Procesor duszy - ebook

CZĘŚĆ I Dusza

Wstęp

Szkoła była wielka, przeszklona, sterylnie czysta, strzeżona przez system elektronicznych strażników oraz wyszkolonych ochroniarzy. Bezpieczeństwo młodego pokolenia uważano za sprawę priorytetową. Od momentu uzyskania przez dwoje ludzi pozwolenia na dziecko, wszystko podlegało drobiazgowej kontroli, narzuconej przez Departament Doboru Genetycznego. Dziecko dopuszczone do procesu wychowawczego musiało spełniać określone warunki – przede wszystkim być zdrowe fizycznie i psychicznie, oraz rokować rozwój IQ zgodny z obowiązującymi normami. W przeciwnym razie poddawano je eutanazji, nie pytając rodziców o zgodę. Nie mieli nic do powiedzenia. Jeśli chcieli być rodzicami, musieli zaakceptować wszystkie ograniczenia i nakazy prawne. Nie wolno było zaniedbywać wizyt u pediatry i psychologa dziecięcego czy izolować potomka od rówieśników. Dziecko musiało rozwijać się harmonijnie, żeby w przyszłości stać się użytecznym członkiem społeczeństwa.
Nie wszyscy mogli cieszyć się perspektywą sprowadzenia na świat i wychowywania przyszłych obywateli. Dwudziestoczteroletnia absolwentka wydziału historii na uniwersytecie w Sao Paulo, Estrella Federica Solis, nigdy nie miała zostać matką. Jej kwalifikacja genetyczna, przeprowadzona tuż po urodzeniu, wykluczała taką możliwość. Ale Estrella kochała dzieci i dlatego odrzuciła propozycję pracy w Centralnym Instytucie Archeologii Ameryki Południowej na rzecz posady nauczycielki klas niższych w jednej ze szkół podstawowych. Nie była to funkcja podrzędna – wychowanie dzieci do lat dziesięciu traktowano niezwykle poważnie i do pracy z nimi dopuszczano jedynie wielokrotnie sprawdzanych, wysoko wykwalifikowanych specjalistów o nieskazitelnych życiorysach. I taka była Etta.

I.

– A dlaczego wtedy działo się tak źle? – Spytała pyzata dziewczynka z warkoczykami, siedząca w drugiej ławce.

– Dlatego, Jodie, że ludzie nie kierowali się rozsądkiem tylko uczuciami – odpowiedziała nauczycielka. – Uważali, że tak trzeba, jednak było to błędne rozumowanie. Wiele dzieci rodziło się z uszkodzeniami, które powodowały, że przez całe życie były jedynie ciężarem dla otoczenia. Trzeba było wieków, by zmienić sposób myślenia całych społeczeństw, a przez pewien czas konieczny był nawet swoisty terror. Mimo że dziś przeraża nas myśl o okrucieństwie tego czasu, był konieczny po to, by wreszcie wypracowano taki model społeczności planetarnej, w którym przyszłe pokolenie jest planowane rozsądnie i nie tylko z miłością, ale i logiką.

Nauczycielka miała ciemnoblond włosy, uczesane w starannie ułożone loki, delikatną twarz podlotka o małych, niepewnie uśmiechniętych ustach i szare oczy z czarnymi obwódkami wokół tęczówek. Choć była zdrowa i silna, wyglądała na kruchą niczym motyl. Nazywała się Estrella Solis, ale wszyscy, łącznie z dziećmi, mówili na nią „Etta”

– Plopani, a gdyby ktoś ulodził dziecko bez zezwolenia? – Wyrwał się Waylon, piegowaty rudzielec z ławki pod oknem, żywy jak iskra siedmiolatek, najmłodszy w grupie.

– Dzisiaj to mało prawdopodobne – pani Etta uśmiechnęła się wyrozumiale. – Jesteśmy przecież cywilizowanymi ludźmi. Jednak kodeks karny wciąż obejmuje takie przestępstwo i traktuje jako zbrodnię przeciw ludzkości.

– Dlacego?

– Sam to przemyśl, Waylonie, a zrozumiesz. Jedynie ludzie całkowicie zdrowi pod względem genetycznym dostają zezwolenie na posiadanie dzieci, ponieważ to gwarantuje wysokie prawdopodobieństwo urodzenia zdrowego i silnego niemowlęcia, a wszystkie dzieci powinny być właśnie takie. Pozwalając sobie na spłodzenie dziecka ułomnego rodzice popełniali kiedyś zbrodnię przeciw temu dziecku, które cierpiało całe życie, i społeczeństwu, które musiało je utrzymywać. Wtedy tego nie rozumiano, ale teraz jest to jasne dla wszystkich i nic nie usprawiedliwiałoby takiej samowolki.

– A jeśli jednak ulodzi się dziecko bez nózek? Albo bez lącek? – Upierał się Waylon, który nigdy nie pozwalał na pozostawianie niedomówień. Etta poczuła, jak jej usta wysychają i bledną, musiała odpowiedzieć, ale przez chwilę głos odmawiał posłuszeństwa.

– Tak się nie dzieje – rzekła wreszcie. – Takie dzieci się nie rodzą. Nie pozwala się na to. Gdyby jednak... to takie nieszczęsne stworzenie zostaje natychmiast uśpione.

– Daje się mu w łeb – powiedział ponuro jasnowłosy Esteban, którego matka po zatruciu oparami rtęci w laboratorium poroniła dwoje kalekich dzieci i dostała dożywotni zakaz dalszego rozmnażania, choć wg badań genetycznych jej przydatność była wysoka. Ośmioletni grubasek, rumiany, pełen energii i skory do śmiechu stał się po tym nieszczęściu zupełnie innym dzieckiem. Rzucał ponure uwagi, nie bawił się z kolegami, najchętniej czytał horrory dla dorosłych, podkradając je z dużym talentem w księgarniach lub wprost z sieci. Matka nie umiała mu wyperswadować tego szkodliwego hobby.

Kilka dziewczynek zbladło, jedna zaczęła szlochać.

– Nieprawda – zaprotestowała Etta. – Paulinko, przestań płakać. Soniu, Kari, no już, wytrzyjcie oczy. Esteban niepotrzebnie przesadza, nikt nie wali takich dzieci po głowie. Usypia się bezboleśnie i szybko. Tak jest lepiej dla wszystkich, również dla was, bo nie musicie się nimi zajmować, a przecież ktoś by musiał.

– A czy pani ma dzieci? – Zawołał głośno ktoś z ostatnich ławek.

Pani Etta pokręciła głową.

– Nie, kochanie – odparła. – Moje geny są wadliwe w stopniu wykluczającym możliwość otrzymania licencji na dziecko.

– I nie jest pani mężata? – Pisnęła wstydliwie Jodie. Miała zabawną skłonność do tworzenia neologizmów, czasem tak śmiesznych, że Etta z trudem zachowywała powagę.

– Mówi się „czy nie jest pani mężatką” – poprawiła ją nauczycielka. – Nie, nie jestem. Mało który mężczyzna chciałby ożenić się z „zerówką”. Mniejsza zresztą o mnie, kochane dzieciaki. Kto wymieni stopnie przydatności prokreacyjnej?

– Ja! – Zawołał Keen, klasowy prymus i wstał, pełen poczucia własnej ważności. – Zero, ponad dwadzieścia pięć procent niepewnych genów. Jeden, mniej niż dwadzieścia pięć, ale więcej niż dwadzieścia procent. Dwójka, mniej niż dwadzieścia procent, ale więcej niż piętnaście. Trójka, mniej niż piętnaście procent, ale więcej niż osiem. Dopuszczalne odchylenia statystyczne zaznaczane są dodaniem znaku „plus” lub „minus”.

– Oraz?

– Oraz „nielimitowani”, mniej niż osiem procent niepewnych genów.

– Doskonale, Keen. Co oznaczają te cyfry?

– Ustawowo dopuszczalną ilość ciąż.

– Nie dzieci? – Spytała nauczycielka podchwytliwie.

– Nie, psze pani. Bo przecież może się urodzić więcej niż jeden dzidziuś, prawda?

– Uśmiechnął się z zadowoleniem i usiadł. Pani Etta ogarnęła ciepłym wzrokiem gromadkę maluchów. Jako nauczycielka historii i jednocześnie wychowawczyni w uczelni podstawowej miała do czynienia wyłącznie z dziećmi poniżej dziesiątego roku życia, często żywymi i rozhukanymi, ale dużo milszymi niż nastolatki. Lubiła z nimi pracować, choć prawdę mówiąc, przy swoim wykształceniu łatwo znalazłaby pracę w jakimś poważnym instytucie naukowym.

– Samemu to smutno – powiedziała cicho Linda, poważna Mulatka z warkoczykami sztywno zaplecionymi wokół zgrabnej główki.

– Nie jestem sama – uśmiechnęła się nauczycielka. – Mam przecież Raula.

W klasie zaszumiało, dzieci rozświergotały się jak ptaki. Sztuczni ludzie działali na wyobraźnię młodego pokolenia, które postrzegało ich jak duże lalki, z którymi można bawić się w dom lub w berka.

– Ma pani androida?

– Jaki jest?

– Czy to prawda, że oni są jak ludzie?

– Czy on myśli?

– Co on je?

– Zaraz, dzieci, chwileczkę, nie wszystkie naraz. Temat dzisiejszej lekcji nie obejmuje problematyki androidów, na to macie jeszcze dużo czasu. Choć poszliśmy dość daleko z programem, jesteście przecież bardzo grzeczną i pilną klasą, więc jeśli chcecie, możemy zrobić krótką przerwę na pogadankę.

– Tak, chcemy! Bardzo prosimy!

– A więc, czy któreś z was powie, co wiecie o androidach?

Dziewczynka z drugiej ławki, Tracy Schotz, podniosła rękę, wstała i wydeklamowała jednym tchem:

– Android to sztucznie stworzona przez człowieka, niezależnie myśląca istota. Wszystkie androidy mają imiona, zaczynające się na literę R, od słowa „robot”, według pomysłu średniowiecznego pisarza Isaaka Asimova. Słowo „robot” jest z kolei tworem innego, jeszcze wcześniejszego pisarza, Karola Ćapka, i pochodzi z jego sztuki „R.U.R”. Gdy zaczęto masową produkcję androidów, ludzie przestali używać imion, zaczynających się na literę „r”, by nie było nieporozumień. Androidy są tworami nieliniowymi, co oznacza, że każdy jest niepowtarzalny pod względem wyglądu i osobowości, warunkowanej procesami zachodzącymi w koloidowym odpowiedniku ludzkiego mózgu. Każdy oznaczony jest kodem numerycznym oraz literą. A to rysopis tworzony od ręki przez fabrykę, B i C – wygląd komponowany w stu procentach przez nabywcę, a pozostałe litery oznaczają produkcję wg jednego z tanich szablonów.

– Tracy! Skąd to wiesz? – Zawołała nauczycielka ze zdumieniem.

– Moja starsza siostra przygotowuje się do egzaminów i słyszałam, jak powtarza lekcje – odparła z dumą Tracy, pokazując w szerokim uśmiechu, ile mleczaków brakuje w jej buzi. Dziewczynka miała fenomenalną pamięć, umiała po jednym przeczytaniu wyrecytować z pamięci cały artykuł prasowy, nawet jeśli go nie rozumiała. W grach typu „Co tu nie pasuje” czy „Znajdź różnicę” była nie do pokonania. Etta zauważyła to już dawno i wiedziona ciekawością zajrzała do akt dziecka. Tak jak przypuszczała, jej rodzice zadłużyli się na wiele lat w jednym z miejskich banków po to, by pani Schotz mogła brać przez cały okres ciąży zastrzyki z acetylocholiną. Gwarantowało to wyższe IQ u mającego się urodzić dziecka, a coś takiego było marzeniem wszystkich rodziców. Etta pomyślała, że gdyby zdarzył się cud i mogła zostać matką, zrobiłaby to samo, niezależnie od kosztów.

– A więc, moi drodzy, wasza koleżanka powiedziała prawie wszystko – zwróciła się do klasy. – Dodam jeszcze, że technologia produkcji wysokiej klasy androidów, których przeznaczeniem jest towarzyszenie ludziom to wielkie osiągnięcie ludzkości. Sami rozumiecie, że pracujący w fabryce automat nie musi samodzielnie myśleć, ani też mieć ludzkich kształtów, natomiast człowiek potrzebuje towarzystwa drugiego człowieka lub choćby jego imitacji, celem zachowania zdrowia psychicznego. A zdrowie psychiczne jest priorytetem, na równi z fizycznym. Nie zawsze jednak ma się coś tylko dlatego, że się tego potrzebuje. Na szczęście androida można po prostu kupić. Jest towarzyszem wiernym, zrównoważonym i zawsze można na niego liczyć. Specjalnie przeszkolony technik pomoże tak go zaprogramować, żeby dokładnie odpowiadał wyobrażeniom człowieka, do którego będzie należał.

Przerwała na chwilę. Przed oczami stanął jej dzień, gdy poszła do centrum produkcji androidów, by wpłacić pierwszą ratę i dobrać model. Czuła się okropnie głupio, jakby było to przyznaniem się do życiowej porażki, ale podjęła decyzję i nie zamierzała się wycofywać. Zapłaciła.

Potem było centralne laboratorium, gdzie spokojny, cierpliwy chłopak pomógł jej uchwycić na komputerowej symulacji dokładnie taką konfigurację rysów twarzy, jaką chciałaby codziennie widzieć. Potem razem projektowali dokładnie taką budowę ciała, jaka wydała się jej idealna. Nie miała zamiaru skorzystać z gotowego szablonu, wolała sama zaprogramować wygląd swego Towarzysza.

– Kształt twarzy mamy, teraz komponenty. Bez zarostu, prawda? To lepiej ustalić od razu, bo androidom broda nie rośnie. Nos prosty, proporcjonalny. Oczy podłużne, bardziej okrągłe, a może skośne? Jaki rozstaw byłby najodpowiedniejszy? A usta?

– No... sama nie wiem.

– No dobrze, może odłóżmy to na później, skupmy się na razie na budowie ogólnej. Barwa skóry... tors owłosiony czy nagi, proszę pani? Paznokcie kwadratowe, czy może lepiej zaokrąglone? Wzrost doradzałbym najwyżej 185 cm, żeby nie było dysharmonii. Jest pani dość niska. Budowa ma być asteniczna, atletyczna czy pykniczna? Rozłożenie muskulatury.

– Nie za bardzo umięśniony, trochę tak, ale nie jak kulturysta, rozumie pan?

– Oczywiście że rozumiem. My to nazywamy budową żołnierza. Teraz narządy intymne... proszę się nie wstydzić, proszę pani, proszę mówić śmiało, czego pani oczekuje, naprawdę wszystko już tu słyszałem, a w końcu to pani będzie z nim mieszkać.

O tak, była wtedy spłoszona i zawstydzona, skoro jednak miała tak dość samotnego życia, wracania do pustego domu, że zdecydowała się wreszcie na złożenie zamówienia, należało brnąć dalej. Twarz ją paliła, gdy chłopak przy komputerze pokazywał symulację szczegółów anatomicznych, jakoś jednak przez to przeszła.

– On będzie początkowo mało kontaktowy – ostrzegł technik. – Jednak, wie pani, uczą się bardzo szybko. Może pani pokierować jego rozwojem według swojej myśli lub zostawić sprawy własnemu biegowi. Proszę kupić poradnik dla Dominantów i zestaw nośników z lekcjami . Tak czy inaczej będzie musiał się uczyć.

Etta zastosowała się do tych wskazówek, nie wiedziała jednak, jak przygotować dom na przybycie nowego lokatora. Czy android potrzebuje własnego pokoju? Pewnie tak, ale jak go urządzić? Po długim namyśle poprzesuwała wewnętrzne ściany tak, by wydzielić osobny pokój z przestrzeni mieszkalnej i zostawiła go prawie pustym. Ruchome ścianki działowe były wielkim osiągnięciem we współczesnym budownictwie, pozwalały bowiem na to, by każdy lokator sam decydował, ile chce mieć pomieszczeń w mieszkaniu i jak mają być rozplanowane. W każdej ze ścian były rozsuwane drzwi, które można było blokować – wtedy ściana pozostawała zwykłą ścianą – lub odblokować, wtedy stawała się wejściem do pokoju. Mechanizm pozwalający poruszać ścianami mieścił się w specjalne skonstruowanej podłodze z płyt, które można było zamieniać miejscami. Przekonstruowanie mieszkania nie stanowiło więc żadnego problemu, wystarczył odpowiedni pilot i trochę wyobraźni.
Kilka dni później kupiła najpotrzebniejsze meble w sklepie z używanymi rzeczami, resztę pieniędzy wydała na komputer dla Towarzysza. Musiał go mieć, żeby się uczyć. Potem żyła oczekiwaniem i marzeniami, a jeszcze nigdy dom nie wydawał sięjej tak zimny i pusty. Dokładnie piętnaście dni później odebrała telefon z manufaktury:

– Panna Estrella Solis? Może się pani zgłosić po odbiór zamówionego androida, klasa C, imię seryjne Raul, numer 209. Proszę wziąć ze sobą kartę S, umowę z bankiem kredytowym i dowód pierwszej wpłaty. Była tak zdenerwowana, że ręce się jej trzęsły i przez dłuższą chwilę nie mogła znaleźć potrzebnych dokumentów. Gdy wreszcie odszukała je i schowała do torebki, wezwała osobowy ślizgacz z pobliskiej korporacji i pojechała do zakładów, ulokowanych na obrzeżach miasta. Wciąż czuła się spłoszona całą sytuacją, a świadomość zaciągnięcia poważnego kredytu również nie była dla niej miła. Androidy dużo kosztowały, zarobki nauczycielki nie pozwoliłyby jej na taki zakup. Nawet kredyt by nie wystarczył, gdyby nie jej zerowa klasyfikacja. Zerowcy obojga płci mieli 50% zniżki w tego typu zakładach dzięki państwowej refundacji w ramach programu przeciwdziałania tak zwanym „samobójstwom z samotności”. Po wprowadzeniu selekcji genetycznej stały się prawdziwą plagą wśród zerowców, cenionych jako dyspozycyjni pracownicy, a przez to poszukiwanych na rynku pracy. Rząd uznał, że nie należy dopuścić do tego, by samobójstwa przybrały formę groźną dla porządku społecznego i zalecił rozwiązanie problemu. W tym celu Centralny Instytut Psychiatrii i Psychologii Stosowanej powołał specjalny dział, zajmujący się wyłącznie tym jednym problemem. Długofalowe badania wykazały znaczny spadek nastrojów samobójczych wśród tych spośród zerowców, którzy zdecydowali się na zakup androida lub którym został podarowany w ramach programu terapeutycznego. Początkowo ludzie śmiali się na samą myśl, że można zastąpić żywego człowieka „lalką”, ale powoli zaczynali rozumieć, że AC, Android Companion, potocznie zwany Towarzyszem, to nie to samo co robot.

Etta na dobrą sprawę nie wiedziała nic o androidach. Widywała je czasem, ale z żadnym nie miała dotąd bliższej styczności. Zamówiła Raula dlatego, że nie mogła już znieść wracania do pustego mieszkania. Niby miała rodzinę, ale było tak, jakby jej nie miała. Starsze rodzeństwo zmusiło ją do dalekiej przeprowadzki. Oboje byli zakwalifikowani tak, jak rodzice – mogli mieć po troje dzieci i nie chcieli, by ich przyjaciele dowiedzieli się, że mają w rodzinie zerówkę. Szczególnie zależało na tym Johnny’emu. Zgodnie z prawem mężczyzna mógł poślubić kobietę o wyższej niż on przydatności genetycznej, nawet jeśli sam miał klasę zero i liczyć na dziecko... ściślej mówiąc, na jedną próbę sztucznego zapłodnienia. Jeśli dziecko ze związku „zero-jedynkowego”, jak go nazywano, urodziło się z defektami wykluczającymi dopuszczenie do egzystencji, drugiego podejścia nie było. Małżeństwo typu „1+1” miało zagwarantowane dwie próby. „1+2” – trzy i tak dalej. Prawie wszystko zależało od kwalifikacji kobiety, dlatego zerówki tylko w wyjątkowych okolicznościach wychodziły za mąż. Etta nie mała na to żadnych widoków. Rodzice kupili jej piękne mieszkanie w dobrej dzielnicy, żeby osłodzić córce całą sprawę, jednak ona – choć na pokaz robiła dobrą minę do złej gry – niejedną noc przepłakała z tęsknoty za rodziną i z samotności. Teraz przynajmniej straszna samotność miała się skończyć.
W zakładach czekał technik odpowiedzialny za kontakty z klientami. Sprawdził drobiazgowo podane mu dokumenty, zweryfikował je przy użyciu podręcznego modułu dostępu i zwrócił Etcie. Potem wyszedł do pokoju obok i wrócił w towarzystwie kogoś wysokiego, ubranego w niebieski kombinezon z taniego, sztucznego płótna. Młoda nauczycielka odgadła, że to jest przeznaczony dla niej android i serce zabiło jej mocniej. Dopiero po chwili zdobyła się na to, by spojrzeć wprost na niego. Wiedziała już wcześniej, jak będzie wyglądał, ale co innego widzieć komputerowe symulacje, a co innego stanąć twarzą w twarz z idealnym mężczyzną, mając przy tym świadomość, że jest się jego... właścicielką.
– Oto Raul 209C – powiedział technik. – Od tej chwili jest pani za niego odpowiedzialna, proszę więc postępować rozważnie. Od pani zależy edukacja i rozwój psychiczny istoty obdarzonej świadomością i niezależnym intelektem. Proszę nie popełniać błędów.

– Postaram się – odparła cicho. – Chodziłam przecież na kurs i sumiennie przeczytałam wszystkie poradniki.

– To bardzo dobrze, ale w obcowaniu z androidem wiele pomaga nie tylko wiedza, a po prostu... instynkt. Cóż, to chyba wszystko. Życzę powodzenia.

Dopiero w domu Etta nabrała dość śmiałości, by obejrzeć dokładnie swój „nabytek”. Raul milczał całą drogę, w mieszkaniu również się nie odzywał. Stał nieruchomo w pokoju, gdzie go wprowadziła i poddawał się jej oględzinom bez protestu. Patrzyła na niego oczarowana. Uznała, że jest piękny jak sen, dużo piękniejszy niż na symulacjach. Miał gładką, delikatną w dotyku skórę o ciepłej barwie, tak jak u kogoś z natury bardzo bladego, ale lekko zazłoconego słońcem. Pomogła mu zdjąć kombinezon, pod którym miał tylko czarne bokserki z nadrukiem logo manufaktury, w której powstał. Z ciekawością i podziwem obejrzała długie nogi i mocne ramiona, sylwetkę proporcjonalną, jak u zdrowego, wysportowanego człowieka, nie atlety czy zapaśnika. Dotknęła rysujących się pod skórą sztucznych mięśni. Potem przyjrzała się zgrabnej głowie, osadzonej na klasycznie zarysowanym karku. Gęste włosy układały się miękko i były raczej ciemnobrązowe niż czarne, jak zamawiała. Uznała jednak, że to nie szkodzi. Ten kolor pasował do jasnej skóry bez przebarwień czy cieni. Podłużne oczy były czarniejsze niż węgiel i patrzyły spod szerokich brwi ze spokojem i czymś, co wyglądało jak... wyczekiwanie.

– Umiesz mówić? – Spytała wreszcie z pewnym zażenowaniem.

– Tak, Domina – odpowiedział Raul. Ton jego głosu zaskoczył dziewczynę. Podświadomie oczekiwała, że będzie bardziej mechaniczny, a tymczasem brzmiał po prostu jak głos człowieka. Był głęboki, aksamitny, jednocześnie mocny i delikatny, i Etta pomyślała, że mogłaby go słuchać całymi godzinami.

– Musimy kupić ci jakieś normalne ubrania – powiedziała. – Ten kombinezon jest okropny. Prawdę mówiąc bokserki też. Wybacz, ale zamówimy coś w sklepie z tanią odzieżą nie z wytwornego salonu. Moje fundusze są dość ograniczone.

– Dobrze, Domina.

– Nazywaj mnie „Etta”. Tak mam na imię.
– Etta... – powtórzył i niespodziewanie dodał. – Dlaczego?

– Co dlaczego?

– Dlaczego... ubranie... złe?

To pytanie całkowicie ją zaskoczyło. Raul patrzył na nią oczekując odpowiedzi, a jego oczy lśniły jak polerowane agaty w pięknej, nieruchomej twarzy.

– Po prostu jest brzydkie – odparła po chwili. – To materiał na ubrania robocze, noszone przy ciężkiej, fizycznej pracy. Powinieneś ubierać się bardziej jak... ktoś lepszy.

– Ubranie... jest ważne?

– Żebyś wiedział.

– Muszę mieć... lepsze?

– Tak, Raul.

Patrzył na nią, przekrzywiając lekko głowę. Potem sięgnął do bokserek i chciał je ściągnąć, powstrzymała go w ostatniej chwili.

– Co robisz?

– Ubranie złe. Nie mogę... w nim być.

– Dobrze, dobrze, ale przecież nie będziesz siedzieć tu nago póki nie dostarczą nowego!

– Dlaczego?

Dlaczego i dlaczego. Tak wyglądały pierwsze dni. Jakby miała do czynienia z dzieckiem. Musiała być cierpliwa i wyrozumiała, przychodziło jej to zresztą z łatwością, w końcu była nauczycielką. Tyle że zazwyczaj uczyła ludzi... Uświadomiła sobie nagle, że mimo według prawa androidy wciąż są rzeczami, nie mają żadnych praw osobistych, i pomyślała, że to piekielna niesprawiedliwość ze strony ludzi – stworzyć istotę samoświadomą i zrobić z niej zaledwie niewolnika... prawdziwe świństwo.

Z zamyślenia wyrwał ją głos Jade:

– Pani, pani, a pani go lubi?

– Czy on jest ładny? – Spytała niemal równocześnie Anissa, która siedziała z Jade w jednej ławce. Ta mała uwielbiała wszystko, co piękne i upierała się, by chodzić do szkoły ubrana jak księżniczka z noworocznego przedstawienia, a mała plamka na sukience mogła ja doprowadzić do ataku histerii.

– Oczywiście, że lubię. A co do twego pytania, Anisso, to zależy, co się komu podoba. Mnie wydaje się, że jest zupełnie do rzeczy – odpowiedziała Etta i spojrzała na zegarek – Dzieci, kończymy. Wiem, że jest trochę za wcześnie, ale mam dziś ważne spotkanie.

Dzieci, wyraźnie zawiedzione, wstały i poskładały starannie szkolne przybory. Etta została jeszcze kilka minut, by pozamykać systemy klasy, potem wyszła. Mieszkała niedaleko uczelni, postanowiła więc nie skorzystać z miejskiej komunikacji, z jednego z tych smukłych pojazdów, które mogła zatrzymać ruchem ręki, Wolała czasem przejść te kilkaset metrów piechotą. Mogła wtedy spokojnie porozmyślać, niemal sama na pasie szorstkiego ceramitu, pod wysokim niebem. Była właściwie sama na chodniku – ludzie pojawiali się na nim tylko wysiadając z pojazdu na wprost wejścia do któregoś ze sklepów lub domu, ona jedna szła, powoli, nie spiesząc się. Po prawej stronie sunął niemal bezszelestnie strumień pojazdów różnego kształtu i wielkości, po lewej miała ciąg handlowy, czynne całą dobę sklepy, oferujące wszystko, co ludzkość miała do zaoferowania. Nie po raz pierwszy przyłapała się na myśli, że chciałaby kiedyś wyjechać za miasto, pójść do lasu, nad rzekę, gdziekolwiek... Nie było to jednak możliwe, nie była eko. Nie dostałaby certyfikatu eko, w końcu studiowała historię, nie nauki przyrodnicze. Jako zwykły obywatel była skazana na wirtualne krajobrazy i nigdy nie miała poczuć pod stopami prawdziwej trawy. Rozumiała, czemu takie ograniczenia były konieczne, dlaczego nikt, kto nie był specjalistą, nie miał prawa wyjść poza miasto. Jedynie na wielkich, trójwymiarowych ekranach oglądano morze, jeziora, lasy, góry. Jedynie w rzeczywistości wirtualnej można było po nich chodzić. Etta była kilkakrotnie w ośrodku, udostępniającym najlepsze z programów, daleko bardziej zaawansowane niż te do użytku domowego, ale mimo doskonałego złudzenia, mimo dołączenia komponentów zapachowych czuła podświadomie, że to jedno wielkie oszustwo.

– To aż taka różnica? – Spytał Raul, gdy o tym rozmawiali. Nie pojmował tego sztucznym, logicznym umysłem, a ona nie umiała wytłumaczyć, do czego tęskni.

Jeszcze sto lat temu samowolne wejście na tereny rezerwatu – a tym słowem określano wszystko poza granicami miast – karano egzekucją na miejscu, obecnie jedynie długoletnim więzieniem, czasem nawet dożywotnim, jeśli udowodniono wyrządzenie jakiejś szkody. To było konieczne, jeśli cywilizacja ludzi miała przetrwać. W końcu niepohamowana eksploatacja doprowadziła do globalnej katastrofy, nie wolno było dopuścić, by to nieszczęście się powtórzyło. Na szczęście wysoko rozwinięta technika pozwoliła ludziom przetrwać najgorsze, choć liczba ofiar przekroczyła najczarniejsze prognozy. Dziś nie było już tak źle. Do niedawna żywność racjonowano, dziś można ją było kupić niemal bez ograniczeń. Co prawda preparowaną, ale zawsze. Nikt nie był głodny, nikt już nie pracował jedynie za wyżywienie. To wielkie osiągnięcie, zważywszy na to, od czego obecna faza musiała się zacząć...

Obok idącej chodnikiem Etty zatrzymał się policyjny pojazd.

– Wszystko w porządku, proszę pani? – Zapytał podejrzliwie przystojny, muskularny mężczyzna w ochronnym mundurze.

– Tak, chciałam tylko coś przemyśleć – odparła Etta zatrzymując się i wyjmując pospiesznie swą kartę S. – Proszę. Jestem zdrowa psychicznie, przynajmniej według badań z zeszłego miesiąca.

Uświadomiła sobie nagle, że pochłonięta rozmyślaniem szła zbyt wolno. Policjant włożył kartę do czytnika i przejrzał pobieżnie wyskakujące na panelu dane.

– No tak, rzeczywiście – przyznał po chwili. – Jest pani zdrowa, obowiązkowe godziny na siłowni wyrobione, zajęcia z integracji zaliczone, badania lekarskie aktualne. To się chwali, nie uwierzyłaby pani, ilu ludzi lekceważy sobie prawo w tym względzie. Dobrze, proszę iść do domu i nie robić głupstw.

Zwrócił Etcie dokument i przyjrzał się jej zza ciemnych szkieł kasku.

– Zero – rzekł z pewnym, jak się zdawało, żalem w głosie. – Szkoda. Taka ładna dziewczyna. No cóż, miłego dnia.

Zasalutował i jego pojazd włączył się w strumień innych, płynących nieprzerwanie obok pasa pieszego ruchu.

Zero. Zero, zero, zero... przekleństwo jej życia. Zerowych mężczyzn prawie nie było, kobiet za to – dziesięć procent populacji. Należała do tych dziesięciu procent. Nigdy dziecka. Wysterylizowana od razu po okresie dojrzewania. Mężczyźni, widzący w niej tylko obiekt seksualny, nigdy kandydatkę na prawną partnerkę. De facto „nieprzydatność prokreacyjna” była ostatnim z legalnie istniejących kalectw, budzących odrazę społeczną. I nie pomagało to, że takie osoby jak ona miały ułatwiony dostęp do pewnych zawodów jako nieobciążone życiem prywatnym, a więc w pełni dyspozycyjne. I tak świadomość własnej ułomności była bardzo gorzka, często nie do zniesienia. Nigdy nie miała przyjaciół, ani tym bardziej adoratorów, nikt nie chciał nawiązywać bliższej znajomości z „zerówką”, chyba tylko tacy, co szukali przygody na jedną noc. Nawet własne rodzeństwo Etty odsunęło się i skłoniło ją do zmiany miasta. Rozumiała ich. Chcieli, by zeszła im z oczu, by można było o niej zapomnieć, w końcu lepiej, by potencjalny kandydat na męża lub żonę nie wiedział, że w rodzinie jest „zerówka”. Że istnieje ryzyko.

Sięgnęła do torebki przy pasku i wyjęła inhalator opti. Zaciągnęła się cytrusowym oparem. Po krótkiej chwili ponury nastrój minął, a wkrótce potem Etta dotarła doswego bloku. Automatyczny odźwierny zeskanował siatkówki jej oczu, zagrał powitalną melodyjkę, po czym uchylił drzwi, zaś samoprogramowalna winda zjechała, zatrzymując się tuż przed nią. Wracała do mieszkania, gdzie na przekór złemu losowi ktoś na nią czekał – ktoś istniejący tylko dla niej, ktoś, komu jej „przydatność” była zupełnie obojętna. Raul.

– Jestem! – Zawołała, wchodząc do środka. Wysoki mężczyzna o ciemnobrązowych włosach, uczesanych tak, że głowa wydawała się okrągła, wyszedł z pokoju po lewo. Kanciasta twarz o szerokich szczękach nie różniła się w zasadzie od ludzkiej – miała delikatne rysy, prosty nos i wspaniałe, czarne oczy pod ciężkimi brwiami. Gęste włosy, spadające na kark i czoło, długie rzęsy, smukła szyja, klasyczny kształt dłoni, szczupłe, długonogie ciało. Jego ruchy były przerażająco ludzkie, nie do odróżnienia. Jedynie metalowy trójkąt w płatku lewego ucha zdradzał tożsamość. Ludzie woleli wiedzieć, z kim mają do czynienia, zatem androidy znaczono.

– Witaj – powiedział Raul bez uśmiechu. – Jak minął dzień?

To był chyba najsłabszy punkt konstrukcji zewnętrznej Towarzyszy. Nie umieli uśmiechać się w sposób naturalny, w ogóle mieli pewne kłopoty z mimiką twarzy, ale każdy Dominant w końcu do tego przywykał. Nie było to aż tak ważne.

– Ujdzie – odparła Etta. – Niedługo przyjdzie Weronika, więc jeśli chcesz, możesz gdzieś wyjść.

Raul przez chwilę rozważał to, co usłyszał.

– Chciałbym pójść do muzeum techniki – rzekł wreszcie. – Jeśli nie będę potrzebny, wybiorę się właśnie tam.

– Poszerzasz swe wiadomości?

– Po prostu powinienem...? – Raul urwał. Robił tak, gdy nie mógł znaleźć właściwego słowa. Co prawda androidom wszczepiano podstawowy słownik, ale same musiały uczyć się, jak dobierać słowa. Czasem nauka trwała nawet latami, a Raul miał dopiero dwa miesiące i szesnaście dni.

– Czujesz, że powinieneś? – Podpowiedziała mu Etta.

– Nie wiem, co to czuć, w tym sensie – odparł Raul. – Czuć, czyli co, rejestrować zmiany otoczenia, czy przeczuwać, to znaczy mieć nieracjonalne przekonanie o jakieś możliwości?

– Nieważne. U ludzi wszystko sprowadza się do chemii i fizyki, nie wiem, jak to jest u ciebie. Myślę, że chodzi o przekonanie. Po swojemu przecież czujesz.

To było coś, co najmniej rozumiała u swego Towarzysza. Swoista emocjonalność, która była jej obca, wciąż zadawała sobie pytanie, czy nie jest ona jednak wygenerowana przez program, jednak zachowanie Raula bywało tak niejednoznaczne, że nie mogła tego przyjąć bez zastrzeżeń. Początkowo myślała o nim jak o przedmiocie – dużej, interaktywnej lalce, której jej kaprys nadał rysy pięknego mężczyzny – jednak z biegiem czasu coraz lepiej rozumiała, że jest to istota. Myśląca samodzielnie i prawdopodobnie po swojemu czująca. Właściwie nie była to świadomość komfortowa. Czasem Etta czuła się jak właściciel niewolników z zamierzchłej przeszłości i w dwójnasób starała się traktować Raula z serdecznością i przyjaźnią. Podobne dylematy przeżywali też inni ludzie, którzy zdecydowali się na Towarzysza. Jednym z nich była Weronika, która miała wkrótce wpaść na przyjacielską pogawędkę.Luiza „Eviva” Dobrzyńska, warszawianka, z zawodu technik medyczny. Pisze od dwunastego roku życia.

Prowadzi blog „Stara panna i morze”, liczący na dzień dzisiejszy ponad dwa miliony odsłon.

Recenzuje nowości książkowe dla portali Szuflada.net i Paradoks.net.pl

Pisze artykuły dla portali Referia i wGospodarce.pl

Jej krótsze formy, zamieszczane w internecie, były kilkakrotnie nagradzane, międy innymi przez portale Mythai i Efantastyka. Utwór “I pójdę pod cyprysy złorzeczyć jego laurom” otrzymał wyróżnienie w konkursie Polconu „Osiodłać fantazję”. Debiutancka książka „Dusza” zajęła I miejsce w pierwszej edycji konkursu Literacki Debiut Roku, została jednak później zdyskwalifikowana z powodu naruszenia jednego z punktów regulaminu (zakazu wcześniejszej publikacji). Ta sama książka otrzymała też II miejsce w głosowaniu na Nagrodę Nautilusa 2013. Kontynuacja „Duszy”, „Kawalkada”, została wybrana „Książką na wiosnę 2012” w kategorii sf i fantasy w konkursie portalu granice.pl.