Przewodnik zakochanych, czyli jak zdobyć szczęście w miłości i powodzenie u kobiet - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Sta­no­wi­sko to­wa­rzy­skie ko­bie­ty i jej wpływ na oto­cze­nie – Męż­czy­zna w sto­sun­ku do ko­bie­ty w ogó­le – Ga­lan­te­rya i ry­cer­skość dla dam – Ko­bie­ty tak zwa­ne in­te­re­su­ją­ce – Ko­bie­ty nie­bez­piecz­ne – Ar­tyst­ki, ak­tor­ki, szan­so­nist­ki, ar­tyst­ki ba­le­tu i cyr­ku – Ko­bie­ta „przy­zwo­ita” – Ko­bie­ta „wzo­ro­wa”

Sta­no­wi­sko ko­bie­ty
w świe­cie

Je­że­li mó­wi­my, że czło­wiek jest kró­lem stwo­rze­nia, to z pew­no­ścią god­ną jego to­wa­rzysz­ką na Zie­mi jest ko­bie­ta. Oczy­wi­ście, że nie wszyst­kie ko­bie­ty mogą so­bie ro­ścić pre­ten­syę do tego za­szczyt­ne­go mia­na „kró­lo­wej”. Mamy tu jed­nak na my­śli ko­bie­ty od­po­wia­da­ją­ce god­nie szczyt­ne­mu za­da­niu, ja­kie Bóg i przy­ro­da na nie wło­ży­ła. Są ko­bie­ty złe i do­bre, za­cne, czci­god­ne, ja­kie­kol­wiek jed­nak one są, za­wsze wpływ ich do­dat­ni czy ujem­ny od­dzia­ły­wa po­tęż­nie na męż­czy­znę – a wpływ ten de­cy­du­je o jego ży­ciu, przy­szło­ści, ura­bia jego ser­ce i cha­rak­ter. Praw­dę tę już sama hi­sto­rya stwier­dza. Każ­dy wiel­ki czło­wiek, o któ­rym nam dzie­je mó­wią, każ­dy wiel­ki mąż sta­nu, ar­ty­sta, po­eta miał swo­ją „wy­bra­ną”, któ­ra wpły­wa­ła na jego czy­ny i twór­czość. Ale nie z sa­mych wiel­kich lu­dzi, nie z sa­mych ar­ty­stów i po­etów świat się skła­da.

Ko­bie­ta
w to­wa­rzy­stwie

Każ­dy prze­cięt­ny czło­wiek ma swój świa­tek, w któ­rym rzą­dzi, swo­ją sfe­rę wpły­wów i za­kres, w któ­rym pra­cu­je, w któ­rym źle lub do­brze czy­nić może. I w tem ma­łem śro­do­wi­sku ma ko­bie­ta swo­je za­da­nia, swo­ją rolę, kto wie, czy nie więk­szą niż sam męż­czy­zna. Mą­dra, roz­sąd­na ko­bie­ta nie stra­ci nig­dy wpły­wu nad swem „pa­nem i to­wa­rzy­szem” i tyl­ko do­bra żona może być do­brą mat­ką, spra­wie­dli­wą pa­nią dla sług i pod­wład­nych, za­cną i kraj mi­łu­ją­cą oby­wa­tel­ką. Do niej sto­su­je się oto­cze­nie, ona to wła­ści­wie stwa­rza at­mos­fe­rę ładu, po­rząd­ku i har­mo­nii w domu.

To wy­bit­ne sta­no­wi­sko, a ra­czej po­wo­ła­nie ko­bie­ty daje jej z na­tu­ry rze­czy pew­ne przy­wi­le­je, pew­ne znacz­ne pre­ro­ga­ty­wy to­wa­rzy­skie, o któ­rych do­brze wy­cho­wa­ne­mu, a przede wszyst­kiem uczci­we­mu, pra­we­mu czło­wie­ko­wi za­po­mi­nać nie wol­no. Nie­de­li­kat­ność, bru­tal­ność i or­dy­nar­ność wo­bec ko­bie­ty jest grze­chem nie do da­ro­wa­nia, jest ska­zą i pla­mą na ho­no­rze męż­czy­zny i świad­czy tyl­ko o jego nik­czem­nym cha­rak­te­rze i bra­ku kul­tu­ry.

Męż­czy­zna
w sto­sun­ku do ko­bie­ty

Męż­czy­zna w sto­sun­ku do ko­bie­ty nie po­wi­nien nig­dy za­po­mi­nać o swej prze­wa­dze umy­sło­wej i fi­zycz­nej, ale z prze­wa­gi tej nie wol­no mu pra­wie nig­dy ko­rzy­stać. Ta po­wścią­gli­wość, uprzej­mość i po­błaż­li­wość ma oczy­wi­ście swo­je pew­ne gra­ni­ce i for­my ze­wnętrz­ne. O tych to wła­śnie sub­tel­nych gra­ni­cach i ze­wnętrz­nych for­mach pra­gnie­my w tem dzieł­ku z Czy­tel­ni­kiem po­mó­wić.

Ga­lan­te­rya
wo­bec dam

Do­brze wy­cho­wa­ny męż­czy­zna bę­dzie przede wszyst­kiem dla wszyst­kich ko­biet bez róż­ni­cy ich po­ło­że­nia to­wa­rzy­skie­go, za­wo­du, a zwłasz­cza wie­ku (o czem mło­dzi za­zwy­czaj za­po­mi­na­ją) – za­rów­no grzecz­nym, jak i uprzej­mym. Jest to pierw­sze kar­dy­nal­ne przy­ka­za­nie ko­dek­su świa­to­we­go. Jest rze­czą ja­sną, że in­a­czej od­no­sić się on bę­dzie do damy, któ­rą po­znał w to­wa­rzy­stwie, in­a­czej do gu­wer­nant­ki, do pan­ny skle­po­wej i po­ko­jów­ki – in­a­czej do czci­god­nej sta­rusz­ki.

Myl­nem ato­li jest mnie­ma­nie, ja­ko­by tak zwa­ne ga­lan­te­rya i ry­cer­skość obo­wią­zy­wa­ły je­dy­nie wzglę­dem ko­biet mło­dych i ład­nych. Za­rów­no mło­dej, jak i sta­rej, za­rów­no ład­nej, jak i brzyd­kiej daje się pierw­szeń­stwo przy wej­ściu, ustę­pu­je jej się miej­sca, z rów­ną grzecz­no­ścią pod­no­si jej upusz­czo­ny przed­miot etc., z rów­ną go­to­wo­ścią jest się jej po­mo­cą i w jej obro­nie w po­trze­bie się sta­je.

Gra­ni­ca
ga­lan­te­ryi

I tu są oczy­wi­ście pew­ne od­mia­ny i gra­ni­ce ga­lan­te­ryi, ale o nich już żad­ne prze­pi­sy ani książ­ki nie po­uczą. Gra­ni­ce te po­win­no wy­czuć się sa­me­mu, ale nie za­po­mi­nać nig­dy o tem, że i grzecz­no­ścią nie na miej­scu lub zbyt na­tar­czy­wą moż­na się uprzy­krzyć i ko­goś zra­zić.

Przede wszyst­kiem jed­no wiel­kie za­strze­że­nie: nie wszyst­kie ko­bie­ty na­po­ty­ka­ne w ży­ciu za­słu­gu­ją na coś wię­cej jak kon­wen­cy­onal­ną grzecz­ność, nie­któ­re są na­wet nie­god­ne i tego!

Mi­łość
dla ko­bie­ty

Mi­łość ko­bie­ty jest dźwi­gnią ży­cia mo­ral­ne­go i ma­te­ry­al­ne­go, jest pod­wa­li­ną ży­cia ro­dzin­ne­go i spo­łecz­ne­go. Bez ko­bie­ty nie by­ło­by ro­dzi­ny, bez ro­dzi­ny – spo­łe­czeń­stwa. Jak­żeż wiel­kiem i świę­tem jest jej po­słan­nic­two, a jak wie­le ko­biet, nie­ste­ty, za­po­zna­wa te cele, jak czę­sto środ­ki, któ­re­mi na­tu­ra ją ob­da­rzy­ła, ob­ra­ca do nie­cnych i brud­nych ce­lów i za­miast aby jej mi­łość była po­chod­nią ja­sno go­re­ją­cą, jak­że czę­sto jest owym błęd­nym ogni­kiem, pro­wa­dzą­cym na ba­gna i ma­now­ce.

Ileż to ko­biet gi­nie co­dzien­nie w ten spo­sób, po­cią­ga­jąc za sobą do upad­ku lu­dzi, któ­rzy mo­gli­by być uży­tecz­ny­mi człon­ka­mi spo­łe­czeń­stwa i w in­nym związ­ku so­bie i dru­gim szczę­ście za­pew­nić!

Ko­bie­ty sza­nu­ją­ce się,
za­cne i uczci­we

Ale wy­klucz­my spod na­szej ob­ser­wa­cyi tę ka­te­go­ryę ko­biet. Każ­dy dom, choć­by naj­więk­szy, naj­czyst­szy i naj­wspa­nial­szy musi mieć swo­je ście­ki i ka­na­ły. Po­dob­no żad­ne spo­łe­czeń­stwo nie jest wol­ne od tych mo­ral­nych ście­ków, w któ­rych roz­pu­sta i wy­stę­pek wpływ znaj­du­ją.

Mo­że­my z chlu­bą o so­bie po­wie­dzieć, że spo­łe­czeń­stwo na­sze ma sto­sun­ko­wo naj­mniej­szy pro­cent złych ko­biet, pod­czas gdy gdzie in­dziej roz­pu­sta i mi­łość przedaj­na wkra­dła się na­wet do sa­lo­nów ary­sto­kra­cji, a nie­rzad­ko zdo­bi ska­la­ną swą skroń ko­ro­ną i lu­bież­ne ra­mio­na pur­pu­rą kró­lew­ską okry­wa!

„Sza­nuj­cie ko­bie­ty!”, po­wie­dział wiel­ki po­eta i wieszcz ludz­ko­ści – Schil­ler – i my za nim to samo po­wta­rza­my, z za­strze­że­niem jed­nak: „Sza­nuj­cie ko­bie­ty, któ­re się same sza­nu­ją!”.

Co to jest owo „sza­no­wa­nie”? Jest to za­cho­wy­wa­nie pew­nych form – uni­ka­nie pew­nych po­zo­rów.

Jest wie­le ko­biet za­cnych i uczci­wych, któ­re z po­wo­du lek­ce­wa­że­nia tych form wła­śnie naj­nie­słusz­niej, naj­nie­spra­wie­dli­wiej świat po­tę­pia.

Czczym, nie wy­trzy­mu­ją­cym kry­ty­ki fra­ze­sem jest zda­nie, że przy­ję­te for­my to­wa­rzy­skie, pew­ne nor­my ży­cio­we są głup­stwem. Nie! Tych form bez­kar­nie dep­tać nie moż­na, uświę­ci­ły je czas i kul­tu­ra – przy­ję­ła ety­ka i bez nich oby­wać się jest nie­po­do­bień­stwem.

Je­że­li zaś komu są te for­my wła­ści­we i przy­ro­dzo­ne – to przede wszyst­kiem ko­bie­cie. Co wię­cej, dla ko­bie­ty są one ży­cio­wą ko­niecz­no­ścią! Świat jest aż nad­to wy­ro­zu­mia­łym dla męż­czy­zny, ale z całą bru­tal­ną su­ro­wo­ścią po­tę­pia i ka­rze każ­dy fał­szy­wy krok ko­bie­ty!…

Są roz­ma­ite ro­dza­je, roz­ma­ite gra­da­cye – stop­nio­wa­nie ko­biet. Czło­wiek mło­dy, nie­do­świad­czo­ny po­wi­nien do­brze trzy­mać na wo­dzy swe ser­ce i zmy­sły, by nie po­paść w zgub­ną lub na złe wio­dą­cą mi­łość.

Uczu­cie jest ka­pi­ta­łem, z któ­re­go tyl­ko pro­cen­ta wol­no uży­wać, a grze­chem jest nie­opatrz­ne trwo­nie­nie ka­pi­ta­łu, któ­ry lek­ko­myśl­nie raz wy­czer­pa­ny nie da się już na­być i ni­czem za­stą­pić.

Ar­tyst­ki, ak­tor­ki
i szan­so­nist­ki

Czło­wiek poj­mu­ją­cy ży­cie i jego obo­wiąz­ki po­waż­nie nie po­wi­nien nig­dy lo­ko­wać uczuć swo­ich u ko­biet, któ­rych przede wszyst­kiem za­wód nie daje rę­koj­mi, że będą do­bre­mi żo­na­mi i mat­ka­mi. Mam tu na my­śli przede wszyst­kiem ar­tyst­ki i ak­tor­ki. Nie uwła­cza­jąc wca­le szczyt­ne­mu ich po­wo­ła­niu (o ile god­nie je speł­nia­ją) -nie po­da­jąc, broń Boże, ani ich za­wo­du, ani jego przed­sta­wi­cie­lek w lek­ce­wa­że­nie lub po­gar­dę – zgo­dzić się jed­nak mu­si­my na jed­no: naj­więk­sza ar­tyst­ka, naj­uczciw­sza przy tem ko­bie­ta żyje za­nad­to ży­ciem ner­wów i wra­żeń, w cią­giem pod­nie­sie­niu i po­draż­nie­niu, w nie­uchron­nej wal­ce z za­wi­ścią, złe­mi ję­zy­ka­mi, w usta­wicz­nej my­śli po­do­ba­nia się tłu­mom i chę­ci zy­ska­nia okla­sku i po­chwał dru­ko­wa­nych, by po­tem z mę­czą­ce­go, ale i po­cią­ga­ją­ce­go try­bu ży­cia wszedł­szy w ci­che, ure­gu­lo­wa­ne i spo­koj­ne wa­run­ki bytu, mo­gła się w nie wło­żyć, przy­lgnąć do nich, by jej ci­che do­mo­we szczę­ście za­stą­pi­ło do­mo­we okla­ski i uwiel­bie­nie tłu­mu, a mi­łość męża i dzie­ci (je­że­li w ogó­le mieć je bę­dzie) – po­chleb­stwa przy­ja­ciół i wiel­bi­cie­li. Po­mi­ja­jąc już fakt, że zmę­czo­ne jej ner­wy i mózg wy­si­lo­ny – dzie­dzicz­nie po­tom­stwu udzie­lić się mu­szą.

Nie mó­wi­my już o szan­so­nist­kach, tak zwa­nych ar­tyst­kach ba­le­tu, cyr­ku itp. Są to isto­ty sto­ją­ce już ni­żej wszel­kie­go po­zio­mu i ob­ser­wa­cyi po­rząd­ne­go czło­wie­ka, o czem chy­ba pi­sać zby­tecz­nie.

Szu­kaj­my
za­cnych ko­biet!

Do ma­te­ryi tej wię­cej już nie po­wró­ci­my. Nas zaj­mu­je je­dy­nie i wy­łącz­nie ko­bie­ta przy­zwo­ita i wzo­ro­wa. Ko­bie­tą przy­zwo­itą na­zy­wa­my ko­bie­tę od­da­ną ca­łem ser­cem i du­szą swo­im obo­wiąz­kom, speł­nia­ją­cą swo­je po­win­no­ści cier­pli­wie i ła­god­nie, umie­ją­cą przy­sto­so­wać się do wa­run­ków, a przede wszyst­kiem ko­bie­tę, na któ­rej ży­ciu i prze­szło­ści nie ma cie­nia.

Wzo­ro­wa, pra­co­wi­ta i ko­cha­ją­ca cór­ka bę­dzie taką samą żoną. Bę­dzie przy­ja­ciół­ką i to­wa­rzysz­ką męża w do­brej czy złej doli, po­tra­fi do­dać mu sił i otu­chy, umi­lić ży­cie i roz­ja­śniać nie­jed­ną czar­ną go­dzi­nę i wpo­ić w dzie­ci te same za­sa­dy, w któ­rych ją wy­cho­wa­no i dla któ­rych żyła. Nie sądź­my, że to nie­do­ści­gnio­ny ide­ał, że trud­no zna­leźć taką ko­bie­tę. Nie! Na szczę­ście jest ich do­syć, jest ich dużo, dużo wię­cej niż złych ko­biet. Umiej­my tyl­ko po­szu­kać i kry­tycz­nem okiem się ro­zej­rzeć. Nie po­wie­rzaj­my przy­szło­ści na­szej śle­pe­mu, a czę­sto­kroć błęd­ne­mu po­ry­wo­wi ser­ca lub ka­pry­so­wi zmy­słów, a bez wąt­pie­nia, szu­ka­jąc do­zgon­nej to­wa­rzysz­ki, znaj­dzie­my dużo przy­zwo­itych i wzo­ro­wych pa­nien, łą­czą­cych z uro­dą i wdzię­kiem mło­do­ści sta­tecz­ność i za­cność cha­rak­te­ru.ROZDZIAŁ DRUGI

Ko­bie­ta ko­cha­na – Cze­go od ko­bie­ty ko­cha­nej mamy pra­wo wy­ma­gać

Słów­ko
o mi­ło­ści

„Mi­łość!”… Iluż to fi­lo­zo­fów, przy­rod­ni­ków, my­śli­cie­li i po­etów zgłę­bia­ło jej ta­jem­ni­ce, si­li­ło się nad roz­wią­za­niem tej od­wiecz­nej za­gad­ki ludz­kie­go bytu!… A prze­cież isto­ta jej po­zo­sta­ła nie­zna­ną i ta­jem­ni­czą jak sam Bóg!…

„Ko­cham!”… Ja­kież to sło­wo sła­be, nie­udol­ne, ileż razy nad­uży­to je i spro­fa­no­wa­no. Sta­ło się ono zdaw­ko­wą mo­ne­tą i po­dob­nie jak pie­niądz, prze­cho­dząc z ręki do ręki, tra­ci z cza­sem swój dźwięk i po­łysk, tak i to pięk­ne sło­wo stwo­rzo­ne ku wy­ra­że­niu naj­święt­szych uczuć przy­bra­ło w ustach pro­fa­nów na­zwę bez dźwię­ku – po­ję­cie bez bla­sku!

Pierw­sza
mi­łość

Praw­dą jest, że mi­łość mło­dzień­cza, tak zwa­na pierw­sza mi­łość, bywa naj­sil­niej­sza, że nie­za­tar­ty­mi śla­da­mi za­pi­su­je się w ser­cu i my­ślach czło­wie­ka. Owa „pierw­sza mi­łość” jest za­pew­ne jed­nem z naj­mil­szych wspo­mnień po­ry­wów i unie­sień mło­do­ści, a nie­raz i sy­no­ni­mem wia­ry w sa­me­go sie­bie i lu­dzi. Traf­nie też cha­rak­te­ry­zu­je po­eta pierw­sze uczu­cie bu­dzą­ce­go się ser­ca:

Mi­łość! Ja­kież wiel­kie sło­wo!

Lecz ten tyl­ko je ro­zu­mie,

Kto raz ko­chał – i na nowo

Już za­ko­chać się nie umie!

Mi­łość – ist­ny raj na Zie­mi,

Je­śli ko­chasz – gdyś ko­cha­ny,

Ona wzno­si skrzy­dły swe­mi

Mię­dzy bó­stwa i nie­bia­ny.

Mi­łość – pu­sty dźwięk wy­ra­zu

Jed­no sło­wo spo­śród mnó­stwa,

Gdyś nie ko­chał ani razu,

Je­śliś nie miał swe­go bó­stwa!

Mi­łość – męką, któ­rej koń­ca

Cze­kasz bied­ny nada­rem­nie,

Mi­łość – nocą jest bez słoń­ca,

Je­śli ko­chasz nie­wza­jem­nie.

Jest w tem wszyst­kiem nie­co po­etyc­kiej prze­sa­dy, jak rów­nież prze­sad­ną eg­zal­ta­cyą jest apo­dyk­tycz­ne twier­dze­nie, że „w ży­ciu tyl­ko raz ko­chać moż­na”. Nie! Ser­ce ludz­kie jest stwo­rzo­ne do mi­ło­ści i po naj­ha­nieb­niej­szej klę­sce umie się jesz­cze z za­da­nych ran ule­czyć i na nowo uzdro­wio­ne zno­wu tę­sk­ni, zno­wu po­żą­da mi­ło­ści.

Cze­go mamy pra­wo wy­ma­gać
od ko­cha­nej ko­bie­ty

Za­py­taj­my, cze­go mamy pra­wo wy­ma­gać od ko­cha­nej ko­bie­ty. Od­po­wiedź, acz do­syć skom­pli­ko­wa­na – nie jest wca­le trud­na. Po­mi­ja­my tu oczy­wi­ście wszyst­kie ze­wnętrz­ne za­le­ty i po­wa­by wy­bra­nej, jak uro­dę, uło­że­nie, gust w ubie­ra­niu się, spo­sób wy­sła­wia­nia się itp., każ­dy bo­wiem męż­czy­zna ma w tym wzglę­dzie inne gu­sta i upodo­ba­nie, więc trud­no je pod je­den stry­chu­lec pod­cią­gnąć. Za­sta­nów­my się ra­czej nad jej cha­rak­te­rem i uspo­so­bie­niem – naj­waż­niej­szy­mi czyn­ni­ka­mi, de­cy­du­ją­cy­mi o szczę­ściu w mi­ło­ści i mał­żeń­skiem po­ży­ciu.

Czy­sta
prze­szłość ko­bie­ty

Otóż od ko­bie­ty, wzglę­dem któ­rej ży­wi­my po­waż­ne, sta­łe za­mia­ry, po­win­ni­śmy przede wszyst­kiem żą­dać bez­względ­nie czy­stej prze­szło­ści. Tak zwa­ne błę­dy mło­do­ści czy błę­dy mi­ło­ści w prze­szło­ści jej, acz­kol­wiek może na­wet wspa­nia­ło­myśl­nie przez na­rze­czo­ne­go wy­ba­czo­ne i za­po­mnia­ne – msz­czą się prę­dzej czy póź­niej. Sta­no­wią one za­wsze nie­wi­dzial­ny mur, dzie­lą­cy mał­żon­ków od sie­bie. A je­że­li na­wet ura­zy „za prze­szłość” mąż nie żywi, musi się w ser­cu jego obu­dzić, o ile sam jest ho­no­ro­wym i uczci­wym czło­wie­kiem, pew­ne uczu­cie lek­ce­wa­że­nia, prze­ra­dza­ją­ce­go się nie­rzad­ko w po­gar­dę dla swej to­wa­rzysz­ki, któ­ra w ska­la­nej sza­cie, „w umię­tej suk­ni go­do­wej” przy­stę­pu­je do tego ogni­ska, któ­re­go, o iro­nio!, czy­sto­ści ma strzec i być jego we­stal­ką!

Błę­dy ta­kie oku­pić może je­dy­nie wiel­ka mi­łość męż­czy­zny – wiel­kie po­świę­ce­nie, wiel­kie za­par­cie się ko­bie­ty.

In­te­li­gen­cya
i wy­kształ­ce­nie

Poza tym kar­dy­nal­nym we­dług nas wa­run­kiem po­sia­dać po­win­na wy­bra­na przez nas ko­bie­ta ko­niecz­nie pe­wien za­sób wro­dzo­nej in­te­li­gen­cyi i pe­wien za­sób na­by­tej wie­dzy. Cóż może być przy­krzej­sze­go dla in­te­li­gent­ne­go i ro­zum­ne­go czło­wie­ka jak wie­czy­ste zwią­za­nie z ko­bie­tą nie od­po­wia­da­ją­cą mu w ni­czem umy­sło­wo, nie ro­zu­mie­ją­cą jego ce­lów, in­ten­cyi – ba! – słów nie­jed­no­krot­nie. Na tle ta­kie­go po­ży­cia mał­żeń­skie­go mu­szą się wy­ra­dzać dy­so­nan­se, musi dojść do dys­har­mo­nii, a co naj­mniej już do wza­jem­ne­go zo­bo­jęt­nie­nia. Ta­kie mał­żeń­stwo – to dwo­je lu­dzi z in­nych świa­tów!