Problem - ebook

ŚRODA, 30 WRZEŚNIA

HANNAH

No więc... zeszłej nocy znowu bzykałam się z Fletchem. Było znośnie, na pewno lepiej niż ostatnim razem. Fletch jest zabawny i wcale nie taki brzydki. Chociaż bez ubrania już niekoniecznie. Po wszystkim się nie przytulaliśmy. Tak już mamy. Zanim wróciła jego matka, byliśmy już na dole, ubrani, z otwartymi podręcznikami do historii, ale chyba tego nie kupiła, sądząc po zabójczych spojrzeniach, jakie mi rzucała, gdy przybiegł do nas młodszy braciszek Fletcha, aby pochwalić się koroną, którą zrobił w szkole. Nieważne. Może jej się wydawać, że mnie przejrzała na podstawie długości spódniczki, ale to jej najmłodszy syn mnie rozpracował. Dzieci przeszywają człowieka wzrokiem do samej duszy. Ubranie i wygląd nie mają dla nich żadnego znaczenia.

Po powrocie od razu wzięłam prysznic. Nikt tego nie skomentował, bo niby po co? Często się kąpię. Mama spytała o pracę domową. Skłamałam, że nie mam nic zadane, ale poprosiła, abym pokazała jej zeszyt, i się pokłóciłyśmy. Nie obyło się bez krzyków (jej), kilku łez (jej) i zakończyło się kapitulacyjnym „odrobię po serialu” (moim, choć wolałabym, aby sama to zaproponowała). Ale byłam taka wykończona, że nawet nie zaczęłam.

Miałam zamiar zrobić to rano przed lekcjami, ale Lola urządziła nam scenę, bo okazało się, że wyjadła wszystkie swoje ulubione płatki z mieszanki.

Próba załagodzenia sytuacji przez mamę poprzez dodanie do płatków czekoladowego mleka zakończyła się totalnym fiaskiem. Lola wylała na siebie pół miski, kiedy wyrzucała śniadanie do kosza. Zgadnijcie, kto musiał posprzątać bałagan? Ledwie zdążyłam zjeść zimnego tosta, bo Robert zagonił nas do samochodu.

Nie pozostaje mi nic innego, jak odrobić pracę domową teraz.

Robert wytrzymuje całe pięć minut, zanim zaczyna swoje:

– Myślałem, że skończyłaś wieczorem?

– Niezupełnie – odpowiadam, nie podnosząc wzroku znad zeszytu, który trzymam rozłożony na udzie. Mimo fałszującej na tylnym siedzeniu Loli słyszę, jak Robert bierze głęboki wdech i powoli wypuszcza powietrze.

– Okłamałaś mamę.

– Wcale nie. Powiedziałam, że odrobię lekcje po serialu. I chyba jest po serialu, co nie?

– Nie bądź taka mądra.

Mam na końcu języka, by wykrzyczeć, że właśnie tego wszyscy ode mnie oczekują, ale nie potrzebuję kłótni.

– Ona chce dla ciebie jak najlepiej.

– Mhm – rzucam, zaciskając zęby w obawie, że mogłabym coś odszczeknąć.

– Musisz przestać być dla niej taka ostra – stwierdza, włączając środkowym palcem kierunkowskaz.

– Najpierw niech ona przestanie być ostra dla mnie – odpowiadam.

Mogę przysiąc, że znów usłyszałam westchnienie.

– To prawda – ciągnę. – Zawsze się mnie o coś czepia.

– Kocha cię. Martwi się o ciebie. – Lola jest jeszcze za mała, aby się o nią martwili, ale daję jej jeszcze dziesięć lat i będzie dostawała taki sam opieprz jak ja teraz.

– Powiedz jej, żeby się nie przejmowała.

Teraz to już na pewno było westchnienie.

– Może gdybyś spróbowała trochę bardziej się przyłożyć do szkolnych obowiązków...

– Dlaczego twierdzisz, że jest inaczej?

– Spędzasz tak wiele czasu z Katie i z... – Podnoszę wzrok i widzę, jak marszczy czoło. Nie ma pojęcia, z kim jeszcze spędzam czas, więc kończy żałosnym „przyjaciółmi”. – Za to oceny masz nie takie, jakie powinnaś.

– A powinnam mieć takie jak Jay? – pytam, zmieniając w ostatniej odpowiedzi czwórkę na siódemkę. Teraz cyfra przypomina dziwny chiński symbol.

Robert pociera dwoma palcami przerwę między brwiami, co wyraźnie oznacza, że ma już dosyć rozmowy.

– Nie chcę, abyś się do niego porównywała.

Wszyscy wiemy dlaczego. Robert ma idealnego syna, za to mama na pewno nie ma idealnej córki.

Znowu zamazuję siódemkę. Teraz wygląda to jeszcze gorzej.

Zanim odwieziemy Lolę do szkoły i dojedziemy do Kingsway, zrobię już tyle pracy domowej, że dadzą mi spokój, chociaż mogę się spodziewać jakiegoś złośliwego komentarza na temat mojej prezentacji. Mówię Robertowi, że zaraz po szkole wybieram się do Katie, i otwieram drzwi tak, że uderzam nimi jakiegoś przechodzącego chłopaka.

– Przepraszam – mówię po zatrzaśnięciu drzwi.

– Nic się nie stało – odpowiada Aaron Tyler, syn nowego nauczyciela historii. Patrzy na mnie z szerokim, wymuszonym uśmiechem, który po chwili znika i Aaron rusza przed siebie.

Przez chwilę mu się przyglądam. Wygląda całkiem dobrze z koszulą wciągniętą w spodnie i doskonale dobranym krawatem. Każda inna osoba zostałaby skrytykowana za tak formalny strój, ale w jego sposobie bycia jest coś, co powstrzymuje przed kąśliwymi uwagami nawet chłopaków z drużyny koszykówki. Jest u nas dopiero od tego semestru, podobnie jak jego tata. Krąży mnóstwo plotek na temat powodów zmiany szkoły przez Aarona w połowie roku maturalnego. Gideon uważa, że jest gejem i z tego powodu się nad nim znęcano. Moim zdaniem po prostu chciałby, aby tak było. Spytałam Katie, co o tym sądzi, ale jej nie interesowało, dlaczego Aaron się przeprowadził, ale raczej czy ma u niego jakieś szanse. Tak czy inaczej wiem, że od razu po naszej rozmowie go wygooglowała, w nadziei że wpadnie na jakiś trop. Nie wpadła, ale znając ją, nie szukała dalej niż na pierwszej stronie. Aż tak bardzo się nim nie interesuje.

Telefon informuje mnie, że przyszła wiadomość. Katie. Bo kto inny?

Znowu się pieprzysz z Fletchem??? Za „pracę domową” masz u niego 10/10!

AARON

Jak przystało na osobę obdarzoną słomianym zapałem, tata zapisał się do inicjatywy zdrowego odżywiania w Kingsway, a ja, jako jego syn, mam świecić przykładem i zamawiać w szkolnej stołówce takie oto wynalazki bez smaku:

* lazania z czymś bardziej przypominającym kocią karmę niż jedzenie dla ludzi

LUB

* danie niewiadomego pochodzenia, o którym wiadomo, że MOŻE ZAWIERAĆ ORZECHY.

Ciekawe... Ważniejsze okazuje się, co może być w posiłku, niż co rzeczywiście w nim jest. Wybieram lazanię i właśnie wtedy ktoś wyciąga rękę po bułkę.

– Sorki, koleś. – To Stuart Fletcher, czyli Fletch. Nie lubię go. Ciągle się przechwala, a kiedy tego nie robi, sprawdza wygląd swoich nażelowanych włosów na każdej, choćby odrobinę lśniącej powierzchni. W tej sekundzie przegląda się w szklanej szybie nad gorącymi daniami.

Przesuwam dalej swoją tackę i przysłuchuję się jego rozmowie.

– Przyszła wczoraj do mnie i... no wiesz.

Naprawdę? Trudno mi sobie wyobrazić, że ktoś mógłby mieć ochotę na seks z osobą używającą takiej ilości żelu do włosów.

– ...najwyższa ocena... – Jego taca się chwieje, a ja chwytam jego bułkę, zanim zdąży wylądować w moim posiłku. Oddaję mu ją, ale jest zbyt zajęty opowiadaniem, aby w ogóle mnie zauważyć. – Nic w tym dziwnego, Hannah Sheppard umie się dobrze zabawić.

Hannah Sheppard. Słyszałem wcześniej to imię i wiem, kim ona jest. To ta sama dziewczyna, która dziś rano próbowała mnie znokautować drzwiami samochodu.

– Stary, po co mi to opowiadasz? – mówi chłopak, z którym rozmawia Fletch. – Czy wyglądam na kogoś, kto jest tym choć trochę zainteresowany?

Patrzę na chłopaka z mojej klasy, który spogląda na wszystko bez cienia emocji. Nawiązuję z nim kontakt wzrokowy, a on puszcza oczko tak szybko, że Fletch tego nie zauważa. Kiedy zaczynam się rozglądać za miejscem, gdzie mógłbym w spokoju poczytać książkę i uchronić się przed towarzystwem, Fletch przepycha się obok mnie, mrucząc pod nosem:

– Bezużyteczny pedałek.

– Mówi o mnie – wyjaśnia kompan Fletcha, który zatrzymuje się przede mną. – Jestem Gideon.

Zwykle widuję go z Anjelą Ojo, która siedzi przede mną na hiszpańskim, ale nigdy nie rozmawiałem ani z nim, ani z nią.

– Jestem Aaron – przedstawiam się, a trzymana przeze mnie taca skutecznie ogranicza moją zdolność podania ręki.

– Wiem, kim jesteś – rzuca z uśmieszkiem. W tej samej chwili słyszę swoje imię ze stolika za nami. To chłopak imieniem Rex. Zostałem posadzony w jego ławce na informatyce i na ostatniej lekcji wysłałem mu link, który sprawił, że uśmiał się do łez. To świetnie, że uważa, że jestem zabawny, choć to nieprawda. Zwracam się do Gideona, aby mu coś powiedzieć, ale już go nie ma.

Ma to sens. Rex jest jednym z koszykarzy, a ci nie mają dobrej reputacji. Jestem zdziwiony, że w ogóle mnie zauważa, nie wspominając już o zaproszeniu mnie do swojego stolika, przy którym siedzi z kolegami. Rex jest przeciwieństwem Tyrone’a Reeda, kapitana drużyny na boisku i poza nim. Patrząc na nich razem, widzę, że Rex jest niemal negatywem swojego najlepszego kumpla. Czarny kolczyk w jego lewym uchu kontrastuje z lśniącym diamencikiem w prawym uchu Tyrone’a. Jedyny szczegół rujnujący tę iluzję to fakt, że Rex jest jakieś piętnaście centymetrów niższy.

– Przysiądź się – mówi do mnie Tyrone.

– Zapraszam. – Rex przesuwa stopą jedyne puste krzesło, na co Tyrone kiwa nieznacznie głową. Siadam i postanawiam jednak nie wyciągać książki. Chyba nikomu z tej grupy nie spodobałoby się, że czytam w tej sytuacji The Outsiders^().

Nikt mi się nie przedstawia. Powinienem wiedzieć, z kim rozmawiam, ale nie znam nikogo poza Rexem i Tyrone’em. Nie żebym bardzo chciał znać.

– Jak to jest mieć lekcje z własnym ojcem? – pyta Rex, a ja bez przekonania rozgrzebuję widelcem lunch. Makaron jest tak twardy, że z trudem się w niego wbijam.

– Nie chodzę na historię – odpowiadam.

– Nie wkurzył się z tego powodu? – ciągnie temat Rex.

– Jakoś nie. Jestem strasznie cienki.

Tyrone parska śmiechem, podobnie jak pozostali. Tylko wnikliwy obserwator zauważyłby nanosekundę ciszy.

– Nie jesteś taki zły, Aaronie Tylerze. – Tyrone uderza mnie w plecy tak mocno, że prawie wypluwam kęs, który przeżuwałem.

Nie taki zły? A to ciekawe.PIĄTEK, 2 PAŹDZIERNIKA

HANNAH

Lola nie je fasolki szparagowej. Trudno jej się dziwić, w końcu fasolka jest zielona. Upieczoną jeszcze by przełknęła. W piątki mama pracuje do późna, więc kolacja jest zawsze trochę... nerwowa. Chociaż Robert zdołał już wychować jednego nastolatka, z trudem temperuje swoje najmłodsze dziecko. Oraz mnie. Udaje mu się przekonać Lolę, by zjadła jedną fasolkę, i uważa to za zwycięstwo, ignorując przy tym fakt, że mała po chwili pochłania cały swój budyń i jeszcze połowę mojego. Następnie prosi, abym pozwoliła jej uczesać mi włosy, zanim zabierze się za swoją kolekcję puszystych kociaków. Po wszystkim trudno mi powiedzieć, kto wygląda gorzej – ja czy księżniczka Mruczka.

Na szczęście godzinę piękności przerywa SMS od Katie: Widzimy się 10 po. W naszym kodzie oznacza to: „Przynieś alkohol”. Nie muszę daleko chodzić.

Przed swoim wyjazdem mój przyszywany brat zorganizował wielką imprezę, a ponieważ Robert to Robert, a Jay to Jay, Robert dał mu na nią mnóstwo pieniędzy, znacznie więcej, niż przeznaczyłby na to każdy normalny ojciec. Ale Robert lubi wydawać kasę, zwłaszcza na swojego jedynego syna. Tak czy inaczej, Jay przesadził z ilością trunku, a ponieważ to ja „pomagałam” mu złożyć zamówienie, kupił za dużo mojego ulubionego alkoholu. To była chyba najlepsza noc w moim życiu...

I najgorszy poranek.

Może i tęsknię za Jayem, ale dzięki zapasowi alko pod łóżkiem, który mi zostawił, nie będę potrzebowała nikogo do pomocy w zakupach.

AARON

Przez ostatnie cztery tygodnie najważniejszym punktem mojego życia towarzyskiego były dwie godziny po szkole w piątki, gdy tata zawozi mnie do Cedarfields, domu spokojnej starości, gdzie spędzam czas na rozmowach z najbardziej samotnymi mieszkańcami. Choć przeważnie spotykam się tam z krytycznymi uwagami, protekcjonalnym traktowaniem czy ignorowaniem mojej osoby przez ludzi, którzy wolą ode mnie towarzystwo telewizora, taki scenariusz popołudnia podoba mi się bardziej niż wyjście na miasto.

Umówiłem się z rodzicami, że jeśli ktoś będzie próbował się zaprzyjaźnić, ja też będę się starał.

Kiedy powiedziałem mamie, że po lunchu w towarzystwie grubych ryb zostałem zaproszony na spotkanie w parku, wzięła mnie w objęcia i uściskała tak mocno, że prawie padłem. Tata ją ofuknął, ale mimo to była tak przejęta, że zaczęła mnie głaskać po plecach.

– Jeśli będziesz się tak zachowywała za każdym razem, gdy będę gdzieś wychodził, mogę się zniechęcić – powiedziałem, na co błyskawicznie zabrała rękę. Zniechęcenie mnie do integracji, która i tak przychodzi mi z wielkim trudem, jest chyba ostatnią rzeczą, o jakiej marzy.

– Do którego parku? (Mama).

– Do tego przy rzece.

– Z kim? (Tata).

– Z Tyrone’em i Rexem i z ich... kolegami? – Było bardzo prawdopodobne, że tata zna ich imiona lepiej ode mnie. Jest dobry w swoim fachu. Wystarczająco dobry, by stosunkowo szybko objąć stosunkowo niezłą pozycję w stosunkowo dobrej szkole, a także przepisać do tej szkoły swojego syna tak, by nikt o nic nie pytał. A przynajmniej mnie nic o pytaniach nie wiadomo.

– Z ekipą koszykarzy? – spytał tata nieufnym tonem.

Nie słynę z talentu do sportów.

– Zanim mnie zaprosili, nie kazali mi trafić do kosza.

– Całe szczęście – skwitowała mama i pozwoliłem jej znów mnie przytulić. W końcu robię to dla niej.

Tak więc teraz, z błogosławieństwem taty i założonym przez mamę szalikiem, stoję przed monopolowym, na tyle oddalonym od domu, by rodzice się nie dowiedzieli, i zastanawiam się, czy wezmą mnie za osiemnastolatka. Nie chcę tam wcale iść ani pić tego, co kupię, ale takie są oczekiwania wobec mnie. A przecież obiecałem rodzicom, że się postaram.

HANNAH

Katie się spóźnia, a ja od czasu odczytania jej SMS-a nie robię nic innego, tylko próbuję naprawić szkody, jakie wyrządziły moim włosom zabiegi pielęgnacyjne Loli. Nie jestem pewna, czy wyglądają teraz lepiej, niż gdy zaczęłam, ale wiem, że bolą mnie już ręce. W końcu przychodzi ubrana w... strój do parku. Moim zdaniem ta obcisła bluzka bez rękawów nie jest najlepszym pomysłem dla kogoś z takimi cyckami, ale Katie wie lepiej. Zamykam drzwi swojego pokoju i wręczam jej butelkę, a sama otwieram drugą.

– Co się stało z twoimi włosami? – pyta.

– Lola. Jest aż tak źle?

– Nie... – Nie wygląda na przekonaną. – Załóż tę niebieską spódniczkę i nikt nie będzie zwracał uwagi na włosy.

Więc taki jest dla mnie plan. Kiedy przekopuję szafę w poszukiwaniu bluzki, w której nie występowałam jeszcze tysiąc razy, Katie wysypuje zawartość torebki na moje łóżko i odnajduje akcesoria do makijażu pod czystymi majtkami na jutro. Po chwili nakłada więcej pudru i zaczyna narzekać na swoją cerę. Muszę przyznać, że obecnie jej skóra wygląda kiepsko, ale wysłuchiwanie jej smutków zaczyna mnie już nudzić. Przecież nie przeszkadza jej to w wyrywaniu chłopaków.

– Więc będzie dziś Fletch? – pyta mnie najbardziej niewinnym tonem, na jaki potrafi się zdobyć.

– Nie wiem, nie obchodzi mnie to.

Katie mnie przejrzała.

– Odpuszczasz go sobie, co?

– Trochę tak.

Zdecydowanie tak. Za dużo gada i ciągle przesadza. Tak naprawdę nigdy nie traktowałam tego poważnie.

– A Tyrone?

– Co Tyrone? – pytam, ale nie potrafię ukryć szerokiego uśmiechu.

– Będzie Marcy – odpowiada Katie i wiem, że ma to być ostrzeżenie. Flirtowanie z Tyrone’em w obecności jego dziewczyny jest zabronione. Wszyscy wiedzą, że zdarzało mi się łamać tę zasadę. Jestem pewna, że musi też istnieć zasada mówiąca, że nie wolno wyrywać jej chłopaka także, kiedy jej nie ma. Jeśli i ją złamałam, nie wie o tym nikt, nawet Katie. – Pilnuj się, okej? Wiesz, jaka ona jest.

Wiem. Ale dla Tyrone’a warto podjąć ryzyko.

AARON

Zanim docieram do parku, torba podróżna, którą niosę, wcina mi się w ramię. Mimo to na widok zgromadzonego tłumu przychodzi mi do głowy myśl, że powinienem zawrócić i pójść z powrotem do domu. Po drodze musiałbym pozbyć się alkoholu. A może jednak przetrwam. Jak źle może być?

HANNAH

Spóźniamy się, to dobrze. Nie powinno się być pierwszym, chyba że jest się jednym z koszykarzy albo jego lalą. Odmawiam, gdy Katie częstuje mnie papierosem przy bramie, ale ona cały czas trzyma paczkę przed moim nosem.

– Jesteś pewna? Pomoże ci się uspokoić.

– Wcale się nie denerwuję – kłamię. Katie i ja postanowiłyśmy, że nie mogę wychodzić nigdzie razem z Fletchem.

– Kłamczucha. – Katie nagle się ożywia.

– Potem sobie jednego zapalę. – Wiem, że po kilku butelkach nie będę umiała odmówić. Jeszcze nigdy tak nie było, więc teraz też nie będzie.

– Możesz go zgasić na stojącym fiucie Fletcha. Nada się – mówiąc to, Katie podejmuje nieudolną próbę puszczenia mi w twarz dymnego kółeczka i uśmiecha się szeroko. Stoję w kłębach dymu i czuję chłodne nocne powietrze. – Gotowa?

Zanim pójdziemy dalej, Katie podciąga wyżej bluzkę, prostuje plecy i wypina biust, jakby tego potrzebowała. Idę za nią. Zauważam na mojej spódniczce dziurkę, której chyba nie było, gdy wychodziłam z domu. I tak nic z nią teraz nie zrobię.

Pierwszą osobą, jaką widzę, jest stojący przy ławkach Tyrone. Mijając go, rzucam mu ukradkowe spojrzenie.

Obserwuje mnie. Przez ułamek sekundy patrzymy na siebie, ale w końcu odwracam wzrok, udając, że w ogóle go nie zauważyłam. Jednak kiedy siadamy na huśtawkach, mój wzrok znowu wędruje w jego stronę. Obejmuje ramieniem Marcy. Są jak Brad i Angelina z Kingsway, z tą różnicą, że tutaj to Tyrone ma doskonałe usta. Przyglądam się im i wyobrażam sobie ich pocałunek.

Przyłapuje mnie na tym.

Między idealnymi ustami dostrzegam biel zębów, co oznacza, że się uśmiechnął. Marcy już się na mnie jeży. Wyciągam telefon, żeby zająć się czymś innym, i zauważam SMS od Fletcha.

Hej, sexy girl. Co porabiasz? Myślałem, że wpadasz do parku? <3

Rozglądam się pospiesznie dokoła, ale nigdzie go nie widzę. Kiedy odwracam się do Katie, żeby zapytać, czy ona go zauważyła, widzę, że ma już wokół siebie kilku kumpli Tyrone’a i rozpoczęła swój Katie Coleman Show. Żaden z nich mi nie pasuje, za to ona może flirtować z każdym, na kogo patrzy przez okulary wypełnione wódką, więc kiedy Mark Grey prowokacyjnie bierze haust z jej butelki, Katie chwyta go za ucho i chichocze. Opróżniam swoją butelkę i zastanawiam się, ile czasu musi minąć, zanim sama się w coś wpakuję.

– Siemanko, Han. – Czuję, jak obejmują mnie jego ręce, a na uchu ląduje mokry całus. Mam ochotę się wytrzeć. Podchodzi z drugiej strony i wsuwa udo między moje nogi, unosząc spódniczkę w taki sposób, że dziura znika między marszczeniami. Nachyla się w moją stronę, ale ja się odsuwam.

– Nie teraz, Fletch – rzucam, walcząc, aby się nie udławić toksycznymi oparami jego wody kolońskiej.

Przez chwilę sprawia wrażenie zbitego z tropu, lecz w końcu uśmiecha się i kiwa głową. Widocznie usłyszał w moim głosie obietnicę. Chcę go wyprowadzić z błędu i wyjaśnić, że „nie teraz” oznacza „nigdy więcej”, ale przynajmniej nie mam go już między nogami, a to na razie wystarczy. Kiedy odchodzi w kierunku grupki dziewczyn, które zapewne będą udawały, że nie istnieje, zadaję sobie pytanie, jak to się stało, że w ogóle pozwoliłam mu się dotknąć.

Mój wzrok wędruje w stronę Tyrone’a. Przecież stać mnie na więcej.

AARON

Od kiedy dołączyłem do Rexa przy piknikowych stolikach, ciągle słucham jego narzekań na temat nieobecności jego dziewczyny. Poza tym próbuję dyskretnie się dowiedzieć, czy parkowe zasady różnią się czymś od szkolnych. Na razie jedyna różnica, jaką zauważam, to fakt, że dla chłopaków każda dziewczyna jest do wzięcia, za to dziewczyny bawią się w wojnę o terytorium. Popularne laski, czyli te, z którymi Tyrone rozmawia w szkole, trzymają się przy rampie dla deskorolek, a reszta okupuje drugą stronę trawnika. Na huśtawkach niczym satelity siedzą Hannah Sheppard i jej przyjaciółka Katie Coleman. Wyglądają kompletnie inaczej niż w mundurkach. Mój tata, którego ulubionym tematem narzekań są coraz krótsze spódniczki, chyba padłby na zawał na widok paska na biodrach Hanny.

Sam mam problem z zaklasyfikowaniem tej dwójki. Dlatego właśnie ciągle zerkam w ich kierunku. Nie ma to nic wspólnego z odsłoniętymi nogami dziewczyny.

– Pijesz? – Wręczam Rexowi kolejne piwo i powtarzam sobie, że to kiepski pomysł, abym otworzył też jedno dla siebie. Nikt nie chce rozmawiać z Aaronem Pijanym. Dobrze znam jego dzieła i wiem, że najlepiej będzie, jeśli pozostanie schowany w szczelnie zamkniętej puszce. Tak będzie bezpieczniej i dla mnie, i dla reszty.

HANNAH

Nudzi mi się. Katie zniknęła gdzieś z Markiem Greyem i daję jej jeszcze dziesięć minut, zanim sama sobie pójdę. Tyrone klei się do Marcy, więc jedyną rozrywką, jaka mi pozostaje, jest potyczka słowna z jej przyjaciółkami, ale bez liderki zabawa nie ma sensu. Poza tym nie jestem w nastroju.

Sprawdzam godzinę na telefonie. Katie nie ma już pół godziny. No nieźle, ile taki Mark może dochodzić? Piszę do niej wiadomość, że źle się czuję i wracam do domu. Ma drugi zestaw kluczy. Nie pierwszy raz przerabiamy taki scenariusz. Można nawet powiedzieć, że przerabiamy prawie za każdym razem, gdy gdzieś wychodzimy.

W połowie odległości do bramy słyszę za sobą kroki. Nie zatrzymuję się i nasłuchuję, bo nieznajomy jest coraz bliżej. Proszę, niech to będzie Tyrone, proszę, proszę...

– Hannah? – To żaden Tyrone, tylko Fletch. No pewnie. Stoi teraz przede mną i przechyla głowę na bok. Patrzy mi w oczy, a na jego ustach pojawia się uśmiech. – Idziesz w bardziej ustronne miejsce?

– Tak, do domu – odpowiadam, nawet na niego nie patrząc.

– Twojego czy mojego?

Nagle czuję takie zmęczenie, że mam ochotę zwinąć się w kłębek i położyć się spać na chodniku. Ale muszę to przemóc.

– Nie powinnam była znowu do ciebie przychodzić we wtorek – mówię i czuję, że jego uśmiech niknie. – To był zły pomysł.

– Wtedy mówiłaś inaczej... – Wsuwa dłoń pod moją spódniczkę, a jego dotyk wywołuje we mnie coś jakby dzwonienie. To moja silna wola się waha. To uczucie, gdy się do mnie zbliża, nie jest wcale takie złe, a dźwięk jego oddechu, trochę za ciężkiego, jakby nie mógł się doczekać, kiedy mnie zdobędzie, sprawia, że się nakręcam. Przysuwa się jeszcze bardziej, a ja otwieram usta i pozwalam mu się pocałować. Rzuca się na mnie z taką siłą, że prawie się dławię. Ten chłopak potrzebuje poważnego szkolenia na temat pracy językiem.

Słyszę kroki osoby, która przechodzi pośpiesznie obok nas, i mam nadzieję, że to nie ktoś ze szkoły.

Robię krok w tył i oddalam się na tyle, że dostrzegam pełne złości spojrzenie Fletcha.

– Przepraszam cię...

– Ta, pewnie. – Jego słowa lądują pod moimi butami, jakby je wypluł. Odchodzi, a ja powstrzymuję się od wykrzyczenia mu prawdy – że zawsze to był seks z litości, a on nie mógł mnie zawieść, bo nie miałam w stosunku do niego żadnych oczekiwań. Przynajmniej na coś się przydał.

Następnym razem wybiorę kogoś, kto naprawdę mi się podoba.

AARON

Kiedy wracam z krzaczków, Tyrone wali mnie w bark, jakbym był jednym z jego kolesi. Jest mocno pijany, skoro po raz trzeci tego wieczoru przedstawia mnie swojej dziewczynie, Marcy, a później, kiedy mu o tym przypominam, śmieje się ze mnie. Dałem się już poznać jako żartowniś, więc teraz prawie każde moje słowo wywołuje u niego taką reakcję. Biorąc pod uwagę towarzystwo Tyrone’a, wcale mnie to nie dziwi. Ci ludzie są wymienni, zarówno ci z koszykówki, jak i z jego otoczenia. Oprócz Rexa kojarzę jeszcze jednego z nich, Marka Greya, a to tylko dlatego, że jest wielki jak stodoła. Właśnie on zniknął jakiś czas temu z Katie Coleman, co nie wiedzieć dlaczego wywołało u Rexa złość.

Znajduję wolny stolik, przy którym mogę usiąść i chwilę odpocząć. Życie towarzyskie to męcząca sprawa.

Słyszę jakiś głos, którego nie rozpoznaję.

– Cześć! – Znajduje się zbyt blisko mojego ucha, co mi się nie podoba. Rozglądam się i widzę Marcy opierającą się biodrem o stół. Od razu widać, dlaczego jest modelką. Cechuje ją geometryczne piękno, niemal nieludzkie. Ani kości policzkowe, ani linia szczęki nie mają w sobie żadnego ciepła. Reprezentuje typ urody tak odmienny od mojego idealnego, jak to tylko możliwe.

– Eee... Cześć. – Mój głos brzmi tak, jakbym był jeszcze przed mutacją. Muszę odchrząknąć.

Marcy przysuwa się na tyle blisko, że ociera się o mnie ramieniem. Przez pełną niepokoju chwilę obawiam się, że zamierza usiąść mi na kolanach, ale tego nie robi, więc odczuwam ulgę. Tyrone raczej nie potraktowałby tego jako żart.

– Chciałam się tylko porządnie przywitać – tłumaczy Marcy.

Nie miałem pojęcia, że trzy formułki powitalne, które zdążyliśmy wymienić, były jakieś nieporządne.

– Słodki jesteś. – Dziwne, bo myślałem, że Marcy nie należy do dziewczyn, które nazywają mnie słodkim. Denerwuje mnie to. Rozglądam się, ale najbliżej mnie siedzi Rex, zbyt zajęty pisaniem na telefonie, by zauważyć, że potrzebuję pomocy.

– Dzięki – odpowiadam i nie mając nic ciekawego do powiedzenia, uśmiecham się i dodaję: – Słyszałem, że jesteś modelką.

Wygląda na to, że to właściwa odpowiedź. Marcy zaczyna opowiadać o bolączkach modelingu, muskając palcami moje przedramię za każdym razem, gdy próbuje podkreślić kolejny beznadziejny argument. Do tego zbyt często posyła mi promienny uśmiech. Kiedy jestem już wystarczająco skrępowany jej obecnością, postanawia się oddalić, na pożegnanie śląc mi całusa.

Wołam szeptem Rexa.

– Co? – Chłopak w końcu podnosi odrywa wzrok od telefonu.

– O co tu w ogóle chodziło? – pytam. Rex nadal nie wykazuje zrozumienia. – No wiesz, z Marcy?

– Aha – wreszcie załapuje. – Marcy. Nie bierz tego do siebie. Chodzi jej tylko o to, żebyś wiedział, jaka jest seksowna. Po prostu powiedz jej trzy razy, że jest cudowna, i zostawi cię w spokoju. Coś jak Candyman, tylko na odwrót. No i ładniejsza^().

Po raz pierwszy tego wieczoru się śmieję. Rex chyba nie jest taki zły. Stolik się zapełnia, w miarę jak inni przyjmują ode mnie zaproszenie na darmowe piwo, a kiedy pojawia się Fletch, jest już nas mały tłum. Fletch wygląda na podejrzanie zadowolonego z siebie.

– Gdzie byłeś? – pyta ktoś.

– Na spacerku – to mówiąc, wyciąga z kieszeni butelkę cydru i bierze spory łyk. Wycierając usta ręką, dodaje: – Tak lepiej. Musiałem się pozbyć smaku soku z cipki.

Blednę. Kto tak w ogóle mówi?

– Zgaduję, że nie byłeś na tym spacerku sam? – odzywa się Rex.

Ja wiem, że nie był, bo idąc się odlać, przechodziłem obok niego i Hanny.

– Poszedłem sam i wracam sam. – Fletch robi gest: zasuwa usta na zamek, po czym udaje, że rozpina rozporek i ze śmiechem przyciąga wyimaginowaną głowę w stronę krocza. Dopiero po chwili dociera do mnie, że jako jedyny nie wybucham śmiechem.

Z mojej prawej strony ktoś mówi:

– Gówno prawda!

Jednak zostaje przekrzyczany i oskarżony o zazdrość.

– Hannah ma swoje wymagania, wiecie... – ciągnie Fletch, żłopiąc swój trunek.

– Ma, tyle że niskie! – wtrąca jeden z koszykarzy.

– Niewystarczająco niskie dla ciebie, biorąc pod uwagę, ile zwojowałeś w poprzednim semestrze! – odszczekuje Rex, a cała ekipa wybucha śmiechem. Czuję się, jakbym oglądał film przyrodniczy.

– Uważaj, jak się wyrażasz o dziewczynie Fletcha – ostrzega ktoś z tłumu.

Fletch wydyma usta.

– Aha, jakbym miał ochotę na związek z taką laską jak Hannah!

– Ale loda to może ci zrobić i nie masz problemu, żeby się tym przed wszystkimi pochwalić? – mówię, skupiając wzrok na paczce po chipsach, którą właśnie złożyłem w trójkąt. Ta sprawa w ogóle mnie nie dotyczy, więc sam nie wiem, dlaczego się tak zirytowałem.

– Że co? – Fletch patrzy na mnie, jakby pierwszy raz zauważył „nowego”. Przez chwilę zastanawiam się, czy nie przekroczyłem granicy, ale on tylko się śmieje. – Stary, robiłem z nią dużo więcej niż to. Przecież to Hannah Sheppard, do tego jest stworzona.

Naprawdę nie lubię tego Fletcha.NIEDZIELA, 4 PAŹDZIERNIKA

HANNAH

Co za gówniany dzień. Obiecałam mamie, że odrobię lekcje u babci, ale kiedy do niej przyszłam, okazało się, że źle zareagowała na nowy lek i zachowuje się nieswojo. Wydawało mi się, że powinnam z nią porozmawiać i poczytać jej plotki z kolorowych czasopism, zamiast kuć słówka na francuski. To nie tak, że miałaby coś przeciwko. Nawet lubi, kiedy odrabiam lekcje, gdy ona krząta się po swoim mieszkanku, ale rodzina to rodzina. Szkoła jest niżej w hierarchii, mniej więcej pomiędzy nocnym zmywaniem makijażu a cotygodniowym złuszczeniem naskórka.

Gdy mama po mnie przyjechała, poprosiła o pokazanie pracy domowej, więc się pokłóciłyśmy. Powiedziała, że skoro nie poradziłam sobie z obowiązkami, nie będzie mnie więcej zawozić co tydzień do babci. Wściekłam się i przeszło mi dopiero, gdy wspomniała coś o tym, że porozmawia z babcią. Zamknęłam się, bo wiedziałam, że babcia będzie po stronie mamy. Zamierzam nadrobić sprawy szkolne wieczorem, gdy mama i Robert wyjdą, a ja zostanę z Lolą w charakterze niańki. Siedzimy w salonie. Jestem w połowie pracy domowej, gdy rozlega się dzwonek do drzwi.

– Mogę otworzyć? – prosi Lola, patrząc na mnie błagalnym wzrokiem. Uwielbia takie rzeczy jak otwieranie drzwi, odbieranie telefonu czy sprawdzanie poczty. Czasami sama wysyłam jej listy, żeby miała co otwierać. Wycinam w kopercie małe okienka, żeby moje listy przypominały rachunki. Dzięki temu Lola może udawać, że uważnie przegląda swoją pocztę, podobnie jak to robią mama i Robert. Z tą różnicą, że ja piszę dużymi literami i ozdabiam listy naklejkami i brokatem.

– Możesz, tylko popraw koszulkę, Lolly – odpowiadam, po czym słyszę, jak mała biegnie do przedpokoju i majstruje przy łańcuchu u drzwi wejściowych.

– Wyjrzałaś przez okno, żeby sprawdzić, kto to? – spytałam.

– Tak, to jakiś chłopak.

To wiele wyjaśnia.

Lola otwiera drzwi i słyszę niewyraźny głos. Po chwili mała wbiega z powrotem do pokoju.

– Do ciebie.

– Spytałaś go, kim jest? – W odpowiedzi Lola kręci głową. Teraz już wiem, dlaczego pięciolatki nie powinny otwierać drzwi.

Mam wielką nadzieję, że to nie Fletch.

To nie on.

– Hej, kotku – mówi stojący w progu chłopak. Nie widziałam go, odkąd uznał, że musimy trochę ochłonąć, ale nie jestem totalnie zaskoczona jego widokiem.

– Cześć – odpowiadam, starając się, aby nie poznał po mnie zmieszania.

– Mogę wejść?

Nie jestem pewna, czy to najlepszy pomysł, ale cofam się o krok i pozwalam mu stanąć na wycieraczce. Muszę się mocno nachylić, aby zamknąć za nim drzwi, co również okazuje się nie najlepszym pomysłem. Świetnie pachnie. Jakoś tak ciepło i czysto.

Ale wcale nie jest ciepły. Nie jest też czysty.

– Co porabiasz? – Jego wzrok przenosi się do drugiego pokoju, gdzie Lola podskakuje przed telewizorem.

– Niańczę siostrzyczkę.

– Słodka jest.

Nie odpowiadam.

– Jak ma na imię?

– Lola.

Kiwa głową z aprobatą. Ma chyba taki nawyk, że wydaje mu się, że wszyscy pytają go zawsze o pozwolenie, ponieważ jest szefem. Przenosi wzrok na mnie i czuję, jak spadają ze mnie ciuchy, otwieram się, aż on zobaczy wszystko, co zechce. Wie, że go pragnę. Wie, że nie różnię się od innych.

– Masz chwilę na rozmowę? – pyta, zwracając się w stronę schodów. Mam wrażenie, że tym razem nasza rozmowa może przybrać inny kierunek niż ostatnio. Myślę, że dziś możemy doprowadzić ją do finału.

Chcę tego. Boże, jak bardzo tego chcę.

– Przepraszam, nie mogę. Nie przy Loli.

Robi krok naprzód i unosi rękę do mojej twarzy. Muska palcami moją skórę, a kciukiem masuje ucho. Całujemy się. Powoli, czule i bardzo, bardzo namiętnie. Zamykam oczy i rozkoszuję się tym, chcę się w nim zatopić. Czuję, że ręce odmawiają mi posłuszeństwa i wędrują w dół, palce mijają pas i odnajdują zagłębienie w plecach prowadzące...

Odsuwam się.

– Przepraszam – powtarzam. – Dzisiaj nie mogę. Może wtorek? – We wtorki mama pracuje do późna w klinice, a Robert zabiera Lolę na kolację do swoich rodziców.

Uśmiecha się i kiwa głową, po czym całuje mnie jeszcze raz i wychodzi. Zamykam drzwi na łańcuch i wracam do pracy domowej. Lola patrzy na mnie podejrzliwie.

– Widziałam was – mówi, wykrzywiając twarz i wydymając usta, by wydać z siebie paskudny dźwięk imitujący pocałunek.

– Nie powinnaś była podglądać – mówię, ale ona nie wie, co to wstyd.

– To twój c h ł o p a k? – pyta z obrzydzeniem.

Uśmiecham się i kręcę przecząco głową.

– Nie, Lolly, to nie mój chłopak.

Cokolwiek łączy mnie i Tyrone’a, on na pewno nie jest moim chłopakiem. Jest chłopakiem Marcy.PONIEDZIAŁEK, 5 PAŹDZIERNIKA

AARON

Mimo że jesteśmy z tego samego rocznika, język angielski to jedyny przedmiot poza wuefem, na który uczęszczam razem z Hanną. Obserwuję, jak rozsiada się na swoim krześle w rzędzie naprzeciw mnie i dołącza do Katie. Nie mogę wyrzucić z głowy słów Fletcha. „Przecież to Hannah Sheppard, do tego jest stworzona”. Łapię się na myśli, że Hannah nie powinna tak tanio sprzedawać swojej skóry.

Zostaliśmy podzieleni na grupy, aby odegrać fragment Snu nocy letniej w różnych konwencjach. Moja grupa wylosowała sitcom. Dostaję niewielką rolę, która nie byłaby nawet śmieszna, gdyby nie spontaniczna pomoc ze strony Eddiego Izzarda. Postanawiam więc pozwolić wykazać się reszcie, a sam patrzę, co robią inni. Grupa Hanny i Katie ma za zadanie przygotować sztukę w stylu telenoweli. Wspomniane dziewczyny siedzą na ławce z otwartymi książkami, ale nie czytają swoich kwestii.

– ...z piątkiem.

– Nie przejmuj się. Wiem, że szczęście Marka Greya liczy się dla ciebie bardziej niż moje.

– Nie bądź taka. Przecież przeprosiłam.

– Mogę ci wybaczyć to, że mnie zostawiłaś. Ale nie wybaczę ci złego gustu. Mark Grey? – Widzę, jak Hannah marszczy nos, i uśmiecham się do swojej książki.

– Hej! A Fletch? – W głosie Katie słychać poirytowanie.

– No tak, wszyscy popełniamy błędy – wzdycha Hannah i w tej samej chwili ktoś z mojej grupy zrzuca na podłogę piórnik w nieudolnej próbie wywołania efektu komicznego. Pomagam pozbierać jego zawartość i wracam do podsłuchiwania.

– ...chyba zbyt dobrze tego nie znosi – mówi Katie.

Coś mi umknęło.

– Wiem, głupio mi. Fletch to równy gość – odpowiada Hannah, a ja nie mogę się powstrzymać od znaczącego prychnięcia. Obie spoglądają podejrzliwie w moją stronę, ale udaję, że jestem zaczytany. Nikt się nie odzywa, a kiedy znów na nie patrzę, są już zajęte grą.

HANNAH

Czekam, aż skręci za róg, i dopiero wtedy za nim biegnę. Nie zdradzam Katie swoich zamiarów, bo narobiłaby mi tylko kłopotu. Nie cierpi, gdy ktoś ją podsłuchuje, i wcale się temu nie dziwię, ale przede wszystkim chciałabym się dowiedzieć, dlaczego Aaron Tyler zareagował w taki sposób na mój komentarz o Fletchu, a przy pyskującej Katie nie miałabym na to szans.

– Hej – wołam za nim. Odwraca się, trochę zbity z tropu. Nadal nosi koszulę w spodniach, ale jego krawat nie jest już tak perfekcyjnie zawiązany, więc chyba zaczął się przystosowywać.

– Hej – odpowiada, poprawiając torbę na ramieniu.

– Dlaczego nas podsłuchiwałeś?

– Nie podsłuchiwałem – rzuca, ale przełyka ślinę w złym momencie.

– Jestem Hannah.

Kiwa głową.

– Aaron Tyler. – Jego ręka wędruje w moją stronę, tak jakby chciał mi uścisnąć dłoń, ale po chwili ląduje w jego kieszeni.

– No więc... Dlaczego podsłuchiwałeś? – Opieram się obok niego o ścianę i krzyżuję nogi w kostkach.

– Mam po prostu nadprzyrodzony słuch.

– Że co? – Nie mam pojęcia, o co mu chodzi.

– Mam świetny słuch.

Będę wiedziała, jaki z niego cienias, kiedy odpowie na moje pytanie:

– Dlaczego parsknąłeś, kiedy wspomniałam Fletcha?

– Hmm...

– To gdzie masz ten słuch? Nad przyrodzeniem? – prowokuję go i widzę, że próbuje ukryć uśmiech. Jednak nie a ż t a k i z niego cienias.

AARON

Chcę ją poprawić, ale się nie ośmielę. Nie chcę, żeby sobie pomyślała, że się z niej naśmiewam, bo tak nie jest. A na pewno nie złośliwie.

– Nie wydaje mi się, by Fletch mógł być dobrym kumplem. – Chyba jednak trzeba się było nie mieszać.

– Tak dobrze go znasz?

– Nie, i nie mam ochoty go poznawać. – Spuszczam wzrok na moje zbyt nowe buty i myślę o tym, jak niezręcznie jest mi teraz w jej towarzystwie. Czuję na sobie wzrok ludzi, którzy zastanawiają się, dlaczego rozmawiamy. Zastanawiają się, czy to ona zarywa do mnie, czy ja do niej.

Możliwe, że za dużo o tym myślę.

– Więc? – Nie daje za wygraną.

W końcu wzdycham. Nie mam innego wyboru, niż jej powiedzieć.

– W parku mówił rzeczy, których moim zdaniem nie powinien.

– Byłeś w piątek w parku? – Gdybym był na jej miejscu, zadałbym inne pytanie.

– Tyrone mnie zaprosił – odpowiadam, choć nie muszę się przecież tłumaczyć. – Nie miałem okazji się z tobą przywitać. Byłaś zbyt zajęta Fletchem.

Nie reaguje, tylko odpowiada:

– Byłam zajęta tylko chwilę. Zerwałam z nim.

– Naprawdę? – Nawet ja słyszę w swoim głosie zdziwienie. – On mówił co innego.

Hannah przygląda mi się uważniej. Nagle zaczyna ją interesować, co powiedział, a ja uzmysławiam sobie, że nie wiem, jak to powtórzyć. „Powiedział wszystkim, że ma w ustach smak soku z cipki, a potem udawał, że ktoś mu robi loda”? Może jednak nie.

– Rzucił parę żartów o robieniu loda i takie tam. – A ponieważ nie chcę, żeby prosiła mnie o wyjaśnienie, dodaję: – Fletch dał wszystkim do zrozumienia, że z tobą był.

HANNAH

Przez chwilę nic nie mówię, bo jeśli miałabym się odezwać, powiedziałabym coś ostrego niewłaściwej osobie.

– Hannah? – Jego głos przebija się przez moją wściekłość.

– Aha, dzięki, że mi powiedziałeś. – Mam zamiar na tym poprzestać, ale uznaję, że najważniejsza jest prawda. – Nic nie robiłam z Fletchem, naprawdę.

– Widziałem, jak się całujecie...

Szybko podnoszę na niego wzrok, a on milknie, jakby żałował, że to powiedział.

– No dobrze, całowaliśmy się. I tyle. – Przynajmniej w piątek.

Aaron tylko wzrusza ramionami, jakby w ogóle go to nie obchodziło. Stoimy naprzeciwko siebie i mierzymy się wzrokiem. To dziwne uczucie, ale sytuację przerywa wychodzący z klasy nauczyciel, który widzi nas czekających przy wyjściu ewakuacyjnym. To jeden z tych wapniaków uważających, że każdy kontakt między chłopakiem a dziewczyną musi się zakończyć w sypialni. Jestem pewna, że za chwilę nas przegoni.

AARON

Nauczyciele plotkują dużo gorzej niż dzieciaki.

– Co robiłeś z Hanną Sheppard na długiej przerwie? – pyta tata, gdy zaczynamy przygotowywać obiad.

– Rozmawialiśmy.

– A to dlaczego?

– Bo... Tacy już teraz jesteśmy szaleni. Ach, te nastolatki! – to mówiąc, podaję mu posiekaną cebulę, a on wrzuca ją na patelnię. Wygląda na spiętego.

– A o czym rozmawialiście?

– To chyba nasza sprawa. – Staram się odpowiedzieć najgrzeczniej jak potrafię. Nie podoba mi się kierunek, w jakim zmierza ta konwersacja, więc zaczynam siekać warzywa mocniej, niż potrzeba.

– Są rzeczy, o których ja wiem, a ty nie.

Kawałek marchewki spada mi na podłogę. Kot dopada go w ułamku sekundy, a ja przyklękam, aby powstrzymać zwierzaka przed jego zjedzeniem. Następnie wrzucam resztę warzyw na patelnię i wkładam deskę do krojenia do zlewu.

– Próbuję ci pomóc i upewnić się, że przebywasz w odpowiednim towarzystwie.

Cholera, tato, a dałem ci szansę.

– Jesteś nauczycielem. – Stwierdzam, że najlepszym wyjściem z sytuacji będzie obrócenie jej w żart. – Więc jeśli chodzi o szkolne życie towarzyskie, bardziej przeszkadzasz, niż pomagasz.

Cmoka i robi skrzywioną minę. Celowo nie chce przyjąć mojego argumentu.

– Rozumiesz, o co mi chodzi?

– Może jednak powiedz to dużymi literami? Żebyśmy mieli jasność. – Czuję w swoim głosie rozdrażnienie, ostry jak brzytwa ton potrafiący zniszczyć nawet najlepszą atmosferę w pokoju. Ale tata jest teraz nakręcony i nie da się go powstrzymać.

– Nie powinieneś się zadawać z taką dziewczyną jak Hannah.

– Dlaczego nie? – warczę.

– Ma reputację... latawicy.

– No i co z tego? – W gardle czuję zapach przypalonej oliwy.

– Nie chcę, aby mój syn był widywany z kimś takim.

– Twój syn? – W moim głosie słychać już gniew. – A, chyba wiem, co chcesz przez to powiedzieć. Teraz, gdy jesteśmy w tej samej szkole, będą mnie postrzegać tylko jako twojego syna?

– Nie powiedziałem tego...

– Ależ powiedziałeś – wyprowadzam go z błędu.

– Jednak...

– Nie ma już więcej „jednak”. Nie ty decydujesz, z kim będę się zadawał. – Mówiąc to, mijam go, pilnując się, by nie stanąć w drzwiach i nie powiedzieć o jedno słowo za dużo, ale to jest silniejsze. – Ja też nie jestem idealny, ale pozwól mi samemu popełniać własne błędy.

Tata stoi odwrócony plecami do mnie, a patelnia skwierczy niemiłosiernie. W świetle żarówek widać unoszący się dym. Wydaje mi się, że zaraz się odwróci i powie, że wystarczająco się już dla mnie poświęcił, a ja powinienem pochylić z pokorą głowę i trzymać się z dala od kłopotów. Czekam na te słowa, ale nic się nie dzieje. Tata wzdycha i sięga ręką, by włączyć pochłaniacz.

– Obawiam się, że mama i ja nie możemy ci pozwolić na więcej błędów – mówi tak cicho, że nie wiem, czy wie, że w ogóle go słyszę.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------