-
W empik go
Prawdopodobnie wszystko jest inaczej - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
30 października 2013
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Prawdopodobnie wszystko jest inaczej - ebook
Wszystko się zaczęło od prostego pytania: jeżeli kiedyś uda nam się nauczyć komputery myśleć, jakie będzie ich wyobrażenie o świecie?
Prawdopodobnie będzie ono znacznie różnić się od naszego. Ale czy ich wyobrażenie o świecie będzie gorsze niż nasze? Jak właściwie to, co wiemy o świecie, jest związane z tym, co w rzeczywistości jest wokół nas?
Możliwe, że wszystko jest zupełnie inaczej, niż myślimy. Celem tej książki nie jest rozwiązanie jakichś konkretnych problemów, lecz impuls do doskonalenia własnego umysłu przy jednoczesnej próbie zrozumienia, w jaki sposób mógłby myśleć komputer.
Nie wiem, czy kiedykolwiek uda się nam nauczyć komputery myśleć, ale jeżeli spróbujemy, to wówczas będzie możliwe zrozumienie nie tylko wielu nowych rzeczy o świecie, ale także o nas samych.
Spis treści
Wprowadzenie
I. Czy komputer może myśleć?
II. Definiowanie pojęć
III. Co to jest informacja?
IV. Modelowanie rzeczywistości
V. Intelektualne możliwości współczesnych komputerów
VI. Kilka uwag na temat ewolucji
VII. Dlaczego sądzimy, że obowiązują jakieś prawa przyrody?
VIII. Rozważania na temat geometrii Wszechświata
IX. Co uważamy za możliwe, a co za niemożliwe
X. Dlaczego sądzimy, że myślimy logicznie?
XI. Skąd się biorą nowe pomysły?
XII. Wiara, wolna wola oraz moralność ludzi i komputerów
XIII. Możliwości przyszłych komputerów
XIV. Zakończenie
DODATEK A: Przykłady automatów komórkowych
DODATEK B: Program w PHP do testowania automatów
komórkowych
DODATEK C: Rożne modele czasoprzestrzeni
DODATEK D: Kilka zadań dla dociekliwych
Rozwiązania zadań
Literatura
| Kategoria: | Popularnonaukowe |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7564-423-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Wprowadzenie
Wszystko się zaczęło od prostego pytania: jeżeli kiedyś uda nam się nauczyć komputery myśleć, jakie będzie ich wyobrażenie o świecie?
Prawdopodobnie będzie ono znacznie różnić się od naszego. Ale czy ich wyobrażenie o świecie będzie gorsze niż nasze? Jak właściwie to, co wiemy o świecie, jest związane z tym, co w rzeczywistości jest wokół nas?
Z jednej strony jesteśmy ograniczeni naszymi zmysłami. Postrzegamy tylko część fal elektromagnetycznych jako światło widzialne, część jako tak zwane promieniowanie cieplne, z którego uzyskujemy tylko minimalną ilość informacji. Dźwięki słyszymy tylko w pewnym zakresie częstotliwości, mamy kiepski węch i tylko bardzo niedoskonały dotyk. Nie mamy zmysłu do spostrzegania magnetyzmu, promieniowania radioaktywnego i wielu innych, które teoretycznie moglibyśmy mieć. Całkowicie inaczej postrzegalibyśmy świat, gdybyśmy byli ślepi i mieli doskonały węch. Potrafilibyśmy śledzić tor ruchu także wstecz i prawdopodobnie mielibyśmy dużo lepsze wyobrażenie o tym, co to jest czasoprzestrzeń.
Jeszcze inaczej wyobrażalibyśmy sobie świat, jeżeli bylibyśmy milion razy więksi lub mniejsi, szybsi lub wolniejsi, gdybyśmy żyli w morzu, na komecie albo gdzieś zupełnie indziej.
Z drugiej strony nasze wyobrażenie o świecie jest ukształtowane przez model świata przyjęty od społeczeństwa, w którym wyrastaliśmy.
Użyteczną rzeczą jest posługiwanie się modelem świata, który jest stabilny i zgodny z innymi ludźmi, z którymi żyjemy. Ale trzeba mieć świadomość, że jeżeli model ma być stabilny, nie może się często zmieniać. Dlatego mamy tendencje do tłumienia nowych informacji, które nie są zgodne z naszym światopoglądem. Ignorujemy je albo ośmieszamy, uważamy za kłamstwo lub oszustwo. Jesteśmy przekonani, że to my mamy rację, ale jeżeli urodzilibyśmy się na drugiej stronie kuli ziemskiej, kilka stuleci wcześniej lub później, nasz pogląd na świat byłby całkowicie inny. Również w tym przypadku bylibyśmy przekonani, że mamy rację.
Możliwe, że wszystko jest zupełnie inaczej, niż myślimy. Celem tej książki nie jest rozwiązanie jakichś konkretnych problemów, lecz impuls do doskonalenia własnego umysłu przy jednoczesnej próbie zrozumienia, w jaki sposób mógłby myśleć komputer.
Nie wiem, czy kiedykolwiek uda się nam nauczyć komputery myśleć, ale jeżeli spróbujemy, to wówczas będzie możliwe zrozumienie nie tylko wielu nowych rzeczy o świecie, ale także o nas samych.I Czy komputer może myśleć?
Na tak postawione pytanie można odpowiedzieć jednym słowem i więcej tym się nie przejmować. Wiele osób pewnie by tak zrobiło. Powiedzieliby, że nie, i być może mieliby rację.
Ale co to właściwie znaczy „myśleć”? Nie będę tu próbował podawać definicji (problemem definicji pojęć będziemy zajmowali się w następnym rozdziale), chcę tylko, aby w tym miejscu uświadomić sobie, że odpowiedź na pytanie, czy komputer może myśleć, jest zależna od tego, jak zdefiniujemy pojęcie „myślenie”.
Bez względu na to, jaką definicję „myślenia” przyjmiemy, większość ludzi zgodzi się z tym, że człowiek myśli. Ale kiedy i w jaki sposób zaczyna myśleć? Dziecko musi mieć zmysły, którymi odbiera bodźce, i musi mieć mózg, który na te bodźce reaguje.
Jeżeli niemowlę na coś patrzy, obraz na siatkówce jest zdeformowany i jest obrócony do góry nogami. Mózg musi nauczyć się ułożyć obraz oglądanego przedmiotu na podstawie bodźców wzrokowych, oddzielić go od jego otoczenia i utworzyć jego model.
Dużo lepszy model danego przedmiotu może uzyskać, jeżeli będzie miało do dyspozycji następne niezależne źródło informacji, na przykład dotyk. Sposób, w jaki postrzegamy daną rzecz, zależy od tego, jakie mamy zmysły.
Jeżeli człowiek urodzi się ślepy, jego wyobrażenie o świecie będzie inne niż większości ludzi, ale nikt nie wątpi w jego umiejętność myślenia. Gdyby jednak urodził się nie tylko ślepy, ale też głuchy, bez węchu, bez dotyku i innych zmysłów? Bez żadnych bodźców myślenie by prawdopodobnie nie powstało. Jakie zmysły minimalnie musiałby posiadać, aby mógł nawiązać kontakt z otoczeniem i nauczyć się myśleć? W tej chwili nie chodzi nam o to, by zdecydować, jakie minimalne warunki muszą być spełnione, aby mogło powstać myślenie, tylko aby uświadomić sobie, że w pewnych warunkach mogłoby powstać coś, co można już nazwać myśleniem i jednocześnie byłoby to coś bardzo różniącego się od tego, co zwykle rozumiemy pod tym pojęciem.
W przypadku komputera musimy pójść jeszcze dalej. Nie chodzi o to, by komputer myślał podobnie jak człowiek, chcemy tylko, aby wykonywał taką czynność, którą moglibyśmy już nazwać (prymitywnym) myśleniem.
Jeżeli chcielibyśmy, by komputer myślał jak człowiek, by postrzegał i rozumiał nasz świat, musielibyśmy dać mu podobne zmysły, by widział, słyszał, wąchał, dotykał, może też musiałby odczuwać głód i strach, podobnie jak człowiek. Musielibyśmy zapewnić mu ludzkie wychowanie i spełnić jeszcze dużo innych warunków – praktycznie stworzyć robota bardzo podobnego do człowieka. O to nam jednak w tej chwili nie chodzi.
W jaki sposób rozumieć w takim razie słowo „myśleć” w odniesieniu do komputera? Każdy może mieć swoje zdanie, ale w tej chwili możemy przyjąć następujące stanowisko: żeby można było powiedzieć, że komputer myśli, będziemy od niego wymagać zdolności operowania pojęciami. Nie jest konieczne, aby to były pojęcia, jakich używają ludzie. Powinien tylko rozumieć ich znaczenie. Tu powstaje nowy problem: Co ma znaczyć wyrażenie „rozumieć coś” w przypadku komputerów? Na razie nie wymagamy od nich świadomości ani zdolności wyobrażenia sobie czegoś. Wyobraźnia być może nie jest konieczna. Fizyk kwantowy lub matematyk też może operować obiektami, których nie potrafi sobie wyobrazić. Uważamy, że je rozumie, kiedy potrafi nimi prawidłowo operować. Na początek wyrażenie „rozumieć coś” będziemy interpretowali tak, że wystarczy mieć stworzony model zawierający dla każdego pojęcia odpowiedni obiekt, który ma zdefiniowane właściwości i relacje w stosunku do innych obiektów modelu. To jest wystarczające do tego, żeby było możliwe odpowiadanie na pytania w ramach tego modelu.
Do tego, żeby powiedzieć, że komputer myśli, będziemy wymagali nieco więcej. Będziemy chcieli, żeby miał zdolność zmieniania swojego modelu świata, uzupełniania albo budowania go całkowicie od nowa w ten sposób, aby potrafił otrzymać odpowiedzi także na takie pytania, na które wcześniej nie potrafił odpowiedzieć.
Można przyjąć też inne warunki lub wymagania dla stwierdzenia, czy komputer jest inteligentny. Na przykład test Turinga, według którego system jest inteligentny, jeżeli potrafi odpowiadać na pytania w języku naturalnym w taki sposób, że osoba zadająca pytania nie potrafi rozpoznać, czy rozmawia z maszyną czy z człowiekiem. Warunek, że sztuczna inteligencja ma być nierozróżnialna od naturalnej, uważam za ogromne ograniczenie pojęcia inteligencji. Nie uwzględnia to żadnej inteligencji zwierząt ani programów, które już wykazują jakiś stopień inteligencji, ale też przypadku maszyny, która potrafiłaby odpowiadać natychmiast i bezbłędnie na wszystkie pytania. Żeby taka maszyna była nierozróżnialna od człowieka, konieczne byłoby sztuczne wydłużanie czasu odpowiedzi w taki sposób, żeby odpowiadał długości czasu odpowiedzi człowieka. Od czasu do czasu musiałaby specjalnie pomylić się lub stwierdzić, że nie zna odpowiedzi. Nawet jakby nikt nie potrafił odróżnić odpowiedzi maszyny od odpowiedzi człowieka, wiele osób i tak nie uważałoby tego za dowód na to, że maszyna myśli. Kryteria zmieniłyby się. Podobnie jak to było w przypadku szachów. Dopóki najlepsi gracze wygrywali z komputerami, uznawano to za dowód wyższości ludzkiej inteligencji nad niemyślącymi maszynami. Ale od czasu kiedy komputery zaczęły wygrywać nawet z mistrzem świata, nagle okazało się, że nie jest to już dowód przewagi niemyślącej maszyny nad ludzką inteligencją.
Dlaczego sztuczna inteligencja miałaby być nierozróżnialna od ludzkiej? Nie stawiamy takich wymagań na przykład sztucznej nodze. Jeszcze nie tak dawno zamiast dolnej kończyny wystarczył kawałek drewna, a dzisiaj istnieją protezy, na których można biegać szybciej niż na zdrowych nogach, i nikt nie wymaga, by sztuczne nogi były nierozróżnialne od naturalnych. Każdy może od razu stwierdzić, że są sztuczne.
Każdy może sam ustalić, jakie kryteria przyjąć, by móc rozstrzygnąć, czy maszyna myśli. My będziemy trzymać się jak najogólniejszej definicji i szukać pierwszych oznak inteligencji.
Najpierw zastanówmy się, jak powstają pojęcia, na ile są niedokładne i jaka jest nadzieja na to, by komputer przynajmniej niektóre pojęcia rozumiał w sposób podobny do naszego sposobu rozumienia.
Wszystko się zaczęło od prostego pytania: jeżeli kiedyś uda nam się nauczyć komputery myśleć, jakie będzie ich wyobrażenie o świecie?
Prawdopodobnie będzie ono znacznie różnić się od naszego. Ale czy ich wyobrażenie o świecie będzie gorsze niż nasze? Jak właściwie to, co wiemy o świecie, jest związane z tym, co w rzeczywistości jest wokół nas?
Z jednej strony jesteśmy ograniczeni naszymi zmysłami. Postrzegamy tylko część fal elektromagnetycznych jako światło widzialne, część jako tak zwane promieniowanie cieplne, z którego uzyskujemy tylko minimalną ilość informacji. Dźwięki słyszymy tylko w pewnym zakresie częstotliwości, mamy kiepski węch i tylko bardzo niedoskonały dotyk. Nie mamy zmysłu do spostrzegania magnetyzmu, promieniowania radioaktywnego i wielu innych, które teoretycznie moglibyśmy mieć. Całkowicie inaczej postrzegalibyśmy świat, gdybyśmy byli ślepi i mieli doskonały węch. Potrafilibyśmy śledzić tor ruchu także wstecz i prawdopodobnie mielibyśmy dużo lepsze wyobrażenie o tym, co to jest czasoprzestrzeń.
Jeszcze inaczej wyobrażalibyśmy sobie świat, jeżeli bylibyśmy milion razy więksi lub mniejsi, szybsi lub wolniejsi, gdybyśmy żyli w morzu, na komecie albo gdzieś zupełnie indziej.
Z drugiej strony nasze wyobrażenie o świecie jest ukształtowane przez model świata przyjęty od społeczeństwa, w którym wyrastaliśmy.
Użyteczną rzeczą jest posługiwanie się modelem świata, który jest stabilny i zgodny z innymi ludźmi, z którymi żyjemy. Ale trzeba mieć świadomość, że jeżeli model ma być stabilny, nie może się często zmieniać. Dlatego mamy tendencje do tłumienia nowych informacji, które nie są zgodne z naszym światopoglądem. Ignorujemy je albo ośmieszamy, uważamy za kłamstwo lub oszustwo. Jesteśmy przekonani, że to my mamy rację, ale jeżeli urodzilibyśmy się na drugiej stronie kuli ziemskiej, kilka stuleci wcześniej lub później, nasz pogląd na świat byłby całkowicie inny. Również w tym przypadku bylibyśmy przekonani, że mamy rację.
Możliwe, że wszystko jest zupełnie inaczej, niż myślimy. Celem tej książki nie jest rozwiązanie jakichś konkretnych problemów, lecz impuls do doskonalenia własnego umysłu przy jednoczesnej próbie zrozumienia, w jaki sposób mógłby myśleć komputer.
Nie wiem, czy kiedykolwiek uda się nam nauczyć komputery myśleć, ale jeżeli spróbujemy, to wówczas będzie możliwe zrozumienie nie tylko wielu nowych rzeczy o świecie, ale także o nas samych.I Czy komputer może myśleć?
Na tak postawione pytanie można odpowiedzieć jednym słowem i więcej tym się nie przejmować. Wiele osób pewnie by tak zrobiło. Powiedzieliby, że nie, i być może mieliby rację.
Ale co to właściwie znaczy „myśleć”? Nie będę tu próbował podawać definicji (problemem definicji pojęć będziemy zajmowali się w następnym rozdziale), chcę tylko, aby w tym miejscu uświadomić sobie, że odpowiedź na pytanie, czy komputer może myśleć, jest zależna od tego, jak zdefiniujemy pojęcie „myślenie”.
Bez względu na to, jaką definicję „myślenia” przyjmiemy, większość ludzi zgodzi się z tym, że człowiek myśli. Ale kiedy i w jaki sposób zaczyna myśleć? Dziecko musi mieć zmysły, którymi odbiera bodźce, i musi mieć mózg, który na te bodźce reaguje.
Jeżeli niemowlę na coś patrzy, obraz na siatkówce jest zdeformowany i jest obrócony do góry nogami. Mózg musi nauczyć się ułożyć obraz oglądanego przedmiotu na podstawie bodźców wzrokowych, oddzielić go od jego otoczenia i utworzyć jego model.
Dużo lepszy model danego przedmiotu może uzyskać, jeżeli będzie miało do dyspozycji następne niezależne źródło informacji, na przykład dotyk. Sposób, w jaki postrzegamy daną rzecz, zależy od tego, jakie mamy zmysły.
Jeżeli człowiek urodzi się ślepy, jego wyobrażenie o świecie będzie inne niż większości ludzi, ale nikt nie wątpi w jego umiejętność myślenia. Gdyby jednak urodził się nie tylko ślepy, ale też głuchy, bez węchu, bez dotyku i innych zmysłów? Bez żadnych bodźców myślenie by prawdopodobnie nie powstało. Jakie zmysły minimalnie musiałby posiadać, aby mógł nawiązać kontakt z otoczeniem i nauczyć się myśleć? W tej chwili nie chodzi nam o to, by zdecydować, jakie minimalne warunki muszą być spełnione, aby mogło powstać myślenie, tylko aby uświadomić sobie, że w pewnych warunkach mogłoby powstać coś, co można już nazwać myśleniem i jednocześnie byłoby to coś bardzo różniącego się od tego, co zwykle rozumiemy pod tym pojęciem.
W przypadku komputera musimy pójść jeszcze dalej. Nie chodzi o to, by komputer myślał podobnie jak człowiek, chcemy tylko, aby wykonywał taką czynność, którą moglibyśmy już nazwać (prymitywnym) myśleniem.
Jeżeli chcielibyśmy, by komputer myślał jak człowiek, by postrzegał i rozumiał nasz świat, musielibyśmy dać mu podobne zmysły, by widział, słyszał, wąchał, dotykał, może też musiałby odczuwać głód i strach, podobnie jak człowiek. Musielibyśmy zapewnić mu ludzkie wychowanie i spełnić jeszcze dużo innych warunków – praktycznie stworzyć robota bardzo podobnego do człowieka. O to nam jednak w tej chwili nie chodzi.
W jaki sposób rozumieć w takim razie słowo „myśleć” w odniesieniu do komputera? Każdy może mieć swoje zdanie, ale w tej chwili możemy przyjąć następujące stanowisko: żeby można było powiedzieć, że komputer myśli, będziemy od niego wymagać zdolności operowania pojęciami. Nie jest konieczne, aby to były pojęcia, jakich używają ludzie. Powinien tylko rozumieć ich znaczenie. Tu powstaje nowy problem: Co ma znaczyć wyrażenie „rozumieć coś” w przypadku komputerów? Na razie nie wymagamy od nich świadomości ani zdolności wyobrażenia sobie czegoś. Wyobraźnia być może nie jest konieczna. Fizyk kwantowy lub matematyk też może operować obiektami, których nie potrafi sobie wyobrazić. Uważamy, że je rozumie, kiedy potrafi nimi prawidłowo operować. Na początek wyrażenie „rozumieć coś” będziemy interpretowali tak, że wystarczy mieć stworzony model zawierający dla każdego pojęcia odpowiedni obiekt, który ma zdefiniowane właściwości i relacje w stosunku do innych obiektów modelu. To jest wystarczające do tego, żeby było możliwe odpowiadanie na pytania w ramach tego modelu.
Do tego, żeby powiedzieć, że komputer myśli, będziemy wymagali nieco więcej. Będziemy chcieli, żeby miał zdolność zmieniania swojego modelu świata, uzupełniania albo budowania go całkowicie od nowa w ten sposób, aby potrafił otrzymać odpowiedzi także na takie pytania, na które wcześniej nie potrafił odpowiedzieć.
Można przyjąć też inne warunki lub wymagania dla stwierdzenia, czy komputer jest inteligentny. Na przykład test Turinga, według którego system jest inteligentny, jeżeli potrafi odpowiadać na pytania w języku naturalnym w taki sposób, że osoba zadająca pytania nie potrafi rozpoznać, czy rozmawia z maszyną czy z człowiekiem. Warunek, że sztuczna inteligencja ma być nierozróżnialna od naturalnej, uważam za ogromne ograniczenie pojęcia inteligencji. Nie uwzględnia to żadnej inteligencji zwierząt ani programów, które już wykazują jakiś stopień inteligencji, ale też przypadku maszyny, która potrafiłaby odpowiadać natychmiast i bezbłędnie na wszystkie pytania. Żeby taka maszyna była nierozróżnialna od człowieka, konieczne byłoby sztuczne wydłużanie czasu odpowiedzi w taki sposób, żeby odpowiadał długości czasu odpowiedzi człowieka. Od czasu do czasu musiałaby specjalnie pomylić się lub stwierdzić, że nie zna odpowiedzi. Nawet jakby nikt nie potrafił odróżnić odpowiedzi maszyny od odpowiedzi człowieka, wiele osób i tak nie uważałoby tego za dowód na to, że maszyna myśli. Kryteria zmieniłyby się. Podobnie jak to było w przypadku szachów. Dopóki najlepsi gracze wygrywali z komputerami, uznawano to za dowód wyższości ludzkiej inteligencji nad niemyślącymi maszynami. Ale od czasu kiedy komputery zaczęły wygrywać nawet z mistrzem świata, nagle okazało się, że nie jest to już dowód przewagi niemyślącej maszyny nad ludzką inteligencją.
Dlaczego sztuczna inteligencja miałaby być nierozróżnialna od ludzkiej? Nie stawiamy takich wymagań na przykład sztucznej nodze. Jeszcze nie tak dawno zamiast dolnej kończyny wystarczył kawałek drewna, a dzisiaj istnieją protezy, na których można biegać szybciej niż na zdrowych nogach, i nikt nie wymaga, by sztuczne nogi były nierozróżnialne od naturalnych. Każdy może od razu stwierdzić, że są sztuczne.
Każdy może sam ustalić, jakie kryteria przyjąć, by móc rozstrzygnąć, czy maszyna myśli. My będziemy trzymać się jak najogólniejszej definicji i szukać pierwszych oznak inteligencji.
Najpierw zastanówmy się, jak powstają pojęcia, na ile są niedokładne i jaka jest nadzieja na to, by komputer przynajmniej niektóre pojęcia rozumiał w sposób podobny do naszego sposobu rozumienia.
więcej..
