-
W empik go
Rozważania nad instytucją obrony koniecznej - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 września 2017
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Rozważania nad instytucją obrony koniecznej - ebook
Artykuł przybliża podstawy dogmatyczne, doktrynalne oraz historyczno-prawne związane z problematyką okoliczności wyłączających bezprawność czynów, ze szczególnym uwzględnieniem obrony koniecznej. Obrona konieczna jako konstrukcja prawnicza jest wiekowa i na przestrzeni dziejów występowała wszędzie tam, gdzie władza publiczna stosowała represję karną. Praca poświęcona jest refleksjom nad polskim systemem prawnym. Dlatego też przytoczone wnioski ograniczają się do polskiej myśli karnistycznej.
| Kategoria: | Socjologia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8126-164-7 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
1. Uwagi wstępne
Zgodnie z art. 1 §1 kodeksu karnego odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Dodatkowo §2 oraz §3 tego artykułu wyznaczają dodatkowe warunki odpowiedzialności: szkodliwość społeczną czynu wyższą od znikomej oraz winę w czasie czynu zabronionego. Z treści tego przepisu wynika, że każdy czyn (I) zabroniony pod groźbą kary (II) (przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia), którego społeczna szkodliwość jest wyższa niż znikoma (III) oraz jeśli jest to czyn zawiniony (IV) jest podstawą odpowiedzialności karnej. Każde zatem działanie (zaniechanie) człowieka wypełniające znamiona takiego czynu (zabronionego) powinno skutkować obciążeniem człowieka konsekwencjami karnoprawnymi (oczywiście przy założeniu, że czyn dodatkowo jest karygodny i zawiniony). Prima facie takie uregulowanie warunków odpowiedzialności karnej jest słuszne i wypełnia gwarancyjną funkcję prawa karnego, jedną z naczelnych w państwie prawa. Jednakże już po chwili zastanowienia przychodzą na myśl pewne wątpliwości. Można bowiem bardzo łatwo wyobrazić sobie zdarzenie w którym sprawca popełnia czyn przestępny w rozumieniu art. 1 k.k. w sytuacji która obiektywnie (powszechnie) w społeczeństwie zostałaby uznana za usprawiedliwiającą dokonanie takiego czynu. Najprostszym, niemal klasycznym przykładem takiej sytuacji jest np. zabicie człowieka w obronie własnej.2. Dziedzictwo przeszłości
Już na wczesnych etapach rozwoju prawa tzw. obrona konieczna (rozumiana tutaj sensu largo jako okoliczności wyłączające przestępność — nie wykształciły się bowiem jeszcze pojęcia bezprawności, zawinienia etc. w dzisiejszym rozumieniu) — znacząca instytucja dla dzisiejszego prawa karnego — była ważnym elementem statusu, pozycji prawnej. Prawo rzymskie posługiwało się wieloma złożonymi instytucjami obrony praw zarówno w sferze prawa prywatnego jak i publicznego. Mimo to już w Ustawie XII Tablic (lex duodecim tabularum) — wielkim pomniku rzymskiej kultury prawnej — na tablicy VIII czytamy: jeśli nocą kradł, gdy go zabił, niech będzie zabity zgodnie z prawem. Obrona konieczna była bowiem zawsze dopuszczalna w myśl zasady „siłę wolno odeprzeć siłą” (vim vi repellere licet). Instytucja obrony koniecznej (defensio) jest bardzo stara. Już w prawie średniowiecznym, w którym dominowało ujmowanie przestępstwa obiektywnie i przedmiotowo tj. od strony jego zewnętrznych przejawów i skutków w świecie funkcjonowały „prymitywne” (przy czym uważać należy na pejoratywne interpretacje dawnych instytucji prawnych w oderwaniu od historycznego kontekstu), ale ważne dla ówczesnego społeczeństwa przejawy subiektywizacji prawa karnego. Dzięki działalności glosatorów i komentatorów (postglosatorów) doszło do opracowania reguł dotyczących okoliczności w których dany czyn nie nosił znamion przestępstwa, a więc nie podlegał karze. Co prawda nie rozróżniano wtedy jeszcze elementów przestępstwa (w znaczeniu nowożytnym) stąd nie rozstrzygano czy przyczyną bezkarności były okoliczności wyłączające winę, czy wyłączające bezprawność. Warunki bezkarności zostały przejęte niemal całkowicie z myśli rzymskiej. Zostały poszerzone jedynie o kazuistycznie uregulowane wyjątki wyłączające przestępność tj. m.in.: zabicie infamisa, kradzież z nędzy, zniszczenie cudzego mienia dla ratowania życia. W średniowiecznym prawie włoskim lekkie uszkodzenie ciała w czasie gry lub zabawy (causa ludi) również było okolicznością wyłączającą przestępność czynu. Nie należy zapominać o reliktach zemsty rodowej (wróżdy), która jednak pod wpływem umacniania władzy państwowej ulegała penalizacji.
Także dawne prawo polskie znało przypadki wyłączające przestępność. Bardzo ważnym elementem tożsamości każdego obywatela I Rzeczypospolitej (tj. szlachcica) była instytucja tzw. początku. Już Statuty Kazimierza Wielkiego przewidywały bezkarność czynów uznawanych za przestępne jeśli zostały dokonane w wypadku „początku”. Początek była to zaczepka słowna lub czynna, skierowana przeciw danej osobie, komuś z jej bliskich lub poddanych, która powodowała bezkarność czynu skierowanego przeciw zaczepiającemu. Przywilej ten zapewniał szlachcicowi szerokie możliwości obrony życia, zdrowia i czci jego i jego bliskich przeciw wszelkim zamachom.
Darmowy fragment
Zgodnie z art. 1 §1 kodeksu karnego odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Dodatkowo §2 oraz §3 tego artykułu wyznaczają dodatkowe warunki odpowiedzialności: szkodliwość społeczną czynu wyższą od znikomej oraz winę w czasie czynu zabronionego. Z treści tego przepisu wynika, że każdy czyn (I) zabroniony pod groźbą kary (II) (przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia), którego społeczna szkodliwość jest wyższa niż znikoma (III) oraz jeśli jest to czyn zawiniony (IV) jest podstawą odpowiedzialności karnej. Każde zatem działanie (zaniechanie) człowieka wypełniające znamiona takiego czynu (zabronionego) powinno skutkować obciążeniem człowieka konsekwencjami karnoprawnymi (oczywiście przy założeniu, że czyn dodatkowo jest karygodny i zawiniony). Prima facie takie uregulowanie warunków odpowiedzialności karnej jest słuszne i wypełnia gwarancyjną funkcję prawa karnego, jedną z naczelnych w państwie prawa. Jednakże już po chwili zastanowienia przychodzą na myśl pewne wątpliwości. Można bowiem bardzo łatwo wyobrazić sobie zdarzenie w którym sprawca popełnia czyn przestępny w rozumieniu art. 1 k.k. w sytuacji która obiektywnie (powszechnie) w społeczeństwie zostałaby uznana za usprawiedliwiającą dokonanie takiego czynu. Najprostszym, niemal klasycznym przykładem takiej sytuacji jest np. zabicie człowieka w obronie własnej.2. Dziedzictwo przeszłości
Już na wczesnych etapach rozwoju prawa tzw. obrona konieczna (rozumiana tutaj sensu largo jako okoliczności wyłączające przestępność — nie wykształciły się bowiem jeszcze pojęcia bezprawności, zawinienia etc. w dzisiejszym rozumieniu) — znacząca instytucja dla dzisiejszego prawa karnego — była ważnym elementem statusu, pozycji prawnej. Prawo rzymskie posługiwało się wieloma złożonymi instytucjami obrony praw zarówno w sferze prawa prywatnego jak i publicznego. Mimo to już w Ustawie XII Tablic (lex duodecim tabularum) — wielkim pomniku rzymskiej kultury prawnej — na tablicy VIII czytamy: jeśli nocą kradł, gdy go zabił, niech będzie zabity zgodnie z prawem. Obrona konieczna była bowiem zawsze dopuszczalna w myśl zasady „siłę wolno odeprzeć siłą” (vim vi repellere licet). Instytucja obrony koniecznej (defensio) jest bardzo stara. Już w prawie średniowiecznym, w którym dominowało ujmowanie przestępstwa obiektywnie i przedmiotowo tj. od strony jego zewnętrznych przejawów i skutków w świecie funkcjonowały „prymitywne” (przy czym uważać należy na pejoratywne interpretacje dawnych instytucji prawnych w oderwaniu od historycznego kontekstu), ale ważne dla ówczesnego społeczeństwa przejawy subiektywizacji prawa karnego. Dzięki działalności glosatorów i komentatorów (postglosatorów) doszło do opracowania reguł dotyczących okoliczności w których dany czyn nie nosił znamion przestępstwa, a więc nie podlegał karze. Co prawda nie rozróżniano wtedy jeszcze elementów przestępstwa (w znaczeniu nowożytnym) stąd nie rozstrzygano czy przyczyną bezkarności były okoliczności wyłączające winę, czy wyłączające bezprawność. Warunki bezkarności zostały przejęte niemal całkowicie z myśli rzymskiej. Zostały poszerzone jedynie o kazuistycznie uregulowane wyjątki wyłączające przestępność tj. m.in.: zabicie infamisa, kradzież z nędzy, zniszczenie cudzego mienia dla ratowania życia. W średniowiecznym prawie włoskim lekkie uszkodzenie ciała w czasie gry lub zabawy (causa ludi) również było okolicznością wyłączającą przestępność czynu. Nie należy zapominać o reliktach zemsty rodowej (wróżdy), która jednak pod wpływem umacniania władzy państwowej ulegała penalizacji.
Także dawne prawo polskie znało przypadki wyłączające przestępność. Bardzo ważnym elementem tożsamości każdego obywatela I Rzeczypospolitej (tj. szlachcica) była instytucja tzw. początku. Już Statuty Kazimierza Wielkiego przewidywały bezkarność czynów uznawanych za przestępne jeśli zostały dokonane w wypadku „początku”. Początek była to zaczepka słowna lub czynna, skierowana przeciw danej osobie, komuś z jej bliskich lub poddanych, która powodowała bezkarność czynu skierowanego przeciw zaczepiającemu. Przywilej ten zapewniał szlachcicowi szerokie możliwości obrony życia, zdrowia i czci jego i jego bliskich przeciw wszelkim zamachom.
Darmowy fragment
więcej..
