Portrety bez upiększeń - ebook

Od autorki

Książka _Portrety bez upiększeń. Historie (nie)zapomnianych gwiazd Hollywood_ to podróż do czasów świetności amerykańskiego kina i spotkanie z tymi, którzy tworzyli legendę Fabryki Snów. Ta legenda to dzieła sztuki filmowej i oscarowe kreacje, a także życie prywatne gwiazd.

W Hollywood byli awanturnicy i uwodziciele, ale też szlachetni idealiści, którzy kino wykorzystywali jako narzędzie do walki o swoje przekonania. Obok uwielbianych ikon męskości stali everymani, z którymi można było się utożsamiać. Pojawiały się wielkie damy, prawdziwe femme fatale oraz kobiety przełamujące stereotypy. Pomiędzy ludźmi sukcesu żyli ci, których popularność zniszczyła. Każdy miał swoją historię.

Na hollywoodzkie sławy można patrzeć przez pryzmat ich artystycznych osiągnięć lub życiowych wyborów. Proponuję spojrzeć na gwiazdy wielkiego ekranu jak na ludzi, którzy wcale nie różnili się tak bardzo od nas — zwykłych śmiertelników.

_Portrety bez upiększeń. Historie (nie)zapomnianych gwiazd Hollywood_ to trzynaście poruszających i inspirujących opowieści o aktorskich początkach, pierwszych sukcesach, wybitnych rolach i życiu poza planem filmowym. Bohaterów książki można poznać lepiej dzięki anegdotom, cytatom i dygresjom. Na stronach poszczególnych rozdziałów mamy historie pamiętnych romansów, skandali, wielkich przyjaźni i głośnych konfliktów, ale i zbliżenia na typowo ludzkie słabości.

Są tu też ciekawostki o kulisach powstawania słynnych hollywoodzkich produkcji.

To książka pisana z myślą o tych, którzy z sentymentem wspominają dawne lata Hollywood. Została stworzona również dla Czytelników, którym klasyka amerykańskiego kina i biografie hollywoodzkich legend były dotychczas nieznane. Jest to także mój osobisty hołd — zarówno dla wielkich talentów, jak i niezwykłych charakterów.Kino, kobiety i kłopoty

CHARLIE CHAPLIN TO LEGENDA KINA. JEGO FILMY BAWIĄ I WZRUSZAJĄ NAS OD PONAD STU LAT. ARTYSTA ZMIENIŁ NIESKOMPLIKOWANE KOMEDIE SLAPSTICKOWE W ZNAKOMITE FILMY KOMEDIOWE SKŁANIAJĄCE DO REFLEKSJI. MIĘDZYNARODOWĄ I PONADCZASOWĄ SŁAWĘ PRZYNIOSŁA CHAPLINOWI WYKREOWANA PRZEZ NIEGO POSTAĆ WŁÓCZĘGI. WRAŻLIWY DŻENTELMEN W MELONIKU I ZA DUŻYCH BUTACH, Z LASECZKĄ I SŁYNNYM WĄSIKIEM TO MARZYCIEL O DUSZY POETY, POSZUKUJĄCY PRAWDZIWEJ MIŁOŚCI. ILE CHARLIE CHAPLIN — PRYWATNIE — MIAŁ W SOBIE Z ROMANTYKA? UZNAWANO GO ZA GENIUSZA I NAZYWANO SKANDALISTĄ. DZIŚ POSTRZEGANY JEST JAKO POSTAĆ KONTROWERSYJNA. SŁABOŚCI ARTYSTY CZĘSTO SPROWADZAŁY NA NIEGO KŁOPOTY. CZY ŻYCIE OSOBISTE CHAPLINA, NICZYM EKRANOWE LOSY WŁÓCZĘGI, UŁOŻYŁO SIĘ W ROMANTYCZNĄ OPOWIEŚĆ Z HOLLYWOODZKIM HAPPY ENDEM?

CHARLIE WKRACZA NA SCENĘ

Charles Spencer Chaplin przyszedł na świat 16 kwietnia 1889 roku. Jego ojciec był londyńskim artystą estradowym. W pamięci synów zapisał się jednak jako alkoholik, który porzucił rodzinę. Charakterystyka krótka, ale treściwa. Charlie i jego przyrodni brat Sydney pozostali pod opieką matki. Rodzinie w pomniejszonym składzie wiodło się źle i jest to bardzo delikatne określenie ich sytuacji, przede wszystkim finansowej. Kto czytał powieści Dickensa, ten bez trudu wyobrazi sobie dorastających chłopców żyjących w londyńskich slumsach. Charlie i Syd bywali też gośćmi w sierocińcach, ale obaj starali się o tym nie pamiętać.

Hannah Chaplin (występująca pod pseudonimem Lily Harley) próbowała swoich sił w teatrze, śpiewając i grając. Charlie podpatrywał matkę zza kulis, zapamiętywał układy choreograficzne, melodie i teksty. Gdy podczas jednego z występów w Aldershot głos odmówił Hannie posłuszeństwa, pięcioletni syn wbiegł na scenę, by dokończyć piosenkę. Był to jego pierwszy sceniczny triumf. Tamtego wieczoru pokochał teatr.

Wkrótce Hannah przeżyła załamanie nerwowe. Jej stan psychiczny systematycznie się pogarszał. Ostatecznie trafiła do placówki dla psychicznie chorych. Młodszy syn przez resztę życia obawiał się, że sam popadnie w obłęd.

Z czasem Charlie i jego starszy brat dołączyli do grupy młodych artystów, zwanej The Eight Lancashire Lads. Charlie, który muzykalność i talent aktorski odziedziczył po matce, szybko zasłynął jako wyjątkowo utalentowany tancerz stepujący. Wkrótce ujawnił także swój wybitny talent komediowy. Hannah przebywała wówczas w szpitalu psychiatrycznym Cane Hill, nie mogła więc być świadkiem sukcesów scenicznych Charliego. Nie dane jej było również zobaczyć, jak jej syn po raz pierwszy się zakochał.

HETTY

Pierwszą wybranką serca młodego Chaplina była aktorka i tancerka irlandzkiego pochodzenia. Nazywała się Hetty Kelly. Charlie był członkiem zespołu Freda Karno, gdy dziewczyna zwróciła jego uwagę. Chłopak obserwował zza kulis popis grupy tanecznej Bert Coutts” Yankee Doodle Girls. Jedna z dziewcząt poślizgnęła się, a pozostałe zaczęły chichotać. „Dziewczyna rozejrzała się i złapała moje spojrzenie, by sprawdzić, czy ja też się śmiałem. I nagle zapatrzyłem się w dwoje wielkich, brązowych, błyszczących figlarnie oczu należących do smukłej gazeli o kształtnej twarzy, pełnych ustach i pięknych zębach. Wszystko to mnie poraziło” — wspominał Chaplin po latach. Istotnie, musiał być pod wielkim wrażeniem, skoro podjął trzy funty ze swoich oszczędności, by zabrać Hetty do szykownej restauracji Trocadero na West Endzie. Przez następne dni, co rano, odprowadzał dziewczynę do metra. Któregoś dnia wydała mu się nieco bardziej powściągliwa. Nie chcąc jej stracić, postanowił działać i… oświadczył się. Hetty miała dopiero piętnaście lat, on był dziewiętnastoletnim, początkującym aktorem. Odmówiła. Po pierwsze nie znali się zbyt dobrze, po drugie panna Kelly chciała żyć w dobrobycie, którego nikt Chaplinowi nie wróżył. Dla Charliego odrzucone oświadczyny były wyjątkowo gorzkim doświadczeniem. Podobno nigdy nie przebolał tej straty i przez resztę życia poszukiwał słodkiej niewinności, jaka urzekła go w pannie Kelly. No cóż, w przypadku Charliego nic nie wydaje się nieprawdopodobne.

HOLLYWOODZKIE ROMANSE

Gdy młody Anglik przybył do Ameryki, był spłukany, nie miał pojęcia o filmie i raczej nie spodziewał się spektakularnych sukcesów. Jednak już po pierwszym dniu na planie zdjęciowym pokochał kino. Uczył się pilnie, spędzając wieczory w montażowni, a w ciągu dnia obserwując uważnie wszystkich pracujących przy produkcji. Z czasem stworzył swoją najsłynniejszą postać. Włóczęga pojawił się na ekranie po raz pierwszy w 1914, w komedii zatytułowanej _Charlie jest zadowolony z siebie._ Później Chaplin całkowicie uniezależnił się od swoich szefów z Keystone Film Company. Pisał scenariusze, reżyserował, grał główne role i komponował muzykę do filmów, które dziś uznawane są za arcydzieła kinematografii. Wystąpił w ponad osiemdziesięciu produkcjach, z których sześćdziesiąt siedem zrealizował przed trzydziestymi urodzinami. W mgnieniu oka został milionerem i jedną z najjaśniej świecących gwiazd Hollywood.

Chaplin, choć odbiegał od hollywoodzkiego kanonu męskiej urody, cieszył się sporym powodzeniem wśród kalifornijskich piękności. Jedną z nielicznych kobiet, do których żywił szczerą, w pełni odwzajemnioną niechęć, była „ulubienica Ameryki” — słynna Kanadyjka, Mary Pickford. Z czasem ona i Charlie stali się najlepiej zarabiającymi gwiazdami w Fabryce Snów i partnerami biznesowymi (razem z Douglasem Fairbanksem oraz D.W. Griffithem założyli wytwórnię United Artists), ale o ile biografom wiadomo, pasywna agresja i pogarda obecne były tam, gdzie przebywali jednocześnie udająca niewiniątko Mary i silący się na uprzejmość Anglik. „Ulubienica Ameryki” była kochanką, a potem żoną najlepszego przyjaciela Charliego, Douga Fairbanksa Seniora. Parę (zwaną „Pickfair” — od połączenia nazwisk) uznawano za wyjątkowo dobrze dobraną. Amerykanie ich uwielbiali i byli urzeczeni romantyczną historią dwóch hollywoodzkich gwiazd. Chaplin pozostawał bardziej sceptyczny. Znienawidził Mary jeszcze bardziej, gdy rozpiła się, nawiązała romans z kolegą z planu i rzuciła Douglasa, który pogrążył się wówczas w rozpaczy. Tu należy podkreślić, że nasz bohater był lojalnym przyjacielem, a jego piękna przyjaźń z Fairbanksem — jednym z największych gwiazdorów ery kina niemego — zasługuje na osobny rozdział czy nawet osobną książkę.

Pomijając kanadyjską żmiję, Chaplin pozostawał otwarty na znajomości i miłostki. Miał przelotne romanse z zapomnianą dziś gwiazdką kina niemego Peggy Pierce i ze znacznie wówczas popularniejszą Mabel Normand — z którą rywalizował, którą gardził i którą ostatecznie przyćmił, a jednak nie omieszkał zaciągnąć jej do łóżka. Co ciekawe, Mabel była dziewczyną Macka Sennetta, zwanego wówczas „królem komedii”. To właśnie Sennett ściągnął Charliego do Hollywood (zwrócił na Anglika uwagę, gdy ten przybył do Stanów z zespołem Freda Karno), dał pierwszy angaż i pozwolił rozwinąć skrzydła.

Chaplina widywano podobno z Gretą Garbo. Skradł też serce Poli Negri. Hm… Skradł jej serce, czy też w romansie z nim dostrzegła szansę na autopromocję? Co myślała pani Pola (a właściwie Apolonia Chałupiec), pozostaje tajemnicą. Nie ulega jednak wątpliwości, że Charlie zakochał się w pięknej Polce od pierwszego wejrzenia, podczas krótkiego pobytu w Berlinie. Bardzo kochliwy człowiek. Uwiódł ją, choć znał zaledwie kilka słów po niemiecku, a ona nie mówiła po angielsku. Gdy rok później spotkali się w Ameryce, stali się nierozłączni. Ogłosili zaręczyny, jednak Chaplin uznał, że „był zbyt ubogi, aby się żenić” i do ślubu nie doszło. Pola jakoś to przebolała. Fotoreporterzy byli świadkami jej teatralnej rozpaczy po pogrzebie Rudolfa Valentino, potem prasa donosiła o kolejnych romansach pięknej Poli oraz o ślubie aktorki z niby-księciem Serge’em Mdivanim. Charlie natomiast zmienił z czasem swoje podejście do małżeństwa.

Ważną kobietą w jego życiu była Edna Purviance — sekretarka, którą poznał podczas wizyty w Tate’s Cafe w San Francisco. Choć nie miała doświadczenia aktorskiego, Charlie postanowił uczynić z niej gwiazdę. Pod wpływem panny Purviance ekranowy Włóczęga stał się prawdziwym romantykiem. Prywatnie Charlie i Edna prowadzili pełną czułych słówek korespondencję. Jednak już kilka miesięcy po pierwszych romantycznych uniesieniach Charlie wyruszył do Nowego Jorku, gdzie akurat zamieszkała Hetty Kelly. Gdy błąkał się po Piątej Alei, mając nadzieję na spotkanie swojej pierwszej miłości, w dalekiej Kalifornii Edna usychała z tęsknoty. Związek nie przetrwał, głównie z powodu wzajemnej zazdrości. Dawni kochankowie pozostali jednak przyjaciółmi i współpracownikami. Edna wystąpiła w około trzydziestu produkcjach Charliego, między innymi w _Brzdącu —_ filmie uznawanym za jedno z największych artystycznych osiągnięć Chaplina oraz arcydzieło kina niemego. __ To przezabawna, a jednocześnie niezwykle wzruszająca opowieść o więzi ojca i syna_._ W filmie tym Włóczęga bierze pod opiekę znalezione na ulicy niemowlę. Wychowuje chłopca jak własne dziecko. Po pięciu latach odnajduje się biologiczna matka — to najsłynniejsza rola pani Purviance. Chaplin wypłacał Ednie honorarium do końca jej życia. Zmarła w 1958.

SKANDALISTA CHARLES CHAPLIN

Chaplin przybył do Ameryki z Anglii i, pomimo swojego przywiązania do Stanów Zjednoczonych, nigdy nie wystąpił o amerykańskie obywatelstwo. Choć przez wielu uwielbiany, dla innych na zawsze pozostał przybyszem o podejrzanych przekonaniach politycznych.

Jednym z wrogów Charliego był J. Edgar Hoover. Szef FBI posądzał Chaplina o komunistyczne ciągoty. Z uwagą oglądał każdy film przedstawiający perypetie sympatycznego Włóczęgi, doszukując się ukrytych między kadrami komunistycznych treści. W swoich filmach Charlie — doskonale pamiętający życie w ubóstwie — często ujmował się za biednymi i zwracał uwagę na bezduszność przedstawicieli klasy wyższej. W jego komediach pozytywni bohaterowie muszą radzić sobie z niesprawiedliwością społeczną, bezwzględną biurokracją, głodem i brakiem gotówki. Niektórzy dopatrywali się w takich wątkach elementów ideologii socjalistycznej.

J. Edgar miał też obsesję na punkcie życia osobistego Chaplina, zresztą nie tylko jego. Przez wiele lat podwładni Hoovera instalowali nielegalne podsłuchy w domach gwiazd Hollywood, między innymi w domu Charliego. Nierzadko kradli i podrabiali dokumenty. Przede wszystkim zbierali potencjalnie kompromitujące informacje. Akta Charliego Chaplina to blisko dwa tysiące stron.

Trzeba przyznać, że w przypadku gościa z Anglii nietrudno było stworzyć cały katalog afer obyczajowych. Artysta słynął z zamiłowania do młodych, często nieletnich kobiet. Wielokrotnie stawał się bohaterem skandali, choć na szczęście dla niego nie wszystko (choć i tak sporo) przeciekało do prasy.

W 1916 roku Charlie poznał czternastoletnią aktoreczkę, Mildred Harris. Jej matka, zatrudniona jako garderobiana w wytwórni filmowej i doskonale obeznana z gustami Chaplina, zachęcała córkę do romansu z gwiazdorem. Charlie oświadczył się jesienią 1918 roku, gdy Mildred poinformowała go o ciąży. Gdyby nie poślubił dziewczyny, zostałby skazany za gwałt na nieletniej. Zaraz po ślubie okazało się, że Mildred „mylnie zinterpretowała swoje objawy”. Jednak w 1920 rzeczywiście spodziewała się dziecka. Syn Chaplinów, Norman, zmarł w trzy dni po narodzinach. Małżeństwo nie przetrwało tej ciężkiej próby. Zakończyło się rozwodem jeszcze w tym samym roku. Chaplin wyznał, że z pierwszą żoną nie łączyło go nic, co pozwoliłoby stworzyć trwały, względnie szczęśliwy związek. Osobista tragedia wydarzyła się mniej więcej wtedy, gdy Charlie rozpoczynał pracę nad _Brzdącem_. Niespełnione ojcowskie uczucia przelał na partnerującego mu w filmie kilkuletniego Jackiego Coogana. Szczerze chłopca pokochał i przez resztę życia łączyła ich serdeczna przyjaźń. Gdy wiele lat później Jackie był bez grosza, Charlie pierwszy pospieszył mu z pomocą.

Drugą żoną Charliego została Lillita MacMurray, znana jako Lita Grey. Wystąpiła między innymi w _Brzdącu_ oraz innym wybitnym obrazie Chaplina, zatytułowanym _Gorączka złota_. Poznali się, gdy Lillita miała zaledwie sześć lat, ale Charlie zwrócił na nią uwagę, gdy była już piękną, choć nadal niepełnoletnią panną. Miała w sobie coś, co przypominało Chaplinowi miłość z dawnych lat — Hetty Kelly. Gdy matka Lillity poinformowała Charliego o ciąży córki, Chaplin chciał zaaranżować ślub dziewczyny z innym mężczyzną. Ponadto zaproponował kochance imponującą kwotę na otarcie łez. Lillita nie przystała na to. Charlie jednak nadal nie zamierzał się oświadczyć, pomny przykrych doświadczeń z pierwszą żoną. Trudno mu się dziwić. Wtedy do akcji wkroczył wuj panny MacMurray — prawnik. Charlie, obawiając się więzienia, zabrał Lillitę do Meksyku, gdzie wzięli szybki ślub. Para doczekała się dwóch synów: Charlesa Juniora i Sydneya. Chaplin uwielbiał chłopców i tylko ze względu na nich wstrzymywał się z zakończeniem nieudanego małżeństwa. Rozwód miał miejsce w 1927 roku i to Lillita złożyła pozew. Prowadzone na sali sądowej batalie sprawiły, że Chaplin kompletnie osiwiał. Media nie dawały mu spokoju, przedstawiając rozwód pary jako wielki skandal obyczajowy. Lita zadbała, by do jej byłego męża przylgnęła łatka „manipulującego playboya”. Zatrudniony przez nią sztab prawników zatroszczył się natomiast o to, by ich klientka zakończyła małżeństwo jako bardzo zamożna kobieta.

Małżeństwo Charliego z aktorką Paulette Goddard otacza aura tajemnicy. Ślub miał miejsce prawdopodobnie w roku 1936. Nie zachował się jednak żaden dokument potwierdzający, że związek kiedykolwiek zalegalizowano. Chaplin wyznał po latach, że Paulette była pierwszą kobietą, która nie związała się z nim dla sławy czy pieniędzy, ale dla niego samego. Gdy się poznali, miała dwadzieścia dwa lata i nie uzależniała swojej kariery od znajomości ze słynnym komikiem. To była zdrowa, inspirująca relacja — przynajmniej z perspektywy Charliego. Paulette Goddard (dawniej Paulette Levy), w przeciwieństwie do poprzednich żon gwiazdora, odznaczała się wysokim IQ, lubiła czytać, była kreatywna w pracy, a podczas prywatnych rozmów ujawniała swoją fascynującą osobowość. Okazała się też wymarzoną macochą dla Charlesa Juniora i Sydneya.

Parę łączyła szczera sympatia i nawet po rozstaniu (którego przyczyną były prawdopodobnie zazdrość i apodyktyczność Charliego) pozostali przyjaciółmi. Goddard zagrała w dwóch filmach Chaplina: _Dzisiejszych czasach_ i _Dyktatorze._ To nie tylko jedne z najlepszych filmów, w jakich kiedykolwiek miała okazję wystąpić, ale też jedne z najważniejszych w dorobku naszego bohatera. _Dzisiejsze czasy_ to wyraz niepokoju o losy człowieka w erze bezdusznej nowoczesności. Z kolei znakomity obraz _Dyktator_ to satyra na rządy Hitlera. Co ciekawe, Charlie i Führer __ urodzili się w tym samym roku, w odstępie kilku dni. Adolf podziwiał hollywoodzkiego komika, natomiast Charlie szczerze nazistami gardził. Po części ze względu na swojego brata Syda, który był półkrwi Żydem. Chaplin z ogromnym zaangażowaniem podszedł do satyry ryzykownej ze względów politycznych, ale też dlatego, że w _Dyktatorze_ Włóczęga — najsłynniejszy bohater kina niemego — po raz pierwszy przemówił. Charlie wprawdzie upierał się, że przedstawiony w filmie żydowski fryzjer z charakterystycznym wąsikiem nie był Włóczęgą, ale widzowie i krytycy wiedzieli lepiej.

Tak czy inaczej, panna Goddard miała okazję zagrać w dwóch wybitnych produkcjach. Charlie zrobił, co mógł, by pomóc Paulette w otrzymaniu wymarzonej roli Scarlett O’Hary w _Przeminęło z wiatrem._ To ciekawy wątek. Niektórzy twierdzą, że właśnie niejasny status związku Paulette z Chaplinem był głównym powodem, dla którego David O. Selznick nie chciał podpisać z nią kontraktu. Prawdopodobnie przyczyna była zupełnie inna. Producent, dla którego ekranizacja powieści Margaret Mitchell stała się projektem życia, szukał po prostu idealnej Scarlett. Szukał przez niemal dwa lata! Odrzucił Kate Hepburn, Bette Davis, Lanę Turner, wiele innych hollywoodzkich gwiazd, gwiazdek i gwiazdeczek. Paulette zapraszano na zdjęcia próbne aż dziewięciokrotnie. Długo była faworytką, chociaż producent sugerował jej trzymiesięczny kurs, podczas którego doskonaliłaby swój warsztat. Kto wie, może rzeczywiście zagrałaby Scarlett, gdyby brat Davida O. Selznicka nie przyprowadził na plan pewnej nieznanej nikomu Angielki, niejakiej Vivien Leigh.

Paulette została zapamiętana jako ta, która „prawie dostała rolę Scarlett”. Jej największym aktorskim osiągnięciem była kreacja w filmie wojennym _Bohaterki Pacyfiku,_ gdzie grała u boku Claudette Colbert i Veroniki Lake. Goddard otrzymała nawet nominację do Oscara, ale nie poszczęściło jej się. W 1958 roku zrezygnowała z życia Hollywood i z aktorstwa. Poślubiła niemieckiego pisarza, Ericha Marię Remarque’a i zamieszkała w Europie, stosunkowo blisko szwajcarskiej rezydencji Charliego. Do tego, jak Chaplin osiadł w Szwajcarii, dojdziemy niebawem.

CHARLIE, FBI I FATALNE ZAUROCZENIE

W 1943 roku aktorka Joan Barry wytoczyła Chaplinowi sprawę o ojcostwo. Wspierana przez samego J. Edgara Hoovera czuła się pewnie i opowiedziała całej Ameryce o swoim romansie z Charliem. Poznali się na początku lat 40. Płomienny romans szybko przerodził się w niezdrową obsesję. Nie, to nie Charlie oszalał, ale panna Barry! Chaplin zaczął wręcz obawiać się o swoje życie. Joan zjawiała się w jego domu z rewolwerem, włamywała się do sypialni albo tańczyła nago na trawniku. Według kobiety owocem intymnych spotkań z Chaplinem miała być córka. Podczas procesu prawnik Joan Barry zwrócił się do ławy przysięgłych: „Dotychczas nikt nie ukrócił rozwiązłości Chaplina. Dopiero wy możecie to zrobić”. Choć badania genetyczne (przez ludzi Hoovera podważone) wykluczyły ojcostwo Charliego, został on zmuszony do płacenia alimentów. Prasa skrupulatnie opisywała szczegóły procesu i wyrok, który był małym zwycięstwem szefa FBI, dla Chaplina natomiast wielką osobistą porażką. Zwłaszcza że w tym czasie znał już kobietę, którą pragnął poślubić. Chciał też oszczędzić ukochanej stresu związanego ze skandalem. Nie udało się. Związek został poddany próbie, ale postawa narzeczonej utwierdziła Chaplina w przekonaniu, że wreszcie znalazł kobietę swojego życia.

MIŁOŚĆ

Miłością życia Charliego Chaplina była Oona O’Neill, córka Eugene’a O’Neilla — wybitnego amerykańskiego dramaturga i zdobywcy literackiej nagrody Nobla, autora słynnej sztuki _The Iceman Cometh_.

Panna O’Neill nie była typową nastolatką wzdychającą do hollywoodzkich gwiazdorów. Miała klasę, inteligencję i wyjątkowy urok. Uczyła się w ekskluzywnych prywatnych placówkach. Dobrymi wynikami chciała imponować ojcu, praktycznie nieobecnemu w jej życiu, odkąd skończyła dwa lata, ale zawsze stawiającemu wysokie wymagania. Później zrodziła się w Oonie potrzeba buntu i, wbrew ojcowskim zaleceniom, postanowiła spróbować swoich sił w świecie filmu. Najpierw wyruszyła do Nowego Jorku. Podczas pobytu na Wschodnim Wybrzeżu otrzymywała długie listy od niejakiego Jerry’ego. Dziś nie jest żadną tajemnicą, że wielbicielem Oony był wtedy J.D. (Jerome David) Salinger, znany jako autor fenomenalnej powieści _Buszujący w zbożu._ Córka wybitnego dramaturga miała być jego pierwszą miłością. Niespełnioną.

Oona została przedstawiona Charliemu, gdy ten poszukiwał odtwórczyni głównej roli do swojej nowej produkcji. Film nigdy nie powstał, ale pojawienie się panny O’Neill zapoczątkowało nowy, szczęśliwy rozdział w życiu artysty. W swojej autobiografii Charlie opisał pierwsze spotkanie z przyszłą żoną jako „najszczęśliwsze wydarzenie w życiu”.

Czwarta pani Chaplin była młodsza od Charliego o 36 lat. Jej ojciec zdecydowanie sprzeciwiał się związkowi młodej dziewczyny z trzykrotnym rozwodnikiem i skandalistą. Pomimo tej dezaprobaty oraz krytyki ze strony prasy, Oona poślubiła Charliego w czerwcu 1943 roku. Miała wówczas zaledwie osiemnaście lat. Para doczekała się ośmiorga dzieci: Geraldine (najstarsza córka Chaplinów zagrała swoją babkę Hannę w filmie biograficznym _Chaplin_ z 1992, w reżyserii Richarda Attenborough), Michaela, Josephine, Victorii, Eugene’a (który imię otrzymał na cześć dziadka), Jane, Annette i Christophera.

Córki i synowie wspominali, że rodzice zawsze byli razem, niezwykle zżyci. Stworzyli swój własny dwuosobowy świat, do którego nikt nie miał wstępu. Choć dzieci pary zazwyczaj pięknie mówią o relacji Oony i Charliego, podkreślając wyjątkowość ich więzi, zwracają też uwagę na niedostępność rodziców — zajętych wyłącznie sobą.

Małżeństwo z Chaplinem nie było łatwe, ale wydawało się szczęśliwe. Para przetrwała trwającą na przełomie lat 40. i 50. polityczną i medialną nagonkę. To całe zamieszanie sprawiło, że całkiem przyjemny film _Światła Rampy_, którego premiera miała miejsce w 1952, przeszedł prawie bez echa i dopiero wiele lat później zaczęto się nim zachwycać. Dla Chaplina było to wielkie rozczarowanie. Umęczeni nagłaśnianym przed prasę skandalem wykreowanym przez Hoovera w celu pogrążenia Charliego, przerażeni trwającym w czasach maccartyzmu „polowaniem na czarownice”, Charlie i Oona zaczęli myśleć o wyjeździe do Europy. Przynajmniej na jakiś czas. W końcu wyjechali. Szef FBI nie mógł zmarnować takiej okazji. Charlie został wyrzucony z Ameryki i publicznie ogłoszony wrogiem amerykańskich wartości. Wspierająca go Oona zrzekła się obywatelstwa. W 1953 roku zamieszkali w malowniczym Vevey nad Jeziorem Genewskim w Szwajcarii. Do Stanów Zjednoczonych przyjechali dopiero w kwietniu 1972, gdy Amerykańska Akademia Filmowa postanowiła wręczyć Charliemu honorowego Oscara. Po kilku dniach Chaplinowie wrócili do Vevey.

W swojej autobiografii Charlie napisał: „Odkąd żyję z Ooną, głębia i piękno jej charakteru olśniewają mnie nieustannie”. To wzruszające wyznanie. Na swoje szczęście Chaplin nie stał się cynikiem wątpiącym w miłość.

„Gdybym poznał Oonę wcześniej, nigdy nie miałbym problemów z kobietami” — wyznał.

Oona była dla Charliego towarzyszką, przyjaciółką i radością aż do dnia jego śmierci, 25 grudnia 1977 roku. Nigdy nie przestała go opłakiwać. W ostatnich latach życia zbyt często zaglądała do kieliszka i cierpiała na depresję. Zmarła na raka trzustki 27 września 1991 roku.

Stan Laurel (kolega Charliego z zespołu Freda Karno) powiedział, że od czasów Hetty Kelly, Charlie szukał „księżniczki z bajki”. W Mildred, Lillicie i Paulette dostrzegł coś, co przypominało mu pierwszą miłość. Jednak to dopiero w Oonie znalazł swoją wymarzoną księżniczkę. „Żyli razem długo i cholernie szczęśliwie. Myślę, że to jedna z najpiękniejszych historii miłosnych” — stwierdził Stan Laurel. I tak to zostawmy.