Prochy. Żywioły Podkarpacia. Tom 3 - ebook

PROLOG

Listopad 1999 roku

Noc miała zapach spalonej ziemi. Dym z kominów kłębił się w rzednącym mroku, osiadając węglowym pyłem na białym, pierwszym tej zimy, śniegu. Zbliżał się świt.

Jak każdego ranka Agnieszka Świątkowska wyszła przed pracą z psem. Nie mogła go zostawić na podwórku, bo miała nieogrodzony dom i wredną sąsiadkę, która wściekała się, gdy tylko zobaczyła Lalkę biegającą luzem. Oczywiście, mogła uwiązać ją na łańcuchu, przy budzie, lecz było jej zwyczajnie żal psiska, bo kilka ostatnich listopadowych dni zmieniło się w śnieżną apokalipsę.

U nich, w Trzcinicy, i tak sytuacja nie wyglądała tak źle, jak kawałek dalej w świętokrzyskim i małopolskim. Co prawda spadło trochę śniegu i drogi stały się śliskie, ale ogólnie dało się żyć. Tyle że mróz chwycił i znowu musiała palić w piecu.

Agnieszka niechętnie rozgarnęła butem kupkę śniegu, czekając, aż suka załatwi swoje potrzeby. Ta jednak, zamiast zrobić, co miała zrobić, zaczęła ciągnąć ją w kierunku lasu.

– Gdzie idziesz? – burknęła niechętnie. – Wracaj – dodała bez przekonania. Było jej zimno, w dodatku powoli zaczynało jej się spieszyć. Powinna jeszcze dołożyć do pieca przed wyjściem, by nie wygasło za wcześnie, a przecież jeszcze musiała się przebrać i umalować, i zdążyć na autobus do Jasła. Zerknęła na zegarek. – No już, chodź. – Pociągnęła lekko za smycz.

Lalka jednak za nic miała to, że pani się spóźni i dostanie burę od szefa.

_– No dokąd idziesz?! – zdenerwowała się. Pies ciągnął coraz mocniej, nie odpuszczając. – No dobra, ale tylko na chwilę i wracamy – skapitulowała, wchodząc za zwierzęciem do lasu._

Pomiędzy drzewami było ciemno, jednak jasny śnieg wyraźnie odcinał się od pni. Suka obwąchiwała okolicę i w końcu zatrzymała się przy płytkim jarze, zawalonym śmieciami. Kolejne nielegalne wysypisko śmieci. Wywożenie złomu do lasu było prawdziwą plagą w okolicy.

– I co? Zadowolona?

Lalka obeszła dół, po czym zanurkowała w stercie gratów. Były tam i stara pralka, a przynajmniej drzwiczki od niej, popękane, łazienkowe płytki i mnóstwo jakichś części, nie wiadomo właściwie od czego. Agnieszka nie spodziewała się takiego zachowania po zazwyczaj jednak ułożonym psie i wypuściła smycz z ręki.

– Wracaj! – Tupnęła nogą rozeźlona. – Do nogi! Lalka!

Zero reakcji.

– Lalka!

Chwilę stała, przyglądając się obojętnie, jak pies grzebie w swoich skarbach. W sumie chętnie nie poszłaby dzisiaj do roboty. Było okropnie zimno, najpierw wymarznie na przystanku, potem w autobusie, a przecież jeden dzień nieobecności nikogo nie zbawi. Już rozmarzyła się, jak dzwoni do szefa i mówi mu, że nie da rady dojechać, odpocznie trochę, nadrobi całą stertę domowych obowiązków, które zbierały się od kilku tygodni. Zaraz jednak zeszła na ziemię. Przecież potrąci jej to z pensji, a na to nie mogła sobie pozwolić. Powinna być wdzięczna, że w ogóle przy obecnym bezrobociu ma pracę.

Zerknęła ponownie na zegarek. Czas kurczył się w zastraszającym tempie. Jeszcze chwila i będzie musiała zrezygnować z makijażu. Na podłożenie do pieca już właściwie nie było szans.

– Lalka! Lalka!

_Pies wciąż nie reagował._

– Dobra, idę po ciebie! – fuknęła gniewnie. – Ale jak cię już złapię, to…

Zwierzę zastygło w bezruchu, po czym zamachało ogonem. I nagle suka sama odwróciła się i podbiegła do swojej pani. Agnieszka patrzyła na to jak zaczarowana. A jednak psy są jeszcze mądrzejsze, niż się o nich mówi.

– No, chodź, pieseczku, chodź, musimy wracać – powiedziała czule. Lalka podbiegła do niej radośnie, trzymając swoje znalezisko w pysku. – Dobry piesek, dobry, ale co ty tam właściwie masz?

Suczka ponownie zamachała radośnie ogonem, po czym spuściła łeb i położyła swój skarb przed panią.

Agnieszka pochyliła się i zamarła w bezruchu identycznie jak pies przed chwilą.

Na białym śniegu leżała ludzka ręka.ROZDZIAŁ 1

Strzepnięty popiół spadł na parapet, znacząc go szarymi drobinkami. Dobrosława zaciągnęła się mocno, by po chwili wypuścić kłąb dymu za okno. Przez chwilę patrzyła, jak papierosowa chmura ulatuje na zewnątrz, po czym rozsnuwa się na tle złocących się w jesiennej aurze wzgórz.

Była w Trzcinicy. Była w domu.

Po śmierci Karola nie potrafiła odnaleźć się w Rzeszowie. Każde wyjście z mieszkania, każde spojrzenie za okno przypominało jej o tym, co się stało, o tym, do czego sama doprowadziła. Odruchowo zerkała w stronę parkingu przy Tesco, zupełnie przypadkowo spoglądała tam przez szybę, szukając skrawka tego miejsca, gdzie ostatni raz się spotkali, gdzie wszystko mogło się zacząć od nowa, lecz zamiast tego – nieodwołalnie się skończyło. To było silniejsze od niej.

Wiedziała już, że istnieje tylko jeden sposób, by mogła przeciąć te emocjonalne więzy: przeprowadzka. Musiała opuścić przytulne mieszkanie na Nowym Mieście, zmienić otoczenie, widok za oknem i wszystkie te drobne niteczki, które łączyły ją z wydarzeniami sprzed trzech miesięcy.

Zanim jednak poskłada swoje życie na nowo, powinna odpocząć. Niewielka podkarpacka wioska tuż za Jasłem była idealnym miejscem, by nabrać trochę dystansu do tego, co wydarzyło się ostatnio w jej życiu. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i wróciła do odległej przeszłości. Gdzie mogła się schować ze swoimi uczuciami jak nie w domu? Już raz to zresztą przerabiała.

Rodzice o nic nie pytali, wiedzieli o całej sytuacji, choć nie ze wszystkimi szczegółami. Jej siostra Ludmiła potrafiła być dyskretna.

Zaciągnęła się kolejny raz i wtedy usłyszała odgłos zbliżającego się samochodu. Odruchowo zagasiła papierosa i wrzuciła do popielniczki, zaraz jednak zreflektowała się, że w końcu nie ma już nastu lat i że wszyscy doskonale wiedzą, że znowu zaczęła palić. Stare nawyki były jednak silniejsze.

Na podwórku zatrzymała się szara skoda. Trzasnęły drzwi.

– Cześć! – zawołała Ludmiła, wysiadając z samochodu. – Nie pal tyle! – Pokiwała żartobliwie palcem, idąc w stronę drzwi wejściowych.

Dobrochna uśmiechnęła się kpiąco i wyszła do korytarza. Mijał trzeci dzień, od kiedy zjawiła się w rodzinnym domu, a słyszała od niej ten tekst już przynajmniej piąty raz. Pewnie padałby z jej ust i częściej, gdyby nie fakt, że Ludmiła wraz z mężem i dziećmi mieszkała na drugim końcu wsi. Jednak gdy tylko najmłodsza z sióstr wróciła na łono rodziny, przyjeżdżała codziennie z wizytą.

– Mamy jeszcze nie ma? – spytała, już w środku.

– Jeszcze nie. Ma dziś jakieś dodatkowe zajęcia w szkole w związku z akademią na Dzień Nauczyciela czy coś takiego.

Starsza siostra pokręciła głową.

– Że jej się jeszcze chce – mruknęła. – Ja na jej miejscu już dawno przeszłabym na wcześniejszą emeryturę.

Marianna Machniewicz była historyczką i uczyła w miejscowej szkole. Prawdziwa nauczycielka z powołania nie zamierzała jeszcze rezygnować z pracy.

– A widzisz ją siedzącą w domu?

– W sumie nie. Zanudziłaby się na śmierć. – Ludmiła, wchodząc do kuchni, się roześmiała. Jak w większości domów, to tam znajdowało się jego serce i to tam zazwyczaj gromadzili się domownicy.

Usiadły przy stole. Ciepłe promienie przedpołudniowego słońca padały na drewniany blat, rozjaśniały wnętrze i sprawiały, że wszystko zdawało się bardziej radosne. I w tym samym momencie, gdy Dobrochna o tym pomyślała, coś mocno piknęło ją w okolicach serca.

Na próżno próbowała wmówić sobie, że to nie jej wina, że nic nie mogła zrobić. Tak, była winna. Tak, wszystko mogło się inaczej skończyć.

Czy żyliby długo i szczęśliwie jak w bajce? Czy może po płomiennym rozkwicie nadszedłby równie ognisty koniec?

A może nic by się nie stało, może nie byłoby żadnego, nawet chwilowego happy endu?

Nieważne, jak mogłoby być, ale przynajmniej miałaby szansę tego doświadczyć, przekonać się na własnej skórze. Ten przywilej został jej odebrany i już nigdy nie dowie się, co by było, gdyby – zawsze z tyłu jej głowy będzie krążyć myśl, że coś mogło się zdarzyć.

Odruchowo skuliła ramiona i w tej samej chwili poczuła ciepłe palce na swojej dłoni.

– I jak tam? – spytała cicho Ludmiła.

Dobrosława wyprostowała się, starając się przegonić nadciągający mrok. Nadaremnie. On już był w jej środku, zagnieździł się tam i powoli próbował zjadać ją od wewnątrz.

– Dobrze – odpowiedziała, starając się nadać temu jednemu słowu tyle werwy, ile mogła.

– Prawdziwie dobrze? – drążyła siostra.

– Na tyle dobrze, jak może być w tej sytuacji – powiedziała, próbując się uśmiechnąć.

Palce Ludmiły zacisnęły się mocniej.

– Wiem, jak to zabrzmi, ale wszystko w końcu się ułoży – szepnęła. – Wierzysz mi?

Dobrochna kiwnęła nieznacznie głową. Być może było tak, jak mówiła siostra, lecz w tej chwili nie mogła w to nijak uwierzyć.

Ludmiła chciała dodać coś jeszcze, lecz w tej samej chwili za oknem rozległ się odgłos silnika samochodowego. Podniosła wzrok, zerkając ciekawie przez firankę.

– To pewnie mama – powiedziała Dobrosława.

– Chyba tak.

Silnik zgasł, trzasnęły drzwi samochodowe, od domu i w korytarzu zastukotały obcasy.

– Tu jesteś. – Marianna Machniewicz weszła do kuchni, popatrzyła na młodszą córkę, po czym przeniosła wzrok na starszą. – Ty też już przyjechałaś? Chłopcy są jeszcze na próbie do szkolnej akademii, więc nie zabrałam ich ze sobą. – Położyła na wolnym krześle torebkę i podeszła do blatu kuchennego, by nalać sobie wody.

– A ty nie powinnaś być na tej akademii? – zdziwiła się Dobrochna. – Mówiłaś, że wrócisz później.

Marianna wychyliła duszkiem niepełną szklankę i odstawiła ją ze stuknięciem na stół.

– Powinnam. Ale nie byłam w stanie. Musiałam wrócić, bo… Nie, to się po prostu w głowie nie mieści! Ledwo wytrzymałam na lekcjach!

Dobrochna z Ludmiłą wymieniły się znaczącym spojrzeniem. Coś się stało, coś było zdecydowanie nie tak.

Jakby na potwierdzenie tych słów matka nerwowo odstawiła puste naczynie do zlewu, przeszła przez kuchnię, usiadła na sekundę na krześle, po czym znów wstała, by z szafki wyciągnąć czystą szklankę i znów nalać do niej wody.

Dobrosława zerknęła jeszcze raz na starszą siostrę, lecz ta pokręciła głową i nieznacznie wzruszyła ramionami. Też nic nie wiedziała.

– To co się takiego stało? – spytała ostrożnie Dobrochna.

Marianna popatrzyła na nią zdziwiona.

– Nic nie wiecie?

– Nie.

Matka zaczerpnęła głęboko powietrza, po czym odetchnęła głęboko.

– Dzisiaj… – zaczęła i urwała gwałtownie. Przygryzła wargi.

Córki wpatrywały się w nią z rosnącym niepokojem.

– Dzisiaj? – powtórzyła niespokojnie Dobrosława.

Marianna ponownie odetchnęła.

– Dzisiaj rano na wałach znaleziono ciało – powiedziała głucho i umilkła.

– Ciało? Jakie ciało? Ktoś wpadł pod samochód? Jakiś pijak nie wrócił do domu? – drążyła niecierpliwie Dobrochna. – Mamo?

Kobieta drgnęła i spojrzała na córkę nieprzytomnie.

– Nie, żaden samochód, żaden pijak. To… To była kobieta. Leżała w lesie, całkowicie naga. Ona… – Przełknęła głośno ślinę. – Karolina Karaś. Na pewno ją kojarzycie. Ona… ona została zamordowana.

Omszałe leśne poszycie uginało się pod ciężarem jego stóp. Otaczały go drzewa, gołe pnie nacierały z każdej strony, jakby chciały zamknąć go w okrążeniu i zmiażdżyć. Zdawało się, że wokół nie było nic innego.

Komisarz Marcin Czarnecki z wyraźną ulgą opuścił gęsty zagajnik i wyszedł na jego skraj. Każdy las wyglądał dla niego tak samo. Każdy tak samo kojarzył się z tym, co wydarzyło się trzy lata temu. Każdy nienawidził jednakowo mocno. Tak mocno – jak czasami samego siebie.

Wyciągnął z marynarki paczkę papierosów i zapalił. Wolnym krokiem ruszył z powrotem w stronę, gdzie na jednym z pól rozłożone były policyjne namioty.

– I co tam, rozejrzałeś się trochę? – zapytał nieuważnie Andruszkiewicz. Starszy aspirant Rafał Andruszkiewicz co prawda wciąż był jego podwładnym, jednak już od dawna traktowali się jak równorzędni partnerzy.

– Trochę. Las jak las. Dla pewności trzeba będzie wysłać tam ekipę, ale nie sądzę, by cokolwiek znaleźli. – Z trudem powstrzymał się od wzruszenia ramionami. – A wy? Macie już jakieś konkrety?

– Kilka. – Andruszkiewicz zerknął w niewielki notes i wyrecytował jednym ciągiem. – Cztery rany kłute zadane ostrym narzędziem, raczej nóż niż śrubokręt. Ale – zawiesił głos – myślę, że kluczowe będzie w tym przypadku nie _modus operandi_, ale miejsce. Zwłoki zostały tu podrzucone, a ich ułożenie wyraźnie zaaranżowane, co już zresztą zdążyłeś zauważyć. Wygląda mi to na jakąś rytualną manifestację.

Czarnecki poczuł przebiegający przez plecy dreszcz. Rytualna manifestacja – tak, zdecydowanie były to dobre słowa opisujące to, co zastali dziś rano na miejscu zbrodni. Nagie kobiece ciało porzucone pośrodku szczerego pola. Zamknięte oczy, rozpuszczone włosy spadające kaskadą na plecy. Leżała na lewym boku, a wschodzące słońce oświetlało jej bladą twarz. Sacrum w profanum, oddzielone od złego świata wypalonym okręgiem trawy. Nie mógł nie zgodzić się z Andruszkiewiczem – ktoś zadał sobie sporo trudu, by wszystko tak wyglądało. I musiało mu to zająć sporo czasu.

Pomyślał o tym, że nigdzie nie było widać śladów krwi, o tym, jak powinno to wyglądać, gdyby cztery ciosy nożem zostały zadane na miejscu, i poczuł kolejne ciarki. Odruchowo zerknął na włosy ofiary i mimowolnie odetchnął z ulgą. Były kruczoczarne, choć – co stwierdził nie bez niepokoju – zdecydowanie farbowane.

Gdyby nie ten krąg, gdyby nie to, że kobieta została tu podrzucona, pomyślałby, że może mają naśladowcę. Sława nożownika z Podkarpacia z pewnością dotarła do Trzcinicy, przecież poniekąd można było powiedzieć, że to właśnie tu się zakończyła. Tyle że on atakował prawie wyłącznie blondynki, nie przenosił ciał i nie pozorował żadnych magicznych rytuałów.

Czarnecki wsadził ręce do kieszeni i zapatrzył się w stronę, z której przyjechali, tam, gdzie w dole znajdowało się pradawne słowiańskie grodzisko.

– Myślisz o tym, co ja? – spytał Młody, podążając za jego wzrokiem.

Czarnecki uśmiechnął się pod nosem. Po czym powoli odwrócił się plecami do widniejących w dole wzgórz.

– Zależy, o czym myślisz.

Ludmiła zbladła.

– Karolina Karaś? Jesteś pewna?

Marianna kiwnęła głową.

– Tak, jestem pewna. Znalazła ją pani Kazia, ta co sprząta w naszej szkole – wyjaśniła. – Skracała sobie drogę przez las i ją zobaczyła. Była pewna, że to Karolina. Zna ją przecież od dziecka.

– Mój Boże… – szepnęła Ludmiła i zamilkła.

Dobrosława patrzyła to na jedną, to na drugą.

– Ale jesteś pewna, że została zamordowana? – spytała sceptycznie. – Wiesz, jak to ludzie, coś zobaczą, a drugie tyle sobie dopowiedzą. Ta Karolina to siostra Magdy, tak? A Karolina czasem nie była alkoholiczką, tak jak ich matka?

Jak przez mgłę kojarzyła Karolinę, najstarszą siostrę Magdy Karaś, swojej koleżanki z podstawówki. Wyszczekana, szczupła nastolatka przewijała się gdzieś w jej wspomnieniach, jednak dzieliła ich na tyle duża różnica wieku, że nie miała z nią bliższego kontaktu. Raz czy dwa widziała ją, gdy przyszła w odwiedziny do Magdy, czasami na przystanku i tyle. O ile jednak Karolinę pamiętała bardzo słabo, o tyle obraz ich matki tkwił jej przed oczami jak żywy.

Mama skrzywiła się nieznacznie.

– Owszem, Karolina lubiła sobie wypić – przyznała z ociąganiem – ale tym razem to nie żaden pijacki wypadek. Pani Kazia była przerażona. Mówi, że to jacyś sataniści – ściszyła odruchowo głos, jakby samo wypowiedzenie tych słów na głos mogło przynieść nieszczęście. – Podobno nie tylko była naga, ale jeszcze jej ciało leżało w wypalonym okręgu. Kazia mówi, że przez chwilę myślała, że kręcą u nas jakiś film. – Marianna zawiesiła głos, po czym dodała już głośniej: – Ja tam w satanistów co prawda nie wierzę, ale brzmiało to naprawdę przerażająco. W sumie jak o tym opowiadała, od razu stanęło mi przed oczami jakieś morderstwo rytualne.

– I jesteś pewna, że waszej Kazi nic się nie pomyliło? – upewniła się jeszcze raz Dobrochna. – Wiesz, naprawdę nie chce mi się wierzyć, żeby miało się u nas odbyć jakieś morderstwo rytualne. Może rzeczywiście mieli znów kręcić jakiś film historyczny w grodzisku? Pytałaś taty?

Mama pokręciła głową.

– Pytałam. Nic na ten temat nie wie. I też słyszeli już o tym morderstwie.

Zapadła cisza.

Dobrosława utkwiła niewidzący wzrok w ścianie. Nie bardzo mogła poukładać to sobie wszystko w głowie: Trzcinica i morderstwo? Niewielka, spokojna podkarpacka miejscowość i zbrodnia rytualna? Morderstwo kuchenne, gdy żona rzuca się na męża: tak, przemoc domowa, gdy mąż zabija żonę, nad którą się znęcał: tak. Pijacka rozróba, może nawet jakieś zadawnione międzysąsiedzkie urazy też, ale morderstwo z zimną krwią, by dziwnie pojętemu rytuałowi stało się zadość?

– Jesteś pewna, że nikt tego nie upozorował? Może to nie żaden wypalony okrąg, tylko przypadkiem rzucili ją w miejsce po ognisku?

Marianna w odpowiedzi zagryzła tylko wargi i jeszcze raz uporczywie zaprzeczyła, przeniosła więc zrezygnowany wzrok na Ludmiłę.

– Może ty znasz kogoś, kto miał na pieńku z Karoliną? W końcu znałyście się dobrze od dawna. Ty, Daria Myśliwiec i jedna z sióstr Karoliny byłyście przecież najlepszymi przyjaciółkami, prawda? – Dobrosława zerknęła na siostrę z zamyśleniem. – Była Karolina, najstarsza, Magda, najmłodsza, w moim wieku, i trzecia, średnia, w twoim. Jak ona miała na imię?

Ludmiła wpatrywała się w nią szeroko otwartymi oczami. Wciąż nienaturalnie blada, oddychała szybko.

– Renata – wyszeptała drżącym głosem. – Ale ona nigdy nie była moją przyjaciółką! – Podniosła głos rozeźlona.

Dobrosława patrzyła na jej rozgniewaną twarz i doskonale wiedziała, że kłamie.

Październik 1999 roku

Tysiące drobinek kurzu wirowało w jasnym snopie światła, padającym ze strychowego okienka. Ich zapach kręcił w nosie, mieszał się z wonią starych desek i resztek słomy upchniętej w jednym z kątów pod dachem. Ludmiła kichnęła siarczyście, gdy tylko znalazła się w środku.

– Zdrówko! – Renata zaśmiała się i zamknęła od wewnątrz klapę prowadzącą na strych. – Zaraz się przyzwyczaisz. O ile nie masz alergii.

– Nie mam. – Ludmiła siąknęła nosem. – No, może trochę.

Daria ciekawie rozglądała się po tonących w półmroku przedmiotach.

– Często tu przychodzisz? – spytała.

_– Czasem. Jak chcę trochę spokoju. – Renata podeszła do niewielkiego stolika i zaświeciła mosiężną lampkę nocną._

_Ludmiła pomyślała, że biorąc pod uwagę sytuację Renaty, w takim razie spędza tu całkiem sporo czasu. Rzut oka po strychu potwierdził, że może mieć rację. Na blacie stolika prócz starych książek leżało kilka najnowszych numerów „Twista” i „Bravo Girl”, pod stołem – puste opakowanie po paczce serowych cheetosów i niedopita resztka oranżady. Jednak jej uwagę zwróciła głównie niewielka płaska szklana buteleczka wciśnięta między krokwią a dachem._

_Renata zauważyła jej spojrzenie, bo w jednej chwili zrobiła kilka kroków w przeciwną stronę pomieszczenia._

_– Ale teraz pokażę wam najlepsze – powiedziała szybko. – W domu mamy deski na suficie, racja? To właśnie deski od tej podłogi. – Zatrzymała się nagle i klęknęła. Ręką przesunęła powoli wzdłuż łączeń. – Widzicie? Miejscami ze starości zrobiły się w nich szczeliny. Sęki też spękały. – Pochyliła się i przytknęła oko do drewna. Przez chwilę tkwiła w tej niewygodnej pozycji, po czym gwałtownie się wyprostowała. – Tu na dole jest pokój Karoliny – szepnęła konspiracyjnie. – Ostatnio jak był u niej kolega z klasy, widziałam, jak się całowali i… – Odchrząknęła znacząco. – Nie tylko…_

_– Co? Nie gadaj! – Ludmiła w jednej chwili zapomniała o wetkniętej pod dach małpce, podeszła do Renaty i klęknęła tuż koło niej. Przyłożyła oko do jednej ze szczelin._

_– Nie gadam, serio widziałam ich. Karolina była już w staniku, ale wtedy matka wróciła do domu. – Urwała gwałtownie, czerwieniejąc._

_– No nieźle – skwitowała Ludmiła, nie odrywając wzroku od podłogi. – Widziałaś, Daria?_

_Druga z koleżanek z ociąganiem podeszła do niej i kucnęła tuż koło niej._

_– Serio widać? – spytała sceptycznie._

_– Serio._

_Ludmiła odsunęła się i wpuściła Darię na swoje miejsce. Dziewczyna przytknęła twarz do szpary. Przez kilkanaście sekund tkwiła w bezruchu, po czym nagle oderwała się od podłogi._

_– Karolina przyszła – powiedziała z dziwną miną. – Chyba nie powinnyśmy…_

_– Co nie powinnyśmy? Przecież o to właśnie chodzi!_

_– Ciiicho! – syknęła Renata. – Może usłyszeć._

_Ludmiła wykonała gest, jakby zasznurowywała sobie usta, i bezgłośnie wróciła na pozycję obserwacyjną. Siostra Renaty, Karolina, stała przy meblach, kręcąc gałką od wieży. Po chwili z głośników ryknął słodki głos Britney Spears, oznajmiający „You drive me crazy!”. Karolina się odsunęła, ściągnęła z siebie dresową bluzę i jakby nigdy nic w samym topie zaczęła tańczyć na środku pokoju. Ludmiła z zapartym tchem obserwowała, jak smukłe ciało nastolatki wygina się w rytm piosenki._

_– To taka moja mała zemsta za to, że ma swój pokój, a ja muszę gnieść się w jednym z Magdą – usłyszała nad sobą zjadliwy szept Renaty._

_Karolina wciąż szalała na dole, nucąc pod nosem zniekształcone słowa angielskiej piosenki. Jej ruchy miały w sobie dziwną dzikość, hipnotyzowały, nie pozwalając oderwać oczu._

_– I co? Fajne, nie? Można się trochę pośmiać._

_Nagle huknęły drzwi._

_– Wyłącz to, do jasnej cholery! Głowa mi pęka, gówniaro! – Na dole rozległ się wściekły wrzask. Matka Karoliny odepchnęła córkę mocno i uderzyła rozpostartą dłonią w odtwarzacz. Muzyka w jednej chwili ucichła. Ludmiła wstrzymała oddech._

_Kobieta odwróciła się w stronę nastolatki i wycelowała w nią palec._

_– Mówiłam, do jasnej cholery, żebyś nie włączała tego wycia?! Mówiłam?! Jeszcze jeden raz, a wyrzucę ten złom przez okno!_

_Karolina odgarnęła dłonią włosy i uniosła dumnie podbródek._

_– Ręce precz od moich rzeczy! – warknęła. – Sama sobie kupiłam, za własne pieniądze. Spróbuj dotknąć mojej wieży, a…_

_– A co? – wpadła jej w słowo matka. – Co ty niby możesz?! Skąd w ogóle miałaś na to pieniądze, co?_

_– Nie twoja sprawa! – odwarknęła. – Pilnuj lepiej siebie i swoich butelek!_

_Ręka kobiety z całą siłą plasnęła o policzek dziewczyny. Ludmiła patrzyła jeszcze przez chwilę, jak matka dziewczyny mruczy gniewnie pod nosem przekleństwa i wychodzi z pokoju. Karolina rzuciła się na łóżko… i Ludmiła dopiero wówczas oderwała się od szpary. Przed oczami wciąż latały jej czarne plamki, od intensywnego wypatrywania się w szczelinę._

_– No, no, ale szopka! Miałaś rację: można się pośmiać – powiedziała, rozprostowując zdrętwiałą rękę, po czym zachichotała złośliwie. Odpowiedziała jej tylko cisza._

_Gdy jej wzrok przyzwyczaił się już do półmroku oświetlonego jedynie niewielką lampką, zrozumiała. Renata stała zawstydzona ze spuszczoną głową, zaplatając mocno ręce na klatce piersiowej. Przez chwilę zrobiło jej się głupio. Zerknęła na Darię i już widząc jej rozgniewaną minę, wiedziała, że przegięła._

Nie jest żadną tajemnicą, że w małych miejscowościach wiadomości rozchodzą się lotem błyskawicy, dlatego Dobrosława wcale się nie zdziwiła, gdy okazało się, że odnalezione ciało było głównym punktem toczonych w sklepie rozmów. Wystarczyło kilka minut spędzonych na wyszukiwaniu na półkach artykułów spożywczych, które miała kupić, by – nawet jeżeli byłaby całkowicie nie w temacie – znała wszystkie najdrobniejsze szczegóły.

Inną sprawą było to, ile w tej wiedzy tkwiło prawdy, a ile dodanych przez kolejne osoby poglądów, sugestii i wyobrażeń „jak w rzeczywistości było”.

– …całkowicie naga! Ale wiecie, że podobno miała tatuaż na biodrze? Nigdy, przenigdy bym nie pomyślała, że akurat ona. Podobno nawet ładny, czerwona róża otoczona kolcami, ale mimo wszystko – ekspedientka pokręciła energicznie głową – ja jestem na nie w kwestii takiego szpecenia ciała. Nawet jeżeli to teraz modne.

– Ale są pewni, że to Karolina? Nie, to się normalnie w głowie nie… – Kobieta stojąca obok umilkła w momencie, gdy Dobrosława podeszła do lady i położyła na niej koszyk.

To też jej wcale nie dziwiło. Wyjechała stąd tyle lat temu, że ludzie mogli przestać ją poznawać. Sprzedawczyni zaczęła kasować produkty, podczas gdy poprzednia klientka przyglądała się Dobrochnie uważnie.

– Ile płacę? – spytała, sięgając po portfel.

Uiściła należność, schowała zakupy do torby i już miała wyjść, gdy prawie zderzyła się z wchodzącą kobietą.

– Przepraszam – mruknęła na odczepnego pod nosem, nie podnosząc wzroku i chcąc wyjść jak najszybciej na zewnątrz.

– Dobrosława?

Przed nią stała Magda Niemczycka – a właściwie, bo pod takim nazwiskiem znała ją przez najdłuższy czas – Magda Karaś.

– Dobrze, że cię widzę. Miałam się właśnie do ciebie odezwać – powiedziała Magda i Dobrosława doskonale już wiedziała, w jakim celu dawna koleżanka ze szkoły chciała się z nią skontaktować. – Ale nie wiedziałam, że jesteś w Trzcinicy.

– A, cześć – powiedziała. – Przyjechałam kilka dni temu… – Zawahała się. – Na jakiś czas.

– No popatrz, co za zbieg okoliczności. – Magda położyła jej rękę na ramieniu. Zacisnęła usta, zerkając znacząco na stojące przy sklepowej ladzie kobiety. – Wyjdźmy na zewnątrz. Mam do ciebie sprawę.

„Jakżeby inaczej”, pomyślała Dobrosława z niechęcią.

Ledwie drzwi zamknęły się za nimi, Magda odwróciła się w jej stronę.

– Widziałam twój samochód przed budynkiem – wyjaśniła. – Musiałam sprawdzić, czy to ty. W żadnym innym wypadku nie weszłabym tam do tych plotkar dzisiaj. – Kiwnęła głową w stronę wejścia. – A skoro tam byłaś, to z pewnością już wiesz. Moja siostra Karolina została zamordowana. Musisz mi pomóc.

Dobrochna zmrużyła oczy, przyglądając się dawnej koleżance. Ostatni raz widziały się w czerwcu, gdy przyjechała do Magdy wyciągnąć od niej informacje o starej sprawie nożownika z Podkarpacia. Czyżby ona teraz czuła, że Dobrosława jest jej cokolwiek za to winna?

– Słyszałam – bąknęła. – Bardzo mi przykro.

Magda niby machnęła ręką, jednak Dobrochna wyraźnie widziała, jak jej usta wykrzywiły się w płaczliwym grymasie.

– Nie miałyśmy ze sobą zbyt dobrego kontaktu – powiedziała Magda cicho. – Właściwie to nie pamiętam, kiedy rozmawiałam z nią po raz ostatni. – Umilkła na moment. – Ale to jednak była moja siostra.

– Musi ci być bardzo ciężko – odezwała się ostrożnie Dobrochna.

Koleżanka tylko westchnęła w odpowiedzi. Zapadła cisza. Obie milczały, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Ona… – zaczęła po chwili Magda. – Fakt, zdarzało jej się wypić. Zresztą nie będę ściemniać: Karolina była pijaczką, zadawała się z menelami, piła po krzakach, raz czy dwa zdarzyło jej się zasnąć w fosie. To trwało ostatnie trzy, może cztery lata. – Zacięła się na moment. – Mówię to, bo cię tu nie było, więc pewnie nie wiesz, a z pewnością o tym usłyszysz. Mogę cię jednak zapewnić, że to nie ma nic wspólnego z jej śmiercią. Nie wiem, co za skurwysyn jej to zrobił, ale dorwę go. Jak Boga kocham, dorwę. A ty mi w tym pomożesz.

– Może znalazła się w złym miejscu w złym czasie – powiedziała wymijająco Dobrochna. – Skoro mówisz, że zdarzało jej się zabalować, może zasnęła przy drodze, może ktoś akurat ją zobaczył… Policja na pewno go znajdzie. Przesłuchają ludzi, pracowników skansenu. Ktoś na pewno coś widział.

Magda prychnęła lekko.

– Nawet jeżeli, naprawdę sądzisz, że powiedzą cokolwiek policji? Przecież wiesz, jakie ludzie mają tu podejście do służb. A to jeszcze obcy, z Rzeszowa, z wojewódzkiej! Nie wierzę, że wyciągną cokolwiek z kogokolwiek. To musi być ktoś swój, to musisz być ty. – Popatrzyła na nią ufnie – Pomożesz mi?

W jednej chwili Dobrosława poczuła, jak zapada się w ciemną, pustą otchłań. Słyszała te słowa nie tak dawno, brzmiały prawie tak samo, też „to musisz być ty”, też ten błagalny wzrok. Wtedy uległa, zgodziła się – i skończyło się to bardzo źle. Tyle że wówczas miała swoje powody, teraz mogła odmówić.

– Dobrochna? Wszystko w porządku?

Zaczerpnęła głęboki wdech. Zobaczyła piaszczystą ziemię pod swoimi stopami. Świat wciąż wirował. Pochyliła się lekko do przodu i oparła rękoma o kolana, próbując powstrzymać zawroty głowy.

– Dobrochna?

– Tak, tak w porządku. – Kiwnęła uspokajająco ręką. Rzeczywistość powoli zaczęła się stabilizować.

Kolejnych kilka oddechów i mogła się wyprostować. Magda przyglądała jej się z troską wymieszaną ze zdziwieniem.

– Jesteś chora? Dlatego wróciłaś do rodziców?

– Nie. Po prostu… po prostu muszę trochę odpocząć. Miałam ostatnio ciężki czas.

Troska ustąpiła miejsca wyraźnej uldze.

– To dobrze, znaczy się dobrze, że nie jesteś chora – uściśliła. – Czyli pomożesz, prawda?

Musiała odmówić, nie mogła zrobić inaczej, musiała odpocząć. Choć może jednak nie powinna – może trzeba było iść naprzód, starać się jak najszybciej zapomnieć, nie tkwić w marazmie, nie pozwolić, by przeszłość rozdarła ją na strzępy i pożarła?

Magda wpatrywała się w nią z coraz większym niepokojem.

– Dobrochna?

Nie. Nie mogła. Jeszcze nie teraz. Nie tutaj, nie w tej chwili.

– Przykro mi, Magda. Nie mogę. Naprawdę nie mogę.

_Dalsza część dostępna w wersji pełnej_