Romulus & Remus. Wataha tom 2. - ebook

PROLOG

Nie wiem, jak długo uno­si­łam się w nie­by­cie. Czas nie pły­nął w nim tak, jak po­wi­nien, chyba w ogóle tu nie ist­niał. Do­okoła było ciemno, ci­cho, nie działo się zu­peł­nie nic. Nic też nie czu­łam, a póź­niej…

Sta­łam przed szklaną ta­flą, a silny wiatr agre­syw­nie ude­rzał w okna, pisz­cząc i sy­cząc wście­kle, jakby zły, że nie udało mu się do­stać do środka. Cięż­kie, grube kro­ple cięły tak mocno, że le­d­wie wi­dzia­łam miej­sce, w któ­rym za­czy­nała się gę­stwina.

Mia­łam gę­sią skórkę. Nie­po­kój są­czył się we mnie po­woli. ­Po­wieki nie chciały mru­gać, zmu­sza­jąc oczy do ob­ser­wo­wa­nia czer­wo­nej cie­czy, która nie­prze­rwa­nie wy­pły­wała z ciel­ska czar­nego wilka. Kro­pla po kro­pli, litr po li­trze, jakby ba­sior miał w swych tęt­ni­cach hek­to­li­try ju­chy. Spły­wała po­woli po krzy­wi­znach ta­rasu, jed­nak nie dane jej było za­bru­dzić ziemi, bo gdy tylko zbli­żała się do miej­sca swo­jego spo­czynku, zimny deszcz roz­my­wał ją, jakby nie żal mu było tej śmierci. Złote śle­pia za­snuła mgła. Były pu­ste, jakby wraz z du­chem ule­ciała ich wy­jąt­ko­wość. Biel po­ja­wiła się tak na­gle, że ośle­piała, od­ci­na­jąc się na tle sza­ro­ści. Wilk sta­nął nad tru­chłem, wbi­ja­jąc w nie wzrok. Sre­bro. Naj­praw­dziw­sze, naj­czyst­sze sre­bro, prze­ci­na­jące błę­kit li­niami, przy­wo­dziło mi na myśl niebo, które roz­dzie­rają bły­ska­wice. Z gar­dła zwie­rzę­cia wy­rwał się ryk.

Znów ni­cość. A po­środku tej ni­co­ści ja. Kim je­stem? Brak po­my­słu, naj­mniej­szego choć cie­nia prze­ko­na­nia, że mogę zo­stać zde­fi­nio­wana jako byt. Pró­bo­wa­łam po­ru­szyć cia­łem, przed oczami mi­gnęły mi dło­nie, po czym znik­nęły, po­chło­nięte przez ciem­ność. Czy to były dło­nie czło­wieka? Czy ja je­stem czło­wie­kiem? Nie wiem, za­pę­tliło się ni­czym echo.

Nie­wie­dza nie była prze­ra­ża­jąca, nie wią­zała się też z uczu­ciem ulgi. Po pro­stu była, ni­czym wierna to­wa­rzyszka doli. I tak trwa­ły­śmy przez mi­le­nia.

Cza­sami coś bu­rzyło moją ni­cość, wy­ry­wało mnie z ob­jęć ci­szy, nisz­cząc złudne po­czu­cie spo­koju. Krzyki otu­lały mnie ni­czym du­szące blusz­cze, a z nimi łzy, łka­nie, szepty, a na­wet stłu­mione wy­zna­nia mi­ło­ści. Bu­dziło to we mnie coś zna­jo­mego, jakby otwarto ranę, o któ­rej ist­nie­niu za­po­mnia­łam. Po­ja­wiała się tę­sk­nota, któ­rej po cza­sie za­czął to­wa­rzy­szyć ból.

Tę­sk­nota oka­zała się moim wro­giem – roz­bu­dzała się ni­czym po­żar na prze­su­szo­nej łące, cią­gnęła mnie w nie­wia­do­mym kie­runku. To było nie­bez­pieczne, zro­dziło we mnie pra­gnie­nia i na­dzieje, które trwały krótko, bo ni­cość za­wsze wra­cała, nio­sąc za sobą nie­wie­dzę i spo­kój, któ­rego fun­da­menty zbu­do­wano na pia­sku.

Ist­nia­łam w tym za­wie­sze­niu, w któ­rym wszystko się po­wta­rzało, ale za każ­dym ra­zem było dla mnie czymś no­wym. Zu­peł­nie jak­bym nie pa­mię­tała o mi­lio­nach wcze­śniej­szych tę­sk­not, które po­chło­nęła ci­sza.

Póź­niej od­wie­dziły mnie szepty. Zdu­szone, na­pięte słowa wy­peł­nione obiet­nicą. Po­czu­łam cie­pło na czymś, co kie­dyś na­zwa­ła­bym twa­rzą. Zo­ba­czy­łam złote świa­tło, które przy­cią­gało mnie do sie­bie jak wielki ma­gnes. Ule­głam i gdy już my­śla­łam, że do­tknę tej po­światy, czarne szpony ob­jęły moją świa­do­mość i ci­snęły w swoje od­męty, aż nie było już nic.

Głu­pia, głu­pia, głu­pia…, od­bi­jało się po za­ka­mar­kach bez­kre­snej ciem­no­ści.I

Do­okoła było ci­cho, a naj­bliż­sze dźwięki do­cie­rały jakby zza ściany, przez co nie by­łam w sta­nie ich roz­po­znać. Sku­pi­łam się i z nie­ma­łym zdzi­wie­niem uświa­do­mi­łam so­bie, że mam ciało. Cie­płe, żywe ciało. Do nie­po­skro­mio­nej ra­do­ści do­łą­czyło wy­raźne uczu­cie klau­stro­fo­bii, jakby ktoś moją świa­do­mość po­skła­dał w ma­leńki kwa­drat i upchnął w zbyt cia­sne ramy z mię­śni i ko­ści.

Ulga mie­szała się z uczu­ciem na­głego zwę­że­nia oskrzeli i próbą zła­pa­nia po­wie­trza. Chcia­łam od­dy­chać. W końcu usły­sza­łam sap­nię­cie i na­pię­łam się, na­słu­chu­jąc. Ktoś ro­bił wdech i wy­dech, i wdech, i wy­dech, i tak w nie­skoń­czo­ność. Do­piero po chwili do­tarło do mnie, że to ja. To sie­bie sły­sza­łam.

Spró­bo­wa­łam wstać, co wy­szło mi po kilku nie­uda­nych pró­bach, jed­nak sama po­zy­cja wy­da­wała mi się dziw­nie obca. Za­czę­łam ob­ra­cać się w pa­nice, bo wciąż wi­dzia­łam tylko ciem­ność. Pró­bo­wa­łam mru­gnąć, ale po­wieki nie chciały mi się za­mknąć. Co jest, do cho­lery?, za­sta­no­wi­łam się, a po chwili w mo­jej gło­wie po­ja­wiła się sza­lona myśl. Skoro nie chcą się za­mknąć, to może się otwo­rzą? Mój naj­now­szy po­mysł zda­wał się nie mieć wad tylko do mo­mentu, w któ­rym pod­nio­słam po­wieki i ude­rzyła we mnie fala ja­snego świa­tła. Ja­sność zdez­o­rien­to­wała mnie na tyle, że od­cię­łam się od niej po­now­nie na dłuż­szą chwilę.

Gdzie je­stem? Czy je­stem bez­pieczna?

Py­ta­nie było na tyle za­sadne, że po­świę­ci­łam mu tro­chę czasu, jed­nak na próżno, nie przy­szła do mnie żadna od­po­wiedź. Mam za mało in­for­ma­cji, mu­szę się do­kład­niej przyj­rzeć temu miej­scu, uświa­do­mi­łam so­bie. Mru­ga­łam wie­lo­krot­nie, aż moje oczy przy­zwy­cza­iły się do ja­sno­ści i mo­głam przyj­rzeć się oto­cze­niu.

Po­miesz­cze­nie było prze­stronne, z sza­rymi ka­flami na pod­ło­dze i szybą za­miast jed­nej ze ścian. W szkla­nej ta­fli wy­cięte były drzwi. Ten ele­ment prze­strzeni zdzi­wiłby mnie naj­bar­dziej, gdyby na­prze­ciw nie stało coś bar­dziej nie­ty­po­wego – wielki biały wilk. Od­sko­czy­łam ni­czym opa­rzona, a on zro­bił to samo. Ba­łam się od­wró­cić wzrok. A co, je­żeli mnie za­ata­kuje?!, po­my­śla­łam spa­ni­ko­wana. Sierść na karku miał na­stro­szoną, a głowę opu­ścił ni­sko, jakby za­sta­na­wiał się, czy sko­czyć. Jego błę­kitne śle­pia pa­trzyły na mnie bez­na­mięt­nie, na­wet nie mru­gał.

Coś stuk­nęło, od­wra­ca­jąc moją uwagę od dra­pież­nika. Drzwi otwo­rzyły się, a w progu po­ja­wił się zło­to­oki męż­czy­zna. Szedł ostroż­nie, z unie­sio­nym dłońmi, wpa­tru­jąc się we mnie, jakby nie był pewny, czy nie bę­dzie mu­siał ucie­kać. Za­bawne, że boi się mnie, a nie tego wiel­kiego bia­łego wilka za sobą, prze­szło mi przez myśl. Im bli­żej pod­cho­dził, tym bar­dziej się od­su­wa­łam.

– Dzień do­bry, jak się czu­jesz? – za­py­tał ni­skim, za­chryp­nię­tym gło­sem.

Mó­wił, jak­by­śmy się znali, ale nie mia­łam czasu dłu­żej się nad tym za­sta­no­wić, bo i tak już spu­ści­łam wilka z oczu na zde­cy­do­wa­nie zbyt długo. Od­szu­ka­łam go spoj­rze­niem i ze zdzi­wie­niem za­uwa­ży­łam, że obok niego znaj­dują się plecy mó­wią­cego do mnie męż­czy­zny. Och, to jest lu­stro, a nie szyba!, do­tarło do mnie. Ale skoro to lu­stro, to gdzie jest moje od­bi­cie?!

– Łu­cjo?

Łu­cja. To imię za­brzmiało zna­jomo… Spró­bo­wa­łam wy­po­wie­dzieć je na głos, ale mój ję­zyk nie był w sta­nie wła­ści­wie się uło­żyć, nie mo­głam wy­ar­ty­ku­ło­wać tego słowa. Fuk­nę­łam zi­ry­to­wana. Dźwięk do­tarł do mo­ich uszu, więc po­my­śla­łam, że skoro się sły­szę, to po­win­nam rów­nież się wi­dzieć. Dla­czego za­tem nie od­bi­ja­łam się w lu­strze?

Męż­czy­zna uśmiech­nął się de­li­kat­nie, jego po­stawa się roz­luź­niła i pew­niej ru­szył w moją stronę. Po­czu­łam, jak strach ści­ska mi gar­dło. Chcia­łam się wy­co­fać, uciec, ale do­ty­ka­łam już ściany. Przy­parta do muru kłap­nę­łam zę­bami, a on od­sko­czył bły­ska­wicz­nie. Ką­tem oka za­uwa­ży­łam ruch na ta­fli lu­stra. Wilka od­dzie­lały te­raz ode mnie plecy tego czło­wieka. Po­my­śla­łam, że prze­cież mu­szę być gdzieś po­mię­dzy. Czy… Czy to ja by­łam tym wil­kiem?! Z jed­nej strony chcia­łam znać od­po­wie­dzi na po­ja­wia­jące się w mo­jej gło­wie py­ta­nia, z dru­giej – chcia­łam uciec i za­szyć się gdzieś, naj­le­piej w ciem­nym le­sie, żeby nikt mnie nie zna­lazł. Czu­łam się we­wnętrz­nie roz­darta.

Po chwili pod­ję­łam de­cy­zję – po­sta­no­wi­łam za­ry­zy­ko­wać i spraw­dzić swoją teo­rię. Zi­gno­ro­wa­łam skon­fun­do­wa­nego ob­cego i po­de­szłam bli­żej szkla­nej ta­fli. Prze­cha­dza­łam się w tę i z po­wro­tem, a zwie­rzę ro­biło do­kład­nie to samo. Je­stem wil­kiem? Dziwne, da­ła­bym so­bie rękę uciąć, że to nie ja, że je­stem czło­wie­kiem¸ my­śla­łam, za­pa­trzona w lu­stro. Ale wtedy nie mia­ła­bym ręki... czy tam łapy. Od­wró­ci­łam się, by spoj­rzeć na przy­by­sza, ale oka­zało się, że zo­sta­łam w tej dziw­nej celi zu­peł­nie sama.

Sza­lały we mnie setki py­tań i wąt­pli­wo­ści. Chcia­łam je po­ukła­dać, zna­leźć od­po­wie­dzi, jed­nak im wię­cej o tym my­śla­łam, tym bar­dziej ro­bi­łam się zmę­czona, jakby mój mózg uwa­żał, że nie dam rady znieść prawdy, że nie je­stem na nią jesz­cze go­towa. Ziew­nę­łam prze­cią­gle, a po­wieki za­częły mi cią­żyć. Zwi­nę­łam się w kłę­bek jak naj­da­lej od drzwi i za­snę­łam.

Sen oka­zał się zlep­kiem dziw­nych scen, które zda­wały się nie mieć sensu. We wszyst­kich prze­wi­jały się te same po­staci: młoda le­karka, to­wa­rzy­szący jej męż­czy­zna i mię­śniak, który po­ja­wiał się za­wsze, gdy ona była w ta­ra­pa­tach. Im wię­cej epi­zo­dów wi­dzia­łam, tym bar­dziej za­gu­biona i po­iry­to­wana się czu­łam.

Sceny w wy­obraźni urwały się na­gle, gdy do mo­ich noz­drzy do­tarł cu­downy za­pach pie­czo­nego mięsa. Ktoś mu­siał wejść do po­miesz­cze­nia, żeby zo­sta­wić za­raz za pro­giem ta­lerz cie­płego je­dze­nia. Cho­lera, nie by­łam wy­star­cza­jąco czujna! Ro­bi­ła­bym so­bie wy­rzuty o wiele dłu­żej, gdyby nie bur­cze­nie w brzu­chu. Ślina za­częła mi na­pły­wać do py­ska, aż nie na­dą­ża­łam z jej prze­ły­ka­niem. Po­czła­pa­łam do po­siłku i już mia­łam ugryźć pierw­szy kęs, kiedy do mo­jej głowy wkradł się dziwny nie­po­kój. A co, je­żeli jest za­trute? Albo li­czą na to, że zajmę się je­dze­niem, a wtedy będą mo­gli mnie zła­pać? Po­dejrz­li­wie spoj­rza­łam na drzwi i z nie­ma­łym tru­dem od­cią­gnę­łam na­czy­nie pod ścianę.

Za­do­wo­lona z wła­snego sprytu, kom­plet­nie za­po­mi­na­jąc o moż­li­wo­ści za­tru­cia, po­chło­nę­łam całą pie­czeń. Zde­cy­do­wa­nie się prze­ja­dłam, bo ból brzu­cha sta­wał się co­raz bar­dziej nie­zno­śny. A może zja­dłaś tru­ci­znę, idiotko?, po­my­śla­łam i skrzy­wi­łam się.

Moje roz­terki prze­rwała gło­śna, ner­wowa roz­mowa pro­wa­dzona za lu­strem.

– Jak to nie wiesz kiedy? – za­py­tał ja­kiś męż­czy­zna. Roz­po­zna­łam głos tego, który nie­dawno mnie od­wie­dził.

– Trudno okre­ślić, jak długo bę­dzie jej wra­cała pa­mięć. Prze­cież wiesz, że każdy prze­cho­dzi to ina­czej. Prze­miana w czło­wieka na pewno by jej po­mo­gła.

Prze­miana w czło­wieka?!

– Jak ma się prze­mie­nić w czło­wieka, skoro na­wet nie wie, że nim jest?! – Męż­czy­zna co­raz bar­dziej się wy­dzie­rał.

– Ka­rolu, wiem, że się bo­isz, ale nie wy­ży­waj się na Nor­ber­cie. To nie jego wina. – Ko­lejny obcy głos. – Dajmy jej czas. Po­ra­dzi so­bie, jak za­wsze.

– Prze­cież ona musi być prze­ra­żona, a ja nie mogę jej po­móc. – Coś stuk­nęło. – Przy­się­ga­łem chro­nić Omegę!

– I ro­bisz to.

– Jak, za­my­ka­jąc ją w klatce? To jest we­dług cie­bie ochrona? Lada dzień lu­dzie Lloyda wpadną na nasz trop i co wtedy? Jak ją prze­nie­siemy, skoro jest przy­tomna? Ucie­kamy już nie­mal mie­siąc, mu­simy w końcu coś zro­bić!

– Mu­sisz od­po­cząć.

– Nie mu­szę – wark­nął, a w tym dźwięku wy­ła­pa­łam nutę cze­goś dzi­kiego i pier­wot­nego, jakby wy­dał go dra­pież­nik.

– Mu­sisz, nie zmru­ży­łeś oka od dwóch dni.

– Miała się obu­dzić. Mu­sia­łem cze­kać, mu­szę ją chro­nić.

– Żeby móc ją chro­nić, mu­sisz spać.

– Nie mogę, to nie­bez­pieczne.

Męż­czyźni sprze­czali się na­dal jak małe dzieci, głosy nie da­wały za wy­graną.

– Ka­rolu, ja z nią zo­stanę.

– Ja po­wi­nie­nem.

– Ja też po­wi­nie­nem, je­stem Ochro­nia­rzem Omegi, będę ją chro­nił za cenę ży­cia. Wiesz, że mo­żesz mi za­ufać.

Oczyma wy­obraźni wi­dzia­łam, jak męż­czyź­nie opa­dają ra­miona w ge­ście bez­rad­no­ści. Dziwny wi­dok, jakby zna­jomy. Chcia­łam się nad tym za­sta­no­wić, zro­zu­mieć, po­łą­czyć kropki, ale im usil­niej pró­bo­wa­łam, tym cięż­sze sta­wały się moje po­wieki. Wal­czy­łam z tym, ale po­trzeba snu oka­zała się sil­niej­sza i od­pły­nę­łam.

Sta­łam przed szklaną ta­flą, a silny wiatr agre­syw­nie ude­rzał w okna, pisz­cząc i sy­cząc wście­kle, jakby zły, że nie udało mu się do­stać do środka. Cięż­kie, grube kro­ple cięły tak mocno, że le­d­wie wi­dzia­łam miej­sce, w któ­rym za­czy­nała się gę­stwina.

Mia­łam gę­sią skórkę. Nie­po­kój są­czył się we mnie po­woli. Po­wieki nie chciały mru­gać, zmu­sza­jąc oczy do ob­ser­wo­wa­nia czer­wo­nej cie­czy, która nie­prze­rwa­nie wy­pły­wała z ciel­ska czar­nego wilka. Kro­pla po kro­pli, litr po li­trze, jakby ba­sior miał w swych tęt­ni­cach hek­to­li­try ju­chy. Spły­wała po­woli po krzy­wi­znach ta­rasu, jed­nak nie dane jej było za­bru­dzić ziemi, bo gdy tylko zbli­żała się do miej­sca swo­jego spo­czynku, zimny deszcz roz­my­wał ją, jakby nie żal mu było tej śmierci. Złote śle­pia za­snuła mgła. Były pu­ste, jakby wraz z du­chem ule­ciała ich wy­jąt­ko­wość. Biel po­ja­wiła się tak na­gle, że ośle­piała, od­ci­na­jąc się na tle sza­ro­ści. Wilk sta­nął nad tru­chłem, wbi­ja­jąc w nie wzrok. Sre­bro. Naj­praw­dziw­sze, naj­czyst­sze sre­bro, prze­ci­na­jące błę­kit li­niami, przy­wo­dziło mi na myśl niebo, które roz­dzie­rają bły­ska­wice. Z mo­jego gar­dła wy­rwał się ryk.

– Ka­rol! – pi­snę­łam, wy­bu­dza­jąc się z kosz­maru.

Drzwi do po­miesz­cze­nia otwo­rzyły się z hu­kiem, a do środka wbiegł King Kong z ko­cem w dło­niach. Okrył mnie, za­nim zdą­ży­łam się zo­rien­to­wać, że leżę zu­peł­nie naga. Gdy pod­nio­słam wzrok, stało nade mną już dwóch męż­czyzn.

– Pa­mię­tasz, kim je­steś? Jak się na­zy­wasz? – za­py­tał Nor­bert, ska­nu­jąc mnie uważ­nym spoj­rze­niem.

– Tak – wy­du­ka­łam. Wzrok mia­łam roz­bie­gany, sta­ra­łam się na­mie­rzyć Ka­rola. – Je­stem Łu­cja Ru­bik, główny le­karz we­te­ry­na­rii Ośrodka Po­mocy Wil­kom.

– Do­brze. Jak się czu­jesz?

– Chyba do­brze, ale tro­chę kręci mi się w gło­wie. – Przy­ło­ży­łam dłoń do chłod­nej skroni.

– Prze­miana może tak dzia­łać. Z każdą ko­lejną po­winno być ci ła­twiej.

– Prze­miana? – za­py­ta­łam, nie ro­zu­mie­jąc, co ma na my­śli.

– Nie pa­mię­tasz, co się stało? – wtrą­cił King Kong, za­głu­sza­jąc od­po­wiedź le­ka­rza.

– By­łam u Ka­rola. Był tam też tato i ty, i ja­kiś kow­boj. – Wspo­mnie­nia ude­rzyły we mnie ni­czym pio­run. – Ten męż­czy­zna, Eli­jah, pró­bo­wał skrzyw­dzić Ka­rola, a póź­niej… – Urwa­łam. – Gdzie jest Ka­rol? Co z nim?!

Pró­bo­wa­łam wstać, jed­nak silny uścisk męż­czy­zny mnie po­wstrzy­mał.

– Ka­rol jest cały i zdrowy. Te­raz śpi, bo przez ostat­nie noce nie zmru­żył oka – wy­ja­śnił le­karz, a ja ski­nę­łam głową, uspo­ko­jona. – Wiesz, co stało się póź­niej?

Spoj­rza­łam na niego, marsz­cząc brwi. Co mo­gło się wy­da­rzyć? Nic nie pa­mię­tam, to nie ma sensu, prze­cież to…

– Je­stem… Omegą – wy­szep­ta­łam po chwili, nie­pewna wła­snych słów. – Ale jak to moż­liwe? Prze­cież nie je­stem naj­młod­sza! Nie je­stem na­wet męż­czy­zną!

– Nie wiemy – od­parli jed­no­cze­śnie. Mó­wili coś jesz­cze, ale już ich nie słu­cha­łam, po­grą­żona we wła­snych my­ślach.

Jak to moż­liwe? Prze­cież Omegą za­wsze był męż­czy­zna. To wszystko nie ma sensu. Tato i Krzy­siek, to oni mieli… Tato!

– Co z tatą? – za­py­ta­łam, prze­ry­wa­jąc tłu­ma­cze­nia, które i tak do mnie nie do­cie­rały.

– Wła­śnie mó­wi­li­śmy o tym, że wa­taha Ad­riana wzięła pod opiekę twoją ro­dzinę. Lloyd jest wście­kły, nie wiem, do czego jest w sta­nie się po­su­nąć, więc za­bez­pie­czamy się z każ­dej strony. Kilka osob­ni­ków pil­nuje też two­jej przy­ja­ciółki i jej ro­dziny.

Syl­wia, Ma­ry­sia, ma­leń­stwo… Dla­czego?

– Do­brze? – Pio­trek spo­glą­dał na mnie wy­cze­ku­jąco.

– Hmm?

– Sły­sza­łaś, co mó­wi­łem?

– Wy­bacz, wy­łą­czy­łam się po in­for­ma­cji o ochro­nie Syl­wii – przy­zna­łam, otu­la­jąc się szczel­niej ko­cem. Z każdą se­kundą czu­łam się co­raz le­piej we wła­snym ciele, a prze­ka­zane wia­do­mo­ści jakby za­ko­rze­niały się w mo­jej świa­do­mo­ści, spra­wia­jąc, że po­ja­wiał się jesz­cze więk­szy dys­kom­fort.

– Omó­wimy wszystko, gdy Ka­rol do nas do­łą­czy. Chodź, od­pro­wa­dzę cię do ła­zienki – za­pro­po­no­wał Pio­trek ci­cho, przy­glą­da­jąc mi się uważ­nie.

– Czyż­bym aż tak śmier­działa? – za­żar­to­wa­łam, pró­bu­jąc roz­luź­nić at­mos­ferę. Wspar­łam się na sta­bil­nym przed­ra­mie­niu męż­czy­zny, bo nogi mia­łam jak z waty.

– Nie chcia­łem być nie­miły, ale skoro sama za­uwa­ży­łaś… – rzu­cił lekko i przy­mknął oczy, gdy de­li­kat­nie pac­nę­łam go w bark. Za­śmia­li­śmy się, a na­pię­cie w moim ciele odro­binę się zmniej­szyło.

Usia­dłam na pla­sti­ko­wym krze­sełku umiesz­czo­nym pod prysz­ni­cem. Niby mia­łam siłę stać, ale od go­rą­cej wody krę­ciło mi się w gło­wie, a w ła­zience by­łam już o wiele za długo, co po­twier­dzało za­pa­ro­wane lu­stro i nie­przy­jem­nie po­marsz­czona skóra dłoni.

Z prze­cią­głym wes­tchnię­ciem prze­glą­da­łam przy­nie­sioną mi ko­sme­tyczkę. Ktoś, kto ją pa­ko­wał, praw­do­po­dob­nie zgar­nął z półki przy­pad­kowe rze­czy – świad­czyła o tym choćby dziwna kom­bi­na­cja opa­ko­wań z kre­mami. Spo­mię­dzy sło­icz­ków i tam­po­nów wy­grze­ba­łam szczo­teczkę i za­czę­łam myć zęby, cze­ka­jąc, aż moje od­bi­cie po­jawi się w du­żej ta­fli szkła. Im dłu­żej hu­czała wen­ty­la­cja, tym do­kład­niej wi­dzia­łam sie­bie, jed­no­cze­śnie za­uwa­ża­jąc, jak bar­dzo się zmie­ni­łam. Nie by­łam pewna, co tak wła­ści­wie spo­dzie­wa­łam się zo­ba­czyć, ale na pewno nie to.

Wy­glą­da­łam jak ja, ale nie­zdrowo chuda, z wcią­gnię­tymi po­licz­kami i siń­cami pod oczami. Ko­szula, którą wło­ży­łam, wy­da­wała się za duża, oczy mia­łam zmę­czone, a skórę szarą i ma­tową – na­wet mój ulu­biony krem na­wil­ża­jący nie po­pra­wił sy­tu­acji. Z jesz­cze gor­szym hu­mo­rem wy­szłam z ła­zienki.

Ka­rol, który do­tych­czas opie­rał się o fo­tel, ru­szył w moim kie­runku szyb­kim kro­kiem i za­mknął mnie w szczel­nym uści­sku. Wtu­li­łam się w jego cie­pły tors. Klatka pier­siowa, która mia­rowo wzno­siła się i opa­dała, wpły­wała na mnie ko­jąco, a do tego męż­czy­zna nie prze­sta­wał gła­skać mo­jego po­liczka i skła­dać po­ca­łun­ków na mo­krych wło­sach.

– Jak się czu­jesz, naj­droż­sza? – za­py­tał miękko.

– Zmę­czona, a ty?

– Te­raz, kiedy wiem, że wró­ci­łaś do mnie cała i zdrowa, czuję się o wiele le­piej.

Uśmiech­nę­łam się de­li­kat­nie.

– Długo mnie nie było?

– Dwa­dzie­ścia sześć dni – wy­szep­tał.

Zmarsz­czy­łam brwi i pró­bo­wa­łam się od­su­nąć, żeby na niego spoj­rzeć, ale przy­cią­gnął mnie do sie­bie.

– Twój or­ga­nizm był wy­czer­pany po ataku mo­jej matki. Prze­miana była na­gła, a ty nie­do­ży­wiona. To mo­gło się skoń­czyć o wiele go­rzej. – Głos mu się za­ła­mał. – Trzy­ma­li­śmy cię w śpiączce far­ma­ko­lo­gicz­nej, do­sta­wa­łaś kro­plówki i je­dze­nie przez sondę. Na szczę­ście wilk w to­bie jest silny. Nowa Omega jest silna – do­dał jakby z dumą, od­su­wa­jąc mnie lekko, by spoj­rzeć mi w oczy.

– Omega… Na­dal nie mogę w to uwie­rzyć. – Po­krę­ci­łam głową.

Za­uwa­ży­łam, że Ka­rol przy­gląda mi się z dziw­nym wy­ra­zem twa­rzy, więc za­py­ta­łam, o co cho­dzi.

– Pa­mię­tasz, jak sły­sza­łaś moją roz­mowę z Pio­trem, gdy wy­bu­dza­łaś się po ataku Am­bro­zji?

Przy­tak­nę­łam.

– Py­ta­łaś wtedy, czy roz­ma­wia­li­śmy o czymś, czego nie po­win­naś usły­szeć. Roz­ma­wia­li­śmy.

– O czym?

– O tym, że Pa­try­cja naj­praw­do­po­dob­niej nie wi­działa się z ni­kim z two­jej ro­dziny. Z ni­kim poza tobą. – Zro­bił pauzę, jakby cze­kał na moje wtrą­ce­nie. Ja jed­nak mil­cza­łam, żeby nie prze­ry­wał wy­ja­śnień. – Wtedy w mo­jej gło­wie zro­dziła się pewna myśl. Wy­da­wała się nie­re­alna, ale tak bar­dzo chcia­łem, żeby była praw­dziwa…

– Po­my­śla­łeś, że mogę być Omegą? – do­py­ta­łam, a on uśmiech­nął się i po­ki­wał głową.

– Po czę­ści pra­gną­łem, że­byś nią była. Chcia­łem, że­byś żyła setki lat ze mną u boku. A póź­niej uświa­do­mi­łem so­bie, z czym mu­sia­ła­byś się mie­rzyć, i znie­na­wi­dzi­łem sie­bie za to pra­gnie­nie.

Spu­ścił wzrok, a ja opar­łam dłoń o szorstki po­li­czek Ka­rola i unio­słam jego twarz de­li­kat­nie ku gó­rze, by na­sze oczy znowu się spo­tkały.

– Był taki mo­ment, kiedy też tego pra­gnę­łam – wy­zna­łam, ocie­ra­jąc łzy z ką­ci­ków jego oczu. – Przez kilka chwil by­łam na­wet za­zdro­sna, że ktoś z mo­jej ro­dziny spę­dzi z tobą wię­cej czasu, niż mnie kie­dy­kol­wiek bę­dzie dane.

Uśmiech­nął się blado, zła­pał moją dłoń w swoją i zło­żył na niej de­li­katny po­ca­łu­nek.

– Na­sze pra­gnie­nia się zi­ściły, ale te­raz mu­simy po­ra­dzić so­bie z kon­se­kwen­cjami.

– Ale jak to w ogóle moż­liwe? – za­py­ta­łam znowu, jak­bym tym ra­zem spo­dzie­wała się in­nej od­po­wie­dzi.

– Mię­dzy in­nymi tego mu­simy się do­wie­dzieć. W prze­ciw­nym wy­padku Lloyd po­żre nas żyw­cem.

– Od czego za­czniemy?

– Od od­po­czynku – po­wie­dział to­nem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu. Oczy­wi­ście chcia­łam za­pro­te­sto­wać, prze­cież stra­ci­li­śmy już wy­star­cza­jąco czasu pod­czas mo­jej śpiączki, ale wy­prze­dził mnie. – Mu­sisz przy­brać na wa­dze i osiąść na nowo w swoim ciele. To ni­gdy nie jest ła­twe po pierw­szej prze­mia­nie.

– Prze­spa­łam dwa­dzie­ścia sześć dni, czy to nie jest wy­star­cza­jąco długi od­po­czy­nek?

– To nie był od­po­czy­nek, tylko próba prze­trwa­nia. Chodź, zjemy coś i po­roz­ma­wiamy, skoro chcesz od razu dzia­łać. Obie­caj mi je­dy­nie, że będą to małe kroczki. Nie mo­żesz się for­so­wać.

– Obie­cuję.

Wspię­łam się na palce, żeby zło­żyć miękki po­ca­łu­nek na jego szorst­kim po­liczku. Zła­pa­łam go za dłoń i ni­czym za­ko­chana para na­sto­lat­ków ru­szy­li­śmy do kuchni, ko­ły­sząc po­łą­czo­nymi rę­kami. Po­my­śla­łam, że mu­szę sta­wić czoła pro­ble­mom, które moje ist­nie­nie stwo­rzyło, ale za­słu­guję chyba na chwilę ra­do­ści z uko­cha­nym u boku. Prze­cież prze­ży­łam.II

Małe kroczki oka­zały się trudne do zro­bie­nia. Już kilka go­dzin póź­niej sie­dzia­łam przy stole z kłó­cą­cymi się zmien­no­kształt­nymi, któ­rzy pró­bo­wali usta­lić, co po­win­ni­śmy zro­bić da­lej. I choć roz­ma­wiali o mnie, a za­tem po­win­nam brać ak­tywny udział w dys­ku­sji, to od kilku mi­nut w mo­jej gło­wie tłu­kły się tylko dwa słowa: „wojna do­mowa”.

– Co ma­cie na my­śli, mó­wiąc o woj­nie do­mo­wej? – za­py­ta­łam szep­tem.

Męż­czyźni co prawda prze­krzy­ki­wali się na­wza­jem, ale po moim py­ta­niu na­gle uci­chli, spo­glą­da­jąc na mnie z lek­kim nie­po­ko­jem.

– Łu­cjo, do­brze się czu­jesz? Czyż­byś nie od­zy­skała jesz­cze wszyst­kich wspo­mnień? – za­py­tał King Kong.

– Wiem, czym jest wojna do­mowa, je­żeli o to py­tasz – spro­sto­wa­łam, na co wy­raź­nie ode­tchnął z ulgą. – Ale dla­czego o niej wspo­mi­na­cie? Prze­cież cała Rasa cze­kała na Omegę, a kiedy się po­ja­wiła, to na­gle ma wy­buch­nąć wojna do­mowa?

– Omega nie może być ko­bietą. – Z ekranu te­le­fonu rzu­cił bez­ce­re­mo­nial­nie Mar­cin, z któ­rym po­łą­czy­li­śmy się na wi­de­oro­zmo­wie. Ka­rol od­chrząk­nął zna­cząco, więc jego brat po­pra­wił się: – To zna­czy, jak wi­dać, może być, ale ni­gdy się tak nie zda­rzyło. Na­sze prze­pisy i prze­kłady nie biorą ta­kiej opcji pod uwagę. Jest to ­nie­zgodne ze wszyst­kim, w co do tej pory wie­rzy­li­śmy, stąd po­ru­sze­nie i nie­jaki roz­łam.

– Czyli po­łowa Rasy uważa, że nie ist­nieję? – do­py­ta­łam, pró­bu­jąc zde­fi­nio­wać pro­blem.

– Nie do końca – za­czął na po­wrót Mar­cin. Nie umknęło mo­jej uwa­dze, że kon­ty­nu­ował do­piero po de­li­kat­nym ski­nie­niu głową star­szego brata. – Wszy­scy wie­dzą, że je­steś białą wil­czycą. Część się cie­szy z ko­lej­nej Omegi, a część chce cię stra­cić za zdradę.

– W jaki spo­sób zdra­dzi­łam?

Żo­łą­dek za­ci­skał mi się w co­raz cia­śniej­szy su­peł. Za­czy­nam tę­sk­nić za pustką. Kto by po­my­ślał, że do tego doj­dzie?

– Je­steś ko­bietą.

Ci­sza.

Te słowa za­brzmiały dość idio­tycz­nie, więc mia­łam na­dzieję, że za­raz wszy­scy wy­buchną śmie­chem, że na­bra­łam się na ich żart. Jed­nak śmiech nie nad­cho­dził, a ci­sza trwała da­lej i była nad wy­raz wy­mowna.

– By­cie ko­bietą i Omegą to prze­stęp­stwo we­dług wa­szego prawa? – za­py­ta­łam w końcu z nutą iro­nii w gło­sie.

– Nie do końca. Wi­dzisz, na­sze prawo w ogóle nie prze­wi­duje ta­kiej ewen­tu­al­no­ści – po­wie­dział Ka­rol ci­cho, jakby wsty­dził się wła­snych słów.

Zmarsz­czy­łam brwi i za­czę­łam się za­sta­na­wiać nad tym, co już wie­dzia­łam.

– Czy ko­bieta może być Ksią­żęcą Alfą? – za­py­ta­łam, a męż­czyźni zgod­nie za­prze­czyli. – A po pro­stu Alfą?

– Może być part­nerką Alfy – za­uwa­żył King Kong.

– Czy ko­bieta może pia­sto­wać ja­kieś sta­no­wi­sko, nie bę­dąc przy tym part­nerką wła­ści­wego pia­stuna?

Za­sta­no­wili się i po­now­nie za­prze­czyli.

– Mamy prze­srane – wy­szep­ta­łam, co zgod­nie po­twier­dzili.

Wspa­niale.

Ode­tchnę­łam do­piero, gdy za­mknęły się za nami drzwi do sy­pialni. Ciężko opa­dłam na łóżko twa­rzą w dół. Po chwili ma­te­rac ugiął się pod męż­czy­zną, który roz­ma­so­wy­wał moje spięte ra­miona.

– Mo­żesz po­wie­dzieć, je­żeli to wszystko cię przy­tła­cza – za­czął, kiedy już odro­binę się roz­luź­ni­łam.

– Co zmieni przy­zna­nie się do tego? – wy­mam­ro­ta­łam z twa­rzą w koł­drze.

– Tro­chę ci ulży.

Prych­nę­łam, pró­bu­jąc wstać, ale mnie po­wstrzy­mał.

– To po pierw­sze. Mo­żemy uciec, to po dru­gie.

Pod­nio­słam się mimo jego usil­nych prób po­wstrzy­ma­nia mnie. By­łam sil­niej­sza niż kie­dy­kol­wiek.

– I co da­lej? Bę­dziemy się ukry­wać do końca ży­cia? Zo­sta­wimy moją ro­dzinę na po­żar­cie? W każ­dym no­wym mie­ście bę­dziemy tylko chwilę, żeby nikt nas nie zna­lazł, drżąc ze stra­chu i pa­ra­noi przed każ­dym za­śnię­ciem? – do­py­ty­wa­łam z wy­rzu­tem. Nie chcia­łam być dla niego tak zgorzk­niała, ale re­we­la­cje tego dnia nie uła­twiały mi ży­cia.

– Nie wiem, Łu­cjo, ja tylko chcę ci po­móc – po­wie­dział ze spusz­czo­nym wzro­kiem. Sku­lił się nie­znacz­nie, a na jego czole po­ja­wiły się zmarszczki.

Po­czu­łam ukłu­cie. Nie­po­trzeb­nie by­łam opry­skliwa. Wzię­łam głę­boki wdech i kon­ty­nu­owa­łam spo­koj­niej­szym to­nem:

– Wiem, Ka­rolu, ale ucieczka nie jest wyj­ściem. Spró­bu­jemy to wy­pro­sto­wać, choć­bym miała za to za­pła­cić ży­ciem.

W jego spoj­rze­niu zo­ba­czy­łam tak gwał­towny sprze­ciw, że nie mu­siał już uży­wać słów. Po chwili za­mru­gał, jakby pró­bo­wał się uspo­koić albo ze­brać my­śli, i za­czął mnie gła­dzić po przed­ra­mie­niu.

– Po­go­dze­nie z ewen­tu­alną śmier­cią w tak mło­dym wieku nie za do­brze świad­czy o twoim zdro­wiu psy­chicz­nym.

Nie zdo­ła­łam po­wstrzy­mać non­sza­lanc­kiego wzru­sze­nia ra­mio­nami.

– Łu­cjo, bar­dzo bym chciał, że­byś kon­ty­nu­owała spo­tka­nia z An­to­nim, ale nie­stety te­raz nie jest to moż­liwe. Do­piero kiedy bę­dziesz go­towa, żeby ujaw­nić swoje miej­sce po­bytu, bę­dziesz mo­gła spo­tkać się z in­nymi.

Moje sa­mo­po­czu­cie to ostat­nia rzecz, o ja­kiej chcę te­raz my­śleć. Sta­ram się ze wszyst­kich sił wal­czyć o prze­trwa­nie. Dry­fo­wać na tym cho­ler­nym oce­anie ni­czym Rose na drzwiach z Ti­ta­nica. Je­żeli za­cznę ana­li­zo­wać wła­sne emo­cje, to na pewno utonę, a na to nie mogę so­bie po­zwo­lić, po­my­śla­łam, ale nie wy­ra­zi­łam tego na głos.

– Do­my­ślam się – od­par­łam za­miast tego obo­jęt­nie i już chcia­łam wstać, żeby pójść się prze­brać, ale Ka­rol mnie po­wstrzy­mał.

– Mam twoje leki. Po­win­naś na­dal je przyj­mo­wać.

Spoj­rza­łam na niego zdzi­wiona.

– Prze­cież mam te­raz inny me­ta­bo­lizm, nie za­dzia­łają.

– Nor­bert do­sto­so­wał dawkę do two­jego or­ga­ni­zmu, mo­żesz po­now­nie je brać z ta­kim sa­mym efek­tem.

Przy­tak­nę­łam spo­koj­nie, nie chcąc wcho­dzić w po­le­mikę. Ba­łam się, że to wy­woła kłót­nię, dla­tego po­sta­no­wi­łam, że roz­ważę ar­gu­menty i po­dejmę de­cy­zję we wła­snym za­kre­sie.

Le­że­li­śmy na wznak na za­ście­lo­nym łóżku, z dłońmi sple­cio­nymi po­mię­dzy na­szymi cia­łami i spoj­rze­niami wbi­tymi w su­fit. Nie roz­ma­wia­li­śmy. Trwa­li­śmy w ci­szy, jakby każde z nas po­ko­ny­wało w swo­jej gło­wie de­mony, któ­rymi nie chciało ob­cią­żać tego dru­giego. W końcu za­snę­łam, ale nie był to spo­kojny sen – wręcz prze­ciw­nie. Ści­gana przez wście­kłego wilka ucie­ka­łam boso po za­mglo­nym le­sie.

Drugi li­sto­pada miał być dziw­nym dniem i po­czu­łam to, gdy tylko się za­czął. Już wsta­jąc, czu­łam się ina­czej, jakby całe moje ciało de­li­kat­nie drżało w ocze­ki­wa­niu. Nie wie­dzia­łam tylko na co. Męż­czyźni wo­kół mnie cho­dzili spięci, at­mos­fera była gę­sta, mimo że w tym bu­dynku by­li­śmy za­le­d­wie w czwórkę: Ka­rol, Pio­trek, Nor­bert i ja.

– Im mniej lu­dzi, tym ła­twiej się prze­mie­ścić – wy­ja­śnił Ka­rol, gdy go o to za­py­ta­łam.

W za­my­śle­niu prze­żu­wa­łam ja­jecz­nicę, przez co nie za­uwa­ży­łam, że King Kong coś do mnie mówi.

– Zga­dzasz się?

– Słu­cham? – spy­ta­łam, wy­rwana z transu.

– Sły­sza­łaś co­kol­wiek?

Ostroż­nie za­prze­czy­łam. Wark­nął pod no­sem ja­kieś prze­kleń­stwo, które po­sta­no­wi­łam zi­gno­ro­wać.

– Mó­wi­łem, że do czasu kon­fron­ta­cji z Lloy­dem mu­sisz wie­dzieć wszystko o Ra­sie i Ome­dze. Szko­le­nie za­czniemy już dzi­siaj, część in­for­ma­cji prze­każę ci ja, część wy­ja­śni Ka­rol, do­brze? – spy­tał, a ja przy­tak­nę­łam. – Wi­dzimy się w sa­lo­nie, jak tylko zjesz, okay? – Po­now­nie ski­nę­łam głową, a męż­czy­zna za­czął przy­glą­dać mi się in­ten­syw­nie. – Do­brze się czu­jesz?

– Chyba tak – wy­szep­ta­łam, chcąc jak naj­szyb­ciej za­koń­czyć ten te­mat. Oba­wia­łam się, że od­po­wiedź „nie wiem, jak się czuję” by ich nie za­do­wo­liła, a była ona naj­bliż­sza prawdy.

– Po­czątki są trudne, na­dal pa­mię­tam swoje… Ale z cza­sem można się do tego przy­zwy­czaić – za­pew­nił, na co uśmiech­nę­łam się cie­pło.

Pio­trek chyba chciał po­wie­dzieć coś jesz­cze, a przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wało. Od wczo­raj za­cho­wy­wał nie­na­tu­ralny dla nas dy­stans, co je­dy­nie na­si­lało moją nie­pew­ność. Męż­czy­zna zre­zy­gno­wał jed­nak z ko­lej­nego ko­men­ta­rza, a po chwili zo­sta­łam w kuchni zu­peł­nie sama.

Sie­dzia­łam w ga­bi­ne­cie, który mógłby ucho­dzić za nie­wielką bi­blio­tekę, i słu­cha­łam wy­ja­śnień King Konga. Opo­wia­dał o zmien­no­kształt­nych, ich kul­tu­rze i przy­zwy­cza­je­niach. Z każdą ko­lejną in­for­ma­cją ro­sła moja chęć, by wie­dzieć wię­cej. Hi­sto­ria po­chło­nęła mnie do tego stop­nia, że zdzi­wi­łam się, gdy z mo­no­logu prze­szedł do roz­mowy.

– Ka­rol mó­wił, że opo­wia­dał ci już le­gendę o po­wsta­niu Rasy. Pa­mię­tasz ją? – za­py­tał Piotr.

– Pa­mię­tam.

– Który był Omegą?

– Ro­mu­lus.

– A Re­mus?

– Był pierw­szym wil­ko­ła­kiem.

– Do­brze. – Męż­czy­zna ski­nął głową, za­do­wo­lony z do­tych­cza­so­wych od­po­wie­dzi. – Wiesz, dla­czego Omega jest tak ważna dla Rasy?

– Tylko dzięki niej mo­że­cie… – za­cię­łam się. – To zna­czy... mo­żemy się roz­mna­żać. Fe­ro­mo­nami ak­ty­wuje po­prawny cykl płciowy u sa­mic.

– Tak. A dla­czego na­zy­wamy tę Alfę Omegą?

Przy­glą­da­łam się książ­kom usta­wio­nym na sta­rym re­gale, jakby miało mi to po­móc w zna­le­zie­niu od­po­wie­dzi. Na gru­bych grzbie­tach wid­niały ty­tuły, ale żad­nego nie mo­głam od­czy­tać, bo były w nie­zna­nych mi ję­zy­kach.

– Nie wiem.

Słowa te za­brzmiały wy­raź­nie, wpra­wia­jąc mnie w za­kło­po­ta­nie. Nie lu­bi­łam nie wie­dzieć, a jesz­cze bar­dziej nie lu­bi­łam się do tego przy­zna­wać. Od naj­młod­szych lat de­fi­nio­wa­łam swoją war­tość przez pry­zmat tego, jak wiele wie­dzia­łam, i choć sta­ra­łam się z tym prze­świad­cze­niem wal­czyć, to – jak wi­dać na za­łą­czo­nym ob­razku – śred­nio mi to szło.

– Omega jest ostat­nią li­terą al­fa­betu grec­kiego. Jako sym­bol utoż­sa­miana jest z koń­cem osta­tecz­nym. Dla­tego tak na­zy­wamy Alfę nad Al­fami, bia­łego wilka, który jest je­dyną moż­li­wo­ścią na prze­trwa­nie na­szej Rasy i jed­no­cze­śnie jej koń­cem. Bo gdy umrze ostat­nia Omega, po­woli umrze cały nasz ga­tu­nek.

Za­milkł, jakby chciał, żeby jego słowa od­po­wied­nio wy­brzmiały.

– Wiesz, ja­kie są główne za­da­nia Omegi?

– Ka­rol wspo­mi­nał coś o rzą­dze­niu i roz­strzy­ga­niu spo­rów – od­par­łam, za­sta­na­wia­jąc się nad tym prze­sła­niem, które mocno na­wią­zy­wało do mo­tywu alfy i omegi, po­czątku i końca zna­nego z re­li­gii chrze­ści­jań­skiej.

– Tak. Wiesz coś jesz­cze?

Za­prze­czy­łam.

– To ważne obo­wiązki, ale naj­waż­niej­szym jest za­pew­nie­nie prze­trwa­nia na­szego ga­tunku. W prak­tyce ozna­cza to po­sia­da­nie mę­skiego po­tomka, a przy­naj­mniej do nie­dawna są­dzi­li­śmy, że mę­skiego – do­dał, wi­dząc moja minę. – Oraz za­twier­dza­nie wszyst­kich wil­czych part­nerstw, a co za tym idzie, ak­ty­wa­cja cy­klu płcio­wego sa­micy. Do­dat­kowo Omega sta­nowi swego ro­dzaju władcę czy też króla, który zaj­muje się za­rzą­dza­niem całą Rasą przy ­po­mocy i wspar­ciu Ksią­żę­cych Alf, ale o tym le­piej opo­wie ci Ka­rol, a my te­raz przej­dziemy do na­szego ko­deksu. Dla Rasy jest rów­no­ważny z Kon­sty­tu­cją, czyli… – prze­rwał, wi­docz­nie ma­jąc na­dzieję, że do­koń­czę.

– Jest naj­wyż­szym ak­tem praw­nym dla Rasy, która wszystko robi we­dle niego.

– Tak – rzu­cił z dumą, na co prze­wró­ci­łam oczami.

Kto by po­my­ślał, że taki z niego na­uczy­ciel. I ten po­ziom sa­mo­za­do­wo­le­nia z każ­dej od­po­wie­dzi ucznia. Ko­me­dia.

– Wil­czy Ko­deks jest pod­stawą wszyst­kiego i to sta­nowi główny pro­blem.

Zmarsz­czy­łam brwi, ale nie ode­zwa­łam się, bo chcia­łam, żeby kon­ty­nu­ował.

– Omega opi­sy­wana jest w nim jako męż­czy­zna, a do­kład­niej jako naj­młod­szy syn.

Na­bra­łam gło­śno po­wie­trza. Za­czy­nało mnie mę­czyć to dys­kry­mi­no­wa­nie ze względu na coś, na co nie mam wpływu.

– A czy mówi wprost, że Omegą nie może być ko­bieta? – za­py­ta­łam uszczy­pli­wie.

– Tego mu­sisz do­wie­dzieć się sama. Jak już prze­czy­tasz cały Wil­czy Ko­deks, po­znasz od­po­wie­dzi na wiele py­tań i bę­dziemy mo­gli przejść do ko­lej­nego etapu na­uki.

Po tych sło­wach po­ło­żył przede mną ob­szerne to­misz­cze i jakby ni­gdy nic wy­szedł, za­my­ka­jąc za sobą drzwi. Przyj­rza­łam się książce. Miała grubo po­nad ty­siąc stron za­pi­sa­nych drob­nym macz­kiem, który miej­scami wy­blakł. Ugry­złam się w ję­zyk, żeby nie wy­pu­ścić wią­zanki prze­kleństw, która ci­snęła mi się na usta. Z głę­bo­kim wes­tchnie­niem za­bra­łam się do lek­tury.

Do­cho­dziła dzie­więt­na­sta, a ja nie by­łam na­wet w jed­nej czwar­tej. Mimo za­świe­co­nych lamp nie mo­głam igno­ro­wać sil­nego świa­tła księ­życa, które wpa­dało przez okno za mo­imi ple­cami.

Peł­nia ni­gdy na mnie nie wpły­wała, nie mia­łam przez nią pro­ble­mów ze snem, a mój or­ga­nizm nie re­ago­wał w ża­den za­uwa­żalny spo­sób, jed­nak tym ra­zem nie mo­głam się sku­pić. Ciało mro­wiło w miej­scach, na które pa­dał biały blask, po­iry­to­wana krę­ci­łam się na krze­śle, co chwilę zmie­nia­jąc po­zy­cję. Ktoś za­pu­kał do drzwi, a ja z nie­wy­po­wie­dzianą ulgą za­pro­si­łam go­ścia do środka.

– Wi­dzę, że na­dal ciężko pra­cu­jesz – po­wie­dział spo­koj­nie Ka­rol, pod­cho­dząc bli­żej. Po­czu­łam jego cie­płe usta na od­sło­nię­tym frag­men­cie mo­jego barku i szyi.

Za­bawne, jak szybko i ła­two prze­szli­śmy z etapu za­ka­za­nej mi­ło­ści do sta­łego związku. Czy mi to prze­szka­dza? Nie. Czy mam wąt­pli­wo­ści? Nie mam te­raz głowy do wąt­pli­wo­ści, skon­sta­to­wa­łam.

– Ty też nie próż­no­wa­łeś, cały dzień wi­sia­łeś na te­le­fo­nie – od­par­łam, od­wra­ca­jąc się w jego stronę i mru­żąc oczy po­draż­nione świa­tłem wpa­da­ją­cym przez okno.

Męż­czy­zna przyj­rzał mi się, po czym spoj­rzał za sie­bie.

– Wi­dzę, że drażni cię peł­nia. Zu­peł­nie za­po­mnia­łem uprze­dzić cię o wpły­wie księ­życa na nasz ga­tu­nek. Chodźmy do sy­pialni, mamy tam inny ro­dzaj okien, po­win­naś się po­czuć le­piej.

Wi­zja mięk­kiego łóżka była ni­czym na­groda. Wsta­łam po­spiesz­nie i syk­nę­łam z bólu, wspie­ra­jąc się na bla­cie stołu.

– Co się stało? – za­py­tał za­nie­po­ko­jony Ka­rol.

– Mu­sia­łam źle sie­dzieć, bo noga mi zdrę­twiała i te­raz mrowi. Za­raz mi przej­dzie, nie do­ty­kaj mnie te­raz, pro­szę.

Przy­glą­dał mi się, czu­łam to, ale nie chcia­łam spoj­rzeć mu w oczy. Czu­łam się dziw­nie. Jak­bym była kimś in­nym, jak­bym zmie­niła ciało, a prze­cież wciąż by­łam tą samą Łu­cją Ru­bik. Nie do końca do­cie­rało do mnie, jak bar­dzo zmie­niło się moje ży­cie. To­wa­rzy­szyło mi uczu­cie uto­nię­cia w ja­kiejś książce, ale ze świa­do­mo­ścią z tyłu głowy, że to tylko fik­cja, którą prze­ży­wam, lecz w niej nie je­stem. Ale to prze­cież je­stem ja, ja i moje dziwne ży­cie.

– To co z tą peł­nią? – za­py­ta­łam, wma­so­wu­jąc bal­sam w przed­ra­miona, gdy już umo­ści­łam się w łóżku po dłu­giej ką­pieli. Ka­rol miał ra­cję, brak księ­ży­co­wej po­światy wpły­nął ko­jąco na moje zmy­sły.

– Mamy z nią… – za­sta­no­wił się chwilę – dziwną re­la­cję. Nie­któ­rzy twier­dzą, że re­agu­jemy na peł­nię, bo tylko tego dnia mo­żemy się kon­tak­to­wać z na­szą opie­kunką i bo­gi­nią, Luną.

– Bo­gi­nią? – Ode­rwa­łam wzrok od cien­kiej war­stwy bal­samu na rę­kach, żeby spraw­dzić, czy nie żar­tuje, ale wy­da­wał się śmier­tel­nie po­ważny.

– Spo­koj­nie, to tylko ko­lejna le­genda do­ty­cząca Rasy, szcze­gól­nie sil­nie za­ko­rze­niona wśród ame­ry­kań­skich wa­tah. Tam na­wet part­nerki Alf na­zywa się Lu­nami na cześć bo­gini księ­życa, która po­noć szcze­gól­nie upodo­bała so­bie na­szą Rasę i od za­wsze się nami opie­ko­wała.

Pa­trzy­łam na niego z nie­do­wie­rza­niem. Może po pro­stu po­win­nam za­ak­cep­to­wać ma­gię i wie­rzyć w ta­kie rze­czy? Może po­winno prze­stać mnie to dzi­wić? Skoro ist­nieją wil­ko­łaki i zmien­no­kształtni, to może też ist­nieć bo­gini księ­życa, czyż nie? Nie. Na­dal to do mnie nie prze­ma­wia. Ży­cie jest lo­giczne, jest i za­wsze było, pró­bo­wa­łam się prze­ko­nać. Ist­nie­nie wil­ko­ła­ków i zmien­nych wy­pie­ra­łam tak długo ze świa­do­mo­ści, mimo ewi­dent­nych do­wo­dów, bo nie mo­głam się w tym wszyst­kim do­szu­kać lo­giki. Te­raz wiem, że są to po pro­stu zmiany ge­ne­tyczne, nie żadna ma­gia. I taki świat mogę za­ak­cep­to­wać, ale ja­kaś bo­gini księ­życa to już chyba dla mnie za dużo.

– A inni? – za­py­ta­łam, wy­ry­wa­jąc się z za­my­śle­nia.

– Co?

– Po­wie­dzia­łeś, że nie­któ­rzy twier­dzą, że to kwe­stia bo­gini. Co są­dzą inni?

– Och – żach­nął się. – Ta wer­sja jest dużo mniej ma­giczna. Twier­dze­nie opiera się na na­szych wy­czu­lo­nych zmy­słach. Po pro­stu je­ste­śmy bar­dziej po­datni, bo wszystko do­ciera do nas sil­niej niż przed prze­mianą.

– Ro­zu­miem – skwi­to­wa­łam za­do­wo­lona z lo­gicz­nej od­po­wie­dzi i za­czę­łam po­now­nie wcie­rać bal­sam w wy­su­szone łok­cie.

– A co do zmy­słów, jak so­bie ra­dzisz z na­tło­kiem bodź­ców? Piotr za­czął szko­le­nie od strony praw­nej, bo chcemy móc jak naj­szyb­ciej wró­cić, ale je­żeli nie da­jesz so­bie rady z wy­czu­lo­nymi zmy­słami, to mo­żemy przejść do lek­cji z kon­troli.

– Wy­czu­lo­nymi zmy­słami? O czym ty mó­wisz? Prze­cież nic się nie zmie­niło.

– Jak to nic się nie zmie­niło? – do­py­ty­wał wi­docz­nie za­nie­po­ko­jony. Przy­su­nął się do mnie na łóżku. – Nie sły­szysz wię­cej niż czło­wiek? – upew­nił się, a ja za­prze­czy­łam. – Je­steś pewna? Nie sły­szysz wy­raź­nie bi­cia mo­jego serca?

Wsłu­cha­łam się, ale nie sły­sza­łam nic poza jego ner­wo­wym od­de­chem.

– Przy­kro mi, ale nie.

Ka­rol przy­glą­dał mi się lekko prze­ra­żony. Jego oczy jakby za­snuły się mgłą, kiedy mil­czał, wpa­trzony w je­den punkt. Ze­stre­so­wał mnie.

– To źle?

– Oczy­wi­ście, że źle. Je­steś prze­cież zmien­no­kształtną – od­parł oschle. Unio­słam brwi zdzi­wiona jego ostrą re­ak­cją. Mu­siał to za­uwa­żyć, bo otarł twarz dło­nią, wziął głę­boki od­dech i kon­ty­nu­ował: – Prze­pra­szam za szorstki ton. Czy cho­ciaż przez chwilę mia­łaś wy­ostrzone zmy­sły?

– Nie wiem, Ka­rolu.

– Za­sta­nów się, pro­szę. Czy pod po­sta­cią wilka mia­łaś wy­ostrzone zmy­sły?

Za­my­śli­łam się, pró­bu­jąc so­bie przy­po­mnieć wczo­raj­szy sza­lony po­ra­nek. Sły­sza­łam ich wy­raź­nie zza szyby, czy jako czło­wiek sły­sza­ła­bym ich go­rzej albo wcale?

– Chyba tak, ale nie je­stem pewna. – Ka­rol wy­da­wał się za­wie­dziony, przez co po­czu­łam silną po­trzebę wy­tłu­ma­cze­nia się. – Ciężko mi było wtedy lo­gicz­nie my­śleć, by­łam prze­ra­żona i ni­czego nie pa­mię­ta­łam. Prze­pra­szam.

– Nie masz za co prze­pra­szać – wy­szep­tał, si­ląc się na uśmiech, i po­gła­dził mój po­li­czek uspo­ka­ja­jąco.

– To, że moje zmy­sły nie są wy­ostrzone, zna­cząco wy­dłuży mój tre­ning, prawda? – za­py­ta­łam po chwili.

– Moż­liwe, ale tym zaj­miemy się ju­tro. Małe kroczki, naj­droż­sza. Małe kroczki – po­wie­dział to­nem, w któ­rym nie po­tra­fił ukryć zmar­twie­nia, po czym przy­cią­gnął mnie do sie­bie i za­mknął w szczel­nym uści­sku.

Za­snę­łam wtu­lona w jego cie­pły tors, jed­nak gdy tylko opu­ści­łam po­wieki, za­częły prze­śla­do­wać mnie kosz­mary.