Róża na tropie. Zagadka ekspresu polarnego - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Róża na tropie. Zagadka ekspresu polarnego - ebook
Seria detektywistyczna dla dzieci, która porwie do czytania już od pierwszej strony!
Zagadki, tajemnice niespodziewane zniknięcia, podejrzani bohaterowie… to wszystko znajdziecie w tej pełnej zwrotów akcji serii autorstwa Hanny Peck, która przygotowała prawdziwą książkową ucztę dla wszystkich małych detektywów!
Mała reporterka Róża i jej mysi wspólnik Rupert jadą pociągiem w odwiedziny do mamy dziewczynki, która pracuje w Arktyce. Ale gdy tylko pociąg odjeżdża, zaczynają dziać się tajemnicze rzeczy. Ktoś kradnie paczkę orzeszków imbirowych, kolekcja trofeów gimnastycznych przepada bez śladu, a pewne starożytne zwoje znikają… Współpasażerka Róży i Ruperta, elegancka Madame Maude, wydaje się najbardziej prawdopodobną podejrzaną, dopóki zaskakujący – i smakowity – zwrot akcji nie postawi całego śledztwa na głowie!
Książki z serii „Różna na tropie” idealnie sprawdzą się do pierwszego samodzielnego czytania, a to wszystko dzięki odpowiedniej ilości tekstu na stronie, dużej czcionce oraz wspaniałym ilustracjom, które z pewnością umilą czytanie i jeszcze bardziej rozbudzą dziecięcą wyobraźnię.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8321-502-0 |
| Rozmiar pliku: | 15 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ 1
Róża była gotowa wsiąść do pociągu. Do plecaka zapakowała ubrania na tygodniową podróż, _Podręcznik dla korespondentów specjalnych_ trzymała pod pachą, a ukochany Rupert siedział wygodnie w górnej kieszeni czerwonego płaszczyka.
– Pośpiesz się, Różo! – Tata przecisnął się nie bez trudności przez tłum pasażerów i zaczął popychać córkę w kierunku metalowych stopni pociągu. – Jeżeli nie zdążymy, to nie zobaczymy się z mamą przez kolejny tydzień!
Mama Róży była naukowczynią, którą dzielił zaledwie krok od dokonania doniosłego odkrycia związanego z arktycznymi wodorostami. Wczoraj Róża otrzymała od niej list. Kiedy wpadł do skrzynki, nadal był sztywny od chłodu, jego treść brzmiała:
Ponieważ mama nie mogła opuścić swojego posterunku, Międzynarodowe Towarzystwo Polarne przysłało dla Róży i jej taty bilety kolejowe. Jedynym sposobem dotarcia do mamy była podróż pociągiem ciągniętym przez parowóz. Pociąg był stary, ale czysty i błyszczący, pomalowany jaskrawoniebieską farbą. I miał zaraz odjechać.
Róża już miała wsiąść do pociągu, gdy w czarnej czeluści między wagonami zabłysły nagle dwa złotawe ślepia. Róża zamrugała i oczyska zniknęły.
– Widziałeś to, Rupi? – szepnęła, odwracając twarz do górnej kieszeni płaszcza.
Rupert pisnął w odpowiedzi, co miało znaczyć: „Tak, i nie jestem pewien, czy mi się to podoba…”.
Zanim jednak oboje zdążyli się nad tym zastanowić, tata pociągnął ich za sobą do wagonu i wskazał im miejsce w ustronnym kącie.
– Zaczekajcie tutaj, kochani, pójdę i poszukam naszego przedziału.
Pociąg był w środku jeszcze bardziej elegancki niż na zewnątrz. Na stolikach z ciemnego drewna stały złote świeczniki, lampki miały aksamitne abażury, a srebrne dzwoneczki – napisy: „Poproszę o świeży sok pomarańczowy” i „Poproszę zatyczki do uszu”.
„Jakie frymuśne poduszki z falbankami!”, pomyślała Róża, wspinając się na obszerny fotel. Po chwili siedziała na największej i najbardziej puszystej poduszce ze wszystkich.
Tyle że to wcale nie była poduszka.
To był kot, i to rozzłoszczony. Wyprężył grzbiet, rozczapierzył ostre pazury i skoczył prosto na Różę i Ruperta.
Na szczęście kocisko przeceniło swoją skoczność i wylądowało z głuchym łupnięciem na podłodze.
– Widzisz, Rupi? – skomentowała Róża, kiedy przestała się śmiać. – Ślepia, które widzieliśmy pod wagonem, należały prawdopodobnie do tego starego futrzaka.
– Przepraszam – wysyczał głos z tyłu.
Róża obróciła się gwałtownie i zobaczyła starszą panią, chudą jak łasica, wspartą na lasce zakończonej wielgachnym diamentem.
– Ten „stary futrzak” nazywa się Pan Mrukson. Żądam przeprosin!
– Naprawdę tak się nazywa?! – pisnął Rupert, co wywołało u Róży nowy atak śmiechu, którego dziewczynka nie zdążyła stłumić.
Dama gniewnie zmrużyła oczy.
– Pan Mrukson Trzeci jest w stu dwudziestu procentach kotem rodowodowym. Najczystszej rasy! Ostatni ze swojego gatunku!
Róża przyjrzała się Panu Mruksonowi, który wepchnął sobie łapę do pyska, straszliwie przy tym zezując.
– Nic dziwnego, że został ostatni – mruknęła cicho do Ruperta.
Dama otworzyła wąskie usta pomalowane purpurową pomadką, żeby dalej na nich pohukiwać, gdy raptem do wagonu wtoczył się chwiejnie chudy młody mężczyzna, dźwigając stertę bagaży. Miał na sobie mundur w kolorach niebieskim i złotym oraz odznakę z napisem
_Dalsza część dostępna w wersji pełnej_
Róża była gotowa wsiąść do pociągu. Do plecaka zapakowała ubrania na tygodniową podróż, _Podręcznik dla korespondentów specjalnych_ trzymała pod pachą, a ukochany Rupert siedział wygodnie w górnej kieszeni czerwonego płaszczyka.
– Pośpiesz się, Różo! – Tata przecisnął się nie bez trudności przez tłum pasażerów i zaczął popychać córkę w kierunku metalowych stopni pociągu. – Jeżeli nie zdążymy, to nie zobaczymy się z mamą przez kolejny tydzień!
Mama Róży była naukowczynią, którą dzielił zaledwie krok od dokonania doniosłego odkrycia związanego z arktycznymi wodorostami. Wczoraj Róża otrzymała od niej list. Kiedy wpadł do skrzynki, nadal był sztywny od chłodu, jego treść brzmiała:
Ponieważ mama nie mogła opuścić swojego posterunku, Międzynarodowe Towarzystwo Polarne przysłało dla Róży i jej taty bilety kolejowe. Jedynym sposobem dotarcia do mamy była podróż pociągiem ciągniętym przez parowóz. Pociąg był stary, ale czysty i błyszczący, pomalowany jaskrawoniebieską farbą. I miał zaraz odjechać.
Róża już miała wsiąść do pociągu, gdy w czarnej czeluści między wagonami zabłysły nagle dwa złotawe ślepia. Róża zamrugała i oczyska zniknęły.
– Widziałeś to, Rupi? – szepnęła, odwracając twarz do górnej kieszeni płaszcza.
Rupert pisnął w odpowiedzi, co miało znaczyć: „Tak, i nie jestem pewien, czy mi się to podoba…”.
Zanim jednak oboje zdążyli się nad tym zastanowić, tata pociągnął ich za sobą do wagonu i wskazał im miejsce w ustronnym kącie.
– Zaczekajcie tutaj, kochani, pójdę i poszukam naszego przedziału.
Pociąg był w środku jeszcze bardziej elegancki niż na zewnątrz. Na stolikach z ciemnego drewna stały złote świeczniki, lampki miały aksamitne abażury, a srebrne dzwoneczki – napisy: „Poproszę o świeży sok pomarańczowy” i „Poproszę zatyczki do uszu”.
„Jakie frymuśne poduszki z falbankami!”, pomyślała Róża, wspinając się na obszerny fotel. Po chwili siedziała na największej i najbardziej puszystej poduszce ze wszystkich.
Tyle że to wcale nie była poduszka.
To był kot, i to rozzłoszczony. Wyprężył grzbiet, rozczapierzył ostre pazury i skoczył prosto na Różę i Ruperta.
Na szczęście kocisko przeceniło swoją skoczność i wylądowało z głuchym łupnięciem na podłodze.
– Widzisz, Rupi? – skomentowała Róża, kiedy przestała się śmiać. – Ślepia, które widzieliśmy pod wagonem, należały prawdopodobnie do tego starego futrzaka.
– Przepraszam – wysyczał głos z tyłu.
Róża obróciła się gwałtownie i zobaczyła starszą panią, chudą jak łasica, wspartą na lasce zakończonej wielgachnym diamentem.
– Ten „stary futrzak” nazywa się Pan Mrukson. Żądam przeprosin!
– Naprawdę tak się nazywa?! – pisnął Rupert, co wywołało u Róży nowy atak śmiechu, którego dziewczynka nie zdążyła stłumić.
Dama gniewnie zmrużyła oczy.
– Pan Mrukson Trzeci jest w stu dwudziestu procentach kotem rodowodowym. Najczystszej rasy! Ostatni ze swojego gatunku!
Róża przyjrzała się Panu Mruksonowi, który wepchnął sobie łapę do pyska, straszliwie przy tym zezując.
– Nic dziwnego, że został ostatni – mruknęła cicho do Ruperta.
Dama otworzyła wąskie usta pomalowane purpurową pomadką, żeby dalej na nich pohukiwać, gdy raptem do wagonu wtoczył się chwiejnie chudy młody mężczyzna, dźwigając stertę bagaży. Miał na sobie mundur w kolorach niebieskim i złotym oraz odznakę z napisem
_Dalsza część dostępna w wersji pełnej_
więcej..
