Prawo Karne oczami nie prawnika - ebook

Wstęp do prawa karnego

Prawo karne to gałąź prawa, która reguluje zachowania uznane za przestępstwa i określa odpowiednie sankcje za ich popełnienie.

Przestępstwo to zachowanie, które narusza prawo i jest zagrożone sankcją karną. Sankcje te mogą obejmować grzywnę, ograniczenie wolności lub pozbawienie wolności.

Prawo karne ma na celu ochronę społeczeństwa przed przestępczością, a także wymierzenie sprawiedliwości wobec osoby, która popełniła przestępstwo. W ramach prawa karnego wyróżnia się m.in. zasady odpowiedzialności karnej, rodzaje przestępstw, sposoby prowadzenia postępowań karnych oraz rodzaje sankcji karnych.

W Polsce prawo karne reguluje Kodeks karny oraz wiele innych ustaw i aktów prawnych.

W Polsce Kodeks karny stanowi podstawowe źródło prawa karnego. Kodeks karny określa zasady odpowiedzialności karnej, rodzaje przestępstw oraz sankcje kary. Ponadto, istnieją także inne akty prawne regulujące kwestie związane z prawem karnym, takie jak kodeks postępowania karnego, ustawa o ochronie danych osobowych w procesie karnym czy ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Wszystkie te akty prawne razem tworzą system prawa karnego w Polsce.Pojęcie prawa karnego

Pojęcie prawa karnego odnosi się do gałęzi prawa, które zajmuje się regulacją odpowiedzialności za przestępstwo oraz określeniem zasad postępowania w sprawach karnych. Prawo karne ma na celu ochronę wartości i interesów społecznych oraz zapewnienie porządku publicznego, bezpieczeństwa społecznego przez zapobieganie przestępczości, kształtowanie pojęcia i poczucia sprawiedliwości oraz resocjalizację sprawców przestępstw.

Prawo karne dzieli się na dwie główne części: Część pierwsza prawo karne materialne, które definiuje przestępstwa, ich znamiona, określa rodzaje kar i środków karnych a także ustala zasady odpowiedzialności karnej. W Polsce głównym źródłem prawa karnego jest Kodeks Karny.

Druga część to prawo karne procesowe. Jest to zbiór przepisów regulujących sposób postępowania w sprawach karnych takich jak ściganie, wykrywanie, osądzanie i wykonywanie kar oraz środków karnych. W Polsce głównym źródłem prawa karnego procesowego jest Kodeks Postanowienia karnego.

Prawo karne opiera się na zasadach takich jak:

— Zasada legalizmu

— Zasada winy

— Zasada humanitaryzmu

— Zasada indywidualizmu

Funkcje prawa karnego

Jedną z podstawowych funkcji prawa karnego jest oczywiście karanie sprawców przestępstw. Ale nie tylko. Do funkcji prawa karnego możemy zaliczyć funkcję:

Funkcja prewencyjna

Funkcja prewencyjna ma na celu zachęcanie społeczeństwa do prawego życia i zapobiegania dokonywania przestępstw pod groźbą kary. Działania na zasadzie prewencji ogólnej oddziaływanie na społeczeństwo jako całość oraz prewencji indywidualnej czyli oddziaływanie na konkretnego sprawcę.

W prawie karnym prewencja ogólna oznacza zapobieganie popełnieniu przestępstw przez społeczeństwo jako całość poprzez stosowanie odpowiednich sankcji prawnych i innych działań, które mają odstraszyć potencjalnych sprawców od popełniania przestępstw.

PREWENCJA OGÓLNA w prawie karnym obejmuje przede wszystkim kary, których celem jest odstraszenie innych od popełniania przestępstw, oraz systematyczne działania zmierzające do edukacji i kształtowania postaw społecznych sprzyjających przeciwdziałania przestępczości. Prewencja ogólna w prawie karnym jest ukierunkowana na zapobieganie popełnianiu przestępstw przez całe społeczeństwo, a nie tylko przez pojedyncze osoby. Obejmuje ona szereg działań, mających na celu zapobieganie przestępstwom oraz zmniejszenie liczby ich ofiar. Oprócz kar, które mają charakter odstraszający, w ramach prewencji ogólnej w prawie karnym stosowane są też działania z zakresu prewencji wtórnej i trzeciorzędowej.

Prewencja ogólna w prawie karnym obejmuje między innymi:

— edukację społeczeństwa w zakresie PRZ

— promowanie wartości społecznych sprzyjających przestrzeganiu prawa,

— tworzenie warunków socjalnych i ekonomicznych sprzyjających zaspokajaniu potrzeb społecznych i ograniczanie

— wdrażanie programów profilaktycznych dla grup społecznych narażonych na zachowania przestępcze,

— poprawa efektywności systemu

— zapobieganie korupcji oraz innym formom przestępczości zorganizowanej.

Prewencja ogólna w prawie karnym ma na celu zapobieganie przestępstwom oraz ochronę społeczeństwa przed przestępczością. Skuteczność tych działań zależy od wielu czynników, w tym od stanu prawnego, świadomości społecznej i efektywności działań podejmowanych przez organy ścigania.

Prewencja ogólna w prawie karnym jest ważnym narzędziem w walce z przestępczością, a jej skuteczność zależy od wielu czynników, w tym od władz państwowych, organów ścigania oraz świadomości społecznej.

W prawie karnym, PREWENCJA INDYWIDUALNA odnosi się do działań podejmowanych w celu zapobiegania popełnianiu przestępstw przez jednostkę oraz ochrony społeczeństwa przed przestępcami. W kontekście prawa karnego, prewencja indywidualna obejmuje:

— RESOCJALIZACJA: Jest to proces mający na celu przywrócenie jednostki, która popełniła przestępstwo, do normalnego życia społecznego. Resocjalizacja może obejmować działania takie jak terapia, nauka nowych umiejętności, czy wsparcie w znalezieniu pracy.

— WZMOCNIENIE POCZUCIA ODPOWIEDZIALNOŚCI: Podejmowanie działań mających na celu zwiększenie poczucia odpowiedzialności jednostki za swoje postępowanie, uczestnictwo w programach edukacyjnych czy terapeutycznych.

— DZIAŁANIA PROFILAKTYCZNE: Obejmują one różnorodne strategie mające na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw przez jednostki, takie jak programy szkolne uczenia o konsekwencjach przestępstw, działania w zakresie edukacji seksualnej czy zajęcia związane z radzeniem sobie ze stresem.

— DETERRENCJA INDYWIDUALNA: Jest to stosowanie kar w celu odstraszenia jednostki od ponownego popełnienia przestępstwa. W praktyce oznacza to, że konsekwencje prawne (np. kara więzienia) powinny być na tyle dotkliwe, aby zniechęcić przestępcę do powrotu na drogę przestępczości.

— NADZÓR SĄDOWY LUB POLICYJNY: W ramach prewencji indywidualnej w prawie karnym, jednostki skazane na kary ograniczenia wolności mogą być poddane nadzorowi sądowemu lub policyjnemu, który ma na celu monitorowanie ich postępów

— WARUNKOWE ZWOLNIENIE: W przypadku niektórych przestępstw, jednostki mogą być warunkowo zwolnione z odbycia kary więzienia, pod warunkiem że będą przestrzegać określonych zasad i warunków. Warunkowe zwolnienie może być skierowane do osiągnięcia celów prewencyjnych, jak resocjalizacja czy zmniejszenie ryzyka recydywy.

— PIERWOTNA PREWENCJA INDYWIDUALNA — obejmuje działania mające na celu zapobieganie powstawaniu chorób. Dotyczy to przede wszystkim zdrowego stylu życia, który obejmuje aktywność fizyczną, właściwą dietę, unikanie używek i szkodliwych nawyków, a także regularne badania profilaktyczne.

— WTÓRNA PREWENCJA INDYWIDUALNA — ma na celu wczesne wykrycie chorób i zapobieganie ich postępowi. Polega to na regularnych złych

— TERCJARNA PREWENCJA INDYWIDUALNA — obejmuje działania mające na celu zapobieganie powikłaniom i nawrotom chorób. Dotyczy to wdrożenia odpowiedniego leczenia oraz rehabilitacji, aby uniknąć powikłań i poprawić jakość życia.

Prewencja indywidualna jest kluczowa w zapobieganiu chorobom i utrzymaniu dobrego stanu zdrowia. Jednak skuteczność działań profilaktycznych zależy przede wszystkim od postaw, świadomości oraz zaangażowania jednostki. Skuteczność działań profilaktycznych zależy od następujących czynników:

— WIEDZA I EDUKACJA: Im większa świadomość na temat zdrowego stylu życia, czynników ryzyka i objawów chorób, tym bardziej skuteczne będą działania prewencyjne. Edukacja zdrowotna powinna być dostępna na różnych etapach życia, zarówno w szkołach, jak i w miejscach pracy czy instytucjach zdrowia.

— MOTYWACJA: Chęć wprowadzenia zmian w stylu życia i utrzymanie zdrowych nawyków jest kluczowa dla skutecznej prewencji. Wsparcie ze strony rodziny, przyjaciół i profesjonalistów może być pomocne w budowaniu motywacji do zmiany.

— DOSTĘPNOŚĆ I JAKOŚĆ USŁUG ZDROWOTNYCH: Skuteczna prewencja indywidualna zależy od dostępności usług zdrowotnych, takich jak badania przesiewowe, szczepienia, poradnictwo czy terapia. Im lepsza jakość i dostępność tych usług, tym większa szansa na wczesne wykrycie i zapobieganie chorobom.

— ŚRODOWISKO I WARUNKI ŻYCIA: Warunki życia, takie jak czystość powietrza, dostęp do zdrowej żywności czy bezpieczne miejsca do uprawiania sportów, mają wpływ na zdrowie jednostki. Inwestowanie w poprawę jakości środowiska może przyczynić się do zwiększenia skuteczności działań profilaktycznych.

— INDYWIDUALNE PREDYSPOZYCJE: Każda osoba ma swoje indywidualne predyspozycje genetyczne i czynniki ryzyka, które wpływają na skuteczność prewencji. Dlatego ważne jest, aby dostosowywać działania profilaktyczne do potrzeb i możliwości jednostki.

— ZGODNOŚĆ Z ZALECENIAMI: Skuteczność prewencji indywidualnej zależy również od przestrzegania zaleceń medycznych i zdrowotnych przez jednostkę. Wsparcie ze strony lekarzy, dietetyków czy psychologów może pomóc w utrzymaniu długotrwałej zgodności z zaleceniami.

Wszystko to razem wpływa na skuteczność prewencji indywidualnej. Współpraca między jednostką, systemem opieki zdrowotnej, społeczeństwem i władzami może przyczynić się do osiągnięcia lepszych wyników w zakresie zapobiegania chorobom i utrzymania dobrego stanu zdrowia.

— FUNKCJA REPRESYJNA — to funkcja karcąca polega na wymienieni kar i środków prawnych wobec sprawców przestępstw co jest realizacją zasady odpowiedzialności karnej

— FUNKCJA RESOCJALIZACYJNA — ma na celu wpływanie na sprawców przestępstw w taki sposób aby zmniejszyć ryzyko powrotu do przestępczego zachowania. Dąży do zmiany postaw i zachowań sprawcy oraz wspomaga jego reintegrację ze społeczeństwem.

— FUNKCJA KOMPENSACYJNA — polega na naprawieniu wyrządzonej przez sprawcę przestępstwa szkody przez obowiązek, zadośćuczynienie czy skierowanie sprawcy na przymusowe leczenie

— FUNKCJA EDUKACYJNA — prawo karne służy także kształtowaniu świadomości społecznej ucząc norm i wartości obowiązujących w społeczeństwie. W ten sposób przyczynia się do wykształcenia poczucia odpowiedzialności za swoje działania i postępowania zgodnie z prawem.

— FUNKCJA OCHRONNA — prawo karne służy ochronie podstawnych wartości społecznych oraz porządku prawnego. Przez ściganie i karanie przestępców, chroni dobra indywidualne a także interesy społeczne.

— FUNKCJA SPRAWIEDLIWOŚCI — prawo karne dąży do zapewnienia sprawiedliwości — prawo karne dąży do zapewnienia sprawiedliwego wymiaru sprawiedliwości. Wymierzenie kary powinno odbywać się zgodnie z zasadami proporcjonalności i humanitaryzmu mając na uwadze zarówno interesy ofiary i sprawcy przestępstwa.

— ZASADY PRAWA KARNEGO

— ZASADA LEGALIZMU — oznacza, że przestępstwa i kara muszą być określone w przepisach prawa przed popełnieniem czynu zabronionego. Nie można wprowadzać kar wstecz ani stosować analogii na niekorzyść sprawcy.

— ZASADA WINY — odpowiedzialność karne może być wymierzona tylko wtedy gdy sprawca działał z winą umyślnie lub nieumyślnie. Nie ma odpowiedzialności karnej bez winy.

— ZASADA HUMANITARYZMU ­– kara musi być proporcjonalna do ciężaru przestępstwa i winy sprawcy. Należy unikać nadmiernego represjonowania i zastosować tylko taką karę, która jest konieczna do osiągnięcia celów wymiaru sprawiedliwości.

— ZASADA INDYWIDUALIZACJI — jest jednym z kluczowych założeń prawa karnego i odnosi się do procesu wymienienia kary lub środków karnych. Jej głównym celem jest dostosowywanie sankcji do indywidualnych cen sprawcy okoliczności przestępstwa oraz potrzeb społecznych. Zasada ta ma na celu osiągnięcie celów wymiary sprawiedliwości, takich jak prewencja, resocjalizacja oraz zadośćuczynienie ofiarom.

W praktyce zasada indywidualizmu oznacza że sąd powinien uwzględnić następujące czynniki przy orzekaniu kary:

— STOPIEŃ WINY — kara powinna być adekwatne do stopnia winy sprawcy, co obejmuje rozważenie czy czyn był popełniony umyślnie a także jego motywacji i celów

— WPŁYW PRZESTĘPSTWA NA OFIARĘ I SPOŁECZNOŚĆ. Sąd powinien ocenić skutki przestępstwa, zarówno dla poszkodowanych jak i dla społeczności w celu określenia właściwej kary.

— OKOLICZNOŚCI ŁAGODZĄCE I OBCIĄŻAJĄCE. Sąd powinien uwzględnić wszelkie osobowości, które wpływają na odpowiedzialność sprawcy takie jak wcześniejsze postępowanie sprawcy, jego współpraca z organami ścigania, czy okazanie skruchy.

— POTRZEBA RESOCJALIZACJI — kara powinna uwzględnić potrzebę resocjalizacji sprawcy czyli procesu zmierzającego do jego ponownego przystosowania do życia w społeczeństwie. W przypadku młodych sprawców lub osób, które dopuściły się przestępstwa po raz pierwszy, resocjalizacja może być szczególnie istotnym

— PREWENCJA — kara powinna być i działać jako środek odstraszający sprawcę od popełnienia kolejnych przestępstw ale także jako przestroga dla innych potencjalnych przestępców.

— ZASADA INDYWIDUALIZACJI KARY — ma na celu zapewnienie sprawiedliwego i wyważonego wymiaru sprawiedliwości. Uwzględnienie indywidualnych cech sprawcy oraz okoliczności może prowadzić do lepszego zrozumienia przyczyn przestępczości oraz efektywniejszych działań prewencyjnych i resocjalizacyjnych.Źródło prawa karnego

Źródłami prawa karnego to akty prawne i zbiory norm, które regulują odpowiedzialność za przestępstwa oraz zasady przestępstwa w sprawach karnych. W większości krajów w tym w Polsce, źródła prawa karnego są hierarchicznie uporządkowane. Głównym źródłem prawa w Polsce jest Konstytucja. Jest ona naczelnym aktem prawnym, który zawiera podstawowe zasady i wartości porządku prawnego. W odniesieniu do prawa Karnego Konstytucja gwarantuje takie zasady jak: domniemanie niewinności, zakaz tortur, zasada legalizmu czy zakaz stosowania kary śmierci.

Drugim co do ważności źródłem prawa karnego jest Kodeks karny czyli Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku Dz. U. 1997 Nr 88 poz. 553. Jest on głównym źródłem prawa karnego materialnego w Polsce, określającym przestępstwa, ich znamiona, wymogi odpowiedzialności karnej oraz rodzaje kar i środków karnych.

Kolejnym źródłem prawa karnego jest Kodeks postępowania karnego. Jest to główne źródło prawa karnego procesowego, które reguluje sposób prowadzenia postępowania karnego. Zawiera zasady postępowania przy ściganiu przestępstw, takie jak zasada domniemania niewinności czy prawo do obrony.

Inne źródła prawa karnego to ustawy szczegółowe takie jak ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, przeciwdziałaniu praniu brudnych pieniędzy czy terroryzmowi.

Kolejnym źródłem prawa karnego są ratyfikowane umowy międzynarodowe. Polska jest stroną wielu umów międzynarodowych dotyczących prawa karnego, takich jak Konwencja Rady Europy o zwalczaniu terroryzmu czy Konwencja w zwalczaniu handlu ludźmi. Po ratyfikacji umowy te stają się częścią prawa krajowego i mają wpływ na przepisy prawa karnego.

Kolejną już grupą z którego można brać źródła prawa karnego jest orzecznictwo sądów. Sądy odgrywają istotną rolę w interpretacji i stosowaniu prawa karnego. Orzecznictwo sądów zwłaszcza Sądu Najwyższego, może wpłynąć na rozwój prawa karnego dostarczając wykładni przepisów i wyznaczając standardy postępowania.

Ostatnimi już omawianymi źródłami prawa jest doktryna prawa karnego. Doktryna to zbiór prac naukowych, opinii i komentarzy aktorstwa specjalistów z dziedziny prawa karnego. To zbiór prac naukowych, opinii i komentarzy autorstwa specjalistów z dziedziny prawa karnego. Mimo że nie jest źródłem prawa karnego w sensie formalnym, doktryna prawa karnego ma istotne znaczenie dla jego rozwoju i interpretacji. Prace naukowe, artykuły czy komentarze do przepisów prawa karnego, opracowanie przez wybitnych specjalistów i prawników w tej dziedzinie i wpłyną na zrozumienie i stosowanie prawa przez sądy, prokuraturę oraz praktyków prawa. Doktryna prawa karnego pełni klika ważnych funkcji takich jak:

— INTERPRETACJA I WYKŁADNIA PRZEPISÓW — Prace naukowe w dziedzinie prawa karnego często dostarczają interpretacji i wykładni przepisów, co pomaga w zrozumieniu ich znaczenia i stosowania w praktyce

— KRYTYKA I OCENA — doktryna prawa karnego może dostarczać krytyki i ocena obowiązującego prawa, wskazując na jego słabości i luki czy niejasności. Dzięki temu, prawodawca może wprowadzać zmiany i ulepszenia, które zwiększa skuteczność systemu prawnego.

— ROZWÓJ PRAWA — przez analizę prawa karnego w perspektywie teoretycznej doktryna może proponować nowe koncepcje i podejścia, które mogą wpłynąć na rozwój prawa oraz praktyki prawne.

— SZKOLENIE I EDUKACJA. Prace naukowe w dziedzinie prawa karnego są ważnym źródłem wiedzy dla studentów prawa, praktykantów prawa, sędziów, prokuratorów i innych osób bezpośrednio lub pośrednio związanych z wymiarem sprawiedliwości. Pozwalają na zdobycie i rozwijanie wiedzy oraz umiejętności niezbędnych do właściwego stosowania prawa karnego.

Warto zauważyć, że wpływ doktryny prawa karnego na proces tworzenia i stosowania prawa może być różny w zależności od systemu prawnego. W systemach kontynentalnych, takich jak polski doktryna odgrywa większą rolę podczas gdy w systemach anglosaskich większy nacisk kładzie się na orzecznictwo sądów. Nie mniej jednak doktryna prawa karnego jest ważnym elementem każdego systemu prawnego wpływającym na jego kształt i funkcjonowanie.Kodeks karny

Kodeks Karny to zbiór przepisów prawa karnego, które określają czyny zabronione oraz przewidują kary za te czyny. Kodeks Karny jest częścią systemu prawnego danego kraju, a jego celem jest ochrona porządku prawnego i społecznego poprzez penalizację przestępstw.

W Polsce obowiązujący Kodeks Karny został uchwalony 6 czerwca 1997 roku (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553). Składa się on z dwóch części: Ogólnej oraz Szczególnej.

Część Ogólna Kodeksu Karnego zawiera zasady ogólne prawa karnego, takie jak zasada legalności, zasada winy, zasada humanitaryzmu czy zasada odpowiedzialności indywidualnej. Ponadto określa podstawowe pojęcia, jak np. „przestępstwo”, „przestępca” czy „karalność”, a także wyznacza rodzaje i zakres sankcji karnych, takich jak kary, środki karne i środki zabezpieczające.

Część Szczególna Kodeksu Karnego przedstawia konkretne przepisy dotyczące poszczególnych przestępstw, takich jak zabójstwo, kradzież, oszustwo, gwałt czy przestępstwa przeciwko mieniu. Określa również warunki odpowiedzialności karnej za te przestępstwa oraz przewiduje kary za ich popełnienie.

Kodeksy karne mogą się różnić w zależności od kraju i systemu prawnego. Każdy kodeks karny jest wynikiem długotrwałego procesu legislacyjnego, który uwzględnia potrzeby społeczne, historyczne i kulturowe danego kraju.Ustawy specjalne

Ustawy specjalne to przepisy prawa, które mają zastosowanie do określonych dziedzin życia społecznego, gospodarczego lub publicznego, uzupełniając przepisy prawa ogólnego, takie jak kodeksy. Ustawy specjalne mogą wprowadzać szczegółowe regulacje dotyczące określonych sytuacji lub zagadnień, które nie są wyczerpująco uregulowane w przepisach ogólnych.

W Polsce przykłady ustaw specjalnych obejmują:

— USTAWA O PRZECIWDZIAŁANIU NARKOMANII — reguluje zagadnienia związane z zwalczaniem narkomanii, przeciwdziałaniem handlowi narkotykami oraz zapobieganiem chorobom związanym z używaniem narkotyków.

— USTAWA O PRAWIE AUTORSKIM I PRAWACH POKREWNYCH — reguluje prawa autorskie oraz prawa pokrewne, takie jak prawa wykonawców, producentów fonogramów, nadawców i organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

— USTAWA O RADIOFONII I TELEWIZJI — określa zasady funkcjonowania radiofonii i telewizji w Polsce, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym, oraz normy dotyczące programów, reklam i sponsorów.

— USTAWA O OCHRONIE DANYCH OSOBOWYCH — reguluje zasady przetwarzania danych osobowych, w tym ich zbieranie, przechowywanie, udostępnianie, oraz określa prawa osób, których dane dotyczą.

— USTAWA O PRZECIWDZIAŁANIU PRANIU PIENIĘDZY ORAZ FINANSOWANIU TERRORYZMU — wprowadza obowiązki dla podmiotów finansowych oraz innych instytucji, aby monitorować i zgłaszać podejrzane transakcje, które mogą wskazywać na pranie pieniędzy lub finansowanie terroryzmu.

Ustawy specjalne mają na celu dostosowanie prawa do potrzeb społecznych i regulowania konkretnych spraw, które wymagają szczegółowej regulacji. Ich zakres może być bardzo szeroki, a zastosowanie — różnorodne, zależnie od potrzeb danej dziedziny.Międzynarodowe instrumenty prawne

Międzynarodowe instrumenty prawne w prawie karnym to umowy, konwencje, protokoły i deklaracje przyjęte przez państwa na forum międzynarodowym, które mają wpływ na prawo karne na poziomie krajowym. Mają na celu współpracę międzynarodową, harmonizację przepisów prawa karnego, wzmacnianie walki z przestępczością transgraniczną oraz ochronę praw człowieka w kontekście prawa karnego.

Niektóre z ważniejszych międzynarodowych instrumentów prawnych w prawie karnym to:

— KONWENCJA O ZWALCZANIU TERRORYZMU — mająca na celu zwiększenie współpracy międzynarodowej w zakresie ścigania i przeciwdziałania terroryzmowi oraz uregulowanie przestępstw związanych z terroryzmem.

— KONWENCJA O ZWALCZANIU PRZESTĘPCZOŚCI ZORGANIZOWANEJ (KONWENCJA PALERMO) — mająca na celu promowanie współpracy międzynarodowej w walce z przestępczością zorganizowaną, w tym handlem ludźmi, praniem brudnych pieniędzy i korupcją.

— KONWENCJA O ZWALCZANIU KORUPCJI (KONWENCJA MERIDA) — mająca na celu wspieranie międzynarodowej współpracy w zwalczaniu korupcji oraz wzmocnienie systemów prewencji i wykrywania korupcji na poziomie krajowym.

— KONWENCJE HASKIE DOTYCZĄCE MIĘDZYNARODOWEGO PRAWA PRYWATNEGO — mające na celu harmonizację przepisów prawa prywatnego, w tym prawa karnego, oraz współpracę międzynarodową w sprawach cywilnych i karnych.

— KONWENCJA O OCHRONIE PRAW CZŁOWIEKA I PODSTAWOWYCH WOLNOŚCI (EUROPEJSKA KONWENCJA PRAW CZŁOWIEKA) — mająca na celu ochronę praw człowieka, w tym prawa do rzetelnego procesu sądowego, zakazu tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania, oraz prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego.

Państwa, które ratyfikują te instrumenty, zobowiązują się do wprowadzenia ich postanowień do prawa krajowego oraz współpracy międzynarodowej w zakresie spraw karnych. W związku z tym międzynarodowe instrumenty prawne w prawie karnym mają istotny wpływ na funkcjonowanie prawa karnego na poziomie krajowym oraz wzmacniają globalną walkę z przestępczością.Zasada legalizmu

To podstawowa zasada prawa karnego, która mówi że nie ma przestępstwa ani kary bez ustawa i odpowiednich jej przepisów. Zasada ma kilka istotnych aspektów.

— ZASADA ZAKAZU DZIAŁANIA PRAW WSTECZ — zakazuje się karania za czyny, które nie były popełnione w momencie ich popełnienia. Prawo nie może działać na niekorzyść sprawcy

— ZASADA ŚCISŁEJ WYKŁADNI PRAWA KARNEGO — przepisy prawa karnego muszą być interpretowane ściśle, czyli nie można poszerzać ich zakresu na niekorzyść sprawcy.

— ZAKAZ ANALOGII — w prawie karnym nie można stosować analogu na niekorzyść sprawcy, co oznacza, że nie można uznać czynu za przestępstwo ani wymierzyć kary na podstawie przepisu regulującego inną sytuację.Legalność przestępstw

Termin ten może być mylący, ponieważ przestępstwa z definicji są działaniami nielegalnymi, które są sprzeczne z prawem. Przestępstwo to czyn zabroniony przez prawo zagrożony karą i popełniony przez prawo zagrożony karą i popełniony z winy przez sprawcę.

Możemy jednak mówić o legalności czynów lub zachowań, które były niegdyś uważane za przestępstwa a obecnie nie są już karalne przez prawo. W takim przypadku można mówić o zalegalizowaniu pewnych czynów lub dekryminalizacji przestępstw.

Dekryminalizacja to proces, w wyniku którego określone zachowania lub działania przestają być traktowane jako przestępstwa i nie podlegają karze na mocy prawa karnego. Dekryminalizacja może obejmować różne aspekty życia społecznego i być wynikiem ewolucji społecznych postaw, badań naukowych, politycznych zmian czy dążeń do zmniejszenia obciążenia systemu sądowniczego. Oto kilka przykładów dekryminalizacji:

— DEKRYMINALIZACJA MARIHUANY: W niektórych krajach, takich jak Holandia, Portugalia czy niektóre stany USA, marihuana została zdekryminalizowana na różnych poziomach. Może to obejmować dekryminalizację posiadania niewielkich ilości marihuany na własny użytek, uprawy roślin w ograniczonym zakresie, czy nawet legalizację sprzedaży i dystrybucji marihuany w określonych warunkach.

— DEKRYMINALIZACJA ABORCJI: W niektórych krajach aborcja została zdekryminalizowana, co oznacza, że kobieta i lekarz przeprowadzający zabieg nie są karani prawnie za usunięcie ciąży. Przykłady takich krajów to Kanada, Australia i większość krajów europejskich. Dekryminalizacja aborcji zwykle wiąże się z wprowadzeniem określonych warunków, które muszą być spełnione, aby zabieg był legalny, takich jak termin ciąży, wskazania medyczne czy społeczne.

— DEKRYMINALIZACJA EUTANAZJI I WSPOMAGANEJ SAMOBÓJSTWA: W niektórych krajach, takich jak Holandia, Belgia, Luksemburg, Szwajcaria, Kanada czy niektóre stany USA, eutanazja lub wspomagane samobójstwo zostały zdekryminalizowane pod pewnymi ściśle określonymi warunkami. Warunki te zwykle obejmują przeprowadzenie procesu decyzyjnego z udziałem pacjenta, lekarzy oraz innych specjalistów oraz spełnienie określonych kryteriów medycznych, takich jak nieuleczalna choroba, cierpienie czy utrata godności.

— DEKRYMINALIZACJA PROSTYTUCJI: W niektórych krajach, takich jak Niemcy, Holandia, Szwajcaria czy niektóre stany Australii, prostytucja została zdekryminalizowana. W praktyce oznacza to, że działalność prostytutek i klientów nie jest karana prawnie, pod warunkiem że odbywa się dobrowolnie i z poszanowaniem przepisów dotyczących zdrowia, higieny i bezpieczeństwa. Dekryminalizacja prostytucji często wiąże się z wprowadzeniem regulacji dotyczących zezwoleń, kontroli zdrowia, opodatkowania, lokalizacji miejsc świadczenia usług seksualnych czy ochrony praw pracowników seksualnych. Celem takiego podejścia jest często zmniejszenie zjawiska wykorzystywania seksualnego, handlu ludźmi oraz poprawa warunków życia i pracy osób zaangażowanych w prostytucję.

Warto zauważyć, że dekryminalizacja nie oznacza legalizacji, a jedynie brak karalności danej czynności w świetle prawa karnego. Legalizacja jest dalszym krokiem, który obejmuje wprowadzenie przepisów regulujących daną działalność i jej warunki funkcjonowania.Legalność kar

Zasada legalności kary oznacza, że kara może być nałożona tylko na podstawie ustawy, która obowiązywała w momencie popełnienia przestępstwa.

Zasada legalizmu ma na celu ochronę jednostki przed arbitralnymi decyzjami organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Dzięki niej przestępstwa i kary są ściśle określone w przepisach prawa, co pozwala jednostce przewidzieć konsekwencje swojego zachowania i dostosować się do obowiązujących norm prawnych.

Odnosi się do zgodności z prawem stosowania sankcji za złamanie przepisów prawa. W każdym kraju funkcjonuje własny system prawny, który reguluje jakie kary można stosować, jakie przestępstwa podlegają karze i jaki jest zakres odpowiedzialności karnej.

Niektóre kary są powszechnie uznawane za legalne w większości krajów np.: kary grzywny, kary pozbawienie wolności czy prace społecznie użyteczne. Legalność tych kar jest ustanowiona w przepisach prawa karnego danego kraju u zgodnie z zasadami państwa prawa i respektowana prawa człowiekaLegalność środków karnych

W Polsce środki karne są uregulowane przez Kodeks Karny ustawą z dnia 6 czerwca 1997 roku, który określa przepisy dotyczące przestępstw, lar oraz odpowiedzialności karnej. Środki karne maja na celu sprawiedliwe ukaranie sprawców przestępstw, ich resocjalizację oraz prewencję.

Polski system karny oparty jest na zasadach legalności, humanitaryzmu, indywidualizacji kar i odpowiedzialności karnej, odpowiedzialności zbiorowej a także analogii w prawie karnym.

Najważniejsze środki karne to:

— Kary:

— Kara pozbawiania wolności od 1 do 25 lat, w szczególnych przypadkach dożywocie

— Kara ograniczenia wolności np.: prace użyteczne od 1 miesiąca do dwóch lat.

— Kara grzywny w wysokości ustalonej przez sąd.

— Kara śmierci. Obecnie zniesiona w Polsce od 1997 roku u w Unii Europejskiej.

— Środki Karne:

— Zakaz zajmowania określonego stanowiska

— Zakaz prowadzenia działalności gospodarczej

— Zakaz przebywania w określonym miejscu

— Zakaz zbliżania się do osoby lub miejsca

— Zakaz kontaktowania się z określoną osobą

— Zakaz opuszczania kraju

— Dozór elektroniczny

— Obowiązek naprawienia szkody

— Obowiązek przeproszenia poszkodowanego

— Wydalenie cudzoziemca z kraju.

— Inne środki przewidziane przez prawo

Kodeks Karny określa także warunki tych środków, w tym kryteria jakie muszą być spełnione aby nałożyć dany środek karny.

Legalność środków karnych opiera się na przestrzeganie przepisów prawa oraz procedur karnych, które mają na celu ochronę praw obywateli oraz sprawiedliwość w postępowaniach karnychPrzestępstwo jako podstawowa jednostka prawa karnego

Przestępstwo jest podstawową jednostką prawa karnego, które odnosi się do działania lub zaniechania zabronionego przez prawa czynu, za które grozi kara.

Prawo karne to gałąź prawa, której celem jest ochrona społeczeństwa przed działaniem jednostek, które są uznawane za szkodliwe lub niebezpieczne dla innych. Przestępstwa można podzielić ma różne kategorie, takie jak przestępstwa przeciwko osobom, mieniu czy przeciwko porządkowi publicznemu.

Aby uznać czyn za przestępstwo muszą być spełnione trzy podstawowe elementy. Pierwszy i podstawowy to złamanie przepisu prawa co oznacza, że dana osoba musi dopuścić się określonego czynu lub zaniechanie, które są zabronione przez prawo. _Actus reus_ obejmuje również sytuacje, gdy dana osoba przyczyniła się do popełnienia przestępstwa przez inną osobę. Drugim elementem jest wina. Oznacza to, że dana osoba musi działać z winy, czyli świadomie i umyślnie bądź z niedbalstwa, sprawca nie przewiduje skutków swojego działania, choć powinien to zrobić.

Kolejnym elementem, który musi zaistnieć by czyn był uznany za przestępstwo musi zaistnieć bezprawność. Czyn musi być uznany za społecznie szkodliwy i naruszający porządek prawny. Czyn jest bezprawny jeśli nie ma żadnego uzasadnienia czyli okoliczności wyłączającej przestępczość, np.: obrona konieczna, stan wyższej konieczności.

Prawo karne przewiduje różne rodzaje kar za popełnienie przestępstwa także omówione już powyżej.Elementy przestępstwa

Przestępstwo to czyn zabroniony przez prawo, za który ustanowiona jest kara. W prawie karnym wyróżnia się pewne elementy, które muszą być spełnione, aby uznać dane zachowanie za przestępstwo. Elementy przestępstwa to:

Czyn zabroniony (actus reus)

Aby uznać czyn za przestępstwo, musi być on opisany jako przestępstwo w odpowiednich przepisach prawa karnego. Czyn zabroniony obejmuje określone działanie lub zaniechanie, które narusza normy prawne. Przykłady czynów zabronionych to kradzież, zabójstwo czy oszustwo.

Bezprawność

Czyn musi być bezprawny, czyli sprzeczny z obowiązującym prawem. Bezprawność oznacza, że czyn nie jest usprawiedliwiony przez żadne okoliczności. Przykłady okoliczności wyłączających bezprawność to obrona konieczna, stan wyższej konieczności czy wykonanie obowiązku prawnego.

Wina (culpa)

Wina to psychiczny stosunek sprawcy do czynu. W prawie karnym wyróżnia się dwa rodzaje winy: umyślną (dolus) i nieumyślną (culpa). Wina umyślna polega na świadomym i zamierzonym działaniu sprawcy, natomiast wina nieumyślna to działanie niezamierzone, ale wynikające z niedbalstwa lub nieostrożności sprawcy.

Podmiotowość

Sprawca przestępstwa musi być osobą podmiotowo zdolną do popełnienia przestępstwa, czyli osobą odpowiedzialną karnie. W większości systemów prawnych, odpowiedzialność karna zaczyna się z chwilą osiągnięcia przez sprawcę określonego wieku (np. 17 lat w Polsce) i może być ograniczona przez okoliczności wyłączające poczytalność, takie jak choroby psychiczne.

Przyczynowość

Musi istnieć związek przyczynowy między działaniem (lub zaniechaniem) sprawcy a następstwem, które jest przewidziane przez prawo karnego jako skutek przestępstwa. Oznacza to, że bez działania sprawcy dane następstwo nie byłoby możliwe.

Kara

Aby mówić o przestępstwie, prawo musi przewidywać karę za dane zachowanie. Kara ma na celu wymierzenie sprawiedliwości, przeciwdziałanie przestępczości oraz resocjalizację sprawcy. Przykłady kar to grzywna, pozbawienie wolności, ograniczenie wolności, świadczenia na rzecz pokrzywdzonego lub innych osób, a także środki karne tak podane wyżej. Przykłady kar to grzywna, pozbawienie wolności, ograniczenie wolności, świadczenia na rzecz pokrzywdzonego lub innych osób, a także środki karne takie jak nadzór sądowy, zakaz prowadzenia pojazdów, czy obowiązek poddania się leczeniu.

Podmiot sprawstwa

Przestępstwo musi być popełnione przez zdolnego do jego popełnienia, oznacza to, że sprawca musi być osobą fizyczną zdolna do odpowiedzialności karnej. Zdolność do odpowiedzialności karnej jest zwykle uzależniona od wieku sprawcy np.: osiągnięcie wieku w którym można zostać pociągniętym do odpowiedzialności karnej oraz jego zdolności do rozumienia i kierowania swoim działaniem.

Warto dodać, że nie każda kara ma charakter represyjny — niektóre z nich, takie jak środki wychowawcze, środki zapobiegawcze czy środki zabezpieczające, mają na celu przeciwdziałanie przestępczości, chronienie społeczeństwa oraz zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Różne systemy prawne stosują różne rodzaje kar, a ich wymierzanie zależy od wielu czynników, takich jak rodzaj przestępstwa, okoliczności popełnienia, stopień winy sprawcy oraz wcześniejsze postępowanie karne. W praktyce, sądy biorą pod uwagę również indywidualne cechy sprawcy, takie jak jego motywacja, cele, sytuacja osobista i społeczna, czy możliwości resocjalizacji.