Przebudzenie. Dziedzictwo Smoczego Serca - ebook

Pro­log

DOLINA FEY

Migo­tliwe pasma sre­brzy­stej mgły wisiały nad bla­do­zie­loną taflą jeziora. Snuły się i uno­siły coraz wyżej ku zacią­gnię­temu sza­ro­ścią niebu, pod­czas gdy na wscho­dzie ponad wzgó­rzami różowy brzask cze­kał na prze­bu­dze­nie niczym wstrzy­many oddech.

W chło­dzie poranka Keegan O’Broin stał nad jezio­rem i wypa­try­wał nad­cho­dzą­cego dnia. Dnia zmiany, wyboru, nadziei i mocy.

Cze­kał, jak tam­ten wstrzy­many oddech jutrzenki, żeby speł­nić swoją powin­ność, i liczył, że do połu­dnia zdąży wró­cić na farmę. Myślał o cze­ka­ją­cych go obo­wiąz­kach i, oczy­wi­ście, o ćwi­cze­niach.

Ale to w domu.

Na dany sygnał zdjął buty i zrzu­cił tunikę. Jego brat Har­ken zro­bił to samo, tak jak pra­wie sze­ściu­set pozo­sta­łych. Mło­dzi i nie naj­młodsi ścią­gnęli tutaj nie tylko z samej doliny, ale ze wszyst­kich krań­ców Talamh.

Przy­byli z połu­dnia, gdzie Świę­to­bliwi odpra­wiali tajemne modły, z pół­nocy, gdzie naj­groź­niejsi wojow­nicy strze­gli Morza Sztor­mów, ze Sto­licy na wscho­dzie i z pobli­skich zachod­nich oko­lic.

Ich przy­wódca, ich _tao­ise­ach_, zgi­nął, oddał życie, żeby ura­to­wać świat. I tak, jak zostało zapi­sane, jak gło­szono, jak śpie­wano, nowy wódz pod­nie­sie się jak te mgły tego dnia, w tym miej­scu, w okre­ślony spo­sób.

Keegan, podob­nie jak Har­ken, wcale nie chciał zostać _tao­ise­achem_. Ten wesoły dwu­na­sto­la­tek, naj­młod­szy spo­śród dopusz­czo­nych do rytu­ału, był uro­dzo­nym far­me­rem. Keegan wie­dział, że młod­szemu bratu ta uro­czy­stość, tłumy zgro­ma­dzone nad wodą i skok do jeziora koja­rzyły się z dobrą zabawą.

Nato­miast dla Keegana ten dzień ozna­czał wypeł­nie­nie przy­sięgi danej umie­ra­ją­cemu męż­czyź­nie, czło­wie­kowi, który zastę­po­wał mu ojca, odkąd jego rodzi­ciel prze­niósł się do bogów. Czło­wie­kowi, który powiódł Talamh do zwy­cię­stwa nad tymi, co chcieli ich znie­wo­lić, i zapła­cił za to życiem.

Keegan nie marzył o buła­wie _tao­ise­acha_, nie pra­gnął pod­jąć mie­cza wodza klanu. Ale dał słowo i dla­tego zanur­kuje w jezio­rze wraz z innymi mło­dzień­cami i dziew­czę­tami, z męż­czy­znami i kobie­tami.

– No chodź, Keega­nie! – Har­ken uśmie­chał się sze­roko. Jego kru­czo­czarną czu­prynę burzył wio­senny wiatr. – Pomyśl, ile będzie ucie­chy. Jeżeli ja znajdę miecz, zarzą­dzę cały tydzień bie­siad i tań­ców.

– Jeżeli znaj­dziesz miecz, kto będzie pasł owce i doił krowy?

– Jeżeli zostanę _tao­ise­achem_, będę robił to wszystko i jesz­cze wię­cej. Bitwa zakoń­czona i wygrana, bra­cie. Ja też go opła­kuję. – Har­ken z wro­dzoną ser­decz­no­ścią oto­czył Keegana ramie­niem. – On był boha­te­rem i zawsze będziemy o nim pamię­tać. A dzi­siaj musimy zgod­nie ze zwy­cza­jem wybrać nowego wodza, bo taka byłaby jego wola. – Nie­bie­skimi oczyma, pogod­nymi jak ten dzień, powiódł po tłu­mie zgro­ma­dzo­nym na brzegu jeziora. – Ota­czamy go czcią jak wszyst­kich, któ­rzy byli przed nim, i tych, któ­rzy po nim nastą­pią. – Kuk­snął Keegana łok­ciem w bok. – Nie przej­muj się, bra­cie, mało praw­do­po­dobne, aby któ­ryś z nas wyło­nił się z wody z Defen­so­rem w dłoni. Zapewne podej­mie go Cara, bo pływa jak syrena, albo Cul­len, który od dwóch tygo­dni ćwi­czy wstrzy­my­wa­nie odde­chu pod wodą.

– Moż­liwe – mruk­nął Keegan. Cul­len, uro­dzony wojow­nik, nie byłby dobrym wodzem. Krewki z natury, wolał wal­czyć niż myśleć.

Keegan, rów­nież wojow­nik od czter­na­stego roku życia, widział krew, prze­le­wał ją, wie­dział, na czym opiera się wła­dza, i rozu­miał, że myśle­nie jest waż­niej­sze od mie­cza, włóczni i siły.

I co naj­waż­niej­sze.

Uczył go tego wła­sny ojciec i ten, który trak­to­wał go jak syna.

Kiedy stał z Har­ke­nem pośród wielu innych roz­pa­pla­nych niczym prze­kupki, przez tłum prze­szła jego matka.

Żało­wał, że ona dziś nie zanur­kuje. Wie­dział, że nikt lepiej od niej nie potra­fił roz­wią­zy­wać kon­flik­tów i zaj­mo­wać się z dzie­się­cioma spra­wami naraz. Har­ken odzie­dzi­czył po niej łagodną naturę, Aisling, ich sio­stra, urodę, a o sobie lubił myśleć, że przy­pa­dła mu w udziale choćby część jej sprytu.

Tar­ryn na moment przy­sta­nęła przy Aisling – dziew­czyna wolała trzy­mać się z przy­ja­ciół­kami, a nie z braćmi, któ­rych teraz trak­to­wała pro­tek­cjo­nal­nie. Keegan patrzył, jak matka unosi pod­bró­dek Aisling, całuje ją w oba policzki, mówi coś, co spro­wa­dza uśmiech na twarz córki.

– A tu mam gniewny gry­mas i uśmiech – ode­zwała się Tar­ryn, pod­cho­dząc do synów. Poczo­chrała czu­prynę Har­kena, a Keegana lekko pocią­gnęła za war­kocz wojow­nika zwi­sa­jący po lewej stro­nie głowy. – Pamię­taj­cie o celu tego dnia, on nas jed­no­czy oraz mówi, kim i czym jeste­śmy. Robi­cie to samo, co wszy­scy przed wami od ponad tysiąca lat. A imiona tych, co wydo­byli miecz z jeziora, zostały zapi­sane jesz­cze przed ich naro­dze­niem.

– Jeżeli decy­duje o tym prze­zna­cze­nie, dla­czego tego nie wiemy? Czemu ty, która widzisz prze­szłość i to, co nadej­dzie, nie możesz tego zoba­czyć? – argu­men­to­wał Keegan.

– Gdy­bym ja mogła to ujrzeć albo ty czy kto­kol­wiek inny, znik­nąłby wybór. – Mat­czy­nym gestem objęła go ramie­niem, ale jej oczy bystre, nie­bie­skie jak Har­kena, pozo­stały wpa­trzone w mgłę nad jezio­rem. – Wej­dziesz do jeziora, prawda? Kto podej­mie miecz, musi wznieść się wraz z nim.

– Kto by tego nie chciał? – zdzi­wił się Har­ken. – Prze­cież ten ktoś zosta­nie _tao­ise­achem_.

– Zaiste, _tao­ise­ach_ pełni zaszczytną rolę, ale to na nim spo­czywa cię­żar odpo­wie­dzial­no­ści. Dla­tego musi być pewien, że jest gotów go unieść wraz z mie­czem. A teraz uciszmy się. – Poca­ło­wała obu synów. – Nad­cho­dzi Mair­gh­read.

Mair­gh­read O’Ceal­la­igh, w prze­szło­ści _tao­ise­ach_ i matka tego, który został pogrze­bany, zrzu­ciła żałobną czerń. Dziś nało­żyła białą, pro­stą szatę bez ozdób, poza wisio­rem z kamie­niem tak czer­wo­nym jak jej włosy.

Kamień i włosy zda­wały się pło­nąć i wypa­lać mgłę wokół niej. Nosiła je krótko obcięte, podob­nie jak sunące za nią wróżki.

Tłum roz­su­wał się przed nią, roz­mowy zastę­po­wała cisza świad­cząca o sza­cunku i podzi­wie.

Keegan znał ją jako Marg, kobietę z chaty w lesie w pobliżu jego farmy. Kobietę, która czę­sto­wała głod­nego chłopca mio­dow­ni­kiem i legen­dami. Kobietę o wiel­kiej sile i odwa­dze, która wal­czyła za Talamh i zapro­wa­dziła pokój, co opła­ciła ogrom­nym oso­bi­stym kosz­tem.

Trzy­mał ją w obję­ciach, kiedy pła­kała po śmierci syna. Keegan wypeł­nił przy­rze­cze­nie i oso­bi­ście przy­niósł jej tę wieść. Ale ona już o tym wie­działa.

Ści­skał ją w ramio­nach, dopóki nie zabra­kło jej łez.

A potem on, żoł­nierz, męż­czy­zna, wszedł w głąb lasu i tam dał upust łzom.

Dziś Marg wyglą­dała bar­dzo god­nie i Keegan poczuł dreszcz wzru­sze­nia w oko­licy żołądka.

Nio­sła buławę, odwieczny sym­bol przy­wódz­twa. Czarne jak smoła drewno poły­ski­wało w słońcu roz­pra­sza­ją­cym mgłę. Rzeźby na sty­li­sku zda­wały się pul­so­wać. Z wnę­trza krysz­tału Smo­cze Serce na gło­wicy biła moc.

Kiedy się ode­zwała, ucichł nawet wiatr.

– Poświę­ce­nie i prze­lana krew po raz kolejny pozwo­liły zapro­wa­dzić pokój w naszym świe­cie. Od wie­ków bro­nimy naszego świata i poprzez niego wszyst­kich pozo­sta­łych. Zde­cy­do­wa­li­śmy się żyć tak, jak żyjemy, z posza­no­wa­niem dla wszyst­kich istot na ziemi, w morzu i doli­nie Fey.

– Nastał pokój, znowu będziemy cie­szyć się dostat­kiem, dopóki ponow­nie nie nadej­dzie czas prze­lewu krwi i ofiar­no­ści. Dzi­siaj, jak zostało zapi­sane, jak gło­szono, jak śpie­wano, nowy wódz zosta­nie wynie­siony i wszy­scy tutaj przy­się­gną wier­ność i lojal­ność wobec Talamh oraz _tao­ise­acha_, który podej­mie miecz z Jeziora Prawdy i przyj­mie Buławę Spra­wie­dli­wo­ści.

Unio­sła twarz ku niebu, a Keegan pomy­ślał, że jej głos, silny i czy­sty, na pewno dotarł aż do Morza Sztor­mów i jesz­cze dalej.

– W tym miej­scu, o tej godzi­nie odwo­łu­jemy się do naszego źró­dła mocy. Niech ten wybrany od tego dnia trak­tuje z sza­cun­kiem i chroni lud Fey. Niech ten, któ­rego dłoń podej­mie miecz, będzie silny, mądry i spra­wie­dliwy. Tego i tylko tego żądają nasi ludzie.

Bla­do­zie­lone jezioro aż zawi­ro­wało. Zako­ły­sały się mgły nad lustrem wody.

– Czas zacząć. – Unio­sła wysoko buławę.

Ochot­nicy puścili się bie­giem do jeziora. Nie­któ­rzy z mło­dzi­ków ze śmie­chem i pohu­ki­wa­niem wska­ki­wali do wody i zni­kali pod powierzch­nią. Ci, któ­rzy zostali na brzegu, wiwa­to­wali.

Keegan, wsłu­chany w hałas, jesz­cze się wahał, gdy jego brat rzu­cił się do jeziora, przy weso­łym plu­sku wody. Chwilę myślał o zło­żo­nej przy­się­dze, o dłoni, którą ści­skał w ostat­nich momen­tach życia tam­tego czło­wieka na tej rów­ni­nie.

Wresz­cie zanur­ko­wał.

Może zakląłby w pierw­szej chwili, gdy pla­snął o zimną wodę, ale to nie mia­łoby sensu. Sły­szał, jak inni pomsto­wali albo się śmiali. Nie­któ­rzy młó­cili nogami i nawet wypły­wali z powro­tem na powierzch­nię.

Wsłu­chany we wła­sne myśli, odciął się od hałasu kłę­bią­cych się wokół pły­wa­ków.

Przy­siągł, że tego dnia wej­dzie do wody i głę­boko zanur­kuje. I podej­mie miecz, jeżeli ten trafi do jego dłoni.

Scho­dził pod wodę coraz niżej, pamię­ta­jąc tamte czasy, kiedy jako chło­piec robił to samo z sio­strą i bra­tem. Dzie­ciaki szu­kały gład­kich kamieni na mięk­kim dnie jeziora w sło­neczny dzień.

Widział innych przez war­stwy wody. Pły­wali w koło do góry i w dół. Gdy nur­ku­ją­cym bra­ko­wało powie­trza w płu­cach, jezioro wypy­chało ich na powierzch­nię, jakby obie­cu­jąc, że tego dnia nikomu, kto w nie wsko­czył, nie sta­nie się krzywda.

Woda owi­jała go, zata­czała kręgi, chwi­lami wiro­wała. Teraz już widział dno i tamte kamie­nie, które zbie­rał jako chło­piec.

Naraz zoba­czył kobietę. Uno­siła się w wodzie, więc z początku wziął ją za syrenę. Syreny tra­dy­cyj­nie nie mie­szały się do tego rytu­ału. Rzą­dziły morzami i to im wystar­czało.

Po chwili dotarło do niego, że widzi jedy­nie jej twarz i włosy – rude jak u Marg, ale dłuż­sze, roz­ło­żone jak wachlarz w wodzie. Widok jej sza­rych jak dym oczu poru­szył w nim jakąś czułą strunę, bo kobieta wydała mu się zna­joma. Znał każdą twarz w doli­nie, ta do nich nie nale­żała.

A jed­nak była tu, w wodzie.

I wtedy ją usły­szał, tak wyraź­nie jak wcze­śniej Marg na brzegu.

– On też był mój. Ale miecz należy do cie­bie. On to wie­dział i ty też to wiesz.

Miecz sam wsu­nął mu się w dłoń. Czuł jego cię­żar, jego moc, jego splen­dor. Mógł go upu­ścić, popły­nąć przed sie­bie, odpły­nąć. Wybór nale­żał do niego, tak gło­sili bogo­wie, tak mówiły poda­nia.

Zaczął pro­sto­wać palce, pozwa­lał, aby cię­żar, wła­dza i splen­dor wyśli­znęły się z ręki. Nie umiał prze­wo­dzić. Potra­fił wal­czyć, ćwi­czyć, jeź­dzić konno, fru­wać. Ale nie wie­dział nic o prze­wo­dze­niu innym czy to na woj­nie, czy w cza­sie pokoju.

Miecz jaśniał w jego ręce, sre­bro poły­ski­wało, gra­we­ru­nek na głowni pul­so­wał, czer­wony kamień pło­nął. Gdy zwol­nił uścisk, połysk zma­to­wiał, pło­mień zbladł.

A ta kobieta go obser­wo­wała.

– Wie­rzył w cie­bie.

Wybór? – pomy­ślał. – Jaka bzdura! Honor nie pozo­sta­wia wyboru.

Skie­ro­wał więc sztych ku powierzchni, gdzie słońce roz­sy­py­wało dia­menty na wodzie i nie odry­wał oczu od wizji, bo prze­cież ona nie była niczym innym jak tylko wizją.

– Kim jesteś? – zapy­tał.

– Oboje musimy się tego dowie­dzieć – usły­szał.

Miecz poniósł go pro­sto w górę jak strzałę wypusz­czoną z łuku.

Klinga prze­cięła wodę, a potem powie­trze. Gruch­nęły wiwaty, kiedy słońce odbite od ostrza roz­iskrzyło taflę jeziora.

Wyszedł z mie­czem na wil­gotną, gęstą trawę i postą­pił tak, jak naka­zy­wał oby­czaj. Ukląkł u stóp Mair­gh­read.

– Skła­dam ci go w ofie­rze i wszystko, co on dla cie­bie zna­czy, bo nikt nie jest bar­dziej tego godzien – wypo­wie­dział te same słowa, co kie­dyś jej syn.

– Mój czas minął. – Poło­żyła dłoń na gło­wie Keegana. – A twój się zaczyna. – Podała mu rękę i pod­nio­sła go z klę­czek.

Nie widział, nie sły­szał nikogo poza nią.

– Takie jest moje życze­nie – wyszep­tała, kie­ru­jąc te słowa wyłącz­nie do niego.

– Dla­czego? Nie wiem, jak…

Prze­rwała mu poca­łun­kiem w poli­czek.

– Wiesz wię­cej, niż sądzisz. – Podała mu buławę. – Należy do cie­bie, Keega­nie O’Broin.

Kiedy ode­brał ją z rąk Marg, ona sama się cof­nęła.

– A teraz uczyń to, co należy.

Odwró­cił się. Obser­wo­wało go tyle twa­rzy zwró­co­nych ku niemu, tak wiele wpa­trzo­nych w niego oczu. Pojął, że to lęk wywo­łał kłę­biące się w nim emo­cje, i poczuł wstyd.

Miecz go wybrał – pomy­ślał – a on musiał wznieść się z nim. Koniec ze stra­chem.

Uniósł wysoko buławę i Smo­cze Serce ożyło.

– Z nią dla wszyst­kich w Talamh będzie spra­wie­dli­wość. – Pod­niósł miecz. – Z nim wszy­scy będziemy bez­pieczni. Jestem Keegan O’Broin. Ślu­buję poświę­cić życie tej doli­nie, tym wzgó­rzom, lasom i ludowi Fey. Będę stał po stro­nie jasno­ści. Będę żył dla Talamh i jeżeli taka będzie wola bogów, oddam za nie życie.

Roz­le­gły się wiwaty. Pośród grom­kich okrzy­ków doszły go słowa Marg.

– Dobrze się spi­sa­łeś, chłop­cze. Naprawdę dobrze.

A więc uznali mło­dego _tao­ise­acha_. I w tym miej­scu zaczęła się nowa opo­wieść.Roz­dział 1

FILA­DEL­FIA

Breen Kelly jechała auto­bu­sem, cier­pią­cym chyba na chro­niczną czkawkę, i co rusz pocie­rała pul­su­jącą z bólu skroń.

Ciężki dzień miał się (dzięki Bogu) ku koń­cowi, jeden z wielu w cięż­kim tygo­dniu, w ostat­nim cięż­kim mie­siącu.

A może dwóch.

Powinna ode­tchnąć z ulgą. Był pią­tek, a więc dopiero za dwa dni wróci do orki, jaką oka­zało się ucze­nie lite­ra­tury i umie­jęt­no­ści języ­ko­wych w gim­na­zjum.

Oczy­wi­ście część week­endu zaj­mie jej spraw­dza­nie wypra­co­wań i ukła­da­nie pla­nów lek­cji, ale przy­naj­mniej nie będzie sie­dzieć w kla­sie, naprze­ciw tych wszyst­kich par zawie­szo­nych na niej oczu. Nie­któ­rych znu­dzo­nych, innych nie­obec­nych i kilku budzą­cych nadzieję.

Nie, nie uwa­żała, że bra­kuje jej umie­jęt­no­ści i się nie nadaje do tej pracy, ale wie­działa, że po pro­stu każdy z tych doj­rze­wa­ją­cych płciowo gim­na­zja­li­stów wolałby być wszę­dzie, byle nie w kla­sie.

Podobno nauczy­ciel to naj­bar­dziej pre­sti­żowy zawód. Satys­fak­cja, poczu­cie misji, uzna­nie.

Szkoda, że dała się na to nabrać.

Auto­bus, czka­jąc, doto­czył się do następ­nego przy­stanku. Parę osób wysia­dło, kilka wsia­dło.

Obser­wo­wała oto­cze­nie. Była w tym dobra; w końcu łatwiej coś obser­wo­wać niż aktyw­nie w czymś uczest­ni­czyć.

Kobieta z pod­krą­żo­nymi oczami, w popie­la­tym spodniu­mie, z komórką w dłoni. Samotna matka – zde­cy­do­wała Breen. Wraca z pracy i spraw­dza, co dzieci robią w domu. Zapewne ni­gdy nie przy­pusz­czała, że życie okaże się takie trudne.

Dwóch nasto­lat­ków – teni­sówki, fir­mowe szorty Adi­dasa do kolan, słu­chawki w uszach. Jadą spo­tkać się z kum­plami, pograją w kosza, zje­dzą pizzę, obej­rzą film. Pozaz­dro­ścić wieku, w któ­rym week­end koja­rzy się wyłącz­nie z przy­jem­no­ściami – pomy­ślała.

Męż­czy­zna w czerni, on… patrzył pro­sto na nią, przy­glą­dał się jej. Czym prę­dzej więc odwró­ciła wzrok. Wyglą­dał zna­jomo. Ale gdzie mogła się z nim zetknąć? Srebrne, gęste włosy; chyba jakiś pro­fe­sor z col­lege’u.

Nie, nie­moż­liwe. Na widok pro­fe­sora wsia­da­ją­cego do auto­busu nie zaschłoby jej w ustach, serce nie wpa­dłoby w galop. Potwor­nie się bała, że on przej­dzie do tyłu i usią­dzie obok niej.

Gdyby to zro­bił, za żadne skarby by nie wysia­dła. Jeź­dzi­łaby w kółko, bez celu, bez sensu.

Cho­ciaż wie­działa, że jej zacho­wa­nie zakrawa na wariac­two, zerwała się z miej­sca jak opa­rzona i obi­ja­jąc torbą bio­dro, ruszyła na przód auto­busu. Nie miała odwagi spoj­rzeć na srebr­no­wło­sego. Nie­stety, żeby dotrzeć do wyj­ścia, musiała go wymi­nąć. Mimo że męż­czy­zna usu­nął się w bok, otarła się o niego ramie­niem.

Zatkało ją, nogi zmię­kły jej w kola­nach. Ktoś zapy­tał, czy dobrze się czuje, kiedy chwiej­nie prze­su­wała się do drzwi. Sły­szała słowa męż­czy­zny w gło­wie: „Wra­caj do domu, Breen Sio­bhan. Czas, żebyś wró­ciła do domu”.

Dla rów­no­wagi przy­trzy­mała się drążka, a scho­dząc ze stop­nia, o mało się nie potknęła o kra­węż­nik. Na chod­niku puściła się bie­giem.

Czuła na sobie zdzi­wione spoj­rze­nia, ludzie oglą­dali się, odpro­wa­dzali ją wzro­kiem. Nie zno­siła przy­cią­gać uwagi, zawsze sta­rała się nie wyróż­niać i wta­piać w tło.

Auto­bus odje­chał, czka­jąc.

Na­dal oddy­chała z poświ­stem, ale zelżał już ucisk w piersi. Sta­rała się zwol­nić kroku, zde­cy­do­wa­nie zwol­nić i iść nor­mal­nie jak czło­wiek.

Zma­ga­nie ze sobą zajęło jej minutę, a kolejną zorien­to­wa­nie się, gdzie jest.

Ostatni raz podobny atak paniki prze­żyła wie­czo­rem w dniu poprze­dza­ją­cym roz­po­czę­cie pracy w gim­na­zjum Grady. Wtedy pomógł jej Marco, ser­deczny przy­ja­ciel od przed­szkola. Podobna histo­ria, ale już zde­cy­do­wa­nie słab­sza, przy­da­rzyła się Breen przed pierw­szą wywia­dówką i wtedy też Marco oka­zał się nie­oce­niony.

Po pro­stu gość wsiadł do auto­busu – tłu­ma­czyła sobie. Na Boga, nie było żad­nego zagro­że­nia. I nie sły­szała żad­nego głosu. Wiara, że sły­szy się głosy, świad­czy o obłę­dzie.

Czy matka nie wbi­jała jej tego do głowy od… wie­ków?

A teraz przez ten napad lęku cze­kał ją kilo­me­trowy spa­cer. Trudno, nie szko­dzi. Był przy­jemny, wio­senny wie­czór, a ona – oczy­wi­ście – odpo­wied­nio się ubrała. Lekki desz­czo­wiec (trzy­dzie­sto­pro­cen­towe praw­do­po­do­bień­stwo opa­dów), cienki swe­ter, wygodne buty.

Lubiła cho­dzić. No i Fit­bit wyświe­tli jej dodat­kowe kroki.

A że w ten spo­sób nieco zbu­rzy swój roz­kład dnia, to co z tego? Była dwu­dzie­sto­sze­ścio­let­nią sin­gielką bez żad­nych pla­nów na majowy piąt­kowy wie­czór.

Jakby miała mało powo­dów do przy­gnę­bie­nia, po ataku paniki poczuła nasi­la­jący się ból głowy.

Otwo­rzyła zamek prze­gródki w tor­bie i wyjęła z kosme­tyczki dwa tyle­nole. Popiła tabletki wodą z butelki, którą aku­rat wzięła ze sobą.

Pój­dzie do domu matki, wyj­mie i upo­rząd­kuje kore­spon­den­cję – matka nie chciała, żeby listy były prze­cho­wy­wane na poczcie w cza­sie jej wyjaz­dów – poszat­kuje ulotki rekla­mowe w nisz­czarce, ułoży rachunki, listy i całą resztę na odpo­wied­nich tac­kach w gabi­ne­cie.

Pootwiera okna na par­te­rze i na pię­trze, prze­wie­trzy miesz­ka­nie, pod­leje kwiaty w domu i na tara­sie, bo jakoś nie spadł zapo­wia­dany deszcz.

Po godzi­nie poza­myka okna, włą­czy alarm, zamknie drzwi na klucz. Zła­pie auto­bus i wróci do sie­bie.

Zrobi kola­cję: na piątki przy­pa­dała sałatka z gril­lo­wa­nym file­tem z kur­czaka i – tak, koniecz­nie! – kie­li­szek wina. Spraw­dzi wypra­co­wa­nia i wpi­sze oceny do elek­tro­nicz­nego dzien­nika.

Cza­sami tech­no­lo­gia budziła w niej złość, bo szkoła wyma­gała prze­sy­ła­nia stopni, a potem Breen musiała się uże­rać z uczniami i z rodzi­cami, któ­rzy mieli pre­ten­sje o oceny.

Szła, odha­cza­jąc punkty na men­tal­nej liście spraw do zała­twie­nia, a tym­cza­sem ludzie wokół niej spie­szyli do barów na happy hour, na wcze­sną kola­cję, albo w jakieś inne bar­dziej atrak­cyjne miej­sce od tego, w które ona się kie­ro­wała.

Nie zazdro­ściła im… no może tro­chę. Swego czasu miała chło­paka. W jej kalen­da­rzu też było miej­sce na kola­cje, wyj­ścia do teatru czy kina. I na seks. Sądziła, że wszystko szło gładko w usta­lo­nym porządku.

Do tam­tego dnia, kiedy ją rzu­cił.

No i trudno – pomy­ślała. Nie ma sprawy. Nie byli w sobie sza­leń­czo zako­chani. Ale go lubiła, dobrze się przy nim czuła. A co do seksu, był w porządku.

Oczy­wi­ście, kiedy musiała uprze­dzić matkę, że Grant nie pojawi się na przy­ję­ciu z oka­zji jej czter­dzie­stych szó­stych uro­dzin, i wytłu­ma­czyć, dla­czego go nie przy­pro­wa­dzi, Jen­ni­fer Wil­cox, szy­kowna kobieta suk­cesu, dyrek­torka medial­nej agen­cji rekla­mo­wej Philly Brand, prze­wró­ciła oczami.

– A uprze­dza­łam cię – usły­szała, tak jak się spo­dzie­wała.

Cóż, miała rację, nie­mniej… kor­ciło ją, żeby się zre­wan­żo­wać.

Mia­łaś dzie­więt­na­ście lat, kiedy wyszłaś za mąż! Dwa­dzie­ścia, jak mnie uro­dzi­łaś. A nie­całe dwa­na­ście lat póź­niej zaczę­łaś wypy­chać go z naszego życia. Czyja wina, że mnie zosta­wił – twoja czy moja? – myślała.

A może jed­nak jej? – zasta­no­wiła się. Ot, taka zbież­ność; matka, która ją lek­ce­wa­żyła, i ojciec, któ­rego tak mało obcho­dziła, że ją zosta­wił.

A obie­cał, że ni­gdy tego nie zrobi.

Stare dzieje – powie­działa sobie. – Odpuść.

Za dużo czasu spę­dzam w swoim umy­śle – skar­ciła się i z ulgą stwier­dziła, że od domu matki dzieli ją już tylko jedna prze­cznica.

Ładny, zadrze­wiony teren. Dziel­nica dobrze sytu­owa­nych przed­się­bior­czych ludzi i par, któ­rym odpo­wia­dało miej­skie życie, bli­skość barów, restau­ra­cji i cie­ka­wych skle­pów.

Kamie­nice z czer­wo­nej cegły, per­fek­cyj­nie odma­lo­wane detale, lśniące szyby w oknach. Tutejsi miesz­kańcy przed pracą upra­wiali jog­gin albo wpa­dali na siłow­nię, wie­czo­rami spa­ce­ro­wali nad rzeką, urzą­dzali ele­ganc­kie przy­ję­cia, cho­dzili na degu­sta­cję win, czy­tali ambitne książki.

A może tylko tak jej się zda­wało.

*

Jej naj­lep­sze wspo­mnie­nia łączyły się z małym domem, gdzie miała sypial­nię ze sko­śnym sufi­tem. W salo­nie był ceglany komi­nek, nie jakiś tam na gaz czy elek­tryczny, ale taki praw­dziwy, opa­lany drew­nem. Na podwórku cze­kało mnó­stwo przy­gód, zupeł­nie jak z tam­tych histo­rii, które tata opo­wia­dał córce na dobra­noc.

Magicz­nych histo­rii o magicz­nych miej­scach.

To wszystko znisz­czyły kłót­nie docho­dzące zza ściany, słowa, które odbi­jały się echem w jej gło­wie.

A potem tata zaczął zni­kać. Z początku nie było go tydzień lub dwa, a pod­czas nie­dziel­nych wizyt pro­wa­dził ją do zoo, bo w dzie­ciń­stwie bar­dzo chciała zostać wete­ry­na­rzem, albo urzą­dzał dla niej pik­nik.

Aż w końcu znik­nął na dobre.

Nie widziała go ponad pięt­na­ście lat i cią­gle liczyła, że wróci.

Wyjęła klucz z port­mo­netki oraz listę szcze­gó­ło­wych instruk­cji, którą matka wrę­czyła jej trzy tygo­dnie temu, przed wyjaz­dem na dele­ga­cję i rege­ne­ra­cyjny pobyt w ustron­nym spa połą­czo­nym z ośrod­kiem medy­ta­cyj­nym.

Matka wra­cała w przy­szły czwar­tek rano, kiedy więc Breen w środę przyj­dzie po pocztę, zostawi klucz wraz z ćwiartką mleka i resztą zaku­pów z listy.

Wyjęła ze skrzynki plik kore­spon­den­cji, wsu­nęła go pod pachę, otwo­rzyła klu­czem drzwi i weszła do holu, żeby wyłą­czyć alarm. Potem zamknęła za sobą drzwi i scho­wała klucz do port­mo­netki.

Skie­ro­wała się do kuchni, jakby żyw­cem wyję­tej ze sta­cji tele­wi­zyj­nej Home and Gar­den. Mnó­stwo stali nie­rdzew­nej, białe szafki, kafelki typu „metro”, duży, nakła­dany zlew i ściany w odcie­niu cie­płego beżu.

Rzu­ciła torbę i listy na wyspę, prze­wie­siła desz­czo­wiec przez barowy sto­łek. Usta­wiła minut­nik na godzinę i zabrała się do otwie­ra­nia okien. Naj­pierw kuch­nia, prze­strzeń dzienna i salon; całość w otwar­tym pla­nie z luk­su­so­wymi pod­ło­gami z sze­ro­kich desek. I oczy­wi­ście nie zapo­mniała o łazience, bo tam też było okno.

Wpraw­dzie powie­trze ledwo się poru­szało, ale takie pole­ce­nie zna­la­zło się na liście, a Breen prze­strze­gała zasad. Zgar­nęła pocztę i poszła na górę. W trze­ciej sypialni matka urzą­dziła gabi­net. Poło­żyła listy na biurku w kształ­cie litery L.

Tutaj ściany były w odcie­niu kawy z mle­kiem, przy biurku stał skó­rzany fotel w kolo­rze cze­ko­lady. Na pół­kach w ide­al­nym porządku stały nagrody (matka sporo ich zgar­nęła) oraz książki, wyłącz­nie o tema­tyce bran­żo­wej, i kilka foto­gra­fii, rów­nież zwią­za­nych z pracą.

Breen otwo­rzyła trzy okna za biur­kiem i kolejny raz usi­ło­wała zro­zu­mieć, dla­czego ktoś woli sie­dzieć ple­cami do drzew, cegla­nych domów, nieba, świata.

To roz­pra­sza – rzu­ciła Jen­ni­fer, kiedy córka ją spy­tała. Praca to nie zabawa.

Otwo­rzyła też dwa okna na bocz­nej ścia­nie, prze­dzie­lone drew­nianą szafą na doku­menty zamkniętą na klucz.

Na sze­ro­kich para­pe­tach stały rośliny w mie­dzia­nych doni­cach. Pod­leje te i wszyst­kie pozo­stałe, kiedy skoń­czy z oknami. Potem upo­rząd­kuje pocztę i poczeka na dzwo­nek minut­nika. Poza­myka okna, zamknie miesz­ka­nie na klucz i po robo­cie.

Otwo­rzyła okna w urzą­dzo­nym gustow­nie, przy­tul­nym pokoju gościn­nym (ni­gdy tutaj nie spała) i w łazience dla gości oraz w głów­nej sypialni utrzy­ma­nej w pro­stym, ele­ganc­kim stylu, z przy­le­ga­jącą do niej rów­nie ele­gancką łazienką.

Cie­kawe, czy w tym uro­czym łóżku z lazu­rową pościelą i pulch­nymi podusz­kami kie­dy­kol­wiek spał z matką jakiś męż­czy­zna.

I natych­miast poża­ło­wała tej myśli, bo to w ogóle nie powinno jej inte­re­so­wać.

Zeszła na dół i skrę­ciła do drzwi na taras, ale musiała się cof­nąć, bo aku­rat zater­ko­tał tele­fon w tor­bie.

Zer­k­nęła na ekran (ni­gdy nie odbie­raj, zanim nie spraw­dzisz, kto dzwoni) i uśmiech­nęła się. Jeżeli kto­kol­wiek mógł popra­wić jej nastrój w tym sra­lec­kim dniu, to takim kimś był wła­śnie Marco Olsen.

– Cześć, samot­nico. Jest pią­tek, dziew­czyno.

– Podobno. – Wyszła z tele­fo­nem na taras i objęła spoj­rze­niem stół i krze­sła z nie­rdzew­nej stali oraz sto­jące w naroż­ni­kach wyso­kie donice.

– Więc prze­nieś swój zgrabny tyłe­czek do Sally. Jest happy hour, skar­bie, i pierw­sza kolejka idzie na koszt firmy.

– Nie mogę. – Włą­czyła wąż i skie­ro­wała stru­mień wody do pierw­szej donicy. – Jestem u matki, ogar­niam jej dom, a potem muszę spraw­dzić wypra­co­wa­nia.

– Jest pią­tek – powtó­rzył z naci­skiem. – Wylu­zuj. Sie­dzę w barze do dru­giej. Dzi­siaj śpie­wany wie­czór.

Jedy­nie pod­czas śpie­wa­nia nie peszyła jej obec­ność ludzi, szcze­gól­nie z Marco u boku i naj­le­piej po drinku.

– Będę tu tkwić – spoj­rzała na zega­rek – jesz­cze czter­dzie­ści pięć minut, a wypra­co­wa­nia same się nie oce­nią.

– Spraw­dzisz je w nie­dzielę. Breen, skończ z tym roz­pa­mię­ty­wa­niem. Ten Grant „Dupek” Web­ber nie jest tego wart.

– Och, nie cho­dzi tylko o niego. Wiesz, ja po pro­stu tak ogól­nie mam doła.

– Wszyst­kim przy­tra­fiają się zerwa­nia.

– Tobie nie.

– Też. A Smo­king Harry?

– Obaj stwier­dzi­li­ście, że wasz zwią­zek się wypa­lił, ale na­dal jeste­ście przy­ja­ciółmi. Nie ma mowy o porzu­ce­niu.

Prze­szła do następ­nej donicy.

– Przyda ci się tro­chę roz­rywki. Daję ci trzy godziny na powrót do domu, prze­bra­nie się i sexy maki­jaż. Jeżeli się nie poja­wisz, przyjdę po cie­bie.

– Sto­isz za barem.

– Sally cię ubó­stwia, dziew­czyno. Przyj­dzie ze mną.

Ona też uwiel­biała Sally, nie­zwy­kłego drag queena. Kochała klub, bo tam czuła się szczę­śliwa, i lubiła gejow­ską dziel­nicę. Dla­tego miesz­kała w samym jej sercu, dzie­ląc miesz­ka­nie z Marco.

– Daj mi tu skoń­czyć, a potem zoba­czę, jak będę się czuła. Od kilku godzin boli mnie głowa – wcale nie zmy­ślam – w auto­bu­sie znowu mia­łam ten głupi atak paniki i ból się jesz­cze nasi­lił.

– Przy­jadę po cie­bie i odwiozę cię do domu.

– Nie ma mowy. – Prze­szła do trze­ciej donicy. – Łyk­nę­łam dwa tyle­nole, muszą podzia­łać.

– Co się zda­rzyło w auto­bu­sie?

– Póź­niej ci opo­wiem, to głu­pie. I może masz rację, przyda mi się drink, towa­rzy­stwo Marco i pobyt u Sally. Zoba­czymy, jak się będę czuć po powro­cie do domu.

– Wyślij mi wtedy ese­mes.

– Dobra, muszę wra­cać do roboty. Została mi do pod­la­nia jesz­cze jedna doniczka na tara­sie, rośliny w domu, zabawa z głu­pią pocztą i pie­przo­nymi oknami.

– Cza­sem powin­naś powie­dzieć „nie”.

– To nie jest jakiś wielki pro­blem. Skoń­czę za nie­całą godzinę, zła­pię auto­bus. I pusz­czę ci wia­do­mość z domu. Idź robić drinki. Pa!

Weszła do środka, dokład­nie zamknęła blo­kadę przy drzwiach tara­so­wych i nalała wody do konewki dla roślin w domu.

Aku­rat stała przy oknie, gdy lekki wiatr wpadł do środka. Z zamknię­tymi oczami wysta­wiła twarz na chłodny powiew.

Może jed­nak spad­nie taki przy­jemny wio­senny deszcz. Zasko­czył ją kolejny, moc­niej­szy podmuch, a słońce na­dal świe­ciło przez szyby.

Pew­nie nad­ciąga burza – pomy­ślała.

Nie mia­łaby nic prze­ciwko. Może odpu­ściłby wtedy ten cho­lerny ból głowy. A skoro Marco dał jej trzy godziny, kiedy tak naprawdę potrze­bo­wała dwóch, mogłaby zapa­sową godzinę poświę­cić na spraw­dziany.

Tak dla czy­stego sumie­nia.

Kiedy weszła z konewką na górę, prze­ciąg szarp­nął zasło­nami i nadął firany.

– No mamuś, będziesz miała prze­wie­trzony dom – rzu­ciła cicho.

W gabi­ne­cie tra­fiła w śro­dek cha­osu.

Dolna szu­flada szafki na doku­menty wisiała wysu­nięta – cho­ciaż Breen mogłaby przy­siąc, że była zamknięta na klucz. Papiery wiro­wały jak ptaki.

Odsta­wiła konewkę i rzu­ciła się zgar­niać doku­menty z pod­łogi, łapać, zanim wiatr wywieje je na dwór.

Gdy pod­nio­sła się z kucek z pli­kiem papie­rów w gar­ściach, wiatr natych­miast ucichł, jakby ktoś zatrza­snął drzwi.

Pedan­tyczna Jen­ni­fer byłaby znie­sma­czona.

Powkła­daj wszystko na miej­sce, pose­gre­guj, pocho­waj. Ona ni­gdy się nie dowie – zapew­niła samą sie­bie. No i pry­sła nadzieja na wolną godzinę. Przy­kro mi, Marco. Nici z mojego wie­czoru w U Sally.

Pozbie­rała puste segre­ga­tory, zgar­nęła luźne kartki i usia­dła przy biurku matki, żeby je posor­to­wać.

Zasta­no­wiła ją naklejka na pierw­szym segre­ga­to­rze.

ALLIED INVE­ST­MENTS/BREEN/2006–2013.

Nie miała żad­nych lokat, na­dal spła­cała kre­dyt stu­dencki, zacią­gnięty na stu­dia magi­ster­skie, a miesz­ka­nie dzie­liła z Marco, nie dla towa­rzy­stwa, tylko żeby razem pła­cić czynsz.

Zdu­miona wzięła kolejny segre­ga­tor.

ALLIED INVE­ST­MENTS/BREEN/2014–2020.

Wyciągi i zakładka z napi­sem: KORE­SPON­DEN­CJA.

Czyżby matka otwo­rzyła dla niej jakiś rachu­nek inwe­sty­cyjny, nic jej o tym nie mówiąc? Dla­czego?

Kiedy poszła na stu­dia, dziad­ko­wie ze strony mamy przy­sy­łali jej drobne kwoty i była im za to wdzięczna, bo pomo­gli jej prze­trwać pierw­szy rok. A póź­niej matka dała jasno do zro­zu­mie­nia, że powinna sama o sie­bie zadbać.

– Musisz wziąć sprawy w swoje ręce – powta­rzała jej Jen­ni­fer. – Wię­cej się ucz i pra­cuj cię­żej, jeżeli kie­dyś masz się wybić ponad prze­cięt­ność.

No i stu­dio­wała pomię­dzy dwoma doryw­czymi pra­cami, żeby opła­cać cze­sne. Potem zacią­gnęła pożyczkę, którą pew­nie będzie spła­cać bez końca.

Kiedy skoń­czyła licen­cjat – z prze­cięt­nym wyni­kiem – i zna­la­zła prze­ciętną pracę w szkol­nic­twie, jesz­cze powięk­szyła dług, bo żeby utrzy­mać się w tej pracy, musiała zro­bić magi­sterkę.

Posia­dała jakieś fun­du­sze? To nie miało sensu.

Zaczęła ukła­dać doku­menty na kupki, miała zamiar powpi­nać je do odpo­wied­nich segre­ga­to­rów.

Jed­nak szybko zre­zy­gno­wała.

Co prawda nie­wiele wie­działa o inwe­sty­cjach, akcjach i dywi­den­dach, ale umiała czy­tać liczby.

Według mie­sięcz­nego zesta­wie­nia z maja 2014 roku, w cza­sie, gdy ledwo wią­zała koniec z koń­cem, pra­co­wała w dwóch miej­scach i żywiła się maka­ro­nem ramen, na jej rachunku leżało ponad dzie­więć tysięcy – _tysięcy_ – dola­rów.

– Nie­moż­liwe – mruk­nęła. – Po pro­stu nie­moż­liwe.

Ale na rachunku wid­niało jej imię i nazwi­sko, a obok imię matki.

Przej­rzała resztę wycią­gów. Prze­lewy przy­cho­dziły regu­lar­nie z Bank of Ire­land.

Zerwała się od biurka, bez­wied­nie pode­szła do okna i szarp­nię­ciem ścią­gnęła frotkę z kitki.

Ojciec. To ojciec co mie­siąc przy­sy­łał jej pie­nią­dze. Taka miała być rekom­pen­sata za odej­ście? Za to, że nie pisał, nie dzwo­nił, nie pró­bo­wał się z nią zoba­czyć?

– Nic z tego, nic z tego, to nie tak. Ale…

Matka wie­działa i nie pisnęła córce o tym sło­wem. Wie­działa i pozwo­liła jej myśleć, że on po pro­stu znik­nął, prze­stał pła­cić ali­menty i bez skru­pu­łów je obie zosta­wił.

A to nie­prawda.

Musiała odcze­kać, aż ustąpi drże­nie rąk i prze­staną ją piec oczy.

Wró­ciła do biurka, pose­gre­go­wała doku­menty, prze­śle­dziła kore­spon­den­cję i uważ­nie prze­czy­tała spra­woz­da­nie z ostat­niego mie­siąca.

Uraza i żal ustą­piły miej­sca cichej wrzą­cej furii.

Chwy­ciła tele­fon i wybrała numer bro­kera.

– Ben­ton Ell­sworth.

– Ach, panie Ell­sworth, tu Breen Kelly. Ja…

– Pani Kelly. Co za nie­spo­dzianka! Jak miło panią sły­szeć. Mam nadzieję, że u pani matki wszystko w porządku.

– Na pewno, panie Ell­sworth. Wła­śnie odkry­łam, że wyso­kość fun­du­szy na moim rachunku inwe­sty­cyj­nym obsłu­gi­wa­nym przez pań­ską firmę wynosi obec­nie trzy miliony osiem­set pięć­dzie­siąt trzy tysiące i osiem­set dwa­na­ście dola­rów oraz hmmm, sześć­dzie­siąt pięć cen­tów. Zga­dza się?

– Mogę pani podać dokładną war­tość z zamknię­cia dzi­siej­szego dnia, ale nie bar­dzo rozu­miem, co pani ma na myśli, mówiąc, że to „odkryła”?

– Czy to są moje pie­nią­dze?

– Tak, oczy­wi­ście. Ja…

– Dla­czego wid­nieją tam rów­nież dane mojej matki?

– Pani Kelly – mówił powoli. – Rachu­nek został otwarty, kiedy pani, wtedy osoba nie­peł­no­let­nia, wyra­ziła wolę udzie­le­nia matce peł­no­moc­nic­twa.

– W jaki spo­sób wyra­zi­łam ową wolę?

– Pani Wil­cox oświad­czyła, że córka nie chce zaj­mo­wać się inwe­sty­cjami, a pani z kolei ni­gdy nie skon­tak­to­wała się ze mną czy z firmą w celu prze­nie­sie­nia rachunku wyłącz­nie na pani nazwi­sko.

– Ponie­waż do dzi­siaj nie wie­dzia­łam o jego ist­nie­niu.

– Jestem pewien, że zaszło jakieś nie­po­ro­zu­mie­nie. Pro­po­nuję, aby­śmy spo­tkali się we troje: ja, pani oraz pani matka i wyja­śnili tę sprawę.

– W tej chwili moja matka prze­bywa poza miej­scem zamiesz­ka­nia. Jest w kuror­cie, gdzie nie ma dostępu do tele­fonu i Inter­netu. – Jakiś bóg nad nią czuwa – pomy­ślała i dodała gło­śno: – Uwa­żam, że spo­koj­nie sami to zała­twimy.

– Natu­ral­nie, jak naj­bar­dziej. Co prawda moja asy­stentka aku­rat będzie na wyjeź­dzie, ale mogę umó­wić się z panią na ponie­dzia­łek.

Nie, nie, do ponie­działku opu­ści ją odwaga. Zupeł­nie ją straci. Zawsze tak jest.

– A może spo­tkajmy się teraz?

– Pani Kelly, byłem już w drzwiach, kiedy pani zadzwo­niła.

– Prze­pra­szam za nie­do­god­ność, ale sprawa jest raczej pilna i ważna dla mnie. Chcę z panem poroz­ma­wiać, aby mieć peł­niej­szy obraz tej… sytu­acji, zanim skon­tak­tuję się z praw­ni­kiem.

Cisza zapa­dła po tych sło­wach. Breen zaci­snęła powieki. Pro­szę, bła­gam, nie każ mi cze­kać – myślała.

– Może jed­nak lepiej, jeśli się spo­tkamy i omó­wimy wszystko dokład­nie. Jestem pewien, że tak, jak mówi­łem, zaszło tu jakieś nie­po­ro­zu­mie­nie. Sły­sza­łem, że pani nie jeź­dzi samo­cho­dem, więc…

– Nie mam samo­chodu – popra­wiła go – ponie­waż mnie na to nie stać. Ale spo­koj­nie dotrę do pań­skiego biura. Sta­wię się naj­szyb­ciej, jak to moż­liwe.

– Będę cze­kał na panią w holu, na dole. Jeste­śmy nie­wielką firmą, pani Kelly. Zanim pani się pojawi, więk­szość pra­cow­ni­ków zdąży wyjść. Jest week­end.

– Dzię­kuję.

Roz­łą­czyła się, żeby Ben­ton Ell­sworth przy­pad­kiem nie zmie­nił zda­nia, i roz­dy­go­tana opa­dła na krze­sło.

– Weź się w garść, Breen. Weź się w garść, do cho­lery, i jedź.

Roz­ło­żyła pomięte doku­menty do odpo­wied­nich teczek. Zosta­wiła konewkę z wodą oraz otwartą szu­fladę i zeszła na par­ter.

Pomy­ślała o auto­bu­sie. Cie­kawe, ile czasu zająłby dojazd do cen­trum.

I zde­cy­do­wała się na coś, czego dotąd ni­gdy nie robiła.

Zamó­wiła Ubera.

Wszę­dzie straszne korki. W końcu to pią­tek, godzina szczytu. Kie­rowca Ubera, kobieta w jej wieku, wyraź­nie miała ochotę na poga­wędkę, ale zre­zy­gno­wała, kiedy Breen odchy­liła głowę na opar­cie i przy­mknęła powieki.

Zamie­rzała ponow­nie przej­rzeć doku­menty w samo­cho­dzie, jed­nak nie sprzy­jała temu cho­roba loko­mo­cyjna. Nie­do­brze, skoro po raz pierw­szy miała zoba­czyć się z czło­wie­kiem, który podobno był jej bro­ke­rem.

Potrze­bo­wała planu, ale przez stres i gniew nie mogła pozbie­rać myśli. W week­end zamie­rzała (może już nie) zapła­cić rachunki, poprze­kła­dać pie­nią­dze z kupki na kupkę, obciąć zbędne wydatki. Miała się tym zająć po gim­na­styce. Ćwi­czyła w domu, bo nie było jej stać na kartę człon­kow­ską klubu fit­ness.

Nie­za­leż­nie od wyniku tego spo­tka­nia i tak będzie musiała ure­gu­lo­wać rachunki.

Unio­sła powieki i zoba­czyła, że naj­gor­szy odci­nek trasy miały za sobą, teraz jechały wzdłuż rzeki. Chy­lące się ku zacho­dowi jaskrawe słońce odbi­jało się na kon­struk­cji mostu i wodzie, powle­ka­jąc wszystko odcie­niem mosią­dzu.

A podobno miało padać – pomy­ślała i w tej samej chwili tknęło ją, że desz­czo­wiec został w kuchni u matki.

Prze­szył ją nie­po­kój. Czy pamię­tała, żeby włą­czyć alarm i prze­krę­cić klucz?

Zamknęła oczy i spró­bo­wała wró­cić myślami do tam­tej chwili.

Tak, na pewno. Takie rze­czy robi się odru­chowo.

Samo­chód zatrzy­mał się przed impo­nu­ją­cym budyn­kiem z czer­wo­nej cegły, ukry­tym w cie­niu wież ze stali i szkła.

Dała napi­wek kie­rowcy i tym spo­so­bem pozbyła się pie­nię­dzy na nie­dzielną pizzę.

Gdy prze­cięła chod­nik, w drzwiach sta­nął męż­czy­zna.

Wysoki, szczu­pły, w gra­na­to­wym gar­ni­tu­rze w prążki i śnież­no­bia­łej koszuli z kra­wa­tem w odcie­niu inten­syw­nej czer­wieni. Z jakie­goś powodu poczuła ulgę na widok siwych pase­mek w brą­zo­wych wło­sach.

Ma swoje lata – pomy­ślała. Jest doświad­czony. Wie, co robi.

Ona, za dia­bła, nie wie­działa.

– Pani Kelly. – Wycią­gnął do niej dłoń.

– Witam, panie Ell­sworth.

– Zapra­szam. Moje biuro jest na pierw­szym pię­trze. Wej­dziemy po scho­dach?

– Jak naj­bar­dziej.

Zoba­czyła wyci­szony dywa­nem hol z recep­cją na wysoki połysk, kil­koma prze­past­nymi, skó­rza­nymi fote­lami i wyso­kimi rośli­nami w tera­ko­to­wych doni­cach.

– Chciał­bym panią prze­pro­sić za rolę, jaką ponie­kąd ode­gra­łem w tym nie­po­ro­zu­mie­niu – zaczął, pro­wa­dząc ją na górę. – Jen­ni­fer, pani matka, twier­dziła, że nie jest pani zain­te­re­so­wana wni­ka­niem w kwe­stie zwią­zane z pro­wa­dze­niem rachunku.

– Kła­mała – wyrwało jej się. Tego nie miała w pla­nie, jeżeli w ogóle miała jakiś plan. – Okła­my­wała pana, o ile to, co pan mówi, jest prawdą. A mnie jakoś zapo­mniała poin­for­mo­wać o ist­nie­niu rachunku. Do dzi­siaj o nim nie wie­dzia­łam.

– Hmm, no tak. – Ell­sworth otwo­rzył przed nią drzwi.

W jasnym biu­rze z wyso­kimi oknami, więk­szym od salonu w jej miesz­ka­niu, stało zabyt­kowe maho­niowe biurko ze sny­cer­skimi zdo­bie­niami oraz skó­rzana sofka i dwa fotele dla gości.

Boczny sto­lik zaj­mo­wał wyra­fi­no­wany eks­pres do kawy. Na ścia­nie, na samo­wi­szą­cej półce stały opra­wione w ramki foto­gra­fie (zapewne rodziny).

– Mogę pani zapro­po­no­wać kawę?

– Popro­szę. Z mle­kiem, bez cukru.

– Zapra­szam na fotel – zachę­cił ją, kie­ru­jąc się do eks­presu.

– Przy­nio­słam wszyst­kie doku­menty – zaczęła, kiedy usia­dła ze ści­śnię­tymi kola­nami, żeby zapa­no­wać nad drże­niem nóg. – Z tego, co zoba­czy­łam, wynika, że rachu­nek został otwarty w dwa tysiące szó­stym roku. Wtedy moi rodzice się roze­szli.

Zga­dza się. Może mi pan powie­dzieć, czy wtedy te prze­lewy miały cha­rak­ter ali­men­tów?

– Zde­cy­do­wa­nie nie. Suge­ruję, żeby pani poroz­ma­wiała o tym z matką. Ja mogę udzie­lić pani jedy­nie infor­ma­cji zwią­za­nych z tym kon­kret­nym rachun­kiem.

– Dobrze. Czy to matka zało­żyła to konto?

– Zało­żył je Eian Kelly na pani nazwi­sko, wska­zu­jąc pani matkę jako peł­no­moc­nika. W tam­tym cza­sie co mie­siąc doko­ny­wał trans­feru pie­nię­dzy poprzez Bank of Ire­land. Na zabez­pie­cze­nie pani przy­szło­ści, edu­ka­cję i pokry­cie pani potrzeb.

Splo­tła mocno palce, żeby ukryć drże­nie rąk.

– Jest pan tego pewien?

– Tak. – Podał jej kawę i usiadł, jed­nak nie za tym pięk­nym biur­kiem z kom­pu­te­rem, lecz na fotelu obok niej. – Oso­bi­ście zała­twia­łem for­mal­no­ści. Pan Kelly przy­szedł do biura, zało­żył konto i zle­cił mi pro­wa­dze­nie rachunku.

– Czy on… się z panem kon­tak­tuje?

– Nie, od tam­tej pory nie mia­łem z nim kon­taktu. Wpłaty wpły­wały. Pani matka miała wgląd w konto. Jak już mówi­łem, jest bar­dzo skru­pu­latna. Jeżeli przej­rzy pani spra­woz­da­nia, zoba­czy, że ni­gdy nie wyjęła choćby centa. Spo­ty­kamy się raz na kwar­tał, a cza­sem czę­ściej, jeśli poja­wiają się jakieś sprawy wyma­ga­jące omó­wie­nia. Nie mia­łem powodu przy­pusz­czać, że pani nie wie o ist­nie­niu tego konta.

– Czy pan ma wielu klien­tów… czy ja jestem klientką?

Uśmiech­nął się.

– Tak.

– Czy pan ma wielu klien­tów, któ­rych w ogóle nie inte­re­suje, co dzieje się z kon­tem, na któ­rym zde­po­no­wano pra­wie cztery miliony dola­rów? Wiem, że Allied Inve­st­ments jako pre­sti­żowa firma pro­wa­dzi rachunki dużych klien­tów, nie­mniej to też jest spora kwota.

Mil­czał przez chwilę i widziała, że zasta­na­wia się nad dobo­rem słów.

– Zda­rzają się sytu­acje, gdy rodzic, peł­no­moc­nik czy powier­nik jest lepiej przy­go­to­wany do podej­mo­wa­nia decy­zji finan­so­wych od wła­ści­ciela konta.

– Jestem doro­sła. Matka nie ma mojego peł­no­moc­nic­twa. – Tak jest, prze­czu­wała to, podej­rze­wała, wie­działa. – Zapewne powie­działa panu, że jestem nie­od­po­wie­dzialna i nie potra­fię zarzą­dzać wła­snymi finan­sami.

– Pani Kelly… Breen, nie chcę wni­kać w wasze oso­bi­ste sprawy. Jed­nak mogę powie­dzieć bez waha­nia, że matka zawsze miała na wzglę­dzie twoje dobro. Przy two­ich pro­ble­mach…

– Jakich pro­ble­mach? – Wzbie­ra­jący w niej gniew zagłu­szył onie­śmie­le­nie. – Jestem nie­od­po­wie­dzialna? Nie­zbyt lotna? A może nie­roz­gar­nięta?

Ell­sworth wyraź­nie się zaczer­wie­nił.

– Zde­cy­do­wa­nie ni­gdy nie powie­działa nic takiego otwar­cie.

– Po pro­stu dała do zro­zu­mie­nia. W takim razie wypada nam się lepiej poznać, panie Ell­sworth. Skoń­czy­łam stu­dia, w zimie obro­ni­łam pracę magi­ster­ską i teraz zma­gam się z ogrom­nym kre­dy­tem stu­denc­kim. – Na widok jego zasko­czo­nej miny poki­wała głową. – Uczę lite­ra­tury i umie­jęt­no­ści języ­ko­wych w gim­na­zjum Grady. Już na stu­diach licen­cjac­kich z tru­dem spła­ca­łam pożyczkę, mimo że wie­czo­rami dora­bia­łam w dwóch miej­scach. Chęt­nie podam panu nazwi­sko dyrek­tora gim­na­zjum czy kilku pro­fe­so­rów z uczelni.

– To nie jest potrzebne. Mia­łem wra­że­nie, że nie pra­cu­jesz albo nie jesteś w sta­nie utrzy­mać pracy.

– Od szes­na­stego roku życia pra­cuję w lecie i w week­endy. Na­dal pra­cuję w waka­cje, żeby spła­cać dług, i z tego samego powodu we dwa popo­łu­dnia w tygo­dniu udzie­lam kore­pe­ty­cji. – Łzy zapie­kły ją w oczy; gorące, gniewne łzy. – Ubie­ram się na wyprze­da­żach i w lum­pek­sach. Dzielę z kimś miesz­ka­nie ze względu na czynsz. Żyję z ołów­kiem w ręku. Ja…

– Już dobrze. – Dotknął jej dłoni. – Bar­dzo mi przy­kro, że doszło do tego…

– Pro­szę nie nazy­wać tego nie­po­ro­zu­mie­niem, bo to było roz­myślne dzia­ła­nie. Ojciec chciał mnie zabez­pie­czyć finan­sowo. A tym­cza­sem pra­co­wa­łam jako kel­nerka i bra­łam pożyczki na cze­sne. Te pie­nią­dze, które prze­sy­łał, zmie­ni­łyby moje życie. Zmie­ni­łaby je sama świa­do­mość, że o mnie dba.

Odsta­wiła fili­żankę i żeby się uspo­koić, wzięła głę­boki oddech.

– Pro­szę wyba­czyć. To wina matki, nie pana. Dla­czego pan miałby jej nie wie­rzyć? Mówił pan, że jestem waszą klientką?

– Jak naj­bar­dziej i na pewno to napra­wimy. Kiedy wraca Jen­ni­fer?

– W przy­szłym tygo­dniu. Ale już teraz muszę to wie­dzieć. Te pie­nią­dze są moje?

– Tak.

– Mam więc prawo wyco­fać fun­du­sze, dys­po­no­wać nimi?

– Tak, ale myślę, że lepiej się z tym wstrzy­mać do powrotu two­jej matki. Usią­dziemy wtedy we troje i wszystko usta­limy.

– Nie jestem zain­te­re­so­wana. Chcę otwo­rzyć nowy rachu­nek, wyłącz­nie na sie­bie i tam prze­lać pie­nią­dze. Mogę to zro­bić?

– Tak. Mogę zało­żyć taki rachu­nek. Jaką kwotę chcesz prze­lać?

– Całość.

– Breen…

– Całość – powtó­rzyła. – A jeżeli pan obstaje przy spo­tka­niu we troje, przyjdę w towa­rzy­stwie praw­nika i wyto­czę jej sprawę, no, nie wiem, o sprze­nie­wie­rze­nie?

– Nie ruszyła two­ich pie­nię­dzy.

– Jestem pewna, że praw­nik będzie wie­dział, jak to nazwać. Chcę dys­po­no­wać wła­snymi pie­niędzmi i nie gło­wić się wię­cej nad rachun­kami, spła­cić kre­dyt stu­dencki i ode­tchnąć z ulgą. Mój ojciec powie­rzył te pie­nią­dze w pań­skie ręce. Ufał, że mając nad nimi pie­czę, będzie pan miał na wzglę­dzie moje dobro. Teraz pro­szę, żeby pan postą­pił wła­ści­wie.

– Jesteś peł­no­let­nia. Do usu­nię­cia nazwi­ska matki z rachunku wystar­czy twój pod­pis. Muszę jedy­nie potwier­dzić twoje dane, a ty wypeł­nisz kilka for­mu­la­rzy. Poza tym mam obo­wią­zek skon­tak­to­wać się z jed­nym z naszych nota­riu­szy i jesz­cze potrzebny mi świa­dek.

Ponow­nie nakrył dło­nią jej rękę.

– Breen, nie mam powodu, by ci nie wie­rzyć, jed­nak czy mia­ła­byś coś prze­ciwko temu, żeby mi podać numer tele­fonu do dyrek­tora szkoły, w któ­rej pra­cu­jesz?

– Abso­lut­nie nie.