Poza sezonem - ebook

1

Znad morza napływały rzadkie kłęby mgły. Unosiły się ponad mokrym asfaltem niczym para wodna, tworząc małe aureole wokół latarni.

Ove Bakkerud prowadził samochód jedną ręką. Zewsząd otaczały go jesienne ciemności.

Lubił tę porę roku. Jesień, zanim opadną liście. Ostatnia wyprawa do domu letniskowego w Stavern po to, by przybić okiennice, wciągnąć łódź na ląd i zamknąć dom na zimę. Czekał na tę chwilę przez całe lato. To był jego weekend. Wiedział, że praca zajmie mu najwyżej dwie godziny niedzielnego popołudnia. Reszta czasu należała do niego.

Zwolnił i zjechał z głównej drogi w boczną, żwirową. Światła reflektorów prześlizgiwały się po krzewach dzikich róż, rosnących wzdłuż drogi aż do parkingu. Zegar na desce rozdzielczej wskazywał 21:37. Wyłączył silnik, wysiadł z auta i odetchnął rześkim morskim powietrzem. Uderzenia fal o brzeg przypominały dalekie odgłosy burzy.

Deszcz przestał padać, za to zerwał się silny wiatr, który rozgonił mgły. Snop światła bijący z latarni morskiej na Tvistein przeczesywał regularnie ląd, sprawiając, że mokre od deszczu nagie przybrzeżne skały połyskiwały tajemniczo.

Ove okrył się szczelniej kurtką, otworzył bagażnik i wyjął siatki z zakupami. Na kolację zamierzał zjeść krwawy befsztyk, a na śniadanie jajko sadzone na boczku. Prawdziwe męskie jedzenie. Już nie mógł się go doczekać. Wsunął wolną rękę do kieszeni, żeby się upewnić, że zabrał klucze, i ruszył ścieżką w stronę domu letniskowego stojącego na skale. Jeszcze tylko niewielkie wzniesienie i całe morze miał u swoich stóp. Było ciemno, ale i tak poczuł magię tego miejsca. Widok, który się przed nim rozpościerał, napełniał go niezwykłym spokojem.

To był zwyczajny, pomalowany na czerwono dom letniskowy, który jego rodzina kupiła prawie dwadzieścia lat temu. Drewniany, nieocieplony i zagrzybiony. Gdy tylko zaoszczędzili trochę pieniędzy, rozebrał cały dom i na starych fundamentach wzniósł nowy. Z upływem lat wraz z żoną stworzyli tu własny raj na ziemi. Przez długie miesiące cały wolny czas poświęcał na budowę domu, ale już wtedy czuł, że może tu odpocząć, odetchnąć pełną piersią i naładować akumulatory. Tutaj czas biegł inaczej i nie odmierzały go zegary, lecz wiatr, pogoda i własne widzimisię.

Postawił reklamówki na płytkach łupkowych przed wejściem i sięgnął do kieszeni po klucze. Światło latarni morskiej trafiło w ścianę domu i zniknęło. Bakkerud zamarł w bezruchu i wstrzymał oddech. Prawa dłoń zacisnęła się wokół pęku kluczy. Zaschło mu w ustach, poczuł dreszcz na karku i przedramionach.

Snop światła latarni ponownie prześliznął się po domu, jakby dla potwierdzenia, że to, co mężczyzna dostrzegł za pierwszym razem, jest prawdą. Drzwi były lekko uchylone, ościeżnica w drzazgach, a zamek leżał na ziemi.

Bakkerud rozejrzał się dookoła, ale nie zobaczył nic poza ciemnością. Od strony zarośli doleciał jakiś dźwięk, trzask pękającej gałęzi. Gdzieś w oddali szczekał pies. Potem zapadła cisza. Słychać było tylko szum fal uderzających o brzeg i szelest jesiennych liści.

Zrobił kilka kroków do przodu i popchnął skrzydło drzwiowe. Potem wymacał dłonią przycisk na ścianie i włączył zewnętrzny kinkiet i lampę w korytarzu.

Nieraz rozmawiali o tym z żoną, brali pod uwagę, że coś takiego może ich spotkać. Czytał w gazetach o bandach młodocianych chuliganów, którzy włamywali się do domów letniskowych, niszcząc wszystko, i o bardziej profesjonalnych gangach, które potrafiły splądrować całe osiedle domów w jedną noc. A jednak nie mógł uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Czuł się tak, jakby ktoś zhańbił to miejsce. Ich raj na ziemi.

Salon przedstawiał opłakany widok. Szafki i szuflady były pootwierane, a ich zawartość leżała w nieładzie na podłodze. Zbite szklanki i talerze, poduszki zrzucone z kanapy. Wszystko, co można było spieniężyć, zniknęło. Nowy telewizor plazmowy, miniwieża i przenośny radioodtwarzacz. Barek, w którym przechowywali wino i wódkę, był pusty. Złodzieje zostawili jedynie opróżnioną do połowy karafkę koniaku.

Pochylił się i podniósł z podłogi statek w butelce, który przez całe lata stał na półce nad kominkiem. Szkło było pęknięte, a dwa delikatne maszty żaglowca złamane. Pamiętał, jak godzinami przyglądał się szorstkim palcom dziadka, które w cudowny sposób łączyły maleńkie części w prawdziwy statek. Pamiętał moment, w którym miniaturowy żaglowiec został umieszczony w butelce i dziadek pociągnął sznurki, żeby postawić maszty.

Zadzwonił na policję, żeby zgłosić włamanie. Nie mógł opanować drżenia głosu.

– Kiedy był pan ostatnio w domu letniskowym? – spytał oficer dyżurny.

– Dwa tygodnie temu.

– A więc do włamania doszło po dziewiętnastym września?

Bakkerud rozejrzał się po splądrowanym pokoju. Nagle poczuł się pusty.

– Zauważył pan, czy włamano się również do innych domów? – wypytywał policjant.

– Nie – odparł mężczyzna i wyjrzał przez okno. Dostrzegł, że w domu Thomasa Rønningena paliło się światło. – Dopiero co przyjechałem.

– Jutro wyślemy tam patrol – ciągnął oficer dyżurny. – Do tego czasu proszę niczego nie ruszać, chyba że jest to absolutnie konieczne.

– Jutro? Ale...

– Będzie pan pod tym numerem? Skontaktujemy się z panem, jak tylko zwolni się jakiś radiowóz.

Bakkerud otworzył usta, żeby zaprotestować, zażądać przysłania techników kryminalistyki i psa policyjnego, ale milczał. Przełknął ślinę, podziękował za pomoc i zakończył rozmowę.

Od czego powinien zacząć? Poszedł do kuchni i przyniósł zmiotkę i szufelkę. Nagle przypomniał sobie słowa policjanta, żeby niczego nie ruszać. Stanął przy oknie i przyjrzał się domowi sąsiada.

Zdziwiło go zapalone światło. Thomas Rønningen rzadko przyjeżdżał tu jesienią. Co piątek prowadził w telewizji popularny talk-show, więc miał co robić. W sierpniu znalazł jednak trochę wolnego czasu, żeby świętować początek kolejnego sezonu. Siedzieli wtedy razem przed kominkiem w ogrodzie, każdy ze swoim koniakiem, i Rønningen opowiadał mu, co się dzieje za kulisami przed programem, w jego trakcie i po emisji.

Nagle jakiś cień przemknął na tle dużych oświetlonych okien salonu sąsiada. To mogli być włamywacze. Niewykluczone, że właśnie okradali letnią posiadłość Rønningena. Bakkerud podszedł szybko do drzwi i chwycił latarkę, która leżała na swoim stałym miejscu w przedpokoju. Może policja potraktuje jego zgłoszenie poważniej, jeśli się dowie, że znana gwiazda telewizji również została okradziona.

Ścieżka biegnąca w stronę morza wiła się między chaszczami i powyginanymi sosnami o gęstych gałęziach. Latarka oświetlała błyszczące korzenie drzew i otoczaki, ale nie chroniło go to przed drobnymi gałązkami i igłami, które drapały go po twarzy i dłoniach.

W salonie paliło się światło, ale z tej strony okna były umieszczone zbyt wysoko, by dało się zajrzeć do środka. Oświetlając sobie drogę latarką, wszedł po schodach. Wiatr szarpnął drzwiami i uderzył nimi w balustradę werandy. Nagle ogarnął go strach. Uprzytomnił sobie, że nie ma nic, czym mógłby się obronić. Po plecach przebiegł mu dreszcz.

Snop światła padł na futrynę. Ona również nosiła ślady włamania, tak jak drzwi jego domu, a jednak wyglądała jakoś inaczej.

Na skrzydle drzwiowym widoczne były plamy krwi.2

To był długi dzień.

William Wisting siedział pochylony na kanapie, ze wzrokiem wbitym w klucz leżący przed nim na stole. Klucz był zaśniedziały, od dawna go nie używano.

W końcu wstał i przeszedł przez pokój. Po szybie spływały wąskie, gęste strugi, ostatnie resztki deszczu. Ulicami Stavern przemknął pojazd na sygnale. Niebieskie światło połyskiwało rytmicznie w ciemności, ale nie sposób było stwierdzić, czy to karetka pogotowia, czy policyjny radiowóz. Śledził je wzrokiem, dopóki nie zniknęło na Helgeroaveien. Wtedy odwrócił się i z narożnej szafki wyjął butelkę wina. Wyglądało na hiszpańskie. Rocznik 2004 był wypisany na etykiecie złotymi literami. Jeśli dobrze pamiętał, dostał tę butelkę zeszłej jesieni, po tym jak wygłosił wykład dla Stowarzyszenia Przedsiębiorców. Wyglądało na drogie i na pewno nie zaszkodziło mu dłuższe leżakowanie. Lubił wino, ale nigdy nie miał czasu ani chęci, żeby zapoznać się z rodzajami winogron, głównymi producentami, regionami winiarskimi, a także sprawdzić, które wina pasują do jedzenia, a których nie należy pić do posiłków. Wystarczyło mu to, że potrafił ocenić dobre wino po smaku.

– Baron de Oña? – odczytał na głos, zerkając w stronę kanapy.

Suzanne uśmiechnęła się i skinęła głową. Odwzajemnił uśmiech. Wkroczyła w jego życie dwa lata temu i zajęła w nim sporo miejsca. Awaria instalacji wodociągowej w jej domu sprawiła, że od tygodnia mieszkali razem. Cieszył się, że Suzanne wprowadziła się do niego, choć jej tego nie powiedział.

Zabrał dwa kieliszki i instynktownie spojrzał jeszcze raz przez okno, ale nie zobaczył nic poza własnym odbiciem. Szeroka, grubo ciosana twarz o ciemnych oczach. Odwrócił się, podszedł do kanapy i usiadł obok Suzanne.

W tym czasie Thomas Rønningen zgromadził na swojej kanapie w studio wspaniałych gości o różnym światopoglądzie i podejściu do życia. Wisting lubił ten program, w którym poważna dyskusja mieszała się z rozrywką. Lubił również prowadzącego: Thomas Rønningen miał chłopięcy urok i potrafił stworzyć przed kamerami ciepły, intymny nastrój, w którym jego goście czuli się bezpieczni. Postępował jak doświadczony śledczy. Zawsze zadawał celne, inteligentne pytania i zamiast stawiać swoich gości pod ścianą, tak kierował rozmową, że sami przyznawali się do swoich błędów i słabości.

Suzanne wzięła od niego kieliszki i postawiła je na ławie. Wisting poszedł po korkociąg. Zanim wrócił na miejsce, rzucił okiem na okno. Kolejny pojazd na sygnale zmierzał w tym samym kierunku co poprzedni. Automatycznie spojrzał na zegarek i zanotował w myślach godzinę: 22:02.

– Moje gratulacje – powiedziała, gdy nalewał wino do kieliszków.

– Co masz na myśli?

– Gratuluję domu letniskowego – wyjaśniła z uśmiechem i wskazała głową klucz leżący na stole.

Wisting usiadł na kanapie.

Dzień zaczął się od spotkania z wujem w kancelarii adwokackiej w Oslo.

Wuj Georg miał siedemdziesiąt osiem lat i większą część dorosłego życia poświęcił firmie inżynierskiej specjalizującej się w ekonomizacji energetyki. Wisting nigdy do końca nie wiedział, czym zajmował się brat jego ojca, może poza tym, że wuj wynalazł i opatentował urządzenia do oczyszczania i dezynfekcji wody i powietrza.

Wuj Georg uczynił również swoim celem życiowym kontestowanie władzy i cierpiał na wrodzoną niechęć do podatków, akcyz i wszelkich opłat. Doprowadziło go to do kilku potyczek z wymiarem sprawiedliwości, które skończyły się grzywną i karą pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Spotkanie w kancelarii adwokackiej dotyczyło ostatniej woli Georga Wistinga. Wuj chciał mieć pewność, że państwo nie wzbogaci się po jego śmierci nawet o koronę. Mecenas specjalizujący się w prawie spadkowym opracował dość skomplikowany plan, dzięki któremu wuj mógł za życia rozdysponować swój majątek.

Dla Wistinga oznaczało to tyle, że stał się właścicielem domu letniskowego w Værvågen niedaleko Helgeroa, domu, którego wartość zaniżono tak bardzo, jak tylko pozwalały na to przepisy, dzięki czemu podatek od darowizny skurczył się do śmiesznie małej kwoty.

Był teraz zamożnym człowiekiem, choć nie tylko dzięki temu. Nigdy nie narzekał na finanse. Nieźle zarabiał, a poza tym intensywna praca sprawiała, że nie miał czasu na wydawanie pieniędzy. Poza tym miał też inne oszczędności. Pieniądze po Ingrid. On i dzieci otrzymali milionowe odszkodowanie, gdy cztery lata temu Ingrid zmarła w Afryce, dokąd wyjechała z ramienia Norad^(). Pieniądze leżały na koncie, a odsetki rosły. Nie śmiał ich ruszyć.

Pamiętał czasy, gdy byli świeżo po ślubie, a Ingrid spodziewała się bliźniąt. Rachunki piętrzyły się, ciągle byli pod kreską. Zdarzało się, że musieli zbierać puste butelki i oddawać je do punktu skupu, gdy pod koniec miesiąca konto świeciło pustkami. Teraz nie musiał już patrzeć na ceny, gdy robił zakupy w supermarkecie.

Adwokat zaproponował, że przyjrzy się jego finansom i przedstawi plan, który pozwoli na zredukowanie obciążeń podatkowych do minimum, ale Wisting odrzucił tę propozycję.

Mężczyźni na ekranie wybuchnęli śmiechem.

– Zazdroszczę im – powiedziała Suzanne i skinęła głową na telewizor.

Przytaknął, chociaż nie do końca wiedział, kogo miała na myśli. On sam lubił siedzieć na kanapie i cieszyć się towarzystwem Suzanne.

– Tym, którzy zawsze mogą robić to, na co mają ochotę – mówiła dalej. – Którzy nie boją się zaryzykować. Zerwać z tym, co znane i bezpieczne, i spróbować czegoś nowego i ekscytującego. Tak jak Sigrid Heddal.

Spojrzał na ekran. Kobieta, na oko pięćdziesięcioletnia, opowiadała z ogromnym zaangażowaniem o czymś, co nazywała „Safe Horizon”.

Suzanne zerknęła na niego.

– Sam pomyśl, babka jest po pięćdziesiątce, porzuca bezpieczną pracę kierownika projektu w jakiejś korporacji i leci do Addis Abeby, żeby zająć się afrykańskimi sierotami. To się nazywa odwaga.

Wisting skinął głową. Lubił entuzjazm Suzanne.

– Tommy też jest takim człowiekiem.

Mówiła o chłopaku Line, Duńczyku. Rok temu Tommy Kvanter rzucił pracę ochmistrza na trawlerze przetwórni, sprzedał mieszkanie i wprowadził się do Line. Pieniądze ze sprzedaży zainwestował w restaurację w Oslo, którą otworzył razem z grupą znajomych. Wisting zgadzał się z tym, że Tommy był marzycielem, ale to nie była cecha, którą cenił wysoko.

Po spotkaniu z adwokatem zjadł obiad w restauracji Tommy’ego razem z Suzanne i Line. Był tam pierwszy raz i zrozumiał, że chodzi o coś więcej niż lokal gastronomiczny. Obiekt o nazwie „Shazam Station” zajmował trzy kondygnacje i składał się z klubu nocnego, usytuowanego w piwnicy, z kawiarni na parterze i z restauracji na pierwszym piętrze.

Tommy był odpowiedzialny za kuchnię i restaurację. Nie miał czasu usiąść z nimi przy stoliku, ale pilnował, żeby dostali czterodaniowy obiad. Jedzenie było dobre, Wisting musiał to przyznać. Ale gdzie się podziali goście? Było piątkowe popołudnie, początek weekendu, a zajętych było zaledwie kilka stolików. Kelnerzy snuli się po lokalu, obsługując garstkę klientów. Jeśli tak było codziennie, źle to wróżyło interesom Tommy’ego.

Wisting nie mógł pojąć, co jego córka widzi w Tommym Kvanterze. To prawda, że sprawiał wrażenie osoby inteligentnej i myślącej i nie był pozbawiony uroku, ale mimo to Wisting mu nie ufał. Nie chodziło tylko o to, że facet miał na koncie wyroki za narkotyki, ani o to, że bywał uparty i egoistyczny. Zdaniem Wistinga Tommy po prostu nie nadawał się na partnera Line i jego córka nie powinna wiązać z nim przyszłości.

Czasem zastanawiał się, czy jego niechęć nie wynikała jedynie z faktu, że Line była jego jedyną córką, ale wydawało mu się, że nie. Zresztą gdy ostatnio widywał ich razem, Line zachowywała się tak, jakby zaczynała dostrzegać słabe strony Tommy’ego. Drażniło ją to, co mówił i robił, przestała go idealizować i stała się bardziej krytyczna – ku zadowoleniu Wistinga.

– Wiadomo, że kto nie ryzykuje, ten nic nie zyskuje – ciągnęła Suzanne. – A powiedzmy sobie szczerze: co człowiek ma do stracenia? W końcu każda porażka czegoś nas uczy. Wszystkie doświadczenia są cenne. Zarówno te dobre, jak i te złe.

Jednemu z gości programu zadano pytanie, na które nie potrafił udzielić odpowiedzi. W ciszy, która zapadła, Wisting usłyszał dźwięk syren dobiegających z oddali.

Wziął do ręki kieliszek.

– Chciałabyś otworzyć własną restaurację? – spytał po chwili.

– Tak – odparła zaskoczona i uśmiechnęła się do niego. – A właściwie nie restaurację, tylko małą kawiarnię artystyczną. Życie jest za krótkie, żeby przeżyć je, nie czerpiąc satysfakcji z pracy. Codziennie to samo: narady, budżety, cięcia wydatków, projekty.

Suzanne była pedagogiem dziecięcym i przez wiele lat pracowała z małoletnimi samotnymi azylantami, ale ostatnio wykonywała głównie papierkową robotę. Przez osiem godzin siedziała przy biurku, nie mając bezpośredniego kontaktu z dziećmi, którym starała się pomóc.

– Jak ją nazwiesz? – spytał i odstawił kieliszek, który od kilku minut trzymał w dłoniach.

– Nie rozumiem?

– Skoro od jakiegoś czasu marzysz o otwarciu kawiarni, to na pewno wymyśliłaś już jej nazwę.

Potrząsnęła głową.

– Ale chyba nic w stylu „Shazam Station”?

Uśmiechnęła się.

– To wcale nie taka zła nazwa. Chwytliwa.

– Mówisz poważnie?

– Shazam to formuła zaklęcia. Słowo pochodzenia perskiego. Po norwesku sezam. Sezamie, otwórz się!

– Stacja Sezam?

Zaśmiała się. Drobna siateczka zmarszczek przy oczach i w kącikach ust promieniowała na skronie i policzki. W orzechowobrązowych oczach odbijało się światło świec stojących na ławie, nadając jej spojrzeniu niezwykły blask. Sięgnął po kieliszek z winem, gdy nagle zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się słowo OPERA, wewnętrzny skrót oznaczający centralę operacyjną policji.

Odebrał telefon, krótko i zwięźle. Oficer dyżurny przedstawił się w ten sam sposób.

– Były włamania do kilku domów letniskowych w Gusland.

Wisting milczał. Domyślał się, że to nie wszystko.

– W jednym z nich znaleziono zwłoki mężczyzny.

------------------------------------------------------------------------

^() Norad (Direktoratet for utviklingssamarbeid) – Norweska Agencja ds. Współpracy w Dziedzinie Rozwoju, utworzona w 1968 roku (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).3

Zatrzasnął drzwi samochodu i podniósł kołnierz kurtki.

Na ciasnym parkingu stały dwa radiowozy, karetka pogotowia i dwa nieoznakowane pojazdy.

Wieczór był chłodny. Wydychane powietrze tworzyło jedwabiście cienką białą chmurę. Z oddali dobiegały miarowe uderzenia fal. W wilgotnym wietrze znad morza unosiły się drobne ziarenka soli.

Ruszył w kierunku ścieżki, która wiodła przez leśną gęstwinę. Pięćdziesiąt metrów dalej zatrzymał się. Tuż przed nim rozpościerał się nadmorski krajobraz. Gładkie skały przybrzeżne zlewały się z czarnym morzem. Światło latarni morskiej znajdującej się na jednej z wysp przedzierało się przez mrok, sprawiając, że niespokojna tafla wody błyszczała tajemniczo.

W dole dostrzegł kontury domu letniskowego. Z dwóch okien sączyło się słabe światło. Przed domem migotało kilkanaście latarek. Po chwili usłyszał dźwięk uruchamianego generatora i wkrótce front budynku skąpany był jaskrawym światłem. Biało-czerwone taśmy policyjne falowały na wietrze. Elementy odblaskowe na policyjnych mundurach połyskiwały w świetle prądnicy. Dolatywały do niego przytłumione odgłosy nadajników radiowych, telefonów i rozmów. Okolicę spowijała zimna, bezgwiezdna jesienna ciemność.

Pochylił głowę i poszedł dalej, kuląc się przed porywistym wiatrem. Setki razy wzywano go do podobnych zdarzeń, a jednak przybycie na miejsce zbrodni nigdy nie stało się dla niego rutyną. Nie uodpornił się na widok zmasakrowanego ciała ani pogrążonych w rozpaczy krewnych ofiary. Zbyt wiele razy widział skutki brutalnej przemocy, z czasem coraz okrutniejszej i gwałtowniejszej. Wspomnienia ciągle powracały, budząc jego gniew, to z ich powodu stawał się coraz bardziej milczący i zamknięty w sobie.

Idąc ścieżką na miejsce zdarzenia, spotkał personel karetki pogotowia. Lekarz i ratownik medyczny minęli go w milczeniu, pozdrawiając lekkim skinieniem głowy. Obaj mieli poważne, zatroskane miny.

Policjant wyznaczony na dowodzącego akcją podniósł taśmę i wpuścił go do środka. Drzwi domu letniskowego były otwarte. Futryna nosiła wyraźne ślady włamania. Z przedpokoju wystawały nogi denata. Czarne kalosze z grudkami błota pod podeszwą.

Policjant złożył mu krótki raport zawierający te same informacje, które dwadzieścia pięć minut temu przekazał mu przez telefon oficer dyżurny.

Espen Mortensen zjawił się przed nim. Właśnie wkładał biały kombinezon ochronny.

– Wejdziesz ze mną do środka? – spytał.

Wisting przytaknął, ale ograniczył się do nałożenia gumowych ochraniaczy na obuwie. Po chwili wszedł po schodach za Mortensenem.

Narzędzie, którym posłużono się do wyłamania drzwi, zostawiło widoczne ślady wokół zamka. Drewniane drzazgi sterczały na wszystkie strony, a część ościeżnicy była wyrwana. Wisting dostrzegł na kamiennych schodach duże krople krwi. Plamy na skrzydle drzwiowym były rozmazane, jakby ktoś oparł się o nie zakrwawioną ręką.

Mortensen zrobił kilka zdjęć poglądowych i poszedł dalej. Wisting podążył za nim. Policjant, który wprowadził go w sprawę, został na zewnątrz.

Martwy mężczyzna leżał na brzuchu w nienaturalnej pozycji, z jedną ręką schowaną pod ciałem, a drugą odrzuconą na bok. Gruba czarna rękawiczka była przesiąknięta krwią. Brudne gumowce sięgały mu niemal do kolan. Miał na sobie czarny sweter, a na głowie czarną kominiarkę.

Wisting okrążył zwłoki.

Kałuża krwi wypływała spod jego ciała i rozlewała się po drewnianej podłodze. Wisting musiał stawiać duże kroki, żeby w nią nie wdepnąć.

Głowa denata była zwrócona w bok. Kominiarka miała długie rozcięcie z przodu, niemal dokładnie na środku czoła. Blade fałdy skóry zwisały na obie strony, a z ziejącej rany wystawały odłamki czaszki.

Jeden z psów tropiących głośnym szczekaniem dał znak, że jest gotowy do pracy. Komisarz ukucnął i oparł dłonie o kolana.

Oczy widoczne w małych otworach w masce były szeroko otwarte, a gałki oczne wyszły na wierzch. Wargi cofnęły się, jakby mężczyzna usiłował nabrać powietrza.

Wisting przyglądał się znamionom śmierci jeszcze przez chwilę, po czym wstał i rozejrzał się dookoła. Tryskająca krew utworzyła abstrakcyjne wzory na panelach ściennych. W wielu miejscach widoczne były krwawe, fragmentaryczne odciski dłoni, podobne do tych pozostawionych na drzwiach. Wyglądało na to, że mężczyzna opierał się o ścianę, zanim osunął się na podłogę.

Wzrok Wistinga przykuły czerwone lepkie ślady butów prowadzące do drzwi wyjściowych. Najwidoczniej sprawca wszedł w kałużę krwi, uciekając z miejsca zbrodni.

– Kto go znalazł? – zwrócił się do policjanta stojącego u podnóża schodów.

– Sąsiad – wyjaśnił tamten, wskazując dom letniskowy położony nieco wyżej. – Do niego też się włamali.

– Zaglądał do środka?

Funkcjonariusz pokręcił głową.

– Wszedł tylko po schodach.

Wisting zamilkł. Starał się zapamiętać jak najwięcej szczegółów, które mogły mieć decydujące znaczenie dla sprawy.

Był w tym dobry. Pierwsze wrażenie z miejsca zdarzenia w połączeniu z wieloletnim doświadczeniem w prowadzeniu śledztwa pozwalały stworzyć wstępną, często trafną teorię.

Miejsce zbrodni przypominało obraz. Każdy, nawet najmniejszy szczegół, od pierwszego pociągnięcia pędzla do gotowego dzieła, mówił coś na temat artysty, który go stworzył. Obraz zdradzał swego twórcę.

Przeniósł spojrzenie w głąb oświetlonego salonu. Wnętrze było gustownie urządzone. Dominowały jasne, czyste kolory, które doskonale się ze sobą komponowały. To samo dotyczyło mebli. Antyki i meble o współczesnym wzornictwie zostały starannie dobrane, tworząc harmonijną całość.

Ślady włamania były widoczne już na pierwszy rzut oka. Szuflady i szafki były otwarte. Z niskiego stolika w rogu pokoju, na którym stał telewizor, zwisało smętnie kilka luźnych przewodów, a na ścianach, w miejscach, w których wisiały dzieła sztuki, odznaczały się jaśniejsze pola.

Wisting przeniósł wzrok na zwłoki, westchnął i pokręcił głową z rezygnacją. Coś mu się tu nie zgadzało, ale nie potrafił tego nazwać.

– Znaleźliście narzędzie zbrodni? – spytał.

Mortensen potrząsnął głową i przekazał pytanie policjantowi, który czekał na zewnątrz.

– Patrol z psem tropiącym wciąż go szuka – wyjaśnił tamten.

– A co z narzędziem, którym włamywacz wyłamał drzwi? – spytał komisarz, wskazując uszkodzoną futrynę.

Technik znowu pokręcił głową.

– To może być narzędzie zbrodni – stwierdził. – Patomorfolodzy z pewnością powiedzą coś więcej, ale wygląda na to, że mężczyźnie zadano cios jakimś ostrym narzędziem, na przykład łomem.

– Nie wydaje ci się, że to on jest włamywaczem? – spytał Wisting, wskazując głową mężczyznę w kominiarce.

– Może ktoś go zaskoczył i wyrwał mu łom?

Wisting pokręcił wątpiąco głową. Nic nie wskazywało na to, że rozegrała się tu jakaś walka na śmierć i życie. Dwa małe obrazy wisiały równo na ścianie. Obok drzwi stała para butów sportowych. Na wieszaku w przedpokoju wisiały dwie kurtki wiatrówki. Również w głębi mieszkania Wisting nie zauważył żadnych zniszczeń poza tymi, które zwykle widywał na miejscu włamania.

– I gdzie są skradzione przedmioty? – spytał, rozglądając się po luksusowym wnętrzu.

– Może wrócił po resztę? – podsunął policjant stojący przed drzwiami. – Może planował drugą rundę?

– Może – wymamrotał w zamyśleniu komisarz. – Do kogo właściwie należy ten dom?

– Nikt panu tego nie powiedział? Właścicielem jest Thomas Rønningen.

– Ten facet z telewizji? – spytał zaskoczony, przyglądając się zwłokom.

Policjant przytaknął.4

Wisting zostawił Mortensena na miejscu zbrodni i wyszedł na polanę przed domem. Woda ściekała z czapki umundurowanego policjanta dowodzącego akcją.

– Gdzie jeszcze się włamano? – spytał Wisting.

Policjant odwrócił się w kierunku północnym i wskazał dom leżący w oddali, odznaczający się na tle ciemnego nieba. W oknach paliło się światło. Na wzniesieniu stał maszt z flagą łopoczącą na wietrze.

– Właścicielem jest niejaki Ove Bakkerud. To on do nas dzwonił. Godzinę temu przyjechał z Oslo. Gdy odkrył, że włamano się do jego domu, poszedł sprawdzić sąsiednie domy i znalazł zwłoki.

Wisting przetarł mokrą od deszczu twarz.

– Kto jeszcze?

Policjant wyjął notes i starając się go nie zmoczyć, odczytał:

– Jostein Hammersnes – wskazał dom za prawym ramieniem Wistinga. – Ma dom na cyplu. Zadzwonił do oficera dyżurnego mniej więcej w tym samym czasie, w którym dostaliśmy zgłoszenie o znalezieniu zwłok. Poszkodowanych może być więcej, ale na razie wiemy o dwóch. Nasi ludzie chodzą teraz od domu do domu.

– Zabezpieczyliście teren?

– Odgrodziliśmy go, a domy otoczyliśmy taśmą.

Wisting skinął głową. Chodziło o co najmniej trzy miejsca przestępstw, które najprawdopodobniej miały ze sobą związek. Oznaczało to trzy razy większą szansę na znalezienie śladów biologicznych sprawcy. Zupełnie nieźle jak na początek.

– Ściągamy techników z całego okręgu – ciągnął dowodzący akcją, jakby czytał w jego myślach.

– Co z właścicielami domów?

– Ulokujemy ich w hotelu w Stavern. Jutro rano będziecie mogli ich przesłuchać.

– Czy któryś z nich coś widział?

Policjant potrząsnął głową i już miał odpowiedzieć, gdy nagle w pobliżu zaczął ujadać pies. W tej samej chwili rozległ się trzask w słuchawce. Wcisnął ją głębiej, żeby lepiej słyszeć.

– Patrol z psem udał się na wschód – relacjonował. – Znaleźli telefon komórkowy. Zastanawiają się, co z nim zrobić.

– Niech oznaczą miejsce i przyniosą go tutaj – poprosił Wisting.

Policjant przekazał wiadomość. Chwilę później przyszedł młody policjant i wręczył mu zalakowaną kopertę na materiał dowodowy z przezroczystego plastiku, w której znajdował się telefon.

– Komórka jest prawie rozładowana – wyjaśnił. – Dobrze byłoby odczytać, co się da, zanim bateria padnie. Być może będziemy potrzebowali kodu PIN, żeby ponownie uruchomić telefon.

Wisting wziął do ręki torebkę. Przez plastik odszukał przycisk włączający wyświetlacz. To był Sony Ericsson. Wisting znał się na telefonach tej marki. Otworzył rejestr połączeń. Był pusty. Żadnych połączeń przychodzących ani wychodzących. Wrócił do menu i wszedł do wiadomości.

W skrzynce odbiorczej znajdował się tylko jeden esemes odebrany o godzinie 16:53 o treści: „2030”.

Wiadomość przysłano z dziewięciocyfrowego zagranicznego numeru.

W pozycjach wysłanych zachowały się dwa esemesy. Oba wysłano pod ten sam zagraniczny numer. Pierwszy o godzinie 16:54 o treści „OK”. Drugi o godzinie 20:43: „I am here”.

Wisting przeszukał pozostałe skrzynki, ale poza trzema wiadomościami nie znalazł nic innego. Szybko domyślił się, że „2030” oznaczało godzinę. Właściciel telefonu odpowiedział na tę wiadomość krótkim „OK”, a gdy przybył na umówione miejsce, wysłał kolejnego esemesa. „I am here”.

– Zabieram telefon. Podłączę go do ładowarki – poinformował komisarz, wkładając go do kieszeni kurtki. – Może w nocy przyjdą kolejne esemesy.

Zimny powiew wiatru sprawił, że Wisting się wzdrygnął. Rozejrzał się dookoła. W ciemnościach nocy majaczyły czarne nagie skały, smagane wiatrem sosny i kępy jałowca. Od brzemiennego w skutki spotkania minęły zaledwie trzy godziny. Spotkania, które zakończyło się śmiercią jednego mężczyzny. Drugi prawdopodobnie ukrywał się gdzieś niedaleko.

– Dostaniemy wsparcie z powietrza – odezwał się dowodzący akcją, który najwyraźniej myślał podobnie.

– To dobrze – Wisting skinął głową, ale nie zamierzał czekać na helikopter. Postanowił wrócić do domu, przebrać się w suche ubranie i pojechać do komendy. Czekało go mnóstwo pracy.

Wrócił do samochodu tą samą drogą, którą przyszedł. Na parkingu zebrała się już grupa dziennikarzy. Jeden z fotografów skierował aparat w jego stronę i zrobił mu zdjęcie – miał na nim zdecydowany wyraz twarzy i zmarszczone brwi. Gdy komisarz otwierał drzwi auta, usłyszał dźwięk nadlatującego ze wschodu śmigłowca. Reflektor punktowy przeczesywał teren. Zainteresowanie dziennikarzy niemal natychmiast przeniosło się z Wistinga na policyjny śmigłowiec.

Komisarz zdjął mokrą kurtkę i rzucił ją na siedzenie pasażera, potem usiadł za kierownicą i uruchomił silnik. Reflektory oświetlały gęsty las liściasty, rosnący po obu stronach wąskiej żwirowej drogi.

Nagle coś uderzyło z trzaskiem w przednią szybę. Wisting nacisnął hamulec. Samochodem zarzuciło. Resztki krwi i kilka czarnych piór rozbryznęły się po szybie. Musiałem zderzyć się z ptakiem, pomyślał. Włączył spryskiwacz i odczekał, aż wycieraczki usuną brud.

Ruszył dalej, ale po przejechaniu zaledwie kilkunastu metrów sytuacja się powtórzyła. Zobaczył, jak kolejny ptak przeszywa powietrze niczym mała czarna piłka, trafia w karoserię, odbija się i ląduje na przedniej szybie.

Kilkaset metrów dalej żwirowa droga łączyła się z trasą krajową między Helgeroa a Stavern. Wisting skręcił w prawo.

Ciemny asfalt przykrywał cienki welon mgły. Mokre od deszczu jesienne liście unosiły się na wietrze, przyklejały do przedniej szyby i zamierały, ściśnięte pod wycieraczkami samochodowymi.

Chwilę później Wisting zauważył, że coś się porusza na skraju jezdni. Zwolnił. To był mężczyzna. Szedł w jego kierunku po przeciwnej stronie drogi, osłaniając oczy przed oślepiającym blaskiem reflektorów. Chwiał się na nogach.

Wisting automatycznie przełączył światła z długich na mijania. W tym samym momencie mężczyzna przycisnął dłoń do klatki piersiowej i upadł.

Komisarz spojrzał w lusterko, zatrzymał się i wysiadł z auta. Po obu stronach drogi ciągnęły się puste zaorane pola.

Mężczyzna leżał nieruchomo.

Wisting ukucnął obok niego i położył mu rękę na ramieniu.

– Wszystko w porządku? – spytał.

Ponieważ nie otrzymał odpowiedzi, chwycił mężczyznę, żeby obrócić go na plecy.

Nagle tamten odwrócił twarz. W jego spojrzeniu czaił się strach graniczący z przerażeniem, który mężczyzna usiłował maskować złością. Gwałtowne uderzenie pięścią w sam środek twarzy zaskoczyło Wistinga.

Zachwiał się. Mężczyzna zadał mu kilka kolejnych mocnych ciosów i podniósł się z ziemi. Komisarz wyciągnął rękę i przytrzymał go. Tamten wyrywał się, bijąc na oślep, lecz tym razem uderzenia okazały się niecelne. Wisting wstał, schylił się, unikając następnego ciosu, i przeszedł do kontrataku. Trafił napastnika w przeponę. Mężczyzna zgiął się wpół. Przez chwilę nie mógł złapać tchu. Policjant doskoczył do niego, starając się powalić go na ziemię, ale tamten odpowiedział serią ciosów. Jeden z nich trafił Wistinga w brodę. Zęby wbiły mu się w wargę i usta natychmiast wypełniły się krwią. Osunął się na kolana.

Mężczyzna dobiegł do samochodu, rzucił się za kierownicę, dodał gazu i ruszył w stronę Wistinga. Reflektory oślepiły go. Instynktownie odskoczył w bok, stoczył się z jezdni i zastygł w bezruchu. Po kilku sekundach oczy oswoiły się z ciemnością, a otoczenie przybrało różne odcienie szarości. W ostatniej chwili zobaczył czerwone tylne światła swojego auta znikające w oddali.

Podniósł się, splunął krwią i zaklął. Telefon komórkowy został w samochodzie.

Słyszał stłumiony warkot śmigłowca, który przeszukiwał pas nadmorski. Znowu splunął. Odwrócił się. Próbował przypomnieć sobie odległość do najbliższych zabudowań. Po namyśle postanowił iść w tym samym kierunku, w którym odjechał napastnik.

Po dziesięciu minutach marszu zobaczył światła gospodarstwa. Przyspieszył, a ostatni odcinek drogi pokonał truchtem.

Był to biały dwupiętrowy dom z szerokimi schodami, pomalowaną na czerwono stodołą i dwoma budynkami gospodarczymi. Na środku podwórza rósł stary rozłożysty dąb.

Konie zamknięte w stodole zaczęły parskać i krążyć niespokojnie, gdy wyczuły zbliżającego się obcego człowieka. Na szczycie schodów siedział szarobiały kot. Przyglądał mu się żółtymi oczami, a potem wygiął grzbiet, chwycił zębami czarnego ptaka z ostrym dziobem leżącego na wycieraczce i dał drapaka.

Drzwi były pomalowane na niebiesko, z dużą ceramiczną tabliczką wiszącą nad przyciskiem dzwonka. Wisting nacisnął włącznik. Czekając, przyłożył dłoń do twarzy. Nawet najlżejszy dotyk sprawiał mu ból.

Po chwili rozległ się dźwięk otwieranych drzwi wewnętrznych i za szybą z poliwęglanu pojawił się cień.

W drzwiach wejściowych stanął mężczyzna z gęstą rudą brodą. Spojrzał na Wistinga pytającym wzrokiem.

– Jestem z policji – wyjaśnił komisarz, przeszukując kieszenie spodni, zanim przypomniał sobie, że legitymacja policyjna znajduje się w portfelu, który zniknął razem z samochodem.

Mężczyzna skinął głową i zrobił krok do tyłu, żeby wpuścić Wistinga do środka. Komisarz wypowiadał się w mediach na temat tylu spraw, że większość mieszkańców okręgu znała go z widzenia.

– Co się stało? – spytał gospodarz domu, zamykając drzwi.

Wisting nie miał czasu na wyjaśnienia.

– Muszę pożyczyć telefon – powiedział.

Mężczyzna wyjął z kieszeni komórkę.

– Nie wygląda pan najlepiej – stwierdził. – Może chce pan skorzystać również z łazienki?

Wisting potrząsnął głową, wziął do ręki telefon i wybrał numer oficera dyżurnego. Krótko i zwięźle poinformował go o zdarzeniu, do którego doszło na drodze.

Brodaty mężczyzna przysłuchiwał się rozmowie, wybałuszając oczy ze zdziwienia, a gdy komisarz rozłączył się, spytał uprzejmie, czy mógłby mu jeszcze w czymś pomóc.

Wisting zastanowił się.

– Ma pan samochód?

Gospodarz przytaknął i chwycił kurtkę.

– Stoi w stodole.

Wisting poprosił mężczyznę, żeby odwiózł go do domu. Nagle przypomniało mu się, że nie ma kluczy. Były przyczepione do breloka razem z kluczykami samochodowymi. Tak jak karta wstępu do budynku komendy, którą nosił w portfelu, i jak legitymacja służbowa.

Musiał zadzwonić do drzwi. Suzanne otworzyła ostrożnie.

– Chryste Panie! – jęknęła, chwytając go za ramię. – Jak ty wyglądasz?

– Idiotycznie – przyznał Wisting i po raz pierwszy tego wieczoru uśmiechnął się.

Poszedł do łazienki i zdejmując mokre, zakrwawione ubranie, wyjaśnił, co się stało.

– Przyniesiesz mi jakieś czyste rzeczy? – spytał i wszedł do kabiny prysznicowej.

Skinęła głową i zaczęła zbierać z podłogi brudne ubranie.

– Nie pierz tego – poprosił i odkręcił kurek z wodą. – Tylko rozwieś, żeby wyschło. Możliwe, że jest tam również jego krew.

Woda szybko zrobiła się gorąca. Zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu, zwracając twarz w stronę strumienia.

– Powinieneś zgłosić się na SOR – stwierdziła.

Wytarł parę ze szklanych drzwi kabiny i spojrzał na Suzanne.

– Zobaczymy – odparł. – Zamówisz mi taksówkę?

– Przynajmniej pozwól mi obejrzeć ranę, zanim pojedziesz.

Nie protestował. Gdy skończył się myć, podała mu świeży ręcznik z szafy i poszła po apteczkę.

Gdy wróciła, stanął przed nią nagi. Suzanne przyjrzała się jego twarzy.

– Myślisz, że to był on?

– Kto?

– Zabójca. – Przycisnęła do rany wacik nasączony środkiem przeciwbakteryjnym. Wisting poczuł pieczenie. – Myślisz, że to z nim się biłeś?

W myślach zadawał sobie to samo pytanie.

– Nie wiem – odparł i zamilkł.

– Masz rozciętą skórę. Nie wygląda to najlepiej – stwierdziła, wyjmując z apteczki mały opatrunek. – Ale do wesela się zagoi.

Podziękował jej pocałunkiem. Suzanne przesunęła dłoń po jego klatce piersiowej i brzuchu, jakby chciała mu pokazać, co go ominęło.

Uśmiechnął się, pocałował ją jeszcze raz i zaczął się ubierać.

– Dzwoniłaś po taksówkę? – spytał.

– Odwiozę cię – odparła. – Nie piłam nic po tym, jak przyjąłeś zgłoszenie.5

Nils Hammer zjawił się w komendzie pół godziny wcześniej i wprowadził Wistinga w szczegóły sprawy.

Hammer był rosłym mężczyzną, o jakieś pięć centymetrów wyższym od komisarza i o grubo ciosanych rysach. Uchodził za zdolnego, choć nieco ekscentrycznego śledczego, który traktował swoją pracę bardzo poważnie. Miał niezbędną cechę dobrego śledczego: był nie do zdarcia. Nigdy się nie poddawał, a obowiązki wypełniał ze stuprocentowym zaangażowaniem. W trakcie rozwiązywania sprawy działał jak w amoku. On i Wisting spędzili razem w komendzie setki godzin, siedząc do rana nad wielkimi planszami, teoriami i gorzką kawą. Właśnie dlatego Hammer był pierwszą osobą, do której Wisting zwracał się, gdy montował ekipę dochodzeniową.

– Torunn jest już w drodze – oznajmił Hammer.

Gdy mówił, czuć było od niego słabą woń piwa. Był lekko wstawiony, ale nie pijany. Nie tylko on musiał zmienić plany na piątkowy wieczór.

– Okej – skinął głową Wisting. To, że również Torunn Borg miała wziąć udział we wstępnej fazie śledztwa, dodało mu otuchy. Borg była skuteczna, dokładna i kompetentna. – Jak tylko się zjawi, robimy naradę.

– Próbuję namierzyć twój telefon – mówił dalej Hammer, idąc przed nim po schodach.

Wistingowi nie przyszło to do głowy, a przecież jego telefon przez cały czas się logował. Operator sieci komórkowej mógł bez trudu ustalić, gdzie znajdował się poszukiwany telefon. Ta myśl napełniła go optymizmem.

– Jest gdzieś w mieście – ciągnął Hammer. – Telenor odłącza pojedyncze maszty, żeby ustalić dokładniejszą pozycję.

– Kiedy możemy się spodziewać odpowiedzi?

Hammer wzruszył ramionami.

– Za piętnaście, może dwadzieścia minut. Miejmy tylko nadzieję, że samochód się nie przemieszcza.

Wisting podziękował, wszedł do swojego gabinetu i włączył komputer. Czekając, aż się uruchomi, postanowił zadzwonić do dwóch osób. Pierwszą z nich była Christine Thiis, nowo zatrudniona prawniczka. Thiis zastąpiła Auduna Vettiego, który awansował na stanowisko zastępcy komendanta okręgu.

Thiis pracowała w kancelarii adwokackiej w Oslo, ale postanowiła przerwać błyskotliwą karierę i wyprowadziła się ze stolicy. Złożyła podanie o znacznie gorzej płatną posadę w policji, a ponieważ miała najlepsze kwalifikacje, wygrała konkurs w cuglach. Jako oficer pełniący dyżur tego wieczoru stała się automatycznie odpowiedzialna za dochodzenie w sprawie o zabójstwo.

Odebrała już po pierwszym sygnale.

– Próbowałam się z tobą skontaktować – powiedziała, starając się ukryć irytację. – Muszę wiedzieć, co się dzieje.

Wisting odchrząknął i przez trzy minuty zapoznawał ją z dotychczasowymi ustaleniami. Mówiąc, wyobraził ją sobie: z lekkim rumieńcem na policzkach od zdenerwowania i z czujnym spojrzeniem brązowych oczu.

– Dobrze się czujesz? – spytała, gdy opowiedział jej o napadzie.

– Tak, tak – uspokoił ją.

Słyszał, że Thiis przewraca kartki. Domyślił się, że słuchając go, robiła notatki.

– Mamy jakiś trop?

– Chwilowo nic konkretnego, ale jest jeszcze wcześnie.

– Okej. Dzisiaj nie przyjadę. Dzieci śpią, nie mogę zostawić ich samych.

– Będziemy potrzebowali prawnika na miejscu – odparł. – Chcesz, żebym popytał, czy ktoś inny może poprowadzić sprawę?

– Nie – padła zdecydowana odpowiedź. – Dzwoniłam już do matki, do Lillestrøm. Przyjedzie za kilka godzin. Do tego czasu będę dostępna pod telefonem. Chciałabym, żebyś informował mnie na bieżąco o postępach w śledztwie.

Wisting zapewnił, że zadzwoni natychmiast, jak tylko wydarzy się coś dramatycznego, i zakończył rozmowę.

Drugą osobą, z którą musiał się skontaktować, był Thomas Rønningen. Wisting przyjął za pewnik, że gospodarz znanego programu telewizyjnego ma zastrzeżony numer telefonu, i od razu zadzwonił do NRK. Przedstawił się i wyjaśnił, że musi pilnie z nim porozmawiać. Kobieta, która pełniła nocny dyżur w centrali, sprawiała wrażenie osoby kompetentnej i doświadczonej. Nie dysponowała numerem telefonu Rønningena, ale poprosiła Wistinga o chwilę cierpliwości i zaczęła wystukiwać coś na klawiaturze.

– Mam numer komórki i adres mailowy jego agenta, Einara Heiera. Podać panu?

– Wystarczy numer telefonu.

Podyktowała mu cyfry.

– Dziękuję. Nie orientuje się pani, kiedy był nagrywany program, który nadano dzisiaj wieczorem?

– Program leci na żywo.

– To znaczy?

– Wcześniej nagrywaliśmy go dzień wcześniej, ale to sprawiało, że tracił nieco na aktualności. Teraz nagrywamy go cztery godziny przed emisją i puszczamy bez poprawek.

– Jeśli dobrze rozumiem, nagranie było gotowe około osiemnastej?

– Zgadza się – potwierdziła i po chwili spytała: – Czy to jest coś, o czym musi pan porozmawiać z kimś z ochrony?

– Nie, a jeśli zajdzie taka potrzeba, skontaktuję się ponownie.

Zakończył rozmowę i wybrał numer telefonu agenta, którego ton głosu wydał mu się sztucznie uprzejmy.

Wisting przedstawił się i poprosił o numer kontaktowy do Thomasa Rønningena.

– Podam panu numer jego komórki, ale nie gwarantuję, że się pan dodzwoni.

– Nie?

– Po emisji programu zawsze do niego dzwonię, żeby podzielić się z nim swoimi uwagami, ale dzisiaj nie odebrał telefonu.

Wisting wyjrzał przez okno. Nisko nad fiordem leciał śmigłowiec.

– Kiedy ostatnio z nim pan rozmawiał?

– Wczoraj. Wolno spytać, o co chodzi?

– Włamano się do jego domu letniskowego w Helgeroa.

– Ach tak! Thomas na pewno będzie panu wdzięczny za informację.

Agent podyktował Wistingowi numer.

– Jeśli nie odbierze, proszę nie nagrywać się na pocztę głosową, tylko wysłać wiadomość.

– Dobrze, dziękuję.

– Może mógłbym jeszcze jakoś pomóc? W jakiś praktyczny sposób?

– Chwilowo nie. W razie czego mam pański numer.

Śmigłowiec zawisł nieruchomo w powietrzu. Snop światła padał na obszar w wewnętrznym porcie.

Komisarz wybrał numer komórki Rønningena, a potem podniósł się i podszedł do okna. Natychmiast włączyła się poczta głosowa. Przerwał połączenie i zapisał numer w pamięci telefonu.

Ciszę w pokoju przerwał głos Hammera, który rozległ się przez interkom.

– Namierzyli twój telefon. Podobno jest w Revet.

Helikopter przechylił się i skręcił na wschód.

Revet było niegdyś piaszczystą wydmą oddzielającą Lågen od Larviksfjorden, ale obecnie stanowiło dynamicznie rozwijający się teren portowo-przemysłowy, który wdzierał się w morze. Było tam wiele miejsc, w których łatwo dało się ukryć samochód, za to tylko jedna droga wyjazdowa.

– Zarządziliśmy blokadę – wyjaśnił Hammer.

Wisting odwrócił wzrok od śmigłowca i zaczął przyglądać się swojemu odbiciu w szybie. Krople deszczu wykrzywiły rysy jego twarzy. Miał wrażenie, że widzi przed sobą obcego mężczyznę. Powieki kleiły mu się ze zmęczenia. Przez chwilę siedział z zamkniętymi oczami, starając się zebrać myśli.

To była jego pierwsza duża sprawa od czasu powrotu do pracy po długim zwolnieniu lekarskim. Zawsze uważał swoją pracę za inspirującą i ambitną, ale zeszłego lata nie wytrzymał związanego z nią napięcia. Coraz więcej obowiązków rozdzielano między stale malejącą liczbę funkcjonariuszy. Długotrwałe obciążenie fizyczne i psychiczne w końcu dało o sobie znać.

Przez trzy miesiące przebywał na zwolnieniu lekarskim. Gdy wrócił do pracy, dotarło do niego, że nie jest niezastąpiony i że może delegować więcej zadań i obowiązków swoim współpracownikom.

Teraz stał przy oknie i wsłuchiwał się w swoje ciało. Zastanawiał się, czy jest gotowy na to, co miało się stać. Błyskawicznie podjął decyzję. Zdjął z oparcia krzesła kurtkę i zdecydowanym krokiem ruszył w stronę drzwi.

Ciąg dalszy w wersji pełnej