-
W empik go
Powieści dla dzieci w trzech częściach. Część 1 - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Powieści dla dzieci w trzech częściach. Część 1 - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 246 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
DO CZCIGODNEGO KSIĘDZA DĄBROWSKIEGO, BISKUPA HELOPOLITAŃSKIEGO, SUFRAGANA DIECEZYI POZNAŃSKIEJ, ITD.
Szanowny Kapłanie!
Ty, który – przy tylu zatrudnieniach świętemu stanowi właściwych – nie szczędzisz skąpych chwil odpoczynku, i poświęcasz je w pismach swoich ku użytkowi i nauce dziatek; przyjm hołd mego uszanowania w przypisaniu niniejszego dziełka.
Nie jesteś wprawdzie Ojcem pojedynczej rodziny, ale wszyscy maluczcy są twojemi dziećmi. Ty im pozwalasz, na wzór Jezusa, Zbawiciela naszego, przystąpić do siebie, abyś je uczył i błogosławił. Pobłogosław i mojej pracy, aby ją też Bóg pobłogosławił, – aby przyniosła plon obfity stając się użyteczną młodzieży.
Czcigodny Ojcze duchowny, przyjacielu nieodżałowanego Pasterza, którego łaską się zaszczycałam; przyjm na Jego pamiątkę skromny ten upominek, przyjm go oraz jako dowód szacunku i poważania, jakie się cnotom Twym należą i które ma dla Ciebie,
Autorka.
Heidelberg, 1843.TO TYLKO GROSZ!….
(Oryginalne.)
Bóg miłosierny ocenia,
Grosze w dukaty zamienia
I jak rosę zsyła kwiatkom,
Dobroczynność daje dziatkom.
Jachowicz.
Pani Dobrzycka, bardzo rozsądna i bogobojna osoba, miała ślicznego synka, którego niezmiernie kochała. Że jednak – jak mówię – była rozsądną, wcale go nie psuła i żadnej nie mijała sposobności, ażeby go czegoś użytecznego nauczyć, albo napomnieć, jeżeli w czem chybił. Boleś – jak się to i najgrzeczniejszym dzieciom trafia – czasami coś przeskrobał, nie nauczył się lekcyi, był roztrzepany i mało dbający o to, co posiadał.
Mama nie raz łajać go musiała: to za splamienie sukienki, to za rozdartą książkę, to za zarzucanie ołówka lub pióra. Nie jednę dostał Boleś pokutę za te wszystkie uchybienia, ale się jednak nie poprawiał!… Bo też żadnego nie miał wyobrażenia o użytku pieniędzy. Napróżno mu mama naznaczyła małą pensyjkę, którą co niedziela pobierał, – napróżno poliniowała książeczkę do zapisywania wydatków z tej jego kassy. Boleś, albo zaraz za odebraniem pieniędzy kupił ciastek za wszystko co tylko posiadał, i te ciastka w ręku skruszył zanim je zjadł, albo rozdał; – lub zostawił pieniądze w kieszeni i te mu się gdzieś – jak mówił – podziały. Raz zadobył farby, które mu spółuczniowie rozebrali w szkole; – słowem, nie umiał Boleś zarządzić swem mieniem, i chcąc nie chcąc, musiała mu mama odjąć kassę. Już ją u siebie trzymała i zapisywała sama, czekając szczęśliwej chwili, w którejby syn przecież poznał co jest własność i jaki z niej ma zrobić użytek.
Dnia jednego, p. Dobrzycka liczyła pieniądze, – a służąca zdawała jej sprawę z jakiegoś sprawunku.
– Jeszcze mi się grosz od ciebie należy, powiedziała.
Nastka dobrze swą torebkę wytrząsnąwszy znalazła pieniądz i położyła go na biórku, przy którem p. Dobrzycka siedziała. Boleś, bawiący się w pokoju, tak sobie w duchu pomyślał: "Jak też mama może zadawać sobie pracę zapisywać wydadki, i tak ściśle rachować się ze służącemi? Oto Nastka grosz jej oddała, czy to warto dla grosza zastanowić się i chwilkę? Wiem, że mama nie skąpa, bo bardzo lubi ubogich i chętnie im daje jałmużnę; nie mogę więc pojąć dla czego tyle jej o ten grosz chodzi!"
Gdy on tak dumał, mama jakby zgadła co Bolesiowi w główce siedzi, powiedziała mu od niechcenia:
– Bolesiu, oto grosz reszty został mi z kupna, daję ci go, możesz z nim zrobić co ci się podoba.
Boleś mamę w rękę pocałował, bo był grzeczny chłopczyk, – ale do jej daru wcale wagi nie przywiązał. Wziął grosz, bawił się nim przez chwilę, – jako w godzinie wolnej od nauk, – rzucał, taczał, – zwyczajnie jak dziecię. W tem go coś innego zajęło, – ktoś zawołał; – on wybiegł i grosz zapomniany znowu się gdzieś podział, to jest przynajmniej dla Bolesia; – mama go na kobiercu podjęła i z westchnieniem schowała do synka sakiewki mówiąc do siebie: – "Jeszcze niepoprawiony!"
Czas był prześliczny, właśnie koniec wiosny; mama powiedziała wracającemu Bolesiowi:
– Chodź chłopczyku, dziś piątek, chcę być na Mszy świętej; – pójdziesz ze mną a polem też przejdziemy się po jarmarku, bo też to ostami dzień dzisiaj, i już w wieczór budy przed szabasem pozdejmują, a ja mam niektóre drobne sprawunki do zrobienia.
Boleś wziął kapelusik, ledwie rękawiczki wyszukał; za co mu mama, dla swego zamiaru, już nic niemówiła; inaczej, pewnieby go zostawiła była w domu, za tę nową opieszałość.
Wyszli ulicą która prowadzi do fary. Boleś biegł wesoło przed mamą; w tem chłopiec niosący obwarzanki na kiju przeszedł koło nich śpiewając: "Obwarzanków, – obwarzanków cztery za trzy grosze, smaczne, słone, wypieczone; u mnie kupić proszę. "
W istocie obwarzanki ślicznie wyglądały: były rumiane, świeże, dość duże; – bardzo się Bolesiowi podobały!
– Mamo, zawołał, ja bym bardzo chętnie zjadł choć z jeden; do obiadu jeszcze daleko, a mamy dobrą po targu przechadzkę; niech mi mama kupi!
– Nie mam drobnych przy sobie, mój synku…. Ale dałam tobie grosz niedawno, możesz zań kupić obwarzanek, – pozwalam.
Boleś przypomniał w tej chwili grosz porzucony.
– Ach mamo, rzekł nieśmiało, kiedy mi się grosz gdzieś podział!
– Grosz nie ma nóg, Bolesiu, on sam od ciebie nie odszedł; a jeżeli się i potoczył, toś go przecież mógł podjąć.
– Ach, mamo! jam o nim wcale nie myślał, – wszak to tylko był grosz!
– Prawda, – ale teraz byłby obwarzanek! Boleś uznał tę prawdę, odwrócił się za chłopcem, głośno swą piosnkę powtarzającym, i żal mu się zrobiło.
Poszli dalej. Pani Dobrzycka spojrzała na zegarek, i widząc że jeszcze zawcześnie na ostatnią Mszę świętą, na której być chciała, udała się z synkiem ku domom jarmarcznym. Zewsząd śliczne rzeczy oczom chłopczyka się przedstawiały! – A że się rozsądnym okazać pragnął, powiedział mamie:
– Ach! patrz droga mamo, jakby to dobrze było mieć ten ładny papier na list do Babuni! –
Co kosztuje ta mała ćwiartka z widokiem Warszawy? zapytał kupca.
– Grosz jeden, mój mały paniczu.
Szanowny Kapłanie!
Ty, który – przy tylu zatrudnieniach świętemu stanowi właściwych – nie szczędzisz skąpych chwil odpoczynku, i poświęcasz je w pismach swoich ku użytkowi i nauce dziatek; przyjm hołd mego uszanowania w przypisaniu niniejszego dziełka.
Nie jesteś wprawdzie Ojcem pojedynczej rodziny, ale wszyscy maluczcy są twojemi dziećmi. Ty im pozwalasz, na wzór Jezusa, Zbawiciela naszego, przystąpić do siebie, abyś je uczył i błogosławił. Pobłogosław i mojej pracy, aby ją też Bóg pobłogosławił, – aby przyniosła plon obfity stając się użyteczną młodzieży.
Czcigodny Ojcze duchowny, przyjacielu nieodżałowanego Pasterza, którego łaską się zaszczycałam; przyjm na Jego pamiątkę skromny ten upominek, przyjm go oraz jako dowód szacunku i poważania, jakie się cnotom Twym należą i które ma dla Ciebie,
Autorka.
Heidelberg, 1843.TO TYLKO GROSZ!….
(Oryginalne.)
Bóg miłosierny ocenia,
Grosze w dukaty zamienia
I jak rosę zsyła kwiatkom,
Dobroczynność daje dziatkom.
Jachowicz.
Pani Dobrzycka, bardzo rozsądna i bogobojna osoba, miała ślicznego synka, którego niezmiernie kochała. Że jednak – jak mówię – była rozsądną, wcale go nie psuła i żadnej nie mijała sposobności, ażeby go czegoś użytecznego nauczyć, albo napomnieć, jeżeli w czem chybił. Boleś – jak się to i najgrzeczniejszym dzieciom trafia – czasami coś przeskrobał, nie nauczył się lekcyi, był roztrzepany i mało dbający o to, co posiadał.
Mama nie raz łajać go musiała: to za splamienie sukienki, to za rozdartą książkę, to za zarzucanie ołówka lub pióra. Nie jednę dostał Boleś pokutę za te wszystkie uchybienia, ale się jednak nie poprawiał!… Bo też żadnego nie miał wyobrażenia o użytku pieniędzy. Napróżno mu mama naznaczyła małą pensyjkę, którą co niedziela pobierał, – napróżno poliniowała książeczkę do zapisywania wydatków z tej jego kassy. Boleś, albo zaraz za odebraniem pieniędzy kupił ciastek za wszystko co tylko posiadał, i te ciastka w ręku skruszył zanim je zjadł, albo rozdał; – lub zostawił pieniądze w kieszeni i te mu się gdzieś – jak mówił – podziały. Raz zadobył farby, które mu spółuczniowie rozebrali w szkole; – słowem, nie umiał Boleś zarządzić swem mieniem, i chcąc nie chcąc, musiała mu mama odjąć kassę. Już ją u siebie trzymała i zapisywała sama, czekając szczęśliwej chwili, w którejby syn przecież poznał co jest własność i jaki z niej ma zrobić użytek.
Dnia jednego, p. Dobrzycka liczyła pieniądze, – a służąca zdawała jej sprawę z jakiegoś sprawunku.
– Jeszcze mi się grosz od ciebie należy, powiedziała.
Nastka dobrze swą torebkę wytrząsnąwszy znalazła pieniądz i położyła go na biórku, przy którem p. Dobrzycka siedziała. Boleś, bawiący się w pokoju, tak sobie w duchu pomyślał: "Jak też mama może zadawać sobie pracę zapisywać wydadki, i tak ściśle rachować się ze służącemi? Oto Nastka grosz jej oddała, czy to warto dla grosza zastanowić się i chwilkę? Wiem, że mama nie skąpa, bo bardzo lubi ubogich i chętnie im daje jałmużnę; nie mogę więc pojąć dla czego tyle jej o ten grosz chodzi!"
Gdy on tak dumał, mama jakby zgadła co Bolesiowi w główce siedzi, powiedziała mu od niechcenia:
– Bolesiu, oto grosz reszty został mi z kupna, daję ci go, możesz z nim zrobić co ci się podoba.
Boleś mamę w rękę pocałował, bo był grzeczny chłopczyk, – ale do jej daru wcale wagi nie przywiązał. Wziął grosz, bawił się nim przez chwilę, – jako w godzinie wolnej od nauk, – rzucał, taczał, – zwyczajnie jak dziecię. W tem go coś innego zajęło, – ktoś zawołał; – on wybiegł i grosz zapomniany znowu się gdzieś podział, to jest przynajmniej dla Bolesia; – mama go na kobiercu podjęła i z westchnieniem schowała do synka sakiewki mówiąc do siebie: – "Jeszcze niepoprawiony!"
Czas był prześliczny, właśnie koniec wiosny; mama powiedziała wracającemu Bolesiowi:
– Chodź chłopczyku, dziś piątek, chcę być na Mszy świętej; – pójdziesz ze mną a polem też przejdziemy się po jarmarku, bo też to ostami dzień dzisiaj, i już w wieczór budy przed szabasem pozdejmują, a ja mam niektóre drobne sprawunki do zrobienia.
Boleś wziął kapelusik, ledwie rękawiczki wyszukał; za co mu mama, dla swego zamiaru, już nic niemówiła; inaczej, pewnieby go zostawiła była w domu, za tę nową opieszałość.
Wyszli ulicą która prowadzi do fary. Boleś biegł wesoło przed mamą; w tem chłopiec niosący obwarzanki na kiju przeszedł koło nich śpiewając: "Obwarzanków, – obwarzanków cztery za trzy grosze, smaczne, słone, wypieczone; u mnie kupić proszę. "
W istocie obwarzanki ślicznie wyglądały: były rumiane, świeże, dość duże; – bardzo się Bolesiowi podobały!
– Mamo, zawołał, ja bym bardzo chętnie zjadł choć z jeden; do obiadu jeszcze daleko, a mamy dobrą po targu przechadzkę; niech mi mama kupi!
– Nie mam drobnych przy sobie, mój synku…. Ale dałam tobie grosz niedawno, możesz zań kupić obwarzanek, – pozwalam.
Boleś przypomniał w tej chwili grosz porzucony.
– Ach mamo, rzekł nieśmiało, kiedy mi się grosz gdzieś podział!
– Grosz nie ma nóg, Bolesiu, on sam od ciebie nie odszedł; a jeżeli się i potoczył, toś go przecież mógł podjąć.
– Ach, mamo! jam o nim wcale nie myślał, – wszak to tylko był grosz!
– Prawda, – ale teraz byłby obwarzanek! Boleś uznał tę prawdę, odwrócił się za chłopcem, głośno swą piosnkę powtarzającym, i żal mu się zrobiło.
Poszli dalej. Pani Dobrzycka spojrzała na zegarek, i widząc że jeszcze zawcześnie na ostatnią Mszę świętą, na której być chciała, udała się z synkiem ku domom jarmarcznym. Zewsząd śliczne rzeczy oczom chłopczyka się przedstawiały! – A że się rozsądnym okazać pragnął, powiedział mamie:
– Ach! patrz droga mamo, jakby to dobrze było mieć ten ładny papier na list do Babuni! –
Co kosztuje ta mała ćwiartka z widokiem Warszawy? zapytał kupca.
– Grosz jeden, mój mały paniczu.
więcej..
