Rozmówca - ebook

Dwa

Detektyw Robert Hunter z wydziału zabójstw policji Los Angeles od razu zauważył rudowłosą kobietę, gdy tylko wszedł do całodobowej czytelni na pierwszym piętrze historycznego Powell Library Building, który stanowił część kampusu UCLA w Westwood. Była częściowo ukryta za stertą książek w skórzanych oprawach, na biurku przed nią stał kubek kawy. Siedziała sama, zajęta pisaniem na laptopie. Gdy przechodził koło niej, idąc w stronę drugiego końca czytelni, kobieta odwzajemniła jego spojrzenie. Niczego nie wyrażało. Żadnej ciekawości, żadnego zaproszenia, flirtu. Zwykłe, nic nieznaczące spojrzenie. Sekundę później jej wzrok powrócił do ekranu komputera.

Już trzeci raz detektyw widział ją w bibliotece, zawsze za stertą książek, zawsze z kubkiem kawy, zawsze samą.

Hunter kochał czytać, a co za tym idzie, kochał również całodobową czytelnię, zwłaszcza bardzo wcześnie rano, po bezsennych nocach.

W USA co piąta osoba cierpi na chroniczną bezsenność, zazwyczaj będącą skutkiem stresującej pracy i rodzinno-finansowych problemów. W przypadku Roberta dolegliwości pojawiły się o wiele wcześniej, zanim musiał zmagać się z presją stresującej pracy.

Wszystko zaczęło się tuż po tym, jak jego matka przegrała walkę z rakiem. Miał wtedy siedem lat. Przesiadywał sam w pokoju i tęsknił za nią. Zbyt smutny, żeby zasnąć, zbyt przestraszony, żeby zamknąć oczy, zbyt dumny, żeby płakać. Koszmary, które go nawiedzały, były zbyt straszne dla takiego małego chłopca, zatem jego mózg wypracował mechanizm obronny – robił wszystko, żeby tylko Robert nie zasnął. Sen stał się w równej mierze luksusem, co torturą. Żeby zająć czymś myśli w trakcie długich bezsennych godzin, chłopak zaczął zawzięcie czytać, pochłaniać książki, jakby dodawały mu siły. Stały się jego sanktuarium. Fortecą. Azylem, w którym upiorne koszmary nie mogły go dosięgnąć.

Wraz z upływem lat bezsenność i nocne koszmary w znacznej mierze ustąpiły, ale na kilka tygodni przed otrzymaniem doktoratu z kryminalnej analizy behawioralnej i biopsychologii na Uniwersytecie Stanforda świat Huntera ponownie legł w gruzach. Jego ojciec, który nigdy nie ożenił się ponownie, pracował wówczas jako strażnik w jednym z oddziałów Bank of America w centrum Los Angeles. Został postrzelony w trakcie napadu, który przybrał bardzo zły obrót. Robert spędził przy nim dwanaście tygodni, kiedy ten leżał w śpiączce w szpitalu. Czytał mu książki, opowiadał żarty, godzinami trzymał go za rękę, jednak ponownie okazało się, że miłość i nadzieja nie wystarczą. Po śmierci ojca bezsenność i koszmary powróciły żądne zemsty i nigdy go już nie opuściły. W trakcie dobrej nocy mógł liczyć na trzy, a może nawet cztery godziny snu. Ta noc nie była jedną z nich.

Hunter dotarł do ostatniego stolika na końcu sali i spojrzał na zegarek – minęła 00.48. Jak zwykle, pomimo późnej pory, było tu dość tłoczno, głównie dzięki stałemu napływowi studentów, który trwał przez całą noc.

Usiadł przodem do sali i otworzył przyniesioną książkę. Czytał jakieś piętnaście minut, aż w końcu uznał, że jemu również przydałby się kubek kawy. Najbliższy automat znajdował się tuż przy wyjściu, koło wind. Kiedy przemierzał czytelnię, ponownie wymienił spojrzenia z rudowłosą kobietą. Co prawda jej wzrok powędrował z powrotem do ekranu laptopa, jednak nie stało się to wystarczająco szybko. Znowu mu się przyglądała i chociaż została przyłapana, język jej ciała nie wyrażał żadnego zażenowania. Wręcz przeciwnie, z jej ruchów emanowała pewność siebie.

Nowiutki automat oferował piętnaście różnych rodzajów kawy, z czego dziewięć smakowych. Najbardziej ekstrawagancka – z bitą śmietaną, polewą karmelową i posypką czekoladową – była podawana w kubku o pojemności prawie sześciuset mililitrów. Kosztowała dziewięć dolarów i dziewięćdziesiąt pięć centów. Detektyw zachichotał pod nosem. Zarówno studenckie ceny, jak i miary poszły mocno w górę od jego szkolnych lat.

– Odpuściłabym to sobie na twoim miejscu, chyba że lubisz mdląco-słodką kawę.

Rada pochodząca od osoby stojącej kawałek za nim całkowicie go zaskoczyła. Odwrócił się i stanął twarzą w twarz z rudowłosą.

Jej uroda była zarazem oczywista i intrygująca. Jasnorude włosy sięgające ramion układały się w naturalne fale, grzywka zawijała się nieco w prawo ponad czołem, tworząc uroczy lok w stylu pin-up. Nosiła okulary w staromodnych oprawkach „kocie oczy”, które idealnie pasowały do twarzy w kształcie serca i delikatnie podkreślały jej zielone tęczówki. Tuż pod dolną wargą miała kolczyk typu labret z drobnym, czarnym kamiennym ćwiekiem. W przegrodzie nosowej również widniał kolczyk – delikatne srebrne kółeczko. Miała na sobie czarno-czerwoną sukienkę w stylu rockabilly z lat pięćdziesiątych, odsłaniającą całe ręce, które od ramion aż po nadgarstki pokrywały kolorowe tatuaże. Buty Mary Jane pasowały kolorem do sukienki.

– Chodziło mi o pozycję, na którą patrzyłeś. – Wyczuła jego zmieszanie, więc wyjaśniła, kierując jednocześnie kubek w stronę automatu. – Karmelowe frappuccino deluxe? Jest przesadnie słodkie, więc nie polecam, chyba że lubisz takie rzeczy.

Hunter nie zdawał sobie sprawy, że tak przyciągał uwagę, wybierając kawę.

– Powiedziałbym, że nie tylko ze słodyczą tutaj przesadzili – odparł, zerkając przez ramię. – Dziesięć dolców za kawę?

Jej usta rozciągnęły się w pełnym zrozumienia uśmiechu, który był jednocześnie uroczy i nieśmiały.

– Widziałam cię już tutaj – powiedziała, odchodząc od tematu słodkich i drogich kaw. – Studiujesz na UCLA?

Robert przyjrzał się stojącej przed nim kobiecie. Trudno było określić jej wiek. Emanowała dumą i autorytetem niczym gubernator stanu, ale jej delikatne rysy pasowały do studentki jednego z ostatnich roczników. Głos kobiety również trudno było zaklasyfikować. Brzmiały w nim jednocześnie dziewczęce tony, jak i pewność siebie, którą mogła zbić z tropu każdego podrywacza.

– Nie – odparł Hunter, szczerze rozbawiony tym pytaniem. Wiedział, że w ogóle już nie wygląda jak uczeń. – Studenckie dni mam dawno za sobą. Po prostu… – omiótł wzrokiem salę – lubię przychodzić tutaj w nocy. Podoba mi się spokój tego miejsca.

Ta odpowiedź wywołała kolejny uśmiech na ustach kobiety.

– Chyba wiem, co masz na myśli. – Odwróciła się i podążyła wzrokiem za spojrzeniem Roberta: przez drzwi, po drewnianej podłodze i ciemnych mahoniowych stołach wielkiej czytelni, aż do gotyckich okien. – Lubię też zapach tego miejsca.

Detektyw zmarszczył brwi.

Przechyliła lekko głowę, gdy zaczęła wyjaśniać.

– Zawsze uważałam, że gdyby wiedza miała zapach, to byłby on właśnie taki, nie sądzisz? Połączenie papieru, zarówno starego, jak i nowego, skóry, mahoniu… – Zrobiła krótką pauzę i wzruszyła ramionami. – Drogiej kawy i zastałego potu studentów.

Tym razem Robert się uśmiechnął. Podobało mu się jej poczucie humoru.

– Jestem Tracy – oznajmiła, wyciągając dłoń. – Tracy Adams.

– Robert Hunter. Miło mi cię poznać.

Miała delikatne dłonie, ale uścisk silny i pewny.

– Proszę, pani przodem – powiedział, odsuwając się i wskazując najpierw na jej pusty kubek, a potem na automat.

– O nie, byłeś pierwszy. Poza tym nie śpieszy mi się.

– W porządku, naprawdę. Jeszcze się nie zdecydowałem – skłamał. Zawsze pił tylko czarną, bez cukru.

– W takim razie dziękuję. – Podeszła do automatu i postawiła kubek w odpowiednim miejscu. Wrzuciła kilka monet i wcisnęła guzik: czarna kawa. Bez cukru.

– Więc jak ci idzie na zajęciach? – spytał.

– Oh, nie, ja też nie jestem studentką – odparła, zabierając kubek, i odwróciła się do niego.

– Wiem. Uczysz tutaj, prawda?

Tracy przyjrzała mu się ciekawie, próbując wyczytać coś z jego twarzy, ale jej się nie udało. To zaintrygowało ją jeszcze bardziej.

– Zgadza się, jestem wykładowcą. Skąd wiesz?

Hunter spróbował zbyć ją wzruszeniem ramion.

– Po prostu zgadłem.

Nie kupiła tego.

– Nie wierzę.

Szybko wróciła myślą do oprawionych w skórę woluminów leżących na jej stole. Tytuł żadnego z nich nie zdradzał jej zawodu, a nawet gdyby, to jej rozmówca musiałby mieć nadludzki wzrok, żeby je odczytać z miejsca, w którym siedział, lub kiedy przechodził po sali.

– Powiedziałeś to zbyt pewnie jak na zgadywanie. Musiałeś to już wiedzieć wcześniej. Skąd? – Teraz jej spojrzenie stało się sceptyczne.

– Zwykła obserwacja – odparł. Jednak zanim zdążył rozwinąć swoją myśl, poczuł wibracje telefonu w kieszeni. Wyjął go i spojrzał na wyświetlacz.

– Przepraszam na chwilę – powiedział, po czym podniósł komórkę do ucha. – Detektyw Hunter, wydział zabójstw.

Tracy uniosła brwi. Tego się nie spodziewała. Kilka sekund później dostrzegła całkowitą zmianę na twarzy Roberta.

– OK – rzucił detektyw do telefonu i sprawdził zegarek. Była 1.14. – Już jadę. – Rozłączył się i spojrzał na Tracy. – Miło było cię poznać. Smacznej kawy.

Kobieta się zawahała.

– Nie wziąłeś książki – krzyknęła za nim, ale Hunter był już w połowie schodów.Trzy

Sekcja Specjalna ds. Zabójstw stanowiła elitarną część wydziału zabójstw policji Los Angeles. Została powołana, aby zajmować się wyłącznie sprawami seryjnych morderców, zabójstw o wysokim priorytecie oraz śledztwami wymagającymi znacznych nakładów pracy i wiedzy eksperckiej. Z uwagi na wykształcenie Huntera z zakresu kryminalnej psychologii behawioralnej oraz fakt, iż Los Angeles zdawało się przyciągać szczególny rodzaj socjopatów, detektyw został umieszczony w jeszcze bardziej wyspecjalizowanej jednostce. Wszystkie morderstwa, gdzie sprawca wykazał wyjątkową brutalność lub sadyzm, były oznaczane jako SO – Szczególnie Okrutne. Robert Hunter i jego partner Carlos Garcia tworzyli wspólnie jednostkę SO wydziału zabójstw.

Wskazówki, które otrzymał detektyw, zaprowadziły go na Long Beach, a dokładniej do trzypiętrowego budynku obłożonego terakotą, wciśniętego pomiędzy aptekę a dom na rogu. Nawet pomimo wczesnej pory oraz wybrania możliwie najszybszej trasy, pokonanie ponad pięćdziesięciu kilometrów oddzielających kampus UCLA od nabrzeża zabrało mu prawie godzinę.

Zobaczył skupisko czarno-białych wozów policyjnych, jak tylko wyjechał z Redondo Avenue i skręcił w lewo w East Broadway. Część tej ulicy została już wygrodzona przez policję Long Beach. Honda civic w kolorze błękitny metalik, należąca do Garcii, stała zaparkowana obok białej furgonetki techników kryminalistycznych.

Hunter musiał zwolnić do niemalże żółwiego tempa, gdy zbliżał się do wydzielonego obszaru. W mieście, które praktycznie w ogóle nie śpi, nie dziwił tłumek gapiów, którzy już się zebrali przy taśmie policyjnej. Większość miała ręce uniesione nad głowy, nagrywając wszystko telefonami i tabletami, zupełnie jak na koncercie. Każdy liczył na chociaż mignięcie czegoś ciekawego. Im brutalniejszego, tym lepiej.

Kiedy wreszcie przedarł się przez zbiorowisko, pokazał odznakę dwóm funkcjonariuszom stojącym koło czarno-żółtej taśmy policyjnej, a następnie zaparkował obok wozu swojego partnera. Gdy wysiadł z poobijanego buicka lesabre, rozprostował się na całą wysokość swoich stu osiemdziesięciu centymetrów i wystawił na zimny poranny wiatr. Gęste złowróżbne chmury spowiły niebo, zasłaniając gwiazdy i pogłębiając jeszcze ciemność nocy. Robert przypiął odznakę do paska i rozejrzał się powoli. Część ulicy odcięta przez policję miała długość około stu metrów. Ciągnęła się od skrzyżowania z Newport Avenue aż do Loma Avenue.

Pierwszą myślą detektywa było to, że okolica zapewniała dużą liczbę tras ucieczki, łącznie z autostradą oddaloną o blisko dwa i pół kilometra. Nie miało jednak znaczenia, czy sprawca poruszał się samochodem, czy nie. Każdy mógł bez problemów rozpłynąć się anonimowo na dowolnej z tych dróg.

Garcia, który stał obok radiowozu i rozmawiał z policjantem z Long Beach, zauważył partnera, kiedy ten tylko przedostał się przez kordon.

– Robert – krzyknął, przechodząc przez ulicę.

Hunter odwrócił się w jego stronę.

Carlos miał brązowe, dość długie włosy, zaczesane do tyłu w koński ogon. Ubrany był w ciemne spodnie i jasnoniebieską koszulę, widoczną pod czarną marynarką. Wydawał się całkowicie rozbudzony, a ubranie wyglądało jak świeżo odebrane z pralni, ale w jego przekrwionych oczach widoczne było zmęczenie. W przeciwieństwie do swojego partnera Garcia zwykle spał bardzo dobrze. Tej nocy telefon z pracy wyciągnął go z łóżka po zaledwie dwóch godzinach snu.

– Cześć – odpowiedział Hunter i kiwnął przyjacielowi. – Wybacz taki wczesny telefon, chłopie. Co tutaj mamy?

– Nie jestem pewny – odparł drugi detektyw, kręcąc głową. – Przyjechałem tylko kilka minut przed tobą. Próbowałem złapać tego, kto tutaj dowodzi, kiedy zobaczyłem, jak przechodził za taśmę policyjną.

Robert przesunął wzrok nad ramieniem partnera i spojrzał na zbliżającą się do nich postać. Wyszła właśnie z budynku.

– Chyba nas znalazł – oznajmił.

Carlos obrócił się na pięcie.

– Wy jesteście z SO? – zapytał mężczyzna głosem ochrypłym od całych lat palenia papierosów. Naszyte szewrony na ramionach powiedziały detektywom, że mają do czynienia ze starszym sierżantem. Wyglądał na czterdzieści kilka, pięćdziesiąt lat. Gęste, przyprószone siwizną włosy miał zaczesane do tyłu, przez co widoczna była niewielka poszarpana blizna nad lewym łukiem brwiowym. Mówił z lekkim meksykańskim akcentem.

– Zgadza się – odrzekł Hunter, po czym obaj detektywi podeszli bliżej.

Wszyscy się po kolei przedstawili i wymienili uściski dłoni. Sierżant nazywał się Manuel Velasquez.

– Więc co tutaj mamy? – spytał Garcia.

Velasquez zareagował parsknięciem, w jego nerwowym chichocie pobrzmiewało jednak wahanie.

– Nie jestem pewny, czy dałbym radę ująć to w słowa – odparł, spoglądając na budynek za swoimi plecami. – Nie jestem pewny, czy ktokolwiek by potrafił. Będziecie musieli tam pójść i sami to zobaczyć.Cztery

Gęste chmury gnane podmuchami jesiennego wiatru, który w ostatnich minutach wyraźnie przybrał na sile, zbiły się w jeszcze gęstszą masę. Po chwili pierwsze krople deszczu zaczęły uderzać o suchy asfalt oraz głowy dwóch detektywów i sierżanta, zmierzających w kierunku obłożonego terakotą budynku.

– Ofiara nazywała się Karen Ward – oznajmił Velasquez, nadający tempo ich ucieczce przed deszczem. Następnie powiódł ich poprzez kilka betonowych stopni prowadzących do drzwi wejściowych. Zamiast polegać na własnej pamięci, wyciągnął notatnik i przewrócił kilka kartek. – Miała dwadzieścia cztery lata, była singielką i pracowała jako kosmetolog w salonie piękności na East Second Street. – Instynktownie wskazał ręką kierunek. – W zasadzie niedaleko stąd. Mieszkała w tym budynku od zaledwie czterech miesięcy.

– Wynajmowała? – spytał Garcia, kiedy weszli do środka.

– Zgadza się. Właścicielką i wynajmującą jest… – Przerzucił kolejną kartkę w notesie. – Nancy Rogers, zamieszkała w Torrance w South Bay.

– Rabunek? – tym razem Hunter.

Velasquez pokręcił niespokojnie głową.

– Nie. Sprawca nawet nie próbował go upozorować. Żadnych śladów włamania ani walki. Torebka ofiary leżała na kanapie w salonie, a w środku portmonetka, dwie karty kredytowe i osiemdziesiąt siedem dolarów w gotówce. Kluczyki do samochodu również były w środku. Laptop znaleźliśmy w sypialni, gdzie leżało też trochę biżuterii na kredensie. Szafy, szuflady, szafeczki… wszystko wygląda na nietknięte.

Jedynym zabezpieczeniem drzwi wejściowych, jakie budynek zdawał się zapewniać, był stary domofon. Nie widzieli żadnych kamer.

– Mieszkała sama?

– Zgadza się – przytaknął sierżant.

Budynku nie wyposażono w windę, zatem cała trójka wspięła się po długim ciągu schodów, a następnie kolejnym, żeby dostać się na najwyższą kondygnację.

– Na każde piętro wysłałem swoich ludzi, chodzili od drzwi do drzwi. Nic. – Mina sierżanta nie wyrażała zbyt wielkiego zdziwienia. – Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał.

– Nawet sąsiedzi obok? – spytał Hunter.

Velasquez pokręcił głową.

– Sąsiedzi obok to para w średnim wieku. Pan i pani Santiago. Oboje mają problemy ze słuchem. Sam z nimi rozmawiałem. Musieliśmy walić do drzwi prawie godzinę, zanim pan Santiago otworzył, a i to tylko dlatego, że wstał w środku nocy, żeby się odlać, i wtedy nas usłyszał.

Schody doprowadziły ich do długiego wąskiego korytarza, oświetlonego obecnie dokładnie przez potężne reflektory techników. Mieszkanie Karen Ward miało numer 305, znajdowało się na końcu po prawej stronie. Nicholas Holden, jeden z ekspertów od odcisków palców w CSI, klęczał przy drzwiach, zajęty poszukiwaniem śladów.

– Wspominałeś o tym, że była singielką – powiedział Garcia, kiedy szli przez korytarz.

– Owszem.

– Wiesz może, czy spotykała się z kimś? Miała chłopaka?

Sierżant doskonale rozumiał, dlaczego padło takie pytanie. Młoda kobieta zostaje brutalnie zamordowana we własnym mieszkaniu, bez śladów włamania ani bez wyraźnego motywu – początkowa lista podejrzanych będzie się składała głównie z osób, z którymi ofiara mogła być w jakichś związkach w ciągu ostatnich kilku lat. W USA tak zwane zbrodnie z namiętności stanowiły ponad połowę brutalnych morderstw dokonanych na kobietach.

– Przykro mi, ale nie mieliśmy czasu, żeby zebrać takie informacje – odparł Velasquez, spoglądając na zegarek. – Tak naprawdę to udało nam się ustalić bardzo niewiele na temat ofiary i tego, co wydarzyło się w jej mieszkaniu, zanim potwierdzono, że dochodzenie należy przekazać wam – zamilkł i popatrzył na obu mężczyzn. – Szczerze, to takie decyzje zazwyczaj mnie wkurzają. To jest nasza jurysdykcja, więc to powinno być nasze śledztwo, comprendes? Nie jesteśmy zastępem zuchów. Jednak ta sprawa od samego początku wyglądała na temat dla SO, więc się tego spodziewaliśmy. – Podniósł dłonie w geście kapitulacji. – Tym razem nie będę się jednak skarżył, ani żaden z moich ludzi. Jeśli chcecie dostać to całe gówno… nie musicie prosić dwa razy. Jest wasze.

Obaj detektywi zmarszczyli brwi.

– Chwileczkę – zaczął Garcia. – O co chodzi z tym, że „ta sprawa od początku wyglądała na temat dla SO”?

Sierżant zaczął wodzić wzrokiem od jednego mężczyzny do drugiego.

– Nikt wam nie powiedział o telefonie?

Odpowiedzią na to pytanie było pełne ciekawości milczenie.

– O kurde! – Velasquez pokręcił głową, patrząc pod nogi. – Dobra. Około dwudziestej trzeciej dwadzieścia pod numer alarmowy zadzwoniła rozhisteryzowana kobieta. Trudno ją było zrozumieć, ale wykrzyczała słowo „morderstwo”. Jak wszyscy wiemy, to czerwony alarm. Rozmowa została przekierowana do naszego wydziału, a potem bezpośrednio do mnie.

– Rozmawiałeś z nią osobiście?

Policjant przytaknął.

– Rzeczywiście, wpadła w histerię, twierdziła, że ktoś zamordował jej najlepszą przyjaciółkę na jej oczach. – Zrobił pauzę i uniósł palec wskazujący, wyjaśniając. – No cóż, może nie dokładnie na jej oczach, ale mogła oglądać… a w zasadzie była zmuszona do oglądania tego poprzez wideopołączenie.

– Słucham? – Spojrzenie Carlosa nie wyrażało już niepewności, tylko niedowierzanie.

– Dobrze słyszałeś. Kobieta krzyczała w słuchawkę, że jakiś psychol zadzwonił do niej z komórki pani Ward i zmusił ją do wzięcia udziału w jakiejś grze, w której stawką było życie jej przyjaciółki.

– Grze? – dociekał Hunter.

– Tak powiedziała. Nie znam szczegółów, ponieważ kobieta histeryzowała. Pierwszą rzeczą, jaką musiałem zrobić, żeby przestrzegać protokołu, to posłać tutaj radiowóz i sprawdzić rzekomą ofiarę morderstwa, panią Karen Ward. Kilku mundurowych przyjechało tutaj chwilę po północy i wiecie co? Drzwi były otwarte. Weszli do środka, żeby sprawdzić… no i w efekcie ściągnięto tutaj was.

– Ta histeryczka twierdziła, że była przyjaciółką ofiary? – spytał Garcia.

Policjant przytaknął.

– Nazywa się Tanya Kaitlin. Mam jej dane osobowe w samochodzie. Przekażę je, zanim stąd pojedziecie.

Kiedy cała trójka dotarła w końcu do mieszkania 305, Hunter przywitał technika z CSI.

– Cześć, Nick.

– Cześć, chłopaki – odpowiedział automatycznie agent.

Po podpisaniu protokołu obaj detektywi dostali po białym kombinezonie Tyvek wraz z kompletem lateksowych rękawiczek. Kiedy się ubierali, Robert spostrzegł drzwi ewakuacyjne na końcu korytarza, za mieszkaniem Karen.

– Wiadomo, dokąd one prowadzą?

– Do metalowych schodów, którymi można zejść na tyły budynku – wyjaśnił sierżant. – Idąc w lewo, można dotrzeć do Newport Avenue, w prawo do Loma Avenue.

Hunter, który nie zdążył jeszcze zapiąć kombinezonu, zbliżył się do wyjścia ewakuacyjnego i dokładnie mu się przyjrzał. Dźwig­nia na ognioodpornych drzwiach sugerowała, że da się je otworzyć wyłącznie od wewnątrz. Nie można się było nimi dostać do środka budynku, ale od strony mieszkania 305 zapewniały znacznie szybszą drogę na zewnątrz niż pokonywanie całej długości korytarza aż do schodów na końcu.

Detektyw nacisnął dźwignię i otworzył drzwi. Nie wydały żadnego dźwięku. Nie były podłączone do alarmu. Kiedy odwrócił się ponownie w stronę mieszkania ofiary, zauważył, że technik wpatruje się w drzwi, przechylając głowę to w jedną, to w drugą stronę.

– Znalazłeś coś, Nick?

– Sprawdzam po prostu pod światło – odpowiedział Holden, odrywając się od pracy. Maska na jego ustach unosiła się w górę i w dół, kiedy mówił. – Na razie mamy tutaj trzy różne zestawy odcisków, a dopiero zacząłem.

Hunter pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Mógłbyś jeszcze sprawdzić to wyjście ewakuacyjne, jak już skończysz? Chciałbym zrobić porównanie odcisków z obu powierzchni.

Technik zerknął na drugie drzwi.

– Jasne, nie ma problemu.

Detektywi skończyli się ubierać i włożyli kaptury kombinezonów na głowy. Po chwili weszli do mieszkania 305.Pięć

Za drzwiami wejściowymi do mieszkania Karen Ward znajdował się niewielki przedpokój. Na jego białych ścianach wisiało kilka dużych plakatów z kwiatami. Czerwona mata antypoślizgowa na podłodze witała wchodzących. Przedpokój od reszty mieszkania oddzielała kurtyna z koralików i dzwoneczków zwieszająca się od sufitu w nierównych sznurach.

Hunter nie widział czegoś takiego od czasów dzieciństwa. Jego babcia miała podobną zasłonę w kuchni.

Dzwoneczki rozdzwoniły się głośno, kiedy obaj detektywi przedostawali się do salonu. Zanim sierżant do nich dołączył, przeżegnał się i wymamrotał kilka słów po hiszpańsku.

Pomieszczenie było dość przestronne, ładnie zaaranżowane przy użyciu zaledwie kilku dobrze dopasowanych, nowoczesnych mebli. Zdecydowanie najciekawszy akcent stanowiły duże, szklane, rozsuwane drzwi na końcu pokoju, za kolejną zasłoną z koralików. Prowadziły do narożnego balkonu. Przy północnej ścianie znajdowała się niewielka otwarta kuchnia. Od salonu oddzielał ją czteroosobowy stół z drewna sosnowego. Po jego drugiej stronie, obok kredensu o podobnym kolorze co stół, stało duże lustro. Obaj detektywi zatrzymali się po wejściu do pomieszczenia. Ich uwagę od razu przyciągnęło krzesło stojące u szczytu stołu, na którym spoczywało straszliwie okaleczone ciało.

Oczy Roberta zwęziły się, kiedy jego umysł próbował zrozumieć barbarzyństwo, które miał przed sobą.

Ofiara została rozebrana do naga. Ręce miała przyciśnięte do boków przy użyciu cienkiej nylonowej linki, kilkukrotnie oplecionej wokół jej torsu tuż poniżej piersi i wokół oparcia krzesła. Dwoma kolejnymi kawałkami liny unieruchomiono jej nogi w kostkach, przywiązując je do krzesła. Siedziała wyprostowana, głowa opadła jej do przodu, zupełnie jakby tylko spała. Broda zatrzymała się zaledwie parę centymetrów od piersi. Detektyw wpatrywał się z niedowierzaniem w liczne kawałki grubego szkła wbite brutalnie w twarz kobiety, zmieniające ją w bezkształtną masę skóry, szkła i mięsa. Krew spłynęła kaskadami z ran na twarzy, zalewając jej tors i uda szkarłatną czerwienią, po czym skapywała na drewnianą podłogę, zbierając się pod krzesłem. Część blatu, gdzie siedziała ofiara, również została spryskana czerwoną cieczą.

Z daleka twarz kobiety przypominała groteskową ludzką poduszkę na igły, z której pod przeróżnymi kątami wystawały szklane szpikulce.

– Zakładam, że jesteście z jednostki SO?

Słowa te wypowiedziała technik kryminalistyczna zbierająca włosy i włókna z dużego dywanu w salonie, leżącego tuż za stołem.

Minęło kilka wypełnionych ciszą sekund, zanim obaj mężczyźni zdołali oderwać wzrok od ciała.

– Nazywam się doktor Susan Slater – powiedziała kobieta, wstawszy z kucek. – Jestem głównym technikiem przydzielonym do zbadania miejsca zbrodni.

Żaden z detektywów nie pracował wcześniej z panią Slater. Trochę ponad sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, około trzydziestu lat, szczupła, z wydatnymi kośćmi policzkowymi i delikatnym nosem. Głowę zakrywał jej kaptur kombinezonu Tyvek, ale kosmyk blond włosów był widoczny na czole. Miała delikatny makijaż, typowo służbowy, ale i tak podkreślał jej atrakcyjność i kobiecość, nawet pomimo zniechęcającego ubrania roboczego. Jej głos miał nietypowe brzmienie – był łagodny i jowialny, a jednocześnie sugerował doświadczenie i wiedzę.

– Detektyw Robert Hunter z wydziału zabójstw policji Los Angeles, a to jest detektyw Carlos Garcia. – Obaj przywitali się prostym skinięciem głową, zanim skierowali swoją uwagę ponownie na ofiarę.

– Miesza w głowie, prawda? – skomentowała Susan. – Jak ktoś mógł zrobić coś takiego innej osobie?

– Morderca dźgał ją w twarz kawałkami szkła? – zapytał Carlos. Jego mina zdradzała wyraźnie, że sam nie wierzy w swoją teorię.

– To możliwe. Bez wyników sekcji nie sposób tego stwierdzić, jednak w tym przypadku to tylko część historii.

– Jaka zatem jest reszta?

Kobieta podeszła kilka kroków w kierunku ciała.

– Proszę zobaczyć.

Detektywi podążyli za nią. Velasquez został przy zasłonie z koralików.

Slater przykucnęła koło krzesła, uważając przy okazji, żeby nie wdepnąć w kałużę krwi, a następnie zachęciła obu mężczyzn do pójścia w jej ślady. Obrażenia Karen Ward oglądane z bliska były jeszcze bardziej niepokojące.

Kilka odłamków szkła o różnych rozmiarach rozcięło jej skórę i mięśnie, praktycznie oddzielając twarz od czaszki. Fragmenty ciała zwisały luźno z policzków, czoła i brody, gdzie widać było również kości.

– Jeśli spojrzymy tylko na duże odłamki… – Wskazała na kawałki szkła wystające z obu policzków, lewego oczodołu, a także jeden, który przekłuł miękką tkankę podbródka i przytwierdził język do podniebienia. – Możemy odnieść wrażenie, że sprawca brutalnie dźgał nimi ofiarę i zostawił je wbite w ciało. Niektóre uderzyły tak mocno, że albo spowodowały pęknięcia kości, albo wniknęły w nią i się zespoliły. – W tym momencie wskazała dwa inne fragmenty. Jeden wystający z dolnej szczęki, a drugi z czoła. – Ale to nie wszystko. Jest jeszcze mnóstwo mniejszych kawałków szkła powbijanych w jej ciało. – Pokazała palcem kilka z nich, niektóre były wielkości ziarenka grochu. – Są na tyle małe, że nie ma takiej fizycznej możliwości, aby ktoś ich użył do dźgnięcia ofiary. To są pozostałości po uderzeniu. Odpryski od większych kawałków.

Hunter przechylił głowę w lewo, a potem w prawo, przyglądając się twarzy ofiary. Pomimo całego swojego doświadczenia wciąż nie potrafił powstrzymać się od wzdrygnięć, kiedy patrzył na brutalność obrażeń. Każde z nich musiało przynieść ze sobą zupełnie nowy wymiar bólu. Cierpienie, które ta młoda kobieta przeżyła, było niemal niewyobrażalne.

Zaschnięta krew pokrywała większość ciała, zatem detektyw nie mógł być pewny, ale podejrzewał, że nigdzie indziej nie było żadnych obrażeń ani siniaków. Morderca skierował swą wściek­łość wyłącznie na twarz ofiary.

Po kilku sekundach Robert wstał i ustawił się za krzesłem, żeby przyjrzeć się tyłowi głowy Karen.

– Więc co pani sugeruje? – spytał Garcia. – Sprawca przywiązał ją do krzesła, a potem przywalił jej w twarz taflą szkła?

– Nie – odpowiedział jego partner, a następnie spojrzał na podłogę za krzesłem. Nie było tam żadnych odłamków. – Odwrotny ruch. Uderzył jej twarzą w szkło.Sześć

KILKA GODZIN WCZEŚNIEJ.

– To głupie – stwierdziła Tanya Kaitlin z nerwowym chichotem. – Daj mi sekundę, a ci go sprawdzę.

– Dałem ci pięć, a one już minęły. Nie odpowiedziałaś.

Tym razem w głosie demona pojawił się nowy ton. Ton, którego Tanya nie potrafiła nazwać, ale który napełnił jej serce przerażeniem.

– Chciałaś wiedzieć, co się stanie, kiedy źle odpowiesz… to patrz.

Nagle postać stojąca za krzesłem chwyciła skórzany knebel i jednym gwałtownym szarpnięciem ściągnęła go w dół z ust Karen, tak mocno, że rozcięła jednocześnie jej dolną wargę. Kropelki krwi wystrzeliły w powietrze.

W oczach Tanyi pojawiło się zdumienie, kiedy próbowała zrozumieć, co się właściwie dzieje.

Zanim Karen zdołała uwolnić krzyk, dławiony Bóg jeden wie jak długo, napastnik położył jej dłoń w rękawiczce na potylicy. Ułamek sekundy później Kaitlin usłyszała głośny chrzęst, kiedy głowa i twarz jej koleżanki z wielką siłą uderzyły w coś, co wcześniej zostało przed nią postawione.

Dziewczyna nie widziała, co to dokładnie było.

– O mój Boże! – krzyknęła, odsuwając się z przerażeniem. Pomimo że strasznie się bała, nie wypuściła telefonu z ręki. – Co ty robisz? Co ty, do cholery, robisz? – Strach sprawił, że jej głos stał się bardziej piskliwy.

Ta sama dłoń w rękawiczce złapała Karen za włosy i z powrotem podciągnęła jej głowę. Kiedy twarz przyjaciółki pojawiła się w wyświetlaczu telefonu, Tanya poczuła, jak treść żołądka podchodzi jej do samego gardła.

Trzy duże kawałki szkła wbiły się w twarz młodej kobiety. Pierwszy, mający jakieś siedem i pół centymetra, przeszedł na wylot przez lewy policzek. Jego czubek, znajdujący się wewnątrz ust, odciął mały kawałek języka. Drugi odłamek, znacznie mniejszy od poprzedniego, uwiązł w prawej dziurce od nosa i wybił otwór u jego nasady. Trzeci kawałek, około czterech centymetrów długości, utkwił w jej zakrwawionym czole.

Tanya nie znała się na tym za dobrze, ale była pewna, że szkło dotarło aż do kości.

– O Boże, nie… co ty, do cholery, robisz? – Jej głos łamał się przez łzy. – Karen… nie…

– Patrz… – powiedział z groźbą demoniczny głos, przesuwając twarz swojej ofiary w lewo i prawo, żeby lepiej ukazać rozmiar obrażeń. – Patrz…

Dziewczyna spoglądała prosto w kamerę swojego telefonu.

– Patrz… – powtórzył głos.

– Przecież patrzę – zapiszczała przepełniona cierpieniem, zupełnie jakby mogła fizycznie odczuwać ból udręczonej kobiety. – O Boże, Karen… – Lewą ręką zaczęła desperacko wycierać łzy z oczu i policzków.

– To twoja najlepsza przyjaciółka. Jest nią od wielu lat. Powinnaś znać jej numer telefonu na pamięć, czyż nie?

– Wiem… wiem… Przepraszam. – Tanya mogła jedynie łkać.

– Nie musisz przepraszać. Musisz jedynie odpowiedzieć na pytanie. Masz pięć sekund.

– Nie… pro… proszę, nie rób tego.

– Pięć… cztery… trzy…

Tanya szlochała, kiedy jej palce zaczęły zaciekle uderzać o wyświetlacz telefonu.

– Podam go. Chwileczkę. Podam go. – Łzy rozmazywały obraz. Strach sprawił, że ręce jej się trzęsły.

– Dwa…

– Proszę, nie…

– Jeden…

Dziewczyna w panice upuściła telefon. Spadł na łóżko, ekranem do dołu.

– O nie, nie, nie.

– Koniec czasu.

ŁUP.

Kiedy sięgnęła po komórkę, usłyszała ten sam dźwięk co wcześ­niej, tylko głośniejszy. Obróciła aparat akurat na czas, żeby zobaczyć, jak dłoń w rękawiczce podnosi głowę Karen.

Tanya zamarła.

Oblicze jej przyjaciółki zmieniło się nie do poznania. Drugie uderzenie spowodowało, że kolejne kawałki szkła, zarówno duże, jak i małe, wbiły się w ciało i rozcięły twarz na wzór maski z horroru. Jednak tym, co o mało nie pozbawiło dziewczyny przytomności, był widok odłamka, który przebił oko Karen, patrosząc jej gałkę oczną. Kleista substancja zaczęła powoli z niej wypływać, ale szkło nie weszło dość głęboko, żeby sięgnąć mózgu. Dziewczyna widziała, że jej koleżanka jest nadal przytomna.

– Jej numer – zażądał ponownie głos.

Jednak nerwy Tanyi były już całkowicie zszargane. Palce drżały jej niekontrolowanie. Płynące nieustannie łzy zamgliły wzrok. Jej oddech stał się nierówny i ciężki. Próbowała coś powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle i nie przedostał się przez wargi.

Ponownie rozpoczęło się wsteczne odliczanie. Dziewczyna nawet się nie zorientowała, kiedy się zakończyło. Usłyszała tylko „koniec czasu”, a potem…

ŁUP.

ŁUP.

ŁUP.

Trzy szybkie uderzenia, każde silniejsze od poprzedniego. Po ostatnim słychać było ciche tchnienie Karen.

Dłoń w rękawiczce uniosła głowę ofiary i na chwilę zaległa całkowita cisza. Jej usta zostały tak mocno pocięte, że zwisały dziwnie na jeden bok. Nos był rozcięty od dołu do góry, większość chrząstki uległa rozerwaniu. Jego czubek utrzymywał się wyłącznie na cienkim pasku skóry. Prawe oko również zostało przebite. Krew wypływała z niego szerokimi strugami. Trzy uderzenia wbiły odłamek z lewego oka głębiej w oczodół.

Tanya czuła, że może zemdleć, ale nie była w stanie oderwać wzroku, wpatrywała się jak sparaliżowana tym groteskowym widokiem.

Karen dwukrotnie konwulsyjnie zadrżała. Po drugim razie jej szyja całkowicie zwiotczała. Dłoń w rękawiczce trzymała ją jeszcze za włosy przez jakieś dwadzieścia sekund, aż w końcu wypuściła.

Pozbawione życia ciało kobiety ostatni raz przechyliło się naprzód.

– Okazało się, że gra jednak była ciekawa – powiedział demon. – I spójrz, co udało ci się zrobić. Zabiłaś swoją przyjaciółkę. Gratuluję.

– Nieeeeeeeeeeee! – wrzasnęła dziko Tanya.

– Możesz wracać teraz do swojego żałosnego życia.

Demon wyszedł zza krzesła i sięgnął po telefon Karen, żeby zakończyć połączenie, a wtedy obraz przesunął się do góry.

Dziewczyna zesztywniała.

Przez chwilę widziała twarz oprawcy. To, co zobaczyła, wyrwało jej z ust strumień wymiocin.Siedem

Garcia spojrzał najpierw na kałużę krwi pod krzesłem, a następnie na plamki na blacie. Był tak zaabsorbowany okrucieństwem obrażeń ofiary, że do tej pory nie zauważył, iż jedyne widoczne w pokoju odłamki szkła to te wbite w twarz kobiety.

– Doszłam do takich samych wniosków – potwierdziła Slater, gdy dołączyła do stojącego za krzesłem Huntera. – Została przywiązana na wysokości środkowej części brzucha, dzięki temu morderca mógł z łatwością złapać ją za głowę i szarpnąć do przodu i w dół. – Udała, że chwyta ofiarę za włosy z tyłu głowy, i zasymulowała opisany wcześniej ruch. – Uderzenie w dół byłoby szybkie i silne.

Carlos okrążył stół, jednocześnie przeszukując podłogę.

– Czyli na razie podejrzewamy, że morderca postawił przed nią na blacie albo na jej kolanach jakiś pojemnik z kawałkami szkła, złapał ją za włosy, a potem uderzył jej twarzą o to?

Velasquez, tkwiący cały czas przy zasłonie z koralików, zacis­nął zęby i przestąpił z nogi na nogę.

– Jakkolwiek absurdalnie i sadystycznie to brzmi, detektywie, ta teoria jest w tej chwili najbardziej prawdopodobna – zgodziła się Susan.

– Czy udało się już znaleźć ten… pojemnik?

– Jeszcze nie. Ale mogę panu powiedzieć z całą pewnością, skąd wziął szkło.Osiem

Obaj detektywi i sierżant Velasquez podążyli za doktor Slater wzdłuż krótkiego korytarza, który prowadził w głąb mieszkania 305. W przedpokoju znajdowało się jeszcze troje drzwi – jedne po lewej, drugie po prawej i ostatnie na samym końcu. Susan skierowała się do tych po lewej stronie.

Jedyna łazienka w mieszkaniu miała komfortowy rozmiar i była urządzona na biało. Beżowa ceramiczna wanna znajdowała się na południowej ścianie, słuchawka prysznica tuż nad nią, po prawej stronie. Przezroczysta zasłona, zwisająca z metalowej rurki, została odsunięta na bok. Gdy mężczyźni weszli do pomieszczenia, od razu zrozumieli, co Slater miała na myśli, mówiąc, że wie, skąd morderca wziął potłuczone szkło. Całą południową ścianę od sufitu aż do brzegu wanny zajmowało ogromne lustro. Zostało całkowicie rozbite. Większej jego części brakowało. Zachowały się wyłącznie strzaskane fragmenty trzymające się jeszcze w rogach.

– Materiału miał pod dostatkiem. Nie musiał długo szukać.

Detektywi przystanęli przy drzwiach i obejrzeli dokładnie resztki lustra. Dopiero potem weszli do środka, żeby zajrzeć do wanny. Nic. Całkowicie czysta. Nie leżał w niej nawet najmniejszy odłamek lustra. Morderca musiał być albo bardzo skrupulatny przy czyszczeniu wanny z potłuczonego szkła, które do niej powpadało, albo dokładnie wyłożył ją w środku jakimś materiałem zabezpieczającym.

Garcia cofnął się krok i rozejrzał po pozostałej części pomieszczenia. Umywalka znajdowała się na prawo, muszla klozetowa na lewo. Szafka z sześcioma półkami, na których stały rozmaite przybory toaletowe i buteleczki perfum, mieściła się pomiędzy wanną a toaletą. Waga z cyfrowym wyświetlaczem stała przed szafką. Różowy szlafrok wisiał na pojedynczym haczyku koło drzwi.

– Czy są już jakieś przypuszczenia odnośnie do czasu zgonu? – spytał Hunter.

– Pierwsze symptomy stężenia pośmiertnego dopiero zaczynają się pojawiać, zatem prawdopodobnie więcej niż dwie i pół godziny temu, ale mniej niż cztery.

Detektyw spojrzał na swój zegarek – 2.42.

– Znaleźliście jej komórkę?

– Tak. W kuchence mikrofalowej, eksplodowała.

– A komputer albo laptop?

– Laptop leżał na kanapie w salonie. Oddamy go informatykom, jak tutaj skończymy.

Robert przyjął to do wiadomości, ale podejrzewał, że informatycy nic nie znajdą. Dlaczego morderca miałby zniszczyć telefon ofiary, a komputer zostawić nietknięty? Zbliżył się do umywalki i otworzył wiszącą nad nią szafeczkę z lustrem. W środku zobaczył typowe wyposażenie – szczoteczkę i pastę do zębów, płyn do płukania ust, plastry, krople do oczu i kilka opakowań silnych tabletek od bólu głowy. Znajdowała się tam również pełna buteleczka środków nasennych. Kosz na śmieci stojący po lewej stronie muszli klozetowej był pusty. Z wyjątkiem rozbitego lustra ściennego wszystko wyglądało na nietknięte.

Detektyw wyszedł na korytarz i sprawdził drzwi po prawej. Jedynie niewielki schowek, w którym ofiara trzymała rozmaite rzeczy razem ze środkami czystości. Zamknął drzwi i ruszył do ostatniego pomieszczenia na końcu korytarza – sypialni Karen Ward.

Pokój był dość duży, stały w nim królewskie łoże, czarny, obity materiałem fotel, kredens z czterema szufladami i stojak na buty z ośmioma drewnianymi półeczkami. Zamiast szafy Karen używała bardzo długiego chromowanego wieszaka, na którym wisiały ubrania. Pomimo że jedno z dwóch wychodzących na zachód okien częściowo zasłaniały wiszące ubrania, w pokoju zapewne było wystarczająco słonecznie w ciągu dnia.

Kiedy Hunter powoli oglądał całe pomieszczenie, coś go tknęło. Podszedł do łóżka, które stało pod wschodnią ścianą, zatrzymał się i spojrzał na wieszak na ubrania po drugiej stronie pokoju.

Coś jest nie w porządku, pomyślał.

Po jednej stronie wieszaka ujrzał kredens, a po drugiej fotel. Stojak na buty mieścił się na prawo od drzwi, na północnej ścianie, i był całkowicie wypełniony. W pomieszczeniu znajdował się tylko jeden stolik, przy łóżku. Stały na nim lampka nocna, budzik i sfatygowana książka. Robert otworzył jedyną szufladę w stoliczku i zamarł.

– Carlos, chodź coś zobaczyć.

Drugi detektyw podszedł do swojego partnera.

Hunter wyciągnął z szuflady pistolet bojowy colt 1911, kaliber 38 milimetrów.

– Wow – skomentował Garcia, podnosząc dłonie w wyrazie zaskoczenia. – To ci dopiero giwera do trzymania koło łóżka.

– Miała na nią pozwolenie – oznajmił Robert, wskazując na oficjalny dokument znajdujący się w szufladzie. Nacisnął przycisk i zwolnił magazynek. Jeśli broń ich zaskoczyła, to amunicja jeszcze podwoiła to odczucie. Magazynek był pełny nabojów 38 milimetrów ze spłaszczonym czubkiem.

Detektywi wymienili zatroskane spojrzenia.

Naboje z płaskim czubkiem były opatentowanym dziełem Hornady Ammunition i stanowiły część ich asortymentu „Krytycznej Obrony”. Obaj policjanci znali je doskonale. Stanowiły niezwyk­le destrukcyjną broń: przy wchodzeniu w miękką tkankę płaski czubek pocisku wywierał równy nacisk na całą powierzchnię ciała, przez co rana miała znacznie większą średnicę i powodowała poważniejsze obrażenia. Taka amunicja nie służyła do treningu.

Hunter wsunął magazynek z powrotem i odłożył pistolet do szuflady. Poza pozwoleniem na broń nie znajdowało się w niej nic więcej.

– Mówiłeś, że torebkę ofiary znaleziono na kanapie w salonie? – zapytał sierżanta Velasqueza.

– Tak, zgadza się.

– Było tam coś ciekawego?

– Nie.

Detektyw podrapał się w podbródek i powoli rozejrzał po pokoju. Zaglądał w każdy zakamarek. Zatrzymał się, kiedy dotarł do przestrzeni pomiędzy wieszakiem a kredensem, następnie spojrzał ponownie na łóżko. Jego uwagę znów przykuł nocny stolik.

– Coś mi tu nie pasuje.

– Co? Masz na myśli pistolet? – spytał Garcia.

– To też. Ale chodzi mi o ten pokój.

Carlos rozejrzał się niepewnie dookoła.

Hunter zobaczył, że Velasquez i doktor Slater zrobili to samo.

– Co masz na myśli? – dociekał partner.

– Gdyby to był twój pokój i twoje rzeczy, ustawiłbyś wszystko tak samo?

Garcia poświęcił chwilę, żeby przyjrzeć się każdemu z mebli.

– No cóż… prawdopodobnie nie potrzebowałbym stojaka na buty ani komody z tymi wszystkimi sprzętami do makijażu.

– Nie o to mi chodzi. Mówię o ustawieniu łóżka, wieszaka… wszystkiego, co tutaj widzisz. Gdyby to był twój pokój i twoje meble, ustawiłbyś je tak?

Detektyw ponownie przyglądał się przez pewien czas otoczeniu, tym razem zwracając większą uwagę na ustawienie każdego przedmiotu.

– No, całość sprawia wrażenie upchniętej.

– Właśnie.

– Nie wynika to jednak z braku przestrzeni – wtrąciła Susan. Przesuwała wzrokiem od podłogi do sufitu, a następnie od ściany do ściany. – Pokój jest wystarczająco duży, problem sprawia ustawienie mebli. Gdyby je trochę poprzesuwać, to pomieszczenie od razu wydawałoby się większe.

– OK – zgodził się Hunter. – Co byście zatem zmienili, co przestawili?

Każde z nich wyglądało, jakby już trochę nad tym myślało.

– Na początek zamieniłbym miejscami łóżko z wieszakiem – oznajmił Garcia jako pierwszy.

Doktor Slater pokiwała głową.

– Z pewnością. Tylko spójrzcie. Koniec łóżka jest raptem kawałek od drzwi, praktycznie blokuje wejście. Nie będziesz wystarczająco uważać, to co chwilę w nie przykopiesz. Nie ma też powodu, żeby zastawiać połowę tamtego okna – dodała, wskazując kierunek ręką. – Wystarczy ta jedna zmiana, a pokój nie dość, że zrobi się przestronniejszy, to jeszcze znacznie bardziej słoneczny w ciągu dnia.

– A może tu chodzi o energię – zaproponował sierżant, stając w drzwiach. – No wiecie, jak w tym feng coś tam.

– Feng shui – sprostował Carlos.

– No właśnie. Może coś takiego robiła.

Robert pokręcił głową.

– Nie. Podstawową zasadą feng shui jest to, żeby energia mog­ła krążyć swobodnie, bez zakłóceń. W tym wypadku energia przechodząca przez drzwi zostałaby zablokowana łóżkiem, a ta wpływająca oknem zatrzymałaby się na wieszaku. To pomieszczenie nie ma nic z feng shui.

Velasquez i Slater spojrzeli na detektywa z zaciekawieniem.

– Dużo czytam – odparł, wzruszając ramionami. – Zrobisz coś dla mnie? – spytał sierżanta, po czym przysunął się do łóżka. – Możesz wyjść na chwilę i zamknąć za sobą drzwi? Chciałbym na coś zerknąć.

Policjant zmarszczył brwi, ale spełnił prośbę.

Hunter zmierzył wzrokiem odległość od drzwi do łóżka, a następnie do okien.

– W porządku – krzyknął po chwili. – Możesz już otworzyć.

– Wybacz ciekawość – zaczął Velasquez, kiedy wszedł ponownie do pokoju. – Co ma wspólnego to, jak ofiara umeblowała swoją sypialnię, z tym, że została zamordowana?

– Być może nic – przyznał detektyw. Następnie ukląkł i spojrzał pod łóżko. Niczego nie znalazł. – Jednak w tym mieszkaniu jest zbyt wiele niepasujących rzeczy, jak choćby cały ten pokój, żeby to był przypadek. Musi być jakiś powód.

– OK, a jaki to może być powód?

Robert wstał z klęczek.

– Myślę, że się bała.

Sierżant wahał się przez moment.

– Bała? Czego?

– Nie czego, tylko kogo. Ustawiając łóżko w ten sposób, mogła spać skierowana w stronę drzwi. Dlatego spała po jego lewej stronie, a na to wskazuje położenie stolika nocnego. Gdyby zostawiła włączone światła w przedpokoju, a jestem pewny, że tak robiła co noc, mogła zobaczyć cienie pod drzwiami – ślady nóg należące do kogoś, kto zbliżałby się do jej drzwi. Tak jak ja widziałem twoje, kiedy przed chwilą wyszedłeś na zewnątrz.

Velasquez instynktownie spojrzał na swoje stopy.

– Jest również całkiem nowa zasuwka zamontowana w drzwiach sypialni – ciągnął detektyw. – Założę się, że nie było jej tutaj cztery miesiące temu, kiedy dziewczyna się wprowadziła. Sama ją przykręciła, a zadrapania zarówno na zamku, jak i ryglu sugerują, że była regularnie używana.

Sierżant przyjrzał się zamkowi. Musiał przyznać, że wyglądał na nowy.

– W mieszkaniu są jeszcze inne oznaki tego, że na pewno się kogoś bała.

– Jakie na przykład?