-
W empik go
Prometeusz; Szalony bieg; Ludzie z zawiązanemi oczyma; Matka i dziecko - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Prometeusz; Szalony bieg; Ludzie z zawiązanemi oczyma; Matka i dziecko - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 204 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Szalony bieg. Ludzie z związanymi oczyma. Matka i dziecko.
Warszawa.
Nakładem Księgarni i Składu Nut
M. Borkowskiego
97, Marszałkowska 97
1900.
Jowisz siedział na szczycie Olimpu i dumał.
Przed nim gorzało na zachodzie słońce jako wielkość, mająca niebawem zagasnąć, ale jeszcze ogromna, oślepiająca. Gromowładny patrzył w tę światłość, potem powiódł oczami po rozległej ziemi, po morzach falistych, po bliskich gajach mirtowych, skąd dobiegały go płoche głosy nimf i cichy dźwięk lutni Apolina. Zadumał się i nagle przestał go cieszyć ten blask słoneczny, ten powiew, idący z gajów mirtowych i to życie Olimpijskich.
Odwrócił głowę od słońca, spojrzał na niebo po przeciwnej stronie i sposępniał. Wychyliła się tam ogromna, czerwona twarz księżyca, traciła czerwień i nabierała sinego, nocnego blasku. Słońce zaszło. Gromowładny pochylił głowę na piersi, sięgnął ręką do zadumanego czoła i po raz pierwszy uczuł, że mu ta ręka drży. Zdumiał: potem oczy zabłysły mu gniewem. Lecz nowa czekała go niespodzianka.
Dawniej, gdy oczy jego zaświeciły gniewem, to ogień oblicza odbijał się na niebie i ludzie widywali w biały dzień dziwne znaki, przed któremi korzyli się w strachu. Dziś ogień jego oczu piekł mu tylko oczodoły. Ukrył więc w rękach zasępione oblicze.
Nowe dziwo! – Z chwilą, gdy dawniej oblicze w rękach pogrążył, we dnie promienie słońca, a w nocy łagodny księżyc pokrywały się czarną tarczą. Dziś księżyc świecił jasno, patrzył szeroko rozwartemi oczami w twarz Gromowładnego i niepokoił go. Nie miał już Gromowładny gdzie odwrócić posępnego oblicza, poczuł się na swym Olimpie dziwnie samotnym, a w tej samotności ogromnie smutnym.
W tejże samej chwili zabrzmiały w dole gaje mirtowe szalonym chichotem nimf, nad którym górował śmiech Apolina. Gorzko skrzywiło się oblicze Gromowładnego i ogarnął go niesmak. Odjął ręce od twarzy, wzniósł je ku błękitom, a siwy obłok odłączył go od firmamentów, otoczył się i zakrył. Owiany tym obłokiem, szedł do swej kolumnowej świątyni i kazał wezwać do siebie Apolina.
Apolinowi jednak nie śpieszyło się. Z lutnią na kolanach siedział śród drzew laurowych przy źródle kastalskiem, otoczony rozbawionemi nimfami, i śmiał się na cale gardło. Mówiono właśnie o Prometeuszu, który na górach Kaukazu, przez sępa pożerany, trawił dni srogiej pokuty za śmiałe wtargnięcie na Olimp, aby wydrzeć Nieśmiertelnym boskie łuczywo i oddać je na użytek ciemnych mas ludzkich, niewiadomy żywot w dole pędzących. Nie – które nimfy zrazu żałowały śmiałka, gdyż był dziwnie piękny. Zuchwałość otoczyła go tajemniczym urokiem. Jakże miło byłoby z takim zuchwalcem spędzić bodaj jeden wieczór w tych gajach, przystroić różami jego blade czoło i patrzeć, jak nektar zapali drżące jego usta pożądaniem miłości. Ale zuchwalec, który mógł był oczarować wszystkie nimfy, rozkochać w sobie z pół tuzina bogiń i nawet rozważnej Minerwie głowę zawrócić, uciekł na ziemię! Uciekł jak prostak, jak bohater rozczochrany! – Podczas gdy tęskni poeci śnią o dostaniu się na Olimp, on, który żywą stopą dotarł do jego Wyżyn niedostępnych, uciekł jak malec, lękający się pocałunków kobiet! – Gdybyż był został, otoczonoby
Gromowładnego, ugłaskano, uproszono. Gromowładny bywa niekiedy miękki. Może tedy, przebaczywszy zuchwalstwo, byłby mu pozwolił zostać na Olimpie. Lecz on uciekł! – Przeto w sercach nimf nie było ani źdźbła litości dla nieszczęsnego prostaka, pożeranego teraz przez sępa u skał Kaukazu. Apolin, który twierdził, że za sztuką i miłością świat się kończy, drwił z takiego bohatera, mniemając zarazem, iż synowie ziemi nigdy się nie poznają na czystem pięknie.
Tymczasem księżyc wypłynął wysoko i, rozlewając po gajach srebrzyste światło nocy, budził boskie uczucia. Apolin wstał, pożegnał nimfy i ruszył do Gromowładnego.
Ten przechadzał się pomiędzy wysokiemi kolumnami, które rzucały tajemnicze cienie po za siebie. Blask księżyca oblał twarz Gromowładnego. Twarz ta mieniła się. Apolin popatrzył badawczo na ojca, oparł się o jedną z kolumn i szczypał cichutko struny lutni.
Gromowładny przechadzał się jeszcze czas jakiś; nagle przystanął przed Apolinem i rzekł, tłumiąc wzburzenie:
– Gdzie Minerwa?
– Rozsądna Minerwa jest na schadzce z Marsem.
– A Psyche?
– Psyche u Terpsychory. Próbują nowych tańców.
– A ty co porabiasz?
– Uprawiam na przemian miłość i śpiew.
Gromowładny począł trząść głową; dławił go jakiś gorzki śmiech. Wykrzywił twarz i tak ją zbliżył do twarzy syna, że ten zmuszony był aż usunąć się nieco i opuściwszy czoło, przestał szczypać struny lutni.
Cisza panowała dokoła. Gromowładny założył ręce w tył, przeszedł się znowu kilka razy wzdłuż kolumn, a zatrzymawszy się przed Apolinem, zapytał:
– Czy ziemianie oddają jeszcze cześć twoim ołtarzom?
Apolin stropił się nieco. Odparł jednak z udanym chłodem:
– Przyznam ci się, Gromowładny, że przestałem dbać o to. Cóż mi po czci głupich, ciemnych i nieczujących miękko ludzi, którzy wolą wisieć na skale i dać się pożerać przez sępów, niż śpiewać, pić nektar i kochać.
– A jeśli takich śmiałków, jak ów na skale rozpięty, ziemia namnoży i częściej poczną się do nas wdzierać?
– Nie czyń z nich bohaterów, a przestaną się wdzierać i zabierać to, co do nas tylko powinno należeć.
– Nie ja czynię z nich bohaterów, lecz oni sami na nich wyrastają. Przybył co tylko Hermes z ziemi i doniósł mi, że twe ołtarze, Apolinie, jakiś grajek na czele tłumu napadł, zburzył i głosi, że na ich miejsce należy wznieść ołtarze Prometeuszowi. Cóż ty na to?
Apolin pobladł, lecz wnet zapanował nad sobą i rzekł z pozorną obojętnością:
Warszawa.
Nakładem Księgarni i Składu Nut
M. Borkowskiego
97, Marszałkowska 97
1900.
Jowisz siedział na szczycie Olimpu i dumał.
Przed nim gorzało na zachodzie słońce jako wielkość, mająca niebawem zagasnąć, ale jeszcze ogromna, oślepiająca. Gromowładny patrzył w tę światłość, potem powiódł oczami po rozległej ziemi, po morzach falistych, po bliskich gajach mirtowych, skąd dobiegały go płoche głosy nimf i cichy dźwięk lutni Apolina. Zadumał się i nagle przestał go cieszyć ten blask słoneczny, ten powiew, idący z gajów mirtowych i to życie Olimpijskich.
Odwrócił głowę od słońca, spojrzał na niebo po przeciwnej stronie i sposępniał. Wychyliła się tam ogromna, czerwona twarz księżyca, traciła czerwień i nabierała sinego, nocnego blasku. Słońce zaszło. Gromowładny pochylił głowę na piersi, sięgnął ręką do zadumanego czoła i po raz pierwszy uczuł, że mu ta ręka drży. Zdumiał: potem oczy zabłysły mu gniewem. Lecz nowa czekała go niespodzianka.
Dawniej, gdy oczy jego zaświeciły gniewem, to ogień oblicza odbijał się na niebie i ludzie widywali w biały dzień dziwne znaki, przed któremi korzyli się w strachu. Dziś ogień jego oczu piekł mu tylko oczodoły. Ukrył więc w rękach zasępione oblicze.
Nowe dziwo! – Z chwilą, gdy dawniej oblicze w rękach pogrążył, we dnie promienie słońca, a w nocy łagodny księżyc pokrywały się czarną tarczą. Dziś księżyc świecił jasno, patrzył szeroko rozwartemi oczami w twarz Gromowładnego i niepokoił go. Nie miał już Gromowładny gdzie odwrócić posępnego oblicza, poczuł się na swym Olimpie dziwnie samotnym, a w tej samotności ogromnie smutnym.
W tejże samej chwili zabrzmiały w dole gaje mirtowe szalonym chichotem nimf, nad którym górował śmiech Apolina. Gorzko skrzywiło się oblicze Gromowładnego i ogarnął go niesmak. Odjął ręce od twarzy, wzniósł je ku błękitom, a siwy obłok odłączył go od firmamentów, otoczył się i zakrył. Owiany tym obłokiem, szedł do swej kolumnowej świątyni i kazał wezwać do siebie Apolina.
Apolinowi jednak nie śpieszyło się. Z lutnią na kolanach siedział śród drzew laurowych przy źródle kastalskiem, otoczony rozbawionemi nimfami, i śmiał się na cale gardło. Mówiono właśnie o Prometeuszu, który na górach Kaukazu, przez sępa pożerany, trawił dni srogiej pokuty za śmiałe wtargnięcie na Olimp, aby wydrzeć Nieśmiertelnym boskie łuczywo i oddać je na użytek ciemnych mas ludzkich, niewiadomy żywot w dole pędzących. Nie – które nimfy zrazu żałowały śmiałka, gdyż był dziwnie piękny. Zuchwałość otoczyła go tajemniczym urokiem. Jakże miło byłoby z takim zuchwalcem spędzić bodaj jeden wieczór w tych gajach, przystroić różami jego blade czoło i patrzeć, jak nektar zapali drżące jego usta pożądaniem miłości. Ale zuchwalec, który mógł był oczarować wszystkie nimfy, rozkochać w sobie z pół tuzina bogiń i nawet rozważnej Minerwie głowę zawrócić, uciekł na ziemię! Uciekł jak prostak, jak bohater rozczochrany! – Podczas gdy tęskni poeci śnią o dostaniu się na Olimp, on, który żywą stopą dotarł do jego Wyżyn niedostępnych, uciekł jak malec, lękający się pocałunków kobiet! – Gdybyż był został, otoczonoby
Gromowładnego, ugłaskano, uproszono. Gromowładny bywa niekiedy miękki. Może tedy, przebaczywszy zuchwalstwo, byłby mu pozwolił zostać na Olimpie. Lecz on uciekł! – Przeto w sercach nimf nie było ani źdźbła litości dla nieszczęsnego prostaka, pożeranego teraz przez sępa u skał Kaukazu. Apolin, który twierdził, że za sztuką i miłością świat się kończy, drwił z takiego bohatera, mniemając zarazem, iż synowie ziemi nigdy się nie poznają na czystem pięknie.
Tymczasem księżyc wypłynął wysoko i, rozlewając po gajach srebrzyste światło nocy, budził boskie uczucia. Apolin wstał, pożegnał nimfy i ruszył do Gromowładnego.
Ten przechadzał się pomiędzy wysokiemi kolumnami, które rzucały tajemnicze cienie po za siebie. Blask księżyca oblał twarz Gromowładnego. Twarz ta mieniła się. Apolin popatrzył badawczo na ojca, oparł się o jedną z kolumn i szczypał cichutko struny lutni.
Gromowładny przechadzał się jeszcze czas jakiś; nagle przystanął przed Apolinem i rzekł, tłumiąc wzburzenie:
– Gdzie Minerwa?
– Rozsądna Minerwa jest na schadzce z Marsem.
– A Psyche?
– Psyche u Terpsychory. Próbują nowych tańców.
– A ty co porabiasz?
– Uprawiam na przemian miłość i śpiew.
Gromowładny począł trząść głową; dławił go jakiś gorzki śmiech. Wykrzywił twarz i tak ją zbliżył do twarzy syna, że ten zmuszony był aż usunąć się nieco i opuściwszy czoło, przestał szczypać struny lutni.
Cisza panowała dokoła. Gromowładny założył ręce w tył, przeszedł się znowu kilka razy wzdłuż kolumn, a zatrzymawszy się przed Apolinem, zapytał:
– Czy ziemianie oddają jeszcze cześć twoim ołtarzom?
Apolin stropił się nieco. Odparł jednak z udanym chłodem:
– Przyznam ci się, Gromowładny, że przestałem dbać o to. Cóż mi po czci głupich, ciemnych i nieczujących miękko ludzi, którzy wolą wisieć na skale i dać się pożerać przez sępów, niż śpiewać, pić nektar i kochać.
– A jeśli takich śmiałków, jak ów na skale rozpięty, ziemia namnoży i częściej poczną się do nas wdzierać?
– Nie czyń z nich bohaterów, a przestaną się wdzierać i zabierać to, co do nas tylko powinno należeć.
– Nie ja czynię z nich bohaterów, lecz oni sami na nich wyrastają. Przybył co tylko Hermes z ziemi i doniósł mi, że twe ołtarze, Apolinie, jakiś grajek na czele tłumu napadł, zburzył i głosi, że na ich miejsce należy wznieść ołtarze Prometeuszowi. Cóż ty na to?
Apolin pobladł, lecz wnet zapanował nad sobą i rzekł z pozorną obojętnością:
więcej..
