Rabih znaczy wiosna - ebook

Prolog

MARTA

Mówią, że na czyjeś zaufanie pracujemy całe życie, lecz starannie pielęgnowane relacje można zburzyć w ciągu jednej sekundy. No cóż, życie bywa niesprawiedliwe. Mówią też, że czas leczy rany. Ja jednak w tym miejscu zdecydowanie zaprzeczę. Upływający czas skleja je, owszem, wypełnia martwą tkanką, a potem brzydkim strupem, który z czasem odpada. Po nim pozostaje tylko mniejsza lub większa blizna. Ładnie powiedziane? Być może. Czasem odpowiednio dobrane słowa kamuflują realny ból. A ból zdecydowanie nie jest czymś pięknym.

Będąc małą dziewczynką doświadczyłam cudu przyjaźni, za to dopiero będąc nastolatką przekonałam się, że bez tej prawdziwej po prostu nie da się żyć. Chłopak, z którym połączyła mnie niezwykła więź, był moim wsparciem i opiekunem, był każdym dniem. Kto mógłby przewidzieć, że moment nieuwagi, niefortunne zrządzenie losu rozdzieli nas na długie lata, a czas rekonwalescencji nigdy nie pozwoli mi tak naprawdę stanąć na nogi? Ten strup odkleił się ode mnie już dawno, ale brzydka blizna po nim, szpecąca moje serce, choć pozostaje niewidoczna dla oczu, czasami daje o sobie znać.

Teraz znowu krwawię. Jak to możliwe? Zostałam draśnięta kolejny raz, dokładnie w tym samym miejscu, milimetr po milimetrze. Stara blizna została przecięta na nowo.

ON powrócił.

Tak bliski, a jednak tak daleki. Już nie chłopak, a mężczyzna. Już nie przyjaciel. Już nie mój.

Tego spojrzenia nie da się zapomnieć, podobnie jak i nie da się wymazać przeszłości.

Nigdy nie przypuszczałam, że nasze drogi jeszcze kiedyś się skrzyżują. I że dostrzegę w jego oczach skierowany w moją stronę gniew.KIEDYŚ

Rozdział 1

MARTA

9 lat (siedemnaście lat wcześniej)

Słońce znikło za horyzontem. Siedzę na skraju łóżka, na próżno wypatrując gwiazd. Okryte płaszczem mroku niebo nie ma humoru, by odsłonić swoje uroki. Nic straconego, może jutro będzie łaskawsze. Codzienne podziwianie nieboskłonu to tylko wymówka. Prawdziwy powód mojego nostalgicznego ślęczenia przy parapecie znajduje się całkiem niedaleko.

Niecierpliwie spoglądam w okno, wyczekując migającego światła. Trzy rozbłyski lampy oznaczają bezpieczeństwo. Cztery – awanturę. Zbliża się dziewiąta, więc jedyne, na czym potrafię się teraz skupić to dom Rabiha. Czekam na znak, który za chwilę przekaże mi ze swojego pokoju.

Raz.

Dwa.

Trzy.

Trzy mignięcia, więc prawie czuję ciężar spadający z serca. Prawie, bo choć Rabih jest moim przyjacielem już od kilku lat i mogę ufać mu w każdej sytuacji, mam wrażenie, że czasami mnie oszukuje. W tej jednej, jedynej sprawie, żebym mogła spokojnie zasnąć.

Zanim zmorzy mnie sen, będę jeszcze przez jakiś czas rozmyślać o tym, czy na pewno nie dzieje mu się krzywda. Połączyła nas więź, której nie jestem w stanie opisać. Więź na życie i śmierć, zaklęta w dwóch połówkach kamienia, które zawsze mamy przy sobie.

Poznałam go pięć lat temu. Byłam wtedy na tyle nieśmiała, że kiedy zapytał mnie o wiek, pokazałam mu cztery palce i schowałam się za mamą. Nie znałam jeszcze słowa „egzotyczny”, ale od razu zauważyłam, że jest inny niż otaczający mnie dotąd ludzie. Jakby cały czas przebywał na słońcu. Podobnie jak jego ojciec.

Rabih został moim sąsiadem tuż po tym, kiedy starsza pani Jadwiga poszła do nieba. Pozostawiła po sobie smutek i pustą, drewnianą chatkę, która ponownie zaczęła tętnić życiem. Niecały rok później wspięliśmy się z Rabihem na to samo drzewo, tocząc zacięty bój o miejsce na gałęzi. Ustąpił, a ja zdecydowałam, że może zostać moim najlepszym kumplem. I tak zostało, aż do dziś.

Nazywam się Marta. Mam dziewięć lat, bladą skórę i jasne, sięgające pasa włosy. Babcia zawsze powtarzała mi, że jestem córką młynarza, a ja zaprzeczałam tłumacząc, że przecież mój tata pracuje w banku. Mam szczęśliwy dom, w którym mogłoby brakować mi jedynie rodzeństwa do towarzystwa. Mogłoby, bo przecież mam Rabiha, brata i przyjaciela w jednym.

Ponoć przeciwieństwa się przyciągają, a my jesteśmy tego najlepszym przykładem. Podczas gdy moja karnacja przypomina mleko, jego jest jak miód. Podczas gdy moje włosy są jasne jak słońce, jego są czarne jak smoła. Ja mam kochającą się rodzinę, on zwaśnionych rodziców. Choć stara się przede mną ukrywać pogarszającą się sytuację w domu, w jego brązowych oczach widzę tlący się smutek. Coraz częściej chodzi z opuszczoną nisko głową, jak gdyby wypatrywał na ziemi czegoś, co mogłoby przynieść mu pocieszenie.

Rabih jest starszy ode mnie o kilka miesięcy. Ta przewaga pozwala mu czuć się za mnie odpowiedzialnym. Kiedy mówi, że mogę być przy nim bezpieczna, wiem, że zawsze stanie w mojej obronie. Wiem też, że on także jej potrzebuje, zwłaszcza wtedy, kiedy jego dom zamienia się w piekło. Rodzice Rabiha są dość niestandardowym małżeństwem. Pani Agnieszka, sympatyczna, choć oszczędna w słowach kobieta, dla mieszkańców niewielkiej wioski stanowi prawdziwą zagadkę i atrakcyjny temat do plotek. Niezauważenie przemyka od sklepu do sklepu, ograniczając się do grzecznego „dzień dobry”. Kilka razy zaprosiła mnie do swojej kuchni, częstując pysznymi naleśnikami, kiedy ojca Rabiha nie było w domu. Mówią o niej: „ta zniewolona”. Ja jednak nigdy nie zauważyłam, by miała na rękach lub nogach kajdany, o których wspominała pani od historii przy okazji lekcji o niewolnikach. O jego tacie nie mówią nic. To uśmiechnięty, przystojny, znający niewiele słów po polsku mężczyzna. Urodził się w Arabii Saudyjskiej, potem ponoć uczył się w stolicy naszego kraju i został tutaj na dłużej. Tylko ja wiem, że jego sympatyczna twarz skrywa wiele masek.

Pamiętam jakby to było dziś – popołudniowy powrót z przedszkola. Jak co dzień umówiliśmy się na podwórkowe figle w naszym ogrodzie. Rabih uwielbiał bawić się w ogrodnika. Wyrywaliśmy stokrotki z pobliskiej łąki i sadziliśmy je w wyznaczonym miejscu. Za każdym razem nie mogliśmy się nadziwić, że tak szybko wysychają.

Tego dnia pośród gęstej trawy zobaczyłam leżącego kreta.

– Patrz, Rabih, on chyba śpi – szepnęłam, by nie obudzić futrzaka. Przywołałam przyjaciela dłonią.

Rabih nachylił się, po czym z przejęciem spojrzał mi w oczy.

– Nie, Marta. On nie żyje. Tak już bywa – powiedział cicho, nie chcąc sprawić mi przykrości.

Dotknęłam trupa końcem buta, by nabrać pewności. Miał rację.

– Wiem. Pamiętam panią Jadwigę, która mieszkała w waszym domu. Ona też umarła – byłam dumna, że znam się na rzeczy. – Czasami chodzę do niej z mamą na cmentarz.

Przytaknął.

– Jego też musimy zakopać. Urządzimy mu pogrzeb – zaproponowałam.

Z przyspieszonym biciem serca wykopaliśmy dziurę niedaleko garażu taty „pożyczoną” z przydomowego warsztatu łopatą, która była chyba większa niż my. Stanowiliśmy zgrany duet i pomimo niewygód szło nam nie najgorzej.

– Raaaabih! – instynktownie odwróciliśmy głowy w kierunku okna jego chatki, w którym siedziała pani Agnieszka. – Tata za chwilę wróci.

Na te słowa zawsze żegnaliśmy się, a on czym prędzej gnał do siebie, by kolejnego dnia znów spędzić ze mną trochę czasu.

– Idź, ja to dokończę – powiedziałam, widząc, że się waha.

– Nie zostawię cię z tym – odparł śmiertelnie poważnie, przyspieszając tempo pracy.

Wykopaliśmy w ziemi duży otwór, który sięgał nam do kolan. Włożyliśmy tam zdechłego kreta, po czym zaczęliśmy szybko zasypywać go gliną pomieszaną z trawą.

– Musimy zrobić mu krzyż – powiedziałam. – Widziałam taki na grobie pani Jadwigi – oznajmiłam, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie.

– To ja pobiegnę po gałęzie, a ty tu zaczekaj – Rabih dokończył zdanie, będąc już kilka metrów ode mnie. Patrzyłam jak szybko wspina się na nasze drzewo, jak łamie cienką gałąź zielonej jabłonki, by zapewnić zwierzęciu godny pochówek.

Wtedy podjechał samochód, z którego wysiadł jego ojciec. Widziałam jego gniew, kiedy zobaczył na drzewie swojego syna. Słyszałam jego krzyki, niezrozumiałe dla mnie, bo wypowiedziane w innym języku. Rabih zszedł z jabłoni. W akompaniamencie grzmotu słów ojca pomaszerował prosto do domu. Nie obejrzał się w moją stronę, choć z zaschniętym gardłem spoglądałam w jego kierunku, czując napływające do oczu łzy.

Następnego dnia nie pojawił się w przedszkolu.

Ani następnego…

Ani następnego…

I tak przez tydzień.

To był ten dzień, kiedy zrozumiałam, że za pozornie piękną twarzą jego egzotycznego rodzica kryje się mrok.Rozdział 2

MARTA

12 lat

Dlaczego nie powiedziałaś mi, że jestem brudny! – rozzłoszczony Rabih biegnie w moją stronę, mijając próg sklepowych drzwi. Trzyma w ręce dwa lizaki.

Czekałam na niego przed wejściem, pilnując naszych plecaków. Poniedziałkowe, słodkie zakupy w drodze powrotnej ze szkoły stają się naszą tradycją.

Przypatruję się jego twarzy. Mogę przysiąc, że wcześniej niczego nie dostrzegłam. Zerkam na dłonie, schludne ubranie. Przyglądam się jego butom.

– Bo nie jesteś. Odwróć się – proszę go, nie rozumiejąc, o co chodzi.

– Chodzi o twarz. Mam coś na niej? – spogląda na mnie, oczekując odpowiedzi.

– No nie masz – zbliżam się, próbując wypatrzyć choćby najmniejszą kropkę brudu. – Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy?

Rabih drapie się po gęstej, czarnej czuprynie. Robi to za każdym razem, kiedy się denerwuje. Wręcza mi lizaka i zabiera swój plecak spod moich stóp.

– Ej, co jest? – pytam niepewnie.

– Ty chyba jesteś ślepa – obwinia mnie, nadal nie wierząc w moje słowa. – Właśnie spotkałem kilku chłopaków z szóstej klasy. Stali przede mną w kolejce. Jeden z nich odwrócił się w moją stronę i nazwał mnie brudasem. Wszyscy zaczęli się śmiać – jęczy poirytowany. – Muszę czym prędzej iść się umyć.

Przyspiesza kroku, a ja próbuję go dogonić. Nie odzywamy się do siebie, pokonując pozostałe dziesięć minut drogi w kompletnej ciszy.

– Ciao, Rabih. Widzimy się potem? – rzucam jak zawsze na pożegnanie.

– Dziś nie mogę. Tata powiedział, że zabierze mnie do jakiegoś niezwykłego miejsca, do którego udają się tylko najlepsi mężczyźni – odpowiada niepewnie. – Jeszcze nigdy nie jechaliśmy razem sami na wycieczkę, może być fajnie – próbuje mnie przekonać, że cieszy się z propozycji ojca. Dlaczego mam wrażenie, że bardziej próbuje przekonać samego siebie?

Z marnym skutkiem.

– Jasne. To do jutra w szkole – przytulam się, obejmując jego szyję trochę dłużej niż zwykle. Przypadkiem zauważam w oknie panią Agnieszkę. Macham jej wesoło. Ona robi to samo.

Wpadam do domu i od razu czuję unoszący się zapach zupy ogórkowej. Moje kubki smakowe zaczynają szaleć. Zrzucam tornister na ziemię i siadam przy stole gotowa, by pochłonąć każdą ilość, którą mama będzie chciała mnie uraczyć. Nasza przytulna, obita boazerią kuchnia zdecydowanie mi się podoba. Warkocze czosnków ozdabiają ściany, małe bukieciki, wykonane ze źdźbeł pszenicy i większe, skomponowane z chabrów stoją w wazonikach. Tata mówi, że mama kocha otaczającą ją przyrodę. Też tak myślę. Nie zamieniłabym jej za żadne skarby świata.

– Cześć, aniele – wita mnie, całując w czoło. – Widzę, że chyba jesteś bardzo głodna.

– Jeśli mamy dziś ogórkową, to baaardzooo – przeciągam samogłoski ostatniego słowa.

Śmiejemy się obie i od razu nalewa na mój talerz szczodrą porcję ulubionej zupy. Biorę w dłoń łyżkę, ale kiedy zaczynam jeść, przypominam sobie sytuację sprzed sklepu.

– Mamo?

– Co kochanie? – siada przy stole, uważnie mi się przypatrując.

Marszczę czoło, próbując przywołać każdy szczegół.

– Czy można być brudasem będąc czystym? – pytam, sama nic z tego nie rozumiejąc.

– No chyba nie.

Mama patrzy na mnie jak na wariatkę i zapewne myśli, że robię sobie żarty.

– Ale mówię poważnie. Co to znaczy?

Milczy, po czym patrzy na mnie ze smutkiem. Zastanawia się, co powiedzieć.

– Gdzie to słyszałaś? Czy ktoś nazwał tak Rabiha? – zgaduje.

Dziwne. Trafia w punkt. Odkładam łyżkę na talerz. Przed oczami przelatuje mi kilka scen z ostatnich dni i tracę apetyt. Już rozumiem. Chyba rozumiem.

A to podłe świnie! Nie wiem, kto to powiedział, ale zamierzam się dowiedzieć. Powybijam im zęby. Czuję, że krew wrze mi w żyłach. Jak można być takim palantem?

– Zjem potem, mamusiu.

Odchodzę od stołu wytrącona z równowagi. Biegnę do swojego pokoju, walcząc z setką myśli kłębiących się w mojej głowie.

Nie mam pojęcia, że jeszcze nieraz przyjdzie mi usłyszeć to przykre określenie i że oboje z Rabihem zdążymy się do niego, niestety, przyzwyczaić.Rozdział 3

MARTA

Trzy mignięcia światła.

Odchodzę od okna i siadam przy biurku z nierozwiązanym zadaniem domowym.

Matematyka to koszmar. Z pewnością nie odziedziczyłam w tym zakresie zdolności po tacie, który przecież z obliczaniem różnych działań spotyka się w pracy na co dzień. Gdyby był w domu, może poprosiłabym go o pomoc. Niestety wczoraj wyjechał w delegację – nie pierwszy raz i nie ostatni.

Poddaję się. Zamykam zeszyt i pakuję wszystko do plecaka. Jutro spiszę zadanie od Rabiha, który na pewno rozwiązał je w kilka minut. Gdyby nie był moim przyjacielem, zazdrościłabym mu tych piątek i szóstek. Jest inteligentny i coraz bardziej przystojny. Mam wrażenie, że dziewczyny z klasy chcą, by zwrócił na nie uwagę. Widzę, jak na niego patrzą. Chłopaków to wkurza, przez co Rabih nie ma kolegów, a że on patrzy tylko na mnie, dlatego ja nie mam koleżanek. Zazdrość bywa żałosna, ale mi nie przeszkadza. Przecież mamy siebie i to wystarcza mi na dziś, wystarczy na jutro i tak do końca świata.

– Wiesz, że jesteś wiosną? – bardziej stwierdziłam niż zapytałam, kiedy wracaliśmy wczoraj ze szkoły. Podbiegł do małego kamyczka na drodze i kopnął go z całej siły tak, by poleciał jak najdalej. Zawsze tak robimy. Jego kamyki lecą naprawdę daleko, o wiele dalej niż moje.

– Wiosną? – spojrzał na mnie zaskoczony.

– Tak, sprawdzałam w słowniku imion – rzuciłam zadowolona z siebie. – Twoje imię to wiosna.

– Serio? – jęknął zdziwiony. – Wolałbym być zwycięzcą, wojownikiem, siłaczem. Ale nie wiosną. To żenujące – śmiał się i złościł na przemian. – To chyba dlatego, że mam urodziny w kwietniu.

– Nie. Myślę, że to dlatego, że jesteś jak słońce. Bije od ciebie blask, którym pobudzasz do życia wszystko dookoła – wyznałam, czując pod koniec, że trochę się czerwienię.

– Jesteś bardzo miła – kąciki jego ust wygięły się w górę – ale chyba tylko ty tak myślisz. Wszyscy raczej ode mnie uciekają.

– Ode mnie też, Rabih. Przecież oprócz ciebie nie mam żadnych przyjaciół.

– Tak, Marta, przeze mnie. Jestem inny i ludzie nie potrafią tego zaakceptować – mówił o tym zwyczajnie, bez emocji, jakby te wszystkie lata przeżyte wśród rówieśników zdążyły pokazać mu, gdzie jego miejsce.

– Nie przesadzaj. Nie są nam potrzebni. Są ślepi.

– Właśnie nie są. Mają oczy i widzą – opuścił głowę. – A co oznacza twoje imię? Pocieszycielka? – zaśmiał się sztucznie, zmieniając temat.

– Niestety nie. Pani domu, gospodyni – wyrecytowałam. – Rewelacja, co nie? – rzuciłam ironicznie. – Nie chcę być jak moja mama. Chcę zawojować świat, zrobić coś wielkiego.

– Szkoda, że na tak niewiele rzeczy możemy mieć jakiś wpływ.

Rabih w swoich przemyśleniach przebija beztroskich kumpli z klasy, którzy potrafią godzinami gadać o tak bezsensowych sprawach, jak gry na Play Station.

Kiedy dotarliśmy do domu, przytuliliśmy się na pożegnanie, a ja uświadamiałam sobie, że nie potrafię bez niego żyć. Jest jak nieoszlifowany diament, którego potencjał dostrzegam tylko ja.

– To za trzy godziny przed furtką? – zapytałam jak co dzień.

– Jasne. Pójdziemy pozrywać trochę dzikich malin, pasuje?

– Już nie mogę się doczekać.Rozdział 4

RABIH

Raz. Dwa. Trzy. Trzy kliknięcia włącznikiem światła, trzy mignięcia lampą mojego pokoju. Aż świerzbi mnie ręka, by nacisnąć jeszcze raz. Nie chcę kłamać. Zwłaszcza jej.

Podchodzę do okna, żeby przekonać się, czy ją zobaczę. Patrzy na moją chatę jak co wieczór. Macham jej i zasłaniam żaluzje. Siadam na łóżku i zakrywam uszy, próbując wyciszyć myśli. Na próżno. Piętro pode mną świat pęka od gromu nieprzyjaznych słów, a każdy przeklęty dźwięk dociera do mojego umysłu, tocząc zacięty bój o swoje miejsce. Stare, drewniane ściany, stare podłogi – nic nie jest w stanie wygłuszyć jadu, który przenika dom na wskroś.

Mam ochotę krzyczeć, ale wiem, że tylko pogorszyłbym swoją sytuację. Kiedyś tak zrobiłem i do dziś pamiętam, jaka spotkała mnie za to kara. Cierpiałem, przez co moja mama cierpiała podwójnie.

Moi rodzice nie są źli. Kocham ich. Kocham tatę, choć naprawdę wolę, kiedy nie ma go w pobliżu. Mama twierdzi, że to dobry człowiek. Uczynny, ale nie potrafi się przystosować. Różnią się kulturowo i ciężko to zgrać. Nie wiem, co to znaczy. Czy nie widzieli tego zanim zdecydowali się być razem? Ponoć miłość ogłupia.

Od trzech dni sytuacja się powtarza. On chce, żebyśmy pojechali do jego rodziny, do Arabii Saudyjskiej. Ona nie chce. Ja także nie chcę tam jechać. Nie zależy mi na tym, by poznać babcię i dziadka. Jeśli są tacy jak ojciec, niech idą do diabła. Przykro mi, że tak ich osądzam, ale naprawdę nie mam ochoty na podróż do kraju, w którym będę musiał pić wielbłądzie mleko i jeść daktyle siedząc na podłodze. Trochę o tym wiem, bo tata w przypływach dobrego humoru opowiada mi o swoim kraju, wspominając zwłaszcza te egzotyczne szczegóły. Zawsze wtedy w jego oczach dostrzegam dumę, jakby przez wspomnienia można było urosnąć o kilka centymetrów. To są te chwile, kiedy w jego towarzystwie czuję się choć odrobinę bezpiecznie. Cała reszta to gra pozorów i strachu, który spycham wewnątrz siebie, próbując pokazać, jaki jestem twardy. Tata nie lubi mięczaków.

Nie chcę tego wyjazdu, bo czuję się dobrze tutaj, w Polsce. W moim domu. Nie chcę, bo nie mogę zostawić Marty. Czasami wpada na szalone pomysły. Ratuję ją, a potem śmiejemy się w niebogłosy. Kto by ją chronił, gdybym był daleko?

Kilka dni temu zadecydowała, że będziemy skakać przez rzekę. Na bosaka. Ja zrobiłem to bez problemu, ona nie dała rady. Można było to przewidzieć. Nie jest zbyt dobra w ćwiczeniach gimnastycznych. Choć wydaje się gibka i sprawna, ma z WF-u naciągane cztery.

Wzięła lekki rozpęd, wybiła się i wylądowała prosto w wodzie. Głośny plusk ochlapał jej ubranie. Chociaż w półmetrowym, zamulonym nurcie nie w sposób utonąć, szkło wyrzucane do rzeki przez okolicznych mieszkańców pokaleczyło jej stopę. Przecież każdy wie, że ludzie to robią, choć nikt o tym nie mówi.

Cienka strużka krwi wypływała z największego palca i biegła w kierunku pięty. Widziałem, że ze sobą walczy, bo chciało jej się płakać.

– Mama mnie zabije, kiedy się dowie, co robiliśmy – wysapała jednym tchem. – Nie może się dowiedzieć.

Usiadłem na trawie, zdjąłem bluzkę i wziąłem jej stopę na swoje kolana. Obmyłem krew skrawkiem materiału, po czym zerwałem liść babki lancetowatej i wykonałem z niego niezłą imitację.

Zaimponowałem jej. Wyczytałem to z jej ufnej twarzy. Była pod wrażeniem, jakby nagle cały ból i obawy zniknęły.

Wcale nie chciałem się zgrywać, bo tak naprawdę zależało mi tylko na tym, by jej pomóc. Nie pomyślałem wtedy o tym, że ranę należy przemyć wodą utlenioną. Na szczęście nie wdało się w nią żadne zakażenie, a nieprzemyślana wpadka pozostała naszą tajemnicą. Jedną z wielu.Rozdział 5

RABIH

15 lat

Siedzę w pokoju Marty, nie żałując ani odrobinę, że nie przyjąłem zaproszenia na domówkę u Tosi. Ostatnio sporo urosłem. Nie jestem już najmniejszy w klasie, a do mojej odmienności zdążyli się już wszyscy przyzwyczaić. Wszyscy z okolicy. Coraz częściej jestem też zapraszany na różnego rodzaju wydarzenia, jakby nagle postanowiono włączyć mnie w towarzyskie życie. Wolę nie wspominać o tym mojej przyjaciółce. Chwilami wydaje się zazdrosna, choć za Chiny ludowe nie chce się do tego przyznać. Ona też się zmienia, przez cały czas. I nie chodzi tutaj tylko o różowe ściany jej pokoju, które zadecydowała przemalować na jasny beż – z typowej chłopczycy przekształca się w kobietę, co momentami działa na mnie w niewytłumaczalny, dziwny sposób. Niekiedy od samego patrzenia na nią mój dzień staje się lepszy.

Wkłada właśnie rękę do kieszeni i wyjmuje z niej połówkę kamyka. Naszego kamyka.

– Widzisz? Miałam go przy sobie. Bałam się tej wizyty u dentysty jak małe dziecko. Ale dzięki temu – przygląda się kamykowi – poczułam się odważniejsza.

Myślę o tym, jak bardzo podoba mi się jej bezgraniczna wiara w łączącą nas relację, jej pozytywne nastawienie do świata, jej ciepły uśmiech.

– Do dziś nie mam pojęcia, jak udało nam się go rozłupać – kontynuuje.

Miewaliśmy różne pomysły. Niewielu młodych ludzi może pochwalić się tyloma wspólnymi przeżyciami co nas dwoje. Oj tak, nie mógłbym być teraz u Tosi. Tu jest moje miejsce.

– Nad czym tak dumasz, co? – dopytuje się.

– Nad niczym – rzucam, ale i tak wiem, że mi nie uwierzy.

– Jasne. Bo znamy się od pięciu minut.

Siada obok mnie i opiera się na moim ramieniu. Kładzie dłoń na moim policzku i przesuwa głowę tak, bym musiał na nią spojrzeć. Potem łapie mnie za rękę. Jej ciepło mnie poraża. Jest całkiem poważna.

– Słuchaj, Rabih, nie mogę sobie wyobrazić, co teraz przeżywasz. Jest mi strasznie przykro z powodu twojego ojca – pełen troski głos ściska mnie za serce. Okazuje mi współczucie, a przecież wcale go nie potrzebuję.

– Odszedł, bo chciał. Uwierz mi, że tak będzie dla nas wszystkich najlepiej – tłumaczę szczerze.

Tata wyprowadził się od nas tydzień temu i choć podjął tę decyzję znienacka, mogłem się tego spodziewać. To małżeństwo było skazane na porażkę. Nasza rodzina istniała przecież tylko w teorii. Od wielu już lat. Chyba od zawsze. Pojechał do swoich. Może tam odnajdzie szczęście, którego mu życzę. Nie był złym człowiekiem, ale znalazł się w złym miejscu i to niszczyło nas od środka.

Kiedy zamykał za sobą drzwi, dzierżąc w dłoni wielką walizkę, miałem wrażenie, że chce mi coś powiedzieć. Patrzył na mnie przez kilka sekund, a potem odwrócił się i wyszedł. Mama krzątała się po kuchni, ocierając łzy. Ale dwa dni później jej twarz nabrała takiego blasku, jakiego nie widziałem u niej od dawna. Ciekawe, czy kiedyś wróci, czy zatęskni za kawałkiem siebie, pozostawionym w odległym kraju.

Tym kawałkiem jestem ja. Polak. Polak, w którego żyłach płynie jednak arabska krew.

– Dziękuję ci. Dziękuję, że jako jedyna zawsze jesteś przy mnie – wyznaję jej szczerze. Jest tak blisko. Spoglądam na jej usta i nie jestem w stanie skupić się na niczym innym. Są jak magnes. Jakby wołały o dotyk. Patrzy na mnie lekko zmieszana, czując chyba to samo. Wpatruje się w moje oczy, szukając wytłumaczenia dla tego stanu. Chyba też nie jest w stanie zrozumieć, co właśnie pomiędzy nami się dzieje. Muszę się odwrócić, powstrzymać. Nie mogę zniszczyć tego, co budowaliśmy przez tak wiele lat. Naszej przyjaźni.

Robi to samo, wpatrując się w nasze splecione dłonie.

– Nie mogłabym inaczej, Rabih. Nie mogłabym.