Przygody Plastusia - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
29 sierpnia 2024
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Przygody Plastusia - ebook
Przygody Plastusia są drugą częścią Plastusiowego pamiętnika. Tym razem akcja powieści rozgrywa się nie w szkole, a na wsi. Tosia spędza zimowe ferie u swojej kuzynki Halinki, gdzie zabiera ze sobą małego ludzika z plasteliny i jego przyjaciół ze szkolnego piórnika. Plastuś zostanie na wsi aż do końca lata; przeżyje tam mnóstwo emocjonujących przygód, pozna wiele ciekawych zwierząt, nauczy się nowych zabaw. Opowieść o spotkaniu Plastusia z przyrodą i jej tajemnicami jest doskonałym wprowadzeniem do edukacji ekologicznej dziecka.
Lektura dla klasy I
Maria Kownacka (1894–1982) zadebiutowała na łamach „Płomyka” w 1919 roku, a już w 1936 zasłynęła jako autorka jednej z najsympatyczniejszych i najbardziej lubianych postaci literackich – Plastusia. Jej utwory przetłumaczono na wiele języków, a postawa autorki i całokształt jej twórczości zostały docenione i ukoronowane jedynym na świecie odznaczeniem przyznawanym przez dzieci – Orderem Uśmiechu.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 9788382791860 |
| Rozmiar pliku: | 4,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
NA WSI JEST WESOŁO
Nie wiem, czy wszystkie dzieci lubią podróżować – bo my z Tosią i Jackiem to bardzo lubimy!
Zaraz po Nowym Roku pojechaliśmy na wieś do jednej Tosinej siostry ciotecznej, Hani.
Pojechał piórnik, no i ja, ma się rozumieć, bo Tosia miała tam odrabiać lekcje zadane na po świętach, a bez nas nie dałaby rady.
Jechaliśmy najpierw tramwajem, potem koleją, potem autobusem, a wreszcie końmi.
W tramwaju, pociągu i autobusie cały czas wyglądaliśmy przez okno.
To bardzo zabawne patrzeć, jak za oknem drzewa, domy, ludzie, płoty – wszystko miga i ucieka do tyłu!
Tylko jak był tunel, zrobiło się czarno i trzeba było odejść od okna.
A kiedyśmy wreszcie dostali się na sanie, to siedzieliśmy na przednim siedzeniu przy tatusiu Hani. Janczarki dzwoniły wesoło i raźno: dryń... dryń... dryń!
Jacek powoził – trzymał lejce, a ja mu pomagałem.
Na wsi jest ślicznie i wesoło! Domy nie takie ogromne jak w Warszawie, ale jest za to dużo nieba, drzew, śniegu, a jak świeci słońce, to cały dzień biega się po dworze i fika koziołki z saneczek w puch śniegowy.
Są też tam bardzo dziwne zwierzęta z rogami – nazywają się krowy i kozy i dają mleko do wiaderek. Jeszcze takich rogatych zwierząt nie widziałem. Jedna koza beczała, trzęsła brodą i chciała mnie połknąć, ale Tosia nie dała.
A w osobnej zagrodzie znowu chrząkają takie śmieszne tłuściochy – jeszcze grubsze od gumy-myszki – na krótkich nogach, z ogonkiem jak sznurek, zawiązanym w pętelkę! One się nazywają – świnie.
Żywych jeszcze nigdy nie widziałem, ale w szkole dzieci nieraz je lepiły z plasteliny i robiły z żołędzi.
Pocieszne też są białe gęsi w żółtych łapciach i czarne indyki w czerwonych kapturkach, z koralami pod szyją.
Ale najbardziej ze wszystkiego to mi się podobał taki mały teatr za oknem. Akurat jak dla mnie i dla gumy-myszki! Ma on dach ze świerkowych gałązek, podparty kołkami, ale skaczą w nim i podrygują wcale nie kukiełki, jak u nas w szkole, tylko – ptaki! Najwięcej przylatuje wróbli, moich dobrych znajomków z Warszawy.
Gwałtu narobią zawsze i naśmiecą dookoła, że aż strach!
Hania wcale nie lubi, jak przylatują te zabijaki.
Ale co za radość i przedstawienie, kiedy przylecą sikorki!
Chyba nawet w cyrku takich sztuk nie potrafią!
Sikorka, przyczepiona mocno pazurami do patyka, potrafi z niego coś wyjadać, wisząc do góry nogami, i oprócz tego kręci się razem z tym patykiem jak bąk w kółeczko.
Istne cuda!ŻOŁĘDZIOWA CZAPECZKA
– Popatrz, gumo-myszko – powiadam – jakie one, te sikory, mają prześliczne szafirowe bereciki!
Guma-myszka zerknęła na sikorki i aż usiadła z przejęcia.
– Ach, Plastusiu, Plastusiu, Tosia musi ci zrobić taką czapeczkę! Zobaczysz, jak ci będzie w niej pięknie!
„Rzeczywiście – myślę sobie – mama zrobiła Tosi czerwoną czapkę z włóczki, żeby miała na saneczki, a Jackowi zieloną na narty; sikory do wyprawiania sztuk za oknem mają szafirowe, a ja, Plastuś, nie mam mieć żadnej?! Zawsze tylko tą łysą głową mam świecić? Przecież teraz zima! Ja też jeżdżę z dziećmi na nartach i na sankach – i czapkę muszę mieć koniecznie!”
Usiadłem sobie przy piórniku – czekam na Tosię i myślę sobie, jak by ją ładnie poprosić o czapkę; a tu jej jak nie ma, tak nie ma!
– Dokąd ona poszła, ta Tośka, beze mnie?
Guma-myszka piszczy mi nad uchem:
– A może ona już wyjechała, ta nasza Tosia?
– Nie przeszkadzaj, piszczko, bo ja sobie właśnie układam, jak Tosię poprosić o czapkę!
– No i już ułożyłeś?
– Ułożyłem! Posłuchaj.
Tosiu, zima to nie żarty!
Plastuś czapki chce na narty!
Ulituj się odrobinę,
daj mi czapkę na łysinę!
– Och, jak ty to pięknie ułożyłeś! – zapiszczała guma-myszka. – Na pewno czapkę dostaniesz!
W tej samej chwili drzwi się otworzyły i wbiegły do pokoju Tosia i Hania, obie zaróżowione i uśmiechnięte. Już się wyprostowałem i nawet usta otworzyłem, żeby powiedzieć swój wierszyk, a tu nagle Tosia podbiega do mnie i woła:
– Plastusiu kochany, mam dla ciebie niespodziankę! O, widzisz?! – i wyjmuje z kieszeni kożuszka pełną garść jakichś małych, szarych miseczek.
– Czy wiesz, co to jest takiego? To żołędziowe miseczki! Wiesz, w każdej takiej miseczce siedziała sobie żołądź, ale ją posadzili do ziemi i wyrośnie z niej dąb – takie wielkie, zielone drzewo! I to drzewo znowu będzie rodziło żołędzie!
– Ja znam żołędzie! – przypomniałem sobie. – W szkole robiliśmy z nich świnki!
– A te miseczki po żołędziach dała nam jedna dziewczynka i wiesz, co z nich zrobimy? Dla ciebie czapeczkę! Nie możesz chodzić z gołą głową w taki mróz!
Aż mnie zamroczyło z radości – usiadłem, a guma-myszka pisnęła:
– Ojejej! Plastusiu, co będzie z wierszykiem?
A Tosia i Hania już mi przymierzały po kolei żołędziowe miseczki.
– Patrz, wygląda zupełnie jak narciarz z tym chwościkiem na czubku!
– Ta czapeczka najlepsza! Mocno siedzi na głowie!
– No, przejrzyj się, Plastusiu, w stalówce!
Przejrzałem się i aż podskoczyłem z radości. Wyglądałem wspaniale i tak zadzierżyście, że aż wszyscy z piórnika nosy powysadzali, żeby mnie zobaczyć.
– No, teraz, Plastusiu, będziesz mógł z nami biegać po dworze! – zawołała Hania.
– A podobno, jeśli ktoś nosi czapkę z żołędziowej miseczki, ten rozumie, co mówią drzewa i zwierzęta – ale nie wiem, czy to prawda – powiedziała Tosia.
– No i co teraz będzie z tym wierszykiem? – lamentowała guma-myszka.
– Nic, wpiszemy go do pamiętnika. Już ona taka zawsze, ta moja Tosia! Wszystko zawsze zrobi, co trzeba, zanim ją zdążę poprosić.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Nie wiem, czy wszystkie dzieci lubią podróżować – bo my z Tosią i Jackiem to bardzo lubimy!
Zaraz po Nowym Roku pojechaliśmy na wieś do jednej Tosinej siostry ciotecznej, Hani.
Pojechał piórnik, no i ja, ma się rozumieć, bo Tosia miała tam odrabiać lekcje zadane na po świętach, a bez nas nie dałaby rady.
Jechaliśmy najpierw tramwajem, potem koleją, potem autobusem, a wreszcie końmi.
W tramwaju, pociągu i autobusie cały czas wyglądaliśmy przez okno.
To bardzo zabawne patrzeć, jak za oknem drzewa, domy, ludzie, płoty – wszystko miga i ucieka do tyłu!
Tylko jak był tunel, zrobiło się czarno i trzeba było odejść od okna.
A kiedyśmy wreszcie dostali się na sanie, to siedzieliśmy na przednim siedzeniu przy tatusiu Hani. Janczarki dzwoniły wesoło i raźno: dryń... dryń... dryń!
Jacek powoził – trzymał lejce, a ja mu pomagałem.
Na wsi jest ślicznie i wesoło! Domy nie takie ogromne jak w Warszawie, ale jest za to dużo nieba, drzew, śniegu, a jak świeci słońce, to cały dzień biega się po dworze i fika koziołki z saneczek w puch śniegowy.
Są też tam bardzo dziwne zwierzęta z rogami – nazywają się krowy i kozy i dają mleko do wiaderek. Jeszcze takich rogatych zwierząt nie widziałem. Jedna koza beczała, trzęsła brodą i chciała mnie połknąć, ale Tosia nie dała.
A w osobnej zagrodzie znowu chrząkają takie śmieszne tłuściochy – jeszcze grubsze od gumy-myszki – na krótkich nogach, z ogonkiem jak sznurek, zawiązanym w pętelkę! One się nazywają – świnie.
Żywych jeszcze nigdy nie widziałem, ale w szkole dzieci nieraz je lepiły z plasteliny i robiły z żołędzi.
Pocieszne też są białe gęsi w żółtych łapciach i czarne indyki w czerwonych kapturkach, z koralami pod szyją.
Ale najbardziej ze wszystkiego to mi się podobał taki mały teatr za oknem. Akurat jak dla mnie i dla gumy-myszki! Ma on dach ze świerkowych gałązek, podparty kołkami, ale skaczą w nim i podrygują wcale nie kukiełki, jak u nas w szkole, tylko – ptaki! Najwięcej przylatuje wróbli, moich dobrych znajomków z Warszawy.
Gwałtu narobią zawsze i naśmiecą dookoła, że aż strach!
Hania wcale nie lubi, jak przylatują te zabijaki.
Ale co za radość i przedstawienie, kiedy przylecą sikorki!
Chyba nawet w cyrku takich sztuk nie potrafią!
Sikorka, przyczepiona mocno pazurami do patyka, potrafi z niego coś wyjadać, wisząc do góry nogami, i oprócz tego kręci się razem z tym patykiem jak bąk w kółeczko.
Istne cuda!ŻOŁĘDZIOWA CZAPECZKA
– Popatrz, gumo-myszko – powiadam – jakie one, te sikory, mają prześliczne szafirowe bereciki!
Guma-myszka zerknęła na sikorki i aż usiadła z przejęcia.
– Ach, Plastusiu, Plastusiu, Tosia musi ci zrobić taką czapeczkę! Zobaczysz, jak ci będzie w niej pięknie!
„Rzeczywiście – myślę sobie – mama zrobiła Tosi czerwoną czapkę z włóczki, żeby miała na saneczki, a Jackowi zieloną na narty; sikory do wyprawiania sztuk za oknem mają szafirowe, a ja, Plastuś, nie mam mieć żadnej?! Zawsze tylko tą łysą głową mam świecić? Przecież teraz zima! Ja też jeżdżę z dziećmi na nartach i na sankach – i czapkę muszę mieć koniecznie!”
Usiadłem sobie przy piórniku – czekam na Tosię i myślę sobie, jak by ją ładnie poprosić o czapkę; a tu jej jak nie ma, tak nie ma!
– Dokąd ona poszła, ta Tośka, beze mnie?
Guma-myszka piszczy mi nad uchem:
– A może ona już wyjechała, ta nasza Tosia?
– Nie przeszkadzaj, piszczko, bo ja sobie właśnie układam, jak Tosię poprosić o czapkę!
– No i już ułożyłeś?
– Ułożyłem! Posłuchaj.
Tosiu, zima to nie żarty!
Plastuś czapki chce na narty!
Ulituj się odrobinę,
daj mi czapkę na łysinę!
– Och, jak ty to pięknie ułożyłeś! – zapiszczała guma-myszka. – Na pewno czapkę dostaniesz!
W tej samej chwili drzwi się otworzyły i wbiegły do pokoju Tosia i Hania, obie zaróżowione i uśmiechnięte. Już się wyprostowałem i nawet usta otworzyłem, żeby powiedzieć swój wierszyk, a tu nagle Tosia podbiega do mnie i woła:
– Plastusiu kochany, mam dla ciebie niespodziankę! O, widzisz?! – i wyjmuje z kieszeni kożuszka pełną garść jakichś małych, szarych miseczek.
– Czy wiesz, co to jest takiego? To żołędziowe miseczki! Wiesz, w każdej takiej miseczce siedziała sobie żołądź, ale ją posadzili do ziemi i wyrośnie z niej dąb – takie wielkie, zielone drzewo! I to drzewo znowu będzie rodziło żołędzie!
– Ja znam żołędzie! – przypomniałem sobie. – W szkole robiliśmy z nich świnki!
– A te miseczki po żołędziach dała nam jedna dziewczynka i wiesz, co z nich zrobimy? Dla ciebie czapeczkę! Nie możesz chodzić z gołą głową w taki mróz!
Aż mnie zamroczyło z radości – usiadłem, a guma-myszka pisnęła:
– Ojejej! Plastusiu, co będzie z wierszykiem?
A Tosia i Hania już mi przymierzały po kolei żołędziowe miseczki.
– Patrz, wygląda zupełnie jak narciarz z tym chwościkiem na czubku!
– Ta czapeczka najlepsza! Mocno siedzi na głowie!
– No, przejrzyj się, Plastusiu, w stalówce!
Przejrzałem się i aż podskoczyłem z radości. Wyglądałem wspaniale i tak zadzierżyście, że aż wszyscy z piórnika nosy powysadzali, żeby mnie zobaczyć.
– No, teraz, Plastusiu, będziesz mógł z nami biegać po dworze! – zawołała Hania.
– A podobno, jeśli ktoś nosi czapkę z żołędziowej miseczki, ten rozumie, co mówią drzewa i zwierzęta – ale nie wiem, czy to prawda – powiedziała Tosia.
– No i co teraz będzie z tym wierszykiem? – lamentowała guma-myszka.
– Nic, wpiszemy go do pamiętnika. Już ona taka zawsze, ta moja Tosia! Wszystko zawsze zrobi, co trzeba, zanim ją zdążę poprosić.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
