Rozmowy z dziećmi. Kazania niecodzienne - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
6 marca 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Rozmowy z dziećmi. Kazania niecodzienne - ebook
Ksiądz Józef: Słuchaj, Marta, a czy ten twój miś rozumie coś? Uczysz go?
Marta: Tak. On umie nawet chodzić.
Ksiądz Józef: A o Panu Jezusie go uczysz?
Marta: Uczę.
Ksiądz Józef: Więc mu powiedz, że Pan Jezus umarł za wszystkich. Nawet za misie umarł, żeby misie miały życie wieczne. I misie, i Marty, i Tomki, i w ogóle wszyscy. I wiesz, Marta, co? Pan Jezus będzie tu między nami za chwilę...
Marta: ...bo pójdzie do pogotowia i Go zawiozą do szpitala, i się wyzdrowie.
Ksiądz Józef: No tak. Ale On będzie między nami ukryty. A wiesz, w czym On będzie ukryty?
Marta: W domku swoim.
Ksiądz Józef: Tydzień temu byłaś ze mną blisko tego domku, widziałaś. Pamiętasz? Pan Jezus przyjdzie ukryty pod postacią...
Marta: ...chleba.
Ksiądz Józef: O właśnie.
O tych mszach do dziś krążą legendy. Tischner był pierwszym księdzem, który zamiast przemawiać do dzieci wychodził do nich z mikrofonem i zadawał pytania. Nie było łatwo, ale w ten sposób powoli i z humorem wprowadzał je w świat wielkich tajemnic chrześcijaństwa.
W tej książce znajdziecie zapisy zachowanych kazań, a także – po raz pierwszy! – niepublikowane opowiadania księdza Tischnera dla dzieci.
„Zasadą tych mszy było, że każde dziecko jest akceptowane takim, jakie jest. I chodzi o to, żeby poczuło się w kościele jak u siebie. Może to jest właśnie w wychowaniu religijnym najważniejsze: wzbudzenie przekonania, że ta Najwyższa Miłość kocha człowieka takim, jakim on jest”.
(ks. Józef Tischner)
| Kategoria: | Wiara i religia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-240-6070-2 |
| Rozmiar pliku: | 19 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Wyglądało to tak: co niedzielę o godzinie dziesiątej otwierały się drzwi zakrystii, rozlegał się dźwięk dzwonka i na środek kościoła wychodziła procesja małych ministrantów. Ostatni ministrant niósł dużego pluszowego misia. A za ministrantem, który niósł misia, szedł ksiądz, do którego miś należał. Miś nazywał się Bartek, a ksiądz nazywał się Józef Tischner. Wszystko to działo się w kościele pod wezwaniem Świętego Marka w Krakowie przy ulicy Sławkowskiej. Dawno? Nie tak dawno, bo jeszcze żyją ludzie, którzy to pamiętają.
Od chwili, kiedy ksiądz Józef odprawił w kościele Świętego Marka pierwszą mszę świętą dla przedszkolaków, minie niebawem pięćdziesiąt lat. Przedszkolaki, które chodziły na te msze, są dziś dorosłymi ludźmi. Nawet ich dzieci są już dorosłe. A jednak o tych mszach ciągle się pamięta. Dlaczego? Bo były to pierwsze takie msze w Polsce: pierwsze msze, podczas których ksiądz schodził z mikrofonem między dzieci i rozmawiał z nimi. I były to msze szczególne, bo brały w nich udział nie tylko dzieci, ich rodzice, ministranci, no i oczywiście ksiądz – ale również misie i lalki. Ksiądz Józef mówił, że Pan Jezus umarł także za misie. Może nie wszyscy to rozumieli, może nie wszystkim się to podobało. Ksiądz chciał powiedzieć, że dla Pana Jezusa ważne jest wszystko to, co kochamy. Pan Jezus umarł za wszystkie nasze miłości, duże i małe.
I dlatego ksiądz też przychodził na msze z misiem – Bartkiem. Żartował, że Bartek to głuptas, który niczego nie rozumie, wszystkiemu się dziwi, i trzeba mu wytłumaczyć, co się dzieje w kościele. Ksiądz prosił dzieci, żeby mu pomogły w tym tłumaczeniu. Pytał: co stoi na ołtarzu? Co jest w tej czerwonej książce? A tam, na ścianie – co tam widzicie? Niektóre dzieci bały się mikrofonu. Ksiądz Józef zachęcał: „Nie bój się mówić do mikrofonu, bo on połyka tylko słowa, a człowieka zostawia”. I tak powoli razem z Bartkiem dzieci odkrywały, co się znajduje w kościele, co się dzieje na ołtarzu i co Pan Jezus mówi do nich w Ewangelii.
Po kazaniu Bartek trafiał na kolana jednego z dzieci, które trzymało go już do końca mszy. To było wielkie wyróżnienie. Bartka dostawało dziecko, które najlepiej odpowiedziało, przyniosło ciekawy rysunek albo po raz pierwszy przyszło na mszę do Świętego Marka.
Przedszkolaki bardzo Bartka polubiły. I zaczęły przynosić własne zabawki. Pewien chłopiec przyniósł pluszowego psa, do którego był bardzo przywiązany. Pies był już stary, wyleniały – to znaczy stracił sporo sierści. Ale widocznie chłopiec bardzo go kochał. Ksiądz Józef mówił akurat kazanie o Łazarzu. Łazarz był biedny i chory. Leżał przy bramie pałacu, który należał do bogatego pana, i czekał na resztki z obiadu. A kiedy tak leżał, przychodziły do niego psy i lizały jego rany, żeby mu sprawić ulgę. Ksiądz Józef wyciągnął ze stosu maskotek tego wyleniałego psa i powiedział: „Patrzcie, właśnie taki pies lizał jego rany!”.
Najczęściej ksiądz tłumaczył Bartkowi i dzieciom to, co danego dnia zapisane było w Ewangelii. Pewnego razu były to słowa: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. Ksiądz Józef zapytał dzieci, jakie znają pokarmy dla ciała. Dzieci, oczywiście, wymieniły wszystkie możliwe przysmaki: pączki, czekoladę, naleśniki. „No dobrze”, mówi ksiądz. „A pokarm dla serca?”. Zapadło milczenie. Po chwili jeden z chłopaków wyciągnął rękę i zawołał: „Wiem! Pomidory!”. I wtedy cały kościół się roześmiał. Ale ksiądz nie chciał, żeby chłopcu zrobiło się przykro, więc położył mu rękę na ramieniu i mówi: „Wiesz, pomidory to także pokarm dla ciała. Ale kiedy ktoś komuś zrobi radość, to jest to pokarm dla serca. Widzisz, jaką radość zrobiłeś wszystkim? To jest właśnie pokarm dla serca”.
Innym razem ksiądz Józef opowiadał podczas kazania, że Pan Bóg stworzył wszystko, co nas otacza: żaby, zające, jelenie, misie… I tak wymieniał razem z dziećmi różne zwierzęta, a w końcu zapytał: „Które stworzenie udało się Panu Bogu najbardziej?”. Miał nadzieję, że dzieci powiedzą: „Człowiek”. Ale dzieci milczały. I wtedy ze środka kościoła wyszła mała dziewczynka, podeszła do mikrofonu i powiedziała: „To chyba ja”. Ludzie w kościele znowu się roześmiali, a dziewczynka się zawstydziła. Ale ksiądz ją pochwalił: „Bardzo dobrze powiedziałaś! Bo przecież jak człowiek nie wierzy, że się udał Panu Bogu, to jest mu smutno i źle i nie chce mu się żyć. W oczach Pana Boga każdy z nas jest piękny i ważny, i udany”.
Dzieci uczestniczyły w mszach aktywnie: trzymały księdzu lekcjonarz – czyli tę czerwoną książkę, z której czyta się Ewangelię – a czasem odczytywały ogłoszenia („Bo wtedy rodzice słuchają uważniej”, śmiał się ksiądz). Przynosiły też rysunki, które ksiądz Józef komentował i wieszał po mszy w gablotce. Kiedy rysunków nie było, udawał, że się złości, i mówił, że przedszkolaki są leniwe.
Czasem dzieciom udawało się zadziwić księdza. Raz podczas kazania zapytał, skąd się biorą chleb i wino. O chlebie dzieci dużo wiedziały: że się go robi z mąki, że piecze się go w piecu. Ale z winem był kłopot. Na szczęście była na mszy dziewczynka, która widziała, jak wygląda praca w winnicy: jak winogrona dojrzewają, jak się je zbiera, wygniata i tak dalej. Zaczęła o tym bardzo pięknie opowiadać, a w czasie jej opowieści na ołtarz padły promienie słońca i odbiły się w szklanej ampułce, w której było wino. A potem ksiądz zapytał: „Dlaczego Pan Jezus przychodzi do nas przez wino i przez chleb?”. I wtedy jeden z chłopców odpowiedział: „Bo tam jest zaczarowana ludzka praca”. Ksiądz o mało nie usiadł z wrażenia, że przedszkolaki potrafią być tak mądre.
A przedszkolaków – i nie tylko przedszkolaków – było na mszach coraz więcej. Ponieważ zaś lubiły Bartka, więc i misie, które ze sobą przynosiły, coraz częściej też nazywały Bartkami. I w ten sposób już nie jeden Bartek, ale wielu Bartków poznawało tajemnice mszy i Ewangelii.
Niekiedy w kościele robiło się bardzo wesoło. Kiedyś jedna dziewczynka nieoczekiwanie powiedziała do mikrofonu, że jej tata… sika do umywalki. Innym razem, w uroczystość świętego Józefa, pierwszego maja, ksiądz zapytał dzieci: „Czy wiecie, kto jest patronem ludzi pracy?”. I jedna z dziewczynek z tryumfem oznajmiła: „Święty Gierek!”. Wszyscy się roześmiali, bo Edward Gierek był przywódcą partii komunistycznej, która wtedy rządziła w Polsce, i telewizja codziennie go pokazywała. Bywały jednak i takie odpowiedzi, po których w kościele zapadała przejmująca cisza. Kiedyś ksiądz wyjaśniał dzieciom, co to znaczy, że Pan Bóg jest sędzią. Zapytał dzieci: „Kiedy ludziom potrzebny jest sędzia?”. A jeden z chłopców odparł: „Wtedy, gdy rodzice nie mogą się rozejść”.
Bardzo często dzieci podchodziły do księdza, szarpały za brzeg ornatu i pytały o coś niezwiązanego z kazaniem. Pewien chłopczyk chciał wiedzieć, co to za złota skrzynka stoi na ołtarzu. Więc ksiądz Józef wziął go na ręce i pokazał mu z bliska tabernakulum. Innym razem jakaś dziewczynka w czasie kazania poprosiła: „Może mi pan dać tego misia?”. Ksiądz nie obrażał się, kiedy dzieci mówiły do niego „pan”, nawet ich nie poprawiał. „Oczywiście, że mogę ci dać misia”, odpowiedział. Ale raz zdarzyło się zabawne nieporozumienie. Ksiądz Józef opowiadał o tym, że Pan Jezus wypłynął na jezioro Genezaret. I kiedy opisywał, jak wygląda jezioro, że łowi się w nim ryby, a czasem raki, do mikrofonu podeszła mała dziewczynka i spytała: „Panie Jezu, a czy raki mają nożyczki?”. I ksiądz zaniemówił. Nie wiedział, czy ma najpierw wyjaśnić, jak to jest z tymi nożyczkami, czy tłumaczyć, kim jest on sam. W końcu powiedział: „Ja mam na imię Józek, nie Jezus”. Ale dzieci niespecjalnie zwróciły uwagę na jego wyjaśnienia – zajęte były sporem o to, czy raki mają nożyczki, czy nie mają…
Ksiądz Józef odprawiał msze dla dzieci przez dziesięć lat, a może trochę więcej. Zachowało się, niestety, tylko kilka kazań, które podczas nich wygłosił. Możecie je przeczytać w tej książeczce. Znajdziecie w niej także sześć opowiadań, które napisał dla dzieci. W opowiadaniach tych występują jego prawdziwi bratankowie – Marek, Łukasz i Wojtek. Chłopcy wędrują ze swoim stryjem po Podhalu i odkrywają tajemnice świata oraz wydarzenia opisane w Ewangelii. Najważniejszym motywem tych opowiadań jest myśl, że wszystko, co nas otacza – i zwierzęta, i rośliny, i woda, i nawet postawiony przez ludzi młyn – może do nas przemówić. Każda rzecz ma nam coś ważnego do powiedzenia.
W Polsce jest dziś wiele szkół, które noszą imię księdza Tischnera, i dzieci w tych szkołach uczą się, że był kiedyś taki ksiądz, który na msze przychodził z misiem. Ksiądz Tischner zmarł w 2000 roku. A co się stało z Bartkiem? Tego nikt nie wie. Może ksiądz podarował go któremuś dziecku? Może jak się ukaże ta książeczka, ktoś gdzieś przypomni sobie, że ma na strychu takiego starego misia…? Dobrze byłoby, żeby ten miś się znalazł. Kto wie, może opowiedziałby nam jeszcze jakąś historię?
Wojciech Bonowicz
Od chwili, kiedy ksiądz Józef odprawił w kościele Świętego Marka pierwszą mszę świętą dla przedszkolaków, minie niebawem pięćdziesiąt lat. Przedszkolaki, które chodziły na te msze, są dziś dorosłymi ludźmi. Nawet ich dzieci są już dorosłe. A jednak o tych mszach ciągle się pamięta. Dlaczego? Bo były to pierwsze takie msze w Polsce: pierwsze msze, podczas których ksiądz schodził z mikrofonem między dzieci i rozmawiał z nimi. I były to msze szczególne, bo brały w nich udział nie tylko dzieci, ich rodzice, ministranci, no i oczywiście ksiądz – ale również misie i lalki. Ksiądz Józef mówił, że Pan Jezus umarł także za misie. Może nie wszyscy to rozumieli, może nie wszystkim się to podobało. Ksiądz chciał powiedzieć, że dla Pana Jezusa ważne jest wszystko to, co kochamy. Pan Jezus umarł za wszystkie nasze miłości, duże i małe.
I dlatego ksiądz też przychodził na msze z misiem – Bartkiem. Żartował, że Bartek to głuptas, który niczego nie rozumie, wszystkiemu się dziwi, i trzeba mu wytłumaczyć, co się dzieje w kościele. Ksiądz prosił dzieci, żeby mu pomogły w tym tłumaczeniu. Pytał: co stoi na ołtarzu? Co jest w tej czerwonej książce? A tam, na ścianie – co tam widzicie? Niektóre dzieci bały się mikrofonu. Ksiądz Józef zachęcał: „Nie bój się mówić do mikrofonu, bo on połyka tylko słowa, a człowieka zostawia”. I tak powoli razem z Bartkiem dzieci odkrywały, co się znajduje w kościele, co się dzieje na ołtarzu i co Pan Jezus mówi do nich w Ewangelii.
Po kazaniu Bartek trafiał na kolana jednego z dzieci, które trzymało go już do końca mszy. To było wielkie wyróżnienie. Bartka dostawało dziecko, które najlepiej odpowiedziało, przyniosło ciekawy rysunek albo po raz pierwszy przyszło na mszę do Świętego Marka.
Przedszkolaki bardzo Bartka polubiły. I zaczęły przynosić własne zabawki. Pewien chłopiec przyniósł pluszowego psa, do którego był bardzo przywiązany. Pies był już stary, wyleniały – to znaczy stracił sporo sierści. Ale widocznie chłopiec bardzo go kochał. Ksiądz Józef mówił akurat kazanie o Łazarzu. Łazarz był biedny i chory. Leżał przy bramie pałacu, który należał do bogatego pana, i czekał na resztki z obiadu. A kiedy tak leżał, przychodziły do niego psy i lizały jego rany, żeby mu sprawić ulgę. Ksiądz Józef wyciągnął ze stosu maskotek tego wyleniałego psa i powiedział: „Patrzcie, właśnie taki pies lizał jego rany!”.
Najczęściej ksiądz tłumaczył Bartkowi i dzieciom to, co danego dnia zapisane było w Ewangelii. Pewnego razu były to słowa: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. Ksiądz Józef zapytał dzieci, jakie znają pokarmy dla ciała. Dzieci, oczywiście, wymieniły wszystkie możliwe przysmaki: pączki, czekoladę, naleśniki. „No dobrze”, mówi ksiądz. „A pokarm dla serca?”. Zapadło milczenie. Po chwili jeden z chłopaków wyciągnął rękę i zawołał: „Wiem! Pomidory!”. I wtedy cały kościół się roześmiał. Ale ksiądz nie chciał, żeby chłopcu zrobiło się przykro, więc położył mu rękę na ramieniu i mówi: „Wiesz, pomidory to także pokarm dla ciała. Ale kiedy ktoś komuś zrobi radość, to jest to pokarm dla serca. Widzisz, jaką radość zrobiłeś wszystkim? To jest właśnie pokarm dla serca”.
Innym razem ksiądz Józef opowiadał podczas kazania, że Pan Bóg stworzył wszystko, co nas otacza: żaby, zające, jelenie, misie… I tak wymieniał razem z dziećmi różne zwierzęta, a w końcu zapytał: „Które stworzenie udało się Panu Bogu najbardziej?”. Miał nadzieję, że dzieci powiedzą: „Człowiek”. Ale dzieci milczały. I wtedy ze środka kościoła wyszła mała dziewczynka, podeszła do mikrofonu i powiedziała: „To chyba ja”. Ludzie w kościele znowu się roześmiali, a dziewczynka się zawstydziła. Ale ksiądz ją pochwalił: „Bardzo dobrze powiedziałaś! Bo przecież jak człowiek nie wierzy, że się udał Panu Bogu, to jest mu smutno i źle i nie chce mu się żyć. W oczach Pana Boga każdy z nas jest piękny i ważny, i udany”.
Dzieci uczestniczyły w mszach aktywnie: trzymały księdzu lekcjonarz – czyli tę czerwoną książkę, z której czyta się Ewangelię – a czasem odczytywały ogłoszenia („Bo wtedy rodzice słuchają uważniej”, śmiał się ksiądz). Przynosiły też rysunki, które ksiądz Józef komentował i wieszał po mszy w gablotce. Kiedy rysunków nie było, udawał, że się złości, i mówił, że przedszkolaki są leniwe.
Czasem dzieciom udawało się zadziwić księdza. Raz podczas kazania zapytał, skąd się biorą chleb i wino. O chlebie dzieci dużo wiedziały: że się go robi z mąki, że piecze się go w piecu. Ale z winem był kłopot. Na szczęście była na mszy dziewczynka, która widziała, jak wygląda praca w winnicy: jak winogrona dojrzewają, jak się je zbiera, wygniata i tak dalej. Zaczęła o tym bardzo pięknie opowiadać, a w czasie jej opowieści na ołtarz padły promienie słońca i odbiły się w szklanej ampułce, w której było wino. A potem ksiądz zapytał: „Dlaczego Pan Jezus przychodzi do nas przez wino i przez chleb?”. I wtedy jeden z chłopców odpowiedział: „Bo tam jest zaczarowana ludzka praca”. Ksiądz o mało nie usiadł z wrażenia, że przedszkolaki potrafią być tak mądre.
A przedszkolaków – i nie tylko przedszkolaków – było na mszach coraz więcej. Ponieważ zaś lubiły Bartka, więc i misie, które ze sobą przynosiły, coraz częściej też nazywały Bartkami. I w ten sposób już nie jeden Bartek, ale wielu Bartków poznawało tajemnice mszy i Ewangelii.
Niekiedy w kościele robiło się bardzo wesoło. Kiedyś jedna dziewczynka nieoczekiwanie powiedziała do mikrofonu, że jej tata… sika do umywalki. Innym razem, w uroczystość świętego Józefa, pierwszego maja, ksiądz zapytał dzieci: „Czy wiecie, kto jest patronem ludzi pracy?”. I jedna z dziewczynek z tryumfem oznajmiła: „Święty Gierek!”. Wszyscy się roześmiali, bo Edward Gierek był przywódcą partii komunistycznej, która wtedy rządziła w Polsce, i telewizja codziennie go pokazywała. Bywały jednak i takie odpowiedzi, po których w kościele zapadała przejmująca cisza. Kiedyś ksiądz wyjaśniał dzieciom, co to znaczy, że Pan Bóg jest sędzią. Zapytał dzieci: „Kiedy ludziom potrzebny jest sędzia?”. A jeden z chłopców odparł: „Wtedy, gdy rodzice nie mogą się rozejść”.
Bardzo często dzieci podchodziły do księdza, szarpały za brzeg ornatu i pytały o coś niezwiązanego z kazaniem. Pewien chłopczyk chciał wiedzieć, co to za złota skrzynka stoi na ołtarzu. Więc ksiądz Józef wziął go na ręce i pokazał mu z bliska tabernakulum. Innym razem jakaś dziewczynka w czasie kazania poprosiła: „Może mi pan dać tego misia?”. Ksiądz nie obrażał się, kiedy dzieci mówiły do niego „pan”, nawet ich nie poprawiał. „Oczywiście, że mogę ci dać misia”, odpowiedział. Ale raz zdarzyło się zabawne nieporozumienie. Ksiądz Józef opowiadał o tym, że Pan Jezus wypłynął na jezioro Genezaret. I kiedy opisywał, jak wygląda jezioro, że łowi się w nim ryby, a czasem raki, do mikrofonu podeszła mała dziewczynka i spytała: „Panie Jezu, a czy raki mają nożyczki?”. I ksiądz zaniemówił. Nie wiedział, czy ma najpierw wyjaśnić, jak to jest z tymi nożyczkami, czy tłumaczyć, kim jest on sam. W końcu powiedział: „Ja mam na imię Józek, nie Jezus”. Ale dzieci niespecjalnie zwróciły uwagę na jego wyjaśnienia – zajęte były sporem o to, czy raki mają nożyczki, czy nie mają…
Ksiądz Józef odprawiał msze dla dzieci przez dziesięć lat, a może trochę więcej. Zachowało się, niestety, tylko kilka kazań, które podczas nich wygłosił. Możecie je przeczytać w tej książeczce. Znajdziecie w niej także sześć opowiadań, które napisał dla dzieci. W opowiadaniach tych występują jego prawdziwi bratankowie – Marek, Łukasz i Wojtek. Chłopcy wędrują ze swoim stryjem po Podhalu i odkrywają tajemnice świata oraz wydarzenia opisane w Ewangelii. Najważniejszym motywem tych opowiadań jest myśl, że wszystko, co nas otacza – i zwierzęta, i rośliny, i woda, i nawet postawiony przez ludzi młyn – może do nas przemówić. Każda rzecz ma nam coś ważnego do powiedzenia.
W Polsce jest dziś wiele szkół, które noszą imię księdza Tischnera, i dzieci w tych szkołach uczą się, że był kiedyś taki ksiądz, który na msze przychodził z misiem. Ksiądz Tischner zmarł w 2000 roku. A co się stało z Bartkiem? Tego nikt nie wie. Może ksiądz podarował go któremuś dziecku? Może jak się ukaże ta książeczka, ktoś gdzieś przypomni sobie, że ma na strychu takiego starego misia…? Dobrze byłoby, żeby ten miś się znalazł. Kto wie, może opowiedziałby nam jeszcze jakąś historię?
Wojciech Bonowicz
więcej..
