Romy i droga do Paryża - ebook

1

Pa­ryż
10 kwiet­nia 1958

Le­cący z Mo­na­chium sa­mo­lot li­nii Air Fran­ce prze­bił się przez war­stwę chmur nad Île-de-Fran­ce i za ma­łym okrągłym oknem uka­zał się wi­dok łąk oraz pól upraw­nych. Z tej wy­so­ko­ści wsie z po­ło­żo­ny­mi za­dzi­wia­jąco bli­sko sie­bie za­gro­da­mi wy­gląda­ły jak kra­jo­bra­zo­wa gra plan­szo­wa z pion­ka­mi w kszta­łcie ma­le­ńkich dom­ków. Ostry skręt i wtem w dole po­ja­wi­ła się me­tro­po­lia z im­po­nu­jący­mi, ja­sny­mi bu­dow­la­mi o da­chach po­kry­tych łup­kiem, gdzie­nie­gdzie oto­czo­nych zie­le­nią, prze­ci­ęta wstęgą po­ły­sku­jącej ciem­nej rze­ki. Na­wet z tej od­le­gło­ści, mimo za­mgle­nia, dało się wy­czuć szcze­gól­ną at­mos­fe­rę, o któ­rej śpie­wa­no w ame­ry­ka­ńskiej pio­sen­ce sprzed dzie­si­ęcio­le­ci – April in Pa­ris. Od­no­si­ło się wra­że­nie, jak­by wio­sna tyl­ko cze­ka­ła, żeby móc za­pre­zen­to­wać pod­ró­żnym swo­je uro­ki.

Po­dob­nie jak wi­ęk­szo­ść pa­sa­że­rów Ro­se­ma­rie Al­bach ma­rzy­ła o wy­pi­ciu kawy w cie­niu kwit­nących drzew, chło­nąc ich je­dy­ny w swo­im ro­dza­ju wio­sen­ny słod­ki za­pach i czu­jąc na skó­rze lek­ki po­wiew orze­źwia­jącej bry­zy.

Nu­cąc ci­chut­ko sta­ry szla­gier, ode­rwa­ła wzrok od okna, by spoj­rzeć w lu­ster­ko umiesz­czo­ne we­wnątrz ma­łej pu­der­nicz­ki. Le­cia­ła do pra­cy, co ozna­cza­ło, że za­rów­no uro­da fran­cu­skiej sto­li­cy, jak i uro­ki wio­sny zej­dą na dru­gi plan i nie będą ni­czym wi­ęcej, jak tyl­ko tłem dla dzie­wi­ęt­na­sto­let­niej ko­bie­ty. A w za­sa­dzie jesz­cze dziew­czy­ny, któ­ra znaj­dzie się od razu w cen­trum uwa­gi – a to wy­ma­ga­ło od niej per­fek­cyj­ne­go wy­glądu przez cały czas.

Fak­tycz­nie jej gęste, ciem­ne wło­sy za spra­wą du­żej ilo­ści la­kie­ru były uło­żo­ne rów­nie nie­na­gan­nie, jak tuż po wy­jściu z sa­lo­nu fry­zjer­skie­go, do któ­re­go uda­ła się przed od­lo­tem. Tusz do rzęs się nie roz­ma­zał. Po­pra­wy wy­ma­ga­ły jed­nak usta, któ­re po­ci­ągnęła po­mad­ką za­raz po za­ko­ńcze­niu po­si­łku ser­wo­wa­ne­go na po­kła­dzie sa­mo­lo­tu. Na ko­niec szyb­ko upu­dro­wa­ła nos, po czym scho­wa­ła wszyst­kie ko­sme­ty­ki do to­reb­ki. Ci­chut­ko podśpie­wu­jąc, po­now­nie spoj­rza­ła przez okno, za któ­rym w miej­sce pa­no­ra­my wiel­kie­go mia­sta, wi­dzia­nej z lotu pta­ka, uka­zał się idyl­licz­ny kra­jo­braz wo­kół lot­ni­ska Orly. Roz­le­gły, nie­za­bu­do­wa­ny te­ren na­gle ko­ńczył się be­to­no­wym pa­sem, któ­ry te­raz wy­da­wał się na wy­ci­ągni­ęcie ręki. Romy prze­szło przez myśl, że gdy­by tyle nie la­ta­ła, to za­pew­ne w tym mo­men­cie po­czu­ła­by ogrom­ny strach, że sa­mo­lot roz­bi­je się o twar­dą na­wierzch­nię.

Ma­szy­na wy­lądo­wa­ła z sil­nym ude­rze­niem. Gwa­łtow­ne szarp­ni­ęcie rzu­ci­ło dziew­czy­nę do przo­du po­mi­mo cia­sno za­pi­ęte­go pasa bez­pie­cze­ństwa, zaś ostre ha­mo­wa­nie wbi­ło na po­wrót w mi­ęk­kie ta­pi­ce­ro­wa­ne opar­cie fo­te­la. Romy po­czu­ła pod­cho­dzący do gar­dła żo­łądek, w któ­rym mu­so­wa­ły bąbel­ki dwu­tlen­ku węgla. W tym mo­men­cie po­ża­ło­wa­ła, że nie zre­zy­gno­wa­ła z dru­gie­go kie­lisz­ka szam­pa­na, po­da­wa­ne­go pa­sa­że­rom pierw­szej kla­sy. Ale wy­pi­ty al­ko­hol przy­naj­mniej spra­wił, że nie­co się od­pręży­ła, co rów­nież było jej bar­dzo po­trzeb­ne, gdyż za­raz po wy­lądo­wa­niu na Orly mia­ła w świe­tle ka­mer i fle­szy po­znać swo­je­go no­we­go part­ne­ra fil­mo­we­go. Po­nad­to na pły­cie lot­ni­ska mie­li się po­ja­wić naj­wa­żniej­si przed­sta­wi­cie­le fran­cu­skiej pra­sy, co ozna­cza­ło ko­niecz­no­ść nie­ustan­ne­go uśmie­cha­nia się. Mu­sia­ła ta­kże spra­wiać wra­że­nie, że lądo­wa­nie na fran­cu­skiej zie­mi znio­sła o wie­le le­piej niż w rze­czy­wi­sto­ści. Z re­gu­ły przy ta­kich oka­zjach szam­pan dzia­łał rów­nie do­brze, jak wy­pi­ty od cza­su do cza­su w gar­de­ro­bie czy za ku­li­sa­mi pla­nu fil­mo­we­go kie­li­szek cze­goś moc­niej­sze­go. Jed­nak tru­nek w zbyt du­żych ilo­ściach miał dzia­ła­nie zgo­ła od­wrot­ne. Do­praw­dy, na­le­ża­ło zre­zy­gno­wać z dru­giej daw­ki al­ko­ho­lu!

Gdy to so­bie uświa­do­mi­ła, mo­men­tal­nie ode­chcia­ło jej się śpie­wać. Za­ci­snęła war­gi i me­lo­dia na­tych­miast się urwa­ła.

– Pi­lot mó­głby jed­nak lądo­wać z tro­chę wi­ęk­szym wy­czu­ciem – za­uwa­ży­ła sie­dząca obok mat­ka.

– Bie­nve­nue à Pa­ris. – Z po­kła­do­we­go gło­śni­ka po­pły­nął głos ste­war­de­sy. – Wi­ta­my w Pa­ry­żu. Nie­ste­ty jest bar­dzo zim­no. Wie­ża po­da­ła, że tem­pe­ra­tu­ra wy­no­si po­ni­żej sze­ściu stop­ni. Pro­si­my nie za­po­mnieć płasz­czy.

„A za­tem bez sub­tel­nych wio­sen­nych na­stro­jów”, prze­mknęło Romy przez myśl. Jak do­brze, że to tyl­ko krót­ka wi­zy­ta i już ju­tro lecą na Ibi­zę, gdzie od­pocz­ną. Tam z pew­no­ścią świe­ci sło­ńce i jest o wie­le cie­plej. Co praw­da będzie mu­sia­ła prze­czy­tać nowy sce­na­riusz i tro­chę się przy­go­to­wać do roli, ale poza tym nie za­mie­rza­ła my­śleć o pra­cy ani tym bar­dziej pra­co­wać. Per­spek­ty­wa urlo­pu roz­grze­wa­ła bar­dziej niż srebr­no­sza­re ka­ra­ku­ło­we fu­tro, któ­re to­wa­rzysz­ka pod­ró­ży wy­ci­ągnęła dla niej z gar­de­ro­by.

– Uśmiech­nij się, moje dziec­ko – na­po­mnia­ła ją mat­ka. Sama wła­śnie na­kła­da­ła na ża­kiet eto­lę z no­rek. – Pa­mi­ętaj, żeby za­wsze się uśmie­chać.

Na tę uwa­gę gry­mas znie­chęce­nia na twa­rzy Romy nie­mal au­to­ma­tycz­nie zmie­nił się w pro­fe­sjo­nal­ny, pro­mien­ny uśmiech.

– Nie­na­wi­dzę ta­kich cyr­ków – mruk­nęła.

Do­kład­nie rzecz bio­rąc, nie­na­wi­dzi­ła ofi­cjal­nych po­wi­tań na lot­ni­skach or­ga­ni­zo­wa­nych dla pra­sy, pod­czas któ­rych mu­sia­ła uda­wać, że pod­róż prze­bie­gła zna­ko­mi­cie, a co gor­sza, wy­glądać tak, jak­by przy­le­cia­ła na chmu­rze w to­wa­rzy­stwie anio­ła, będące­go nie­bia­ńską wer­sją ziem­skiej cha­rak­te­ry­za­tor­ki.

– Ma się ro­zu­mieć, że się cie­szysz na to spo­tka­nie. Prze­cież tyl­ko z tego po­wo­du przy­le­cia­ły­śmy do Pa­ry­ża. W prze­ciw­nym ra­zie spo­koj­nie mo­gły­śmy zo­stać w domu.

– Tak, ma­mu­śku – po­wie­dzia­ła z głębo­kim wes­tchnie­niem, w któ­rym nie było ra­do­ści.

*

Sce­na, któ­rą Romy uj­rza­ła, wy­cho­dząc z sa­mo­lo­tu, w żad­nej mie­rze nie po­pra­wi­ła jej na­stro­ju. Po­go­da wca­le nie była wio­sen­na. Zgod­nie z in­for­ma­cją ste­war­de­sy na ze­wnątrz było sza­ro i zim­no. Za­miast jak naj­szyb­ciej zna­le­źć się w cie­płej li­mu­zy­nie, cze­ka­jącej w pew­nym od­da­le­niu na pły­cie, na któ­rej za­trzy­ma­ła się ma­szy­na, Romy mu­sia­ła po­ru­szać się po­wo­li, zu­pe­łnie jak­by nie czu­ła lo­do­wa­tej tem­pe­ra­tu­ry, gdyż wła­śnie tego od niej ocze­ki­wa­no. Wol­niut­ko. Z pro­mien­nym uśmie­chem. Z wdzi­ękiem. Rów­no­cze­śnie spra­wia­jąc wra­że­nie nie­do­stęp­nej. Jak mo­del­ka na wy­bie­gu. Względ­nie jak ce­sa­rzo­wa zmie­rza­jąca w kie­run­ku tro­nu. A tę sztu­kę opa­no­wa­ła do per­fek­cji.

Gdy tyl­ko po­ja­wi­ła się w drzwiach sa­mo­lo­tu, cze­ka­jąca na nią u pod­nó­ża scho­dów spo­ra gru­pa fo­to­gra­fów mo­men­tal­nie się oży­wi­ła. Na jej wi­dok wszy­scy jak na ko­men­dę unie­śli apa­ra­ty i na wy­ści­gi za­częli pstry­kać zdjęcia. Po dru­giej stro­nie sa­mo­jezd­nych scho­dów, nie­spe­łna metr od re­por­te­rów, sta­ło czte­rech mężczyzn. Dwaj z bu­kie­ta­mi kwia­tów, z któ­rych je­den za­pew­ne był prze­zna­czo­ny dla niej, a dru­gi dla mat­ki. Spo­re wi­ązan­ki mia­ły sta­no­wić ele­ment de­ko­ra­cyj­ny i za­ra­zem uwia­ry­god­nić ser­decz­ne po­wi­ta­nie gwiaz­dy.

Romy po­zna­ła już wcze­śniej pro­du­cen­ta, Mi­che­la Sa­frę, oraz re­ży­se­ra, Pier­re’a Ga­spar­da-Hu­ita. Na­to­miast po­zo­sta­łej dwój­ki mężczyzn ni­g­dy wcze­śniej nie wi­dzia­ła. Bez wąt­pie­nia je­den z nich miał jej part­ne­ro­wać w no­wym fil­mie i to wła­śnie z jego po­wo­du za­ara­nżo­wa­no ten cały pra­so­wy ra­ban. Dru­gi nie­zna­jo­my, o ciem­nych wło­sach i przy­ja­znej mi­nie, miał oko­ło dwu­dzie­stu pi­ęciu lat. Przy­stoj­ny i pew­ny sie­bie, w nie­na­gan­nie skro­jo­nym ubra­niu, wy­glądał jak biz­nes­men, w od­ró­żnie­niu od sto­jące­go obok dzi­wacz­nie wy­stro­jo­ne­go typa.

– Mój Boże, a cóż to za pa­jac! – wy­pa­li­ła Romy na wi­dok oso­bli­wej po­sta­ci.

Mężczy­zna, któ­re­go do­ty­czył ko­men­tarz, był wy­so­ki jak na Fran­cu­za i nie­wąt­pli­wie nie­wie­le star­szy od niej. Twarz miał pi­ęk­ną ni­czym Eros. Gdy się na nią pa­trzy­ło, nie mo­żna było oprzeć się wra­że­niu, że an­tycz­ny bóg na­gle ożył. Na­wet w ten po­nu­ry sza­ry dzień jego błysz­czące oczy o głębo­kiej, in­ten­syw­nej bar­wie przy­wo­dzi­ły na myśl fio­łki. Wło­sy miał czar­ne i lśni­ące ni­czym chi­ńska laka. Wy­pro­sto­wa­na po­sta­wa w pe­łnej kra­sie uka­zy­wa­ła wy­spor­to­wa­ne cia­ło. Czar­ny gar­ni­tur le­żał na nim nie­na­gan­nie, po­dob­nie jak roz­pi­ęty płaszcz, bia­ła ko­szu­la i ciem­ny kra­wat. Jed­nak taki ubiór dla mężczy­zny w jego wie­ku był nie­na­tu­ral­ny i zde­cy­do­wa­nie zbyt ele­ganc­ki, a już zwłasz­cza na taką oka­zję. Nie­zna­jo­my trzy­mał w ręce bu­kiet czer­wo­nych róż o dłu­gich ło­dy­gach. Wszyst­ko w nim było zbyt pi­ęk­ne i per­fek­cyj­ne, żeby mo­gło być praw­dzi­we. Sta­no­wił uoso­bie­nie ab­so­lut­nej do­sko­na­ło­ści, względ­nie ar­cy­mi­strzow­sko wy­ko­na­nej atra­py prze­cud­ne­go ory­gi­na­łu, któ­ry Romy uzna­ła­by za­pew­ne za mało in­te­re­su­jący, po­dob­nie jak cze­ka­jące­go na nią osob­ni­ka.

Jej kon­ster­na­cja na wi­dok ko­mi­te­tu po­wi­tal­ne­go była na­zbyt wi­docz­na, gdyż mat­ka po­now­nie szep­nęła jej do ucha:

– Uśmiech­nij się! Nie za­po­mnij o uśmie­chu, co­kol­wiek się wy­da­rzy.

– To wszyst­ko jest ta­kie że­nu­jące – syk­nęła Romy w od­po­wie­dzi przez za­ci­śni­ęte zęby.

Jak przy­sta­ło na dżen­tel­me­na sta­rej szko­ły, Mi­chel Sa­fra przy­wi­tał się naj­pierw z mat­ką.

– Bon­jo­ur, ma­da­me, bie­nve­nue à Pa­ris! – po­wie­dział, wręcza­jąc Mag­dzie bu­kiet kwia­tów.

Po krót­kiej prze­rwie, w cza­sie któ­rej wszy­scy za­sty­gli w przy­bra­nych po­zach, da­jąc oka­zję fo­to­re­por­te­rom do zro­bie­nia zdjęć, Sa­fra zwró­cił się do Romy, od­da­jąc mat­kę pod opie­kę re­ży­se­ra:

– Wi­ta­my w Pa­ry­żu, ma­de­mo­isel­le. Chcia­łbym pani przed­sta­wić ak­to­ra, z któ­rym będzie pani grać w na­szym fil­mie. Oto Ala­in De­lon.

– Bon­jo­ur – wy­mam­ro­tał mężczy­zna, wci­ska­jąc sze­ro­kim, nie­co te­atral­nym ge­stem w ra­mio­na Romy bu­kiet róż.

W tym mo­men­cie mi­gaw­ki apa­ra­tów za­częły trza­skać z szyb­ko­ścią ka­ra­bi­nów ma­szy­no­wych.

Romy przy­ci­snęła do sie­bie kwia­ty, za­do­wo­lo­na, że ma na so­bie fu­tro chro­ni­ące ją przed ukłu­cia­mi licz­nych kol­ców.

– Ma­de­mo­isel­le! – za­wo­łał je­den z re­por­te­rów, chcąc zwró­cić na sie­bie uwa­gę i przy­ci­ągnąć jej wzrok w stro­nę obiek­ty­wu.

– So­uriez, s’il vous pla­ît! – roz­le­gło się z in­nej stro­ny.

Romy po­now­nie uśmiech­nęła się jak na ko­men­dę. „Ni­czym pies po­słusz­nie re­agu­jący na «siad» i «wa­ruj»”, prze­mknęło jej przez myśl.

– Ma­de­mo­isel­le Schne­ider, mon­sieur De­lon, mer­ci de vous rap­pro­cher... – za­wo­łał inny fo­to­graf.

Tym ra­zem nie zro­zu­mia­ła ani sło­wa, gdyż jej szkol­ny fran­cu­ski był nie­wy­star­cza­jący do wy­ła­pa­nia cho­ćby sen­su wy­po­wie­dzia­ne­go zda­nia.

Wtem Ala­in De­lon po­chy­lił się w jej stro­nę. Od razu do­strze­gła, że był od niej wy­ższy o wi­ęcej niż sze­ro­ko­ść dło­ni. Nic dziw­ne­go, wszak mia­ła za­le­d­wie metr sze­śćdzie­si­ąt dwa wzro­stu, co sta­ra­ła się nad­ro­bić czó­łen­ka­mi na wy­so­kich ob­ca­sach. Na­gle ogar­nęło ją nie­przy­jem­ne uczu­cie wy­wo­ła­ne na­głą bli­sko­ścią tego ob­ce­go, mło­de­go mężczy­zny. Po­czu­ła w noz­drzach za­pach jego wody po go­le­niu, któ­rej uży­wał w nad­mia­rze.

Wła­śnie za­mie­rza­ła od­su­nąć się od nie­go, gdy wtem usły­sza­ła męski głos mó­wi­ący po nie­miec­ku z fran­cu­skim ak­cen­tem:

– Fo­to­graf chce, że­by­ście sta­nęli bli­żej sie­bie. Pro­szę wy­świad­czyć mu tę przy­słu­gę, ma­de­mo­isel­le. Na­zy­wam się Jean-Clau­de Bria­ly i je­stem przy­ja­cie­lem Ala­ina. Będę rów­nież grał dru­go­pla­no­wą rolę w pani no­wym fil­mie.

Dla­cze­go to nie ten sym­pa­tycz­ny ak­tor będzie jej part­ne­rem w przy­go­to­wy­wa­nej pro­duk­cji? Poza tym mo­gła­by się z nim bez prze­szkód po­ro­zu­mie­wać, w prze­ci­wie­ństwie do Ala­ina De­lo­na, któ­ry przez cały czas mil­czał jak za­klęty.

– Do you spe­ak En­glish? – zwró­ci­ła się do przy­stoj­nia­ka, po­sy­ła­jąc mu na po­trze­by fo­to­gra­fów uśmiech za­ko­cha­nej od pierw­sze­go spoj­rze­nia.

– A lit­tle bit! – od­po­wie­dział, ak­cen­tu­jąc sło­wa tak, że brzmia­ło to bar­dziej jak fran­cu­ski niż an­giel­ski, w któ­rym Romy mia­ła na­dzie­ję z nim roz­ma­wiać. Jego aro­ganc­ki ton i spo­sób by­cia spra­wi­ły, że po­czu­ła do nie­go jesz­cze wi­ęk­szą an­ty­pa­tię.

Za­pew­ne po­win­na czuć się za­szczy­co­na, że w ogó­le ra­czył się do niej ode­zwać. A prze­cież był ni­kim. Wszak nikt nie znał Ala­ina De­lo­na. I wła­śnie dla­te­go zo­stał wy­bra­ny, żeby jej part­ne­ro­wać. To jej na­zwi­sko, nie jego, było ma­gne­sem, któ­ry miał przy­ci­ągnąć pu­blicz­no­ść do kin. Ale dla­cze­go – na mi­ło­ść bo­ską – pro­du­cent wpa­dł na po­my­sł, żeby za­an­ga­żo­wać tego typa? Dla­cze­go mat­ka, któ­ra bra­ła pod lupę ka­żde­go z jej do­tych­cza­so­wych part­ne­rów fil­mo­wych, zgo­dzi­ła się na ko­goś ta­kie­go? Dla­cze­go ona sama, Romy, dała się na­mó­wić do przy­jęcia roli, któ­rą Mag­da Schne­ider zna­ko­mi­cie za­gra­ła przed dwu­dzie­stu pi­ęciu laty? Ła­ńcuch nie­wła­ści­wych de­cy­zji spra­wił, że te­raz sta­ła na pły­cie lot­ni­ska Orly u boku tego za­dzie­ra­jące­go nosa go­gu­sia, któ­ry w żad­nej mie­rze nie był jej po­trzeb­ny do szczęścia. W tym przy­pad­ku mo­gła tyl­ko stra­cić, co by­ło­by okrop­ne.

Pro­du­cent po­wie­dział parę słów do pra­sy, któ­re Romy pu­ści­ła mimo uszu, sku­pio­na na swo­im nie­szczęściu, rów­no­cze­śnie mo­dląc się w du­chu, żeby wy­pa­ść jak naj­le­piej. Za­pew­ne Sa­fra oznaj­mił re­por­te­rom, że se­sja fo­to­gra­ficz­na zo­sta­ła za­ko­ńczo­na, gdyż damy mu­szą te­raz udać się do ho­te­lu, na co przed­sta­wi­cie­le fran­cu­skich me­diów wy­co­fa­li się z wy­ra­źnym nie­za­do­wo­le­niem. Romy za­uwa­ży­ła, że roz­ma­wia­jąca z Pier­re’em Ga­spar­dem-Hu­item mat­ka skie­ro­wa­ła się w stro­nę pierw­sze­go ze sto­jących na pły­cie ci­tro­ënów. Idąc, rzu­ci­ła jej przez ra­mię kar­cące spoj­rze­nie, któ­re nie uszło uwa­gi Ala­ina De­lo­na. Nie­ma na­ga­na spra­wi­ła, że wresz­cie się od niej od­su­nął. Spo­tka­nie z pra­są do­bie­gło ko­ńca, a to ozna­cza­ło, że naj­gor­sze chwi­le w Pa­ry­żu mia­ła już za sobą.

Romy wzi­ęła głębo­ki od­dech. Ze zdzi­wie­niem stwier­dzi­ła, że w wil­got­nym, prze­si­ąk­ni­ętym za­pa­chem desz­czu po­wie­trzu po­mi­mo pa­nu­jące­go zim­na wy­czu­wa­ło się opie­wa­ny przez po­etów de­li­kat­ny po­wiew pa­ry­skiej wio­sny. Wci­ągnęła do płuc kwiet­nio­wy aro­mat, co spra­wi­ło, że od razu po­czu­ła się le­piej.

Przy­naj­mniej róże o tej po­rze roku nie pach­nia­ły tak in­ten­syw­nie jak la­tem. Nie­gu­stow­ny bu­kiet za­czy­nał jej ci­ążyć. Ro­zej­rza­ła się za kimś, kto mó­głby ją uwol­nić od na­ręcza kwia­tów. Jed­nak tu, w od­ró­żnie­niu od stu­dia fil­mo­we­go, ni­g­dzie nie za­uwa­ży­ła czu­wa­jącej nad wszyst­kim re­kwi­zy­tor­ki.

Nie zna­la­złszy ni­ko­go, kto ode­bra­łby od niej nie­po­ręcz­ny pre­zent po­wi­tal­ny, wci­snęła kwia­ty wci­ąż jesz­cze tkwi­ące­mu u jej boku Ala­ino­wi De­lo­no­wi, któ­ry był zbyt za­sko­czo­ny jej ge­stem, by za­re­ago­wać.

Idąc do sa­mo­cho­du, usły­sza­ła za ple­ca­mi jego obu­rzo­ny głos:

– Cóż ona so­bie wy­obra­ża, że kim niby jest? I to ma być świa­to­wa gwiaz­da? Bri­git­te Bar­dot to praw­dzi­wa, świa­to­wej sła­wy gwiaz­da, a nie ja­kaś tam Romy Schne­ider!

Nie­for­tun­nie dla De­lo­na zro­zu­mia­ła wszyst­ko, co po­wie­dział, gdyż tak się zło­ży­ło, że sło­wa, któ­rych użył, by wy­ra­zić swo­je nie­za­do­wo­le­nie, zmu­szo­na była wkuć swe­go cza­su w in­ter­na­cie klasz­to­ru au­gu­sty­nek w zam­ku Gol­den­ste­in nie­opo­dal Sal­zbur­ga.2

Co do tego, że mon­sieur De­lon się my­lił, nie było żad­nych wąt­pli­wo­ści. Romy Schne­ider była gwiaz­dą świa­to­wej sła­wy. W Hisz­pa­nii Dziew­częce lata kró­lo­wej przez nie­mal rok nie scho­dzi­ły z ekra­nów naj­wi­ęk­szych kin. W stycz­niu ubie­głe­go roku prze­je­cha­ła wzdłuż i wszerz Sta­ny Zjed­no­czo­ne Ame­ry­ki, pro­mu­jąc film o mło­dej kró­lo­wej Wik­to­rii. Wów­czas mia­ła oka­zję się prze­ko­nać, jak bar­dzo sław­na jest za oce­anem. W No­wym Jor­ku i Los An­ge­les wy­stąpi­ła ośmio­krot­nie w te­le­wi­zji w pro­gra­mach na żywo. Udzie­li­ła pi­ęćdzie­si­ęciu wy­wia­dów ra­dio­wych. Od­by­ła nie­zli­czo­ną ilo­ść spo­tkań z dzien­ni­ka­rza­mi pra­so­wy­mi oraz uczest­ni­czy­ła w dłu­gich se­sjach fo­to­gra­ficz­nych. Było tego tyle, że od ci­ągłe­go uśmie­cha­nia się bo­la­ły ją mi­ęśnie twa­rzy. Wzi­ęła też udział w balu w ope­rze na Man­hat­ta­nie. Mia­ła na­wet zdjęcia prób­ne w hol­ly­wo­odz­kiej wy­twór­ni Me­tro-Gol­dwyn-May­er. Była ci­ągle zmęczo­na, i to nie tyl­ko z po­wo­du ró­żni­cy cza­su. Jed­nak emo­cje spra­wia­ły, że ja­koś się trzy­ma­ła, gdyż wszyst­ko to było wręcz nie­wy­obra­żal­nie cu­dow­ne.

Cho­ciaż ro­dzi­ce byli ak­to­ra­mi fil­mo­wy­mi, Romy do czter­na­ste­go roku ży­cia nie zna­ła ich świa­ta ani z per­spek­ty­wy sta­nia przed ka­me­rą, ani tym bar­dziej za nią. Po­dzi­wia­ny i za­ra­zem uwiel­bia­ny przez nią prze­wa­żnie nie­obec­ny oj­ciec, Wolf Al­bach-Ret­ty, od­sze­dł od mat­ki, a tym sa­mym po­rzu­cił pi­ęcio­let­nią cór­kę i jej o dwa lata młod­sze­go bra­ta. Od tego mo­men­tu wi­dy­wa­ła go jesz­cze rza­dziej.

Mag­da Schne­ider wpraw­dzie bar­dzo dba­ła o nie­wiel­ką ro­dzi­nę, jed­nak mu­sia­ła pra­co­wać, co spra­wi­ło, że mo­gła zaj­mo­wać się Ro­se­ma­rie i Wol­fem-Die­te­rem tyl­ko pod­czas urlo­pu. Dla­te­go naj­bli­ższy­mi oso­ba­mi dla ma­łej dziew­czyn­ki byli dziad­ko­wie ze stro­ny mat­ki, miesz­ka­jący w Au­gs­bur­gu, gdzie dzia­dek pra­co­wał jako in­sta­la­tor, zaś bab­cia pro­wa­dzi­ła dom. By po­móc cór­ce w wy­cho­wa­niu dzie­ci, Schne­ide­ro­wie prze­pro­wa­dzi­li się do na­le­żące­go do Mag­dy wiej­skie­go dwor­ku Ma­rien­grund w Schönau nie­da­le­ko Berch­tes­ga­den, co spra­wi­ło, że Romy spędzi­ła dzie­ci­ństwo z dala od świa­ta, w któ­rym żyli i pra­co­wa­li ro­dzi­ce. Będąc pod­lot­kiem, zna­ła kino wy­łącz­nie jako widz. Kie­dy prze­by­wa­ła w in­ter­na­cie, za­kon­ni­ce od cza­su do cza­su po­zwa­la­ły jej na wy­pra­wę do Sal­zbur­ga do tego świa­ta ilu­zji.

Dziew­czyn­ka była człon­ki­nią szkol­nej gru­py te­atral­nej, w któ­rej dzia­ła­ła z ogrom­nym za­an­ga­żo­wa­niem. Wy­stępy na szkol­nej sce­nie mia­ły dla Romy duże zna­cze­nie, gdyż już od naj­młod­szych lat skry­cie ma­rzy­ła, że będzie ak­tor­ką. Rów­no­cze­śnie chcia­ła się na­uczyć ręko­dzie­ła ar­ty­stycz­ne­go. Za­wsze chęt­nie ob­da­ro­wy­wa­ła człon­ków ro­dzi­ny wła­sno­ręcz­nie ma­lo­wa­ny­mi ta­le­rza­mi, któ­re wy­cho­dzi­ły jej wy­jąt­ko­wo do­brze.

Ży­cie Romy zmie­ni­ło się ra­dy­kal­nie dwa dni po jej czter­na­stych uro­dzi­nach, kie­dy to mat­ka za­bra­ła ją na za­ku­py do Mo­na­chium. Oka­zją był jej ślub z za­mo­żnym ga­stro­no­mem z Ko­lo­nii, Han­sem Her­ber­tem Blat­zhe­imem. I tak oto obcy mężczy­zna na­gle stał się człon­kiem ro­dzi­ny, po czym szyb­ko prze­jął wszyst­kie ste­ry. Romy po­de­szła do tej zmia­ny prag­ma­tycz­nie i za­ak­cep­to­wa­ła oj­czy­ma. Za­częła zwra­cać się do nie­go dad­dy, mimo że od mo­men­tu za­mążpó­jścia mat­ka po­świ­ęca­ła jej jesz­cze mniej uwa­gi niż do­tych­czas, zmu­szo­na zaj­mo­wać się ta­kże mężem. Jed­nak wkrót­ce po­tem ich kon­tak­ty sta­ły się in­ten­syw­niej­sze i za­częły spędzać ze sobą wi­ęcej cza­su, niż Romy mo­gła so­bie wy­ma­rzyć. Po­cząt­kiem ta­kie­go sta­nu rze­czy była wspól­na her­ba­ta w holu wy­twor­ne­go ho­te­lu Bay­eri­scher Hof.

Wów­czas to Romy po raz pierw­szy była z mamą w tak ele­ganc­kim miej­scu i do tego na spo­tka­niu z re­ży­se­rem Han­sem Dep­pem, z któ­rym Mag­da Schne­ider wspó­łpra­co­wa­ła przy re­ali­za­cji no­we­go przed­si­ęw­zi­ęcia. Wte­dy też dziew­czyn­ka pierw­szy raz mia­ła do czy­nie­nia z kimś z ar­ty­stycz­ne­go świa­ta ro­dzi­ców, co – ma się ro­zu­mieć – było nie­zmier­nie eks­cy­tu­jące dla oso­by w jej wie­ku.

Pod­czas gdy do­ro­śli dys­ku­to­wa­li o tym, kogo ob­sa­dzić w roli fil­mo­wej cór­ki Mag­dy w Kie­dy znów za­kwit­ną bia­łe bzy, my­śli Romy krąży­ły wo­kół eg­za­mi­nów do Szko­ły Rze­mio­sł Ar­ty­stycz­nych. Do­pie­ro gdy pa­dło jej na­zwi­sko, do­ta­rło do niej, kogo mat­ka chcia­ła­by wi­dzieć w fil­mie u swe­go boku.

Zdjęcia prób­ne zor­ga­ni­zo­wa­no w Ge­isel­ga­ste­ig, po nich na­stąpi­ły ko­lej­ne w Ber­li­nie Za­chod­nim. Tym spo­so­bem, nie prze­kra­cza­jąc ni­g­dy pro­gu szko­ły fil­mo­wej, Romy na­gle sta­ła się ak­tor­ką. Po­cząt­ki oka­za­ły się za­dzi­wia­jąco ła­twe, gdyż mia­ła zna­ko­mi­tą pa­mi­ęć i szyb­ko przy­swa­ja­ła tek­sty, po­słusz­nie wy­ko­ny­wa­ła po­le­ce­nia re­ży­se­ra, ka­me­rzy­sty i re­ali­za­to­ra świa­tła, a po­nad­to gra­ła samą sie­bie – ład­ną, mło­dą, pe­łną na­tu­ral­ne­go uro­ku dziew­czyn­kę, ema­nu­jącą cie­płem i ser­decz­no­ścią.

Nikt się nie spo­dzie­wał, że osi­ągnie suk­ces. A już naj­mniej ona sama. Nikt też z za­an­ga­żo­wa­nych w re­ali­za­cję ko­lej­ne­go fil­mu, w któ­rym Romy po raz pierw­szy za­gra­ła głów­ną po­stać, nie spo­dzie­wał się aż tak ogrom­ne­go za­chwy­tu, jaki wzbu­dzi­ła w roli mło­dziut­kiej an­giel­skiej kró­lo­wej Wik­to­rii. Nie­spe­łna rok pó­źniej na ekra­ny wsze­dł wiel­ki prze­bój ka­so­wy Sis­si. Wte­dy Romy Schne­ider była już wiel­ką gwiaz­dą w Niem­czech i Au­strii. Nie­co pó­źniej zdo­by­ła po­pu­lar­no­ść ta­kże w in­nych kra­jach.

Ja­dąc wraz z mat­ką z lot­ni­ska Orly do ho­te­lu Geo­r­ge V, znaj­du­jące­go się w ósmym ar­ron­dis­se­ment Pa­ry­ża, była jed­ną z naj­po­pu­lar­niej­szych na świe­cie mło­dych ak­to­rek fil­mo­wych. I to wła­śnie sła­wa sta­no­wi­ła po­wód za­an­ga­żo­wa­nia jej przez Mi­che­la Sa­frę, choć naj­wy­ra­źniej jej fran­cu­ski ko­le­ga miał na tę kwe­stię zgo­ła od­mien­ny po­gląd.

– Skąd oni wy­trza­snęli tego ca­łe­go Ala­ina De­lo­na? – Romy wes­tchnęła na myśl o cha­mie, któ­ry za­pew­ne je­chał do mia­sta in­nym sa­mo­cho­dem. Albo me­trem. Nie mia­ła po­jęcia, czym wra­cał z Orly.

– Zna­la­zł go twój re­ży­ser – wy­ja­śni­ła spo­koj­nie mat­ka. – Zresz­tą po obej­rze­niu zdjęć prób­nych ca­łko­wi­cie się zgo­dzi­łam z wy­bo­rem Pier­re’a Ga­spar­da-Hu­ita. Ala­in De­lon jest zu­pe­łnie nie­zna­ny. Tym sa­mym spe­łnia wa­ru­nek, któ­ry po­sta­wi­łam, go­dząc się na twój udział w tym fil­mie i wspó­łpra­cę z tobą. Robi też do­bre wra­że­nie. A co naj­istot­niej­sze, zna­ko­mi­cie pre­zen­tu­je się w mun­du­rze jako pod­po­rucz­nik Lo­bhe­imer. Poza tym wy­da­je się, że jest dość uta­len­to­wa­ny.

– Uta­len­to­wa­ny? – W gło­sie Romy wy­brzmiał sar­kazm. – A co to niby za ta­lent?

– Ak­tor­ski, ma się ro­zu­mieć. – Mag­da po­gła­dzi­ła z czu­ło­ścią rękę cór­ki. – Nie de­ner­wuj się tak, po­cze­kaj.

Cier­pli­wo­ść nie była moc­ną stro­ną Romy. Jed­no­cze­śnie dziew­czy­na zda­wa­ła so­bie spra­wę, że nie wpły­nie na zmia­nę de­cy­zji o ak­to­rach za­an­ga­żo­wa­nych przez re­ży­se­ra. Mimo to za­uwa­ży­ła z wy­rzu­tem:

– I co z tego, że jest się gwiaz­dą, sko­ro nie ma się żad­ne­go wpły­wu na ob­sa­dę!

– Skądże zno­wu! Prze­cież mamy to za­gwa­ran­to­wa­ne od­po­wied­nim za­pi­sem w umo­wie – za­prze­czy­ła Mag­da.

Romy pu­ści­ła jej stwier­dze­nie mimo uszu.

– Chcia­ła­bym móc po­sta­wić na swo­im i po­now­nie za­grać ra­zem z Hor­stem Bu­ch­hol­zem – la­men­to­wa­ła. – Wiesz, jak lu­bię z nim pra­co­wać.

Nie zdąży­ła jed­nak sko­ńczyć zda­nia, a już wie­dzia­ła, że wspo­mi­na­jąc mło­de­go nie­miec­kie­go gwiaz­do­ra, po­pe­łni­ła błąd.

Horst Bu­ch­holz był dla niej ni­czym pro­myk sło­ńca w sza­rzy­źnie dnia co­dzien­ne­go. Po­dob­nie jak na po­cząt­ku jej ka­rie­ry mło­dy wie­de­ński asy­stent re­ży­se­ra, Her­mann Le­it­ner, w któ­rym się za­du­rzy­ła pod­czas kręce­nia Dziew­częcych lat kró­lo­wej. Lecz wszyst­kie jej pra­gnie­nia po­zo­sta­ły nie­ste­ty w sfe­rze nie­win­nych ma­rzeń, gdyż na ka­żdym kro­ku to­wa­rzy­szy­ła jej mat­ka. Nie­dłu­go po­tem, na balu fil­mow­ców w Mo­na­chium, po­zna­ła au­striac­kie­go nar­cia­rza al­pej­skie­go, To­nie­go Sa­ile­ra. I choć był wie­lo­krot­nym mi­strzem świa­ta oraz mi­strzem olim­pij­skim, to w wy­twor­nym to­wa­rzy­stwie sław, w któ­rym Romy czu­ła się jak ryba w wo­dzie, po­ru­szał się wy­jąt­ko­wo nie­po­rad­nie. Na szczęście, zna­jąc pro­stac­ki ty­rol­ski ak­cent, z ja­kim mó­wił, była w sta­nie go zro­zu­mieć. To spo­wo­do­wa­ło, że cały wie­czór spędzi­li ra­zem, roz­ma­wia­jąc, śmie­jąc się, dow­cip­ku­jąc i wy­bor­nie się ba­wi­ąc.

Na­stęp­ne­go dnia umó­wi­li się na obiad – na­tu­ral­nie w to­wa­rzy­stwie ma­mu­si – co spra­wi­ło, że z obie­cu­jąco za­po­wia­da­jące­go się flir­tu i tym ra­zem nic nie wy­szło.

Na­to­miast z Hor­stem Bu­ch­hol­zem spra­wa mia­ła się ina­czej. Romy wy­stąpi­ła z nim w dwóch fil­mach; spędza­li wte­dy ze sobą mnó­stwo cza­su, co spra­wi­ło, że po­mi­mo sta­łej obec­no­ści ma­mu­śki w ko­ńcu zo­sta­li przy­ja­ció­łmi.

Wy­wo­dzący się z ubo­giej dziel­ni­cy, świa­ta zu­pe­łnie jej ob­ce­go, nie­oby­ty i w od­ró­żnie­niu od niej źle wy­cho­wa­ny ber­li­ńczyk wy­wa­rł na niej ogrom­ne wra­że­nie swo­im ro­bot­ni­czym po­cho­dze­niem. Wy­glądał i pre­zen­to­wał się zna­ko­mi­cie. Był eks­cy­tu­jący pod ka­żdym względem. Dla Romy uosa­biał re­wo­lu­cjo­ni­stę, śmia­ło i pew­nie zmie­rza­jące­go pro­sto do celu, to jest zdo­by­cia mi­ędzy­na­ro­do­wej sła­wy. W Niem­czech zna­li go prak­tycz­nie wszy­scy po tym, jak za­grał głów­ną rolę w Chu­li­ga­nach. Wi­ęk­szo­ść wi­dzia­ła w nim nie­miec­kie­go Ja­me­sa De­ana. Jego poza bez­względ­no­ści i nie­świa­do­me­go okru­cie­ństwa fa­scy­no­wa­ła Romy o wie­le bar­dziej niż sta­ran­nie wy­re­tu­szo­wa­ny ob­raz za­ro­zu­mia­łe­go przy­stoj­nia­ka po­kro­ju Ala­ina De­lo­na. W ko­ńcu dzie­lące ich ró­żni­ce spo­wo­do­wa­ły mi­ędzy nimi roz­dźwi­ęk. Hot­tie, jak na­zy­wa­li go przy­ja­cie­le i ro­dzi­na, za­rzu­cił jej, że nie jest w sta­nie go zro­zu­mieć, gdyż po­cho­dzi z zu­pe­łnie in­nej war­stwy spo­łecz­nej...

– Horst Bu­ch­holz sta­now­czo nie wcho­dzi w grę. – W jej my­śli wda­rł się głos mat­ki, przy czym nie wia­do­mo było, co Mag­da chcia­ła przez to wy­ra­zić.

Tak czy siak, Romy nie mia­ła po­jęcia, co od­po­wie­dzieć, dla­te­go na­dal pa­trzy­ła w mil­cze­niu przez okno. Tym­cza­sem wy­so­kie kre­do­wo­bia­łe fron­ty miesz­cza­ńskich ka­mie­nic w czter­na­stym ar­ron­dis­se­ment ustąpi­ły miej­sca szla­chet­niej­szym bu­dow­lom siód­mej dziel­ni­cy. W dali wi­dać było zło­tą ko­pu­łę ko­ścio­ła In­wa­li­dów. Romy wie­dzia­ła, że gdy tyl­ko znaj­dą się na dru­gim brze­gu Se­kwa­ny, za­raz zo­ba­czą wie­żę Eif­fla i będą ją mi­jać. Zna­ła tra­sę z lot­ni­ska w kie­run­ku Pól Eli­zej­skich, za­chwy­ca­ła się nią za ka­żdym ra­zem od pierw­sze­go po­by­tu w Pa­ry­żu przed dwo­ma laty...

– Była też mowa o mło­dym An­gli­ku. Cho­dzi­ło o Ro­ge­ra Mo­ore’a. Ale on jest dla cie­bie za sta­ry. Prze­kro­czył już trzy­dziest­kę. A Ala­in De­lon nie tyl­ko jest atrak­cyj­ny, lecz ta­kże ide­al­nie pa­su­je wie­ko­wo, bo jest za­le­d­wie trzy lata star­szy od cie­bie. I to prze­wa­ży­ło, po­nie­waż młod­szy part­ner jest zde­cy­do­wa­nia lep­szy.

„Być może De­lon jest ulu­bie­ńcem wszyst­kich te­ścio­wych”, prze­mknęło Romy przez myśl. Co za nu­dziarz.

– Z An­gli­kiem przy­naj­mniej mo­gła­bym po­roz­ma­wiać – od­burk­nęła.

– Fakt, mó­wisz po an­giel­sku znacz­nie le­piej od nie­go. Ale prze­cież twój fran­cu­ski wca­le nie jest zno­wu taki zły.

– Tak, ma­mu­śku – przy­zna­ła po­słusz­nie Romy. Cóż in­ne­go mo­gła po­wie­dzieć?

Przy­ci­snęła nos do szy­by i ze sku­pie­niem ob­ser­wo­wa­ła bu­dzący re­spekt mur, któ­ry oka­lał szko­łę woj­sko­wą, a na­stęp­nie wie­żę Eif­fla i pont d’Iéna, łączący oba brze­gi Se­kwa­ny.

Za­częło pa­dać. Kro­ple desz­czu spły­wa­ły po szy­bie. Pa­trząc na za­ma­za­ny kra­jo­braz, Romy ma­rzy­ła o pa­ry­skiej wio­śnie. Ta­kiej jak w ubie­głym roku, pod­czas kręce­nia fil­mu z Hor­stem Bu­ch­hol­zem, kie­dy to za­ko­cha­ła się nie tyl­ko w Pa­ry­żu. Nie przy­pusz­cza­ła wów­czas, że po­wrót do uko­cha­ne­go mia­sta będzie taki przy­gnębia­jący.4

Ibi­za
kwie­cień 1958

Na sto­le z ku­te­go że­la­za le­ża­ło kil­ka li­stów oraz stos ze­szy­tów ze sce­na­riu­sza­mi, z któ­ry­mi Romy mia­ła się za­po­znać. Ko­re­spon­den­cja była do­star­cza­na z lądu na wy­spę stat­kiem pocz­to­wym, na któ­rym ją sor­to­wa­no, w zwi­ąz­ku z czym prze­sy­łki do­cie­ra­ły z kil­ku­dnio­wym opó­źnie­niem. Nie mia­ło to jed­nak naj­mniej­sze­go zna­cze­nia, gdyż wszel­kie ra­chun­ki za­ła­twia­ło na bie­żąco miesz­czące się w Ko­lo­nii biu­ro oj­czy­ma Romy. Na szczęście nie prze­sy­ła­no jej li­stów od fa­nów i wiel­bi­cie­li. Tym spo­so­bem wi­ęk­szo­ść pocz­ty nie za­kłó­ca­ła Romy urlo­pu, któ­ry spędza­ła w Playa d’en Bos­sa, w bia­łym domu oto­czo­nym ogro­dem.

Wy­ci­ągni­ęta na le­ża­ku na oko­lo­nym mu­ra­mi pa­tio spo­gląda­ła na przy­po­mi­na­jące wa­chla­rze li­ście palm dak­ty­lo­wych, przez któ­re tu i ów­dzie prze­dzie­ra­ły się pro­mie­nie sło­ńca. O tej po­rze roku na Ba­le­arach było przy­jem­nie cie­pło. Sło­ńce nie pra­ży­ło jak w le­cie. I choć jego pro­mie­nie nie były jesz­cze zbyt in­ten­syw­ne, Romy nie mo­gła so­bie po­zwo­lić na zbyt dłu­gie wy­le­gi­wa­nie się w ogro­dzie, gdyż na­wet w cie­niu nie dało się unik­nąć opa­le­ni­zny. A brązo­wy czy na­wet zło­ty od­cień skó­ry w żad­nej mie­rze nie pa­so­wał do ob­ra­zu Chri­sti­ne We­iring, cór­ki mu­zy­ka, w któ­rej po­stać mia­ła się wcie­lić już w przy­szłym mie­si­ącu w swo­im ko­lej­nym fil­mie. Ekra­ni­za­cja sztu­ki Schnit­zle­ra Mi­łost­ka przed­sta­wia­ła hi­sto­rię mło­de­go pod­po­rucz­ni­ka ro­man­su­jące­go ze star­szą od nie­go ba­ro­no­wą do chwi­li, gdy po­zna­je Chri­sti­ne i się w niej za­ko­chu­je. Roz­wście­czo­ny ba­ron, któ­re­mu przy­pra­wio­no rogi, za­bi­ja ko­chan­ka żony w po­je­dyn­ku. Dla Chri­sti­ne śmie­rć uko­cha­ne­go jest tak ogrom­ną tra­ge­dią, że ko­bie­ta po­pe­łnia sa­mo­bój­stwo. Me­lo­dra­mat roz­gry­wa się w cza­sach pa­no­wa­nia ce­sa­rza Fran­cisz­ka Jó­ze­fa, w sce­ne­rii do­sko­na­le zna­nej Romy. Z tą tyl­ko ró­żni­cą, że tym ra­zem gra nie ce­sa­rzo­wą, a miesz­cza­ńską, słod­ką wie­de­ńską pa­nien­kę. Ale w tam­tej epo­ce na­wet mieszcz­ka nie mo­gła być opa­lo­na.

Chri­sti­ne sta­no­wi­ła miesz­cza­ńską wer­sję Sisi. „Znów za­pro­po­no­wa­no mi za­gra­nie in­ne­go wa­rian­tu tej sa­mej po­sta­ci”, po­my­śla­ła za­wie­dzio­na Romy.

Zi­ry­to­wa­na odło­ży­ła na sto­lik prze­gląda­ny sce­na­riusz, do­kła­da­jąc go do sto­su, na któ­rym pi­ętrzy­ły się inne ze­szy­ty. Wszyst­kie pro­po­zy­cje, któ­re otrzy­my­wa­ła, za­wie­ra­ły wy­łącz­nie hi­sto­rie będące w za­sa­dzie ad­ap­ta­cja­mi fil­mów o Sisi, roz­gry­wa­jące się w dzie­wi­ęt­na­stym wie­ku, w od­po­wied­nim śro­do­wi­sku, naj­le­piej w Wied­niu. Na­ci­ska­ni przez dys­try­bu­to­rów fil­mów pro­du­cen­ci wo­le­li nie ry­zy­ko­wać i si­ęga­li na po­trze­by kina za­wsze po te same spraw­dzo­ne te­ma­ty, żeby mo­żli­wie jak naj­wi­ęcej za­ro­bić. Samo w so­bie nie było to złe.

Romy nie­zmier­nie ce­ni­ła so­bie wy­god­ne ży­cie na wy­so­kiej sto­pie, ale chcia­ła też, żeby da­wa­no jej nie­co wi­ęcej ak­tor­skich wy­zwań oraz mo­żli­wo­ści wy­ka­za­nia się jako ak­tor­ka. Cza­sa­mi czu­ła się jak doj­na kro­wa, któ­rą eks­plo­atu­je się do­pó­ty, do­pó­ki nie pad­nie z wy­cie­ńcze­nia. I wte­dy na­stępu­je ko­niec. De­fi­ni­tyw­ny, nie­odwo­łal­ny ko­niec. Co praw­da nie za­mie­rza­no jej już te­raz za­rzy­nać, ale je­śli da­lej będzie gra­ła wy­łącz­nie tego sa­me­go typu bo­ha­ter­ki, mo­gła za­po­mnieć o praw­dzi­wej ka­rie­rze fil­mo­wej. Może sierp­nio­wa pre­mie­ra jej ostat­nie­go fil­mu Dziew­częta w mun­dur­kach przy­nie­sie ja­kiś prze­łom. Wpraw­dzie i tym ra­zem ak­cja to­czy­ła się w Ce­sar­stwie Nie­miec­kim, ale film ca­łko­wi­cie ró­żnił się od tych, w któ­rych gry­wa­ła do­tych­czas. Je­śli tak się nie sta­nie, wów­czas al­ter­na­ty­wą na resz­tę ży­cia będzie ma­lo­wa­nie ta­le­rzy...

– Romy? – Głos mat­ki prze­rwał jej po­nu­re roz­my­śla­nia.

– Tak, ma­mu­śku?

Mat­ka, ubra­na w ko­lo­ro­wą su­kien­kę pla­żo­wą, ze­szła z ta­ra­su do ogro­du, gdzie Romy le­ża­ła pod pal­ma­mi. Mag­da usia­dła na ko­ńcu le­ża­ka, po­trząsa­jąc z dez­apro­ba­tą gło­wą, i na­tych­miast udzie­li­ła cór­ce re­pry­men­dy.

– Nie wol­no ci zbyt dłu­go prze­by­wać na sło­ńcu.

– Prze­cież leżę w cie­niu – stwier­dzi­ła Romy, na­gle ośle­pio­na pro­mie­nia­mi sło­necz­ny­mi.

Mag­da wes­tchnęła głębo­ko, lecz nie pod­jęła te­ma­tu.

– Dzwo­nił dad­dy. Prze­sy­ła ci po­zdro­wie­nia – do­da­ła po­jed­naw­czo po chwi­li.

– Dzi­ęku­ję. Wszyst­ko u nie­go w po­rząd­ku?

Romy za­mknęła oczy, gdyż ra­zi­ło ją ostre świa­tło.

– Tak, w jak naj­lep­szym. Cie­szy się na spo­tka­nie z nami. Po­ju­trze tu będzie.

– Wspa­nia­le.

– Pod­czas tego po­by­tu chcia­łby po­now­nie po­roz­ma­wiać z tobą na te­mat ofer­ty na­kręce­nia czwar­tej części Sis­si...

– Nie. – Romy po­now­nie otwo­rzy­ła oczy i spoj­rza­ła ze zło­ścią na mat­kę. – Mamo, prze­cież już po­wie­dzia­łam, że nie ma mowy. I nie za­mie­rzam zmie­nić zda­nia. Pro­szę, nie wra­caj­my wi­ęcej do tego te­ma­tu – do­da­ła ci­cho, zdzi­wio­na swo­ją sta­now­czo­ścią. Do­tych­czas pra­wie ni­g­dy nie sprze­ci­wia­ła się tak ostro ro­dzi­com. Ale tym ra­zem chcia­ła – nie, mu­sia­ła – w ko­ńcu po­sta­wić na swo­im.

– Mi­lion ma­rek, jaki pro­po­nu­ją ci za tę rolę, jest nie do po­gar­dze­nia – za­uwa­ży­ła Mag­da. – Po­my­śl, je­steś obec­nie naj­le­piej opła­ca­ną ak­tor­ką fil­mo­wą w Niem­czech. Nie­roz­sąd­nie by­ło­by od­rzu­cić tak do­brą ofer­tę.

– Ale ja mam już po­wy­żej uszu gra­nia Sisi – oznaj­mi­ła ostrzej­szym to­nem.

Mia­ła też dość ci­ągłe­go spe­łnia­nia cu­dzych ocze­ki­wań. Nie po raz pierw­szy pro­wa­dzi­ły tę dys­ku­sję. Ale im częściej mat­ka lub jej mąż wra­ca­li do te­ma­tu ko­lej­nej od­sło­ny ce­sa­rzo­wej Sisi, tym sil­niej­szy był jej opór. W mi­ędzy­cza­sie z co­raz wi­ęk­szą sta­now­czo­ścią ob­sta­wa­ła przy pod­jętej de­cy­zji. Nie zmie­ni­ła­by zda­nia, na­wet gdy­by nie była prze­ko­na­na co do swo­ich ra­cji, a chcia­ła je­dy­nie prze­ciw­sta­wić się ro­dzi­com.

– Mam za­miar da­lej roz­wi­jać się ak­tor­sko – po­wtó­rzy­ła nie wia­do­mo któ­ry już raz.

– Och, Ro­mu­śko...

Żeby mat­ka wresz­cie prze­sta­ła wzdy­chać!

– Nikt inny jak sam Wil­ly Fritsch ra­dził mi, że­bym ni­g­dy nie sta­ła się nie­wol­ni­cą se­ria­lu, bo to praw­dzi­wy kosz­mar. Dziś wiem, co miał na my­śli.

– Ale Wil­ly Fritsch to prze­cież wiel­ka gwiaz­da. Nie­mal od za­wsze wy­stępu­je w fil­mach i na sce­nie. Dla­te­go może so­bie po­zwo­lić na ta­kie de­cy­zje.

– A ja to co? Niby nie je­stem gwiaz­dą? – Romy ostro spoj­rza­ła na mat­kę.

– Zaj­rzyj tyl­ko do ga­zet, to się prze­ko­nasz – od­po­wie­dzia­ła oschle Mag­da. – Od mo­men­tu, gdy prze­cie­kło do pra­sy, że od­mó­wi­łaś za­gra­nia w czwar­tej części Sis­si, na­sta­wi­łaś wszyst­kich prze­ciw­ko so­bie. Ak­tor­ka, któ­ra nie spe­łnia ocze­ki­wań pu­blicz­no­ści, nie ma szans. Je­śli na­dal chcesz utrzy­mać swo­ją po­zy­cję, mu­sisz się pod­po­rząd­ko­wać re­gu­łom, moje dziec­ko.

Tym stwier­dze­niem Mag­da po­ru­szy­ła kwe­stię, któ­rą Romy naj­chęt­niej wy­rzu­ci­ła­by z pa­mi­ęci. Do tej pory była ulu­bie­ni­cą dzien­ni­ka­rzy. Mło­da, nie­win­na, słod­ka dziew­czy­na, do tego do­brze wy­cho­wa­na, za­wsze miła i o do­brym ser­cu. Lecz gdy się oka­za­ło, że Sis­si – losy ce­sa­rzo­wej będzie ostat­nim fil­mem opo­wia­da­jącym w ki­czo­wa­ty, słod­ko-gorz­ki spo­sób hi­sto­rię ży­cia Elżbie­ty Ba­war­skiej, ce­sa­rzo­wej Au­strii i kró­lo­wej Węgier, na­gle stra­ci­ła całą sym­pa­tię pra­sy i me­dia za­częły ją ata­ko­wać. Twier­dzo­no, że jest nie­wdzi­ęcz­na, że tak czy siak do­sta­ła się do fil­mu przez pro­tek­cję i że jest zu­pe­łnie po­zba­wio­na ta­len­tu ak­tor­skie­go. Za­rzu­ca­no jej, że z pre­me­dy­ta­cją za­wio­dła swo­ich fa­nów. Tym spo­so­bem stwo­rzo­no ob­raz ka­pry­śne­go, roz­pusz­czo­ne­go, zma­nie­ro­wa­ne­go pod­lot­ka, ule­ga­jące­go od cza­su do cza­su na­pa­dom ma­nii wiel­ko­ści.

– Dla­cze­go nikt mnie nie ro­zu­mie? – Tym ra­zem to Romy wes­tchnęła ci­cho.

– Och, Ro­mu­śko... – Mag­da wsta­ła, nie ko­ńcząc zda­nia. Przez mo­ment spra­wia­ła wra­że­nie bez­rad­nej, nie mo­gąc zna­le­źć od­po­wie­dzi. – Co to za pocz­ta? – za­in­te­re­so­wa­ła się, na­gle zmie­nia­jąc te­mat.

Za­cie­ka­wio­na schy­li­ła się, by si­ęgnąć po li­sty. Z uwa­gą od­czy­ty­wa­ła na­zwi­ska nadaw­ców na od­wro­cie ko­pert.

– Po Chri­sti­ne nie za­gram już wi­ęcej żad­nej wie­de­ńskiej pa­nien­ki – oznaj­mi­ła Romy.

– Po­tem kręcisz prze­cież Ka­tię – mruk­nęła mat­ka, da­lej za­jęta prze­gląda­niem pocz­ty cór­ki. – Grasz Ro­sjan­kę. I to nie Au­stro-Węgry, i nie Wie­deń, lecz Sankt Pe­ters­burg. Ten film z pew­no­ścią będzie wiel­kim suk­ce­sem, a sce­na­riusz... O, po­patrz! – Od­wró­ci­ła ko­per­tę. – List z Pa­ry­ża. Od Ala­ina De­lo­na.

– Wiem. – Prych­nęła.

Mag­da odło­ży­ła plik li­stów na sto­lik, zo­sta­wia­jąc tyl­ko je­den.

– Cóż on ta­kie­go chce?

– Nic. – Romy unio­sła się na le­ża­ku, marsz­cząc czo­ło. Na jej twa­rzy wy­ra­źnie było wi­dać co­raz wi­ęk­szą zło­ść, a kie­dy dziew­czy­na tyl­ko zno­wu po­my­śla­ła o krót­kiej wia­do­mo­ści od przy­szłe­go part­ne­ra fil­mo­we­go, zi­ry­to­wa­ła się jesz­cze bar­dziej. – Naj­wy­ra­źniej ktoś mu to na­pi­sał.

– Skąd wiesz?

– Bo ka­żde zda­nie zo­sta­ło na­pi­sa­ne bez­błęd­nym an­giel­skim. Nie może być za­tem jego au­tor­stwa, o czym obie do­sko­na­le wie­my.

– Och! – Wy­da­wa­ło się, że Mag­da w ko­ńcu stra­ci­ła za­in­te­re­so­wa­nie li­stem, gdyż wci­snęła go pod inne ko­per­ty. – Jak do tej pory nie po­wie­dzia­łaś mi, co ta­kie­go chce.

„Je­śli ci nie po­wiem, to z pew­no­ścią sama za­raz prze­czy­tasz”, po­my­śla­ła Romy w du­chu. Gło­śno zaś po­wie­dzia­ła:

– Nic. Prze­cież już ci mó­wi­łam. – Spu­ści­ła nogi i wsta­ła z le­ża­ka. – Mamo, ten cały Ala­in De­lon jest kom­plet­nie nie­cie­ka­wy, co po­twier­dził na pi­śmie. Cie­szy się, że mógł mnie po­znać. Poza tym miło mu, że będzie­my ra­zem pra­co­wać... Ite­pe, ite­de. Zu­pe­łny brak po­lo­tu i zero hu­mo­ru. Dno.

– Mimo wszyst­ko po­win­naś mu od­po­wie­dzieć. Po­każ mu, że masz kla­sę. Tak wy­pa­da.

Cóż za mnie­ma­nie ma o niej mat­ka? To oczy­wi­ste, że od­po­wie De­lo­no­wi. Głów­nie dla­te­go, że po­dej­rze­wa, iż jego list zo­stał na­pi­sa­ny przez ko­goś z biu­ra pra­so­we­go spó­łki od­po­wie­dzial­nej za re­ali­za­cję fil­mu. Romy mia­ła gdzieś swo­je­go part­ne­ra fil­mo­we­go. Na­to­miast w żad­nej mie­rze nie za­mie­rza­ła zra­zić do sie­bie Mi­che­la Sa­fry, na któ­rym po­win­na zro­bić wra­że­nie oso­by so­lid­nej i wia­ry­god­nej.

– Przy­si­ęgam, że moja od­po­wie­dź będzie rów­nie bez­na­dziej­na – za­pew­ni­ła. I by pod­kre­ślić wagę zło­żo­ne­go przy­rze­cze­nia, pod­nio­sła pra­wą rękę.

– Och, Ro­mu­śko, Ro­mu­śko... – Mag­da uśmiech­nęła się czu­le.