy tymczasem Smolka pojechał tam z wąsami, z butami i z resztą delegacji…
Ale mniejsza o to, przed obiadem jednakowo nie lubię rozmawiać o polityce, bo się zawsze zgniewam i skłócę z sekretarzem i z komisarzem, zwłaszcza gdy tamten ma pasję osadzać koniecznie Henryka V na francuskim tronie, a ten znowu nie chce zrozumieć, jak wielkim szachem unia skandynawska byłaby dla Bismarka i jak łatwo wciągnąć w nią Holandię a nawet Anglię – bo juści, jeżeli ja stąd widzę, że Prusy tymi dniami osadzą Hohenzollerna w Egipcie nad Kanałem Sueskim i zagarną dla siebie cały handel z Indiami, to Gladstone może to jeszcze lepiej widzieć z Londynu. I to jest rzeczą oczywistą, że gdyby ci Anglicy nie byli takimi kramarzami i widzieli cokolwiek dalej, niż sięga ich łokieć i waga, to pojmowaliby konserwatyzm inaczej. Bardzo gruntownie i pięknie wyłuszczył to niedawno Czas we wstępnym artykule, który sobie wyciąłem i przechowałem i który państwu później przeczytam, bo już to zaprzeczyć się nie da, że choć trudno zgodzić się z polityką Czasu, ale jest to zawsze najwytrawniejszy organ opinii publicznej u nas, i że obok starego Fremdenblattu jest to jedyny dziennik, który się czyta ż pożytkiem.
Ba – ale o czymże to ja miałem mówić? A, prawda – otóż więc byłbym dotrzymał słowa i nie wyjeżdżał nigdy za rogatkę, gdyby nie jakieś przekl… cierpienia gastryczne, które zaczęły mię trapić przed trzema laty i stawały się coraz dokuczliwszymi. Apetytu ani trochę. Ciągłe uderzenia do głowy, język, powiadam państwu, obłożony, że aż strach, zbierał, a wieczór po sześciu albo siedmiu zaledwie miarkach piwa jakieś parcie nieznośne dokuczało mi szczególnie w lewym boku i w krzyżach. Lekarze i nielekarze powtarzali, że potrzebuję ruchu, świeżego powietrza i tym podobnych facecyj. Opierałem się długo i walecznie, ale w końcu wszystkie powyższe dolegliwości stały się tak nieznośnymi, że postanowiłem namyślić się, czy może,nie lepiej byłoby w istocie wyjechać na wieś. Przypadek sprawił resztę: jeden z moich znajomych upadł w kawiarni tknięty apopleksją i nie było wątpliwości, że stało się to wskutek ciągłego i nieprzerwanego siedzenia we Lwowie. Teraz już bez namysłu zatelegrafowałem do przyjaciela na Podolu, który mię co roku daremnie do siebie na lato zapraszał, że przyjeżdżam natychmiast i proszą, by przysłał po mnie konie na stację kolei żelaznej, odległą o osiem mil od jego wioski. Nim jeszcze pochowali tamtego apoplektyka, byłem w drodze.
Nie będę tu opisywał przykrości, jakich człowiek doznaje jadąc tą albo ową koleją galicyjską – wyręczył mię już w tym bowiem kronikarz Dziennika Polskiego. Dosyć powiedzieć, że przybywszy na stację po niezmiernie uciążliwej podróży, wśród upału i w towarzystwie kilku starych jejmości, co nie znosiły dymu i zabraniały mi zapalić cygaro mimo wyraźnego pozwolenia ze strony konduktora – nie zastałem koni, pokazało się bowiem później, że mój telegram doszedł aż w miesiąc na miejsce przeznaczenia, z powodu iż mój przyjaciel nazywa się Hermański i mieszka w Ściance, a Szwab telegrafista przekręcił to i szukali jakiegoś Mańskiego in W szance, czego oczywiście znaleźć nie mogli. Wracać było już za późno i zresztą wracać po apopleksję nie miało sensu – po wielu korowodach znalazłem tedy jakiegoś wieśniaka, który wprawdzie nie miał wyobrażenia, gdzie leży Ścianka, ale podjął się mnie tam zawieźć. Jak na złość, póki jechałem koleją, słońce piekło szalenie, a zaledwie ujechałem pół mili wozem, zerwała się burza z piorunami, z gradem i z ulewą, a potem zrobiło się ciemno, choć oczy wykol, i drobny kapuśniaczek siekł bez przerwy, podczas gdy po gradzie wiatr dął jak z lodowni i przy tym konie mojego chłopa co chwila ustawały. Słoma na wozie mokra, siedzenie niewygodne, parasola ani sposób utrzymać z powodu wichru, w odgiętych brzegach kapelusza zebrało się całe jezioro wody, które mi wyciekło za kołnierz, chłop jakoś mi podejrzany – bodaj czy nie należy do jakiej bandy rozbójników – a tu ani policjanta, ani latarni, ani jakiej takiej restauracji lub kawiarni, gdzieby można wstąpić i pokrzepić się, bo od śniadania nic nie miałem,w ustach. Słowo daję, że myśl o samobójstwie przychodziła mi do głowy wobec tej sytuacji, i byłaby się tam może i zagnieździła, gdybym był nie uwzględnił tego, że jednakowo zginę prawdopodobnie, nim zajadę gdziekolwiek. Ach, z jakim rozrzewnieniem przypominałem sobie wówczas mój kącik u Stadtmullera i przyjaciół, którzy tam siedzieli spijając piwo w mojej nieobecności! Chwilami, gdy wiatr nie przewiewał mię tak mroźno, mrużyłem oczy i drzemałem: wówczas zdawało mi się, że widzę światło gazowe i mam przed sobą przepyszny rozbratel z cebulą i kufel pilzneńskiego piwa i że wśród dymu po drugiej stronie stołu widzę komisarza i sekretarza, i całe towarzystwo wieczorne. Czułem już nawet najwyraźniej w świecie zapach rozbratla, gdy wtem – o, złudo piekielna! – dmuchnęło znowu jak w połowie stycznia, przebudziłem się i nie widziałem, i nie słyszałem wkoło nic prócz czarnej otchłani i chla-. piącego błota, i wołania: „wi, wi, sywa!”
Zdaje mi się, że wlokłem się w ten sposób kilka lat i parę miesięcy, gdy nagle jakieś światła błysnęły tuż przed nami, jakieś dzwonki odezwały się, w powietrzu czuć się dał dym z węgli kamiennych i wyraźny łoskot i szum jakichś maszyn doleciał moich uszu. Nie umiem opowiedzieć, jak przyjemnie cywilizowane te głosy podziałały na moje nerwy. Mniej przyjemnie zdał się dotkniętym mój woźnica, zeskoczył bowiem z wozu, poszedł przed konie i za chwilę wrócił klnąc na czym świat stoi.
– A co tam, gospodarzu? – zapytałem.
– A dit'ko znaje, proszu pana, wernułyśmo sta nazad na banhof!
Po tak długiej podróży odkrycie to było wcale niespodzianym. Wyjechałem o piątej wieczór, teraz była najmniej jedenasta, po sześciu tedy godzinach jazdy byłem na nowo tam, skąd wyjechałem. W takich okolicznościach atoli wolałem już to aniżeli dalszy ciąg tak niefortunnie rozpoczętej wyprawy, poleciłem tedy włościaninowi, aby mię zawiózł do miasteczka, od którego stacja nosiła nazwę. Potrzeba było jednak zaczekać, bo rampa była zamknięta, z powodu że czekano na pociąg: nareszcie ten nadszedł, przejechaliśmy przez szyny i konie zorientowawszy się, że im niedaleko do domu, ruszyły cwałem. Myślałem, że duszę ze mnie wytrzęsie, krzyczałem na chłopa, aby trzymał konie, ale było to daremnym, bo konie były nieokiełznane, a droga szła z góry. Pomykaliśmy szybko na wozie, skaczącym po kamieniach, mostkach i dziurach – nie tak szybko atoli, by wkrótce nie dał się słyszeć tuż za nami drugi galop, podobny naszemu, i wołanie: „hou!” Szczęściem, wśród skoków wozu pędzącego jak z pieca na łeb, zsunąłem się był ze słomy służącej mi za siedzenie i znajdowałem się w nader niewygodnej pozycji na dnie wozu – w tej chwili bowiem rozległy się głośne klątwy i dyszel pędzącego za nami ekwipażu uderzył z całym impetem w miejsce, na którym siedziałem przed chwilą, obsypując mię słomą. Gdybym się był nie zsunął, byłbym przebity na wylot. Obydwa wozy złamały się i stanęły, wsparte jeden na drugim.
– Do miliona gryp i reumatyzmów – krzyknąłem – uważaj, gdzie jedziesz, b…nie!
– Za pozwoleniem pana dobrodzieja – odezwał się ktoś z tamtego wozu – mnie się zdaje, że pan dobrodziej jesteś impertynent!
Ale mniejsza o to, przed obiadem jednakowo nie lubię rozmawiać o polityce, bo się zawsze zgniewam i skłócę z sekretarzem i z komisarzem, zwłaszcza gdy tamten ma pasję osadzać koniecznie Henryka V na francuskim tronie, a ten znowu nie chce zrozumieć, jak wielkim szachem unia skandynawska byłaby dla Bismarka i jak łatwo wciągnąć w nią Holandię a nawet Anglię – bo juści, jeżeli ja stąd widzę, że Prusy tymi dniami osadzą Hohenzollerna w Egipcie nad Kanałem Sueskim i zagarną dla siebie cały handel z Indiami, to Gladstone może to jeszcze lepiej widzieć z Londynu. I to jest rzeczą oczywistą, że gdyby ci Anglicy nie byli takimi kramarzami i widzieli cokolwiek dalej, niż sięga ich łokieć i waga, to pojmowaliby konserwatyzm inaczej. Bardzo gruntownie i pięknie wyłuszczył to niedawno Czas we wstępnym artykule, który sobie wyciąłem i przechowałem i który państwu później przeczytam, bo już to zaprzeczyć się nie da, że choć trudno zgodzić się z polityką Czasu, ale jest to zawsze najwytrawniejszy organ opinii publicznej u nas, i że obok starego Fremdenblattu jest to jedyny dziennik, który się czyta ż pożytkiem.
Ba – ale o czymże to ja miałem mówić? A, prawda – otóż więc byłbym dotrzymał słowa i nie wyjeżdżał nigdy za rogatkę, gdyby nie jakieś przekl… cierpienia gastryczne, które zaczęły mię trapić przed trzema laty i stawały się coraz dokuczliwszymi. Apetytu ani trochę. Ciągłe uderzenia do głowy, język, powiadam państwu, obłożony, że aż strach, zbierał, a wieczór po sześciu albo siedmiu zaledwie miarkach piwa jakieś parcie nieznośne dokuczało mi szczególnie w lewym boku i w krzyżach. Lekarze i nielekarze powtarzali, że potrzebuję ruchu, świeżego powietrza i tym podobnych facecyj. Opierałem się długo i walecznie, ale w końcu wszystkie powyższe dolegliwości stały się tak nieznośnymi, że postanowiłem namyślić się, czy może,nie lepiej byłoby w istocie wyjechać na wieś. Przypadek sprawił resztę: jeden z moich znajomych upadł w kawiarni tknięty apopleksją i nie było wątpliwości, że stało się to wskutek ciągłego i nieprzerwanego siedzenia we Lwowie. Teraz już bez namysłu zatelegrafowałem do przyjaciela na Podolu, który mię co roku daremnie do siebie na lato zapraszał, że przyjeżdżam natychmiast i proszą, by przysłał po mnie konie na stację kolei żelaznej, odległą o osiem mil od jego wioski. Nim jeszcze pochowali tamtego apoplektyka, byłem w drodze.
Nie będę tu opisywał przykrości, jakich człowiek doznaje jadąc tą albo ową koleją galicyjską – wyręczył mię już w tym bowiem kronikarz Dziennika Polskiego. Dosyć powiedzieć, że przybywszy na stację po niezmiernie uciążliwej podróży, wśród upału i w towarzystwie kilku starych jejmości, co nie znosiły dymu i zabraniały mi zapalić cygaro mimo wyraźnego pozwolenia ze strony konduktora – nie zastałem koni, pokazało się bowiem później, że mój telegram doszedł aż w miesiąc na miejsce przeznaczenia, z powodu iż mój przyjaciel nazywa się Hermański i mieszka w Ściance, a Szwab telegrafista przekręcił to i szukali jakiegoś Mańskiego in W szance, czego oczywiście znaleźć nie mogli. Wracać było już za późno i zresztą wracać po apopleksję nie miało sensu – po wielu korowodach znalazłem tedy jakiegoś wieśniaka, który wprawdzie nie miał wyobrażenia, gdzie leży Ścianka, ale podjął się mnie tam zawieźć. Jak na złość, póki jechałem koleją, słońce piekło szalenie, a zaledwie ujechałem pół mili wozem, zerwała się burza z piorunami, z gradem i z ulewą, a potem zrobiło się ciemno, choć oczy wykol, i drobny kapuśniaczek siekł bez przerwy, podczas gdy po gradzie wiatr dął jak z lodowni i przy tym konie mojego chłopa co chwila ustawały. Słoma na wozie mokra, siedzenie niewygodne, parasola ani sposób utrzymać z powodu wichru, w odgiętych brzegach kapelusza zebrało się całe jezioro wody, które mi wyciekło za kołnierz, chłop jakoś mi podejrzany – bodaj czy nie należy do jakiej bandy rozbójników – a tu ani policjanta, ani latarni, ani jakiej takiej restauracji lub kawiarni, gdzieby można wstąpić i pokrzepić się, bo od śniadania nic nie miałem,w ustach. Słowo daję, że myśl o samobójstwie przychodziła mi do głowy wobec tej sytuacji, i byłaby się tam może i zagnieździła, gdybym był nie uwzględnił tego, że jednakowo zginę prawdopodobnie, nim zajadę gdziekolwiek. Ach, z jakim rozrzewnieniem przypominałem sobie wówczas mój kącik u Stadtmullera i przyjaciół, którzy tam siedzieli spijając piwo w mojej nieobecności! Chwilami, gdy wiatr nie przewiewał mię tak mroźno, mrużyłem oczy i drzemałem: wówczas zdawało mi się, że widzę światło gazowe i mam przed sobą przepyszny rozbratel z cebulą i kufel pilzneńskiego piwa i że wśród dymu po drugiej stronie stołu widzę komisarza i sekretarza, i całe towarzystwo wieczorne. Czułem już nawet najwyraźniej w świecie zapach rozbratla, gdy wtem – o, złudo piekielna! – dmuchnęło znowu jak w połowie stycznia, przebudziłem się i nie widziałem, i nie słyszałem wkoło nic prócz czarnej otchłani i chla-. piącego błota, i wołania: „wi, wi, sywa!”
Zdaje mi się, że wlokłem się w ten sposób kilka lat i parę miesięcy, gdy nagle jakieś światła błysnęły tuż przed nami, jakieś dzwonki odezwały się, w powietrzu czuć się dał dym z węgli kamiennych i wyraźny łoskot i szum jakichś maszyn doleciał moich uszu. Nie umiem opowiedzieć, jak przyjemnie cywilizowane te głosy podziałały na moje nerwy. Mniej przyjemnie zdał się dotkniętym mój woźnica, zeskoczył bowiem z wozu, poszedł przed konie i za chwilę wrócił klnąc na czym świat stoi.
– A co tam, gospodarzu? – zapytałem.
– A dit'ko znaje, proszu pana, wernułyśmo sta nazad na banhof!
Po tak długiej podróży odkrycie to było wcale niespodzianym. Wyjechałem o piątej wieczór, teraz była najmniej jedenasta, po sześciu tedy godzinach jazdy byłem na nowo tam, skąd wyjechałem. W takich okolicznościach atoli wolałem już to aniżeli dalszy ciąg tak niefortunnie rozpoczętej wyprawy, poleciłem tedy włościaninowi, aby mię zawiózł do miasteczka, od którego stacja nosiła nazwę. Potrzeba było jednak zaczekać, bo rampa była zamknięta, z powodu że czekano na pociąg: nareszcie ten nadszedł, przejechaliśmy przez szyny i konie zorientowawszy się, że im niedaleko do domu, ruszyły cwałem. Myślałem, że duszę ze mnie wytrzęsie, krzyczałem na chłopa, aby trzymał konie, ale było to daremnym, bo konie były nieokiełznane, a droga szła z góry. Pomykaliśmy szybko na wozie, skaczącym po kamieniach, mostkach i dziurach – nie tak szybko atoli, by wkrótce nie dał się słyszeć tuż za nami drugi galop, podobny naszemu, i wołanie: „hou!” Szczęściem, wśród skoków wozu pędzącego jak z pieca na łeb, zsunąłem się był ze słomy służącej mi za siedzenie i znajdowałem się w nader niewygodnej pozycji na dnie wozu – w tej chwili bowiem rozległy się głośne klątwy i dyszel pędzącego za nami ekwipażu uderzył z całym impetem w miejsce, na którym siedziałem przed chwilą, obsypując mię słomą. Gdybym się był nie zsunął, byłbym przebity na wylot. Obydwa wozy złamały się i stanęły, wsparte jeden na drugim.
– Do miliona gryp i reumatyzmów – krzyknąłem – uważaj, gdzie jedziesz, b…nie!
– Za pozwoleniem pana dobrodzieja – odezwał się ktoś z tamtego wozu – mnie się zdaje, że pan dobrodziej jesteś impertynent!
więcej..
