Potężna wichura - ebook

Roz­dział 1

Kon­te­ne­ro­wiec Sea Dra­gon, Atlan­tyk

Wy­cho­dzi z kon­te­nera przez spryt­nie ukryty właz, za­do­wo­lona, że nie za­blo­ko­wał go inny po­jem­nik. To jed­nak zgodne z pla­nem – tym ra­zem do­trzy­mali słowa. Jest noc, świsz­czy wiatr, ale deszcz i mrok dzia­łają na jej ko­rzyść. Ża­den czło­nek za­łogi nie zo­stał na po­kła­dzie, ma więc dość czasu na zlo­ka­li­zo­wa­nie dru­giego kon­te­nera i zła­pa­nie dwóch srok za ogon. Poza tym, że za­płacą jej za to, co ma zro­bić, zbliży się do swo­jego na­stęp­nego celu, a wła­dze nie do­wie­dzą się, że opu­ściła Chiny.

Na statku jest po­nad pięć ty­sięcy kon­te­ne­rów, ale je­śli do­stała pra­wi­dłowe in­for­ma­cje, to sta­lowa puszka, któ­rej szuka, po­winna znaj­do­wać się na sa­mym przo­dzie, na le­wej bur­cie.

Sta­tek to wie­kowy kon­te­ne­ro­wiec, a ona się za­sta­na­wia, czy na­prawdę ma po­zwo­le­nie na pły­wa­nie. Rdza i dźwięki zdra­dzają, że sta­ru­szek ma swoje lata.

Deszcz chłosz­cze ją po twa­rzy, musi ba­lan­so­wać w takt po­tęż­nych fal, które bu­jają jed­nostką z jed­nej strony na drugą. Grzy­wacz ude­rza w bok statku i mo­czy ją od stóp do głów. Chwyta się dra­binki i trzyma mocno, aż kon­te­ne­ro­wiec za­czyna znów prze­chy­lać się na prawą burtę. Ma w ustach słoną wodę i czuje się bar­dziej żywa niż przez ostat­nie ty­go­dnie. Serce bije jej ra­do­śnie, a ad­re­na­lina kipi w ciele. No ale z dru­giej strony mo­głaby za­miast tego le­żeć na plaży i są­czyć mo­jito.

Dla­czego ja to ro­bię?

Wie dla­czego. Dla pie­nię­dzy. Z obo­wiązku. Bo za­bi­ja­nie to je­dyna rzecz, którą po­trafi i w któ­rej jest wy­jąt­kowo do­bra. Kiedy przyj­mo­wała zle­ce­nie, wy­da­wało się pro­ste, ale to było przed sztor­mem.

Ciało czuje, że sie­działa za­mknięta w li­czą­cym pięć me­trów kwa­dra­to­wych po­miesz­cze­niu – schu­dła i utra­ciła siłę w mię­śniach. Idzie jak pi­jana i po­suwa się do przodu, cze­pia­jąc się słup­ków, które są roz­sta­wione co pięć me­trów, aż wresz­cie za­uważa nu­mer kon­te­nera na sa­mej gó­rze.

Prze­klina, kiedy staje so­bie sprawę, że musi się tam wspiąć. Tego nie było w pla­nach. Po­pra­wia sa­szetkę, którą ma na ra­mie­niu, i czeka dwie se­kundy, żeby wy­ko­rzy­stać ko­ły­sa­nie. To by­łaby praw­dziwa iro­nia, gdyby te­raz spa­dła i się za­biła.

Jej cel znaj­duje się o cztery kon­te­nery wy­żej. Z po­wodu sztormu i ko­ły­sa­nia bę­dzie po­trze­bo­wała paru mi­nut, żeby się tam do­stać. Kiedy wresz­cie do­ciera na górę, kilka razy nie­mal tra­cąc chwyt, nie ma na­wet od­wagi od­dy­chać. Wspi­na­czka to jedno, ale zej­ście to już zu­peł­nie inna hi­sto­ria.

Za­uważa otwory wen­ty­la­cyjne w kon­te­ne­rze, a kiedy pró­buje zaj­rzeć przez je­den z nich do środka, czuje za­pach potu, na­dziei i stra­chu.

Wyj­muje mocną, szczelną ta­śmę i za­czyna od pierw­szego otworu. Pra­cuje do­kład­nie, pil­nu­jąc, żeby nie prze­oczyć choćby szpary. Sły­szy głosy. Być może ktoś w kon­te­ne­rze zro­zu­miał, co się dzieje, ale to nie ma zna­cze­nia. Ło­mot fal i wia­tru tłumi wo­ła­nia.

Po pierw­szym otwo­rze prze­cho­dzi do na­stęp­nego. Ta sama pro­ce­dura – i za kilka go­dzin wszy­scy będą mar­twi. Trudno od­dy­chać bez tlenu.

Po­wrót do wła­snego kon­te­nera jest mo­zolny, a gdy wcho­dzi przez ukrytą klapę do kry­jówki, ła­mie pa­zno­kieć. W środku się prze­biera i wie­sza mo­kre ubra­nie do wy­schnię­cia. Na­stęp­nej nocy musi znów wspiąć się w to samo miej­sce, żeby zdjąć ta­śmę.

Roz­ciąga się i wy­ko­nuje te same ćwi­cze­nia jogi, które robi co­dzien­nie, ale na tym statku ćwi­czy dwa razy, żeby nie zwa­rio­wać. Sie­dze­nie ca­łymi ty­go­dniami w za­mknię­ciu na frach­towcu, na­wet je­śli ma się ma­te­rac i pu­chową koł­drę, to ćwi­cze­nie cier­pli­wo­ści, a cier­pli­wość jest klu­czem do prze­trwa­nia.

Za dwa dni ran­kiem sta­tek do­pły­nie do miej­sca prze­zna­cze­nia – portu w Aga­di­rze. Ona już wie, co się tam bę­dzie działo. Kiedy ma­ro­kań­skie służby celne tego sa­mego ranka znajdą kon­te­ner za­wie­ra­jący dwa­dzie­ścia ciał ko­biet, ka­pi­tan, An­glik De­rek Smith, zu­peł­nie zwy­czajny czło­wiek, wbrew swo­jej woli sta­nie się naj­bar­dziej zna­nym ma­ry­na­rzem w Eu­ro­pie.

Wła­dze ni­gdy się nie do­wie­dzą, że wszyst­kie zmarły po to, żeby uci­szyć jedną z nich. Nie wia­domo, co ta­kiego zro­biła ta dziew­czyna, żeby inne mu­siały po­dzie­lić ten strasz­liwy los, ale to w pew­nym sen­sie obo­jętne. Przy­naj­mniej nie będą mu­siały zno­sić cier­pie­nia. Cier­pie­nia, o któ­rym ona wie wszystko.

Ich ro­dziny za­pła­ciły na­wet po trzy­dzie­ści ty­sięcy ame­ry­kań­skich do­la­rów, żeby za­pew­nić córce lep­sze ży­cie w Eu­ro­pie i żeby kie­dyś mo­gła utrzy­my­wać ro­dzinę w oj­czy­stych Chi­nach. To tak zwane ży­cie miało jed­nak skła­dać się je­dy­nie z nie­skoń­cze­nie dłu­gich dni w nie­le­gal­nych bur­de­lach, w któ­rych za­trud­nie­nie bar­dzo od­biega od obo­wiąz­ków opie­kunki do dzieci. Sta­no­wi­sko pracy w sek­to­rze usłu­go­wym wy­maga pa­pie­rów, a te są zde­cy­do­wa­nie zbyt dro­gie i nie­bez­pieczne do zdo­by­cia. Roz­wią­za­niem jest od­pra­co­wa­nie długu w domu uciech.

Po kilku ty­go­dniach do­cho­dzą cią­gle nowe długi, ale wtedy więk­szość ko­biet już znie­czula się nar­ko­ty­kami, na które też mu­szą za­ro­bić. Fa­sadę utrzy­muje się za po­mocą wy­sy­ła­nych przez or­ga­ni­za­cję do ro­dzin zdjęć szczę­śli­wej córki lub sio­stry, która wie­dzie cu­do­wne ży­cie w wol­nym kraju.

Ma­ro­kań­ska po­li­cja bę­dzie ro­bić, co w jej mocy, by roz­wi­kłać tę za­gadkę, ale od­kryją tylko, że trans­port za­mó­wiła ja­kaś fik­cyjna spółka z Peru, a wszyst­kie pa­piery pro­wa­dzą w ślepe uliczki. Funk­cjo­na­riu­sze skon­tak­tują się z ko­le­gami z Hong­kongu, ale ci nie są szcze­gól­nie za­in­te­re­so­wani wy­ko­ny­wa­niem po­rząd­nej po­li­cyj­nej ro­boty, która jest rów­nie nie­bez­pieczna co nie­opła­calna. Gdyby chcieli, mo­gliby po­in­for­mo­wać Ma­ro­kań­czy­ków, że prze­myt lu­dzi jest moż­liwy dzięki temu, że część kon­te­ne­rów po pro­stu nie jest ska­no­wana ka­me­rami ter­mo­wi­zyj­nymi, ale tego nie zro­bią, a Hong­kong opusz­czą wkrótce ko­lejne trans­porty, bo zde­spe­ro­wa­nych lu­dzi, któ­rzy chcą się wy­do­stać z Chin, zde­cy­do­wa­nie nie bra­kuje.

Kiedy prawda wyj­dzie na jaw, bę­dzie już za późno. Wstyd jest sku­tecz­nym kne­blem.

Przy­bywa sta­tek za­ła­do­wany… na­dzieją.

Dwa dni póź­niej wy­cho­dzi ze swo­jego wię­zie­nia przez ukryty właz. Otwiera główny za­mek kon­te­nera i od­chyla skrzy­piące drzwi. Ka­wa­saki, które jest jej naj­ulu­bień­szą wła­sno­ścią, cały czas jej to­wa­rzy­szyło i nie chce zo­sta­wiać mo­toru. Czuje, że w na­stęp­nym miej­scu bę­dzie długo. Być może na­zbyt długo, chce więc mieć moż­li­wość wy­je­cha­nia wtedy, gdy naj­dzie ją na to ochota.

Rzuca ostat­nie spoj­rze­nie stat­kowi, który przez kilka ubie­głych ty­go­dni był jej do­mem. Dwa­dzie­ścia osób. Ni­gdy wcze­śniej nie za­biła aż tylu lu­dzi jed­no­cze­śnie i gdzieś w głę­boko ukry­tym miej­scu jej du­szy od­zywa się su­mie­nie. Otrząsa się z tego. Wie, że jest znie­czu­lona, i czę­sto czuje się jak ma­szyna.

Mimo że płacą jej bar­dzo do­brze, to i tak za mało jak na to, co robi. Nie bę­dzie jed­nak już długo da­wać się tak wy­ko­rzy­sty­wać. Jest jak larwa, która wkrótce się prze­po­czwa­rzy i prze­mieni w mo­tyla. Wszy­scy lu­dzie prze­cho­dzą w ży­ciu przez pewne sta­dia, a ona, cho­ciaż jest dość młoda, ma starą du­szę. Ży­cie wy­daje się wiecz­no­ścią i wkrótce na­dej­dzie pora, by za­jąć się sobą.

Nie ma mowy o la­ta­niu, nie chce być wi­dziana na ja­kim­kol­wiek lot­ni­sku, cho­ciaż po­siada kilka fał­szy­wych pasz­por­tów, które nie wzbu­dzi­łyby żad­nych po­dej­rzeń.

Je­dzie ka­wa­saki z le­wymi ta­bli­cami re­je­stra­cyj­nymi do na­stęp­nego środka trans­portu – por­tu­gal­skiego promu, który za­wie­zie ją do Por­tu­ga­lii. Stąd po­je­dzie do Ar­landy, zo­stawi po­jazd na dłu­go­ter­mi­no­wym par­kingu i roz­pocz­nie na­stępne zle­ce­nie.

Alex Storm.Roz­dział 2

Får­dala, Ty­resö

Je­stem mor­der­czy­nią…

Jes­sica prze­ciąga się, żeby ze­brać my­śli i od­pę­dzić wy­rzuty su­mie­nia, ale wy­cho­dzi jej to śred­nio. Tak jakby prze­la­ty­wał przez nią gry­zący wiatr, by przy­po­mi­nać jej o bu­rzy, pod­czas któ­rej do­pu­ściła się tej po­twor­no­ści.

Za­kłada opa­skę na włosy za uszy, a Sus­sie leży na pod­ło­dze i bawi się z tro­jacz­kami.

Kiedy Alex jest w domu, robi oczy­wi­ście to, co do niego na­leży, ale to nie za dnia jest trudno. Alex nor­mal­nie pra­cuje, a w nocy za­wsze któ­raś z tro­jacz­ków nie śpi. Jes­sica nie wie, co by zro­biła bez Sus­sie. Jest jej naj­star­szą i naj­lep­szą przy­ja­ciółką. Tą, która ni­gdy nie za­wie­dzie, wszystko jedno, co się dzieje, i cho­ciaż wy­daje się tro­chę dziwna – jest zu­peł­nie stuk­nięta na punk­cie swo­ich krysz­ta­łów i co­raz to no­wych teo­rii spi­sko­wych o ilu­mi­na­tach – to ma wiel­kie serce. Za­wsze bę­dzie naj­bliż­szą przy­ja­ciółką Jes­siki.

Sa­lon za­czyna na­bie­rać kształ­tów, ale Jes­sica cią­gle nie jest za­do­wo­lona. Są tu sto­no­wane, przy­tulne ko­lory i mnó­stwo ko­ców na ka­na­pie. Wzo­ro­wała się na stylu ame­ry­kań­skim, chce uni­kać wszyst­kiego, co no­wo­cze­sne i nudne. Prze­by­wa­nie tu­taj po­winno być miłe i przy­jemne. Chcia­łaby zro­bić wię­cej, ale to miej­sce jest ra­czej przy­stan­kiem na dro­dze, za­nim znajdą dom ma­rzeń. Jes­sica robi więc wszystko jakby na pół gwizdka.

– Sus­sie, czas kłaść je do łó­żek.

– Nie ma pro­blemu, po­ło­żymy je z Alek­sem, że­byś miała tro­chę czasu dla sie­bie.

Jes­sica się śmieje, wy­cho­dzi na we­randę i pa­trzy w górę na czarne, bez­gwiezdne niebo. Obej­muje się ra­mio­nami. Jest zimno i wil­gotno, a ona nie ma w tej chwili siły na słu­cha­nie dzie­cię­cych wrza­sków. Tej nocy nie zmru­żyła oka. Alex przy­szedł do domu spóź­niony, po­wie­dział, że pra­co­wał po go­dzi­nach, bo była in­wen­ta­ry­za­cja. Kła­mał. Ona po pro­stu to wie.

Jest już zmę­czona tymi wszyst­kimi oszu­stwami. Ale nie po­winna być dla niego zbyt su­rowa, sama ma swoje ta­jem­nice, a jedna z nich jest naj­gor­sza w ca­łym jej ży­ciu.

Za­mor­do­wa­łam czło­wieka…

Każ­dego dnia w snach stoi tam i po­dej­muje tę samą de­cy­zję. Ko­cha Aleksa jak sza­lona, ale on wy­daje się tego nie poj­mo­wać. Zro­biła coś nie­wy­ba­czal­nego dla niego i dzieci, choć przede wszyst­kim chyba dla sie­bie.

Nie li­cząc tego, co sama upra­wia, ogród za do­mem to pro­jekt Aleksa, a ści­ślej mó­wiąc – to Alex za niego od­po­wiada. Tyle że nie bar­dzo so­bie z tym ra­dzi. Je­śli ona robi wszystko na pół gwizdka, to on tylko na jedną dzie­siątą. Woli mu nie bra­kuje, ale nie ma moż­li­wo­ści. Ga­raż na­leży do niego i obie­cał go prze­ma­lo­wać, udało mu się jed­nak skoń­czyć tylko je­den, krót­szy bok.

W krza­kach coś sze­le­ści i Jes­sica sztyw­nieje. Za­miera, gdy spod krzewu wy­cho­dzi bor­suk. Wpa­trują się w sie­bie do chwili, aż udaje jej się ru­szyć ręką, co pło­szy zwie­rzę, które szybko ucieka.

A więc to ten drań zżera wszystko, co udaje jej się wy­ho­do­wać. Wy­ko­pał ce­bulki kwia­tów, które wio­sną miały wpro­wa­dzić do ogrodu ko­lory. Alex po­wi­nien się tym za­jąć.

My­śli o mężu psują jej hu­mor. Chce wie­dzieć, ile pie­nię­dzy leży w ga­rażu, nie wie­rzy Alek­sowi, że nie wie, ile upchał na pod­da­szu.

Jes­sica idzie do ga­rażu, nie od­wra­ca­jąc wzroku od krza­ków. Do bor­su­ków od­nosi się pewna za­sada, którą prze­ka­zał jej dzia­dek: je­śli wi­dzisz jed­nego, trzy­maj się z dala, je­śli wi­dzisz kilka, ucie­kaj. A może cho­dziło o dziki? Nie pa­mięta już do­kład­nie. Bra­kuje jej dziadka. Za­wsze mo­gła na niego li­czyć. Był jej opoką i ni­gdy nie miał ta­jem­nic.

Wcho­dzi do ja­skini Aleksa i za­pala świa­tło. Na jed­nej ze ścian wi­szą łuki, a na bla­cie stoi mo­del sa­mo­lotu obok mo­delu ło­dzi pod­wod­nej, przy któ­rej dłu­bie jej mąż. Przy­cho­dzi tu za­wsze, kiedy ma ja­kiś pro­blem. Jes­sica za­uważa pod sto­łem trzy stare pu­dełka po lo­dach, które pró­bo­wał ukryć za pusz­kami farb.

Co za idiota! A po­tem na­rzeka, że przy­było mu parę kilo i nie ma po­ję­cia dla­czego.

Jes­sica wy­ciąga dra­binę i roz­sta­wia ją pod klapą wio­dącą na pod­da­sze. Oce­nia, że Alex ma tam co naj­mniej sto ty­sięcy. Ja­kiś czas temu zna­la­zła pod ro­bo­czym sto­łem ścinki pa­pieru, które oka­zały się ka­wał­kami pięć­set­ko­ro­no­wych bank­no­tów. Od tego wspo­mnie­nia czuje nie­smak w ustach.

Alex coś w ga­rażu ukrywa. Jes­sica to czuje. A jest tu tylko jedno miej­sce, gdzie można co­kol­wiek scho­wać.

Pró­buje pod­nieść klapę, ale jest ciężka. Wcho­dzi sto­pień wy­żej, na­ci­ska moc­niej i przez szcze­linę prze­do­staje się słabe czer­wone świa­tło.

– Co, do ch…

Gdy tylko uchy­liła nieco klapę, tuż przed jej oczami przez szcze­linę prze­ci­ska się pie­przony wąż! W ży­ciu nie wi­działa więk­szego.

Lą­duje na pod­ło­dze i od razu za­czyna się wić. Jest ja­sno­brą­zowy z czar­nym wzor­kiem. Kiedy pod­nosi głowę w stronę pierw­szego szcze­bla dra­biny i na nią pa­trzy, Jes­sica za­czyna gło­śno krzy­czeć i tu­pać no­gami. Serce pró­buje wy­sko­czyć jej z piersi, ale bez­sku­tecz­nie. Trudno jej od­dy­chać. Pa­jąki to jedno, ale cho­lerne węże to coś znacz­nie gor­szego.

Znów wrzesz­czy, a kiedy gad zbliża się do dru­giego stop­nia, Jes­sica pró­buje go kop­nąć.

– Spie­przaj stąd!

Tra­fia zwie­rzę w głowę i czuje obrzy­dze­nie. Ga­dzina wy­suwa ję­zyk i na nią sy­czy.

– Alex! Chodź tu, do cho­lery!

Otwie­rają się drzwi i do środka wpada jej mąż ra­zem z Sus­sie.

– Co się dzieje? – pyta.

– Za­bie­raj to by­dlę!

Alex pod­cho­dzi do węża, po­chyla się i go pod­nosi.

– Wy­lu­zuj, to tylko Oleg.

Wąż owija się wo­kół ra­mie­nia jej męża i wspina mu się na barki. Wciąż wpa­tru­jąc się w Jes­sicę.

– Oleg? Cał­kiem ci od­biło? Wy­rzuć go!

– No nie, nie mogę.

Alex ochrzcił węża po gang­ste­rze Olegu, który cią­gle psuł mu szyki. Jego zda­niem przy­po­mi­nał z wy­glądu gada.

– A wła­śnie że mo­żesz! – Jes­sica mocno trzyma się dra­biny, wcho­dzi jesz­cze wy­żej i musi się schy­lić, żeby nie ude­rzyć głową w dach.

– Boże, jaki śliczny – mówi Sus­sie i bie­rze węża od Aleksa. – Za­wsze ma­rzy­łam o boa. Chodź do ma­musi.

Sus­sie ca­łuje go w pysk, a Jes­sica czuje, jak ciarki z pręd­ko­ścią wy­ści­gówki bie­gną jej po ple­cach. W górę i w dół. Tam i z po­wro­tem.

– Chodź, ko­cha­nie. – Alex wy­ciąga rękę, ale ona po­trząsa głową i ją od­py­cha.

– Mało nie umar­łam. Po jaką cho­lerę trzy­masz węża na pod­da­szu? Zwa­rio­wa­łeś?

Czuje, jak wali jej serce.

– Ła­pie szczury i my­szy. Pil­nuje pie­nię­dzy.

– Ja­kich pie­nię­dzy? – pyta Sus­sie, a Alex wy­gląda, jakby ża­ło­wał, że nie ugryzł się w ję­zyk.

– Mo­ich oszczęd­no­ści.

Alex pa­trzy na Jes­sicę sze­roko otwar­tymi oczami, tak jakby to była jej wina, że Sus­sie do­wie­działa się o skrytce.

– Pie­przyć to – de­ner­wuje się Jes­sica, wciąż wpa­tru­jąc się w męża. – Mia­łeś tu węża i nic mi nie po­wie­dzia­łeś.

– Za­po­mnia­łem…

– Za­po­mnia­łeś? – Jes­sica pró­buje kop­nąć męża, ale o mało nie pusz­cza dra­biny.

– Za­po­mniał – mówi Sus­sie, wzno­sząc oczy do nieba.

– Tak, za­po­mnia­łem. Czy tu jest ja­kieś echo? – Alex ciężko wzdy­cha.

– Wiesz co, na twoim miej­scu bym tak nie py­sko­wała. Mo­głam umrzeć, do cho­lery!

– A wie­cie, że uro­dzi­łam się w znaku węża? – pyta Sus­sie. – Sym­bo­li­zuje siłę ży­ciową i zdro­wie­nie, poza tym za­po­wiada zmiany w ży­ciu czy coś ta­kiego. Jes­sica, przej­dziesz prze­mianę.

– Boże je­dyny, Sus­sie. Wiesz, że cię ko­cham, ale mo­gła­byś się za­mknąć.

– Zga­dzam się – mówi Alex i kiedy tylko za­uważa spoj­rze­nie Jes­siki, na­tych­miast tego ża­łuje. Ona nic nie mówi, ale ostrzega go unie­sio­nym pal­cem.

– Chodź, przy­stoj­niaku, pój­dziemy do domku i po­pie­ścimy się tro­szeczkę – mówi Sus­sie.

– Za­po­mnij, w ży­ciu nie wej­dzie do mo­jego domu. A kto zaj­muje się tro­jacz­kami? – pyta Jes­sica, pa­trząc wy­zy­wa­jąco na Aleksa i Sus­sie.

– Ja – od­po­wiada przy­ja­ciółka. – Ale śpią, więc wy­czi­luj, ma­leńka.

Kiwa głową na boki i pró­buje uda­wać upartą na­sto­latkę.

– You had one job – na­rzeka Jes­sica. – Po­waż­nie, Sus­sie, nie mo­żesz ich tak po pro­stu zo­sta­wiać, na­wet je­śli śpią.

– Co prawda, to prawda. Prze­pra­szam, już lecę – mówi, ale nie ru­sza się z miej­sca. Alex od­biera od niej węża, a Jes­sica wtyka głowę na pod­da­sze. Mija kilka se­kund, za­nim jej oczy przy­zwy­czają się do czer­wo­nego świa­tła do­cho­dzą­cego z pro­mien­nika. Po­tem za­uważa mnó­stwo pie­nię­dzy le­żą­cych w ści­śnię­tych gum­kami pli­kach. Jesz­cze ni­gdy nie wi­działa tyle go­tówki. Musi tam być co naj­mniej mi­lion. Skąd, do cho­lery, jej mąż zdo­był taką kasę? Ra­czej nie dzięki sta­no­wi­sku kie­row­nika zmiany. Chyba że kroi firmę, w któ­rej pra­cuje.

Pa­trzy na Aleksa, który od­ga­duje jej my­śli.

– Sorka… – mówi jak pię­cio­la­tek. Jes­sica ma ochotę kop­nąć go w twarz, ale od­pusz­cza, przy­naj­mniej na ra­zie. Tak strasz­nie ją za­wiódł. Cały czas kła­mał.

– Sus­sie, le­piej już idź.

– Mogę za­brać ze sobą węża.

Sus­sie wy­ciąga ręce w stronę Aleksa, który od­wraca się do niej bo­kiem.

– Nic z tego.

Męż­czy­zna wkłada gada do le­żą­cego przy stole wiel­kiego kar­tonu.

Jes­sica staje po dru­giej stro­nie stołu.

– Alex, mu­simy po­roz­ma­wiać. W tej chwili!Roz­dział 3

Ma­tilda In­ter­na­tio­nal Ho­spi­tal, Hong­kong

Pe­ter sie­dzi przy umie­ra­ją­cej sta­rej ko­bie­cie oto­czo­nej per­so­ne­lem me­dycz­nym w naj­lep­szym szpi­talu w Hong­kongu. Nie­na­wi­dzi szpi­tali. Je­śli ktoś tam lą­duje, to wia­domo, że coś jest nie tak i można nie wyjść stam­tąd ży­wym. Nikt nie chce się tam zna­leźć, a cho­ciaż stara ko­bieta ma zdję­cie ojca Pe­tera, po­kój jest tak bez­oso­bowy, jak tylko się da. Ściany są nie­mal nie­zau­wa­żal­nie zie­lon­kawe, pod­łoga z li­no­leum bije na­to­miast po oczach zie­le­nią przy­po­mi­na­jącą skórkę awo­kado. Na­wet za­pach – choć nie­mal nie­wy­czu­walny, to jed­nak obecny – mówi o tym, jak ła­two zmyć cho­robę oraz śmierć i wto­czyć do środka ko­lej­nego pa­cjenta.

Jego azja­tycka część czuje sza­cu­nek i cześć dla star­szych, zwłasz­cza je­śli mowa o krew­nych. Ta za­chod­nia część my­śli bar­dziej trzeźwo. Bab­cia od strony ojca od­gry­wała w jego ży­ciu bar­dzo nie­wielką rolę i w su­mie Pe­ter nie wie, czy po­wi­nien czuć smu­tek albo tę­sk­notę.

Zdaje so­bie sprawę, że ta stara ko­bieta, która nie­dawno skoń­czyła dzie­więć­dzie­siąt sie­dem lat, po­cho­dzi cał­kiem do­słow­nie z in­nej rze­czy­wi­sto­ści. Uro­dziła się, za­nim świat za­pło­nął, za­nim sza­lo­nemu Mao udało się znisz­czyć dumne Chiny i za­mie­nić je w per­wer­syjną mie­szankę po­dejrz­li­wo­ści, głodu i śmierci. Tak na­prawdę babka była po­dróż­niczką w cza­sie, a ostatni przy­sta­nek tej po­dróży zbli­żał się bar­dzo szybko.

Ani ona, ani jego matka nie zaj­mo­wały w ży­ciu Pe­tera ja­kie­goś istot­nego miej­sca, za wszyst­kich de­cy­do­wali za­wsze dzia­dek i oj­ciec. Tak jakby męż­czyźni ży­jący przed nim uwa­żali prze­moc nie tylko za zło ko­nie­czne w nie­go­ścin­nym świe­cie, w któ­rym trzeba było wal­czyć o prze­trwa­nie, ale rów­nież za nie­złe roz­wią­za­nie wielu róż­nych pro­ble­mów.

Pe­tera za­częła zże­rać cie­ka­wość, kiedy obej­rzał do­ku­ment, w któ­rym ktoś twier­dził, że dzie­sięć pro­cent wszyst­kich męż­czyzn ma uszko­dze­nie mó­zgu po­wo­du­jące brak em­pa­tii. O ile do­brze pa­mięta, cho­dziło o płat przed­czo­łowy.

Czy­tał o tym tro­chę, a przy ja­kiejś wi­zy­cie u le­ka­rza za­py­tał, ja­kie ba­da­nie może stwier­dzić taki de­fekt. Prze­ra­żała go myśl, że kie­ruje nim coś in­nego niż ra­cjo­na­lne kal­ku­la­cje. Skan, któ­remu się pod­dał, nie wy­ka­zał żad­nych ano­ma­lii, ale po­nie­waż nie ma pew­no­ści, czy ta­kie rze­czy nie są dzie­dziczne, Pe­ter nie mógł z pew­no­ścią stwier­dzić, jak to było z jego przod­kami.

Wie­kowa ko­bieta się bu­dzi, a kiedy pie­lę­gniarki koń­czą swoją ro­botę i zo­sta­wiają ich sa­mych w po­koju, jakby tro­chę się oży­wia.

– Pró­bo­wa­łam ostrzec two­jego ojca, że je­śli ożeni się z gui-zi­liu, skoń­czy się to nie­szczę­ściem, ale to nic nie dało. Gdy­bym była prze­sądna, mo­gła­bym przy­siąc, że go za­cza­ro­wała. Twój oj­ciec był dum­nym czło­wie­kiem, ale bra­ko­wało mu two­jego chłodu. Zbyt czę­sto roz­wią­zy­wał pro­blemy, po­słu­gu­jąc się prze­mocą. Osła­bi­li­śmy się wo­bec in­nych or­ga­ni­za­cji. Ale ty je­steś mą­drzej­szy, bę­dziesz w sta­nie ode­brać to, co utra­cił twój oj­ciec.

Wy­si­łek wy­raź­nie po­zba­wił ją sił, znów za­pa­dła się w białe po­duszki.

To zu­peł­nie zwy­czajne szpi­talne łóżko, ale ko­bieta w ca­łej tej bieli przy­po­mina pi­sklę. Pe­ter nie ma nic do po­wie­dze­nia. Może po­wi­nien się wy­si­lić, by ją przy­tu­lić albo wy­du­sić z sie­bie kilka słów po­cie­sze­nia, ale po co – bab­cia i tak wkrótce odej­dzie. Wie, że ta ko­bieta nie­na­wi­dzi matki Aleksa bar­dziej niż ko­go­kol­wiek in­nego i bę­dzie tak też w go­dzi­nie jej śmierci.

Jego babka znów otwiera oczy, w spoj­rze­niu ma te­raz żar. Pod­nosi się po­woli i wska­zuje, żeby pod­szedł bli­żej, cho­ciaż są w po­koju sami. Pe­ter po­słusz­nie się nad nią po­chyla, a ona chwyta go za klapę ma­ry­narki.

– Pew­nie wiesz, że ta wredna kurwa znik­nęła nie tylko z moim wnu­kiem?

Mówi da­lej do­piero, kiedy Pe­ter kiwa głową.

– Nie wiem do­kład­nie, o co cho­dzi, ale ukra­dła pe­wien do­wód zwią­zany z ta­jem­nicą, która we­dług two­jego dziadka miała nas wszyst­kich chro­nić. W nie­wła­ści­wych rę­kach może gro­zić ca­łej ro­dzi­nie śmier­cią.

Roz­gląda się wo­kół, po czym jesz­cze bar­dziej ści­sza głos i mówi:

– Ani ty, ani twoje przy­szłe dzieci, ani cała or­ga­ni­za­cja nie bę­dzie­cie bez­pieczni, do­póki nie od­zy­skasz tego do­ku­mentu. Obie­caj mi, że znaj­dziesz tę prze­klętą ko­bietę i od­bie­rzesz to, co na­sze.

Od­dy­cha z wiel­kim wy­sił­kiem i kaszle, za­sła­nia­jąc usta grzbie­tem dłoni, ale wciąż wpa­truje się w Pe­tera.

Ten za­sta­na­wia się, co to za ta­jem­nica i jak po tych wszyst­kich la­tach mo­głaby na­dal go chro­nić albo mu za­gra­żać. A po­nie­waż rze­czy­wi­ście ma za­miar zro­bić to, o co prosi go ko­bieta, zmu­sza się do po­wie­dze­nia:

– Tak, bab­ciu, obie­cuję.

Sta­ruszka znów za­pada się mię­dzy po­duszki i wy­daje się nie­mal kur­czyć na oczach wnuka. Przez kilka mi­nut ciężko ła­pie po­wie­trze, a po­tem chyba za­sy­pia, bo jej od­dech staje się spo­koj­niej­szy. Na jej po­bruż­dżo­nej twa­rzy po­ja­wia się coś przy­po­mi­na­ją­cego de­li­katny uśmiech.

Pe­ter wciąż sie­dzi obok niej. Po mniej wię­cej dzie­się­ciu mi­nu­tach stara ko­bieta prze­staje od­dy­chać.

Trudno mu na­zwać wła­sne uczu­cia. Nie­wielu lu­dzi wie, kim jest, a te­raz, kiedy ona nie żyje, jest ich jesz­cze mniej.

Nie ma pew­no­ści, czy to do­brze, czy źle.Roz­dział 4

Får­dala, Ty­resö

Alex i Jes­sica leżą ci­cho w łóżku. Od­wró­cili się do sie­bie ple­cami, ale rów­nie do­brze mo­gliby być w od­dziel­nych po­ko­jach. On sły­szy, jak jej pierś unosi się i opada. Od­dech ko­biety, pach­nący wi­nem i czosn­kiem, za­lega mię­dzy nimi jak chmura.

Wła­śnie jej o wszyst­kim po­wie­dział: o Es­toń­czy­kach, o Olegu, z któ­rym wy­grał w karty i który po­tem oszu­kał go na dro­gim sa­mo­cho­dzie, a także o Ja­nu­sie, który mu gro­ził i na­wet pró­bo­wał go za­mor­do­wać, za­nim zo­stał za­strze­lony przez po­li­cję.

Alex obie­cał też, że z tym wszyst­kim już ko­niec, choć sam w to nie wie­rzył. Po­li­cja ni­gdy prze­cież nie zła­pała Olega, który był sze­fem es­toń­skiej or­ga­ni­za­cji. Nie wspo­mniał rów­nież o swoim bra­cie Pe­te­rze, który wcią­gnął go do triady. I o tym, że po­mógł za­ko­pać ciała, przez co stał się prze­stępcą pełną gębą. Jes­sica nie by­łaby w sta­nie tego wszyst­kiego wy­słu­chać, a co gor­sza – wy­rzu­ci­łaby go z domu. Zwłasz­cza gdyby po­wie­dział, skąd ma pie­nią­dze i że pro­wa­dzi w Älvsjö nie­le­galne ka­syno.

– Jes­sica?

Żona ma za­mknięte oczy i nie od­po­wiada, ale on wie, że ona nie śpi. Tak jakby już dała so­bie z nim spo­kój. Rów­nie do­brze mógłby mó­wić o no­wym mo­delu sa­mo­lotu, który ma zbu­do­wać. Spra­wia wra­że­nie, jakby na ni­czym jej nie za­le­żało, co jest jed­no­cze­śnie do­bre i nie­po­ko­jące.

Zo­stawi mnie…?

Alex skręca się w du­chu ze wstydu i od­dy­cha płytko. Gdyby wziął głę­boki od­dech, cały świat by się roz­padł – o ile jesz­cze do tego nie do­szło.

My­śli o swo­jej sio­strze Sa­rze, która za­szła w ciążę po gwał­cie. Ja­kim trzeba być po­pa­prań­cem, żeby zgwał­cić ko­bietę w śpiączce? Alex chciał się ze­mścić na tym zwy­rod­nialcu, ale nie miał czasu się tym za­jąć. Tak jakby nie­ustan­nie mu­siał roz­wią­zy­wać pro­blemy ge­ne­ro­wane przez in­nych.

Sara na szczę­ście nie wie, co się dzieje w świe­cie poza jej śpiącz­kową bańką. Alex uważa, że musi się tym za­jąć po­li­cja, ale ma też wra­że­nie, że po­wi­nien był chro­nić sio­strę. Wszy­scy wo­kół niego cier­pią, a on otula się po­czu­ciem winy jak płasz­czem.

Je­stem pie­przo­nym wi­ru­sem…

De­cy­zje, które po­dej­muje, koń­czą się ka­ta­stro­fal­nie dla wszyst­kich, któ­rzy mają tego pe­cha, że go ko­chają. Trzeba wresz­cie z tym skoń­czyć. Pra­gnie zo­stać ta­kim czło­wie­kiem, ja­kiego wszy­scy chcą w nim wi­dzieć. I tak bę­dzie. Taki wła­śnie się sta­nie.

– Ko­cham cię – szep­cze, od­wra­ca­jąc się. Leży bli­sko jej karku, kła­dzie dłoń na jej ra­mie­niu.

– Sły­szysz, ko­cham cię bar­dziej niż ko­go­kol­wiek in­nego na świe­cie. Jes­sica?

Po­trząsa jej ra­mie­niem. Chce wie­dzieć, co my­śli jego żona, zwa­riuje, je­śli ona nic nie po­wie.

– Mimo że śmier­dzisz czosn­kiem.

– Daj spo­kój. Nie mo­żesz się te­raz cho­wać za żar­ci­kami i mi­ło­ścią. Ja też cię ko­cham, Alex, ale to wszystko… Sama już nie wiem. Nie poj­muję, co ty w ogóle so­bie my­ślisz. Masz mnie, a ra­zem mamy tro­jaczki. Spro­wa­dzi­łeś gówno do na­szego domu!

Alex mówi ci­cho, żeby nie obu­dzić dzieci:

– Wiem, ko­cha­nie, ale to wszystko zmie­nię. Odejdę z pracy. Nie mam już na to siły. Odło­ży­łem tro­chę pie­nię­dzy i zro­bię so­bie wolne. Żeby być wię­cej z tobą i z dziew­czyn­kami.

Wsłu­chuje się w ci­szę. Sły­szy jej ury­wany od­dech i ci­che szlo­cha­nie. Coś pali go w piersi. Kła­dzie się na wznak, ale wciąż trzyma rękę na jej ra­mie­niu. Boi się, że Jes­sica za­żąda roz­wodu.

Ona od­wraca się do niego. Jej twarz jest mo­kra od łez. Mocno go przy­tula i pła­cze w jego szyję. Alex nie wy­trzy­muje, nie może za­ta­mo­wać łez i pła­cze ra­zem z nią – nad nią i nad sobą sa­mym. Obej­mują się mocno, aż Jes­sica za­sy­pia. A przy­naj­mniej tak mu się wy­daje.

Alex wstaje, za­kłada szla­frok, bie­rze ko­mórkę i wy­cho­dzi na we­randę. Na ja­kiś czas zbłą­dził, ale te­raz od­na­lazł dom. Ro­dzina przede wszyst­kim.

Cięż­kie chmury szybko prze­su­wają się po nie­bie, a bu­rza na ra­zie się pod­dała. Nie­na­wi­dzi pio­ru­nów i gdy je wi­dzi, za każ­dym ra­zem jest pewny, że umrze. Cza­sem śni, że umiera w cza­sie bu­rzy. Za każ­dym ra­zem to ten sam sen.

Siada na we­ran­dzie, opie­ra­jąc się o ścianę domu. Pa­trzy na nie­po­ma­lo­wany ga­raż. Nie ma siły się tym te­raz za­jąć. Do­okoła jest za dużo spraw do za­ła­twie­nia. Czuje się pu­sty w środku. Jest tylko wy­dmuszką i musi wy­peł­nić czymś tę pustkę. Pa­trzy na te­le­fon, jakby ten miał od­mie­nić jego ży­cie. W pew­nym sen­sie tak wła­śnie jest – jedna roz­mowa może spra­wić, że wszyst­kie ko­rze­nie zo­staną wy­rwane, a on znów sta­nie się po­łówką. Ale co in­nego może zro­bić? Je­śli opu­ści Jes­sicę, sta­nie się ni­kim i rów­nie do­brze mógłby umrzeć.

Dość tego. Wię­cej już nie zniosę.

Wy­stu­kuje nu­mer i bie­rze głę­boki od­dech. Pe­ter od razu od­biera.

– Mój ulu­biony bra­ci­szek – mówi, cho­ciaż nie ma in­nego ro­dzeń­stwa. – Jak się mie­wasz?

Wy­daje się iry­tu­jąco za­do­wo­lony.

– Chyba tak, jak na to za­słu­guję – mówi Alex smut­nym gło­sem.

– Sły­sza­łem o Es­toń­czy­kach. Chyba nie po­wie­dzia­łeś nic o nas?

Alex pod­nosi ka­myk, żeby rzu­cić nim w ga­raż, i pa­trzy na ob­rączkę na palcu. „Na do­bre i na złe”. Zła­mał nie­jedną obiet­nicę z przy­sięgi mał­żeń­skiej.

– Nie, ani słowa. Słu­chaj…

– Świet­nie, świet­nie – prze­rywa mu Pe­ter. – Mamy wiel­kie plany. Przy­ślę ci asy­stentkę, wszystko ci opo­wie.

– Nie, Pe­ter, nie trzeba. Skoń­czy­łem z tym. Nie mogę już wię­cej okła­my­wać ro­dziny. Zro­bi­łem to, o co pro­si­łeś. Te­raz sprawy może prze­jąć Wong.

Pe­ter milk­nie, a dźwięki roz­brzmie­wa­jące w tle – szcze­gólna mie­szanka chiń­skiego, an­giel­skiego i ulicz­nego ru­chu – zdra­dzają, że jest na dwo­rze.

– Nie, bra­ciszku. Do­piero za­czy­namy. Ni­g­dzie się nie wy­bie­rasz. Sły­szysz?

– Sorry. Dla mnie to już ko­niec. Po­wie­dzia­łeś, że ma to po­trwać mie­siąc, a mi­nęło ich kilka. Mu­szę się sku­pić na ro­dzi­nie…

– Nic się nie koń­czy. Masz wo­bec mnie dług.

– Ju­tro od­dam ci pie­nią­dze. I od ju­tra je­stem już tylko twoim bra­tem.

Pe­ter śmieje się po dru­giej stro­nie li­nii, ale na­gle prze­staje, a jed­no­cze­śnie dźwięki w tle milkną. Mu­siał gdzieś wejść.

– W tym długu ni­gdy nie cho­dziło o pie­nią­dze, Alex. Chcia­łeś się spła­cić kasą, którą ode mnie do­sta­łeś? – Głos Pe­tera jest chłodny, cmoka z dez­apro­batą.

Alex jakby wi­dział go przed sobą. Jak sie­dzi z mi­nia­tu­rową fi­li­żanką her­baty w ka­wiarni w Hong­kongu, ubrany w gar­ni­tur, z ide­alną fry­zurą i z tymi swo­imi cho­ler­nymi okrą­głymi, ciem­nymi oku­la­rami. Oto­czony go­ry­lami i spoj­rze­niami prze­chod­niów.

– Nie mam żad­nych dłu­gów. Rze­czy, które zro­bi­łem, prze­śla­dują mnie w snach. To wszystko, o czym chciał­bym…

– Je­steś Bao i zo­sta­niesz Bao, a wtedy za­wsze ma się dług. Nie skoń­czysz, póki ży­jesz. Tak to działa. My­śla­łem, że ro­zu­miesz. Nie są­dzi­łem, że po­my­li­łem się co do cie­bie. Je­steś sła­be­uszem. Ale to mi­nie.

– Nie, Pe­ter, koń­czę z tym. Mu­sisz zna­leźć ko­goś in­nego.

Alex kła­dzie się na we­ran­dzie i wpa­truje się w czarne niebo. Ma wra­że­nie, że spada. Czy nie mo­głoby tu wy­lą­do­wać UFO i go po­rwać? By­łoby faj­nie.

Pe­ter par­ska.

– Mam film – mówi, a jed­no­cze­śnie ktoś obok niego coś woła.

– Jaki film? – Alex siada.

Ton głosu Pe­tera się zmie­nia. Jest tward­szy i jesz­cze chłod­niej­szy.

– Ten, na któ­rym je­steś ty i Marty. Nie chcę mó­wić o tym przez te­le­fon, ale wiesz, co mam na my­śli.

Z Aleksa wy­pływa du­sza, a po­tem od­la­tuje gdzieś w lep­sze miej­sce, pew­nie do ja­kie­goś bun­kra. Przy­myka oczy i przy­po­mina so­bie o tym, co wbija pa­zury w jego su­mie­nie. Pe­ter ma film, na któ­rym Storm za­bija Marty’ego, czło­wieka, który wcze­śniej przez pe­wien czas pro­wa­dził klub, za­nim Alex prze­jął to za­da­nie. To był wy­pa­dek. Kiedy oskar­żył Marty’ego o kra­dzież pie­nię­dzy, ten się na niego rzu­cił – bili się i jego prze­ciw­nik przy­pad­kiem skrę­cił kark.

Oczy­wi­ście, że Pe­ter ma to na­gra­nie i nie za­waha się go użyć, je­śli brat nie bę­dzie po­słuszny. Alex o tym wie i traci wszelką na­dzieję. Zo­stał uwię­ziony w tria­dzie na wieki. Al­ter­na­tywą jest wię­zie­nie, może tylko na dwa lata, je­śli uda mu się udo­wod­nić, że się bro­nił. Na­ra­sta w nim nie­na­wiść.

I tak kształ­tuje się plan. Dłu­go­ter­mi­nowy…

Ma tylko dwie moż­li­wo­ści: albo da­lej pra­co­wać dla triady, aż uda mu się z niej na do­bre wy­rwać, albo wy­lą­do­wać w wię­zie­niu. Wtedy zo­stawi Jes­sicę i dziew­czynki same. Jest jesz­cze trze­cie wyj­ście, być może naj­lep­sze. Umrzeć. Lufa pi­sto­letu w usta i bum! – nie ma go. Tylko że wtedy Jes­sica nie do­sta­nie ubez­pie­cze­nia na ży­cie. Alex za­wsze może jed­nak wje­chać w skalną ścianę bez pasa bez­pie­czeń­stwa.

– Alex, je­steś tam jesz­cze? Asy­stentka przy­je­dzie za dwa dni. Mo­żesz ją ode­brać z lot­ni­ska, prawda? Wszystko bę­dzie do­brze, bra­ciszku. Zro­bię z cie­bie króla. Twoja ro­dzina bę­dzie żyć w do­statku. Idźmy do przodu i za­po­mnijmy o wszyst­kich nie­przy­jem­no­ściach, o któ­rych mó­wi­li­śmy. Dziś jest nowy dzień. Do usły­sze­nia wkrótce.

Pe­ter się roz­łą­czył, za­nim Storm zdą­żył od­po­wie­dzieć. Wie, że musi do­ko­nać naj­gor­szego wy­boru w ży­ciu. Jes­sica siada obok niego, a on się za­sta­na­wia, ile udało jej się usły­szeć. Nie wy­gląda na za­gnie­waną, więc pew­nie nic.

– Z kim roz­ma­wia­łeś?

– Z bra­tem. Po­zdra­wia cię.

– Mhm, po­zdrów go ode mnie.

Sie­dzą, obej­mu­jąc się, jakby nic się nie stało – to chyba naj­pięk­niej­sza chwila od mie­sięcy.

– Skąd masz pie­nią­dze? – pyta Jes­sica, psu­jąc wszystko.

Alex wzdy­cha.

– Z ka­syna.

– Ile tego jest?

– W su­mie nie wiem, ale sporo.

Wy­daje się, że Jes­sice taka od­po­wiedź wy­star­cza. Kła­dzie głowę na jego ko­la­nie.

– Mu­simy po­roz­ma­wiać, i to po­waż­nie.

– Wiem. Wszystko na­pra­wię.

– Nie o to mi cho­dzi. Chcę, że­by­śmy usie­dli i po­roz­ma­wiali na­prawdę o wszyst­kim. Dość mam już ta­jem­nic – mówi, a jej ręce drżą.

– Ja też mam ich dość – kła­mie Alex.

Za­ła­twi sprawę z Pe­te­rem, a po­tem wszystko bę­dzie tak, jakby nic się nie wy­da­rzyło. A jak nie, to za­wsze znaj­dzie ja­kąś skalną ścianę. Ale to za­ła­twi – w ten czy inny spo­sób.Roz­dział 5

Söder­malm, Sztok­holm

Nina Trygg jest w miesz­ka­niu Johna, a czte­rech tech­ni­ków kry­mi­na­li­styki prze­szu­kuje to miej­sce mi­li­metr po mi­li­me­trze. Jak do­tąd jed­nak nie zna­leźli tego, czego Nina szuka. W ca­łym domu nie ma na­wet jed­nego od­ci­sku palca, co ozna­cza, że John albo wy­jąt­kowo sta­ran­nie po­sprzą­tał, albo ni­kogo in­nego tu nie było. Goła ża­rówka na su­fi­cie. Na ko­mo­dzie kon­sola PS4 i ol­brzymi pła­ski te­le­wi­zor. Na stole w sa­lo­nie, obok w po­ło­wie opróż­nio­nej puszki z pi­wem, leży nie­umyty ta­lerz z po­je­dyn­czymi nit­kami ma­ka­ronu i reszt­kami ke­czupu. Miesz­ka­nie w Söder­malm jest ume­blo­wane po spar­tań­sku, tak jak to czę­sto bywa w przy­padku sa­mot­nych męż­czyzn po­ślu­bio­nych pracy. Pach­nie środ­kami czy­sto­ści. Te­raz, kiedy wła­ści­ciela już nie ma, miej­sce to spra­wia przy­gnę­bia­jące wra­że­nie. Nina pod­nosi opra­wioną w ramkę fo­to­gra­fię. Jest na niej ona sama. Uśmie­cha się, jakby nie wie­działa, że on robi jej zdję­cie. Nina wzdy­cha i od­sta­wia ramkę.

Nie może po­jąć, że John nie żyje. Roz­ma­wiała z nim za­le­d­wie dwa dni wcze­śniej. Na­wet się po­ca­ło­wali. Prze­ciąga ję­zy­kiem po gór­nej war­dze. Ktoś z jego ro­dziny pew­nie zaj­mie się prak­tycz­nymi spra­wami. Nie po­znała jesz­cze ni­kogo z nich, ale mimo to nosi w brzu­chu ich krew­niaka.

Nie chce jej się wie­rzyć, że John ode­brał so­bie ży­cie. To się po pro­stu nie trzyma kupy.

Nina za­dbała o to, by przy­dzie­lono jej to do­cho­dze­nie, mimo że jej szef był temu zde­cy­do­wa­nie prze­ciwny. Zmiękł, kiedy mu po­wie­działa, o czym mó­wił John – był pe­wien, że chiń­skie triady przy­były do Szwe­cji i za­ra­biają ogromne pie­nią­dze na dzia­łal­no­ści prze­stęp­czej. Uwa­żał też, że zna­lazł coś, co mo­gło po­grą­żyć cały ten pół­świa­tek. Nina po­wie­działa, że może wła­śnie dla­tego zo­stał za­mor­do­wany.

John miał do­wody na coś du­żego, a ona o tym wie­działa. Py­ta­nie tylko, gdzie je ukrył. Naj­pierw spraw­dzą miesz­ka­nie, a po­tem biuro. Prę­dzej czy póź­niej to znajdą.

Jest tu tro­chę wi­zy­tó­wek z jego na­zwi­skiem i ty­tu­łem kon­sul­tanta do spraw bez­pie­czeń­stwa, co jest tylko ele­gant­szym okre­śle­niem na pry­wat­nego de­tek­tywa. Wcze­śniej był woj­sko­wym i żoł­nie­rzem SOG, Spe­cjal­nej Grupy Ope­ra­cyj­nej, a więc nie na­le­żał do fa­ce­tów, któ­rych ła­two za­bić.

Za­żą­dała bil­lin­gów z jego te­le­fonu i ko­re­spon­den­cji ma­ilo­wej, ale John wie­dział, jak się chro­nić i fakt, że Nina pra­cuje dla Säpo, nie ma tu żad­nego zna­cze­nia. John dbał o klien­tów i pil­no­wał, żeby nikt nie mógł śle­dzić jego roz­mów i wia­do­mo­ści. Ale ona znaj­dzie to, czego szuka.

Te­le­fon to jedna sprawa. Może uzy­skać do­stęp do wy­kazu po­łą­czeń od szwedz­kiego ope­ra­tora, ale nie ma pew­no­ści co do ma­ili, które praw­do­po­dob­nie są za­szy­fro­wane. Po­li­cja bez­pie­czeń­stwa Säpo ma wię­cej wła­dzy od zwy­kłej po­li­cji, a ona za­mie­rza prze­su­nąć każdą gra­nicę, je­śli okaże się to po­trzebne.

Siada na jego nie­po­ście­lo­nym łóżku, które jak na jej gust jest za twarde. Na noc­nym sto­liku stoi pu­sta bu­telka po whi­sky. Prze­cież John nie pił… A może po tych wszyst­kich woj­nach miał ze­spół stresu po­ura­zo­wego i zu­peł­nie mu od­biło? Mało praw­do­po­do­bne, ale moż­liwe.

Je­śli rze­czy­wi­ście na­tknął się na do­wody, które mogą wy­wró­cić do góry no­gami cały prze­stęp­czy świa­tek, po­dej­rza­nych są ty­siące. Każdy kry­mi­na­li­sta o ni­skiej ran­dze za­mor­do­wałby Johna, nie wa­ha­jąc się na­wet przez se­kundę. Coś tu się jed­nak nie zga­dza. Krzy­czy o tym każda po­li­cyjna ko­mórka w jej ciele.

Obok bu­telki na noc­nym sto­liku leży książka o hi­sto­rii Chin, którą, są­dząc po za­kładce, John do­czy­tał tylko do po­łowy. Pod spodem jest inna książka, lek­kie czy­ta­dło. Nina za­czyna się za­sta­na­wiać, czy w ogóle go znała.

Wcho­dzi do ga­bi­netu Johna w są­sied­nim po­koju i czuje, że coś jej nie pa­suje. Przy­staje i przez chwilę się roz­gląda. Nie ma kom­pu­tera. Wi­dzi ka­ble, do któ­rych po­wi­nien być pod­łą­czony. Pa­trzy w górę w róg su­fitu. Za­uważa ka­merkę i śle­dzi wzro­kiem zni­ka­jący pod biur­kiem ka­bel. Jest po­łą­czony z ro­ute­rem pod sto­łem. Nina wzdy­cha. Miała na­dzieję na twardy dysk, ale dziś wszystko idzie prze­cież od razu na ja­kiś ser­wer, któ­rego umiej­sco­wie­nie znał tylko John.

Na stole wi­dzi kartkę z imio­nami i na­zwi­skami Jes­siki i Aleksa Stor­mów. Za na­zwi­skiem Aleksa znaj­duje się znak za­py­ta­nia.

Znowu Alex Storm…

Żół­to­dziób, który mało nie zro­bił pod sie­bie pod­czas prze­słu­cha­nia. Nina my­ślała, że John nie wie, co mówi, kiedy opo­wia­dał o tria­dach w Szwe­cji i o tym, że Alex jest w to za­mie­szany. Może to była tylko pa­ra­no­iczna myśl, która po­ja­wiła się w gło­wie Johna na sku­tek ze­społu stresu po­ura­zo­wego? Nie wia­domo – tak dużo się tu nie zga­dza…

Nina głasz­cze się po brzu­chu i my­śli o dziecku, które do­piero stało się ży­ciem. O tym, że John ni­gdy nie do­świad­czy ro­dzi­ciel­stwa i że dziecko ni­gdy nie po­zna ojca. Nie naj­lep­szy po­czą­tek ży­cia.

Nina za­mie­rza wy­wró­cić wszystko do góry no­gami, żeby się do­wie­dzieć, dla­czego John nie żyje.

Chce za­cząć od Jes­siki i Aleksa Stor­mów.Roz­dział 6

Szpi­tal w Ka­ro­lin­ska, Solna

Sara nie­na­wi­dzi być w śpiączce. Ma ze­spół za­mknię­cia, ale o tym wie tylko ona sama. Jest przy­tomna, ale ciało rów­nie do­brze mo­głoby być mar­twe.

Rów­nie do­brze…

To cho­roba neu­ro­lo­giczna. Mózg działa, ale ciało jest jak spa­ra­li­żo­wane. Tro­chę tak, jakby była żyw­cem po­grze­bana. Nie ro­zu­mie, jak le­ka­rze z tego szpi­tala mo­gli tego nie za­uwa­żyć.

Leży na łóżku i ru­sza jed­nym pal­cem u stopy. Cza­sami jej się to udaje, ale oczy­wi­ście ni­gdy wtedy, gdy ktoś jest w po­koju. Tak jakby ciało z niej drwiło.

Prę­dzej czy póź­niej znów sta­nie się Sarą. Tą dziew­czyną ży­jącą na­prawdę, a nie nie­wi­do­czną i nie­ru­chomą pa­cjentką, którą jest dzi­siaj. Prę­dzej czy póź­niej ktoś za­uważy, że ona wciąż ist­nieje we­wnątrz tej po­włoki.

Coś ru­sza jej się w brzu­chu. To, co uzna­wała za od­ruch je­lit pro­te­stu­ją­cych prze­ciwko płyn­nemu od­ży­wia­niu, było pło­dem. Jako le­karka po­winna była to zro­zu­mieć. Ale to w su­mie bez zna­cze­nia.

Sara za­mie­rza wal­czyć, by wy­do­stać się z tej ja­skini, za­nim uro­dzi dziecko. Musi się nim za­jąć i po­wie­dzieć po­li­cji wszystko, co wie o Alek­sie: o tym, że za­bił czło­wieka i ukrył ciało, że han­dluje nar­ko­ty­kami, pro­wa­dzi ka­syno i bur­del, no i że jest głową smoka chiń­skiej triady w Szwe­cji, cho­ciaż sam le­dwo zdaje so­bie z tego sprawę. To dla niego je­dyny ra­tu­nek. Sara zna brata, wie, jaki jest. Alex nie skoń­czy z tym te­raz, skoro tak mocno się w to wplą­tał – to nie leży w jego na­tu­rze. Po­trze­buje naj­sil­niej­szego ciosu, jaki Sara może mu wy­mie­rzyć: dwóch lat w wię­zie­niu.

Chcia­łaby mieć we­hi­kuł czasu, cof­nąć się i do­pil­no­wać, żeby wy­lą­do­wał w pace już w mło­dym wieku. Wci­snąć przy­cisk „re­set”. Po­wi­nien po­sie­dzieć w celi i na­prawdę za­sta­no­wić się nad swo­imi wy­bo­rami, do­świad­czyć efek­tów tego, co robi, żeby po­tem stać się osobą, którą po­wi­nien być. Czyli kimś, kto po­trafi po­dej­mo­wać wła­ściwe de­cy­zje i prze­wi­dy­wać kon­se­kwen­cje, za­nim staną się fak­tem.

Je­dyna droga to kara wię­zie­nia. Ina­czej Alex wy­ro­śnie na po­twora. Wi­działa to już wtedy, gdy miał kil­ka­na­ście lat, tak jakby w gwiaz­dach od za­wsze było za­pi­sane, że musi stać się kimś bar­dzo nie­bez­piecz­nym.

Nie­któ­rzy lu­dzie mają to bar­dzo głę­boko za­ko­rze­nione w so­bie, szcze­gól­nie Alex. De­mon, który w nim drze­mał, się zbu­dził. Sły­szała to w jego gło­sie za każ­dym ra­zem, kiedy do niej przy­cho­dził i spo­wia­dał się ze swo­ich grze­chów. Ob­rzu­cał ją wszyst­kimi swo­imi uczyn­kami i lę­kiem, jakby była cho­ler­nym czar­nym wor­kiem na śmieci.

Kiedy był młod­szy, czę­sto wda­wał się w bi­ja­tyki. Gdy się zaś bił, w tych sa­mych sko­śnych oczach, za które go wy­śmie­wano, wi­działa mrok. Ten mrok przej­mo­wał nad nim wła­dzę i spra­wiał, że Alex nie mógł prze­stać się bić, że był jak wy­głod­niały po­twór, który uwiel­bia prze­moc. Mimo że z cza­sem jej brat z tym skoń­czył, po­twór na­dal w nim miesz­kał. Drze­mał. Aż do te­raz.

Sara ko­cha Aleksa, na­wet bar­dziej niż samą sie­bie, i to wła­śnie dla­tego chce go wsa­dzić za kratki.

Dla jego wła­snego do­bra… dla do­bra dzieci…

Sara się kon­cen­truje. Nie ma wiele czasu. Każ­dego dnia Alex zbliża się do ka­ta­strofy. Jest ty­ka­jącą bombą i być może tylko ona może go za­trzy­mać. Za­nim bę­dzie za późno.

Sara oczysz­cza umysł ze wszyst­kich my­śli, kon­cen­truje się tylko na pal­cach u stóp. Długo leży i wy­ob­raża so­bie nerwy bie­gnące od mó­zgu aż do nóg. Daje z sie­bie wszystko i czuje się wy­koń­czona. Ale wy­si­łek się opłaca. Palce u obu stóp za­czy­nają się po­ru­szać.

Świę­tuje w du­chu, jakby Szwe­cja strze­liła gola na mun­dialu. Jest tak szczę­śliwa, że się roz­pra­sza, a wtedy palce znów za­mie­niają się w śnięte ryby.

Nie szko­dzi. Znów jej się uda, prę­dzej czy póź­niej.Roz­dział 10

Park Skan­sen, Sztok­holm

Lily Rose śle­dzi obu męż­czyzn od trzech go­dzin, cze­ka­jąc na wła­ściwą oka­zję. Cho­dzi jej tylko o jed­nego z nich, ale jej cel ni­gdy nie jest sam.

Nie sły­szy tego, o czym wo­kół się mówi, po­zwala, by mu­zyka ze słu­cha­wek za­my­kała ją w jej świe­cie, w któ­rym dziś ota­cza ją za­pach zwie­rzę­cych od­cho­dów.

Ma na so­bie kurtkę z kap­tu­rem na­su­nię­tym na czapkę z dasz­kiem i czer­wone prze­ciw­sło­neczne oku­lary. Wy­gląda jak emo – i o to cho­dzi. Po­szar­pane dżinsy i cięż­kie buty, na ple­cach na­druk z go­tyc­kim ze­spo­łem HIM.

Park Skan­sen za­snuwa mgła. Lily jest roz­cza­ro­wana. Miała na­dzieję, że Szwe­cja bę­dzie wy­glą­dać tak, jak jej opo­wia­dano: że bę­dzie pełna śniegu i po­lar­nych niedź­wie­dzi, a tym­cza­sem jest tu rów­nie szaro i po­nuro jak w pierw­szym lep­szym chiń­skim mie­ście, tylko że samo mia­sto jest znacz­nie mniej­sze. A mimo to piękne i o wiele czyst­sze. Uda­jąc tu­rystkę, prze­szła przez sta­rówkę, ale po kwa­dran­sie jej się znu­dziło. Miała na­dzieję zo­ba­czyć skarb, który za­to­nął wraz ze stat­kiem Vasa, ale więk­szość to za­rdze­wiałe gwoź­dzie i drew­niane kubki.

W ręce trzyma pi­sto­let Ma­ka­rowa, nieco za duży jak na jej drobne dło­nie. Nie jest za­chwy­cona, że musi ich za­strze­lić. Wo­la­łaby, żeby wy­glą­dało to ra­czej na wy­pa­dek. W tym się wła­śnie spe­cja­li­zuje. Im po­li­cja mniej do­cieka, tym mniej wie. To był jed­nak po­mysł Pe­tera, a to on płaci. Chce mieć wojnę i bę­dzie ją miał.

Lily za­trzy­muje się przy za­gro­dzie dla wil­ków. Pró­buje któ­re­goś wy­pa­trzyć, ale albo żad­nego tu nie ma, albo się po­cho­wały. Po co komu za­groda, je­śli nie wi­dać zwie­rząt? Szwe­dzi są dziwni, a cho­ciaż wcale jej się nie po­doba po­mysł trzy­ma­nia zwie­rząt w klat­kach, chcia­łaby jed­nak zo­ba­czyć praw­dzi­wego wilka.

Na chwilę ogar­nia ją żal. Sama sie­działa kie­dyś w czymś w ro­dzaju wię­zie­nia. Dom dziecka miał za­kra­to­wane okna i ni­gdy nie wolno im było wy­cho­dzić poza mury. Aż do dnia, kiedy przy­szedł Pe­ter i ją uwol­nił.

Ma wo­bec niego dług i nie po­doba jej się to. Mimo że się od niego uwol­niła, wciąż ist­nieją mię­dzy nimi men­talne więzi, które bę­dzie mu­siała wkrótce prze­ciąć. Tyle że wcale nie ma pew­no­ści, czego na­prawdę chce.

Ży­cie je­dzie na au­to­pi­lo­cie, a ona tylko za­bija lu­dzi i bie­rze pie­nią­dze. Za­czyna jej się to nu­dzić, a te­raz na do­da­tek bę­dzie mu­siała niań­czyć Aleksa.

Jak na mie­szańca jest przy­stojny i wy­daje się miły, choć tro­chę cia­po­waty, je­śli wie­rzyć temu, co opo­wia­dał o nim Pe­ter. Lily Rose ro­zu­mie, dla­czego Pe­ter może tak wy­ko­rzy­sty­wać brata, prze­czuwa też, że wkrótce do­sta­nie roz­kaz zli­kwi­do­wa­nia Aleksa. Z tego, co ko­bieta ro­zu­mie, ten ostatni nie mówi Pe­te­rowi wszyst­kiego, a je­śli jest coś, czego Pe­ter nie­na­wi­dzi, to za­ta­ja­nie przed nim cze­go­kol­wiek. W drugą stronę to oczy­wi­ście nie działa.

Męż­czyźni idą da­lej i wo­kół nich nie ma w tej chwili ni­kogo.

Lily wi­działa wcze­śniej, jak zo­sta­wiają w swoim bmw ko­mórki, żeby nikt ich nie pod­słu­chi­wał. Roz­gląda się do­okoła. Pu­sto.

Po­woli wy­ciąga tłu­mik i przy­kręca go do lufy pi­sto­letu. Za­pach ma­ri­hu­any cią­gnie się za nimi jak we­lon. Je­den z nich jest wyż­szy od dru­giego. Na­leżą do sze­fo­stwa ja­kie­goś gangu z mia­sta, które na­zywa się Söder­tälje. Wszystko jedno, ważne, że mu­szą umrzeć.

Kiedy się za­trzy­mują i pró­bują wy­pa­trzyć wilki, Lily prze­cho­dzi za nimi. Krót­kie spoj­rze­nie przez ra­mię, po czym pod­nosi pi­sto­let i nie za­trzy­mu­jąc się, strzela obu męż­czy­znom w tył głowy. Pa­dają, jakby ktoś wy­łą­czył im bez­piecz­niki w mó­zgach. Zwa­lają się je­den na dru­giego. Lily od­kręca tłu­mik i na­wią­zuje kon­takt wzro­kowy z wil­kiem, który na nią pa­trzy. Za­trzy­muje się w pół kroku, a ota­cza­jący ich świat na kilka se­kund za­miera.

Zdej­muje słu­chawki i syci się tą chwilą. Świsz­czą­cym wia­trem i desz­czem gra­ją­cym swoją se­re­nadę. To je­den z naj­pięk­niej­szych mo­men­tów w jej ży­ciu. Lily na­biera ochoty, by wy­pu­ścić zwie­rzę z klatki. Pew­nego dnia bę­dzie miała wilka, my­śli, za­kłada z po­wro­tem słu­chawki i idzie da­lej, roz­ko­szu­jąc się wspo­mnie­niem tej chwili z dra­pież­ni­kiem.

Wilk unosi nos i wciąga po­wie­trze prze­sy­cone za­pa­chem krwi mar­twych męż­czyzn.

Przed skie­ro­wa­niem się do wyj­ścia Lily wy­rzuca paczkę pa­pie­ro­sów, którą ukra­dła pew­nemu prze­stępcy. Jego od­ci­ski pal­ców i DNA za­su­ge­rują, że to on za­mor­do­wał ry­wala.

Lily Rose włą­cza mu­zykę – w jej czaszce ło­mo­cze pio­senka HIM Join Me in De­ath.